-როგორ არის?-აჩქარებული და ათრთოლებული ხმით იკითხა, მამამ ჩემი მდგომარეობა.
-კარგად იქნება,ნუ ღელავთ ბატონო დემეტრე.
მერე კარგი სურნელი მეტაკა სახეზე,დედას სურნელი იყო.
მომახლოვდა და ხელები ჩამჭიდა
-კარგად იქნები,დეე
-ქალბატონო ელენა,თუ შეიძლება გაბრძანდით,აქ თქვენი ყოფნით ხელს გვიშლით.
-ახლავე,ახლავე-ცრემლები მოიწმინდა დედამ.
მესმოდა დანებისა და მაკრატელის ჭახ-ჭუხი.ექიმები ფაციფუცობდნენ,თითქოს რაღაცის გაკეთებას ცდილობდნენ და ბოლომდე არ გამოსდიოდათ.
მუცელში უცებ წვა და ტკივილი ვიგრძენი მაგრამ, იდუმალებით მოცულმა წყვდიადმა ჩამითრია და მშვიდად განვაგრძე ძილი.
მოკლედ,მე ლიდია ვარ,19 წლის,ლამაზი ტანადობის,შავრემანი,შავი მხრებამდე თმით,დიდი ყავისფერი თვალებით,ლამაზი პატარა ცხვირით,შევსებული, მარწყვივით ტუჩებით,მკვრივი მკერდით,მკვრივი საჯდომით, თვალწარმტაცი ლამაზი ფეხებით და ოდნავ მუქი ფერის კანით.
ყველაფერი ასე დაიწყო:ორშაბათს ჩემი დაბადების დღე იყო,მამამ და დედამ საკუთარი ბინა მაჩუქეს,30 წლის მზრუნველმა ძამიკომ, ერეკლემ კი ანგარიში გამიხსნა, სადაც დიდი თანხა დამირიცხა.მე, საღამოს გადავწყვიტე წავსულიყავი ბანკში,გამომეტანა თანხა და ბინისთვის საჭირო ნივთები მეყიდა.
როცა ბანკში შევედი საზარელი სანახაობა დამხვდა:
რამოდენიმე შეიარაღებული ყაჩაღი თავს ედგა თანამშრომლებსა და მოქალაქეებს,რომლებსაც იატაკზე ედოთ თავი,მე გადავწყვიტე არ შევსულიყავი მაგრამ ერთ-ერთმა ყაჩაღმა დამინახა
-ეიი შენ გოგონა,შემოდი და იატაკზე დაჯექი
-მისმინეთ...მე...მე...მეჩქარება
ჩაეცინა ყაჩაღს
-პატარა, საყვარელი გოგონა, ჩემს მოტყუებას ცდილობს.დაწექი მეთქი-დამიღრინა მან.
მეც დავემორჩილე და იატაკზე დავჯექი.
მოქალაქეები ძალიან შეშინებულები იყვნენ,აქ იყვნენ პატარა ბავშვებიც და მოხუცებიც.გადავწყვიტე ტელეფონი ამომეღო და პოლიციისთვის დამერეკა,მარამ ფაქტზე დამიჭირეს
-მოიტანე
-რა?რა მოვიტანო
-ტელეფონი-დამიყვირა მან
-დიახ
მიწოდებისთანავე შეამოწმა სად დავრეკე და საშინლად გაბრაზდა.
-ანდრია
გამოვიდა დაახლოებით ჩემი ხნის ბიჭი,შავი მაისურით,ტყავის კურტკით,შავი ჯინსით,ვანსებითა და შავი ნიღბით.მისი სახე ვერ დავინახე მაგრამ თვალები დავიმახსოვრე.
-გისმენთ
-ესროლე
-ვის,ვის ვესროლო ბატონო.
-აი,აი იმ გოგოს ესროლე-მიუთითა ჩემზე.
მე ძალიან შემეშინდა.
-მე არშემიძლია-მომაშტერდა ანდრია.
-ესროლე თორე ისეთ დღეს დაგათევ,გაჩენის დღეს გაწყევლინებ.
ხელები აუკანკალდა ანდრიას მაგრამ იარაღი დამიმიზნა და მესროლა.
