-უკაცრავად? მე მითხარით რამე?
-და შენს გარდა ვინმე არის ჩვენთან ერთად?
-სიმართლე გითხრა მე შენთან ერთად არ ვარ-შენობით მივმართე რადგან მან ზრდილობიანად საუბარი არ იცის ფაქტია.
-ბევრს ლაპარაკობ ამჩნევ?
-რა უნდა მეთქვა ?რა მაქ სათქმელი?
მამაკაცმა თავი ჩაღუნა და დუდღუნით გაააგრძელა
-არაფერი ახსოვს.ბედი მწყალობს
-უკაცრავად?-თვალები გავაფართოვე და გაკვირვებული თვალებით შევხედე.
პასუხი არ მიმიღია უკან გაბრუნდა ეს-ესაა ნაბიჯი უნდა გადაედგა როდესაც ძალით წარმოვთქვი სიტყვები
-ააა,შენ ის არ ხარ?ჰოჰო ის ხარ კი!
მამაკაცი შეცბა თითქოს რაღაცამ შეაშინა და ეს რაღაცც ჩემი წარმოთქმული სიტყვები იყო.
-შენ ნამდვილად გახსოვს?
-დიახ მახსოვს!-მკვახედ მივუგე.
-არ მომატყუო იმიტომ რომ სახუმარო საკითხი არაა!ახლა კი გისმენ რა გახსოვს და ვინ ვარ მე?
მამაკაცის საქციელი გავიმეორე:ზურგი შევაქციე და პირველი ნაბიჯი გადავდგი რომელიც ნელ-ნელა მაშორებდა შავ პალტოში გამოწყობილ,თაფლისფერ თვალება,მაღალ და საკმაოდ მომხიბლავ მამაკაცს.
გადავდგი მეორე,მესამე, ნელ-ნელა მოვშორდი.ნაუშნიკები გავიკეთე
მუსიკებს ხმა მაქსიმალურად ავუწიე და ფიქრებში გადავეშვი.
ეს ფიქრები შიგნიდან მჭამდა,მათი ატანა ცოტა ხანში შეუძლებელი გახდებოდა.
ფიქრში და ჩემი გამოუცნობი წარსულის ქექვაში,დრო გავიდა და საერთო ეზოსაც მივუახლოვდი.
ელენა! ოჰ !ღმერთო ჩემო რადღეშია!
მივვარდი და მისი წამოყენება ვსცადე
-საყვარელო ელენა რა ხდება ?ეს რააარის?რადღეში ხარ?
-არ დაბრუნდა!ანასტასია არ დაბრუნდა!წავიდა ისე რომ უკანაც არ მოუხდავს დამტოვა!მიმაგდო!
მე მისი დედა ვარ.დედა რომელმაც 9-თვე მუცლით ხოლო 18-წელია გულით ატარებს.
-დამშვიდდი ჩემო კარგო.ზედმეტად ხომარ განიცდი?მოვა! არა შენც ხომ კარგად იცი რომ მოვა?
-არ მოვა!
-წამოდი სახლში შეგიყვან
მკვდარივით ეგდო ძვლივს ავაყენე.რთული შესაყვანი აღჩმონდა
მძიმე იყო.ოთახში შევიყვანე საწოლზე დავაწვინე და ვთხოვე იქნებ შეძლო და დაიძინო მეთქი.
-ძალიან მტკივა გული.დამნაშავე ვარ ზედმეტად განვიცადე მისი აქედან გადასვლა და სხვა ქვეყანაში წასვლა.
-დაიძინე კარგი?რომ გაიღვიძებ ვისაუბროთ.
როგორც იქნა ჩაეძინა ბევრი ხვერწნის და მუდარის მერე.დრო ვიხელთე და ალექსანდრეს გადავურეკე ზარი გადის.მიპასუხა
-ანნაას გისმენ
-ალექს იცი მე ..-სიტყვა შემაწყვეტინა
-ანას ყველაფერი მოვაგვარე და 9-საათისთვის გამოგივლი.ვისაუბროთ მომენატრა შენთან საუბარი.
-საანდრო ვერ შევძლებ,ჩემი ახლობელი და კარის მეზობელი ჰო იცი?ელენა,რაღაც პრობლემები აქვს და ცუდად გახდა.მასთან უნდა დავრჩე და მოვუარო იქნებ სხვა დროს გვესაუბრა?-სიტყვების წარმოთქმისას ალერსი გამოვკვეთე.
-ჩემო ლოყებჩხვლეტია,კარგი რა,შვილი ყავს როგორც ვიცი ლიზა ქვია ის მოუვლის მიდი რა გთხოვ.-ხმაში მოწყენილობა და ხვერწნის განცდა შევნიშნე.
-ბოდიში სან.ახლა ვერა ხვალ დაგირეკავ.-სიტყვა დავასრულე და მობილური გავთიშე.
