მიჯახუნებულ კარს დიდი ხანი უყურა, შემდეგ გადმოცვენილი ცრემლები მოიწმიდა და სამზარეულოში დაბრუნდა.. თავიდანვე ხომ ვთქვი ძლიერი ქალიათქო... ამ შემთხვევას ოლიმპიური სიმშვიდით შეხვდა და განაგრძო ცხოვრება.! თქვენ გგონია არ უტირია და ერთი ღამე მაინც დაიძინა მშვიდად? არა ყოველ ღამე ტიროდა, ასე მიყრდნობილი იყო საწოლიზე, მუხლები სახემდე ჰქონდა მიტანილი, თხელი მკლავები შემოეხვია და წინ და უკან ქანაობდა..
-რა სულელი ქალი ხარ ელენა ახვლედიანო..აბა გულ არ მეტკინებაო.. აბა ეს რა არის აქ ძალიან მაგრად რომ გტკივა..-აკანკალებული ხელი მკერდზე მიიჭირა.. -არა მაინც არ ვნანობ.. არ აქვს მნიშვნელოა ახლა რას ვგრძნობ მთავარია მე ბედნიერი ვიყავი ამ ურთიერთობით, წუწუნს და გლოვას კიდე აზრი არ აქვს.!-ცრემლეით დასველებული სახე შეიმშრალა და საწოლში დაწვა, წამით მაინც გაუშეშდა წინ დაკიდებულ სურათზე მზერა მაგრამ თავი მოთოკა გადაბრუნდა და დაიძინა.. სრულიად შეიცვალა ახვლედიანის ქალი, გულჩათხრობილი გახდა,კაცის მონატრება ერეოდა მაგრამ მაინც ვერ ამარცხებდა.!
-ელა, ერეკლე გამოგივლის და მოგიყვანს კაი? შენ მზად ხარ? -როგორც ყოველთვის ქოთქოთედა ჯიქია..
-ვაიმეე ნინი კი მზად ვარ..
-იცოდე პასპორტი და საბუთები არ დაგრჩეს..
-ვაიმეეთქო!
-კაი ჰოო..ვაიმეე ელეე არ მჯერაა..
-ჩემი ქოთქოთა.. მიდი წავედი ახლა და აეროპორტში გნახავ.. -იმ ზაფხულში ვერ მოახერხა ნინომ მონატრებული შვილის ნახვა სამაგიეროდ ასეთი სიურპრიზი გაუკეთა და მეგობრებთან ერთად დაპატიჟა.. ღამე თვალი არ მოუხუჭავს. მისაღებში იჯდა და ძველ სურათებს ათვალიერებდა.. ტელეფონზე დიდი ნომერი რომ დაეწერა აღელდა, აკანკალდა მაგრამ, მაინც მშვიდი ხმით უპასუხა..
-გისმენთ..
-მე ვარ.!-მეორე მხრიდანაც კაცის მშვიდი ხმა ისმოდა.. გაეღიმა და თვალეი ცრემლებმა აუბრჭყვიალა.-როგორ ხარ?
-ძალიან კარგად..
-გავიგე საბერძნეთში მიდიხარ.
-ხო მე ნინი და ერეკლე მივდივართ..
-გაფრთხილებულები არიან და ბიზნეს კლასით იმგზავრებთ.
-არა საჭირო.. ეკონომ კლასიც არაა ცუდი.. და საერთოდ არაა საჭირო ჩემი ამბებით ინტერესდებოდე..
-ტვინს ნუ ტყ**ავ ახლა რაა. იმიტომ არ დამირეკავს რომ გეჩხუბო..
-აბა რისთვის დარეკე?
-შენი ხმა მომენატრა.!
-არაუშავრს ნელ-ნელა გადაგივლის.. მეც ეგრე ვიყავი თავიდან..
-ანუ რა გინდა მითხრა რომ საერთოდ აღარ გახსოვარ?-ხმაში გასარკვევად ისმოდა ირონია და თვალლწინ ედგა იმ მომნტში დიმიტრის სახე..
-რათქმაუნდა.. -სიტყვებს კი ჯაფარიძის გულიანი სიცილი მოჰყვა.-რა გაცინებს..
