როგორც იქნა მოხსნეს თაკოს ნაკერები და სკოლაში სიარული შეეძლო, მაგრამ პირველად რომ მივიდა სკოლაში ორი კვირის მერე დაითხოვეს კიდეც საახალწლო არდადეგებისათვის. სახლში სულ ბუზღუნით მიიყვანა ლექსომ.
-ახალ წელს სად შევხვდეთ ლექსო?
-გაგახსენდა? მორჩი ჯიჯღინს?
-კი...ლეკვის თვალებით ახედა ლექსოს.
-ერთ ადგილას წაგიყვან, ბედობა დღეს იქ შევხვდეთ და ახალ წელს სახლში შეხვდი, მერე გარეთ გავიდეთ.
-არაა ჩვენთან შემოდი და დავლიოთ.
-ბაზარი არაა.
-სახლში არ მინდა ლექსოო.
-თავიდან ნუ დაიწყებ ძალიან გთხოვ, მე გაგიყვან დგეს სასეირნოდ.
-მართლა?
-ხო სიხარულო.
-მაშინ დროებით.
-სად არბიხარ კოცნა?
-უი...გაიქცა ლექსოსკენ გემრიელად აკოცა და სახლში შეფრინდა, რასაც ჰქვია.
-ვაავავააა მოვიდა ჩვენი ჯულიეტა, რომეო სადაა.
-ვახ ჩემეე იოანე გაგვეჩითა? საიდან შენ აქ?
-რავი შემოგირბინეთ, რავა ხარ პატარა ქალი.
-კარგად ვარ, ფაიცა ოღონდ, დიტოოოოო...იმხელაზე შეკვილა, რომ რამის იოანე დააყრუა. შეშინებული გამოვარდა დიტო სამზარეულოდან.
-რა გაკივლებს გოგო.
-მშია...და საყვარლად გაეღრიჭა.
-სული ხარ რააა, წადი ჭამე მერე მე ეას მეუბნები, საჭმელი მზადაა.
-მმმ..კაიი, იოანე არ გშია?
-კი
-ხოდა წამო ვჭამოთ, ყავასაც დაგალევინებ.
-ნეტა და მყავდეს შენნაირი რა კ იქნებოდა
-აქ არ ვარ? დიტო ისე შევაწუხე ეო უთხრა გაჩუქებს ჩემს თავს......როგორ უნდოდა ახლა გაეჭყლიტა იოანე თქვენ არ იცით. ზურგზე შემოახტა იოანეს და შესძახა.
-გასწიე სამზარეულოსაკენ მერანო.
-რა მსიმძიმე ხარ.
-რა ვარ??? უცბად დაასეეიოზულა თაკომ და იოანემაც გადაიხარხარა.
-მსუბუქი ხარ მსუბუქი, წამო წამო.
სამზარეულოში შეცვივდნენ, თაკო ზურგიდან ჩამოხტა უცბად გაათბო სჭმელი და სუფრას მიუსხდნენ.
-შეყვარებული არ გყავს იო?
-იო???
-აჰამმმ...
-არა არ მყავს, რა დროს ეგაა, ჰერ სხვა საქმე მაქვს მოსაგვარებელი.
-რა საქმე?
-არის ვიღაც ვისი პოვნაც მინდა, საიდან დავიწყო არ ვიცი.
-ვის ეძებ?
-მამაჩემს ჩემს გარდა სხვა შვიკიც ჰყავდა, რომლის შესახებაც მანჩო არ მიყვება, მაგრამ მამა რომ გარდაიცვალა წერილი დამიტოვა და მთხოვდა მეპოვნა. სადაა ისიც კი არ ვიცი, სამაგიეროდ სახელი და ასაკი ვიცი.
-როგორ აპირებ მოძებნას? ან რა ჰქვია?
-თაკო ჰქვია, როგორ დაა მეგობარი მყავს პოლიციაში და ის დამეხმარება.
-გასაგებია. ყავა?
-კი დავლევ.
უცბად გაამზადა ყავა და ისევ მაგიდას მიუჯდა.
-თაკუნიაა.
-დიტო რა გინდა?
-არაფერი.
-რაღაცა გინდა.
-მანქანა გამირეცხე რა.
-რაიო? ავტოსამრეცხაოში წაიყვანე რაა.
-ხოდა შენ წაიყვანე.
-მე რატო
-თუ გინდა ლექსოც გაიყოლე.
-კაი წავალ.
-მაინუნო.
ენა გამოუყო, მანქანის გასაღები აიღო და გარეთ გავარდა, უცბად მისეერა ლექსოსაც და ისიც ეზოსთან გაჩნდა.
-სად წავიდეთ?
-ჯერ გავრეცხოთ მანქანა და მერე ვნახოთ.
მანქანა გასარეცხად საიღეს, უცბად გარეცხეს და გადაწყვიტეს მაკდონალდში წასვა.
-რა შევუკვეთოთ?
-ჯერ მივიდეთ იქამდე.
-აუუ ლექსოო სანამ იქ ავარჩევთ, ბარემ წინასეარ მივიფიქროთ რას შევჭამთ.
-ჩემი მუცლის მონა გოგო ხარ.
-არ ვარ ეგ....გაიბუსხა თაკო.
-მაშინ ჩემი სიხარლი ხარ.
-ეგ ვიქნები.
მაკდონალდისჯენ უხვევდნენ, უცბად საპირისპირო მხრიდან ტოიოტა, რომ გამოვარდა და პირდაპირ მათ მანქანას დაეჯახა, შავი BMW M5 ადგილზე დაბზრიალდა, მერე კი ამოტრიალდა. ტოიოტა კი გაუჩინარდა, რადგან ყველა მანქანას დაესია. ძლივს მოეგო თაკო გონს, მის გვერდით სისხლში ამოსვრილი ლექსო უგონოდ იყო, სწრაფად შეიხსნა თაკონ ღვედი და მანქანიდან გადაძვრა, მეორე მხარეს მივარდა და კარებს დაუწყო ჯაჯგური, ძლივს გააღო და მაშინვე ლექსოს დაუწყო გამოფხიზლება.
-ლექსო სიხაეულო ლექსო ლექსო, ცხოვრებავ გთხოვ გაახილე თვალები, ლექსო......ბიჭი გონს ვერ მოდიოდა, თაკო საშუნლა დიყო შეშინებული და ტირილი დაიწყო,ღვედს დაეჯაჯგურა, მაგრამ გაჭედილი იყო, სწრაფად აიღო შუშის ნატეხი და ღვედი გადაჭრა, ხელიცგაიჭრა, მაგრამ სულ არ აინტერესებდა ხელი, ლექსოს მანქანიდან გამოთრევაზე ფიქრობდა. როგორღაც გამოაძვრინა მანქანიდან და ლექსოც მოეგო გონს, ნელა წამოჯდა და ატირებული თაკო რომ დაინახა გადაეხვია.
-კარგად ვარ ჩემო პატარავ, ცოცხალი ვარ, შენ ხომ კარგად ხარ?
ხმა ვერ ამოიღო, უბრალოდ თავი დაუქნია და გაითიშა. ლექსომ ღრიალი დაიწყო სასწრაფოში დარეკეთო, ყველამ მოიმარჯვა ტელეფონი და რეკავდა, ლექსო კი გოგოს პატარა სხეულს ეხუტებოდა და სახეს უკოცნიდა, შეეშინდა, პირველად შეეშინდა ლექსოს, ეშინოდა თაკოს დაკარგვის, მან პირველად იგრძნო თუ როგორ ძლიერ შეაყვარაამ გოგომ თავი, რადგან ცხოვრებაში არავიზე უტირია,ახლა კი ცრემლებს ვერ იკავებდა.

-ჩემთან დარჩი პატარავ, კარგად იქნები აი ნახავ, მიყვარხარ, გესმის ჩემი პრინცესა ხარ,სიცოცხლე ხარ, ყველაფერი ხარ.
სასწრაფო მალე მოვიდა, ორივე გასინჯა და საავადმყოფოში გადაიყვანეს.
-ვინემს დაურეკოთ?
-კი ამ გოგოს ძმას.
-ნომერი გვიკარნახეთ, თქვენ დაელპარაკებით?
-არა მე ვერ მოვუყვები.
-კარგით.
სასწრაფოს ექთანმა დიტოს ნომერი აკრიფა და დარეკეს, პასუხმა არ დააყოვნა.
-გისმენთ.
-გამარჯობათ, ბატონი დიტო ასათიანი ხართ?
-დიახ, რა ხდება?
-თქვენი და თაკო ასათიანი და ლექსო ერისთავი ავარიაში მოყვნენ და ახლა საავადმყოფოში გადაგვყავს.
-რომელ საავადმყოფოში? როგორ არიან?
-იაშვილში გადაგვყავს გთხოვთ მოხვიდეთ.
სასწრაფოდ გათიშა დიტომ ტელეფონი, სახეზე სასოწარკვეთა ეტყობიდა, იოანემ შეშინებულმა გახედა.
-რა მოხდა?
-ავარიაში მოყვნენ.
-ვინები.
-თაკო და ლექსო, წავედით.
სწრაფად აიღო დიტომ თაკოს მანქანის გასაღები და სახლიდან გიჟებივით გაცვივდნენ, ამასობაში თაკო და ლექსო საავადმყოფოში გადაიყვანეს, ორივე გასინჯეს, ლექსოსტვინის შერყევა ჰქონდა, თაკო შედარებით მძიმედ იყო ტვინის შერყევასთან ერთად, აპენდიციტი ჰქონდა გამსკდარი, საოპერაციოში გადაიყვანეს. ლექსო კი პალატაში მოათავსრს, იმის გამო რომ არ ჩერდებოდა და თაკოსკენ მიიწევდა ძლიერი დამაძინებელი გაუკეთეს, თაკოს კი ოპერაცია გაკუეთეს, რომელი წარმატებით დასრულდა და პალატაში გადაჰყავდათ, ის ლექსოს გვერდით მოათავსეს. დიტო და იოანე სწრაფად მივიდნენ საავადმყოფოში და მაშინვე იკითხეს პაციენტები. ექიმიც მოინახულეს ორივეს მსგომარეობა გაიგეს და პალატაში შეცვივდნენ. ორივეს ეძინა, ამიტომ დივანზე ჩამოსხდნენ დიტო და იოანე, იცდიდნენ როდის გაიღვიძებდნენ. უკვე გვიანი იყო, ლექსო გონს რომ მოეგო, დიტო და იოანე რომ დაინახა გაეცინა,ჩასძინებოდათ და ხვრინავდნენ, თაკო რომ დაინახა გულიდან გეგონება ლოდი მოეხსნაო. ძლივს წამოზლაზნა საწოლიდან, თაკოს საწოლს მიადგა თავისი საწოლი და თავისი ადგილი კვლავ დაიკავა. პატარა გოგოს თმაზე თამაშისას კვლავ ჩაეძინა ლექსოს. დილით თაკოს ტიტინმა გააღვიძა.
-ლექსო, ლექსო გათენდა, რა დროს ძილია, ვინ მოგიყვანს შენ ცოლად, ასეთი ძილისგუდა ვის რათუნდა.
-შენ გინდივარ...ამოიზმუვლა და გადაბრუნდა.
-ზურგი შემაქციე ხო? კარგი ხმას აღარ გავცემ....გაიბუსხა, ლექსო უცბად გადაბრუნდა მისკენ და ლოყები დაუკოცნა.
-ააა, ნუ მაცინებ ჭრილობა მტკივა.
-ბოდიში სულ დამავიწყდა, როგორ ხარ?
-უკეთესადაც შეიძლებოდა, მაგრამ არ ვუჩივი ახლანდელ ჩემს მდგომარეობას, ესენი დიდი ხანია აქ არიან?
-წუხელ აქ იყვნენ და როდის მოვიდნენ არ ვიცი.
-გავაღვიძო?
ეშმაკურად გაიღუმა თაკომ, აშკარად რაღაც მზაკვრული აზრები აწუხებდა.
