-ეს არის?- იკითხა საბამ და გვერდით მჯდომ აბაშიძეს გადახედა, რომელიც ტროტუარზე ერთმანეთის გვერდით ჩამწკრივებულ, საღამოს ბინდში ჩაძირული შენობებიდან ერთ-ერთს ყურადღებით აკვირდებოდა.
- ეგ არის…
- კარგი...რას აპირებ?
- მივალ, შევხედავ რა სიტუაციაა…-ძრავი გამორთო აბაშიძემ -მერე ვნახოთ...- მანქანიდან გადმოსულმა ჩამწვარი სიგარეტის ღერი ასფალტზე მოისროლა და დინჯად შეაბიჯა შენობაში სადაც სრული სიჩუმე სუფევდა...შემდეგ კი აუჩქარებლად მოათვალიერა გარემო...ჩვეულებრივი სახელოსნო იყო , არაფრით გამორჩეული, ისეთი , როგორიც ათასობით იყო თბილისში. მაზუთითა და სხვა სამანქანო სითხეებით მოსვრილი ბინძური ბეტონის იატაკითა და კედლებით, კუთხეებში უწესრიგოდ მიყრილი ხელსაწყოების ჯარითა და საავტომობილო ნაწილებით სავსე თაროებით...ერთ-ერთ კედელთა , ასე სამოცდაათ წლამდე, ერთიანად გალეული ხანშიშესული მამაკაცი მისჯდომოდა თავის ხელსაწყოებს და საქმეში გართულს არც გაუგია სტუმრის მოსვლა...
- გამარჯობა…- აბაშიძეს ხმაზე თავი ასწია და თაფლისფერი თვალები შეანათა.
-გაგიმარჯოს…-დაუბრუნა სალამი შემდეგ შესასვლელთან შეყენებულ რენჯ როვერს გახედა.-რით დაგეხმარო?
- მანქანისთვის არ მოვსულვარ…-ფიქრს მიუხვდა აბაშიძე.
- აბა? - შესამჩნევად დაიძაბა ხელოსანი.
აბაშიძემ, მიკიბულ-მოკიბულს არჩია პირდაპირ საქმეზე გადასულიყო. ხელოსნის პირდაპირ დაბალ ტაბურეტკა სკამზე აუჩქარებლად ჩამოჯდა და სიგარეტის კოლოფიდან ორი ღერი ამოაძვრინა.
- რა გქვია ძია კაცო?- ერთი ღერი მოხუცს გაუწოდა , მეორეს კი თავად გაუკიდა.
- ვანო... - სიგარეტი ჩამოართვა მამაკაცმა.
- ვანო...ერთ ადამიანს ვეძებ...თუ დამეხმარები...ვალში არ დაგრჩები…
-პოლიციიდან ხარ?- დაძაბულმა მზერა დაავიწროვა და ლუკასაც გულიანა გადახარხარება მოუნდა.
- არა, არ ვარ…-გაეცინა.- არ ვარ პოლიციიდან...
- ვის ეძებ, აბა...- მომენტალურად მოეშვა დაძაბული კაცი და შრომისგან ერთიანად დაკოჟრილი ხელებით თავადაც მოუკიდა მანამდე ტუჩებს შორის მოქცეულ სიგარეტს...ღრმა ნაფაზი დაარტყა, შემდეგ კი აბაშიძის გაწვდილ ფოტოს დახედა და ყურადღებით დააკვირდა…
-აი, ამ ქერა ბიჭს ვეძებ...გეცნობა?- საჩვენებელი თითით მიუთითა ცისფერთვალებაზე და ფოტოს თვალიერებაში გართულს სახეზე ისე დააკვირდა , თითქოს რენტგენში ატარებსო.წამით არ აცილებდა მზერას და ცდილობდა ემოციის და მიმიკის არცერთი ცვალებადობა არ გამორჩენოდა...თუმცა ვანოს განსაკუთრებული ემოცია არ გამოუხატავს, არც გამომეტყველება შეცვლია სწრაფად შეათვალიერა ფოტო და ისევ ლუკას დაუბრუნა...
- მეცნობა, კი…- ამოილაპარაკა და ისედაც დაძაბული აბაშიძე მომენტალურად კიდევ უფრო დაიძაბა.
- ვინ არის?
-მგონი პაატა...- შუბლი მოისრისა კაცმა- ხოო, პაატა...ასე ერქვა მაგ ბიჭს...ეს სახელოსნო მამამისისგან ვიყიდე და თვითონ ეგ ბიჭიც აქ მუშაობდა...რისთვის ეძებ?
- სად შემიძლია ვნახო ეგ პაატა ან მამამისი? - მისი კითხვა დააიგნორა აბაშიძემ და კიდევ უფრო დაჟინებით ჩააკვდა თვალებში.
