ჩემს წინ იწვა, სახეზე მეფერებოდა და შიგადაშიგ ეღიმებოდა.
-დიმაშვიდობისა.-ხმადალა ვუთხარი და მზერა ავარიდე.
-შემომხედე.-სახე მისკენ შემაბრუნებინა.-რამე ხდება?
-კი ხდება.-ცრემლები გადმოვყარე.-გუშინდელი ღამე შეცდომა იყო. ეს არ უნდა მომხდარიყო. -ფეხზე წამოვდექი, ხალათი სასწრაფოდ მოვიცვი და გარეთ გავვარდი. სააბაზანოს კარები ხმაურით მოვიჯახუნე. ცხელი წყლის ქვეშ დავდექი და ვაჩეს ყვირილს ყურადღებას არ ვაქცევდი. ბოლო ხმაზე ვტიროდი. რომ ვიაზრებდი რაც გავაკეთე, რა დაუფიქრებლად მოვიქეცი მრცხვენოდა ჩემი თავის, დედაჩემისთვის როგორ უნდა შემეხედა.
-ღმერთო მეშინია..-ორივე ხელი მკერდძე შემოვიხვიე და ჩავიკეცე. კიდე დიდხანს ვიგლოვდი ჩემს თავს ვაჩეს სააბაზანოს კარები რომ არ შემოემტვრია.
-რა სცენებს მიმართავ გოგო.-გაავეული მეცა მხრებში ჩამაფრინდა და კედელზე მიმაყუდა.
-მე გაიძულე? თუ არ იყავი მზად რას მიწვებოდი, და თუ გინდოდა ახლა რა სცენებს დგამ. -მისი სიტყვები უარესად მინადგურებდა სულ და გულს. მაგრამ მართალი იყო.
-ხელი გამიშვი.-მთელი დარჩენილი ძალა მოვიკრიბე.-ხელი მომაშორე და მეორედ არ გაბედო შეხება. საერთოდ არ ყოფილხარ ის ვინც მე მეგონე. შევცდი, შეცდომა დავუშვი მაგრამ არაუშავრს ვის არ მოსვლია.-თვალიდან წამოსული ცრემლი მოვიშორე. სახე ახლოს მივუწიე.- მე და შენ საერთო მხოლოდ კედელი გვექნება. მე დანის არ დავტოვებ და მოვუვლი, თორე შენნაირი კაცის გვერდით კაცმა არ იცის რა გაიზრდება.. -მისი სუსტი ადგილი ვიპოვე..-უფრო მაგრად მომიჭირა მხრებში ხელი.-მეორედ არ მომეკარო.-ხელი გავაშვებინე და არც კი მიცდია ჩემი შიშველი სხეულის დაფარვა ისე გავედი ოთახში.კარის მიკეტვა და ჩემი ტირილი ერთი იყო. თავს შეურაწყოფილად ვგრძნობდი.მაგრამ მხოლოდ ჩემი ბრალი იყო რაც მოხდა. მთელი დღე ოთახიდან არ გამოვსულვარ.ნელი დეიდამ რამდენჯერმე მთხოვა საჭმელად ჩასვლა, მაგრამ ისიც იქ იყო და სურვილი არ მქონდა მის სიახლოვეს ვყოფილიყავი. საღამოს ჩავიცვი და ჩავედი.
-არ დამაგვიანდება მალე მოვალ.-ზედ არ შემიხედავს ისე ვუთხარი ვაჩეს
-სად მიდიხარ.?
-მეგობარი უნდა ვნახო.
-ვინ მეგობარი.
-ბექა.-ნიშნის მოგებით ვუთხარი.
-არ წახვალ.-მიბრძანა და ფეხზე წამოდგა.
-შორიდან მიყურე როგორ წავალ-ირონიულად გავუღმე და კარები გამოვაღე.უკან არც მომიხედავს ისე წავედი და პირველივე შემხვედრ ტაქსში ჩავჯექი.
-ელე-შორიდან მომეგება ბექა და ჩამეხუტა. მთელი ორი საათი ისე გულიანად ვლაპარაკობდით თითქოს ბავშვობის მეგობრები ვყოფილიყავით და არა დაშორებული წყვილი. ბექა ადამიანობის განსახიერება იყო.
-ელე ის შენი უფროსი მარტო უფროსია თუ უფრო მეტი?-ყავა მოსვა.
