თავი 1
უკვე თითები მტკივა ცოტაცაა და ალბათ დაფლეთილი ფრჩხილებიდან სისხლი წამსკდება.მორჩა მეტი აღარ შემიძლია ვიოლინო ფუტლიარში ჩავდე და სააბაზანოში შევედი.ცივმა წყალმა მტკივნეული ადგილები გამიყუჩა,სააბაზანოდან გამოავლისას კარებთან ჩემი პატარა და დამხვდა.
-კესანე სასეირნოდ წამიყვნე რაა
სიმართლე გითხრათ ახლა ყველაზე მეტად ხელებზე მალამოს წასმა და ცოტახნით დასვენება მინდოდა მაგრამ ლიკუნა თავისი დიდი ცისფერი თვალებით ისე მომცქეროდა უარი ვეღარ ვუთხარი.
-კარგი ოღონდ ჟაკეტი მოიცვი
გახარებული ლიკუნა სასწრაფოდ კარადასთან მივარდა,მეკი მანამდე მალამო წავისვი და თმა გავიშალე.
-მზადვარ
კარებთან აიტუზა ლიკუნა.
-მოვდივარ პატარა
ლიკუნას ხელი მოვკიდე და გარეთ გავიყვანე.ლიფტი სანამ მექვსე სართულიდან პირველზე ჩავიდა ლიკუნას გაბურძგნული ქერა თმა შევუსწორე.ჩემი ჯიბის ფულით კი ლიკუნას ჩიფსები ვუყიდე გახარებული შემომახტა და ლოყაზე მაკოცა.მთელი უბანი მოვიარეთ უკვე სახლში შევდიოდი როცა მარიამ დავინახე ჩემსკენ მორბოდა,ისეჩამეხუტა მთელი თავი მის ხუჭუჭებში ჩამეფლო.
-მომენატრეე სადდაიკარგე
სწრაფად მომახალა
-დაო ხომ იცი ვიოლინოს ვმეცადინეობ მატელიდღე და ვეღარ ვიცლი.
-ვიციდაო ვიცი,მაგრამ რავუყო ძალიან რომ მენატრები
-ხვალ ჩემთან ამიდი შაბათია და მთელიდღე თავისუფალი ვარ,სადმე გავისეირნოთ.
მარიამს თვალები გაუბრწყინდა და მაშინვე გაიკრიჭა.
-კარგა ფული გავჩითო მთავარია
ამდროს უკმაყოფილო ლიკუნამ კაბაზე დამიწყო ქაჩვა წავიდეთო.
-წამოდი ჩვენთან ერთად
მარიამა ხელი ჩამკიდა მეორე ხელზე კი ლიკუნა მომჭიდა.ასე ვიარეთ მარიამი ხან რას იტყოდა და გამაცინებდა ხან რას საბოლოდ სახლში პოზიტიურ განწყობაზე ავედი .
სამზარეულოში ჩემი ორსული დაიკო თეა დამხვდა უკვე მევე თვეშია.მაშინვე მივედი და ჩავეხუტე როცა მოვშორდი
-კესანე კვერცხი შემიწვირა
-რამდენი?
-5
გაოგნებული სახით გავხედე დაიკოს,მას კი გაეცინა
-3 მე 2 ბექუნას
მალევე მოვუმზადე მერეკი დედასთან გავედი.
-როგორხარ დე
-ნორმალურად შენროგორხარ
-რავიცი ნახევარსაათში ვიოლინოს მასწავლებელთან მივდივარ
-დე გზის ფული გააქვს?
მე შევიშმუშნე არმიყვარდა როცა დედას ფულს ვთხოვდი.
-სულ ცოტამინდა
დედიკოს გაეღიმა საფულე გახსნა და ხუთლარიანი მომაწოდა.ლოყაზე ვაკოცე და ოთახიდან გამოვედი.
შავი კაბა ჩავიცვი ჭაკეტიც მოვიხურე,ჩემი ვიოლინო ავიღე და სახლიდან გავედი.
40 წუთში უკვე მასწავლებელს კარებზე ვაკაკუნებდი,დღეს პირველი გაკვეთილი მქონდა მასთან და საშინლად ვნერვიულობდი.კარი შუახნის რიჟა ქალმა გამიღო სახეზე გულრწფელი თბილი ღიმილი დასთამაშებდა,კარი უფრო ფართოდ გააღოდა მითხრა
-შენხარ კესანე?
-დიახ
მორცხვად გავუღიმე
-მოდი შვილო
გაიწია და სახლში შესვლის საშვალება მომცა,სახლი საკმაოდ მდიდურულად იყო მოწყობილი ყველაფერი ლამაზი იყო შემოსასვლელში გავჩერდი და მასწავლებელს დაველოდე,თუსწორად მახსოვს კატია ერქვა.
-აი აქ დაკიდე ხოლმე ჟაკეტი
კარადისკენ მიმითითა,კარადაში კატიას ჟაკეტი და შარფი იყო ჩამოკიდებული ალბათ მარტოხელაა.
-წამომყევი სამეცადინო ოთახში გავიდეთ
ქალს ხმის ამოუღრბლად გავყევი.დიდ თეთრ ოთახში შემიყვანა სადაც ვიოლინო პიანინო გიტარა და კიდევ რამოდენიმე საკრავი ეწყო.კატიამ ტუმბოსკენ მიმითითა
-აქდადე შენი ნივთები და დაჯექი ნაწარმოები ავარჩიოთ
ქალმა ჩემი ერთი ხელი მის ხელებში მოიქცია თან ეს ისე ჩქარა გააკეთა შევკრთი.
-ვაიშვილო თითები რადღშიგაქვსს
-ჰო ვიმეცადინე სანამ მოვიდოდი
-ესენუ გადაიტვირთავ თავს,მოიცა ჩემს მალამოს განახებ მალე მოგიშუშებს თითებს
კატია სხვა ოთახში გავიდა,ოთახში მალომოს ყუთით ხელში დაბრუნდა.
-მანახე შვილო
ჩემი ხელი აიღო და თითებზე მალამო შემიზილა.
-აჰ ასე ვერვიმეცადინებთ მოდი დღეს გრაფიქკეზე შევთანხმდეთ.
-როგორც გინდათ
-წამოდი სამზარეულოში ჩამოვჯდეთ.
კატიას სამზარეულოში გავყევი,სამზარეულო საკმაოდ მყუდრო იყო.
-აბა ჩაის დალევ თუ ყავას
-ყავა



თავი 2
ქალმა ყავა მალევე დამიდგა ლამაზი ჭიქით წინ.
-აბა დავიწყოთ
აუცილებლად მჭირდებიდა:გამა,კონცერტი,ეტიუდი და კიდევ რამოდენიმე ნაწარმოები.
კატიამ საკმაოდ ლამაზი მელოდიები ამირჩია.
სახლიდან ღიმილით გამოვედი,ძალიან სასიამოვნო ქალი გახლდათ,პოზიტიური.
სახლში მისვლისას არცკი მინახავს ჩემები მაშინვე ჩემს ოთახში შეევარდი და როგორცკიბალიშზე თავი დავდე დამეძინა.
დილით ლიკუნამ გამაღვიძა დედას რაღაცას სთხოვდა და ბოლოხმაზე ყვიროდა.ოღონდ ეს არა ძლივს შაბათია დამაძინეთ!კიდევკარგი მალევე ჩამეძინა.
პირველ საათზე ჩემი საწოლიდან მოხდენილად გადმოვვარდი და ხელი გვერძე დადებილ ტუმბოს ისე ჩამოვარტყი დარწმუნებული ვარ ჩამილურჯდებოდა.
უცებ ჯიბეში ტელეფონმა დაიწყო წკრიალი,ჯანდაბა მარიამი სულ დამავიწდა ახლა ალბათ უკვე მელოდება.
-ალიო
-მოკლედ ნახევარსაათში ვიქნები შენი სადარბაზოს წინ და არ მალოდინო მამაჩემს მივყავართ.
პასუხის გაცემა არცკი მაცადა ისე გამითიშა.
სასწრაფოდ მოვემზადე და ნახევარ საათში უკვე ჩემ წითელ მოტკეცილ კაბაში გამოწყობილი სადარბაზოს წინ ვიდექი და მარიამს ველოდი.ორ წუთში მარიამის მამის მანქანამ ზუსტად ჩემს წინ დაატორმუზა.
-ჩაჯექი
უკანა სავარძელზე მჯდომა მარიამმა გამომძახა.მაშინვე მანქანაში ჩავჯექი.მარიამის მამას მივესალმე,მანაც თბილად გამიღიმა და მანქანა დაძრა. ისთ ფოინთში წავედით.მარიამის მამამ შესასვლელში დაგვტოვა თვითონ კი სამსახურის გზას დაადგა.მაშინვე mc სკენ ავიღეთ გეზი.კარგად გამოვძეხით მერეკი მაღაზიებში დავიწყეთ სიარული მარიამის კაბის არჩევაში ვეხმარებოდი.
-კესანე გავალ მოვწვ მე
დიდი ხნის სიარულის შემდეგ მითხრა მარიამმა,მეც დავეთანხმე და სეირნობა დავიწყე.არმომწონდა რომ მარიამი ეწეოდა,მაგრამ მას უყვარდა მოწევა დაარცკი ცდილობდა თავის დანებებას.აი მეკი ერთხელაც კი არგამისინჯავს,მსიამოვნებს იმ ფაქტის გააზრება რომ ძალიან ცოტაა ისეთი გოგო რომელსაც არცერთხელ არმოუწევია,მეკი მათ რიცხვში შევდივარ.
ესე უაზროდ ვსეირნობდი სანამ წითელ წერტილს არმოვკარი თვალი თეთრ კედელთან,მერე უფრო დავაკვირდი და ჩემგან სადღაც 25 მეტრში კედელზე აყუდებული გოგო და ზედ მიხუტებული რიჟაბიჭი დავინახე,გამალებით კოცნიდნენ (ზასაობდნენ) ამას კოცნას უკვე ვეღარ დაარქმევდი რაღაც ამაზზრზენი სანახაობა იყო.ნუიფიქრრბთ რომ მიკვირს უბრალოდ ეს უკვე აშკარად ზზედმეტი იყო. შავგრემან გოგოს ისე ეცვა მეგონა ისევ ზაფხული დაბრუნდა,გადაგლეჯილი ჯინსები ბადე კოლგოტი და შავი ძალიან მოკლეტოპი მთლიანობაში ცუდი გოგო არიყო უბრალოდ სახეზეე ეწერა როგორიც იყო.აიბიჭი კი უკომენტაროდ,რიჟა თუარვცდები კურნოსა გამხდარი და მაღალი ოღონდ ძალიან არა,ზუსტად ისეთი ბიჭი იყო მე რომ მომწონდა.თვალი გამიშტერდა ,უამრავი სისულელე ვიფიქრე,უცებ ბიჭმა თვალები გოგოს მოაშორა და მწვანე თვალები მე შემომანათა,მაშინვე გონს მოვედი და იქაურობას გამოვეცალე.დარწმუნებულივარ იმ ბიჭის თმის ფერი მედო სახეზე.
გზაში მარიამი შემეჩეხა ხელში ახალი ღერი ეჭირა და არხეინად აბოლებდა.მე რომ დამინახა მაშინვე ჩაქრო.როგორ მიყვარს იმიტომ რომ იცის ვერვიტან და არც დასჭირდა თხოვნა ისე ჩააქრო.მივიდა და მხარი გამკრა.
-რას შვები
-იცი ზუსტად ხუთი წუთი რას ვუყურებდი?
-რას
მარიამიც ვერიტანდა საჯაროდ ასეთ რაღაცეებს რომ აკეთებდა წყვილი,ასერომ ამ თემაზე ბევრი ვიქაქანეთ.უკვე 5 ხდეებოდა,მარიამმა დაიჟინა “it” უნდა ვუყუროთო და კავეასკენ წამათრია.
სეანსიდან საკმაოდ დაძაბული გამოვედი,არმიყვარდა ესჟანრი.უკვე შვიდი საათი იყო შესაბამისად ღამე იყო.
-მარიამმ უნდაწავიდე
-მეცეგუნდა მეთქვა
სახლამდე ტაქსით წავედით,გზაში კი მძღოლის სიმღერებზე ვიცინოდით,სომხურ ენაზე რთავდა სიმღერებს და თქვენ წარმოიდგინეთ არც მუსიკას აყოლა მორიდებია.ამაზე ხომ საერთოდ გადავყირავდით მედა მარიამი სიცილით.უკვე ორივეს ცრემლები მოგვდიოდა როცა მძღოლი შემოტრიალდა და სომხური აქცენტით გვითხრა
-ბოდიშით გოგოებო ჩემი საყვარელი სიმღერააო
მედამარიამმა ვეღარ მოვითმინეთ და იმხელაზე დავიწყეთ სიცილი მძღოლს შედინდა კიდეც,მერე ვითიმც არაფერი საჭეს მიუბრუნდა.

თავი 3
მარიამს დავემშვიდობე და სახლისკენ წავედი,მარიამი გვერძე უბანში ცხოვრობს.ცოტა არიყოს შემეშინდა გარეთ უკვე ბნელოდა და ქარი შემზარავ ხმებს გამისცემდა,მოკლედ უცნაური გარემო იყო. თავი საშინელებათა ფილმში წარმოვიდგინე ამ ფიქრებზე დამბურძგლა და უფრო სწრაფი ნაბიჯებით სიარული დავიწყე,სიარულიდან უკვე სირბილზე გადავედი,არვიცოდი რატომ გავრბოდი ალბათ უბრალოდ ინსტიქტების ბრალი იყო.
სახლამდე მშვიდობით მივედი მაგრამ სახლში ისთი ამბავი დამხვდა ჯობდა გარეთ დავრჩენილიყავი.
დედიკო სასტუმრო ოთახში იატაკზე იჯდა და ტიროდა ლიკუნა კი მას ეხუტებოდა და ცდილობდა გაემხნევებინა.მაშინვე დედასთან მივვარდი და ჩავეხუტე.არ მიკითხავს რამოხდა ისედაც ვიცოდი აქ რა ამბავიც დატრიალდა,მამა სამსახურიდან რესტორანში წავიდა იქ კარგად გამოთვრა ამის შემდეგ კი გეზი კაზინოსკენ აიღო იქრათქმაუნდა წააგო და მერე სახლში გაბრაზებულმა ჯავრი დედაზე იყარა.
-დამშვიდდი დეე,რაა აზრი აქვს ტირილს პირიქით ძლიერი უნდა იყო
-ჩემი ნიშნობის ბეჭედს მთხოვდაა უნდა დავალომბარდოო,რომ არ მივეცი ამბავი ატეხა ყველაფერი დალეწა ხელი მკრა და ძირს დამაგდო,მერე კი სახლიდან გავარდა არვიცი სად.
ესყველაფერი ისემითხრა ტირილი არ შეუწყვეტია.
დედა დავაწყნარე და საწოლში დავაწვინე ლიკუნაც გვერძე მიუწვა და ორივეს მალევე დაეძინათ.
ცოტახანში მეცადინეობის დაწყება ვცადე მაგრამ მალევე იმ რიჟაზე ფიქრმა მოიცვა ჩემი მთელი გონება. მთელი საღამო და ღამე მასზე ფიქრში გავიდა.არვიცი რატომ ვფიქრობდი ამდეინს ისეთ ბიჭზე რომლის სახეც კი არ მინახავს ნოემალურად.სადღაც ექვსი საათისთვის ჩამეძინა ასე ტკბილად დიდიხანია არ მძინებია.პირველი საათისთვის გავიღვიძე მაშინვე სასტუმრო ოთახში გავედი,გუშინდელი საღამოს კვალიც კი არსად იყო დარჩენილი დედას ისე დაელაგებინა ყველაფერი,მხოლოდ გატეხილ ვაზას ვერუშველა დედიკომ და მისი ადგილი ახლა ცარიელი იყო.მივედი და ჩავეხუტე.
-დედი ბედნიერივარ შენ რომ მყავხარ ჩემი სიამაყე ხარ.
ჩახლეჩილი ხმით მითხრა და შუბლზე მაკოცადა.
