ვერ ვიძინებდი საშილად ვიყავი ნეტა რა მოხდებოდა ხვალ... რა იქნებოდა... სამსახურიც უნდა მეშოვნა... ერთი საათის წრიალის შემდეგ ტელეფონის ხმა იყო დავხედე და ლუკა იყო...
-ალო რა იყო რა გეტაკა ამ დროს, რომ მირეკავ...
-შენ რა გეტაკა ამ დროს რომ გღვიძავს?(ლუკა)
-აუ კარგი რა მოდი ეგრევე საქმეზე გადავიდეთ
-ტასო რაა გჭირს?(ლუკა)
-რა... რა მჭირს?
-რა აგრესიულად მელაპარაკები? რამ შეგცვალა ასე უცბათ?(ლუკა)
-არაფერი ლუკა უბრალოდ დავიღალე და მაგიტომ მიდი მითხარი რა გინდა ხო იცი არა როგორ მიყვარხარ....-დამთბარი ხმით ვუთხარი...
-ხომ იცი ხუთი თითივით გიცნობ დარწმუნებული ვარ რაღაც მოხდა და აუცილებლად ვილაპარაკებთ...(ლუკა)-არა რა სულში მიზის ეს ბიჭი...
-ხომ მოგიყვები მაგრამ ჯერ მზად არ ვარ.... მითხარი რა გინდა?
-მოკლედ სახლში, რომ მივდიოდით ბავშვებმა გადავწყვიტეთ ხვალ დილით ადრე დავაწვეთ სვანეთისკენ ბიჭებს გადავურეკეთ თანახმა არიან მოკლედ ყველანი მივდივართ და ხვალ დილით გამოგივლი ერთად წავიდეთ თან მომიყვები რაც მოხდა....-(ლუკა) იმის გააზრებამ, რომ ეს ერთი კვირა ალექსანდრე ჩვენთან ერთად იქნება ჟრუანტელი მომგვარა... მაგრამ ახლა უარს ვერ ვეტყოდი და ალბათ ხვალინდელი შეხვედრაც ვერ შედგება... ალბათ რა არ შედგება...
-კარგი ლუკ გელოდები.... მიყვარხარ...
-მეც ძალიან...-მითხრა და გათიშა...
უცბათ გავიაზრე, რომ ჩემთვის საოცნებო ადგილას მივდიოდი, რომლის ნახვაზეც ყოველ წელს ვვოცნებობდი... წამოვხტი და ცეკვა დავიწყე თან ვყვიროდი „არ მჯერააა...არააა“-ს... ლეპტოპი გავხსენი სიმღერები ჩავრთე და ასე ცეკვა-სიმღერ-ხტუნვა-თამაშით ჩავალაგე ერთი კვირის კიარა მგონი ერთი თვის სამყოფი ტანსაცმელი, თან გავითვალისწინე, რომ იქ საშინლად ეციებოდა და რაც შემეძლო ბევრი თბილი ტანსაცმელი ჩავალაგე... ახლა შემოდგომაა ალბათ რა საოცრად ლამაზი ბუნება იქნება... ამის წარმოდგენაზე ჟრუანტელმა დამიარა... ყველაფერს, რომ მოვრჩი დავწექი და დავიწყე ფიქრი ალექსანდრეზე... ჩემზე... და ზოგადად ჩვენზე ფიქრი... კოცნა გამახსენდა... უნებურად გამეღიმა და თითები ტუჩებზე გადავიტარე... მუცელში პეპლები აიშალნენ და მაგრძნობინეს, რომ ალექსანდრე მეც ძალიან მომწონს, მაგრამ უცბათ ეს ფიქრები უკუ ვაგდე და მორფეოსის სამყაროში გადავეშვი... არც მორფეოსმა არ დამტოვა ალექსანდრეს გარეშე და საოცარი სიზმრები მაჩუქა....
