დილით პირველმა ელენემ გაიღვიძა, პიჟამოებით დაბლა ჩავიდა და ყავა გაიკეთა.
-დღეს რა ლამაზად გამოიყურები? -სამზარეულოში თავი შეყო იკამ.
-ნუ მეღადავები, ჩემს თმას შეხედე, თითქოს ბალიში ამიფეთქდაო. -ხელები მაგრად მოხვია.
-მე სახეზე გეუბნები, შენი თვალები სხვანაირად ბრწყინავენ, ბედნიერი ხარ.
-ხო მართალია. -ლოყაზე აკოცა.
-მიდი მომიყევი რამოხდა გუშინ. -ელეს ჭიქა აიღო, ყავა მოსვა და დააკვირდა მის ბედნიერ სახეს.
-შენც ჩემთან ერთად არ იყავი?
-დილით რომ გახვედი მაგაზე გეუბნები.
-რაა, შენ საიდან იცი?
-რა მნიშვნელობააქ, მიდი მომიყევი.
-შენ ხო ვერაფერს გამოგაპარებ რა. -ხელიდან ჭიქა გამოგლიჯა.
-გამიკეთე რა.
-ჭურჭლის დარეცხვა მეზარება.
-ნინი დარეცხავს. -ლოყაზე აკოცა.
-კაი ხო, კაროჩე გუშინ დამირეკა და გამაღვიძა, ჩამოდიო, მეც ჩავედი.
-გაიპარე.
-ნუ ხო. -ყველაფერი დაწვრილებით მოუყვა.
-რა სჭირს მაგას ტო? -ჩაფიქრებულმა თქვა ჯანჯღავამ.
-მერავიცი, გუშინ ვკითხე ხო კარგად ხართქო. -გაიცინა და იკას ყავის ჭიქა გაუწოდა.
-ნუ მე კი ვიცი რაც სჭირს მარა შენ ვერ გაიგებ. -ჩაიცინა.
-შენ როგორ გაიგე რომ გავიპარე?
-მეღვიძა რომ გახვედი, მარა აღარაფერი გითხარი, რო მოხვედი მაშინაც მეღვიძა.
-ღადაობ?
-არა, გიყვარს ხო?
-რა დაქალოჭკასავით მელაპარაკები?
-ანუ იმათთან შეგიძლია ყველაფრის თქმა და ჩემთან არა ხო? -ნაწყენი ხმით თქვა.
-რა სისულელეა? -თავის თავზე ნერვები მოეშალა, მაშინვე ჩაეხუტა სიტუაციის განსამუხტად. -შენთან ყველაფერზე შემიძლია ლაპარაკი, პროსტა ისე გითხარი.
-დაიწყო თავის მართლებები. -ხელები გაუშვა ჯანჯღავამ, მაგრამ ელენე ისევ მიკრობილი იყო ტკიპასავით. -აფერისტო.
-აუ კარგი ეხლა რაა. -ტუჩი სატირლად გაამზადა. -ვერ ვიტან შენ რომ მებუტები ხოიცი.
-რა დებილიხარ გოგო. -მაშინვე მიიხუტა გულზე. -რა გატირებს არ გადამრიო ეხლა. -სიცილით ვერ შეიკავა.
-აბა რა იყო ის, აფერისტიო რო თქვი?
-გეხუმრე ელ. -უკვე ხარხარებდა ჯანჯღავა.
-ნუ დამცინიხარ იდიოტო. -ხელი მისცხო და მოშორება სცადა. -გამიშვი.
-არა. -ყელში აკოცა.
-მეღუტუნება. -აკისკისდა უცბად. -კარგი ეხლა ვსო შევრიგდით.
-გინდა ჩვენ რომ ვიცით ისე გავაღვიძოთ ისინი? -ჭინკები აუთამაშდა თვალებში.
-უარს როდის ვამბობდი? -ხელი ჩაკიდა იკას და მაღლა აირბინა. სალი ფლომასტერით დახატეს სახეზე, რეზი ელეს საკრასკავებით ჩახატეს, ნინის კი წყალი ჩაუსხებს ფეხებს შუა. დაელოდნენ როდის იგრძნობდა ქალბატონი სისვლეს. უკვე ფხიზლდებოდა ოთახში რო შევიდნენ.
-დილამშვიდობისა ტყუპი. -ლოყაზე აკოცა.
-რა საყვარლები ხართ. -გაიღიმა და გაიზმორა. მერე იგრძნო რაღაც სისველე ფეხებს შორის, მაშინვე თვალები ჭყიტა.
-ადექი მალე სანაპიროზე გავიდეთ. დღეს სახლში მივდივართ. -ხელზე ექაჩებოდა ელე.
-გადით და მოვალ.
-რაიყო გცხვენია ტრუსიკით სიარული ჩემთან? -თვალები გადაატრიალა იკამ.
-შენთან სულ შიშველიც მივლია პატარაობაში.
-ხოდა წამოხტი ჩქარა.
-აუ ბავშვებო რაღაცას გეტყვით მაგრამ არ დამცინოთ რა. -საწყალი თვალებით შეხედა.
-ქალური დღეები გაქვს და ვერ ადგები? -სიცილით ჰკითხა ძმამ.
-შენ საიდან იცი ეგ? -გაკვირვებულმა შეხედა ელენემ.
-ეგ ყველა ბიჭმა იცის. -მხრები აიჩეჩა.
-ვიამე დედა. -გამოშტერდა მაჩაბელი.
-დაჟე იმასაც ვხვდები როდის გაქვთ ხოლმე. -გადაიხარხარა.
-რაა? რატო ხვდები? -იმხელაზე ჰქონდა დაჭყეტილი თვალები ცოტაც და გადმოსცვივდებოდა.
-ძალით არ მინდა, ვხვდები რა.
-მოკეტე და მეორედ აღარ მიხვდე. -დაუბღვირა.
-არ მაქ ეგ. -თვალები გადაატრიალა. -უარესი.
-რა ხდება? ეხლა არ მითხრა გიგი იყო აქ და...
-მოკეტე იკაა! -თვალები დაუბრიალა. -მგონი ჩავიფსი. -ჩუმად ჩაილაპარაკა. იკამ და ელენემ ერთმანეთს გადახედეს. ბოლო ხმაზე გადაიხარხარეს. ძირს იწვნენ, თან ფეხებს ჰაერში იქნევდნენ. -აუ ნუ დამცინიხართ რაა, რაუნდა ვქნა ეხლა. -ტირილი მორთო. -ცხრამეტი წლის გოგომ ჩავიფსი. -სახეზე ხელები აიფარა.
-ნუ ტირიხარ გოგო. -სიცილით მოჰხვია ხელები დას.
-როგორ არ ვიტირო რამაგრად ტეხავს პროსტა.
-კაი მერე რა ვის არ ჩაუფსია? ფსიტიანი ქალი იქნები, რა მოხდა მერე? -სიცილით ამშვიდებდა ვითომ.
-გაეთრიე რა.
-რო მცოდნოდა ესე იტირებდი საერთოდ არ ჩაგისხავდი წყალს. -შუბლზე აკოცა ტყუპს.