ოთახიდან გამოვედი და ვივიოლინოს მივიბრუნდი,იმ გამის გარჩევა დავიწყე რომელიც კატიამ ამირჩია.ისე გავიდა დრო ვერც კი შევნიშნე,ჯანდაბა ერთ საათში კატიასთან უნდა ვიყო.სასწრაფოდ ამოვიცვი ჯინსის კომბინიზონი,მოვემზადე და გარეთ გავვარდი.
უკვე მეტროში ვიყავი,წითელ ვაგონში 6 კაცი იყო,ძალიან გამიკვირდა.ჩანთიდან წიგნი ამოვიღე და კითხვა დავიწყე,კითხვაში ისე მივედი ისნამდე ვერცკი შევამჩნიე.გვერძე გავიხედე და სადღაც ათ მეტრში რიჟა ბიჭი დავინახე,ნუთუ ისაა?იქნებ მიცნოს მოვიდეს და მითხრას რატომ მიყურებდიო?ჯანდაბაა.მაშინვე სახეზე წიგნი ავიფარე და ჩემი ჭკუით დავიმალე,მაგრამ ცოტახანში ცნობის მოყვარეობამ მძლია და წიგნიჩამოვწიე.ბიჭი გაოგნებული სახით შემომცქეროდა,მეც თვალი ვეღარ მოვაშორე და მის ნაკვთებს დავაკვირდი.არა მადლობაღმერთს ის არიყო,მას ცისფერი ან მწვანეთვალები ქონდა,ხოლო ეს ბიჭი თაფლისფერი თვალებით შემომცქეროდა.ავლაბრამდე წიგნს ჩავკირკიტებდი,ბიჭისთვის აღარც შემიხედავს.მეტროდან ამოვედი და კატიას სახლისკენ ავიღე გეზი.კატიას საკუთარი სახლი ჰქონდა საკმაოდ ლამაზი და როგორც უკვე ავღნიშნე კარგადაც მოწყობილი.
კარებზე დავაკაკუნე და კატიას დაველოდე.კატიამაც მალევე გამიღო კარები და სახლში შემიპატიჟა.
-მოდი კესანე
-გამარჯობათ
გულრწფელად გავუღიმე და სახლში შევედი.


თავი 4
-ოჰ კესანე კიდევ არ დაინდე შენი ლამაზი თითები?
უკმაყოფილო სახით შემომხედა კატიამ და თაროდან მალამო აიღო.
-არა არმინდა სანამ სახლიდან გამოვიდოდი წავისვი.
კატიამ გამიღიმა
-შეძლებ დაკვრას?
-რათქმაუნდა
კატია ყურადღებით მისმენდა მე კი თანდათან გრძნობებში ვიძირებოდი.როცა მოვრჩი კატიამ გაოგნებულმა ტაში შემოკრა.
-ბრავო კესანე საოცარი ხარ
-მადლობთ
კატიამ საათს შეხედა,და მითხრა:
-კესანე შვილო რაღაც უნდა გავაკეთო შენ დაისცენე მანამდე.
-კარგით
კარიამ გამიღიმა და ოთახიდან გავიდა.
მე მიმოვიხედე ტელეფონი დამჯდარიმაქვს რაგავაკეთო?! ოთახში მომოვიხედე და გიტარას მოვკარი თვალი.
მარიამმა მასწავლა ერთი სიმღერის დაკვრა აბა ვნახოთ თუ მახსოვს.გიტარა ხელში ავიღე და მოვკალათი რამოდენიმე აკორდი სწორად ავიღე მერეკი უფრო გათამამებულმა “მე იმდენად შევეჩვიე სიკვდილის” დაკვრა.უცებ კარებზე კაკუნი გაისმა კატიას ფეხის ხმა გავიგე,აშკარად ჩქარობდა.
-შემოდი შვილო
ალბათ მოსწავლემოვიდა ადრე მეც შვილოთი მომმართავს და ამიტომ ვიფიქრე ესე.მხრები ავიჩეჩე დადაკვრა გავაგრძე.
უცებ ოთახის კარი ხმაურით გაიღო,სასწრაფოდ გიტარა გვერძე გადავდე და ფეხებს დავაჩერდი.
-მე იცით...
ახლაღა გავბედე თავის მაღლა აწევა,მაგრამ იქ კატია არდამხვდა.კარებშუ იდგა რიჟა ბიჭი აჩქარებული სუნთქვით და გაოგნებული სახით.
მაგრამ ეს ზუსტად ის რიჟა ბიჭი იყო იმდღეს ისთ ფოინთში რომ ვნახე,დამაჟრიალა და საუბრის უნარი საერთოდ დავკარგე.
-შენ ვინღახარ
უხეშად მომახალა ბიჭმა
-მე კესანე კატიას მოსწავლე
ხელი ჩამოსართმევად გავუწოდე,ბიჭმა თვითკმაყოფილი სახით გადმომხედა
-მე კონსტანტინე
ხელი ჩამომართვა და თან ისე ძალიან მომიჭირა თითები რომ მეგონა ცოტაცდა ძვლების მტვრევის ხმას გავიგებდი.ბიჭმა ხელი მოულოდნელად გამიშვა და ოთახიდან გავარდა.ცოტახანში ტელევიზორის ჩართვის ხმა გავიგე და მალევე კატიაც დაბრუნდა ოთახში.
-ეს ჩემიშვილია კოტე 1 თვეა ჩვენს ძველ ბინაში გადავიდა და სულ მენატრება.ერთიკვირაა არმინახავს და კინაღამ ჭკუიდან შევიშალე.
კატიას თავისივე ნათქვამზე გაეცინა და მე შემომხედა.
-კარგია დამოუკიდებლობა.
ჩემი ოცნება იყო ცალკე მეცხოვრა,რომელსაც ახდენა არ ეწერა თუ კონსერვატორიაში არჩავირიცხებოდი.
გაკვეთილი მალევე დავასრულეთ.ოთახიდან გამისულს სუფრა დამხვდა გაშლილი აითურმე რატომ გავიდა კატია.კატიას და ჩემს დანახვისთანავე კონსტანტინე სავარძლიდან წამოხტა და სუფრას მიუჯდა,კატიაც სუფრასთან მივიდა.
-დაგვეწვიე კესანე
-მე იცი მე
უარი არმიიღება კატია ჩემსკენ წამოვიდა ხელი ჩამჭიდა და მაგიდასთან დამსვა.
უხერხულად ვიჯექი კონსტანტინეს გვერდით კატია კი ჩენს პირდაპირ იჯდა.
-შვილო უნდა ჭამო
ჯატია ჩენსკენ გადმოიხარა და კატლეტი თეფშზე დამიდო.
სადღაც ნახევარ სათში უკვე წასვლა დავაპირე.
-იცით ჩემი წასვლის დროა ინერვიულებენ ჩემები.
-დედა კესანე როგორ დაღამდა ვერცკი შევამჩნიე,ასე ვერ გაგიშვებ ამხელა გზაზე.
-არაუშავს
-არარა,კოტიკო დედი მიდი კესანე სახლამდე გაიყვანე მანქანით
ესღსა მაკლდა,ისარმეყო სრული ბედნიერებისყვის რომ მასთან ერთად ვივახშმე?
კონსტანტინე მაგიდიდან წამოდგა და კარებისკენ წავიდა.
-აღარ მოდიხარ?
მე კატიას დავემშვიდობე და კონსტანტინესკენ წავედი.
კონსტანტინეს საკმაოდ კარგი მანქანა ყავდა.მალევე ჩემი სახლის წინ გაჩერა.ცოტახანში მისი ცივი ხელები მხარზე ხოლო ცხელი სუნთქვა სახეზე ვიგრძენი.მისი სახე ჩემს სახესთან ძალიან ახლოს იყო უცებ კარის გაღების ხმა გაისმა,გვერძე გავიხედე და კარი შიგნიდან იყო გაღებული.გვერძე გავიხედე მაგრამ კონსტანტინე უკვე თავის ადგილზე იჯდა.მანქანიდან გადავედი და კარი მოვხურე.
-მად..
მადლობის თქმაც ვერმოვასწარი ისე მოსწყდა ადგილს კონსტანტინეს მანქანა.
თავი3

სახლში დაბნეული ავედი,იმდენადრომ 10 წუთი ისე ვიდექი კარრბთან რომ არდამიკაკუნებია.ბოლოს გონს მოვეგე და დავაკაკუნე.კარი დედამ გამიღო,სასტუმრო ოთახიდან კურიერის ხმა გამოდიოდა.
-მოიცა მოვიდა?
-კიი ჩუმად შედი ოთახში გაბრაზებულია
-მეტისაქმე არმაქვს მაგის გამო ჩუმადვიყო.
ჩანთა კუთხეში ხმაურიანად მივაგდე,ვიოლიო ისედავდე თაროზე კინაღამ ჩამოვაგდე თარო მერე ოთახში შევედი და კარები მოვაჯახუნე.
ორწამში თვალებ აბრიალებული თემური შემომივარდა ოთახში.
-შენ გოგო სიჩუმის განმარტება იცი??
მიღრიალა.
-როცა საჭიროაკი
ირონიული ღიმილით ვუთხარი,აბა რაეგონა დედას ცემდა იმისმერე რაც ყველაფერი დაიფიცა რომ ხელს არ ახლებდა და მე ისევ მისი საყვარელი გოგო ვიქნებოდი?ვერმოვართვი.
-ეგ ირონიული ღიმილი მოიცილე გოგო
-არც ირონის განმარტება ვიცი იქნებ განმანათლო?
-კესანე ნუ გამაბრაზებ
-რატომ,მეც დედასავით დამარტყავ?
უკვე გაბრაზებული ტონით ვუთხარი
-ღირსი თუ იქნები კიი
-ყველაზე მაგარი მამა ხარ
ირონიულად ვუთხარი
-ეს ირონია იყო ხო?
ხელი აიქნია და წამში ლოყაზე სიმხურვალე ვიგრძენი.
-გაეთრიე ჩემი ოთახიდან აარა ადამიანიო
ხელი ვკარი და ოთახიდან გავაგდე,მერე კარები კარგად დავკეტე საწოლში ჩავწექი და თვალებიდან ცრემლები წამომივიდა.
დილით დასიებული თვალებით ავდექი ჯერ ისევ ყველას ეძინა,მოვემზადე და სკოლაში წავედი.გზაში მარიამი შემხვდა და უცებ მომიყვანა ხასიათზე.
ერთ ბიჭზე მომიყვა.
-ჰოგოოგო გუშინ დავინახე და ნუციკოს ავეფარე რო არდავენახე,ტიპი მერტა ოცია სიმაღლეში.
-ღადაობბ ფოტოებში კია ალვის ხე
-ხო გოგო ძან ბევრი ვიცინე.
სკოლა უაზროდ გაიზლაზნა,ქიმის საკონტროლოში ცხრიანი მივიღე.მერე ისტორიაზე ლიკასთან დავჯექი და ლაპარაკი დავიწყეთ.
-გოგო იცი რაა ბიჭი ვნახე გუშინ ინსტაგრამზე
-ვაა აბა მანახე
-მოიცა ინტერნეტი ჩავრთო
ლიკამ სახელი ჩაწერა და ფოტო მანახა,ყბა ჩამომივარდა როცა კონსტანტინე მერლანის ფოტო დავინახე.ოჰ ალბათ რეალობაში ბევრად უკეთესია ვიდრე ფოტოებში.
რატომღაც არმინოდა ლიკას კონსტანტინე გაეცნო და ამიტომ ვიეშმაკე.
-ფუუ გოგო ეგ ბიჭი ვიციი მარიამი წერდა ცოტახანი მერე ნახა,ხოდა მაგარი მახინჯიაო სულ არაა ისთი როგორიც ფოტოებშიაო.
-უიმეე მართლაა?მეხო ბედი არმაქვს რა
გულში ვიცინოდი ,არადა ფოტოებში ათასჯერ უფრო ცუდია ვიდრე რეალობაში.
უკვე ჩემს სადარბაზოს ვუახლოვდებოდი როცა კონსტანტინეს მანქანა შევამჩნიე.გაოგნებულმა ისე ავუარე გვერდი მანქანას თითქოს ვერმივხვდი ვისიიყო.უცებ სადარბაზოდან კონსტანტინე გამოვიდა და გამიღიმა.დამბურძგლა მისი ღიმილის ნახვისას.
-რასშვები კესანე
-სახლში მივდივარ შენ
-ეხლა მოვედი ლექციიდან
-აქრასაკეთებ?
-არაფერს
სახიდან ღიმილი გაუქრა მანქანაში ჩაჯდა და წავიდა.
ორიწუთი გაოგნებული ვიდექი მერე კი ლიფტისკენ წავედი.


სკოლაში დიდ დასვენებაზე მარიამს კლასში ჩავაკითხე და გარეთ გამოვიყვანე.
-რაღაც უნდა მოგიყვე
-გოგო კონსტანტინე ხოგახსოვს?
-მუსიკის მასწავლებლის შვილი?
თქვა და წაბები ეშმაკურად აათამაშა.
-გოგო ეგ არი ისბიჭი ისთ ფოინთში გოგოს რომ ეზასავებოდა.
-ღადაობ?
-არაა
-მერე გიცნო?
-მადლობაღმერთს არა
-მარტო ეგუნდა გეთქვა?
-არაა,გუშინ სადარბაზოსთან დამხვდა და როცა ვიკითხე აქ რაგინდათქო გაბრაზდა და გაიქცა.
-ეხლა უეჭველი მეღადავები
-არააა მართლა
-ირი წუთი მომე უნდა გადავხარშო ყველაფერი
-გეყოსსს
-გოგო ეხლა დავიჯერო მოწონხარ?
-არაგოგო რაღაცნაირი ბიჭია,ჩემნაირი არმოეწონება
-შენ ვის არუნდა მოეწონოო
-მაგას არვგულისხმობ,მგონიარომ გოგოებს სერიოზულად არუყურებს
-აბა ბიჭებს უყურებს სერიოზულად?
ორივეს გაგვეცინა
-კარგი ეხლა სერიოზულად
-კაი მგონი მოეწონე რაღაცნაირად
-არვიცი
ამდროს ზარიც დაირეკა.სკოლიდან გადაქანცული გავემართე სახლისკენ,თითქმის ჩემს უბანში ვიყავი როცა ჩემწინ თეთრი მერსედესი გაჩერდა,მანქანიდან გიორგი გადმოვიდა ჯანდაბა.სადღაც ერთიწლისწინ გიორგიმ სიყვარული ამიხსნა და ცოლობა მთხოვა,მერათქმაუნდა უარი ვუთხარი 16 წლისას ნამდვილად არმინდოდა გათხოვება მითუმეტეს გიორგიზე.გორგი 17 ის იყო როცა დააკავეს და 4 წელი ციხეში იჯდა ზუსტად არვიცი რატომ მაგრამ ისვიცი რომ მამამისმა გირაოთი დაიხსნა,ფულიანი მამიკოს ბიჭი.როდესაც უარი ვუთხარი დამემუქრა რომ არგამახარებდა სხვასთან არავისთან.
-კესანე მანქანაში ჩაჯექი
-რატომ უნდა ჩავჯდე
-იმიტომ რომ ასე გითხარი
მკაცრი ტონით მითხრა და ჩემსკენ დაიძრა,ორწამში მისი ცივი ხელები მკლავზე ვიგრძენი.
-ჩაჯექი მეთქი
თვალები ამიცრემლიანდა,მტკენს ძალიან მტკენს.
-ჩაჯდები ოდესმეთუ არა?
დავემორჩილე სხვარაგზამქონდა
მანქანაში მის გვერდით დამისვა კარები საგულდაგულოდ დაკეტა და სადღაც წამიყვანა.გონება სულ გამეთიშა შიშისგან, აქ რატომ ჩავჯექი მანქანაში ჯანდაბა მეყვირა ან დამერტყა გავქცეულიყავი.გიორგის ბნელი გავლენა ჰქონდა ჩემზე.
სადღაც ტყისპირას მიმიყვანა კარები გააღო და ლაპარაკი დამიწყო.
-რამოდენიმე დღის წინ ნიკომ დაგინახა ვიღაც ბიჭის მანქანიდან როგორ გადმოდი,რასგავს შენი საქციელი უნდა გა**ზდე სანამ ჩემიცოლი გახდები თუ რასაპირებ?