-რას აპირებ?
-დაიცა... ერთი.....ორი....სამი...დაიჩურჩულა და დაიწყო კივილი, მის კივიკზე ორივე გიჟებივით წამოხტნენ, ექთნები და ექიმებიც შემოვარდნენ პალატაში.
-რა ხდება?
იკითხა მკაცრად ექიმმა
-არაფერი, ბოდიში.
-იმედია აღარ იყვირებთ, ეს საავადმყოფოა და ხალხს ნუ შეაწუხებთ.
მკაცრად გააფრთხილა და ოთახი დატოვა.
-სულ გააფრინე გოგო?
დაიწყო დიტომ დატუქსვა
-ოო კაი რაა.
ლექსო უკვე ვეღაც იცინოდა ისე იყო, იოანე კიდევ კოპებშეკრული იდგა.
-რა კაი რა, სულ გაგიჟდი ხომ
-ახკა შენ არ დაიწყო იოანე გემუდარები, ისედაც მეყო ის სირცხვილი, რაც ახლა ვჭამე.
-სულელო..ჩაიფხუკუნა იოანემ და შუბლზე აკოცა.
-როგორ მოხდა ავარია?
-არ ვიცი, დიტო უცბად გამოვარდა საიდანღაც ის მანქანა, მარკის დანახვაც ვერ მივასწარი.
-კარგი კამერებს შევამოწმებ, იოანე შენ აქ დარჩი.
-კარგი.
-როდის გამწერენ?
-არ ვიცით, ალბათ ნაკერებს რომ მოგხსნიან მერე.
-მეღადავებით? საქმეები მაქვს, აქ ამდენხანს გაჩერებას არ ვაპირებ! მალე ახალი წელია და ჩწმი საქმე მაქვს დასასრულებელი
-მაგ საქმეს მე მივხედავ, შენ კატეგორიულად გიკრძალავ ჩარევას.
-რაო? ვერაფერსაც ვერ ამიკრძალავ! მე ეგ საქმე მთავარმა დამავალა და შენ უძლური ხარ, ვერ ჩამომაშორებ!
-ჯანდაბა! ფეხებზე გკიდია რა მოგივა?
-კი, დიტო , დასაკარგი არაფერი არ მაქვს, შენ ყველაზეკარგად იცი რომ დასაკარგი არაფერი მაქვს, მანამ სანამ არავინ იცის ის რაც მე და შენ, ვერავინ ვერ დაუშავებს რამეს იმ ადამიანებს!
-იციდე არ ჩაერიო, სანამ არ გამოჯანმრთელდები არც კი იფიქრო ჩარევა!
-იმ პირობით თუ საქმის კურსში ჩანაყენებ.
-კარგი!
ოთახიდან გავიდა და კარები გაიჯახუნა.
-მაიც გაბრაზებულია. ბურტყუნებდა თაკო. იოანე და ლექსო ხან ერთმანეთს უყურებდნენ, ხან თაკოს.
-რა ხდება აღარ იტყვი?
-არა, თქვენ არ გეხებათ!
-რას ჰქვია! მითხარი რა ხდება
-ლექსო! ახლა არა, აქ მაგ თემას ვერ შევეხები! -თაკო, აგვიხსენი ორი სიტყვით მაინც.
-იოანე! შენღა მაკლდი, არაფერი ისეთი!
-მაინც გავიგებ...თითის ქნევით უთხრა იოანემ და ოთახიდან გავიდა...ყავას დავლევ და მოვალ.
-კარგი.
-თაკო, მე ვინ ვარ?
-იოანე ერისთავო ტყუილად ცდილობ ჩემი გატეხვა ეგრე არ გამოგივა, არ ვარ გულჩვილი, ეგ მიდგომა ჩემთან არ ჭრის.
-ამიხსენი მაშინ რაზე საუბრობდით!
-ვერათქო! ვერა!
-რატომ?
-იმიტომ რომ, დიტოს სამსახური მაგის უფლებას არ იძლევა.
-ანუ ფედერალური აგენტის ინფორმაცია გაქვს?
-ხო, მაქვს რადგან მე მეხება, დრო რომ მოვა მოგიყვები, ახლა მეძინება.
-ჭკუიდან გადაგყავარ იცი?
-მე ყველას გადავყავარ ჭკუიდან, მაგრამ ვინმე მეკითხება რა მინდა? მინდა მოგიყვე, მაგრამ ვიცი რაც მოჰყვება მერე მაგ ამბავს.
-და რა მოჰყვება?
-ძალიან ბევრი ჩხუბი და განშორება.
სავაადმყოფოდან მალე გამოწერეს თაკო და ლექსო. თაკო სახლში იყო ისვენებდა, დიტოს დაურეკეს და ამიტომ გასვლა მოუწია თაკოს თავი კი ოანეს ჩააბარა, თაკო ოთახში იწვა უეცრად ხმაური მოესმა დაბლიდან, წამოდგა და ქვემოთ ჩავიდა. მთელი სხეული საშინლად უთრდოდა, ძლივს დაუსვა უცხოს კითხვაც, შიქი აინთო უცბად და ოთახში იოანე დახვდა.
-იდიოტი ხარ!
-შეგაშინე?
-თანაც როგორ, მეგონა...ჯანდაბა იოანე რამის მოვკვდი შიშისგან.
-ბოდიში ბოდიში, დიტომ მთხოვა სახლში ცოტახნით შედიო.
-რატომ?
-ასე მითხრა, მარტოს ვერ დავტოვებ თაკოსო.
-მეორედ ასე აღარ შემოიპარო თორემ შეიძლება დანა გამოგიქანო.
-ეგეთებიც იცი?
-სცადე კიდევ ერთხელ ჩემი ასე შეშინება და ნახავ როგორი ბოროტი შემიძლია ვიყო.
-აწი სახლში ხმაურიდ შემოვალ, ჯერ ძალიან ახალგაზრდა ვარ სასიკვდილოდ.
-კარგია, რომ ხვდები.
-ჩემი პატარააა...მიციდა და ჩაეხუტა პატარა ქალბატონს. დიტოც მალე მოვიდა და იოანე სახლში წავიდა.
-აბა რა ხდება?
-სიმშვიდეა.
-კარგი, მაშ წავალ დასაძინებლად.
-ტკბილი ძილი, პაწკუნტელა.
-ასევე.
ოთახში აირბინა და საწოლში შეძვრა, მალევე ჩაეძინა, როგორც ყოველთვის კოშმარმა ისევ გააღვიძა და მაშინვე ლექსოს მისწერა.
-გძინავს?
-არა, შენ რატომ გღვიძავს?
-ისევ კოშმარი მესოზმრა.
-მოვდივარ, აივნის კარი გააღე.
უცბად შეუვარდა თაკოს ოთახში და მაგრად ჩაეხუტა.
-სულელო, იმიტომ არ მომიწერია..
-მომენატრე და მიზეზიც გამოჩნდა შემოსაპარად.
-სულელო, ჩამოვიდნენ შენები?
-კი და სძინავთ უკვე.
-შენ რატომ გღვიძავს?
-ვერ დავიძინე, შენი ნახვა მინდიდა ძილის წინ.
-ხო მნახე წადი ახლა დაიძინე.
-არა, კერ შენ დაგაძინებ და მერე წავალ.
-მმმმ....ჩემი ტკბილი ბიჭი ხარ.
-კაი გაჩე, ნეტა ყველას ჰყავდეს ჩემნაირი შეყვარებული.
-არა, მარტო მე უნდა მყავდეს შენნაირი, სხვად არა!
-წუწკო.
-როცა საქმე შენ გეხება არ შემიძლია არ ვიძუნწო.
-მიყვარხარ, პატარავ.
-ვიცი, მეც....უცბად აიტაცა ხელში ლექსომ თაკო და საწოლში ჩააწვინა, შუბლზე აკოცა, მერე ლოყაზე, მერე ტუჩებზე დასწვდა.
-ახლა დაიძინე, პატარავ.
-წამალი ხარ რაა
-იასნია.
რაღაც ჩაიბურტყუნა თაკომ, თუმცა ლექსომ ვერ გაარჩია მისი სიტყვეი. როგორც კი ჩაეძინა თაკოს ლექსო ჩუმად გაიპარა ოთახიდან. დილით დიტოს და იოანეს ხნაურმა გააღვიძა.
-ოეეე ლოსებო ცოტა ჩუმად, მძინავს მე აქ...ერთი დაუყვირა ოთახიდან, მაგრამ ინანა.
-ვის უწოდე შენ ლოსი ჰა გოგო ..ოთახში შეუვარდა იოანე.
-დამაძინეთ...მკაცრად უთხრა თაკომ, თუმცა ვის აინტერესებდა როგორ თქვა, საწოლიდან წამოაგდო იოანემ თაკო და ზურჰზე გადაიკიდა, წიოკით ჩაარბენინა პიეველ სართულზე და იქ დასვა.
-რა ჯანდაბა გიბდათ!
-საყიდლებზე არ წავიდეთ? (დიტო)
-აააა უიიი სულ დამავიწყდა, გამოვიცვლი და წავიდეთ.
უცბად აირბინა ოთახში, თბილად ჩაიცვა და ეგრევე ეზოში გაჩნდა.
უცებ გამოაყენეს მანქანა და წავიდნენ სავაჭრო ცენტრში, ყ წლას უყიდეს საჩუქრები და შინ დაღლილ-დაქამცულები დაბრუნდნენ. სამივე დივანზე მიესვენა, განძრევის თავი არცერთს ჰქონდა, მაგრამ სამივეს საშინლად შიოდა, ამიტომ ისევ თაკო ააგდეს ნამუსზე და სამზარეულოში გაგზავნეს აუფრის გასაწყობად. გემირეკად მიირთმევდნენ, მაგრამ იდილია დიტოს ტელეფონმა დაარღვია.
-საქმე გამომიჩნდა, უნდა წაბიდე, საღამომდე.
-ჭკვიანად...ერთი გასძახა თაკომ და ჭურჭელი დარეცხა.
-მეც წავალ მალე მანჩოც მოვა.
-კარგი ავა ხვალამდე.
-ჭკვიანად.
როგორც იქნა დადგა ახალი წელი, დილიდან სახლში გიჟივით დარნიდა თაკო, ხან რონელ ოთახს ალაგებდა, ხან რომელს, ბოლოს მოიცალა საკუთარი თავისთვისაც, უცბად გადაივლო წყალი, გამოიცვალა ტანზე, საახალწლოდ ნაყიდი წითელი კაბა ჩაიცვა, მსუბუქი მაკიაჟიც გაიკწთა და ქვემოთ ჩავიდა სუფრის გასაწყობად. ყველაფაერი მალე დაასრულა და კარის ხმაც გაისმა.
-მოვედით..შესძახა იოანემ, მისაღებში შემავარდა და უკან მოჰყვნენ მანჩო და ლიზა.
-როგორც იქნა მიხვედით...ნაზად გაუღიმა და ყველას გადაეხვია.
-დიტო სადაა?
-მივა მალე, საქმე ჰქონდა და წუხელ რომ წავიდა სახლში არ მოსულა.
-გასაგებიაა, დახმარება გინდა?
-არა რათ მინდა, მივრჩი ყველაფერს უკვე
-ვახ ჩემე შენ რა მაგარი ხარ.
-ახალი მითხარი რამე.
-მაიმუნო, ლექსო მოვა?
-მეკვლედ მოვა.
-გასაგებია...ჩაიბურდღუნა იოანემ. კარზე ზარი გაისმა და დიტო შემოჯლაგუნდა.
-აბა რას ვშვრებით, ვთვრებით?
-შენ არა, ჩვენ კი....ხელი გადახვია იოანეს.
-რას ჰქვია მე არა.
-რას და აღარ გახსოვს შარშან ახალ წელს რა მოხდა?
-შარშან......უცბად დადუმდა გაუხსენა, გააჟრჟოლა....ხო არა არ ვასვამ მე სამო ჭიქის მეტს.
