იგრძნობოდა შემოდგომის მცირე სუსხი,მივდიოდი ნელ ნელა და ქვევით მიმოფანტულ ლამაზ ფოთლებს ვუყურებდი,თან თხელ ქურთუკს მჭიდროდ ვიკრაბდი გვერდებზე,ვუყურებდი ირგვლივ ვაკვირდებოდი ყველაფერს ალბათ იმიტომ რომ არ მინდოდა ფიქრები სხვა რამისკენ გაქცეულიყო,დახლებზე გამოეტანათ ლამაზად დალაგებული გოგრა,ყურძენი,წაბლი მოკლედ ის რაც შემოდგომის მოსვლას გამცნობდა,სულს გითბობდა მაგრამ კარგად იცოდი მასზე უკეთ ვერავინ ვერასდროს გაგათბობდა და აი წავიდა მაინც მასზე ფიქრები...

ვიხსენებდი რა ქნა ჩემა მოუსვენრობამ,სიჩქარემ მერე გამოვიქეცი ჰო და კიდევ ჩემა სიმორცხვემ,დასვენების დღე მქონდა ამიტომ გამოსავალს ყოველთვის მარტო სეირნობაში და ჩემ თავთან დარჩენას ვამჯობინებდი,შევედი ყავის დასალევათ დავჯექი,ვხერავდი თბილისის ულამაზეს ხედს,რომელიც ახლა სულ ოქროსფერი იყო ეს ჩვენი თვე იყო ამ სეზონზე დაბადებულები....ხელი ნიკაპის ქვეშ ამომედო და ვიხსენებდი მომხდარს ტუჩებზე თითები გადავისვიბდა ერთი დიდი სიამოვნება იყო ამის გახსენება ის ხომ ასეთი თბილი და საოცარი იყო,მის გარეშე ალბათ ვერ ვიარსებებდი,მაგრამ წამსკდა ცრემლები მასთან ვერასდროს მექნებოდა სერიოზული ურთიერთობა ამის მიზეზი მხოლოდ მე ვიცოდი,წამსკდა ცრემლები გული ისევ შემეკუმშა არ მინდოდა მოეწერა არ მინდოდა ნერვებს ემტყურა ფული დავტოვე და გავეცალე იქაურობას,პირი არაფრისთვის მიხლია ნუთუ მის გარეშე რამე მინდოდა ის იყო ჩემი გულის ფეთქვა მაგრამ არ ვიცოდი ეს როგორ უნდა დამეძლია მე ხომ ჩემ თავს აღარ ვგავდი მე ხომ ის მჭირდებოდა სწორედ ამ ფიქრებში გულგახეთქილს მეწვია სიხარული და ის რისიც მეშინოდა.

-ჩემი ვნებიანი და მორცხვი გოგო სად გაიქცა
ჩამეღიმა როგორი საყვარელი იყო
-მე უბრალოდ გადავაჭარბე ლევან
და ახლა გამოვიტანე დასკვნა თავიდან გადავხედე სმს ჩემი ეწერა,ეს ყველაფერი ისე მაშინებდა.
-ვისაუბროთ სად ხარ?
-რუსთაველზე
-მოვალ ახლოს რომ ვიქნები დაგირეკავ და მითხარი სად იდგები

გავიდა ათი წუთი და რეკავდა გული ამიჩქარდა ჩემი ოცნებებს ხომ რეალური სახე ეძლეოდა,მაგრამ ამას გაგრძელების მეშინოდა....უკვე მის მანქანაში ვიჯექი გადავკოცნე და არ ვუყურებდი მრცხვენოდა ისიც კი დაიძაბა გარეთ წვიმდა მანქანა კი გააჩერა სკვერთან ახლოს შუშები სულ წვიმის წვეთებს დაესველებინა ირგვლივ არაფერი ჩანდა ახლა მხოლოდ ჩვენ ორნი ვიყავით საიდანაც საოცარო სითბო იფრქვეოდა..

-და ხმას არ ამოიღებ ელენა?
-ლევან ცოტა დავლიე გავთამამდი...
-გაჩუმდი,არ გავხარ იმ გოგოს რომელსაც...ნუ მალაპარაკებ ახლა ეგეთებზე ანუ ვისაც სექსი უნდათ შენ ძალიან ზრდილობიანი საყვარელი ხარ,გისმენ ....
-მართალიხარ მე შენ იმ დღიდან მომეწონე და გულში ჩამივარდი როდესაც გადამარჩინე
-ამას მივხვდი უბრალოდ ამის გაგონება მინდოდა..
ლევანი იცინოდა და თვალები აენთო