-რა თქვიი? -უცებ მოშორდა ჯანჯღავა.
-უი. -ტუჩზე იკბინა და ელენეს გახედა. სულ გადაწითლებული იყო სიცილისგან.
-რა ხდება ხალხო რა გაყვირებთ? -სახედახატული შემოვარდა ოთახში სალი. მაგის დანახვაზე სამივე გადაბჟირდა. გაშტერებული იდგა და ელოდებოდა როდის დაწყნარდებოდნენ. მერე რეზიც შემოუერთდათ. ის უარესად იყო. პომადა ცხვირამდე ჰქონდა წასმული და წოლისგან გათხაპნილი ლაინერი. რეზი სალის დასცინოდა, იკა და ელენე ყველას ერთად.

-აუ თქვენ ერთად ნამდვილი ეშმაკები ხართ. -შეუღრინა ბერიძემ. -ძლივს გავიშორე ის ფლომასტერი.
-შენ კიდე რა გიჭირს, მე ტუჩები ისევ გაწლითლებული მაქვ. -სიცილით თქვა ტაბატაძემ.
-დღე ხალისიანად დავიწყეთ მეტი რა გინდათ ტო?
-წავედით ჩვენ სანაპიროზე და გამოდით მალე. -ხელი ჩაკიდა ნინიმ დაქალს და კარები გაიხურა. -აუ რა კარგი ზაგარი გვაქ.
-ხოო, აღარ მინდა თბილისში წასვლა.
-აუ ჰოო თან გიგი და ბიჭები აქ რჩებიან.
-ოჰ აქამდე მაგათ გარეშე ვიყავით სულ და ეხლაც გაუძელი როგორმე.
-დემეტრე რომ შენი შეყვარებული იყოს ვნახავდი რას იტყოდი. -მხარი გაჰკრა. რათ უნდოდა ურთიერთობისთვის სახელის დარქმევა, ისეც უყვარდა. ძალიან უყვარდა და მართლა არ იცოდა როგორ გაძლებდა დემეტრეს გარეშე იქ.
-მაშინ კიდევ კარგი არ არის. -გაიცინა და წყალში შევიდა. ცოტა ხანში დაინახა ნაპირზე მჯდომი ბიჭები. -იო მოდი რა. -დაუყვირა შორიდან. ისიც ადგა და დისკენ გაცურა.
-ელ გოგოებს მიფრთხობ. -საყვედურნარევი ხმით უთხრა.
-ოჰ, არაუშავს რომ წავალ მერე ვეღარ დაგიფრთხობ.
-ხოარ ეჭვიანობ?
-ეგრეც არ გამიფრენია ძმაზე რომ ვიეჭვიანო. -სიცილით უთხრა, თვითონაც მიხვდა დემეტრეზე რომ ჰკითხა მაგრამ თავი დაიდებილა.
-კარგად იცი ვიზეც გკითხე. -თვალი ჩაუკრა.
-არა. არ მაქვს უფლება ვიეჭვიანო. -მხრები აიჩეჩა. -თავისუფალი ბიჭია, ვინც უნდა ის ეყოლება.
-ხო რამნიშვნელობააქვს მაინც არ გაინტერესებს ხო? -ცალი წარბი ასწია ღიმილით.
-ჩემს გულში ზიხარ. -თავი დაუქნია.
-ძალიან კარგი. რას აპირებ რომ ჩახვალ?
-რავი რაუნდა ვქნა?
-ისე არ გინდათ ჩემთან დარჩით გოგოები და ერთად წავიდეთ მერე?
-ეგ იმათ არ უთხრა თორე მართლა დარჩებიან. -გაიცინა. -იკას გარეშე ვერ დავრჩები. ანუ იმას ვამბობ რომ მიჩვეულივარ ყოველ დღე ვხედავ, ბავშვობიდან სულ ჩემთან არის, ეს ერთი წელი დღე არ გავიდოდა ჩემთან არ ამოსულიყო. თავიდან მარტოს რომ მეშინოდა ღამის სამ საათზე ამოდიოდა ხოლმე. დღე თუ არ იწყება, ღამე მაინც იკათი მთავრდება. ისე არ გაიგო რომ შენთან დარჩენა არ მინდა, პირიქით შენთან უფრო მეტი დროის გატარება მინდა, პროსტა ვერ ვძლება მაგის გარეშე. იმდღეს ორი დღით იყო წამოსული და ვხვდებოდი რომ რაღაც მაკლდა. ის რომ არ ყოფილიყო მაშინ ჩემს გვერდით, ახლა ასე არ ვიქნებოდი. -ნინისთან მდგარ იკასკენ გაიხედა. დაინახა როგორ ეჯუჯღუნებოდა რაღაცას თავის დას და გაეცინა.
-ხო ვხედავ. -ნაღვლიანად თქვა. -პირველად რომ ერთმანეთი გაიცანით ეგრევე მივხვდი რო სულ ერთად იქნებოდით. ჩემ მაგივრობას გიწევდა. ალხაც მაგას აკეთებს. -ჩაიცინა.
-ეგრე ნუ ამბობ.
-არა ელ მართლა ეგრეა, შენ შეიძლება არ გახსოვს მაგრამ იცი რა თქვა იკამ პირველად რო გაგიცნო?
-რამე თქვა? -სიცილით ჰკითხა.
-დედას ვუტირებ ყველას ვინც ჩემს დებს აწყენინებსო. ერთი ხელი შენ გადაგხვია, მეორე ნინის. მარტო მე შემიძლია ვაწყენინოო. მაშინ ყველა იცინოდა მაგის სიტყვებზე, მაგრამ აგე კაცი კი ასრულებს თავის ნათქვამს.
-არ მახსოვს საერთოდ. -ჩაიხითხითა პატარა მაჩაბელმა.
-თან მაშინ იკაზე მაღალი იყავი და ძლივს გხვევდა ხელს. -გიოც აჰყვა სიცილში.
-აუ წარმომიდგენია ეგ მომენტი. -იცინოდა თან იკას უყურებდა. -წამო გავიდეთ. გოგოებთან ხუმრობითაც არ თქვა დარჩითო, მართლა დარჩებიან თავისი ბიჭების გამო და იკას გაუტყდება.
-ხმას არ ვიღებ.
-რა ჩერჩერტი დაქალები მყავს. -სიცილით გახედა გიოს.
-იმედია ეგრე არავინ შემიყვარდება და მეც არ გამოვჩერჩეტდები. -ხელი მოხვია დას და ისე ამოვიდნენ წყლიდან.
-უი ისე ეგ სულ დამავიწყდა, არავინ გყავდა ამ ერთი წლის მანძილზე?
-კი ჰყავდა. -ლაპარაკში ჩაერთო დემეტრე. -პროსტა მე დამიწყო ჩალიჩი და დავახვევ*ნეთ.
-ოპაა. არაუშავს არ იჩქარო ძმაო. -ხელი მიჰკრა. -აუ ისე რა კარგი შეგრძნება იქნება მამიდობა. -ცოტახანი დაფიქრდა. -ვსო პატარა ბავშვი მინდა, ვინმემ გააკეთეთ რა. -სერიოზულად თქვა და წყვილებს გახედა.