გული საშინლად დამწყდა,მთელი დღე მასთან შეხვედრას ველოდი და ახლა კი მე თვითონ წავედი ჩემი სურვილის წინააღმდეგ.ელენას დავხედე აშკარა იყო რომ ძილშიც მის ქალიშვილზე ფიქრობდა:თვალებიდან ცრემლები სცვიოდა წელში მოხრილიყო და მიმიკებს წამ და უწუმ იცვლიდა.ჯერ ვიფიქრე გავაღვიძებთქო მაგრამ მივხვდი რომ ეს უფრო გაამძაფრებდა სიტუაციას და უარეს დღეში ჩავაგდებდი საყვარელ ელენას.მე იქვე მეორე ოთხაში გავედი,წიგნებით სავსე კარადა შევნიშნე და ვიფიქრე რომელიმეს ამოვარჩევ და წავიკითხავთქო.
დიდი და უსასრული ძებნის შემდეგ წიგნი ამოვარჩიე სახელად ,,დავიწყებული დანაშაული" ყავა მოვიდუღე იმის მიუხედავად რომ დიდად არ მიყვარს.სავარძელში კომფორტულად მოვეწყვე გადავიფარე თხელი პლედი,მოვიმარჯვე ყავა და დავიწყე წიგნის კითხვა.დამაფიქრებელი აღმოჩდა ჩემთვის სიტყვები რომელიც წავიკითხე .დასაწყისი ასეთი იყო:,,დილით რომ ვიღვიძებთ საკუთარი თავი უდანაშაულო გვგონია.ალბად ეს ტვინის უჯრედების ბრალია რომელთაც ღამე სძინავთ და დილით გამოფხიზლებას ვერ ასწრებენ.გვგონია რომ ანგელოზის ფრთები გვაქ ზურგზე რომელთაც ვერც ჩვენ ვხედავთ და ვერც სხვები ანუ გამოდის უჩინარია.რეალურად კი ყველაფერი სხვაგავარადაა მკვლელობის მონაწილე ხარ!შემსწრე!ხელის დამფარებელი!სისხლისმღვრელი!შენ ხარ ერთ-ერთი ადამიანი რომლის ბრალიცაა დღე რომელიც ასე ფატალურად დასრულდა!"
ამ სიტყვებმა გონებაში რაღაც ამომიტივტივა.წიგნი დავხურე,შიშმა ამიტანა,კანკალი ამიტყდა უაზრო კანკალი,რაღაც გაუგებრად ავნერვიულდი,ვგრძნობ რომ ჰაერი აღარ მყოფნის,ვცდილობ ფეხზე წამოვდე მაგრამ მიჭირს საკუთარი სხეული ძალზედ მძიმე მეჩვენება,როგორც იქნა შევძელი ავდექი გადავდი ნაბიჯი მაგრამ ისეთი შეგრძნება მეუფლება რომ ეს ჩემი პირველი ნაბიჯია.თვალებით ვეძებ კარებს ვხედავ ბუნდოვნად მაგრამ შორსააა იქამდე ვერ მივალ ფიზიკურად ვერ შევძლებ.სხვა გამოსავალს ვეძებ ფეხზე ძვლივს მდგომი და ღმერთი მარტო არ მტოვებს გასაჭირში ფანაჯრას ვხედავ ნაბიჯი გადავდგი რომ თავს ვუშველო მაგრამ ძირს ვეცემი მუხლი მომეკვეთა.ხოხვით მივდივარ ფანჯრამდე ვაღებ და ვგრძნობ ხელმეორედ ვიბადები ნელ-ნელა ყველაფერი თავის ადგილას დგება,ნერვიულობა ქრება,კანკალი იკლებს მხედველობას წესრიგშია.და მაინც რამდენი შეუძლია ამ უხილავ ჰაერს!
მობილურს ვეძებ მისაღებ ოთახში არაა.ვცდილობ გავიხსენო სად წავიღე ალექსთან საუბრის შემდეგ.მახსენდება ის ელენასთან დავტოვე ოთახში უნდა შევიდე ისე რომ არ გავაღვიძო.კარებს ფრთხილად ვაღებ ელენას ძინავს შედარებით მშვიდად.მობილურს ვხედავ საწოლზე დამიტოვებია ავიღე და ოთახიდან ფეხაკრეფით გამოვედი.ალექსანდრესთან დარეკვა მინდა მაგრამ მობილური დამჯდარია დამტენი კი ჩემს ოთახშია.იქ უნდა გავიდე და გამოვიტანო.გასაღებს ვიღებ ჩანთიდან და გავდივარ.კარები უნდა გამეღო ჩემი სახლის მაგრამ იქვე დაგდებული წერილი შევამჩნიე რომელიც არც ისე მიმზიდველად გამოიყურებოდა
..