ნომერში შევდივარ, მაგრამ ადგილას ვშეშედები. ლევანი ლოგინთან ახლოს დაბლა გდია უგონოთ და სახედან ფერწაშლილი, ადგილზე ვიყინები მის ესეთ მდგომარეობაში დანახვაზე, მაგრამ გონს მალევე მოვდივარ და მისკენ მივქრივარ, მთელი ამ სიტყვის მნიშვნელობით. ლევანისკენ ვიხრები და წელზე ვხვევ ხელს წამოსაყენებლად, ვგრძონ როგორ უხურს სხეული და როგორი მძიმე სუნთქვა აქ, ამაზე უფრო მეწყება ნერვილობა.
-რას ადგებოდი რო დგებოდი ერთი-ჩემთვის ვამბობ და ლოგინზე ფთხილად ვაწვენ მის მოგუდულ ხმას რო ვიგებ.
-ტელეფონი.
-რა?
-ტელეფონი მომაწონე...-ეხლაღა ვამჩნევ, რომ ლევანისთან ახლოს დაბლა ტელეფონი რომ აგდია და ეკრანზე კი „დედა“ აწერია ამას მხოლო ერთი წამი ვხედავ მერე კი ტელეფონს მართმევს და ხმას იმკაცრებს.
-მეორეთ აღარ დამირეკო თორემ ესეთი ლმობიელი აღარ ვიქნები-ტელეფონს თიშავს და თვალებს დამძიმებულად აფახურებს, შუბლზე ხელს ვადებ და ვხვდები რომ სიცხემ აუწია და თუ მალე არ დაუკლებს მოლანდებებიც დაეწყება, ტელეფონს ვიღებ იკასთან დასარეკად, რომ მაჩერებს და აკანკალებულ ხელს მახებს.
-არ გინდა მალე კარგად ვიქნები, უბრალოდ დაძინება მინდა ცოტა...
-არა!-სათქმელს ვაწყვეტინებ და იკას ვურუკავ-ისიც გეყოს ცურვის პაროდიებს რო მიკეთებდი იატაკზე.
-ხო ლე, იყიდე უკვე?
-კი იკ და მიდი ეხლა ამიხსენი რა უნდა ვუქნა ამ ნემსს.
-მომჭერი გაუკეთე ჯერ და ვენები კარგად რომ გამოჩნდება ნემსი დახრილად შეუყვანე ოღონდ ისე არა, რომ მარტივად გამოვარდეს ან ისე, რომ ვენა გაუხვრიტო.
-რა გაცინებს შენ ერთი?
-კაი მიდი მომჭერი გაუკეთე.
-რათ უნდა, იმხელა ვენები აქ რო გამოვექანო მაინც ვერ ავაცდენ-ჩემ ნათქვამზე ლევანის სიცილი უტყდება და თავს აქნევს.
-ვაიმე, ახლა მაგ 9 გაუმტკივარების გარეშე ამოგაცლი და მერე ვნახოთ კიდე გაიცენებ თუ არა შენ ცხოვრებაში.
-მადლობა ღმერთს შენ ექიმი არ ხარ თორე პაციენტი თავისი ნებით მოიკლავს თავს-მშვიდი მაგრამ მაინც დანძიმებული ტენბრით ამბობს და თვალები ეხუჭება.
-სხვათაშორის ლეას ფსიქოლოგმა თავი მოიკლა, თან ისე რომ მეორე სიანსიც არ ქონიათ-ტელეფონიდან დამჩხავის თეო.
-მიგაწვენ იმ კაცის გვერდით ახლა თუ არ მოკეტავ! და არა მარტო თეომ ყველა გაჩუმდით სანამ გამიჭედია-ვიმუქრები მაგრამ ვინ გისმენს.
-ფსიქოლოგს რაღა უქენი?
-ვაიმე ლევანი მოვკაჟდით და რამე? თუ კი მაშინ ამ ნემმს სხვა ადგილას გაგირჭობ და მერე ვნახოთ კიდე თუ იტლიკინებ ამდენს! და იკა ამან არ უნდა დაიძინოს?
