თბილისი არც ისე პატარა ქალაქია როგორც თქვენ გგონიათ,ალბათ ორი წელია აქ ვცხოვრობ და მოვასწარი უკვე ხუთჯერ დაკარგვა.როგორია კითხო ქალაქელს ხომ ვერ მეტყვით როგორ მოვხვდე მარჯანიშვილზე?ერთს ამრეზად შემოგხედავთ და არ ვიციო მოგაგდებთ ამ სიტყვას.რამდენჯერაც დავიკარგე იმდენჯერ გადამარჩინა ამ GPS-მა.საბედნიეროდ ახლა აღარ ვიკარგებ და დავდივარ გარეთ მხრებგამართული.სახლს რომ მივუახლოვდი გამოჩნდა ჩემი საყვარელი ბიჭების ბანდა,მკითხველო მითხარი რომ შენც გაქვს ამდენი ბიჭის წინ ჩავლის კომპლექსი,ყველა შენ გამოგაყოლებს თვალს,რაღაცაზე,რომ გაიცინებენ  რატომღაც სულ ვფიქორბ, რომ მე დამცინიან ან თუ მე არ დამცინიან რომ გავივლი მერე მაინც გაიცინონ. ჩავუარე ძაან "ქუულ" ბიჭებს და როგორც კი ამოვისუნთქე მაშინვე გავიგე ერთ-ერთის ხმა.
-მაშო,ფრთხილად იყავი ფეხი არაფერს წამოკრა!
-შენღა მეკლდი,დადიანი ჩავიბურდღუნე და გზა გავაგრძელე,ადამიანს ბედი,რომ არ გექნება რა უნდა თქვა?!არც შავ კატას ჩაურბენია დღეს ჩემთვის არც სარკე გამტეხია ,მაგრამ კი დავგორდი ამ კიბიდან ეს ანგელოზივით გოგო და მოვიტეხე ფეხი.იმ მუტრუკს ენამ უყივლაო ალბათ გაიფიქრეთ…ეჰჰ…დავინახე დადიანი რომ დამცინოდა მე კიდევ ტკივილისგან კივილი დავიწყე,გეგონება ვკვდებოდი,ცრემლებად ვიღვრებოდი და მობრუნებულ ფეხს ვუყურებდი.როგორც იქნა მიხვდა ბატონი დადიანი,რომ არ ვხუმრობდი,სასწრაფოს დაურეკა და ჩემთან მოირბინა.
-სასწრაფო გზაშია,ხომ გითხარი ფრთხილად იარე მეთქი!
-ააააა,-ვიკივლე ბოლო ხმაზე და ხელი ხელზე ძლიერ მოვუჭირე დადიანს.ხო ხო ვიცი რომ ძალიან შევრცხვი ამ მწვანეთვალება ქერა ბიჭის წინაშე,მაგრამ მე ხომ ბედი არ მაქვს.როგორც იქნა მოვიდა სასწრაფო და გავისეირნე მანქანით სახლიდან საავადმყოფომდე.სანდრო დადიანი?ა ხო ეგეც გამომყვა,არ ვიცი რაუნდოდა იმედია ახლა რაღაც იაფასიან ფლირტს არ დამიწყებდა ისედაც ჩემი გაჭირვება მეყოფოდა.კარგით ხო ახლა დიდ გულზე ვარ,მაგრამ აბა მაშინ გენახეთ ტკივიისგან ისე გავითიშე ვერ მივხვდი.
თაბაშირიანი ფეხი გავისწორე და ოდნავ წამოვიწიე.
-მაშიკო გაიღვიძე შე მაიმუნო?
-შენ ბრალია გადავედი შეტევაზე
-მადლობის მაგიერია ეს ღლაპი ნახე რა
-ფეხი არ წამოკრა არაფერს მაშო ხმა დავბოხე და ყველანაირად შევეცადე სანდროს ხმის ტემბრით მელაპარაკა.
-შენღა მეკლდი დადიანი დაიჯღანა და წვრილი ხმით დამიწყო ლაპარაკი.
-დამთარსე მუტრუკო
ამაზე გულიანათ გაიცინა და ჯიბიდან თავის მარიაჟა ტელეფონი ამოიღო.
-დარეკე აჰა თუ გინდა,შენი გატყდა.
უხეშად გამოვართვი ტელეფონი,ნეტა ამ სმპატიურ ბიჭს რას ვეროჟებოდი გამაგებინა.
