გადიოდა დღეები, ყველა ქორწილის სამზადისში იყო. ყოველ საღამოს ადიოდნენ ელესთან ბავშვები, მაგრამ დემეტრე არ ჩანდა. მაჩაბელი უკვე გიჟს გავდა. მონატრებისგან სტკიოდა კიდეც, პრინციპებს არ ღალატობდა და დემეტრეს არ ურეკავდა. ორი კვირა ძალიან მალე გავიდა, ელენე კი მაინც არ მიდიოდა ქორწილში. გადაწყვეტილება ვერაფრით შეაცვლევინეს. უკვე ქორწილის დღე იყო, ყველა გამოიპრანჭა. ლიზა ულამაზესად გამოიყურებოდა, ტანზე მომდგარი კაბა, ბოლოში გაშვებული, ამოღებული ზურგით და გრძელი შლეიფით. (ახლა რომ მოდაშია ისეთი კაბა ეცვა რა).
-ულამაზესიხარ. -თვალებგაფართოვებული შეჰყურებდა რძალს. -გეფიცები შენნაირი რძალი თუ ვინმეს ჰყავდეს მე ვიყო კუ. -სიცილით მოეხვია მაჩაბელი.
-არც შენნაირი მული ეყოლება ვინმეს. ელე…
-არ გინდა გთხოვ. -გაუღიმა.
-მუცელი მეტყობა?
-სულ ოდნავ გამოიბურცა მაგრამ არ გეტყობა.
-მზად ხართ? -ოთახში შემოვარდა სალი. -რა ლამაზიხარ!
-სპასიბა მულო დვა. წავედით აბა ქმარი არ ვალოდინოთ. -გადაიკისკისა.
-მევასები რა.
-მოიცა გიოს დავურეკავ. -ტელეფონს სწვდა მაჩაბელი. -იო!
-ხო ელ?
-ლიზასთან სახლში ისინიც მოდიან?
-არა მარტო მე, იკა და საბა. ხუთ წუთში მანდ ვართ.
-კაი. -მაშინვე გაუთიშა ტელეფონი.
-ცოტა ავნერვიულდი. -ღრმად ჩაისუნთქა ლიზამ.
-ნუ ნერვიულობ, ჩემი ძმა პირს დააღებს შენი დანახვისას. -თვალი ჩაუკრა. ზუსტად ხუთ წუთში გაისმა პირველ სართულზე ხმაური. რათქმაუნდა ისინი იყვნენ. -აბა რძალო წავედით?
-წავედით. -გვერძე ამოუდგა ელეს და კიბეებს ჩაუყვნენ. გიორგი ლიზას დანახვისას მართლა გაშტერდა.
-დორბლი მოიწმინდე გიუშ. -მხარი მისცხო.
-სალო გამეცალე აქედან.
-ამხელა კაცია, ცოლი მოყავს და კიდე სალოს მეძახის.
-უმშვენიერესი ხარ. -ფართოდ გაუღიმა და მაშინვე მის ტუჩებს დაეწაფა. ლიზამ დამორცხვილმა თავი ჩახარა.
-მაგას მივეჩვევით ორ დღეში ლიზ. აბა შამპანიური მომიტანეთ ძმა და რძალი დავლოცო. -ბევრი ილაპარაკა ელემ, მერე როგორც იქნა დაამთავრა სათქმელი და აცრემლიანებული ორივეს ჩაეხუტა.
-ელე ახლა ყველაზე მეტად შენი გვერდში დგომა მჭირდება.
-მე სულ შენს გვერდით ვარ. -ლოყაზე აკოცა ძმას და წყვილი გააცილა.
-წავედით ელ. -ხელი დაუქნია სალიმ. ელენეც წავიდა სახლში. როგორც კი ბინაში შევიდა ტირილი დაიწყო, სასმელი ჩამოისხა, სიგარეტს მოუკიდა და აივანზე ჩამოჯდა. უმისამართოდ მოსდიოდა ცრემლები, ძალიან უნდოდა ახლა ძმის გვერდით ყოფილიყო და მისი ბედნიერებისთვის ეყურებინა. დაახლოვებით შვიდი საათისკენ კარზე ზარის ხმა გაიგო. გაუკვირდა, რადგან არავის ელოდებოდა. თან ყველა ქორწილში იყო. კარები როგორც კი გააღო ხელში გეგენავა შემორჩა.
-აქ რა გინდა? ქორწილში რატომ არ ხარ?
-კარგად შენ როგორ ხარ? -გვერდი აუარა ელენეს და მის საძინებელში შევიდა.
-რას აკეთებ?
-ჩაიცვი მივდივართ. -მკაცრად თქვა და “კოფერიდან” შავი კაბა ამოიღო.
-რას ბოდავ დემეტრე. -გაკვირვებული უყურებდა.
-კაბა ჩაიცვი, შენი ძმის ქორწილში მივდივართ. -დაუკონკრეტა.
-რომ მდომოდა ისედაც წავიდოდი.
-ელენე ჩაიცვი. -გაღიზიანებული ჩანდა გეგენავა.
-არ მინდა იქ…
-ჩაიცვი მეთქი ეს დედამოტ*ნული. -წამოიყვირა უცებ.
-რა გაყვირებს? ნორმალური ხარ?
-კიდე მე რა მაყვირებს?
-რა გინდა დემეტრე? ორი კვირაა არ დაგირეკია და არც ამოსულხარ. ეხლა მოხვედი და მიყვირი აქ!
-ვა მართლა? შენ რატომ არ დამირეკე? თუ გოგო ხარ და მე უნდა დაგირეკო პირველმა? ვაბშე დაინტერესდი ჩემით? იქნებ მოვკვდი და არავინ იცოდა?
-ნუ ლაპარაკობ ეგრე. -მზერა აარიდა.
-ეგრე როგორ? შენ გგონია ვერ დაგირეკავდი? ან ვერ ამოვიდოდი? მითუმეტს ყოველ დღე აქ იყვნენ ისინი. ერთხელ მაინც იკითხე დემეტრე სად არის ან როგორ არისო? გეკითხები?
-არა.
-და რატომ?
-არ ვიცი.
-ხოდა ნუღარ მეუბნები არ დაგირეკია და არ გინახივარო. -მკაცრად უთხრა. -მოემზადე მალე და წავედით.
-არ მოვდივარ.
-ნუ ბავშვობ. -ხელი აიქნია.
-არ ვბავშვობ! ის ბავშვობა არ არის როცა იმ ქალის დანახვა არ გინდა რომელმაც სიცოცხლე გაგიმწარა! -დაუყვირა და ცრემლები გადმოსცვივდა მაშინვე. -იცი როგორ მექცეოდა თვრამეტი წელი? თითქოს ნაბი*ვარი ვიყავი. არარაობა. შვილო ერთხელაც არ დაუძახია ჩემთვის. დეენემის ანალიზი გავიკეთე იცი? არ იცი. არაფერი არ იცი ჩემზე! ყველამ კარგად მიიღო ის აზრი რომ წასვლა არ მინდოდა. შენ კიდე მოდიხარ აქ და მიმითოთებ რა გავაკეთო! -თვალებში უყურებდა დემეტრეს, ცრემლები ღვარღვარით მოსდიოდა, მაგრამ მაინც არ ტყდებოდა.
-ელენე.
-რა გინდა დემეტრე რა?! -ხმის ამოუღებლად დაეწაფა მაჩაბელს ტუჩებზე. თვალის დახამხამებაში გადააძრო მაიკა, შორტიც მის გზას გააყოლა. ლოგინისკენ წავიდა და ელენე საწოლზე გადააწვინა. უხეშად დაატარებდა ხელებს მონატრებულ სხეულზე. ბრაზი, სიყვარული, მონატრება და სითბო ერთდროულად იგრძნობოდა დემეტრეს მოქმედებებში. უფრო და უფრო აღაგრზნებდა ელენეს სხეულს, მხოლოდ ეფერებოდა, კოცნიდა და ამით აგიჟებდა. ლიფი მოაშორა, ერთ ხელში მოიქცია ცალი მკერდი, მეორეთი კი თითებს ტანის ყველა ადგილას დაათარეშებდა. -დემეტრე ნუ მტანჯავ. -ამოიკნავლა. ის კი ისევ განაგრძობდა ელეს სხეულის შესწავლას. უცებ გახადა საცვალი.
-უკვე დასველებულხარ ქალბატონო. -ვნებიანად ამოილაპარაკა და ორი თითი უხეშად შეუცურა ვა*ინაში. მაშინვე წამოიყვირა. ხელები მხრებზე მოხვია და კისერში უკბინა.
-დემეტრე გთხოვ! -ვეღარ უძლებდა მაჩაბელი.
-კიდევ დამი*იდებ ესე?
-დემეტრე...
-მითხარი. -საერთოდ არ ჩქარობდა გეგენავა. პირიქით მოსწონდა ასეთი ელენეს ყურება.
-არა. -ტუჩებზე აკოცა, ორი წამით მოშორდა, შარვალი გაიძრო და ისევ იგივე პოზაში დაბრუნდა. მთელი ტანით აეკრო გეგენავას. ორივე პიკზე იყვნენ, ერთმანეთით ვერ ძღებოდნენ. ბოლოს ორივე გულაჩქარებული სუნთქვის დარეგულირებას ცდილობდნენ ერთმანეთზე მიხუტებულები.
-მიდი მოემზადე წავიდეთ. -ლოგინზე წამოჯდა და საცვალი ამოიცვა.
-მოიცა ცოტახანი. -მისკენ მიტრიალდა გეგენავა, გაეღიმა საყვარელი ქალის ასეთ მდომარეობაში დანახვისას. მხარზე აკოცა და ფეხზე წამოდგა ჩასაცმელად. -არ მინდა წამოსვლა დემე.
-მთელი ცხოვრება ვერ დაემალები დედაშენს. -ლოგინზე წამოაჯინა, ტრუსი და ლიფი თვითონ ჩააცვა. -დაი*იდე და ყურადღება არ მიაქციო. -ააყენა და კაბაც გადააცვა. ელე კი პატარა ბავშვივით ემორჩილებოდა. ხელებ ჩამოშვებული იდგა და დემეტრეს ლაპარაკს უსმენდა. -მაკიაჟის გაკეთება არ ვიცი.
