მაშინ, როდესაც პატარა ვიყავი, ჩემი ქუჩის ბოლოს დიდი და ძველი სახლი იდგა. განჯრები ჩამტვრეული ჰქონდა. ქუჩის ბოლოს მსხვილ ხეებს შორის ჩაფლულ ძველის ძველ ნაგებობას არავინ ეკარებოდა, მიზეზი სავარაუდოდ ის იყო, რომ ამ სახლში წლებია არავის ეცხოვრა და უბრალოდ არ ინერესდებოდნენ, თუმც არის მოსაცრება, რომ ზოგს ეშინოდა, სახლი საკმაოდ საშიშ იერსახეს ტოვებდა, ყოველშემთხვევაში მე ასე ვგრძნობდი.
ერთ დღესაც ამ სახლის ასავალ დასავალი ჩვენი უბნის ახალგაზრდობის ყურადღების ცენტრში მოექცა, მათ მეც შევემატე ბონუსად და გამბედაობით შეიარაღებულნი დავიძარით ქუჩის ბოლოსკენ...

რომ გითხრათ შემეშინდათქო მოგატყუებთ რაუნდა მომხდარიყო დღისით მზისით, სიცოცხლე ჩქეფს... ყოველშემთხვევაში მაშინ ასე ვფიქრობდი...

როდესავ კარები შევაღეთ, შიში არ მიგვრძნია, დაძაბულობა იცოცხლე. სახლი თითქმის ინგრეოდა, კედელბს ბზარები გასჩენოდა, თუმცა ეტყობოდა თავის დროზე როგორი გასნაკუთრებულიც იყო, ამდენ მტვერში მისი გარეგნობდა მაინც არ იკარგებოდა, ყველაფერი დაფატული იყო ნაცრისფერი მტვრით, ფართო სახლია შუაგულში კი დიდი და გრძელი კიბეები მიუყვებოდნენ მეორე საეთულისკენ.
ერთი შეხედვით აქ არაფერი იყო საშიში... თუმცა მარცხენა კედელეზე წარწერას მოვკარი თვალი. წვრილად იყო წაჩხაპნილი.

"მე მოვკვდი"

- ასე ცდილობენ ხალხის შეშინებას- წამოიძახა ერთერმა ჩვენგანმა და გზა განვაგრძეთ.
ამჯერად სამზარეულოში შევედით და კიდევ ერთ წარწერას შევხედეთ.

"მეორე სართულზე ვარ"

კიბეებს მხიარულად ავუყევით, მეორე სართულზე არიყო ცოტა ოთახი თუმცა დერეფნის ბოლოს ვნახეთ წითელ კარზე წარწერა.

"თქვენ აქ მიპოვით"

არ დაძაბულვარ, თუმცა ჩემი "თანამებრძოლის" ჩაღუჯულმა და დაძაბულმა ხელმა მაიძულა მეფიქრა, რომ ამის გაკეთება არავის უნდოდა, კარები გავაღე და ჭრიალის ხმამ ყველაფერი გადაფარა, ოთახში არავინ იყო.

- გეყოფათ ჩაფსმა- შევუღრინე შეშინებულებს და წინ გავუძეხი.

"ჩემი თავი მარჯვნივაა, ტანი კი მარცხნივ" ეწერა ოთახის ცენტრში. მარჯვნინ და მარცხნივ მხოლოს კარებები იყო, ჩემმა "მებრძოლებმა" კივილი ატეხეს და ვერხ კიდავინახე ვინ საით გაიქცა, ამოვიოხრე და მარცხნივ მდებარე ოთახს მივყევი.

"შენ ჩემზე დგახარ"

ეწერა კედელზე... ძირს დავიხედე, პარალელურად ბავშვების კივილის ხმა მესმოდა, თუმცა უბრალო ემოციებს მივაწერე, ჩემს უბანში გამბედაობით არავინ გამოიერჩეოდა...

"ჩემი თავი მოდის სხვა ოთახიდან, მიიხედე"

მივიხედე და, როდესავ პაულის გათეთრებული თავი დავინახე, ფეხებში ძალა გამომეცალა... პაული მოწყვეტით დაეცა იატაკზე, იქ ჩვენს გარდა აღარავინ იყო, სწრაფად გადავხტი ფანჯრიდან, ბეტონზე (არვიცი ქართული შესატყვისი) კვნესით დაავვარდი თუმცა არ გავჩერებულვარ, სახლში მისვლისას მშობლებს ყველაფერი სწრაფად ავუხსენი, დაჯერება არ ეტყობოდათ...

რამდენიმე დღეში პოლიციამ სახლიდან პაულის უსულო სხეული გამოიტანეს, თუმცა თავი ვერ ეპოვათ, პაული ჩვეულებრივი მოკვდავივით დაასაფლავეს, სახლი კი დაანგრიეს...

-----
პირველია და იმედი მაქვს მოგეწონებათ, წარმოდგენა არმაქვს რასუნდა ველოდო თგვენგან ცუდ კრიტიკას თუ კარგს, მაგრამ მაინც მაქვს იმედი რომ წაიკითხავთ და შემიფასებთ.