-ვინგითხრა რომ შენი ცოლი ოდესმე გავხდები??ან შენი რასაქმეა მერასვიზავ და ვინგავხდები.
-გოგო შენ რანაირად მელაპარაკები?დაწყნარდი თორემ მე დაგაწყნარებ.
-შენ ვერ დამაწ...
სიტყვა არმქონდა დამთავრებული როცა ლოყაზე ცივი მუშტი ვიგრძენი,არვიცი როგორ მოვახერხე მაგრამ ორ წუთში ტაქსში ვიჯექი და მისამართს ვეუბნებოდი.
გული იმდენად მქონდა აჩქარებული ცოტაც და გული წამივიდოდა.კიდევ ვერ ვაანალიზებდი რაც ცოტახნის წინ მოხდა.სახლთან მისულს აღმოვჩინე რომ ტაქსის ფული არ მქონდა.
-იცით მე დედასთან ავირბენ და ეხლავე ჩამოგიტანთ ფულს.
-არაუშავს შვილო ხომ კარგადხარ?რაეშველება საქართველოს ამდენი არა კაცის ხელში
მითხრა მოხუცმა ტაქსისტმა.
-ძალიან დიდი მადლობა,ამდენი ცუდის შემდეგ ამ კაცის სიკეთემ გული ამიჩუყა,უმალ გადმომიგორდა ცრემლები ლიყებზე.
-არიტირო შვილო,იმ ბიჭს აღარ გაეკარო
-უღრმესი მადლობა,ნახვამდის
მანქანიდან გადმოვედი და სახლისკენ დავიძარი.
სახლში შევიპარე და მაშინვე ჩემს ოთახში შევვარდი,თვალებიდან ისრვ ცრემლები წამსკდა გიორგის დანარტყამი ადგილი ჯერ ისევ მეწვოდა.ვინიცის კიდევ რისი გამკეთებელია,რაღა მაინცდამაინც მე გადამეკიდა.ვინმესთან საუბარი მჭირდებოდა,დედას მოვუყვებოდი მაგრამ თავისი პრობლემებიც ეყოფა ჩემსას კიდევ ვერ დავუმატებ.ტელეფონი ავიღე და მარიამს მივწერე *მჭირდები ჩემთან ამოდი სასწრაფოდ*.ხუთ წუთში კარები მარიამა შემოაღო.
-დაო რახდება
ცრემლიანი თვალებით ავხედე მარიამს.
-გიორგი
-ეს იმან გაგიკეთა?
ნატკენ ადგილას თითი ჩამომისვა
-ჰო
-ფუ ნაგავი ბიჭი
გულში ჩამიკრა მარიამა მეკი თვალებიდან ცრემლების ახალი ნაკადი წამომივიდა.

თავი5
-დედაშენს არუთხარი?
-არა
-და როგორ აპირებ ჩალურჯებულის დამალვას?
-მაკიაჟით
-წავალ მემაქვს კრემი ჩალურჯებულებს მალე აქრობს.
ალბათ გაგიკვირდებათ რათ უნდა მარიამს ესეთი კრემი.მარიამზე მოუხერხებელი ამქვეყნად არავინაა.მაგალითად ორიკვირისწინ კიბეებზე დაგორდა,თორმეტი წლისები რომ ვიყავით ფეხი მოიტეხა წრეში ბურთის თამაშის დროს და კიდევ უამრავი აეთი შემთხვევა.
მარიამის დებილობების გახსენებაზე უნებლიედ გამეღიმა.
-წავედი ხუთ წუთში აქვარ
სანამ მარიამი მოვიდოდა ქიმისს დავალება დავწერე,ზედმეტად ადვილი იყო,ორჯერ წავიკითხე ამოცანა რამე ხომ არ გამომრჩათქო,მაგრამ არა სწორად ამოვხსენი.
-მოვედი რასშვები
-რავი ქიმიის დვალება დავწერე
-აუ ის 123 გვერძე როა?
-ჰო
მარიამს ქიმმის ამოცანა ავუხსენი მანაც მაშინვე გაიგო და ლოყაზე კოცნით დამაჯილდოვა.
-მიდი ეხლა ეგ კრემი წამისვი
-მოიცა
მარიამმა ფრთხილად დაიტანა ჩემს სახეზე ცივი კრემი.მესიამოვნა ცივი სახეზე.
და მაინც რაჯანდაბა გავაკეთო ეს რომ კიდე განმეორდეს?მამაჩემი გიორგისთან ლაპარაკით თავს არ შეიწუხებს,თან რომ ვუთხრა მე მომვარდება დადაიწყებს იჯექი სახლში სულო და არავინ აგეკიდებაო.
-მოვრჩი
ფიქრებში წასულს მომესმა მარიამის ხმა
-ამით დაიძინე არ მოიშორო
-კარგი
-ჩემი ლამაზი კესანე,ეს რაგიქნა იმ უბედურმა ბიჭმა
-არვიცი რავქნა კიდე რომ განმეორდეს ეს?
თითი მტკივან ადგილას მივიტანე.
-გინდა თოკოს ვუთხრა?
თოკო მარიამის უფროსი ძმაა 22 წლისაა.საკმაოდ ჭკვიანი ბიჭია მისი ხეპრე საძმაკაცოსგან განსხვავებით.თვითონ თოკოს ერთი მინუსი ქონდა ლაპარაკი ყოველთვის ჩხუბში გადაჰყავდა.
-შენ გოგო ტვინში ნახვრეტიგაქვს?
-რატო
-იჩხუბებენ ხოიცი
-მერე რა ხოიცი თოკოს როგორ უყვარხარ.
-მაგაზე არაა,მისი რამოდენიმე ძმაკაცი გიორგისთანაც ძმაკაცობს თითქმის ერთ სამეგობროში არიან.
-მერე
-მერე ისრო საძმაკაცო დაერევა ერთმანეთს ჩემგამო.
-ნუ დებილობ
-არ მინდა სამეგობროში ჩხუბი მოხდეს ჩემსგამო და არცის არმინდა თოკომ ჩემსგამო იჩხუბოს.მორჩა ამთემაზე თოკოს არაფერს ვეუბნებით
-კარგად დაფ...
-ჩუმად არათქო
-კესანე რამე ცუდი რო მოხდეს არვიცი რასვიზავ,შეიძლება გიორგი შემოგვაკვდეს მეც და თოკოსაც.
-თოკოს არ ეტყვი
-ეს ყველაფერი თუკიდევ განმეორდება აუცილებლად ვეტყვი,დედაშენს ვიღაცის საცემად არ გაუზრდიხარ.
-კარგი
ცოტახანში ორივემ ვიმეცადინეთ,მერე მარიამი სამზარეულოში გავიდა და ყავა გააკეთა.
როცა შემობრუნდა მაშინვე მივაყარე.
-აუ დარჩირა ჩემთან ვიღაც მჭრდება მაკიაჟს ვინც გამიკეთესბს დილას.
მარიამი ორიწამით დაფიქრდა.
-კაი ,გავალ პიჟამოს ავიღებ დედას ვეტყვი და მოვალ.
-აუ ტონალურიც წამოიღერა
-რადღეს მოვესწარი,კესანეს მაკიაჟს ვუკეთებ,ხითხითით გავიდა სახლიდან
მეკიდე საწოლზე ჩამოვჯექი და ტელეფონს დავაცქერდი.
-კესანე დედაა
სამზარეულოდან მომესმახმა,ჯანდაბა ახლა ოთახში შემოვა მაშინვე თმა ერთმხარეს გადმოვიყარე და კაპიშონი ჩამოვიფარე იმედია არაფერი მიჩანს.
დედამ კარები შემოაღო,გული ამიჩქარდა.
-დედი რარის მთელი დღეა ოთახიდან არ გამოსულხარ ცუდად ხარ?
-თავი მტკივა და მოთენთილი ვარ
-ჩემი კესანაე სულ გადამექანცა
მოვიდა და ჩამეხუტა,საბედნიეროდ ვერაფერი შემამჩნია.
-დე დღეს მარიამი რჩება
-დარჩეს დე ,გინდა კარტოფილი შევწვა?
-აუ კი
მარიამა სახლის კარები შემოაღო.უფ რადაქალიმყავს ჩიფსები უყიდია.
-დაო ნიაკომ დამირეკა გზაში დამითხრა კესანესთან რომიხვალ დამირეკე რაღაც უნდა გითხრათო.
-მერე დაურეკე
მარიამი საწოლზე დაჯდა და ვაიბერში შევიდა.
-კესანეე ნიაკომ ბოლო ხმაზე იკივლა
-ხდება რამეე?
შეშინებულმა ვკითხე
-რაშეშინებული სახეგაქ ზეგ აეროპოტში დამხვდით 7 ზე
-არარსებობს
მედა მარიამა იმხელა ხმაზე ვიყვირეთ ალბათ პირველ სართულზეც გაიგეს.


თავი 6
მარიამი უკვე ტონალურის მესამე ფენას მისვამს.
-აი მორჩა აღარაფერი გეტყობა
-მართლა
გახარებული მივვარდი სარკეს.არაფერი მემჩნეოდა მითუმეტეს თმას თუ გავიშლიდი.
-აღარმინდა გიორგი ოდესმე შენს ახლომახლო შევამჩნიო
-ეჰჰ ეგ მეცმინდა
სკოლის შემდეგ ვიოლინოზე წავედი.
მეტროში ყურსასმენები გავიკეთე და ფიქრებში გადავეშვი. I follow rivers
ჩაირთო თუ არა თვალები გავახილე,რაკარგ დღეებს მახსენებს ეს სიმღერა მაშინ როცა მე,ნიაკო და მარიამი სუპერ სამეული ვიყავით.მაგარმ შემდეგ ნიაკოს მშობლებმა ავსტრალიაში წასვლა გადაწყვიტეს და ასე დაიშალა სუპერ სამეული.მაგრამ არაუშავს მალე ისევ ვნახავთ ჩვენს მონატრებულდაქალს და სამეულის უცვლელ წევრს.
ამასობაში ჩემი ჩამოსვლის დროც დადგა,მეტროდან ამოსულს გარეთ წარღვნა დამხვდა.ჩემი ბედი შვებულებაშია გასული!თავი ჩავხარე რომ რამენაირად ტონალური გადამერჩინა,პირველად გავიზიარე იმ გოგოებს გასაჭირი წვიმაში,ვისაც ტონალური და ზოგადად მაკიაჟი უყვარდათ.
კატიას კარებზე დავაკაკუნე,ვგრძნობდი რომ ყველანაირად სველი ვიყავი.კარები გაიღო თუ არა კატიამ ამსიტყვის პირდაპირი მნიშვნელობით სახლში შემათრია.
-ბოჟემოიიი როგორ დასველებულხარ კესანე.
-არაუშავს
ვთქვი და სველი ჟაკეტი გავიხადე.
-შეიძლება საპირფარეშოში შევიდე?
-მარჯვნივ შავი კარები.
შევედი თუ არა სარკესთან მიივვარდი,ტონალური გადარჩენილი იყო მაგრამ მევიყავი გასაწური.
საბაზანოდან გამოსულს კატია დამხვდა პირსახოცით და ხალათით ხელში
-გაიმშრალე ,ტანსახმელი გაიხადე საშრობში შევდებ დამერე მეცადნეობა დავიწყოთ.
-არაა საჭირო ნუ წუხდებით
არ ვწუხდები მიდი იმ ოთახში
კატიამ კუთხის ოთახისკენ მიმითითა მეც მის მითითებას გავყევი.შუქი ავანთე თუ არა მაშინვე მივხვდი ვის ოთახშიც ვიყავი,ჰაერში კონსტანტინეს სუნი ტრიალებდა.სველი ტანსაცმელი გავიხადე და გავიმშრალე გაყინულ ტანზე დიდი მაისური და ხალათი ჩავიცვი ,სახის და თმის გამშრალება დავიწყე.
ოთახიდან გამოსულმა პირსახოცს დავხედე და ჯანდაბა მთელი ტონალური პირსახოცზე იყო. ის იყო ოთახში უნდა შებრუნებულიყავი რომ კატია სამზარეულოდან გამოვიდა.
-ჩაი გაგიკეთე კესანე დალიე და მეცადინეობა დავიწყოთ.
-არმინდა იყოს
უცნაურად ვიდექი კატიას სახე რომ არ შეემჩნია.
-სიცხე ხომ არგაქვს?
კატია ჩემთან მოვიდა და შუბლზე ხელი დამადო,იმასთან ერთად რომ სიცხე მქონდა კატიამ თვალთან ჩალურჯებაც შეამჩნია.
-ჩემისიკვდილი კესანე ესრაარის??
-არაფერი
უნიჭოდ მოვიტუე
-ნუმატყუებ რამოხდა ვინმემ დაგარტყა?
-არა
ისევ უნიჭოდ მოვიტყუე.კატიამ უმალ მომხვია თავისუ პატაარა ხელები.იმან რომ უცხო ადამიანი ესე ზრუნავდა ჩემზე გული ამიჩუყა და უმალ ცრემლები ჩამომიგორდა ლოყებზე.
-ჩუ ჩემო ლმაზო გოგო
ამ სიტყვებზე გული უარესად ამიჩუყდა და უარესად ავტირდი.
-წამოდი ჩაი დაგამშვიდებს.
კატიას სამზარეულოსკენ გავყევი,დამსვა ჩაი მომაწოდა და თვითონ ოთახიდან გავიდა.მორე ოთახიდან მისი საუბრის ხმა გავიგე.
*მოდი სასწრაფოდ*
მერე კატია სხვაოთახში გავიდა.
ოთახში როცა დაბრუნდა ისევ ტელეფონზე ლაპარაკობდა.
*უნდა დაელაპარაკო,მე ვერვკითხავ*
*მალე*
პირდაღებული ვუსმენდი კატიას.ოთახში რომ შემოვიდა გამიღიმა და წინ დამიჯდა.
-ვიმეცადინოთ თუ შეუძლოთ ხარ
-ვიმეცადინოთ
ოღონ ეხლა ყურადღება რამეზე გადამეტანა სულ არ მადარდებდა სიცხე რომ მქონდა.
მედა კატიამ მეცადინეობა დავიწყეთ.სადღაც ნახევარ საათში კარებზე კაკაუნი გაისმა,კატია გასაღებად წავიდა.
-სადაა?
-სამეცადინო ოთახში
ორწამში კონსტანტინე ჩემ წინ აისვეტა.

თავი 7
ნიკაპზე ხელი მომკიდა და იმ მხარეს მიმატრიალებინა თავი საიდაც ჩალურჯებული მქონდა.თვალებში სიბრაზე სიბრალული და კიდევ ამოუცნობი რაღაც ერთად უნათებდნენ.
ხმა არ ამოუღია ისე გავიდა ოთახიდან.
კონსტანტინე ლP.O.V
-ეყოფა მეცადინეობა,მეწავყვან და თან დაველაპარაკები
-კარგიმოიცა ტანსაცმელს მივცემ.
-მალე
კესანე P.O.W
ოთახში კატია შემოვიდა დაკეცილი ტანსაცმლით ხელში.
-გვეყოფა დღეს მეცადინეობა,კონსტანტინე გაგიყვანს სახლში.აა ჰო შენი სვიტრი საშრობში გაფუჭდებოდა ამიტომ გავფინე და შემდეგ გაკვეთილზე მოგცემ.გეცვას დღეს კონსტანტინეს მაისური.
როცა გავიგე რომ კონსტანტინეს მაისური მეცვა გაოგნებული სახით შევხედე.
-მადლობა არიყო საჭირო მართლა
ჩენ დიალოგს კარებზე აყუდებული კონსტანტინე უსმენდა რომელმაც ჩემს მიმიკაზე ეშმაკურად ჩაიცინა.
-კარგი ეხლა აცადე ჩაიცვას
ჩაერთო კონსტანტინე
ისევ კონსტანტინეს ოთახში გამიშვეს.ჯინსი და ჟაკეტი ჩავიცვი მერეკი დიდი სასტუმრო ოთახისკენ გავაბიჯე.
-ესე ჯობია კესი
მოფარებით მომმართა კატიამ,მეკი წავედი და ჩავეხუტე
-მადლობა ყველაფრისთვის.
