სწრაფად მივდივარ სახლისკენ. მარტო უნდა დავრჩე. შუქნიშანთან ვჩერდები და ვცქმუტავ. ნაბიჯს ვდგამ, ფეხი მერევა, ვბორძიკობ და ასფალს ლამის თავით ვასკდები. მაგრამ ვიღაცა ძალით მქავჩავს ხელს და უკან ვვარდები. ყველაფერი წამის მეასედში ხდება. უკვე უცნობის მკლავებში ვარ მომწყვდეული.ვცდილობ მისი სახე რაც შეიძლება მალ ედავიმახსოვრო. ნაცრისფერი თვალები, ჩავარდნილი გუგები, გამოკვეთილი ყვრიმალები, თავზე ალბათ საუკუნედაუვარცხნელი სვეული მა და თვალთან შრამი.
-ხომ არაფერი იტკინეთ?-უსასრულობიდან უცნობის ხმამ გამომიყვანა და უხერხულად შევიშმუშნე.
-ისა... მადლობა, რომ არა თქვენ, ახლა ასფალტზე ვეწებებოდი.-დანებებით ამოვილაპარაკე და შუქნიშანს გავხედე.
-ეგ არაფერია. უსასრულო ტკივილისგან გიხსენით. მეც ბევრჯერ მომსვლია.- ნაზად მიღმის და შუქნიშანზე მანიშნებს.-უკვე წითელია.
-ხომ... კიდევ ერთხელ მადლობა.-ახლა, ფრთხილად გადავდგი დანიბიჯი დაზებრაზე გადავინაცვლე.
-კიდევ შევხვდებით-მომაძახა და პასუხიც არ დავაყოვნე.
-რატომაც არა?! თბილისი პატარა ქალაქია.-ნაბიჯს ვუჩქარე და სახლში შევედი. პირდაპირ ჩემს ოთახში შევიკეტე. ფარდები დავხურე და საწოლში შევძვერი.მხოლოდ ახლა მივეცი ცრემლეს გასაქანი. მან მიმატოვა, მიზეზიც არ ვიცი. მისგამო ყველაფერი დავთმე! სამსახური, ერთი თვე მშობლებიც არ მელაპარაკებოდნენ. ჩემი ძმა მამხნევებდა, ხოლმე. ვფიქრობ, ვფიქრობ და ვერ ვიგებ. რა დავაშავე? თვალები მენაბება. თავს მოდუნების საშუალებას ვაძლევ და მეც მალევე სიზმრებში ვგორაობ. აქაც გიგი! ყველგან გიგი! თვალს დაფეთებული ვახელ. სიჩუმეა. ოთახში შუქი ვერ აღწევს. თბილად ვწევარ ლოგინში. თვალებს ისევ ვხუჭავ, თავს ვიტყუებ, თითქოს გავქრები. როგორც ბავშვობაში. მაგრამ ვიცი რომ ამას ვერ შევძლებ და საწოლიდან ვდგები. ფარდებს ვწევ, მზის სხივების მოლოდინში თვალებს ვხუჭავ, მაგრამ გარეთ მთვარეა. ამ უკანასკნელმა ისე მომაჯადოვა, აივანზე გავედი და სარწეველა სკამზე ჩამოვჯექი. ეს ფიქრები მთლად გამაგიჟებს! ცოტა ხანში ფეხზე წამოვდექი და სამზარეულოში გავედი ყავის მოსამზადეებლად.
-რა ხდება? დილის5 საათზე რამ გაგაღვიძა?-მესმის ჩემი ძმის განწირული ხმა. ალბათ, გავარვიძე.
-შენ ისევ დივანზე რატომ გძინავს?-სასხვატაშორისოდ ვკითხე.-ყავა გინდა?
-დავლევ.
-კითხაზე მაინც არ მიპასუხე.-კითხვას ვუმეორებ და გვერდით ვუჯდები. ყავას მაგიდაზე ვუდგამ და პასუხის მომლოდინე თვალებში ჩავაშტერდი.
-რემონტი არ დამისრულებია.
-გიგის დავშორდი! უფრო სწორედ დამშორდა!- სწრაფად ჩავასწორე ჩემი ნათქვამი და ყავა მოვსვი.
-რა? რატომ?
-არ ვიცი, მითხრა მდიდარი, გაყოყოჩებული და თავნება ადამიანი ხარო. ამის საბაბი არ მიმიცია.-თვალები ამემღვრა და ნერვიულობის დასაფარად ყავა მოვსვი.-შენ ხომ იცი არა? მე ასეთი არ ვარ!-პასუხის მომლოდინე მივუბრნდი, უნებლიედ ცრემლი წამსკდა.
