ცხოვრების ამ ეტაპზე ვინმეს ჩემთვის რომ ეთქვა, გაგიჟებით შეგიყვარდებაო,ალბათ,გულიანად გავიცინებდი.
საერთოდ,ამ გრძნობის მიმართ მწყრალად ვიყავი განწყობილი,
არ მესმოდა როგორ უნდა დატრიალებულიყო ერთი ადამიანის გარშემო მთელი შენი არსებობა და როგორ უნდა მიგეცა მისთვის შენი მაცოცხლებელი-გული!
მარიშკასთვის რომ გეკითხათ-მაღალფარდოვანი სიტყვებით შეგიმკობდა სიყვარულს და ბედნიერებით აღვსილი თვალებით გადახედავდა გიოს.
ნანუკასთვის ეს გრძნობა ყველანაირ სიგიჟესთან და არაადეკვატურიბასთან ასოცირდებოდა.
ჩემთვის,როგორც მარტოხელა ადამიანისთვის,არსებობდა სხვა უფრო მომხიბლელი გრძნობები,რომლითაც უხვად მანებივრებდა ცხოვრება.
ამის მიუხედავად,ყოველთვის ველოდი იმ ერთადერთს.
არ მინდა ცუდად გამომივიდეს,
როგორ არ მჯეროდა,მაგრამ,გამოუცდელი გული მაინც ცივად უდგებოდა ამთემას.
საერთოდ,ისეთი მერყევი ვარ,ხვალ შეიძლება სულ სხვანაირად ვფიქრობდე.
ეს ჩემი სუსტი მხარე იყო და ხშირად გამხდარა დაცინვის საგანი.
მერე,ერთმა ფაქტმა ჩემი ცხოვრება ისე ამოატრიალა,
საკუთარ თავს კიარა,
ირგვლის დედამიწასაც ვეღარ ვცნობდი.
ყველაფერი დილითიწყება,
ყავისა და სიგარეტის თანხლებით...
___
-ჭუმბურიძის ამბავი თქვენამდეც მოვიდა თუ რატომ გაქვთ სასოწარკვეთილი სახე?-ოთახში სიცხისგან დაოთხილი ნანუკა შემოდის და ისეთი სახეაქ,მომენტალურად შევემზადეთ ლანძღვა-გინებისა და ახალთახალი ჭორების მოსასმენად.
-რაც დავშორდი ჰაერში გაინასკვა და მაინც აალაპარაკა მთელი უბანი,ნანუკას ლიზას გამო დაშორდაო.-სახე სიბრაზისგან ჭარხლისფერი უხდება და სიგარეტს ნერვიულად უკიდებს.
-წარმოგიდგენიათ?მეტრნახევრიანი ლიზა ახლა ზის მის დასაქალოსთან ერთად და კევის წკლაპუნით ბლატაობს ნანუკას ბიჭი ავახიეო.სხვა რო არაფერი,აი ლაშას მარტო მაგას არ შევარჩენ,ჩემიდან გემოვნება ასე რომ დაუქვეითდა და იმ
იმბეცილთან თუნდაც ჰორმონების დასამშვიდებლად დადის.-შეშლილივით წინდაუკან დადის და სიტყვის ჩაკვეხებასაც არ გვაცლის.
-არა,რანაირად დავიჯერო რო ჩემს მერე მასთან წავიდა.-აქ უკვე ხმა უტყდება და საქმე სხვა ფაზაში გადადის.
ნანუკა ატირებული მაშინაც არ გვინახავს,
რომ გამოგვიცხადა,დავშორდითო.
სახეზე ფერი გვეცვლება მსმენელებს და მართლა სასოწარკვეილებაში ვვარდებით.
ნანუკა ამასობაში გულამოსკვნილი ტირის და ნაწყვეტნაწყვეტ სუნთქავს.
მისი შემხედვარე,
ცრემლებს ვეღარც ჩვენ ვიკავებთ.
-გიო ორი თვით ზბორებზე მიდის გადასაკარგავშიი.-მისი გულის ტკივილს მარიშაც აღარ მალავს.
წამომდგარა და ნანუკას ისე მაგრად ეხუტება,
სახეზე სილურჯე ედება და სიმწრისაგან უკვე ცხარე ცრემლებს ყრის.
მე ჩემი არა,მაგრამ მათი ტკივილი მატირებდა ისე,უცხო თვალს ეგონებოდა,საყვარელს დატირისო.
-ვაიმე,შვილო,რა მოხდა დედა?!-მგლოვიარეებს თავზე დედაჩემი წაგვადგა და ცელოფნები ხელიდან გაუცვივდა.
ოთახის კუთხეში ვაშლებმა თავაწყვეტილი რბოლა გამართეს.
ქალი გადაფითრებული გვიყურებდა და ხელები უკანკალებდა.
ამის დანახვაზე ისეთი სიცილი აგვიტყდა,ერთმანეთს ვასკდებოდით.
-ვაიმე,ლიაკო,აი ახლა შენთუ მიშველიდი-სიცილ-ტირილის ცრემლებს ნანუკა ხელისგულებით იმშრალებს და ხმაურით კოცნის დედას ლოყაზე.
-არხართ ხომ თქვენ ნორმალურები?ძლივს ამომყვა სახლამდე სული,მთელ სადარბაზოში თქვენი ქვითინი ისმის!-წარბებშეყრილი გვიყვავებს მაგრამ ღიმილი
მაინც ეპარება სახეზე.
-ვაიმე,ლიაკო,ნეტა იცოდე როგორ ბღალავს ჩემს შინაგან სამყაროს ვიღაცა ჭიანჭველა,შენც აგეტირებოდა.ლაშამ მასე არუნდაო,მთელ უბანში ყველაზე ბოლო გოგოს დაადგა თვალი და სულ აჭარული აცეკვა ჩემს თავმოყვარეობაზე.-თავიდან დაიწყო ნანუკამ და აი აქ უკვე მე გამოვედი სიტყვით.
-ნანუკა!მორჩი!იმდენს ნუიზამ, ქალაქის ბოლოში ლიზამ გაიგოს ნანუკა სახეს იხოკავს ეს რა დამემართაო!-მკაცრად ვეუბნები და ,გამომივიდა კიდეც.
ჭკუიაში უჯდება ჩემი "დარიგება" და სახე უმშვიდდება.
დედა გაქცეულ ვაშლებს აბრუნებდა პარკში.
მარიშას ჩვენთვის აღარც ეცალა,კილომეტრიან წერილს სწერდა საწყალ გიოს.
-რამდენჯერ უნდა გითხრათ,სახლში ნუ ეწევით!-ლიაკო ბრაზითგვაცლის საფერფლეს მაგიდიდან და წყლისგამაცხელებელს რთავს.
-ცივს დალევთ თუ ცხელს?
____
ლაშას და ლიზის გავარდნილი ჭორიდან ორ თვეში,ვაჟბატონი მირეკავდა საღამოს ათზე.
სადაქალოს უმყარესი წესი- თუ ერთი შორდება შეყვარებულს,მერე ის ბიჭი მტრად უნდა მოვიკიდოთ,ისე მქონდა გამჯდარი,რომ ლაშას ზარს არც ვუპასუხე.
წუთის შემდეგ,შეტყობინებას მიგზავნის,თხოვნა-მუდარის თანხლებით,რომ ავიღო.
აქ ცოტა გული მილბება და მე თვითონ ვურეკავ.
-ტას,არ გამითიშო !უეჭველი საქმე მაქ შენთან,კორპუსთან ვარ და ჩამო რა!-სულ მოკლედ მიჭრის და მითიშავს.
ეკრანს გაოცებული დავყურებ.
ფანჯრიდან ვიხედები,მართლა კორპუსთანაა და,ბოლთას სცემს.
გაკვირვებისგან არც ვუკვირდები რას ვიცმევ და შუა ნოემბერში,ფარატინა მაისურით და ოთახის ჩუსტებით გავდივარ.
წასვლამდე დედას ვუბარებ რომ ქვევით ვიქნები და თავქუდმოგლეჯილი ჩავრბივარ კიბეებზე.
ატომურად სასწრაფო და აუცილებელი საქმე რომარ ყოფილიყო,
ლაშა არ მოვიდოდა და თან,შუაღამით არმეტყოდა მნახეო.
ცოტა შიშმა ამიტანა და ვუახლოვდები თუარა,
ეგრევე ვეკითხები,რა ხდება.
-ნანუკას ვიტაცებ და შენ გარეშე ეს საქმე არ გამოვა!-ისე პირდაპირ მომახალა,მთელი ხუთი წუთი სტოლბასავით ვესვე გაუნძრევლად.
-რა გჭირს რას გაძეგლდი?!-ფრთხილად მანჯღრევს და მაფხიზლებს.
არ ვიცი რაუნდა ვუთხრა,
პასუხისმგებლობას ვგრძნობ და ,
დაბნეულობისგან პურდაპირ მანქანის წინა სავარძელზე ვჯდები.
ლაშა უკან თავსდება,
საჭესთან ვიღაც უცხო ზის,მაგრამ
ყურადღებას არ ვაქცევ.
-ლაშა,ორი თვის წინ ატირებულ ნანუკას ძლივს ვამშვიდებდი,შენი და ლიზას ამბავი რომ
გაიგო!
-ტყუილია ეგ ყველაფერი ტას,ნანუკას გეფიცები,სულ ლიზას ფანდებია!ერთხელ მივესალმე დამეორე დღეს ხმები დაყარა ერთად ვართო.ნანუკას ჩემთან რომგაერკვია ჯერ სულ არ დამჭირდებოდა ახლა შენი გარეთ გამოყვანა!-ხმაში იმდენი გულწრფელობა დავინახე, პირზე მომდგარი ყველა სალანძღავი სიტყვა უკან წავიღე.
მთელი სახით გამეღიმა.
უკანა სავარძელზე,შუაში მჯფომს წინიდან გადავწვდი და ხმაურიანად ვაკოცე ლოყაზე.
-ბარო სიძე!-ომახიანად შევძახე და ტელეფონში მარიშას ნომერს დავუწყე ძებნა.-ამასაც გავუაროთ ლაშ,თორემ,უბედურებით დაიწყება თქვენი ბედნიერება.
ან შენ მოგკლავს,ან მე რომ მოვტეხეთ!-სიცილით გავხედე მას და საჭესთან მჯდომს მარიშას მისამართი ვუთხარი.
მხოლოდ ახლა დავაკვირდი,
სახემოცინარს,
თვალები გაცისკროვნებული ჰქონდა და სიმპატიურ სახეზე ბედნიერება აჰკროდა.
"ამას მაინც რაღა უხარია?!"-გულში გავიფიქე და მზერა ავარიდე..
___
-შეიძლება მოვკდე.-მარიშა თავისი პანიკებით ლაშას ეჯდაგვერდით.-უარზე რომ იყოს?
-მოვაბრუნებ,მისი სურვილის საწინააღმდეგოდ არ წავალ,ხო იცი!-ამშვიდებს ლაშა და ნანუკას ბინასთან ვჩერდებით.
ისე ვნერვიულობ,
სულ მთლად გაყინული ვარ.
არად მანქანაში თბილა.
აქამდე მშვიდ სიძეს მიტკლის ფერი ედება,
მარიშა ფეხებს აკანკალებს,
საჭესთან მჯდომსაც დაეტყო ნერვიულობა,
წარბები შეეკრა და სიგარეტს ნაჩქარევად ეწეოდა.
-ტას,დაურეკე,რამე მოიფიქრე და ჩამოვიდეს.
ნოემბერი ასეთი ცივი არ მახსოვს,
ვკანკალებდი.
მის მოტყუებას არ ვაპირებდი,
მიუხედავად იმისა,რომ
ლაშასი მჯეროდა და ძალიან ვაფასებდი,
ნანუკა ჩემთვის მაინც პირველი იყო.
თუ მისი სურვილიც იქნებოდა,
დღეს ყველაფერი გეგმის მიხედვით მოხდებოდა.
მანქანას საკმარისად მოვშორდი,
ნანუკას ოთახი გზას ესაზღვრებოდა,
ფანჯარიდან სუსტი შუქი გამოდიოდა,
არ ძინავდა და ალბათ ბევრ შეტყობინებას მწერდა.
დავურეკე.
ეგრევე მიპასუხა.
-დუცი,აივანზე გამო.
-აქეთ თუ მოდიოდი ვერ მითხარი?აგიფეთქე მესენჯერი.-აივანზე პიჟამოებით გამოდის და მეორედან ხელებს მიქნევს.-ამოდი,როდემდე იდგები მანდ,გაცივდები.-ისე ლაპარაკობს,უტელეფონოდაც მესმის მისი ხმა.
-ნანუ,ლაშაა მანქანაში და შენი მოტაცება უნდა.-აღარ ვაჭიანურებ.-შენ თუარ გინდა,რამეს მოვიფიქრებ და არ გამოხვიდე.ვერ დაგიმალავდი,ხომ ხვდები?
ტელეფონში ჩუმი გმინვა მესმის.
აქედანაც ვხედავ,როგორ იმაგრებს მოაჯირზე თავს.
-სულ გააფრინა?
-დალაგებულები როდისიყავით?!
-ტასი,რა ვქნა?-ხმაში შიში ეპარება.
-თუ გიყვარს და თუ მზად ხარუნდა ჩამოხვიდე,მთელი მაყრიონი აქ ვართ.-მეცინება და უკვე ვიცი,ოთახშია და იცმევს.