- ვერ გეტყვი…არ ვიცი მათი ასავალდასავალი...სახელოსნო ათი წლის წინ ვიყიდე, მას შემდეგ არც ერთი აღარ მინახავს…
- სხვას რას მეტყვი მათზე...ყველაფერი მაინტერესებს რაც გახსოვს...თუნდაც უმნიშვნელო დეტალები...ნებისმიერი!
- არ მახსოვს...
- გაიხსენე!
-არ ვიცი შვილო…- მხრები აიწურა მოხუცმა - ათი წლის წინანდელი რა უნდა მახსოვდეს? სამოცდათხუთმეტე
წელს მივუკაკუნე...ათი წლის წინანდელი ამბები , კი არა...გუშინ რა ვჭამე ის არ მახსოვს…- გაეცინა ნერვიულად და გულში ინატრა რაც შეიძლებოდა მალე გაცლოდა უცნაური სტუმარი...რომელიც მაინცდამაინც არ ჩქარობდა მისი სურვილის ასრულებას...კიდევ ერთხელ აუჩქარებლად მოათვალიერა სახელოსნო და ისევ ვანოს მიუბრუნდა.
-მოხუც კაცს აქ მარტო მუშაობა არ გიჭირს?
- დამხმარე მყავს…- უპასუხა ვანომ და იმწამსვე, დაბარებულივით სახელოსნოს შემოსავლელში მამაკაცის სხეული გამოჩნდა...ერთიანად აწოწილსა და ხმელ-ხმელს წვერი მოეშვა, ხელში მაღაზიის ლოგოთო დამშვებენებული სავსე პარკები ეჭირა და ზღრუბლიდან ისე გაშეშებული იყურებოდა , თითქოს მიპატიჟებას ელისო...
- სად იყავი ამდენ ხანს? - მშვიდად დაეკითხა ვანო.
- რიგები იყო... -ხმადაბლა ამოილაპარაკა ახალმოსულმა და სახელოსნოში შეაბიჯა...შენობაში გადანაცვლებულს მანამდე სახე კარგად რომ არ უჩანდა გარეთ ჩამოწოლილი საღამოს ბინდის გამო, ჭერზე ჩამოკიდებული ერთადერთი ნათურის შუქმა სახე მომენტალურად გაუნათა და მისი ნაკვთებიც გამოჩნდა...რომელიც სანახევრად დამწვარი ჰქონდა და ისეთი შესაზარი შესახედი იყო, თავისდაუნებურად ვენებში სისხლს გაუყინავდა ნებისმიერ მნახველს…ცელოფნის პარკები მაგიდაზე დააწყო, თავისი გარეგნობით აშკარად დაკომპლექსებულმა მასზე მიჩერებულ აბაშიძეს მზერა მოარიდა მერე კი ისევე უხმაუროდ და სწრაფად გაქრა , როგორც გამოჩნდა.
- ესაა შენი დამხმარე? - ვანოს მიუბრუნდა ლუკა.
- ჰო...
- მას შეუძლია რამე მითხრას?
-არა, მას არაფერი ეცოდინება იმაზე რაც შენ გაინტერესებს…- თავი გააქნია მოხუცმა - სულ ექვსი თვეა რაც ჩემთან მუშაობს…
- არც ეს გოგო გეცნობა? -მარიამზე მიუთითა აბაშიძემ.
- არა...- ისევ თავი გააქნია ვანომ -ესეთი ლამაზი გოგონა რომ მენახა აუცილებლად დამამახსოვრდებოდა...
აბაშიძე , კიდევ ერთხანს აკვირდებოდა...ბოლოს ჰაერი ხმაურიტ შეისუნთქა და ფეხზე წამოდგა...
- კარგი...ერთი თხოვნა მექნება...თუ რამეს გაიხსენებ…- მაგიდაზე დაგდებულ კალამს დასწვდა, ქაღალდზე თავისი ნომერი წააწერა და ხელოსანს გაუწოდა. - მაშინვე დამირეკე...
- კარგი... - თავი დაუქნია მოხუცმა და სახელოსნოდან გასული მაღალი სხეული მზერით გააცილა...
- აბა , რა ხდება?- კითხვა შეაგება საბამ , როგორც კი მანქანაში ჩაჯდა.
- დედისტყვნა…- კბილებში გამოცრა აბაშიძემ და სიგარეტს მოუკიდა...ღრმად ჩაისუნთქა კვამლი და ჩაწეულ ფანჯარაში გაუშვა…- ვიღაც მოხუცი ხელოსანი მუშაობს, ბიჭი ეცნო , ამბობს რომ სახელოსნო მამამისისგან იყიდა ათი წლის წინ...მაგრამ ლენინის ხნისაა და სხვას ვერაფერს ვერ იხსენებს…- სახე დამანჭა და კიდევ ერთხელ ღრმად მოქაჩა კვამლი.
- თავი როგორ ეჭირა?