-რო დაუდგავ წვეთოვანს მერე შეუძლია დაიძინოს.
-დღის ყველაზე კარგი სიახლე-ჩუმად ვიძახი.
-ჩემ თამაშს რას უწუნებ?
-ღმერთო შენ დამიფარე, არაფერს ლეო, საოცრად ითამაშე და ძალიან მომხიბლავი დასანახი იყო შენი თამაში.
-ვაა ვა მანდ რამე მოხდა და მე არ ვიცი? თუ როდიდან ეძახი ლევანის ლეოს?-ტელეფონიდან ერთ სიტყვას არ მპატიობს მარიამი.
-ვაიმე, იკას კიდე რამე უნდა ვიცოდე? თუ გავთიშო?
-არაფერი უბრალოდ კარგად დაუმაგრე და ისე დაწვეს რომ არ მოუხდეს განძრევა.
-კაი იკ მადლობა თუ რამე დაგირეკავ კიდე რა.
-რა პრობლემაა, როცა გინდა მაშინ დამირეკე. წარმატებები-ტელეფონს ვთიშავ და გასუფთავებულ ადგილს ნემსის წვერით ვუახლოვდები, მაგრამ ხელი მიკანკალებს და თითქოს რამის დასახმარებლად სუნთქვას ვიკავებ და თვალებს ორი წამით ვხუჭავ.
-ხო იცი რო მაგით არ მოვკვდები არა?-ლევანის მოგუდული ხმა მესმის და მთელ სხეული სითბოთი მევსება.
-ძაანაც რო ვეცადო მაინვ ვერ მოგკლავ შენ.
-კაი დაანებე თავი ისედაც დამიწევს.
-უკვე რამდენი ხანია რო უნდა დაეწია მაგრამ არ დაუწევია და აწი რას დაიწევს?!
-კაი-ღრმად ვისუნთქავ და ნემსი ვენაში შემყავს შეშინებული ისე სწრაფად ვუმაგრებ რო ლამისაა გული წამივიდეს
-ვსო მოვრჩი-ვხტები გახარებული, მაგრამ ლევანის უკვე ძინას, არა რა ადამიანი უნდა იყო მე რო ნემმს გიკეთებ და შენ რო იძინებ, ვერ იგრძნო მაინც?! გაბრაზებული ვდგები და ტანსაცმლის ჩალაგებას ვიწყებ, რადგან 5 საათში საქართველოსკენ მიმავალ თვითმფრინავში უნდა ვიჯდეთ. ჩალაგებას, რომ ვრჩები ლევანის დავჩრებივარ თავზე და ლუპით ვაკვირდები ნემსი ხო არ გამოუძვრა, მაგრამ არაფერია საკმაოდ ოსტატურად მაქ ნამუშევარი, მაგრამ მის გაღვიძებამდე ყოველ 10 წუთში ერთხელ მაინც ვამოწმებ. ლევანის გაღვიებამდე წიგნს ვკითხულებ, მაგრამ როგორც კი ოდნავ შეირცია მაშინვე წამოვქანდი და წინ დავუდექი.

-არ გაინძრე ბიჭო ნემსი გამოვარდება!

-ძილისას არაფერი მიქნია და მღვიძარე დებილი კი არ ვარ-მებურტყუნება და თავისუფალი ხელით სახეს იზილავს.

-საჭირო იმფორმაციაა დავწერ მაგას-ვსისნებ და ლოგინზე ვჯდები.
-აუ დაბანა მინდა და მალე მორჩებაეს?-წუწუნს იწყევს ზუსტან ხუთ წუთში.
-აბა დებილი არ ვარო? თუ დებილი არ ხარ სად გაგიგია სიცხიანზე დაბანა ან წლის გადავლება?
-რა ნორასავით მელაპარაკები რა.