-ირაკლი საავადმყოფოში ვარ და მომაკითხე რა,მკლედ და ლაკონრად ვუთხარი ყველაფერი.
არა რა გავაგიჟე მემგონი ეს ადამიანი და დღეს ჩემი მიზეზითაა,პსიქიატრთან რომ დადის ყოველდღე.კარგით ხო სად გავჩერდი?ა ხო ძლივს მომაკითხა ამ ჩემმა ძმამ,პალატაში ისეთი შემოვარდა სანდროს თვალები შუბლზე აუვიდა,არა იმიტომ კი არა რომ გიჟივით შემოვიდა ან რამე მთელი ბატალიონი მოყვა მას.
-რა მოგივიდა გოგო,მომვარდა და დამრიგებლური ტონით დამიწყო ლაპარაკი.
-სიცხემ ამიწია და საავადმყოფოში მმიყვანეს
-აჰაჰა რა სასაცილოა
-ვნახოთ აქ რახდება აბა,გავიხედე ბიჭებისკენ რომლებიც სანდროს ისე უყურებდნენ თითქოს მათი დაუძინებელ მტერი ყოფილიყო.

-ლუკაააა როგორ მომენატრე,დავუყვირე აბაშიძეს და ხელები პატარა ბავშვივით გავშალე რომ ჩამხუტებოდა.ვაღიარებ ლუკა მომწონდა და სულ მსიამოვნებდა რომ მეხუტებოდა ხოლმე.თმებზე იცოდა მოფერება და მეც პატარაბავშვივით მიხაროდა ხოლმე.
ლუკამაც არ დააყოვნა შუბლზე მაკოცა და ჩამიხუტა.
-არ შეიძლება წავიდე აქედან?დავიწუწუნე და ახლა სანდროს გავხედე.
-დადიანი!რაო ექიმმა ვუშვებ ამ გოგოს სახლშიო ხო?,თან თვალს ვუკრავ ჩუმად,ნუ ყოველშემთხვევაში მე მგონია რომ ჩუმად ვუკრავ.
-არა ამაღამ მაინც უნდა დარჩესო.
-ვინმე გინდა რომ იყოს შენს გვერდით?საუბარში ჩაერთო ჩემი ძმა.
-აუ კირა,ვფიქრობდი ლუკას ვიტყვი მეთქი მაგრამ რატომღაც დადიან წამომცდა,
-სანდრო გინდა რო დარჩეს?ყველას გაუკვირდა
-მაგის ბრალია აქ რო ვარ და ვალდებულია.
ნეტარა მატლიკინებდა რო ვტლიკინებდი რაა.
-მაშოოო,სირცხვილიაა,ლუკა დარჩება შენთან და მორჩა დანარჩენები წავედით.
ნეტა რას მბრძანებლობდა ეს ჩემი იდიოტი ძმა.არვიცი მაშინ რატომ მინდოდა დადიან დარჩენილიო ჩემთან?
ყველა რო გაიკრიფა და მე და ლუკა დავრჩით პალატაში რაღცანაირმა შეგრძნებამ შემიორყრო.”მე და ის” რაღაცნაირი სიტყვააა.
-აუ ლუკაა,ვერ ვიძინებ
ვუთხარი ბურდღუნით,ლუკაზე ასე რატომ ვიყავი მიჯაჭული არ ვიცი სიპათიურინამდვილად იყო,მაგრამ ამიტომ არა არა მკითხველო სიძვის დიაცი არ გეგონოთ გთხოვთ!!
-გინდა მოგიწვე?
-მმ კი
-მაშო,იცი რატომ მიყვარხარ ასე ძალიან?ბავშური ხარ რაღაცნაირი,ლაპარაკს აგრძელებდა და თან თმაზე მეფერებოდა,დაახლოვებით ვხვდებოდი საითკენაც მიყავდა ლაპრაკი.-მაშო..?
-ხო
-მიყვარხარ
რათქმაუნდა მაშინ ავცანცარდი და ბედნიერი ვიყავი,მეც მომწონდა ლუკა,მაგრამ…
-მეც,ხმადაბლავუთხარი და მის სხეულს შეძლებისდაგვარად მივეკარი.მარტივად დავიძინე იმის მიუხედავად,რომ თავში მხოლოდ ერთი ბიჭის სახელი მიტრიალებდა და ეს იყო სანდრო დადიანი!!..


ჰეი ჰეი ჰეი.....ძაან მეშინოდა ამ თავს დადება არ შემაფასოთ კრიტიკულად გემუდარებით