მერე გონება დავკარგე და როგორც ზემოთ ავღნიშნე მესმოდა მამაჩემის, დედაჩემისა და ექიმების საუბარი...მაგრამ ბოლოს მომიცვა იდუმალებით სავსე წყვდიადმა და თავისში ჩამითრია.

*
-ლიდია,კარგად ხარ?ჩამესმა ტკბილი და ნაზი ხმა.
-დედა?შენხარ?
-ხო შვილო,როგორ ხარ?
-კარგად ვარ-და საწოლიდან წამოწევა ვცადე,მაგრამ ამაოდ.
-არ ადგე ლიდია,იწექი.
-მამა სად არის?
-რაღაც საბუთებს აწერს ხელს.
-კარგი.
-მისმინე შვილო,შენ ერთადერთი ხარ ვინც ბანკში დაზარალდა,ამიტომ პოლიცია დაგკითხავს.
-დღეს არა დედი,გთხოვ.
-კარგი,გავაფრთხილებ.
უცებ ექთანი შემოვიდა
-პაციენტს დასვენება სჭირდება
-ახლავე გავალ-ხელები დამიკოცნა დედამ და ოთახიდან გავიდა.
საღამო იყო მაგრამ არ მეძინებოდა,ჩემს წინ გადაშლილ ხედს გავყურებდი,დიდი არაფერი არ იყო მარამ მომწონდა შავ ცაზე იქით-აქეთ მიმოფანტული ვარსკვლავების ყურება და უცებბ...ერთი ვარსკვლავი დაბლა ეშვება
-ექთანო,ექთანო
-დიახ,ლიდია
-ეს რას ნიშნავს?
-რა
-ვარსკვლავი ჩამოვარდა
-სურვილი უნდა ჩაიფიქროთ და აგიხდებათ ლიდია
-თქვენობით ნუ მომმართავ-დაბღვერილი სახით შევხედე მერე კი ღიმილით ისევ ცას გავხედე,ხელები ერთ მუშტად შევკარი ნიკაპის წინ მოვათავსე და ვარსკვლავს ვთხოვე:
"ლამაზო ვარსკვლავო მინდა რომ ხვალ ჩემს მეორე ნახევარს შევხვდე"
ხვალ?ასე მალე?-ჩემს თავს ვუსვამდი კითხვებს-მაგრამ ბავშვობიდან მინდოდა რომ სიყვარულში გამმართლოდა.მერე ჩამეძინა.

*
-ლიდია,გაიღვიძე-მაღვიძებს ექთანი
-რამოხდა?-და თვალებს ვიჭმუჭნავ.
-წამალი უნდა დალიო.
-აქედან როდის წავალ?
-სულ რაღაცა ოთხ დღეში.
-ოთხი დღე ბევრია-ადრინდელივით დავუბღვირე.
ამასობაში პოლიციაც შემოდის.
-ძვირფასო ლიდია შეგვიძლია საუბარი?
-ჰოო-სახე ჩამოვუშვი
-დაიწყე
-ყველაფერი ასე იყო...-და მოვყევი სიტუაცია ისე რომ თითქოს იმ ახალგაზრდა ბიჭს კი არ უსვრია ჩემთვის არამედ თვითონ იმ კაცმა მესროლა ვინც მენაგლებოდა.
ჩემს თავს ვეკითხებოდი,რატომ დაიცავი?იმიტომ რომ,ის უდანაშაულოა,არ უნდოდა სროლა,აიძულეს,აი ამიტომ.
წავიდა პოლიცია და ჩემი საყვარელი ადამიანი მამა შემოდის და მატყობინებს რომ სასწრაფო საქმეზე საზღვარგარეთ მიდის,მე ვთხოვე რომ დედაც წაეყვანა და ცოტა დაესვენათ,დედაც და მამაც მეწინააღმდეგებოდნენ და ჩემი მარტო დატოვება არ უნდოდათ მაგრამ ორი ექთანი დავიქირავე და მაინც ჩემი გავიტანე,გადავკოცნე ორვე და დიდი სიხარულით გავუშვი.