-რატო?
დაიჯღანა იოანე.
-არ შეიძლება, ცუდად მოქმედებს ამაზე სან წიქაზე მეტი ალკოჰოლი.
-კარგი, შარი არ გვინდა არ დალიო.
უცბად გამოვარდა თაკო ოთახიდან და ბიჭებს ცხვირწინ აეტუზა.
-თორმეტი ხდებააააა....ერთი დაიკივლა და გარეთ გავარდა, ყველანი უკან გაჰყვნენ.
-დავითვალოთ. (ლიზი)
-ერთი.....ორი.....სამიიიიი.....ყველამე ერთდროულად დაუყვირა და მაშხალების ბათქაბუთქმაც არ დააყოვნა.
-გილოცავთ...დაიყვირა თაკომ და ყველას გადაეხვია, გასროლა რომ დასრულდა, კარზე ზარმაც არ დააყოვნა, თაკო გავარდა კარი გააღო და ლექსოს ააბობღდა რასაც ჰქვია.
-გილოცავსიყვარულო....გემირელად აკოცა ლექსოს და ჩაეხუტა.
-მეც გილოცავ ტკბილო, არ შემომიშვებ?
-ხო, დაიცა მარჯვენა გეხი შემოდგი ჯერ.
თაკოს ბრძანება შეასრულა და ოთახში შევიდა, ყველას მიულოცა და სუფრასთან სხდებოდნენ თაკომ რომ გააჩერა.
-საჩუქრები ჯერ.
-აბაა....ლატარა ბავშვივით დაიწყეს დიტომ და იოანემ ცქმუტვა.
-ნაძვის ხესთან აწყვია...ყველანი ხესთან შეიკრიბნენ და თაკომ ყველას დაურიგა საჩუქრები, ლექსო ყუთი კი ხელში დაიტოვა.
-ეეე მე?....ტუჩები დაბრიცა ლექსომ.
-შენ ამ ყუთს მერე მოგცემ...ენა გამოუყო თაკომ და ყუთი ჩაიხუტა.
-ხოდა სანამ სენ მაგ ყუთს არ მომეცემ, არც მე მოგცემ შენსას....არ დააკლო ლექსომ.
-დამპალო.
ყველანი სუფრასთან დასხდნენ, ლექსომ კი თაკო ეზოში გაიყვანა.
-ახლა მოგცემ საჩუქარს.
თაკომ ცქმუტვა დაიწყო, ინტერესი ღრღნიდა.
-რა არი??
-გახსენი და ნახავ.
-ერთად გავხსნათ.
გაუწოდა ლექსოს თავისი საჩუქარი და ერთად გახსნენ, ორივე ყუთში ვერცხლისფერი ბეჭდები იყო, შიგნიდან ორივესას ინიციალები იყო ამოკაწრული, გაეცინათ.
-გილოცავ სიყვარულო...გემრიელად აკოცა ლექსომ პატარა ქალბატონს.
-მეც გილოცავ, ეს ბეჭედი არ მოიხსნა ხელიდან იცოდე, ახლა ჩემი არაოფიციალური ქმარი ხარ, ვეღარ ფაიქცევი.
-მე კი არა შენ არ მოიხსნა ეგ ბეჭედი ცოლუკა.
-პირობას დებ რომ არ მოიხსნი?
-კი.
-ნეკის პირობა დავდოთ.
-კარგი რათაკო პატარა ბავშვი ხარ?
-აუუუ....
-კაი კაი...ნეკა თითის პირობა დადეს და უკან შებრუნდნენ. ყველაფერი კარგად იყო, საეჭვოდ კარგად. მთელი კვირა ბევრი არაფერი ხდებოდა, ერთფეროვნება იყო. როგორც იქნა სკოლა დაიწყო. დილით ერთად მიდიოდნენ ლექსო და თაკო, უკანაც ერთად ბრუნდებოდნენ, დიმა და ლაშა სარძლოს ეძახდნენ და აბრაზებდნენ. ჩვეულებრივი დღწ იყო თითქოს არაფერი განსაკუთრებული, სკოლაში,მიდიოდნენ თაკოს ტელეფონმა რომ გაიწკრიალა, შეტყობინება გახსნა და ტელეფონი რამის გაუვარდა ხელიდან, სურათები იყო გაგზავნილი უცხო ნომრიდან, ინსტინქტურად მოათვარიელა გარემო, მაგრამ საეჭვოვერაფერი შენიშნა.
-მოხდა რამე?
-არა, არაფერი სახლში წავიდეთ რაა.
-და სკოლა.
-დღეს არ მივალ უკან გავბრუნდები
-მარტოს ვერ გაგიშვებ, წამოგყვწბი.
-კარგი.
უკან მიბრუნდნენ და სახლში სევიდნენ.
-დიტოოოო...დაიწყო ყვირილი.
-რა მოხდა...შეშინებული გამოვარდა საძინებლიდან.
-გაარკვიე ეს რა ნომრიდან არის გამოგზავნილი.
-რა ჯანდაბა....მეღადავებჯ? ესღა გვაკლდა.
-რა მიხდა?
-ვიღაცამ ჩვენი ფოტოები გამომიგზავნა სკოლაში როგორ მივდიოდით, დღევანდელია ახალი გადაღებულია
-ამჯტომ მთხოვე უკან წამოსვლა?
-ხო, უნდა გავიგო ვინაა
-დიტო ვინ შეიძლება იყოს?
-თავშჯ ერთი ცუდი აზრი მიტრიალებს ჩემო ლექსო, მაგრამ იმედს არ ვკარგავ რომ ის არაა რაც მე მგონია.
-მეც ეგ მგონია დიტო, ჯანდაბა ახლა თვალთვალიც დაიწყლ.
-შეტყობინება გაქვს თაკო.
-მანახე....მესიჯჯ გახსნა და რამის გული გაუსკდა"ესჯერ დასაწყისის დასაწყისია, დაუსრულებელო საქმევ დაგასრულებ".....ჯანდაბაა ისააა დიტო.
-ვინაა, მეტყვის ვინმე?
-ამ ტიპმა ათი თვის წინ თაკო გაიტაცა, გახსოვს ერთი ამბაბი რო. იყო არასრულწლოვანთა გატაცებაზე?
-კი.
-სწორედ იმ როჟამ გაიტაცა, თაკოჯს ერთი გადარჩენილია, ახლა ლიზის დასდევდა, მაგრამ ისიც გაიგო თაკო ვინაა, სავარაუდოდ ახლა შენ აგეკიდება ისევ.
-დაე ამეკიდოს, ვანახებ ვისთან აქვს საქმე.
-და ახლა რა მოხდება?
ძლივს ამოოღო ლექდომ ხმა.
-რა მოხდება სიხარულო და მე სატყუარას როლს ვითამაშებ და მას დავიჭერთ, არ შებარჩენ იმ გოგოების სიკვდილს!
-არა! შენ სატყუარას როლს არ ითამაშებ!
-ლექსო ეს ფედერალური სააგენტოს უფროსის გადაწყვეტილებაა და ჩემი სურვილი შენ ამას ვერ შეცვლი.
-რას ჰქვია, არ მინდა მსგავს რაღაცაში მიიღო მონაწილეობა, მეშინაი გესმის?
-მესმის მაგრამ მას ლიზას მიტაცებაც უნდა და თუ მე შემიძლია მისი შეჩერება მაშინ გავაკეთებ.
-არა! არ მინდა დაგკარგო
-ძაანაც რომ გინდოდეს ვერ დამკარგავ.
-მაგრამ მაინც არ დანებდები ხო
-რათქმაუნდა.
-თუ მინაწილეობას მიიღებ იცოდე დავშორდებით.
-ლექსო შენ ახლა სერიოზულად ამბობ მაგას?
-ხო.
-კარგი საღოლ, კარი იცი სადაცაა.
-ანუ მაინც გააკეთებ?
-გავაკეთებ! შენ კი იმის მაგივრად რონ გვწრდში დამიდგე დაშორებას მთავაზობ! ბაზარჯ არაა სულ კარგად იყავი!
ხმა აღარ ამოუღია არც ერთს, ლექსო წავიდა და კარი გაიჯახუნა. -თაკო შენ არ ხარ ვალდებული.
-დიტო ახლა არა, კარგი? ახლა არა.
უჩუმრის პირად ავიდა თავის ოთახში და კარი ჩაკეტა, საშინლად ეტკინა გული, ეგონა რომ ეს არ მოხდებოდა, ეგონა რომ გულს ვერავინ ატკენდა, მაგრამ ცდებოდა, მას ატკინეს გული, თანაც ძალიან, საწოლზე დაწვა ოთზად მოიკეცა და ტირილი დაიწყო......
რაც შეეხება ლექსოს, არც ის იყო კარგად. სახლში არ მიციდა ბიჭებთან ავიდა, სახეზე ფერი არ ედო. დიმამ კარი რომ გააღო გული გაუსკდა.
-რა სახე გაქ შე ჩ*მა.
-დავშორდით...ამოილუღლუღა და სახლში შევიდა.
-გვეღადავები? რატომ? რა მოხდა?
ლექსომ მოუყვა ბიჭებს რაც მოხდა.
-სულ გამო**რდი შენ? მაგის გამო დაშორდი?
თავი ვეღარ შდიკავა დიმამ და ხმამაღლა შემოსძახა.
-დიმა! ვერ ვუყურენ როგორ იღუპავს თავს, გესმის? ვერ შევძლებ, ვერ გადავიტან, ვერ ვუყურებ. საშინლად მეშინია მისი დაკარგვის, მირჩევნია ჩემგან შორს იყოს.
-რატო? რატო გირჩევნია შენგან შორს იყოს?
-აქ რომ მოვდიოდი მესიჯი მომივიდა.
-რა მესიჯი?
ორივემ ერთხმად ჰკითხა.
-ვისგან იყო არ ვიცი, მაგრამ მესიჯში ეწერა რომ თაკოს არ უნდა გავეკარო და თავი მისგან შორს უნდა დავიჭირო თუ მინდა რომ სიცოცხლე შეუნარჩუნონ.
-ღადაობ? ასე სერიოზულადაა ? მის სიცოცხლეს ემუქრებიან?
-ხო და ის აპირებს.....არ ვიცი არ ვიცი....ვერ გადავიტან ამ ყველაფერს.
-დიტოს დაელაპარაკე.
-აზრი არ აქვს ლაშა, ის ისეთი ჯიუტია დიტოც ვერ გახდება ვერაფერს.
-ჯანდაბა აბა რა უნდა ვქნათ უნსა ვუყუროთ როგორ მოკლავს ის ვიღაცა?
-არა, მისგან თავს შორს დავიჭერ.
-და შენ გფობია მაგით რამე შეიცვლება?
-კი.
-ნუ ხარ ასეთი მეამიტი ლექსო.
-დიმა უარესს მიკეთებ, წავალ ისევ სახლში.
-აბა ჰე...მაგრად იყავი.
-ვედები ლაშა ვეცდები.
ბიშენს დაემშვიდობა და სახლში წავიდა....
უაზროდ აშფერდებოდა თაკო თავის თითს, ბეჭედი ისევ ეკეთა.
