-აუუ წამოდით, რაა გარეთ ტყეში გავისეირნოთ.
ატყდნენ გოგოები და ბიჭებიც დაიყოლიეს. წავიდნენ იმდენი იარეს მგონი ტყეში დაკარგვაც მოახერხეს. მშვიდად მიჰყვებოდა თაკო ლექსოს, თან რაღაცეებს ერიტინებოდა, ენას არ აჩერებდა, ლექსოს თავიც კი აატკია.
- აუ თაკო ორი წუთით გაჩუმდი თორემ მე გაგაჩუმებ.
-კერ ის არ მომინელებია რაც მაშინ გააკეთე, არ შეგღ
არჩენ ერისთავო.
-რას არ შემარჩენ?
-დაიდებილე თავი ჰო ეგ გიშველის.
-რამე გავაკეთე?
-კი, მოიცა როგორ მითხარი?გამახსენდა ზოგჯერს ბევრს ლაპარაკობ და ვიღაცამ უნდა გაგაჩუმოსო ხო.
-ახლაც ბევრს ლაპარაკობ.
-რა გინდა, ახლა ჩემი მეორე კიცნაც უნდა მოიპრო?
ლექსო გაშეშდა თაკო კი გზას განაგრძობდა, უცბად დაეწია თაკოს მკლავში სწვდა და თავისკენ შეაბრუნა.
-მე შენი პირველი კოცნა მოვიპარე?
-დიახ.
ლექსოს გაეღიმა, გაუხარდა პატარა გოგოს პირველი კოცნის მესაკუთრე რომ იყო, მისი კოცნა მოიპარა, მისი ღიმილი მიისაკუთრა, ის გოგო მიისაკუთრა, მაგრამ ჯერ ამ გოგომ არ იციდა ეროსთავის გრძნობები მისდამი.
-რატომ იღიმი?
-კმაყოფილი ვარ.
-კრეტინო.
გზა ფანაგრძეს, მაგრამ თაკოს ხომ უნდა დაემართოს რაღაც უაზრობა. ქვას წამოკრა ფეხი და ძირს დავარდა, ფეხი გადაუტრიალდა, ვეღარ დგებოდა, ლექსო კიდევ სიცილით კვდებოდა. დიმამ და ლაშამ ლექსოს სიცილის მერეღა მიაქციეს ამ ორს ყურადღება.
-ააყენე შე დეგრადილებულო, ვერ ხედავ ვერ დგება...დატუქსა დიმამ.
-ვიღაცა მაინც აზროვნებს, მადლობა.
ლექსოს ღიმილი შეახმა და მერეღა მივარდა.
-მართლა ვერ დგები?
-ვერა, ადგომა რომ სემძლებოდა აქამდე ავდგებოდი.
-რა იტკინე?
-ფეხი სხვა არაფერი.
ადგომაში დაეხმარა, მაგრამ ნაბიჯების გადადგმა ვერ შეძლო.
-აშკარად ძალიან გადაგიტრიალდა ფეხი.
აღნიშნა ლაშამ.
-მაგას უშენოდაც ვხვდებით.(ლექსო)
ორი ნაბიჯი გადადგა მაგრამ ლექსოს მხარზე ისე უჭერდა ხელს, რამის კანი გაუხვრიტა.
-მოდი პატარა გოგოვ, შენით ვერ დადიხარ.
-რას მთავაზობ?
-ხელში აგიყვან, ასე არა კომფორტულად დამყავხარ.
-მძიმე ვარ.
-ნუ სულელობ.
უცბად აიტაცა ხელში და გზა განაგრძო.
-აუუ მძიმე ვარ
-სულაც არა.
-მატყუარა, ჩვენი კლასელები რას იტყვიან.
-მართლა განაღვლებს რას იტყვიან?
-მმ...არაა
-ხოდა ვსო, მგონი დავიკარგეთ.
-შენ რა დამცინი?
-არა პატარა ქალბატონო, არ დაგცინი ნართლა დავიკარგეთ.
-და ამას ახლაღა მეუბნები? ჯანდაბა ლექსო დამსვი ძირს.
-რატო?
-მე შენი ნავიგატორი ან კიმპასი ვიქნები.
-მმმმ....კომპასი უკეთ ჟღერს,საით კომპასო?
-დაიცადეე.
-რას ჩაჰქირქილებ ტელეფონს.
-ოდესმე გსმენია რამე რუკაზე?
-კი ეგ ის არააა ზედ ქვეყნები რომაა დატანილი?
-ხო, ვაი რა გეშველება და შენ გეოგრაფიის გამოცდა ჩააბარე წინა წელს?
-დიახ, მე არც ერთი გამოცდა არ შემეტენა.
-საღოლ, ახლა მაცადე.
-რას აკეთებ?
-რუკაზე ვეძებ სად ვიმყოფებით, ამის შემდეგ მარტივად გავაკთ აქედან.
-რუკისგამოყენება იცი?
-კი, თანაც ძალიან კარგად, ასჯერ მაინც დავიკარგე.
-სად, ლონდონის ქუჩებში?
-არა, მანდ არა, ჩინეთის ტყეში, ნილოსის მდინარეზე და კიდევ ბევრგან, ცხრა თვე ცოტა არაა, ჩემო ლექსო.
-ღადაობ? ნილოსის მდინარე ხომ აფრიკაშია იქ რა გინდოდა?
-ვერ გეტყვი. ვიპოვე, ჰაჰ მაგარი ვარ რაა, ახლა თუ აქ ვართ ანუ იქით მომყევით.
ლექსო, დიმა და ლაშა, ძალიან წყნარად გაყვნენ, უცბად იპოვა პატარა გოგომ ტყიდან გასასვლელი, მაგრამ სახლში რომ მივიდნენ იქ მხოლოდ ათი მოსწავლე იყო.
-დანარჩენები სად არიან?
-არ ვიცით.
-და ასე არხეინად სხედხართ?
ხმას აუწია თაკომ.
-აბა რა გინდა რომ გავაკეთოთ?
-ელემენტარული ვინმეს მაინც დაუძახეთ, ვინც იცნობს ტყეს რომ ბავშვები ვიპოვოთ.
-მეორე სახლამდე სანა ჩავალთ ისინიც მოვლენ.
-რამდენი ბავშვი გვაკლია. (თაკო)
-ხუთი გოგო.
-კარგი.
გარეთ გავიდა და ტყეს მიაშურა, თან კლასელებს ლანძღავდა.
-სად მიდიხარ?
გამოლაგდნენ ბავშვები ეზოში.
-თქვენგან განსხვავებით გულხელდაკრეფილი ვერ ვიჯდები და ვერ დავიცდი, მოვძებნი ერთ საათში თუ არავინ გამოჩნდება 112ში დარეკეთ თუ მაგასაც ვერ იზამთ!
-რატო გვენაგლები ახალო?
-უკაცრავად? აბა როგორ იქცევით, ხუთი გოგო არ ჩანს და თქვენ სხედხართ და ყავებს მიირთმევთ, იქნებ რა ხდება იქნებ დაიკარგნენ თუ ფეხებზე გკიდიათ, რაც მთავარია თქვენ თავის დროზე მიხვედით სახლში და დალშე ფეხებზე? ძაან მაგარი კლასელობა გაქვს უნამუსო ვიყო, თან გოგოები დაიკარგნენ და ამხელა ბიჭები სხედან და ჯოკერს თამაშობენ ძაან მაგრები ხართ საღოლ, ასე გააგრძელეთ კაი კურდღელსაც დაიჭერთ ხელში!
ხმა ვეღარ ამოიღეს ან რას ეტყოდნენ რო ვერაფერს.
-წყნარად განაგრძეთ თამაში არ ინერვიულოთ დაიკიდეთ მოვალ მალე.

-დამიცადე მეც მოვდივარ (ლექსო)
-კარგი.
-უჩვენოდ ეგ თემა არ გამოვა ძეტკებო.
გამოხტნენ დიმა და ლაშაც.