-შენ მაგას არუთხრა რომ ვიცი,ისეთს გავუკეთებ,თავისი ფეხით მაბრუნებდეს სახლში.-მუქარანარევი სიცილით ჩამძახის ტელეფონში და კარის ხმაც მესმის.
-ნანუ,დარწმუნებული ხარ?-მაინც ვეკითხები..
-იმაზე მეტად,ვიდრეუნდა ვიყო!
სადარბაზოდან გამოფრატუნდა.
ჩემთან შედარებით,თბილადაა,ფეხზე მაინც აცვია.
სახეზე ყველაფერი ეხატა,საერთოდ,ემოციებს ვერასდროს იკავებდა,გადაშლილი წიგნი უყო.
-ვინები ხართ?
-მე,მარიშა,ლაშა და,ვიღაც წვეროსანი.-მძღოლზე მეღიმება.
- გასვიანი ჩამოვიდა?!-თვალები უფართოვდება.-ძაან სერიოზულად ყოფილა საქმე.-ეცინება და მანქანისკენ ისე მომყვება,ვითომც არაფერი.
სისულელეებზე მელაპარაკება.
სანამ
მივიდოდით, ლაშა გადმოდის და ისე მოხერხებულად "ტენის" მანქანაში,საერთოდ ვერ ვიაზრებ.
ნანუკა ფართხალებს,მე ღვედს ვიკრავ,მანქანა უკვე გზადკეცილია და აწყვეტილი გარბის.
მარიშა ცოცხლებში არ წერია.
ქალბატონი ისე ბუნებრივად იქცევა,
გაოცებისგან ადგილზე ვარ გაყინული,ვერ ვიძვრი.
-შენ მე ლიზაში არ გეშეშალო ჭუმბურიძე,ახლავე მოაბრუნე და სახლში მიმიყვანე!გასვიანი,გააჩერე მანქანა!
ლაშა მთელი ძალებით აკავებდა და ცდილობდა შეებოჭა.
ეწინააღმდეგებოდა და მანქანას ბრძოლის ველს ამსგავსებდნენ.
როლებში რომ შეიჭრა,რომაღარ გაჩერდა და ხელები კბენისგან სულ დაულურჯა ნანუკამ ლაშას,
ბოლობოლო გასვიანმა
მართლა შემოაბრუნამანქანა და გზიდან გადააყენა.
გაცოფებული ლაშა გადაფრინდა ავტომობილიდან და ნანუკაც ზედ მიყვა.
ჩვენ სალონში ჩასუსულები დავრჩით და სცენებს თვალებდაჭყეტილი ვუყურებდით.
გასვიანს სახე გაქვავებოდა,
ჩემდაუბედურად,სიგარეტი სახლში დამრჩენოდა და,
მარიშა ჰო საერთოდ არ ეწეოდა.
ჩემი ბორგვის მიზეზს წვეროსანი მარტივად ხვდება და კოლოფს მაწვდის.
მადლიერებით ვივსები და ვუკიდებ.
ისეთი დაძაბულივარ,
შეუსვენებლად ვეწევი.
-დავიხჩვი,ტასო!
-დღეს მაცადე და ხვალიდან საერთოდ არ მოვწევ თუგინდა!
ამასობაში,
ტატამზე გაცხარებული ბრძოლაა.
ჩემი გათვლებით,
კიდევ ხუთი წუთიაქვთ,
თუმცა,
ვცდები,
მომენტალურად ნანუკასისეთი სიცილი გვესმის,
გასვიანს ხველა უტყდება და მარიშას ტელეფონი უვარდება.
მე მაგალითად მისი არტისტიზმით მოხიბლული ვარ.
კიდევ ხუთი წუთიც და,
გადაფითრებული ლაშა მანქანაში ჯერ ნანუკასუშვებს და მერე თვითონაც ჯდება.
-აღარ მინდა ამ შეშლილის ცოლად მოყვანა,დანაბრუნეთ სახლში.
-დაგაგვიანდა ლაშ,უკვე გაკურთხათ ტასომ.-გავუცინედა პირჯვარი გადავსახე.
ისეთი ხარხარი ატყდა,
მარიც მოსულიერდა.
გასვიანმა მანქანა გზაზე დააყენა და ნეფე-დედოფალი სასახლისკენ წავიყვანეთ.
გზაში დედას მივწერე,მერცხალი ბუდიდან გავაფრინე და დღესარ მელოდო თქო.
___
-სამყაროში ყველაზე გულწრფელი,დაუვიწყარი,შეგრძნებადი სიყვარულია.
ქალაქგარეთ,პატარა,უმყუდროვესი სახლის ეზოში ვიდექი გასვიანთან ერთად და ვეწეოდით.
რაც იქ ავედით,სამი საათი იყო გასული და უკვე თრობა მქონდა შეპარული.
ახლადდაქორწინებულები და მარიშო სახლში,ბუხართან ისხდნენ.
ხმა არ გაუცია,
მზერას მარიდებდა და სუსტად განათებულ ეზოს უცქერდა.
მე მას ვუყურებდი.
ჯიქურ.
ასეთი ჩვევა მქონდა,თუ ადამიანით დავინტერესდებოდი,მის შესწავლას ვიწყებდი წვრილმან-წვრილმან.
რაღაცნაირი ნაკვთები ჰქონდა..
რომ შეხედავდი და სულ გემახსოვრებოდა.
-მონატრება უფრო მძაფრია ჩემი აზრით,რომ გიყვარს და შენთანაა,ვერ აღიქვამ ყველაფერს ისე,როგორც საჭიროა..
აი,რომ გენატრება,აფსოლუტურად ყველა წვრილმანს,ყველა ნაკვეთ-ნაწილს უფრო გამძაფრებით აღიქვამ და შეიგრძნობ.ამიტომ,ყველაზე შეგრძნებადი მონატრებაა.-მიბრუნდება და თვალს მიკრავს.
ვშეშდები.
ისეთი მზერააქ,
ხმასაც ვერ ვიღებ.
მაკვირდება,
მათვალიერებს.
მე ისევ უძრავად ვარ და,სიცივისგან საშინლად მაკანკალებს.
-ძალიან ლამაზი თვალები გაქვს.
კიდევ ეს მინდა?
სულ მთლად ვიბნევი.
თხელ სპორტულ მოსაცმელს იძრობს და მხრებზე მაფარებს.
მამაკაცის გრილი სუნამოს არომატი თავბრუს მახვევს.
მაგრამ,ვთბები.
ანთებულ სიგარეტს მაწვდის.
ვეწევი.
ცოტა ვმშვიდდები.
-როცა იბნევი და პასუხი არ გაქვს,თვალები გიწყლიანდება.
რას მიშვება?
მინდა გავქრე..
პასუხი ისევ არ მაქვს.
ვგრძნობ ლოყები როგორ მიხურს და
გული როგორ მიცემს.
ჩემს რეაქციებზე ეღიმება,
პირისპირ მიდგება და დიდხანს,
ალბათ მთელი საუკუნე გადის სანამ თვალებში ძალიან ღრმად მიყურებს..
მერე უბრალოდ ძალიან ფრთხილად,
ისე,რომ არ დამაფრთხოს,
ხელის ზურგით ლოყაზე მეფერება და მიდის..
ისე წამოგვიყვანა გასვიანმა,ზედმეტად აღარც შემოუხედავს და აღარც რამე უთქვამს.
მე ისევ მის სულ პატარა სითბოზე ვფიქრობდი და თითორულ სიტყვას ვიზეპირებდი.
რატომ,
რისთვის,
როგორ შემომიფრინდა გონებაში არ ვიცი.
უკანა სავარძელზე მობუზული ვზივარ და მჭიდროდ ვეხვევი მის მოსაცმელში.
მარიშას კალთაში ჩაედო თავი და მშვიდად ეძინა.
გამთენიისხანი იყო.
ბევრი გვეხვეწა ნანუკამ,დარჩითო,მაგრამ,
ჩვენ იქ,უკვე ზედმეტები ვიყავით.
ისე მივედით მარის სახლამდე,
დროის შეგრძნება დაკარგული მქონდა.
უკვე რიჟრაჟიც გაცრეცილი იყო და მზე იკიდებდა ფეხს.
დაგვემშვიდობა და გადავიდა,
მისი სახლიდან ჩემამდე სულ ათი წუთის გზა იყო.
ეს ათი წუთი ყველაზე დაძაბული,
გაუგებარი,
ამოუხსნელი დრო იყო ჩემს ცხოვრებაში.
მის კონტურებს უკნიდან შეფარვით ვუყურებდი.
ბინას რომ მივუახლოვდით,
გამომხედა.
სად წამეღო თვალები არ ვიცოდი...
მისი მზერით მიყურებდა,
ღრმად.
-ძალიან მინდა,ტას,მაგრამ,არაფერი გამოგვივა...-ისე მითხრა,თითქოს ვალდებული ყოფილიყო რაიმე აეხსნა.
ან საერთოდ,რა ჰქონდა ასახსნელი,
ან,რაუნდა გამოგვსლოდა?
ავირდავირიე.
გავიყინე.
მისი სინანული ხმაში და გულწრფელი მწუხარება უფრო მაბნევდა.
სანამ მზერაა არ ამარიდა,მანქანიდან ვერ გადავედი.
კიბეებზე ძლივს ავედი,
თავბრუ მეხვეოდა.
სახლში რომ შევედი,
სარკეში გაფითრებულ ტასოს ვხედავდი,
გასვიანის ჟაკეტით და ნახევრამდე დაყვანილი სიგარეტის კოლოფით..
იმ დღის შემდეგ,ქორწილამდე,
სიზმრების გარდა,
მას აღარ შევხვედრივარ.
_____
ისეთ მზადებაში ვართ,ცხრაზე გასული შუა ღამით ვბრუნდები ხოლმე სახლში.
სულს,გულს,მთელ ენერგიან ნანუკა გვაცლის.
ფეხზე დააყენა მთელი ქალაქი.
გაუჩენელი გააჩენინა დიზაინერს,
ყველა წვრილმანში თავის ხელს ურევდა და,
თუ ვინმე ეტყოდა,დაისვენეო,პირდაპირ ხელჩართულ ბრძოლაში ებმებოდა.
არაადეკვატური იყო,
ლაშაც კი გაოცებული უყურებდა უამრავ საქაღალდეში თავჩარგულ ცოლს.
მენიუს თითოეული კომპონენტი სანამ თავისით არ გასინჯა,მანამდე მოსვენება არ მისცა რესტორანს.
სამ კვირაში ისეთი გეგმა დასახა და განახორციელა,
ვერ ვიჯერებდით.
ამ ტემპმა ფიქრები ოდნავ მომიდუნა და შედარებით გავხალისდი.
სანამ სამზადისი დაიწყებოდა,
ისეთ სტრესში ვიყავი,
ვერავინ მცნობდა.
საკუთარ თავსაც კი ვეღარ ვუყურებდი სარკეში.
მრცხვენოდა.
ვერავის ვუმხელდი,რომ,გასვიანი იყო თავიდათავი ყველაფრის.
ან როგორ ამეხსნა,
რომ უცნობმა,ერთმა,სრულიად შეუცნობელმა ადამიანმა სულ რაღაც შვიდ საათში ჩემი მთელი შინაგანი სამყაროს ამოტრიალება შეძლო..
ვერც დედას ვუხსნიდი თუ საიდან მქონდა მამაკაცის მოსაცმელი,რომელსაც ტანიდან არ ვიძრობდი .
მიჯაჭვული ვიყავი მასზე.
სულ რაღაც ერთ შეხებაზე.
ორ გამოხედვაზე.
ეს მე არ მგავდა.
ეს მე არ ვიყავი..
საკუთარი თავი სადღაც ძალიან შორს,ძალიან ღრმად დავკარგე..
___
-ხვალ ქორწილია.-გასავათებულები მივესვენეთ დივნის საზურგეს მე და მარიშა.
-და ახალი წელი.-ქაფქაფა ცხელი ყავა მოაქვს დედას კექსის თანხლებით.
მაცოცხლებელი სითხე შეუსვენებლად ჩავცალე.
იმ ღამეს მარიშა ჩემთან დარჩა.
დილიდან კი ფერხულში ხელჩაკიდებულები ჩავებით.
ქალბატონის ბრძანებით,ორივეს ატმისფერი,გრძელი,უთხელესი და უსიფრიფანესი კაბა გვეცვა.
დეკემბრის ამ სუსხიან დღეს ყველაზე შეუფერებლად ვიყავით მოშიშვლებულები,
მაგრამ,თქვენ ნანუკა არ გინახავთ..
დავარცხნილ,დამაკიაჟებულები თორმეტისთვის უკვე ნანუკასთან ვიყავით,რომელსაც მთელი სალონი სახლში ემსახურებოდა.
დედოფალივით იჯდა სავარძელში და თავს დასტრიალებდა უამრავი ქალი.
ისეთი თვალისმომჭრელი იყო,
ემოციებისგან მაკიაჟის შესწორება დაგვჭირდა სამივეს,ცრემლები ვერ შევიკავეთ.
ასეთი რამ ცხოვრებაში ბევრჯერ არ ხდება,
ბავშვობის დაქალი ერთხელ გითხოვდება და,
სენტიმენტების გარეშე წარმოუდგენელია ამ დღემ ჩაიაროს.
