-ერეკლე! ერეკლე! თითქოს არ ესმოდა ჩემი ხმა,დაგეშილივით ქშინავდა ჩემს სხეულზე.
-გაჩერდი ერეკლე!ძალა მოვიკრიბე და უხეშად გავწიე გვერდით.არ გაქვს ამის უფლება,თავი დამანებე,გამიშვი.
-და შენ ყველაფრის უფლება გქონდა რაც გააკეთე ელენე?
ჩემთვის მას ელენეთი არასოდეს მოუმართავს,თან ესე უხეშად და ცინიკურად,თითქოს ელენე კი არა ვიღაც გატეწარი ადამიანი ვყოფილიყავი მის წინ,ან რატომ გიკვირს იმის მერე რაც გააკეთე ელენე?იგივე ინტონაციით გავუმეორე ჩემს თავს ბოლო სიტყვა.
-რატომ არ გაგიკვირდა,რატომ არ გეუცხოვა როცა ამ ნიღბიანი ადამიანის უკან მე აღმოვჩნდი ელენე?!
-გამიშვი გთხოვ,ჩემს შვილს ვჭირდები,დედაჩემს ვჭირდები...
-ნიკას,ნიკას არ ჭირდები ელენე?არ დამამთავრებინა სათქმელი.
-მასაც..
-და მე? მე როცა ყველაზე და ყველაფერზე მეტად მჭირდებოდი მაშინ სად წახვედი.თუ დამავიწყდა ,ბოდიში ჩვენი სამწლიანი ურთიერთობის მერე მიხვდი რომ თურმე არ შეგეძლო ჩემთან ყოფნა და არ გყვარებივარ ხო? ცოტათი მაინც არ შეგეცოდე,ცოტათი მაინც არ შეგებრალა ავადმყოფი ,განწირული ადამიანი,რომელსაც სიცოცხლის სურვილი გაუღვივე და მერე შენი ხელითვე მოკალი
-რა აზრი აქვს ახლა ამ ყველაფრის თქმას და ახსნას ერეკლე? რაც მოხდა წარსულია და ვერაფერს შეცვლი.
ვეღარანაირ ემოციას ვერ ვგრძნობდი,გული და გონება გაყინული მქონდა და ჩემი სილუეტი უბრალოდ ნათქვამს ისმენდა მაგრამ გაანალიზებას ვერ ახერხებდა.
-რა გინდა ჩემგან,შვიდი წლის მერე რა გინდა ჩემგან?
-იცი რატომ ვიბრძოლე? იცი რატომ გადავრჩი? რომ პასუხი მეგებინებინა შენთვის ყველაფერზე,თითოეულ მოყენებულ ტკივილზე.შვიდი წელი ვიბრძოლე იმ დღისთვის შენთვის რომ მეთქვა გადავრჩი თქო.
მხოლოდ ერთ ადგილს მივჩერებოდი და ისიც კი არ ვიცი რამე ემოცია იკითხებოდა თუ არა ჩემს სახეზე.
-ერეკლე გამიშვი!
-იცი როგორი ცარიელი ვარ?აღარანაირ ემოციას არ აღძრავ ჩემში,არც სიყვარულს,არც სიხარულს,აღარც სინანულს.საერთოდ არაფერს,სრული სიცარიელეა იქ სადაც ადრე ყველაფერი იყო,ყველა ფერი.ისიც კი არ ვიცი ალბათ უნდა გაპატიო კიდეც,მაგრამ რომ არც გაპატიო ამით არაფერი შეიცვლება.
ჯიბეში ჩაიყო ხელი და ხელისგული თვალწინ გადამიშალა.
-გახსოვს ელენე?ეს დღე გახსოვს?
.......
-ერეკლე შემომხედე გთხოვ,ყველაფერი კარგად იქნება.ლეიკემია არ არის ისეთი დაავადება,რომელსაც ამ საუკუნეში ვერ დაამარცხებ.განიკურნები და ყველაფერი კარგგად იქნება,მე შენს გბერდით ვიქნები და ერთად ვიბრძოლებთ უკეთესი მომავლის შესაქმნელად გესმის?