დილით ტელეფონის ხმა მაღვიძებს... დავხედე და ლუკა იყო.
-ჰმ...-ამოვთქვი მძინარემ...
-ერთ საათში შენთან ვარ მოემზადე... მარტო მე და შენ წავალთ ცალკე მანქანით დანარჩენებს ერთად ვუშვებ... დღეს გზაში თერაპიის დროა დიდი გზაა და დიდი დრო სალაპარაკოთ...-საოცრებაა... ყველაზე მეტად მასთან ლაპარაკი მჭირდებოდა...
-მადლობა...
-რა მადლობა გოგო?
-ასე, რომ ზრუნავ ჩემზე და მარტო ჩემზე ფიქრობ...
-რეებს ბოდავ ნორმალური თუ ხარ... შენი სახით და მყავს და იმასაც არ გავუფრთხილდე? ნურას უკაცრავად რა... მიდი ახლა ახტი მოემზადე და ეგეთი სისულელე მეორედ შენი პირიდან აღარ გავიგო...
-საუკეთესო ხარ მიყვარხარ...
-მეც ცხოვრებავ მეც...
ლუკას სიტყვებმა გული გამითბო ის მართლაც, რომ საუკეთესოა ზუსტად იცის რა რა დროს მჭირდებს... ავდექი აბაზანაში შევედი წყალი გადავივლე ჩავიცვი მუქი შინდისფერი მაღალ წელიანი შარვალი, თეთრი თბილი ტოპი... ფეხზე თეთრი ბოტასები... მაკიაჟი გავიკეთე და ჩემს აწ უკვე ნაცრისფერ თვალებს დავაკვირდი... შემდეგ ქვემოთ ჩავედი ცოტათი ვისაუზმე... ჩემებს დავურეკე და ყველაფერი ვუთხარი... შემდეგ საათს დავხედე ზუსტად ერთი საათი იყო გასული, ხოდა ზარმაც არ დააყოვნა კარებზე...
კარებისკენ წავედი გავაღე და უცბათ მოვეხვიე ლუკას, ხუთი წუთი ასე ვეხუტებოდით ერთმანეთს და ხმას არ ვიღებდით, მას ხომ ჩემი უსიტყვოდაც ესმის...
ადამიანები ამბობენ, რომ გოგოს და ბიჭის მეგობრობის არ გვჯერაო, მაგრამ ხომ ხედავთ ტასო და ლუკა საუკეთესო მაგალითები არიან იმის, რომ გოგო და ბიჭის მეგობრობა სავსებით შესაძლებელია... არ შემიძლიხართ ის ხალხი ვინც ასე არ ფიქრობთ...
-ჩემო გოგო როგორ ხარ?
-ჩვეულებრივ შენ?
-რავი მეც... მიდი მიდი ჩაიცვი შმოსაცმელი და წავედით.-დიდი დუტის შავი კურტკა შემოვიცვი, ლუკამ ბარგი აიღო და მანქანაში ჩავჯექით...
-ლუკ ისინი იკვე წავიდნენ?
-აი ახლახან მომწერეს ჩვენ წავედითო...
-აჰამ...
-აბა მომიყევი ყველაფერი აბსოლიტურად არაფერი გამოგრჩეს...
-აუ ლუკ ჯერ თბილისიდან გავიდეთ და მერე რა, ოღონდ გთოვ მარტო ჩვენს სშორის დარჩეს...
-კარგი ჩემო გოგო...
როგორც კი თბილისიდან გავედით ყველაფრის მოყოლა დავიწყე არაფერი არ გამომიტოვებია... მოყოლის დროს ერთი-ორი ცრემლიც გადმომიგორდა, მართალია მან ვერ შეამჩნია, მაგრამ მაინც... თან შემოდგომისგან გაოქროსფებულ ბუნებას ვუყურებდი... ულამაზეა... როდესაც მოყოლა დავამტავრე ბევრი მელაპააკა რაღაცეებზე გამიბრაზდა რაღაცეებზე გაეცინა და ასე... ბევრი რჩევა მომცა...