კონსტანტინეს მანქანაში წინა სავარძელზე უხერხულად ვიჯექი იმ იმედით რომ კონსტანტინე ხმას არამოიღებდა,მაგრამ მე ხომ ბედი არმაქ.
-ეს ვინ გააკეთა?
მკაცრი ტონით მითხრა
-არავინ დავეცი
ამაზე საშინელად ტყუილი არასდროს არმითქვამს.
უცებ კონსტანტინემ მანქანა დაამუხრუჭა.ღვედი რომ არმკეთებოდა ალბათ საქარე მინას ავეკრობოდი.
-აქედან არ დავიძვრებით სანამ ყველაფერს არ მეტყვი
-ბიჭმა
-მიზეზი
-ჩემი რაღაც ქცევა არ მოეწონა
-კონკრეტულად?
-არაასაჭირო
არვიცოდი როგორ ამეხსნა ის რომ იმისთვის დამალურჯეს რომ კონსტანტინემ სახლში მომიყვანა და მერე სადარბაზოსთან დამხვდა.
-მისმინე ყველაფრის გაგება მინდა გთხოვ
ფაქიზად ნიკაპზე ხელი მომკიდა და სახე მისკენ მიმატრიალებინა.
-იმისგამო რომ შენ სახლში მომიყვანე და მერე სადარბაზოსთან დამხვდი
მივახალე
-ახლა გასაგებია იმბიჭს უყვარხარ
-ჰოო
-შენც გიყვარს?
-შენიაზრით?შეყვარებულს ვგავარ?
-თავისდროზე რატომ არგაეცი პასუხი?
-მშვენიერია როგორც ყოველთვის ყველაფერი მე მბრალდრბა.
კარები გამოვაღე და მანქანიდან გადავედი.არვიცოდი სადმივდიოდი მაგრამ კონსტანტინესთან ლაპარაკი არმინდოდა.კონსტანტინეც მალევე წამომეწია
-კესანეე
-აღარმინდა შენთან ლაპარაკი
-მე იმის თქმა მინდო...
-ჩუუ არმაინტერესებს
-გეყოს წამოდი წაგიყვან
-არმინდაა
-რანაირად მელაპარაკები
მკაცრი ტონით მითხრა კოტემ
უცებ მივუტრიალდი
-არა უბრალოდ მაინტერესებდა თექვსმეტი წლის გოგოს რომელიც მარტოა და არავინ ეხმარება როგორ უნდა გაეცა ხუთიწლით უფროსი ნაციხარი ბიჭისთვის პასუხი,არვიცი რაზეა წამსვლელი,რამეს დააშავებს და მამიკოს გირაოთი გამოჰყავს.
უმალ გადმომიგორდა თვალებიდან ცრემლები.დღეს მერამდენედ ვტირი უკვე სათვალავი ამერია.
-არიტირო რა არვიცოდი
-ადვილია შენთვის ყველაფრისთქმა
უცებ კონსტანტინეს დიდი მკლავები ვიგრძენი ჩემს გარშემო.გაოგნებულს ტირილი სულ დამავიწყდა.არვიცოდი რამექნა ბოლოს ხელები გავშალე დამეც ჩავეხუტე.
-წამოდი სახლში წაგიყვან
-კარგი.
მანქანაში ჩავჯექით.
-სხვა რას შვები
-ხვალ ჩემიდაქალი ჩამოდის
-ვაუ უნდადახვდე აეროპორტში?
-კიმედა ჩემი მეორე დაქალი
-გინდა გაგიყვანო?
კონსტანტინეს გაოგნებული სახით შევხედე.
-ჰო რა იყო
-როგორც გინდა
მხრები ავიჩეჩე და გზას გავხედე.
-მოვედთ
რატომღაც მგონია რომ მასზე ბევრი არაფერი ვიცი...
-შენზე მომიყევი რამე
-მაინც
-მაგალითად მარტო რატომ ცხოვრობ ან სად სწავლობ
-მარტო იმიტომ ვცხოვრობ რომ მთელი ცხოვრებაა მარტო ცხოვრებაზე ვოცნებობ,ჰოდა 18 ის გავხდი თუარა ჩვენს ძველ ბინაში გადავედი რუსთაველზე რატომაცარა.
-ვაუ გაგიმართლა
-მართალია,ისტორიკოსობას ვაპირებ
-მართლა?ესეიგი კარგი მახსოვრობა გაქვს
-ვერწარმოიდგენ როგორ
-ერთხელ ყავაზე მესტუმრე
-ხო ვიჭორაოთ
სიცილით ვუთხარი კონსტანტინეს და მასაც გულიანად გაეცინა.
მალევე მივედით.
-მადლობა
გავუღიმე და მანქანიდან გადავედი.
-გიხდება ღიმილი
მანქანიდან მომაძახა კონსტანტინემ და წამში უკვე ქუჩის ბოლოში იყო.სახლში გაღიმებული ავედი.
ლიკუნას ვეთამაშე ცოტახანი დამერე ოთახში წავედი სამეცადინოდ.ქიმია მათემატიკა და ინგლისური ვისწავლე და უკვე ისე მეძინებოდა პიჟამოს ჩაცმის თავიც არ მქონდა.შარვალი გავიხადე და კონტანტინეს მაისურით დავწექი დასაძინებლად.

თავი 8
კარადიდან შავი ჯინსი გადმოვიღე და ზემოდან თეთრი მოკლე სვიტრი ჩავიცვი.
სადაა მარიამი ამდენ ხანს,უკვე ექვსის ნახევარია მაკიაჟი უნდა გამიკეთოს.უცებ კარებზე კაკუნი გაისმა.კარი გავაღე და მარიამი სახლში შემოვუშვი.
-ვიცი რომ დამაგვიანდა მაგარამ ახალი პომადა ვიყიდე რომელსაც შენზე გამოვცდი
-არა ისწამისვი რომელიც მე მიყვარს
-სხვა პომადა არწამომიღია
მარიამმა ბოროტი სახით გამომხედა.
-შენთვისვე ჯობია მომიხდეს თორემ მეექვსედან გადაფრინდები.
-კარგი არგცხვენია?როდის მიყიდია ცუდი პომადა
ძალიან ბევრი მაგალითი მომაფიქრდა,მაგალითად როცა იასამნისფერი პომადა იყდა და ეს პომადა წითელი აღმოჩნდა.ანკიდევ ორ ლარიანი ტუჩსაცხი რომლის წაის შემდეგ ისეთი ალერგია მისცა ორიდღე სახლიდან ვერ გამოდიოდა.
-ხო იცი რომ ბევრჯერ შემცდარხარ?
-ხოდა შეცდომებზე ვისწავლე და ეხლა აღარ შევცდები.
-იმედია
მარიამმა მსუბუქი მაკიაჟი გამიკეთა,პომადაზე მართალი აღმოჩნდა ძალიან მიხდებოდა.ჩალურჯებაც თითქმის გამქრალიყო,ცოტაოდენმა ტონალურმაც დაფარა.
-უი ისე ეგპომადა შენია
-მართლა?
-უკვე გჭირდება.
წარბები ეშმაკურად აათამაშა
-მარიამ
მოჩვენებით სბრაზით წარმოვთქვი მისი სახელი.
-ხო კიდევ რაღაცეებს გადავარჩევ და მოგცემ მაინც უკვე უჯრებში ვეღარ ვატევ.
-მადლობა მიყვარხარ
-მეცდაო
-დღეს იცი ვისმივყავართ?
-არარსებობს
-ჰო ოღონდ არვიცი როდისმოვა ნომერიც არმაქვს რომ მივწერო
-აითურმე რატომ იპრანჭები,სადარბაზოთან დავდგეთ და შვიდის ნახევრისთვის თუ არ მოვიდა ტაქსით წავიდეთ.
არც კინსტანტინესთვის ლოდინი მოგვიწია და არც ტაქსის გაჩერება.კონსტანტინე მანქანაზე მიყუდებული დაგვხვდა და მედამარიამს გვიღიმოდა.
-როგორც იქნა ჩამოხვდით
-დიდიხანია რაც გველიდები?
კონსტანტინეს გაეცინა
-არა ვხუმრობ ორი წუთია რაც მოვედი.შენ ალბათ კესანეს დაქალი ხარ
-ჰო მარიამი სასიამოვნოა შენიგაცნობა
-ჩემთვისაც,წავედით?
-ჩასხედით
კონსტანტინემ მანქანა დაძრა და წუთში უკვე ტრასაზე იყო.
-აბა კონსტანტინე რამდენიწლისხარ?
-19 ის გავხდი სექტემბერში.
თავიდან სულ ამომივარდა 5 დღეში დაბადებისდღე მაქვს.
-მე მალე 18 ის გავხდები
მშინვე ვთქვი
-ვაუუ რა რიცხვში გაქვს კესანე?
-13 შენ რარიცხვში გაქვს?
-მეც 13 ში
-ვაუ,
უკნიდან ეშმაკური სახით გამომხედა მარიამა
-რა პროფესია აირჩიე?
უკნიდან კიდევ ერთი კითხვა დაუსვა მარიამა კონსტანტინეს.
-ისტორიკოსი ვხდები
კონტანტინემ მეგამომხედა და საუბარი გააგრძელა.გული ამიჩქარდა,თითქოს კონსტანტინემ ეს იგრძნო და უფრო ფართოდ გაეღიმა.
-კესანე კონსერვატორიაში აბარებს -ვიცი და შენ?
-იურიდიულზე
-რაგანხრით
-საერთაშორისო სამართალი
-ძლიან კარგი
კონსტანტინემ ისევ მე გამომხედა და ძლივს დასტაბილურებული გულისცემა ისევ ამიჩქარა.
-შეყვარებულები გყავთ?
კონსტანტინემ გვკითხა.
-არაა არც მე და არც კესანეს
წინადადების ბოლო ნაწილი გამოკვეთლიად თქვა მარიამმა.მერე კონსტანტინემ მეგადმომხედა პასუხის მოლოდინში.
-ჰო მაგრამ შეშლილი თაყვანიმცემელი მყავს
უნიჭოდ ვიხუმრე რაზეცი ორივე მანქანაში მსხდომა ძალით გამიღიმა.
აეროპორტში თავის დროზე მივედით,ნახევარი საათი უაზრო ლოდინის შემდეგ უკვე ვფიქრობდი რომ ნიაკო აღარ მოდიოდა,მაგრამ უცებ უკნიდან ვიღაცის ჩახუტება ვიგრძენი და გამოიცანით ვინიყო,ნიაკო.
მერე მარიამიც ჩაგვეხუტა და სამივემ ერთად დავიწყეთ კივილი.სუპერსამეული კვლავერთადაა.
-რასაყვარლებიხართ გოგოებო
კონსტანტინეს ხრინწიანი ხმა გავიგე.
უცებ ერთმანეთს მოვშორდით,დაბნეულმა ნიაკომ ჯერ კონსტანტინეს შეხედა მერე კი ჩვენ,ისეთი სახით რომ გვეკითხებოდა ესვინააო.
-კონსტანტინე ეს ნიაკოა ჩვენი დაქალი
ხმა ამოვიღე
-ნიაკო ეს კონტანტინეა ჩემი მე.. მეგობარი
კონტანტინეს გაეღიმა
-სასიამოვნოა ნიაკო
-ჩემთვისაც
ნიაკოს ბარგი კონსტანტონემ საბარგულში ჩადო, სამივე უკან დავსხედით.
კონსტნტინე წინ მოთავსთა და გზას დაადგა.
-გოგოებო თქვენი ერთად ყოფნა აღსნაიშნი ამბავია,სადმე უნდა წავიდეთ უარი არ მიიღება.
-კონსტანტინე ნიაკო დაღლილია
-გართობისთვის არასდროს არვარ დაღლილი უბრალოდ უნდა მოვემზადო.
თქვა ნიაკომ
-9 ისნახევარზე ისევ კესანეს სახლის წინ ვიქნები.
-მე არვიცი გამომიშვებენ თუ არა
ვთქვი და მაშინვე მარიამმა წამოყო თავი
-ეხლა პირდაპირ ჩემთან მივიდეთ,და დედაშენს დავურეკოთ,ვუთხრათ რომ ნიაკო და შენ ორივე ჩემთან რჩებით.
-ეგრევქნათ,მაშინ კონსტანტინე ჩემი სახლის წინ კიარა მარიამის სახლის წინ მოდი.
-როგორც იტყვით
კონსტანტინე სამივეს დროებით დაგვემშვიდობა და წავიდა.ჩვენკი ნიაკოს ჩანთების თრევა დავიწყეთ.
ნიაკოს მშობლებიც უცხოეთში არიან ასერომ სახლში მარტოა,მაგრამ დილითბე დაადგებიან ნათესავები. სახლში შევედით თუარა მაშინვე მომზადება დავიწყეთ.


თავი 9
-კესანე ამკაბას თუ არჩაიცვავ იცოდე მოგკლავ.
მარიამმა თავისი წითელი კაბა მომაწოდა.
-არაა არმომწონს ძალიან გამომწვევია,რათმინდა გამოპრანჭვა ესე წამოვალ.
-მემგონი გააფრინე შენ ჯინსებით უნდაწამოხვიდე?
ჩაერთო ნიაკო.
-აბა თქვენ რასიცვავთ
ორივემ შავი კაბები მანახეს.
-მაშინ მეც შავი კაბამიპოვნეთ
-შენ მოგწონს ისბიჭი ჩვენკიარა,განსხვავებული უნდა იყო
-კესანე გაისინჯე მაინც იქნებ როგორ გიხდება.
წყნარი ტონით მითხრა ნიაკომ.
-კარგი ჯანდაბას
მარიამთან მივედი და კაბა გამოვართვი.გავიხადე და კაბა ჩავიცვი.
-არაა კომენტარები საჭირო ვიცირომ ტომარას ვგავარ.
გოგოები გაოგნებულები მიყურებდნენ.
-რატომარა სარკეში ჩაიხედე
სარკეში ჩავიხედე და გაოგნებული დავრჩი,არაფერი განსაკუთრებული მაგრამ ზუსტად ჩემთვის შეკერილი კაბამეცვა.
-დაერხა კოტიკოს
-გეყოთ.
სამივე მოვემზადეთ და უკვე ველოდებოდით კონსტანტინე როდისმოვიდოდა.
-ნიაკო ფანჯრიდან გაიხედე რა სადარბაზოსთან მანქანა აყენია?
-კი,მგონი კონსტანტინესია
-მაშინ ჩავიდეთ.
კონსტანტინემ როგორცკი დაგვინახა მაშინვე მანქანიდან გადმოვიდა,ნიაკო და მარიამი გადაკოცნა და სანამ მე გადამკოცნიდა შემათვალიერა და ჩაეღიმა,მერე მოვიდა და გადამკოცნა და ყურში ჩამჩურჩულა
-მაოგნებ კესანე
სასიამოვნო სუნამო ესხა არც ძალიან მძაფრი არც ზედმეტად ტკბილი,ზუსტად ისეთი როგორიც მე მიყვარდა.
მე წაინდავჯექი,გოგოები უკან.მეც უკან დაჯდომა მინდოდა მაგრამ ორივე კარი ჩამიჯეტეს მარიამმა და ნიაკომ.ასერომ კოტიკოს გვერძე მომიწია დაჯდომა,კონსტანტინეს ნიაკოზე და მარიამზე გაეცინა და მანქანა დაძრა.
რომელიღაც კლუბის წინ გააჩერა,კლუბის სახელს არც დავკვირცებივარ.
შესასვლელთან დიდი რიგის დანახვისთანავე ხასიათი წამიხდა,უჟმური სახით გავემართე რიგის ბილოში.
-კესანე სადმიდიხარ
-რიგში დავდგე
კონსტანტინეს გაეცინა და ჩემთან მოვიდა.
-წამოდი
კონსტანტინე დარაჯთან მივიდა და ნიაკოსკენ ჩემსკენ და მარიამისკენ გამოახედა.
-ესენი ჩემთან არიან
დარაჯმა თავი დაუქნია და კარები გააღო.
-აღარ მოდიხართ.
დაგვიძახა კონსტანტინემ სამივეს,მაშინვე კარებთან მივირბინეთ.