სიძე,ხელისმომკიდეებით და უამრავი წითელი ვარდების დიდი თაიგულით პირველისთვის მობრწყინდა.
ლაშას გაბრწყინებულ თვალებს და აკანკალებულ ნიკაპს არასდროს ამოვიშლი გონებიდან.
მათი შეხვედრა ისტორიის ყველაზე ძვირფასი ფურცლები იყო.
ლაშას გვერდს მისი ორი უახლოები მეგობარი უმაგრებდა.
მათ რიცხვში გასვიანი რომ ვერ დავინახე, გულიმომეწურა.
მთელი თვე მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი,
რომ ქორწილზე მაინც ვნახავდი..
იმედი გამიცრუვდა,
ალბათ,სახეზეც შემეტყო,
მარიშამ ხელიგამკრა რა გჭირსო..
ფიქრები მოვთოკე,
თავს არმივცემდი უფლებას,
გავმტყდარიყავი და ნანუკას დღეჩამეშალა.ფართედ გავიღიმე.
დღევანდელ დღეს ყველაფერს უნდა ებრწყინა და თუ ამისთვის სულ
ცოტა გულის ტკივილის დამალვა და თვალთმაქცობა მომიწევდა,
მზად ვიყავი..
___
გადავიქანცეთ.
ლაშას ადამიანის სახე აღარ ჰქონდა,
ისევე , როგორც ჩვენ.
ერთადერთი,ვისაც დაღლის ნატამალიც კიარ ეტყობოდა,
ჩვენი დედოფალიიყო.
კუთხე-კუნჭული არ დატოვა სადაც ფოტო არ გადაიღო.
ნებისმიერი ლოკაცია ისეთი სინაზით ჰქონდა მოწყობილი,რომ აღფრთოვანებას ვერავინ ვმალავდით.
ყველაფერი შეუდარებელი იყო.
არაამქვეყნიურად ლამაზი.
ოვაციებუთ შეგვხვდა ხალხი.
დედასრომ გავხედე,არიმჩნევდა,მაგრამ,ტიროდა.
ყველა ბედნიერიიყო,
ნანუკა ხომ საერთოდ,
სილაღეს ასხივებდა.
სულ ცოტათი გამოყოფილ მრგვალ,
მაგიდას მივუსხედით.
ესეც ნანუკას იდეაიყი,რომ
ყველა,მთელი სამეგობრო ერთ სუფრაზე მოვხვედრილიყავით და არა ცალკე.
იდეამ გაამართლა.
უფრო მეტი სილაღე და სიფერადე შეემატა გარემოს.
ბავშვებს რომ გადავხედე და,
რრთი ცარიელი ადგილი დავინახე,
გულში იმედივით გამკრა ნაპერწკალმა.
იქნებ,გამოჩენილიყო..
მაგრამ..
თითქმის მთელი საღამო მომიწია ლოდინი,
მერე,უბრალოდ,იმედი გადამეწურა და,
გულის კარები ფართოდ გამოვაღე.
ბოლომდე დავიწყე იმ სიტუაციით ტკბობა,
რომელშიც ვიყავი.
___
-სიურპრიზიც ამას ქვია!-ხმამაღალ მუსიკაში,ლაშას გახარებული ხმა მესმის.
უკვე ძალიან გვიანია და, საკმაოდ ბევრიც მაქვს დალეული.
მარიშკას ჩემთვის აღარ ცალია,მთელი საღამოა გიოს დედას დასტრიალებს თავს.
ნანუკას ოდნავ დაღლილი სახეაქვს,თუმცა,მისი სილამაზე ყველაფერს ფარავს.
საერთოდ,მოსულსაც არ მივაქცევდი ყურადღებას,
საზოგადოების დიდი ყურადღება რომარ მიებყრო და ხალხის შუაში არ მოქცეულიყო.
გავქვავდი.
გავგიჟდი და,
სუნთქვა შემეკრა.
გული გამიჩერდა,
ვეღარ ამოვისუნთქე.
თვალები საშინლად ამეწვა და მაგრად დავხუჭე.
ბრბოს შუაში უჩა გასვიანი მოქცეულიყო და სიძე-პატარძალს ღიმილით ულოცავდა გაბედნიერებას.
ვერ გავბედე თავი ამეწია,
საერთოდ,თუ ვარსებობდი, ისიც ვეღარ ვიგრძენი.
ის ისევ ხალხში იყო,
ისევ ყველას ესალმებოდა,
მთელი ყურადღება მასზე იყო და მე,
სადღაც,
ცარიელ მაგიდაზე,
თვალდახუჭული ვიჯექი და,
მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი,
რომ მოვიდა.
მერე,უცებ,ყველა შეიკრიბა სუფრასთან და,
შევივსეთ.
უჩა გასვიანი ზუსტად ჩემ გვერდით მოხვდა და,
მთელი მხარე ამეწვა.
ძალიან მკრთალად გადამკოცნა და ისე,რაღაცნაირად გამიღიმა.
მერე,სულ ხუთის წუთის შემდეგ,
ძალიან ნაცნობმა ხელმა ჩემი ხელი მოძებნა.
მისაში მოიქცია და ძალიან,ძალიან დიდხანს ეფერებოდა.
არუშვებდა და,
ეალერსებოდა.
მე თუ რამე მქონდა ადამიანური შერჩენილი,
იმ უკანასკნელი ძალებით მხოლოდ რობოტივით ვიძლეოდი პასუხებს.
გასვიანი გარეგნულად საერთოდ არიმჩნევდა ჩემს ხელებს,
ისე ოსტატურად მალავდა გადაჭდობილ მტევნებს.
სამაგიეროდ,მე ვიყავი გადაშლილი წიგნი.
სახეზე ფერი არ მედო და ყველა უჯრედი სათითაოდ მიკანკალებდა.
ისე შემოგველია ერთი საათი,ვერ ვიგრძენი.
მხოლოდ მას განვიცდიდი,
ყველაზე ახლოს და,
ყველაზე თბილს..
___
-მეცეკვე ტას.
სითბო ეღვრებოდა თვალებიდან.
ხელჩაკიდებულები გავედით პატარასცენისკენ.
ფრთხილად მეხებოდა,
ძალიან,ძალიან ფრთხილად მიმიკრა გულზე და,
ნაზ მელოდიას ავყევით.
მთლიანად გავთბი.
გავლღვი.
გულზე მოდებული სქელი კაეშანი თითქოს სადღაც გაქრა.
-ტას,გახსოვს მონატრებაზე რა გითხარი?
რა დამავიწყებდა?!
ამ დიალოგის თითოეული სიტყვა ზეპირად ვიცოდი.
-ჰოდა,ძალიან მენატრებოდი.
თბილი,ჩუმი,ძალიან ბევრის მთქმელი ხმით ჩამჩურჩულა.
არავის,ჩემი გულის გარდა,რომარგაეგო ისე..
ამასობაში,
ახალი წელიც შემოვიდა..
ოვაციებმა ჭერი ახადა რესტორანს.
მე,ალბათ,სამყაროში ყველაზე ბედნიერი ადამიანი ვიყავი,იმ წამს,
იმ ახალ დასაწყისს.
წლის ყველაზე მნიშვნელოვან ახლადგაჩენილ წუთებს გასვიანის ძლიერ მკლავებში ვესამლებოდი.
____
სახლამდე უჩამ მიგვიყვანა.
მე და დედა.
გაიგიჟა თავი სანამ მანქანაში არ ჩამსვა.
საერთოდ,მესიამოვნა მისი ყურადღება,მაგრამ,
დედასი უსაშველოდ მომერიდა.
მომერიდა ადამიანის,
რომელსაც აფსოლუტურად არაფერს ვუმალავდი,
გარდა იმისა,რაც გასვიანს ეხებოდა.
მოსაყოლიც ძალიან მცირეიყო,
დასაწყისიც და დასასრულიც.
რომ მოვედით,
დედა გადავიდა,სანამ ნივთები მოვკრიბე,
ის უკვე სადარბაზოს მიეფარა.
მარტო რომ დავრჩით,
ზუსტად ის წამი გამახსენდა,
არ გამოსვლის..
ცოტა ნასვამიც ვიყავი და ეს კითხვაც გულს მიჭამდა.
-აბა,არ გამოგვივაო?!-გავახსენე.
სახე დაუსერიოზულდა.
ჩემკენ კარგად შემოტიალდა და თვალებში,უკვე მესამედ,ძალიან,ძალიან ღრმად ჩამხედა.
არ ვიცი,იქ რას ეძებდა ,ან საერთოდ თუ ხედავდა რამეს.
-სულ გზაში ყოფნა მიწევს ტასო.-ხმაში სუსხი გარეოდა,შემამცივნა.-დღეს აქ ვარ,მაგრამ,ხვალ შეიძლება ძალიან დიდი ხნით სხვაგან მომიწიოს ყოფნა..
როცა აქ არავინ მელოდება,
ყველაფერი უფრო ადვილია.
წასვლაც და მერე დაბრუნებაც..
სიმართლეს გეტყვი,
არაფერს ვგეგმავდი,
მაგრამ,მერე..
-მზერა დაუთბა..
-მერე,მომენატრე.თან უსაშველოდ და,რომარ ვცადო მაინც,საკუთარ თავს არ ვაპატიებ..
-გულწრფელობა იმდენადიყო ხმაში,
გამეღიმა.
აი ასე,
მიკიბულმოკიბულს,
მირჩევნია,
თავიდანვე ვიცოდე და თავიდანვე გავერკვე.
-ჯერ ძალიან ადრეა ამაზე საუბარი..
ფიქრიც კი ადრეა..
შენ თუ გაუძლებ,შენ თუ შეეჭიდები ამას,მე მზად ვარ გავრისკო..
პასუხს ელოდებოდა.
არც მიფიქრია,
არც რისკებზე და საფრთხეებზე,
არც მანძილზე და დროზე.
საერთოდ,
ფიქრებში ძალიან ადრე მქონდა უკვე ყველაფერი გადაწყვეტილი,
უბრალოდ,
ამწამს ველოდი..
გამეღიმა,
გულსა და სულში ძალიან დიდ ჰარმონიას ვგრძნობდი.
ფრთხილად მივუახლოვდი,
სახეს ძალიან სუსტად უნათებდა მკრთალი განათება.
მისი განსხვავებული ნაკვთები ღამეში უფრო მიმზიდველი მომეჩვენა.
ფრთილად შევეხე სახეზე.
სითბომ მომენტალურად დაფარა .
გამაჟრჟოლა.
ხელის გულზე ისე მოულოდნელად მაკოცა,
გავიყინე.
ლამის გავგიჟდი.
გავშეშდი.
ხმაც ვერ ამოვიღე .
ისე გადმოვედი და სახლში ავედი,
ვერცგავიაზრე.
კითხვაზე პასუხი დუმილით მიიღო,
დუმილი კი,
თანხმობის ნიშანი იყო..
____
ნელნელა,
ნაბიჯნაბიჯ ვეწყობოდით..
ჩვენ შორის არიყო არაფერი ზედმეტი და გადაჭარბებული..
არც ზედმეტი იმედები და მოლოდინები.
ყველაფერს მარტტივად ვუდგებოდი,
ვუყურებდი ისე,როგორც იყო და ილუზიებს არ ვყვებოდი.
მიუხედავად ჩემი რეალისტური დამოკიდებულებისა,
ის,
რაც გასვიანთან მაკავშირებდა,
ზღაპრულიიყო და ყოველგვარ მოლოდინს სცდებოდა.
მისი სიფრთხილე,
მოზომილობა,
შეხება,
ნაბიჯები-ყველაფერი ზუსტი და სწორხაზოვანიიყო.
არაფერი გადამცდარი.
თითოეული მისი ქმედება პირდაპირ გულს უმიზნებდა და,
ძალიან ღრმად ტოვებდა კვალს.
ყოველთვის მაკვირვებდა და ამას ძალდაუტანებლად,
ძალიან ბუნებრივად აკეთებდა.
ახალი წლის ახალი საწყისის ზუსტად ერთი თვის თავზე,
მისით სრულად მოცული ვიყავი.
მე ჩემს გულს და შემზადებულ გრძნობებს ვაბრალებდი,
სხვა დანარჩენი კი ფიქრობდა,
რომ ძალიან მალე დავარქვი ჩემს გრძნობებს სახელი.
არ ვიცი გარედან როგორ სჩანდა,
მაგრამ,
ჩემში სრული ჰარმონია სუფევდა.
ამას კარგად კითხულობდა უჩა გასვიანიც.
არც ზედმეტი კითხვა ებადებოდა და არც პასუხებს მთხოვდა.
მივყვებოდით დინებას,
კალაპოტში,
ჯებირებს არ ვცდებოდით და,
არც დინების აჩქარებას ვლამობდით.
უთქმელი გრძნობებით მივყვებოდით გვერდიგვერდ ერთმანეთს..
ეს კი,ჩემთვის ყველაზე დიდი კომფორტი იყო...
____
-ტასო,გამოდი!-დილას,ცხრა საათზე,ნანუკას შეშლილი ხმა მაღვიძებს.
ლამის გავგიჟდე,
ისეთი ხმა აქ,
არ ვიცი იქამდე როგორ მივაღწიე.
კარებში თმაგაწეწილი,
არეული სახით მხვდება.
