ჩვენ სამნი მაგიდის გარშემო ვისხედით ჩაბნელებულ ოთახში და უსიტყვოდ ვუყურებდით ატირებულ თათულის.
- რა ხდება თათული? აღარ იტყვი? (მაშო)
- ან ეს დრამატულობა ცოტა ძაან მაშინებს.
- მეც, მოიცა ავანთებ შუქს.
- არ მინდა მე შუქი.
- ოხ, ერთსაათიანი მოთქმა დასრულდა. გილოცავ ლიზა. როგორც იქნა გავიგებთ რა მოხდა.
- აუუ თათული დამაწყდა ნერვები იტყვი?
თათული კვლავ არ წყვეტდა ტირილს. საბოლოოდ მოიკრიბა „ძალა“ და შეეცადა დაერღვია უხერხული დუმილი. ჯერ მე შემომხედა მერე ლიზას. შემდეგ ცრემლები მოიწმინდა და დაიწყო:
- გოგოებო ნიკოს არ ვუყვარვარ.
- კაი? ნუთუ?
- რანაირად?
- ოოოო, თუ ესე აპირებთ გაგრძელებას საერთოდ არ მოვყვები.
- არა გვაინტერესებს. როგორ მიხვედი მაგ დასკვნამდე.
მოკლედ ვისხედით კაფის ტერასაზე. მე როგორც ყოველვის ბრაუნს მივირთმევდი ნიკო სიგარეტს ეწეოდა. შემომხედა მე უაზროდ გამეღიმა და უცბად მეუბნება.
- მე მივდივარ.
- სად?
- პარიზში.
- როდის?
- 3 დღეში.
- და როდის ბრუნდები? ისევ სამ თვეში ალბათ?
- არა, აღარ დავბრუნდები.
- რააა?
- ალბათ ხვდები რომ ჩვენს ურთიერთობას აზრი აღარ აქვს...
- მეტი აღარც მომისმენია ავდექი და გამოვიქეცი..
- გოგო იმ ზაფხულიდან მოყოლებული მაგას გეუნებით, რომ არ უყრვარხარ...
- აი წლებია მაგას გეჩიჩინებით.
- ნუ მიმატებთ გთხოვთ.. და ისე გააგრძელა მოთქმა.
- ჭირვეული ბავშვივიტ მოთქვამ თათული. რამდენჯერ უნდა გითხრათ, რომ ნერიულობა არ ღირს არაფერზე
- და არავისზე
- მითუმეტეს ნიკოზე
თათულიმ ნიკო ბათუმში გაიცნო 3 წლის წინ. პლაჟზე, როგორც ხდება ხოლმე. თავიდან მე და ლიზას ეს უბრალოდ ზაფხულის „ლავ სთორი“ გვეგონა და სიცილით შევხვდით ამ ამბავს. მაგრამ აღმოჩნდა, რომ უბრალო „სამერ ლავ სთორი“ თათულის პირველ სიყვარულში გადაიზარდა. ვუყურებდით როგორ იცვლებოდა თათული, და როგორ ხდებოდა ნიკოზე დამოკიდებული. პირველად დეკემბერსი გამოუცხადა ნიკომ, რომ მიდიოდა საფრანგეთში მშობლებთან. მაგრამ მალევე დაბრუნდებოდა. თუმცაღა სამი თვე გადაიკარგა. როგორც კი ჩამოვიდა ნახა თათული, ისევ შერიგდნენ და ასე ხდებდა ყოველი წასვლისა და ჩამოსვლის შემდეგ. ცხადი იყო, რომ თათულის ძალიან უყვარდა ნიკო. თათულიმ კი ყველაზე უარგისი აირჩია „ცხორების მეგზურად“. სასახილოა ყოველთვის შეუფერებელი მოგვწონს. მაგრამ ესე ხდება. გულს აყოლებდა თათული. 8 წლის წინ მამა დაეღუპა და სულ რაღაც 1 წელია დედამისი ხელმეორედ გათხოვდა. თათული ვერ ეგუება მამინაცვალს. ისე მართლა რაღაცნაირი კაციოა. ნინასთან მისალოცად რომ მივედი რატომღაც სამივე შეშინებულები წამოვედით. აღმოჩნდა, რომ თვალები არ მოგვეწონა. რაღაცნაირად გვიყურებდა სამივეს, მერე ძალიან ბევრი დალია და მოკლედ, თათულიმაც უმატა ჩემთან დარჩენას. მეც მარტოობის შიში დაძლევას თათულისთან ერთად ვცდილობ. მოკლედ ყოველივე ზემოთთქმულიდან გამომდინარეე შემიძლია ვთქვა, რომ თათულის ცხოვრება თავზე დაემხო. ყოველ შემთხვევაში თავად ასე ამბობს, თორემ პრობლემების გარეშე ცხოვრება ეხ. „ ვერავინ აიტანდა მთელი ცხოვრება ბედნიერებას - ეს იქნებოდა ჯოჯოხეთი დედამიწაზე“ ბერარდ შოუ. შესაბამისად ჩვენ ვცდილობთ „დავიჭიროთ წამი“ და გავხადოთ ის ბედნიერი.
