ხუთი წლის შემდეგ,დღეს, პირველად დავდგი საკუთარ მიწაზე ფეხი. პირველად შევაღე მონატრებული სახლის კარი და შევიგრძენისითბ,რომელსაც ყოველ გაღვიძებისას ვგრძნობდი. ლალი და დათო ჟღურტულებდნენ პატარა ბავშვებივით. გამეღიმა,ისე საშინლად მომენატრა მათი ხმა ცრემლებმა თავისით გაიკვლიეს გზა თვალებიდან. გასასვლელში შემეჩეხა ლალი და უამრავი ემოცია მოაწვა
-დედი...ვაიმე დედი...შენ ხარ თიკუნა?
- ხო დედი მე ვარ- ამოვილუღლუღე ხა ვუმატე ტირილს,ლალიც ჩემთან ერთად ტიროდა
-თიკუნა დე...დედი...ჩემო ანგელიზო...-მომვარდა და ჩაიკრა გულში. ღმერთო საშინლად მენატრებოდ ამისი ჩახუტება. უცებ მომშორდა და ჩემს სახეზე ათამაძებხა თბილ ხელებს
-დე მართლა შენ ხარ დედი...არ მჯერა... როფორ მენატრებოდიიცი?
-მეც ჩემოცხოვრებავ!ძაოიან!
-დათოოოო მოდი აქ მალე
- რა ხდება ლალი-შეწუხებული გამოვიდ ამამა და ჩემს დანახვაზე შეკრთა
- თიკუნა
-მა...-გაშეშდა ვერც ინძრეოდა და ვერც ვერაფერს ამბობდა..ბოლოს ძლივს წარმოთქვა რამდეიმე სიტყვა და ჩანიკრა გულსი
-აღარ დაგვტოვო რა მამი..არასდროს.
- იცი როგორ მომენატრეთ?-გავუღიმედა ლალიკოს გადავხვიე ხეოი მათანერთად-საშინლად!ყოველი წამი მტკიდოა თქვენს გარეშე მა! არ შემეძლო! ვეღარ ვჩერდებოდი ! მოვედი აქ ვარ აღარ წავალ ვეღარ წავალ თქვენზე მეტად ვერავინ მომიშუშებდა ტკივილს...-ვუმატე ტირილს დაორივენი მეხვეოდნენ და თავადაც ტიროდნენ..
-მა,დე სად არის ცოტნე?
- თავის ოთახშია ჩემო ლამაზო. ავიდეთ?
- მა რომ არ მაპატიოს? როგორიყო? რას შვებოდა? გული გამისკდება რომარ მაოატიოს დე
-დედიი გაოატიებს იმასაც ისე ძლიერ ენატრებოდი სულ მოწყენილი იყო ამბობდა ჩემი თიკუნა არ არის აქ და სანამარ ჩამოვა რანაირად უნდ აგავიცინოო..
- მართლა არ იცინოდა დედი?
- არა დედი მამაშენის თავს ვფიცავარ...
-მარტო ავალ კარგი?
-კარგი ჩემო ცხოვრებავ-მამამ შუბლზე მაკოცა ღრმად ჩავისუნთქე და ცოტნეს ოთახისკენ ავიღე გეზი. მეორე სართულზე რომ ავედი ჩვენი საყვარელი მუსიკის ხმა გავიგე და ტანში სასიამოვნოდ გამცრა . ძალიან მენატრებოდა ჩემი ძმა და ძალიან მტკიოდა ყველას ტკივილი რომელსაც მარიამი ერქვა და ვნანობდი რომ დავტოვე ყველაზე მეტად ვისაც ვჭირდებოდი ის ადამიანი დავტოვე..
- ცოტნე - კარი რომგავაღე კედელს მივეყრდენი,როგორც თავად აკეთებდა ხოლმე ჩემს ოთახში შემოსვლისას. ვნერვიულობდი შიშმა ამიტანა.
- ცოტნიკო - მუსიკა გამორთო ჩემსკენ არც გამოუხედავს ზურგით იჯდა და დაბოხებული საშინელი ტკივილნარევი ხმით მიპასუხა
-ჩამოხვედი.
-ჩამოვედი ცოტნე
- დაბრუნდი თიკა?
- ჰო ცოტნე
- რატომ? -მხოლოდ ახლაღა შემომხედა და მე პირველად ვერ ვიცანი მისი თვალები
-მომენატრეთ ცოტნე!ყვეკა მომენატრა ! განსაკუთრებით შენ მომენატრემტკიოდა მეწვოდა სული. მტკივა რომდაგტოვე ყვეკა რომ დავტოვე მტკივა რომ ასეთი სუსტი აღმოვჩნდი გესმის?
- იცი როგორ მჭირდები...-აემღვრა ჩემს ძმას ტვალები და გამიღიმა იმ ღიმილით მე რომ მიყვარს. მე ვტიროდი ემოციებს ვეღარ ვუყრიდი თავს აღარაფერს მეუბნებოდა უბრალოდმიყურებხა და იღიმოდა
-გალამაზდი იცი?