-შენ გააკეთე ეგრე ძაან თუ გინდა. -დაეჯღანა ნინი.
-თქვენ შეყვარებული მაინც გყავთ და მე ჰაერში ხოარ გავაკეთებ. -ხარხარი დაიწყო. -ისე ძმაო ვინმესგან შემთხევითი ბავში ხომ არ გეყოლება? -გიო ჩაფიქრდა და მის რეაქციაზე ყველამ სიცილი ატეხა.
-დაფიქრდა ეს ჩემი*ა! -გადაიხარხარა იკამ.
-არამგონია. -ისიც აჰყვა სიცილში.
-რა ბავშვი აგიტყდა შენ? -დაეჭვებულმა ჰკითხა რეზიმ.
-წარმოიდგინეთ ერთი პატარა გაბერილი ბავშვი რო გვყავდეს, აუ გიო და მინდა.
-მე რას მეუბნენი მამაშენ უთხარი და გაგიკეთებს.
-არ გინდა დაა? წარმოიდგინე შენი დის ხელა შვილები რომ გყავს. აქეთ იქით ვათრევდი.
-მყავს უკვე და.
-ამან სულ გარეკა. -სიცილით თქვა ნინიმ.
-კაროჩე ერთ წელში ბავშვი დაიდოს. რომელმაც გინდა გამოუშვით, ნათლია მე ვარ.
-დაანებე ჩემს დებს თავი გოგო რა გინდა? -დაებღვირა ჯანჯღავა.
-კაი. -არ ესიამოვნა მაჩაბელს იკას სიტყვები. ხმა აღარ ამოუღია. ის ეწყინა ჩემი დებიო მარტო სალიზე და ნინიზე რომ თქვა. ბავშვივით გაიბუტა.
-გიო ელე მე მომყავს ცოლად. -მიხვდა რომ ეწყინა მაჩაბელს და მის გასახალისებლად ლაპარაკი დაიწყო.
-ჩემთვის არ უნდა გეკითხათ? -თვალებმოჭუტულმა შეხედა.
-ბეჭედი არ ნახე?
-მოვიხსენი, აღარ მოგყვები ვსო. -გაბრაზებული სახით გახედა.
-ეე აღარ გახსოვს რა მითხარი?
-აღარ ვარ ღადაობის ხასიეზე. -ზღვას გახედა, მერე დემეტრეს, რომელიც წამოკოტრიალებულიყო და ისიც ჰორიზონტს გაჰყურებდა. დაინახა როგორ ჩატეხა ტუჩის კუთხე. მაშინვე შეატრიალა თავი.
-კაი რაზე მებუტები ეხლა ტო? -უკნიდან მოეხვია და სახე მის კისერში ჩაყო.
-დამანებე თავი.
-ელ ატ*აკებ. -კისერში აკოცა.
-მეწყინა. -იკას გასაგონად ჩაიჩურჩულა.
-ბოდიში. ხო იცი როგორ მიყვარხარ? ისე ვთქვი ეგ. -ლოყაზე მიაწება ტუჩები. -ვაბშე რაზე მიჭედავ ტო? შენ თვითონ ვერ უნდა მიხვდე ვინ ხარ ჩემვის? ვაბშე რა საწყენი ეგაა ტოო?
-არ წავიდეთ?
-ჯერ არა რა. -გაღიმებულმა შეხედა სალიმ.
-აუ ბიჭებო კარგით რა, სულ გამომიშტერეთ დაქალები.
-მოვიდა ხასიეთზე ჩემი გოგო? -კისერზე მოხვია ხელი და ლოყა ლოყაზე მიადო რეზიმ.
-ეს ისეთებს ლაპარაკობს ეგრევე მკერავს ხოიცი. -იკაზე ანიშნა. დაინახა დემემ როგორ ასწია ცალი წარბი, მაგრამ სათვალე არ მოუხსნია.
-ეხლა მომწერეს, ზეგ კლასელები ვიკრიბებით. -თავი ამოყო ტელეფონიდან სალიმ.
-ვინ მოგწერა?
-ქეთიმ. ყველა მოდითო.
-აუ მაგ გოგომ რა ჩეგვ*ა ყველას ტო?
-ყოველ თვე ვის გაუგია კლაის შეკრება? ბარემ სკოლაშიც მივიდეთ ხოლმე. -თვალები გადაატრიალა რეზიმ.
-რატო ასწორებს კლასელების ნახვა. -გაკვირვებულმა თქვა საბამ.
-ჩვენი კლასელების არა, ნამდვილი საგოიმეთია. ერთი ორის გამოკლებით. -ისე თქვა ტელეფონიდან თავი არ ამოუყვია.
-წავიდეთ? -ელეს შეხედა ჯანჯღავამ.
-აბა რა უნდა ვქნათ? .ვერ ვიტან რამეს რომ ვაკლდები ხოიცი. რო არ წავიდეთ უეჭველი რამე ღადაობა მოხდება და ვინანებთ აუ ლუკაც იქნება რაკაია ვნახავთ.
-კაი მაშინ ხვალე გავიდეთ საყიდლებზე. -იკას შეხედა ნინიმ. -ხო წაგვიყვან ძმაო ჩემო.
-რეზი წაგიყვანთ მე საქმემაქ. -თავის დაძვრენა სცადა.
-ორივე წამოხვალთ და თქვენც იყიდით რამეს. -თითი დაუქნია.
-ნახე როგორ გვაჩმორებენ. -თითი გაიშვირა გოგოებისკენ, თან გიოს უყურებდა.
-ამას შეხედე, აი ამას უარი როგორ უნდა უთხრა ესე რომ შემოგხედავს. -ლოყაზე აკოცა ნინის ტაბატაძემ.
-რა გაცინებს? ცოტახანში გამოაჩენს კლანჭებს და მერე არ მთხოვო მიშველეო. -გაკრეჭილ გიგის შეხედა იკამ.
-ნუ მიფრთხობ ბიჭს ტყუპ. -ენა გამოუყო და გიგის მიეკრო.
-წავალ ცოტას გავცურავ.
-მეც წამოვალ. -ფეხზე წამოდგა დემე. ორივე ღრმად შევიდა. მარტო თავები უჩანდათ. -ლუკა ვინაა?
-ეჭვიანობ? -სიცილი აუტყდა ჯანჯღავას.
-არა პროსტა მაინტერესებს. -ჩაიცინა.
-კლასელი, მეგობარია რა, ადრე ელე უყვარდა სამი წელი. ამან ვერ შეიყვარა და შეეშვა რა ისიც. ნუ ისეთს არც არაფერს აკეთებდა. რამე ზედმეტი რომ ეთქვა იქ ვიყავი. მერე ისევ გააგრძელეს მეგობრობა.
-ანუ უყვარდა იმას.
-მაგარი დარხეული გაქ შე*ემა.
-არაა, ცოტახანი და მოჯდება მერე.
-ეე წესივრად. -თავში წამოუთაქა სიცილით.
-ატრა*ებ. -ხელი ჰკრა.
-მართლა რა პატარაა ტო, ხო ტოლები ვართ, მაგრამ სულ ჩემზე პატარა მგონია.