-ა ხო, მე გავიკეთებ. -ძლივს გონზე მოეგო. -რალამაზია, საიდან იცოდი ჩემი ზომა?
-შენი სხეული თავიდან ბოლომე დეტალებში ვიცი. -უკნიდან მოეხვია და ნიკაპი მის კისერში ჩარგო. -ნახე რა საყვარელიხარ ლოყები რომ გიწითლდება. -სარკისკენ გაახედა.
-მეშინია.
-მე შენს გვერდით ვიქნები. მიდი მოწესრიგდი. ძალიან დავიგვიანეთ. -მოწყვეტით აკოცა და დააკვირდა როგორ იპრანჭებოდა სარკეში. მსუბუქი მაკიაჟი გაიკეთა, თმები მაღლა აიწია, “ცხენის კუდი” გაიკეთადა. (ასე ეძახდა ბებიამისი) და დემესკენ შეტრიალდა.
-აბა წავედით?
-მოხვედი ხასიეთზე? -ცხვირზე ჩამოკრა თითი. -მაკოცე და წავედით. -მოწყვეტით აკოცა. “პომადა გამეთხაპნება”-ო. მანქანაში ჩასხდნენ და რესტორანში წავიდნენ. ბევრი ხალხი ირეოდა როგორც შიგნით ასევე გარეთ. როგორც კი მანქანიდან გადავიდა გული აუჩქარდა.
-დემეტრე წავიდეთ უკან რა. -მავედრებელი თვალებით ახედა.
-მოვედით უკვე აზრი აღარ აქვს. -ხელი ჩაკიდა და შესასვლელამდე მიიყვანა. -ორიწუთი აქ მოიცადე. -შიგნით მარტო შევიდა. -გიო!
-სად ხარ შე*ემა ამდენი ხანი? მეგონა აღარც შენ მოხვიდოდი.
-დაი*იდე ხო მოვედი. შენთვის სურპრიზი მაქვს. -მხარზე მისცხო ხელი.
-რა?
-მოიცა დამელოდე. -ისევ გარეთ გავარდა. -მზად ხარ ქერა?
-არა.
-მაშინ წავედით. -ტუჩებზე აკოცა, მისი სურნელით გაჟღენთილი ჰაერი ხარბად შეისუნთქა, ხელი ჩაკიდა და შიგნით შეიყვანა. მაშინვე ატყდა ხმაური. გიო გახარებული წავიდა დისკენ და ჩაეხუტა.
-კარგი რაიყო? ხო გნახე დღეს. -სიცილით მოშორდა ძმას.
-როგორ მოახერხე ამის წამოყვანა. -ბედნიერმა გახედა ძმაკაცს.
-ეგ მე ვიცი. -თვალი ჩაუკრა.
-მეცეკვები ქალბატონო? -ხელი გაუწოდა დას.
-რას მეკითხები? -ხელი მოკიდა და დარბაზის შუაგულში ცეკვა დაიწყეს. -როგორც წესი ესე მეფე-პატარძალი ცეკვას ხოლმე არა?
-დაი*იდე. ელ აზრზე არ ხარ როგორ მიხარია შენი აქ ყოფნა.
-ვხედავ. არ ვიცოდი ესე ძალიან თუ გიყვარდი.
-ხო იცი არ მევასება წამდაუწუმ სიყვარულის ახსნები და რაღაცეები რა. -შუბლზე აკოცა.
-აბა მითხარი, ლიზა გიყვარს?
-კი.
-იმასაც უყვარხარ. დღეს იცი როგორ ნერვიულობდა.
-ვიცი.
-აქ არიან?
-კი და თვალს ვერ გვაშორებენ.
-არ მინდა ნახვა. -ნიკაპი ჩამოადო მხარზე.
-დაი*იდე ეგენი. წამო ბავშვებთან მივიდეთ. -ხელი გადახვია და აწ უკვე ცოლთან მიიყვანა.
-ელ მოდი ჩემთან.
-ეე რძალო, ჩემი ძმის ცოლობა და ასაკში ორი წელი სხვაობა არ გაძლევს უფლებას ისე მომმართო თითქოს შენი ქმრის ექვსი წლის და ვიყო. -სერიოზული სახით შეხედა.
-ნუ მეღადავები. -დაეჯღანა.
-აბა ემზადები მეორე პირველი ღამისთვის? -გვერძე მიუჯდა და ჩუმათ ჩასჩურჩულა.
-მზად ვარ უკვე.
-მომწონს შენი შემართება. -გადაიხარხარა. -მე თქვენთვის საჩუქარი მაქვს.
-აბა გისმენთ.
-ერთ წლიანი ხელშეკრულება მაქვს თქვენთვის.
-მე მეგონა სხვა რამეს იტყოდი. -დემესკენ ანიშნა ძმამ.
-მოკეტე.
-კაი გისმენთ.
-ესეიგი, ერთი წლის მანძილზე, თუ სადმე მოგინდებათ წასვლა, ან პაემანზე, ან გიჟური სექსით დაკავება და მეორე ბავშვის გაკეთება, ნებისმიერ დროს შეგიძლიათ ბავშვი ჩემთან დატოვოთ. -ფეხი ფეხზე გადაიდო და აწითლებულ ლიზას გახედა.
-უმაგრესი შემოთავაზებაა. -თავი გამოყო იკამ.
-შენ რა სარგებელი?
-რა სარგებელი ძმაო და ძმიშვილთან მეტი დროის გატარება, თქვენი კარგად ყოფნა, და კიდევ არის რაღაც…
-ასეც ვიცოდი.
-ჭურჭლის სარეცხის მანქანა.
-მოსულა. ფურცელი სად არის?
-მოიც. -სალფეტკი აიღო, პასტით ზედ დაწერა რაღაცეები და ხელი მოაწერა. -აჰა.
-გიჟიხარ გეფიცები.
-იკა საცეკვაოდ გეპატიჟები.
-ცეკვა არ ვიცი. -თვალები აუხამხამა მაჩაბელს.
-გასწავლი. -ხელკავი გამოსდო და სცენისკენ წაიყვანა. -ვნერვიულობ. -ყურში ჩასჩურჩულა, როგორც კი მუსიკა ჩაირთო.
-ჰოო ვიცი ბარტყო. -ხელები წელზე მოხვია და ნიკაპი მხარზე ჩამოადო.
-არცერთი არ დამინახავს.
-დედაშენი როგორც ყოველთვის მაგარ ვიდზეა.
-ეჭვი არ მეპარება. -ელენეს დედა პუტკუნა და ბუნჩულა ქალი არ იყო. პირიქით, ისეთ ტანზე იდგა, ბევრ ახალგაზრდას შეშურდებოდა. ძალიან ლამაზი და დახვეწილი იყო. -დედაშენი არ არის აქ?
-ზუსტად ეხლა მოდის ჩვენსკენ.
-როგორ ხარ ჩემო ლამაზო? -ძლიერად მოხვია ხელები მაჩაბელს.
-კარგად მაკა დეიდა თქვენ?
-ამას რომ შენთან ვხედავ სულ კარგად ვარ. -თეთრი კბილები გამოაჩინა ქალმა. -როცა ვურეკავ სულ შენთან ერთად არის და ვმშვიდდები ხოლმე. ისე მართლა შენთან არის თუ მატყუებს? -თვალებმოჭუტულმა გახედა შვილს.
-არა მართლა სულ ჩემთან არის. -იკას ახედა ქვემოდან და ლოყაზე აკოცა. -ხომ იცით ერთმანეთის გარეშე ვერ ვძლებთ.
-რომ დაოჯახდებით ნეტა მერე რაღას იზავთ.
-ელე მომყავს ცოლად დე. -თვალი ჩაუკრა. -შენ მაგაზე არ იდარდო.
-და ყოველ ღამე სხვადასხვა ქალი უნდა აუყვანო სალხში?
-მაგაზე შევთანხმდით და ელე წინააღმდეგი არაა. -შუბლზე აკოცა.
-რა გეშველება შვილო? -დანანებით ჩაილაპარაკა.
-არაფერი დე. -თმები აუჩეჩა მაკას.
-მოგხვდება ირაკლი. -ხელი გადაისვა თავზე.
-რამდენჯერ გითხრა ნუ მეძახი ამ დედამოტ**ულ სახელსმეთქი ტო?!
-სიტყვები! -მუშტი მისცხო მკლავზე.
-ვაა საღოლ მაკა, ალექსა გავარჯიშებს ხოლმე? -სიცილი აუტყდა ჯანჯღავას.
-რატომაც არა? ბებერი ხომ არ გგონივართ მე და მამაშენი?
-როგორ გეკადრებათ ქალბატონო? -ხელები ასწია. -თქვენი ოთახიდან გამოსული ხმები დღემდე მახსოვს.
-მოიცა რისი თქმა გინდა? -თვალებდაჭეტილი მიაჩერდა შვილს. -რადგან შვილები გავაჩინე და რამენიმე წელი მომემატა სექსი აღარ უნდა მქონდეს?
-ვგიჟდები თქვენზე. -სიცილით ამოილაპარაკა ელენემ.
-მე შენზე ჩემო ლამაზო.
-ღმერთო ჩემო. დედა მგონი შენს სექსუალურ კავშირებზე ჯობია შენ მეორე შვილს ელაპარაკო. გოგოა მაინც. -თვალები გადაატრიალა.
-უი ისე მართლა სად არის ჩემი გოგო?
-თავის ბიჭთან.
-შეყვარებული ყავს?
-დედა ნინი ბოლოს როდის ნახე წესივრად?
-მერავიცი სულ აქეთ იქით დარბიხართ ორივე. ვინ არის მაგის შეყვარებული?
-გიგი გახსოვს? ავალიანი.
-ის სიმპატიური ბიჭი? ერთხელ სახლში რომ მოვიდა და შენი გაღვიძდბა მთხოვა?
-ხო ეგ.
-საღოლ ჩემ გოგოს, რა ბიჭი დაუთრევია.
-ისა დედა ვცეკვავდით ჩვენ. -მობეზრებულად ამოილაპარაკა.
-კარგი წავედი მე. ჭკვიანად აბა, ელე მიმიხედე ამას ვინმე ბო*ი არ მომითრიოს სახლში.
-მაგაზე პირადად მე ვიზრუნებ. -კიდევ ერთხელ ჩაეხუტა და ქმრისკენ წავიდა. -ვაბოდებ მაკაზე. იმენა ქალია.
