განყოფილება N14(2)

ევა
-ამდენ ყუთებში რა გიდევს, ნახევარზე მეტი შენი ყუთებია, აი ხელები აღარ მივარგა.-ყუყუნით ავედი მეორე სართულზე და ნორას ოთახში შევედი.
-სულ როგორ უნდა ყუყუნებდე.-საწოლზე გადაწოლილი ნორა ყურებამდე მეკრიჭება.
-მეღადავები ხომ, ქვევით სულ შენი ყუთები დარჩა, ამიტომ ადექი და ამოიტანე მე კი აქაურობას მივალაგებ.-ვეცადე წყნარად მეთქვა
-კაი რა ცოტახანში ამოვიტან და საერთოდ მე რომ მივალაგო აქ და შენ რომ გადმოიტანო მანქანიდან.-საწყალი თვალებით შემომხედა მაგრამ ასეთი რაღაცები ჩემზე არ ჭრიდა, ბოლოს კი მოთმინება დავკარგე და ჩემი კივილი მგონი მთელმა თბილისმა გაიგო:
-აეგდე ფეხზე და ყველაფერი შემოზიდე თორემ მეორე სართულიდან გისვრი.-როგორც ყოველთვის თავის შეკავება არ გამომივიდა, ნორამაც თავიდან გაატარა მაგრამ საწოლიდან გადმოგდებისას კი გონს მოვიდა, ჯერ იმაზე იძია შური რომ საწოლიდან გადმოვაგდე, ბოლოს როგორც იქნა ხელი გაანძრია.
საღამოს ცხრა საათზე კი დიდი შრომის შედეგად სახლი სახლს დაემსგავსა.
-აი წყალი უნდა გადავივლო და მაშინვე უნდა დავწვე თორემ თვალებს ვეღარ ვახელ ისე დავიღალე.-მდივანზე დავესვენე და მეორე მხარეს გავხედე ნორას.
-მეც ძაან დავიღალე მაგრამ არ გინდა სადმე წავიდეთ?-მაცდუნებლად შემომხედა.
-არა რა შენ არ ხარ ნორმალური, ახლა მე არსად წამსვლელი არ ვარ.-სააბაზნოსკენ მიმავალმა მივაძახე.
-დემესაც დავურეკოთ და მის ჯულიეტასაც, მიდი რა გთხოვ.-საწყალი კნუტუვით შემომხედა ნორამ, მაგრამ მაინც არ უშველა,
ნახევარ საათში სააბაზანოდან გამოსულ, მდივანზე გადაწოლილი დემე და ელი დამხვდნენ.
-თქვენ აქ რა გინდათ?-გაკვირვებით შევხედე დემეს.
-ჩვენ გველოდებიან.- ოთახიდან კიოდა ნორა და ეტყობოდა ტუჩსაცხს ისვამდა.
-მე არსად წამოსვლას არ ვაპირებ.-უხეშად ვუპასუხე.
-კარგი რა მიდი წამოდი თან ლექსოც მოდის.-ეშმაკურად შემომხედა ელიმ.
-მერე რა.-ვითომაც არაფერი ისე ვუპასუხე.
-რავი ისეთი ურთიერთობა გაქ გეგონება ერთად იყოთ.-სიცილით შემომხედა დემემ.
-როგორ ჭკვიანური აზრები მოგდის თავში, თანაც მაგას ვიცი ვინც მოწონს და ამიტომ...
-მაგას ვინმე მოწონს? როგორი გასაკვირია.-კისკისით გამოვიდა ნორა ოთახიდან,როგორც ყოველთვის მოკლე კაბა, მისი განთქმული მაკიაში და ჩემი მაღალქუსლიანები.
-ოუ რა სექსუალური ხარ ნორა.- გადაივიკიდკისე და ელიც ამყვა.
-ხო შენც ძაან გიხდება მოკლე შორტი და ეგ ახალი ტოპ მაისური.-სიცილით შემომხედა და შემდეგ ელის შეფასება დაიწყო.
-კაით აბა წადი, მე კი დავიძინებ.-დემეს მივაწექი რომ წამომდგარიყო და წასულიყვნენ.
-არა რა ჩემს სახლშიც კი აღარ მაჩერებენ.-კარებისკენ მიმავლამა გადაიკისკისა ნორამ და ელიც აყვა.
-ჰა ჰა ჰა ჰა, უნდა გავიცინოთ.-ირონიულად გავიცინე.