-ხომ იცი მაგას რომ არ დავიჯერებ.. პროსტა ერთს გეტყვი.. უბრალოდ გეტყვი.. მე მინდა რომ მარტო ჩემი იყო.. მარტო მე ვგრძნობდე შენს ვნების სურნელს.. დანარჩენი შენ გადაწყვიტე.. -გაჩუმდა.-ხო და კიდევ.. თუ მეცოდინება რომ ვინმეს მართლა ძალიან შეუყვარდი და შენს გაბედნიერებას შედძლეს.. ან თუ დავინახავ შენს თვალებს ისეთ მომზირალს როგორც მე მიმზერდა.. გავქრები.. ისე როგორც მაშინ პირველად.!
-და მაგას როგორ გაიგებ?
-მე შენი ყოველი ნაბიჯი და ამოსსუნთქვა ვიცი.. მშვიდობიანი ფრენა.! -თბილი ხმით უთხრა და გათიშა.. დიდი ხანი ეჭირებოდა გათიშული ტელეფონი ყურთან ერეკლეს რომ არ დაერეკა.. გათიშული იყო მისი სიტყვები თავში ტრიალებდა და აზრი მაინც ვერ გამოჰქონდა..
-გოგო რა გჭიდ?-მანქანაში გაფითრებული სახით ჩაჯდა.. -ელენაა.
-ჰოო..
-რა გჭირს?
-არაფერი უცებ გამეღვიძა და ჯერ ვერ გამოვფხიზლდი..
-რამე ხომ არ გრჩება დაფიქრდი.-სანამ გასაღეს გადაატრიალებდა და ძრავს აამუშავებდა მანამ კითხა დაბნეულ ქალს.ყველაფერი მაქვსო უპასუხა და დაცარიელეულ ქუჩას გახედა.. „ვსო გეყოს ფიქრი! მოიშორე თავიდან! გააგრძელე ცხოვრება და ყველაფერი ისე იქნება როგორც უნდა იყოს!“ საკუთარ თავს არიგებდა.. თვითმფრინავში ასულებს ბორტგამყოლმა ბზნეს კლასის ადგილები დააკავებინა..
-ელენა თუ რამე დაგჭირდა დაიმიძახე კაი?
-კაი.. დიდი მადლოა.-მომღიმარ გოგონას გახედა..
-ქალო ეს ადგილები საიდან?-ტუჩის კუთხე მაღლა ასწია ახვლედიანმა და მეგობარს თვალეით ანიშნა.. -ააა.. კაია ძაან.. -ბუტბუტს არ წყვეტდა.. მშვიდი და ლამაზი არდადეგები გაატარეს მეგორებმა ლამაზ კუნზულზე.. მზე, ზღვა, რუჯი და ულამაზესი დღეები. ტკბილად გაატარა ერთი თვე დედასთან ერთად.. მოისიყვარულა მაგრამ დარუნებისას მაინც არ ყოფნიდა ეს დრო.. ისე გადმოსცვივდა ცრემლები..
-დეე მალე ჩამოდი რაა.. -მაგრად იყო მიკრული ლამაზი შავგრემანი ქალის სხეულს და ყელში კოცნიდა.. -მიყვარხარ ძალიან.! -ასლუკუნებულმა ძლივს ამოთქვა.
-ვაიმე ელენა ნუ გამაგიჯე ქალი.. კაი დედიკო რაა პატარა გოგო ხომ არ ხარ, მალე 20 წელი შეგისრულდებაა. ჩემო შვილო... მაპატიე დე. მაპატიე ჩემო სიცოცხლევ.. -ახლა უკვე დედაც ტიროდა.. -მალე ჩამოვალ დე შენთან. ცოტაც დედას ბაჭიავ.. ჩემი შვილი.. ჩემი ძლიერი გოგო.. დეე გთხოვ აღარ იტირო რაა. -ცრემლეს შვლის წმენდდა მაგრამ თვითონაც სცვიოდა მწველი ცრემლები.. -ერეკლე დედა მიმიხედე ამ პატარა გოგოს რაა. ხომ იცი როგორი ბატები არიან, ერთი ჭკვიანი ბავშვი შენ ხარ ხოდა გაბარებ ამ ლამაზ გოგოს..- სათითაოდ გადაეხვია ბბავშვებ..