-მადლობა მითხარი რო საერთოდ გელაპარაკები! ათ წუთში ალბათ დაიცლება-დაღლილობისგან თვალები მეხუჭება და თავი საშინლად მტკივდება, მაგრამ ეხლა ისე მაინტერესებს ეს წიგნი რო მომკლა არ დავიძინებ მაინტერესებს ბოლოს რა მოხდება, ამიტომ სახეზე წყალს ვისხავ და წიგნის კითხვას ვაგრძელებ, ლევანი კი ტელეფონზე მძიმედ აჭერს ხელებს და ისე წერს მესიჯს მთელი წერის მანძილზე სახეზე გიჟის სახე აქ, ბოლოს კი ტელეფონს გაბრაზებული დებს და თვალებს ხუჭავს მაგრამ არ იძინებს. ისეთი სახე აქ ვხვედი რომ ჯერ რომც ვკითხო არაფერს მეტყვის, ამიტომ წიგნის კითხვას უდარდელად ვაგრძელებ.
ათი წუთის შემდეგ წვეთოვანს ვხსნი, ლევანი კი დაბუჟებულ ხელს იზილავს, სიცხესაც ვუზომავ და რო ვხედავ რო აღარ აქ ბედიერად ვწვები ლოგინში.
-სიცხე აღარ გაქ ამიტომ რაც გინდა ის ქენი იდიოტობების გარეშე- ვამბობ და დაღლილ თვალებს ვხუჭავ, მესმის ლევანის ნებიჯების ხმა როგორ ტოვებს ოთახს ცატა ხანში კი მეც ვითიშები.
ლევანი:

თამაშის დაწყებამდე რამოდენი წუთით ადრე დედაჩემმა დამირეკა . ქალმა რომელმაც ბავშვობა ჯოჯოხეთათ მიქცია. ქალმა რომელმაც მამაჩემის ღალატი არ იკმარა და მისი ბიზნეს პარტნიორს შვილიც კი გაუჩინა! ქალი რომელიც წლების მანძილზე ატყუებდა მთელ ოჯახს, მაგრამ მასში ყველაზე მეტად იმას ვერ ვიტან რომ დღესაც მაიძულებს ჩემი ძმა მივიღო., კიდევ ერთი ადამიანი ვისაც ვერ ვიტან.
გიორგი!

ძმა რომლიც პატარაობაში ჩემი საუკეთესო მეგობარი იყო, ჩემი მესაიდუმლე ის ვისთან ერთადაც მთელი ბავშვობა მაქ გატარებული, მაგრამ ვცდებოდი როდესაც მეგონა რომ ის ჩემი ძმაკაცი იყო. 17 წლის ვიყავი როდესაც ერთი გოგო შემიყვარდა, ლილე ერქვა, ამის შესახებ კი მხოლოდ გიორგიმ იცოდა. მაშინ ლილეს გრძნობებში დარწმუნებული არ ვიყავი ის ერთი ძალიან თავქარიანი გოგო იყო, გართობაზე და სასმელზე გიჟდებოდა, მიდი სიგიჟე კი მე მშლიდა, არ ვიცი მასში რა მომწონდა მაგრამ ერთი ის იყო რო ამ გოგოზე გაგიჟებული ვიყავი. 18 წლის დაბადები დღეზე ლილეც დავპატიჟე სწორედ ამ დღეს მინდოდა მისთვის ყველლაფერის თქმა…. მაგრამ ტყუილად. იმ დღეს დავინახე კოცნით როგორ აყავდა გიორგის ლილე ოთახში. ამის შემდეგ კვირების განმავლოვაში გიორგი არც მენახა და არც მილაპპარაკია მთლიანად კალათბურთზე გავხდი დამოკიდებულიი, სხვას ვერაფერს ვხედავდი კალათის გარდა რომელში ჩემმიერ ნასროლი ბურთები ვარდებოდა… მაგრამ მალე ესეც გამომგლიჯეს ხელიდან. ერთ დღეს მწთვრელმა გიორგი მოიყვანა და როგორც ახალი მოთამაშე ისე წარგვიდგინა. იმ მომნეტში მახსოვს როგორ მომადგა საფეთქლევზე სისხლი და გულმა