- მშვიდად...უცნაური არაფერი გამოუხატავს…მაგრამ...- ჩამწვარი ღერი ფანჯრიდან მოისროლა და სახეზე ჩამოისვა გრილი ხელები - ხოო...ვიღაც დამხმარე ბიჭი ყავს სახე დედამოტყნულ ფრანკენშტეინს მიუგავს...
- მაგრამ?
-მაგრამ ის რომ რაღაც ისე ვერ არის, მეგობარო…იმ დედამოტყნულ სახელოსნოში რაღაც ისე ვერ არის...- ჰაერი ღრმად შეისუნთქა აბაშიძემ და ბნელში ჩაძირულ შენობას კიდევ ერთხელ შეავლო თვალი...რამდენიმე წამს ისე აკვირდებოდა თითქოს რაღაცის გახსენებას ცდილობსო...შემდეგ უხმოდ დაძრა მანქანა და რამდენიმე ხანი ასევე უხმოდ იარეს...საბა არ ეხმიანებოდა მეგობარს რომელიც დაძაბული და ჩაფიქრებული სახით მართავდა საჭეს და აშკარა იყო რაღაც არ აძლევდა მოსვენებას...
- დაძარი, აგვიკლო ამ ჩემისამ…-უკმაყოფილოდ ამოილაპარაკა საბამ და გაღიზიანებულმა გახედა მათი მანქანის უკან მდგარ თეთრ ტაქსს...გზაჯვარედინზე იდგნენ , შუქნიშანთან შეჩერებულები,რომლის მწვანე შუქი დაძვრის ნიშანს აძლევდა მძღოლებს, აბაშიძე კი არ ჩქარობდა ძრავის ამუშავებას და ამით გაღიზიანებული ტაქსის მძღოლიც გაბმული სიგნალით გამოხატავდა პროტესტს...რომელიც აბაშიძის გონებამდე თითქოს არც აღწევდა, სულ სხვა რამით დაკავებული სინათლის სისწრაფით ამუშავებდა წუთების წინ შემდგარ საუბარს, კინოს ფირივით უკან ატრიალებდა კადრებს, დეტალებში განიხილავდა და აი ისიც...სასურველი დეტალის დაჭერამ მანამდე უჩინარი პარაზიტივით შემძვრალი ტვინს რომ უღრღნიდა ისეთი რისხვით აავსო, გაცოფებულმა ბოლო ხმაზე იღრიალა.
- დედას შევეცი!- ხელი გამეტებით დასცხო საჭეს და ისე მკვეთრად მოატრიალა, გაწბილებული მძღოლებისგან სიგნალების ახალი ტალღა გაიყოლა უკან, გიჟური სისწრაფით მიმავალმა.
- რა მოხდა?- გამოცოცხლდა საბაც.
-.ის სახედამწვარი ტიპი...ხელოსნის დამხმარე თუ ვინ ჩემი ყ*ლეც არის...ის ა ფოტოდან!- გამოცრა კბილებში და ტროტუარზე ძრავის ღმუილითა და აწყვეტილი სიჩქარით შევარდნილს ცოტა დააკლდა სახელოსნოს კარი არ შეენგრია…საბურავების ყურისწამღები ხმაურით დამუხრუჭებული მანქანიდან გიჟივით გადმოხტა და რისხვის ახალმა ტალღამ წამოუარა , შენობის კარი დაკეტილი და ზედ გამოკრული შესაბამისი ინფორმაციის მაუწყებელი წარწერით რომ დაუხვდა...
- შენი დედაც...უხ შენი დედაც!-ჟანგიან მეტალს გამეტებით დასცხო წიხლი და სხვა დროს ალბათ ტკივილისგან აღმუვლდებოდა,მაგრამ იმ მომენტში ბრაზისა და ადრენალინისგან ერთიანად ატანილს არაფერი უგრძვნია…- დედას შევეცი...მაყირავეს ყ*ლესავით! -გაეცინა სიმწრით და ბრაზისგან ათრთოლებული თითებით მოუკიდა ბარამიძის მიწვდილ სიგარეტს.
- დამშვიდდი…სად წავლენ? ხვალ დავბრუნდებით და მიწიდანაც ამოვთხრით…- თვითონაც მოუკიდა საბამ და მანქანისკენ უსიტყვოდ წასულ მეგობარს უკან მიჰყვა, რომელმაც ჯიპში ჩამჯდარმა კიდე ერთხელ შეიკურთხა უმისამართოდ...უკუსვლით დაძრული მანქანა ბარდიურიდან ჩამოიყვანა და გიჟივით მოსწყდა ადგილს.


***

რა უნდოდა?- მანქანაში გამეფებული სიჩუმე დაარღვია საბამ და მეგობარს გადახედა, უხასიათობა პირდაპირ სახეზე რომ ეწერა და კარგად ხვდებოდა ბარამიძე რომ ამ უხასიათობის მიზეზი მარტო წეღანდელი მარცხი არ იყო.
