ოთახში ვიჯექი, სარკმლიდან შემომავალ შუქს თვალს ვაყოლებდი. უკვე კარგად დაბნელებულიყო და სახლში აღარავინ დარჩა. როგორც მივხვდი ჩვენ ადამიანების თეორია სწორი აღმოჩნდა და მზე ვამპირებს წვავს, რაც აქ ჩამოვედი მზე არ მინახავს არადა უკვე მეექვსე დღე ოლეოდა, რონალდის თქმით ამ ქალაქში იშვიათად იყო მზე. ზოგადად მზეს ხალხი ყველა ქვეყანაში ნატრულობდა, მხოლოდ ღრუბელს ისიც შავს და ჩაშავებული ცის ხილვა შეეგვეძლო.
- შეიძლება? - ლოლამ თავი კარებში შემოყო, შემდეგ კი გვერდით მომიჯდა
- მეგონა შენც წახვედი.
- მე უკვე მოვედი, გინდა? - ლუდის კათხა მომაწონა
- მიყვარხარ - გამიღიმა და თვითონაც მოსვლა
- ვიცი რომ ლუდი გიყვარს, კლუბში ზედიზედ სამი ბაკალი გამოცალე.
- ხო, ალკოჰოლში ვახშობდი დარდს.
- გინდა მომიყვე? - ლაპარაკი არ მაწყენდა მითუმეტეს ლოლასთან
- არ ვიცი, სამი წლის წინ მამაჩემის წასვლამ მე და დედას ბოლო მოგვიღო, დიდი ხანი, ძალიან დიდი ხანი ვიყავი ცუდად. ბოლოს კი როგორც ხდება ადამიანი ყველს ეჩვევა ან ეგუება. ასე რომ უბრალოდ როდესაც ყველაფერი დავიწყებას მიეცა, დედაჩემმა თავი მოიკლა. უფრო სწორედ ნერვიულობამ მოკლა, ექიმის დასკვნა ასეთი იყო. ვერავინ გაუძლებს ამოდენა ტკივილს, ბოლოს როდესაც დედაჩემი მიწას მივაბარე მივხვდი რომ საერთოდ ვერ ვხხვდებოდი რაც განიცდიდა და როგორ იყო მაშინ როდესაც მე ყველაფერი კარგად მეგონა.
- საკუთარ თავს არ უნდა იდანაშაულებდე - ხელს მკიდებს - შენი ბრალი არ არის რაც მოხდა.
- ვიცი,ვიცი. არც ვიდანაშაულებ, მე ორივე მშობელმა დამტოვა. დედას ჩემზე უნდა ეფიქრა და არა მამას წასვლაზე ენერვიულა. იცოდა რომ არც ახლობლები გვყავდა სტუმართ მოყვარე და არც არავინ დედამიწის ზურგზე.
- ეხლა ჩვენ გყავართ ალისა...
- კი მაგრამ როდესაც ყველაფერი დამთავრდება შემდეგ შეგიძლია ჩვენთან დარჩე.
- არ ვიცი, მე მიყვარს ჩემი სამშობლო. არც სოფია და სფიქს მოვწონვარ. რონალდი უბრალოდ მიცავს, ნიკი თბილია და ძალიან კარგია, მხოლოდ შენ ხარ ჩემს მიმართ კარგად განწყობილი...
- და მე? - კარებში ადრიანი ჩნდება, ტუჩზე ვიკბინე ამდენი ხანი გვისმენდა?
- შენ რა გვისმენდი? - ლოლამ დაეჭვებით შეხედა საძმოელს.
- დაგავიწყდა ალბათ რომ სმენა ადამიანებზე განვითარებული გვაქვს.
- მოიცა და ყველა სახლშია? ყველამ გაიგონა? - შევიცხადე
- დამშივდდი. მხოლოდ მე - ლოლას გადავხედე მანაც ხელი მომიჭირა და შევამჩნიე როგორ ჰქონდა თვალები ჩაწითლებული
- ლოლა, სისხლი არ მიგიღია არა? - მის ღრმად ჩაწითლებულ თვალებს დავაკვირდი
- როგორ არა...
- ლოლა არა წადი, გინდა რაიმე მავნო? უფრო სწორედ მე ვერ მავნებ, არ მინდა ჩემს გამო რაიმე დაგემართოს.
- არა მე მოთბენების უნარი მაქვს
- ვიცი ლოლა, ამაში ეჭვიც კი არ მეპარება. მაგრამ გთხოვ წადი, აი მარტო აღარ ვარ ადრიანი ჩემს გვერდითაა, ჩემზე არ იდარდო კარგი?
- კარგი, კარგი - წამებში დატოვა სახლი მე კი მასზე გულ აჩუყებულს მომეძინა
- ეი შენ რა იძინებ და მე გიყურო? - ხელით გამაღვიძა - წამო ყავას გაგიკეთებ.
მოშორებით ბუხართან ვიჯექი და ადრიანის გაკეთებულ ყავას ვაგემოვნებდი.
- როგორია? - ვეკითხები
- რა?
- ვამპირობა.
- არ ვიცი, ვეღარ ვხვდები.
- რამდენი წელია რაც - ვეღარ დავამთავრე
- რაც ვამპირი ვარ?
- ჰო.
- ასოცდაათის ვარ. ოცდაორი ვიყავი როდესაც მომაქციეს
- ვინ რონალდნა?