-ექთანო,ექიმს დაუძახეთ
-ახლავე
ოთახში შემოვიდა ახოვანი კაცი,40 წლამდე,შემოსვლისთანავე კნუტის თვალებით ვუყურებდი.
-ექიმო,შეიძლება ხვალვე გამწეროთ?
-არა ლიდია,ეს დაუშვებელია,შენ ჯერ კიდევ ავად ხარ.
-გთხოვთ,სახლში ხომ მეყოლება ექთნები?რა საჭიროა ჩემი აქ ყოფნა?იქ უფრო უსაფრთხოდ და დაცულად ვიგრძნობ თავს.გთხოვთ
-დავფიქრდები,მარამ ჯერ მშობლებს დავურეკავ
-მშობლებს?-გამიფართოვდა თვალის გუგები
-ექიმო,თქვენ არ გესმით,ისინი საზღვარგარეთ დასასვენებლად გავუშვი და დედაჩემმა ეს რომ გაიგოს უკან მობრუნდება.არ ჩაუშალოთ რა ეს დღეები,ექიმო გთხოვთ.
-მაგრამმ...
-არავითარი მაგრამ-შევაწყვეტინე საუბარი
-კარგი,კარგი,მაშინ ხვალისთვის.
-გმადლობთ ექიმო-მივაძახე კარებში გამავალ ექიმს.
ისევ მოწყენილად ვზივარ,დღეს ხომ მეორე ნახევარი უნდა მენახა?სად არის?და ისევ ჩამოვუშვი სახე,რამდენიმე წუთში,საპირფარეშოში გასვლა მომინდა,მე ისეთი ძლიერი ვარ უკვე დავდიოდი და არ მტკიოდა,მუცლიდან ტყვია ამომიტანეს და ამომიკერეს,დიდი არაფერია.
საპირფარეშოში მივდიოდი როცა დავინახე ჩემსკენ მომავალი ველოსიპედი
-კი მაგრამ,ველოსიპედი საავადმყოფოს დერეფანში?
მოტრიალება გამიჭირდა,ჩემსკენ მოდიოდა სისწრაფით,და აი როცა უკვე მეჯახებოდა,ვიღაცამ მტაცა ხელი და გადამარჩინა.
-კარგად ხარ?-მეკითხება ექიმის ფორმაში გამოწყობილი ბიჭი,სახეზე პირბადე აქვს აკრული და მის სახეს ვერ ვხედავ.თვალები,ეს თვალები ხომ მახსოვს?ეგაა?გუშინ მესროლა დღეს კი გადამარჩინა?თუ უბრალოდ დამთხვევაა?
-მე კარგად ვარ,მადლობა.
უცებ ჩემი ექიმი მოდის
-ლიდია აქ რაგინდა?შენ უნდა იწვე
-მე საპირფარეშოში-და ხელებით მივუთითებდი მაგრამ შემაწყვეტინა
-ახლავე შედი და დაისვენე
მერე კი ბიჭს მიუბრუნდა
-შენ აქ მუშაობ?
და ბიჭმა ისეთი მოკურცხლა,ბევრი ვიცინე.
შევედი ოთახში და ექთანმა ნემსი გამიკეთა,მერე კი ჩამეძინა.
დილით ადრე ვდგები და ჩემებურად ვიცვამ,შავი მოტეცილ შარვალს,თეთრ მაისურს,ტყავის კურტკას და თეთრ კონვერსბს,მერე ვიკეთებ შავ საყელოს,თმებს გარეთ ვიდებ და მივემართები პირდაპირ ექიმის კაბინეტში
-მზად ვარ.
-შეგიძლია წახვიდე-უკმაყოფილო სახით მიყურებს ექიმი
-მაპატიეთ,აქ დიდი ხანი ვერ დავრჩები
-გასაგებია,დაგირეკავ ხოლმე,ბევრი არ დალიო-ამ საღამოს არ მცალია და ხვალ ბინაში ამოგაკითხავ
-არა,რა საჭიროა,არ შეწუხდეთ
-არა მოვალ-და თვალს მიკრავს-მერე კი გავდივარ და ისევ მეძახის
-დაა მთავარი საყვარელო
ამის საყვარელი როდის გავხდი?ჩემთვის ვფიქრობ
-გისმენთ
ყურთან ახლოს მოდის და მეჩურჩულება
-ყველაზე მთავარია რომ ბიჭთან არ დაწვე ამ ბოლო დღეებში-მეჩურჩულება
-გასაგებია-და გაოცებული მივემართები გასასვლელისკენ.