-კიდევ კაი რამოდენიმე საღად მოაზროვნე ბიჭი რომ გვყავს.
დამპლური სახით გადახედა ბიჭებს, ერთი გააქნია თავი და ტყეს მიაშურა.
-კარგი ახლა საით მივდივართ? (ლექსო)
-დაიცადეთ ხუთი გოგო გვაკლია ხომ
-ხო.
-ეხლა მთელი კლასის სურათი მინდა
უცბად ამოქექა ინტერნეტიდან სურათი და დააკვირდა.
-რომელი გოგოები გვაკლია?
-ლიზი, ნიცა, ანა, ნინი და მზიკო.
-ფუი ამის....უიი ხმა მაღლა მომივიდა....მორცხვად ჩაღუნა თავი თაკომ.
-შენ ეგეთებიც იცი? (ლაშა)
-რატო არ ეცოდინება რა, მერე რა რომ გოგოა...გამოუბა კუდი დიმამ.
-მაცადეთ უნდა დავრეკო.
დიტოს ნომერი სწრაფად აკრიფა და დიტმაც არ დააყივნა ეგრევე უპასუხა.
-რამე მოხდა?
-არა დიტუშ, იცი რა არის? ხუთი გოგო ტყეში დაიკარგა და მათ შორის ლიზიცაა.
-ამის დედაც....შეძლებ პოვნას?
-ხმა დაბლა ილაპარაკე შე არასწორო, მაგიტომ დაგირეკე, სურათი გამოგიგზავნე ხუთივე გოგოს სახე მიხაზულია სახელი და გვარებიც აწერია ბაზაში შეამოწმე მათი ადგილ მდებარეობა, რუკაზე მოღნიშნე და გამომიგზავნე.
-ოჰ გისწვლია რაღაცეები, ვამაყობ ათ წუთში ყველაფერი იქნება.
-ჯიგარი ხარ დიტუშ.
საუ არს მორჩა და სამ გაოცებულ სახეს გადააწყდა.
-რა დაგემართათ ჩემს უკან რამეა და მაგიტომ გაქვეთ ეგეთი სახეები?
-არა, პროსტა შენ ახლა თემა იბაზრე...გაოცებას ვერმალავდა დიმა
-მომავალი დეტექტივი ვარ ასე რომ ვცდილობ ძმისაგან ვისწავლო რამე რაც გამომადგება.
-მაგარი დეტექტივი იქნები...თმა აუჩეჩა ლექსომ.
-ეე ბიჭო ხელები.
ტელეფონზე შეტყობინება მიიღო და რუკაზე მონიშნული ადგილისაკენ გასწია, დიდხანს მლუწიათ სიარული, მაგრამ გოგოების პოვნა მოახერხეს დაღლად ღირდა.
-კარგად ხართ გოგოებო?ვინმე ხომ არ გაკლიათ? (თაკო)
თაკოს ისე ეხუტებოდა რამის გაჭყლიტა.
-ლექსო ვეღარ ვსუბთქავ...
-ხო, ბოდიში.
უცბად გაუშვა ხელი, მაგრამ ტორზე ეომ წაბორძიკდა თაკო ეგრევე ლექსოს გადაეხვია.
-არა არ გამიშვა, არ ჩავვარდე.
-შენ რა სიმაღლის გეშინია?
-არა, პარაშუტით გადმოვმხტარვარ დიტოსთან ერთად პროსტა დაცემის მეშინია.
-ანუ გეშინია სიმაღლის.
-არათქო ლექსო ვერ გაიგე?
-კაი, მაშინ გაგიშვებ
-არა არა არა არა არ გამიშვა.
-წავიდა ძაღლი შეგვიძლია ჩავიდეთ.
-კარგი.
როგორღაც ჩაბობღდა თაკო ბოლო ტოტზე, მაგრამ იქიდანაც ხო უნდა ჩამოხტომა.
-ლექსო, ვერ ჩამოვხტები.
-რატო?
-ფეხი მტკივა დამისივდა კიდეც მფონი ვერ ვხედავ ძალიან ბნელა.
-კარგი მოდი ჩემთან.
პატარა ბავშვივით აიყვანა ხელში და სახლამდე მიიყვანა.
-ახლა შეგიძლია დამსვა.
ძირს დასვა, მაგრამ მყარად ვერ ისგა ფეხი ძალიან სტკიოდა ამიტომ ლექსოს მხარზე დაეყრდნო და გზა ისე განაგრძო. სახლში რომ შევიდნენ ლაშა და დიმა ეგრევე თაკოს მივარდნენ.
-კარგად ხარ? (ლაშა)
-კი, კარგად ვარ....ლაშას გაუღიმა და ბავშვებს გადახედა....ყველა აქა?
-ზოგი გასულია, მაგრამ ტყეში არა აქვეა. (დიმა)
-მეც კარგად ვარ არ ინერვიულოთ.. თავი გამოყო ლექსომ.
-ვიცით და გეტყობა კიდეც. (ლაშა)
-მშია..ტუჩები დაბრიცა თაკომ.
-წამოდი სენდვიჩს გაგიკეთებ....ოთახიდან თავი გამოყო ლიზიმ.
-მართლა ლი? აუ რა კაი გოგო ხარრ, ლექსო შენ არ გშია?
-მშია რომელია.
სამზარეულოში შევიდნენ და სკამებზე ჩამოსხდნენ,ლიზიმ უცბად გააკეთა სენდვიჩები, ისე უცბად შეჭამეს გეგონება ერთი კვირაა საჭმელი არ ეჭამოთ. ლექსომ თაკო უცბად აიტაცა ხელში და მეორე სართულზე აიყვანა, სულ ბოლო ოთახოს კარი შეაღო და იქ საწოლზე დასვა.
-ეს ვისი ოთახია?
-ჩემია.
-მარტოშენ გძინავს?
-არა დიმას და ლაშასაც.
-და მე აქ რა მინდა.
-ჩესნად გითხრა არ ვიხი.
-მაღლა ჭერში ერთი ოთახია, ის ოთახი შენ შეგეფეფერება თაკო...ოთახში შემოვიდა ლიზი.
-ვითომ?
-შენითნახე ჩემი თუ არ გკერა.. ნაზად გაუღიმა გოგოს და ხელი გაუწოდა, სცადა ადგომა და ფეხის დადგმა, მაგრამ ისე ეტკინა ლიზის რამის ხელი მოსტეხა, ეეთი დაიწრიპინა ლიზიმ,რომ მიხვდა თაკო ხელს სტკენდა უცბად გაუშვა და საზოლზე დაჯდა. საწყალი სახით ახედა ლექსოს.
-დახმადება გი და?
-კი..ლეკვის თვალებით ახედა ეშმაკუნიამ ლექსოს.
-სანაცვლოდ რას მივიღებ?
ლექსოც არ აკლებდა ესეც კარგი ეშმაკია.
-გააჩნია რა გინდა.
-მოდი ასე მოვიქცეთ მ სუევილს მოვიფიქრებ და შსნ მას ამისრულებ უსიტყვიდ.
-კარგი, ამით ვაკს გადავიხდი.
-ვალი არაა ეს უბრალოდ მადლობა იქნება მთელი დღე ხელით რომ დაგატარებდი.
-კარგი.. საყვარლად გაუღიმა ლექსოს, მანაც არ დააყოვნა აიტაცა ხელში საყვარელი გოგო და მაღლა ჭერს მიაშურეს. ხის ორსაწოლიანი იდგა, ერთი ფანჯარა ჰქონდა და იქიდან სულ დღის სინათლეზე ხეები ჩანსა. ეს ოთახი მართლაც თაკოსთვის იყო პატარა და მყუდრო, ძალიან მოეწონა.
-მადლობა ლიზ.
-არაფრის...გაუღიმა ტკბილი ძილი უსურვა და ოთახი დატოვა, ლექსომ საწზე დასვა და მის წინ სკამზე ჩამოჯდა.
-რატომ მიყურებ ასე? შენ ძილს არ აპირებ?
-ვაპირებ.
