-ანუკააააა-მოვიდა ტვინის ჭია
-ანუკას დამიძახებ და შუაზე გაგლეჯ დედას გეფიცები,თუ არრ გავაკეთო მე არ ვიყო ანა დევდარიანი-შევუღრინე ელენეს, ჩემი გოგოა მაგრამ სულ ჩხუბობთ ნამდვილი დაბნეულობის დედოფალია
-კაი კაი,აბაა ჩცაიცვი დროზე ნახევარ საათში დარბაზში უნდა ვიყოთ-კარადასთან მივედი ელასტიკი გადმოვიღე "კაფიშონიანი"მაისური ადიდასი ეწერა,მერე ბოტასებიც მივაყოლე და სააბაზანოში შევედი,ყველაფერი მოვითავე და უკან მომზადებული გამოვედი,ჩემს აქ არ ყოფნაში ჩემი სხვა ბავშვებიც მოსულან
-ოოჰჰ მთელი თბილისი თქვენ ხართ?-სიცილით ვუთხარი
-ხოო-დამეჯღანა მარი
-მაგ სიფათს აგაძრობ-გავუბრაზდი
-კაი დროზე წამოდით სად გვაქვს მაგდენი დრო თან გველოდება ცოტნე
-დროზე დროზე-უცებ გამოვეყარეთ სახლიდან და ახლა სანამ მივალ ცოტა რამ ჩემს შესახებ
მე ანა დევდარიანი ვარ,მეთერთმეტე კლასში,ვცხოვრობ თბილისში ექიმ დედასთან(ლილე),მოსამართლე მამასთან(ლუკა),ბიზნესმენ დასთან(ლიზი) და ტყუფისცალ ფეხბურთელ ძმასთან(ნიკა) ერთად,მოკლედ უმაგრესი,უთბილესი უსაყვარლესი ოჯახი მაქვს მის მიუხედავად რომ ხშირად ვერ ვნახულობთ ერთმანეთს,გარეგნობას საერთოდ არ ვუჩივი,შავი თმები და ცისფერი თვალები,არაფერი განსაკუთრებული,ნუ ჩემი ძმაც ესეთია ოღონდ მე უფრო ლამაზი ვარ :დ :დ,ვცეკვავ,სხვადასხვა ცეკვებზე ჩვენი ქორეოგრაფი ცოტნე დგავს ცეკვებს.მერე ვცეკვავთ და იუთუბზე ცეკვების ვიდეოებს ვდებთ ხოლმე.კარგად ვიცი იაპონური, თურქული,იტალიური,ესპანური.ინგლისური მეცოდინება აბა რა იქნება ინგლისურის სპეციალისტი ნათლია მყავს,ფეხბურთიც მეცოდინება რა თქმა უნდა ფეხბურთის მოთამაშე მეორე ნათლია მყავს.კარგად ვიცი ცხენზე ჯირითი და კარგი კულინარი ვარ ბებიაჩემის წყალობით.

დარბაზში რომ შევედით ჩემი ძმა დამხვდა იქ თავისი ძმაკაცებით
-ნიკა?შენ აქ რა გინდა მე მეგონა ვარჯიშზე იყავი-გვერძე ჩამოვუჯექი,ბიჭები კაი ბიჭივით მოვიკითხე და ნიკას შევხედე
-უნდა გიყუროთ-კმაყოფილი ღიმილი აუკრა სახეზე
-ოჰ კაი ერთი აქ ხუტი საათი მაინც გავჩერდები-ირონიულად შევხედე
-ერთი უნდა მოვიდეს კიდევ და გაგაცნობ-ამ დროს კარი გაიღო და ზე სიმპატიჩკი ბიჭი შემოვიდა
-ეს არის?-ნიკას მივუბრუნდი
-ხოო,ვაჩე აქეეთ-ხელი დაუქნია,მანაც აქეთ გამოიხედა და აქეთ წამოვიდა
-ეს სანამ აქ მოვა ორი საათი გავა- ვთქვი და სკამებს გადავახტი,ერთი გაკვირვებულმა შემომხედა და ბიჭებთან მივიდა
-ცოტნე სად არის?-გიოს მივუბრუნდი
-მოგატყუეთ კიდევ ერთი კვირა არ იქნება
-იდიოტოო ახლა რა ვქნათ ნინოც არ არის-ჩავიკუზე
-ანა რა ხდება?-ჩემი ძმის ხმა გავიგე
-არაფერი...მე ვიქნები დღეს ცოტნეს ადიგლზე-ვთქვი და ბავშვების გაკვირვებული სახეებიც მივირე-რას მომშტერებიხართ,იცოდე ძალიან მკაცრი ვარ ლუქუნიძე-ხელი დავუქნიე
-მუსიკას ვინ აირჩევს-ელენე გამოვიდა სიტყვით
-დედაჩემის ბაბუა გრიშა,გიო გამოდი აირჩიე მუსიკა,ან მოიცადეთ ჩემი კლასელები გამოდით-ბექა,გიო,ბიძინა,მარიამი,და ელენე გამოვიდა-კარგია დანარჩენებს სამშაბათს გელოდებით ისეთს არაფერს გაგაკეთებინებდით,და თუ მაინც გინდათ ბიჭებთან გადით,ჩვენ კი სკოლის ნიჭიერს მივხედოთ-დავინახე როგორ მიყურებდა ვაჩე,არ შევიმჩნიე