-ბექა..-მაშინვე ცრემლეი მომადგა.
-ელე რამე ხომ არ დაგიშავა.-წამოენთო მაშინვე.
-დაშავეით მე დავუშავე საკუთარ თავს. გუშინ მასთან..
-ვსო არ თქვა რაა.მივხვდი ყველაფერს. ეხლა რას იზამ წამოხვალ?-უარის ნიშნად თავი გავუქნიე.-რატო?
-2 წლიანი კონტრაქტი მაქვს დადებული და ვერ წამოვალ.
-აუ ელე ეს რა გააკეთე. ეხლოს არ გაიკარო. დამიჯერე ბევრჯერ ცდის შენთან დაწოლას. -თავზე ხელი გადაისვა ნერვიულად..-აუ როგორ მიჭირს ამის გააზრეა, ოხ ელენე.
-ბექა ვიცი რო საშინლად მოვიქეცი, მაგრამ ეს კაცი მაგიჯებდა, მისი ერთი გამოხედვა და ირგვლივ ყველაფერი ჩერდებოდა ჩემი ჰორმონების გარდა. -მძიმედ ამოვისუნთქე. -რას ვიზამთ, ყველას მოსდს შეცდომა, ნერვიულობით ვერაფერს შევცვლი.-მხრები ავიჩეცე.
-ბექა უნდა წავიდე რა.-წამოვდექი.
-დაიცა გადავიხდი და მე გაგიყვან.
-კარგი.გარეთ დაგელოდები.-გარეთ გავედი და მოუსვენრად დავიწყე სიარული. მალე გამოვიდა ბექა და მანქანით სახლამდე მიმიყვანა. გზაში თითქმის არაფერი გვილაპარაკია, ხვდებოდა რომ უხერხულად ვიყავი და არაფერს ზედმეტს არ მეკითხებოდა.
-თავი მაინც დაიცცავით?-ბოლოს მკითხა.-მისმა კითხვამ თავზარი დამცა.
-არა-შესინებულმა ვუპასუხე.
-ოხ ელენე საცემი ხარ.- თავი გააქნია.-მიდი გადადი არაფერზე იდარდო თუ რამე დაგჭირდა შენს გვერდით მიგულე.-გადავეხვიე.
-საუკეთესო ხარ ბექა, მადლობა გვერდით დგომისთვის..
-მიდი ელე აბა კარგად. იცოდე აკონტროლე ჰორმონეი.. -თბილად გამიღიმა.მანქანა დავტოვე და ეზოში სანამ შევიდოდი მოვბრუნდი და ბექას ხელი დავუქნიე, ისიც წავიდა. სახლში ფრთხილად შევედი, შუქები ჩამქრალი დამხვდა.ფრთხილი ნაბიჯით ავედი კიბეებზე. კარები გავაღე და შიგნით ოთახში შევედი.
-აა როგორი დრო გაატარე.-ბოხი ხმა გავიგე და შიშისგან ავხტი.
-ჩემ ოთახში რას აკეთე.
-გელოდებოდი.
-რატო.-მოკლედ მოვუჭერი და ჩანთა იქნვე დავდე.
- მაინტერესებდა როგორ გაერთე.
-მშვენივრად. ძალიან კარგი დრო გავატარე.
-გრძნობები ხომ არ გაგიახლდა?-მომიახლოვდა და კარებს ავეკარი.
-არა.
-რავი კი ეხვეოდით ერთმანეთს.
- და საერთოდ რატომ ინტერესსდები შენ ჩემი ურთიერთობებით? ვონ ხარ საერთოდ. რამდენს ბედავ. -ხმას ვერ ვაკონტროლებდი.
-ხმას ნუ უწევ. ვინ ვარ?-კითხვა გაიმეორა.-ის ვინც გუშინ ღამე გეფერებოდა, ვინც პირველად შეეხო შენს ეროგენულ ზონებს.პირველი მამაკაცი ვინც მლიიადან შიშველი გნახა.-ხმა ვნებისგან ეხრინწებოდა.
-პიველი და უკანასკნელი ღამე იყო ჩვენი. ეხლა კი გადი ჩემი ოთახიდან უნდა დავისვენო. -უფრო მომეკრო, ცხვირი ლოყაზე მომადო.