- მერე...
-ჯერ ფეხი მანახე როგორ გაქვს.
ფეხსაცმელი ხმის ამოუღებლად გაიხადა, ფეხი დასიებული ჰქონდა ძალიან არა მაგრამ ლექსოსთვის ესეც საკმარისი იყო, უცბად ჩაირბინა სააბაზანოში პირველადი დახმარების ყუთი იპივა და უკან დაბრუნდა, ფეხზე ელასტიური ბინტი დაახვია და ზემოდან ცივი წყლით სავსე ფოთლს ნაზად უსვამდა.
-ცივია.
-გაუძელი, საცა ამდენ ხანს ითმინე ტკივილი ახლაც მოითმენ.
-საძაგელო ბოროტულად რატო მესაუბრები?
-იმიტომ რომ შეგეძლო გეთქვა ფეხი მეტკინა და შეიძლება დაგეყრდნო ან დამეხმარეო, მაგრამ შენ ხო თხასავით ჯიუტი ხარ და იხტიბარს არ იტეხდი ახლა შენი წუწუნის ხმა ნუ ისმის.
-ბოროტო...ბავშვივით გაიბუსხა და სიბრაზისგან ტუჩები დაბერა.
-ეგეთ სახეს ნუ იღებ.
ღიმილით უთხრა პატარა ქალს რომელიც მას გულს უჩქარებდა, ადრენალინს მატებდა.
-რატომ?
-იცოდე ასე თუ განაგრძობ ჩემგან თავს ბეღარ დაიძვრენ.
-ეგ როგორ გავიგო?
რათქმაუნდა კარგად იცოდა როგორ უნდა გაეგო ეს ყოველივე, მაგრან უნდოდა მისგან გაეგო. გაეგო ის რისი ჰაგებაც ყ ელაზე მწტად სურდა.
-ვეღარ მომიშორებ და მოტჩა.
-მატყუარა ხარ.
-რატომ?
-იმიტომ რომ რაღაცას მატყუებ და მიმალავ კიდეც.
-არაფერს გატყუებ, ამაღამ ლიზის ვთხოვ აქ დარჩეს თუ კოშმარი გესიზმრა შეგიძლია ტელეფონზე მომწერო და ეგრევე შენთან გა ჩნდები.
-ლიზი რატო უნდა შეაწუხო, როცა შენც შეგიძლია დარჩენა....ჩაიბურტყუნა გაბუსხულმა.
-რა თქვი?
-მე? არაფერი, რამე ვთქვია?
-არ ვიცი მგონი.
-არაა მოგეჩვენა.
-მატყუარავ.
-რა?
-გითხარი უკვე საშინლად იტყუები.
-რა მოგატყე?
-გავიგონე, რაც ჩაიბურტყუნე.
საშინლად შერცხვა თაკოს, ასეთ სიტუაციაში პირველად იყო.
-არაფერი ჩამიბურტყუნებია მე....მე მარტო დავიინებ მართლა.
-მატყუარა...კმაყოფილი სახით უყურებდა როგორ უწითლდებოდა გოგოს ლოყები, ახლოს მივიდა შუბლზე აკოცა და თვალებში ჩახედა.
-თვალი არ მომაშორო და ისე მითხრი რომ ამაღამ მრტო დაიძინებ.
-მე....ჯანდაბა საძაგელო იცი რომ ვერ გეტყვი და სპეციალურად მიკსთებ ხო...
-შეიძლება, ყველ რომ დაწვება ამივოვალ არ მინდა შენზე ცუდად იფიქრონ. კარგი? იცოდე სანამ არ ამოვალ არ დაიძინო.
-კარგი არ დავიძინებ.
-ჩემი ჭკვიანი...თვალი ჩაუკრა და ქვემოთ ჩავიდა, თაკო საწოლზე გაწვა და დიტოს დაურეკა, ბევრი ელაპარაკა სისულელეებს ბოდავდა, ბოლოს დიტომ უთხრა ბოლო ჭიქა არ უნდა დაგელია შე ლოთოო და ტელეფონი გაუთიშა.
ლექსომ ლაშა და დიმა მოძებნა და "პალაჟენია" აუხსნა.
-ანუ ამაღამ თაკოს უნდა მიხედო?
-ხო დიტოს დავპირდი მარტოს არ დავტოვებთქო, მგონი მარტო ვერ იძინებს კოშმარები აწუხებს და თან დღეს ხო ფეხი გადაუბრუნდა დაუსივდა.
-ნახე ლაშა მიზეზებს ეძებს მარტო რომ არ დატოვოს, წადი წადი მიხედე.
-ჯიგრები ხართ ბიჭებო.
-ვიცით...კმაყოფილებმა გაუღიმეს ლექსოს. კერ არ იძინებდნენ ბავშვები, სვამდნენ ყველა დაითრო. ლექსომ არ დალია მხოლოდ, დიმამ და ლაშამ ბევრი არ დალიეს იცოდნენ როგორც გახდებოდნენ ბევრი რომ დაელიათ, ამიტომ რვა ჭიქაზე მეტი არ დაულევიათ, პირველზე დაიშალნენ ყველა დაწვა, ლექსომ ლაშას სთხოვა ოთახის კარი ჩაიკეტეთ ვინმე არ შემოგივარფეთო და ზემოთ ავიდა, კარზე მიაკაკუნა და შევიდა.
-ხომ არ დაიძინე?
-არა, გელოდებოდი.
-კარგი გოგო ხარ.
-ვიცი.
-მე სად ვიძუნებ?
-დივანზე?
-ჯერ კარებს ჩავკეტავ, ზოგმა იმდენი დალია აქ არ ამოვიდეს.
-კარგი, შენ არ დალიე ლექსო?
-არა, ამაღამ ფხიზელი უნდა ვიყო რამე რომ დაგჭირდეს დახმარება ხომ უნდა შევძლო.
-მადლობა.
-მადლობას სხვანაირად გადამიხდი.
-როგორ?
-ჯერ არ ვიცი, მაგრამ მოვიფიქრებ.
-კარგი.

-დივანზე დამძინებელი არ ვარ მე, მიიწიე ცოტა ორსაწოლიანია და ცოტა ადგილი დამითმე, გპირდები არ შეგეხები.
-ნამდვილად?
-კი, პირობას გაძლევ.
-კარგი, იცოდე ოდნავ მაინც რომ მოიწიო ჩემსკენ ეგრევე დივანზე გადახვალ.
-კარგი, იყოს ეგრე.
თაკო გვერდზე მიჩოჩდა და ლექსოს ადგილი გაუნთავისფულა.
უცბად დაწვა საწოლზე და საყვარელი სხეუკისაკენ გადაბრუნდა, თაკოც მისკენ იყო გადაბრუნებუკი, თვალებში შესციცინებდა ლექსოს და ცდილობდა გაეგო მიზეზი იმისა, თუ რატომ სიამივნებდა მასთან ყოფნა, ყოველ ჯერზე რატომ უნდოდა ჩახუტება და მასთან სიახლოვე.
-რაზე ფიქრობ პატარა ქალბატონო?
-ბევრ რამეზე.
-კითხვა მაქვს.
-რა კითხვა?
-ასეთ რა სიზმრებს ნახულობ დიტო სახლში მარტოს რომ არ გტოვებს ღამით?
-მხოლოდ იმას გეტყვი რომ ვხედავ ყოველ ღამე ვხედავ როგორ მეჯახება მანქანა, როგორ მესვრიან და როგორ კლავენ გოგოებს.
-რატომ გესიზმრება ეს ყოველივე? რატომ კლავენ გოგოებს? ან ვინ არიან ისინი?
-იმიტომ რომ მე ეს ყიველივე გადავიტანე და დღემდე მახსოვს ყოველი დეტალი
-მომიყვები რა მოგივიდა?