-ნინო დეიდა მაგას თქმა ჭირდება??-ნაწყენი სახით გახედა მომღიმარ ქალს.. -ხო გაიგეთ! ორივე მე მიჯერებთ.-სიცილით გადახედა გოგოებს..
-ჰოო მაგის იმედი გქონდეს შენ..
-ნინო დეიდაა..არ მიჯერებენ..-დაიწუწუნა და აკისკისებული ქალი გულში ჩაიკრაა.- როგორც საკუთარ დას ისე გავუფრთხილდები.. თქვენ არ ინერვიულოთ.! -სახე ხელებში მოიქცია და სერიოზულად უთხრა.. გააცილა ქალმა შვილები და გულდაფუფქული დარჩა ისევ მარტო.. პირველი შემთხვევა იყო ასე მოგლეჯილი რომ ჰქონდა სულის ნაწილი.. მაგრამ სახვა გზა რომ არ ჰქონდა..? ასე იყო საჭირო თორე როგორ მიატოვებდა შვილს! რომელი დედა ტოვებს უმიზეზოდ შვილს? თბილისში დაბრუნეულმა უკეთესი სამსახურის ძენა დაიწყო.. ძლიერი უნდა ყოფილიყო დედას ხათრით ყველა ტკივილი უნდა დაემალა გულის კუნჭულში და ებრძოლა ამ ცხოვრებაში უკეთისი ცხოვრებისთვის.
უამრავი კილომეტრის მოშორებულ სანატრელ ქალს წარმოიდგენდა ხოლმე სახლში ფანჯარასთან მჯდომი დიმიტრი.. ასე ჩუმად სიმღერის ფონზე, რაფაზე შემომჯდარი, ვისკით ხელში დეტალურად იხსენებდა გონებაში კარგად.. ღრმად არსებულ ელენა ახვლედიანს! ფეხის წვერიდან დაიწყებდა ხოლმე, წვივებს კარგად დაუთვალიერებდა, მერე ნელ ნელა მუხლებისკენ ააყოლებდა მზერას, ამ მიმზიდველ ფეხებზე ჭკუას კარგავდა! მკერდზე რომ მივიდოდა დიმიტრის გონება სასიამოვნოდ გააჟრიალედა ხოლმე.. აი უკვე ლამაზ ყელთან იყო მისული.! იმდენად ღრმა იყო მისი ფიქრები ხელითაც კი ეხებოდა ლამაზ ლავიწებს, თითებით ხაზავდა და ყბისკენ მიიწევდა, ეს ორი ერთი ზომის ხალი კი სულ სხვა იერს სძენდა ქალს. ქვედა ტუჩს ასე რომ ალამაზებდნენ.!
-აეე ..-როგორ ვერ იტანდა ასე ბოროტად რომ გააქროდნენ თვალის ბინდზე გადაკრულ ახვლედიანს..
-რაა..-ვისკის ჭიქა იქვე იატაკზე დადო..
-არ წამოხვალ ჩვენთან ერთად?
-სად მიდიხართ?
-ბარში სადმე ხვალ ხომ ვისვენებთ და დავლიოთ რაა, მერე ნაშობა ავყაროთ და გავერთოთ..
-დასალევად წამოვალ.!
-რა გჭირს ამ ბოლო დროს ქალებზე აცრილი ხარ?
-არაფერი უბრალოდ ქალის ხასიათზე არ ვარ.! -სარკესთან მდგარმა სუნამო მიიპკურა..
-ასე მოდიხარ?
-აბა შე ჩემა გამოვიპრანჭო თუ რა ვქნა?
-ფუ რა ჩა*მულ ხასიათზე ხარ.! -ხელი აიქნია ლაშამ და კარებში გაუჩინარდა. მალევე გაჰყვა დიმაც. ხმაურიან ბარში შევიდა სამი მამაკაცი და ბართან ადგილიც დაიკავეს. უზომოდ ბევრს სვამდა ჯაფარიძე..-ბიჭო შენ რა გჭირს?-მხარზე დაჰკრა მეგობარს..