-კარგი ჯერ ამით დავიწყოთ- თქვა ბექამ და მთელს დარბაზში DADDY ჩაირთო,ამას ბიჭებთან ერთად ვიცეკვებდით,ცალკე გვქონდა გოგოებს
-ნიკა,დემე,ლუკა,და ეს ვინ არის?-ვაჩეზე ვანიშნე ნიკას,არა კი ვიცოდი სახელი მაგრამ მე ხომ გველი ვარ-ვაჩე ხო?ვაჩე ხელი არ შეგვიშალოთ თორემ ჯვარზე აგაკრავთ-ერთი გავუცინე,და ცეკვა დავიწყეთ,ორ საათ ნახევარი ამ ცეკვას ვცეკვავდით.გოგოები იჯდნენ ამას მე და ბიჭები ვიცეკვებდით,ძალიან დამღლელია,მერე მეორე ორსაათ ნახევარი ჩვენი DUA LIPA-ს IDGAF-ის ცეკვას მოვანდომეთ,საშინლად დავიღალე ვეღარ დავდიოდი,შესვენების დროც არ იყო ხვალ მეორე ტური გვქონდა,აქ თუ ვერ გადავიდოდით მორჩა კინო,არადა ჩვენი დამრიგებელი როგორ იმედებს ამყარებს ჩვენზე,ჩვენს კლასს ეს ორი ნომერი,ერთი სიმღერა და ერთი სამეჯლისო ცეკვა აქვს გატანილი.პირველ ტურზე ყველანი გადმოვედით მაგრამ მეორედან უნდა გაიწმინდოს,ყველანი ძალიან ვნერვიულობთ,მერე მაისურებზე 30 გვაქვს დასაწერი ესეც ამარამ უნდა მოვახერხო,ოცდაათი წლის თავი აქვს ჩვენს სკოლას და იმიტომ არის ეს ნიჭიერიც.ეს ცეკვაც რომ ჩავამთავრეთ გასახდელში მივლასლასდი და იქიდან გამოვლასლასდი,მერე ნიკასთანაც მივედი
-აბა გამოვდგებით?-სიცილით ვკითხე
-ასეთი ცეკვა ჯერ მე არ მინახავს-დემემ თქვა
-მოდი გაკოცო ჩემო ტყუპო-ნიკა მოვიდა ჩემთან და თავზე მაკოცა
-შენ რომ ასეთი ნიჭიერი ხარ შენი ძმა რას გამოდგა ესეთი უნიჭო ერთ მუცელში არ იჯექით?-ლუკამ მკითხა და ამასობაში გარეთაც გავედით,ბავშვებს დავემშვიდობეთ და სახლისკენ წავედით,როგორც ჩანს ბიჭები დრეს ჩვენთან დარცებიან ძალიან კარგი ყველა სადღაც არის წასული დედაც, მამაც, დაც ვერ ვნახულობ ვაფშე,დავიღალე მარტო ამხელა ორ სართულიან სახლში.გზაში ვლაპარაკობდით მაისურები რო გამახსენდა
-ვაიმეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეე მაისურებიიი-ნიკას შევხედე
-რა მაისურები გოგო-დემემ მკითხა
-სკოლის-ჩანთაში მაისურების ძებნა დავიწყე ამოვისუნთქე რომ ვნახე-კაი წავალ ახლა ოცდაათას დავაწერ თქვენ წადით სახლში
-არა-ვაჩემ ამოიღო ხმა
-რას ქვია არა?-გაბრაზებული შევუბრუნდი
-არ წახვალ და მორჩა-ისევ გამიმეორა
-კაი ერთი ხელს რა მიშლის?-უარესად გავბრაზ
დი
-მე
-კაი ერთი მართლა?-ირონიულად ვკითხე
-ანა ნორმალურად-გამკაცრდა ნიკაც
-რას ქვია ნორმალურად?ხუთი საათის გაცნობილი ტიპი მეუბნება რომ არ წავალ,კარგი მე არა შენ წახვალ აჰა ფული მაისურები და მომიტანე-ხელში მივაჩეჩე,ერთი გაიცინა ბიჭებს ანიშნა წადითო წავიდნენ
-არა მე და შენ წავალთ,ტკბილო-ტუჩთან ახლოს მაკოცა,ჰაჰ ამას გონია დავიბნევი არა?ნურასუკარავად ჩემო მკითხველო მე მაგ გოგოების კატეგორიას არ ეკუთვნი ჯერ რომ კიუტობენ ვითომ და ერთ შეხებაზე რომ ტანში ჟრუანტელი აყრის
-კარგი წავიდეთ-ნახევარი საათში უკვე სახლში ვიყავით,კარი რომ შევაღე ბიჭები იქ არ დამხვდნენ,ვჩეც არ შემოვიდა,სახლის ეზოში რომ შემოვედიტ მოგარჯულებო მითხრა ლოყაზე მაკოცა და წავიდა,კარები გავაღე და გავიგონე დედას და მამას საუბარი ნიკას ელაპარაკებოდნენ

პირველი ისტორიის პირველი თავი აბა შემიფასეთ გამოვდგები?ღირს გაგრძელება?