-ოდესმე ალბათ მოგიყვები, მაგრან დღეს ვერა, არ ვარ მზად....ერთი დაამთქნარა და უცბად ჩაეძინა. უყურებდა ოატარა გოგოს და ვერ იჯერებდა, რომ ასეთი რაღაც შეიძლებოდა მას მოსვლოდა, საინტერესოა რატომ, ვის გამო და რისთვის გადაიტანა ეს ყოველივე, ბევრი კითხვა უტრიალებდა თავში, მაგრან პასუხი არ იყო მხოლოდ თაკოს შეეძლო ეპასუხა მის კითხვებზე. ვერ იძინებდა, უბრალოდ უყურებდა როგორ მშვიდად ქშინავდა პატარა გოგო, ორი წუთით დახუჭა თვალი, უკვე იძინებდა თაკომ წრიალი რომ დაიწყო, უცბად წამიხტა და გარემოს თვალი მოავლო.
-სად ვარ? მე....მე....ნიცა სადა ან ლილე?
ტირილი დაიწყო ვერ ჩერდებოდა, სუნთქვაც კი ეკვროდა, ლექსო წამოხტა შუქი აანთო და ოატარა გოგო ჩაიხუტა.
-დამშვიდდი ჩემი პატარავ, დიდი ხანია ყველაფერი დასრულდა, შენ კარგად ხარ, არაფერი გემუქრება.
თმაზე ხელს უსვამდა, თან აწყნარებდა, გრძნობდა მის სურნელს, რომელიც აგიჟებდა, მისი ტკბილი მარწყვის და სუნამოს სურნელი, ლექსოს ყველაზე მეტად ეს კიმბინაცია უყვარდა, როდის შეუყვარდა? თვითონაც არ იცოდა, მაგრამ ის იცოდა რომ ამ გოგოს არ დატოვებდა, მასთან დიდხანს იცხოვრებდა, შეუყვარდა, თანაც ისე რომ გულიდან ვეღარ შლიდა, როდის? ამ კითხვას უსვამდა საკუთარ თავს ბოლო 24 საათი და აი იპოვა პასუხიც, პირველად რომ გაიცნო, როდესაც გაუღიმა სწორედ მაშინ შეუყვარდა. მის მკერდზე ჩაეძინა თაკოს, საწოლში ჩააწვინა და გვერდზე მიუწვა მეორე მხარეს აპირებდა გადაბრუნებას თაკოს ხმა რომ მოესმა.
-არც კი გაბედო, არ გამიშვა მეშინია...ძილში ბურტყუნებდა, გაუხარდა ლექსოს, პატარა გოგო გულზე მიიკრო და ღრმად ჩაეძინა. იმ ღამეს თაკოს ისე მშვიდად ეძინა, როგორც არასდროს, ასე კარგად არ სძინებია უკვე ძალიან დიდი ხანია, ლექსოს გვერდით სულ ასე ემართებოდა, იცოდა რატომაც, მაგრამ თავს არ უტყდებოდა, მას საქმე ჰქონდა დასასრულებელი. გათენდა....თვალები გაახილა თაკომ და რას ხედავს ლექსოს მკერდზე უდევს თავი. უცბად წამიხტა და ლექსოც გააღვიძა.
-რა მოხდა?
-რა მიხდა? რატომ მეხუტებოდი? ხომ გითხარი არ მომეკაროთქო?
-წუხელ ტირილით რომ გაიღვიძე სხვა რამეს მეუბნებოდი, ამბობდი არ გამიშვა მეშინიაო.
-მე....
-სჯობს გაჩუმდე საპირისპიროს ვერ დაამტკიცებ, შენც იცი ასე რომ იყო, რომელი საათია?
-ექვსი
-რა არის ქათამი ხარ? ამ დილაუთენია რამ გაგაღვიძა.
-მე სულ ამ დროს ვიღვიძებ.
-ფეხი როგორ გაქვს?
-მგონი კარგად
ფეხზე ადგა თაკო და ცოტა გაიარა.
-კი ნამდვილად უკეთ მაქვს ფეხი ახლა სიარულიც შემკძლია.
-კარგია, მე გავიპარები კარგი? ვინმემ რომ არ იფიქროს რამე.
-აჰამ.
ჩუმად ჩავიდა კიბეზე და ბრახ არ შეეჩეხა დიმას
-როგორ გეძინა ლექსუშ?
-ძაან მაგრად.
-ოჰოო, რას მეღრიჭები შეჩ?
-აუ რავი რაა, მეც არ ვიცი.
მალე გაიღვიძეს ბავშვებმა და თბილისისაკენ წავიდნენ. სახლში მისულს დიტო სახლში არ დახვდა, სამაგუეროდ სახლი დახვდა ყირაზე.
-არა რო კითხო არ დააყენებს სახლს ყირაზე.
უცბად მიალაგა სახლი და დივანზე მიესვენა. სახლში უხალისოდ .
შეაბიჯა.
-დიტუშ...ერთი შეკივლა და გადაეხვია, ჩახუტებითვე რომ არ უპასუხა დივანზე მოკალათდა და ანიშნა დაჯექიო...რა ხდება დიტუშ?
-ცუდი ამბავი მაქვს.
-რამე მოხდა?
-კი უფროსმა შენი საქმეში ჩართვა მოითხოვა.
-რა მაგარიაა, რომელ საქმეში?
-ეხლა რაზეც ვმუშაობ.
-კარგია, ხომ გეუბნებიდი მოგვიწევს ამაზე კიდევ საუბარითქო.
-არ მინდა რომ მონაწილეობა მიიღო ამ საქმეში, უარი თქვი.
-არ ვუტყვი, მე შემიძლია დახმარება და დაგეხმარები კიდეც მოგწონს ეს შენ თუ არა, არ მაინტერესებს.


-მამაშენივუთ ჯიუტი ხარ, იცოდი?
-მამა? საიდან იცი როგორია მამაჩემი.
-მამაშენს კარგად ვიცნობდი, ერთად ვმუშაობდით.
-ახლა სადა?
-ის ორი წლის უკან გარდაიცვალა, საქმეზე მუშაობისას.
-აქამდე რატომ არ მითხარი?
-შესაფერის დროს ველოდი და ისც დადგა, რახან საქმეში აპირებ ჩართვას მაშინ შენს ოჯახზე ყველაფერი უნდა იცოდე.
-კარგი.
-ძმა გყავს, მაგრამ მან შენზე არაფერი იცის ის შენი ნახევარძმაა, უნივერსიტეტში სწავლობს, დედაშენი დიდი ხნის წინ გარდაიცვალა მამა გზრდიდა, მერე ბიძასთან ცხოვრობდი, ბიძაშენიც ჩვენი თანამშრომელი იყო როდესაც შენ გიპოვეთ ისიც იქ იყო, მაგრამ მან ის მოკლა, შენ გადაგეფარა და ტყვია მას მოხვდა.
-რა ჰქვია მას?
-იოანე დადეშქელიანი. შენ თაკო დადეშქელიანი ხარ.
-იოანეს დედამ ჩემზე იცის?
-კი თავიდანვე იცოდა, მაგრამ მამაშენს სახლში არ მიჰყავდი.
-რატომ?
-იმიტომ რომ შენ უნდა გესწავლა საზღვარგარეთ მანანა კიდევ არ გაგიშვებდა.
-რატომ არ გამიშვებდა?
-დათოს უნდოდა კრიმინალურზე გესწავლა და ჩვენთან გემუშავა, ბავშვობიდან შენც იგივეს ვაიძახოდი, ბევრჯერ სთხოვა მანანამ დათოს მოიყვანე ჩვენთანი, მაგრამ უარს ეუბნებოდა იოანეს კი იმიტომ არ უთხრეს რომ ვერ ეტყოდნენ მამაშენს სხვისგან შვილიჰყავსო ვერ იტყოდა.
-ახლა სადა იოანე ან მანანა სად არიან?
-თბილისში არიან იოანე ილიაში სწავლობს.
-მათი ნახვა მინდა სად ცხოვრობენ?
-აქვე ახლოს, მაგრამ ჯერ არ შეიძლება, ჯერ ჩვენი საქმე უნდა დავასრულოთ მერე კი მათთან მე თვითონ მიგიყვან გპირდები.