გამოვიძახე ტაქსი და ახლადაშენებულ კორპუსში წასვლა ვთხოვე
გზაში ცოტა ტკივილები მქონდა.
როგორც იქნა მოვედი ამ კორპუსში,და იქით აქეთ გაოცებული ვიხედებოდი,შევედი შიგნით და ლიფტი გამოვიძახე.
ჩემთან ერთად ლიფტში შემოდის ბიჭი,ისევ ნიღბით,დიდი ყურადღება მივაქციე მის ჩაცმულობას და ანდრიას ჩაცმულობას ჰგავდა ამიტომ შევეკითხე
-თქვენ აქ ცხოვრობთ?
-ახლახანს გადმოვედი-მოკლედ მიპასუხა
-მე ლიდია ვარ-და ხელი გავუწოდე ღიმილით
-მე...მე ნიკა მქვია-ხელი ჩამომართვა,ლიფტი გააჩერა და წავიდა.
მე-16-სართულზე როგორც იქნა ავედი,ნიკამ ლიფტი 15-ზე გააჩერა ანუ ის ჩემს ქვემოთ ცხოვრობს.
ვაღებ ბინის კარს და დადაამმმ,შინ მხვდებიან ჩემი დაქალები ლიზი და ნინი.
-თქვენ?აქ რაგინდა?
-აჰჰ.უკვე არაგვაქვს ხომ უფლება მოვიდეთ დაქალის ახალ ბინაში?-ბუზღუნებს ნინი.
-რა სისულელეა-და თავზე წამოვარტყი.
ლიზის ჩავეხუტე.
სახლი ლამაზად მოურთავთ,საახალწლო განწყობით.2019 წელიც ახლა დგებოდა სულ რაღაც ორ დღეში.
-აბა ვქეიფობთ?-წამოიყვირა ლიზიმ.
-რა ქეიფი?ორ დღეშია ახალი წელი.
-არაუშავს შენი გამოწერა ვიქეიფოთ-სოლიდარობა გამოუცხადა ნინიმ დაქალს.
-კარგით რაა,მაცადეთ,რამდენიმე კვირა და ისე მაგრად გავერთობით,ცხოვრებაში არ დაგავიწყდებათ.
იწყენენ გოგონები.
-ვის გშიათ?
მე და ნინი ერთდროულად ვპასუხობთ რომ არავის.
მერე წამოჯდა ლიზი და სიმართლე თუ მოქმედების თამაში შემოგვთავაზა.
-მე ვიწყებ-წამოიძახა ნინიმ.
-ვის უსვამ?(ლიზი)
-ლიდიას(ნინი)
-მე?მოქმედება.-და ხელებს ვახახუნებ ერთმანეთზე.
-მაშინნ-და ფიქრობს ნინი.
-ჰედაა ჩქარაა(ლიზი)
-შენს წინ ვინ ცხოვრობს?
-არვიცი
-ჰოდა ახლა მიდი და დაუკაკუნე და სთხოვე რო მარილი დაგაკლდა და გჭირდება,იქნებ ბედმა გაგიღიმოს და ბიჭი აღმოჩნდეს.
ჰოდა გოგონებმა ჩამაცვეს მოკლე შორტი,მაისური რომელიც ლანდავდა,და გინდ გცმოდა გინდ არა.
გავედი ბინის კარიდან გოგონები კარებში იდგნენ და იძახოდნენ
-შედი,შედი
მეც დავაკაკუნე,და კარებში გამოვიდა სიმპატიური ახალგაზრდა ბიჭი
-გისმენ
და მე წინ წავწიე ყავის ჭიქა
-ცოტა მარილი ხომ არაგაქვს დამაკლდა-და საყვარლად ვუღიმი.
ბიჭს ჩაეცინა.
-შენ ახალი ხარ?