რატომ მოინდომა მისი მიტოვება მაშინ როდესაც ყველაზე მეტად სჭირდებოდა? თუ უყვარდა მაშინ რატომ წავიდა? რატომ ჰპირდებოდა სულ შებთან ვიქნებიო, რატომ მაშინვე წრ დაშორდა, იცოდა თაკო ეს რომ მოხდებოდა, მაგრამ რას წარმოიდგენდა ასე მალე თუ მოხდებოდა, ეგონა არ მიატოვებდა, ეგონა სულ მასთან იქნებოდა, მერე რა რომ მნიშვნელოვანი თემა წარსულის ამბავი დამალა, ხომ არ მოუტყუები, მაგრამ ახლა ვერაფერს გახდებოდა, მან გააჯეთა არჩევანი და წასვლა ამჯობინა. ტირილში ჩაეძინა. ლექსოს გულმა ვერ მოუთმინა და თაკოს ოთახის აივანზე აძვრა, ჩუმად შეუჭყიტინა და ციტახანს იყურებოდა, უცბად გიჟივით წამოხტა თაკო, ისევ კოშმარი ესიზმრა, თავი მუხლებში ჩარგო და ტირილი დაიწყო, როგორ უნდოდა ლექსოს ახლა ჩაჰხუტებოდა, როგორ უნდოდა ეთქვა აქ ვარო, მაგრამ მას ეს უფლება მაშინ წაერთვა, როდესაც უთხრა დავშორდეთო. თაკომ თავი ზემოთ ასწია და გაერის ჩაყლაპვა გადაწყვიტა, ამიტომ აივანზე გავიდა და იქ ლექსო დახვდა.
-შენ აქ რას აკეთებ?
-მე.....ხმა ვეღარ ამოიღო, როდესაც ლამპიონების შუქზე დაინახა თაკოს ტირილისაგან დასიებული თვალები, გული მილიონ ნაკუწადექცა, თავს ბოლოდონეზე ლანძღავდა.
-წადი...ლექსო შებრუნდა წასასვლელად.......დაიცადე, ბოლოჯერ, გამოსამშვიდობებელად.
-რა? ვერ მივხვდი.
-არაუშავს.... თქვა და ლექსოს ტუჩებს მიეკრო, აღარ უნდოდა არც ერთს ეს დასრულებულიყო, მაგრამ როგორღაც სძლია თაკომ სურვილი და უკან დაიხია, ოთახში შევიდა და კარი მიიხურა, ლექსოც სახლშიდაბრუნდა. მათი გულები ერთმანეთისთვის ძგერდნენ, მაგრამ ისინი ერთმანეთს აღარ ეკუთვნოდნენ, ამაში კი ორივე დამნაშავე იყო, მათი ურთიერთობა საკმარისად მყარი ვერ აღმოჩნდა, რათა მსგავს მომენტწბში ერთად დამდგარიყვნენ. დილით ძლივს ადგა თაკო საწოლიდან სარკეში რომ ჩაიხედა რამის გული გაუსკდა, თვალები საშინლად ჰქონდა დასიებუკი ტირილისაგან.
-ახლა რა ვქნა, ჯანდაბა.
აბაზანაში შევიდა წყლის გადასავლებად, გამოვიდა თუ არა შავი ჯინსი და ლურჯი ზედა გადაიცვა, თმა გაიშალა, რათა ოდნავ მაინც დაეფარა დასიებული თვალები. ქვემოთ ჩავიდა.
-როგორ ხარ?
-ეგ ჯითხვა აღარ დამისვა, მგონი შუბლზე მაწერია.
-ხო ბოდიში, ყავას დალევ?
-კი.
დიტომ გაუმზადა ყავა და წინ დაუდგა.
-მანქანით წადი.
-კარგი.
გასღები აიღო და მანქა ისაკენ წავიდა. ჭიშკარი დიტომ გაუღო.სკოლასთან რომ მივიდა მაში ღა გაახსენდა ლექსოსთვის ბეჭედი არ დაუბრუნებია, ამიტომ სწრაფად გადმოვიდა და მიათვალიერა გარემო, როგორც კი დაინახა ლექსო მისკენ წავიდა.
-გუშინ დამავიწყდა დაბრუნება.
თითიდან ბეჭედი მოიხსნა და ლექსოს ხელში ჩაუდი.
-ის შენ გეკუთვნის.
-ოდესღაც ალბათ ასე იყო, მაგრამ ახლა შენც აღარ მეკუთვნი და ეს ბეჭედი უკვე ვეღარ იქნება ჩემი.
სკოლისაკენ გაემართა, უკვე ჭიშკარს უახლოვდებიდა უეცრად ლიზას განწირული კივილი რომ გაიგონა. სასზრაცოდ მიათვარიელა ტერიტორია, როდესაც დიტოს მანქანა დაინახა, უფრო მეტი გამბედაობით წავიდა წითწლი ტოიოტასაკენ. სწრაფად მივარდა, ლიზა გამოიყვანა.გაუკვირდა მასთან მიახლოების უფლება რომ მისცეს. თუმცა ის ვერ გაითვალისწინა რომ თა დამსხმელებს იარაღი ექნებიდათ. უკნიდან მიეპარა თაკოს ნიღბიანი კაცი და იარაღი მიაბჯინდა.
-უჩუმრის პირად გამომყვები, თუ არა იცოდე ამ გოგოსაც ბესვრი და იმ ბიჭსაც. აბა რას იზამ, მომყვები თუ არა?
ცრემლით აევსო თაკოს თვალები, ლექსოს და ლიზას გამო ძალა მოიკრიბა და სიმწრის ცრემლები უკუ ჰყარა.
-წამოვალ.
ლექსოს გულიცუდად გაუხდა, როდესაც დაინახა თაკოს ვიღაც მიუახლოვდა. მანქა ისკენ უბიძგებდა თაკოს ისკაცი, ლექსოს გულმა ვერ მოუთმინა და თაკოსკწნ გაიქცა.
-თაკო...ერთი დაიყვირა, რათა თაკოს მისკენ გაეხედა. როდესაც დაინახა მისკენ მირბიდა, გული შეეკუმშა. სთხოვდა, რომ გაჩერებულიყო, მაგრამ ამაოდ ლექსო მისკენ გარბიდა.
-უთხარი გაჩერდეს თორე ვესვრი.
-არ გაბედო, სროლა არც კი გაბედო!
-გავბედავ შენვინ ჩემი ფეხები ხარ რო მბრძანებლობ.
-ლექსო არ მოგვიახლოვდე გემუდარები, არ მოხვიდე წადი, ჩვენ ხომ ერთად აღარ ვართ წადი, გემუდარები, ნუმოდიხარ ახლოს.
-არ წავალ.
-წახვალ ბიჭუნა წახვალ...იარაღიმოიმარჯვა და ლექსოს ესროლა,ტყვია მუცლის არეში მოხვდა,საშინელი ტკივილი იგრძნო, ძირს დავარდა...თაკოს გულიშეეკუმშა, უცხო კაცს თავი მიარტყაცხვირში ხელი ამოუტრიალა,მიაგან გათავისუფლდა და ლექსოს მივარდა.
-ლექსო, სიხარულო, სასწრაფოში დარეკეთ ვინმემ.
დიტო მაშინღა გადმოვიდა მანქანიდან როდესაც ძორს დავარდნილილექსო დაინახა. სასწრაფოშიც დარეკა და იმ კაცებს დაერია.
-თაკო....ძლივს ამოიბლუყუნა ლექსომ.
-აქ ვარ სიხარულო, შენთან ვარ, იდიოტო რატომ წამოხვედი ჩემსკენ, ხომ გთხოვე, ხომ დავშორდით, რატომ გააკეთე ეს სისულელე.
-შეიძლება ჩემი აღარგქვია, მაგრამ შენ ყოველთვის იყავი,ხარ და იქნები ერისთავის გოგო, მე მიყვარხარ, დაშორებას მიზეზიც ჰქონდა.
-საძაგელო, ახლამაგის დრო არააა.
სასწრაფო მალე მოვიდა საკაცეზე გადააწვინეს ლექსო და მანქანაში ჩასვევს.
-შენც წამოდი.
-დიტოსდავეხმარები, როგორც კი დავასრულებ საქმეს მაშინვე წამოვალ...შუბლზე აკოცა ლექსოს და დიტოსაკენ გაემართა, რომელსაც ორი კაცი იარაღს უმიზნებდა. სწრაფად ამოაძვრიან თაკომ მანქანიდან თავისი საყ არელი იარაღი, გადატენა და ორჯერ გაისროლა. ამ უარაღში დამაძინებელი წამლის ტყვიები ლაგდებოდა და თაკო სწორედ მას იყენებდა.ხუთ წუთშუ ორივე მამაკაცი უგონიდ დავარდა ძირს. თაკომ და დუტომ ორივე მანქანაშიჩააწვინეს და დასაკითხად პოლიციის განყოფილებაში წაიყვანეს.
-აქ მე აღარ ვარ საჭირო, ლექსოსთან მივდივარ.
-ფრთხილად იყავი.
-კარგი.
პოლიციის განყოფილებიდან გადიოდა კარებში იოანეს რომ დაეტაკა, ბუჭმა როგორც კი ამოიცნო თაკო მაშინვე გადაეხვია.
-კარგად ხარ?
-კი,შენ აქ რაგინდა?
-მე პოლიციაში ვმუშაობ, უკვე ორი დღეა, როგორც სტუდენტი აქ გამანაწილეს.
-კარგი,წავედი საქმე მაქვს, ჭკვიანად.
-შენც.
სწრაფად გავიდა გარეთ, სახლში მივარდა გამოიცვალა, ბაიკის ჩაფხუტი და გასაღები აიღო, ეზიში გავიდა ბაიკს მოახტა და სასწრაფოდ საავადმყოფოში მივიდა. ლიზაც და ლექსოც ერთსადაიმავე საავადმყოფოში იწვნენ, ჯერ ლიზა მოინახულა, შემდეგ კი ლექსო მოიკითხა.
-ისევ საოპერაციოშია.
-მადლობა.
მოსაცდელში დაჯდა და მშვიდად ელოდებოდა როდის გამოიყვანდნენ ლექსოს.ერთ საათზე მეტხანს იცადა, ბოლოს კი როგორც იქნა გამოიყვანეს. ეგრევე ექიმს მივარდა და ლექსოს მდგომარეობაზე დააყარა კითხვები.
-როგორა? მალე გამოკეთდება?
-უჯეთესადაა, მაგრამ ტყვია საკმაოდ ღრმად იყო მოხვედრილი, ამიტომ ბევრი სისხლი დაკარგა ჩვენ შევძელით, სისხლდენის შეჩერება, ახლა კი მის გაღვიძებას უნდა დევლოდოთ.
-კარგით.
ლექსო პალატაში გადაიყვანეს და თაკოც იქ შევარდა, ხუთი კაცი ეხვეწებოდა სატოვეთპაციენტიო, მაგრამ ვერავინ დაითანხმა სახლში წასვლაზე მთელიღამე ლექსოს გვერდით გატაარა. ხანდახან ლიზასთან გადიოდა და მასაც ნახულობსა,ყ ელას აკონტროლებდა, ყველას ეჭვისთვალით უყურებდა, ეშინოდა იქაც არ შესულიყვნენ იმ კაცის ადამიანები.
დილით თვალები პირველმა ლექსომ გაახილა, მის საწოლთან დივანში მძინარე თაკო რომ დაინახა გაეღიმა. ერთი ორჯერ შეიშმუშნა, თვალების გახელა რომ დაიწყო ლექსიმ ისევ დახუჭა თ ალები, თავი მოაჩვენა ვითომ ეძინა. ლექსოს გახედა თაკომ, ადიელა ოდნავ გადაეხადა მან უკეთ მიაფარა.
-შენ რომ ყურადღება არ მიგექცია, ახლა აქ არ ვიქნწბოდით, კრეტინი ხარ, ჩემი კრეტინი. მიუხედავად ამისა უნდა წავიდე საქმე მაქვს, ჭკვიანად იყავი.
შუბლზე უპირებდა კიცნას, უცბად თვალები რომ გაახილა და ყელში აკოცა, იმდენად სწრაფად გამოძრავდა ლექსო, რომ ნაკერი ეტკინა.
-იდიოტო, გეტკინებაა.
-ამად ღირდა.
-არ ღირდა, ვინ ხარ რომ მკიცნი ყელში....ნიშნის მოგებით უთხრა.
-ბიჭი რომელიც შენზე გი9დება, მაგრამ დაგშორდა.
-ხო არა?რატო დამშორდა?
-იმიტომ რომ ასე უკეთესიიყო ოეივესათვის, ან მხოლოდ შენთვის, ნისთვის კი ჯოჯოხეთური გადაწყვეტილება იყო.