-დიტო მე მათი ნახვა მინდა, კარგი ჯანდაბას სურათიც არ გაქვს მათი?
-ჩემი ჭკვიანი გოგო ხარ, აჰა შენ სურათი.
სურათს დაჰყურებდა და სიხარულისგან ტიროდა მთლად მარტო აღარ იყო მას ოჯახი ჰყავდა, დედინაცვალი და ნახევარძმა, ბედნიერი იყო თანაც ძალიან.
-ახლა ოჯახი მყავს ღმერთო ჩემო მე დედა მყავს და ძმა.
-დედინაცვალი და ნახევარძმა.
-დიტო ბევრს ტლიკინებ.
-კარგი ბოდიში, საქმეში მაინც ჩაერთვები ანუ?
-ხო!
-მაშინ ვარჯიში დავიწყოთ ვნახოთ რამდენად კარგი ხარ.
-ხომ იცი რომ ძალიან კარგი ვარ.
-ვნახოთ ვნახოთ.
უცბად გამოიცვალა თაკომ სპორტულები ჩაიცვა და ეზოში გავიდა. საკმაოდ კარგად დაიწყეს ჩხუბი, მაგრან დიტოს ტეკეგონმა შეაწყვეტინა მათ განტვირთვა.
-უნდა წავიდეთ.
-რა ხდება?
-ლიზი სახლიდან გავიდა შენ მას უნდა გაჰყვე უკან, მე მანქანით ვიქნები თუ რამე მიხდება ერთი ხელის აქნევაც საკმარისი იქნება.
-კარგი.
უცბად გამიიცვალა, შავი ჯინსი და შავი მაიკა ჩაიცვა. უცბად ჩაირბინა ქვემით და მანქანაში ჩახტა. სავაჭრი ცენტრთან ჩამივოსვა დიტომ, შიფნით შევიდა და ლიზის ძებნა დაიწყი. როგორც კი იპოვა იმავე ბუტიკში შევიდა და ვითომ მაიკებს ეძებსო უცბად შეეფეთა ლიზის.
-თაკო?
-ვა ლიზ რას შვრები?
-რავი გარდერობის განახლებას ვაპირებ, შენ?
-მეც ოგივე მიზეზით ვარ აქ, დამეხმარები?
-კი, ერთი პირობით, შენც უნდა დამეხმარო.
-დიდი სიამოვნებით.
ბევრი იარეს, დაიღლნენ რაღაც სასწაულად, აღმოჩნდა რომ ლიზი ძალიან სასიამკვნო გოგოა და ისეთიც არ ყოფილა როგორიც თავიდან წარმოედგინა.
-ანუ ლონდონიდან გადმოხვედი ხო.
-დაახლოებით, იქ არ მიცხორვია ბავშვობიდან.
-გასაგებია. მომიყევი შენზე.
-რა მოგიყვე? აი ის შარვალი ნახე აბა.
-რავიი შენს ბავშვობაზე, კარგი შენ ის კაბა ნახე
-კაბა? არ ვიცვამ მე კაბებს, ბავშვობაზე? დავფიქრდები
-მერე რა ყველა გოგოს უნდა ჰქონდეს გარდერობში ერთი კაბა მაინც, თქნაცძალიან კარგი სხეული გაქვს და კაბა დაგაკვდება
-კარგი ვნახავ, ბავშვობაზე ვერაფერს გეტყვი ჩემი მეხსიერების ეგ ნაწილი ამოშლილია.
-რატომ?
-ცხრა თვის წინ მანქანა დამეჯახა და ამნეზია, ჩემი ცხივრების დიდი ნაწილი ბუნდივანია თითქმის არაფერი მახსოვს, იმ დღის მერე ცხოვრება თავიდან დავიწყე.
-გასაგებია.
-შენ მომიყევი რამე, და ან ძმა გყავს?
-დედისერთა ვარ, მამა და დედა გაყრილები არიან, დედასთან ვცხივრობ, მამა კი აქ არაა საზღვარგარეთაა იქ მუშაობს.
-გასაგებია, იცი სულ სხვანაირი მეგონე.
-მოდი გამოვიცნობ ჭორიკანას შთაბეჭდილება დავტოვე ხო?
-ხო..ორივეს გაეცინათ
-იმ დღეს ცუდად გამომივიდა.
-ნიცაც შენს ნაირია?
-როგორი?
-აიი შენ რომ ხარ ეგეთი რა, კარგი მოსაუბრე და ამბები.
-ნიცა სულ სხვანაირია, ბავშვია სულ ცანცარებს, მაგრამ კარგი ადამიანი, უფრო ახლოდან გაგაცნობ დარწმუნებული ვარ ერთმანეთს გაუგებთ.
-იმედია, აქამდეც უნდა დავახლოებოდით ერთმანეთს.
-გეთანხმები, ნაყინები ვჭამოთ გინდა?
-შუა სექტემბერში?
-ხო.
-კაი ვჭამოთ.
ნაყინები იყიდეს და იქვე სკამებზე ჩამოსხდნენ ჩანთები გვერდით დაიწყვეს და საუბარი განაგრძეს.
-არ წავიდეთ ლიზ?
-აუ კიი წავიდეთ.
-ჩემი ძმა მოგვაკითხავს აქვეა და ერთად წავიდეთ კარგი?
-კარგი.
დიტოს მისწერა და სავაჭრო ცენტრი დატოვეს.
-სად ცხოვრიბ?
-აქ მარჯვნივ შეუხვიე.
-ეე აქ ჩემი სახლია, აქ ცხოვრობ ლიზ?
-არა, დედა მორიგე ექიმია და ნათკიასთან გადავწყვიტე დარჩენა.
-გასაგებია.
-აი მივედით.
ლიზი მანქანიდან გადმოვიდა და თაკოც გაფმოჰყვა.
-ბევრი ჩანთაა მოგეხმარები
-რა კაი გოგო ხარრ.
ჩანთები აკრიფეს და სახლის ეზოში შევიდნენ, გიჟივით შეაჭრა ლიზიმ სახლში.
-ნათლიი მოვედიიი.
-ლიზიკოო მოდი სად ხარ აქამდე.
სამზარეულოდან გამოკუსკუსდა ქალი დაახლოებით 43 წლის, როდესაც ეცნო თაკოს ეს ქალი და მიხვდა ვინც იყო იქვე გაშრა.
-თაკო გაიცანი ეს მანანაა ნათლიაჩემი, ეს კი ჩემი მეგობარია თაკო.
-სასიამოვნია, დარჩები? ყავაზე დაგვეწვიე.
-მე....უცბად ჩაუვარდა ენა სახლში შემოსული იოანე რომ დაინახა გვერდით დიტო ედგა.
-დეე ნახე ვინ ვიოპოვე გზაზე.
-დიტო სად დაიკარგე რომ არ ჩანხარ.
-მანანა დეიდა, როგორ ხარ?
-დეიდა? მე რა გთხოვე.
-ბოდიში მანჩო ბოდიში.
-ეეე დიტოს იცნობთ?
თავი გამოყო ლიზიმ
-შენ საიდან იცნობ თორე ჩვენ კაი ხანია ვიცნობთ დიტოს...(იოანე)
-თაკოს ძმაა...ამ მომენტში თაკოს უნდოდა მიწა გახეთქვოდა.
-შენ და გყავს?
გაიოცა იოანემ, მანანა კი ოატარა გოგოს აკვირდებოდა.
-არაბიოლოგიური და მყავს.
-ხო მე მისი არაბიოლოგიური და ვარ...შიშ ნარევი ღიმილით გაუღიმა იოანეს.
-მაშინ ეხლა ორივე დარჩით ყავას და ნამცხვარს შემიგთავაზებთ
-არა მანჩო წავალთ.
-დიტო არ მაწყენინო, თანაც იმდენი ხანია არ მინახავხარ მომენატრა შენთან საუბარი.
-კარგი დავრჩებით ცოტახნით.
