რამდენი ხანი ვიდექი და “ გამოშტერებული სახით” არმახსოვს????, სანამ რეზიმ არ მიჩქმიტა ხელზე ვისუყურებ მეც დამანახეო, გამოვფხიზლდი და ჰორიზონტს გავხედე სადაც უამრავი “გაშპაკლული” გოგო დადიოდა და მოკლე კაბები უარესად დაემოკლებინათ, ამსანახაობაზე კარგად გავიცინებდი, მაგრამ ახლა არმქონდა მაგის თავი.
- მე.. ისა.. მეგობარს მივამსაგვსე ვიღაც და მას ვუყურებდი- მოვიტყუე და თითების”მტვრევა” დავიწყე. ვგრძნობდი მწვავე მზერას,დემესგან , რომელიც მთელს სახეზე სიწითლეს და სიმხურვალეს იწვევდა. მალევე იმოქმედა სასმელმა და საცეკვაოდ წამოიშალნენ ბავშვები. არმქონდა ცეკვის სურვილი, გიოზე ვიყავი “მიწებებული” და მასაც არვუშვებდი საცეკვაოდ, არადა ნეტა გენახათ რამდენი გოგო გვივლიდა გარშემო და უღიმოდნენ გიოს და დემეს? დემე ტელეფონით აშკარად სმსს წერდა და არც აქცევდა გარშემომყოფებს ყირადღებას, მე კი ჩემი მონატრებული ბაჭყატის გაშვება არსად ვაპირებდი. მივხდი რამდენად მყავდა მონატრებული და რამდენად მეკლდა მისი ჩემს გვერდით ყოფნა, მიუხედავად იმისა, რომ “ძმური” სითბო არასდროს არ მეკლდა.ამ ფიქრებში გართულმა აშკარად დავინახე როგორ მოვიდა ვიღაც ქერა და გიოს გვერძე დაჯდა, ბოდიშით გატყუებთ, გვერძე კი არა, ნახევარი ტანით გიოს ფეხზე და ნახევარი ტანით სავარძელზე - არ მეცეკვები? საოცრად წიკვინა ხმით იკითხა ქერამ და მე გადმომხედა, გიოს სახეზე, რომელიც უტიფრად ათვალიერებდა გოგოს გამეცინა და ჩემს ადგილას გადავჯექი - წადი, წადი გიო იცეკვე- სიცილით ჩავუკარი თვალი გიოს, მანაც ტუჩის მოძრაობით მანიშნა მიყვარხარო და ქერასთან ერთად საცეკვაოდ წავიდა. და აი აქ ჩაირთო ჩემს ტვინში განგაშის სიგნალი, როცა გავაცნობიერე, რომ მე და დემე მარტოები ვისხედით, ჩუმად გავხედე, მაგრამ წამიერად ჩვენი თვალები შეხვდა ერთმანანეთს და მაშინვე დავხარე თავიი, მადლობაა მარიშკასს, რომელმაც წამის მეასედში სადღაც “გამათრია” :დდ
- რა ხდებააა? მომტყდა ხელი,ვაიმე, ზოოპარკში უნდა დავრეკო ტელეფონი სად მაქვს? ველური მხეცი გამოექცათ
- გოგოო რა მხეცი მოიცადე, არა ისე მაგ ზოოპარკზე სხვადროს მოგთხოვ ;დდ იცი აქ ვინაა?
- ვინ? ვკითხე და ტელეფონი ამოვაძვრინე ჩანთიდან, რომ შემემოწმებინა დედას ხომ არ ქონდა ნარეკი
- თორნიკე
- ვინ თორნიკე გოგო?
- ვინაა გვანცა თორნიკე?
- ვაიმე დადეშქელიანი? მეღადავები? ჩამოვიდა?
- ხო ჩამოსულა, ძმაკაცებთან დავიღაც გოგოსთან ერთადაა
- ვაა, ვაა, ყოჩაღ მაგას????
- ძაან გაგიხარდა ხო? მკითხა მარიშკამ და არააამქვეყნნიურად გაიცინა
- ვიძახი გაურკვევლო ჯიშის მხეცი გამოიქცა ზოოპარიკადანთქო არაა? რამაირად იციინი რაარიი გოგო?????????
- თითქოს პირველად გაიგე რაა ,მარა რადროს ეეგაა, ხოიცი გიომდა ბიჭებმა რომ ნახონ აქ კარგი არაფერი მოხდება.
- არაფერიც არ მოხდება რაა, რაც მოხდა წარსულში ისიც საკმარისია, თან წავალ მე მალე და ვეღარ მნახავს.