თვალები ჩაწითლებულიაქ და უკვე წარმოდგენაც არ მინდა რა მოხდა.
ვგრძნობ როგორ ვწითლდები სახეზე და სიბრაზიზგან ვინთები.
-სად არის?!-შეურაცხადი ხმით ვეკითხები და ყველა ოთახში გიჟივით დავდივარ.
ლაშა სახლში არაა.
-ტასო ვინ ეძებ გამაგებინებ?-ნანუკა ცოტა გაოცებულია და კუდში დამყვება.
-ლაშა,სადაა ლაშა?-ახლა მას ვეკითხები.
ის შუბლზე მადებს ხელს და თავს აქნებს.
-ჩემზე უარეს დღეში ხარ შენ,რა გიქნა გასვიანმა ამნაირი??-თავს სინანულით აქნევს და დივანზე ჯდება.
რაციონალურ აზროვნებას მალევე ვუბრუნდები.
სახლში ჩხუბის კვალიც კი არიყო.
ლაშას გაუმართლა,გადამირჩა.
-შეგიძლია ამიხსნა ტარზანივით რატომ გამოიყურები?
-როგორც იქნა მკითხე.-ღრმად ამოისუნთქა და ხელში თეთრ,წვრილ ქაღალდის ჯოხს მაჩეჩებს.
კარგა ხანი ვუყურებ,
სანამ ტვინი დანახულ ორ ხაზს გადახარშას.
საერთოდ სუნთქვა მავიწყდება.
თვალები საშინლად მეწვის და ტირილი მივარდება.
ჩემი შემხედვარე,
ნანუკაც ტირის და,
მესამე მერცხალიც თავზე გაოცებული გვადგება.
-რა მოხდა?-სახე უცივდება,მაგრამ,რომ ხედავს, რომ ბედნირრებისგან ვტირით,
ჩემგან განსხვავებით ,ადეკვატური რეაქციააქ და ფრთხილად ეხუტება ნანუკას.
-ჩვენი პირველი შვილი.
-საერთოდ,ჩემი და ლაშასია.-წარბს გვიწევს ქალბატონი.
-ვაჟბატონმა რაო?-რომ მოვსულიერდი,ვკითხე.
-ჯერ არიცის,მეც დილით გავიგე,ლაშა უკვე წასული იყო სამსახურში.
-და,როგორ უნდა უთხრა?-მარიშკა ეკითხება.
მე უჩა მირეკავს და სამზარეულოში გავდუვარ.
შეხვედრაზე მითანხმდება.
ერთ საათში უნდა გამომიაროს.
ოთახში რომ შევდუვარ,
მარიშოს ნანუკას ჯერ არარსებულ მუცელზე თავი უდევს და ებუტბუტება.
-ცოტა ხანში უნდა გავიდე,უჩა მომაკითხავს.
-ტას.-ნანუკა გამომცდელად მიყურებს.-არ გინდა ერთხელ
მაინც ამაზე ვისაუბროთ?
ეს ჩემი ბრალი იყო..
თავს დამნაშავედ ნამდვილად ვგრძნობდი,
და არც ვიყავი მართალი მათ წინაშე,
მაგრამ,
იმდენად ჩემად მიმაჩნდა ის,რაც ჩვენს შორის იყო,ამაზე ვერ ვლაპარაკობდი ღიად.
ჩემი ეს ხასიათი მათაც კარგად იცოდა და დედამაც,
მთელი ერთი თვე მოთმინებით რომ მიცდის,
როდის მოვხსნი ხურჯინს თავს.
მისთვის არიყო რთული შესაგუებელი,
რომ დღის გარკვეულ ნაწილს გასვიანთან ერთად ვატარებდი,
მიუხედავად იმისა,რომ ჩვენი შეხვედრები მაწსიმუმ ორ საათს გრძელდებოდა,
ისიც რომელიმე კაფეში , ან ჩემთვის საყვარელ ლოკაციაზე,
დედას სულ საქმის კურსში ვაყენებდი და,
ისიც მშვიდად იყო..
-სათქმელი რა არის დუცი,
ის ვართ,რასაც ხედავთ.
ამის იქით არაფერი ხდება.-მოკლედ ვპასუხობ და მეც მარიშოს პოზიციას ვიღებ.
-ტას,გიყვარს!
-და ამაში რა არის უცაური?-აღარ ვეწინააღმდეგები.
-ის,რომ ერთმანეთს ამას არ ეუბნებით და ის,რომ ერთ თვეში,ასე აგეწყოთ ყველაფერი.-საფუძვლიანად მედავება მარიშო.
მისთვის ცოტა რთული გასაგები იყო,
როგორ შეიძლებოდა სტაბილური ურთიერთობის ჩამოყალიბება ურთიერთობის საწყისს ეტაპზე.
მე კიდევ,სიტყვებით იმას ვერ ავხსნიდი,
რაც უჩადან მოდიოდა.
გასვიანს,ისე,როგორც მე არუყვარს არეულობა და გაურკვევლობა.
ყველაფერი თავიდანვე დალაგებული რომ იყო,
ამას ყველა უცნაურად აღიქვამდა.
-ის ყოველთვის უცნაური,იდუმალი და,რაღაცნაირი იყო ლუკას სამეგობროდან.-ნანუკა შემფასებლურად მათვალიერებს,ჩემი რეაქციები აინტერესებს.-ფაქტობრივად,გასვიანი მხოლოდ მაშინ სჩანდა ხოლმე,როცა ღაცას ძალიან სერიოზული წყდებოდა და ხდებოდა.
მიუხედავად მისდამი ძალიან დიდი სიყვარულისა და პატივისცემისა,ყოველთვის შინაგანად დაძაბული ვარ მასთან.
-ეს იმას არ ნიშნავს,რომ მისი პიროვნება ეჭვს იწვევდეს თქვენში.-ღიმილით ვუყურებ გოგოებს.
მათი მზრუნველობა არ მაღიზიანებს,
პირიქით.
-ეს ეჭვი არარის,კარგად ვიცნობ მას,მის ოჯახს,მის ახლობლებს.
შესანიშნავი ხალხია,განათლებული,თავშეკავებული,მოკრძალებული.
დედამისი ჰომ საოცრებაა,მაგრამ,
მე , შენზე ვჯავრობ ტას.-თბილი მზერააქ და გულწრფელი ხმა ნანუკას.
-შენ ძალიან მიეჯაჭვე მას,იმაზე ძალიან,ვიდრე ეს ასე მოკლე დროში უნდა მომხდარიყო,რორამე მოხდეს,უმისობას ვერ გაუძლებ,მე ასე ვფიქრობ.
იმ თემას შეეხო,გულის ძალიან ღრმა კლიტურში რომ მყავდა გამოკეტილი..
მისი გაფრთხილება და მოლოდინი წასვლაზე,მეც მაფორიაქებდა.
ამაზე ღამის ძალიან ჩუმ,წყნარ და,გარდამავალ პერიოდში ვფიქრობდი.
-ამაზე ლაპარაკი არ მინდა ნანუ,ბოდიში.-ვუღიმი და აწკრიალებულ ტელეფონს ვპასუხობ.
უჩა ქვევითაა და მელოდება..
___
-ლამაზად გამოიყურები.-მიღიმის.
გუშინს მერე არ მყავდა ნანახი და,
ძალიან მომნატრებოდა.
ხელებზე ფრთხილად მეხება და მკოცნის.
ეს ჩვევად ექცა.
-ცხელ ყავაზე და ნამცხვარზე რას იტყვი?
-თანახმა ვარ.
-ძალიან კარგი.-კმაყოფილი თვალს მიკრავს.
მუსიკას ერთი ტონით ვუწევ.
თებერვლის შუადღე სუსხს იკრეფდა და მგონი,წვიმასაც აპირებდა,ისე ჩამოიქუფრა ცა.
მე ისევ ძალიან თხლად მეცვა,
დაუდევრობაში ბადალი არ მყავდა.
ყავის მოლოდინში,
ნამცხვარს შევექეცი,
არასდროს მიყვარდა ეს განუყოფელი კომბონაცია ერთად.
ჯერ ნამცხვარი,შემდეგ ყავა.
ამაზე იდეალური მხოლოდ ის იყო,ვინც წინ მეჯდა და ძალიან გამჭოლი მზერით მიყურებდა.
თითქოს დროს არჩევდა.
თვალები შესამჩნევად ეცვლებოდა.
დამელოდა,სანამ ცხელ ყავასაც დავლევდი,
თვითონ მხოლოდ მინერალურს სვამდა.
-კარგი,უჩა,რა უნდა მითხრა?-დავასწარი.
რა შემეძლო,შევემზადე.
ყველაზე უარესსის მოლოდინში ყურები დამიბუგდა და გული ამიჩქარდა.
-ტას,წასვლა მიწევს.-ისევე როგორც ყოველთვის,პირდაპირ მითხრა სათქმელი.
ველოდი,თუმცა,თუ ასე მძაფრად განვიცდიდი,არ მეგონა.
ხელები გამეყინა,
ყელი გამიშრა..
შემფასებლურად მაკვირდებოდა.
თვალებში მწუხარებაც იკითხებოდა ..
სინანულიც..
თვითონაც არ ვეთმობოდი,ამას ვგრძნობდი,მაგრამ,
გული მაინც გამიჩერდა ტკივილისგან.
-რამდენი ხნით უჩა?-ბევრი წუთის შემდეგ ვკითხე.
მთელი ამ დროის მანძილზე,წამითაც არ მოუშორებია ხელი.
დამელოდა,სანამ გადავხარშავდი და დავმშვიდდებოდი.
-წინასწარ არასდროს ვიცი ტას.ვერც მიახლოებით გეტყვი რიცხსვს,რო
შევცდე დასიტყვა გავტეხო,ჩემი თავი შემძულდება.
მესმოდა მისი.
ტკივილის მიუხედავად,
მაინც გავუღიმე.
-როდის მიფრინავ?
საათს დახედა.
სუნთქვა შემეკრა.
მეგონა,სულ ცოტა დრო კიდევ გვქონდა,
თუნდაც ერთი დღე.
-სამ საათშია ფრენა.-მზერა ამარიდა.
-უკვეუნდა წავიდე,ტასო.
ხმაში სულ ცოტა,ძალიან მკრთალად,ტკივილი გაერია,მაგრამ,არ შეიმჩნია..
სახლამდე უთქმელად მიმიყვანა.
ინსტიქტურად ვმოქმედებდი,
გადასვლას ვაპირებდი,რომ შემაჩერა.
უკვე თვლაც ამერია,მერამდენჯერ..
ძალიან ღრმად ჩამხედა თვალებში.
ახლა უკვე დარწმუნებული ვიყავი,იქ მხოლოდ სევდასა და მონატრებას ხედავდა...
მერე,ფრთხილად მომიახლოვდა..
დროს იხანგძლივებდა..
მისი გრილი,უკვე ძალიან საყვარელი არომატი თავგზას მირევდა.
მერე,
მაკოცა..
უსაშველოდ ნაზად და,
უღმერთოდ ფრთხილად...
ძალიან ტკბილად და,
სულ რამოდენიმე წამით.
გავიყინე.
-მიყვარხარ.ტას!
თვალები ამეწვა.
ძალიან მაგრად დავაჭირე ქუთუთოები ერთმანეთს რომ მას ატირებული არ ვენახე...
ვერ გავძელი.
მაინც გავტყდი.
თვალები რომ გავახილე,
დაბინდული მზერითაც კი მივხვდი,
რომ ავტომობილში მარტო ვიყავი...
___
თეთრად გავათენე ის ღამე და მომავალი ორიც.
სან დღეში ადამიანს აღარ ვგავდი.
მოვდუნდი.
თვალები ამომიღამდა.
სახეზე ფერიც აღარ მედო.
დედას ვაშინებდი.
შუა ღამით ჩამოვიდოდა ხოლმე,
მისივე მანქანაში,მისივე ქურთუკში გახვეულს,გვერდით მომიჯდებოდა და ჩემთან ერთად ათენებდა.
გულს ის მიმშვიდებდა,რომ
მისი რაღაც ნაწილი ჩემთან იყო.
თუ სადმე გავიდოდი,მხოლოდ მისი ავტომობილით.
იქ ოდნავ ვმშვიდდებოდი და თავისულად ვსუნთქავდი.
სამი დღის შემდეგ,
ღამის ორზე,
ავტომობილში ჩაძინებულს ზარის ხმა მაღვიძებს.
ტელეფონს რომ დავხედე,
მომენტალურად გამოვფხიზლდი.
ეკრანიდან დაღლილი,სევდიანი თვალები მიცქერდა.
მონატრებისგან ძალიან დიდხანს ხმა ვერ ამოვიღე.
ვგრძნობდი რომ ვტიროდი,მაგრამ,ვერც ვიკავებდი თავს.
სამ დღეში,
მხოლოდ სამად სამ დღეში არააადამიანური შეგრძნებები მისერავდა გულს.
ეს დაუჯერებელი იყო.
ეს სხვას რომ გაეგონა,
გაეცინებოდა.
-ტას,გთხოვ.-მომთხოვნი ხმა ჰქონდა.. სულ
ოდნავ სიბრაზე უკრთოდა.
დავმშვიდდი,მაგრამ,ხმა ისევ ვერ ამოვიღე.
