რიჩის გახშირებულ სუნთქვას ტუჩებთან ვგრძნობდი, მის ხელებს წელზე და მძიმე სხეულს ჩემს სხეულზე. რამდნიმე წუთი ასე გავატარეთ, გონებაში იმ საშინელ საქციელს ვაანალიზებდი რამაც სულ ცოტა ხნის წინ უდიდესი სიამოვნება მომანიჭა. საკუთარ თავს ვაიძულებდი შევძულებოდი იმის გამო რომ ემას ვუღალატე. მინდოდა რიჩი სხეულიდან მომეშორებინა და ემასთან გავქცეულიყავი ისე რომ უკან არ მომეხედა, მაგრამ რაღაც , შინაგანი ხმის მსგავსი მეუბნებოდა, რომ უკან აუცილებლად მოვიხედავდი. ვიგრძენი შიში რომელმაც ფეხის თითიდან თმის ღერამდე ამაცახცახა. ის შიში ვიგრძენი როცა ორს შორის არჩევანის გაკეთება გიწევს, მაგრამ იცი რომ ნებირმიერი გადაწყვეტილება არასწორი იქნება, ან შეიძლება სწორიც კი იყოს. გაურკვევლობის შიში მიღრღნიდა სხეულს. ის რაც არ უნდა მომწონებოდა, მომეწონა. ტუჩები რომელსაც არ უნდა შევხებოდი ახლა ჩემს ყელს ნაზად ეხებოდნენ. დაკარგვის შიში, ემას სამუდამოდ დაკარგვის შიში ის ჭრილობა იყო რომელსაც ვერ მოიშუშებ. ბოლოს მიღებდა იმაზე ფიქრი თუ რამხელა ტკივილი მივაყენე ადამიანს, ვინც საკუთარ სიცოცხლეზე მეტად მიყვარს.
-მომწონს იმაზე ფიქრი რომ შენთვის პირველი ვიყავი- ყურთან რიჩის ჩურჩული გავიგე და მაშინვე გამოვერკვიე იმ მტანჯველი ფიქრებიდან რომელიც მოსვენებას არ მაძლევდა. არაფერი მითქვამს, მინდოდა ახლა ამ წუთებში მაინც დამევიწყებინა ყველა და ყველაფერი.
-მეგონა შეყვარებული გყავდა- სიჩუმის შემდეგ საუბარი ისევ რიჩიმ დაიწყო.
-მყავს
-არ გიყვარს?
-რამ გაფიქრებინა რომ არ მიყვარს?-თვალებში შევხედე, ოდნავ შესამჩნევად გაიღიმა და თმა შუბლიდან ნაზად გადამიწია.
-იმან რომ ახლახან ჩემთან იწექი და არა მასთან
-საერთოდ არ მინდა იმაზე საუბარი რაც ამ წუთებში ხდება. არც ის მინდა სინდისის ქენჯნა ვიგრძნო, რადგან ვიცი თუ მასზე ფიქრებს გავყვები თავს ვერ გავაკონტროლებ.
-თავის გაკონტროლება ნამდვილად არ გამოგდის კარგად- მითხრა და ღიმილით მის დაკაწრულ სხეულზე მიმითითა. ნელა დაიხარა და მაკოცა.
-ადრე თუ გვიან მაინც მოხდებოდა, ამიტომ თავს ნუდაადანაშაულებ, თუ შენს სახეს გავიხსენებთ, ნამდვილად კარგად ისიამოვნე- სიცილით თქვა და იატაკზე ჩემს გვერდით დაწვა.
-გეყოფაა-ხელი მხარზე ოდნავ მივარტყი და თავი მისკენ მივაბრუნე, მინდოდა მისი სახის თითოეული ნაკვთი შემესწავლა, მისი ღიმილი და მისი თვალები. მაგრამ ყოველ ჯერზე როცა ნებისმიერი წამიტ დატკბობას ვცდილობდი საშინელ ტკივილს ვგრძნობდი. მტკიოდა ცრემლები რომელსაც ემა დაღვრიდა, მტკიოდა სიყვარული რომელიც ნელ-ნელა იმსხვრეოდა. საკუთარ თავში უნდა გარკვევა და ზედმეტი ფიქრებისგან გათავისუფლება მჭირდება, თანაც სასწრაფოდ. ნელა წამოვდექი და სიბნელეში მაისურს დავუწყე ძებნა.