- ვის? - საჭისთვის თვალი არ მოუცილებია ისე იკითხა თავის ფიქრებში ჩაძირულმა აბაშიძემ.
-ნიას...
-ჩემი ყ*ლე.-ზედმეტად უემოციო ტონით შემოიფარგლა მამაკაცი, პარალელურად კი სიგარეტის კოლოფს მისწვდა და ერთი ღერი ამოაძვრინა.
-რა უნდოდა მეთქი? - არ მოეშვა ბარამიძე და ისედაც  გაღიზიანების პიკზე მყოფმა ლუკამ სახე უარესად დამანჭა.
-კაი შე*ჩემა, რა დროს ნიაა?!- საქარე მინისთვის თვალი არ მოუშორებია ისე გამოცრა კბილებში და იმავე მშრალი ტონით აგრძნობინა ბარამიძეს რომ საკითხის  გაგრძელება არ აინტერესებდა. მაგრამ საბა, დანებებას აღარ აპირებდა...აბაშიძისკენ ნახევარი ტანით შებრუნებული სალონში გამეფებული სიბნელის ფონზე რამდენიმე წამით უხმოდ აკვირდებოდა მეგობრის სახეს, ისე თითქოს რენტგენში ატარებსო... პარალელურად კი ისეთი გამომეტყველება მიეღო მისი შემხედვარე კაცი იფიქრებდა რამდენიმე უცნობიანი განტოლების ამოხსნას ცდილობსო...
-მოგწონს, ხო? მოგწონს ეგ იურისტი...-მისმა ზედმეტად მშვიდმა ტონმა დაარღვია ნახევარწუთიანი სიჩუმე, პასუხად კი მხოლოდ დუმილი მიიღო. მაგრამ ბარამიძემ რომელიც ზედმეტად კარგად იცნობდა მეგობარს,  მის ამ დუმილშიც მარტივად შეძლო პასუხის ამოკითხვა.
-მოგწონს შე ყ*ეოო?!- წამოიძახა სიცილით და სახე ისე გაუნათდა, აშკარა იყო განტოლებაზე სწორი პასუხი ეპოვა.- მიდი ეხლა, ამოღერღე...
-რა გინდა?-წარბაწეულმა გადმოხედა აბაშიძემ ზედმეტად აჟიტირებულ მეგობარს.
-რა მინდა?! რა მინდა და მინდა რომ მელაპარაკო! მელაპარაკო და დაიცალო...დაიწყე ეხლა...მიდი, ჰე! ილაპარაკე, მეგობარო....- უკვე სრულიად დასერიოზულებულმა ბრძანების ტონიც კი შეურია ხმაში და დაძაბულობის  და გაღიზიანების მიუხედავად, მისმა შემხედვარემ აბაშიძემაც თავი ძლივს შეიკავა ხმამაღლა რომ არ გადაეხარხარა.
-მოგიტყან მაია ასათიანობის ამბიციები...-მაინც გაეცინა ბოლოს და ოდნავ დანებებულმა მანამდე აკრეფილი მაღალი სიჩქარე თანდათან შეანელა...საავარიო ზოლში აუჩქარებლად გადააყენა მანქანა და აღმუვლებული ძრავი ხელის ერთი მოძრაობით დაადუმა, რის შემდეგაც სალონში სრულმა სიჩუმემ დაისადგურა.
-მომწონს , ხო... კარგი გოგოა, ნია. - იმავე მშრალი ტონით ამოილაპარაკა და სიგარეტის ჩამწვარი ღერი ფანჯრიდან  მოისროლა.
-სულ ეს არის?- წამიერი დუმილის შემდეგ უკმაყოფილო ტონით დაეკითხა ბარამიძე, რომელიც აშკარად უფრო ვრცელ საუბარს ელოდა.  - კაი შე*ჩემა, რას იპრანჭები პირველ ღამეს ქმართან დარჩენილი პატარძალივით?-მომენტალურად აფეთქებულმა გადახედა მეგობარს, რომელიც ძველებურად ჰორიზონტს თვალს არ აშორებდა და ერთხანს ისევ დუმდა.ბოლოს კი ჰაერი ღრმად შეისუნთქა და აშკარად შეცვლილი ტონით დაიწყო.