-და რატომ გგონია რომჩემთვის უკეთესი იყო.
-იმიტომ რომ, შენი სახლიდან გამოვედი თუარა მესიჯიმივიღე.
-რა მესიჯი?
პასუხი ვეღარ მოასწრო ლექსომ, უეცრად გაითიშა, აპარატებმა კი წრიპინი დაიწყო, გული გადაუქანდა თაკოს და მაშინვე ექიმებს დაუძახა, სწრაფად შეაბრუნეს საოპერაციოში.
-ექიმო რა ხდება?
-შინაგანი სისხლდენა აქვს.
სწრაფად შევარდა საოპერაციოში. კედელს მიეყუდა თაკო და ჩაიკეცა. რამდენჯერნე განივუდა ექთანი და უკან შებრუნდა სისხკის პაკეტებით, მიხვდა რაც ხდებოდა. დიდი ხანია ასე არავიზე უნერვიუკია, იმდენი იტირა, რომ ცრემიც აღარ ჰქონდა. სამ საათიანი ოპერაციის შემდეგ ლექსო გამოიყვანეს საოპერაციოდან და პალატაში გადაიყვანეს.
-ექიმო რა მიხდა?
-შინაგანი სისხლდენა ჰქონდა, ბევრი სისხლი დაკარგა და როდის გაიღვიძებს არ ვიცით, ოცდაოთხი საათი კრიტიკულია, ვიმედოვნებთ რომ სისხლდენა არ განმეორდება.
-გასაგებია.. ენერგია განიევალა, თავბრუ ეხვეოდა, ვეღაც აზროვნებდა, მხოკიდ ერთი სიტყვის თქმა შეძლოა და გონებაც დაკარგა. დილით გონს რომ მოვიდა თავს იოანე დასტრიალებდა.
-რა ხდება? დიტო სადა?
-ჯერ ის მითხარი როგორ ხარ.
-კარგად ვარ.
-დიტო ისევ განოკითხვაზეა და შენ გონება დაკარგე.
სწრაფად წამიჯდა და ფეხზე ჩაცნა დაიწყო.
-რას აკეთებჩ
-ფეხზე ვუცვამ, ახლა ლექსისთან უნდა ვიყო
-მანჩო მოდის და აქ დახვდი თორემ გააფრენს, რომ წავა მერე გადი ლექსოსთან.
-არა!ლექსოსთან მივდივარ.
ფეხზე წამიდგა, მაგრამ უცბად დატრიალდა ყველაფერი და ისევ დაჯდა.
-ჯანდაბას დავიცდი.
-იგრძენი შიმშილი ხო?
-ხო.
-მანჩო მოგიტანს საჭმელს და ჭამე
-კარგი.
მანჩო მალე მოვიდა ორი დიდი პარკით ხეკში, ეინ დაუწყო ყველაფერი და სანან კარგად არ დააპურა პალატიდან არ გაუშვა.
-მანჩო გავსუქდი მგონი, ამდენი აღარ შემიძლია მეყოფა გთხივ, მერე შევჭან დანარჩენს.
-რა ჭამე, ბევრი არ გიჭამია.
-რა არ მიჭამია, რამდენი რაღაც ჩამტენეთ პირში შენ და იოანემ ჩემხეკა ღიპი დავიდე, გთხივ ლექსოსთან გავალ რაა.
-კარგი კარგი წადი.
-საუკეთესი ხარ.
ლოყაზე აკოცა მანჩის და ლექსოსკენ წავიდა, თავბრუ ისევ ესხმოდა, მაინც ნერვიულიბდა და ეს ასუსტებდა. ლექსისთან პალატაში შევიდა და იქ მძინარე ლექსო რო. დახვდა ამოიდუნთქა. მიუახკივდა ტუჩები ლიყაზე მიაკრო და თმაზე თამაში დაუწყო.
-სიხარულო, გაიღვიძე რაა, ნუ მაშინებ.... გუშინდელი დღის მერე ბევრი იფიქრა თაკონ და გადაწყვიტა, რომ ორივესთ ის უკეთესი იქნებოდა თუ დაშორდებოდნენ, თაკო თავს იდანაშაულებდა იმის განო რომ ლექსო ახლა ამ დღეში იყო. თვალიფან ცრემლი გადმოუგირდა და ლექსის ლოყაზე დაეცა, შეიშმუშნა, რაღაც ჩაიბურტყუნა და ნელ ნელა დაიწყო თვალების გახელა, გარემო მოათვარიელა და თაკოს ნამტირალევი სახე რომ დაინახა გული მოუკვდა, წამოჯდა გვერდზე მიიწია და ხელი დააბარტყუნ ანიშნა დაჯექიო. გვერდზე მიუჯდა და მხარზე დაადო თავი, ლექსომ თმაზე დაუწყო ფერება.
-რა გატირებს პატარა ქალბატონი არ მოვმკვსარვარ.
-იდიოტო, გუშინ იცი როგორ შემაშინეე, ასე ჯერ არავის შევუშინებივარ, იმდენად მეშინია შენი დაკარგვის რომ ჩემი აქილევსის ქუსლი გახდი.
-ეს კარგია თუ ცუდი.
-ორივე ერთად, ლექსო მე.... კიდევ ცრემკები გადმოყარა.....ხომ იცი რომ სიგიჟემდე მიყვარხარ?
-კი ვიცი, რას აპირებ?
-მე არ მინდა ჩემს გამო ისევ დაგჭრან, აღარ მინდა სიკვდილთან შერკინება მოგიწიოს, მეშინია რომ ჩემს გამო ისევ დაზარალდები, ამიტომ როგორც კი გაგწერენ, მინდა რონ შენი გზით წაცვიდე.
-ჩემი გზა შენსკენ მოდის და სისულელეებს ნუ მებოდიალები, აღარ მინდა დაშორება, ისიც მეყოფა მე რომ დაგშორდი, მინდა რონ შევრიგდეთ.
-არ შევრიგდებით, მე არ შეგირიგდები, მინდა რომ წახვიდე ჩემი ცხოვრებიდან.
-შენ ნებაზე არააა, ვერ გამაგდებ.
-ლექსო, მე აღარ მინდა ჩემს გამო დაზარალდე ნუთუ არ გესმის?
-თუ შენ ყოველთვის ჩემთან იქნები ასეთ მომენტებში მზად ვარ ყოველდღე აქ ვიწვე, მე არ ვთვლი თავს დაზარაკებულად, ბედნიერი ვარ, ჭორშიც და ლხინშიც ჩემთან ხარ..
-ნუ სულელობ, არ მინდა არაა მორჩა
-შენთვის არ მიკითხავს რა გინდა და რა არა!
-არც მე მიკუთხავს, ეს ჩვენი ბოლო შეხვედრაა, ამის მეტს ბეღარ მნახავ, მიყვარხარ ლექსო, მაგრამ სხვა გზას ვერ ვხედავ. სხვა გზა არცააა....შუბლზე აკოცა და წასვლას აპირებდა ლექსომ ხელი რომ დაუჭირა და თავისკენ მიაბრუნა.
-არ ვიცი შენ ხედავ თუ არა სხვა გზას, მაგრამ მე დანებებას არ ვაპირებ, დაგიბრუნებ და ვეღარ გამექცევი.....ცხელი ტუჩები თაკოსას მიაკრო, მაგრამ თაკომ თავი გაინთავისუფლა და საავადმყოფო დატოვა, მას მერე აღარც უნახავს ლექსი, მის ზარებს და მესიჯებს არ პასუხობდა. როდის გამოწერეს ან როგირ იყო არ იციდა, მხოლოდ გეგმას ადგენდა, ახლა უჯვე იციდა რომ სიკვდილი მასზე ნადირობდა. ერთ კვირაში დაიწყო სკოლაში სიაურილი თაკო, სწორედ მაშინ დაიწყო წითელმა ტოიოტამაც გამიჩენა, ლექსოსთან ახლოს ჯდომა უწევდა, გაუსაძლისი იყო მისი ყურება, საკუთარ თავს აღარ ჰგავდა, ხმას არ იღებდა უბრალოდ იჯდა, დინასთან და ლაშასთანაც მოასწრო თაკომ შეკამათება, ეუბნებოდნენ რომ შერიგებულიყვნენ, მაგრამ მაინც ვერ დაიყოლიეს, სიკვდილს არ შეუშინდებოდა ლექსო და ამით მას შეეძლო თავი დაეღუპა, სწორედ ამის ეშინიდა, ეშინოდა რომ მის გამო ლექსო დაზარალდრბოდა, ამიტომ იკავებდა თავს, როდესაც უნდოდა ჩახუტება, მისი კოცნა, რამდენჯერ უტირია, ყოველ ღამე ლექსო ელანდებოდა, მაგრამ მაინც არ აპირებდა შერიგებას, მანამდე მაინც სანამ სიკვდილს არ დაიჭერდნენ. ჩვეულებისამებრ ადგა თაკო გაემზადა, ქვემით ჩავიდა ყავა დალია და სკოლისაკენ წავიდა, როგორც ყოველთვის დიტო მანქანით გაჰყვა, ჩვეულებრივი დღე იყო ტოიოტა ისევ მისდევდა, ზებრა გადასასვლელზე მშვიდად გადადიოდა თითქოს მას არ უთვალთვალებდნენ და მოკვლას არ უპირებდნენ. უცებ აუჩქარა ტოიოტამ, ისეთი სისწრაფით გაიქროლა, რომ ზებრაზე მიმავალ თაკოს დაეჯახა, იმ წუთას ყველაფერი გაახსენდა თაკის, კარგი და ცუდი მოგონებები, მშობლები, ლექსო, წარსული...
თავი ძლიერად ჰქონდა მირტყმული, ამიტიმ გონებაც მალე დაკარგა, რა მოხდა დაჯახების მერე არ იცოდა. ლექსომ დაინახა როგორ დაარტყა ტოიოტამ თაკოს, დაინახა როგორ დავარდა ძირს და როგორ ვერ ინძრეოდა თაკოს სხეული, მისკენ გავარდა პულსი უნახა, მერე ხელში აიყვანა და დიტოსკენ მიჰყავდა, მაგრამ მანქანიდან გადმოვიდნენ უცხო მამაკაცები და ყველაფერიც მაშინ დაიწყო, დაემუქრნენ ხეკი გაუშვი მაგ გოგოსო, მაგრამ ლექსო როდი იყო დამჯერი, ლექსოს მოსაშორებლად მისთვის საძილე წამალი გამოიყენეს, წამალმა მე იმოქმედა და უგონოდ დავარდა ძირს. დიტო მანქანაში იჯდა და ელიდებიდა როდის წავიდიდა ტოიოტა, რომ აკიდებოდა, გაეგო სად წაიყვანდნენ და მერე ჯგუფით დაადგებოდა თავზე. მანქანაში ჩასვევს თაკო და იქაურიბას სწრაფად გაეცალნენ, დიტოც უკან მიჰყვებოდა, საკმაოდ დიდ ხანს იარეს და ბოლოს რაღაც მიტოვებულ შენობასთან გააჩერეს ჯიპი, დიტო არ გაჩერებულა, რომ გაჩერებულიყო მაშინ თაკოს ეგრევე მოკლავდნენ. უკან გაბრუნდა, სახლში რომ შევიდა შიგნით იოანე და ლექსო დახვდა.
-სადაა თაკო? სახლში ფეხის შედგმა არ დააცადა ლექსომ ეგრევე გამოკითხვა დაუწყო.
-მიტოვებულ შენობაშია, აქედან სამი საათის სავალი გზაა.
-ახლა რა მოხდება?
-რა მოხდება ჩემო ლექსო და დავრეკავ პოლიციაში სპეცნაზმელებს გამოვაგზავნინებ და მივალ იმ შენობაში.
-მეც წამოვალ, იქ მარტოს ვერ დავტოვებ.