-სად მიდიხარ- რიჩის ხელის შეხებისას სხეულში ჟრუანტელმა დამიარა
-შხაპი უნდა მივიღო
-შემოგიერთდები- ხელის მარტივი მოძრაობით მაიძულა მის მუხლებზე დავმჯდარიყავი, ნელა გადმოიხარა ჩემკენ და მაკოცა. ისევ იგივე მეორდებოდა, სასიამოვნო გრძნობა მთელს სხეულში და პეპლები მუცელში. ხელი გავაშვებინე და წამოვდექი, თუ რამდენიმე წამი მაინც გავჩერდებოდი მის გვერდით ისევ იგივე შეცდომას დავუშვებდი. ვინაიდან ჩემი მაისური ვერ ვიპოვე, კუთხეში მიგდებული რიჩის მაისური გადავიცვი და საშხაპეში შევედი. ცხელი წყალი იმაზე მეტად მესიამოვნა ვიდრე მეგონა. რამდნიმე წუთი მტანჯველ ფიქრებსაც დავაღწიე თავი. ყველანაირად ვცდილობდი თავი ამერიდებინა რიჩიზე ფიქრს. პირსახოც შემოხვეული ოთახში შევედი და საკუთარ სხეულს სარკის წინ დავაკვირდი, სხვანაირი მეჩვენა, თითქოს ახლა უფრო სრულყოფილი იყო ვიდრე მანამდე. ისევ რიჩის მაისური გადავიცვი და საწოლზე დავწექი. ჯერ კიდევ ალკოჰოლის ზემოქმედებას ვგრძნობდი, რომელმაც ისევ და ისევ ემასკენ მიმართეს ჩემიფიქრები. საკუტარ თავთან მარტო დარჩენის შემეშინდა, საწოლიდან წამოვდექი და ჩუმი ნაბიჯებით ელენეს ოთახშ შევედი.
-ელენე-რამდენჯერმე ფრთხილად შევარხიე, შეიშმუშნა და მუჭუტული თვალებით შემომხედა.
-მოხდა რამე?
-არა... უფრო სწორად კი... - იატაკზე დავჯექი და ზურგით საწოლს მივეყრდენი, გაურკვეველი მოძრაობების შემდეგ ელენეც ჩემს გვერდით იჯდა. შუბლშეკრულმა რამდენჯერმე შემათვალიერა, რიჩის მაისურის დანახვისას ცალი წარბი ასწია და გაკვირვებულმა შემომხედა.
- ჩემს ძმასთან იწექი?- რამდენიმე წამიანი პაუზის შემდეგ ნელა დავუქნიე თავი
-რამდნიხანი მეძინა, 10 თუ 20 წელი? მარტო არ უნდა დამეტოვებინეთ.
-მართაალიხარ, რომ არ წამოსულიყავი არაფერი მოხდებოდა.
-ნანაობ?- არვიცოდი რამეპასუხა, არვიცოდი ვნანობდი თუ არა, ისიც არ ვიცოდი საერთოდ რა მინდოდა.
-არ ვიცი
-რას აპირებ?
-არ ვიცი
-სალომე...
-არ ვიცი რამინდა, არა. ჩემთვის ესეც კი წარმოუდგენელი იყო რომ ოდესმე ამას გავაკეთებდი.
-მოიცა, შენრა..
-ჰოო შენი ძმა პირველი იყო ჩემთვის.
-შეყვარებული არგყოლია?
-მყავს- ვუთხარი და თავი ძირს დავხარე- მაგრამ არვიცი ამდღის შემდეგ ისევ მეყოლება თუარა
-იცის რომ ქორწინდები?
-კი
-და დედაშენმა არიცოდა რომ უკვე სხვაგყვარდა?
