ამჯერად მალე დავბრუნდი ახალი ისტორიით,
ახალი პერსონაჟებით და ახალი ამბებით...
იმედი მაქვს ეს პერსონაჟებიც ისევე შეგაყვარებენ თავს
როგორც სხვებმა შეგაყვარეს...

კვირის ბოლო ორი დღე იყო, შეძლებისდაგვარად მოახერხა საქმეებისგან თავის დაღწევა, იქ წავიდა სადაც ყოველთვის ეგულებოდა საყვარელი ადამიანები. ნოემრის ბოლო დღეებში საკმაოდ ციოდა შეხსნილი შავი ტყავის კურთუკით სასიარულოდ. შავი მაიკა, შარვალი და ბათინკები ეცვა, ჩანთა მოეკიდებინა ცალ მხარზე, პატარა კურნოსა ცხვირზე დაკოსილი შავი ლენონები მის ჩაცმულობას ზედმეტად ეხამებოდა. ყელზე ლურჯი შარფი ეკეთა, მისი საყვარელი კაშნე იყო, ზუსტად მისი თვალების ფერი. გრძელ ფჩილებზე შავი ლაქი ლამაზად წაესვა და ტელეფონში თავჩარგული მიიწევდა კორპუსისკენ. ლიფტით ავიდა მეშვიდეზე, კარები დაუკითხავად შეაღო და მისაღებში შეიჭყიტა.
-გეღირსა მოსვლა?
-ჰო… სახლში არ ავსულვარ პირდაპირ აქ წამოვედი. -ჩანთა სავაძელზე მიაგდო და სკამზე მჯდომ დაქალს შეხედა, რომელსაც თავზე წამოსდგომოდა თავისი ბიძაშვილი და თმას ვარდისფრად უღებავდა.
-რას იკლავ თავს ნეტა ვიცოდე. -თავი გააქნია გოგომ.
-გააჩერე თავი თორემ გადაგისმევ მთლიან თავზე.
-ეგრე არ უნდა შეღებვა უტა!
-მოდი და შეუღებე მაშინ. -თვალები აატრიალა კაპანაძემ.
-მოიცა რა. -ხელი აიქნია, შემდეგ ჩანთიდან სიგარეტის პაჭკა ამოიღო, ერთი ღერი ამოაძვრინა, ტუჩებს შორის მოხდენილად მოიქცია წვრილი ღერი და უცებ გაუკიდა. -რათ გინდა ვარდისფერი გოგო… გაგცვივდება ცოტახანში თმა, კვირაში ორჯერ იღებავ.
-მბეზრდება და რა გავაკეთო.
-ანა მოვა ცოტახანში. -უცებ თქვა უტამ და თმის კრასკვა გააგრძელა. უტა კაპანაძე განსხვავებულ სტილზე შეყვარებული 21 წლის ბიჭი გახლდათ. ყოველთვის იმას იცმევდა რაც მოსწონდა და არ აინტერესებდა რას იტყოდნენ მასზე. მხატვარი იყო, თავისით იკეთებდა ტატუს, ასევე სხვებსაც ახატავდა. თავს ბისექსუალად თვლიდა, ქალებთან სექსუალურ კავშირს ამყარებდა, კაცებთან არასდროს ჰქონია მსგავრი რამ, მაგრამ მოსწონდა კაცი რომელსაც “მოდურად” ეცვა. ნინა ხან ეჩხუბებოდა, ხან დასცინოდა, “დარჩები შინაბერა შე უბედურო”-ო.
-მოვედი ხალხო! -გაღიმებული შეიჭრა სახლში შავთმიანი გოგო.
-რომ არ დაიყვირო არა? რამდენჯერ გაგაფრთხილე, გამოდის მერე ის ჩე.ისა და მე მეუბნება ნუ ხმაურობთო, თვითონ იმხელა ხმაზე აქვს აწეული ტელევიზორი მაგასთან ერთად მეც ვუსმენ სერიალებს და ახალ ამბებს.
-რა გინდა იმ ბებერი ქალისგან, შეეშვი რა, თავისი გასჭირვებია.
-აუ რამდენ ხანში გაგიშრება? დღეს სანაიას წვეულება აქვს და მითხრა მოდით შენ და შენი სასტავიო. -ნინას გვერძე მოკალათდა და სიგარეტი ხელიდან ააცალა.
-დავიბან ცოტახანში, დამაცადე აბა.
-ჩემი ძმაც იქ იქნება დარწმუნებული ვარ. -თვალები აატრიალა ნინამ.
-შენი ძმა უნდა იყოს კიდეც, სანაიას კურსელია.