-დილის გამო ბოდიში.-კოცნა უნდოდა მაგრამ ხელი ძლიერად ვკარი.
-არ შეგიძლია დილით კახპა გამომიყვანო და საღამოს ბოდიში მოიხადო. ადამიანი ვარ, მტკივა. როგორ ბედავ ჩემს გრძნობებზე თამაშს. -ყელზე ძარღვები დამებერა, ტირილსაც ვერ ვახერხებდი.-ადამიანო გუშინ ღამე ყველაფერი წმინდა მოგეცი, მთელი სხეული დაგითმე. ცხოვრებაში პირველი იყო, იმის მაგივრად დილით სასოწარკვეთილი დაგემშვიდებინე, მეჩხუბე, მიყვირე..-ხელებს უისამართოდ ვიქნევდი და ბოლო ხმაზე ვყვიროდი.-რას ჩამიწექი თუ მზად არ იყავიო.-მისი სიტყვები გავიმეორე და ცრემლებმაც დაიწყეს დენნა, გაშეშებული იდგა და ყოველ ჩემ ხელის კვრას უსიტყოდ იტანდა. -არ ვიყავი მზად, მართალია, მგრამ შენი სურვილი მკლავდა. მინდოდა შენთან ყოფნა. ხო ჩემი სასურველი მამაკაცი იყავი. ის ყველაფერი შენ გქონდა რასაც ჭკუიდან გადავყავდი. საოცრად მინდოდა შენ ყოფილიყავი ჩემი პირველი. მაგრამ რას წარმოვიდგენდი რომ ასე დაასრულებდი ჩემთვის პირველ და დასამახსოვრებელ სექსი. -სასოწარკვეთილი სახით ვუყურებდი.-ბედავ და ბოდიშს მიხდი?-გამეცინა.-არა ვაჩე არ მჭირდება შენი ბოდიში. -კარები გავაღე.-წადი.!-უხმოდ გავიდა. კარები ისე მიიჯახუნა კინაღამ ჩამოვარდა.
მანქანის ხმა გავიგე. მივხვდი სახლიდან წავიდა, ალბათ სიმართლე არ ესიამოვნა. გულ ნატკენი განადგურებული დავწექი და როდის ჩამეძინა არ მახსოვს.
დილით ადრე გამეღვიძა, დასიებული თვალები მტკიოდა. ოთახი მოვაწესრიგე, დანის სათამაშოოები საწოლში ლამაზად დავაწყე, და გარეთ გავედი. სამზარეულოში ჩავედი, ყავას ვიდუღებდი როცა კარები გაიღო და პატარას დუდღუნი მომესმა.
-ჩემი გახარება მოვიდა?-სიხარულით გამოვართვი ვაჩეს ბავშვი და გულზე მივიკარი.-ვაიმე დნიკო როგორ მომენატრეე, ჩემი პაწაწუნაა. -ვეფერებოდი და თავზე ვკოცნიდი.
ვაჩემ ხელი გამოსწია ცემსკენ სახეზე უნდა მოესვა მაგამ სწრაფად გავეცალე.
-მე გითხარი შენ.-მაშინვე შემეცვალა ხმა.-აღარასდროს მომეკარო. -ჩემსკენ წამოღებული ხელი კედელს მიარტყა და გინებით ავარდა ზემოთ.-ნუ ყვირი ბავშვს ეშინია.-ოდნავ ხმამაღლა ვუთხარი ისე რო გაეგო.. -წამო ჩემო სიყვარულო ვითამაშოთ.-ეს ბავშვი მაძლებინებდა, ეს იყო ჩემი შვილი, კი მე არ გამიჩენია მაგრამ პირველი დღიდან მე ვუვლი. ხელში მეჭირა და ყავას ისე ვიკეთებდი.
-მეც გამიკეთე ყავა.-ბავშვი გამომართვა. იქვე სამზარეულოში დაჯდა..
-დანი მაა ეს გოგო გაგვებუტაა. -მის ნათქვამზე შემოვტრიალდი.-რა ლამაზი გოგო გვყავს სახლში მა, მე ძალიან მომწონს.-პატარას უცინოდა და თან ელაპარაკებოდა.
-ეგ ლაპარაკი არ გიშველის.-მადუღარა დავდგი და ყავის ფინჯანი მაგიდაზე დავუდგი.
