ცქნაფა თავი 4
წავიდნენ თუ არა ბიჭები , ოთახიდან არც გამოვსულვარ , არც პიჟამოები ჩამიცვამს, არაფერი გამიკეთებია გარდა იმისა , რომ მშვიდადად ჩამეძინა, მიუხდედავად იმისა , რომ ჯერ ძალიან ადრე იყო დაძინებისთვის , თავს უფლება მივეცი ჩემი ფიქრების და ოცნებებისთვის ფრთები შემესხა ,მაგრამ არა აქ ამ ჩემთვის ზემოთ ხსენებულ ‘’ინსულინიან ჯოჯოხეთში’’ არამედ სხვაგან , სხვა განზომილებაში დილა სტანდარტული პროცედურებით , აა დიახ პროცედურებს რას ვეძახი იმას აგიხსნით : დილით 9 სთ : მოხარშული წიწიბურა და + ანალიზი + ნემსი 13:30 წუთი : ნებისმიერი საკვები , განსაზღვრული პურის ერთეულით + ანალიზი + ნემსი 18: 30 წუთი ისევ ნებისმიერი საკვები , განსაზღვრული პურის ერთეულით + ანალიზი + ნემსი 23:00 ანალიზი + ნემსი აჰაა ჩემი ‘’პროცედურები ‘’ რომლებიც უკვე ყელში მაქვს გაჩრილი . მოკლედ , დილის საუზმე მივირთვი და გავემზადე სამსახურიში წასასვლელად, სტანდარტული კედებით ამჯერად არჩევანი ყვითელზე შევარჩიე, მოკლე ჯინსის შორტი , თეთრი მაისური და ჯინსის გრძელი , თხელი , ქურთული მოვისხი, თმები სადად გავიშალე და გავუდექი ფეხით გზას , მუსიკა რათქმაუნდა IMAGINE DRAGONS – RISE UP სამსახურთან მისვლამდე შევამჩნიე ნაყინი , რომლის დანახვაზეც სურვილს ვერ ვუძლებ ვერადროს . ანუ , რადგან დიაბეტი მაქვს არ იფიქროთ, რომ ვერანაირ ტკბილს ვერ ვჭამ , რათქმაუნდა ვჭამ , მაგრამ შაქარიც უნდა გვიკონტროლო , 1 სათი ხდებოდა ვიფიქრე , რომ ცოტა ადრე გამეკეთებია ნემსი და ნაყინსაც შევჭამდი , მაგრამ სად სად ჯანდაბაში უნდა გავიკეთო ეს დაწყევლილი ნემსი . იქვე კუთხეში მდგარ მაღალსართულიანი ბინის სადარბაზოში შევედი , მოვამზადე ნემსი , 8 ერთეულზე გავაშეშე ნიშნული (ძირითად შემთხვევაში ბარძაყზე ვახდენ ჩხვლეტას ,რადგან ფართობი წვრილ ბეჭთან შედარებით საკმაოდ დიდია ) მაგრამ ამ შემთხვევში ბეჭი ვარჩიე , მოსაცმელი გადავიწიე და და ერთი უბრალო ‘’ წკაპი ’’ - შვილო , რატომ ინაადგურებთ ცხოვრებას , შენ შობლებს დავაყარე მიწა ისიც კი არ იციან მისი შვილი რას აკეთებს, აქედან მოუსვი ახლავე და თვალით აღარ დაგინახო სადაც გინდა იქ იჩხირავე მაგრამ აქ არა , არ მაქვს სურვილი ჩემმა შვილიშვილებმა გიყურონ - დაბალი ,საკმაოდ მსუქანი ქალბატონი , რომელიც დაახლოებით ბებიის ხნის იქნებოდა , მაგრამ რომ იტყვიან კარგად შენახულიო , თხელი სარაფანით , კარგად გამოკვეთილი მკერდით , რომელიც მის ნებაზე გაეშვა და ლამის მუცლამდე სწვდებოდა,თვალებზე შავი ფანქრის ლაქა იმდენად მკვეთრი იყო რომ დაგენახათ მხოლოდ ეგ გაგაღიზიანებდათ , ფრჩხილები - ვაი .