-არ შემიძლია ეს მეგრელები და რა გავაკეთო?
-მე რო მეგრელი ვარ რა? -წარბები ასწია თავჩახრილმა გოგომ.
-შენ უჯიშო მეგრელი ხარ თათუ, გვარის გარდა იმათი არაფერი გაქვს. -ჰაეროვანი კოცნა გაუგზავნა ჭანტურიას.
-რას იტყვით? წავიდეთ თუ არა?
-მე ვერ წამოვალ თქვენ წადით.
-რატო უტუ?
-ბანძი სასტავი გაიჩითება ვიცი და არ მინდა რა.
-ვამე უტა არ გამაგიჟო ახლა! ხოარ იციან გეი რომ ხარ. -თვალები აატრიალა ჯაფარიძემ.
-რანაირი გეი ესაა გოგო… კუტუები არ ევასება, პროსტა კაცები მოსწონს…
-ანაა, გამოჩნდება ვინმე მერე და იმის კუტუ მოეწონება.
-ოეე, ბევრს ხომ არ ლაპარაკობ? ადექით და წადით თქვენ.
-თათუ შენ?
-უტას არ მივატოვებ.
-ჩემი ლამაზი. -ლოყაზე აკოცა კაპანაძემ.
-ხოდა ადექი მაშინ ნინ.
-ხვალ გნახავთ. -ორივე გადაკოცნა ნინამ და დაქალთან ერთად დატოვა სახლი. ანას მანქანით წავიდნენ სანაის დაჩაზე. მთელი სტუდენტობა იქ იყო, სასმლით ხელში საუბრობდნენ, ცეკვავდნენ და ერთობოდნენ.
-გოგოებოო! როგორ ხართ? -ხელებ გაშლილი შეეგება სანაია.
-კარგად ლუკ შენ?
-შესანიშნავად, კაროჩე პირდაპირ და მარჯვნივ არის სამზარეულო, სასმელი ჩიფსები და ვაბშე ყველაფერი. -საჩვენებელი თითები გაიშვირა შესასვლელისკენ.
-მივაგნებთ რამენაირად. -ხელი მხარზე მიუტყაპუნა ნინამ და სახლისკენ დაიძრა. -არ სცივათ ნეტა ამ მოკლე კაბებში? ვაფშე რო არაფერი ჩაეცვათ ჯობდა მგონი, გადმოყრილიაქვთ ტრა.ები.
-დაი.კიდე რა ნინჩ… რას დალევ?
-ლუდი?
-არ ათრობს.
-სამი ჭიკა არაყი ზედიზე და მეყოფა. -ყურებამდე გაუღიმა დაქალს, უცებ გადაკრა სამი ჭიქა და ხალხს შეერია.
-ნინაა, ჩემო პატარაა, აქ რა გინდა? -წელზე მოხვია ხელები ძმამ და ლოყაზე აკოცა.
-ცინიკოსო აფერისტო, მომშორდი. -მხარზე დაარტყა.
-როგორი უხეში ხარ დაო?
-რა გინდა, გიგი?
-ჭკვიანად მოიქცე და სამზე მეტი არ დალიო. -ლოყაზე აკოცა, მერე შუბლზე.
-როდის ვიქცევი უტვინოდ.
-არასდროს პატარავ, მაგრამ მაინც გეუბნები, ყოველი შემთხვევისთვის.
-მგონი მე უნდა გითხრა ეგ, დღეს მაინც მოიქეცი ჭკვიანად და მშვიდობით დაბრუნდი სახლში, დახეთქილი ხელების გარეშე.
-ჩემი მწარე ნინია ვინ არიის? -სიცილით მოუჭირა თითები ლოყაზე და ხმა დააწვრილა.
-მოგკლავ. -ძლივს თქვა. გიგის სიცილი აუტყდა, უცებ აკოცა ლოყაზე და მაშინვე გაეცალა. უამრავ “მეგობარს” შეხვდა ნინა, ხან ვის ესაუბრებოდა ხან ვის. მალევე მეორე სართულზე ავიდა, ერთერთი ოთახის კარი შეაღო და ლოგინზე ერთმანეთში ახლართულ სამ სილუეტს რომ მოჰკრა თვალი წამსვე შეტრიალდა უკან, ბოლო ოთახში დააკაკუნა, ხმა რომ არავინ გასცა შევიდა, დახურულ კარს ზურგით აეკრა და ღრმად ჩაისუნთქა. იქაურობა მოათვალიერა, მერე საწოლზე წამოკოტრიალდა და სიგარეტს მოუკიდა. რომ შესცივდა აივნის კარების დასახურად წამოდგა, როგორც კი მიუახლოვდა მოაჯირზე დაყრდნობილი კაცი დახვდა, ზევიდან უყურებდა ყველს, თან სიგარეტს ეწეოდა. თავიდან შეცბა, ცოტახანი გაშეშებული იდგა, იფიქრა როგორც შემოვედი ისე გავალო, მაგრამ გადაიფიქრა და გვერძე ამოუდგა. მისთვის არც შეუხედავს, არც ნინას მოუკლავს თავი, უბრალოდ ქვევით მდგომ ახალგაზრდებს უყურებდა და იმათ მაგივრად თვითონ სციოდა.
