თავი2
დილით ადრე ავდექი.. ჯერ ისევ ყველას ეძინა.. დამშვიდობება არასოდეს მყვარდა.. ამიტომ ჩემი ნივთები ჩავალაგე და აეროპორტისაკენ გავემართე.. სახლში წერილი დავტოვე სადაც ვემშვიდობებოდი მათ.. ასევე წერილი დავუტოვე მაკოსაც...
****************სახლში******************
_წავიდა უკვე??_სამზარეულოში მყოფ მაიას ეკითხება შოთა(მამა)
_ხო წერილი დაგვიტოვა. როგორც ყოველთვის..
_ტიპიური დადუ.. მეგონა მაკოს თახმობის მერე მაინც შეიცვლებოდაა.._იცინის..
_ხომ იცი, რომ არასოდეს არ უყვარდა დამშვიდობება.. წავალ ვიკას გავაღვიძებ თორე დაგვიანდება.._ვიკას ოთახისაკენ დაიძრა...

_ვიკა ადექი დაგაგვიანდება--
_დე ცოტახანიღა რა..
_კაი მაგრამ მალე ადექი არ დაგვიანო..
******************ვიკასთან***************
თვალები მძიმედ და ნელა გავახილე.. ისევ მეძინება.. ლოგინიდან ნელა წამოვდექი ტანისამოსი გადმოვიღე შარვალი, მაიკა და ყველაფერი ის რაც მე მიყვარდა.. ხელ_პირი დავიბანე, წყალი გადავივლე, კბილები გამოვიხეხე და ტანსაცმელი გადავიცვი... ოთახიდან გავედი..
_მზად ვარ..
_ჩემი ლამაზი.._მეხუტება..
_მა ჯერ არ წასულხარ სამსახურში??
_არა შენ და მაკოს სკოლასთან დაგტოვებ და მერე მე ჩემ გზას გავუდგები..
_კარგი ჩემო კარგო მამიკო.._შუბლზე ვკოცნი..
ტელეფონი ამოვიღე და მაკოს დავურეკე...
_მაკო სად ხარ მალე მოხვალ??
_ხო..
_მამაჩემმა წაგვიყვანოს სკოლამდე თუ ავტობუსით წავიდეთ??
_ავტობუსით რა..
_ხო კარგი...
მობილური გავთიშე და მამას მივუბრუნდი..
_მამა ავტობუსით წავალთ რა არ გეწყინოს რა ძაან გთხოვ..
_არა შვილო პირიქით..
მშობლებს დავემშვიდობე და სახლიდან გავედი.. ავტობუსის ლოდინში დიდი დრო არ გამოტარებია.. აი ავტობუსიც გამოჩნდა.. მეც ავედი და ჩემი კლასელის გვერდით დავიკავე ადგილი... ვუყურებდი სახეებს და ვხვდებოდი, რომ გუგა იქ აღარ იყო და იმის დამიუხედავათ, რომ ავტობუსი გაჭედილი იყო მაინც თავს მარტო ვგრძნობდი... სკოლის პორველმა დღემ ჩვეულებრივათ ჩაიარა.. სახლში მალევე წამოვედი.. რადგან იქ ყოფნა არ მინდოდა იქ ხომ გუგა არ ოყო.. გზას ფეხით გამოვუდექით.. ფეხით სიარულის დროს..მომინდა, რომ გუგასთან ავსულიყავი სახლში მენახა მისი მშობლები და დაიკო... როდესაც მასთან მივედი კარები რათქმაუნდა ნინო დეიდამ გაამიღო..
_ვიკა შვილო.. როგორ ხარ??_ მითხრა თუ არა გადამეხვია..
_კარგად თქვენ?_თავი დავუქნიე..
_კარგად მადლობა, რომ მოხვედი ჩვენთან..
_არაფრის.. ხო იცით მე თქვენთან ყოფნა ყოველთვის მიყვარდა ..
_ყავას დალევ??_სამზარეულოსაკენ გაემართა, მეც უკან ავედევნე პატარა ბავშვივით..
_დიახ თუ შეიძლება.. სადა მანიტა??
_სკოლაშო.. შენ არ იყავი??