-ვიცი რა ჯიუტიც ხარ, ამიტომ სჯობს ჩემთან ერთად წამოხვიდე ვიდრე მანქანით ამედევნო, იოანე რატომ ხარ ჩუმად?
-მე? რისი კითხვაც მინდოდა უკვე იკითხა ლექსომ ამიტომ ჩუმად ვისმენდი. მეც მინდა წამოსვლა.
-მანჩოს მარტოს დატოვებ?
-მარტო არ იქნება დაქალები უნდა მიუვიდნენ.
-გასაგებიხ მაშასადამე ათ წუთში გავდივართ! შემისძახა დუტონ და ტელეფონზე დარეკა საქმის მოსაგვარებლად, სპეცნაზმელები უკვე მზად ყოფნაში იყვნენ. დიტო, ლექსო და იოანე განყოფილების წინ იდგნენ და გეგმას აცნობდნენ.
ამასობაში თაკო მანქანიდან გადმოიყვანეს და შენობაში ბორკილებით ბოძზე მიაბეს, მთელი გზა უგონოდ იყო ახლაც ვერ მოდიოდა გონს, მაგრამ უცნიბებნა ვედროთი წყალი შეასხეს და თაკიც გონს მოვიდა.
-სად ვარ, შენ ვინღა ჯანდაბა ხარ!
-სიკვდილი გზაშია მალე მოვა და იმას დაებაზრე დალშე.
-გამინთავისუფლეთ ხელები, თორემ კარგი დღე არდაგადგებათ
-ჩუმად ეგდე!
-არ გავჩუმდები! ხელები გამიხსენით!
-ენა გააჩუმე მეთქი. -ნერვებმა უმტყუვნა რომელიღაცას და თაკოს გაარტყა, ერთი არ დაუყვირია, გაეცინა, ამაზე უარესად გამწარდა და ჯიდევ გაარტყა. მაინც არ ამოუღია ხმა, იცინოდა, კიდევ აპირებდა დარტყმას, მაგრამ საბურავების ხმამ შეაჩერა, გარეთ გაცვივდნენ ყველანი. თაკომ დრო იხელთა და თავი იმდენად დაბლა დახარა რომ ხელებით თმას მისწვდენოდა და ნევეძინკა გამოეძრო, თმიდან მიიხსნა ნევეძინკა და ბორკიკების გახსნა დაიწყო, უცბად გახსნა ორივე, მაგრამ. ადგილიდან არ განძრეულა და ხელებიც არ გაუტოკებია, არ უნდოდა მათ გაეგოთ რომ ხელები შეიხსნა. ოთახში შემოვიდა უცხო მამაკაცი, ალბად იქნებოდა 30 წლამდე.
-სალამი დაუნთავრებელო საქმევ!
-მე სახელი მაქვს.
-ვიცი, შენზე ყველაფერი ვიცი, მეც მოგიყვები ცოტას ჩემზე, სანამ მოგკლავ გამიცნობ მაინც.
-დრო თავზე საყრელად გვაქვს, გისმენ.
-იმ დღის მერე შეცვლიკხარ, უფრო უშიშარი გამხდარხარ.
-აბა რა გეგონა, ტირლს დავიწყებდი და შეგეხვეწებოდი გამიშვითქო? მაგაზე მხოლოდ ოცნება შეგიძლია.
-რა იცი რა ხდება იქნებ შემეხვეწო კიდეც.
-არ შეგეხვეწები! რა თქვი ლატარა ბიჭი რა მქვიაო? გათამამდა თაკო, არ აპირებდა უკან დახევას, მასზე ყველაფერს გაიგებდა, დროს გაწელავდა, იცოდა დიტო მოაკითხავდა, იცოდა ის დაეხმარებოდა.
-სიკვდილი.
-მეხუმრები? მე შენი ნამდვილი სახელი ვიკითხე და არა შენი გამოგონილი.
-ნუ რახან მაინც მოჯვდები, გეტყვი. მე ალიოშა მქვია.
-რუსი ქალის ღლაპი ხარ?
-წესიერად მელაოარაკე, აქ მე ვწყვეტ როდის მოვკლავენ!
-შესაძლოა შენ წყვეტ, მაგრამ სიკვდილის არ მეშინია, რომ გდომნოდა აქამდეც მომკლავდი, რაღაცით დაიბტერესდი ხომ ასეა.
-მიხვედრილი გოგო ხარ, მომიყევი მამაშენზე
-სამწუხაროდ ვერ მოგიყვები, შენი წყალობით მეხსიერების ძალიან დიდი ნაწილი დავკარგე, იმ დღისით რომ დამეჯახე ამნეზია დამემართა მეხსიერების რაღაც ნაწილი, ბუნდოვანია, მამა სწორედ იმ ნაწილს ეკუთვნის.
-დიტოზე მომიყვეი.
-მასზე ერთ სიტყვასაც არ გეტყვი.
-ნუთუ, კარგი მე მოგიყვები, დიტო ასათიანი ჩემი ძვირფასი დიტო დედაჩემის მეორე ლაწირაკია, სამწუხაროთ დედამისი მკვდარია, არც მამა ჰყავს, ეს უკვე ჩემი დამსახურებაა, მაგრამ მთავარი ისაა რომ დიტომ არ იცის მე ვინ ვარ, როგორ ფიქრობ მაე მივა? ეს სასიხარულო ამბავი რომ ვახაროთ?
-ღმერთო როგორ მინდა ეგ თვითკმაყოფილისახე გაგილამაზო! სისულელეებს ნუ ბოდავ! დიტოს ოჯახი არ ჰყავს შვიდი წლიდან, ის ბავშვთა სახლში გაიზარდა.
-ხო არა? ვიცი მანდ მას მერე მოხვდა რაც მამამისი მოვკალი.
-ხმას ნუ იღებ, იდიოტო მატყუარავ, რომ დაგიჭერებ და ციხეში ჩაგაყუდებენ, ზოგი მერე იტლიკინე!
-ციხეში ვერ ჩამსვავენ ვერ დაანტკიცებენ რომ მე მოგკალი!
-მართალია სანამ მომკლავ მანამდე დაგიჭერენ.
-მაგაზე მხოლოდ ოცნება შეგიძლია.
-მაგასაც ვნახავთ, გესმის ხმაური? ეს სირენების ხმაა... სწერვა ღიმილით გაუღიმა.
-ამის დედაც ეს რაჯანდაბააა...აღრიალდა არა ამქვეყნიური ხმით.
-მე გითხარი ეს შენი აღსასრულის დღეა.
-ჩაიგდე ენა ხმას ნუ იღებ, იციდეტვინს გაგასხმევინებ.. ნერვიული სიარული დაიწყო ალიოშამ, მანქანები შენობის წინ გაჩერდნენ. დიტომ დიქტოფონი მოიმარჯვა და ხმამაღლა დაიწყო ლაპარაკი.
-შენობა ალყაშია გირჩევია დაგვნებდეთ.
-ხომ გეუბნებოდი ლაწირაკი, შენ მე ვერ მომკლავ!
- მაგასაც ვნახავთ!
თაკო ფეხზე წამოდგა, მაგრამ ალიოშამ იარაღი საფეთქელზე მიაბჯინა და გარეთ გაათრია.
-თუ არ გამიშვებთ მოვკლავ.
-ხელი გაუშვი შე ნაბო**რო....დაუღრიალა ლექსომ.
-ბოდიში პატარა ბიჭი, მაგრამ ახლა მხოდ საკუთარ თავზე ვფიქრობ, თუ გამატარებენ შენს შეყვარებულს გავუშვებ.
-ჯანდაბა ლექსო აქ რა კანდაბას აკეთებ!
-ხომ გითხარი მე დანებებას არ ვაპირებთქო
-რა გულის ამაჩუყებელია, სამწუხაროა რომ ეს ბოლოა რასაც დღეს გაიგებ, კარგად იყავი.
-დაიცა უკანასკნელი სიტყვეი მაინც მათქმევინე.
-კარგი, ბოლო სურვილს შეგისრულებ.
-დიტო, მოდი უბრალოდ დედა ვუტიროთ.
-ბაზარი არაა!
-დაასრულე ლაწირაკო?
-ჯერ არა... თაკომმუცეკში მუშტი უთავაზა, სახეში თავი ჩაარტყა და ალიოშა ჩაკეცა, მაშინვე წაართვა იარაღი დიტოსკენ გასააგდო და ხელები გადაუწრიხა, სპეცნეზმელები რომ მივარდნენ ალიოშას დასაკავებლად, როგორღაც მოახერხა თავის დაღწევა რომელიღაცას იარაღიწაართვა და სროლა ატყდა, ყველანი მანქანების უკან იმალებოდნენ, ალიოშა კი გარბოდა.
-ამას არ დავუშვებ გარბის, დიტო გაიქცევა მანქანა მინდა, გასღები მათხოვე!
-რას აპირებ?
-ახლა ამაზე ფუქრის დრო არაა უ და დავიჭიროთ, მეტი შანსი არ გვექნება.
ხმა აღარ ამოუღია დიტოს, გასაღები მიაწოდა და თაკომაც არ დააყოვნა მანქანისაკწნ გაიქცა. ლექსოც უკან ფაჰყვა და მძღოლის გვერდით ადგილი დაიკავა.
-ლექსო გადადი მანქანიდა .
-არ გადავალ
-ჯანდაბა დიცოცხლე მოგბეზრდა?!
-მირჩევნია შენთა ერთად მივკვდე ვიდრე ვნახო როგორ დაეჰახები იმ მანქანას.
-შენ როგორ...
-კარგად გიცნობ სიყვარულო.

-კარგი დაე იყოს მასე. შეგიძლია უკანა საბურავები შეამოწმო? რომელიმეს ტყვია ხომ არ აქვს მოხვედრილი.
-ახლავე.
ლექსო მანქანიდან გადავიდა საბურავებისაკენ წავიდა, თაკომ კი დრო იხელთა მანქანა დაქოქა და გავარდა. ამასობაში ალიოშამ მოაბრუნა მანქანა და გხისაკენ მიდიოდა, საპირისპირო ზოლზე გადავიდა თაკო, გაზს დეხი მიაჭირა და პირდაპირ ალიოშას მანქანას შეასკდა. გულის განგმირული ხმა გაისმა, მაშინვე შეწყდა სროლა, დიტო ალიოშას მანქანას მივარდა იოანე და ლექსო სასოწარკვეთილნი მიცვივდნენ თაკოს მანქანას და იქდან ნელა გადმოიყვანეს სისხლში ამოსვრილუ თაკო.დიტომ ალიოშა გადმოათრია მანქანიდან და ადგილზე მოსულ სასწრაფოს გაასინჯა, მკვდარი იყო, ასე თქვეს ექიმებმა, მაგრამ დიტომაც გადაამოწმა, პულსი მართლაც რომ აღარ უცემდა, ალიოშა მოკვდა. სასწრაფომ საკაცეზე გადააწვინა თაკო და მანქანაში ჩასვევს, მაშინვე გააქციეს საავადმყოფოში, ერთი სიტყ ის თქმაც ვერ მოასწრეს ლექსომ და იოანემ, პოლიციის მანქანით გაჰყვნენ უკან. მისი ტრამვები საკმაოდ სრრიოზული იყო, ექიმები იმედოვნებდნენ რომ საავადმყოფომდე ცოცხალს მიიყვანდნენ, ყ ელაფერი ცუდადიყო, მაგრამ თაკო ბედნიერი იყო, ის მჯვლელი ვეღარავის შეაწუხებდა, დიტო, ლექსო და იოანეც კარგა დიყვნენ, ლიზაც უსაფრთხოდ იქნებოდა. მერე რა რომ სიკვდილის წინაშე იდგა, არ ეშინიდა სიკვდილის. გონება დაკარგა, მომენტალურად გუკმაც შეწყვიტა ფეთქვა... ექიმებმა მაშინვე გუკის მასაჟი გაუკეთეს და როგორღაც აიძულეს მობრუნება. ფიქრებში იყო, ცდილობდა იმ გაუსაძკის ტკივილზე არ ეფიქრა რასაც განიცდიდა, მხოკიდ ლექსოზე ფიქრობდა, მასთან გამომ$ვიდობება ვერ მოასწრო, ამიტომ არ აპირებდა ისე წასვლას საავადმყოფომდე ორჯერ კიდევ გაუჩერდა გული, მაგრამ ექიმებმა მისი მობრუნება ორჯერვე შეძლეს. სასწრაფიდ გააქციეს საოპერაციოში.ბიჭებიც მალე მივიდნენ. ლექსო სკამზე იჯდა და ვეღარ აზრივნებდა მის გვერდზე ექთანთა დახლუ იდგა და მათ საუბარს მოჰკრა ყური.
