ახლა კი დროა მოგიყვეთ ჩემი რამდენიმე "სასიყვარულო" ისტორია, თუ შეიძლება ამ უკანასკნელის გარდა სხვებს სიყვარული ეწოდოს.
ჩემი "სასიყვარულო" ისტორიები ჯერ კიდევ პირველი კლასიდან იწყება, როდესაც ჩემი კლასელი მომწონდა. მაშინ საკმაოდ პატარა ვიყავი და ფაქტობრივად მხოლოდ გარეგნულ მხარეს ვაქცევდი ყურადღებას. ძალიან მომწონდა, წერილებს ვწერდი, ის კი ტიროდა. რა ატირებდა ღმერთმა იცის. ჩემი ძმაკაცები აჩი არაბა და გიო ვარამა კი ყველანაირი გეგმის განხორციელებაში მეხმარებოდნენ, მათ შორის საჩუქრის "ჩუმ მიწოდებაში". გაიტყუებდნენ მთელ კლასს გარეთ და მე საჩუქარს და წერილს ვუდებდი ჩანთაში.
ეს ყველაფერი ორი წელი გაგრძელდა, შემდეგ კი მას თავი დავანებე და ვითომ აქ არაფერიო და ჩემზე ორი წლით უფროსი გოგო "შემიყვარდა", რომელიც შემდგომში ჩემს ლექსებში გხვდებათ როგორც ერთერთი მუზა. ოხ რა ლამაზი იყო. სიყვარული ავუხსენი, მაგრამ როგორც ყველა ნორმალურ გოგოს, მასაც ისეთივე რეაქცია ჰქონდა. შეიძლება სიცილით მოკვდა, მაგრამ ამავდროულად აშკარად ძალიან გაბრაზებული იყო. რაღაც პერიოდის განმავლობაში ვერ მიტანდა, ვძულდი, სოციალურ ქსელში დამბლოკა და მოკლედ ესეც ასე საშინლად დამთავრდა. გავიდა ორი წელი და ახალი ადამიანის მიმართ გამიჩნდა სიმპატია და სამი წლის განმავლობაში ის მომწონდა, თუმცა ამის შესახებ მან დღემდე არაფერი იცის და ვერც ვერასდროს გაიგებს ან რატომ უნდა გაიგოს? ახლა მაინც აღარ არსებობს მსგავსი გრძნობა(თუ საერთოდ შეიძლება გრძნობა დავარქვათ) და კარგი ნაცნობები ვართ.
რას ვგრძნობდი და რა ხდებოდა ბოლო ორი "სასიყვარულო" ისტორიის მიმდინარეობისას ჩემში? ოო, ეს ძალიან საინტერესო კითხვაა. ამ პერიოდში პირველად მოხდა ისე, რომ ოჯახის წევრებთან ერთად ყოფნას, სხვა ოთახში და თან სიბნელეში ვარჩიე ყოფნა.ვფიქრობდი, ვფიქრობდი და თან ჩემი წარმოსახვები მქონდა, რომლებიც მეთვითონვე ვიცოდი, რომ არასდროს იქნებოდა რეალური.შეიძლება ითქვას, რომ აქედან იწყება ჩემი სევდიანი და შემდგომში სასაცილო ისტორიები. ახლა რომ ვიხსენებ ამ ყველაფერს, ძალიან მეცინება, რადგან სიმართლე რომ ვთქვათ არ არსებობს ტრაგედია კომედიის გარეშე და კომედია ტრაგედიის გარეშე.