-არაფერი ლაშა ნუ მი*რაკებ რა!-ხელი აიქნია, ჭიქაში არსებული სითხე ბოლომდე გამოცალა და მისკნ წამოსულ ქალს გახედა.. ყურში რაღაც უჩურჩულა დაბურცულ ტუჩება ქალმა.. ვულგარუად გამოწყობილა.. ისე წამოდგა ფეხზე კოლეგებისთვის არაფერი უთქვამს.. „უნდა დაიკიდო და გა*იმო.! ახლა ადგები და მაგრად იხმარ.! გონს მოდი შე ყ*ეო.!“ბოლო ხმაზე უყვიროდა საკუთარ თავს გონებაში და ქალს საპირფარეშოში მიათრევდა.. რამდენიმე დღე მშვიდად გაატარა ჯაფარიძემ მაგრამ ვერ მოისვენა ისევ დარეკა ნაცნობ ნომერზე.
-გამარჯოა დაჩი როგორ ხარ?
-ვაა ეს ვის გავახსენდი.. ძიმკაა როგორ ხარ აბა როგორ ეგუეი კანადას.. ასწორებს?
-რავი რაა ესენი კარგად ერთობიან. -გაეცინა.. -შენთან სათხოვარი მაქვს...
-გისმენ ძმაო.!
-მოკლედ...

თვეები მშვიდად გადიოდა, სწავლასთან ერთად კომპანიაში დაიწყო მუშაობა, ჯერ ისეთ თანამდებოაზე არ იყო როგორიც უნდოდა მაგრამ მაინც კმაყოფილია, „აბა თავიდან კაბინეტში ვინ დამსვავს“-ო ასე უხსნიდა მეგობრებს.
-შენს დაბადების დღეზე რას ვგეგმავთ?-ქურთუკი საკიდძე დაკიდა ჯიქიამ და ერეკლეს კალთაში მოკალათდა.
-რავი აბაა, მოვიფიქროთ რამე..
-შენ დაპატიჟე შენი მეგობრეი და დანარჩენი ჩემზე იყოს. -გაიცინა ნინიმ..
-ბევრი არავინ იქნება, დაალოეით ათი კაცი ვიქნებით..
-მაგას რა მნიშვნელობა აქვს. ეკე შენს მეგობარს რომ ბარი აქვს იქ წავიდეთ..
-კაი ჩემო კნაჭა..-წელზე მოხვია ხელები..
-ფუუ გოზილაა.
-იცი რისი ღირსი ხარ?! -თვალეი დაუბრიალა შეყვარებულს.წყვილს კი მომღიმარი უყურებდა და ბედნიერდებოთა მათით.
-აბა რისი?-დაეჭყანა ჯიქია..
-მართლა გოძილა ვიყო და მთელი ცხოვრებ ჩემან იყო..!
-ხოდა ვიქნები რა არ ხარ გოძილა..
-ხოდა თუ ვარ გადადი აქედან.-მუხლებიდან წამოაგდო..-ელაა მაჭამე რა მშია..
-გაუმაძღარი.. ჩემთან არ ჭამე? -ხელები გულზე გადაიჯვარედინა..
-ვაიმე გეყოთ ახლაა.. ნინი რას ჩაიცვამ?
-ჩემ ახალ კაბას..
-კრემისფერ ტყავის კაბა რომ ვიყიდეთ ერთად?-ტუჩები გამობზიკა და თავი დაუქნია ახვლედიანს..-ვაუუ.მე რა ჩავიცვა?
22 ნოემბერი შემოდგომის დღესთან შედარებით თბილი და მზიანი იყო.. დილიდან გადარბენები ჰქონდა ჯიქიას და ახვლედიანს.. საღამოს კი სასიამოვნო გარემოში აღნიშნავდა ქალბატონი დაბადების დღეს..თითქოს არ იმჩნევდა დარდს რომელიც გამოწვეული იყო დიმიტრის გაუჩინარებასთან.. არც დაურეკავ და არც მიუწერია..