_ხო იქიდან მოვდივარ.. მალე წამოვედი ცოტა დავიღალე დაა..
_მაშინ გეშიეება კიდევაც რას შეჭამ??_მაცივრიდან ქათმის სალათას იღებს.. ნინო დეიდამ ყოველთვის იცოდა, რომ მაგ საჭმელზე არასოდეს არ ვამბობდი უარს, მაგრამ მაინც უარი განვუცხადე..
_როგორ არგინდა.. მე გავაკეთე თან..
_შეიძლება, რომ გუგას ოთახში შევიდე??
_კი მაგრამ ის გუგას ოთახს აღარ გავს..
გუგას ოთახისაკენ გავემართე იქაურობა მართლა ძალიან შეცვლილი იყო.. აღარ ჭარბობდა მუქი ფერები.. ჩვენი სურათებით კედლები.. ახლა ვარდისფერი და ცისფერი ფერი ჭარბობდა ალბათ ეს ოთახი მანიტას ოთახად გადაიქციათ.. ძებნა დავუწყე გუგას ნივთებს იქ სადაც ვხვდებოდი, რომ მანიტას ნივთების გარდა ვერაფერს ვერ ვიპოვიდი.. მაგრამ უჯრა რომელსაც ყოველთვის გუგა პირველ შემნახველ სეიფს ეძახდა მასში იყო ჩვენი სურათები.. და წერილის რომელსაც ზედ ჩემი სახელი ეწერა.. უჯრიდან ამოვიყე და ჭიბეში ჩავიდე ქურდივით.. რამოდენიმეჯერ შევხედე სურათს სადაც გუგა და მანიტა ერთად იყვნენ.. ვუყურებდი მათ სურათს და ჯერ კიდე ვერ ვიჯერებდი, რომ გუგამ მე და მანიტა დაგვტოვა..
_დე მოვედი_მანიტას ხმა გავიგე თუ არა უჯრა დავხურე ლოგინიდან წამოვდექი და ოთახიდან გავედი..
_რა ხდებოდა სკოლაში???
_ რავი არაფერი ახალი კლასელები გგვყავს._ ჩემკენ გამორბის.. _ ვიკა იცი როგორ მომენატრეე..
_დე მშია და რამე გამზადე რა სანამ ოთახიდან გამოვალ.. ვიკა ხო დარჩები ჩვენთან..?
_არა მე წავალ .. ნახვამდის..
_კარგი რა ჯერ მოყევიროგორ ხარ?
_მე, მე როგორ ვარ ? შენც ხომ კარგად იცი .. ორი თვის შემდეგ გუშინ პირველად შევძელი გესმის!! პირველად შევძელი მის გარეშე გამეღიმა..
_ხო იცი , რომ ჩემ ძმას არ გაუხარდებოდა ესეთი, რომ ენახე.. მეც ძველი ვიკა უფრო მომწონს ვიდრე ასეთი...
_მაგრამ ძველი ვიკა შენ ძმასთან ერთად მოკვდა..
_არა ის არ მოკვდა.. ვიკა ის შენს გულშიაა.. ყველაფერი კარგად იქნება..
_არაფერი აღარ იქნება კარგად.. შენ ხომ ეს კარგად იცი მანიტა?
_ნახავ იპოვი სხვას და ჩემ ძმაზე მაგრად შეგიყვარდება..
_არა. შენ თითონ გჯერა რასაც ამბობ?? ხომ იცი , რომ გუგაზე მაგრად არავინ არ მყვარება ის ჩემი პირველი სიყვარული იყო .. კარგად ხვდები შენც, რომ გუგას მეტი აღარავინ აღარ მინდაა.._ნინო დეიდამ სასაუზმოდ მიგვიწვია.._არ არ მინდა მადლობა მე წავალ ..
_დარჩი რა გთხოვ..
_არა წავედი რაა.. სხვა დროს იყოს..
მანიტას და ნინოს დავემშვიდობე და სახლი დავტოვე.. გზად კაფეში შევიარე, რომლის სტუმრენიც ძალიან ხშირად ვიყავით მე და გუგა.. თითქოს გუგას ვეძებდი..
_მხოლოდ ნაყინი თუ შეიძლება?