-მე რაღა უნდა ვთქვა. -სიცილით გაჰხედა ელეს. -სულ სხვანაირი ტიპია.
-თბილია.
-ეგ შენთან. -გაიცინა. -რაც კი ბრაზიაქ ყველაფერს ჩემზე ანთხევს ხოლმე. სულ ნერვებს ვუშლი, რო ბრაზდება მაგრად მევასება.
-გაბუტვა იცის საშინელი. ერთხელ ვიჩხუბეთ და ერთი თვე აღარ მცემდა ხმას. იცი რა მჭირდა? გამაფრენინა. ძალიან ადვილად სწყინს, ემოციურია. დამნაშავე რომ იყო და გეჩხუბებოდეს მაინც თვითონ ტირის.
-ნაღდად არ მეგონა ვინმე თუ შემიყვარდებოდა. მითუმეტეს ძმაკაცის და.
-მაგას ვერც წარმოვიდგენდი. იცი რატო არ მეკეტება შენს საქციელებზე?
-რა საქციელებზე?
-ელენეს როგორც ექცევი. აქამდე ხო შეგეძლო უფრო მეტი გაგეკეთებინა ან რამე, მარა მოითმინე და ეგრევე არ მივარდი. რომ აღიზიანებ ეგ მეც მომწონს, ბრაზდება და ისიც გეწინააღმდეგება. კიდე რო არ მალავ ეგ მისწორდება, ხომ გითხარი გუშინ. ანუ იმას არ ვამბობ მიხარია ეგრე რო იქცევი, რო ეხუტები და კოცნი, პროსტა კარგია რომ არ მალავ რა ხო ხვდები. ის უფრო გამიტყდებოდა შენ რომ დაგემალა და მე თვითონ მივმხვდარიყავი.
-ეგ მეც გამიტყდებოდა. ზედმეტს არაფერს გავაკეთებ ელესთან, მარა არ ვაკოცებთო მაგას ვერ დაგპირდები. -გაიცინა. -იცი რაზე ვღადაობ ხოლმე? სადაც არუნდა ვაკოცო ვითომ ბრაზდება, თან ბურძგლავს. ეგრევე ჩხუბს მიწყებს. არადა ხო ვიცი როგორც არის. ძალით ვკოცნი რომ გაღიზიანდეს ხოლმე.
-კაი მაგეების მოყოლას ნუ დაიწყებ ძმობასგაფიცებ. წამო გავიდეთ თორე თვითონ შემოვარდება ნახე როგორ იყურება. -სიცილით უთხრა. -ის სი*ი აკო მაშინვე უნდა ჩამეძაღლებ*ნა პირველად რომ შევატყე როგორც უყურებდა.
-ისე ვცემეთ რამის შემოგვაკვდა. თან მაგ დღეებში გაბრაზებული ვიყავი და მაგაზე ვიყარე ჯავრი.
-რატო რა მოხდა?
-გავიგე რო დედაჩემი გათხოვილი ყოფილა.
-ღადაობ ტო?
-თან შვილი ყავს თექვსმეტი წლის. ნია ჰქვია.
-გამოვ*ლევდი. -გაშტერებული უყურებდა და ვეღარ მიცურავდა.
-მეც ეგრე ვიყავი მაშინ.
-მერე გაიცანი? აქამდე რატო არ მითხარი ტო?
-იმ დღეს ვნახე, თავზე დამადგა უნივერსიტეტთან. ნუ რაღა იმდღეს, ერთი წლის წინ. ჩემთვის გოგოებში ვზივარ და ლიკა არ გაიჩითა? ვერ ვიჯერებდი. თან არც მახსოვდა წესივრად, ფოტოებით ვიცოდი რა. გვერძე ძალიან ლამაზი ბავშვი ედგა. რომ დავინახე პირი დავაღე.
-ჩემიკაი, მერე?
-ხოდა ეს გოგოები მეხვევიან, თან მესამე კურსს ვამთავრებ და ხოაზეხარ, კაროჩე ლიკამ სალაპარაკო მაქო მე ყურადღება არ მივაქციე. ცოტაღა მაკლდა რომ არ ავფეთქებულიყვაი. მაინც დამიყოლია, მითხრა გავთხოვდიო და ეს შენი დააო. ისე მაგარი ბავშვი კიიყო მარა, გამოვლანძღე და მოვშორდი, იმის მერე აღარც მინახავს.
-შენ ში*ხოარგაქ?
-აუ არ დაიწყო ეხლა შენც რა, რანაირი ჩემი და ეგა? საერთოდ არ მინდა არც მაგ გოგოს ნახვა და არც ლიკასი, ხუთი წლისა მიმაგდო და წავიდა. და მორჩა ამაზე ლაპარაკი, ჩემი გამოსი*ებული ძმაც მეყოფა.
-ისე სად არის ეგ მართლა.
-სახლში, რუსკა არ უშვებს არსად. გიჟს გავს. მე მთხოვა წამიყვანეო მარა მაგის ნერვები არ მქონდა.
-მე მაგრად მევასება ლუკა, კაი ტიპია. -ძლივს მიაღწიეს ნაპირამდე.
-იკა წავედით.
-დამაცადე გავშრე.
-აუ იკა მე წავალ სახლში რა ცუდად ვარ უკვე სიცხისგან.
-მიდი და კარტოფილი შეწვი რა.
-კაი. -ლოყაზე აკოცა. -იო იცოდე ჩვენთან წამოდით. -საჩვენებელი თითი აუწია და სახლში გადავიდა. წყალი გადაივლო, უცებ ამოიცვა შორტი, ტოპი გადაიცვა და დაბლა ჩავიდა. კარტოფილს თლიდა როცა უკნიდან ვიღაც მოეხვია. -დემეტრე!
-ხო?
-აქ რა გინდა?
-მარტო ხომ არ იქნებოდი. -კისერში აკოცა.
-დემეტრე მომშორდი, ხელს გავიჭრი.
-რატო? გაბნევ? -ტუჩები მხარზე მიაწება.
-არა ხელს მიშლი.
-აღიარე რომ გიჟდები ჩემზე და როცა გეხები ვეღარაფერზე ფიქრობ. -კბილები ჩაარსო იქვე.
-სიყვარულიც ხომ არ აგიხსნა?
-რატომაც არა? -ხელი მუცელზე მოუსვა. -გინდა ბავშვი გავაკეთოთ? -ჩაიფხუკუნა გეგენავამ.
-სულ გააფრინე ხო? -გადაიხარხარა. დემეტრემ შემოატრიალა და მაშინვე მის ბაგეებს დააცხრა. მაინც შეეწინააღმდეგა მაჩაბელი.
-რომ კაპასდები, უფრო მიმზიდველი ხარ. -მის ტუჩებთან ჩაილაპარაკა.
-კიდევკარგი მივდივარ და ვეღარ გნახავ! -დაეჯღანა და თავი გაინთავისუფლა.
-იმას ვერ დამაჯერებ რომ არ მოგენატრები. -ვნებიანი ხმით ელაპარაკებოდა.
-არ მაინტერესებს. -თვალი ჩაუკრა. -ნუ მიყურებ ეგრე.