თმები - ვუი , ერთი სიტყვით ბევრი , რომ არ ვისაუბრო ამ ქალბატონზე , მოკლედ გეტყვით , რეალურად მისმა ქმედებამ კიარ გამაღიზიანა, არა მისმა გარეგნობამ, ხმამ , მიმიკებმა და მოუწესრიგებელ ფრჩილებში ‘’გარჭობილმა’’ სიგარეტმა. ვეცადე განწყობა არ გამეფუჭებია, უპასუხოდ დავტოვე ქალი , რომლის ქოთქოთიც ქუჩის ბოლომდე მესმოდა ,როგორ უყვებოდა მეზობელ ქალბატონებს ,გოგონაზე რომელიც მისი მწირი გონებით იმ წუთასვე მიხვდა , როგორ იჩხერდა წამალს ვენაში , და არა ბეჭზე , თურმე ვენაში ვიჩხერდი ინსულინს , ჩვენი ,ქართველების სენიც ხომ ეგარი რომ ჭიანჭელის სპილოდ ფორმირება . გზა განვაგრძე . ნაყინიც მივირთვი , რომელიც უგემრიელესი იყო ,და სამსახურში დაგვიანებით , მაგრამ მივედი . უკვე ორი ხდებოდა ნინოს ისევ არ დაურეკავს , გამაოცა ამ ფაქტმა ,როგორ ძლებს ,რომ არ მირეკავს? მაგრამ სამსახურში დაგვაინებულს იმდენი საქმე დამხვდა სხვა რამეზე ფიქრის თავი არ მქონდა . სახლში წამოსვლას ვაპირებდი ,რომ ნინოზე ჯავრი ამეკვიატა, ვდილობდი დამერეკა , მაგრამ გათიშული ჰქონდა ტელეფონი , შემდეგ გიოსთნ ვცადე დარეკვა არც მან არ აიღო , უკვე საკმაოდ ვნერვიულობდი, იმდენადაც , რომ სახლში წასვლა არა ფეხით არამდე ზემოთ ხსნეებული ეშმაკის მანქანით გადავწყვიტე . კარი არავინ გამიღო ,რაც იშვიათი შემთხვევა იყო . დარეკვას უშედეგოდ ვცდილობდი , ბოლოს გადავწყვიტე სანდროსთვის დამერეკა მალევე მიპასუხა : -სანიი ემა ვარ , ჩემებს ვერ ვურეკავ და ძაან ვნერვიულობ ,ხომ არ იცი სად არიან ? - სანი არ არის ცქნაფ ! აქ წარმოიდგინეთ ექო . მობილური ინსტიქტურად გავთიშე მე თვითინ არ ვიცი რატომ . აზრზე ისევ ტელეფონის ზარმა მომიყვანა , იმდენად მეჯავრეოდნენ ჩემები ვუპასუხე სხვა გზა აღარ მქონდა ,მაგრამ დაველოდე როდის დაიწყებდა საუბარს -ემი ხო კარგად ხარ ? - სად არიან ჩემები ? ან სადნროს ტელეფონი რატომ გაქვს , თვითონ სად არის ? -იმდენი კითხვა მივაყარე ერთბაშად რთული იყო ყველაზე პასუხის გაცემა , - მოიცა ,მოიცა ცქნაფ რა დღეში გაქვს ნერვები ეხლა შენთან მოვდივარ და ყველაფერს მოგიყვები , ხომ სახლში ხარ? - რახდება ხომ მშვიდობა ? -მართლა ძალიან შემეშეინდა იმ მომენტში - კი ჩემო გოგო მშვიდობა , რა წამოგიღო რას შეჭამ ? - აქაც ექომ გამიყრუა ყურები და გული ამომიგდო , არ მივაქციე სიტყვას ‘’ჩემო’’ ყურადღება -არაფერს ! უბრალოდ მინდოდა მეთქვა , რომ თუკი არ შეწყვეტდა ამ მზრუნველობით საუბარს , ვეტყოდი რომ მას შევჭამდი იმდენად საყვარელი იყო მომენტში - კაი მაშინ რაღაც გეგმა მაქვს და მე ვიცი რასაც წამოვიღებ . საუბარიც შეწყდა , ტელეფონს დავხედე და დავინახე , რომ ელემენტი მომკვდარა , აზრადაც არ მომივიდა რომ დასატენად შემეერთებია, აბაზანაში შევედი წყლის გადასავლებად და ფიქრებში გადავეშვი . თითქოს მიხაროდა რომ ვნახავდი , თითქოს კი არა ძალიან მიხაროდა, განსაკუთრებულად მინდოდა დავხვედროდი , პირველად ამდენი