-ურაა...ტაში შემოჰკრა ლიზიმ.
-ყავის გაკეთებაში დამეხმარები ლიზიკო?
-კი ნათლი, წამო თაკო...ხელი ჩაავლო და სამზარეულოში შეათრია რასაც ჰქვია, მაგიდასთან დასვა და მანანასთან ერთად დაიწყო სამზარეულოში ფუსფუსი.
-როგორი ყავა გიყვარს?
-ერთი კოვზი შაქრით.
-ოკეიი.
-თაკო ხომ?
ალაოარაკდა მანანა და თაკოს გულმა ფართხალი დაიწყო.
-დიახ.
-რამდენი წლის ხარ?
-18 არის მანჩო 15 სექტემბერს გახდა.
-ლიზ შენ საიდან იცი?
-მე ნიცამ მითხრა.
-იმან საიდანღა გაიგო?
-შენი და ლექსოს საუბარი მოისმინა.
-გასაგებია...ჩაიბურტყუნა, მანანა მშვიდად ისმენდა, მერე ლიზის სთხოვა ყავები გაეტანა და თაკოს მიუჯდა.
-რამდენი ხანია რაც დიტოს იცნობ?
-ცხრა თვეა.
-მშობლები სად გყავს?
-არ ვიცი, მე არ მაცსოვს.
-რატომ?
-მე მანქანა დამეჯახა და ცხოვრების დიდი ნაწილი აღარ მახსოვს.
-გასაგებია.
ლიზი შემოვიდა ოთახში ნაცხვარი გაჭრა და მისაღებში გაიტანა.
-წამოდით მისაღებში.
ბედნიერი წამოხტა და დიტოს წინ დაჯდა, თვალებში შესციცინებდა, ეტყობიდა დიტოც დაბნეული იყო, რას იფიქრებდნენ ლიზი მანანას ნათლული თუ იყო. იოანე აშტერდებიდა თაკოს.
-რამდენი წლის ხარ თაკო?
-18ის შენ?
-მე 20 წლის ვარ.
-მაშ იოანე რას აპირებ სწავლას რო დაასრულებ?
-რას დიტუშ და....ჩაიფხუკუნა თაკო ამ სახელის გაგებაზე, ისიც ხომ ასე მიმართავს, იოანემ გაოცებულმა გახედა.
-რა მიხდა?
-არაფერი, მეც მასე მივნართავ და მეუბნება ამსე შენს მეტი არავინ მომმართავსო მოვუტყუებივარ.
-წლებია მასე მივმართავ
-გასაგებია...
-არ წავიდეთ თაკუნია?
-წავიდეთ.
კარებამდე მიაცილეს და გადაეხბივნე ერთმანეთს იოანე, თაკო, ლიზო და დიტო..მანჩოც გადაეხვია თაკოს და ყურში უჩურჩულა.
-არ მოკვდე ვინემს განო მე ჩემი შვილი ცოცხალი მინდა რომ დამიბრუნდეს.
თაკომ გაკვირვებულმა ახედა ვერ გაეგო რა ეთქვა, დაიბნა რღაც სასწაულად.
-მე ...
-არაგრის თქმა არ არის საჭირო ვიცი რაც ხდება ნუ ვხვდები მაინც, ამიტომ ბოლომდე მიაწექი ჩემო კარგო ნალე იოანეც გაიგებს შენზე.
არაფერი აღარ უთქვანს, მანქანაში ჩაჯდა და წავიდნენ სახლისაკენ.
-მიხვდა... ჩაიბირტყუნა თაკომ
-რა თქვი?
-დიტო მანანამ იცის ვინც ვარ, ყურში მიჩურჩულა მალე დაგვიბრუნდიო
-ვიცი რო იცის ნაგას კაცი ვერაფერს გამოაპარებს
-როგორც მე...გაეკრიჭა დიტოს და სახლთან მისული მანქანიდან გადმოხტა ჭიშ-კარი გააღო. იცბად ტელეფონმა გაიწკრიალა. ლექსო ურეკავდა
-რა ხდება ლექსო?
-არაფერი, რას აკეთებ?
-სახლში ახლა შევედი, შენ?
-აუ მიდი გამონყევი მოლში საქმე მაქვს.
-მე? ლაშა და დიმა რას აკეთებენ
-მე შენც მინდა რო წამოხვიდე.
-კარგი წამოვალ.
-ჩემი გოგო ხარ, შენ სახლთან ვარ გამოდი.
-მეღადავები?
-არა, ვიცოდი რო გამომყვებოდი.
-კაი მოიცა გამოვალ ახლავე, დიტო გავდივარ და მოვალ მალე
-ლექსო მომიკითხე.
-შენ რა იცი ლექსოა თუ ვინაა.
-ვიცი.
გარეთ გავიდა თუ არა გული აუჩქარდა, ლექსოს ღიმილი გულს საშინლად უჩქარებდა. მივიდა გადაკოცნა და გაჩერებისკენ წასვლა დააპორა, ლექსომ რო გააჩერა.
-სად მიდიხარ მოდი აქ მანქანით მიმყავხარ.
-მანქანაც გყავს?
-ხო აბა, შენ რა გეგონა.
-არაფერი.
მანქანაში ჩასვა თაკო და თვითონაც დაიკავა მძღოლის ადგილი.
-მოიცა მოლი იქით მხარეს არა?
-ვიცი საითაცაა.
-მერე სად მივდივართ დაგავიწყდა?
-არა ჩემო ოატარავ, ძალიან კარგად ვიცი სადაც მიმყავხარ.
-ლექსო ნუ მაშინებ რას აპირებ?
-მინდა მოგიტაცო, მაგრამ უბრალოდ მინდა სადღაც წაგიყვანო და განაცო რაღაც
-ჯერ მითხარი რატომ გინდა ჩემი მოტაცება? შენ ჩემზე თითქმის არაფერი არ იცი მე კიდევ ვერ მოგიყვები ჩემს ცხოვრებაზე ბევრს, მხოლოდ იმის თქმა შემიძლია რაც უკვე იცი.
-მატყუებ რამეს?
-ჩემი ნამდვილი გვარი არაა ასათიანი, მხოლოდ მაგას დანარჩენს არ გატყუებ არაფერს უბრალოდ ბოლომდე არ გეუბნები.
-ხოდა ვსო მთავარია არ მატყუებ.
-ლექსო მეტყვი რა ხდება?
-გეტყვი გეტყვი მაცადე ცოტახანს ჩემო პატარავ.
-დალიე?
-არა, არ დამილევია.
-დარწმუნებული ხარ?
-კი, ჩემო პრინცესავ.
-აბა მოწიე?
-არა რა მოვწიე გიჟი ხო არ ხარ.
-აბა რატო მომმართავ ასე?
-იმიტომ რომ ჩემი გქვია.
-ვისი მქვია?
-ჩემი ხარ თაკო ჩემიიიი.
-არავისიც არ ვარ.
-ხარ, ჩემი ხარ ჩემი.
-სულ გააფრინე ხო?
-არა არ გამიფრენია.
-ლექსო სად მიგყავარ?
-მშია, ამიტომჯერ ვჭამოთ სადნე და მერე გეტყვი სად მიმყავხარ.
-კარგი.
მანქანა პიცერეასთან გააჩერა და შიგნით შევიდნენ. პიცა ჭამეს და უკან მანქანასთან დაბრუნდნენ.
-თაკო...
-გისმენ.
-არაფერი ჩაჯექი მანქანაში.
-რის თქმას აპირებდი??
-არაფრის, გადავიფიქრე წამოდი სახლში წაგიყვან.
-კარგი.
სახლთან მიიყვანა და ორივე გადმოვიდა მანქანიდან.
-ხვაკე მოხვალ სკოლაში?
-კი მოვდივარ
-მაშინ ხვალამდე
-აჰამ.
ლექსო მანქანისაკენ წავიდა, უკვე ჯდებოდა, მაგრამ თაკომ გააჩერა.
-ლექსო.