-როგორ?
-თითქოს შიშველს მათვალიერებ.
-რა აზრები გაწუხებს. -გულიანად გაიცინა გეგენავამ.
-აუ მეზარება რა ამის ფრცქვნა. -მობეზრებულად ამოილაპარაკა.
-დაანებე თავი.
-იკამ მთხოვა.
-გინდა მოგეხმარო? -გაკვირვებულმა შეხედა ელენემ. ჯერ კიდევ ვერ იგებდა მის ცვალებად ხასიათს.
-მართლა? -გაფართოვებული თვალები შეანათა.
-ხო პროსტა არ ვიცი და მასწავლე. -გაშტერებული უყურებდა მაჩაბელი. -მალე თორე გადავიფიქრე.
-კარგი. -გახარებულმა შემოკრა ტაში. პატარა დანა მიაწიდა და აუხსნა როგორც უნდა გაეკეთებინა. მართალია თავიდან მთლიან კარტოფილს აყოლებდა ქერქს მაგრამ უცებ დაამუღამა.
-მიდი ჩასელფე, პირველად ვფრცქვნი კარტოფილს. -სიცილით უთხრა და ტელეფონი მიაწოდა. აკვირვებდა მისი ქცევები, განსაკუთხრებით ამ ორი დღის განმავლობაში. რამდენიმე სასაცილო ფოტო გადაიღეს, გაფრცქვნას რომ მორჩნენ დემეტრე ისევ თავის თავს დაუბრუნდა. -ეხლა შენ გააგრძელე.
-უცებ ჩავჭრი ეხლა. ყავა ან ჩაი?
-ყავა.
-აი იქ არის და გაიკეთე. -სიცილით უთხრა.
-აღარ მინდა. მეზარება გაკეთება.
-არ მცალია მე. -ცოტახნით ორივე გაჩუმდა. მერე ისევ მაჩაბელმა დაარღვია სიჩუმე. -აუ რა კარგია სახლში რომ მივდივარ. მიყვარს ჩემი სახლი.
-გიხარია რომ ვეღარ მნახავ?
-აბა წეღან კიარ გეღადავებოდი. -სასხვათაშორისოდ თქვა. ჯობდა არ ეთქვა. გეგენავას მაგრად ‘გაუტყდა’. ხმა აღარ ამოუღია.
-მოვედიით. -ყვირილით შევარდა სახლში ნინი.
-ოჰ აქ რა ამბავი ყოფილა? -წარბები ასწია სალიმ.
-რა ამბავი? თქვენგან განსხვავებით მარტო არ დამტოვა, აქ იჯდა და მელაპარაკებოდა. -დაეჯღანა დაქალს. სანამ ყველა მოემზადა ელენემ კარტოფილი შეწვა. მაგიდის გაშლაში დემეტრეც მიეხმარა.
-მოდით ხალხო ელენეს კარტოფილი გასინჯეთ, მერე მიხვდებით როგორი ყოფილა შენწვარი კარტოფილი.
-ატრ*კებს, სხვა არავინ უწვავს კარტოფილს და მაგიტო ჰგონია გემრიელი. -ჩაიხითხითა მაჩაბელმა.
-ელენე რამდენჯერ გითხრა ტო? -დაებღვირა იკა.
-წამომცდა. მიდი ჭამე მე მანამდე ჩავალაგებ.
-შენ არ გშია?
-არა გიო მერე შევჭამ. -მაღლა ავიდა და ბარგის ჩალაგება დაიწყო. ყველაფერი უცებ ჩაალაგა, მერე სალის და ნინის ტანსახმელსაც მიადგა. -იკა! რეზი! თქვენიც ჩავალაგო?
-აუ კიი ელ რა! -დაბლიდან ამოსძახა ჯანჯღავამ.
-რამე ისეთი ხო არ გაქვთ რისი ნახვაც არარის საჭირო? -სიცილით ჰკითხა.
-არა ელე არაფერი. -გამოეპასუხა ტაბატაძე. ბიჭების ოთახში შევიდა, ტანსაცმელი არც ჰქონდათ ამოლაგებული. მხოლო რამდენიმე მაიკა ეყარა აქეთ იქით. ყველაფერს რომ მორჩა დაბლა ჩავიდა.
-ყველაფერი ჩავალაგე. იმედია ჩამოტანაც მე არ მომიწევს.
-როგორ გეკადრება ქალბატონო. -ლოყაზე აკოცა რეზიმ.
-ჰა რაღას ვშვრებით? არ წავედით? -ფეხზე წამოხტა ელენე.
-რა ძაან გეჩქარება შენ.
-გამზადებული რომ ვარ ლოდინს ვერ ვიტან ხოიცით.
-კაი ჩემოდნებს ჩამოვიტან და წავიდეთ. -მაღლა აირბინა იკამ რეზისთან ერთად. საბაც გაჰყვა და ორ წუთში ჩემოდნებით ხელში დაბრუნდნენ. ეგრევე მანქანაში გააქანეს.
-წავედი და გნახავ რამდენიმე დღეში. -ძლიერად მოჰხვია ხელები ძმას. ბიჭებიც გადაკოცნა და მანქანაში ჩასკუპდა.
ხუთ საათში უკვე თბილიში იყვნენ. პირველი სალი მიიყვანეს სახლში. “ხვალ გავდივართ არ დაგავიწყდეთ”-ო უთხრა. მერე ელეც ჩამოსვევს და სახლში წავიდნენ. ბინაში შესვლის თანავე იგრძნო თბილი გარემო. მართალია ერთი წელი იცხოვრა ამ სახლში, მაგრამ ყველა ადგილს ურჩევნია. მგზავრობისგან დაღლილმა მალევე დაიძინა საყვარელ ლოგინში.

დილით ისევ სალიმ გააღვიძა. ლოგინიდან წამოაგდო, ტანსაცმელი ჩააცვა და საყიდლებზე წაიყვანა.
-გამაგიჟებ ერთხელაც გეფიცები. -მთელი გზა ენა არ გაუჩერებია მაჩაბელს. -ნინი სადა?
-იკასთან და რეზისთან ერთად მოვა.
-რატომ არ გამოგვიარეს?
-მე ვუთხარი და მაგიტო.
-ჩემი სახლის გასაღბი უნდა წაგართვა რომ ვეღარ შემომივარდე ხოლმე.
-მაგ შემთხვევაში კარებს ჩამოგიღებ სანამ არ გაიღვიძებ.
მალე შეხვდნენ ბავშვებს. მთელი მაღაზიები მოიარეს, მაგრამ მაგათი მოსაწონი ვერაფერი ნახეს. ბოლოს ძლივს იპოვეს ისეთები როგორიც უნოდოდათ. ბიჭებსაც აყიდინეს ტანსაცმელი და დილიდან გასულები საღამოს მივიდნენ სახლში.
-დადეთ ეგენი და გავიდეთ სადმე ვჭამოთ, კუჭი გამიხმა.-აწუწუნდა ჯანჯღავა.
-ხუთ წუთში აქ ვართ. -უცებ აირბინა სახლში, ყველაფერი მიყარა ერთ ადგილზე და ისევ მანქანაში ჩახტა. -კიდევ კარგი მამაჩემი მირიცხავს ფულს უთქმელად, თორე დამერხეოდა.