-ვერც შენ ერთობი? -სიჩუმე ნინამ დაარღვია, მაშინღა ინება ბატონმა თავის შეტრიალება და მთლიანად შეათვალიერა ჯაფარიძე.
-თავი მტკივა, თან პატარებში ვერ ვერთობი.
-ნეტა არ სცივათ?
-სცივათ, მაგრამ სხვა გზა არ აქვთ. -ცინიკურად ჩაიცინა და ისევ გააბოლა. -შენ რა გინდა აქ?
-დაქალმა წამომიყვანა. -მხრები აიჩეჩა. -ვერ ვერთობი ასეთ სასტავებში და ზევით ამოვედი.-ბიჭის პროფილს დააკვირდა, სწორი ცხვირი, მსხვილი ტუჩები და გრძელი წამწამები ჰქონდა. შავი თმა ოდნავ წამოზრდოდა და ყავისფერი თვალებით უყურებდა დაბლა მყოფებს.
-აბა როგორში ერთობი? -მთელი ტანით შებრუნდა მისკენ, ცალი მკლავით მოაჯირს დაეყრდნო და ისე დააკვირდა ნინას სახეს.
-კლუბში, ბარში მეგობრებთან ერთად… -უცებ შეწყვიტა საუბარი როცა გიგი დაინახა როგორ სწრაფად კვეთდა ეზოს ბიჭებთან ერთად. -ესღა მაკლდა… რა დავაშავე ღმერთო მითხარი.-უცებ შებრუნდა, ოთახიდან გავარდა და კიბეებზე გიჟივით დაეშვა.
-ნინაა! ქენი რამე, ჯანდაბა ჩემი ბრალია… ვიღაცას ვეცეკვებოდი და ზევითკენ მიმათრევდა ის ჩემი.ა, გიგიმ დაგვინახა და…
-კაი დაწყნარდი, მიზეზს ეძებდა, იპოვნა კიდეც. -ლოყაზე აკოცა და სწრაფად გავარდა გარეთ. ჩხუბი უკვე დაწყებული ჰქონდა უფროს ჯაფარიძეს, სანამ ნინა მიუახლოვდა იმ სულელმა ბიჭმა რომელსაც აშკარად არ ჰქონდა გასინჯული გიგის მარჯვენა რაღაც ისეთი უთხრა რამაც ჯაფარიძე წყობიდან გამოიყვანა და მუშტის გემოც გაიგო. ნინა გიჟივით მივარდა ბიჭის ზემოდან მოქცეულ ძმას და მკლავებზე მოკიდა ხელი. -გიგი გეყოფა! შეეშვი!
-ნაბი.ჭვარო! რომ გეუბნება გოგო არ მინდაო ესეიგი არ უნდა და მორჩა! რა უნდა გექნა მითხარი? -ყური აუწია და ლოყაზე ხელი მიარტყა. -უნდა გაგე.იმაა? ეგეთი არაკაცი ხარ ტო? რამდენი ხართ ამისდედავატირე... მერამდენეს ვცეემ უკვე მაგისგამო სათვალავი ამერია. -ნინას ხმას ყურადღებას არ აქცევდა, კიდევ ერთი მოსდო ბიჭს და მერე მის ყვირილზე დაიწყო სიცილი. -რა გაყვირებს სი.ო? -ისევ მიუტხაპუნა ლოყაზე. -ჩემი დის აყვირებას რომ აპირებდი მაშინ რას ფიქრობდი? ხომ ხარ ღირსი წაგაცალო ეგ თავი ჰა?
-გიგი გეყოფა! შეეშვი, მოხვდა უკვე.
-ბოდიში! -მაინც ათქმევინა ბიჭს ის რაც უნდოდა და კმაყოფილი მოშორდა.
-ჯანდაბა! არანოლმალური ხარ ჯაფარიძე! კატასტროფა ხარ! მაგრამ რომ მიყვარხარ ხომ იცი?
-მოუხადე ბოდიში სი.ო. -ანასკენ გაიშვირა ხელი.