- მოკლედ თათული დამთავრდა ყველაფერი. ადამიანები შორდებიან ერთმანეთს.
- აუუ გახსოვს სოფიო რომ გვიყვებოდა თვის ისტორიებს ხოლმე?
- აუ ისე მაინტერესებს მაშო ესეთი პრინციპული და კატეგორიული ვის დაემსგავსე, სოფიო არაჩვეულებრივი ადამიანი იყო..
- კარგი ლიზა ნუ მლანძღავ. სულაც არ ვარ ეგეთი.
- კაი და რომელს ატყუებ მე თუ თათულის.
- ლიზაა
- აუ ნუ ჩხუბობთ.
- აუუ გახსოვს ერთხელ სოფიომ რა მოგვიყვა?
- სოფიომ იმდენი რამე მოგვიყვა
- ნეტა ეხლა აქ იყოს ხომ დამარიგებდა (თათული)
- ზუსტად იმას გეტყოდა რასაც ჩვენ გეუბნებით.
- როგორ არ გახსოვთ. სოფიოს პირველი სიყვარული, 13 წლიდან რომ შეყვარებული იყო, მთელი 9 წელი.
- აააა ხო გამახსენდა
- და რის გამო დაშორდნენ
- სისულელის გამო
- არ მესმის ამ სისულელის გამო დაშორება რააა
- მოკლედ გოგოებო მე მგონია, რომ ეგ სისულელე კი არა რეალურად დიდი პრობლემა იყო. ალბათ ამოწურა 9წლიანმა სიყვარულმა ორივე მათგანი და ეგ იყო. დაღალეს ერთმანეთიც და საკუთარი თვებიც. შესაბამისად მცირედ მიზეზს ეძებდნენ.
- აუუ მაშოოო..
- რაა თათული? დიდი ხანი აპირებ გლოვას ვიღაც უღირსი ნიკოს გულისთვის?
- აუუ თათული დღეს ქალბატონს ვარდი რომ დაუდეს არ იცი?
- რა ვარდი.. ტირილს არ წყვეტდა თათული..
- არ ვიცით ჯერ მაგრამ ხომ გამოჩნდება არა.
- მოკლედ გოგოებო ეს სიყვარული არ ყოფილა ჩვენითვის. შესაბამისად მივხედოტ ჩვენს მომავალს.
- შენ რა გენაღვლება მაშო?
- ხოო გეგონება სტიპენდიანტი მე ვიყო
- ნუ მეწინააღმდეგებით.
- რომელი საათია? 00:01 A.M.
- რა?
- აუ ხვალ დილით ვმუშაობ.
- აუ შეიძლება ხვალ დილით შენთან ვიყო და მერე წავიდე სახლში?
- იყავი რას მეკითხები. არ გრცხვენია?
- არა რა პროსტა ყველა კაცი ნაგავია (თათული)
- მე და ლიზამ სიცილით ამოვიოხრეთ..
- იცის.
- დაასკვნა
მოკლედ იმ ღამეს არცერთს არ გვიძინია, მთელი ღამე თატულის ვამშვიდებდით. ღამეც ძალიან გაიწელა და გათენებას აღარ დაადგა საშველი. დილით ავდექით მე და ლიზა, მე სამსახურში ლიზა კი უნივერსიტეტისკენ მიმავალ გზას გაუდგა. ახლად ჩაძინებული თატული კი დავტოვეთ სახლში. მთელი დღე იმაზე ფიქრში გავატარელ, რომ როგორ შეეძლო თათულის ამდენი ეტირა ვიღაც ნიკოს გულისთვის. ედარდა ამდენი. არ ვიცი დიდი სიყვარულის ბრალი იყო ეგ, სიბრაზის, მარტოობის შიშის თუ შეურაცხყოფის. მოკლედ მთელი დღე ვურეკავდი და ვწერდი თათულის მაგრამ არც მე და არც ლიზას არ გვპასუხობდა. ძალიან შეგვეშინდა. ორი საათით ადრე გავენთავისუფლე ჩვენს მენეჯერს. სახლისკენ მიმავალ გზაზე ნინომ დამირეკა.