-ეტყობა ოცი წლის წინ მაგარი ძეტკა იყო.
-ჩვენც ეგრე ვიქნებით უეჭველი. -წარბები აუთამაშა. ცოტახანში დემეტრემ წაართვა ელენე ჯანჯღავას.
-რაც მოვედი არ დავმჯდარვარ ნუ.
-დიდი სიამოვნებით შემოგახევდი ამ კაბას. -ხელი ჩააცურა და უკანალზე მოუჭირა.
-რასაკეთებ?! -მოულოდნელობისგან შეხტა. -კიდევკარგი სიბნელეა და არ ჩანს.
-ჯანდაბა ელენე რას მიკეთებ? -დაბოხებული ხმით ჩაილაპარაკა და ტუჩები ყელზე მიაკრო.
-თუ აქვე ჩემს გაშიშვლებას არ აპირებ გაჩერდი. -ჩაიხითხითა. სახე მის კისერში ჩარგო და იქვე აკოცა.
-ჩემი პატარა. -ისევ მოუჭირა უკანალზე ხელი.
-დემეტრე სირცხვილია! -თვალები დაუბრიალა.
-კაი მაშინ თამთასთან წავალ. -უდარდელად ჩაილაპარაკა.
-რაა?!
-ხოო ნახე რალამაზად გამოიყურებ.
-მეღადავები ხო? -თვალებმოჭუტულმა შეხედა. უცებ აინთო შუქი და მათი სახეებიც გამოჩნდა. ელენე ისევ ისე შესცქეროდა.
-ღადაობთ ტოო? ცეკვისდროსაც კამათობთ? -სიცილით შეეგება მათკენ წამოსულ წყვილს.
-იკა! -თვალები დაუბრიალა.
-არა ტო. -ხელი მოხვია ელეს და ლოყაზე აკოცა. -ლიზას მეჯვარე შევაფასე, ეს კიდე აიფოფრა. -სიცილით გახედა დაბღვერილ მაჩაბელს.
-გამიგიჟებ ერთხელად დას.
-ისედაც გიჟია. -კოდევ ერთხელ მიაწება ტუჩები.
-რაგჭირს შენ? რა სიყვარულის ბუშტი გაგისკდა.
-კარგ ხასიეთზე ვარ ელ.
უკვე თორმეტი ხდებოდა, ხალხი ნელ ნელა მიდიოდა. ამ დროის განმავლობაში ელენეს მშობლები არ შეუმჩნევია. საზოგადოებას თვალს არიდებდა, არ უნდოდა შემთხვევით თვალში მოხვედროდა რომელიმე. უკვე ყველა დაღლილი და ნასვამი იყო. ლიზამ კაბა გამოიცვალა, მოკლე თეთრი კაბა ჩაიცვა. მთელი სამეგობრო ერთ დიდ მაგიდასთან იჯდა. ყველა იცინოდა და საერთოდ არ აინტერესებდათ ხალხი, რომელიც მიდიოდა, ან მოდიოდა. დემეტრე ელეს გვერძე იჯდა, მაგრამ გიგის ელაპარაკებოდა. დაინახა როგორ მოდიოდნენ დედამისი და მამამისი მათკენ.
-დემეტრე მოდიან. -ხელი ჩაჰკიდა უცებ. გაკვირვებულმა შეხედა მაჩაბელს, მერე მიხვდა როგორ ნერვიულობდა და სანუგეშოდ ხელი მოუჭირა.
-დაწყნარდი ქერა. -შუბლზე აკოცა სწრაფად.
-წავედით ჩვენ. -თბილი ხმით უთხრა გიორგის თამარმა.
-ასე მალე რატო? -უემოციოთ ახედა დედამისს. თქმარს თვალი გაეპრა დემეტრეზე ჩაბღაუჯებულ ხელისკენ.
-დავიღალე. ბედნიერებას გისურვებთ. -გაუღიმა ორივეს. -აბა შენ იცი გაუფრთხილდი ჩემ ბიჭს.
-მე რა გაფრთხილება მჭირდება.
-შენ არა იო, ლიზას ჩაუნამიოკა. პროსტა ვერ მიხვდა. -ირონია არ დააკლო.
-როგორ მოხდა შემამჩნიე?
-შენ არა, შენი ლაპარაკი შევამჩნიე, არ მოგცემ უფლებას ლიზას ისე ელაპარაკო როგორც მოგინდება.
-ჩვეულებრივ ველაპარაკები, მარტო შენ იგებ ჩემს ლაპარაკს სხვანაირად.
-არა დედიკო, უბრალოდ შენ არ იცნობ შენს თავს ისე კარგად როგორც მე გიცნობ, ესენი კიდე ვერ ხვდებიან როგორი…
-გეყოფა. -წყნარად თქვა დავითამ. ელემ ჩაიცინა, თავი ოდნავ გააქნია და მზერა დემეტრეს მიაპყრო.
-როგორც ჩანს ახალი გასართობი გიპოვნია. -ცინიკურად დახედა ელენეს ხელს.
-ელენეზე წესივრად ილაპარაკე!
-როგორც ეკუთვნის ისე ვლაპრაკობ.
-როგორ ბედავ? -ვეღარ მოითმინდა და ფეხზე წამოხტა. -თავი ვინ გგონია? რა უფლებით მაყენებ შეურაწყოფას?
-მე დედაშენი…
-დედა? -სიცილი ვერ შეიკავა მაჩაბელმა. -როგორი დედა შენ ხარ? საერთოდ დედობა იცი რას ნიშნავს? არ იცი. შენ დედაჩემი არასდროს ყოფილხარ, შენ არადროს გაგიკეთებია ის რაც დედამ უნდა გაუკეთოს შვილს. როგორ ხარ დედაჩემი მითხარი? მარტო ბავშვის გაკეთება და გაჩენა დედობა არ არის. შენ ქალიშვილი არასდროს გყოლია და არც გეყოლება, როგორც მე არ მყოლია დედა და არ მეყოლება. -დაამთავრა თუარა, თამარმა ხელი ასწია გასარტყმელად. წინასწარ მოხუჭა თვალები, მაგრამ არ მოხვედრია.
-საკმარისია! -თვალები ერთმანეთს ნელა დააშორა და გაცეცხლებულ მამამის წააწყდა. ცოლის ხელი დაეჭირა და უხეშად გააქნევინა. -შენს გამო ჩემი ერთადერთი ქალიშვილი, ერთი წლის მანძილზე მხედველობიდან მაკლდა. შენი სიკაპასის და სიჯიუტის გამო. ცხრამეტი წელი ვითმენდი შენს დამოკიდებულებას ჩემი გოგოს მიმართ. რამდენჯერ გაგაფრთხილე ეგრე ნუ ექცევითქო? თუ არ გინდოდა რატომ გააჩინე?
-შენ გინდოდა და იმიტომ. რომ არ გამეჩინა იმ კა*პასთან წახვიდოდი. -საბოლოოდ დარწმუნდა იმაში რომ დედამისს საერთოდ არ ჰყვარებია შვილი. სიცხის მიუხედავად, სიცივემ შეიპყრო. სისხლი გაეყინა, ერთ ადგილას გაშეშდა, ცრემლები მის ლამაზ სახეზე უგზოუკვლოდ მიედინებოდნენ. ყველა ჩუმად იჯდა და სანახაობას გაშტერებული შეჰყურებდა. საბედნიეროდ მუსიკის ფონზე მათი ლაპარაკი სხვებს არ ესმოდათ.
-ხედავ გიო? -შოკირებულ ძმას გახედა. -ხომ გითხარი არ ვუყვარვართქო. -ცრემლები მოიწმინა. მაინც მოახერხა და სიტყვებში ირონია შეურია. -შენ უნდა გრცხვენოდეს ქალბატონო თამარ. დაიმახსოვრე ჩემი სიტყვები. როდესაც დაბერდები, აღარავის ენდომება შენთან ყოფნა. შენთან ერთად შენი სილამაზეც დაჭკნება. მხოლოდ ის დაგრჩება ვისაც უყვარხარ. ამათში კი მე ნამდვილად არ ვიქნები. გპირდები, როცა შვილები მეყოლება, თვალით არ დაგანახებ. აღარასოდეს ახსენო ჩემი სახელი. მე მაშინ მოვკვდი შენთვის როცა პირველად ინანე ჩემი გაჩენა. გახსოვს თორმეტი წლის წინ რა უთხარი დავითს? ნეტა არ გამეჩინა, რომ ვუყურებ სულს მიხუთავსო? მე მახსოვს. სულ დაჩოქილი რომ მევედრო პატიებას, არასდროს არ გაპატიებ ამ 19 წელს. რომ მოკვდები შენს დასაფლავებაზეც არ მოვალ. შენ კი მამიკო, მადლობა ყველაფრისთვის რაც ჩემთვის გააკეთე და აკეთებ. მაპატიე რომ ჩემს გამო თითქმის ყოველ დღე ჩხუბობდი შენს საყვარელ ქალთან. ხო მესმოდა ყველაფერი. ისიც მაპატიე რომ ზედმეტ ტვირთად ვიქეცი ამდენი წლის მანძილზე.
-ჩემთვის ზედმეტი არასდროს ყოფილხარ.
-მე რომ არ ვყოფილიყავი…
-ყველაზე უბედური კაცი ვიქნებოდი ჩემო პრინცესა. შენ ჩემი შვილი ხარ და ამას თვით მამაღმერთიც ვერ შეცვლის.
-მადლობა მამა. -ძლიერად მოხვია ხელები ქალიშვილს. მისი სურნელი ხარბად შეისუნთქა. მაშინ მიხვდა რა აკლდა ამდენი ხნის მანძილზე. მისი დაძახებული “მამა” და ჩახუტება. ისე ვერავინ ეხვეოდა როგორც ელენე. -მე… უნდა წავიდე. -ცრემლები შეიმშრალა და ბავშვებს გახედა. -რა გატირებთ ხალხო? -დაქალებს გადახედა რომლებიც ერთმანეთს მიხუტებოდნენ და ელენეს ცრემლიანი თვალებით უყურებდნენ.
-ჩვენ... დავთვერით და შეყვარებულს დავშორდით. -უფრო აქვითინდა სალი.
-დამშორდი და მე არ ვიცი? -გაკვირვებულმა გახედა ხელაშვილმა.