_მარტო ნაყინი??_ოფიცეანტი..კოტე
_დიახ მარტო ნაყინი_ვიკა
_რამდენიხანია არ გამოჩენილხართ ის ბიჭი სადა??_კოტე
_გუგა..წავიდა_ვიკა
_და სად??_კოტე
_კარგიდ აღარ მინდა_ვთქვი და აცრემლებული სახლის გზას გამოვუდექი.. სახლში არავინ იყო.. დედაჩემი უნივერსიტეტში იქნებოდა მამაჩემი კი სავანტყოფოში.. არაფერი არ მიჭამია ჩემ ითახში შევედი ლოგინზე ჩამოვჯექი ჯიბიდან წერილი ამოვიღე გავხსენი და კითხვა დავიწყე..
"მე არ მომკვდარვარ გარდავიცვალე.. უსასრულობის შევცურე ზღვაში მე მხოლოდ ბინა გამოვიცვალე დედამიწიდან გავფრინდი ცაში''.. ვიცი, რომ გული გტკივა ვიკა. მაგრამ შენ არ იცი, რომ მე უფრო მტკივა.. მტკივა როდესაც გიყურებ შენ და ვუყურებ შენ ცრემლიან თვალებს.. ბოდიში, რომ გატირე და გაგაბრაზე ჩემი სიკვდილით.. ბოდიში, რომ მოგეცი უფელბა, ჩემი ცივი სხეულისთვის შენი თბილი ხელები შეგეხო.. მადლობა, რომ ჩემ გაყინულ ბაგეებს შეახე ბოლოჯერ შენი თხილი ბაგეები.. არ ვიცი ამას რა მაწერინებს ან რატო ვწერ .. მაგრამ ვიცი ძვირფასო როცა შენ ამას წაიკითხავ მე უკვე ძალიან შორს ვიქნებ... იქ სადაც ჯერ შენი ადგილი არარის.. შეცადე ყოველ დღეში იპოვო რაღაც კარგი.. მინდა ჩემზე ღიმილით ისაუბრო.. მინდა, რომ არასოდეს თვალცრემლიანმა არ გამიხსენო.. იცოდე ყოველ დღეს სიგრძეზე მეტი სიღრმე აქვს, რომელიც შეიძლება წელიწადსაც კი გაუტოლდეს... გისურვებ გეპოვოს სიცოცხლის არსი, გეცხოვროს ღირსეული და ლამაზი ცხოვრებით... ცა მიწიდან იწყება...". იმედს ვიტოვებ, რომ აქ გნახავ.. მაგრამ გთხოვ პასუხები არ მომთხოვო კითხვებზე რატო წავედი?? აღარ გიყვარდი?? ტირილის უფლება რატომ მომეცი?? და კიდევ სხვა.. რადგან არ მექნება პასუხი თითვეულ შენს კითხვაზე და მერე უფრო გეტკინება.. გეტკინება მაშინ, როდესაც მიხვდები, რომ მე პასუხები არ მაქვს თითვეულ შენს კითხვაზე.. ისევ აგეტირება.. და მე მეორედ ხელ_ახლა ისევ მოვკვდები.. არასოდეს არ დაივიწყო, ის რომ მიყვარდი, არც ის, რომ პირველად შენთან ერთად გავიღვიძე.. მაპატიე, რომ სიტყვები ზოგჯერ სხვებს დავესესხე ამ წერილში.. იყავი ბედნიერი.. მე აქ კარგად ვარ.. აქ ყველას ერთმანეთი უყვარს.. ნახვამდის.. ეს ბოლო წერილია, რომელსაც ჩემგან მიღებ.. მაპატიე, მაპატიე, რომ ამ სამყაროში შენთან დარჩენა ვერ შევძელი.. იქნებ მომავალში ახლიდან ვცადოთ.. მაგრამ ყოველთვის დაიმახსოვრე მე შენს გულში ვარ.. ეს წერილი გთხოვ საიდუმლოდ შეინახე.. მენატრები...

