ადრე გამეღვიძა, საკუთარი სხეული შიშველი რომ დავინახე მაშინ გავაანალიზე მომხდარი და იცით? წამითაც არ მინანია.! გვერდი ვიცვალე და მძინარე დაჩის დავაკვირდი, მშვიდად ეძინა. გამეღმა. როგორ არ მემეტებოდა სხვა ქალისთვის!ნელა მივუახლოვდი შიშველ მკერდზე მივაწებე ტუჩები,შეიშმუშნა.
-უკვე გათენდა?-ბოხი ხმით ისე იკითხა თვალები არ გაუხელია, ხელი მუცელზე მომხვია და მისკენ უფრო ახლოს მიმწია.
-აჰამ.-ცხვირი ლოყაზე გავუხახუნე.ნელა გაახილა თვალები და ზევიდან მომიქცია. წინ ჩამოყრილი თმები ხელებით დამიჭირა და ტუჩებზე დამეძგერა ისე მონდომებით მიკოცნიდა ბაგეებს, თითქოს უკანასკენლად ეხებოდა სასურველს, თითქოს რა შეიძლება მართლაც უკანასკნელად მეხებოდა.წამებში შევიცვალეთ პოზა და ახლა უკვე მე ვიყავი მის ქვეშ მოქცეული, ვუყურებდი შავ უფსკურებს რომელიც სევდით იყო გაჟღენთლი! ისევ ვირძენი როგორ შევვერთდით და მაშინვე კვნესა აღმომხვდა.
-რომ იცოდე ეს მომენტი ჩემთვის რამდენს ნიშნავს!-ოხვრით ჩურჩულებდა ჩემს ყურთან და მოძრაობას არ წყვეტდა, არც ჩემი კვნესა უშლიდა ხელს ჩურჩულში.-რომ იცოდე რამდენს ნიშნავს იმის გააზრება, ქალი რომელიც მიყვარს სულით-ხორცამდე ჩემია. -ქვედა ტუჩზე ოდნავ შემეხო და დაიჩურჩულა.-მიყვარხარ! შენი ყველა ფერი მიყვარს.! აი ახლაც სხვა ფერი გაქვს, ბედნიერების ფერი.! -ხმას ვერ ვიღებდი ბედნიერებას და ტკივილს ერთად მოეცვა ჩემი შინაგანი სამყარო და ცრემლები მსდიოდა. ვცდილობდი ხელების მოძრაობით დამემახსოვრებინა საყვარელი მამაკაცი. კიდევ ერთი ბედნიერი საათი დამიტოვა. მის მკერდზე მედო თავი და თითებით რაღაც ფორმებს ვხაზავდი ლიპარტელიანის ნავარჯიშებ მუცელზე. ტელეფონი აწკრიალდა, ნომერს რომ დახედა სახე შეეცვალა, მეც მივხდი ვინც იქნებოდა.
-გისმენ.-უპასუხა.
-სად ხარ?-ანას ხმა გავიგე მეორე მხრიდან.
-მალე მოვალ.-კისთხვაზე არ უპასუხა.
-რა იყო შენს საყვარელს ვერ შორდები?-მაშინვე წამოიწია ანერვილებული სახით, შეეშინდა არ გამეგო... მაგრამ გავიგე.
-მოვალთქო. -უხეშად უპასუხა და გათიშა. დასევდიანებული თვალებით გამომხედა.
-უნდა წახვიდე.-წამოვდექი და ძირს დადებული ხალათი მოვიცვი. უსიტყვოდ წამოდგა, შარვალი ამოიცვა.-მე სააბაზანოში შევალ..-არაფერი უთქვამს კარები მივიკეტე და ჩავიკეცე. ორივე ხელი პირზე ავიფარე და ტკივილისგან ავტირდი... სანამ კარის ხმა არ გავიგე მანამ არ გავედი ოთახში. სახეში მისი სურნელი მეცა და უარესად ამტკივდა სული.ლასლასით მივედი საწოლამდე და პირქვე დავემხე, მუჭში მოვიქციე მისი ბალიში და თავი ჩავმალე. ვტიროდი მაგრამ არ ვიცოდი ეს ტირილი იმისგან იყო გამოწვეული რომ საყვარელი კაცის ვიყავი, თუ იმისი რომ ძლივს დასაკუთრებული დავკარგე.