-ხო ათი წუთით.
-შეცოდება არ მჭირდება, მე თქვენ მყავხართ და ის ადამიანი არ მჭირდება ვისაც ვეზიზღები. -მხრები აიჩეჩა დამშვიდებულმა. -დემეტრე შეგიძლია სახლში წამიყვანო?
-აუ ელ მეზარება რა. -უემოციოდ ამოილაპარაკა. თვალები მაშინვე გეგენავასკენ გადაიტანა თამარმა. -ფეხით წადი, ჯამრთელობისთვის სასარგებლოა. -ჩაიცინა.
-წავედით მაშინ. -ხელი ჩაკიდა და ფეხზე წამოაყენა. -გვრიტებო თაფლობის თვეს რომ მორჩები გელოდებით ორივეს. თქვენ საღამოსკენ ამომიარეთ.
-ელ ხომ არ გინდა წამოვიდე?
-არა იკა, თუ რამეა დაგირეკავ. -თვალი ჩაუკრა ჯანჯღავას. კიდევ ერთხელ ესროლა ზიზღნარევი მზერა დედამისს. -ნახვამდის მა. -ლოყაზე აკოცა. ახალ შეუღლებულებს დაემშვიდობა და დემეტრესთან ერთად გავიდა რესტორნიდან. -სიგარეტი მომეცი. -ხმისამოუღებლად მიაწოდა ერთი ღერი. -დიდი ხანია ამის თქმა მინდოდა მისთვის. -დიდი ნაპასი დაარტა და ფილტვებში რამდენიმე წამი გაიჩერა.
-მაგრად გამიტყდა და გამიკვირდა თამარასგან. სად მივდივართ?
-სახლში რა. -მთელი გზა ჩუმად იმგზავრეს, ბოლოს კორპუსთან რომ მივიდნენ, დემეტრე ხმაამოუღებლად გაჰყვა სახლში. როგორც კი ბინის კარები მიხურეს მაშინვე აქვითინდა ელენე, პანიკური ტირილი აუტყდა. ძლიერად ჩაებღაუჭა დემეტრეს ზურგს და თავი მკერდზე მიადო. -მე… აღარ შემიძლია. -ძლივს ამოილაპარაკა და უფრო უმატა ტირილს. -როგორ შეუძლია ასე ვძულდე? -მთელი სხეული უცახცახებდა. -მეზიზღება დემეტრე. ისე მეზიზღება მისი დანახვა არ მინდა. -დემემ ხელში აიყვანა, საძინებელში ლოგინზე დააწვინა და თვითონაც გვერძე მიუწვა. არაფერს ეუბნებოდა, უბრალოდ ხელებს ხვევდა.
-გინდა რამე გავაკეთო?
-უბრალოდ ასე იყავი. -სახე მის ყელში ჩარგო. გვიან ჩაეძინა ელენეს. დემეტრემ ტანსაცმელი გახადა, საღამური ჩააცვა, თვითონ მხოლოდ ზევიდან გაიხადა. დიდ მკლავებში მოიქცია თავის პატარა გოგო და გამთენიისას მასაც ჩაეძინა.
ორი საათი ხდებოდა კარზე კაკუნი რომ
გაიგო და ჩუმად დაუძახა “შემოდი”-ო.
-როგორ არის? -დემეტრეზე მიკრულ ელენეს დააკვირდა.
-მთელი ღამე ტიროდა, ძლივს ჩაეძინა.
-კარგი ეძინოს მერე მოვალ.
-მოიცა შე*ემა ავდგები. -ნელა გადააწვინა ელენე და წამოდგა. შარვალი ისევ ეცვა, რაც იკას ნამდვილად ესიამოვნა. საროჩკა შემოიცვა და საძინებლიდან გავიდა. -მარტო ხარ?
-ხო მარტო ამოვედი, დაახლოვებით ვიცოდი რა სიტუაციაც დამხვდებოდა.
-აუ მაგარი ცუდი შეგრძნებაა ატირებული ელენეს ყურება ბო*იშვილივიყო. რამის გავგიჟდი. -ლუდი მოსვა.
-ეგრე იყო წინა წელს. ძლივს გამოვიდა მდგომარეობიდა.
-ყველაზე მეტად შენ გენდობა, ყველაზე შეუძლია უარი თქვას შენს გარდა. გუშინ გამიკვირდა მე რომ მითხრა სახლში წამიყვანეო.
-რა გაგიკვირდა, ვერ ხვდები რომ უყვარხარ?
-მე კი ვიცი მარა, ის რო ვერ ხვდება მაგაზე ვღადაობ.
-წავალ მე და საღამოს იმათთან ერთად ამოვალ.
-იყავი სად მიდიხარ.
-მიდი მიუწექი ისევ თორე გაიღვიძებს. მიკვირს აქამდე რომ არ გამობოდიალდა. -მხარზე დაჰკრა ხელი და კარებისკენ წავიდა. -მადლობა რომ მის გვერდით ხარ.
-ეგ არ უნდა გეთქვა.
-კარგი წავედი. -როგორც კი კარები გაიხურა ისევ ელენესკენ წავიდა. ისევ იმ პოზაში იწვა როგორც დატოვა. ფრთხილად ჩაეხუტა უკნიდან და თვითონაც ჩაეძინა. ხუთი საათისკენ ელენემ დაასწრო გაღვიძება. შედარებით კარგად გრძნობდა თავს.
-როგორ ხარ ქერა? -შუბლზე აკოცა.
-რავი, თვალები მტკივა. -ღრმად ჩაისუნთქა დემეტრეს სურნელი და უფრო მეტად აეკრო ტანზე. -მე მეგონა წახვიდოდი.
-რატომ გეგონა.
-არ ვიცი.
-მიდი მოწესრიგდი, სახეზე ისევ მაკიაჟი გისვია.
-მეზარება. მინდა რომ მთელი დღე ვიწვე.
-ელენე აწიე შენი სექსუალური ტ*აკი და შედი სააბაზანოში, ან მე აგიღებ და შეგიტან. მერე შენთან ერთად ვიბანავებ და…
-მივდივარ. -მოწყვეტით აკოცა და სააბაზანოში შევარდა. დიდიხანი არ გამოდიოდა, დემეტრემ ვეღარ მოითმინა და კარები შეუღო. -დემეტრე?!
-ხო მე ვარ.
-რას აკეთებ?
-გელოდები. -აღარაფერი უთქვამს. ფარდა გაწია და ისე გადმოვიდა თითქოს დემეტრე იქ არც ყოფილიყო. -ჩემი აღარ გრცხვენია ქერა? -ჩაიცინა.
-ისე რა. -უხერხულად შეიშმუშნა და პირსაწმენდი მაშინვე მოიფარა. ოთახში დაბრუნდა, ტრუსიკი ამოიცვა და მომღიმარ დემეტრეს გახედა. -ეგრე რატომ მიყურებ?
-გიმახსოვრებ. -თვალი ააყოლა ტანზე.
-ვიდგე ასე თუ ჩავიცვა. -დოინჯი შემოირტა და ტრუსიკის ამარა ჩამოუდგა დემეტრეს. -მომეცი ერთი შენი საროჩკა. -ხელი დასტაცა და თვითონ შემოიცვა.
-ეგრე არიარო, ლიფი მაინც ჩაიცვი.
-ესე მინდა. -სამი ღილი შეიკრა და სამზარეულოში გავიდა.
-მეც ბევრი რამე მინდა.
-მაგალითად?
-განახო? -ნელი ნაბიჯებით წავიდა მისკენ.
-ცოტა მალე თუ შეიძლება. -ლუდით ხელში სამზარეულოს მაგიდაზე იჯდა. ნელნელა უხსნიდა ღილებს, ისე რომ ერთიწამითაც არ აშორებდა მზერას მის ლამაზ თვალებს..
-ისე მიყურებენ არ შემიძლია არ მოვეფერო. -ხელი წაავლო მკერდზე.
-ეს გინდოდა? -მაცდური გამომეტყველება მიიღო.
-კიდევ ეს. -ფეხები გააშლევინა და მათ შორი მოთავსდა. ტრუსიკის ზოლზე გადაატარა თითები.
-აქ არა! -ფეხები წელზე შეოხვია და მთელი ტანით აეკრო მის შიშველ სხეულს. ჰაერში აიტაცა და სავარძელზე გადაიყვანა. საროჩკა გახადა, ტრუსიკიც მის გზას გააყოლა. ისე მოუჭირა საჯდომზე, თოთების კვალი დაუტოვა. უცებ მოშორდ შემოსასვლელი კარი გადაკეტა, იგივე პოზას დაუბრუნდა, მერე კი მკერდზე ჩაავლო კბილები. მალე შეაცურა თავისი ღირსება და ელენეს ტუჩებს დააკვდა.
-მაგიჟებ. -ამოიხვნეშა.
-ყველაზე ასე გიჟდები თუ მარტო ჩემზე?
-არ გეტყვი. -წამოიწია და მის სხეულს დააკვირდა. -რალამაზიხარ ელ. -თლილი თითები სხეულზე აატარა. -საოცრებახარ. -მკერდზე მოკიდა ხელი და ისევ წაეტანა მის რბილ ტუჩებს. -ისეთია სულ მინდა რომ ვკოცნო. -ბერათითი გადაატარა ტუჩებზე. ნაზად ეფერებოდა სხეულზე და ყველა დეტალს იზეპირებდა. -ვგიჟდები რომ გბურძგლავს. -მკერდზე შემაოატარა თითები. -ჩაიცვი თორე ისინი რომ მოვლენ ერთმანეთში ახლართულები დავხვდებით.
-ხო ცოტა ცუდი სანახაობა იქნება. -გაეკრიჭა, კიდევ ერთხელ აკოცა ვნებიანად და დედიშობილა გატანტალდა საძინებლისკენ. მალე შეიკრიბა ყველა. მთელი საღამო ელენესთან იყვნენ და ისე ექცეოდნენ თითქო ვიღაც მოუკვდა. ბოლოს იკას ხელი მოკიდა და აივანზე გაიყვანა. -დამღალეს უკვე გეფიცები. -სიგარეტს მოუკიდა.
-ელენე აირტყავ.
-დაი*იდე რა. მაინც დავანებებ ხო იცი? როგორ გავყარო სახლიდან? -სიცილით კითხა.