-ბოდიში.
-უკან გაიკეთე ეგ ბოდიში. -ცხვირი აიბზუა ანამ. გიგიმ სიცილი ვერ შეიკავა, იქვე მდგომ დას რომ შეხედა ამღვრეულ თვალებში მაშინვე დასერიოზულდა. ერთადერთი რასაც ვერ იტანდა მისი ცრემლები იყო, ყველაფერს აკეთებდა რომ არ ეტირა. როცა დედა დაეღუპათ ვერ ამშვიდებდა, მის გვერდით არ ყოფილა როცა ტიროდა, უბრალოდ არ შეეძლო მისი ცრემლებისთვის ეყურებინა. გიგის ძმაკაცები ამშვიდებდნენ, ეხუტებოდნენ, ისინი წმენდნენ ცრემლებს და გვერდიდან არ შორდებოდნენ. როცა ემოციებით დაღლილ ნინას ჩაეძინებოდა მაშინ შედიოდა საძინებელში, მძინარეს უყურებდა, თმაზე ეფერებოდა ფრთხილად და თითებს უკოცნიდა. სანამ გაეღვიძებოდა ისევ ტოვებდა ოთახს. ამ დროს კი ნინას ეღვიძა, გრძნობდა ძმის ყველა შეხებას და გული უარესად სტკიოდა.
-პატარავ. -გაღიმებული დაიძრა დისკენ.
-დამანებე თავი, ველური ხარ, მხოლოდ მუშტების ქნევაზე ფიქრობ.
-ეე ნუ მიტ.რაკებ რა. -ხელებში მოიქცია ნინას სახე და თვალები დაუკოცნა. -ნინა გთხოვ, ახლა არა, ამის და ჩემს გამო არ გთხოვ. -ჩუმათ ჩაილაპარაკა… ნინაც მაშინვე მიხვდა რას გულისხმობდა გიგი, ღრმად ჩაისუნთქა, თითები მკლავზე შემოხვია და მაჯაზე აკოცა. -ჩემი პატარა.
-წავიდეთ? -დასისხლიანებულ ხელს დახედა, იქაც მიაწება ტუჩები და ქვევიდან თავისი ბწყინავი ლურჯიებით ახედა.
-ნუ მიყურებ ეგრე, მკლავს შენი თვალები. -ირგვლივ მიმოიხედა, ყველა დაშლილიყო, მხოლო რამოდენიმე ბიჭი თუ იყო აქაიქ შემორჩენილი. -კარგი ხო წავიდეთ.
-ანა მოდიხარ?
-მე მიმყავხართ ორივე, ისეთი მთვრალი ხარ საჭესთან ვერ დაგსვავ.
-ერთხელ ვმჯდარვარ თუ ორჯერ? -სამი თითი აუწია და მერე ისევ სიცილი მორთო. ნინამ უნებურად აივნისკენ გაიხედა, დაინახა ბიჭი ისევ იქ რომ იდგა, უცებ შებრუნდა და ისე წავიდა მანქანისკენ. სახლში მისულები სავარძელში ჩაეშვნენ, ნინამ ჯერ ხელი დაუმუშავა გიგის, მერე აკოცა და საძინებელისკენ წავიდა. -ნინა!
-ჰო…
-მამამ მთხოვა ხვალ სახლში მისვლა.
-რატომ?
-მოენატრე პატარავ.
-ხომ ყავს იქ გოგო?
-ნინა რა გჭირს? დამელაპარაკე გინდა? -კართან მდგომი დისკენ დაიძრა.
-არ მინდა.
-მე მინდა… შედი. -კარს ხელი ჰკრა, საძინებელში შეაჭრა და ლოგინზე წამოკოტრიალდა. -რა გაწუხებს? -გვერძე მიწოლილს გაუსწორა მწვანე თვალები. ნინა დიდხანს დუმდა მაგრამ მაინც დაიწყო საუბარი.
-ვერ ვიტან იმ სახლში მისვლას.
-მესმის ნინ მაგრამ…
-არ გესმის… მე იმას ვერ ვიტან რომ იქ სადაც ადრე დედასთან ერთად ცხოვრობდა, დედასთან ერთად ეძინა იმ საძინებელში, იმ სამზარეულოში ეხმარებოდა დედას საჭმლის გაკეთებაში, ახლა ამ ყველაფერს ლიკასთან ერთად აკეთებს, მიყვარს ლიკა, მართლა, პრობლემა არ მაქვს, უბრალოდ ვერ ვეგუები იმას…
-დედას ადგილზე სხვა რომ არის და ისე იქცევა როგორც დედა.