- მაშო, საყვარელო როგორ ხარ?
- გმადლობთ, ქალბატონო ნინო თავად ხომ კარგად?
- როგორ ვიქნები თათულის ხელში.
- ნუ იტყვით. გაიზრდება დაჭკვიანდება და გამოსწორდება.
- მაშო, შვილო მთელი დღეა ვურეკავ და არ მპასუხობს. ძალიან ვნერვიულო.
- არ ინერვიულოთ ქალბატონო ნინო. ჩემთან სახლში იქნება. სავარაუდოდ ჩემს ლოდინში ჩაეძია.
- კარგი, მაშო. მიმიხედე გთხოვ. და გამაგებინე რომ მიხვალ. უთხარი, რომ დამირეკოს
- კარგით ნინო დედიდა.
აი ამ დროს კი ძალიან შემეშინდა. ნაბიჯებს ავუჩქარე. ვაითუ არ დამხვდეს. ან დამხვდეს და რამე სისულელე ქონდეს ჩადენილი. როგორც იქნა მივუახლოვდი სახლს. სწრაფად ავირბინე კიბეები, კარი გავაღე და საძიებელში შევვარდი. ჩემდა გსაოცრად არ დამხვდა. დავიწყე კივილი და ძებნა. სამზარეულოში შევვარდა და ეს ქალბატონი მაგიდასთან ზის, ყავას სვამს და „პაპიროს“ ეწევა. შემომხედა
- ვცდილობ დარდი ნამმწვავს გავაყოლო
- ხოო და ჯანმრთელობაც. ეს რა არის რა გჭირს.
- დეპრესიაში ვარ.
- ხომ იცი რომ მოდაში აღარ არის.
- ....
- თათული მთელი დღეა გირეკავთ და ვნერვიულობთ შენს გამო.
- არ ვიცი ტელეფონი სად არის.
- თათული სასწრაფოდ გამოფხიზლდი და დაურეკე დედაშენს.
- ასეთ მდგომარეობაში ვერსად ვერ წავალ.
- არ გაგდებ, არც მიფიქრია ნერვულობს ნინა ძალიან
- ოო კარგი.
- დამპირდი, რომ შეეცდები აი ეს სულელური მდგომარეობა მალე დაამარცხო
- ალო, ხო ლიზა.. კი კი ჩემთან არის. გამოდი შენც.. ხოო ხოო ხვალ დილით ერთად წავიდეთ უნივერსიტეტში.. მიდი რა სთხოვეეე და გამოგიშვებს.. მიდი მიდი გელოდებით..
როგორც იქნა დავლაგდით ცოდა, თათულიმაც სულ ოდნავ ამოისუნთქა, რომ კარზე ზარის ხმა გაისმა. ლიზა იქნება გავაღებ. კარისკენ გავქეცი და გავაღე. ლიზა იატაკს უყურებდ პირდაღებული. კვლავ იგივე. ვიღაცას ერთი ვარდი დაუდია..
- რა ხდება მაშო?
- აბა საიდან უნდა ვიცოდე?
- რა ხდებააა
- ეს ჯელტმელი უკვე ნერვებს მაწიწკნის..
- რანაირად ახერხებს..
- კარგი შემოდი მალე თორემ მეშინია.
ისევ ანალოგიური სიტუაცია. სამივენი დიდ გაურკვევლობას ვებრძოდით. სამზარეულოს გარშემო ჩვენ სამნი ვისხედით. ვუყურებდიტ მაგიდაზე დაწყობილ უკვე ორ ვარდს. დუმილს ვერ ვარღვევდით.. მხოლოდ საატის წიკ-წიკი ცდილობდა უხერხულად ჩაჭრილილო უხერხულ სიჩუმეში...
დიდი მადლობა მეგობრებო.. იმედი მაქვს, რომ მოგწონთ და ძლიან დიდი სისულელე არ გგონიათ <3 აუცილებლად გავითვალისწინებ თქვენს შენიშვნას და მეოთხე თავიდან გავზრდი ისტორიას. <3