სიძულვილისგან როგორ დაიწყო სწრაფად ფეთქვა ამ ყველაფერს თან გიორგის საშინლად გამაღიზიანებელი მზერა და ღიმილი ამწვავებდა, მაგრამ ვიცოდი რო თავი უნდა შემეკავებიბა ოჯახში დაძაბულობის შექმნა არ მინდოდა. რამოდენიმე კვირაში გიორგიმ თითქმის ჩემ დონემდე მიაღჭია, მაგრამ არ გამკვირვებია გიორგი არასდროს იყო ცუდი მოთამაშე თან მას საქმე არ ქონდა მე კი იმ პერიოდში საკმაოდ მკაცრ სწავლებას გავდიოდი, სკოლაში პირველი მოსწავლე ვიყავი და ამაში არავისს უნდა გაესწრო , რადგან ვიცოდი რო მამაჩემი ჩემი სწავლის ფულს არ გადააიხდოდა პრინციპოლობის გამო, ამიტომ გრანტისთვის ყველაფერი უნდა გამეკეთებინა. ზუსტან 4 თვეში პირველი ოფიციალური თამაშის შემდეგ გიორგი ჩემთან მოვიდა ისევ ისეთი ღიმილით და ყველაფერი მითხრა ჩვენ მშოვლებზე, მითხრა რომ ჩემი ძმა იყო, მის ამაზრზენ ხმას ჭკუიდან გადავყავდი! სისხლს მიდუღებდა და მაგიჟებდა, იმ დღეს გიორგის პირველად ვეჩხუბე და იმის გამო გიორგი საავადმყოფოშიც მოხდა მე კი 1 წლიანი დისკვალიფიკკაცია მომცეს კალათბურთში. ეს დღე არასდროს დამავიწყდება როგორ მეუბნებოდა დედაჩემი რომ ეს მამასთვის არ უნდა მეთქვა და რომ ამით ოჯახს დავანგრევდი , მაგრამ ეს უკვე აღარ მაინტერესებდა, მამაჩემს ტყუილში ვერ ვაცხოვრებდი , ამიტომ ყველაფერი მოვუყევი. განქორწინდნენ. ამის მერე ნორა ჩვენთან გადმოვიდა რაც კი ცხოვრებაში მივაღწიე ნორას წყალობით მივაღწიე, ნორა იყო ის ადამიანი ვინამაც სწავლის და კალათბურთის გააგრძელებაში დამარწმუნა, ის იყო ადამიანი რომელმაც ყველაფერი გადამატანინა.
დღესაც სწორედ განმეორდა ერთი გოგონა მოვიდა ჩემთან და მითხრა რომ ყველაფერი იცოდე ჩემი და გიორგის შესახებ და თუ ფულს არ მივცემდი ყველაფერს იტყოდა. თავიდან არაფერი მითქვია ან რაა იყო სათქმელი, ეს ისედაც მთელმა ოჯახმა იცოდა და ამაზე დიდი არაფერი მოხდებოდა მაგრამ მერე გამახსენდა რო თუ ეს ამბავი გამოაშკარავდებოდა დედაჩემი და გიორგი ყველაფერს მიიღებდნენ. მათ ძალიან აწყობთად ამ ამბის საჯაროდ გამოტანა რადგან დედას ამ საქციელს იმ წლებში მამას ფიცხ ხასიათს დააგრალებდნენ და არც მინდი იმის წარმოდგება თუ როგორ გაამართლებდნენ უსაქმური ადამიანები დედაჩემს, როგორ აუბავდნენ გიორგის მხარს მე და მამას კი ისე გამოგვიყვანდნენ როგორც მონსტრებს რადგან მამა თავის წილს არ აძლევდა არც დედას და არც მის ბიზნეს პარტნიორს რომლისგანაც საჩუქრად მხოლოდ ძამიკო მერგო, სინამდვილეში კი ბიზნესიდან მისი ეილი უკვე გამქრალი იყო, თითქმის ყველაფერი გაანიავა კაზინოებში და ეხლა “მისი ფულის" უკან დაბრუნებას ითხოვს.