-ხო.
-საქმე იმაშია პატარავ რომ ლიკა არ ყოფილა გათხოვილი, 35 წლის ქალიშვილი ჩაბარდა რეზოს. ისე არის იქ მოწყობილი როგორც უნდა იყოს ქალი თავის ქმართან...
-ვიცი გიგი, მაგრამ მე მამას ვერ ვუგებ, როგორ არ ახსენდება დედა როცა იგივე რაღაცას აკეთებს? ალბათ მე რომ ქმარი გარდამცვლოდა მეორედ ვეღარ გავთხოვდებოდი, თუ გავთხოვდებოდი კიდე სხვაგან ვიცხოვრებდი და არა იქ სადაც ჩემს პირველ ქმართან მექნებოდა გარკვეული დრო გატარებული.
-მოდი შენს არარსებულ და მომავალ ქმარზე ნუ ვისაუბრებთ. რაც შეეხება მამას, სჭირდება გვერდით ქალი ტო, კაცია, დახმარება და გვერდში დგომა სჭირდება. თან ლიკა უყვარს.
-ჰო, როგორც დედას უყურებდა ისე უყურებს ლიკასაც.
-ისე დამუღამებული გაქვს ჩვენთან ერთად რომ არის მაინც თავს რომ იკავებს?
-შვიდი წელი გავიდა. როგორ დაივიწყა ასე მალე.
-დედას დაკარგვა ლიკამ გადაატანინა, თავიდან რომ მოიყვანა არ უყვარდა ხომ იცი? უბრალოდ სჭირდებოდა ვინე, მერე დაივიწყა დედა და ლიკა შეუყვარდა.
-რა ძნელია არა?
-ხო და დაივიწყე, უბრალოდ დაიკიდე იმათი ქცევები, ნუ წარმოიდგენ დედას ლიკას ადგილზე. შეხედე ისე როგორც შენი დის დედას.
-კარგი.
-ხვალ ლიზიკო წავიყვანოთ სადმე.
-მთაწმინდაზე წაგვიყვან?
-წაგიყანთ. -შუბლზე აკოცა და ფეხზე წამოდგა. -ტკბილიძილი პატარავ.
-სულ ასეთი ტკბილი რომ იყო რა იქნება.
-იგივე შემიძლია გითხრა.
-მიყვარხარ.
-მეც, სიცოცხლეზე მეტად. -თვალი ჩაუკრა და საძინებლის კარი გაიხურა.
_-_-_-_

მეორე დღეს ბიჭების როხროხმა გამოაღვიძა. წუჩებ დაბრეცილმა საათს დახედა, საპირფარეშოში უნდოდა და იძულებული გახდა ამდგარიყო, უცებ შემოიხვია ხალათი, აბაზანაში შევიდა იქიდან კი მოწესრიგებული გავიდა მისაღებში.
-აუუ არ მითხრა რომ გაგაღვიძეთ ნინაჩკა. -ფეხზე წამოხტა ერთერთი და უცებ მოეხვია. თვალებ დახუჭულმა შემოხვია კისერზე მკლავები და სახე მკერდის ძვალზე მიადო.
-გპატიობ… ამ ერთხელ. -ღრმად ჩაისუნთქა და თვალები გაახილა.
-გადავრჩი. -ლოყაზე აკოცა და მალევე მოშორდა.
-დილამშვიდობის თავგასიებულო!
-ოო თოკა კარგი რა.
-ბალიში აგიფეთქეს თუ რა ფორმაში ხარ?
-ვითომ არ იცი რომ ასეთი წოლა მაქვს.
-მოდი ჩამეხუტე, რამდენი ხანია არ მინახიხარ ტო.
-დიდი.
-შენი დაქლიავებული ბიძაშვილი როგორ არის?
-შენი ბიძაშვილიც არის ძმაო უტა და დაანებეთ თავი, რა გინდათ?
-აუ ნერვებს მიშლის ნინ, ტო. ველაპარაკები და განა მისმენს.
-არ აინტერესებს ეს კაცური თემები და რა გააკეთოს? მითუმეტეს ნასვამზე რომ დაისვავთ და რაღაცეებს ებოდიალებით.
-ნინაა, ისეთ საკითხებზე ველაპარაკებით რაც კაცისთვის საჭიროა, კაცია თუ ვინ არი ტო. სულ თქვენთან არის, ძმაკაცი მაგას არ ყავს და…
-არ ჩხუბობს ეგ გიგი. შენსავით არ იქნევს მუშტებს ყოველ დღე.
-არც აქ ძალა რაუნდა მოიქნიოს.
-დათა მოგკლავ.