-დავითა მაგარი როჟაა. -მანქანა დაძრა იკამ.
-ნუ ეხლა არ ვიცი როგორია, მაგრამ ადრე კაი როჟა იყო.
-ეხლა ცუდადაა.
-რაა? რა სჭირს? -წამოიყვირა უცებ.
-ენატრები.
-გამიხეთქე გული შე არანორმალურო. -შუბლზე მიირტყა ხელი.
-არ ვღადაობ, სულ სერიოზული სახე უჭირავს. ბოლოს როდის გაიღიმა არ მახსოვს.
-მერე მე რა ვუყო? მე ხომ არ მივიდე და ვთხოვო რომ გამომაგდეთ, ახლა დამაბრუნეთ ხო ხედავ მოიწყინე ჩემს გარეშეთქო?
-რატო მიყვირიხარ ტო?
-არ გიყვირივარ, პროსტა ისეთ რაღაცას მელაპარაკები ნერვები მეშლება.
-მამაშენია ელ და ეხლა ეგ არ მახსნევინო რატომ დაგიწყე ლაპარაკი მაგაზე. იმას არ გეუბნები გინდათუარა ფეხებში ჩაუვარდითქო. მაგის მდგომარეობა გითხარი და ნუ მაჩხუბებ ეხლა.
-ხოდა ნუ მეუბნები მაგის მდგომარეობას არ მაინტერესებს.
-რა გჭირს გოგო შენ? -თავი ელენესკენ მოატრიალა.
-აუ გეყოფათ რა, წინ იყურე შენ კიდე. -ვეღარ გაუძლო ბერიძემ. ხმა არცერთს აღარ ამოუღია. შაურმები იყიდეს და ვაკის პარკში გავიდნენ. ბოლოს სახლში წავიდნენ. ელენე ისე გადავიდა მანქანიდან იკას არ დამშვიდობებია. არც ჯანჯღავამ შეიწუხა თავი ხმის ამოღებით. მაინც მივიდოდა ღამით. უკვე თორმეტი ხდებოდა ელენეს ბინის კარებს რომ მიადგა. როგორც კი გაუღო ხმაამოუღებლად შევიდა სახლში, მდივანზე ჩამოჯდა და ელენეს დააკვირდა.
-რა გჭირს ელ? -ჩაფიქრებულმა ჰკითხა.
-არაფერი.
-მითხარი.
-ნუ მიხსენებ დავითას კარგი? შენ რა გჭირს საერთოდ? ერთი წლის განმავლობაში არაფერი გითქვია, რაღა ახლა მოგინდა ყველას ერთიანად გახსენება? იცი რაა იკა? შეიძლება იმ საზიზღარ ადამიანს არ გავუ*იმივარ იმ დღეს, მაგრამ მაგათ არ ვაპატიებ გესმის? აკოსი მადლობელიც კი ვარ, მაგის წყალობით იმ სახლს მოვშორდი. -ბოლო ხმაზე ყვიროდა თან ცრემლები შეუჩერებლად მოსდიოდა. -იცი მშობლები რას აკეთებენ როცა შვილს ვინმე ეგრე ექცევა? გვერდში უდგებიან, ცდილობენ დეპრესიას და დიდ სტრესს აარიდონ, მაგათმა კიდე რა გააკეთეს იკა? აქეთ დამაბრალეს რას გადაუშალე ფეხები იმ ხალხმრავლობაშიო. შენი ბრალია ყველა ჩვენზე რომ ჭორაობსო. არ გახსოვს იკა? არ გახსოვს რა მითხრა თამარაამ? გაეთრიე შე კახ*ა ჩემი სახლიდან, შენი ფეხი აღარ დავინახო აქ-ო. დავიჯერო არ გახსოვს იკა? -ყვირილი და ბღავილი ერთმანეთში ერეოდა. -ის მაინც არ გახსოვს ოთხი თვის მანძილზე ერთხელაც რომ არ დაგიტოვებივარ მარტო და სულ ჩემთან რჩებოდი? არავინ არ იცის შენს გარდა რა გადავიტანე მაშინ, ჩემი შემხედვარე შენც ცუდად იყავი. ყველა მამშვიდებდა შენს გარდა. არასდროს გითქვია დამშვიდდი ყველაფერი კარგად იქნება-ო. რამდენჯერ გაგიღვიძია ჩემ ყვირილზე. მაშინაც მარტო მეხუტებოდი, სიტყვასაც არ იღებდი და მასე უფრო ვმშვიდდებოდი. ზუსტად მაგ დღეებს არ ვპატიობ მამაჩემს და არც ვაპატიებ. ხვდები რატომ არ მინდა მაგათი ხსენება? ერთ წუთში ყველა იმ ტკივილს თავიდან განვიცდი რაც მაშინ განვიცადე. რომც მოკვდნენ გასვენებაშიც არ მივალ.
-მოდი ჩემთან! -მხოლოდ ეს თქვა. სლუკუნით მოთავსდა მის კალთაში და სახე იკას ყელში ჩარგო. -რატომ არ ივიწყებ მაგ დროს ელ?
-არ შემიძლია. უბრალოდ არ შემიძლია.
-გინდა შენთან დავრჩე?
-დარჩები? -თავი წამოწია და მწვანეები შეანათა ცისფერ თვალებში.
-აბა რას ვიზავ. -ლოყაზე აკოცა. საძინებელში შეიყვანა და საწოლში ჩააწვინა, თვითონ კი უკნიდან მიუწვა. ელენემ მალე დაიძინა რასაც იკაზე ვერ ვიტყვი. რომ ჩასთვლიმა უკვე თენდებოდა.
ელემ როგორც კი თვალი გაახილა იკას სახეს წააწყდა. გაეღიმა მის ბავშვურ სახეზე. უკვე პირველი ხდებოდა. გაუკვირდა სალი რომ არ დააცხრა აქამდე. ისევ იკას მიუბრუნდა, იცოდა რომ ის იყო ადამიანი რომელიც ყოველთვის გვერდით ეყოლებოდა. უხაროდა რომ ის გაიცნო და ბავშვობიდან გვერდით ყავდა. ისე უყვარდა როგორც გიო, არ შეეძლო განსხვავება. მართალია დიდმა მაჩაბელმა ბევრი მიქარა, მაგრამ მაინც სიგიჟემდე უყვარდა. რაც შეეხება რეზის, ის ცოტა სხვანაირი ტიპი იყო, რათქმაუნდა ისიც ძმასავით იყო მისთვის, მაგრამ განსხვავებული ხასიეთი ჰქონდა. არ შეეძლო მოწყენილს რო გიყურებდა, მაშინვე ცდილობა გამხიარულებას, ხშირ შემთხვევაში გამოსდიოდა კიდეც, მაგრამ იყო მომენტები როცა არ ეცინებოდათ. ასე რომ ვთქვათ არ შეეძლო ემოციების გამოხატვა.
-გაიღვიძე ბარტო? -თვალგაუხელავად თქვა იკამ.