-მეძინებაო თქვი და შეაჭერი ოთახში. თვითონ წავლენ. -მხრები აიჩეჩა. -თუ გინდა დავრჩები.
-დემეტრე რჩება.
-ოჰ, ხმას რომ არ ვიღებ თავზე კიარ უნდა გადაი*ვათ.
-კარგი რა. შენ ზეგ დარჩი.
-მალე მოწიე და შევიდეთ.
-იკა ხოიცი რომ მიყვარხარ? იცი რომ ყველაზე კარგად შენთან ვგრძნობ თავს?
-ვიცი ბარტყო ვიცი. მეც მიყვარხარ.
-თუ გინდა დარჩი და დემეტრეს გავაგდებ. -ხელი მოხვია იკას.
-არა რადგან თქვენ მშვიდად ხართ, ჩარევის უფლება არ მაქ. -ხელები ჰაერში ასწია.
-ეე ისე როგორ მოხდა დღეს არ გვიკამათია. -ჩაფიქრებულმა გახედა.
-ეხლა მიხვდი? -გადაიხარხარა. -გოგოებმა გაგჭორეს უკვე, უეჭველი მაგარი სექსი ჰქონდათ არაფერს რო არ ამბობენო.
-ხედავ? ეგენი მარტო ეგეთ რაღაცეებზე ფიქრობენ. ის რატომ არ იფიქრეს სახლში რომ მივიდოდა იმდენს იტირებდა სექსის ტრა*ი არ ექნებოდაო. -თავი გააქნია დანანებით.
-კაი დაი*იდე. -ხელი მოხვია და სახლში შეიყვანა. -წავედით ხალხო აბა ეძინება ამას შეხედეთ თვალებზე. ისეაქვს ჩაწითლებული დაბოლოლი გეგონება.
-კარგი მაშინ წავედით და ხვალ ისევ მოვალთ. -ფეხზე წამოდგა სალი.
-აბა რას იზავთ. -ტაში შემოკრა. მალე გაიხვეტნენ სახლიდან. -ბატონო დემეტრე ხასიეთზე მოვედი. -მისკენ წავიდა და კალთაში ჩაუჯდა. მაიკა გაიხადა და დემეტრესაც გახადა. -ყველაფერი მე ვქნა თუ შენ გააგრძელებ. -მის ტუჩებთან ამოილაპრაკა.
-ეს საქმე მე უფრო კარგად გამომდის. -ქვევიდან მოიქცია მაჩაბელი.
-ამით რისი თქმა გინდა? მე ყოვლად გამოუცდელი ვარ?
-არა, მე უფრო მეტი გამოცდილება მაქვს. -ტრუსიკი და შორტი ერთდროულად გახადა. ზევიდან დაჰყურებდა მის სხეულს, უცებ აიტაცა ხელში, ოთახში შეიყვანა და ლოგინზე დააწვინა.
-სამაგიეროდ ქმართან უკვე გამოცდილი ვიქნები. -ქვედა ტუჩზე უკბინა.
-რა გიყო ეხლა ელენე? რატომ მაგიჟებ?
-გაგიჟებული უფრო სექსუალური ხარ. -გადაიკისკისა.
-არასდროს არავის მისცე უფლება ისე შეგეხოს როგორც მე გეხები. -ორაზროვნად უთხრა. თითები ძუ*უს თავებზე მოუჭირა და ყელში აკოცა. -რომ გავიგო ვინმეს მოფერების უფლებას აძლევ… -ერთი ხელი უკანალზე ჩაავლო, ერთი ხელში კი ელენეს ორივე მაჯა მოიქცია და თავს მაღლა ააწევინა. -და ვიღაც შენი სხეულით ისე ტკბება, როგორც მე… -თითები ტანზე ჩამოუსრიალა. -მაშინ დამთავრდება ყველაფერი. -ორი თითი ვა*ინაში შეუცურა. გაკავებულმა მხოლოდ ის შეძლო, ბოლო ხმაზე წამოეყვირა. -მანამდე არაფერი არ დასრულდება სადაც არ უნდა ვიყოთ.
-დემეტ… -ტუჩები მიაკრო, შარვალი გაიხადა საცვალთან ერთად, კბილებით გახია ჭყვრიალა ქაღალდი და ჩქარა შეუერთდა მის სხეულს. -ხელები. -ამოიოხრა მაჩაბელმა. მაშინვე გაუშვა და ნება მისცა მის მხრებს ჩასჭიდებიდა. -ისე რატომ მელაპარაკები თითქოს აღარ მნახავ.
-უბრალოდ გაგაფრთხილე. -ცხვირზე აკოცა.
-ანუ არ მოგბეზრებივარ?
-რა სულელიხარ გოგო. -ჩაიცინა და ხელები მაგრად მოხვია. -იცი ელ შენთან სექსს ჯერ არ ვაპირებდი.
-ანუ პირველად მე დაგაძალე?
-დაახლოვებით.
-იმას ვერ დამაჯერებ რომ არ გინდოდა. -დაეჯღანა.
-პირიქით, მაგრამ თავს ვიკავებდი.
-გიოს და იკას გამო?
-ეგეც.
-დემეტრე რა გჭირს. -წამოიწია და ზევიდან დახედა.
-არაფერი. მიდი დაიძინე. -ხელები მოხვია და ჩაიხუტა.
-დილით წასული არ დამხვდე იციდე.
-ჩემზე ადრე იღვიძებ. -ორივე გაჩუმდა და ერთმანეთის გულის ცემას მიუყურადეს. ელეს მალე ჩაეძინა, მაგრამ გეგენავას ძილი არ მიკარებია. დიდი ხანი აკვირდებოდა მის ნაკვთებს და ასე ელენეს ყურებაში სამი თაათისკენ “წაყვინთა”.
როგორც კი თვალები გაახილა დემეტრე არ დახვდა. დაფეთებული წამოხტა ლოგინიდა, ჯერ აბაზანაში შევარდა, მერე მისაღებში. გული ცუდს უგრძნობდა, მაგრამ ყველა ცუდმა ფიქრმა გადაუარა როცა სამზარეულოში მყოფი გეგენავა დაინახა. უკნიდან ჩაეხუტა და ძლიერად მოუჭირა ხელები.
-ელ გავიჭყლიტე. -პასუხს არ სცემდა, ტკიპასავით იყო მიკრული გახურებულ ზურგზე.
-მეგონა წახვედი.
-გაღვიძება მოგასწარი. -შეტრიალდა და ახლა თვითონ მოიქცია მკლავებში. -მიდი პირი დაიბანე. -უკანალზე მისცხო ხელი და სააბაზანოსკენ გაუძახა.
-არ მჯერა! ყიყლიყო შეწვი? -მოწესრიგებული გამოვიდა სააბაზანოდან.
-როგორც ხედავ.
-არ გეზარება?
-ზოგადად კი, ახლა არა.
-დემეტრე.
-რაიყო?
-მე ხომ ქორწილში წამოვედი და შენ…
-ელ არ მინდა ნიას ნახვა. -საუბარი გააწყვეტინა.
-გთხოვ. მე გამოგყვები.
-არა მეთქი, ნუღარ მელაპრაკები მაგაზე რამდენჯერ გითხრა ტო?
-კარგი ხო ჭამე.
-აღარ მინდა. -მობეზრებულად მიაგდო თეფშზე ყიყლიყო და გვერძე გაიხედა. მაშინვე კალთაში ჩაუხტა მაჩაბელი.
-ნახე რაგემრიელია. -პირში ჩატენა ძალით. თან იცინოდა და დემეტრეც აიყოლია.
ჭამა რომ დაასრულეს ისევ მიუბრუნდა ამ საკითხს.
-ელენე ტვინს ნუ მი**ნავ ნიათი.
-ბიჭო წავიდეთქო და შეხედე სიტუაციას. თუ არ მოგეწონა დაამთავრებ ყველაფერს როგორც მე დავამთავრე და ეგ იქნება.
-არ გაჩუმდები ხო?
-რაცარუნდა სცადო ვერ გამაჩუმებ. -თვალი ჩაუკრა.
-არ ვიცი სახლში არიან თუ არა.
-ვნახოთ. თუ არ იქნებიან წამოვალთ უკან.
-რატომ მაძალებ ტო?
-რატო მაძალებდი ქორწილში წამოსვლას?
-ეგ სხვადასხვა რამეა. -ხელი აიქნია. -მე არ მინდა… -ლაპარაკი არ დააცადა მაჩაბელმა, ისე დაეწაფა მის ბაგეებს. დემეტრემ ხელი წელზე მოხვიადა და იმდენად აიკრა ტანზე რამის შემოატყდა გოგო. -ვერ ვძღები შენით. -ღრმად შეისუნთქა მისი სურნელი.
-ესეიგი მივდივართ?
-ჩაიცვი მიდი. -სიცილით გაიქცა ოთახისკენ. -მაგ კაბაში რატომ ჩანს ისე თითქოს ტრუსიკი არ გაცვია? -უკან გაჰყვა.
-არ მაცვია. -წყნარად ჩაილაპარაკა. დემეტრესკენ შეტრიალდა რაღაცის საკითხავად, მაგრამ ის უკვე წინ ედგა თვალებანთებული.
-არ უნდა გეთქვა.
-რა? მოიცა… -წელზე შემოისვა უცებ. -დემეტრე მივდივართ!
-ხუთი წუთი არაფერს წყვეტს. -კედელზე მიაკრა.
-დემეტრე ლოგინი შენს უკანაა.
-ესეც ხომ უნდა სცადო. -ნელა შეცურდა მასში. ნელნელა ამოძრავებდა ელენეს და ორივე აღუწერელ სიამოვნებას იღებდა ერთმანეთისგან. მალევე ძირს ჩამოსვა. ფეხზე ძლივს იდგა და დემეტრეს ხელს არ უშვებდა.
-მოიცადე. -უკან დაქაჩა გასაწევად გამზადებული გეგენავა.
-რაო ქერა?
-ნუ დამცინი.
-რა სისულელეა? -გაიცინა და მის ბაგეებს დაეწაფა. -რომ არ მივდიოდეთ ოთახიდან არ გაგიშვებდი.
-დავრჩეთ?
-შენ ვერ გაგიმეტებ სამაგისოდ. -თვალი ჩაუკრა და მოშორდა.
-რატომ ვითომ? ვერ გავუძლებ ოპერაცია “გამოუღებლად”-ს?