ხნის მანძილზე გამიჩნდა სურვილი , რომ გავპრანჭულიყავი , წარმოგიდგენიათ ? აზრზე არ ვარ სად არიან და როგორ არიან ჩემები და მე კიდე რა იდიოტობაზე ვფიქრობ ? ჩემს თავზე თავადვე გამეღიმა , აზრზე ზარის გაუთავებელმა რეკვამ მომიყვანა , ხალათი მოვიხურე , სველი თმა პირსახოცით შევიხვიე და კარისკენ გავეშურე , ერეკლეს ჯერ ისედაც არ ველოდებოდი ამიტომ კარი თამამად გავაღე და ღიმილიანი მივეგებე კართან მდგომს - სად ჯანდაბაში გაქვს ტელეფონი , ან ამ დედამო.. კარებს რატო არ მიღებ ? ვხედავ ადამინს , რომელსაც თვალებში სისხლიანი მცირე კაპილარები ეტყობოდა, მაგრამ მის შავ თვალებს ესეც კი ხიბლს აძლევდა, წითელ ტუჩებს ვარდისფერი ფერი მისცემოდა , და ვამჩნევ ძარღვებს , რომლებიც( ჩემთვის საკმაოდ მნიშვენოლოვანი თემა) იმააზე მეტად ეტყობოდა ვიდრე პირვალად დანახვისას შევამჩნიე . - ბატონო ? რა უფლებით მიყვირი ? - რა უფლებებზე მელაპარაკები გოგო , მელაპრაკები და უცებ ტელეფონს ისე მითიშავ სიტყვას არ ამბობ, გირეკავ , გირეკავ , და გათიშული გაქვს , კარზე ვრეკავ და კარს არ მიღებ და აბა კარგი რა ვიფიქრო ეს დედა აფეთქებული ? - ზედმეტად ბერვს ხომარ ნერვიულობ ჩემზე ? მკლავზე ხელი მოვკიდე და სახლში ‘’შემოვათრიე’’ იქნებ ამიხსნა სად არიან ჩემები ? თან კმაყოფილმა გავუღიმე - ღმერთო ასე უნდა მიშალოს ამ ადამიანმა მთელი ცხოვრება ნერვები ? -მაღლა ისე დამაჯერებლად აიხედა და ხელები აღმარტა , თითქოს მართლა ესაუბრებბა ვინმესო , მერე მე მომიბრუნდა - ეს ხალათი რომელ საუკუნეში იყიდე? მეუბნება ხალათზე , რომელიც იმდენად ფუმფულა და ვარდისფერია , რომ ნახოთ ჩვეულებრივად შეგიყვარდებათ - მორჩი მაიმუნობას და მითხარი მართლა სად არიან ჩემები ? და ჩემი ხალათის შეურაწყოფას შეეშვი შენთვისვე აჯობებს - მოკლედ, გიორგიმ და სანდრომ დედაშენი წაიყვანეს ქუთაისში ბებიაშენი ყოფილა შეუძლოდ , გამომდინარე იქიდან რომ მეც მათთან ერთად ვიყავი აღარ დაგირეკეს , აღარ შეგაწუხეს სამსახურში და მე დამიბარეს : ეკე ძმურად ემილის მიაქციე ყურადღება რა შენ გაბარებ , მარტო ყოფნა არ უუყვარს სახლში და შენ დარჩი , აღარ ვეტყვით ქუთაისში წასვლაზე თორე ეგეც აიჩემებს და მეშინია კიდე ცუდად არ გახდეს ‘’ - თეატრალურად გაიმეორა ჩემი ძმის სიტყვები და იქვე მდგარ მაგიდას მიეყრდნო , - სხვათაშორის სკამი გვაქვს სახლში ეს ერთი , მერე მეორე მარტო დარჩენა მირჩევნია შენნაირ კლოუნთან დარჩენას , და ბოლოს შენ არ გეხება , მაგრამ მაინც გეტყვი ჩემი ძმა და ნინო ვერ გადამიჩებიან - ყავა მომიდუღე რა - მეღადავები კიდეც? - არა ძაან ჩვეულებრივად ყავა მინდა და მინდა რომ შენ მომიდუღო ცქნაფ - ვერ ეღირსები , სამზარეულოშ შედი და აიდუღე , ჩემ ოთახში შევედი თმა გავიშვრე , ლაქი წავისვი , საკმაოდ დიდი