-წეღან ახალგაზრდა გოგო მოიყვანეს, იმედია გადარჩემ გული ძალიან ნელა უცემდა, იმედია შუა ოპერაციაში არ გაუჩერდება.
-იმედია, სასწრაფოს ექიმმა თქვა გზაში სამჯერ მაინც გაუჩერდა გულიო, ეს გოგო სიკვდილს ებრძვის, იმედია ყველაფერი კარგად იქნება.
-ახლაც შოკშია ის ექიმი, ვერ ხვდება როგორ მოახერხა მი გულის ამუშავება სამჯერვე.
-როგორ მოახერხა და ის გოგო სიკვდილს არ აპირებსხ როგორც ჩანს.
ლექსოს ჰაერუ აღარ ჰყოფნიდა, გარეთგამივარდა და შენობასთან ჩაიკუზა, სიგარეტი ამოიღი და გააბოლა, დიდი ხნის შემდეგ მაინც მოწია, ვერ შეეწინაღმდეგა სურვილს. ცუდად იყო. საშინლად ეშინოდა საყვარელი ქალის დაკარგვის, სიგიჟენდე უყვარდა, მის გარეშე ვერ იცოცხლებდა, ახლა მიხვდა. მიხვდა ლექსო რას ნიშნავს სიტყვა "სიყვარული" მოხვდა მის მნიშვნელობას. გარეთ გამივარდა იოანე და ცხვირწინ აეტუზა.
-რეანიმაციში გადაიყვანეს,იქ არ შეგვიშვებენ, ექიმი ამბობს რომ ეს 24 საათი კრიტიკუკია, იმედივნებენ რომ კომაში არ ჩავარდება, ყველაზე ცუდი კი ისაა რომ გუკის გაჩერების საშიშროება კიდევ არის, არ იციან შეძლებენ თუ არა მის გადარჩენას, თითქმის არცერთი ნეკნი აღარ აქვს მთელი...
-იოანე გაჩუმდი მეც ვიცი რა დაზიანებები აქვს, ნუღარ მეუბნები გული ისედაც ცუდად მაქვს.
-წამოდი სიგნით შევიდეთ, ცოტახნით მაინც შეგიშვებენ მასთან.
-კარგი.
ექიმს სთხოვეს და ლექსო შიგნით შეუშვეს, თაკოს სხეული რომ დაინახა გული შეეკუმშა. ათასნაირ აპარატზე იყო შეერთებული ყველგან ბინტი ან ღაბაშირი ჰქობდა დადებული. პატარა გოგის მიუახლივდა ვეღარ შეძლი ფეხზე დგომდა და მის წინ ჩაიკეცა.
-გემუდარები, სიხარულო მარტოს ნუ დამტოვებ, უშენოდ მეც მოვკვდები, ნუ გამინეტებ უშენო სიცოცხკისათვის, მე მიყვარხარ. გესმის? ჩემი სული ხარ, შენ თუ დამტოვებ იციდე ჩემი სული უკან გამოგყვება.
ექთანი შევიდა შიგნით და აცნიბა, რომ დრო ამოიწურა, სთხივაოაციენტი მარტო დაეტოვებინა . სასოწარკვეთილი გამოვიდა, სახეზე თაკოს სიცოცხლის ნიშანიც არ აღებეჭდებოდა, გული უსკდებოდა, ეშინოდა მისი დაკარგვის.
-ლექსო როგორაა? იოანეც და დიტოც არ იყვნენ კარგ დღეში, მათაც ძალიან უყვარდათ თაკო, მათაც ეშინოდათ მისი დაკარგვის, სასოწარკვეთა აღებეჭდებოდა სამივეს.
-არ ვიცი, სახეზე სიცოცხლის ნიშანიც კი არ აქვს, ცხრაასნაირ აპარატზეა შეერთრბული.
-ხომ იცით რო გადარჩება....დიტო ეცადა გაემხნევებინა იოანე და ლექსო.
-უნდა გადარჩეს, უნდა იბრძლოს მარტოს არ დამტოვებს.
-რათქმაუნდა არ დაგტოვებს ლექსო, ვერც კი წარმოიდგენ როგორ უყვარხარ, მარტოს არ დაგტოვებს, არც შენ, არც მე და არც დიტოს.

-ბიჭები სჯობს სახლში წავიდეთ, ცოტა დავისვენოთ, ტანზე გამოვიცვალოთ და მერე უკან მოვიდეთ.
-თქვენ წადით მე აქ დავრჩები.
-არა ლექსი არ არ დავრჩებით, წავაკთ და უკან მოვალთ.
-მისი დატოვება არ მი და დიტი, იქნებ გონს მივიდეს და აქ რონ არ დავხვდე ეწყინება.
-მოდი ასე მოვიქცეთ, წამოდი გამოიცვალე და ეგრევე უკან მოგიყვან.
-კარგი.
სახლში წავიდნენ. დიტომ შეასრულა პირობა, როგორც კი გამოიცვალე სუკან დაბრუნდნენ.
ის ღამე ძლივს გადააგორეს. დილით ექიმი შევიდა გასინჯა თაკო და უკან რომ გამოვიდა სამივე წინ აეტუზა.
-როგორა?
ერთხმაში ჰკითხეს ექიმს.
-დაზუსტებით ვერაფერს ვიტყვი, რაც მთავარია წიხანდელმა ღამემ მშვიდად ჩაიარა, ახლა მთავარია გონზე მოვიდეს.
-მადლობა.
მთელი ჯვირა ისე გავიდა, რომ ექიმის სოტყვები დაიზეპირეს, ზუსტად ვერ ვიტყვი მთავარია გონს მოვიდეს. რახან საშოში აღარაფერი იყო, სუნთქვითაც თავისით სუნთქავდა პალატაში გადმოიყვანეს. ერთმანეთს ანაცვკებდნენთქო დიტო, ლექსო და იოანე რომ ვთქვათ ტყუილი იქნება, ლექსო იქიდან არ მიდოდა, მარტოს წამითაც არ ტოვებდა. ბიჭები რონ გაისტუმრა კექსომ, სკამი მიიდგა თაკოს საწოლთან ისევ და თავი ჩამოდო უკვე იძინებდა, ვიღაცის ხმამ რო გამოაფხიზლა.
-ლექსო, მტკივა, ყველაფერი მტკივა...სწრაფად წამოყო თავი და თაკოს აცრემლებული თვალები რომ დაინახა გაუხარდა, ის გაუხარდა რომ გონზს მოვიდა, მაშინვე ექიმებს დაუძახა. სწრაფად შევიდნენ გასინჯეს და ტკივილგამაყუჩებელი გაუკეთეს.
ექიმი გასინჯვას რომ მორჩა მაშინღა მიუშვა თაკოსთან დიტო.
-ნერები უკვე მოხსნილი გაქვს, სერიოზული დაზიანებები აღარ გაქვს უკეთესობისაკენ მიიწევს შენი ჯანმრთელობა და იმედია ასე გაგრძელდება.
-დიახ დიახ.
-მე დავტოვებთ.
როგორც კი გავიდა ექიმი, ლექსომ ლოყები, ტყჩებუ, შუბლი და ცხვირი ნაზად დაუკიცნა ეშინოდა რამე არ ვატკინოო.
-როგორ შემაშინე არამზადა ქალო.
-მეც მომენატრე კი.
-ჩემი პატარააა, ღმერთო რა ბედნიერი ვარ, მადლობა ღმერთს თვალები გაახილე.
-ლექსო იმას რა დაემართა?
-ვის? ვინც გაგიტაცა იმას? მოკვდა, სამჯერ შეამიწნა დიტომ, სანამ დამარცხავდნენ კიდევ შეამოწმა, რომ ვერ მოეტყუებინათ.
-გასაგებია, მე როდის გამწერენ?
-არ ვიცი.
-და ჩვენ რა ბედი გვეწევა?
-ჯერ კიდევ გაბრაზებული ვარ შენზე, რომ მიმატოვე, ასე რომ შემორიგება მოგიწევს, დალშე რა მიხდეაბ მე ვიცი.
-საძაგელო, სამაგიეროდ არაფერი დაგენართა და ცოცხალი ხარ.
-სამაგიეროდ შენზე ნერვიულობამ რამის შემიწირა, იცი როგორ შემაშინე?
-ახლა ხომ კარგად ვარ.
-მეგონა დაგკარგავდი, ექიმები იმედს არ იძლეოდნენ.
-ბოდიში...ტუჩები ბავშვივით დაბერა თაკომ და ლექსოს საყვარელი სახით გახედა.
-ღმერთი როგორ მენატრებოდი...ჩაილაპარაკა და თაკის ტუჩებზე დააცხრა, გული გამალებით უცემდა ლექსოს, თაკოს გულის ცემის აჩქარებას კი აპარატი წარამარა ამცნებდა, მაგრამ ტურადღებას არ აქცევდნენ. მე გამოწერეს სავადმყოფოდან. თუმცა მანჩოსთვის ჯერ კიდევ არ ჰქონდათ ნათქვამი ვინ იყო.
-როდის უნდა უთხრათ?
სახლში შემოჯლაგუნდა ლექსო და თაკოს მიუჯდა გვერდით.
-ხვალ იოანეს დაბადების დღეა და ალბათ ხვალ ვეტყვით.
-ძალიან კარგი, შენ ქალბატონო სკოლაში სიარულს არ აპირებ?
-აუ სკოლა, სულ დამავიწყდა, ორშაბათიდან ვივლი.
-ყავა მინდა მიდი გამიკეთე რა.
-ჩემი შეყვარებული ხარ თუ დიტო ხარ მეორე ვერ გამიგია რააა.
-დიტოს თავი დაანებე და წადი ყავა გაგვუკეთე მე და ლექსოს.
-კარგი ჰოო.
სამზარეულოში შებიდა და ყავის კეთება დაიწყო, ლექსოც შევუდა უკნიდან მიეპარა და მიეხუტა, კისერში გენრიელად აკიცა და ჯიბიდან ბეჭედი ამოაძვრინა.
-მგონი დროა პატრონს დაუბრუნდეს არა?
-მმმმ....კი.
-აღარ გაბედო ამის მოხსნა.
-კარგი..ლოყაზე აკოცა და ყავა მიაწოდა, დიტოსაც გაუტანეს. მოკკედ ყველაფერი უკეთესობისაკენ შეიცვალა, თაკოს კოშმარები აღარ აწუხებდა, აღარ ეშინიდა საყავრელი ხალხის დაკარგვის, ახლა ყველაზე ნეტად იმაზე დარდობდა, მანჩო და იოანე როგორ მიიღებდნენ მას. უკვე 20 იანვარია იოანეს დაბადებსი დღე, თაკო სარკის წინ კიდევერთხელ დატრიალდა და მოხლოდ ამის შემდეგ ჩავიდა ქვემოთ.
-წავედით?
-ჯერ სახლში და ემრე რესტორანში ხო.. დააზუსტა ლექსომ.
-აჰამ....წინ აეტუზა ლექსოს თაკო, ბიჭნა წელზე მოხვია ხელი, ყურთან აკიცა და კომპლიმენტითაც დააჯილდივა.
-ულამაზესი ხარ.