-მოგწონს?-მკითხა ლუკამ, უცბათ გავფითრდი ჯერ ჩემ თავთანაც კი არ დამისვამს ეს კითხვა...
-არ ვიცი...
-მოგწონს და რატომ არ აღიარებ?
-მეშინია...
-რისი?
-იმის, რომ შეიძლება გადავუყვარდე, დამტოვოს და გამანადგუროს...
-ასე არასდროს მოხდება...
-რატომ?
-იიმიტომ, რომ მე გყავარ და მე არასდროს მოგცემ ამის უფლებას... ასე, რომ როდესაც ჩავალთ ეტყვი, რომ შენც მოგწონს...
-არ ვიცი...
-არ იცი კიარა იცი, ასი პროცენტით ვარ დარწმუნებული იმაში, რომ შენც მოგწონს ასე, რომ ეტყვი შემპირდი...
-ვერა...
-შემპირდი...
-კპირდები...
-ძალიან კარგი...
-კიდევ ბევრი დაგვჩა...
-სამი საათი...
-კარგი...
ცოტახანში ჩამეძინა და ბოლოს ლუკა მაღვიძებს...
-პრინცესა გაიღვიძე ჩავედით...
-მართლა? რა მაგარია არ მჯერააა...-ყვირილი დავიწყე და უცბათ გადავხტი მანქანიდან... უკვე დაუდიათ ბინა თოვლის ფიფქებს სვანეთის კოშკებზე... ულამაზსი იყო.. საოცრება...-საოცრებაა... ულამაზესი ვერ ვიჯერებ ოცნება ამიხდა...-მივედი და ლუკას მაგრად ჩავეხუტე...
-ხო მაღტლაც, რომ ძალიან ლამაზია წამოდი ნომერში ავიდეთ, ჯერ გამოიცვალე და მერე სასადილოში ჩავიდეთ გველოდებიან...
-აჰამ... წამოდი...-აგონიაში მყოფმა ამოვთქვი და ლუკასთან ერთად დავიძარი ზემოთ, გასაღებები ავიღეთ და ავედით, ჩემს ნომერში შევედი წყალი გადავივლე, ჩავიცვი შავი მაღალწელიანი შარვალი და ზემოდან დიდი თეთრი ფუმფულა მაიკა, ადიდასის თეთრ ბოტასებს შევუხამე, მაკიაჟი გავიკეთე და ლუკას დავუკაკუნე...
-წავედით?
-წავედით....-ქვემოთ ჩავედით, ყველა იქ იყო ნიკა, ვაკო, დათო, ალექსანდრე, ნია, ნატა... ალექსანდრემ გამომხედა... რა ვიგრძენი? ავნერვიულდი, პეპლები აიშალნენ და გულმა გაასმაგებულმა დაიწყო ფეთქვა, ისე რომ ასე მეგონა ყველას ესმოდა... მაგიდასთან მივედი...
-ესენიც ჩამოსულან, ტასოო როგორ მოგვენატრეეე (ვაკო)-ყველას სათითაოდ ჩავეხუტე და გადავკოცნე, ჯერი ალექსანდრეზე მიდგა უარესად გავხდი, თბილად გადავკოცნე ისე, რომ არავის შეემჩნია დაძაბულობა და მალევე მოვშორდი, ლუკას გავხედე მიღიმოდა, მივედი და მის გვერდით დავჯექი...
-აბა რას ვაპირებთ?-წამოიყვირა ნიამ...
-რავი ჯერ ვჭამოთ და მერე დასათვარიელებლად გავიდეთ...(ვაკო)
-ხო რა ჯერ საშინლად მშია(ნატა)
-აჰამ მეეც-წამოვიყვირე მე და ალექსანდრეს გავხედე მე მიყურებდა, უცბათ მოვაშორე თვალები და მენიუ ავიღე...-მე ცეზარი მინდა და ბროწეულის წვენი...