-მომწონს , ხო...მომწონს არა, მეფიქრება...ან არ ვიცი ეს რა არის, რა ჰქვია ამ.დედამოტყნულ გრძნობას...-პაუზის შემდეგ კიდევ ერთხელ ღრმად შეისუნთქა ჰაერი და მომენტალურად მთელი სიცხადით იგრძნო მართლაც ამ შესუნთქული ჟანგბადივით რომ ესაჭიროებოდა ზედმეტად დიდხანს დაიგნორებული და ნაგროვები ემოციისგან დაცლა..- არ ვიცი რადგან, პურველად მემართება ესეთი ყ*ლეობა....არ მინდა,  მაგრამ მაინც მეფიქრება...გესმის?!- განაგრძო სრულიად შეცვლილი ტონითა და გამომეტყველებით და აღარც უცდია ემოციის შეკავება- რასაც არ უნდა ვაკეთებდე...რაზეც არ უნდა ვფიქრობდე...კინოს კადრივით თან დამყვება მაგ გოგოს სახე და ვცდილობ მოვიშორო, გავაქრო , ამოვაგდო ჩემი გონებიდან და...არ გამომდის! ცხოვრებაში პირველად, მე საკუთარ გონებას, საკუთარ თავს ვერ ვაკონტროლებ, ვერ ვმართავ და ეს მაგიჟებს. არ ვიცი ეს რა ყ*ლეობაა საბა...დედას შევეცი!-გამოცრა ერთბაშად განრისხებულმა, სიგარეტის კოლოფს დასწვდა , არ მოუკიდებია ერთი ღერი ისე მოიქცია ტუჩებს შორის მერე კი სახეზე ძლიერად მოისვა ხელები - კიდევ რომ ვნახო..აი უბრალოდ კიდევ ერთხელ რომ ვნახო, ზუსტად ვიცი თავს ვეღარ მოვერევი და აღარსად აღარ გავუშვებ...
- მაინც რა გიშლის ხელს?
- მაინც ის რომ საბა...-სიგარეტს მოიკიდა აბაშიძემ და ღრმა ნაფაზის დარტყმის შემდეგ განაგრძო-სხვა დროსა და სხვა ვითარებაში...ეღირებოდა დაფიქრებად...-გაეცინა- ეხლა და ამ სიტუაციაში?! სასიყვარულო ურთიერთობები უკანასკნელია რაც მინდა და მჭირდება...გესმის ეხლა?
-მესმის...-მხოლოდ ამ ერთი სიტყვით შემოიფარგლა ბარამიძე და აღარც ზედმეტი კითხვები დაუსვამს, რადგან მისთვის უკვე სრულიად გასაგები და ცხადი იყო მეგობრის ფიქრები. თავადაც მოუკიდა სიგარეტს, მერე მერე კი არცერთს აღარ ამოუღია ხმა.მდუმარედ ისხდნენ და უხმოდ უყურებდნენ წინ გადაშლილ ხედს, საიდანაც ქალაქი ხელის გულივით მოჩანდა...უკვე ღამე იყო და თვალსა და ხელს შუა შემოპარული ბინდიც, დღისით ზედმეტად უსახურ დედაქალაქს , ყვითლად მოციმციმე უთვალავ პატარ-პატარა სინათლეებთან ერთად ულამაზეს პეიზაჟად ხატავდა...
- პირველად რომ ვნახე, იცი რა დამემართა? - ჰორიზონტისთვის თვალი არ მოუშორებია ისე დაარღვია დუმილი ლუკამ.
- რა?- მეგობარს გადახედა საბამ.
- გამოვყ*ლევდი...ძაან ჩვეულებრივად გამოვყ*ლევდი...ვუყურებდი და ვერ ვიჯერებდი რომ ესეთი ლამაზი იყო…- ისევ საქარე მინისთვის თვალმოუშორებლად უპასუხა აბაშიძემ და ზედმეტად არასასურველმა ფიქრებმაც თითქოს შესაბამის მომენტს რომ ელოდნენ ისეთი ძალით შემოუტიეს თავი ასტკივდა...პირველად იყო საკუთარ გონებას რომ ვერ აკონტროლებდა , ზედმეტად დაუკითხავად შემომძვრალ ფიქრებს თავიდან ვერ იშორებდა ამას ისე გადაყავდა ჭკუიდან ისედაც არამდგრადი ნერვული სისტემის პატრონს სურვილი უჩნდებოდა ამ ფიქრების მთავარი და ერთადერთი მოქმედი გმირი საკუთარი ხელებით მიეხრჩო...გამოჩენის დღიდან თანდათან რომ ჩაუსახლდა გონებაში, მის ყოველდღიურ ფიქრებში დაიდო ბინა და გაქრობის ნაცვლად სულ უფრო მყარად იდგამდა ფესვებს...დილით კი თავად მოუჭრა ყველა გზა მასთან მისასვლელად და ცხადად აგრძნობინა რომ მეტჯერ ვეღარასდროს ნახავდა...შვების და კმაყოფილების ნაცვლად კი ის უცნაური შეგრძნება მოგვარა სახელს რომ ვერ უძებნიდა…მის გამოჩენამდე დალაგებული ფიქრები ხელის ერთი მოსმით აურია, თავდაყირა დაუყენა და ეხლა ამ არეულ ფიქრებთან მოსაგერიებელ ბრძოლაში ჩაბმულს ცოტა აკლდა თავი არ გასკდომოდა…
- დედას შევეცი...ეს რა ყ*ლეობაა…- სახეზე ხელებაფარებულმა ამოიღმუვლა ბოლოს და ბარამიძეს ჯერ რომ მსუბუქად ჩაიფხუკუნა ბოლოს კი თავს ვეღარ მოერია და ხმამაღლა ახარხარდა....წარბაწეულმა გადახედა.