წერილის კითხვა დავასრულე თუ არა აბანოში შევედი .. დუში მოვუშვი და ტასაცმლით მის ქვეშ აღმოვჩნდი.. მინდოდა ყველაფერი ტყუილი ყოფილიყო.. იმის შესახებ, რომ მან ყველაფერი იცოდა.. იცოდა ის, რომ ჩემი მიტოვება მოუწევდა.. იცოდა, რომ ბევრს ვიტირებდი.. იცოდა გული როგორ მეტკინებოდა. მაგრამ თავის თავს მაინც მიცა უფლება წასულიყო.. დამტოვა მარტო დამტოვა ამ ცივ სამყაროში.. აქ არ არის კარგი გუგა აქ არ არის გესმის?!




რამოდენიმე დღის შემდეგ..

გადიოდა დრო.. მალე უკვე სექტემბერიც მიწურებოდა.. საინტერესო არაფერი არ ხდებოდა დავდიოდი სკოლაში, მასწავლებლებთან და თუ დრო მრჩებოდა აუცილებლად მივდიოდი სასაფლაოზე გუგასთან... ვყვებოდი ყველაფერს ჩემზე ასევე დადუზე, მშობლებზე, თავისებზე, მეგობრებზე და სრულიათ ყველაზე და ყველაფერზე ველაპარაკებოდი.. ვიცოდი მისმენდა იმისდამიუხედავათ, რომ არასოდეს პასუხს არ მაძლევდა... მე ისევ ყველა მასწავლებელს ვაქებდი ის კიდე არ ამბობოდა, არ დამცინოდა რომ "მე გოგო ვიყავი რომლებიც მასწავლებლებზე აბოდებდა და სკოლნიკი იყო" ან "ჩემი ათოსანოვო" ან კიდე "სკოლის გიჟოვო" და სხვა.. მერე ერთად ვიცინებდით.. სიცილის შემდეგ ვიცი აუცილებლად ჩამეხუტებოდი.. და მეტყოდი:"შენ ჩემი ღიმილახარ.. და ავტორი ჩემი ღიმილისაც მიყვარხარ პატარავ" და სხვა.. წამითაც არ მავიწყდები... რატო მიმატოვე?? უჩემოდ კარგად ხარ?? მანდ ლამაზია??როგორ გექცევიან?? იქნებ მოგწონს მანდ?? გთხოვ დამელაპარაკე გამაგონე შენი ხრიწიანი, ბოხი ხმა.. რომელ ხმასაც ვუსმენდი და ტანში სიამოვნების ჟრუანტელი მივლიდა... გახსოვს ერთხელ როდესაც სპორტის გაკვეთილზე შენ და ბიჭები თამაშობდით კალათბურთს.. რათქმაუნდა გოგოებიც ვიყავით ახლომახლოს და შენი ნასროლილი ბურთი შემთხვევით მომხვდა.. მე ძალიან მეტკინა და ტირილი დავიწყრ მერვე თუ მეშვიდე კლასში ვიყავთ გახსოვს?? შენ კიდე მოხვედი და მითხარი:
_ბოდიში ვიკა ხომ იცი, რომ ძალით არ მინდოდა ნუ ტირიხარ რა..
_გამანებე თავი_გავიბუტე..
_ხო იცი, რომ მიყვარხარ..
_წადი რა..
_მე, რომ წავიდე იცოდე ძალიან გეტკინებაო..
მაშინ არ ვიცოდი რას გულისხმობდი ამ სიტყვებში ახლა კი ყველაფერი კარგად მესმის.. შენ მართლა წახვედი ჩემგან.. არა და რამდენ გეგმებს ვაწყობდით ერთად.