ამიტომ მოსული გოგონას პირობებით დავინტერესდი ის იმაზე უფრი მეტს ითხოვდა ვიდრე დედაჩემი გიორგი და მამუკა ერთად, თამაშის წინ ამ პერო გოგოს თავი არ მქონდა ამიტომ ვუთხარი რო ამ ინფორმაციით დაინტერესებული ვიყავი და თუ კიდე ქონდა ჩემთვის ზღაპრები ქვეყანაში დაბრუნების შემდგე მოვუსმენდი.
თამაშმა კარგად ჩაიარა რამოდენიმეჯერ თვალი მოვკაალი ლეას რომელიც ემოციებით სავსე მზერას არ მაცილებდა, ალბათ ლეა ერთად-ერთი იყო ვინც იმ დარბაზში მწორდებოდა. ეს გოგო არა მარტო ჟურნალისტი იყო არამედ მეტი თითქოს ჩემი უსიტყოდ ესმოდა არ ვიცი ამას როგორ ახერხებდა მაგრამ დარწმუნებული ვარ რომ მისნაირები აღარ იმარსებებენ ჩემ ცზოვრებაში. თამაშის შემდეგ თავი საშინლად ამტკივდა როგორც ლეა ექიმი ამბობდა მაღალი სიცხე მქონდა და გადასხმა აუცილებელი იყო, მგონი ჩემი ავადმყოფობის მადლობელიც ვიყავი რადგან თითქმის დარწმუნებული ვარ რომ ამდენს ვერ გავოგებდი მასზე მაგალითად ის რომ ლეას შეუძლია ფსიქოლოგს აიძულოს ერთი სეანსის შემდაგ რაცარ გამკვირვებია. ან ის რომ ლეა საკმაოდ ცუდია ნერვიულობის დამალვაში^ თითქოს მაიძულებდა რომ მთელი ემოცია გარეთ გამომეშვა ისე მინდოდა იმ საღამოს ჩემზე ყველაფრის მოყოლა რომ თავს ძლივს ვუკავებდი, მაგრამ მაინც მეშინოდა მისი ის ხომ საკმაოდ კარგი ჟურნალისტი იყო. სიცხემ როგორც კი დამიწოა მაშინვე ავდექი ის კი უგონოდ გაიშხლართა ლოგინზე დარჩენილი საათები მისი ძილის ყურებაში გავატარე, ისეთი ბავშური იყო მობუშტული ტუჩებით რომ ღიმილს ვერ ვიკავებდი,მაგრამ მალევე გააღვიძა ტელეფონის ზარმა და მალევე გამოვიდა სხვა განზომილებიდან მთელი ამ სიტყვის მნიშვნელობით ზარის ხმა როგორც კი გაიგო მაშინვე ახტა და იმდენიც მოახერხა რომ ლოგინიდან გადავარდნისას პატარა პარადას თავი ჩამოარტყა.

-ვაიმეეე, იკა ეხლა ამ ნახევარქათამას მოსაკითხად მე გამაღვიძე ვერ გადამირჩები- სწრაფად მიაყარა და ხელით დარყმული ადგილის ზელა დაიწყო.
-........
-ჰაააა????????-იკივლა მთელი ხმით.
-.......
-ეხლა რატო მოგინდა????
-.........
-ეხლავე!-ტელეფონი გათიშა ბარგს ხელი დააბლო და გიჟივით დაიწყო სიარული.
-რა მოხდა?-ჯერ კიდევ მისი კივილისგან პურებ ნატკენი ვეკითხები ოთახში აჩეჩილი თმებით მორბენალ ლეას,რომელიც აშკარად მის წინ დადებულ პასტორტს ეძებს.
-ბავშვი მოდის!!


არანაირი გასამართლებელი მიზეზი არ მაქ მაგრამ უბრალოდ მიხარია რომ ეს თავი მაინც დავდე <3 მადლობა წინა თავზე ესეთი თბილი კომენტარებისათვის <3 მაგრამ არ ვიცი როდის დაიდება შემდები :/ გამოცდები მეწყება