კლუბში სიმღერა დამაყრუებლად ხმამაღალ ხმაზე ჰქონდათ ჩართული,მაგრამ ისეთი გარემო იყო საერთოდ არმაწუხებდა სიმღერისხმა.
კონსტანტინემ ბართან მიგვიყვანა და ბარმენს დაუძახა
-რასაც ეს სამი დალევს იმის საფასურს მეგადავიხდი.
-გოგოებო წავალ ჩემ მეგობრებს ვიპოვნი,ჭკვიანად და ბევრი არდალოთ მალემოვალ.
მარიამმა მაშინვე სამივესთვის კოქტეილი შეუკვეთა.ბარმენი უცნაურად მიყურებდა თავი უხერხულად ვიგრძენი და ბარისკენ ზურგით დავდექი.
მარიამი უკვე მეორე სასმელს უკვეთავდა როცა კონსტანტინე თავის სამ მეგობართან და ორგოგოსთან ერთად დაბრუნდა.
-გოგოებო ეს ბაჩოა შავგრემანი პუტკუნა ბიჭისკენ მიგვანიშნა,ეს ლუკა ქერა გამხდარი ბიჭისკენ მიგვანიშნა და ეს გიგი ხოტორა სიმპატიური ბიჭისკენ მიგვანიშნა.
გოგოები არგაუცვნია ალბათ არც თვითონ იცნობდა.ლუკა და ბაჩო მალევე წავიდნენ გოგოებთან ერთად,დარჩენილებმა კიდევ რამოდენიმე ჭიქა დალიეს მეკი მხოლოდ ერთი.უცებ გეგა ნიასთან მივიდა და საცეკვაოდ წაიყვანა.ნიაკო სახეზე ის გაწითლდა რომ ასეთ სინათლეზეც კი შეემჩნა.
-ვაუ
გაკვირვებულმა კონსტანტინემ წამოროშა.ნიაკოს და გეგას შემხედვარეს მეცმომინდა ცეკვა,ავდექი და კონსტანტინემდე მისული არვიყავი რომ წინ რიჟა გოგო ჩამომიდგა.
-ჩემთან არიცეკვებ?
კონსტანტინეს უთხრა
-წამოდი
მაშინვე შეუმჩნევლად დავბრუნდი ჩემს ადგილას.
გოგო ისე იგრიხებოდა სერიოზულად დავფიქრდი საერთოდ ხერხემალი თუ გააჩნდა.
უცებ მარიამ ლა ხელი მომკიდა და საცეკვაოდ წამათრია ზუსტად კონსტანტინეს და იმ გოგოს გვერდით დამაყენა და ცეკვა დაიწყო.მეც ავყევი,მალე ისე ჩავიკარგე მუსიკაში სულ დამავიწყდა რომ ამდენ ხალხში ვიყავით.მხოლოდ მაშინ მოვედი გონზე როცა თეძოებზე ვიღაცის ხელები ვიგრძენი.მაშინვე შევწყვიტე ცეკვა და ხელების პარტონს ხელი ვკარი ბიჭს გაეცინა და ისევ ჩემსკენ დაიძრა,იმწამსვე კონსტანტინე ამეფარა და ბიჭს უთხრა
-ჩემთანაა ეს გოგო
კონსტანტინემ ხელი დამავლო და ბარისკენ წამიყვანა.
-ფრთხილად
-საიდან გაჩნდა არვიცი
-კარგი არაუშავს
კონსტანტინე გვერძე მომიჯდა და კიდევ ერთი სასმელი შეუკვეთა.მე არ დავლიე.
-რატომ არსვავ?
-არმინდა დათრომა
-ესე ადვილად ვერდათვრები დალიე
-და შენ რატომ სვავ როცა საჭესთანხარ?
-ნუგეშინია მე ასე ადვილად არ მეკიდება.
-კაი ჰო ჯანდაბას
გამეცინა და სასმელი დავლიე.მაშინვე სიმხურვალე ვიგრძენი.
უცებ სიმღერა შეიცვალა და ძალიან ლამაზი მელოდია ჩაირთო,სინათლე კი მაშინვე გავარდისფრდა.კონსტანტინე მომიტრიალდა და მკითხა
-არვიცეკვოთ?
-წამოდი
კონსტანტინედამე ნიაკოს და გეგას გვერდით დავდექით.ნიაკოს გუგასთვის კისერზე მოეხვია ხელები.მე ვერმივხვდი რაუნდამექნა და უხერხულად დავდექი.კონსტანტინეს ჩემზე გაეცინა ახლოს მიმიზიდა და ხელები კისერზდ მომახვევინა,თვითონ კი თეძოებზე დამაწყო ხელები.მაშინვე ლიყები ამიხურდა მაგრამ მალევე მუსიკას ავყევი.ცოტახანში თავი უკვე კონსტანტინეს მხარზე მედო და იქიდან შევცქეროდი მის ლამაზ სახეს,ლამაზ ცხვირს დიდ წამწამებს და ლამაზ თვალებს.უცებ კონსტანტინემ თავი მიატრიალდა და თვალებში ჩამაჩერდა.გამეღიმა კონსტანტინე უცებ დაიხარა და ტუჩებზე ფაქიზი კოცნა დამიტოვა,ზუსტად უსეთი როგორზეც ყოველთვის ვოცნებობდი.


თავი10

მაგრამ მე რა კესანევარ ყველაფერი თუ არ ჩამშხამდა?ესეც არიყო გამონაკლისი.მედა კონსტანტინე უბრალოთ ვიდექით ისევ ისე ჩახუტებულები მუსიკა უკვე დიდიხნის დამთავრებული იყო,ორივემ ვიცოდით რომ ესმომენტი აღარასდროს განმეორდებოდა ხოდა ორივე ჯიუტად ვცდილობდით ამ მომენტის მაქსიმალურად გაწელვას.უცებ მკლავზე ძლიერი მოჭერა ვიგრძენი ვიღაცამ კონსტანტინეს მკლავებს მომაშორა,ყველაზე ნაკლებად მოველოდი გიორგის თაფლისფერ თვალებს .უცებ კონსტანტინეც გამოფხიზლდა,მეკი გიორგის ხელი ვკარი
-მომშორდი
-გოგოეს რაარი რანაირად იქცევი?რაგაგაფრთხილე ბო*ო?
კონსტანტინე მაშინვე გიორგის და ჩემს შორის ჩადგა.
-მოიცა რა დაუძახე კესანეს?
-რაშენი ტ**ის საქმეა?გაიწიე სანამ ლამაზიხარ
-მოიცა შენ ხარ ის ვინც კესანეს დაარტყა?
უკვე გაცეცხლებული კონსტანტინე ისე ყვიროდა რომ მუსიკის ხმას ფარავდა.გიორგი კონსტანტინესთან ახლოს მივიდა.
-ბიჭი ბოლოჯერ გაფრთხილებ გაიწიე და ვინმე სხვა შეაბი.
-რანაირად მელაპარაკები ვინნგონივარ?
-ლაწირაკი რომელიც იცემება ეხლავე თუ არ გაა*ვავს აქედან
გარშემომიმოვიხედე ჩევენს გარშემო ხალხს დიდი წერე შეეკრა,მაშინვე წერე ვიღაც დაკუნთუა ბიჭმა გაარღვია.და კონსტანტინეს უთხრა:
-ძმაო აქნუიჩხუბებთ გადით გარეთ
კონსტანტინემ ბიჭს ყურადღება არმიაქცია და გიორგისთან ახლის მივიდა.
-ხომარგეშინია?
-გამოა**ი გარეთ
ორივენი გარეთ გავუდნენ დათან ნახევარი კლუბი მათ გაჰყვა.მე ნიაკო და მარიამი მაკავებდნენ და გარეთ არმიშვებდნენ.
-მოკლავს გიჟია გიორგი გიჟი შემოაკვდებაა
განწირული ვკიოდი.
-ნუნერვიულობ ბიჭები გააშველებენ
-გამიშვით უნდა გავაჩერო
-გოგო ცოტა აზრრზე მოდი ორბიჭს გააჩერებ შენნ??დაწყნარდი თქო რომ გეუბნები არგესმის??
უკვე გაბრაზებული ტონით მითხრა მარიამმა
-გოგო რანაირად დაწყნარდება მისგამო ჩხუბობენ
-აბა რავუყოთ გარეთ გავუშვათ?ნიკაო ტვინი შეატოკე ცოტა.
-კაიი ჰოო
ნიაკო მემომიბრუნდა
-მესმის რომ ნერვიულობ მაგრამ ვერგაგიშვებთ გარეთ,ჯერ იმიტომ რომ ჩხუბია და მერე იმიტომ რომ გადარეული გიორგია გარეთ.
-კესანე დაწყნარდი გთხოვ
უცებ მარიამს თვალებიდან ცრემლები ჩამოუგორდა, თითქოს რაღაც ჩამწყდა გულში.ორივეს ხელიები მოვხვიე და მაგრად ჩავიხუტე.
კარი გაიღო და ბაჩო შემოვიდა კლუბში.
-გოგოებო კარგადხართ?
მაშინვე წამოვხტი.
-ჩვენ კი არა კონსტანტინე როგორაა
-გიორგი გაიქცა ძმაკაცები არყავდა აქ და ვერაფერი ვერქნა.
ცოტახანში კარების გაღების ხმა ისევ გაისმა ამჯერად კონსტანტინე შემოვიდა ორ ძმაკაცთან ერთად.როცა დამინახა გაჩერდა და მანიშნარომ მასთან მივსულიყავი.მეც მისკენ დავიძარი,რაც უფრო ახლოს მივდიოდი მით უფრო გარკვევით ვხედავდი მის გახეთქილ ტუჩს და დასახიჩრებულ სახეს,რაც უფრო ახლოს მივდიოდი მით უფრო იზრდებოდა ჩემში მასთან ჩახუტების სურვილი მაგრამ თავს ვიკავებდი.
-კესანე
ისედაც ბოხი ხმა უფრო დაბოხებოდა.
-ძალიან გტკივა?
-არაფერია საერთოდ
-როგორრ არაა?მე..მე არმინდოდა ჩემგამო გეჩხუბა...არ...მართლა
-კესანე დაწყნარდი
უფრო ახლოს მოვიდა უკვე მის სუნთქვა სახეზე მეცემოდა.ძალიან ძალიამ მინდოდა ჩავხუტებოდი მაგრამ არმინდოდა რამე ტკენოდა.
-სახლში წაგიყვანთ გოგოებს დაუძახე
კონსტანტინეს მანქანაში სამარისებული სიჩუმე ჩამოვარდა,ვერაფრის თქმას ვერ ბედავდა ვერავინ.ეს სიჩუმე კი შიგნიდან მჭამდა,უცებკონსტანტინემ ხელი ჩამჭიდა და მაგრად მოუჭურა,მეკი მისი დასახიჩრებული ხელი კალთაში ჩავიდე და მოფერება ფავუწყე.მან შემომხედა და გაეღიმა მერე კი ცალი ხელით განაგრძო მანქანის ტარება.
მარიამმა მედა ნიაკოს საწოლი გავიშალა და დაგვაწვინა.იმდენად დაღლილი ვიყავი ამდენი ემოციისგან ბალიშზე თავი როგორცკი დავდე მაშინვე დამეძინა.
დილით ადრე გამეღვიძა გოგოებს ჯერ კიდევ ეძინათ. სააბაზანოში შევედი და სახეზე ცივიწყალი შევისხი,ჩემი ნივთები მოვაგროვე და სახლში წავედი.სახლშიც ყველას ეძინა,ძალიან მინდოდა ვიოლინოზე დამეკრა მაგრამ ლიკუნა შემეცოდა,არმინდოდა მისი გაღვიძება ასერომ ყურსასმენები გავიკეთე და ჩაიკოვსკი ჩავრთე.მაშინვე სხვა სამყაროში გადავფრინდი გიორგიც დამავიწყდა კონსტანტინეც და გუშინდელი ღამეც,ზუსტად ეს მჭირდებოდა.
თავი11
უკვე მერვე დღეა კონსტანტინესგან არაფერი მსმენია,არვიცი რატომ არმეკონტაქტება მაგრამ ეს გულს მტკენს, წესით არუნდა მტკენდეს ერთადერთხელ ვაკოცე დიდი არაფერი...თუმცა ვისვატყუებ ჩემთვის ჩემი პირველი კოცნა იმაზე უფრო მნიშვნელვანი იყო ვიდრე ბევრი გოგოსთვის ჩემს გარშემო.
აა და სანამ დამავიწყდა მომილოცეთ უკვე 18 ის ვარ.
****
ერთი თვე გავიდა იმდღის შემდეგ. ..დღეს ნიაკო გავაცილეთ.უსამართლობაა ნირმალურად ვერც კი მოვისიყვარულოე საშინელება იმის ცოდნა რომ წარმოდგენა არმაქვს კიდევ როდის ვნახავ ჩემსდაქალს.მაგრამ მას ჩვენზე მეტად უჭირს,ტოვებს სახლს მეგობრებს სამშიბლოს და გეგას.დიახ დიახ სწორად გაიგეთ მათ შორის ყველაფერი ზღაპრულად წავიდა რასაც მედა კონსტანტინეზე ვერვიტყვი იმ ღამის შემდეგ მისი ჟღალი თმა აღარსად მინახავს.პირველი კვირა ველოდებოდი მონაწრს დანარეკს ველოდებოდი როდის დატორმუზებდა მანქანას ჩემი სადარბაზოს წინ ან კატიასთან როდის მოვუდოდა დამნახავდა ,მაგრამ როცა დავფიქრდი მივხვდი.რომელ ნირმალურს მოინდება ისეთ გოგოსთან რამე რომელსაც გიორგის ნაირი გიჟი დასდევს.
გიორგი არსად გამოჩენილა საბედნიეროდ მაგრამ ზუსტად ვიცი მისი მოსვლა მხოლოდ დროის საკითხი იყო.ადრეთუგვიან მომიწევდა მასთან შეხვედრა.
კატიას თავაზიანად გავუღიმე და სამეცადინო ოთახისკენ გავემართე.ოთახში რაღაც შეცვლილი იყო ოღონდ ვერვხვდრბოდი რა...
-დავიწყოთ კესანე
-კარგით
ვიოლინოს შევეხე თუ არა მაშინვე გაიღო კარი ჩემი შექმნილი ზღაპრული სამყაროსკენ,სადაც არიყო არც კონსტანტინე არც გიორგი არც სკოლა არც გამოცდები არც მთვრალი მამაჩემი.ჩემს სამყაროში არანაირი პრობლემაარ არსებობდა.
გაკვეთლის შემდეგ კატიამ შემაქო და მითხრა რომ ესნაწარმოები მისი ერთ ერთი საყვარელი ნაწარმოები იყო.
-ერთი წუთით კესანე ახლავე დავბრუნდები
-კარგით
ოთახში მიმოვიხედე და დავიწყე იმ ნივთის ძებნა რომელმაც ოთახი ასე რადიკალურად შეცვალა.თითქოს არაფერი იყო შეცვლილი სანამ ტუმბოზე ჩარჩო არ შევამჩნე.
მაშინვე ფოტოსთან მივედი და დავაკვირდი,პატარა ჟღალი ბიჭი მასზე დიდ თელ ძაღლს ასეირნებდა.გამეღიმა და ფოტო ხელში ავიღე,პატარა კონსტსნტინე ,წარმოვიდგინე როგორი იყო კიდი ბავშვობა...ფიქრებიდან კარის ხმამ გამომაფხიზლა.
კონსტანტინე
კონსტანტინე
ის აქაა
ერთი თვის შემდეგ
ის აქა
წითური ჩემს წინ დგას.
-კე...კესი
სახეზე ბედნიერი ღიმილი ესახება და ჩასახუტებლად მოდის.ჩავეხუტო?არა ის ამას არ იმსახურებს,თუ იმსახურებს?
უკან ვიწევი და კედელს ვეყუდები კონსტანტინე ამას ამჩნევს და ადგილზე იყინება.
-გამარჯობა კონსტანტინე დიდიხანია არმინახიხარ
ცივი და ირონიული ტონით ვუთხარი.