სწავლა, დასვენება, მოგზაურობა სხვადასხვა ქვეყნებში, საცხოვრებლად სხვა ქალაქში გადასვლა და უამრავი რამ კიდე.... მაგრამ ახლა მარტო სიცარილეა ჩემს გულში.. აღარავის და აღარაფრის მჯერა.. ყველაფერზე სხვანაირად ვრიაგირებ... სხვანაირად მიყვარს, ვიცინი, ვლაპარაკობ, მწყინს და ასე შემდეგ... ჩემმა ცხოვრებამ ფასეულება დაკარგა შენი წასვლის შემდეგ.. ხო მეუბნებოდი ხელს არასოდეს არ გაგიშვებო რატო გამიშვი?? მე შენსსავით არავინ არ მყვარებია.. ჩემთვის შენი სიტყვა კანონი იყო.. ყოველდღე ერთად დავდიოდით სკოლაში.. სკოლიდანაც ერთად ვბრუნდებოდით სახლში.. მიყვარს ყოველივე ის წამი რაც ერთად გვაქვს გატარებული... შენ ჩემი ბედნიერი წამებიხარ.. მახსოვს პირველი კლასი შენ გულებს მიხატავდი ფურცლებზე და მაძლევდი.. პირველიდან მეოთხე კლასამდე ყველგან ჩემს სახელს წერდი.. ამაზე დაგცინოდნენ.. ყველას ვეუბნებოდით, რომ შეყვარებულები ვიყავით.. გვეუბნებოდნენ, რომ ბავშვები ვართ და ერთმანეთს მალე დავშორდებოდით... და სხვადასხვა გზაზე წავიდოდით... შენ სხვა შეგიყვარდებოდა და მეც სხვა... მაგრამ ახლა მე მხოლოდ შენ მინდა იყო ჩემთან.. გუგა ყველაფერს დავთმობდი იმის გამო, რომ შენ ჩემთან იყო... და მე ისევ უსაზღვროდ ბედნიერი ვიყო.. ალბათ რაც თერთმეტი წლის განმავლობაში არ მიტირია ახლა ვიტირე...


************სახლში**********************
_როგორ ხარ??_სახლში შესულს დედიკო მეგებება..
_კარგად შენ?
_რამდენიხანია არ გვისაუბრია.. არ გინდა რამე მითხრა??
_არა_როგორც ყოველთვის სიჩუმეს ვარჩევდი..
_სახალწლოდ შენი ძმა ბრუნდება.. და თან საბოლოოდ..
_რაა ეგრე მალეე? და თან საბოლოოდ რამაგარიაა.._ ხტუნვას ვიწყებ..
_ოღონდ სტუმართან ერთად_მაია.
_სტუმარი? გოგოა თუ ბიჭი?? რამეში ხო არ შეცდა?
_რა სულელი ხარ_იცინის_ბიჭია.. საცხოვრებლად ჩამოდის აქ. მაგრამ სანამ ბინას იპოვის ჩვენთან იქნება.. სხვა სად იყავი დღეს ??
_დე მშია და დაღლილივარ მაჭამე რამე რა.._კითხვაზე პასუხის გაცემა არ მსურდა..
_კარგი_სამზარეულოსაკენ მიემართება..
_წავალ მე პირს ჩამოვიბან თორე მთელი მტვერი ზედა მაქვს.. საშინელი ქარიაი გარეთ.. _აბანოში შევდივარ..

მამა მოვიდა..
_საყვარელო როგორ ჩაიარა დღემ?_მასაც მაია ეგებება კარებში
_კარგად .. ლექციებმა??
_რავო კარგად.. ახალი თაობა ბევრს შეძლებს..
_ჩვენი პრინცესა სახლშია?
_ხო ისიც ორი წუთისწინ მოვიდა..
_როგორ არის?_შოთა
_ჯერკიდე ვერ შეგუა გუგას სიკვდილს.._მაგრამ დედამ ყოველთვის ყველაფერი იცოდა..
_თერთმეტი წელი უყვარდათ ერთმანეთი..თერთმეტი.. ეგრე ადვილათ როგორ გადაიტანდა... ნახაზი ხო არა უბრალოდ აიღო და წაშალო??
_არც მე არ ვამბობ, რომ არ უნდა ედარდა მან მთელი თავისი ცხოვრების აზრი დაკარგა.. იცი აღარ იცის რა უნდა.. აღარც გერმანიაშ წასვლაზე აღარ ლაპარაკობს, ან ფსიქოლოგიაზე სანამ გუგა იყო უნდოდა ფსიქოლოგი გამხდარიყო... ალბათ იმიტომ , რომ გუგასაც ეს პროფესია მოსწონდა და ერთად ოცნებობდნენ გერმანიაში წასვლაზეც..