მოკლედ თორნიკე ჩემი სკოლელი იყო, მოვწონდი, თუ ვუყვარდი თუ აკვიატებად ვყავდი არვიცი დღემდე, თავს არ მანებებნდა , სახლთან მხდებოდა და რავიიცი ათას სისულელეს აკეთებდა, ბიჭებმა ნახეს, დაელაპარაკნენ, აუხსნეს, ბოლოს სცემესს და შემეშვა ცოტახანს, მერე საზღვარგარეთ წავიდა მშობლებთან ერთად და დაბრუნებულა როგორც ჩჩანს.

მობილურის ვიბრაციის შეგრძნებაზე ვერანდაზე გავედი და მობილურს დავხედე, დედა იყო;
- ჰო, დეე...
- რასშვებით აბა? ბიჭები ბევრს ხო არსვავენ დედი?
- არაა დედუ, ჰოიცი ესენი ერთობიან მეტტს ვიდრე სვავენ.
- ხო ვიციი, ვიცი, მაგრამ ჭკვიანად რა♥️
- კარგი დე♥️ არინერვიულო, მალე მოვლათ. - გავთიშე ტელეფონი და ნაცნობი და ჩემთვის უზომოდ სასიამოვნო ხმის გაგებისას, ლამის ხელიდან გამივარდა
- მშვიდობაა?
- კი, დედას ველაპარაკებოდი - უცებ განვუმარტე და მეთვითონ გამეცინა ჩემს ბავშურობაზე.
- არ მეგონა დილის მერე კიდევ თუ გნახავდი, არ შემოუხედავს ჩემთვის, ულამაზეს ხედს უყურებდა, რომელიც ბარის არცთუ ისე დაბალი სართულიდან მოჩანდა
- ხო მართლა დილანდელზე ბოდიში რა, ძაანვიყავი ნერვებზე მოშლილი და
- არაუშავრს, ამდენიხნის განმავლობაში ახლა გამომხედა და გამიღიმია. ღმერთო როგორ უხდებაა ღიმილიი, და ისთეთრი კბილები,სიბნელეში უფრო გამოკვეთილად რომ ეტყობაა???? - რატომ კანკლაებ? გცივა?
არვიცი ეს სიცივის კაკალი იყო, თუ “მწვანეთვალებასი” მაგრამ ფაქტია , რომს სხეულს ვერ ვიმორჩილებდი. ვერც იმას ვხდებოდიდი რამჭირდა და უზომოდ ვვრაზობდი ჩემს თავზე რომ ბიჭს გამო ასეთი რაღაცეები მემრთებოდა
- ჰო შემცივდა ცოტა, შევალ ჰო მე? გავუღიმე და წამოსვლა დავაპირე, როცა მაჯაში ხელი მომიჭირა დაუკან მიმაბრუნდა
- იცი? ძალიან ლამაზი ხარ - ალბათ წარმოგიდგენიათ ხო ჩემი რეაქციები? არმახსოვს, მართლა დღემდე ვერვიხსენებ და ვერ ვპოულობ ჩემს მეხსიერებაში მაგ მომენტს, უფროსწორად დემეს და ჩემს პასუხს შორის ინტერვალს, რომელიც არგამიცია???? ვერადაზე ნიკუშა და ნინია გამოვიდნენ რომლებიც ისევ რაღაცაზე კამათობდნენ
- არა, ხო გითხარი არ დალიოთქო? ანგეთქვა და მე მოგიტანდი სასმელს, და ის სი*რი ბარმენიც არ დაგიწყებდა თვალების ჟუჟუნს
- არავინაც არ მიჟუჟუნებდა მე თვალებს რა, რაგინდა ნიკუშა საერთოდ ვერ ვხდები?
- ხოიცი რაცმინდა აარაა? ღიმილით დააშტერდა უკვე კარგად შეზარხოშებული ერთი თავით მაღალი ნიკუშა ნინიას და მოწყვეტით აკოცა. მე კი ვიდექი და ბედნიერი სახით ვუყურებდი მათ, გულში სითბო მეღვრებოდა მათ დანახვაზე, ვხედავდი, რომ ჩემთვის ორი უმნიშვენელოვანესი ადამიანი ძალიან ბედნიერი იყო და მეც ბედნიერი ვიყავი მათთან ერთად .