პირველი წელი ძალიან გამიჭირდა მის გარეშე ყოფნა, მთელ ქალაქში ვეძებდი თვალებით, ვოცნებობდი იქნებ ჩამოსულიყო და სადმე შემთხვევით შევხვედროდი. არ მახსოვს გონებაში რამდენჯერ წარმოვიდგინე ჩვენი შეხვედრა. პირველი ექვსი თველ სრულ ჯოჯოხეთში გავატარე, საშინელმა დეპრესიამ დამიპყრო და არც მანებებდა თავს, თითქმის ყველასთან შევწყვიტე კონთაქტი, რეისებზეც ვცდილობდი ნატალიასგან და ლაშასგან თავი შორს დამეჭირა. ვიცოდი თუ რამეს ვიტყოდი მაშინვე გამიორმაგდებოდა ტკივილი და ოდნავ მოშუშებული ჭრილობებიც ხელახლა გაიხსნებოდა. ახალ კაპინას ვერ ვეუებოდი და იძულებული გახდა უფროსი სხვა ბორტზე გადავეყვანე. შვებით ამოვისუნთქე.!მომდევნო წელი უფრო მშვიდი იყო ჩემთვის მშობლებმა დაბადების დღეზე პატარა ლაბრადორის ლეკვი მაჩუქეს და ჩემიბედნიერებაც დაიწყო. ახალ სახლში მე და მიმი ერთად გადავედით. ჩემს გემოზე მოვაწყე ყველაფერი და როგოც არ უნდა გიკვირდეთ ახალი ცხოვრება დავიწე დაჩის აჩრდილის გარეშე.
-ჩემი ფუნთუშა სად არის?-ახალ გაღვიძებულმა საწოლში რომ ვერ დავინახე კრემისფერი ფუმფულა მაშინვე ხმამაღლა დავიძახე და წამებში გავიგე ფხაკუნი..-ჩემი ბიჭი..-საწოლზე ამოხტა და თამაში დამიწყო უკვე ტანით გაზრდილი იყო. გავისეირნოთ პატარა?-ყურებზე ვეფერებოდი და ეს სიტყვები გაიგო თუ არა მაშინვე ყეფით გასასვლელი კარებისკენ წავიდა.. -კაი დაიცა ჩავიცვამ და წავიდეთ.-წრეზე დაიწყო სირბილი და არ მაცლიდა მოწესრიგებას. როორც იქნა საყელური მოვაბი და ორივე სირბილით დავეშვით ეზოსკენ. უნახავივით დარბოდა ეზოში ხან ერთ ხეს ეცემოდა ხან მეორეს. მეც მისი ბედნიერებით ვბედნიერდებოდი, ყურსასმნებში კი სასიამოვნო მელოდია მესმოდა. სრულ სიმშვიდეში გავატარე კიდევ რამდენიმე თვე. უკვე ცივი სუსხიანი ზამთარი დამდგარიყო,და მეც ნატალიას დაბადებისდღისთვის ვემზადებოდი, მიმი საწოლზე იყო მოკალათებული და კუდს მიქიცინებდა.
-ლამაზი ვარ?-ვკითხე და წითელი ზედმეტად მომდგარი კაბით დავტრიალდი მის წინ,დაიყეფა. -მადლობაა.-გავიცინე და კვლავ სარკისკენ შევტრიალდი. წიტელი ტუჩსაცხი გადავისვი.. დარბაზში შევედი და მაშინვე თვალში მეცა ულამაზესი წყვილი. მათ დანახვაზე გამეღიმა. ნატალის უკვე ეტყობოდა ლამაზი მუცელი. დიახ მალე ნათლია გავხდები. მივუახლოვდი.
-ჩემო ულამაზესო „სწიუარდესა“ გილოცავ დაბადების დღეს. -ჩავკოცნე და მუცეზეც მოვეფერე. -ონიანო ხომ არ გაბრაზებს ჩემი ნათლული.?-მასაც მოვეხიე
-ნათული არა მაგრამ შენი დაქალი მაბრაზეს.!-გაიცინა..-მთელი დღე მშვიდად არის ღამე მოუნდება საზამთრო ვაშლის გემოთი და მაინდამაინც ჩემი გამომცვარი ნამცხვრები..-ავხარხარდით.