-ვიცი კესანე ვიცი მთელი თვე არ გამოვჩენილვარ და ისიც ვიცი რომ გაწყენინე.მაპატიე
-რა უნდა გაპატიო?ვინმესგან რამე რომ გეწყინოს ისვიღაც შენთვის რამეს უნდა წარმოადგენდეს
კონსტანტინეს თვალებში საშინელი ტკივილი გსმოესახა.
-ასე არაა
მომიახლოვდა ფოტო ხელიდან გამომგლიჯა და ტუმბოზე დააბრუნა
-უცხოს სახლში ნივთებს ნუ ეხები.
მხოლოდ ახლაღა გავიაზრე რომ ფოტო ისევ ხელში მეჭირა.
კონსტანტინე ოთახიდან გავარდა და კარები მოაჯახუნა.მალევე კატია შემოვიდა ოთახში
-კესანე მინდა ეს ნაწარმოები გაარჩიო,პროგრამაში არ შედის უბრალოდ ვფიქრობ მოგეწონება.
-ამმ,მადლობა აუცილებლად გავარჩევ.
-მშვენიერია დროში შეზღუდული არ. ხარ
-თავისუფალი ვარ?
კატიას თბილად გავუღიმე
-კი შეგიძლია წახვიდე
ნივთები მოვაგროვე და ოთახიდან გავედი ქურთუკის ასაღებად.როგორცკი საკიდთსნ მივედი კონსტანტინეს მწველი მზერა ვიგრძენი.
-ნახვამდის
კიონსტანტინეს ვუთხარი და კარი გავკეტე.ანახვამდის როცა ვამბობდი იმაზე მეტს ვგულისხმობდი ვიდრე უბრალოდ დამშვიდობება.
მეტროს ჩასვლას ვპირებდი როცა მკლავში ვიღაცამ ხელი ჩამავლო.გიორგი?მის საბახავად მზად არვარ ჯანდაბა.ავიხედე და შვებით ამოვისუნთქე წითელი თმის დანახვისას.
-კესანე მეწაგიყვან
-არა საჭირო მივაღწევ ჩემით
-გთხოვ თორემ მე წამოვალ შენთან ერთად
-მე შენს მანქანაში ჩაჯდომას არ ვაპირებ ასერომ...
-ჯანდაბა
ხელი გამიშვა და წინ გაიჭრა,მეც უკან გავედევნე.
მეტროში რათქმაუნდა ფეხზე დგომა მოგვიწია.
-აბა რატომ გამომეკიდე?
-ლაპარაკი მინდოდა
-გისმენ
-სადმე სადაც ნაკლები ხალხი იქნება?
მისი სიტყვები კიატხვასავით გაჟღერდა
-დამიჯერე მანინც არ ადარდებს არავის
-ღმერთო რა ჯიუტი ხარ
მე მხრები ავიჩეჩე და კონსტანტინეს მზერით ვუთხარი დაიწყეწყე საუბარითქო.
ის ჩემ ყურთან დაიხარა,ერთი წამით ვიფიქრე კოცნას აპირებდა მაგრამ ლაპარაკი დაიწყო.
-მე და გიორგიმ ვილაპარაკეთ
სხეულში სიცივემ დამიარა მის ხსენებაზე
-მე...მერე
-შევთანხმდით რომ არცერთი არმოგეკარებოდით
-რაა?
გაოგნებული სახით ავხედე.აი თურმე რატომ არ მინახია ამდენიხანი გიორგი.
-და რატომ არღვევ პირობას?
-იმიტომრომ აღარ შემიძლია შენს გარეშე
წარბი ავუწიე და ირონიული სახით შევხედე
-მისმინე ძალიან გთხოვ მაპატიე,ძალიან ვცდილობდი თავიდან ამომეგდე,შენზე არმეფიქრა.ვიციდი რომ შენთვის უკეთესი იქნებოდა თუ არც მე და არც გიორგი არვიქნებოდით შენს ცხოვრებაში.
-ამაზე იქამდე უნდა გეფიქრა სანამ გიორგის გამო ახსნა განმარტების გარეშე 1 თვით გაქრებოდი.
-კესანე .ხელი ჩამჭიდა-აღარშემიძლია გთხოვ
-რა აღარ შეგიძლია,ხელი გავაშვებინე
-უშენობა უშენობა აღარ შემიძლია მენატრები
ხმა გაებზარა
-რატომ გენატრებს ჩემნაირი გოგო.ჩემზე ათასჯერ უკეთესები გახვევიან თავს,მე კი ყველა სიკეთესთან ერთად გიჟი ფსიქოპათი დამსდევს.
-შენ შენ არვიცი განსხვავებულიხარ ყველა გოგო ერთნაირია შენ განსხვავებული ხარ შენ ჩემთვის საუკეთესო ხარ
სწორედ ამდროს მეტრო გაჩერდა და კონსტანტინეს საუბარი მთელმა ვაგონმა გაიგო.ყველა ჩვენ მიგვაშტერდა .
-ჯანდაბა წამოვიძახე და ვაგონიდან გავვარდი,კონსტანტინე უკან ამედევნა.
-მაპატე რომ შენთვის არ ვიბრძოლე გთხოვ გთხოვ უბრალოდ ერთი შანსი მომეცი
მომაძახა
-ჯანდაბა რატომ არ მაძლევ საშვალებას რომ დაგივიწყო?
-დამივიწყო?
ეს რა წამოვროშე ჯანდაბა ჯანდაბა.
კონსტანტინე ჩემსკენ დაიძრა და სანამ რამეს გავიაზრებდი მკლავებში მომიქცია.
-გთხოვ გამიშვი
განწირული ხმით ვუთხარი.
-ჩშ გთხოვ უბრალოდ ძალიან მომენატრე
წინაღმდეგობის გაწევას აზრი არ ქონდა ასერომ მეც მოვხვიე კონსტანტინეს ხელები და ამდენი ხნის მონატრებული გრძნობა ვიგრძენი.
მუცელში პეპლებლი ამიფრინდნენ.
თავი 12
მედა კონსტანტინე შემდეგ ვაგონს დაველოდეთ რათა ოდესმე სახლამდე მიმეღწია.
როგორც იქნა მეტროდან ამოვედი მგზავრობა ძალიან გაიწელა.
-შემიძლა მიგაცილო
-მერე გიორგი და თქვენი შეთანხმება
-არ მადარდებს არ ვაპირებ მისგამო შენს დაკარგვას
-და იქნებ უკვე დამკარგე,რაღაცას რომ ვგრძნობ ეს იმას არ ნიშნავს რომ ამ ერთ თვეს ასე მარტივად დავივიწყებ.
-კესანე ყველაფერს შენს თვალებში ვხედავ ისეც დავინახე როგორ უყურებდი ჩემს ფოტოს,ან ამწამს როცა მიყურებ შენს მზერაში სითბოს ვგრძნობ.
კონსტანტინეს გაოგნებული ვუსმენდი,პასუხიც კი ვერ გავეცი.ასე უბრალოდ ვიდექი მეტროს ამოსასვლელთან და ხალხს ხელს ვუშლიდი გავლაში.
-გაინძერით გოგონი
ვიღაც შუახნის ქალმა მომაძახა.კონსტანტინემ მკვლელი მზერით შეხედა და გვერძე გამიყვანა.
-გთხოვ მომეცი უფლება მიგაცილო
-ჯობია ჯერ შენ თხოვო ნებართვა გიორგის
ცივი ტონით ვუთხარი.
კონსტანტინეს სახე შეეცვალა.
-არავის ნებართვა არ მჭირდება შენს სანახავად და ვერავინ შემიშლის შენთან ახლოს ყოფნაში ხელს.
ნელ ნელა ტონს აუწია კონტანტინემ.გვერდით ლიმნის გამყიდველმა მოხუცმა ქალმა გაოგნებული და შეცბუნებული სახით შემომხედა.
როგორც ჩანს კონსტანტინე არ აპირებდა დანებებას მეკი კიდევ ერთი უცხოო ადამიანის შეშინებულ მზერას ვეღარ გავუძლებდი.
-კარგი მიმაცილე
კონსტანტინეს ერთ წამში სახე მოულბა და გაეღიმა.
-წავედით.
-აბა რახდებოდა სანამ...ხომ ხვდები
-არაფერი ისეთი რაც შენ დაგაინტერესებს
-მეყველაფერი მაინტერესებს
-მართლა
ისევ ცივი და სარკაზმით სავსე ტონით მივუგე.
სახლი,სკოლა,სახლი,მეცადინეობა,კატია,მეცადინეობა,ლიკუნას გასეირნება,მარიამის ნახვა,სახლი,დაწოლა ფიქრი.ყოველ დღე
-მეტი არაფერი მომხდარა
-ერთხელ ჩემი დის დედამთილი გვესტუმრა რამოდენიმეჯერ მამა მოვიდა სახლში გამოლეშილი და იჩხუბა აა და კიდევ ნიაკო გავაცილეთ,ისე იცოდი მან და გეგამ მთელი თვე რომ ერთად გაატარეს?რასაინტერესოა მთელი თვე შენს ძმაკაცს უფრო ხშირად ვხედავდი ვიდრე შენ.
კონსტანტინემ გაოგნებული სახით შემომხედა.
-ესაა 16 წლის გოგოს ცხოვრება?უნდა ერთობოდე.
-თუვერ შეამჩნიე დედაჩემი მთელი დღე და ხანდახან ღამეც იმისთვის მუშაობს რომ მომავალი მომცეს,ოჯახი არჩინოს და მამაჩემის ვალები გადაიხადოს.მეკი მთელიდღე ლიკუნას ვუვლი და როცა სახლში არვარ მეზობელთან ვტოვებ რომელსაც უკვე მობეზრდა სხვისი შვილის მოვლა.ძალიან ძალიან იშვიათად ხდება ისეთი რაღაცები ჩემს ცხოვრებაში როგორიც იმ ღამით რომ მაკოცე.
-გთხოვ დამრთე ნება ყოველი დღე ზღაპრული გავხადო შენთვის
-კოტიკო არგესმის არმჭირდება ეს ზღაპრები,რეალობაში ესეთი რაღაცები არხდება
-ხდება მე...
არ ვაცადე დასრულება
-რეალობაში ყველა ზღაპრულად ლამაზ დღეს ორი საშინელი დღე მოყვება.
-ესე არაა
-კი არის, ეხლა კი უნდა წვიდე
კოტიკო სანამ აზრზე მოვიდა გვერდი ავუარე და სადარბაზოზსკენ დავიწყე სვლა.
მხარზე მისი ხელების შეხება ვიგრძენი მისკენ მიმატრიალა და გულში ისე ჩამიკრა როგორც არადროს
-მინდა იცოდე რამდენი ტკივილი მონატრება და სიყვარული განვიცადე ამ თვის განმავლობაში.
მოიცა მოიცა კარგი,ტკივილი და მონატრება მივხვდი შემდეგ რათქვა? მომესმა რაღაც არასწორად გავიგე ეს არუთქვამს.
კონსტანტინეს გაოგნებულზე გაოგნებული თვალებით ავხედე,კიდევ უფრო დავიბენი როცა მისგანაც იგივე გამოხედვა მივიღე,მაგრამ მალევე სერიოზული გამომეტყველება მიღო.
-გასაგებია,ყველაფერი გასაგებია კესანე მეშენ მიყვარხარ ჯანდაბა მიყვარხარ
თავისი სიტყვებით თვითონაც გაოგნებული იყო ჩემზე რომ არაფერი ვთქვათ.ხელი შემიშვა და აქეთიქით სიარული დაიწყო.
მეკი თუთქოს ტროტუარს მივეწებე
-ღმერთო მე შენ მიყვარხარ
დაბნეული სახე ისევ გაუსწორდა
-კესანე მე შენ მიყვარხარ
ეს სიტყვები ისე წარმოთქვა უბრალოდ ვერ შეგეპარებოდათ მის სინამდვილეში ეჭვი.
-შენ არხარ დარწმუნებული
-ვარ ისე როგორც არაფერში ვყოფილვარ არასდროს.საკმარისი იყო დღეს შენი ნახვა რომ მივხვედრილიყავი რასაც ვგრძნობ.
გაჩერდა და ხელები გაშალა აან უნდა მივსულიყავი და ჩავხუტებოდი ან არა.ისეთი შეგრძნება დამრჩა რომ ყველაფერი ამ ჩახუტებაზე იყო დამოკიდებული.დააი ასე აღმოვჩნდი ისევ მის მკლავებში.
-ეხლა წადი სახლში დედაშენი ინერვიულებს.
ცოტახანი შეჩერდა მერე განაგრძო
-მიყვარხარ ეს გახსოვდეს
ავიწიე და ლოყაზე კოცნა დავუტოვე.მერეკი სახლისკენ წავედი.
თავი 13
ორი კვირა გავიდა რაც კონსტანტინემ სიყვარული ამიხსნა.მას შემდეგ დღე არ გასულა რომ მისი ლამაზი სახე არ მენახოს,დამიჯერეთ ანგელოზია.
სკოლიდან გამოსულს ცივი ჰაერი შემეჯახა სახეში,დღეს პირველი სემესტრის ბოლო დღეა,ახალი წელი მოდის რომელსაც თუ ყველაფერი კარგად იქნება კონსტანტინესთან ერთად შევხვდები.
უკვე მოგიყევით? იმდღეს აიტეხა დედაშენი და ლიკუნა უნდა გავიცნოო.რათქმაუნდა ცივ უარზე ვიყავი და დამნებდა კარგი სახლში წავალო.მაგრამ ჩემი სახლში შესვლიდან ხუთ წუთში კარზე კაკუნი გაისმა.დედამ სასწრაფოდ გაღო და მაღალი სილუეტის დანახვისას მაშინვე მე გამომხედა.
-გამარჯობათ მე კესანეს შეყვარებული ვარ
ხელი ჩამოართვა დედას,დედიკომ კი სახლში შემოიპატიჟა.მეკი გაოგნებული დავრჩი შეყვარებული? ეს ბიჭი არ წყვეტს ჩემს გაოგნებას.
დედაჩემი მოხიბლული დარჩა კონსტანტინეთი და სანამ სამსახურში წავიდოდა ყურში ჩამჩურჩულა არ დაკარგო ეს ბიჭიო.
ნუ ჩემი განათლების სისტემის დახმარებით 30 ში დამითხოვეს შესაბამისად ახალი წელი ხვალაა,საინტერესოა ახალ წელს თუ მაინც გახსენდება მამას რომ ოჯახი ყავს.როგორც დავგეგმეთ მე სახლში შევხვდები ახალწელს მერეკი კატიასთან მივდივართ.
3..2..1 გილოცავთ!! უკვე ახალი 2018 წელია.გარეთ გამაყრუებლად ისმის ფეიერვერკის ხმები,ლიკუნა კი ფანჯრიდან იყურება და ისე იკრიჭება ყველა კბილი უჩანს (რაც ჯერჯერობით ამოსული აქვს)
კარზე კაკუნია,დედა კართან მივიდა,ალბათ კონსტანტინე მოვიდა.მაგრამ არა მამაჩემი თან გალეშილი მთვრალი მისი დანახვისას სახე ზიზღით დამემანჭა.3 კვირა არგავხსენებივართ და ეხლა ახალი წლის ჩასაშხამებლად მოვიდა.დედამ ის ტახტზე დასვა სადაც მალევე ხვრინვა ამოუშვა.მეკი დრო ვიხელთე და დედასთან მივედი.
-შანსი არა კატიასთან ასეთ მდგომარეობაში არ წამოვა
-ვიცი ვიცი მაგრამ მე თუ წამოვალ გაბრაზდება და ყველაფერს დალეწავს, შენდა ლიკუნა წადით მე მერეც გავიცნობ შენს დედამთლს.
დედას გაეცინა და ხელი მხარზე გამკრა
-გამხიარულდი
ლოყაზე მაკოცა
-ღმერთო რა მუდო გოგომყავს
სიმღერით თქვა მაინც გამეცინა.
როგორ შეუძლია ასეთი კარგი იყოს...
მამას საწოლში გადაყვანით თავი არავინ შევიწუხეთ,დედამ იქვე პლედი მიაფარა და დაიძინა.
დილით მზიანი დღე გათენდა არადა როგორ მინდოდა დიდი თოვლი მოსულიყო.