_მამა დაბრუნდი უკვე??_მშობლები გაჩუნდნენ. მაგრამ ორივემ კარგად იცოდა, რომ მე ყველაფერი კარგად გავიგე..
_თუ მხედავ შვილო ესეგი კი..
_ოჰო ეს იუმორი საიდან??
_სავანმტყოფოში დავამუღამე...
_ხო აბა სხვაგან სად დამუღამებდი..
_მოდით ვივახშმოთ..
_ოჰო ყველაფერს რა გემრიელი სურნელიაქვს_მისი საჭმელები ყოველთვის ძალიან გემრიელი იყო ხოლმე..
_ნეტა ვინ გაკეთა ნეტა??_თავს იქებდა ხოლმე თვითონაც..
_ახლა რეცეპტების მოყოლას დაიწყებს თითქოს და ლექციაზე ვიყოთ_მამამ ყოველთვის კარგად იცოდა დედას სად? როდის? რა უნდა ეთქვა..
_ესეც შავი იუმორი_ამყვა დედაც
_მე ყველაფერი სიყვარულით გაავამზადე და დროა ჩემზე ლაპარაკს მორჩეთ. ჭამის დროს ძაღლიც არ ყეფსო არ გაგიგიათ?

ჭამა , რომ მოვათავეთ.. დედამ ყველაფერი ალაგა მამა სამუშაო მაგიდას მიუჭდა და რაღაცის კითხვა დაიწღო.. დედამაც სამზარეულოს მილაგების შემდეგ წიგნისკითხვა განაგრძო.სახელწოდებით"ჯერ კიდევ ელისი" ჩემს ოჯახში ტელევიზორი იშვიათად ირთვებოდა.. მოვედი მათთან ვაკოცე ლოყაზე ორივეს ტკბილი ძილი ვუსურვე და დავემშვიდობე.. ოთახში დაბრუნების შემდეგ ამოვალაგე წიგნები და მეცადინეობას შევუდექი... ყველაფერი როცა მოვათავე წყალი გადავივლე და ლოგინში შევწექი.. მაგრამ არ დამძინებია რადგან ვფიქრობდი არა გუგაზე არამედ ჩემი ძმის მეგობარზე რომელიც მალე შემოაღებდა ჩემი სახლის კარს...ვგრძნობდი , რომ მოსი ჩამოსვლით ყველაფერი თავიდან დაიწყებოდა.. მაგრამ არ მინდოდა.. არ მონდოდა ახლიდან შემეცნო სიყვარული..გუგას სიკვდილის შემდეგ მესამე თვე იწურება.. და ამ სამი თვის განმავლობაში დღეს პირველად გავიღიმე, როდესაც გავიგე, რომ ჩვენთან სტუმრად ჩემი ძმის ძმაკაცი უნდა ჩამოსულოყო.. გულმა რატომღაც მის ხსენებაზე უცნაურად დაიწყო რიაგირება... ნუთუ კიდე შემიყვარდებოდა.. მინდოდა მალე გასულიყო ნოემბერი და მალე ჩამოსულიყვნენ ჩემი ძმა და მისი ესპანელი მეგობარი.. მოდით ცოტას სკოლის შესახებაც მოგიყვებით.. იმოსდამოუხედავათ, რომ მეთორმეტე კლასელი ვარ სექტემბერი ისე გავლიე, რომ არ გამიცდენია სკოლა.. მე და მაკო სულ ერთად ვართ სკოლაში.. ვსაუბრობთ უამრავ რამეზე..პირველი თემა რათქმაუნდა ჩვენი დადუა.. და მერე სხვა დანარჩენი ათასი წვრილმანი.. სკოლაში მეთორმეტებისთვის აღარ ტარდება გაკვეთილები სიმკაცრით.. ამიტომ ვისაც რა უნდა იმას აკეთებს.. ასევე სკოლაში სულ ვნახულობ გუგას დასაც ის მეათე კლასელია.. ვეკითხები თუ როგორ არიან ?? ის კდე ამბობს გამოგვიარე მოენატრე ჩემებს..ვფიქრობ, რომ უკვე ძილის დროა ღამის ოთხი საათი ხდება...თვალები დავხუჭე და თავს ვაიძულე, რომ დამძინებოდა..