-რათქვიი? -თვალები დააჭყიტა გეგენავამ.
-რაც გაიგე. -სიცილი აუტყდა მაჩაბელს და დემეტრეც აიყოლა.
-საიდან გაჩითე ეგ?
-კარგი დამაცადე ჩაცმა.
-მიდი მალე. -ფანჯარასთან ჩამოდგა, სიგარეტს მოუკიდა თან ელენეს თვალს არ აშორებდა.
-შეიძლება ჩემი სხეული თავიდან ბოლომდე იცი როგორია, მაგრამ მაინც უხერხულია ასე რომ მიყურებ.
-მალე ქენი სანამ გადავიფიქრე წასვლა. -ათ წუთში უკვე მზად იყო, ბინა დაკეტა და დემეტრესთან ერთად ლიფტით დაბლა ჩავიდა. მანქანა დაქოქეს და დედამისის სახლისკენ წავიდნენ. სახეზე ეტყობოდა როგორ ნერვიულობდა, მაგრამ არაფრის დიდებით არ იმჩნევდა.
-ნერვიულობ?
-არა.
-კარგი დემეტრე ჩემთან მაინც რას მალავ? სახეზე გეტყობა ნერვიულობა.
-გაჩუმდი თორემ გავაჩერებ მანქანას და ჩემი დამშვიდება სხვა რამით მოგიწევს.
-მისმინე, თუ რამე არ მოგეწინება მაშინვე წამოვალთ, ნიას გასაცნობათ მივდივართ, ძმა სჭირდება ამ ასაკში როგორც ყველა დას. შეიძლება თვითონ არ მოინდომოს შენთან ურთიერთობა რადგან წინა წელს სი*ივით მოიქეცი. -თვალებ დაჭყეტილმა გახედა დემეტრემ. -წინ იყურე, არ მოგჩვენებია რაც ვთქვი, ხოდა შენ მაინც არ უნდა დანებდე. გინდა რომ ვინმე შენ დას ისე მოექცეს როგორც შენ ექცევი გოგოებს?
-წარმოდგენაც არ მინდა.
-ხოდა შენი იმედი მაქვს. -ელენეს ხელი თავისაში მოიქცია და აკოცა.
-მადლობა.
-რისთვის?
-ყველაფრისთვის, რომ ასეთი კარგი ხარ.
-მგონი მოვედით. -გაუღიმა და კორპუსზე ანიშნა.
-ხო ეს არის, აბა წავედით?
-მზად ხარ?
-გადამიარა ნერვიულობამ, კაროჩე თუ ნიას მოუმდება ჩემთან ურთიერთობა ბაზარიარაა, თუ არადა მკი*ია.
-შევთანხმდით. -მეხუთე სართულზე ავიდნენ, კარზე ზარი დარეკა ელენემ და დემეტრეს გახედა რომელიც ისევ მას უყურებდა ვნებიანი თვალებით. -ნუ მიყურებ ეგრე თუ ჩემს გაშიშვლებას არ აპირებთქო რამდენჯერ გითხარი. -თვალები დაუბრიალა, მაგრამ მაინც გაეცინა. კარები გოგომ გააღო და ძმის დანახვაზე ადგილს მიეყინა. -გამარჯობა, შენ ალბათ ნია ხო?
-კი.
-მე ელენე. -ხელი გაუწოდა.
-გამარჯობა. -ჩვეულებრივ მიესალმა დემეტრეს.
-პრივეტ. დედაშენი სახლშია?
-დედაჩემი დედაშენიც არის და კი სახლშია.
-ვინა არის ნ… -თვალები გაუფართოვდა შვილის დანახვისას.
-გამარჯობათ. -ხელი დაუქნია ელემ. -შეიძლება მე საერთოდ არ გაინტერესებთ, მაგრამ სალაპარაკოდ მოვედით.
-კონკრეტულად ნიასთან სალაპარაკოდ მოვედი. -წყნარი ხმით თქვა კარებზე მიყრდნობილმა გეგენავამ.
-რას ამბობ შვილო შემოდი, შენი სახელი? -გულიანად გაუღიმა ქალმა.
-ელენე.
-მე ლიკა. ყავას დალევ ალბათ ხო?
-იცით ჩაი მირჩევნია. -გაუცინა.
-დე მეც გამიკეთე ჩაი რა.
-შენც გიყვარს ჩაი?
-ვჭედავ. -ჩაიცინა და სახლში შემოიყვანა წყვილი. -შენ დალევ რამეს?
-არა. -მკვახედ უპასუხა.
-რატო მეუხეშები? -ელენემ გაკვირვებულმა გახედა, საშინლად ჰგავდა დემეტრეს, ლაპარაკითაც კი. ეს სიტყვები ზუსტად ისე თქვა როგორც გეგენავამ ჰკითხა ქობულეთში ელენეს.
-ხედავ ქერა? რაღაცით მგავს. -გაიღიმა.
-შეყვარებულები ხართ?
-ოჰ მაგდენი იცი შენ?
-მეც მყავს შეყვარებული. -მხრები აიჩეჩა. სისხლი მოაწვა გეგენავას, ძარღვები დაეჭიმა და სახეზე განსხვავებული გამომეტყველება აღებეჭდა.
-მართლა? რამხელაა?
-მეთორმეტე კლასშია.
-კარგია, ჩვენ რაც შეგვეხება არ ვართ ერთად.
-მეღადავებით ხო? -თვალები ჭყიტა გოგომ.
-არა შენ რატო დაგიმალავდი. -გაუღიმა.
-მთლად ერთად არვართ მარა მაინც ერთად ვართ. -თვალი ჩაუკრა დას.
-ბარემ ძვირფასოთი და სიყვარულო სიხარულოთი ხომ არ მოგმართო? -დაეჯღანა მაჩაბელი. -კაროჩე გითხრა ეხლა, შენი ძმა როცა გაიცანი, თუ მაგას გაცნობა ჰქვია… მაგ დროს ბაბნიკი, გაჩითული, გოგოები თავზე საყრელად ჰყავდა და შენზე ხუთი წლიდან გაბრაზებული იყო. ამიტომ ვერ მოტვინა მაშინ თავის საქციელი, შენი დანახვით უფრო მეტად გაბრაზდა და ეს ბრაზი ხუთ წუთში ერთ-ერთ გოგოსთან ჩაახში.
-ელ რეებს ელაპარაკები? -ფხუკუნი აუტყდა გეგენავას.
-ვაიმე დემეტრე დამაცადე ლაპრაკი ნუუ… -აფხუკუნებულ ნიას მიუბრუნდა ისევ. -ხოდა არც ეხლაა მთლად დალაგებული, უფროსწორედ ისევ ისეთია, მაგრამ ხასიათები შეეცვალა ცოტა. ერთი წელიც მოემატა და…
-და შენც გაგიცნო. -ღიმილით დაამთავრა ნიამ.
-მართალია.
-ელ შენი ლაპარაკი მთელი დღის მანძილზეც მყოფნის და მოდი ეხლა მე ვილაპარაკებ.
-ჩაი მოგიტანეთ. -გაღიმებული შევიდა მისაღებ ოთახში ლიკა. დემეტრემ ორი წამით მოავლო თვალი და ისევ ელენეს გახედა.
-დიდი მადლობა.
-გავალ მე და თუ რამე დაგჭირდებათ დამიძახეთ.
-სპასიბა დე. აბა რაზე ლაპარაკს აპირებ? -გვერძე მჯდომი ძმისკენ მიტრიალდა მთელი ტანით.
-ელემ რაც ილაპარაკა მართალია. მართლა ეგეთი ვიყავი, ეხლაც ეგეთი ვარ, პროსტა ამ გიჟმა ცოტა აზრები დამალაგებინა. -თიმილით გახედა მაჩაბელს. -წესით უნდა გესმოდეს ჩემი, ლიკამ მიმატოვა ხუთი წლის ასაკში და ჩემთვის ეს ადვილი არ ყოფილა, მას არც ვიცნობ და დიდად არც მაქვს სურვილი გავიცნო, ვა*რაკებდი შენზე უარს რომ ვამბობდი, ვაღიარებ მაგარი სი*ული საქციელი იყო, პროსტა ამ ჩვიდმეტი წლის მანძილზე ისიც არ ვიცოდი და თუ მყავდა. შენზე იმპონტში ვთქვი უარი რომ არც ჩემი გვარი გქონდა, ნახევრად არც ჩემი სისხლი და დაჟე ხუთი წლიდან დედის გარეშე გავიზარდე, შენ არაფერ შუაშიხარ მარა ხო ხვდები რა. -ხელებით ხსნიდა, თითქოს მაგრად ეკ*და ეს ყველაფერი, მაგრამ ამ დროს ძალიან ნერვიულობდა შინაგანად, რასაც მხოლოდ ელენე ამჩნევდა. -კაროჩე თუ მაპატიებ ჩემს წინაწლის სი*ულ საქციელს, შენთან ურთიერთობა მინდა, ანუ როგორც შენი ძმა, ხოაზეხარ? შეიძლება არ ვიცნობთ ერთმანეთს კარგად მაგრამ შეგვიძლია გავიცნოთ თუ შენც გინდა.
-მყავს უკვე ისეთი ბიჭი მეგობრები რომლებიც ძმასავით არიან ჩემთვის.
-კარგი მაშინ. -ფეხზე წამოდგა ურეაქციოდ. გული ეტკინა, ისე ეტკინა თითქოს დანა ჩაარჭესო. უნდოდა აქედან მოშორებულიყო რაც შეიძლება სწრაფად. -თუ არ გინდა არაფერს გაძალებ. -შეძლო და თბილად გაუღიმა დას. -წავედით ელ. -აფხუკუნებულ ელენეს გახედა. -რა გაცინებს ტო?
-დემეტრე როდის მერე გახდი ასეთი მიამიტი.
-აუ მეღადავებით ხო? -თვალები გადაატრიალა. ნია ხმის ამოუღებლად ჩაეხუტა ძმას. რაღაც სხვანაირი შეგრძნება დაეუფლა, ისეთი აქამდე რომ არ განეცადა.
-შეიძლება არ გიცნობ, მაგრამ მიყვარხარ დემე. -ცრემლები გადმოსცვივდა.