- რა გაცინებს შე ჩემა?- დაეკითხა წარბაწეული-ავღადავდით? სირო....-თვითონაც გაეცინა წამის მერე.
-დავლიოთ?-სიგარეტი ფანჯრიდან მოისროლა დამშვიდებულმა საბამ და მეგობარს გამოხედა.
-დავლიოთ...მაგის დედაც!- ხელი მსუბუქად დაკრა საჭეს აბაშიძემ, ძრავი ჩართო , მანქანა ნელა მოატრიალა და მთავარ გზაზე გადაიყვანა.

***

დედაქალაქში დაახლოებით თორმეტი სრულდებოდა, ჭიშკარში რომ შეაყენა მანქანა და თავისი სახლის ეზოში გაჩერებული ნაცნობი ჰიუნდაის გამო გინება მოუნდა. საშინლად დაღლილი იყო, გაღიზიანებული და ნამდვილად არ იყო გვიანი სტუმრისთვის მასპინძლობის ხასიათზე...
- აქ რას აკეთებ? - სასტუმრო ოთახში შესული, სავარძელში მოწყვეტით ჩაეხეთქა და თავზე ხელებშემოწყობილმა მოპირდაპირედ მჯდარს გაუსწორა სასმლისაგან ამღვრეული მზერა.რომელიც ნელა წამოდგა სავარძლიდან და მისი სახისთვის თვალი არ მოუშორებია , ისე მიუახლოვდა მერე კი მის მუხლებზე მოთავსდა.
- მომენატრე…-მამაკაცის სახისაკენ გადახრილმა ზედ მის ტუჩებზე ვნებიანად ამოილაპარაკა , მერე კი მოკლე კოცნებით დაუყვა მის სახეს…ნიკაპის გავლით ყელში გადაინაცვლა და მფეთქავ არტერიაზე ნაზად შეახო რბილი ბაგეები...აბაშიძეს, თვალები თავისით დაეხუჭა...კეფით სავარძლის საზურგეს მიეყრდნო და ეცადა მთლიანად მოდუნებულიყო...გონება სრულიად გაეთიშა და კონცენტრირებულიყო, გასაგიჟებელი ქალის გასაგიჟებელ ალერსზე , თითებს მისი მაისურის ქვეშ მის მკერდზე რომ დაასრიალებდა და სურვილისაგან ერთიანად ატანილი , ღრმა სუნთქვისგან ათრთოლებული მკერდით თვალებში ჩამდგარი ვნებით იმდენად ლამაზი და იმდენად სასურველი იყო…ნებისმიერი მამაკაცი, მთლიანს თუ არა ნახევარ სიცოცხლესაც მაინც უყოყმანოდ დათმობდა ეს სილამაზე ერთხელ მაინც რომ ენახა საკუთარ მკლავებში მომწყვდეული.ბოლომდე მოდუნდა აბაშიძეც, ქალის ალერსმა თავისი გაიტანა, ალკოჰოლ შერეულმა სისხლმა ორჯერ მეტი რიტმით იწყო ვენებში რბენა, შემაწუხებელი ფიქრები სადღაც მიჩქმალა და ის იყო თვალები გაახილა და მისგან მილიმეტრებით დაშორებულ ქალის სახეს გაუსწორა მზერა...მოდუნებული, ისევ რომ აირია...მხოლოდ წამით, მაგრამ ალკოჰოლით ნახევრად დაბინდულ გონებაში ავტომატურად გაკრთა ნაზი სახე , მისკენ მომზირალი ვნებით სავსე თაფლისფერები კი მწვანე თვალებმა ჩაანაცვლეს…აირია, სრულიად აირია და ამ არეული და ვერ დამორჩილებელი გრძნობებისა თუ ფიქრების გამო, მრისხანება ისეთი ძალით მოაწვა, ეგონა შიგნით ვეღარ დაიტევდა და კანზე დაბერილი ძარღვები რეტიანივით რომ აწყდებოდა ადუღებული სისხლი ერთიანად დაუსკდებოდა.
"შენი დედაც!"-, მთელი გულით შეუკურთხა ჯერ მწვანე თვალების იმ მეპატრონეს, აი ასე დაუკითხავად და ნაგლად რომ დაბოდიალობდა მის გონებაში , მერე საკუთარ თავს... მომენტალურად გაღიზიანების პიკზე მისული ჰაერის ღრმა შესუნთქვით ეცადა დამშვიდებას და მისკენ მომზირალს ქალს თვალი თვალში ყოველგვარი ემოციის გარეშე გაუყარა.
-ადექი!