-ასეთ მდგომარეობაში თუ დამხვდები,ვეღარ დავრეკავ.ჩემზეც იფიქრე...
მართალი იყო.
ის ძალიან შორს იყო და,ჩემი ნახვა ასეთ მდგომარეობაში,არც მას და,არც მე არ მაწყობდა.
გავმხნევდი.
თვალები შევიმშრალე და გავუღიმე.
გასვიანიც იღიმოდა,თბილად.
-აქამდე ვერ დაგირეკე,დღეის შემდეგ დავლაგდები და თავს აღარ მოგანატრებ,გპირდები.
-როგორ ხარ?-მხოლოდ ეს მაინტერესებდა.
აქედანაც ვხედავდი,გამოუძინებეელი რომ იყო და,გადაღლილი.
-ცოტა დაღლილი,მაგრამ,ახლაუკვე კარგად ვარ.-თვალს ალმაცერად მიკრავს და უკიდებს.
მეც.
არ გამოპარვია.
წარბი ამიწია,მაგრამ,არაფერი უთქვამს.
ნანუკას მოტაცებიდან მის წასვლამდე ღერიც არ მქონდა მოწეული,
ბოლო სამ დღეში ყველაფერი ავინაზღაურე.
დიდხანს მელაპარაკა.
საქმესაც შეეხო და მომავალ გეგმებსაც.
მსიამოვნებდა ის ფაქტი,რომ მის საქმეში მახედებდა.
ღამე რომ გაიცრიცა და რიჟრაჟი შემოგვეპარა,
ძილიც მომერია.
-ტას,გაგითიშავ,გამოიძინე.
-კიდევ ცოტაც გთხოვ.-ხმაში ეგრევე ბზარები გამიჩნდა.
-მხოლოდ იმპირობით,რომ მეტჯერ ჩემს მანქანაში აღარ გაათენებ და ასეთ ფორმაში აღარ დამხვდები.-მკაცრად მაფრთხილებდა.
გამეღიმა მის მზრუნველობაზე.
ავტომობილიდან გადმოვედი,ჩავკეტე და კიბეებს ავუყევი.
უკვე ტელეფონიც მიჯდებოდა,
სანამ კარებს შევაღებდი,
მისი ის ბოლო სიტყვები გამახსენდა,
წასვლამდე რომ დამიტოვა.
-უჩა,მეც მიყვახარ!-ვთქვი თუარა,გამეთიშა.
ბოლო წამს მისი გაცისკროვნებული სახე დავინახე..
___
იმ დღის შემდეგ,მთელი თვე დავლაგდით.
სიტყვას ასრულებდა,
არქონდა მნიშვნელობა დროს,
დღეში ერთხელ,შუაღამეც რომ ყოფილიყო,
მირეკავდა და დიდხანს ვსაუბრობდით.
სიშორემ უფრო დამაახლოვა მასთან.
ამ ფაქტმა ჩემს გადაწყვეტილებაში კიდევ ერთხელ დამარწმუნა.
ამასობაში,ნანუკას ძალიან პატარაზე დააჩნდა მუცელი.
ლაშა ეუბნებოდა ჭამის ბრალიაო,ჯერ რადროის რამეაო.
მარიშას გიო ზბორებიდან დაბრუნდა და ქალბატონი ჭკუაზე არიყო.
ყველაფერი ნორმაში იყო.
მეც,შედარებით ჩავდექი ფორმაში და მოკლებული ყურადღება ყველას გადავუნაწილე.
დედაც დამშვიდებული ჩანდა.
იმ კრიზისული სამი დღის შემდეგ უფრო მივეჯაჭვე მას და აქამდე თუ არა,ამჯერად,ყველაფერს ვანდობდი მას.
მისი პოზიცია ყველაფრიდან ჩანდა.
მხოლოდ იმაზე ბრაზობდა,მოწევა ისევ რომ დავიწყე.
სკაიპში მამას რაღაცებს ეჩურჩულებოდა ხოლმე ჩვენზე,
მაგრამ,შევიდოდი თუარა,
ჩუმდებოდა.
მამასთან ისეთი დელიკატური ურთიერთობა მქონდა,
ალბათ,
ვერც ვერასდროს ვისაუბრებდი მასთან უჩაზე ღიად.
მისდამი უდიდესი პატივისცემა,მონატრება და უსაშველო სიყვარული მთელი ცხოვრება თან მსდევდა.
ის მცირე პერიოდი წელიწადში,რასაც ჩვენთან ატარებდა,
ყველაზე ჰარმონიული ეპიზოდები არის.
ამიტომ,მეც გავურბოდი მასთან საუბარს.
უჩა ისევ მენატრებოდა..
გაცილებით ძლიერ,ვიდრე წარმოვიდგენდი.
საერთოდ,ამხელა სიყვარული,მონატრება,ნდობა თუ შემეძლო,ესეც არ ვიცოდი.
საკუთარი თავი მაოცებდა და თან,სასიამოვნოდ.
ვგრძნობდი,ამ
მცირე ხანში რამდენად გავიზარდე და ჩამოვყალიბრი.
როგორ შემეცვალა დამოკიდებულება ყველაფრისადმი და,
როგორ დავემგვანე ნელნელა ჩემს თავს..
დროის გასაყვანად,
ჩემი დიპლომი ავამოქმედე და,
სამსახური დავიწყე.
ამან უფრო დამეხმარა,
სხვა საქმეზეც ვყოფილიყავი მობილიზებული და საკუთარი თავი პროფესიულად გამეზარდა.
ამასობაში,გასვიანის წასვლიდან მეორე თვეც მიიწურა და,
მესამე იღებდა სათავეს.
იყო დღეებიც,
როცა ისე უსაშველოდ მენატრებოდა,
თავს ვერ ვიკავებდი და მეტირებოდა.
ამდროს თავს ვაბიჯებდიბდა მეთვითონ ვურეკავდი.
მანაც იცოდა,თუ რამე ძალიან აუცილებელი არიყო,ამას არ გავაკეთებდი.
არ ვიყავი ისტერიკიანი შეყვარებული,პარტნიორზე ჩამოკიდებული რომიყო წამდაუწუმ.
ამ დროს ვხედავდი სამუშაო პროცესში როგორი ჩართული იყო და სიამაყისგან ვივსებოდი.
ერთხელ,
50 წლამდე ძალიან,ძალიან ლამაზ ქალს შევასწარი თვალი ფონზე.
რომ დამინახა,შევამჩნიე,
უჩას გვერდით დაუდგა და მომესალმა.
გასვიანი დედას ძალიან ჩამოგავდა იერით,თუმცა,ნაკვთები სულ სხვა ჰქონდა.
ქალთან რამდენიმე წუთიანი დიალოგი მქონდა,თუმცა,მისდამი დიდი სიმპათიიით განვეწყვე.
მისი წასვლიდან სამი თვის შემდეგ,
მაისი ითვლიდა პირველ რიცხვებს.
საქმეში გართულს,
ისე შემომაღამდა,ვერც შევამჩნიე.
სახლში რომ მივედი,ცხრა ხდებოდა.
ერთი საათი კიდევ მქონდა მოწესრიგებისთვის,
ათისთვის უჩა დამირეკავდა და შუა ღამემდე სასიამოვნოს განვიტვირთებოდი.
სააბაზანოდან რომ გამოვედი,
დედა სამზარეულოში ვახშამს მიმზადებდა,
მთელი დღის ნამუშევარს,მართლა მშიოდა,
მსუბუქად ვივახშმე,
დედას წავეჭორავე,
მამასაც ველაპარაკე და ათზე ოთახში შევედი.
ლოდინის რეჟიმში გადავედი.
ცოტა ხნით ნანუკას და მარიშკას ვესაუბრე,
ქალბატონს ისეთი ტოქსიკოზი ჰქონდა,
სახლიდან ვერ გამოგვყავდა.
ცალ
ხელში სტაფილოთი მეორეში პიტნით ხელში ძალიან სასაცილოდ გამოიყურებოდა.
მუცელო უკვე ისე აჩნდა,სულ მისი ჩახუტება მინდებოდა.
ფორმები საგრძნობლად შეევსო და სულ გაბუტული დადიოდა.
თერთმეტამდე ვილაპარაკეთ.
საათს რომ ავხედე,
ოდნავ შიში შემეპარა..
შევეცადე ნერვებს არ ავყოლოდი,მაგრამ,
შუა ღამემ
რომ მოაწია,
ვეღარ გავჩერდი.
აივანზე,სიგრილეში,პუფში ვიჯექი და ნერვულად ვეწეოდი.
პანიკა მიტევდა.
ყველაფერზე ვფიქრობდი.
მიტოვებაზეც კი.
არაადეკვატური გავხდი.
შუა ღამის სამზე დედასთან გავედი და მას შევუწექი.
ჩემი თავი არ მომწონდა.
ასეთი უსაფუძვლო პანიკა და შეუწყვეტილი ტირილი მე არ მგავდა.
საერთოდ,ბოლო პერიოდში იმდენს ვტიროდი,რაც ბავშვობაშიც არ მიტირია.
არ მომწონდა ჩემი სისუსტე,
უფრო ძლიერი უნდა ვიყო..
ნერვებთანაც უკვე ძალიან ცუდად მქონდა საქმე..
მაგრად მივეხუტე ლიაკოს და,
ოდნავ ჩავწყნარდი.
სადღაც გამთენიისას ჩამეძინა.
დილით დედას ადგომისას შემეღვიძა,თუმცა ძალაგამოცლილმა თავი ვეღარ ავწიე.
სადღაც ჩემი ტელეფონის ხმაც გავიგონე,
მაგრამ,
იმდენად გავითიშე,
შუადღემდე თვალიც ვერ გავახილე.
__
-რაგეჩქარებოდა დედა.-სიცილით შემეგება შუადღეს ამდგარს.
გათიშული ვიყავი.
ტელეფონის ძებნაში მთელი სახლი მოვიარე,
ამასობაში დედას ყავა გაუკეთებია და ბარზე მელოდა კექსით.
-დედა ჩემი ტელეფონი არ გინახავს?
-მე მაქვს,დილით უჩამ დაგირეკა,გაღვიძებდი,მაგრამ,სული ვერ ჩაგითქვი.
გავგიჟდი.
ნარეკებს ჩამოვყევი და სანამ
გავიაზრე,რომ ქართული ნომრიდან ჰქონდა ნარეკი,
უკვე მის ხმას ვისმენდი.
-უჩა,ვინერვიულე...-მომიკითხა თუაარა,საყვედური დამცდა.
-ტას,ნომერს დახედე.
გავშეშდი.
წუთი ეკრანს თვალებდაჭყეტილი ვუყურებდი და მერე იმხელაზე ვიკივლე,სამზარეულოდან მსხვრევის ხმა გამოვიდა.
მობილურიდან გასვიანის ხმამაღალი სიცილი ისმოდა.
-ჩამოდი ძირს და მნახე.
გავძეგლდი დილის მერე შენს ბინასთან.
აქ იყო.
ფანჯრიდან რომ გადავიხედე,
მანქანაზე იყო მიყრდნობილი და ხელს მიქნევდა ქვევიდან.
ცეცხლი მომეკიდა მთლიან სხეულზე.
ოთახის ჩუსტებით,
თმაარეული კიბეებზე კიარ ჩავედი,
ჩავფრინდი.
იქ,
მართლა ჩემს წინ რომ დამხვდა
და არ მომეჩვენა,
კიდევ უფრო შევიშალე.
მაკანკალებდა.
სიხარულისგან ყველა წერტილი მითრთოდა.
ხელგაშლილისკენ ისეთი სიძლიერით გავიქეცი და ჩავეხუტე,რომარა მისი სიძლიერე,
ძირს აღმოვჩნდებოდით.
წელზე ფეხები შემოვხვიე და ძლიერად მოვხვიე კისერზე ხელები.
დიდხანს ვყავდი ასე,
თავი სიზმარში,
კინოში მეგონა..
მისი გრილი არომატი ისე მენატრებოდა,
ვერ ვწყდებოდი.
-ტას,სირცხვილია,გადმოვარდა შენი მეზობელი მეოთხიდან.-სიცილით "ჩამომხსნა" მისი სხეულიდანდა ხელებზე მაკოცა.
გამაჟრჟოლა,
მისი ეს ჩვევა ალბათ ყველაფერს მერჩივნა.
რომ მოვსულიერდი,
დიდხანს ვუყურებდი ხმის ამოუღებლად,
მისი თვალები,
მისი განსხვავებული ნაკვთები,
მისი ტუჩები,
მისი აფსოლუტურად ყველაფერი კატასტროფულად მომნატრებოდა.
-როდის ჩამოდი?გუშინ რომარდამირეკე,ვინერვიულე..
-თორმეტისთვის ჩამოვფრინდი,
მოულოდნელად წამოვედი და ვეღარ დაგიკავშირდი,თან ვიფიქრე,სიურპრიზი გამოვიდოდა.
პირდაპირ აქ მოვედი.
სანამ გეძინა,
ლიამ ყავაც დამალევინა და ვაშლიც კექსიც მაჭამა.-თვალი ალმაცერად ჩამიკრა და მიმიხუტა.
მე თვალებდაჭყეტილი ვიდექი და არ მჯეროდა მოსმენილი.
დედა რომ ყყველაზე თანამედროვე მყავდა ვიცოდი,
მაგრამ,
მაინც ვერ დავიჯერე...