-კაი რაიყო.
-ნუ ჭორაობთ ქალებივით. უნივერსიტეტში უნდა წავიდე ახლა, რომელი გამიყვანთ?
-შენს მძღოლად მიგულე. -თვალი ჩაუკრა დათამ.
-ჩავიცმევ მაშინ.
-გელოდები.
უცებ შევიდა საძინებელში, ისე ჩაიცვა როგორც სჩვევია, სარკეში შეათვალიერა თავი, სათვალე მოირგო, არც შარფი დავიწყებია.
-წავედით.
-შუნ სულ მაგარ ვიდზე როგორ ხარ გოგონი. -უცებ დააბზრიალა დათამ და ხელზე გადაიწვინა.
-მასხარა.
-მეც მაგრად მევასები. წავედით. -კარები გაუღო და მოკისკისე თავის დაკვრით გაატარა.-გოგონიი, შენს დაბადების დღეზე რას ვშვრებით?
-რასაც ყოველთვის. -გზას უყურებდა და ქუჩაში მოსიარულეებს აკვირდებოდა.
-აუ ნინ, მე მოგიწყობ სურპრიზს შენ არაფერი დაგეგმო კარგი?
-ერთ თვეზე მეტია წინ დათუჩა. -სიცილით გადახედა.
-კაი რა, მოსულა?
-კარგი ხო.
-მიდი გადახტი და თუ რამე ეგრევე ზარი მოსცხე. -უნივერსიტეტთან მისულმა იქვე გააჩერა მანქანა.
-კარგიი.
-ჯერ მაკოცე. -ლოყა მიუშვირა, ნინამაც სიცილით აკოცა და მანქანიდან გადავიდა. მთელი დღე უაზროდ გაატარა, ვერაფრით ერთობოდა. სულ ასე ხდებოდა როცა დილით ვინმე აღვიძებდა. მერე უნივერსიტეტში ერთმა გოგომ მოუშალა ნერვები და სახლის გზას კოპებშეკრული დაადგა. მეორე მხარეს აპირებდა გადასვლას, უცებ გადავიდა გზაზე და მოულოდნელად მანქანამ დაარტყა.
-ჯანდაბა! -საჯდომის ტკივილი იგრძო და თვალები სიმწრისგან ძლიერად დააჭირა ერთმანეთს.
-აუ ჩემი სულ გაგიჟდი გოგო? -ნაცნობი ხმა შემოესმა და თვალებიც მაშინვე წყიტა.
-ვერ შეგეწინააღმდეგები. -თავი ვერ შეიკავა ტკივილისგან სახე დამანჭა და თავიც მოასაწყლა ბიჭს.
-ნუ მიყურებ ეგრე… გეტკინა რამე? -უცებ სწვდა მკლავებში და ფრთხილად წამოაყენა. ტანში ამოუხსნელმა ტალღამ დაუარა როგორც კი შიშველ წელზე ბიჭის ხელისგულის შეხება იგრძნო.
-კი, უკანალი, მგონი კუდუსუნი გამიტყდა.
-შენ ვერ ხარ მგონი ტო, არ უნდა გაგეხედა გვერძე გიჟივით რომ გადადიოდი?
-ნუ ყვირი გთხოვ, თავი მტკივა ისედაც, მთელი დღეა ცუდად ვარ და აღარ შემიძლია ამდენი.
-წამოდი გაგიყვან.
-არ მინდა შემეშვი, მეყო რაც დამაზიანე.
-მე დავაზიანე თურმე. -ხელი ჩაკიდა და თავისკენ დაქაჩა.
-სანი რა ხდება ე?-უცებ გადმოხტა მანქანიდან ყავისფერთმიანი ბიჭი.
-არაფერი, დაჯექი.
-რატომ მიმათრევ? ვერ დავდივარ, ვერ დავჯდები, ღმერთო რა დავაშავე? -ისე აღმოჩნდა უკანა სავარძელზე აზრზე მოსვლა ვერ მოასწრო. -საშინელი ქაოსია, თავი მისკდება, ჯერ დილით გამაღვიძეს, მერე უნივერსიტეტში ვიღაც ქერა მომახტა, მეწიკვინებოდა ჩემს შეყვარებულს თავი დაანებე, ვიცი რომ მაგარია საწოლში მაგრამ მარტო ჩემიაო, მე კიდე აზრზე არავარ ვინ არის ეს ზურა, ვაბშე რა ზურა? ის გოგო ვინ იყო ეგეც არ ვიცოდი.
-მერე შენ რა უთხარი. -სიცილს ვერ იკავებდა საჭესთან მჯომი, თან თვალს ძმაკაცისკენ აპარებდა, რომელიც სიცილისგან ცოტაც და გაიგუდებოდა.