-ჰო. -ლოყაზე მიაკრო დიდი ტუჩები.
-როგორ გეძინა? -ხელი მოჰხვია და მიიხუტა.
-როგორც ყოველთვის კარგად. წავალ ყავას გაგიკეთებ.
-მიდი ხო. -როგორც კი ელენე წამოხტა მაშინვე მთლიან ლოგინზე გაიშალა. ყავა დალია ჯანჯღავამ, ელემ ჩაი. ცოტა იჭუკწუკეს და მალე სალიც გამოჩნდა ნინისთან ერთად.
-აბა ხალხო მოემზადეთ, დღეს ყველაზე ძერსკები უნდა ვიყოთ. -ხელი გადახვია ორივეს და სათითაოდ აკოცა ლოყაზე.
-როგორც ყოველთვის. -დაუმატა ელემ.
-ზუსტად. -თავი დაუქნია დაქალს.
-რომელზე უნდა ვიყოთ იქ?
-რვაზე.
-და ეხლა უნდა დაიწყოთ მომზადება? -სიცილით ჰკითხა იკამ.
-აი რამდენი წელია ერთი და იგივეს გვეკითხები არ მოგბეზრდა? -თვალები გადაატრიალა ბერიძემ.
-ყოველთვის იმედი მაქვს რომ ცოტა იზრდებით მაგრამ... -ხელები გაშალა.
-წადი საქმე არ გაქვს? -ხელი აუქნია.
-მაგდებ?
-როგორც გინდა ისე გაიგე. -დაეჯღანა.
-შეყვარებული ყავს გოგოს და გამიბლატავდა. არ მეშინია შენი საბუკასი საყვარელო. -ენა გამოუყო. -წავედი მე და როგორმე ხუთ საათში მოემზადეთ. -ნინის და ელეს ლოყაზე აკოცა. სალის ტრა*ზე მისცხო ხელი და იქამდე გავარდა სახლიდან სანამ ბერიძე გაიაზრებდა.
-აი იდიოტი არ არის?
-დაი*იდე მოდი დავიწყოთ მზადება. -ტაში შემოკრა ნინიმ. ნელნელა გაემზადნენ, თმები უბრალოდ გაიშალეს, მაკიაჟიც მსბუქად წაისვეს, კაბებიც ჩაიცვეს მაღალ ქუსლიანებთან ერთად და იკას მოლოდინში ჯერ არნახული კლასელების გაჭორვა დაიწყეს. რომ ეტყოდნენ ნუ ჭორაობთ-ო თავს იმართლებდნენ, კი არ ვჭორავთ როგორიც არის სინამდვილეში იმას ვამბობთ და ჩვენში განვიხილავთო.
-გოგოებო მოვედი! -კარები ეგრევე შეაღო ჯანჯღავამ.
-რეზი?
-მანქანაში ზის გველოდება, ჩქარა მიდი რვა საათია უკვე.
-შენი ბრალი ხომ არ არის?
-ადრე რომ მოვსულიყავი მაინც ამ დრომდე გამაჩერებდით. -მხრები აიჩეჩა.
-ეგრე კარგად როგორ გვიცნობ?
-დამიჯერე სალ მე უფრო კარგად გიცნობ ვიდრე შენ შენს თავს. -თვალი ჩაუკრა და წელზე მოჰხვია ხელი. -საშინლად ლამაზები ხართ.
-შენ კი გულისამრევად სიმპატიური. -გაიცინა ბერიძემ.
-რა საზიზღარიხარ. -ცხვირზე მოუჭირა თითები.
-ისე თოკამ რა ქნა? -თავი წინ წაწია მაჩაბელმა.
-გიოსთან ერთად არის ისევ იქ.
-აა კაია. ეგეც ჩამოვა?
-კი. -მთელი გზა ლაპარაკობდნენ, ენა არ გაუჩერებიათ. როგორც კი შევიდნენ ყველას ყურადღება მიიქციეს. სკოლიდან მოყოლებული ყველა ამ ხუთეულის სასტავზე გიჟდებოდა. ყველა იცინოდა, ერთმანეთში ლაპარაკობდნენ და ხალისობდნენ.
-ზდაროვა სასტავ. -მაშინვე შეჰყვირა იკამ. ყველამ სიცილი დაიწყო. მართალია დიდი მეგობრობით არ გამოირჩეოდნენ მაგრამ ყველას ერთმანეთი უყვარდა. სხვა თუ არაფერი თორმეტი წელი ფაქტიურად ერთად ცხოვრობდნენ. -აბა ვინები გამითხოვდით? -ხელები გადაჰხვია კლასელ გოგოებს.
-ვერიკო და ნათია. -სიცილით უთხრა ქეთიმ.
-მერე ქმრები სად არიან? -თვალებ მოჭუტულმა შეხედა გოგოებს.
-ლუკასთან დგანან. -ხელით ანიშნა ვეკომ.
-ვეკოსი რა გითხრა მარა შენგან გამიკვირდა ნათ. -ლოყაზე მიეფერა და ნათიას ქმრის მზერაც მაშინვე დაიმსახურა.
-ჩემგან რატომ არა ვითომ?
-გახოვს შენ მითხარი ცხრამეტის რომგავხდები უნდა გავთხოვდეო. -თმები აუჩეჩა.
-მართლაა? როდის? -დაეჯღანა და თმა გაისწორა.
-მეცხრე კლასში.
-ყოველთვის ყველაფერი როგორ გახსოვს შენ? -სიცილით ჰკითხა ნათიამ.
-ვერ გაიგებ. -თვალი ჩაუკრა და გოგლას მიუბრუნდა. -შენ რას შვრები გოგლიკ? კიდე ვაჟიშვილიხარ? -ჩუმათ ჰკითხა და გადაიხარხარა.
-დავაი რა. -ხელი აუქნია.
-აუ ღადაობ ტო? დღეს წავიდეთ გინდა?
-ნუ მეღადავები დედასგაფიცებ.
-თუ გეღადავებოდე ჩემიკარგიმოვ***ნ. მართლა ვაჟიშვილი ხარ ბიჭო?
-ნუ შემე*ი. -თვალები გადაატრიალა.
-რაიყო ცოლს უნახავ? -სიცილს ძლივს იკავებდა. -კაი სერიოზულად დღეს გავგაზოთ თუ გინდა.
-სერიოზულად? -სიცილით ჰკითხა.
-ხო აბა. -ხელი მიჰკრა და ლუკასკენ წავიდა. -როგორ ხარ შე*ემა? -ხელი გადახვია ლუკას.
-საკაიფოდ შენ? ეს ნათოს ქმარია გეგი, ეს ვეკოსი, თოკა.
-სასიმოვნოა. -ხელი ჩამოართვა ორივეს. -ბიჭო დღეს გოგლიკა ქალებში მიმყავს, არ წამოხვალ?
-ღადაოობ? -სიცილი აუტყდა ლუკას. -ეგ კიდე ვაჟიშვილია?
-აბა ვინ წაიყვანდა. აუ არ ეღადაო ძმურად, ტეეხავს. -ხელი მისცხო.
-არა ტოო.
