*^*^*^*


"ღმერთო, ყველაფერი შენი ბრალია დედა, ამხელა ქორწილი რა საჭირო იყო, მითუმეტეს ნამდვილი არც არის, ეს კაბა კიდე მხუთავს აქედან ალექსანდრე მიშლის ნერვებს, არა მაინც და მაინც ასეთი ქმარი რატო შემხვდა მე? მე მეგონა ბუნჩულა იყო ქონების გამო ყველაფერზე წამსვლელი და მამიკოს და დედიკოს ბიჭი მაგრამ ასეც არ ყოფილა, თურმე საკუთარი მიზნები ჰქონია ეს ქორწილიც ამიტომ გადაიხადა, მამამისს კი ჰგონია, რომ ქონების გამო აკე..."
-რა ხდება ნუცა?
-რა უნდა ხდებოდეს?
-რა ვიცი ისეთი სახით იყურები თითქოს არ გიხარია ჩვენი ქორწილი
-შენ ხომ რასამბობ თვალები გაქვს გაბრწყინებული
-კიდევ კარგად ვარ შენ რომ მიზიხარ გვერდით
-არც მე ვარ კარგ მდგომარეობაში, მაგრამ ჩემზე უკეთესი მეტი ვერავინ დაგიჯდება
-ეგრეც ნუ იფიქრებ _ თვალი ჩაუკრა და ღვინო მოსვა, ტუჩები გაილოკა და თქვა - ვიცი რომ ჩემზე უკეთესს ვერავის შეხედავ მაგრამ მაწუხებს შენი მზერა
-იდიოტი
-გავიგე, თითქოს დეჟა ვუ მაქვს
-დებილი, იმიტომ ვთქვი რომ გაგეგო, სხვათაშორის მეც
-კარგი კიდევ ექვსი თვე აგიტან
-ამიტანს ბიჭი, აქეთ მადლობა უნდა გადამიხადო მე რომ გიტ... მოიცა რა თქვი? ექვსი თვეო? რა ექვსი, აბა ერთიო? _გაკვირვებული თვალებით იყურებოდა და დედამისს ეძებდა
-ახლა არ მითხრა, რომ არ იცოდი
-სისულელეა მატყუებ ხო?
-არა, შენ რა მართლა არ იცოდი? მოიცა ვინ გითხრა ერთი თვეო?
-დედამ.. ოხ ნინოო_ უცებ ფეხზე წამოდგა და დედამისისკენ წავიდა


*^*^*^*

-გამარჯობა, ქალბატონო ნინო, როგორ ბრძანდებით
-კარგად თავად, აი ეხლა ნუცაც მალე მოვა
-ნინოოოოო ჩემი ლეპტოპი შენ აიღეე? მოგკლაავ გეკითხა მაინც _ ბოლო ხმაზე კიოდა ოთახიდან
ნინომ უხერხულად გაუღიმა ალექსანდრეს და მშვიდად დაუძახა
-აჰ შვილო კი აქ არის ლეპტოპი
-საერთოდ არ წავალ ეხლა სად დამეკარგა კაცო ჩემი ტელეფონი _ უცებ გამოვიდა ოთახიდან და პირდაპირ ალექსანდრეს შეეჩეხა თვალებით
"ეს არის საქმრო? უიმე მე კიდე ვიღაც ღიპიანი სათვალიანი ტიპი მეგონა, უჰჰ გაავრჩი არა თვითონ კარგი გარეგნობა აქვს მწვანე თვალები ყავისფერი თმები და წარბები სწორი ცხვირი და დიდი ტუჩები აქვს და აშკარად ნავარჯიშები სხეული"
-ალექსანდრე შვილო ყავა ხომ
არ გინდა
-არა იყოს გმადლობთ უბრალოდ წყალს დავლევ თუ არ შეწუხდებით
"თავაზიანობის განსახიერება" თვალები აატრიალა ნუცამ
-კარგი _ გაუღიმა და სამზარეულოში გავიდა
-სხვათაშორის ჩემს ტელეფონს აზიხარ
-ჯერ სახელი მაინც გეკითხა
-ვიცი
-ვაა საიდან? _ გაეღიმა ალექსანდრეს
-წეღან დედამ თქვა
ალექსანდრეს ღიმილი სახეზე
შეაშრა როდესაც ტელეფონის ზარი გაიგო, ვინ დაურეკავდა ყველაზე არასაჭირო მომენტში? რა თქმა უნდა უჩა აივანზე გავიდა და უპასუხა
-რა გინდა _ შეუღრინა მას
-არა
-არა, არ მცალია
-ნუცასთან ვარ
-ჩემს საცოლესთან
-კი ეგაა
-დავაი ეხლა
მართალია გარეთ იყო მაგრამ ყველაფერი გაიგო ნუცამ
როცა შემოვიდა ალექსანდრე ეჭვისთვლით შეხედა
-აი შვილო წყალი
-მადლობა დიდი
"დაიცა ეს ამდენი ხანი წყალს ასხამდა? ოხხ დედაა"
-და ჩემი ტელეფონი სად არის?
-შენს ოთახში იქნება _ ნუცას შეხედა და შემდეგ ალექსანდრეს გაუღიმა
-არ წავიდეთ ნუცა?
-სად
-შვილო წაყევი რაში გაინტერესებს სად მიჰყავხარ
-ჯერ ჩემს სახლში გადმოცხოვრდი და ახლა მიკონტროლებ რა ვქნა? არ მოგბეზრდა ეს თამაში ვითომ კარგი ურთიერთობა გვქონდეს _ არაფრისმთქმელი თვალებით უყურებდა დედამისს _ ჩემი ტელეფონი შენ აიღე?
-კი-მეთქი არ გითხარი? მაღვიძარა გამოვრთე და კარადაში შევინახე, რომ სამსახურში არ დაგერეკა
-ერთი წუთით დამელოდე შენ _ თითი ალექსანდრესკენ გაიშვირა და შეხედა, შემდეგ კი ნინოსკენ შემობრუნდა და უთხრა _ შენ კიდე სახლში როცა მოვალ აქ აღარ იყო გასაგებია?
თავის ოთახში შევიდა ტელეფონი და ჩანთა აიღო, ალექსანდრეს გვერდი აუარა და იქიდან დაუძახა
-წავედით
-ნახვამდის ქალბატონო ნინო
-კარგად შვილო