-ტას,ახლა გავალ საღამომდე,მოვწესრიგდები,
შეიძლება ვერ დაგირეკო და არ დაპანიკდე,გამოვიძინებ,საღამოს გამოგივლი და გავიდეთ სადაც გინდა.-თბილად მიყურებდა დ ა თითებზე მეფერებოდა.
წასვლა რომ დააპირა,
შემოვაბრუნე,
მანქანის გასაღები გავუწოდე.
-რამე ხომარ გრჩება გასვიანი?ისე,კარგად მოვიხმარე,კარგი მანქანაა.-თვალი მისმსგავსად ჩავუკარი.
გაეცინა.
-მოგეწონა?-წარმაწევით მკითხა.
თავი დავუკარი.
-ჰოდა შენი იყოს.
-ნუ კაი რას დამცინი ახლა.-ვერ დავიჯერე.
ხომარ გაგიჟდა,
შანსი არიყო...
-ესეთებზე არ ვღადაობ ტას!-თვალს მიკრავს,ლოყაზე მკოცნის.-უკეთესი გეკუთვნის,მაგრამ,ეგ შემდეგისთვის.
ისე წავიდა,
გაშეშებული დამტოვა შუა ქუჩაში.
ხელი ჯერკიდევ გაწვდილი მქონდა.
სახლში პირდაღებული ავედი.
ჯერ დატოვება რაიყო და მერე ახლა ჩუქება.
ხომარ გაგიჟდა?
ხმა ვერ ამოღე.
დედა დიდხანსმიყურებდა დივანზე უძრავად მჯდომს,მერეხელი ჩაიქნია და საქმე განაგრძო.
მე ისევ ვერ მოვდიოდი აზრზე.
____
-ძალიან მენატრებოდი.-მყუდრო გარემოში ვისხედით.
ისევ მინერალურს სვამდა და ისევ თითებზე მეფერებოდა.
ისე ვიყავი,პირი ვერაფერს დავაკარე.
მხოლოდ მის მონატრებულ სახეს ვუყურებდი და დროდადრო ბანანის წვენს მივირთმევდი ხოლმე.
თავის ამბებს მიყვებოდა,
ჩემიც მკითხა,
ჩვეულ,ძველებურ,ჩვენეულ გარემოს ვუბრუნდებოდით ნელნელა.
ჩემ თავს ვუბრუნდებოდი.
თუმცა,მონატრებას მაინც ვგრძნობდი..
ეს გრძნობა ვერ ამოვხსენი..
ჩემს წინ იჯდა,
ვეხებოდი,
მეფერებოდა მაგრამ
მაინც უსაშველოდ მენატრებოდა.
-იცი,სიყვარულის ყველაზე ციური ფაზა რომელია?-უცებ შეცვალა თემა და ჩამაკვირდა.
მის თვალებში ზუსტად ის მონატრება იკითხებოდა,რასაც ჩემში ხედავდა.
გავშეშდი..
გავიყინე.
მისი თვალები ზუსტად იმასგადმოსცემდა,რასაც ახლა,ამ წამს მისდამი განვიცდიდი..
-როცა წინ გყავს და მაინც გენატრება.
გაეღიმა.
გაუხარდა.
მისი სათქმელი ვთქვი და მზერითაც დავუზუსტე.
თუ სადმე, დედამიწის ზურგზე არსებობდა ზუსტად ერთმანეთისთვის შექმნილი წყვილი,
ერთ ყალიბში ნაწრთობი,
აი ის ერთადერთი ჩვენ ვიყავით.
ამაში ისე ვიყავი დარწმუნებული,როგორც ჩემს
პიროვნებაში.
ის ჩემი იყო:სულით ხორცამდე.
ჩემთვის შექმნილი.
მხოლოდ იმისთვის მოვლენილი,რომ გამაბედნიეროს .
___
ცხოვრების სხვა,უფრო მნიშვნელოვან ეტაპზე გადავედი.
ეს მისი ჩამოსვლიდან ვიგრძენი და სრული სერიოზულობით გავითავისე.
მეტი პასუხისმგებლობა დამეკისრა.
მეტი ყურადღება მივაქციე წვრილმანებს.
სამსახურიდან გამოსვლისთანავე ვნახულობდი,
ყელში მოჭერილ ძალიან დიდ მონატრებას ვიქრობდი და მეორე დღიდან ისევ იგივე იწყებოდა.
მიუხედავად რუტინისა,
ყოველი დღე სხვადასხვა ემოციებით,ისტორიებით იყო დატვირთული.
ვერ ვიჯერებდი,
ყოველ ნახვაზე უფრო ვეჯაჭვებოდი მას და უფრო მიყვარდებოდა.
თუ სადმე სიყვარულის საზომი არსებობდა,ზუსტად ვიცი,
მის უმაღლეს ნიშნულს უკვე გადაცდენილი ვიქნებოდი.
ვერ ვძლებდი,
ძალიან მიჭირდა.
ვგრძნობდი,რომ ჭირვეული ვხვდებოდი და უკვე საზღვრებს ვცდებოდი.
ადამიანური გრძნობების საზღვარს ძალიან გადავაბიჯე,
ამას მარტო დარჩენისთანავე ვგრძნობდი.
ის,რავ მთელ არსებობას იბყრობდა და ზრდიდა,
ადამიანური არიყო.
რაღაც უფრო მიღმიუღი,კოსმოსური,ამოუხსნელი ძალით ვიყავი მოცული..
ეს კი,ცოტა მაშინებდა..
მასზე გაგიჟებით ვიყავი შეყვარებული.
____
ნანუკასთან ვიყავით ყველა შეკრებილი.
უკლებლივ.
მთელი ოთახი ცისფერსა და ვარდისფერი ფერებში იყო მოწყობილი.
თავი ზღაპარში გეგონებოდა.
ქალბატონის ბრძანებით ყველას თეთრები გვეცვა.
გასვიანს ისე უხდებოდა პერანგი,
თვალები ვცადე,მაგრამ,მაინც ვერ მოვწყვიტე.
მისი თბილი,სიყვარულის თვალებით მიყურებდა და მზერით მეფერებოდა.
არც მას და,არც მე არ მიყვარდა ხალხში ზედმეტი კავშირი..
მხოლოდ თითებზე მეფერებოდა,როგორც ყოველთვის.
დიდი თეთრი ტორტი მაგიდიდან თავს გვაწონებდა.
შიგნით ერთადერთი ფერის ბისკვიტი იყო და ეს თეთრი ნამდვილად არიყო.
ბავშვის სქესი მხოლოდ მედა მარიშკამ ვიცოდით.
ლაშა ნერვიულობისგან ცმუკავდა.
ნანუკასთვის არავის გვითქვამს,მაგრამ,
სქესი ზუსტად გაარტყა.
რომ გაჭრა, ვარდისფერმა ბისკვიტმა თავი გამოაბრწყინა და ისეთი ოვაციები დაიმსახურა,
ყურთასმენა აღარ იყო.
ლაშა დიდხანსიყო გაშეშებული,
მისი ოცნებაიყო,გოგო ჰქოლოდა .
ნანუკას რომ ჰკითხო,პირველივე დღესვეიცოდა,
პრინცესას რომ დაატარებდა მუცლით.
მათი შემხედვარე ასმაგად გავბედნიერდი...
გასვიანი აციმციმებული თვალებით ულოცავდა მეგობარს.
მე მოსაწევად გავედი აივანზე.
მაგრამ,
ისევ სახლში დამრჩენოდა კოლოფი.
გავბრაზდი ჩემს უყურადღებობაზე.
თუმცა,
უჩა მომყვა ფეხდაფეხ.
თვითონვე მომაწოდა მოკიდებული თამბაქო.
ღრმად მოვქაჩე,
რგოლებად გამოვუშვი ბოლი.
მის მხარს თავი ჩამოვადე და მივეხუტე.
ისევ თითებზე მომეფერა.
-გოგო რომ მეყოლება,ნენეს დავარქმევ.-ისე წამომცდა,ვერ გავიაზრე.
საერთოდ,რამე მნიშვნელობას თუ მიანიჭებდა უჩა,არ მეგონა.
-ბიჭს იოანე დავარქვათ.
"დავარქვა-თ" ექოსავით ჩამესმა გონებაში.
გამაჟრჟოლა.
კიდევ უფრო მივეხუტე და წელზე ძლიერად შემოვხვიე ხელები.
მის აჩქარებულ გულისცემას ვისმენდი.
ალბათ,ისიც იმაზე ფიქრობდა რაზეც მე.
ნენე და იოანე.
გასაგიჟებელი იყო.
-მიყვარხარ,ტას!-თბილად მაკოცა.
-ყველაზე მეტად!-დარწმუნებით ამოვილაპარაკე და,
ყველაზე სანატრელ,
მიმზიდველ ტუჩებს შევეხე.
____
ის საფხული ზღვაზე ვეღარ წავედით.
ნანუკამ თავი გაიგიჟა სანამ მთაში არ წაგვიყვანა.
ზღვა ჩემთვის არ შეიძლება დაუჩემოდ რუჯი არ შეგერგებათო,ეგრევე დაგვთარსა.
ამიტომ,აგვისტოს დასაწყისში ხის სახლი ვიქირავეთ რაჭაში და მთელი შემადგენლობით დავირაზმეთ.
ჩემს მანქანაში მარიშკა და ნანუკა ისხდნენ.
ლაშასთან უჩა და გიო.
ალბათ მიხვდით,ასე ვინ გადაგვანაწილა.
პროტესტი რომ გამოვთქვი,თვალები ისე დამიბრიანა ნანუკამ,ხმა ჩავიკმინდე.
საჭესთან მე ვიჯექი.
ჩემს გვერდით ნანუკა და უკან
მარიკო.
ყველას გვიხაროდა და ამაღლებულ განწყობაზე ვიყავით.
ქალბატონი მეშვიდე თვეში გადადიოდა,
იმხელა მუცელი ჰქონდა,ღვედი ძლივს მოსწვდა.
ყველაზე საყვარელი და ლამაზი ორსული იყი დედამიწაზე,ამას თვითონაც აღნიშნავდა.
აფსოლუტურად ყველაფერს იხდენდა.
სიგარეტს მასთან არ ვეწეოდი,
თვითონ პირველივე დღესვე გადააგდო,რომ გაიგო,ბავშვს ელოდებოდა.
-სახლში სამი საძინებელია,ალბათ ხვდებით,როგორ ვნაწილდებით.-ალმაცერად გვიყურებს ნანუკა და ცივ წყალს სვამს.
ამაზე არც მიფიქრია,
რაუნდა მეფიქრა,ესეც არ ვიცოდი.
მარიშკას ხველა რომ
აუტყდა,
სარკიდან გავხედე.
ისეთი აჭარხლებული იყო,
ქალს არ გავდა.
-აქ მგონი ვიღაც რაღაცას მალაავს.-სიცილით ჩავუკარი სარკიდან თვალი.-დუც,შენთვისაც არაფერი უთქვამს ხო?
-არა,არადა,აშკარადუნდა ეთქვა.-ნანუკა მისკენ მიბრუნდა და წარბები შეუკრა.
აქ მარიშკაკიარა,ლოდიც გასკდებოდა.
მის მზერას ვერავინ უძლებდა!
-მოსაყოლი არაფერი არაა.-გაპარული ხმით ძლივს ამოილაპარაკა.
-კაი არ მოკვდეე.-საჭედან შევაგულიანე.
-ძალა იხმარაა შენზე?მთვრალი იყავი და მოგატყუა?მარიშკა,ყელს გამოვჭრიი იცოდე ,ტას,დაეწიე იმათ .-ნანუკა ჩვეულ ფორმაში იყო,
სცენის დედოფალი ისე ბუნებრუვად გაბრაზდა და შეშფოთდა,შემეშინდა რამე არ დამართნოდა.
-არაა,ნანუკა,ყველაფერი ჩემი სურვილით მოხდა.-მისიისტერიკით შეშინებულ მარიშკას უცებ დასცდა სიმართლე.
რომ გაება,მერე მიხვდა,ორივემ სიცილი რომ ავტეხეთ.
-უზრდელები ხართ.-გაგვებუტა.
თან ძალიან სერიოზულად,
სანამ რაჭაში არ ავედით,ხმაარც გაუცია ჩვენთვის.
მხოლოდ მე და ნანუკა ვლაპარაკობდით გაუთავებლად და მის შერჩეულ მუსიკებს ვყვებოდით.
___
დავლაგდით.
როგორც იქნა..
ნანუკას ხუთი დიდი ჩანთა ჩვენ ამოვალაგეთ,რა თქმა უნდა.
ამდენი რამე რაში სჭირდებოდა,არ მესმის.
ქანცი გაგვაძრო.
საღამოს ყველაფერს რომ მოვრჩით,ისე გვშიოდა,ყველაფერს წავეტანეთ სანამ მაგიდას გავაწყობდით.
მარიშკაც ამ დროს შემოვირიგეთ.
უჩა თვალებდაჭყეტილი მიყურებდა,
მგონი,პირველად მნახა მშიერი.
დროდადრო ეცინებოდა,
თან ისე,ჭამის სურვილს მიკარგავდა,მარტო მას ვუყურებდი.
რომ ავალაგეთ ,ეზოში მოწყობილ ხის ფანჩატურს შევესიეთ.