-ჰოო მართლა,მე ლიდია მქვია,ლიდია ჭელიძე.
-მე გიორგი ვარ.
-სასიამოვნოა.
-აქ მეგობრები ვართ შეკრებილნი-ისმოდა ჭაჭანის ხმა.
-კარგია,მე დაქალები მყავს ბინაში და მარილი არ მჭირდება,სიმართლე თუ მოქმედებას ვთამაშობდით.
-რა დამთხვევაა,ჩვენც,ეგ ჭიქა გადააგდე და დაქალებთან ერთად შემოდი
-კარგი-მორცხვად ვუთხარი.
-ჰო მართლა-მოიხედა გიორგიმ
-გისმენ გიორგი
-ეგ ზედა გამოიცვალე,ვინმემ თვალი არ დაგადგას-და ჩაიღიმა.
მეც საპასუხოდ გავუღიმე.
-აბა რახდება?(ნინი)
მე გოგოებს მოვუყევი რაც მოხდა,თან ვუთხარი რომ სხვა ბიჭებიც იქნებოდნენ და ამათმა ჩემს გარდერობში დაიწყეს ქექვა და გამოპრანჭვა,ტონალური,ტუჩსაცხი და ასეთები,რაც ჩემს ყურადღებას არ იპყრობდა.
მოკლედ გავედით გიორგისთან.
-მოხვედით?
-არა,გზაში ვართ-და თმებს ხელით ათამაშებს ნინი.
გიორგიმ ჩაიცინა
-შემოდით
მოკლედ ბავშვებო გაიცანით,მაგრამ თვითონაც არ იცის სახელები ნინისი და ლიზისი.
-მე ნინი ვარ
-მე ლიზი ვარ
-მე ლიდია მქვია
ისე მოხდა რომ გიორგის არუთქვამს მარტო ბიჭები რომ იყვნენ.
ისინიც სამნი იყვნე,გიორგი,ის ნიკა რომელიც ძალიან გავს ანდრიას მაგრამ დარწმუნებული არვარ რადგან ანდრიას სახე არ მინახავს,და ლუკა რომელიც ტუჩებს იკვნეტდა და ლიზის შეჰყურებდა.
-მოკლედ შენ გიცნობ,ნიკა.
-ნიკა?მას ანდრია ჰქვია-გაკვირვებულმა მომძახა ლუკამ.
-შენ ის ხარ?ის ვინმაც მესროლა?ასეა?-ავდექი და ოთახიდან გამოვდიოდი,ანდრიამ ჩემთან მომავალ გოგონებს სთხოვა აქ დარჩენილიყვნენ და გამომყვა
-მე იძულებული ვიყავი,და ეს იცი შენც,ხომ იცი არა?
-ვიცი-უფრო დავმშვიდდი მაგრამ ვტიროდი.
-მაპატიე,მე შენ გესროლე,მაგრამ არა სასიკვდილოდ.
-არაუშავს.
-ეგ უნდის უფროსია,მამაჩემს ვალი ჰქონდა და იქ ვმუშაობდი,10 წლიდან,როცა პატარა ვიყავი ოჯახი ამომიწყვიტეს,მამა დედა და ჩემი უმცროსი დაიკო მომიკლეს.
მე უფრო ავტირდი ეს რომ მოვისმინე
მან მითხრა რომ იმ ბანდიდან გამოიქცა.
-ახლა კი შევიდეთ
-კარგი-ვუთხარი და უკან გავყევი.
შევედით და განვაგრძეთ თამაში
-ს თუ მ ლუკა?(ნინი)
-აუ ჩემთვის დაგესვა(გიორგი)
-მაცადე, ვეკითხები
-ს(ლუკა)
-გოგოსთვის გიკოცნია?
-კი
-ს თუ მ ?(ლიზა)
-ს
-ქალიშვილი ხარ?
-კი.
-ახლა მე ვსვამ რაა(ანდრია)
-კარგი მიდი(ლიზი)
-ს თუ მ ?ლიდია
-ს
-ვინმე გიყვარს?
-არა-და გავუღიმე.