-ელენაა, გოგო რა ლამაზი ხარ..! ვაიმეე..-დაატრიალა დაქალი და მოეხვია..
-შენც გოგო, ცოტა რომ გასუქდე უფრო ლამაზი იქნები..
-შევსებული ფორმებით შეც გვეყოფი რაა..-დაეჭყანა და საჩუქარი გაუწოდა..
-ნინიი მადლობა..-სარამო მშვიდად მიდიოდა, უცნობი ბიჭი რომ მიუახლოვდა მაგიდას..
-უკაცრავად იუბილარი რომელია..--თვალი მოავლო გარემოს.
-გისმენთ..-ფეხზე წამოდგა ახვლედიანი და უცნობს მიუახლოვდა..
-ეს თქვენთვისაა.. გილოცავთ..-გაუღიმა ლამაზი ყუთი მიაწოდა და ადგილი დატოვა..ნინის დაბნეული უყურებდა..
-ვისგანაა?-ერეკლეც ჩაერია საუბარში..
-იმან გამოგზავნა ვითომ?-ჯიქიამ დააიგნორა შეყვარებულის კითხვა და ყუთზე მიშტერეულ ახვლედიანს შეხედა..
-ალბათ..
-მიდი მერე გახსენი..ელენა გახსენი.! -აკანკალებული ხელით მოაძრო ოქროსფერი ბაფთა.. გახსნა და ისევ სუნამო იყო ამოტვიფრული „E”. სასიამოვნო ჟრუანტემა დაუარა მთელ სხეულზე.. მთელი ორგანიზმი აუხურდა და უფრო აკანკალდა.. -ბარათიც არის.. -პატაა ფურცელზე ანიშნა ჯიქიამ.
„გილოცავ დაბადების დღეს.. იმედია არ გამიბრაზდები ისევ ეს სუნამო რომ გაჩუქო. ალბათ ჩემთვის რომ ძალიან ძვირფაია, ვფიქრობ შენთვისაც ასე იქნება..! უღმერთოდ ლამაზი ხარ ელენა.! „-ორად-ორი წინადადებამ მოახერხა და გრძნოები ისევ არია ქალის გონებაში..
-უნდა გავიდე.! -ყუთი იქვე დადო და ჰაერზე გავარდა. გარეთ გასულმა ღრმად ჩაისუნთქა გრილი ჰაერი მაგრამ, მის ორგანიზმში არსებულ ლავას ვერაფერმა უშველა.. თვალები აუწყლიანდა და გამოსახულებაც დაიბურა.
-ვერ გავძლებ.!დიმიტრი უშენოდ ვეღარ ვძლებ!-სახეზე აიფარა ხელები და ცრემლებიც გადმოცვივდა..
-რამით ხომ ვერ შევძლებ დახმარებას?-ფრთხილად მიუახლოვდა მასზე ორი თავით მაღალი ბიჭი..
-ვერა..-მკაცრად უთხრა და გაეცალა ადგილს.-ნინი მე უნდა წავიდე გთხოვ რაა. მაპატიეთ ბებია ცუდად გახდა და უნდა მივიდე..-რაც თავში მოუვიდა ის თქვა.. ჯიქიამ კარგად იცოდა რაც ხდებოდა და ჩანთა მიაწოდა..
-ხვალ ამოვალ.. -მადლობის შემცველი მზერით გახედა და სწრაფად წავიად სახლში.. შინ მისულმა იქვე მიყარა გახდილი ტანსაცმელი და სასწრაფო ვითარებით სააბაზანოში შევიდა, ცხელი წყლის ქვეშ დადგა, მთელი ხმით ამოიტირა და ხმას ამოაყოლა ყველა ტკივილი. იჯდა, შიშველი ფეხები სახემდე მიეტანა, დეტალურად გაიხსენა მის შეხება და ისევ იმ რეაქციამ იჩინა თავი მის სხეულზე.თვალები დახუჭა, გაიხსენა მისი ნაზი შეხება, სულ უკვირდა ასეთ ძლიერ ხელებს როგორ შეეძლო მუდამ ნაზი ყოფილიყო, ასეთ მკაცრ გამოხედვას სულ ვნებიანი ყურებდა, ამ დიდ ტუჩებს კი ყველაზე ტკბილი კოცნა.. ისევ სურვილმა შეიპყრო.. დიმიტრი ჯაფარიძის სურვილმა.. ყოფილიყო მხოლოდ მისი.! ჰქონოდა სექსუალური მოგონება რომელშიც მარტო დიმიტრი იქნებოდა პარტნიორი და სხვა არავინ. ხვდებოდა რომ მის მერე კაცს ვერ.. არა უფროსწორად რომ ვთქვათ, არ გაიკარებდა.!