-გი.....ხმა ვერ ამოიღო ისე უცბად აკოცა თაკომ და სახლში შევარდა.
-მაგას დებილი ვგონივარ მგონი, ვიცი რისი თქმაც უნდოდა და აი პასუხიც მიიღო...ჩაიდუდღუნა თავისთვის და ოთახში დიტოს დაუწყო ძებნა, ლექსო კი გაშტერებული იდგა ვერ მიხვდა რა მოხდა, მაგრამ გონს უცბად მოეგო მანქანაში ჩაჯდა და ბიჭებთან წავიდა. თაკო კი დიტო ვერიპოვა, ბოლოს ტელეფონზე დაურეკა
-სად ხარ დიტუშ?
-სად ვარ და სამსახურში ვარ შენ დაქალს სხვანაირი "მაიჩოკი" დავუყენე და ვაკონტროლებთ სად წავა.
-ახლა სადა?
-სახლიდან არ გასულა, თუ რამე შეიცვალა დაგირეკავ.
-კარგი.
ტელეფონი გათიშა და წყლის გადასავლებ$ შევიდა. რაც შეეხება ლექსოს ბიჭებთან ერთად სვამდა.
-მაინც ვერ უთხარი ხო?
-ვერა შე ჩე*ა.
-რა უნდა ერთი მიყვარხარს თქმას?
-ლაშა ეგეთი მრტივი რომ იყოს აქამდე ხუთჯერ ეტყოდა...გამოყო თავი დიმამ.
-და რთული რატომღაა.
-ლაშა ნერვებს მიშლი, გართობის პონტში არ ვაპირებ თქმას გაიგე? მართლა მიყვარს და მასთან სს არ ვაპირებ.
-ლექსო აღარ ხუმრობს, ბოლოს შეყვარებული როდის გყავდა აღარ მახსოვს შეჩ...გადაიხარხარა ლაშამ.
-გასართობად მყავდა გოგები და მაგიტომ, ნერვებს მიშლით უკვე წავედი.
მანქანაში ჩაჯდა და სახლისაკენ წავიდა. თაკო აბანოდან ახალი გამოსული იყო გრძელმკლავიანი კაბა გადაიცვა და აივანზე გავიდა.
ლექსონ აივანზე რომ დაინახა მაშინვე მისკენ წავიდა, აივანზე აძვრა და თაკოს წინ აეტუზა.
-სალამი სიხარულო.
-სალამი.
-რას შვრები?
-აიბაზანიდან ახლა გამოვედი.
-მერე სველი თმით აქ რატომ დგახარ შეგცივდება.
-არ შემცივდება.
-როგორ არა შეგცივდება.
-შენ ხომ აქ ხარ.
-მერე მე რომ აქ ვარ რა.
-რა და აი ის.
-ვერ მივხვდი.
-დებილი ხარ რაა.
-კაი რა იყო.
მიუახლოვდა და ჩაეხუტა.
-მიხვდი?
-მივხვდი.
-ნასვამი ხარ?
-კი არაყი დავლიეთ ბიჭებმა.
-მეც მინდა დალევა.
-არ გინდა.
-რატო ვითომ
-იმიტომ.
-კარგი ჰოო.
-ჩემი სიხარულის გოგო ხარ.
-დარწმუნებული ხარ?
-კი.
-რატომ?
-იმიტომ რომ ჩემი სიხარული ხარ.
-ხოდა რატომ ვარ.
-იმიტომ რომ მაბედნიერებ როცა გხედავ.
-მიზეზიიი.
-მიზეზიც ჰინდა გითხრა?
-კი, მე კი ვიცი მაგრამ მინდა გავიგონო შენი პირით ნათქვამი.
-მიყვარხარ.
-ჩემი ხარ ლექსო ერისთავო ვეღარ განექცევი. ჩაიცინა და გენრიელად აკოცა.
-შენ ჩემი ხარ და გულითაც რომ გინდიდეს ვერ განექცევი ვერსად.
-წადი მკუსვი უნდა დავიძინო.
-რომელი საათია.
-თორმეტია.
-დავრჩები.
-არა წადი სახლში.
-წადიი.
-ერთიც მაკოცე და დავციქრდები.
-ეშმაკო წადი მოშორდი.
-კარგი ხოო.
აივანზე გადაძვრა და თაკოსკენ შებრუნდა საწყალი სახით.
-კარგი კარგი მოიწიე.
ახლოს ნიიწია ერთიც აკოცა და ბედნიერი წავიდა სახლში. ბედნიერებისგან რამის გასკდა თაკო, ღამე ვერ იძინებდა. დილით ჩაეძინა, მაგრამ მაღვიძარამ დარეკა, უცბად გამოიცვალა. დახეული ჯინსი და შავი მაიკა გადაიცვა, ქურთუკიც უცბად ჩაიცვა და ქვემოთ ჩაირბინა, ყავა დალია ისაუზმა და სახლიდან გავიდა. კარებში ლექსოს შეეჩეხა.
-სალამი სიხარულო.
-სალამი ლექსუნია.
-რაო? დაგსჯი მაგის გამო.
-ვერაფერსაც ვერ მიზამ.
-როგრ ვერა.
თავისკენ მიიზიდა და ნაზად აკოცა
-ამას ეძახი დასჯას?
-შეგიწყალე მაინც ხალხი მოძრაობს.
-აა გასაგებია, არ წავიდეთ.
-წავიდეთ.
სკოლისაკენ მიდიოდნენ, იცინოდნენ, ბედნიერად, მაგრამ თაკოს ბედნიერება ცოტა ხანს გაგრძელდა. გზაზე ლიზი გადმოდიოდა, სწორედ. აგ დროს შეამჩნია ტაკო წითელი ტოიოტა, ლექსოს სწრაფად გაუშვა ხელი დიტოსთან დარეკა სკოლასთან მოდიო უთხრა გაუთიშა და ლიზასკენ გაიქცა, ლექსოს კითხვებს კი უბრალოდ აიგნორებდა. როგორც კი მიუახლოვდა ლიზის ეგრევე შეაჩერა.
-ლიზ გზაზე არ გადახვიდე
-რა ხდება?
-წითელ ტოიოტას ხედავ?
-კი.
-ეგ მანქანა შეიძლება დაგეჯახოს, ზედმეტ კითხვებს ნუ დამისვამ ვერაფერს აგიხსნი სანამ დიტო არ მოვა, მერე კი ყველაფერს აგიხსნი კარგი?
-კარგი.
მანქანა არ დაჯახებია, მაგრამ ახლოს რომ ჩაიარა ლიზას იარაღს უმიზნებდნენ, თუმცა მას თაკო გადაეფარა და ტყვია თაკოს მოხვდა მხარში. ლექდომ არა ამქვეყნიური ხმით გასძახა თაკოს, მაგრამ უკვე გვიანი იყო, მანქანიდან ორო ტიპი გადმოვიდა ერთმა ლიზი ჩატენა მანქანაში მეორემ კი თაკო. მქანა მოაბრუნეს და გზას გაუდგნენ, მაგრამ თაკო უცბად მოეგო გონს და მათ თავს დაესხა. მძღოლისკენ გაიწია საჭე დაუტრიალა და გზიდან გადაიყვანა, მძღოლის გვერდზე ვინც იჯდა ლიზიმ მას თავში თაკოს მიერ მიცემული ჯოხი ჩაარტყა, მერე კი ელექტროშოკერი იხმარა. მძღოლი,საჭის დამორჩილებას ცდილობდა.
-გაუშვი ხელი პატარა ქალბატონო.
უღრიალა მძღოლმა.
-არა! შენს უფროსს გადაეცი სანამ ცოცხალი ვარ ამ გოგოს ბერ წაიყვანს, მე ვიცი იქ რაც ხდება, შეახსენე დაუსრულებელი საქმე დარჩა, ერთი გოგო გადაურჩა. მიხვდება რაზეა საუბარი.
საჭეს ხელი გაუშვა ლიზისკენ გაიხედა, მერე ფანჯარა გააღო და კიზის უჩურჩულა.