თეძოებზე ჩავლებული თითებით აიძულა ქალს ადგომა, რომელსაც წინააღმდეგობა არ გაუწევია...თავის სავარძელს დაუბრუნდა, სიგარეტს მოუკიდა, ღრმა ნაფაზი დაარტყა, მერე კი ისევ აბაშიძეს გაუსწორა მზერა.
- ვინ არის?
- ვინ, ვინ არის?-თვითონაც დასწვდა სიგარეტის კოლოფს მამაკაცი და ერთი ღერი ამოაძვრინა.
- აი, ის ქალი თავში რომ გიტრიალებს…-მზერა დააწვრილა თიკამ-ვინაა?
- ლამზირა. ბებიაჩემის დაქალი…-სიგარეტის ღერი, ტუჩებს შორის მოქცია აბაშიძემ, მოუკიდა და ღრმად შეისუნთქა კვამლი.
-ყოჩაღ, ლამზირას...
-ხოო, შენ არ იცი რა ქალია…
-ცოტა ბებერი ხომ არ იქნება?
-რას ვიზამთ, სიყვარულმა ასაკი არ იცის…-ჩამწვარი ღერი , საფერფლეში ჩააჭყლიტა აბაშიძემ, მერე კი ღრმად შეისუნთქა ჰაერი.უკვე კარგად ხვდებოდა საითაც წავიდოდა დაწყებული საუბარი.-მოდი აქ დავსტოპდეთ, ხო? სახლში წადი…უბრალოდ, სახლში წადი , პატარავ…-თვალი თვალში გაუყარა ქალს, რომელსაც მისი სიტყვები თითქოს არ გაუგონია, ისე აკვირდებოდა სახეზე , თითქოს მის სულში ჩაძვრომას ცდილობდა, რათა გაეგო რა ხდებოდა იქ წაეკითხა მამაკაცის გრძნობები და თავის არეულ ფიქრებზე ეპოვა პასუხი...
-გიყვარს?- მისი თვალებისთვის მზერა არ მოუშორებია ისე ჰკითხა ბოლოს, პარალელურად კი მთელი მონდომებით ეცადა ბზარიანი ნოტები არ გაპარვოდა ხმაში და ამით ემოცია არ გაეცა...რაც თითქოს გამოუვიდა კიდეც, მაგრამ აბაშიძემ თავისდაუნებურად დაიჭირა ის ჯიუტი მოღალატე ნოტები და გრძნობდა , ცოტაც და ისე იფეთქებდა,აღარაფრის აწონვას და გაზომვას აღარ დაიწყებდა...ნამდვილად არ შედიოდა ქალის გულის გატეხვა მის სურვილებში და მიუხედავად იმისა რომ თიკას უპასუხო გრძნობაში დამნაშავე თავად არ იყო...ისედაც გაღიზიანების ზღვარზე მყოფს კიდევ უფრო წაუხდა ხასიათი. უემოციო მზერა არ მოუშორებია ქალისთვის და დუმილით აგრძნობინა რომ მის კითხვებზე პასუხის გაცემას არ აპირებდა.
- კარგი…-ჰაერი ღრმად შეისუნთქა ქალმა-ის მაინც მითხარი ის რომ არ ყოფილიყო, მე და შენ გვექნებოდა შანსი? უფრო მეტისთვის ვიდრე სექსია...
- ამის დედაც...- ხმადაბლა ამოიგმინა ლუკამ და სახე მძიმედ მოისრისა, იგრძნო თანდათან როგორ ღალატობდა ნერვები გაღიზიანების პიკზე მყოფი ძლივს რომ იმორჩილებდა.
- მითხარი…-არ მოუშვა ქალი.
- აბა რა ვიცი , თიკა...აბა მე რა ვიცი....დედამოტყნული, ვანგა ვარ? - სახიდან ხელები არ მოუცილებია ისე უპასუხა აბაშიძემ, პარალელურად კი მძიმედ მფეთქავი საფეთქლები მოისრისა..თავი უსკდებოდა ალკოჰოლისგან და აწეწილი ნერვებისგან. - აბა მე რა ჩემი ყ*ლე ვიცი რა იქნებოდა?! - ხელები მოიშორა და ქალს შედარებით მშვიდი მზერა გაუსწორა- ხოო, შენ სასწაულად მაგარი ქალი ხარ..მაგრამ გულწრფელად გეტყვი რომ აზრზე არ ვარ.არ ვიცი გვექნებოდა თუ არა მეტის შანსი ნია რომ არ ყოფილიყო..
- მაშინ ნიას მოშორებაზე დავიწყებ ზრუნვას... - გაეცინა თიკას შემდეგ კი სიცილის სურვილი საერთოდ გაუქრა და თავისდაუნებურად თვითონაც გააცია იმის დანახვაზე,მომენტალურად როგორ გაეყინა მზერა მამაკაცს,მერე კი აზრზე მოსვლაც ვერ მოასწრო , მისკენ სწრაფად გადახრილმა მკლავზე ძლიერად ჩავლებული თითებით თავისკენ დაითრია და მის სახესთან დახრილმა კბილებში სუსხიანად გამოცრა:
- ახლოსაც არ გაეკარო...გესმის?ახლოსაც კი...დაგაჭედებ შუბლში ტყვიას!