-თქვენც შემოგთავაზებდით მარა ისეთი ცოლები გყავთ, რომ გაიგონ მსგავსი რამე გითხარით მაშინვე ორიმეტრით დაბლა ჩამდებენ. თან როგორც ჩემი დები ისე არიან ამიტომ... -თავი გააქნია და ხელები მაღლა ასწია.
-რას შვრებით? -იკას მიეხუტა ელე.
-ეე ბარტყო შენ რას შვრები? მოასწარი დათრობა? -მაგრად მოჰხვია ხელები და თავწე აკოცა.
-იკა დღესაც დარჩები? -ისე გაუღიმა, თვალები აღარ უჩანდა.
-კარგი რა ელ, როდემდე უნდა გიარო ტო? -ბიჭებს თვალი ჩაუკრა და ელენეს დაებღვირა.
-უკაცრავაად? -თვალებმოჭუტულმა შეხედა. -ეგრე ხო? ხოდა აღარ დაგინახო ჩემთან დარჩე.
-ვღადაბ ბარტყო. -გაიცინა. -ეგეთ რამეზე გაბრაზება არ გეკადრება ტო.
-ერთად ხართ? -თითით ანიშნა ერთმანეთზე გეგიმ.
-ეს ჩვენი კლასელი იყო და არ მახსოვს? -ეჭვნარევი მზერა მიაპყრო ბიჭებს.
-არა ელ ესენი ვეკოს და ნათიას ქმრები არიან. ეს ელენეა ჩემი არაბიოლოგიური და.
-თუ არ იცნობთ ვერ მიხვდებით ამათ ურთიერთობას. -ხელი ჩაიქნია ლუკამ.
-ვეთანხმები. ჰა რას შვრები დღეს, რჩები?
-არა ელ დღეს ქალებში მივდივარ. -სიცილით უთხრა.
-მანდ რა გინდა? -გაკვირვებულმა შეხედა.
-უნდა ვიმღერო. რა უნდა მინდოდეს იქ ელ რეებს მეკითხები ტო?
-როარიმღერებ ეგ მეც ვიცი. -თავში წამოარტყა. -იმათთან რა გინდათქო მაგას გეკითხები, ვინც მოგინდება ყველა ფეხებს გიშლის და იქ რა ჯანდაბა გინდა?
-გოგლა უნდა წავიყვანო. -სიცილით უთხრა.
-არააა! -ბოლოხმაზე გადაიხარხარა.
-არ შეხედო თორე მოგკლავ. -თავისკენ შეატრიალა.
-კაი ხმას არ ვიღებ. სახლში ვინ წაგვიყვანს? -სიცილს ვერ წყვეტდა მაჩაბელი.
-მე რათქმაუნდა.
-კაი წავედი მე იმათთან. გამიხარდა თქვენი გაცნობა. -ბიჭებს გაუღიმა, იკას აკოცა და გოგოებისკე წავიდა. თორმეტ საათამდე იყვნენ, მერე იკამ წამოყარა და სახლში მიიყვანა.
-ხვალე გნახავთ. -ხელი დაუქნია და სამივე ელენეს სახლთან ჩამოსვა.
-წავედით დებო. -ორივეს ხელი გადახვია. სახლში შესულები ეგრევე ლოგინისკენ წავიდნენ. მაკიაჟიც არ მოუშორებიათ, მარტო კაბები გაიძრეს და ლოგინზე გაიშხლართნენ. ყველა გაჭორეს და ბოლოს ძლივს დაიძინეს.
დილა ჩვეულებრივ დაიწყო. სამივე ერთმანეთზე იყო გადახლართული. ნახევრად ძირბურანში მყოფმა ბერიძემ თავი წამოსწია უცებ.
-საბა მომენატრა. -ნაღვიალან თქვა.
-მე გიგი. -სიჩუმე ჩამოწვა.
-მე მძინავს. -მიხვდა რომ მას ელოდებოდნენ როდის იტყოდა დემეტრეზე იგივეს. მართლა მოენატრა დემეტრე, საშინლად მოენატრა მაგრამ არც თავი თავს უტყდებოდა ამაში და არც გოგოებს. უცებ ბალიში ჩასცხო თავში სალიმ. -რატო მირტყავ? -მობეზრებულად ამოილაპარაკა და მეორე მხარეს დაგააბრუნა თავი.
-დემეტრე არ მოგენატრა ხო?
-არა. რა მოსანატრი ეგაა? ძლივს დავისვენე მაგისგან. ყოველ დღე ნერვებს მიშლიდა.
-აფერისტი ძუკ*ა. -უკანალზე მისცხო ხელი ჯანჯღავამ.
-დაანებეთ ჩემს ტრა*ს თავი. -ორივე ხელი ერთდროულად მიიდო უკანალზე. ორივეს სიცილი აუტყდათ.
-წავალ ყავას გავაკეთებ.
-მე ჩაი მინდა. -თვალი გაახლილა მაჩაბელმა.
-ამ სიცხეში რა ჩაი აგიტყდა ღადააბ?
-სალიტ გამიკეთებ თუ არა?
-სალიტას ნუ მეძახი.
-ოჰ რაიყო მარტო საბამ უნდა დაგიძახოს? -დასცინა ჯანჯღავამ.
-გააჯ*ით რა. -ლოგინიდა წამოხტა და საძინებლიდან გავიდა. მალე დაქალებიც მიყვნენ.
-როდის ჩამოდიან თქვენი ბიჭები? -ჩაი ‘მოხვრიპა’.
-მგონი ხვალ მოდიან ყველა. -ტელეფონი ამოიღო და საბას გადაურეკა.
-ხო სალიტ. -ნამძინარები ხმა ჰქონდა ხელაშვილს.
-გაგაღვიძე?
-როგორც მიხვდი.
-ხო კარგად ხარ?
-კი პატარავ, აუ მერე დაგირეკავ რა. -პასუხის გაცემა არ დააცადა ისე გაუთიშა.
-გინდა ყველა გავაღვიძოთ? -სიცილით ჰკითხა ელემ დაქალებს.
-არა მეცოდება გიგი.
-ოო აზრზე არახართ რა. -ხელი ჩაიქნია.
-სახლში უნდა წავიდე თორე ზურაშა მომკლავს. -ფეხზე წამოხტა სალი. -გუშინ დამირეკა, სახლის გზა ხოარ დაგავიწყდაო.
-მიდი ხო და საღამოს თუარა ხვალ გნახავთ. -მიყვარხართ ბო*ებო. -ლოყაზე აკოცა ორივეს და კარები გაიხურა.
-მეც წავალ ცოტახანში.
-აუ ეხლავე წადი რა.
-ვერ მომიშორებ.
ერთ საათში წავიდა ნინიც და დარჩა სახლში მარტო. უკვე ღამდებოდა, ლეპტოპში ჩემი ცოლის დაქალებს უყურებდა როდესაც კარზე ზარი დარეკეს. ეგონა ნინი ან სალი იქნებოდა. ან იკა, მაგრამ სრულიად უცხო პიროვნება დახვდა.




წინა თავი ძალიან დიდი იყო ჩემი აზრით :დ ახლა ცოტა შევამოკლე და იმედია ესეც მოგეწონებათ <3