-სწრაფად ზემოთ აძვერი.
უცბად გადაძვრა მანქანჯდან და ზემოთ აძვრა, თაკოც მიჰყვა.
-ჩვენს წინ დიტოს მანქანაა, მინდა რომ გადახტე.
-გაგიჟდი?
-გირჩევნია გადახტე, მერწმუნე ესენი ჯარგს არაფერს გიზამენ, ისინი ჯერ გაწამებენ მერე კი მოგკლავენ, ამიტომ გადახტი.
-კარგი.
ლკზი გადახტა და მანქანას დაენარცხა,ჯიპმა სუჩქარეს მოუნატა, თაკო ვერ მოასწრებდა დიტოს მიმართულებით გადახტომას. ტელეფონი იმარჯვა და დიტოს მიწერა, წადითო. თაკო ბარდიურისკენ გადახტა და გაგორდა, მანქანა აღარ გაჩერებულა გზა განაგრძო. ძლივს წამოდგა თაკო და სკოლის მხარეს გავარდა, იქ ძირს დამჯდარი ლექსო დაინახა, რომელსაც ხელებში ჩაერგო თავი. დაუძახა ლექსოო, ძლივს გააგობა. ეგრევე წამიხტა და საყვარელი გოგოსაკენ გავარდა. ჰაერში დაიჭირა და მაგრად მიიკრა გულზე
-რა ჯანდაბა მოხდა.
-ახლა არა ლექსო ახლა არა...ამითქმა მოასწრო და გაითიშა. თვალები რომ გაახილა საავადმყოფოში იწვა,გვერდზე ლექსო ეჯდა. ეძინა.
-ლექსო.
უცბად გაახილა თვალები ლექსომ და შეშინებულმა გახედა.
-სიხარულო კარგად ხარ?
-კი
-რამე ხომ არ გტივა? ექთანს დავუძახო?
-არა კარგად ვარ.
-ჩემო სიხარულო, იცი როგორ შენაშინე?
-წარმოდგენაც არ მინდა.
-ჩემი სიხარული ხარ ხომ იცი.
-კი, შეგიძლია გაჩუმდე და უბრალოდ ჩამეხუტო?
გაეცინა ლექსოს მის ამ კითხვაზე და პატარა ქალბატონს ჩაეხუტა. ოთახში გიჟივით შემოიშხუტულა მანჩომ, უკან მიჰყვა იოანე, მის უკან კი ლიზი მოდიოდა.
-როგორ ხარ ჩემო კარგო?
-კარგას მანანა დეიდა.
-მანჩო დამიძახე.
-როფორ შეგვაშინე პატარა ქალბატონო იცი??
თმა აუჩეჩა იოანემ.
-თაკ კარგად ხარ?
ძლივს ამოიღო ხმა ლიზიმ.
-კი კარგად ვარ,შენ როგორ ხარ?
-მე კარგად.
-დიტო მოგიყვებოდა ყველაფერს.
-კი ყველაფერი ვიცი.
-კარგია.
-მარტო მე ვერ ვხვდები რა ხდება? (იოანე)
-არა, მეც ვერ მივხვდი...წარბები აქაჩა ლექსომ.
-მერე მოგიყვები ლექსო, ახლა მართლა არ მაქვს მაგის თავი, შენ კიდევ დიტოს არ მოუსმინე ალბად.
-სახლში არ ვყოფილვარ, დილას მივედი და გამომაქციეს აქ.
-გასაგებია.
-წავალთ ჩვენ, რახან ჯარგად ხარ ეგეც საკმარისია, რომ გამოგწერენ შენატყობინე.
-კარგი მანჩო, მადლობა რომ მოხვედით.
-არაფრის.
ოთახიდან გავიდნენ და ჩაირთო ლექსო.
-რა ხდბეა? რა უ და მოეყოლა ლიზისთვის?
-ლექსო გთხოვ ახლა არა.
-კარგი კარგი, მოიცდის საუბარი. მიმიწიე.
-სად მიგიწიო.
-ამაღამ ისე ვერ დავიძინებ შენ თუ არ ჩაგეხუტე.
-როდის გამწერენ?
-ხვალე.
-კარგი.
მიუწია ლექსოს და ისიც მიუწვა, თაკო მისკენ გადატრიალდა მკერდში ჩარგი თავი და დაიძინა.
მთელი დღე ეძინა, საღამომდე გაუბრტყელებდა ლექსოს რომ არ გაეღვიძებინა.
-სიხარულო.
-რა გინდა?
-გიყვარვარ?
-ახლა რატო მეკითხები?
-იმიტომ რომ არ გითქვამს.
-კი
-ძალიან?
-ძალიან ძალიან.
-ოდესმე მიმატოვებ?
-ლექსო.
-პასუხს არ მცემ ანუ შეგიძლია მიმატოვო, ეს კი იმას ნიშნავს რომ ძალიან არ გიყვარვარ.
-მიყვარხარ, უბრალოდ არ ვიცი რა იქნება ხვალე მე...
-რა შენ?
-არაფერი.
-მოდი ხელი მოვაწეროთ სკოლის დასრულების მერე, ქორწილი კი სამ წელში გავაკეთოთ.
-ასე გვიან რატომ?
-იმიტომ რომ უნდა ვისწავლოთ ორივემ და თანაც სამსახური ხომ გვინდა.
-კი გვინდა, ნაგრამ ჯერ მაცადე სკოლის დასრულება.
-არ გამომყვები?
-არა.
-აუუ კარგი რააა.
-მალოცნინე ჯერ და დავფიქრდები.
-მოგენატრე?
-შენ არა შენი კოცნა კი.
-საძაგელო.
-ლექსო განებუსხე?
-კი.
-ხელი ამტკივდა...დაიმანჭა თაკო მისკენ რომ მიბრუნდა ლექსო ეგრევე ტუჩებზე ეცა.
-რასაც გინდა იმას აკეთებ.
-ხო აბა რომ გითხარი ერისთავო ვერ განექცევითქო შენ რა გეგონა.
-ჩემი გქვია თაკო ჩემი, ჩემსგარდა ვერავინ შეგეხება.
-თმაზე მეთამაშე რააა, მეძინება.
-შუბლი მომიშვირე...ხმაურითაკოცა შუბლზე და თმაზე დაუწყო ფერება. მალე ჩაეძინა თაკოს, როგორც იქნა გათენდა მეორე დღე და გამოწერეს თაკო საავადმყოფოდან. ლექსო გვერდიდან არ შორდებოდა, სულ კუდში დასდევდა, საშინლად ეშინკდა რომ რამე დაემართებოდა, ოდნავი ხელის გამოძრავებაზეც კი პანიკა ეწყებოდა ნაკერები არ გაეხსნასო. მთელი კვირა სახლში იყვნენ ლიზიც არ შორდებოდა გვერდიდან თაკოს. რაც შეეხება გამტაცებელს მასზე ის ერთი კვირა არავის სმენია.
წითელი ტოიოტა რომ ჩავიდა დასავკეთსი სიკვდილს აცნობა.
-მანქანაში ორი გოგო ჩავტენეთ ერთი ძალიან ამბიციური იყო მან თქვა რომ თქვენ ერთი დაუსრულებელი საქმე დაგრჩათ, თქვა რომ თქვენ ერთი გოგო გადაგირჩათ.
-ხო ასე იყო, ის გოგო აქ არის? ძალიან კარგი. მინდა რონ ის გო მომგვაროთ, მოიყვანეთ ის გოგო ჩემამდე უმდაუსრულებელ საქმეს დავასრულებ!

ძალიან დიდი ბოდიში ასე რომ დავაგვიანე, როგორც იქნა დავწერე ახალი თავი, იმედია მოგეწონებათ, გთხოვთ განიზიარეთ თქვენი აზრი, თუ რამე არ მიგეწონებათ ვეცდები გამოვასწორო, მადლობა რომ კითხულობთ ჩემს ისტორიას....❤❤❤❤