- ოჰ...რა სერიოზულად ყოფილა საქმე?! ესე იგი, გიყვარს...
-არ მიყვარს...არა, არ მიყვარს...დედას შევეცი…-დაძაბულ ყბებში გამოცრა და თანდათან აუწია ტონს -არ მიყვარს და რაა, მოგეშვა?!
-ლუკა...
-გეკითხები , მოგეშვა?! -ტონს არ უწევდა განრისხებული- რა გინდა საერთოდ? რა ჩემი გინდა? ისეთ კითხვებზე მთხოვ პასუხს რომლებიც მეც კი არ მაქვს, და რომც მქონდეს, არ ვაპირებ შენთან განხილვას...დაქალივით ჭორაობას, თემაზე : ნია მიყვარს, ლიკუნას მოტყვნა მინდა თუ მართლა ოთხმოცი წლის ლამზირაზე მიდგება...დედას შევეცი!- იღრიალა და საბოლოოდ გაცოფებულმა სავარძლებს შორის, მდგარ შუშის მაგიდაზე გადმოანთხია მთელი ბრაზი…ხელის ძლიერი კვრის მერე რომ ამოტრიალდა და ისეთი ხმაურით დაიფშვნა იატაკზე, უკონტროლო სიბრაზის მიუხედავად მაინც არ გამოპარვია აბაშიძეს როგორ შეკრთა მერე კი ერთიანად დაიძაბა ქალი...ჰაერის ხარბად შესუნთქვით და კონტროლის უკანასკნელად შერჩენილი უნარის დაძაბვით აიყვანა ხელში თავი, მერე კი ისევ მისკენ მომზირალს გაუსწორა თვალი და ცივად , მაგრამ შედარებით მშვიდი ტონით უთხრა - ნასვამი ვარ…ნასვამი და საშინლად გაღიზიანებული...ხედავ, ხო? ვერ ვაკონტროლებ თავს და მართლა არ მინდა რამე ცუდი გაკადრო...სახლში წადი, ხოო? სახლში წადი!-თვალი არ მოუშორებია ქალის სახისთვის ისე გამოცრა...იმწამს მოკიდებული სიგარეტის ღერი საფერფლეში ჩატოვა და პირველი წამოდგა, რითაც ანიშნა რომ აუდიენცია დამთავრებული იყო.
-მოდი, წამოდი...-მხრებზე ხელი მოხვია მისი დამფრთხალ ქალს, რომელიც აღარ გაჯიუტებულა.თავადაც კარგად მიხვდა, რომ მისი კიდევ იქ ყოფნით და კითხვების დასმით რომლებზეც პასუხის გაცემასაც ნამდვილად არ აპირებდა მამაკაცი...კიდევ უფრო გააღიზიანებდა ნერვების ზღვარზე მყოფს, რითაც კარგს არაფერს მოუტანდა არც საკუთარ თავს და არც თვითონ აბაშიძეს...ეზოში ერთად გავიდნენ , წინ წასულმა აბაშიძემ თავად გამოუღო მანქანის კარი და დაელოდა ქალს, რომელიც არ ჩქარობდა სალონში ჩაჯდომას. მამაკაცის წინ შედგა , მერე კი ნელა ამოხედა ერთი თავით მაღალს და მცირე ყოყმანის შემდეგ ფრთხილი ხმით დაიწყო.
-რაღაც მინდა გითხრა და შეგიძლია ისე მომისმინო და მიპასუხო, რომ არ გაგიჟდე?
-თქვი…
-არ მინდა , შენი ბოლომდე დაკარგვა…-ხმა შესამჩნევად გაუტყდა ქალს და ჰაერი ღრმად შეისუნთქა ტონის დასამორჩილებლად - შეიძლება მეგობრებად დავრჩეთ?
- ყოფილი საყვარლები და ეხლანდელი მეგობრები...მაგრად ჟღერს! - ტუჩები ირონიულად დაბრიცა ლუკამ და ის იყო კიდევ რაღაცის თქმას აპირებდა ქალი, საბურავების ყურისწამღები წივილი რომ მისწვდა აბაშიძის სმენას...შემდეგ კი მოვლენები სინათლის სისწრაფით განვითარდა , უკანასკნელი კი რაც ლუკამ აღიქვა მკერდში წამიერად აფეთქებული მწველი ტკივილი, თიკას განწირული კივილი და შეშლილი სახე იყო, მერე კი ისევ ტკივილი რომელმაც ინერციით უკან გადააგდო მისი სხეული და ყრუ ბრაგუნით დასცა ასფალტზე..