-ჩუმად, ჩუმად მელანო! არ გინდა! შენ მისთვის ყველაფერი გააკეთე! გიგი ამად არ ღირს! ფულის ხამია.-ნიკუშა მამშვიდებდა, თან თავზე ხელს მისვამდა.
-არ ღირს, წიკუ...
-როგორ მომნარებია..
-რა?
-შენი დაძახებული წიკუ...
-დღიდან სუფთა ფურცლიდან დავიწყოთ ყველაფერი უკან მოვიტოვოთ და ერთხელ მაინც მოვიქცეთ ზრდასრული ადმიანებივით. არცერთს გვეძინებოდა ამიტომ ფილმი ჩავრთეთ . დილაადრიან ას ხმამაღალი საუბარი გვაღვიძებს და თვალებს ძლივს ვახელთ. არც კი მახსოვს, როდის ჩამეძინა.
-კარგი რა თეა! დაგვაძინე!-აწუწუნდა ნიკუშა.
-ჩემი ბრალი არაა! საწოლებში გასულიყავით.-თავი იმართლა და ზრგი გვაქცია.
-კარგი რა დედა! ვერც კი ვიგრძენი როდის ჩამეძინა.-დავიჩხავლე და წამოვდექი. აბაზანას მივაშურე. ცხელმა წყალმა მომადუნა, კიდევ დიდი ხანი ვინებივრებდი რომ არა ნიკა, რომელიც აბაზანაში სემომივარდა.
-აააა, აბაზანაში ვარ!-შევკივლე და ინსიიქტურად ხელი ავიფარე. მაგრამ ქაფიმაინც ყველაფერს ფარავდა.
-დიდი ამბავი, ჩემი პატარა და ხარ. მე გივლიდი საერთოდდა!
-ეგ ბავშვობაში!
-ახლა რა შეიცვალა? ისევ ჩემი უმცროსი და ხარ. აა, ხო მკერდი გაგეხარდა და დაქალდი.-ვითომ ჩაფიქრებული ნიჟარას მიეყრდნო.
-იდიოტო, დროზე გადი თორემ არ ვიცი რას გიზამ!-ვუყვირე და ხელში რაც პირველი მომხვდა ვესროლე. აიცდინა და გამომაჯავრა.
-აწი დამიმიზნე მაინც.-ენა გამომიყო და აბაზანიდან გავიდა. მეც წუწუნით ამოვდივარ წყლიდან. კვირა დღე იყო, ამიტომ მოვერიდე ყველანაირ მაკიაჟს. მოახლეს ვთხოვე ჩემთვის საუზმე ოთახში ამოეტანათ და მეც მოვკალათდი კომფორტულად. მაინც მეფიქრება, ვინ ყოფილა ეს! თავს ვუტყდები და ამაყად ვამბობ. მენატრება! რა გაქვს საამაყო? შენ ყველაზე დიდი შეცდომა დაუშვი, მელანო! ჩემი ეგო მეწინააღმდეგება, მაგრამ მაინც მენატრება იცით როგორ? უსაზღვროდ. იცით როგორ ველი მის დაბრუნებას? როგორც ბავშვი, ხურდით ხელში, მენაყინეს რომ ელოდება. დღს არ გამოივლის, მერე რა ხვალ აუცილებლად მოვა.მენაყინეს ისე სჭირდება ხურდა, როგორც პატრას-ნაყინი და მე-გიგი! მთელი დღე სახლიდან არ გავსულვარ. სულ ვფიქრობდი. უცე წამოვხტი და ოჯახისწევრებან ჩავედი.
-სამსახურში მინდა დავბურნდე!
-დარწმუნებული ხარ?-ეჭვის თვალით შემომხედა ნიკამ.
-სრულებით!
-რატომაც არა? ნიკა შნეი და 25 წლისაა და უნდა ისწავლოს საკუარ თავზე პასუხსგება! ჯერ დოქორი ვერა, მაგრამ თანასემწედ გამოდგები.-დედა თვალლსმიკრავს და მეც უმალვე გავრბივარ სამხარაულში. როგორცვიფიქრე ვაკანსიები არ აქვთ! კარსი რომ გამოვდიოდი დამიძაღეს.
-მელანო! აქ რას აკეტებ?
-დოქორო ლევან.როგორ გამახარეთ-სხვათაშორის, ეს კაცი სიგიჟემე მიყვარს.