ყველას წასვლის შემდეგ მეორე სართულზე ავედი და ჩემ საწოლზე დავესვენე, ბალიშზე თავის დადების თანავე ჩამეძინა, მაგრამ ეს სიმშვიდე მხოლოდ და მხოლოდ რამდენიმე საათიანი აღმოჩნდა, დაახლოებით ღამის 2 საათზე ვიღაც კარებზე აბრახუნებდა.
-ვაიმე ნორა მოგკლავ, ყოველთვის რატომ გრჩება გასაღები.-ნახევრად მძინარი ჩავედი კიბებზე და კარების გაღებისას რაღაცატომ თავი ისევ სიზმარში მეგონა.
-ვაიმე საყვარელო შენ სახლში ხარ?-მატაბელი ყურებმდე გაღიმებული მიყურებდა.
-არა რა უეჭველი მეჩვენება.-ჩემთვის ჩავიჩურჩულე, უფროსწორად მე ასე მეგონა.
-არა საყვარელო არ გეჩვენები, სახლში არ შემომიპატიჟებ?-მატაბელის ეშმაკური გამოხედვაზე რაღაცატომ ყოველთვის ვიბნევი.
არაფრის თქმა არ დამაცადა და პირდაპირ მისაღებისკენ გასწია.
-უკაცრავად? იქნენ და არ გიშვებდი?-გაკვირვებით მივხურე კარები.
-ძვიფასო არ დაგავიწყდეს რომ ეს ჩემი სახლი იყო ერთ დროს.-გადაიხარხარა და მდივანზე გადაიშხლართა.
-როგორ გამაცინე, კუჭი მტკივა ამდენი სიცილისგან.-ირონიული ღიმილით შევხედე და გაკვირვებით ვკითხე.-აი ამ დროს აქ რა მოგიყვანა, შენ თუ არ გეძინება სხვა მაინც დააძინე.
-შენც იმათან ერთად მეგონე და აქ იმიტომ მოვედი რომ სახლის გასაღები დავკარგე და მეგონა შემიფარებდით.-გარეთ დარჩენილი ლეკვივით მიყურებდა.
-კიდევ ხომ არაფერი გინდა, დემესთან ან ლექსოსთან დარჩი რაღა მე მომადექი.-მის წინ მდგარ მდივანზე დავეცი და კინაღამ იქვე დამეძინა.
-იმათ ვერ ვუკავშირდები და ამიტომ სჯობს ამდენ ლაპარაკს ოთახი მომიმზადო.
-არაფერ ოთახსაც არ მოვამზადებ, თუ მასეა საქმე შეგიძლია ამ მდივანზე დაიძინო, ბალიშს და გადასაფარებელს მოგცემ.-მეორე სართულისკენ მიმავალი მოულოდნელად კედელზე აწებებული აღმოვჩდი.
-ვაიმე თავი.-თავზე ხელის მოსმა ვცადე მაგრამ მატაბელი ისე ახლოს იყო ჩემთან რომ მისი სუნთვის ხმა მესმოდა, მის სურნელზე კი თითქმის იქავე წამივიდა გული.-შენ სულ გაურეკე? კინაღამ თავი გამიტეხე?-ვეცადე გამეწია მაგარამ ადგილიდან ვერ გავანძრიე.
-რაც მთავარია არ გაგტეხია და არც ახლა აპირებ ოთახის მომზადებას?-ისევ და ისევ მისი ეშმაკური ღიმილი.
-შენ და გასაკვირვად არა.-ამაყად შევხედე მწვანე თვალებში და როგორც იქნა გზიდან ჩამოვიცილე, მაგრამ პირველ კიბეზე ასული ისევ ადრინდელ ადგილს დავუბრუნდი, ახლა მატაბელი ისე ახლოს იყო რომ ჩვენს შორის დაშორება ალბათ 10სანტიმეტრი თუ იქნებოდა.
-როგორი ამაყი ყოფილხარ ევა, ყოველ დღე მაკვირვებ.-დამცინავად ჩაიღიმა.
-როგორი იუმოროს გრძნობა გაგაჩნია.-მეც იგივეთი ვუპასუხე.-და თუ გამატარებ კარგს იზავ.
-რომ არ გაგატარო რას იზავ.-ახლა ისე ახლოს მოიწია რომ კედელზე შპაკლივით ავეკარი.