-ამ სხეულს არავინ შეეხება სხვა.! მაგრამ არც შენ.! ამ ტანს აღარავინ შეეხება..-თავუ მუხლეს დაადო და გაიტრუნა.

წლებმა ისე ჩაიარეს მის წინ ვერ მიხვდა. მის ცხოვებაში და გარეგნობაში იმდენი გარდასახვა მოხვდა ადრინდელ პოტოებშიც ვერ ცნობს თავს.. რამე კი არ შეეცვალა ისეთი, არა უბრალოდ თვალები იმდენად დაუსევდიანდა საერთოდ აღარ იყო ლაღი გოგო რომელიც მხოლოდ აწმყოთი ცხოვრობდა.. ახლა საქმიანი ქალის იმიჯი მოირგო და ნაღვლიან თვალებს მკაცრი მზერის ქვეშ მალავს. სახლიც იყიდა პრესტიჟულ უბანში, გემოვნებიანად მოაწყო. საკმაოდ დიდ კომპანიაშიც დაიწყო მუშაობა, დიზაინერია, საკმაოდ წარმატებულიც.! მისი ცხოვრება კი მრავალფეროვნებიდან უფერულობისკენ გადაიხარა. რუტინა გახდა მისი თანამგზავრი . მაგრამ მუდამ გრაციოზული იყო, მიმზიდველი და ყველასთვის სასურველი.!
-შეეშვი მაგ ფურცლებს და შემომხედე.!-ტონში სიბრაზე ეტყბოდა გაბერილ ჯიქიას..
-ვაიმე ნუ ბრაზობ მჩუქანა..-სიცილით და ბავშური ხმით უთხრა მეგობაარს..
-კიდე რო მეშაყირება.. როდემდე უნდა იყო ასე?
-როგორ ასე?-დაიჯერებთ? სერიოზულად გაუკვირდა ახვლედიანს..
-აი ასე, უჟმურად და უპონტოდ.! სახლი-სამსახური..-სამსახური სახლი.!-ხელებს იქნევდა..
-აბა რა ვქნა რომელში არ მივიდე?
-ელენა ხომ კარგად ხვდები რასაც ვგულისხმობ.? რატომ იდებილე თავს, არადა 24 წლის ქალი ასე არ უნდა იყოს გამოშტერებული..
-როდემდე აპირებ ჩემს ჯანჯღარს..
-სანამ გონზე არ მოხვა.. ვიღაც ნაბი**რის გამო ინგრევ ცხოვრებას, რომელსაც არც კი გახსენებიხარ ბოლო სამი წელი.. და საეჭვოა ისიც კი გაახსენები თუ არაა.!
-მერე რაა. მაგიტომ ქუჩა-ქუჩა უნდა ვეზებო კაცი? არც იმას დავუბრუნდები და არც არავინ მჭირდებაა. კარიერას შევქმნი და მერე მეც გავაჩნ პატარს.. -ხელი მოუსვა წამოზრდილ მუცელზე.. -სადა შენი ქმარი?
-მუშაობს.-მოწყენილმა უპასუხა.
-ნინი გთხოვ რაა, არც ჯაფარიძე გამახსენო და არც სხვებზე მელაპარაკო... და მორჩი მაჭანკლობას.! თორე გაგებუტები..
-კარგი ხო..ალენაა ამ იმ ნამცხვარს მაჭმევ მაცივარში ერთი ნაჭერი რომ გიდევს?-ტუჩის კუთხე მოიკვნიტა საყვარლად და ქვევიდან ახედა მეგობარს..