-არა და არც ის ვიცი ოდესმე შეძლებს თუარა მსგავსი სიყვარულის გაგებას.
-რატო?-ელენეს შევხედე , ვფიქრობდი ღირდა თუ აარა მისთვის ყველაფრის მოყოლა მაგრამ ვიცოდი რომ მისი ნდობა შემეძლო.
-ორი წწელია ჩემი საუკეთესო მეგობარი მიყვარს... ემა.- ელენეს ვუყურებდი, მეგონა წარბს მაინც შეხრიდა მაგრამ ჩვეულებრივი გამომეტყველებით მიყურებდა.
-დედამისმა იცის თქვენი ურთიერთობის შესახებ?
-კი, ისიც იცის რომ ვქორწინდები.
-და ემა რასფიქრობს ამ ყველაფერთან დაკავშირებით?
-ისევე როგორც მე მასაც ყველაფრის გადახარშვა უჭირს. მინდა რომ მასთან ვიყო, ყოველი წამის მასთან გატარება მინდა. ყოველ შემთხვევაში ასე მინდოდა... ახლა აღარ ვიცი რამინდა.- თითებს ნერვიულად ვხლარტავდი ერთმანეთში, ველოდებოდი როდის იტყოდა ელენე რამეს, მაგრამ სიჩუმე ზედმეტად დიხანს გაიწელა.
-არაფერს მეტყვი?
-სიმართლე გითხრა არვიცი რაგითხრა, ყველაზე რთულია გააკეთო არჩევანი როცა არიცი რომელია სწორია.
-მოგეწონა?- მკითხა რამდნიმე წამიანი პაუზის შემდეგ. გონებაში რიჩის თითოეული შეხება გამახსენდა და ისევ ვიგრძენი უჩვეულო სითბო სხეულში.
-ალბათ კი.
-მოდი ასე მოვიქცეთ- ხელი ჩამჭიდა და ჩემსკენ შემობრუნდა- ემას არაფერი უთხრა მომხდართან დაკავშირებით, ქორწილამდე მაინც. ორივემ კარგად ვიცით რომ ნიშნობაც და ქორწილიც გარდაუვალია. მანამდე შენც საშუალება გექნება გრძნობებში გაერკვე. არც მშობლებს უთხრა არაფერი, თაფლობის თვის შემდეგ მიიღე გადაწყვეტილება.
-თაფლობის თვე?
-ჰო, თაფლობის თვე, რამდნიმე ვარიანტი აქვთ მშობლებს, არჩევანი კი თქვენზეა. მოკლედ, საუკეთესო გამოსავალია თუ თაფლობის თვის შემდეგ მიიღებ გადაწყვეტილებას. შენსა და დედაშენს შორის ურთიერთობაც გამოსწორდება და თუ ემასთან ყოფნას გადაწყვეტ სჯობს რომ მშვიდ გარემოში უთხრა შენს მსობლებს.- თავში ათასი ფიქრი მიტრიალებდა მაგრამ ახლა უფრო მშვიდად ვიყავი. მეგონა რომ უზარმაზარი ლოდი მოვიშორე, რომელიც სუნთქვის საშუალებას არ მაძლევდა. ელენე მართალი იყო, გრძნობებში გარკვევა მჭირდებოდა. უნდა მცოდნოდა როგორ მოახერხა რიჩიმ ჩემს ცხოვრებაში ასე მოულოდნელად შემოჭრა.
-თუ არ დავიძინებ მალე თავი გამისკდება - ელენე წამოდგა და ისევ საწოლს დაუბრუნდა.
-მადლობა- ვუთხარი როცა ოთახიდან გავდიოდი გავუღიმე და კარი ფრთხილად დავხურე. ისევ მისაღებში დავბრუნდი, რიჩი არსად ჩანდა. დივანზე მოვკალათდი და ყურსასმენებით ჩემი და ემას სიმღერის მოსმენა დავიწყე, ისევ და ისევ ვუსმენდი, გონებაში კი მასთან გატარებულ ყოველ წამს ვიხსენებდი. არვიცი როდის ჩამეძინა მაგრამ დილით ელენეს და რიჩის ხმამარალმა საუბარმა გამარვიძა.