*^*^*^*


-დედაშენთან ცუდი ურთიერთობა რატომ გაქვს?
-კაფეში შევიდეთ და იქ მოგიყვები თან მშია დილით არაფერი არ მიჭამია
-კარგი
ფანჯარაში იყურებოდა და
ხანდახან ალექსანდრესკენ აპარებდა ხოლმე თვალს ბოლოს ალექსანდრემ გამოხედა და უთხრა
-ვიცი, რომ ჩემზე უკეთესს ვერავისს შეხედავ მაგრამ მაწუხებს შენი მზერა
-იდიოტი
-გავიგე
ერთი ამოიხვნეშა ნუცამ და ისევ ფანჯარისკენ შებრუნდა
კაფეში შევიდნენ და ყავა და ნამცხვარი აიღეს, ცოტა ხანში კი ნუცამ დაიწყო
-მოკლედ პატარა რომ
ვიყავი 12 წლის მამაჩემი გარდაიცვალა, დედაჩემს ფინანსურად უჭირდა ამიტომაც ზოგჯერ 3 სამსახურში ერთად მუშაობდა ხოლმე, 15-16 წლის ასაკში მეც დავიწყე კაფეში მიმტანად მუშაობა მიუხედავად ამისა სსკოლა არასდროს გამიცდენია და კარგადაც ვსწავლობდი მალე როცა ფული კაგად შევაგროვეთ ახალ ბინაში გადავედით საცხოვრებლად დიდი არ იყო თუმცა ძალიან კომფორტული იყო. ასეთი წესი გვქონდა მამას სასაფლაოზე ორივე ერთად ყოველ კვირას დავდიოდით. ბოლო დროს უკლო სასაფლაოზე სიარულს შემდეგ კი არასდროს აღარ მოდიოდა ხოლმე. რამდენიმე დღეში როდესაც სამსახურიდან დაღლილი დავბრუნდი და ნაწყენი იმიტომ რომ სამსახურიდან გამომაგდეს არანაირი მიზეზის გამო, სახლში მესმის დედაჩემის და ვიღაც კაცის სიცილი და საუბარი შევედი და ასე მითხრა აი შენი ახალი მამა გაიცანიო. იმაზე კი არ გავბრაზებულვარ ტომ ჩემს ზურგს უკან იქორწინა განა რას ვეტყოდი ჩემთვის რომ ეთქვა _ ცოტა ხანი შეისვენა ა გააგრძელა _ იცოდა რომ მამა ყველაზე და ყველაფერზე მეტად მიყვარდა და ამ სიტყვებმა გამაღიზიანა "ახალი მამა" გავბრაზდი და სახლიდან გავვარდი ორი დღე სასაფლაოზე მეძინა და ვტიროდი. მაშინ ფულს ერთად ვაგროვებდით და ჩემი ფულიც მას ჰქონდა დაახლოებით ხუთი ათასი ლარი იყო ჩემი ნაშოვნი მივედი მასთან და მოვითხოვე, რომ ის ფული ჩემთვის დაებრუნებინა მაგრამ ცივი უარით გამისტუმრა და მითხრა, რომ სანამ ახალ მამას არ მივიღებდი, ფულსაც ვერ ვეღირსებოდი რა თქმა უნდა წამოვედი და სამკერვალოში დავიწყე მუშაობა შემდეგ კი ჩემიი ბიზნესიც გავაკეთე. არასდროს არ დაურეკია არასდროს. ახლა კი როცა გაკოტრდა და გაიგორომ მის შილს არ უჭირს ახლა მოუნდა დედობა. არც კი ვიცი ამ ქორწინებაზე რატომ დავთანხმდი
-ვწუხვარ მამაშენის გამო, შენს გამო კი არა ეს ცხოვრება რომ არ გამოგევლო ახლა ასეთი ძლიერი არ იქნებოდი _ გაუღიმა და ჩაეხუტა, ნუცამაც მოხვია ხელები და იჯდნენ ასე

მგონი ეს იყო მათი პირველი და უკანასკნელი მშვიდობიანი საუბარი



მადლობა რომ კითხულობთ ძააალიან მახარებთ თქვენი თბილი კომენტარებით წინაზე რა შეცდომებიც იყო მგონი გამოვასწორე ამ თავში და თან უფრო დიდია გელით გელით მოგელით <3