-რა სასაცილო ხარ..!
დილით ქუსლების კაკუნით შევიდა ოფისში და მაშინვე უფროსის კაბინეტისკენ გაემართა.
-რა უფლებით შეცვალე ჩემი შექმნილი დიზაინი დაუკითხავად?-მკაცრად დაუხეთქმა მაგიდაზე ფურცლების შეკვრა.
-დამშვიდდი ელენა.!-კაცი ფრთხილად წამოდგა..-კლიენტს ასე უნდოდა..
-ხოდა როდიდან ვასრულებთ უგემოვნო კლიენტების სურვილებს? -არ ცხრებოდა ახვლედიანი და ხელს ძლიერად უჭერდა მაგიდას. -რატომ არ გამაფრთხილეთ..
-დაუწიე ტონს.!-კაციც წამოენტო და გაავებულ ქალს წინ აესვეტა.
-მივდივარ.!-მაგიდაზე უხეშად დადებულ ჩანთას დაავლო ხელი კარებისკენ შებრუნდა, ვინ დააცადა გასვლა მაჯაში რომ წვდა უფროსი და მისკენ შეატრიალა..
-ელენა..!-მკაცრი იყო უფროსი ხმა.-ხომ იცი რომ არ მოგცემ წასვლის საშუალებას.!
-არ მაინტერესებს თქვენ რის უფლებას მომცემთ.! -ხელი აიქნია და გააშვებინა.-თქვენ როდის გქონდა ჩემგან დამოუკიდებლად ჩარეულიყავით ჩემს დიზაინში და კიდევ უარესი ვიღაც უგემოვნო კლიენტს აფათურებინეთ ხელები... ან იმ დიზაინს შეაცვლევინებთ ან მე მინვდივარ.!-ჯიქურად მიაჩერდა ნაცრისფერ თვალებს და მანამ არ გაიხედა სანამ კაცმა არ აარიდა მზერა.
-დაველაპარააკები.. ახლა გთხოვ დამშვიდდი და დაუბრუნდი შენს საქმეს.
-ძალიან კარგი.!-ირონიულად ახედა..გამარჯვებული სახით გამოვიდა კაბინეტიდან.-იმბეცილები.. -საკიდზე დაკიდა ჩანთა და მანტო..-უგემოვნობის პიკი.! -არ ცხრებოდა და ბუტბუედა თავისთვის.. ელეფონზე ნინის ზარმა გამოაფხიზლა..
-ჰოუ გაბერილო..-ჯიქიამ არც აცია არც აცხელა და პირდაპირ აჯახა ამბავი..
-ჩამოვიდა.! -ტელეფონი ხელში შეეყინა, სახე გაუქვავდა და გულმა ფეთქვა შეწვიტა.-კარგად ხარ მანდ? ელენა ხმა ამოიღე თორე სასწრაფოში დავრეკავ..
-კარგად ვარ. არ მაინტერესებს.. ვმუშაობ და მერე დაგირეკავ..
-კაი ჩემო პატარაა.-გათიშვას აპირებდა..-ძაან ბევრი არ იტირო რაა.. არაა ღირსი.!- მოწყენილმა თქვა და მეორე მხრიდან აკანკალებული“აჰამ“ გაიგო.. -ახლა მომზადებულლი იქნები მასთან შეხვედრისთვის, ამიტომ გითხარი.. მგონი არ უნდა მეთქვა..
-ახლა აღარ დავაღებ პირს თუ სადმე გადამეყარა...ნინი წავედი.!-ტელეფონი გატიშა და ხელეს ჩამოადო სახე.. „ნეტა როგორი ხარ? შეიცვალე?“
-კიდე მასზე ფიქრობ? უთავმოყარეო ქალო.! -საკუთარ თავს უთხრა და გაშლილი თმები ერთად მოიქცია მუჭში და გაისწორა.


***
ჰელოუ.. ესეც ახალი თავი, ცოტა დიდი თუ არაა მაპატიეთ :/ გადარბენები მქონდა ეს დღეები და ვერ მოვასწარი დიდი თავის დადება <3 მიყვარხართ ყველა და ველი შეფასებებს..