ახლა მე ვსვამ(გიორგი)
ახლა ყველანი ვიშლებით,ლიდიას ახლახანს გაუკეთეს ოპერაცია და დასვენება სჭირდება.
-ოჰოო,კეთილი ყმაწვილი,როგორ ზრუნავს ლიდიაზე.
ავდექით ოგონები და ბინაში შევედით
ლიზი სულ ლუკაზე საუბრობდა,ნინი გიორგიზე,ნუ მოეწონათ რა ეგ ბიჭები.და თან კარად შევეწყვეთ.
***
დილააა,08:17
-გოგონებო,ამ საღამოს ექიმი მოდის,ქალაქში წადით და რამე იყიდეთ,საჭმელი მოვამზადოთ.
-აუუ ავტობუსით მეზარება,შენსთავსგეფიცები-იზმორება ნინი.
ლიზი კი ყურადღებას საერთოდ არმაქცევს და მოკლე შორტით დატანტალებს.
-ჩვენ წაგიყვანთ-უცებ ოთახში შმეოდიან გიო და ლუკა.
გოგოებმა ტანზე ის მოიფარეს რაც პირველი ნახეს.მე კი მეცვა ნორმალურად,და ვიდექი მაგიდასთან,ხახვს ვჭრიდი.ბიჭებმა წაიყვანეს ლიზი და ნინი,მე კი მარტო დავრჩი.სიმღერები ბოლო ხმაზე მქონდა აწეული და თან ვცეკვავდი თან ხახვს ვჭრიდი.
უცებ სახლში ანდრია შემოდის,ტანზემოთ ტიტველი,და სახეზე ქაფიანი.
-სიმღერებს რო რთავ,მეზობელზე არ ფიქრობ?
მე კი მეცინება
-წვერს იპარსავდი?
-ჰოო და გამეჭრა ისეთ ხმაზეა შენი დინამიკები.
-მაპატიე-და უცებ თვალებიდან ხახვისგამო ცრემლები მცვივა,ხახვიან ხელს თვალებთან ვერ მივიტან და ვწვალობ.მიახლოვდება და ცრემლებს მწმენდს.
-რა პატარა ბავშვივით იქცევი.-და ტელევიზორთან მივიდა სათვალე აიღო მომიახლოვდა და თვალებზე გამიკეთა.
-სერიოზულად?
-სერიოზულად.
-მზის სათვალეები?
-ჰოო და ნუ ბუზღუნებ.
გავიდა ოთახიდან ისე რომ არაფერი არ უთქვამს.
მოსაღამოვდა გოგონები გიოსთან და ლუკასთან ბინაშI გავუშვი.გიოს ბინაში შეიკრიბნენ.ანდრიაც იქ იყო.
მოვიდა ექიმი,ყვავილებით ხელში,ცოტა ნასვამი.
როცა კარებთან ვიდექი და ყვავილებს ვართმევდი აკაკი ექიმს,ანდრია გიოსთან შედიოდა და ცეცხლიანი თვალებით იხედებოდა.
-დაქირავებული ექთნები სად არიან?
-დავურეე და ვუთხარი რომ არ მოსულიყვნენ.
-შენსას მაინც არ იშლი ხომ?
-ცოტა ნასვამი ხართ და ხვალ თუ მოხვალთ უკეთესი იქნება.
-ასე ნუ მელაპარაკები,და საჯდომზე მიჭერს.
-რას აკეთებთ?თქვენ ხომ ოჯახი გყავთ?არ გრცხვენიად?-და ტუჩზე ხელს მკიდებს.კარებთან მივირბინე მაგრამ ჩაკეტილი იყო და გაღება ვერ მოვასწარი.მოვიდა და საჯდომზე მიჭერდა ისევ ხელს.სიმღერები ბოლო ხმაზე იყო და ვერც ვერავინ გაიგებდა ხმას მაგრამ საბედნიეროდ დინამიკები დასატენი იყო და გამოირთო.
ექიმმა სავარძელზე დამსვა და ფეხები შემოილაგა,მე კიდევ ყვირილი დავიწყე
-მიშველეთთ
უცებ კარებზე კაკუნი იყო
-ანდრია ვარ ლიდია,რახდება?
-ანდრია მიშველეე.