-თუ არ გამიშვებ დაინახავ.-ვეცადე გამეწია.
-ახლა უფრო დამაინტერესე ევა, იქნებ და მომკლა, თუ შენგან ამას არ უნდა მოველდე.-მის მწვანე თვალებში რაღაც ისეთი ამოვიკითხე რაზედაც ტანში ჟრუანტელი დამიარა.
-ძალიან ნერვებზე მოქმედებ, კარგი ეს შენ თვითონ აირჩიე.-ფეხებ შუა ამორტყმას ვაპირებდი როცა მოულოდნელად ჩემ ტუჩებს რაღაც თბილი და სასიამოვნო შეეხო, მოულოდნელად მივხვდი რაც იყო ეს და მატაბელს სახეზე ხუთი თითიც დაეტყო თავისი უსასრულობის ბეჭდით.
-ამ მხარეს გრძნობა დავკარგე მგონი.-სახეს ისრესდა.
-კიდევ იზავ იგივეს და უარესი დაგემართება, სანამ გარეთ დაძინება მოგიწია გირჩევნია მდივანზე დაწვე, ბალიში კი კარადაში დევს, ახლა ვიძიბენ და იცოდე ჩემი გამოღვიძება არ სცადო თორემ ათი თითი დაგეტყობა ერთ დროულად.-როგორც იქნა ოთახამდე მივაღწიე და ბოლო სიტყვებს გავკიოდი.

ნორა.
როგორც იქნა კლუბში მივაღწიეთ და ჩემა თვალებმა რა დაინახა.
-მართლა მოდიოდა ლექსო?-გაკვირვებით გადავხედე დემეს.
-ხო აბა.-ვითომაც არაფერი ისე მიპასუხა.
-მე მეგონა ევას რომ წამოსულიყო მაგიტომ თქვი, კაი რა ახლა სახლში გავბრუნდები.-მანქანისაკენ მიტრიალებულს ვიღაცამ ხელი მომკიდა მაჯაში, ამ ხელმა მთელი სხეული გამითბო.
-რა იყო ჩემზე ალერგია გაქ? თუ მოგწონვარ და თავის არიდებას ცდილობ?-უკან მოტრიალებულს ეშმაკური გამოხედვით ლექსო დამხვდა.
-არა რა ახალი მოსული ხარ და უკვე გეტყობა რომ დალიე, მაგრამ პირველი მოსაზრება ისე რეალურად ჟღერს მაგრამ მეორე რაღათატომ ნამეტანი სისულელეა.- ვეცადე ხმაში არაფერი შემტყობოდა მაგრამ,მეორე წინადადების თქმისად რაღაცატომ უსიამოვნო შეგრძნება დამეუფლა.
-კაით რა აქაც ჩხუბს აპირებთ?-მოულოდნელად დიალოგი დაარღვია ელიმ, რომელიც სიხარულისგან ცქმუტავდა.-ისე როგორი ბედნიერი ხარ შეყვარებულთან ერთად რომ არ ხარ ნორა ნეტავ იცოდე.-გადაიკისკისა ელიმ, ამაზე კი დემეს არანაირი რეაქცია არ ქონია.
-ვაიმე ამას არასდროს არ ეყოლება შეყვარებული დამიჯერეთ, ამის მგუებელი ვინ არის.-სიცილით მიმართა ელის და ვითომ მე იქ არც კი ვყოფილვარ.
-კაით ახლა მორჩით ლაპარაკს და შევიდეთ.-დემეც ელივით აჟიტირებული იყო.
-კაი კაი წავედით.-მეც მიხაროდა მაგრამ ისე არ გამოვახატავდი.
დემემ ელის ხელი გადახვია და პირველები ისინი შევიდნენ,
შესვლისას ან მომეჩვენა ან ვიღაცის ხელი ჩემს მახარზე იყო.
-ვაიმე ლექსო ხელი გაწიე თორემ ჩემს სნაიპერიბას შევამოწმებ.-ვეცადე გაბრაზებული სახით შემეხედა მაგრამ მის გაკრეჭილ სიფათზე სიცილი როგორ უნდა შემეკავებინა არ ვიცი.
ხელი მაინც არ გაწია, სანამ მე არ გავაწევინე.