- ცოტნე ვერ მაპატიებ?- უეცრად ვკითხე და თვალებში შევხედე ისევ გამიღიმა და მომიახლოვდა
-გეფიცები , შენს სიცოცხლეს გეფიცები შევეგუე ამ ტკივილს ჩვეულებრივად ვაგრძელებ ცხოვრებას მაგრამ რაც სულს მიფორიაქებდა ყველაზე მეტად ეს შენი მონატრება იყო. მაპატიე გევედრები არაფერი რომარ ვიცოდი შენზე მაოატიე რომ გითხარი აღარ დამენახო მეზიზღებიმეთქი ყველაზე მეტად მიყვარხარ თიკა. ჩემო სილამაზევ მომენატრე საშინლდ მომენატრე თიკუნა!
-მიყვარხარ ცოტნე ყველაფერზე მეტად ! აღარ წავალ არასოდეს შენს გამო სიცოცხლესაც დავთმობ ჩემო ერთადერთო ძამიკოვ!
- მოვრჩეთ გირილს ხო ხუთი წელი დიდი დროა გამინელდა ტკივილი!
- ცოტნე
-ჩუ რა . მაგრად მომენატრე ტო
-წამო ქვემოთ- ჩავეხუტე ძლიერ და კიბეები ჩავირბინეთ. ოთხივე ბედნიერები ვუყავით სამივე ანათებდნე მე კი გული მქონდამკვდარი..საღამოს მე და ცოტნე გავედით მეგობრებს გაგაცნობო მითხრა..მის ერთ-ერთ ძმაკაცთან მივედით ძალიან დაძაბულები იყვნენ. ვერ გამეგო რა ხდებოდა სანამ მეორე ოთახიდან ლიკა არ გამოვიდა ჩემს დანახვაზე გაშეშდა თვაკები ამეღვრა -ვიცოდი რომ დაბრუნდებოდი!- მხოლოდ ეს მითხრა და ძალიან მაგრად ჩამეხუტა
-მომენატრე ლიკუ
-მეც ჩემო ანგელოზო- ატირდა ჩემი დაქალი ბოლოს ყველა ჩვენ გვაწყნარებდა...
ცოტნეს მეგობრები გავიცანი კარგი ბიჭები არიან მაგრამ თავს მაინც უხერხულად ვგრძნობდი ამიტომ ცოტნეს და ლიკას გადავუჩურჩულე რომ აივანზე გავიდოდი და მალე დავბრუნდებოდუ. ავდექი და იქაურობას გავეცალე ბოდიშის მოხდით
აივანზე რომ გავედი სიგარეტი და ასანთი მოვიმარჯვე. მოვუკიდე ერთღერს და ღრმა ნაფაზი დავარტყი. ციოდა დ ამაკანკალებდა ცრემლები მომდიოდა სიხარულისგანაც და დიდი ტკივილისგანაც..კარი გაიღოდ ავიღაც შემოვიდ ამისთვის ყურადღება არ მოიქცევია უცებ მოვიშორე ცრემლები
- რატომ ტირი?
- რა მნიშვნელობა აქვს შენთვის?! - გავხედე ბიჭს და ლამაზი მწვანე თვალები შემრჩა გამეღიმა,ზუსტად მარიამის მსგავსი თვაკები ჰქონდა
- მომე რა ერთი ღერი
-აიღე- სიგარეტი გავუწოდე და მის თვალებს კვლავ არ ვაშორებდი მზერას
- ლამაზი ხარ რომ ტირი-ჩაეღიმა
-და ისე მახინჯი ვარ თუ?
- მე რავი აბა, ისე არ მინახიხარ
- ახლა მოხვედი?
-კი ახლახანს
- და შიგნით რატომ არ დარჩი?
-ხმაური არ მიყვარს თიკა
- გაგიგია უკვე ჩემი სახელი
- ხო რა რაღაც პონტში კიგიცნობ ხო აზრზე ხარ
-არ ვარ
- რატოუხეშობ ტო რა გჭირს
ამოვიოხრე და ცრემლებმა კვლავ იწყეს დენა.
- წვიმს. გიყვარს წვიმა?
-კი თიკუ წვიმიანი დღეები განსაკუთრებულად კარგია...
ხმა აღარ ამოგვიღია არცერთს ქარმა დაუბერა უცებ და სიცივისგან გამაკანკალა
-ჩაიცვი რა ხოხედავ გცივა - მითხრა უხეშად მისი ქურთუკი დამიტოვა თვითონ კი შიგნით შებრუნდ

________________

გამარჯობა ბავშვებო..მინდა რომ ძალიან ლამაზიისტორია შევქმნა და ამისათვის თქვენი დახმარება დამჭირდება აუცილებლად..დიდ იმედი მაქვს რომ ადმინისტრატორები გამოაქვეყნებენ მას და ბევრი წაიკითხავთ.. მადლობა წინასწარ!!