სიგრილე იყო,
მე ისევ უჩას სპორტული მოსაცმელი მქონდა მოფარებული და ვეხუტებოდი.
-ოდესმე დამიბრუნებ ამას?-ღიმილით მკითხა.
-არასდროს!
მალევე დავიშალეთ.
ნანუკა გადაღლილი იყო,
გზამ დაქანცა.
ოთახებში რომ
დავნაწილდით,
მარტო მაშინ მივეცი თავს ფიქრის საშუალება.
უჩას ჩემიდა მისი პატარა ჩემოდნები ამოლაგებული ჰქონდა.
ამან თან გამახარა,თან,შემრცხვა.
გასვიანი ფანჯარასთან იყო და სიგარეტს ეწეოდა.
მე უთხელესი პენუარი მქონდა წამოღებული და ისიც არ ვიცოდი ეს ან როგორ ჩამეცვა,ან მასთან როგორ ვყოფილიყავი ამ ფორმაში.
შიშის გრძნობა არ გამჩენია,
ესუფრო გაურკვევლობა იყო და რიდი.
ის,ისევ ეწეოდა.
დროს მაძლევდა ,გადაწყვეტილება მიმეღო.
ფიქრები ჩავკეტე.
თხელი,შავი საღამური ჩავიცვი და,
ფანჯარასთან მივედი.
სუსტ განათებაზე ვხედავდი,როგორ ეღიმებოდა.
მისივე კოლოფიდან სიგარეტი ამოვიღე და მოვუკიდე.
გვერდულად მიყურებდა.
სახე მშვიდი ჰქონდა,მზერა არეული.
ვთრთოდი.
სიგარეტს შეუსვენებლად ვეწეოდი.
-ტას.-მისმა
ხმამ გამომაბრუნა.
ზუსტად იმწამს ჩავაქვრე ღერი.
თითებზე ნაზად მომეეფერა.
დავიძაბე,სხეულზე ცეცხლიმომეკიდა.
მისმა უბრალო შეხებამ უსაშველოდ ამანთო.
არ გამოპარვია ჩემი ცვლილება და გახშირებული სუნთქვა.
წამებში დაფარა უმცირესი მანძილი და ტუჩებზე ვნებით დამაცხრა.
ასეთი მომთხოვნი,
ვნებიანი,
დაუფარავი-კოცნა ის იყო,რაც ჩვენ შორის პირველად ხდებოდა.
თუ აქამდე მისი ამბორი სიყვარულს გამოხატავდა,
ახლა უდიდესი სურვილი და ჟინი სჩანდა მასში.
მთელი ორგანიზმი მიფეთქავდა.
ინსტინქტურად მის საქამრეს წავეტანე და ღილი შევუხსენი.
წამით შეჩედა,
სახეზე სულ
ოდნავ გაკვირვებამ გადაჰკრა,თუმცა,
მალევე დაუბრუნდა ტუჩებს.
გახელებით მკოცნიდა.
ვგრძნობდი,თავს როგორ ვკარგავდი,
როგორ იბადებოდა ჩემში სულ სხვა,
ცეცხლში გახვეული სექსუალური ქალი.
მაისური მალევე გადავაძვრე,
მისი სხეულის დანახვამ ლამის შემშალა.
ნაზად ავაყოლე დაკუნთულ სხეულს თითები,
თითებში ვიგრძენი,ელვამ როგორ დაუარა.
ჩამეღიმა.
მასზეისევე ვმოქმედებდი,როგორც ის ჩემზე.
ერთმანეთს პროპორციულად ვაგიჟებდით.
გული ისე მიცემდა,მეგონა მთელ ოთახში ისმოდა.
უჩა ჩემს გახელებას არ სწყვეტდა.
სიფრიფანა ნაჭერში ხელებს ურცხად დააცურებდა .
მრგვალ ფორმებს ხელებს მტკივნეულად უჭერდა,თუმცა,ტკივილის სიამოვნებისგან ფეხებში ძალა მერთმეოდა.
მოულოდნელად ამიტაცა,
ფეხები მაგრად შემოვხვიე წელზე .
ფრთხილად გადამაწვინა საწოლზე და კოცნა განაგრძო.
უკვე ყველანაირი განსჯისუნარი დაკარგული მქონდა.
სხეულს ვერ ვიმორჩილებდი.
წამდაუწუმ ვიზიდავდი მამაკაცსდა გაგიჟებით ვკოცნიდი.
ორგანიზმს უფრო მეტი სურდა.
მთელ სხეულს მიფეთქებდა მისი სიმხურვალე.
უცებ,გონება მთლიანად დამებინდა,
ზეწარს ხელები მაგრად ჩავჭიდე და ტუჩებზე მწარედ ვიკბინე,კვნესა რომ დამეფარა.
გასვიანს მკერდი ტუჩებში მოექცია და სისველეში თითებს რიტმულად ამოძრავებდა.
გავითიშე,
მთლიანად მოვწყდი სამყაროს.
მხოლოდ მისი კოცნა,მოფერება და თვალები მინდოდა,რომელიც მზერას არ მაშორებდა და გამომცდელად მიყურებდა.
მისი
მზერა ძალიან დიდ კითხვას მისვამდა მაგრამ ვერ ვკითხულობდი.
სიამოვნებისგან ყველანაირი უნარი გათიშული მქონდა.
ნელნელა,ვიგრძენი,როგორ მოვეშვი.
გასვიანს მოფერება შეეწყვიტა და ძალიან თბილად,ძალიან ნაზად მოყვებოდა მთელ სხეულს კოცნით.
მზერა დამეწმინდა.
მის ელვარე,უძირო თვალებში სიყვარულის ძალიან დიდ ვარსკვლავს ვხედავდი.
-მიყვარხარ,ტას!-ტუჩებთან ამოილაპარაკა.
მისი ხმა ასეთი ჩუმი,იდუმალი,გამტყდარი არასდროს ყოფილა.
ეკლებმა დამაყარა,
მის მოზრდილ,ხვეულ თმაში თითები შევაცურე და ნაზ კოცნაში ავყევი.
რომ მომწყდა,გვერდით გადაწვა და ფიქრის,შეგრძნების და,განსჯის საშუალება მომცა.
ძალია დიდი და ძალიან ბევრის მთქმელი სიჩუმე იყო,
მაგრამ,
არა უხერხული.
ოთახში სიყვარულის,სიამოვნების და ერთგულების სუნი ტრიალებდა და თავბრუს მახვევდა.
სულ რამოდენიმე წუთის წინ,
გაგიჟებამდე აღგზნებული მის მკლავებში ვთრთოდი,ახლა კი,
გულზე მედო თავი და მის გულს ვუსმენდი.
ამ ნაბიჯით,კიდევ უფრო ვირწმუნე მისით.
კიდევ უფროშევიყვარე.
-ვნება,სიყვარულის გამოხატულების უდიდესი მწვერვალია.-ოთახის სიმყუდროვე მისმა ხმამ გაარღვია.
გამაჟრჟოლა..
თმებზე ნაზად მეფერებოდა და დროდადრო მკოცნიდა.
-ვნების ასრულების მზადყოფნა პარტნიორის თვალებში ალბათ მამაკაცისთვის ყველაზე დიდი სიამოვნებაა.
ის,რაც შენს თვალებში დავინახე,იმაზე მეტი იყო,ვიდრე,წარმომედგინა.-ჩაეცინა..-მზად იყავი,მაგრამ..
არც იმდენად,რომ
დროის გასვლის შემდეგ არ გენანა..
-ხმაში გულწრფელობა,სითბო და,მოწიწება გარეობა.სიტყვებს არჩევდა და ისე მიხსნიდა.ფრთხილად და მოზომილად.
-საყვარელი ქალისთვის სიამოვნების მინიჭება მამაკაცისთვის კიდევ უფრო სხვა საფეხურია ვიდრე ქალისთვის.
ამას ჩვენ უფრო მძაფრად აღვიქვამთ.
ჩემს ხელებში დნებოდი,ამან წამით მეც გამითიშა გონება,თუმცა,
შენთან შედარებით გამოცდილება მაქვს.-ეცინება.პასუხად მუჯლუგუნს იღებს,წარბებს ვკრავ და ვუბღვერ.
ჩემი რეაქცია ახალისებს.
მოწყვეტით მკოცნის ტუჩებზე და მიღიმის.
თვალები უციმციმებს.
ისევ მის მკლავებში მაბრუნებს.
-ნუ ბრაზდები და,არ გაბედო თავი რამეში დაიდანაშაულო.მე გამოგიწვიე და პასუხისმგებლობაც მე მეკისრებოდა.
შენ ვერც კი წარმოიდგენ ჩემთვის შენი იმ მდგომარეობაში დანახვა რას ნიშნავდა.
ათასჯერ მეტად დავრწმუნდი,რომ ის რისკები,რაც გავიღეთ,ზუსტი და სწორი იყო.
თან,გავიგე,რომ აი აქ,ხალი გაქვს და ეს ძალიან სექსუალურია.-ალმაცერად მიკრავს თვალს და მსუბუქად მიჭერს ხელს უკანალზე.
მის მკლავებში მაგრად ვიყავი გახვეული.
მთელ ტანზე თითებით ნაზად მეფერებოდა და მის სიყვარულში ათასმაგად მარწმუნებდა.
წარმოუდგენლად იდეალურიადამიანი იყო,ამაში ამღამითაც დამარწმუნა.
ცოტა ხანში ადგა,
სიგარეტს მოუკიდა,
მთვარის შუქზე მისი სხეული უზადოდ მიმზიდველი და სასურველი იყო.
ჩემი თავი უხამს ფიქრებში რომ გამოვიჭირე,თავი გავაქნიე და მის გვერდით,სიგარეტს მეც გავუკიდე.
მთელ ტანში სასიამოვნოდ მომედო ნიკოტინის გემო.
ასეთი სასიამოვნო თამბაქო არასდროს ყოფილა.
გასვიანმა ეგრევე გამფაქტა და ისე გაეცინა,სულ გავაფრინე.
-შენ აზრზეც არ ხარ სექსის შემდეგ რა გემოაქ თამბაქოს..
____
ის კვირა წარმოუდგენელი ემოციებით,განცდებით,უამრავი თავგადასავლებით იყო დატვირთული.
რაჭა მის სილამაზეს ხელგაშლილი,გულღიად გვინაწილებდა.
ყველაფერი ზედმეტად იდეალურად იყო.
გასვიანი იმ ღამის შემდეგ,რადიკალურად სხვა მეჩვენებოდა..
ვგრძნობდი,კიდევ ერთი კარები რომ შევხსენით.
უფრო თავისუფალი ურთიერთობა ჩამოგვიყალიბდა და ეს ფაქტი საერთოდ არ მიქმნიდა უხერხულობას.
რაჭაში ყოფნის მერვე დღეს ვითვლიდით.
საღამო ხანიიყო..
ჩვენთან ისევ გრილოდა და ისევ უჩას მოსაცმელი მეცვა.
ჩვენს ფანჩატურში ვისხედით ყველა.
ყველაფერზე ვლაპარაკობდით,ყველაფერს ვთამაშობდით.
პატარა,ოჯახურ გარემოში, თავს თავისუფლად,ლაღად ვრძნობდი.
ნანუკას თხელი პლედი შემოეფარა და ლაშას მიყრდნობოდა.
გიო და უჩა ისეთ თემაზე საუბრობდნენ,ყურადღებასაც არვაქცევდი.
მხოლოდმის მოალერსე თითებზე ვფიქრობდი,
არასდროს რომ
არ მიშვებდა ხელს.
მარიშკა მისი კურსელის ამბავს მიყვებოდა,
უჩას ტელეფონმა რომ
დარეკა.
ეკრანს რომ დახედა წამოდგა და მოშორებით განაგრძო საუბარი.
არ გავამახვილე ყურადღება,მაგრამ,რომ
შემობრუნდა და სახეზე სინანული ეხატა,
გულმა რეჩხიმიყო.
ასეთი სახე მხოლოდ მაშინჰქონდა,როცა წასვლა უნდოდა.
ძლივს გადავყლაპე კისერში გაჩხერილი უდიდესი ბურთი.
არ შევიმჩნიე,მაგრამ ,მისმა თვალებმა
მაინც გამფაქტეს.
სახლისკენ დაიძრა,ვერ გავყვებოდი.
გაყინული ვიჯექი ერთ ადგილას და ნანუკას უამრავ კითხვას თავს ვარიდებდი.
ნახევარ საათში ჩალაგებული ჩემოდნით გამოვიდა და მოგვიახლოვდა.
საჯარო ბოდიში მოიხადა,მოკლედ პასუხობდა ბიჭების კითხვას.
არც ჩაძიებულან,ყველამ იცოდა,უჩას ცვალებადი გრაფიკი.
მხოლოდმე ვიჯექი ხმისამოუღებლად,
აქ და ახლა მხოლოდ მასთან ყოფნა მინდოდა,
ის კი,მოულოდნელად მიდიოდა.
-ტას,გამაცილებ?-ხმაში თხოვნაც და მოთხოვნაც იკითხებოდა.
უკან გავყევი.
ვკანკალებდი.
არც უჩა იყო კარგ განწყობაზე,
წარბები შეეკრა და ხმა დაძაბული ჰქონდა.
მანქანასთან მივედით,ბარგი საბარგულში ჩადო
-დილა რომ იყოს,არ წავიყვანდი ტასო,ძალიან მეჩქარება პირველივე რეისით უნდა გადავფრინდე.
