მოგესალმებით,მევარ ლიზა ბურდული 16 წლის 11 კლასელი
ერთი ჩვეულებრივი გოგო ვარ რომელსაც უყვარს ფეხბურთი და გარეგნობითაც დიდად არ გამოირჩევა... ბევრი მეგობარი მყავს მაგრამ მათი უმეტესობა არის ბიჭი... მოკლედ ჩემს გარეგნობაზეც გეტყვით მაღალი გოგო, მოკლე ქერა თმით,ცისფერი თვალებით და პატარა ცხვირით... ჩემი ერთი მეგობარია, ნუ ყოფილი მეგობარი, რომელიც ძალიან მომწონს მაგრამ მას სასაცილოდ არ ყოფნის ჩემი ეს გრძნობა...
დილით ჩემი საუკეთესო მეგობრის მარის ზარი მაღვიძებს
-გისმენთ.(ნამძინარევი ხმით ვეუბნები)
-გოგო შენ ნორმალური ხარ? 9ისნახევარია ადექი მოემზადე და სკოლაში წამოდი
-აუ მარი დღეს მეზარება და არ მოვალ რა სკოლაში...
-არა არააა მოდი რა გთხოვ
-ოოო ხო კარგი მაგრამ ნიკას ნახვა არმინდა (ნიკა ის ბიჭია რომელზეც წუთის წინ გითხარით)
-დარააა მაგისგამო სულ უნდა აცდინო სკოლა?
-არა არა, კარგი წავედი გავემზადები და წამოვალ
პასუხის გაცემა არ დავაცადე და გავუთიშე.. ავდექი წყალი გადავივლე შავი მაღალწელიანი ჯინსი, თეთრი ტოპი და შავი კონვერსები ჩავიცვი ჩანთა ავიღე და სკოლისაკენ გავემართე... როცა სკოლაში მივედი ზარი უკვე დარეკილი იყო ამიტომ პირველ გაკვეთილზე შესვლას აზრი არქონდა და სკოლის ეზოში მოცდა გადავწყვიტე. გარეთ ვიჯექი და ამ დროს ნიკა და მისი საძმაკაცო გამოჩნდნენ მე არ შევიმჩნიე მაგრამ როცა მომიახლოვდნენ გამიკვირდა...
-ვააა ლიზა? როგორ ხარ ჩემო თაყვანისმცემელო??-ირონიას არ აკლებდა და ამაზრზენაც იცინოდა
-ნიკა რაგინდა?
-რაიყო ლიზ ასე უნდა ელაპარაკო შენს ქრაშს?-ისევ ეს სიცილი ოხ როგორ მიშლიდა ნერვებს
-გამატარე რა მეჩქარება
-არსადაც არ წახვალ!-მითხრა და მაჯაზე ხელს მიჭერდა, ძალიან მტკიოდა ხელი, იმდენად მატკინა რომ ცრემლები ვერ შევიკავე
-გამიშვი ცხოველო მტკივა!
-არგაგიშვებ!ნუუმართალია დიდი არაფერი გოგო ხარ მაგრამ ჩემს კოლექციას დიდად არ დაამახინჯებ-მისი ეს სიტყვები ძალიან მეტკინა//
უცებ ვიღაც ბიჭი გამოჩნდა, როცა დაინახა როგორ ვტიროდი ჩვენსკენ წამოვიდა
-გაუშვი მაგგოგოს...
-შენ საერთოდ ვინ ჩემი *** ხარ?
-ცოტა წესიერად ილაპარაკე გოგოა აქ მგონი თუ იმდენად ნაბი*ვარი ხარ რო გოგოსიც არ გრცხვენია?
-ვინხარ ასე ლაპარაკს რომიბედავ
-გაუშვიმეთქი გოგოს ხელი-ძალიან გაბრაზებული ჩანდა
ნიკამ არვიცი რატომ მაგრამ ხელი გამიშვა და მისძმაკაცებთან ერთად იქაურობას გასცილდა... ის ბიჭი მომიბრუნდა და მკითხა
-კარგად ხარ?
-კი, გმადლობ რომ დამიცავი
-არაფერს-მეუბნება და იღიმის, ღმერთო როგორ უხდება ღიმილი???? უსიმპატიურესი ბიჭია, მაღალი ქერათმებით მომწვანო-მოცისფრო თვალებით და პატარა აპრეხილი ცხვირით-ჰო მართლა, მესანდრო გელოვანი ვარ, მეთერთმეტე კლასელი.
-მე ლიზა ბურდული მეცმეთერთმეტე კლასელი ვარ.
-სასიამოვნოა
-ჩემთვისაც-ვეუბნები და ვუღიმი-კარგი კლასში უნდ აავიდე კიდევ ერთხელ დიდი მადლობა რომ გადამარჩინე არც კივიცი სხვაგვარად როგორ გადაგიხადო მადლობა
-ნუუ თუ დღეს საღამოს სადმე წამომყვები სავახშმოდ ჩათვალე მადლობა გადახდილია
-კარგი, შეხვედრამდე სანდრო
-შეხვედრამდე ლიზიკო...

-------------------------------
პირველი ისტორიაა,პირველი თავი და შეცდომებს იმედია მაპატიებთ. ღირს გაგრძელებად?????