სახლში გვიან დავბრუნდით, გოგოები ჩემთან დარჩნენ, მალევე დაგვეძინა სახლში მისულებს, მაგრამ მე მაინხ რაღაც მიშლიდა ხელს, “ ჩემებურად” ვერ ვთავსდებოდი და მალ- მალე მეღვიძებოდა. ბოლო გაღვიძებისას რომ მივხდი რომ ვეღარ დავიძინებდი, ავდექი ტელეფონს მოვკიდე ხელი და აივანზე გავედი, მოწნულ საქანელა სკამში ჩავჯექი და დავიწყე ფიქრი დემეზე.არვიცი მთელი დღეა ჩემს გონებაში რატომაა დემე. ნერვები მეშლებოდა ადამიანმა კომპლიმენტიბმითხრა და მე კიდევ მადლობაც არ ვუთხარი. ამ ფიქრებში შემომათენდა და დილას მობილურს ხმამ გამაღვიძა ეკე იყო
-ჰოუ - ვუპასუუხე ნამძინარევი ხმით
-აუუუ ჩემი, გაგაღვიძეე? არმეგონა შენ ამდროს თუ გეძინებოდა ტო
-არაუშავრს, უნდა გამეღვიძა მაინც ;დდ რახდება?
- კაროჩე მოიხოდეთ გოგოები რა და ბათუმში გავგაზოთ რა
- ბათუმში რახდება?
- პროსტა რაა , 2 კვირით, ეხლა მაგარი სეზონია გიო და დემე ეხა სასტუმროს ჯავშნიან და 2საათში მზად იყავით ნიკუშა. და დემე გამოგივლიან და წამოგვიყვანენ. ( დემესთან ერთა დმივდივარ ბათუმში, ვაიმე )
- აუუუ რამაგარიაააა, როგორ გამახარეე ნეტა იცოდეე
- ჰოდა მიდი გაემზადეთ მალე
- თქვენ სად ხართ?
- გზაში ვართ ჩვენ უკვე
- უკვეე? მეღადავებიი?
- დილიდანვე წამოვედით, მიდი ეხლა აწიე ერთი ადგილი და დაიწყეთ მომზადება. გოგოები მაშინვე გაიქცნენ სახლებში, ეხლა მაგათაც ძაან დიდი დრო არ სჭირდებოდეთ რა, 2 სადარბაზოს იწინცხოვრობენ ნინია და სესილი, მარიშკა ჩემს გვერძე კორპუსში ცხოვრობს. თეთრი კოჭამდე, სარაფანი გადავიცვი, რომელიც გარუჯულ ტანზე აშკარადა მიხდებოდა, მიუხედავარ იმისა, რომ რუჯი სოლარიმის იყო ;დ
ბოლო ჩემოდნის მისაღებდე გამოტანა და ზარის ხმა ერთიიყო, ბედნიერი წავედი კარისკენ და არც გამიხედია საჭვრეტში, გამოვაღე კარი და ბედნიერი სახით გავშალე ხელები, რომ ნიკუშას უნდა ჩავხუტებოდი, მაგრამ სადაა ნიკუშა? არა არის ნიკუშა. კარების ჩარჩოზე ცალი ხელით იყო მიყდრნობილი დემეტრე და სერიოზული, სახით მიყურებდა, “შეუმჩნევლად “ ჩამოვწიე ხელები, მარამ არ გამოპარვია და შეფარვით გამიღიმა
- არ შემომიშვებ?
- აა ჰო მოდი, მე ნიკუშას ველოდებოდი და...
- ნიკუშა ნინიასთან და გოგოებთან წავიდა და წავიდნენ უკვე გზაში არიან , მე აქეთ ვიყავი და მაგიტომ განოვიარე მე შენს წასაყვანად - ჩამომიყალიბა ძაან მშვიდად
- აა, წავიდეთ ჰო?
- წავიდეთ - ჩემოდანს მოკიდა ხელი და სახლიდან გავედით. დღეს რაღაც სხვანაირი თვალები ქონდა, თითქოს სევდა ჩამდგარიყო იმ ულამაზეს, ფირუზისფერ თვალებში????????‍♀️.
ჩემოდანი x6 - ის საბარგულში ჩაადო და ჩემს გვერდით დაიკავა ადგილი, ერთი გადმომხედა და მანქანა ადგილს მოსწყვიტა.

ეს ჩემი პირველი ისტორიაა, რომელიც ამ გვერძე დავდე. მცირე ნახვების და ლაიქების მიუხედავად, ვერც კი აღგიღწერთ რამდემდენდ მბიშვნელოვანები ხართ თითოეული თქვენვანი, ვინც დროს მითმობთ და კითხულობთ♥️♥️ დიდი მადლობა♥️ ამჯერად უფრო მეტ აქტიურობას ველოდები, გამოხატეთ თქვენი აზრი კომენტარებში♥️