-ელენე რა სისულელეებს ამბობ, ააანალიზებ?- რიჩის ხმამაღალი, ბოხი ხმა სამზარეულოდან აღწევდა
-მამას უნდა რომ კომპანია შენ დაგიტოვოს, ამიტომ უნდა რომ დაქორწინდე.
-კომპანიის დატოვება დაქორწინებასთან რაშუაშია
-ჰგონია რომ უფრო დასერიოზულდები და საქმესაც უფრო ყურადღებით მიუდგები. ოჯახი დიდი პასუხისმგებლობაა და თუ ამ პასუხისმგებლობას საკუთარ თავზე აიღებ მაშინ შეძლებ კომპანიის მართვას. - ნელა წამოვდექი დივნიდან და სამზარეულოს კარებს ფრთხილად მივუახლოვდი.
-და დავითს გონია რომ შვილიშვლებით ამყველაფერს მოაგვარებს?
-არვიცი რაგონია მაგრამ ზუსტად ეს მითხრა საუბრისას.
-ელენე რა გავაკეთო? სალომესთან მივიდე და ვუთხრა ბავში გააჩინოს? ამხელა პასუხისმგებლობის არება როგორ ვაიძულო როცა თვითონაც ჩვიდმეტი წლისაა.
-ზუსტად იგივე ვუთხარი და პასუხად მხოლოდ ის მივიღე რომ შვილიშვილებს ახლავე არ ითხოვს.
-რასნიშნავს ითხოვს? ბავშვი ნივთია რომ სალომეს გავაჩენინოთ და მერე დავითს მივუგდოთ?
-რიჩი ვიცი რომ არც ერთი არ ხართ მზად ბავშისთვის, ორივეს ცხოვრება საკმარისად დაინგრა ბიზნესის გამო , განსაკუთრებით კი სალომესი. მაგრმ , მე მხოლოდ ის გითხარი რაც დავითმა მითხრა. ნამდვილად არმინდა სალომეს კიდევ ერთი დარტყმა მივაყენო და ბავშის ყოლაზე ვესაუბრო.
-რათქმაუნდა არისაუბრებ, აფსურდია მასთან ამაზე საუბარი.-რიჩიმ თითები თმაში შეიცურა, სკამზე დაჯდა და იდაყვებიტ მაგიდას დაეყრდნო. მოსმენილს ვერ ვიჯერებდი, მეგონა ჯერ ისევ სიზმარში ვიყავი, სიზმარში არა უფრო კოშმარში. ჯერ დაქორწინება და ახლა ბავშვი. ვერ ვაანალიზებდი იმას თუ რამხელა უბედურების მსხვერპლი ვიყვი. სამზარეულოში შევედი, ელენეს ჩემიდანახვისას სახეზე ათასმა ფერმა გადაუარა, რიჩი კი უემოციოდ მიყურებდა. წამით მის სახეზე ღიმილიც კი შევნიშნე როცა მის მაისურში დამინახა, მაგრამ შემდეგ ისევ იმ არაფრისმთქმელი გამომეტყველებით მიყურებდა.
-დედაჩემის ინიციატივა იყო შვილიშვილების ყოლა-ვთქვი და თავს ძალა დავატანე რომ ოდნავ მაინც გამეღიმა.
-გუშინ მითხრა რომ დავითს ყველაფერზე ესაუბრა, მათშორის ბავშვებზეც. ასე რომ მსგავს სიტუაციას ველოდი.
-ვერავინ გაიძულებს გააკეთო ის რაც არ გინდა- მითხრა ელენემ მაგრამ მიხვდა რომ მისი სიტყვები ზედმეტად არაბუნებრივად ჟღერდა.
-უკვე მაიძულეს.