-მზად ხარ ყველა ჩემი ტვინისტ*ვნა აიტანო? წინასწარ გაფრთხილებ რთული ხასიათი მაქვს. რაღაცას რომ გეტყვი მერე არ მითხრა ჩემი ძმა არ ხარ და ნუ მიმითოთებ რა გავაკეთოო. -თავზე აკოცა.
-გპირდები არ გეტყვი, მაგრამ შეწინააღმდგებაზე ვერაფერს ვიტყვი. მეც შენნაირი ხასიათი მაქვს.
-რაო რა თქვი შეყვარებული მყავსო?
-ჩართო ძმური ინსტიქტები. გავალ სამზარეულოში და მოვალ.
-შეყვარებული მყავს და გაგაცნობ, ოღონდ სიფსიხეების გარეშე რა, ცოლად არ მივყვები, უბრალოდ შეყვარებულია.
-ნაკოცნი გაქვს? -გვერძე მიისვა და.
-რა კითხვებია? შეყვარებული არ გყოლია?
-რამდენიმე დღით კი, მაგრამ ვინც მყავდა იმასთან ზასაობაზე მეტი მქონდა, ასე რომ არ გამაგონო კოცვნაპროშვნები და რაღაცეები.
-ელენე გიყვარს ხო?
-შენზე სამი წლით დიდია, შენც კი ხვდები და ისე ვერა. -გაიცინა. -ჰგონია რომ პროსტა ვღადაობ, რაც გავიცანი იმის მერე ტვინსვუ*ყნავთ ერთმანეთს.
-ის რომ არა ეხლა აქ არ იქნებოდი.
-მისმინე მშობლებზე არაფერი კითხო, მე მოგიყვები სხვა დროს, მოკლედ რომ გითხრა ნაჩხუბრები არიან, იმ დღეს ძალით წავიყვანე თავის ძმის ქორწილში და ნახა ისინი, დღეს კიდე სულ ეგ მაძახა შენ რომ წამიყვანე ეხლა შენ წამოხვალო და წამომიყვანა. უფროსწორედ წამომათრია.
-კიდევ კარგი წამოგიყვანა. -ადვილად გაუგეს დაძმამ. მიხვდა დემეტრე რომ აქამდეც უნდა მისულიყო მასთან. ელენე ქალბატონ ლიკას ჩამოუჯდა.
-ნუ ტირით რა. -ხელი ხელზე დაადო.
-თექვსმეტი წელი ველოდებოდი ამ მომენტს. მადლობა რომ მოიყვანე.
-რას ამბობთ, აქამდე რომ გამეცნო უფრო მალეც მოვიყვანდი. მე უბრალოდ თქვენზე არ შემიძლია ვუთხრა რომ გაპატიოთ.
-არაუშავს შვილო, მთავარია ისინი არიან ერთად სხვა არაფერი მდომებია არასდროს.
-მაგაზე აღარ იდარდოთ.
-ელე წავედით? -ნიასთან ერთად ხელგადახვეული შევიდა სამზარეულოში.
-ჰო. -ფეხზე წამოხტა. -სასიამოვნო იყო თქვენი გაცნობა. -გაუღიმა და გასასვლელისკენ წავიდა.
-საღამოს გამოგივლი და ჩემებს გაგაცნობ. -ლოყაზე აკოცას ნიას და ელეს გაყვა.
-კაი, კარგად ელ. -ბედნიერმა დაუქნია ხელი.
-საღამომდე ნი. -გაუღიმა და კიბეებით დაბლა ჩავიდა.
-ელ დედამო**ნულად ბედნიერი ვარ. -მანქანის კარებთან გააჩერა და ტუჩებში აკოცა. -მოსაწევზე მაგრად შენით ვკაიფობ.
-კომპლიმენტად მივიღო? -თავი გააქნია და მანქანაში ჩაჯდა.
-როგორც გინდა. -ფანჯარაში აიხედა, ნიას თვალი ჩაუკრა და მძღოლის ადგილი დაიკავა. -მანქანის ტარება იცი?
-არა.
-გასწავლო?
-მე მოტოზე მირჩევნია.
-კარგი.
-მასწავლი? -თვალები გაუბრწყინდა.
-ჰო.
-ვგიჟდები შენზე. -წამოიყვირა და ლოყაზე აკოცა. -წავედით. -გეგენავას გაეცინა, მანქანა ხმის ამოუღებლად დაძრა და სახლისკენ წავიდა. დიდი საცობების გამო უკვე უხასიათოთ იყვნენ ორივე. ძლივს მიაღწიეს სახლამდე.
-ელ მიდი ადი შენ, მე საქმემაქ და საღამოს ამოვალ.
-კარგი.
-მოიცადე, რაღაც დაგავიწყდა. -თავისკენ მოქაჩა და აკოცა. -ეხლა წადი. -გაუცინა და უკანმოუხედავად შევიდა სადარბაზოში. როგორცკი თვალს მოეფარა მაჩაბელი, მაშინვე ადგილიდან მოსწყვიტა მანქანა.
საღამოს ტრადიციულად შეიკრიბნენ ელენეს ბინაში. სასმლით და სასუსნაოებით.
-აღარ შემიძლია, ცუდად ვარ უკვე ამ სიცხისგან. -აწუწუნდა პატარა ჯანჯღავა.
-მეც, სადმე მთაში მინდა წასვლა. -სავარძლის საზურგეზე იდაყვი ჩამოსდო და თავი ხელისგულში ჩარგო ბერიძემ.
-წავიდეთ მერე. -სალის მტევანი მოიქცია დიდ ხელებში, ჯერ აკოცა მერე თითებზე თამაში დაუწყო.
-ჩამოვიდნენ ისინი ჯერ. -ლუდი მოსვა გიგიმ.
-მოვედი სასტავ. -დაუკაკუნებლად შემოვიდა დემეტრე.
-სად ხარ შე*ემა აქამდე? -ეჭვნარევი მზერა მიაპყრო იკამ.
-ეხლა ვიღაცას გაგაცნობთ, ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანი გახდა და თქვენც ისე უნდა მიიღოთ როგორც და.
-ანუ გოგოა. -ჩაფიქრებულმა თქვა გიგიმ. -ელენიკოს ხოარ ღალატობ?
-მე რა შუაშივარ? თავისუფალი კაცია, ვისთანაც უნდა იმასთან ი*იმავებს. -უდარდელად აიჩეჩა მხრები. ყველამ გაკვირვებულმა შეხედა.
-სპასიბა ელ. -თითი გაიშვირა ელენესკენ. -ნი მოდი. -კარებისკენ გაიხედა.
-პედოფილი ხარ შე*ემა? -თვალები ჭყიტა საბამ.
-რალამაზია, მაგრად გგავს. -თავიდანფეხებამდე აათვალიერა ნინიმ.
-გაიცანით ჩემი და ნია. -ხელი გადახვია დას.
-პრივეტ. -ხელი აუწია ბავშვებს. ყველა გაჩუმდა, ექვსივე და-ძმას უყურებდა.
-ესეიგი ეს არის ჩვენი ნიაკო? -სიჩუმე იკამ დაარღვია. -მეორე გეგენავა გაგვეჩითა სხვა გვარით. -ფეხზე წამოდგა და ნიასთან მივიდა ლუდით ხელში. -სვაავ პატარავ? -ლუდი გაუწოდა და ლოყაზე მოჩქმიტა.
-რათქმაუნდა.
-ახალი დაქალოჭკა შემოგვემატა! -ლუდის ბოთლი ასწია სალიმ.
-გვაპატიე აქამდე ვერ შევაგნებინეთ შენ გამოქლიავებულ ძმას რომ, შენთან მოსულიყო. -გაუღიმა საბამ.
-ეგ არაფერი, უკვე აღიარა თავისი სი… დებილური საქციელი. -გაეკრიჭა ბავშვებს.
-ეს გოგო უკვე მომწონს. -ხელი მოხვია ნინიმ. სათითაოდ გააცნო ყველა, ბოლოს იკა შემოიტოვა. ყურადღებით ათვალიერებდა მესხიშვილი, ცისფერი თვალები, შავი თმა ოდნავ ჰქონდა წამოზრდილი. სწორი ცხვილი და დიდი ტუჩები მკვეთრად გამოხატავდა მის ნაკვთებსაც და ხასიეთსაც. კუთხეში ჩატეხილ ტუჩს რომ მოჰკრა თვალი მაშინვე თვალებში შეხედა. ეშმაკურად უცინოდნენ ცისფერი სფეროები. მიხვდა რომ დიდიხანი მოანდომა მის თვალიერებას და სხვა მხარეს გაიხედა.
-ჩვენ გოგოები ვილაპრაკებთ და მერე შემოგიერთდებით. -სამზარეულოში წავიდნენ ოთხივე.
-ჩვენ ცხრამეტი წლისები ვართ, ასე რომ დიდი განსხვავება არ არის. -თვალი ჩაუკრა მაჩაბელმა.
-ერთი სიტყვით, ნინი და იკა ტყუპები არიან, მეც მყავს ძმა გიო, სამიდღის წინ ცოლი მოიყვანა, ლიზა ჰქვია, სხვათაშორის მომწონს რძალი, კაი ტიპია. -თითოეულზე ჩამოურაკრაკა ყველაფერი, თავის მშობლებზეც მოუყვა, სამეგობროზეც და დემეტრეზეც.
-შენც რა შენი ძმისავით ჩუმი ხარ რაარი? -მხარი მიჰკრა სალიმ. -ამოიღე ხმა.
-შენ გგონია დემეტრე ჩუმია? -წარბაწეულმა შეხედა მაჩაბელმა. -ეგ შენ ხარ შენს ბიჭთან და არ გესმის მაგის ლაპარაკი თორე რომ დაიქოქება აღარ ჩუმდება.
-ფაქტია გიყვარს და ეგრე რატო ლაპარაკობ?
-ვერ გაიგებ, შენ ის არ იცი მთელი ზაფხული რა დღეში იყვნენ, ერთმანეთს არაფერს არჩენდნენ. ამბოლოდროს ცოტა მოლბნენ მგონი.
-ნინი მოლბობას რას ეძახი?
-კაი დაი*იდე, შენ გეყოლება შეყვარებული და მოგვიყევი მიდი.
-ბექა ქვია. ერთი წლით დიდია ჩემზე.
-მერე გიყვარს?