-აბა რამ შეგაწუხა?
-სამსახურს ვეძებ.
-გაგიმართლა.
-რაში? მითხრეს ვაკანშიები აღარ არისო.-კურდღლის თალებით შევხედე და ისიც წარბაწეული მიყურებს.-ნუ თუ?
-ხომ არ დაგავიწყდა? თუ რ დავაკვირდი როგორ მუსაობს ისე ვერავის ავიყვან! ასე რომ, შეგიძლია ძველ ადგილს დაუბრუნდე.
-როგორ გამახარეთ! ხვალიდან საქმეს სევუდგები!
-მიდი წადი. მაგრამ არ დაგავიწყდეს, თუ დამწირდები გირეკავ და არ იგვიანებ!
-ერთი პირობით!
-გისმენ.
-გამოძიებაში სრულიად უნდა ჩავერთო!
-შევანხმდიტ!-ბატონი ნიკა ზურგს მაქცევს და კიბეებისკენ მიიწევს, სახლში შესულს, სამზარეულოში ნიკა დამხვდა. ყავას სვამდა და ტელეფონს ჩჩერებოდა.
-ჰეი, წიკუ... რას შვრები?
-მე, არაფერ. შენ რა ქენი?
-ადგილს დავუბრუნდი.
-ასეც ვიცოდი! მაგრამ შეძლებ? დარწმუნებულლი ხარ რომ გამოგივა, გიგის მერე?
-წიკუ... ყველაზე დიდი შეცდომა დავუშვი, მაშინ. არ უნდა მექნა გიგის გამო ამდენი. მაგრამ ხომ გახსოვს. სამუშაოს და პირადს ერთმანეთში არ ვურევ.
-მიყვარხარ!
-მეც.-მაცივრიდან წვენი გამოვიღე და მაგიდას მივუჯექი. მინდოდა მეკითხა დედა სად იყო, მაგრამ ტელეფონზე წერილი მოვიდა.

,,საქმე გვაქვს, მარჯანიშვილზე გელოდები“

-საქმეა, წავედი!
-ისევ ასე უნდა იყო?
-როგორ?
სულ გარე.-დასევდიანებულ ძმას გავხედე, მივუვარდი და ლოყაზე ხმაურიანად ვაკოცე.
-წიკუ... შენი გვერდით დგომახომ იცი როგორ მჭირდება?
-მჯერა შენი! წადი არ დაიგვიანო.

***
-ადგილზე უმოკლეს დროში მივედით.
-რა ხდება?-იკითხა ლევანმა.
-გარდაცვლილები არიან.
-მართლა? მეგონა კონცერტზე მოვდიოდით.-სარკაზმი ჩავრთე.-საქმის ვითარება მოგვახსნეთო იგულისხმა.
-ერთი აბაზანაშია, ორი დივანზე.- გაზით მოიწამლნენ.
-თუ მიზეზი იცით, რაღატომ დაგვიბარეთ?-ვიკითხე და ამ დროს ერთერთი გამომძიებელი ხელს მავლებს.
-გამარჯობათ. ეს საქმე სუფთა არ მგონია! ამიტომ დაგიკავშირდით. მე მოგახსენებთ რა ხდება. გაზით არიან მოწამლულებიო ასე ამბობენ. მაგრამ მშვიდად მსხდომი ადამიანები? დავიჯერო გაზის სუნი იგრძნეს და ფანჯრები არ გააღეს? აფსურდია. და ოჯახში ერთადერთი დარჩენილი წევრის ნალუღლუღარი არ მჯერა! წამოდით და თავად მოუსმინეთ.-უხმოდ გავყევი და ბიჭთან მიმიყვანა.
-მოკლედ, დიდად არც მე მჯერა მისი ნაამბობი... არ სეიძლება 12 საათში ერთი ზარი მაინც არ განახორციელო,ოჯახის წევრებთან. არ აქვს მნიშვნელობა სად ხარ..
-მე ვიცნობდი გარდაცვლილებს.-ისევ გამომძიებელი იწყებს დასახელს მეუბნება.-მე დატა მქვია, ის ქალბაონი დივანზე რომ წევს, ლია გიორგობიანია, მისი შვილი და ჩემი მეგობარი ნიკა ჩაჩიბაია. აბაზანაში რომ კაცი იპოვეს, ოჯახის უფროსი გია ჩაიბაიაა.მინდა სიკვდილის მიზეზი დაადგინოთ.