სანამ მამა გაიღვიძებდა მანამდე მოვემზადეთ.მე შავი წელში გამოყვანილი კაბა და შავი ცოტათი ქუსლიანი ფეხსაცმელი ჩავიცვი.აჰჰ კესანეს ვიღაცას გაგიჟებ შენ.დედამ ლიკუნას შავი ჯინსი და კრემისფერი ძალიან ლამაზი სვიტერი ჩაცვა.
*გარეთვარ გელი*
კონსტანტინესგან ესემესუ მომივიდა.სასწრაფოდ მოვკიდე ლიკუნას ხელი და ლიფტისკენ წავიყვანე დედამ კი პირჯვარი გადაგვწერა ორივეს.
მანქანაში უკან ლიკუნასთან დავჯექი,მეშინოდა შემთხვევით კარები არ გაეღო ან მსგავსი რამ არ გაეკეთებინა.კონსტანტინემ რათქმაუნდა შემახსსნა რომ კარებს კეტავს და არგაიღება,მაგრამ არშემიძლია მეშინია.საბოლოდ კონსტანტინემ ჩემს დედურ ქცევებზე თავი სიცილით გაქნია
-დედიკო კესანე
ზუსტად ვიცი სახე ამიხურდა არვიცი რამიზეზით,მაგრამ თავს ვერ მოვერიე და პატარა კონსტანტინეს მსგავს ბიჭზე დავიწყე ფიქრი,რატომ ვფიქრობ ამას საერთოდ,თავი გავაქნიე ფიქრების გასაფანტად.
მალევე ჩემი ბიჭის სახლთან გავჩერდით,დღეს კატიას ჩვენზე უნდა ვუთხრათ.
მანქანიდან გადმოვედით თუ არა კონსტანტინემ ლიკუნას ხელი ჩაკიდა.მერე ჩემთან მოვიდა წელზე ხელი მომხვია და მისკენ მიმწია
-ჩემი ლამაზი გოგო ეხლა კიდევ უფრო ლამაზია და ახლოს მინდა მყავდეს
თვალი სხეულზე ჩამაყოლა მეკი გამაჟრიალა მის მზერაზე.მერე გადმოიწია და ლოყაზე მაკოცა.
მე კარებზე დავაკაკუნე და მალევე გაღების ხმაც მოესმა. კატიამ ჯერ მე შემდეგ კონსტანტინეს და საბოლოდ მიხ ხელს შეხედა რომელიც ჩემს წელზე იყო შემოხვეული.კატიას სახე გაუბრწყინდა
-ასეც ვიცოდი
გამოექანა და ორივე ლოყაზე მაკოცა.იგივე გაიმეორა კონსტანტინესთან და ლიკუნასთან
-ეს ლამაზი პრინცესა ვინაა?
პასუხის გაცემა არ დაგვაცალა
-ჯერ სახლში შემოდით მერე მიპასუხეთ.
ყველანი სახლში შევედით.
-ეს ლიკუნაა კესანეს პატარა დაიკო
კონსტანტინემ მალევე უპასუხა. კატიას ლიკუნა მომღიმარი სახით შესცქეროდა.
თავი 14
კატიასთან გატარებულმა პირველმა იანვარმა ძალიან კარგად ჩაიარა.საბოლოოდ სამივე გულში მაგრად ჩაგვიკრა და სახლის კარები ჩაკეტა.
კონსტანტინემ ვინიცის უკვე მერამდენედ განვლი გზა გაიარა ჩემს სახლამდე.
-მოვედით კესანე
-ამმ მადლობა
-ამოგაცილებ,
-არაარა მამაა სახლში,შენ არუნდა დაგინახოს
-კარგი კარგი მაგრამ ოდესმე მაინც გავიცნობ
-იმედია ეგ მალე არ მოხდება
სახლში ავედი კარები ჩემდაგასაკვირად მამამ გამიღო.
-შემოდით ლამაზებო
სახლში შევედით ლიკუნა მაშინვე დედასკენ დაიძრა და მაგრად ჩაეხუტა.
-დედიკო ყურში რაღაც უნდა გითხრა
და დედას ისეთი რაღაც უთხრა რამაც დედა ყურებამდე გააღიმა.
ასე იმიტომ მოიქცა რომ გზაში გავაფხრთილე მამასთან რამე არ წამოგცდესთქო.
დღე ვიოლიონს სამყაროში გადავარდნით დავასრულე.საბოლოდ ვერგავიგე რამდენი ხანი ვუკრავდი მაგრამ როგორცკი ვიოლინო დავდე მაშინვე დამეძინა.
დილით კონსტანტინეს ზარის ხმამ გამაღვიძა.
-გისმენ
დაბოხებული ნამძინარევი ხმით ვუთხარი.
-მოემზადე ბედობაა დღეს და უნდა დავებედოთ ერთმანეთს
-ამ უაზრო ცრურწმენის მომიზეზება არაა საჭირო თუ ჩემი ნახვა გინდა უბრალოდ მითხარი
-ნახვა კი არა მთელი დღე უნდა მოგიტაცო
-რასაპირებ?
უცნაური ხმით ვკითხე,რასაც კონსტანტინეს სიცილი მოყვა
-შენ ის იკითხე რას არ ვაპირებ
მაცდური ხმით მითხრა წითურმა,უცებ სხეულში სიცივემ დამიარა მაგრამ მალევე კონსტანტინემ ჩახველა და ნორმალური ხმით მომიგო
-კარგი ჰო ვხუმრობ
არაფერი ვუპასუხე
-პატარა მართლა ვიხუმრე ხომ არ შეგეშინდა?
-არა რა სისულელეა
პატარა დამიძახა მომწონს!
-მაშინ ერთ სათში მოგაკითხავ
-კარგიჰო
-ააჰო მოხერხებულად ჩაიცვი გუშინდელივით არ გაიპრანჭო
ანუ არმოეწონა გუშინ როგორც ვიყავი?სანამ რამეს ვკითხავდი ტელეფონი გამითიშა.
საათს შევხედე სამის ნახევარია,ამდენიხანი როგორ მეძინა? საწოლიდან ამსიტყვის პირდაპირი მნიშვნელობით წამოვხტი.კარადიდან კანისფერი დიდი სვიტრი და ნაცრისფერი ჯინსი გადმოვიღე.ჩაცმის შემდეგ მოვწესრიგდი და მაკიაჟის გაკეთებაც ვცადე,რათქმაუნდა ჩავფლავდი და დასახმარებლად მარიამს დავურეკე.
მალევე კარებზე მომიკაკუნა.
-რასშვები?სად მიიპრანჭები?
-კოტიკომ ერთმანეთს უნდა დავებედოთო და სადღაც მივყავარ
-აჰაამ ანუ მე შენი მაკიაჟის გაკეთება უნდა დამებედოს?
ღიმილით მომიგო მარიამმა
-რათქმაუნდა
ღიმილითვე ვუპასუხე
-იცოდე ჭკვიანად მოიქეცით არ იცუღლუტოთ
და აი მარიამის ნათქვამის შემდეგ სიცივემ ისევ გაიკვალა გზა ჩემს სხეულში.
მარიამა მაკიაჟი გამიკეთა რათქმაუნდა მაქსიმალურად ნატურალური.კონსტანტინეს სიტყვების შემდეგ საერთოდ მაკიაჟი რომ გავიკეთე მეთვითონაც მიკვირს.მარიამია ჩემი სტილისტი,ვიზაჟისტი და ხშირ შემთხვევაში მაღაზიაც.რა მეშველებოდა მის გარეშე...გარდაა ამისა ყოველთვის ჩემსგვერდითაა და ამას ყველაზემეტად ვაფასებ.
მარიამი მალევე წავიდა და ჩემს ფიქრებთან მარტო დამტოვა.იმკოცნის შემდეგ მე და კონსტანტინემ სულ რამოდენიმეჯერ ვაკოცეთ ისით ძალიან ფაქიზათ არვიცი ეს ნორმალურია თუ არა მაგრამ მასთან სახვა რაღაცებს(იმედია მიხვდით რაც)ვერწარმოვიდგენ,არადა ჩემი თანატოლი გოგოები მგონი დღედა ღამე მაგაზე ფიქრობენ და ხშირ შემთხვევაში ფიქრებს ანხორციელებენ კიდეც.
ტელეფონის ვიბრაცია ვიგრძენი ჯიბეში ზარი კონსტანტინესგან
-ჩამოდი სადარბაზოსთან ვარ
-ორი წუთით მაცალე
ოთახიდან გავედი
-დედაა
დავუძახე და სამზარეულოში გავედი
-ხო კესუნია
-კონსტანტინესთან ერთად გავდივარ მამამ თუ იკითხა მარიამთან ვარ
დედამ თავი დამიქნია ხოლო მე ლოყაზე ვაკოცე.
მაქანაში ჩაჯდომისთანავე კონსტანტინემ თავისი ტუჩები ნაზად შეახო ჩემსას,შემდეგ კი საჭეს მიუბრუნდა.
მთელი გზა არაფერი მითქვამს,ისიც კი არ მიკითხავს სადმივდიოდით.ესიმიტომრომ მარიამის და მის ნათქვამზე ვფიქრობდი და კიდევ იმაზე რომ გუშინდელი ჩემი ჩაცმულობა არ მოეწონა.მანქანა რა ღაც დიდი სახლის წინ გააჩერა და შიგნით შემიძღვა.
სახლი ბარი აღმოჩნდა,საკმაოდ მყუდრო გარემო იყო მაგიდდბი კი საკმაოდ მოშორებით იდგა ერთმანეთისგან.
კონსტანტინემ ხელი მაგრად ჩამჭიდა და ერთერთი მაგიდისკენ გამიძღვა.
-მოგწონს აქაურობა?
სანამ მაგიდამდე მივიდოდით მკითხა,პასუხად მხოლოდ თავი დავუქნიე
-კარგი საკმარისია რახდება,გასაბუტად არ შეგგხვედრივარ დღეს
-გუშინ არ მოგეწონა როგორც ვიყავი გამოწყობილი?
კონსტანტინემ ჯერ გაკვირვებული სახით შემომხედა მერე თავი უკან გადაწია და სიცილი დაიწყო
-მაგიტომ ხარ გაბუტული?
-არ ვარ გაბუტული
მოვიტყუე
-ოჰჰ ეს გოგოები,გული გამისკდა
-ანუ არ მოგეწონა
გულდაწყვეტილი ხმით ვკითხე კონსტანტინეს.
-მეხუმრები?შენ რომ სულ ტომარა ჩაიცვა მაინც ყველას ჯობიხარ
გულიდან დიდი ლოდი მომწყდა
-აბა რატომ მომწერე ის
-შეიძლება არმინდა რომ ყველა შენ მოგაშტერდეს
ის რა ეჭვიანობს?კონსტანტინეს გაოგნებული სახით შევხედე
-ჰო კესანე ხანდახან მეც ვეჭვიანობ
-საყვარლობაა
გამეღიმა და შემიძლია დავიფიცო კონსტანტინეს ლოყები გაუწითლდა.
სიჩუმე დავარღვიე
-აბა რასვაპირებთ
-ჩემი მეგობრები უნდა გაგაცნო გუშინ ჩამოვიდნენ ლონდონიდან და დაჟინებით მოითხოვეს შენი გაცნობა
-ოჰო
ესღა აღმომხდა გაკვირვებულს.
მაგიდასთან სამი გოგო და ორი ბიჭი დაგხვდა.
ორივე ბიჭი შავგრემანი და გოგონები სამივე ერთმანეთისგან განხვავებული ქერა,შავგრემანი და წითური.
დაახლოებით ერთსაათიანი საუბრის შემდეგ გავარკვიე რომ ბიჭები და ორი გოგო კონსტანტინეს კლასელები იყვნენ პირველი კლასიდან.ხოლო რიჟა გოგო რუსი გახლდათ და ასევე ერთ ერთი ბიჭის ცოლი.
ღმერთს მადლობას ვუხდი რომ რუსული კარგად ვიცი,სუფრაზე ხან რუსულად ხანაც ქართულად ვსაუბრობდით.
ალბათ ორი საათის შემდეგ რიჟა გოგო წამოდგა და მთხოვა საპირფარეშოში გავყოლოდი.
მალევე ბარის დიდ საპირფარეშოში აღმოვჩნდით.გოგომ მაკიაჟის შესწორება დაიწყო მეკი სარკეში ჩავიხედე.
-აბა შენდა კონსტანტინე რამდენი ხანია რაც ხვდებით?
-დაახლოებით ერთი თვე შენ და ლევანი?(რიჟა გოგოს ქმარი)
-ლონდონში ჩემს უნივერსიტეტში ჩააბარა როცა მე მეორე კურსზე ვიყავი.
-ანუ მასზე დიდიხარ
-აჰაამ წლით და ორითვით
გამეღიმა ძალიან საყვარლები იყვნენ.
-და როდის დაქორწინდით ხვალ 5 თვე ხდება.
-და შენ ლონდონში გაიზარდე?
-ლონდონში საცხოვრებლად 14 წლუს ასაკში გადავედი
გოგო მომიტრიალდა და გამიღიმა
-აბა კესანე იღბლიანი ხარ?
ჩემი სახელი სასცილოდ წარმოთქვა
-შეიძლება ეგრეც ითქვას
რათქმაუნდა იღბლიანივარ მე ხომ კონსტანტინე მყავს!
-მაშინ ეს გამომართვი
თავისი ქლაჩი მომაწოდა მაგრამ სანამ გაიწეოდა ქლაჩიდან პატარა ყუთი ამოიღო.შემდეგ კი საპირფარეშოში შევიდა.
დაახლოებით ხუთ წუთში საპირფარეშოდან აცრემლებული გამოვიდა.
-რა ხდება
არაფერი უპასუხია,მხოლოდ ორსულობის ტესტი მანახა რომელიც პლიუსს უჩვენებდა.
-ღმერთო ორსულად ხარ
ვიგრძენი როგორ წამომივიდა ცრემლები ,ნასწა მაშინვე გადამეხვია.
-უბედნიერეაი ვარრ ხვალ ვეტყვი
-გილოცავ ღმერთო
ნასწამ გამათავისფლა და გვერდით გაიწია.
-ჯანდაბა მაკიაჟი გავისწოროთ თორემ მიხვდებიან რომ ვიტირეთ.
მაგიდასთან როგორც კი დავბრუნდით კონსტანტინემ გულში ჩამიკრა,მაგრძნობინა რომ მოვენატრე.
დარჩენილმა საღამომ საუკეთესოდ ჩაიარა მედა ნასწია ძალიან დავახლოვდით რაც გასაკვირი არცაა.
სანამ სადარბაზოში შევიდოდი კონსტანტინემ თავისკენ მიმწია და ფრანგული კოცნით დამაჯილდოვა,მაგრამ ეს არიყო საზიზღრობა ეს უფრი იყო ვნების გამოვლინება ჩვენს შორის.
თავი15
ნასწა და მარიამი ერთმანეთს გავაცანი და თბილისი მოლში შოპინგი მოვაწვეთ.
ნასწასგან გავიგეთ რომ ლევანიმ პატარასავით იტირა ბედნიერებისგან როცა ბავშვზე გაიგო,ისიც გვითხრა რომ როგორცკი ლევანი ორ წელიწადში სწავლას დაასრულებს თბილისში გადმოდიან საცხოვრებლად.
ძალიან ბედნიერი ვიყავი მთელი ცხოვრებაა ასეთი ბედნიერი არ ვყოფილვარ ეს კი ერთი რიჟა ბიჭის დამსახურებაა.
***
ვიოლინოზე მეცადინეობა დავასრულე თუ არა საწოლში დავწექი მაგრამ ვერ დავიძინე.
ტელეფონი ავიღე უკვე ღამის 11 საათი იყო.
*კოტიკო მომენატრე მოდი ჩემს აახლთან გნახავ ცოტახნით*
დავაჭირე გაგზავნას მაშინვე პასუხი მომივიდა
*მანდ რომ ვიქნები მოგწერ და ჩამოდი*
გამეღიმა და მომზადება დავიწყე.დედასთვის თქმა მინდოდა მაგრამ ეძინა და აღარ გავაღვიძე.