-მამიკოს ეს ლამაზი გოგო ძალიან მოსწონს.-სახე ახლოს მიუტანა და თან ჩემს გასაგონრად უთხრა.
-დანი მამაშენი მატყუარააა.-არც მე დავაკელი.პატარა ორივეს გაიცებული გვიყურებდა და შიგადაშიგ გვიღიმოდა.
მალე ნელიკოც მოვიდა.
-ნელიკო ბავშვი შეგიძლია გაასეირნო?მე და ელენეს სალაპარაკო გვაქვს, სერიოზულ საკითხზე.
-კი შვილო რა პრობლემაა. ახლავე დავაწყობ პრიდუქტებს და პატარა ბიჭს წავიყვან. ურეაქციოდ ვიჯექი როცა დედაჩემმა დარეკა..
-დე როგორ ხარ?-მაშინვე ბედნიერმა ვუპასუხე.
-კარგად დე შენ როგორ ხარ. შვილო როგორ მომენატრე .
-მეც დეე ძალიან მომენატრე. შაბათს გამოვალ გნახავ.
-პატარა როგორ არის, მერე ერთი წამოიყვანე, შენს შვილს თუ არა მაგ პაწაწინას მაინც მოვეფერები.
-დე გეყო ჩემს შვილზე ლაპარაკი. -წამოვდექი და ცარიელი ფინჯანი ჩავდგი ნიჯარაში.ვიგრძენი ვაჩე როგორ მომეკრა მთელი სხეულით, და მაშინვე ენა დამებნა.არ მესმონა რას მელაპარაკებოდა დედა.
-დეე პატარა ტირის მივხედავ და დაგირეკავ.-არ მოვუსმინე რა მითხრა მაშინვე გავუთიშე, მაგრამ შემობრუნებას ვერ ვახერხებდი, მის სასქესო ორგანოს ვგრძნობდი საჯდომზე.
-გაიწიე. -წელზე მომხვია ძლიერად ხელი.
-არა-კატეგორიული იყო.სწრაფად მომარუნა მისკენ და ტუჩებზე დამაცხრა, ერთი ხელი კისერზე ძლიერად მომკიდა და უფრო მაგრად მიმწია მისკენ, ვეწინააღმდეგებოდი.
-გეყო ვიცი რომ შენც გინდა. -ოდნავ მომშორდა და ტუჩებზე დამხედა.
-მინდა..მაგრამ იმდენად არა რომ დავივიწყო ყველაფერი. შემეშვი.-ჩემმა სიტყვება გააჩერა.გაიწია და ჩემს გვერდით ხელებით ნიჟარას დაეყრდნო.
-არასდროს დაივიწყებ.?
-არაა.
-შეგიძლია წახვიდე. -გაოცებულმა გავხედე.
-რა?-ხმა ამიკანკალდა.
-ხო თუ არასდროს დაივიწყე, შეგიძლია წახვიდე, ცემთვის განსაკუთრებული ხარ. გვერდით მყავდე და ვერ გეხებოდე? ასე არ შემიძლია, ასე სულიერად გავნადურდები. შენ რომ აქ იყო ჩემთან ახლო, და მე სხვასთან დავდიოდე შენ როგორ იგრძნობ თავს. გათავისუფლებ. დაივიწყე ყველანაირი კონრაქტი. ასე შენც უკეთ იქნები და მეც. მაპატიე ყველაფერი რას გაწყენინე...-მხრეში გასწორდა. - საღამომდე წადი.-მომიახლოვდა ტუჩის კუთხეში მაკოცა.- შენ ის ერთადერთი სურვილი ხარ რომელიც არ ამისრულდება. და ის ერთადერთი ვინც არ დამავიწყდება.-შუბლი შუბლზე მომადო.-ელენე შენ საოცრება ხარ, მაპატიე რო მე უღირსი ვიყავი შენს გვერდით. მაპატიე რომ, ასეთი საჩუქარი ბედნისგან არ დავაფასე..-ნაზად მაკოცა და სახლი სასწრაფოდ დატოვა...


ჩემო საყვარელო მკითხველებო ძალიან დიდი ბოდიში ასსე რომ დავაგვიანე. დიდი ხანი ვფიქროდი როგორ გამეგრძნელებინა. იმედია მოგეწონებათ, ველი თქვენს შეფასეას. გპირდებით აღარ დავიგვიანებ. <3 <3