-დათა, ვიცი რომ ძლიან გინდა მკვლელის პოვნა, მაგრამ იქნებ მართალია?
-ქალბატონო...
-მელანო!
-დაფიქრდით, გაზით გაგუდულები ტახტზე ასე მშვიდად იჯდებოდნენ? გიას გული არ აწუხებდა! ხარივით ჯანმრთელი კაცი იყო!
-ყველაფერს გავაკეთებ დათა!-ბიჭს ზურგს ვაქცევ და ლევანისკენ მივდივარ.-აბა რას შვრებიან.
-ცხედრები სამხარაულში გადმოაქვთ. წავედით.

**

მაშ ასე, ვიწყებთ. 12 საათის გარდაცვლილები. ვარაუდით-გაგუდლები.შევეცდები ცხვირის ნესტოებიდან, პირის ღრუდან და ყურებიდან მტვერი ამოვიღო. გაზის გარდა სხვა რამე თუ იყო, გამოჩნდება. გიორგისთან ვინაცვლებ და ნიმუშების გამოკვლევას ვთხოვ.
-რამდენი ხანი დასწირდება?
-საჩქაროა?
-ძალიან!
-საათ ნახევარი.
-ნომერზე დამიკავშირდი. გამოსვლისას ლევანს ვეჯახები.
-ბატონო ლევან, არ დამხედავთ?
-მე მჯერა შენი მელანო. თან კაცს ვიკვლევ.
მე ორი ცხედარი? უსამართლობაა!
-დავბერდი ჩემო მელანო, დავბერდი! შემცვლელი მწირდება და ამისთვის კარგი კანდიდატი ხარ.- უხერხულობისგან ვწითლდები და მადლობის გადახდის შემდეგ კაფეტერიისკენ მივიდვარ.
-ვაიმეე, ეს ვინ დაბრუნებულა!
-გამარჯობა ლიზა.
-როგორ ხარ, საყვარელო?
-შესანიშნავად!
-ისევ ის?
-რა თქმა უნდა! -ადგილს კუთხეში ვიკავებ და შეკვეთას ველოდები.ნაცნობი სილუეტი მოემართება ჩემკენ.
-ქალბატონო მელანო
-კარგი რა დათა. რა დროს ქალბატონობაა. თავი ბებერი მგონია.
-რამე გაარკვიე?-შეკვეთა მოაქვთ და მეც ყველიან სპაგეტს ჩანგალს ვარჭობ.
-ჯერ არაფერი, ზარს ველოდები. ზუსტად ამ დროს აწრიალდა ჩემი ტელეფონი.
-ხო,გისმენ... მერე?... ეს როგორ? შესაძლებელია?... სახლი გაჩხრიკონ!.. უკვე მოასწარი? კარგი ბიჭი ხარ! ტელეფონს ვთიშავ და დათას ვუბრუნდები.
-მაღტლები ვართ. ქალს პირის რუში საძილე წვეთების ნარჩენები აღმოუჩინეს. ბიჭს-ამფეტამინის.
-ნიკა, არ ეწეოდა. ნარკოტიკებზე საუბარი ზედმეტია!
-ეჭვიც არ მეპარება! სხეულირენტგენზე უნდა გავატარო. მარალი აღმოვჩნდი, ყბა დაზიანებული აქვს. ყვრიმალის ზვალი ჩაზენქილია, თალის ბუდე გაბზარული. შეაყნოსინეს! ლევანისთან გაადავინაცვლე,ინფორმაციის გასაცვლელად.
-კაციც მოკლულია. გაგუდული. სასუნთქ გზებში ბუმბულის მტვერი არმოვაჩინე.
-ექიმებს რომ ჰკითხო, გულის შეტევა!- ლევანის გაეცინა და კაბინეტისკენ წავედი.
მოდი ვნახოთ, როგორი ნახატები აქვს ძირითადად. ჩვენს ოჯახის წევრს! ვგუგლავ, ყველასთვის ნაცნობ აკაკი ჩაჩიბაიას და ფოტოებს ვათვალიერებ. ეს რა ჯანდაბაა? სულ გარდაცვლილების ფოტოებს რატომ ხატავს? ჩამოხრჩობილი კაცი, დანაგაყრილი გოგონა, სისხლის გუბეში ცურავენ! რა ჯანდაბაა? ფსიქიკა აქვს სერყეული თუ რატომ ხაავს ასეთ საშინელებებს? ან ვინ ყიდულობს? ვინ არიან ? საერთოდ ეს ბიჭი ვინ არის?