*ჩამოდი*
როგორცკი დამინახა მაშინვე ჩემსკენ წამოვიდა და გულში ჩამიკრა
-ჩემი ლამაზი გოგო როგორ მომნატრებია
ორიდღეა ბერმოვახერხე მისი ნახვა სკოლის და მეცადინეობის გამო.
არაფერი მიპასუხია მხოლოდ ფეხისწვერებზე ავიწიე და ტუჩებზე კოცნა დავუტოვე.
-გავისეირნოთ ნაყინი ვჭამოთ
-ამ სიცივეში?
-ნაყინისთვის არცივა
თვალი ჩამიკრა და მანქანის კარი გამიღო, მეც მაშინვე ჩავჯექი მანქანაში და ღვედი შევიკარი.
მანქანის ფანჯრიდან ვიყურებოდი და უდარდელად როდესაც ჩემთვალებს ყველაზე საზიზღარი ადამიანუს თვალები შეეჩეხა
გიორგი!
გიორგიმ ჯერ მე შემომხედა მერე კი კონსტანტინეზე გადაიტანა მზერა რომელმაც საერთოდ ვერ შეამჩნია გიორგი.
ვერ მოვასწარი მის სახეზე კარგად დაკვირვება მაგრამ მის თვალებს შორიდანვე ვცნობ.
ნაყინი ვჭამეთ და თბილისის ჩაბნელევულ ქუჩებშიც ვისეირნეთ.
დაახლოებით ერთ საათში კონსტანტინემ ისევ სახლში დამაბრუნა და დაიჟინა სახლამდე კარბამდე უნდა მიგაცილო,მეც რა მქონდა საწინააღმდეგო წამოვიყოლე.რაც უფრო ვუახლოვდებოდით ჩემს ბინას მით უფრო მიმძაფრდებოდა მასთან განშორების შიში ,მინდოდა ჩემთან ყოფილიყო სულ სულ სულ.
-მინდა რომ ჩემთან იყო
მე ისედაც შენთანვარ
-მე მინდა სულ ყოველთვის ჩემთან იყო მინდა სულ ასე ვიყოთ
ჩვენს ჩაჭიდებულ ხელებს ჩავხედე.
-ჩემო საუკეთესო,მე არასდროს არვაპირებ შენი ხელის და ზოგადად შენს გაშვებას,შენ ხარ ის ვიზეც დამოკიდებული გავხდი უკვე ვეღარ დაგანებბებ თავს ძალიან ხალიან ღრმად შევტოპე შენი სიყვარულის ჭაობში.
-არგამოხვიდე ჭაობიდან თუ ბედია ორივე ერთად ჩავეფლოთ ჭაობში.
-სწორედ ესაა ჩემი გეგმა სამომავლოდ ჩემო სიყვარულო
-ძალიან ძალიან მიყვარხარ
ფეხისწვერებზე დავდექი და ტუჩებზე კოცნა დავუტოვე.უკვე მეხუთე სართულზე ვიყავით,კოცნა საკმაოდ დიდხანს გაგრძელდა და ალბათ არც გავწყვეტდი ვიღაცის ჩახველების ხმა რომ არ გამეგო.
გვერდით გავიხედე ველოდებოდი რომელიმე ჩემს ჭორიკანა მეზობელს მაგრამ ხელში ფხიზელი მამა შემრჩა.
-აქ რა ხდება?
მკაცრი მაგრამ არც ძალიან მკაცრი ტონით იკითხა,მგონი გადავეჩები მოიცა რას ვბოდიალობ მამაჩემა სახლიდან გამოპარული გამომიჭირა ბიჭს როგორ ვკოცნი!!!
-მამმაა ესს კოონსტანტინეააა ჩემი შეყვარებული,გთხოვ არ გაბრაზდე ვიცი აქამდე უნდა გამეცნი
და ამ სათღამოს როცა მეგონა მამაჩემი სამუდამიდ შემარცხვენდა კოტიკოსთან მამამ სწორი გადაწყვეტილება მიიღო რაც ძალინ იშვიათად ხდება.მან ხელი გაუწოდა ჩემს სიყვარულს ჩემა სიყვარულმაც მალევე ჩამოართვა
-გაუფრთხილდი ჩემ გოგოს გულს ნუ ატკენ რაც ეტკინა ეყოფა
შემდეგ შეტრიალდა და გზა განაგრძო...
არაფერი მკითქვამს არც კონსტანტინეს დაუძრავს კრინტი,დანარჩენი გზა სიჩუმეში გავლიეთ.კონსტანტინემ გულში ჩამიკრა შემდეგ კი სახლში შესვლის საშვალება მომცა.
საწოლზე დავემხე და თვალებიდან ცრემლები ჩამომიგორდა.ალბათ მოზღვავებული ემოციების ბრალი იყო,კონსტანტინეს სიყვარული,გიორგგი და მამაჩემი.მოგორავდნენ ცრემლები წიელ ლოყებზე ხოლო შემდეგ ბალიშს ასველებდნენ.
ღამით გიორგი მესიზმრა მისი მრავლის მთქმელი შემაძრწუნებელი თვალებო,სრენშიც კი არ მასვენებდა.
დილით საჩქაროდ მოვემზადე რადგან მაღვიძარამ ძალიან გვიან დარეკა.სკოლაში დღემ კი ძალიან მაკე გაიარა ვერც კი გავიაზრე ისე დაირეკა მეექვსე გაკვეთილის გამოსვლუს ზარი.
სანამ სკოლიდან გავიდოდი,მარიამს დავურეკე
-დაო სკოლიდან გამოვედი ნახევარ საათში შემხვდი შენს კორპუსთან მომენატრე თან მოგიყვები რაღაცეებს
-ნახევარ საათში გნახავ კესარია აბრამიძე
-უიმე რა უნიჭო ხუმრობა იყოო
პასუხია არ გაუცია ისე გათიშა ტელეფონი,მეკი გამეღიმა და სკოლის ეზოდან გარეთ გამოვაბიჯე.
ჩემს გზაზე სამნი მოვდიოდით მე და ორი გოგო. ერთი ჩემიკალსელი მეორე პარალელი,კლასელი მომიტრიალდა და მითხრა
-მოსაწევად მივდივართ წამოდი შენც თუგინდა
-ამმ არა წავალ მე მარიამი მელოდება
-კაი მიდი
ყველა რატომ ეწევა!მივალ ეხლა მარიამთან და ისიც უეჭველად მოწევს ან მოწეული ექნება.
მარიამის სახლის გზაზე მარტო მივაბიჯებდი,მოღრუბლული იყო და ალბათ მალე წვიმასაც დაიწყებდა მალე თუ არ მივალ მარიამთან უთუოდ დავლპები.
ვაპირებდი მარიამისთვის დამერეკა და მეთქვა გამოდი მალე მოვალთქო,მაგრამ ვინ მაცადა!ჩემს წინ თეთრმა მერსედესმა ისე დაატორმუზა კინღამ გადამჭყლიტა.
მანქანა მეცონო ვისია?ჯანდაბა გიორგი.
მანქანიდან გიორგი და მისი ძმაკაცი გადმოვიდნენ.ჩქარი ნაბიჯებით გამოემართნენ ჩემსკენ.
-რაგ...
არმაცადეს დამთავრება ხელები მომიჭირეს და მნქანისკენ წამათრიეს
კანდაბა მიტაცებენ?
-რეებს შვებით ხომ არგაკლიათ დამანებეთ თავი!
ვყვირივარ მაგრამ ვინ მისმენს,ვერც ვერავინ გაიგებს .ჯანდაბა ჩემს ბედზე არაავინაა გარშემო.ბოლიმდე დავხარჯე ძალა მაგრამ ამხელა ბიჭებთან რას გავხდებოდი მანქანის უკანა სავარძელზე დამსვეს სადაც კიდევ ერთი ძმაკაცი ელოდათ.ნიკო ,ეს ნიკოა დედაჩემის ნათლული მთელი ცხოვრებაა ვიცნობ,და ის ეხმარება ამ მხეცს ჩემს მოტაცებაში ოცნებების დანგრევაში და ყველაფერ უბედურებაში.
-ნიკო რას შვები რატომ ეხმარები მას
ბიჭმა დამაიგნორა,მეკი ცრემლების მხურვალე ნაკადი ჩამომიგორდა თვალებზე.
-გესმისს ბიჭოო რატომ ეხმარები მას?რატომ?ლაჩარო, მოღალატე ჩამხედე თვალებში!
ბიჭმა სერიოზული მზერით შემომხედა.
-მასთან უფრო ბედნიერი იქნები ვიდრე იმ წითელთმიან გაქუცულთან
ისეთი ტონით მითხრა დამადუმა.დავდუმდი ვეღერ ვინძრეოდი უბრალოდ ვტიროდი და ფანაჯარაში ვიყურებოდი.ვერ ვარჩევდი მიმართულებას ვერც იმას ვარჩევდი მანქანაში ვინ რას ამბობდა,ვფიქრობდი ერთადერთ სახეზე რომლის გამოჩენასაც უიმედოდ ველოდი.
კონსტანტინეს P.O.V
ლექციებს შორის დრო გამომიჩნდა და გადავწყვიტე სახლში შემეებინა და რამე მეჭამა.
სამზარეულოში შევედი და კვერცხის მომზადება დავიწყე,ერთხელ კესანემ მითხრა რომ კვერცხი ათქვეფილი უყვარდა.სანამ გავიაზრებდი კვერცხი ავთქვიფე და კესანეს გემოვნებით გავაკეთე ჩემი სადილი.გამეღიმა მომენატრა!სულ მენატრება!
თეფში ავიღე და მაგიდისკენ დავძარი.ჯიბეში ტელეფონი აწრიალდა.მარიამია,ალბათ კესანე მირეკავს მისი ტელეფონიდან.თეფში დავდე და ტელეფონს ვუპასუხე
-კონსტანტინე
მარიამი იყო და ხმაზე აშკარად ეტყობოდა ანერვიულებული იყო
-ჰო მარიამ
-კესანე უნდა მოსულიყო ჩემი სახლთან ოცი წუთის წინ,არმოსულა სახლშიც ავაკითხე და არც სახლში მისულა არვიცი სადარის.
-ჩემთანაც არაა
-გთხოვ მოდი მოვძებნოთ,ვნერვიულობ ცოტახნისწინ გიორგის მანქანა დავინახე
რაა ჯანდაბა რადროს ჭამაა,უკვე სახლის კარს ვკეტავ.
-მარიამ მოვდივარ არ ინერვიულო.
ტელეფონი გავთიშე,ჯანდაბა სადაცააა გული საგულიდან ამომივარდება.არვიცი კესანეს უბნისკენ რა სიჩქარით მივაქროლებდი მანქანას მანამ სანამ თვალში ნაცნობი მანქნა არ შემეჩეხა.
მაშინ კი ყველაფერი წამიერად მოხდა,დავინახე ნაგავი გიორგის სახეზე გახარებული გამომეტყველება,დავინახე მისი ძმაკაცები და ბოლოს მანქანის უკანა სავარძელზე ფანჯარასთან მოკუნტული კესანე რომელსაც თვალები ტირილისგან ისე ქონდა ჩაწითლებული აქედანაც მშვენივრად შევხედე.
ერთი წამით ჩვენი მზერები ერთმანეთს შეხვდა,ჩემო ლამაზო მალე მოვალ შენთან.
კესანეს P.O.V
უკვე მოჩვენებებიც დამეწყო,ყველგან ჩემი პირველი სიყვარული მელანდება.
ასე ვიჯექი არცისე დიდიხანი ბოლოს ნიკომ შემანჯღრია ხომ კარფად ხარო.ახლა ის უფრო მეზიზღება ვიდრე გიორგი.
-ფუამის ვიღაც მოგყვება
გიორგის ამაზრზენი ხმა გაისმა მანქანაში
-საიდან იცი ტო
კითხა გიორგის წინმჯდომა მეგობარმა
-ეს დედა@:” ნახევარი საათია მოგვყვება
-ვინ ჩემი ფეხებია?
ჩაერთო საუბარში ნიკო
-არვიცი სადმე გადავაყენებ და თუ გაჩერდება ვასწავლოთ ჭკუა,თუ არა და გავაგრძელოთ გზა.
ბიჭებმა გიორგის თავი დაუქნიეს თანხმობის ნიშნათ,მე კი გულში იმედის ნაპერწკალი გამიჩნდა.
ქალაქიდან გავედით თუ არა გიორგიმ მანქანა გზის პირას გადააყენა.
-მეტიამინდა გააჩეროს ისეთ დღეში ჩავაგდებ დედა ვეღარ იცნობს.
შავმა მანქანამარ დააყოვნა როგორცკი შეამჩნია რომ გავჩერდით მაშინვე დაატორმუზა,მაგრამ მხოლოდ ერთ მანქანა არ გაჩერებულა გვერდით მას კიდევ ორი მოუდგა.
ვაკვირდებოდი მანქანის კარებებებს და ველოდებოდი შიგნით მჯდომების გადმოსვლას.
ყველა კარი ერთდროულად გაიღო.
კონსტანტინე,მარიამი,გიგი,ლუკა,ბაჩო,ლევანი,ნიკა,გიო და კიდევ სამი ბიჭი ვისაც არვიცნობდი.
გიორგის მათ დანახვაზე თვითკმაყოფილი სახე წაეშალა განსაკუთრებით იმ უცხო სამის დანახვისას.
მარიამმა მანქანის კარი გააღო გარეთ გადმომიყვანა.
-კონსტანტინეს მანქანაში უნდა ჩავჯდეთ ისე რომ ვერავინ დაგვინახოს.
თანხმობის ნიშნათ თავი დავუქნიე.მე და მარიამ ჩუმად მივიპარებოდით კონსტანტინეს მანქანისკენ როდესაც გიორგიმ ბოლოხმაზე იღრიალა!
-სადმიგყავთ?
იყვირა თუ არა კონსტანტინესკენ გაექანა.მაგრამ რა მოხდა აღარ დამინახავს რადგან ზედმეტი ემოციებისგან გონება დავკარგე.
თავი16(ეპილოგი)
თვალები უცხო სახლში გავახილე,ისიყო კივილი უნდა დამეწყო რომ გვერდით მძინარე მარიამი შევამჩნიე.
-გაიღვიძე
შევანჯღრიე ჩემი საუკეთესო დაქალი.
-ჰოომმ
ამოიხვნეშაა ახალ გათვიძებული ხმით
-რამოხდა სადვართ?
-კონსტანტინეს დაჩაზე,ყველაფერი კარგად დასრულდა იმ ნაგავ გიორგის კარგდ მოხვდა კონსტანტინესგან,მაგის ძმაკაცებმა ბოდიშები გვიხადეს.
-კარგადაა კონსტანტინე?
-კიი ვერც შეეხო გიორგი,დაველაპარაკნენ იმ მხეცს ბიჭები როგორც საჭიროა და ვეღარასდროს გაგეკარება.
შებისგან ამოვისუნთქე,ბოლოსდაბოლოს მოშიმორდა ჩემი ცხოვრებიდან არმჯერა!
-ის სადაა?
ვერც კი შევამჩნიე ისე ჩამომიგორდა თვალებიდან ბედნიერების ცრემლები.
-მალე მოვა
ნახევარი საათი კარებს ვუყურებდი და ველოდებოდი მის გაღებას.
რასაოცრებაა სიყვარული რამოდენიმე თვის წინ ვერცკი წარმოვიდგენდი ასეთი ბედნიერება თუ დამატყდებოდა თავს,მე ვიყავი ჩვეულებრივი გოგო რომელიც ვიოლინოზე უკრავს და მომავალზე ოცნებობს.
კარი გაიღო და ოთახში წითელთმიანი ბიჭი შემოვიდა,ჩემი ბიჭი!
მისკენ ამ სიტყვის პირდაპირი მნიშვნელობით გავექანე და გულში ისე ჩავიკარი როგორც არასდროს.
-ჩემო ბედნიერება მიყვარხარ
ჩუმად მითხრა,პასუხი საჭირო არიყო ისედაც იცოდა რასაც ვგრძნობდი.ესაა ჩემი სიხარული და ბედნიერი დასასრული.


ეძღვნება ჩემს საუკეთესო მეგობარს.