-ის რაზეც ჩვენი ფულისმოყვარული მშობლები მსჯელობენ მხოლოდ ჩვენზეა დამოკიდებული, თუ ჩვენ ვიქნებით წინააღმდეგი მაშინ ვერაფერს გახდებიან. - რიჩი ფეხზე წამოდგა მომიახლოვდა და წელზე ხელები მომხვია. შეხება ისევ ისეთი სასიამოვნო იყო როგორც გუშინ, მაგრამ ამჯერად ამ სიამოვნებაზე კონცენტრაციას ვერ ვახდენდი, მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი რამდენად შორს შეუძლია ადამიანს შეტოპოს ფულის გამო. საშინელი ქმედებებისთვის ჯილდოები რომ გაიცებოდეს დედაცემი ყველა მატგანის მფლობელი გახდებოდა. ჯერ შვილი გაყიდა და აახლა არარსებულ შვილიშვილსაც ყიდის.
-უნდაწავიდე, მაგრამ საღამოს დავბრუნდები, დავითსაც დაველაპარაკები.- ჯერ მე შემომხედა შემდეგ კი ელენეს.
-იქნებ დაარწმუნო რომ ზედმეტად ბევრი ფიქრი მისი ასაკისთვის საზიანოა და შვილიშვილებზე ფიქრი მოიშოროს თავიდან- ელენემ რიჩის ხელები ჩემს წელს მოაშორა და გასასვლელისკენ ღიმილით უბიძგა.
-მოემზადე მივდივართ- მითხრა ელენემ როგორც კი როჩიმ სახლი დატოვა.
-სად?
-ჯერ სალონში და მერე ემასთან
-ემასთან?
- ჰო , მინდა რომ გავიცნო, ჩქარაა, საკმაოდ დიდხანს გეძინა, თითქმის შუადღა ამიტომ სწრაფად მოემზადე- კიბეებზე გაოცებული ავედი, სწრაფად მოვწესრიგდი ჩავიცვი და ისევ ელენესტან დავბრუნდი.
-კარგი, რამდნიმე საქმე გვაქვს მოსაგვარებელი ნიშნობისთვის, სწრაფად მოვაგვარებთ და ემას შევუვლით.
-რა დარჩა მოსაგვარებელი?
-ბევრი დეტალი, მაგალითად სალონი, ყვავილები და წვრილმანი დეტალები.- ელენეს სიტყვებზე თავი უკმაყოფილოდ გავაქნიე და უკან გავყევი, გზაში არაფერი გვითქვამს, მძღოლმა უზარმაზარი სალონის წინ დაგვტოვა. ზუსტად არვიცი ცხოვრების რამდნეი წუთი დავკარგე სალონში უაზროდ, მაგრამ ელენე ისე აღტაცებით არჩევდა ვარცხნილობას და სხვა დეტალებს ჩემთვის რომ არმინდოდა მისთვის ხასიათი გამეფუჭებინა. საოცრად ბევრი ვიხეტიალეთ ყვავილების, დეკორაციისა და კიდევ უამრავი რაღაცის გამო. მხოლოდ საღამოს ექვსი საათისთვის მოვახერხეთ ემას სახლთან მისვლა, როგორც კი მანქანიდან გადმოვედი მაშინვე ბავშვური სიხარული ვიგრძენი, თითოქოს ყველაფერი ერთად მომაწვა, ემას სახლისკენ მთელი სხეული მექაჩებოდა. გულის ფანცქალით ველოდი როდის გააღებდა კარებს. მისი დანახვისას გული საგულედან ამომიხტა. მისი დანახვა თუნდაც ერთი წამით, მსოფლიოში უბედნიერეს ადამიანად მხდიდა. სხეული მიკანკალებდა ისე მინდოდა შევხებოდი, ჩავხუტებოდი და მისი სურნელი მეგრძნო. მისკენ ნაბიჯი გადავდგი და ნელა მივუახლოვდი და მთელი არსებით შევიგრძენი მისი სურნელი, მისი სუნთქვა და აჩქარებული გულისცემა. ვგრძნობდი რომ ჩემში ის ნაწილი შეივსო რომელიც აქამდე ემას არყოფნით იყო გამოწვეული. მის გარეშე გატარებული ყოველი წამი ენერგიას მაცლიდა.