დაახლოებით პირველისკენ დავაპირეთ წასვლა, მაგრამ
როდესაც ხელების გადასაბანად გავედი ვიღაც დეგენერატმა ცუდი რაღაცის გაკეთება დააპირა მაგრამ ბატონმა ლქესოს გადამარჩინა და იმ დღიდან ჩემი გმირი გახდა(ჩემთვის არა, მარტო ის ფიქრობდა ასე) ოღონდ არ მახსოვს როგორ გადამარჩინა რადგან ძირს დაცემისას თავი დავარტყი და გავითიშე.
-ვაიმე თავი მისკდება, ნეტა ევა სადა.- თვალები არ მქონდა გახელილი როცა თავი ვერც კი წამოვწიე.
-გაიღვიძე ძილის გუდა?-ვიღაცის ნაცნობი ბოხი ხმა ჩამესმის ყურში.
-შენ აქ რას აკეთებ?-კარადასთან მდგარი ლქესო მეკრიჭებოდა.
-რავი აბა შენ შენს სახლში რას აკეთებ ხოლმე? მეც იგივეს ვაკეთებ.-წენს ზევით შიშველმა როგორც იქნა მაიკის გადაცმა მოიგიქრა.
-ვაიმე თავი გასკდა, რამე დამალევინე თუ რა ქენი? ან საერთოდ სახლში რატომ არ მიმიყვანე?-ყველაფერი ერთდროულად მივაყარე.
-გასაღები არ გქონდა და ევას გაღვიძება არ მინდოა და თავი გუშინდელის გამო გტკივა.-ახლა საწოლზე დაეცა და ისე მელაპარაკებოდა.
-ვაიმე წამალი არაფერი გაქ?-თავზე ხელის სმით ძლივს წამოვდექი.
-გირჩევნია იწვე თორემ ადგომისას შეიძლება დაეცე.-ვითომაც არაფერი ისე მითხრა.
-მერე არ გინდა მომეხმარო?-გაბრაზებულმა შევხედე.-და თან სახლში თუ წამიყვან ძაან დამავალებ.
-ბოლოს დავაყოლე.
-ჰმ, მეზარება,თან ჯერ ვისაუზმოთ და მერე ექიმთან უნდა წაგიყვანო,თორემ ევა მე დამიწყებს ჩხუბს რატომ არ მოუარე ჩემს დაქალსო.-საწოლიდან წამოდგა და ტელეფონში დაიწყო ქექვა.
-მე შენს გაკეთებულ საჭმლს არ შევჭამ, ჯერ-ჯერობით სიცოცხლე არ მომბეზრებია.-ირონიულად ჩავუცინე და საწოლიდან წამოდგომა ვსცადე, მაგრამ ლქესო რომ არა ალბათ მკვდარი ვიქნებოდი.
-არა ხომ ხედავ შენი გმირი ვარ, უკვე მეორედ გადაგარჩინე.-გადაიხარხარა ლექსომ.
-ოჰ მიშველე შენ რომ არ მყავდე რა მეშველებოდა, სერიოზულად მოდი და მომეხმარე.-ვეცადე სერიოზული სახე მიმეღო.
-კაი კაი მოდი და სად წახვალ ძაან მაინტეტესებს.-სიცილით წამოვიდა ჩემკენ, ადგომისას სიარული გაიჭირდა რადნაც თავბრუ მეხვევოდა და ვერაფერს ვერ ვხედავდი ნორმალურად.
-აუ მიდი რა პიცა გამოიძახე თორემ მოვკვდები მშიერი.-საყვარლად შევხედე ლექსოს, მანაც სიცილი ვერ შეიკავა.
-კაი მიდი დაჯექი მად მდივანზე და რამე ფილმი ჩართე.-მისაღებისკენ მიმითითა.
-კაი, ოღონდ მერე სახლში წამიყვან.-საწყალი თვალებით შევხედე ბატონ ლექსოს.
-ჰმ, კაი.-ეს კაი მე მითხრა თუ ტელეფონში პიცის მომტანს ზუსტად არ ვიცი, მაგრამ მის გვერდით მშვიდად ვგრძნობდი თავს რაც ჩემი თავისგან მიკვირდა.
დაახლოებით 2ფილმი ყურების შემდეგ წამიყვანა სახლში.


იმედია ახალი თავი მოგეწონებათ ყველანაირად ვეცადე
შეცდომები გამომესწორებინა, კარგად ვერ გადავხედე,
ყველას დიდი მადლობა წინასწარ.