-უჩა,მაგაზე ვფიქრობ შენი აზრით?-ხმა გამციებოდა..
ჩქარი ნაბიჯით მომიახლოვდა,ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და,როგორც ჩვეოდა,თვალებში ძალიან დიდხანს,ღრმად ჩამაცქერა.
იქ ალბათ იმედგაცრუებას და ტკივილს უყურებდა..
-როგორც კი ჩავალ,დაგირეკავ.
ნუ მიბრაზდები,ესე არ გამიშვა,ხომ
იცი,ფიქრად გამყვება.-ვეცადე,მაგრამ,გული ვერ გამოვიკეთე,ამ ზაფხულს,ყველაზე მეტად არ მეთმობოდა.
-მალე ჩამოხვალ?-ხმა გამიტყდა,ვერც მივხვდი,როდის ავტირდი.
მისი თითებით მწმენდდა ცრემლებს,
სახეს მიკოცნიდა და დიდხანს მეჩურჩულებოდა..
შესამჩნევად დამამშვიდა,
მისი გავლენა გამოიყენა ჩემზე..
-როგორც კი შევძლებ,იმდღესვე ჩამოვალ.
მთავარია იმაზე არ მაფიქრო,რომ
აქ ცუდად ხარ და ვერ უძლებ.
თუ ასე იქნება,ვერც მე ვერ შევძლებ.
რომ
მეცოდინება,რომ გაძლიერდი,საქმეს უფრო ჩქარა გავაკეთებ და ,
მალეც დავბრუნდები.
ასე რომ,ახლა გაიღიმე,მაკოცე და გამიშვი აქედან.-მისი თბილი,ჩემეული მზერით მომავლო ბოლოს თვალი და გამეცალა..
გაყინული დიდხანს ვიდექი ეზოში.
არღაც უჩას მოსაცმელი მათბობდა და აღარც სიგარეტის კვამლი.
ისევ ნახევრამდე დაყვანილი კოლოფი დამრჩა მისგან და ,
მითვისებული მისი მოსაცმელი.
იმ დღეს,მისი წასვლით,ჩემი ზაფხულიც დასრულდა..
____
იმაზე მეტად გამიჭირდა მისი წასვლა,
ვიდრე წინათ.
რაჭიდან რომ ჩამოვედით და ბინასთანმისი მანქანა დამხვდა,
გავგიჟდი.
დილით მიეყვანა და დედასთვის დაეტოვებინა გასაღები.
შევიშალე ლამის.
არ გავდა ადამიანს.
დროზე ადრე დასრულებული არდადეგებისთვის ბოდიშებს ვუხდიდი ბავშვებს.
მარტო არ გამომიშვეს,
უმისოდ კი აღარ მიღირდა არცრაჭა და არც დასვენება.
ის ღამე ნანუკამ
და მარიშკამ სიიცილში გადამატანინეს,
მაგრამ,დავრჩი თუარა მარტო ჩემს თავთან,
ის,პირვანდელი პანიკადა ნერვული სტრესი ისევ დამიბრუნდა.
მეგონა საღამოს დამირეკავდა,თუმცა,ისე გადავათენე,მისგან სიტყვაც არ მსმენია.
დილით სამზარეულოში დავხვდი დედას.
ჩემი თვალები რომ
დაინახა,მზერა ამარიდა.
ყავას იკეთებდა,ორი ფინჯანი გაამზადა.
უკვე მესამეს ვსვამდი დილის შემდეგ.
-ასეთი სიყვარული,სიგიჟეა ანასტასია..-სრული სახელით რომ მომმართა,თვალები ლამის გადმომიცვივდა.
-მეც მყვარებია და მიყვარს,დღემდე მიწევს მისი გაცილება და დახვედრა..
მაგრამ,იმას,რასაც შენ საკუთარ თავს უკეთებ,არ შეიძლება.
საკუთარ თავსაც ინადგურებ და მას ხომ საერთოდ.
დაეხმარე ადვილად დაძლიოს სიშორე.
შენ თუ არ დადექი მყარად,მამაკაცი ყოველთვის სუსტია..
შენ შეიძლება თავს მხნედ გაჩვენებს,მაგრამ,საყვარელ ქალს მოშორებული კაცის გული ყოველთვის განახევრებულია..
ეს ასეა.
შეიძლება შენ ვერიგრძნო,მაგრამ,მას შენზე მეტად გაუჭირდება ყოველთვის..
შენ ახლა იწყებ ამის გაცნობიერებას და გადატანას,მე კიდევ 25 წელია მიწევს დავანახო მას,და დავარწმუნო,რომ მის გარეშე,მისგან შორს,აქ კარგად ვარ.
ამას თუარ შეძლებ და საკუთარ თავს ვერ გადააბიჯებ,ისე დაკარავ,ვეღარც დაიბრუნებ.
დავდუმდი.
გაოცებული ვუყურებდი მის აწყლიანებულ თვალებს,თუმცა,მკაცრ მზერას.
ალბათ ეს მჭირდებოდა,
რომ საკუთარ თავში ძალა მომეძებნა.
რომ გავძლიერებულიყავი და ერთიპატარა,მტირალა გოგონა გზიდან ჩამომეცილებინა.
ძალა შემემატა.
თითქოს,
გულიდან ძალიან დიდი სიმძიმე მომცილდა..
იმდღის შემდეგ,
სულ სხვა,
რადიკალურად შეცვლილი ანასტასია დაიბადა და ვიგრძენი გასვიანის კმაყოფილებაც.
მიუხედავად იმისა,რომ ყურადღება არ გაუმახვილებია,
მის თვალებში სულ
სხვა ემოციებს ვკითხულობდი.
უფრო ხალისიანი,თავისუფალი იყო მისი საუბარიც და თვალებიც.
ამან თითქოს დისტანცია უფრო შეამცირა..
საკუთარი სიძლიერე და მისი გაძლიერებაც უსაშველოდ მიხაროდა.
მისი წასვლიდან თვე ნახევარი გადიოდა.
ოქტომბრის პირველი რიცხვები მის სილამაზეს გრილი წვიმით გვიჩვენებდა.
აივანზე ვიყავი,
პუფში,
სიგარეტს ვეწეოდი და გასვიანს ველაპარაკებოდი.
ხვალ ჩემი დაბადების დღე იყო.
სიმართლე ვთქვა,დაგეგმილი არაფერი მქონდა.
თუმცა,დედას უკვე ტორტი გამზადებული ჰქონდა.
ეს ჩვენიპატარა ტრადიცია იყო,
დედა ყოველ წელს,ყოველთვის ხილის ულამაზეს ტორტს მიკეთებდა.
12 ხუთ წუთში შესრულდებოდა,
მისი მომლოდინე თვალები მაგიჟებდა.
ჩემს მაგივრად ცმუკავდა და საათს წამდაუწუმ დაჰყურებდა.
-დაბადების დღეს გილოცავ,ტას!-როგორც იქნა,პირველმა
მომილოცა.
გავიბადრე.
მადლბა მოვუხადე.
-ხვალ საღამოს ბევრი წუწუნის გარეშე,რესტორანი დავჯავშნე და აუცილებლად აღნიშნეთ.
უარი არ მიიღება!ვინცგინდა,წაიყვანე.-თვალი ჩამიკრა და გამიღიმა.
ყოველთვის მაოცებდა მისი საქციელები.
ვალში არც ახლა დამრჩა.
ძალიან გამიხარდა და უშაშველოდ მესიამოვნა მისი ყურადღება.
მალევე დამემშვიდობა.
გადაღლილი იყო და დასვენება სჭირდებოდა.
როგორც კი გათიშა,
დედა შემოვიდა აციმციმებული ტორტითხელში, თავზე სადღესასწაულო ქუდით და სიმღერით.
მხოლოდ ერთი რამ ჩავუთქვი,
უზომო ბედნიერება უჩა გასვიანთან ერთად!
___
საღამოსთვის განსაკუთრებულად მოვემზადე.
ჩვენ ყველა,დედასთან ერთად რვისთვის სუფრას ვესხედით და საღამოს ვიწყებდით.
სრულ ბედნიერებას უჩას არ ყოფნა უშლიდა ხელს.
უმისობა დღეს განსაკუთრებულად ვიგრძენი,
თუმცა,ხასიათის გაფუჭების საშუალება თავს არ მივეცი.
ვიღიმოდი და მილოცვებს ვიღებდი.
ბედნიერი საღამო იყო.
პოზიტივითა და სიხარულით დატვირთული.
ცხრა ხდებოდა რესტორანში უამრავმა ადამიანმა სვლა რომ დაიწყო.
გაოცებისგან ხმას ვერ ვიღებდი,
დედას ეღიმებოდა,
მე გაშეშებული მხოლოდ იმას ვახერხებდი,
ჩემკენ წამოსული ადამიანებისთვის ვარდი გამომერთვა.
უსაოცრესი და ულამაზესი სანახაობა იყო.
თვალები ისე მეწვოდა,
თითქმის ვეღარაფერს ვხედავდი.
ბედნიერებისგან მეტირებოდა,
მაინც გავტყდი.
ყველაზე მეტად ახლა გამაოცა.
ხალხი კი,არ ილეოდა..
ღიმილით მოჰქონდათ ულამაზესი მუქი შინდისფერი ყვავილი და მილოცავდნენ.
ბედნიერებისგან შევივსე და სუნთქაც გამიჭირდა.
საბოლოოდ მაშინ გავტყდი,
ბრბო გასვიანმა რომ გაარღვია.
დავიყინე.
ერთდროულად შემცივდა და დამცხა.
ვგრძნობდი გული როგორ მიცემდა და თვალები როგორ მებურებოდა.
არაამქვეყნიურად სიმპათიური იყო.
პიჯაკი დაბპერანგი ისეუხდებოდა,თვალები ვერ მოვწყვიტე.
თავისი და ჩემი,შეპარული ღიმილით მოიწევდა ჩემკენ და თვალებით მელაპარაკებოდა.
ვიღიმოდი,
ვიცინოდი,
ერთი სული მქონდა როდის მოვიდოდა და მოვეხვეოდი.
ერთი ცალი თეთრი,ულამაზესი ვარდი მომაწოდა.
-ტას.-თვალი ჩამიკრა.მისი ეს ჟესტი მაგიჟებდა.
-უჩა!-გამოვაჯავრე,ვცმუკავდი და ალმაცერად ვუცინოდი.
მერე ერთდროულად იმდენი რაღაც მოხდა,
თავბრუ დამეხვა.
ჩემს თავს სადღაც შორიდან
რომ
შევხედე ვტიროდი და დაჩოქილ გასვიანს თანხმობის ნიშნად თავს ვუკრავდი.
ისეთი ოვაცოები იყო,ჩემი ემოციები რა მოსატანი იყო.
ნანუკა ქვითინებდა და ლაშას ეხუტებოდა.
დედას ბედნიერი ღიმილი გადაჰკროდა სახეზე,
თვალები უბრწყინავდა...
მე ისევ მონატრებულ გასვიანს ვეხუტებოდი და არ ვცილდებოდი.
ბეჭედი არათითზე ისე მომწონდა,თვალს ვერ ვწყვეტდი.
სრულ ბედნიერებას განვიცდიდი.
მთელ სხეულში ქარიშხალივით დაჰქროდნენ პეპლები,
გასვიანი კი ისევ თითებზე მეფერებოდა და თვალებიდან უდიდეს სიყვარულს მჩუქნიდა.
____
სიყვარული-როგორც ცალკე აღებული გრძნობა,უამრავ ემოციას მოიცავს..
როცა გიყვარს,
ერთდროულად სამ სხვადასხვა ფაზას განიცდი.
მუდმივ მონატრებას.
მუდმივ პასუხისმგებლობას.
მუდმივ შეხების სურვილს.
გასვიანი ჩემს ცხოვრებაში ის ძალა იყო,
რომელმაც ჩემი შინაგანი ყველა თვისება შეკრიბა და ამაფეთქა.
მასწავლა მონატრება,პასუხისმეგლობა და მინიმალური შეხებით უდიდესი სიყვარულის გამოხატვა.
გასვიანი იყო,არის და იქნება ის ღერძი,
რომელზეც სიყვარული ტრიალებს და ,
დიახ,
მე ის იდეალური ადამიანი ვიპოვე,რომელიც ჩემთვის იყო გაჩენილი.
____
ჰაი,მომენატრეთ.
წერის პროცესში,განტვირთვის დროს ,ეს შემომეწერა უცებ და,
რომარ გამეზიარებინა,ვერ მოვითმენდი.
საერთოდ,წერის პროცესში,ჩემიც და,სხვისი პერსონაჟიც შემყვარებიამაგრამ,
აი, უჩა გასვიანმა გამაგიჟა!
სიჩქარეში შეცდომები მექნება,მაპატიეთ.ტელეფონში ვწერე დაპატრა კლავიატუაზე რა ასო რის მაგივრად მიწერია,წარმომიდგენია..
მოკლედ,
ბევრი რომარ ვილაპარაკო,
წაიკითხეთ,
ისიამოვნეთ და,
კრიტიკა-შეფასებებით გელით.
თქვენი:ანასტასია
(პ.ს სათაურზე ძალიან ბევრივიფიქრე და მგონი ისეთიც არ გამოვიდა,როგორიც მინდოდა...)