-შევეშვებითქო… აბა ახსნას ხომ არ დავუწყებდი, ერთი სული მქონდა იქიდან მოვშორებულიყავი და იმის ჭყიპინისთვის არ მომესმინა. რატომ არსებობენ ასეთები, დავიჯერო ეს ქერები მართლა შტერები არიან?
-გააჩნია. -მეორემ მთქვა და ნინაც წამსვე მოეგო გონს.
-ჯანდაბა, მაპატიეთ, თავი მისკდება და ვეღარ ვაზროვნებ.
-აიღე… -წამალი გაუწოდა წყალთან ერთად ცისფერთვალებამ.
-მადლობა. -უცებ დალია და თვალები დახუჭა.
-მისამართი არ გითქვამს.
-ვაჟაზე გადი და მერე გიკარნახებ.
-რა გქვია ქალბატონო?
-ნინა.
-გიუშა. -უკან შებრუნდა და ხელი გაუწიდა.
-სასიამოვნოა?
-შეიძლება… რას შვრება თავი? ყუჩდება?
-მგონი ჰო.
-ისე ეგ შარფი გიხდება, შენი თვალების ფერია.
-მადლობა, ჩემი საყვარელი შარფია.
-რომელ კურსზე ხარ?
-მესამე.
-პატარა ყოფილხარ, უი ისე გუშინ გნახე მგონი, ჯაფარიძესთან ერთად არ იყავი?
-იცნობ?
-გიგის? -სიმწრით ჩაიცინა. -მაგის მუშტს მტერს არ ვუსურვებ.
-ხუთი წელია მაწამებს.
-ხუთი? ხუთი წელია ერთად ხართ?
-რა? არა! -თავიდან შეიცხადა, მერე სიცილი დაიწყო. -ჩემი ძმაა.
-ოპაა. -წარბები მაღლა ასწია თავალი კი სანდროსკენ გააპარა. -არ ვიცოდი.
-არაუშავს. თქვენ არ ჩანხართ სტუდენტები.
-სამი წელია ეგ სტატუსი მოვიშორეთ.
-გასაგებია.
ცოტახანში ნინას კორპუსთან გააჩერა მანქანა, მადლობა გადაუხადა და ზედმეტი სიტყვების გარეშე წავიდა სადარბაზოსკენ. იმ წამს გამოვიდა ზუსტად გიგიც, მოჰკრა თვალი ჯაჭვლიანის მანქანას და წარბებიც წამსვე შეკრა.
-ამან მოგიყვანა? -პირდაპირ ჰკითხა და მანქანას თვალი გააყოლა.
-შენ როგორო ხარ გიგი? მე ცუდად იცი? თავი მტკივა, რატოო? დილიდან ნერვებმოშლილივარ, ლექციებმა დამღალა, მერე ვიღაც ქერამ, მერე იმ სანდროს თუ სანის ბორბლებში შევუხტი, სახლში მომიყვანა და წავიდა.
-რა ქენიი?
-გზაზე არ გავიხედე ისე გადავედი და მოასწრო დამუხრუჭება.
-შენ გოგო ნოლმალური ხარ?
-გთხოვ ნუ ყვირი.
-ნუ ვყვირი კიარა… წამოდი ჩაჯექი წავიდეთ. -ხელი ჩაკიდა და მანქანისკენ წაიყვანა. -ნინა ფრთხილად იყავი გთხოვ. -ხმა მოულბა როგორც კი მანქანაში ჩასხდნენ, ხელზე აკოცა და ისე ახედა ანერვიულებული მწვანეებით. -ჩემთვის ნინ, შენს გარეშე არავინ ვარ, ჩემი ნათელი წერტილი ხარ.
-კარგი მაპატიე, უბრალოდ იმ დროს ყველაფერი მეკ.იდა ისე ვიყავი...
-ეგეთ მომენტებში გაიხსენე რომ ერთი უმაქნისი, ჩხუბის მოყვარული ტვინგამოცლილი არანოლმალური ძმა გყავს და შენ ამ ძმისთვის უნდა იცხოვრო რამე სიდებილე რომ არ ჩაიდინოს.
-კარგი. -გაიცინა და ლოყაზე აკოცა.
სწრაფად მიაქროლებდა მანქანას, მამის სახლამდეც მალე მივიდა.
-გიგიი! -ძმის დანახვისას გახარებული გაიქცა ჯაფარიძისკენ.
-ჩემი თოჯინაა. -ჰაერში ააფრიალა გიგიმ, მერე ლოყები დაუკოცნა.