-•შენ ვერ გაგიმეტებ ელე ამ ტვირთის ზიდვისთვის.ცხოვრებას ვერ დაგიმძიმებ,ვერ გაგიმეტებ გესმის?აზალგაზრდა ხარ,სიცოცხლით სავსე,ლამაზი,ნათელი მომავალი გაქვს , ჩემი ცხოვრების გასავლელი.მძიმე დღეები კიდე მაგ სინათლეს დაჩრდილავს და გააქრობს გესმის?
-ერეკლე ბევრჯერ გითხარი და კიდევ გიმეორებ,მე არსად არ წავალ,უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ,მიყვარხარ და მთელი სიცოცხლე დაველოდები იმ დღეს,როცა ყველა ტკივილი უკან დარჩება და ბესნიერები ვიქნებით.აღარ მითხრა რომ უნდა წავიდე და ესეთ დროს მარტო დაგტოვო,მე შენ მჭირდები და შენ მე გემსის? ორივე ერთად გადავრჩებით!
-არ შემიძლია,ამ ბრძოლაში განწირული ვარ,მხოლოდ ჩემი შემოსავალი მკურნალობის მეათედსაც ვერ გასწვდება,ხვდები რაზე მომყვები და საად?
-სახელმწიფო და საქველმოქმედო ორგანიზაციები არსებობს,რონლებიც ადამიანებს ეხმარებიან და მკურნალობას აფინანსებენ,კარდაკარ და ფეხდაფეხ შემოვივლით თითოეულ მათგანს და ჩვენ ყველაფერს შევძლებთ.
დაახლოებით ორი თვე დაგვჭირდა რაც კი რამე ფონდი არსებობდა ქვეყანაში ყველგან მისასვლელად და მკურნალობის დასაფინანსებლად,მაგრამ ფულის ნახევრამდე ძლივა მივედით.მეორე ნახევრის შესაგროვებლად კი უკვე ყველანაირი რესურსი ამოწურული იყო,ერთის გარდა.
.....
როცა ვითომ ყველაფერი
მეგობრობით დაიწყო,
მე გითხარი ოღონდ ახლა
პრანჭვა აღარ დამიწყო,
შემიყვარდა ერთი გოგო
პატარა და ცისთვალა,
მისმა თავმა უსასრულო
ღამეები მიითვალა.
გაგიკვირდა თითქოს შეცბი
ნუთუ ეს ის არისო?
შეგეშინდა გამოუცდელს
ვეღარ მიხვდი რაიყო.
გამომიტყდი სიყვარულში
და წვალებაც დაიწყო,
ჩემმა გულმა ამ დღის მერე
ძგერა უფრო ამიწყო.
როცა გიყვარს ცამდე აღწევ
მიწაზე კი ცოტა აფრენ,
მოზღვავებულ ცისკარ გრძნობებს
ჰორიზონტის იქით აფრქვევ,
ემოცია,გრძნობა,განცდა,
თვალზე ცრემლი,თითქოს მწველი
და ჩემი ხმა,მუხლი ცალად:
გამომყვები ელე ცოლად?
-ვერ წარმოიდგენ იმ დღისთცის როფორ ვემზადებოდი ელენე.აი აქ ამ სახლში ყველაფერი,თითოეული დეტალი საკუთარი ხელით მოვამზადე რომ ჩვენთვის ორივესთვის დაუვიწყარი ყოფილიყო,ჩემთვის ნამდვილად გახადე ეს დღე დაუვიწყარი,იმიტომ რომ ცოლობაზე უარი მითხარი,არ ვარ მზად ამ ტვირთის ზიდვისთვის,მუდმივად საავადმყოფოს კარებს ვერ ვიქნები გამოკიდებულიო.ადექი და ზურგი მაქციე,ლეიკემიაზე ადრე შენ მომკალი იმ დღეს გესმის?
-გაჩუმდი გთხოვ,ვეღარ ვუძლებ.გაჩუმდი გეხვეწები!ქვითინი უკვე ღრიალში გადამეზარდა.მინდოდა უკვალოდ გავმქრაიყავი.