-სიყვარულს ვერ დავარქმევ, მომწონს რა. ურთიერთობისთვი სახელის დარქმევა უნდოდა და მაგ პონტში ვართ ერთად.
-და როგორი ურთიერთობა გაქვთ? ხომ ხვდები რას ვგულისხმობ? -ინტერესით ჩაეკითხა ბერიძე.
-მმ... ზედმეტს თვითონ არ აკეთებს არაფერს, ისე კოცნით ვკოცნი.
-ნუ ეგ თავისთავად. მეგობრებზე რას გვეტყვი?
-ერთი საუკეთესო დაქალი მყავს, ბელა, ისე ყველასთან ვმეგობრობ ვინც კაი ტიპები არიან.
-კარგია, გაგვაცანი მერე. იმედია შენი დაქალი მოგვეწონება, თორე ლიზას დაქალები რომ გავიცანით, რაღაცნაირები გაიჩითნენ, ერთი დემეტრეს მიახტა მეორე რეზის. -ხელი აიქნია სალიმ.
-გასაკვირი არაა, მიკვირს საერთოდ როგორ უძლებენ გოგოები ცდუნებას მაგათ შემყურე.
-ვერ უძლებენ ნიაკო. -ჩაიცინა სალიმ. -პატარაობიდან მაგათთან ერთად ვიზრდებით, იმდენი გოგო ჰყავდათ ეხლა რომ შეხვდნენ ვერცერთს ვერ იცნობენ. ეგეთები არიან კაცები.
-იკას და რეზის რატომ არ ყავთ არავინ.
-ჰო ეგ ცოტა სხვა საკითხია. იკა ნამდვილი მექალთანეა, ელენემ ქობულეთში შემთხვებით სამ გოგოსთან შეუსწრო.
-რაა? სერიოზულად? -პირზე ხელი მიიფარა სიცილის შესაკავებლად.
-ჰო ოღონდ დილით, ეძინათ.
-ასეთია ჩემი ძმა, ბევრი გოგოები, ბევრი სექსი, ერთჯერადი ურთიერთობები და ასე შემდეგ.
-სამაგიეროდ სიყვარული იცის ისეთი ბევრს რომ არ შეუძლია.
-და რეზი?
-რეზი სხვანაირი ტიპია, ეგეც იკას ანალოგიურია, მაგრამ მაინც განსხვავებულია.
-აესე დაცვაში ვართ მთელი ცხოვრება, ახლა შენც ეგრე იქნები, მაგრამ რომ იცოდე არ არიან ისეთი ტიპები სადმე წასვლა აგიკრძალონ, ან გეჩხუბონ რამეზე. თუ რაღაც არ მოსწონთ იმშემთხვევაში ფსიხდებიან ხოლმე.
-ხო გაფსიხებით იკა ფსიხდება ხოლმე ხანდახან.
-შენი ტყუპია მაგრამ რადიკალურად განსხვავებულები ხართ. -ჩაფიქრებულმა თქვა ნიამ. -ნუ შეიძლება რომ არ ვიცნობ ასე იმიტომ ვფიქრობ, გარეგნობით გავხართ მაგრამ მაინც განსხვავდებით.
-მე გოგო ვარ, ის ბიჭი ნია.
-ჩემზე ჭორაობთ? -სამზარეულოში თავი შეყო ჯანჯღავამ.
-განვიხილავთ შენს თვისებებს. -თვალი ჩაუკრა მაჩაბელმა.
-მაინც რომლებს? -ნიას მიუჯდა გვერძე.
-ქობულეთის ამბებს ვიხსენებდით.
-ტყუპ ბავშვებისთვის ეგეთი რაღაცეების მოყოლა არ შეიძლება.
-ბავშვი არ ვარ. -დაებღვირა მესხიშვილი.
-ხარ. -თმები აუჩეჩა. -შენი შეყვარებული როდის უნდა გაგვაცნო?
-შენ რატომ უნდა გაგაცნო?
-მაინტერესებს. -მხრები აიჩეჩა.
-რა გაინტერესებს?
-როგორი ტიპია და როგორ გიყურებს.
-რაში გაინტერესებს? -გაკვირვებულმა შეხედა ნიამ.
-ისე უბრალოდ. ელ ყავა გააძრე რა. -გაღიმებულმა შეხედა. -ცივი.
-რატომ არ შემიძლია შენთვის უარის თქმა? -ღრმად ჩაისუნთქა ჰაერი.
-გიყვარვარ.
-ხო მაგას მარტო შენ უყვარხარ. -სამზარეულოში შევიდა დემეტრე ბიჭებთან ერთად.
-ასე ჯობია.
-დემე ხვალ ბექას გაგაცნობ.
-ეგ ვინაა? -ხელებით დაეყრდნო მაგიდას.
-ჩემი შეყვარებული. -გამოკვეთილად თქვა იკას გასაგონად. რატომ იქცეოდა მასთან ასე არ იცოდა, მაგრამ რატომღაც უნდოდა გაეღიზიანებინდა ან ნერვები მოეშალა მისთვის.
-ეგ სიტყვა ცოტა ცუდად ჟღერს ჩემთვის.
-დემე...
-ბაზარი არაა, თუ მომეწონა ჩვეულებრივი ძმა ვიქნები, თუარადა... მაგაზე მერე ვილაპარაკოთ. -თვალი ჩაუკრა დას. -იკა წამოხვალ?
-რათქმაუნდა, მიზიდავს მსგავს თემები.
-მე და გიგი შევხვედრილვართ.
-როდის? -გაკვირვებულმა შეხედა გეგენავამ ჯერ ერთს მერე მეორეს.
-კლუბში.
-მოიცა მანდ რა გინდოდა? ვინ შეგიშვა კლუბში შენ?
-მაკიაჟით დიდი შეხედულება მაქვს. -მხრები აიჩეჩა მესხიშვილმა.
-სხვათაშორის არ ვიცოდი შენი და რომ იყო.
-სამაგიეროდ ის ბიჭი ორივემ მაგრად ვცემეთ.
-ხო შენი და მაგრად იქნევს მუშტებს. -გაიცინა ავალიანმა.
-ხოდა ამის მერე კლუბში მარტო აღარ წახვალ.
-სერიოზულად დემე? -თვალები გადაატრიალა ნიამ.
-ჩვენ არ გვიშვებენ მარტოს და შენ გაგიშვებს ეეს? -დემეტრესკენ გაიშვირა ხელი მაჩაბელმა.
-მოიცა და მარტო წასვლა რატომ გინდა? -თვალებმოჭუტულმა გახედა გეგენავამ.
-ალბათ იმიტომ რომ კარგად გავერთო და ჩემი გულისთვის ცხვირი არავის გაუტეხოთ.
-ატ*აკებ. მაშინ იმ ბიჭისთვის არ დამირტყია.
-სამაგიეროდ გააგდე.
-ხელებს უაზროდ გიფათურებდა.
-მე მომწონდა. -მხრები აიჩეჩა და მაშინვე ინანა დემეტრეს ანთებულ თვალებს რომ წააწყდა.
-რა მოგწონდა გოგო? -ჩაიცინა.
-კარგი არ მომწონდა მაგრამ არც ხელებს მიფათურებდა, წელზე ჰონდა შემოხვეული მარტო. სხვათაშორის შენც ეგრე ქენი მერე.
-მოიცადე ეხლა ვიღაც სი*ს შემადარე?
-კარგით დაწყნარდით რა. არ შეგიძლიათ ერთი დღე გაძლოთ ჩხუბის გარეშე? -მობეზრებულად ამოილაპარაკა სალიმ.
-დემეტრე ყველაფერი სხვანაირად ნუ გესმის.
-როგორც ამბობ ისე მესმის. -ღრმად ჩაისუნთქა ჰაერი. -წამოდი ორი წუთი. -საძინებლისკენ წავიდა. ელენეც უკან გაჰყვა.
-რა ხდება? -ფანჯარასთან მდგარ დემეტრესთან მივიდა.
-ძალით მაგიჟებ ხო? -ბოლო ნაპასი დაარტყა და ფანჯრიდან გადააგდო.
-შეიძლება. -ღიმილი აიკრა სახეზე. გეგენავამ ხელი მოუჭირა უკანალზე და ყელში აკოცა. -ეხლა არა დემეტრე.
-როცა გეხები გაჩერება მიჭირს. -ხელი შეუსრიალა მაიკის ქვეშ და მკერდზე მოუჭირა.
-დემეტრე ყველა გარეთაა… -ყურში ჩასჩურჩულა.
-ჯანდაბა ელენე რას მიკეთებ? კონტროლს მაკარგვინებ. -მოწყურებული დააცხრა მის ტუჩებს. კარებზე კაკუნის ხმა გაიგეს და დაფეთებულები მოშორდნენ ერთმანეთს.
-შეიძლება? -თავი შემოყო ჯანჯღავამ.
-ხო რახდება?
-შეგამოწმეთ ხო ცოცხლები იყავით. ვიფიქრე ფანჯრიდან ხოარ გადააგდო ელენეთქო. -ჩაიცინა. -კარგი გავალ. -კარები გაიხურა.
-მართლა მოგწონდა იმ ნაბი*ვარის შეხება?
-ხო აბა. -სიცილი ვერ შეიკავა მაჩაბელმა. უკანალზე მოარტყა ხელი. -მეტკინა!
-კარგია.
-ვიხუმრე დემეტრე.
-აღარ იხუმრო ეგრე თორემ გადამეკეტება. -უკანალზე მოჭერილი ხელით თავისკე მიიზიდა და კიდევ ერთხე აკოცა ვნებიანად.
-უნდა გავიდეთ თორე მე გადამეკეტება ეხლა. -ქვედატუჩზე უკბინა ელემ.
-გადი ელენე სანამ ახლავე არ…
-მივდივარ. -კმაყოფილი სახით გავიდა ოთახიდან. მაშინვე დაასერიოზულად მზერა როგორც კი კარების ზღურბლს გასცდა.
-ცოცხლები ხართ?
-არა დემეტრე ფანჯრიდან გადავაგდე. -სერიოზული ტონით თქვა და სკამზე ჩამოჯდა.
-ჰა?
-მოწევს და მოვა.
როგორც ყოველთვის ბევრი იცინეს, ნიას სხვადასხვა ამბები მოუყვნენ. ისიც უფრო კარგად გაიცნეს და პირველი საათისკენ დაიშალნენ.