-სიტყვა-სიტყვით გადავცემ შენს შვილს როგორ არ უსრულებდი სურვილებს.-გაიბუსღა ულამაზესი დვალი და მომმიბრუნდა. -შენ კიდე თავხედურად ლამაზი ხარ. შენი კაცი როგორ არის?
-ჩემმა კაცმა ლამაზი ხარო და გამომიშვა.. -გავიცინე. -გაიზარდა და ის საწოლი აღარ ვყოფნის.
-მიმიზეა საუბარი ხო?-წარბი აწია ლაშამ.
-აჰაამ.-ვუთხარი. იქვე მის გვერდით დავჯექი სტუმრებიც ნელ-ნელა მოვიდნენ. ყურადღებას არავის ვაქცევდი თუ რამეს მკითხავდნენ მხოლოდ მაშინ ვიღებდი ხმას. ჩემს წინ მჯომ მამაკაცმა ყურებით რომ დამღალა მხოლოდ მაშინ გავხედე და უნებურად გამეღიმა.
-ჩემი მამიდაშვილია თუ გინდა გააცნობ.-ჩუმად გადამიჩურჩულა ნატალიამ. მხრები ავიჩეჩე და გაეცინა. დიდი დრო არ იყო გასული შამპანიურის ბოკალი მეჭირა ხელში და ვიწრუპებოდი თაფლისფერთვალება რომ მომიახლოვდა.
-გამარჯობა შეიძლება? -ჩემს ვერდით თავისუფალ ადილზე მიმითითა. არაფერი მიპასუხია.
-ალექსანდრე ბარბაქაძე.-ხელი გამომიწოდა.
-ვიქტორია რობაქიზე.-ჩამოვართვი და კვლავ მოცეკვავე ნატალიას გავხედე რომელიც გაბადრული სახით მიყურებდა.
-რატომ არ შემოდიხარ კონტაქტში? ქმარი გყავთ თუ შეყვარებული?-გაოცებულმა ავხედე.იყოს ნება შენი.
-არც ერთი. -მოკლედ მოვუჭერი.
-ძალიან კარი..-თავდჯარებულად გაიღმა.. მეც გამეცინა. რატომღაც შევედი კონტაქტში. -თუ თქვენი სურვილიც იქნება იქნებ ვიცეკვოთ.
-რატომაც არაა.-წავიკკლუცე და ბოკალი მაგიდაზე დავდგი, გამოწვდილ ხელს ჩავეჭიდე და საცეკვაო დარბაზისკენ გავემართეთ. საღამო სასიამოვნოდ დავასრულე სახლში მისულმა ფეხზე რომ გავიხადე მხოლოდ მაშინ მივხვდი რომ ძალიან მტკიოდა. მერე იყო უამრავი ზარები, შეტყობინებები და შეხვედრები..
მშვიდ გარემოში ვისხედით მე და სანდრო. მისი თბილი თვალებით მიყურებდა და ღელავდა.
-რა კარგი ადილია, ხშირად ვიაროთ ხოლმე.-გავუღმე და წითელი ღვინო დავაგემოვნე.
-ვიკა..
-გისმენ..
-იციი უკვე რამდენიმე თვეა ვიცნობთ ერთმანეთს,თან იმასაც მიხვდებოდი რომ გულგრილი არ ვარ. ..-ჩანგალს ნერვიულად ათამაშებდა ხელში.-მოკლედ აღარ გავწელავ, მიდა ერთად ვიყოთ.. რათქმაუნდა თუ შენც გენდომება. -ნერწყვი მძიმედ გადავუშვი. არ ვიცოდი რა მეთქვა. მიუხედავად იმისა რომ მის ვერდით თავს ძალია კარგად ვრძნობდი..-თუ გიდა იფიქრე..-ჩემი დუმილის მიზეზს მიხვდა.
-სანდრო...-გამაწყვეტინა.
-ვსო. ვიკა.. -გაეღიმა.-ნუ ღელავ. ეხლა კიდე ვივახშნოდ ძალიან გემრილი ჩანს.-სიცილით დახედა კერძს და პირველი ლუკმა დააგემოვნა..
საერთოდ ასეა.. ასეა საერთოდ.. როცა გგონია ყველაფერი დამთავრდა, დაიივიწყე ან თუ არ დაივიწყე გულის ბნელ კუნჭულში მაინც გაუშვი წარსული, ზუსტად მაშინ ბრუნდებიან და გირევენ ძლივს დალაგებულ ცხოვრებას.