-შენ მოსმენილს ვერ უძლებ ელენე და მე განვიცადე ეს ყველაფერი,წახვედი და თან წაიღე მთელი ჩემი სიცოცხლე.როცა გეუბნებოდი წადი,ვერ გაგიმეტებ ჩემ დაავადებასთან ერთად იცხოვრო მეთქი,მაშინ დამარწმუნე და იმედი ჩამისახე რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა.რწმენასთან ერთად იმედიც რომ მომემატა ზუსტად მაგ დროს მაქციე ზურგი და წამში მომკალი,ვიდრე დაავადება მომიღებდა ბოლოს.მაშინ რომ წასულიყავი,იმედამდე და რწმენამდე,ესე არ მეტკინებოდა როგოც მათ მერე.ვფიქრობდი ლეიკემია მომკლავდა თუ შენზე ფიქრი სულ ერთი იყო რომელი რომელს დაასწრებდა.მეორე დღეს საავადმყოფოდან დამირეკეს და მითხრეს რომ ჩემი მკურნალობა დაფინანსდა და შემეძლო მეორე დღესვე დამეწყო.პორველირაც აზრად მომივიდა შენთან დარეკვა იყო.მაგრამ შენ არ მიპასუხე.მეტი აღარც მიცდია.შენ ფეხებზე დამიკიდე ისე რომ ამ წლების მანძილზე ერთხელაც არ დაინტერესდი მკვდარი ვიყავი თუ ცოცხალი.წახვედი და ყველაფერი წაიღე:იმედები,განცდები,სიყვარული...-ვეღარ შეძლო გაგრძელება,ხმა ჩაუწყდა ტირილისკენ მიმავალი.
-მე იმაზე მეტი წამოვიღე შენგან რომ ვერც კი წარმოიდგენ ერეკლე.ჩურჩულით ვთქვი.მაგრამ მაინც გაიგო.
-ხო იცოდი რომ მოვკვდებოდი შემი წასვლით და მაინც წახვედი.უპასუხო ზარის შემდეგ დიდხანს ვიფიქრე მიღირდა თუ არა მკურნალობის დაწყება და ცხოვრების გაგრძელება უშენოდ,რომელსაც თურმე არ გაგაჩნდა საკმარისი სიყვარული ჩემ მიმართ,რომ ამ ბრძოლაში გამომყოლოდი.ეს ბეჭედი რომ ვიყიდე მეორე დღეს მოვიდა ანალიზის პასუხები,რომ შანსები ცოტა მქონდა.როგორი სინანულითან ახლა დავყირებ ამას ისეთივე აინანულის გრძნობა დამეუფლა მაშინაც,რომ შენ ვერ გაგწირავდი,ვერ დაგტანჯავდი.გითხარი წადი თქო მაგრამ ჩემ წინ უზარმაზაეი კედელივით აღიმართე და რწმენა მომეცი რომ ერთად სიკვდილზეც კი გავიმარჯვებდით.მაგრამ ზუსთად ერთი თვის მერე ეს კედელი საკუთარი ხელიტვე ჩამოშალე ჩემს წინ.გადავწყვიტე მკურნალობა დამეწყო,იმიტომ რომ შენდამი სიყვარული არ იმსახურებდა ჩემ ესეთ თავგანწირვას.დავიფიცე რომ გავიმარჯვებდი რადაც არ უნდა დამჯდომოდა და შეგარცხვენდი საკუთარ თავთან,რომ შენ წინ შენივე განწირული მკვდრეთით აღვდგებოდი.ამ შვიდი წლის მანძილზე დღე არ ყოფილა შენი მოლოდინი რომ არ მქონოდა,მაგრამ სულ ტყუილად ელენე.შენ თურმე საერთოდ არც გახსოვდი,ფიქრზე ხომ ლაპარაკიც ზედმეტია.როდეააც გერმანიიდან დავბრუნდი პირველი რაც გავაკწთე შენ სახლთან მოვედი მიუხედავად ყველაფრისა.