- არა, ჩემმა შეყვარებულმა - ჩაიცინა
- იცოდი ვამპირი რომ იყო? - გულწრფელად გამიკვირდა
- ვიცოდი რა თქმა უნდა, მიყვარდა. პირველი სიყვარული ცოტა ისეთი თემაა, მან ეს იცოდა, იცოდა რომ მიყვარდა და ამიტომაც მითხრა ყველაფერი.
- და შემდეგ მოგაქცია?
- ჰო, ჩემივე თხოვნით
- რაა?
- მინდოდა უსასრულოდ მეცხოვრა მასთან ერთად - სიგარტს მოუკიდა და ერთი ღერი მომაწოდა, მეც გამოვართვი
- და გამოგივიდა უსასრულოდ ცხოვრება მასთან ერთად?
- ხომ ხედავ მე სრულებით მარტო ვარ - ავდექი, დავაკვირდი
- და შენ ალისა?
- რა მე ადრიან?
მაისური იმდენად სწრაფად გავხადეთ ერთმანეთს აზრზე მოსვლაც კი ვერ მოვასწარი. ვნებამორეული ვუსმევდი ხელებს მის დაკუნთულ სხეულს რომელსაც ჭკუიდან გადავყავდი. კედელზე აკრობილი მის ყელში მქონდა თავი ჩარგული და მის კოცნაზე ხმას ვუმატებდი, რბილი ტუჩებით და ენით ყოველი "საშიში" თუ არასაშიში ორგანო მოიარა.
- გაჩერება არც კი გაბედო! - ამოვიწივლე და მის თვალებზე სიცილი ამიტყდა თუმცა დავინახე ჩემი შიშველი ნუ ნახევრად შიშველი სხეულის დანახვისას როგორ გაეზარდა ეშვები და შეშინებულმა ხელი ძლიერად ვკარი.
- ალისა მე... მაპატიე
- ადრიან დამშვიდდი. მე არ მეშინია რომ რაიმეს მავნებ პირიქით, არ მინდა მე არ გავნო.
მაისურს ხელი დავავლე და ოთახში ჩავილეტე. გული ისე მიცემდა ასე მეგონა ამომივარდებოდა, რა დამემართა? როგორ ვერ შევძელი საკუთარი მოვთხოვნილებების მოთოკვა? საკუთარ თავზე ვბრაობდი და ოთახში ბოლთას ვცემდი. ადრიანის დანახვისას ყოველთვის ესე ვიყავი, ვიბნეოდი და ყოველი უჯრედი იყვიძებდა. ეხლაც ესე დამემართა...
- ალისა - რონალდის ხმაზე კარები სწრაფად გავაღე
- მოხვედით?
- ჩაიცვი მივდივართ - გაკვირვებულმა შევხედე რადგად ყოველთვის მიკრძალავდნენ გარეთ გასვლას.
- სად მივდივართ? მეეც?
- საბჭოს შეკრებვაზე. დროა გამოჩნდე საზოგადოებაზე ისინი უნდა გიცნობდნენ რათა შენი დაცვა შესძლონ.
მანქანაში ვიჯექით უკვე. მე, სფიქსი, ადრიანი და რონალდი.
- არ ინერვიულო ალისა - მამშვიდებს რონალდი - საბჭოს სამი უხუცესი მართავს. კოლენი, ნოა და არტური, შენ არ შეგეხებიან ასე რომ არაფერი თქვა.
- მაგრამ ყველა იგრძნობს რომ ადამიანი ვარ და დაკვირვებას დამიწყებენ, ასე არ არის?
- დიახ მაგრამ ნუ ღელავ. გვერდიდან არ მომწორდე.
სფიქსმა მანქანა ავტოსადგომშო გააჩერა, მეგონა ზევით ავიდოდით მაგრამ ლიფტი ქვევით ჩავიდა. შავ გრძელ შესასვლელს გავუყევით, ადრიანი ჩუმად მიყურებდა ამას ვგრძნობდი რადგან მეც ვაპარებდი თვალს თუმცა ჩვენს შორის დაძაბულობა და უხერხულობა აშკარად იყო. ხმაური ნელ-ნელა ახლოვდებოდა, ორმა ვამპორმა რომელიც კარებთან იდგნენ ჯერ რონალდს შეუმოწმეს თვალები შემდეგ კი რაღაც გადაულაპარაკეს ერთმანეთს, მე დამაკვრდნენ შემდეგ კი ფართოდ გააღეს კარები. სადაც უამრავ ვამპირს შეეკრიბა თავი, შავ მრგვას დიდ მაგიდასთან კი წრეში იჯდნენ ყველა.
- ამდენი თუ ვიქნებოდით უნდა გეთქვა - ვუთხარი ადრიანს
- და რას იზამდი უკან წახვიდოდი?
ვერაფრის თქმა ვეღარ მოვახერხე რადგან რონალდმა მის გვერდით დამაჯინა.
- მოგესალმებით, დღეს ჩვენ აქ შევრიბეთ რათა ვიმსჯელოთ... - დარბაზში დამაყრუებელი ხმა გაისმა და შავებში ჩაცმული კაცი შემოვიდა
- ჩემს გარეშე დაიწყეთ ლაპარაკი? - ძალიან ნაცნობმა ხმამ გაიჟღერა დარბაზში.
- ეს ვინ არის? - გადავუჩურჩულე რონალდს
- პირველად ვხედავ, ის არ ჩნდება მაგრამ ამბობენ რომ ნოჰამის მრჩეველია და საბჭო მის სიტყვას ითვალისწინებს.
უცნობმა კაპიუშონი გადაიძრო და სახე გვაჩვენა.
- მამა? - სიტყვა ჰაერში გამეყინა რადგან თვითაც შემამჩნია.