-კარგი სიყვარულო(ლუკა) ყველამ აარჩიეს, გემრიელად მივირთვით, მთელი ჭამის დო ალექსანდრე თვალს არ მაშორებდა, მგონი ასე საშინლად ჯერ არ მიმირთმევია საჭმელი... ბევრი ვილაპარაკეთ და ბოლოს მესიჯი მომივიდა... რათქმაუნდა ალექსანდრესგან...“-დღეს აუცილებლად ვილაპარაკებთ...“ გავხედე და უბრალოდ თავი დავუქნიე უდარდელად... არადა ეს რის ფასად მიჯდებოდა ნეტა გენახათ...
ლუკასთან მივედი და ჩავჩურჩულე...
-ალექსანდრემ დღეს აუცილებლად უნდა ვილაპარაკოთო...
-ძალიან კარგი და ყველაფერს ეტყვი...
-ჯერ არ შემიძლია...
-შეგიძლია..
-ა..-უცბათ დათომ გაგვაწყვეტინა...
-რეებზე ლაპარაკობთ?
-არაფერი ისეთი(მე)
-მაშინ დროზე წავედით...- მე გოგოებთან მივედი...
-აბა რა ხდება? დაფქვი (ნატა)
-ალექსანდრემ მაკოცა...
-რააააა....-დაიყვირეს ერთდროულად...
-ეეე ჩუმათ... ნორმალურები თუ ხართ...
-მერე?(ნია)
-მერე ის, რომ მითხრა მომწონნხარო, ხოდა მე ვუთხარი ეს არასწორიათქო და წამოვედი... დღეს აქ, რომ არ წამოვსულიყავით ლაპარაკს ვაპირებდით, მაგრამ ახლა მომწერა დღეს აუცილებლად ვილაპარაკებთო... მეკიდე ლუკას დავპირდი, რომ ვეტყოდი რომ მეც მომწონს...
-ვუუუ აი ეს მესმის მერე?(ნატა)
-მერე უნდა ვუთხრა...
-კარგი წამოდი წავიდეთ დავათვალიეროთ(ნია)
5საათი დავბოდიალობდით აქეთ-იქით და ყველაფერი ვნახეთ რაც მოვასწარით, საშინლად დავიღალეთ, მაგრამ იმ სანახაობის სანახავად ნამდვილად ღირდა ეს დაღლა, ბოლოს უკვე ისე დავიღალე ხან ლუკას, ხან დათოს, ხან ნიკას და ზოგჯერ ალექსანდრესაც დავყავდი ზუგით... ბოლოს როგორც იქნა მივაღწიეთ და ალექსანდრემაც მომწერა „-ზუსტად ორ საათში სასადილოში შევხვდეთ, მანამდე დაისვენე“ ისევ გახდედე და თავის დაკვრით დავთანხმდი... ნომერში ავედი და მაშინვე ავნერვიულდი....

//////////////////////////////////
არ მომკლააათ... ბოდიშსაც აღარ მოგიხდით, უკვე უპატიებელი ვარ... არადა სხვა საიტზე არასდროს ვიყავი ასეთი, ახლა რა მეტაკა ნამდვილად არ ვიცი, მაგრამ ისე წავიდნენ მუზები, რომ პეპლების საჭერით დავსდევ... მართლა საშინელებააა რამდენჯერაც მეწვევა მაშინვე, რაღაც გამოხტება ვერ ვწერ და შემდეგ ისევ მიფრინავენ.... მართლა დიდი ბოდიში, იმედი მაქვს მოგეწონებათ... შემიფასეთ თქვენი კომენტარები ჩემთვის ყველაფერია....

გ ი ჟ ი
ხ ა რ
დ ა
მ ე ც
გ ა მ ა გ ი ჟ ე . . .
სიყვარილით:“მე“