სახლში, რონ შევიდნენ. იგრძნო თაკომ თუ როგორ უკანკალებდა ფეხები. საშინლად ნერვიულობდა.
-მანჩოოო იოანეეე...სახლში შესვლის თანავე დაიღრიალა დიტომ. ორივენი გამოცვივდნენ მისაღებში.
-რა მოხდა...დამფრთხალი სახით იკითხა იოანემ.
-არაფერი, რაღაც გვაქვს მკსაყოლი ამიტომ დაგიძახეთ.
-რა ხდება? (მანჩო)
-გახსოვს მანჩო შენი წმრის მეორე შვილზე რომ საუბრობდი ადრე? სახლში რომ ვერ მოაყვანინე.
-ხო მახსოვს.
-დაიცადეთ მამაჩემს სხვისგან ჰყავდა შვილი?
-ჰო.
-და დედა არ იყო წინააღმდეგი სახლში რომ მოეყვანა?
-არა, იმ გოგოს დედა აღარ ჰყავდა, მე კიდევ სულ მინდოდა მეორე შვილი, თუმცა ეს შეუძკებეკი იყო, მეტ შვილს ვერ გავაჩენდი, ამიტომ ვთხოვდი მამაშენს მოეყვანა ის გოგ ჩვენთან, მაგრამ არ მოჰყავდა.
-მიზეზი თუ იცი რატო არ მოიყვანა? საუბარში ჩაება დიტოც.
-მგინი უნდიდა მარტოს გაეზარდა და მერე იმავე საქმეში ჩაეთრია რომელშიც თვითონ იყო, ამიტომ მაგაზე ხშირად ვკამათობდით.
-გოგო თუ არის რატომ უნდა ემუშავა იქ სადაც თვითონ მუშაობდა?
-არ ვიცი იოანე.
-მოკლედ გეტყვით, ის გოგო მართლაც ჩაება მამამისის საქმიანობაში მაშინ როდესაც გაიტაცეს, მას მერე მე შემხვდა, მე წავიყვანე ჩემთან, მასთან ერთად ვცხოვრობდი და საკმაოდ კარგად მივლიდა, როცა საქმეში დახმარება მჭირდებოდა მეხმარებოდა, ახლა კი ნან საბოლოო საქმე დაასრულა და ოჯახის გაცნობა მოინდომა, ოჯახის რომელიც არცკი იცოდა რომ ჰყავდა, აბა თუ მიხვდებით ვისზეა საუბარი?
იოანე დაფიქრდა, ჯერ დიტოს შეხედა მერე თაკოს, მერე ისევ დიტოს, ისევ თაკის და პირი ღია დარჩა
-ღადაობთ ტო??
ერთი შეჰყვირა და თაკოს მივარდა ისე გადაეხვია რმაის გაგუდა.
-შენ ხარ ხო?
-კი.
-გაიგე მანჩო ახლა და მყავს, ჩემი აზრზე ხართ? უფროსი ძმა ვარ. ნერვებს მოგიშლი ხოლმე.
-სულელო.(თაკო)
მანჩო მივიდა და ორივეს გადაეხვია, არ ელოდა თაკო ასეთ რეაქციას ეგონა შოკი ექნობოდათ, როდესაც გაიგებდნენ ვინ იყო, მაგრამ ყველაფერი პირიქით მოხდა. დაბადების დღეზე ძალიან კარგად გარრთნენ, იოანე თითქმის არ სცილდებოდა გვერდიდან, მაგრამ ლექსოს რომ გახედავდა ადგილს უთმობდა ხოლმე.
სწავლა მალე დასრულდა, ატესტატი ორივემ აიღო, ეროვნუკებზეც გავიდნენ და ახლა გილის ფანცქალით ელოდებოდნენ პასუხებს. ყველაფერი კარგად იყო. დიტო საქართველოში გადმოვიდა და მანჩოს შეუსახლდა. თაკოს ახლა ორი თავის ტკივილი ჰყავდა, ჯერ იოანე არ აკლებდა აგიჟებდა და ახკა დიტოც დაემატა, თუმცა ლექსოც არ აკლებდა ნერვების მოთხრას. მოკლედ სულ იმას ებუზღუნებოდა მანჩოს თაკო რომ ესენი ჭაღარას ნადრევად გამიჩენენო. როგორც იქნა პასუხებიც მოვიდა, თაკომაც და ლექსომაც ილიაში ჩააბარეს, კექსომ იურიდიულზე, თაკომ სამედიცინოზე. თაკოსთან ბედნიერი შევარდა, პატარა ქალბატონი ხელში აიტაცა ლექსომ და დაატრიალა.
-ჩავაბარეთ, სიხარულო.
-ხოო, დამსვი ახლა დამეხვა თავბრუ.
ძირს და სვა და ახლა ისე გადაეხვია, რამის გაჭყლიდა. მოკლედ ყველა გახაეხვია ამ ორს და თაკო უკვე იხვეწებოდა გამიშვითო.
-აბა სად წავიდეთ დასასვენებკათ? (ლექსო)
-ჯერ ზღვაზე მერე მთაში, მერე კიდე მოვიფიქროთ. დიტო და იოანე ხო წამიხვალთ?
-აბა რას ვიზამთ, მარტოებს არ გაგიშვებთ....ორივემ ერთხმად უთხრა.
-სამაგიეროთ დედიკონა გამიშვებდა, ის მაინც მენდობა ხო.
მივიდა მანჩოს გადახვია ხეკი და ლოყები დაუკიცნა.
-შეიძლება, რატომაც არა.
მოკლედ ზღვაზე წავიდნენ, ორუჯებოდა თაკო უცბე რომ დასტაცა ლექსომ ხელი და წყალში გააქანა.
-მიყვარხარ.
-მეც მიყვარხარ.
-მოდი დაგნიშნავ რაა და სწავლის დასრულების მერე ცოლად გამომყევი.
-დავფიქრდები.
-მოგიტაცებ იციდე.
-მერე რა უკან ვერ წამოვალ თუ რა, რას მაშინებ ერთი ვიცოდე.
-გავიბუტო?
-ლექსოო კარგი რაა, მაგაზე ფიქრი ჯერ ადრეა.
-კარგი ჰო.
ოთხი წლის შემდეგ:
ლექსომ სწავკა დაასრულა და პროფესიისათვის შესაფერისი სამსახურიც იშოვა, თაკო ჯერ კიდევ სწავლობდა მას კიდევ დიდ ხანს მოუწევდა სწავლა. ლექსოს გადაწყვეტილი ჰქონდა, რომ თაკოს ცოლად მოიყვანდა, ამიტომ ჯერ მანჩოსთან მივიდა და დაელაპარაკა, რაღათქმაუნდა მანჩოს ლექსო ძალიან უყვარდა და თანაც უკვე ხუთი წეკია რაც თაკო და ლექსო შეყვარებულები არიან, ამიტომ დრო იყო ლექსოს ხელი ეთხოვა, იოანეც არ იყო უარზე, დიტოზე ხომ საუბარი ზედმეტია. საღამოთი თაკო სახლში კი არ მივიდა მიიტანეს.
-ეს გამოცდები მომიღებს მე ბოლოს რააა...ჯიჯღინით შეაღო კარები. დაჯდა თუ არა ლექსომაც მკსწერა გამოდიო....ამანაც რა კაი დროს იცის ხოლმე მოწერა.
ადგა გამოიცვალა და გარეთგავიდა. მანქანაში ჩასხდნენ და ლექსომ მანქანა დაქოქა.
-მშვიდობა?
-კი სიხარულო.
-სად მივდივართ?
-ჩენთან სვანეთში.
-ლექსო რა ხდება? რა დროს სვანეთია, ჯერ გამიცდები არ დამისრულებია.
-ისე უბრალოდ მინდა და მინყავხარ, ხომ გითხარი მოგიტაცებთქო.
-რაო?? გააფრიენ?
-არა, დიმა და ლაშაც იქ არიან, მგონი ლიზაც იქაა.
-ის რაღან გააგიჟა.
-ლიზა რამდენი ხანია არ გინახავს, წლებია რაც წასულია სასწავლებლად, დაასრულა სწავლა და ჩამოვიდა, ხოდა რომ გაიგო ყველაფერი ატყდა დაგეხმარებითო.
-ხოო, დიდ ხანია არ მინახავს. დაიცა დაიცა ანუ ყველამ იცის ჩემს გარდა რო მიტაცებ?
-შენც ხო გაიგე რო გიტაცებ.
-მე არ მოგიყვები გააჩერე მანქანა გადავალ.
-რეებს ბოდიალობ.
-მანქა ა გააჩერე თორე გადავხტები.
-გაგიჟდი?
-გააჩერეთქო!
მანქანა გააჩერა და თაკოც გადმოვიდა, ლექსოც გადმოჰყვა მაჯაში სტაცა ხელი და თავისკენ შეატრიალა
-რად აკეთებ ქალბატონო?
-ველოდები, როდის მკითხავ.
-რა უნდა გკითხო?
-მოიცა რაა, არ აპირებ დასვა ის კითხვა ხელის თხოვნისას რომ სვამენ ხოლმე?
-გამომყვები ცოლად?
-კი.
-ვერ გავიგე?
-გამოგყვები, მზად ვარ აგიტანო როგორც ქმარი.
-ჩემო გიჟო გოგოვ მიყვარხარ.
-მეც მიყვარხარ.
სვანეთსი ავიდნენ და მოიტყუეს ვითომ იჩხუბეს, სულ ყველას დაუხეთქეს გულები, ბოლოს რომ გამოტყდნენ, ძლივს გადაურჩნენ ბავშვებს. მოკლედ ლექსომ ცოკი მოიყვანა, თაკო გათხოვდა და ამით ბედნიერი იყო, ერთი იოანეს ვერ დასწერეს პირჯვარი ცოლის მოყვანაზე, აცრილი ვარ ცოლზეო გაიძახოდა, არც დიტო ჩამოუვარდებოდა. ლექსოს და თაკოს ქორწინებიდან ცხრა თვე გავიდა, თაკო სულ წუწუნებდა, ლექსოს ნერვები ოიკზე ჰქონდა რამის გაქნია თაკო.
-გოგო რა გაწუწუნებს.
-აუუ ლექსო მშია.
-წეღან არ ჭამე?
-ხო და მაინც მშია რა ვქნა რა გავაკეთო.
-ჭამე.
უცებ გაუელვა თაკოს თავში აზრმა და მაშინვე ოთახში ავარდა.
-დაიცა დაიცა, არაა, ღადაობთ?
-რა რა ხდება?
-დაიცა მოვალ მალე.
-სად მიდიხარ.
-მოვალ.
-გამიგყვე?
-არ მინდა.
-კარგი.
აფთიაქში ჩაირბინა და ორსულობის ტესტი იყიდა, სახლში შევიდა და ტესტი გაიჯეთა, დადებითი იყო. თვალები ცრემლებით აევსო, აბაზანიდან გამოვიდა კექსოს მივარდა და ჩაკოცნა.
-რა გჭირს რა გატირებს.
-ლექსო....მე...ორსულად ვარ...
-რა? რა თქვი?
-ორსულად ვარ სიხარულო.
ლექსო ხან თაკოს უყურებდა, ხან მუცელზე უყურებდა. თვალები ცრემლუთ აევსო ბედნიერი იყო, საშინლად ბედნიერი, თაკოს გადაეხვია, სახე და ყელი დაუკიცნა, მერე მუცელზეც აკოცა.
-მიყვარხარ პატარა ქალბატონო, შენ მაბედნიერებ, ჩემი ბედნიერების ელექ ხარ.
-მეც მიყვარხარ.....

დ ა ს ა ს რ უ ლ ი.

ძალიან დიდი ბოდიში დაგვიანებისათვუს, ასევე ბოდიში შეცდომებისათვის და ძალიან დიდი მადლობა რომ კითხულობთ ჩემს მოთხრობას, სულ მოუთმენლად ველი შეფასებებს იმედია მოგეწონებათ. ❤????