მაგრამ მე რა მექნა მასთან ყოფნა არ შემეძლო არა ყველაფერს დავთმობდი მასთან რომ ვყოფილიყავი არ მიყვარს ერთვიანი ურთიერთობები მე ამ ბიჭს თუ მივიღებდი ის მუდამ ჩემთან იქნებოდა ის იქნებოდა ჩემი მეუღლე მოკლედ სერიოზულად ვამჩნევდი მას,მაგრამ გამახსენდა მიზეზი და თავი ისევ არარაობად ვიგრძენი
-ლევან ეს უბრალოდ გატაცება იყო და კარებს ვაღებდი როცა მკლავში ძლიერად მწვდა გული კინაღამ ამომივარდა ეს ხომ ის ადამიანი იყო ვისზეც ჭკუას ვკარგავდი და გუნებას მაკარგვინებდა
-ელენაა რაა?
ლევანის სასოწარკვეთილი სახე საოცრად გულნატკენი და იმედგაცრუებული,სახის მიმიკა მკაცრი და ამავდროულად სევდიანი გამოხედვით მიყურებდა

გადმოვედი მანქანიდამ და ჩქარი ნაბიჯებით მივდიოდი ისევ ცრემლები...სახლში მივედი ჩემ მყუდრო სამზარეულოში დავჯექი აქ ყველაზე კარგად ვგრძნონდი თავს საოცარი სითფო, ჩაის ვსვამდი გარეთ ვიყურებოდი ვხედაბდი როგორ ბნელდებოდა და წვიმის წვეთები გამხმარ ფოთლებს როგორ ეხწთქებოდა,მზერა გაყინულო, გული გაყინულო, რომელიც ცხელ ჩაისაც ვერ გაეთბო,ისევ ცრემლები მაწვებოდა ამიტომ ოთახში ასვლა ვამჯობინე არ მინდოდა დედას დავენახე.

დავწექი ლოგინის ცენტრში ტანსაცმლით ჩემი საყვარელი მელოდია ჩავრთე რომელიც შთაბეჭდილებას მიტოვებდა თითქოს ჩემს ცხოვრებას ყვებოდა,კვლავ ვფიქრობდი ჩემს ბიჭზე,ჩემს თბილ ბიჭზე არაჩვეულებრივი ბუნების სუფთა,ეს იყო ადამიანი რომელიც მჭირდებოდა მისი თბილი გული მის არწივივით მხრებში მოხვევა და შეკედლება სადავ არაფრის შემეშინდებოდა,მასთან მხოლოდ წრფელი გრძნობა მაკავშირებდა,წმინდა ხელშეუხებელი ეს იყო ადამიანი ვისთან ერთადაც ყველაფერს გადავიტანდი,ვისთან ერთადაც გავიზიარებდი ყველაფერს შემოვივლიდით ლამაზ ადგილებს სიცივის დროს მომახვევდა თავის ტანსაცმელს,წვმის დროს ვირბენდით და დავსველდებოდით შემდეგ მიმიკრავდა მაკოცებდა,მოგებულ სათამაშოებს მე მაჩუქებდა მისი ლამაზი თვალებით გამიცინებდა და გულს გამითბობდა, ბედნიერებისგან მეცხრე ცას მივწვდებოდით ან მძიმე პერიოდში დაცემულს ავაყენებდი,ჩემი სიმპატოური ჩემი ცხოვრების აზრი საერთოდ ჩემი ყველაფერი იყო,მაგრამ ვუშვებდი იმ ფაქტს რომ მიმიღებდა ასეთს მაგრამ არ მინდოდა ვინმეს შევცოდებოდი არ მინდოდა ამ მძიმე რეალობასთან შეჯახება,ხმამაღლა ვქვითინებდი მაგრამ პირზე ხელს ვიფარებდი არ მინდოდა ვინმეს გაეგო,თითქოს გული ამოეგლეჯათ ან ნაკუწებად ექციათ,თავს განადგურებულად ვგრძნობდი რომელსაც უნდა თუ არა ცხოვრება მხნედ უნდა გაეგრძელა,მუჭებს ვურტყაბდი გულს მწარე ცრემლები რომელიც მოგორავდნენ და ნიკაპთან არსებობას წყვეტნენ სულ დაესველებინათ ყველაფერი მუცელს ვეხვეოდი და გულამოგდებიატ ვტიროდი ხმადაბლა,ყველაზე რთულია იტირო ხმადაბლა სუნთქცა გეკვრის თითქოს გული გიჩერდება და შენი სატკიბარი უფრო გაგიჯებით იწყებს გრძნობებს და ამ ყველაფრის სატკივარი ის იყო რომ უშვილო ვიყავი,დიახ ჩემ საყვარელ მამაკაცს შვილს ვერ ვაჩუქებდი,მაგრამ არ ვიცოდი რა იქნებოდა მომავალში ვიტოვებდი იმედს რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა,ყოველთვის უნდა ირწმუნოთ რადგან იმედია რითიც შეძლებთ ფეხზე დგომას და რაღაცის იმედით ცხოვრების გაგრძელებას.....

ცოტა დავაგტვიანეე,იმედია მოგეწონებათ...