ხანი გავიდა უკვე 6 საათი სრულდება ,ჩემი ჭამის დროც მოდიოდა , იძლებული ვიყავი ოთახიდან გამოვსულიყავი და იმ არანორმალურთან ერთად ვყოფილიყავი , რომელიც მთელი ამ დროის განმავლობაში ოთახში არ შემოსულა , უბრალოდ მისი სიცილის ხმა მესმოდა , ალბათ ფილმს უყურებდა . ოთახიდან როგორც კი გავედი დავინახე იატაკზე მოფენილი ფოტოები , ჩემი ბავშობის ფოტოები და ვაჟბატონი , რომელზეც ორი წუთის წინ გესაუბრებოდით მუცელზე ხელს იჭერდა , - ეს სად ნახე ? - მთავარია რომ ვნახე , რა მსუქანი ყოფილხარ ტოო ? სასაცილოდ ატრიალებდა ფოტოებს , ვააახ ჩემი ძაან ვიხალისე, - ღმერთო რა საყვარელი ხარ - სანდრო რა როჟაა, სახე კი არა როჟაა - ჩვეულებრივად ‘’ იპხრიწება ‘’ სანდროს ფოტოს დანახვაზე მეც გამეცინა , მივუახლოვდი და დავიწყე დათვალიერება , მართლა ძაალიან გამამხიარულა ძველმა ფოტოებმა , გულიანად ვიცინეთ , უცებ დაგვავიწყდა , რომ ერთმანეთისთვის ორი უცხო ადამინი ვიყავით , სიცილი შეწყვიტა , ჩემკენ გადმოიხარა და აი აქ დამერხა , როგორც იტყვიან ხოლმე აღმოვჩნდი სრულ აგონიაში , აქ ჩამოკრა უბედურების ზარმა , დიახ დიახ სწორედ აქ ამ წუთებში ჩემი შაქრის დონე შესაძლოა ნულთან ყოფილიყო გათანაბრებული , მაგრამ არ დამაინტერესა ამ ფაქტმა სრულებით არ დამაინტერესა . ვგრძნობდი ,როგორ მძაფრდებოდა მისი სუნი , როგორ უმოწყალოდ აწრიალდენენ მუცელში პეპლებიი , ( ღმერთო მას ხომ შრამი აქვს , რამხელა შრამი აქვს სახეზე ) კაი შრამზე მოგვიანებით ახლა ამის დრო არარი მისი ნატიფი გრძელი თითები ჩემ სახეზე სიმეტრიულად განლაგდა და გაისმა ხმა, რომელიც არ იყო უხეში , პირიქით მთელი გრძნობდა შეგეძლო ამოგეკითხა მხოლოდ ამ ხმიდან . თვალს უტეხად არ ვაშორებდი , თითქოს მინდოდა ბერვი რამ მიმეღო მისგან , მომიახლოვდა , თვალები დავხუჭე და მეც ვეცადე უფრო ახლოს მივსულიყავი , მეტად შემეგრძნო და ვიგრძენი რომ ვერცერთ სხეულის კიდურს ვერ ვგრძნობდი . -რას შვრები ? -უაზროდ ვიკითხე - რავი შენ ? -( ხომ ვთქვი კლოუნიათქო , რა კადრი გააფუჭა ) -შენი ჭამის და ნემსის დროა ცქნაფ - ლოყაზე მაკოცა ,თვალი ჩამიკრა და ხელი გამომიწი ასადგომად გავშეშდი , რა მექნა აღარ ვიცოდი , როგორ ახერხებდა ამხელა ზეგავლენიის მოხდენას ჩემზე ეს ბიჭი , ნუთუ მომწონს ? რა უაზრობას ვკითხულობ , რათქმაუნდა მომწონს - იცი უკვე რამდენი საათია გიცნობ ? - უადგილო კითხვა იყო , მაგრამ ვუპასუხე - არვიცი , (მართლა არ დამითვლია ) - მე ვიცი , და იცი კიდე რა ვიცი ? მთელი ამ 42 საათის განმავლობაში შენ გარდა ვერაფერზე ვფიქრობ . ჩემო საყვარლებო , ვიცი პატარა თავია მაგრამ გპირდებით მომდევნო თავი უფრე მეტის მომცემი იქნება <3 გკოცნით და მადლობა რომ კითულობთ . |
ტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.