მონატრებასს ვერ ვძლიე რომ არ მენახე.შენი დანახვისას ფეხებში მიწა გამომეცალა,მინდოდა უბრალოდ მოგხვეოდი და წამით მაინც დამევიწყებინა ყველა ტკივილი,წამით დამეტოვწბინა წარსული წარსულში,მაგრამ ია არ მიფიქრია.მქონდა თუ არა ამის უფლება.სახლიდა გამოსულს უკან ბავშვი გამოგედევნა და დედიკოო დაგიძახა,აი იქ ვიგრძენი რომ თურმე ტყუილად მიბრძოლია გადარჩენიათვის.თურმე უნდა მოვმკვდარიყავი რომ შემდეგ იმ ბავშვის ნათქვამი სიტყვა დედიკო არ გამეგონა.შემდეგ ნიკაც გამოვიდა და სამივე ერთად სადღაც წაცვედით.მაშინ იმდენად გავბოროტდი რომ შენი გამწარების.მეტი აღარაფერი მინდოდა.განა იმიტომ რომ ოჯახი შექმენი,არა იმიტომ რომ ბავშვის ასაკის მჯხედვით ჩანდა რომ მე მართლა არ გყვარებივარ და სულ ცოტა ხანში გამაძევე შენი ცხოვრებიდან,თან ისე რომ არც გაგიჭირდა იმ სამი წელის ხათრით მაინც.
-ერეკლე გაჩუნდი გთხოვ,მეტი აღარაფერი მითხხრა.ვეღარ ვუძლებ ამ ყველაფერა.შური ხომ იძიე რაც აქ გყავარ გამომწყვდეული ,ხომ მომაყენე ყველანაირი ტკივილი რაც შეგეძლო,გამიშვი გთხოვ,ჩემს შვილთან გამიშვი.
-აი ხომ ხედავ ახლაც მარტო შენს თავზე ფიქრობ და ისევწ დუმხარ როგორც ის შვიდი წელი.
-მიხარია რომ კარგად ხარ,მიხარია რომ გაუძელი და გაიმარჯვე,წარსულს ვერაფრით შევცვლით,არცერთი ჩემი სიტყვა არ შეამსუბუქებს შენს ტკივილს ერეკლე.კარგად იცი რომ შემეშინდა და გამოსავალი წასვლაში ვნახე.შვიდი წლის მერე რა შეიცვლება,დღევანდელი დღე ხომ ვერ შეცვლის წარსულს.გამიშვი გთხოვ ჩემს შვილს ვჭირდები,მუხლებზე დაჩოქოლი შეგევედრები ოღონდ გამიშვი.ვიცი უფლება არ მაქვს რომ პატიება გთხოვო,იმიტომ რომ არსებობს რაღაცეები რასაც პატიებითაც კი ვერ მოიპოვებ.
-შენ ვერსად ვერ წახვალ ელენე!აი მე კი მივდივარ ეხლა და მალე დავბრუნდები.მივდივარ იმ ადამიანის გასაცნობად,რომელმაც შენგან მოკლული მკვდრეთით აღმადგინა.ვირწმუნე რომ ცხოვრებაში ცუდზე გაცილწბით ბევრი სიკეთე ხდება.სასაცილოა არა,როგორც მაშინ შვიდი წლის წინ გადაიყარა ჩვენ სამის გზები,ახლაც ისე მოხდა,ოღონდ იმ განსხვავებით რომ შენ ზურგს ვეღარ მაქცევ და ვერ წახვალ,იმიტომ რომაქ ხარ.თუმცა იმ ადამიანის წყალობით დღეს მეც აღარ ვარ ავადმყოფი.
ესე მეგონა ყინულებიანი წყალი გადამასხეს,ამ ბოლო დროინდელი ამბებიდან ყველაზე მეტად ეს უკანასკნელი მეტკინა.ვეხვეწებოდი,ვემუდარებოდი,მაგრამ გზაში დაწეული ჩემი ხმა არ აღმოჩნდა საკმარისი მისი მობრუნებისთვისს.გაიხურა კარები და დამტოვა პირისპირ შვიდი წლის წინანდელ დღესთან.