-მომენატრე. -კისერზე მოხვია პატარა ხელები.
-მეც თოჯინა.
-მე არა ხო? -თვალები მოჭუტა ნინამ.
-შენც. -უცებ აღმოჩნდა დის მკლავებში, მერე ლიკაც გამოჩნდა.
-მოდით მალე! -ხელი დაუქნია გაღიმებულმა.
-უბრალოდ დაიკიდე. -ყურში ჩასჩურჩულა დას. -ჩემი პატარები. -ლოყაზე აკოცა ჯერ ნინას, მერე ლიზას. მხრებზე დაისვა ქალბატონი და სახლისკენ ისე დაიძრა.
-როგორ ხარ ლიკ?
-მამაშენის ხელში როგორ ვიქნები. -თბილად მოეხვია ნინას, გიგიც გადაკოცნა და სახლში შეუძღვა.
-რა უნდა ამ ქალს ვერ გავიგე. -ცისფერ თვალებში ჩახედა ქალიშვილს, მერე თავის მკლავებში მოიქცია. ლიზაც უცებ გაიტრუნა, სულ სხვანაირად გრძნობდა თავს როცა ეხუტებოდა.
-რაღაცეები მოვამზადე და წამოდით გამისინჯეთ.
-უფ როგორ მშია იცი ლიკუ? გული წამივა ცოტახანში.
-მოდი მოდი. -გაიცინა. სულ უხაროდა მათი მისვლა, როგორც თავის შვილებს ისე ექცეოდა. იცოდა რეზოს შვილები ყველაზე მეტად უყვარდა, სხვაგვარად ვერც მოიქცეოდა.
-რას შვრები მა როგორ მიდის სწავლის საქმე? -სუფრის თავში მჯდომმა გადახედა შვილს.
-მომაბეზრებლად.
-შენ?
-წელს ვამთავრებ და მორჩა მერე.
-ჩემთან როდის მოხვალ?
-აუ მა…
-ხომ იცი…
-ახლა ნუ დაიწყებ სამსახურზე საუბარს რევაზ თორემ გადაგასხავ მაგ საჭმელს წინ რომ გიდგას! დააცადე ბავშვს გაიზარდოს კიდევ ცოტა, 22 წელი რა არის? შეირგოს ახალგაზრდობა, სადამდეც შეძლებ იქამდე არჩენ შენ! რისთვის ხარ მამა ვერ გავიგე?
-დღეს დილიდან აღრენილია, რა უნდა ვერ გავიგე.
-ახლა არ მათქმევინო!
-მითხარი ერთი მიდი. -კოვზი ჯამში დააბრუნა და იდაყვებით მაგიდას დაეყრდნო.
-შენი პერანგი რომ მიმქონდა გასარეცხად დავინახე საყელოზე წითელი ტუჩსაცხი!
-აუ მამაჩემო რა დღეში ხარ ტო? ღალატზე გადახვედი უკვე? მიტყეპვა ხომ არ გინდა ჰა?-წარბები ასწი, წარმოიდგინა რა რეაქცია ექნებოდა დედამისისთვის რომ ეღალატა და უცებ მოერია ბრაზი.
-ჯანდაბა, სერიოზულად ლიკუნა?
-ჯანდაბაო გაიგეეთ? გამოვიჭირე და დადუმდა. თავს ვერ იმართლებს. -უცებ აემღვრა თვალები ქალს.
-ნუ გამაგიჟებ ქალო. -სიცილი ვერ შეიკავა უფროსმა ჯაფარიძემ. -გუშინ შენი დაქალი რომ იყო მოსული ის ჩამეხუტა და მაგის პომადა იქნება, უეჭველი გააჩალიჩა ისეთი გამძვრალია.
-აფერისტო კაცო!
-რა გატირებს? ლიკა ჭკუიდან ნუ გადამიყვან. -ხელი ჩაკიდა და უცებ გადაისვა თავის კალთაში.
-მართლა არ მღალატობ? -აცრემლიანებული თვალები შეანათა.
-არა ტო, არ მევასება ეს ბო.ობა ხომ იცი არა?
-მოგკლავ თუ მიღალატებ!
-ლიკაა, ნუ იქცევი პატარა გოგოსავით.
-ვაიმე მამაა! არ იცი რო ქალები პატარა გოგოები ვრჩებით სამუდამოდ?
-რა არის ტო? პირი შეკარით სამივემ?
-მე შენთან ვარ მამიი! -ჩანგალი დააბრახუნა მაგიდაზე.
-მოდი ჩემთან ჩემო პატარა. -ხელი დაუქნია და ისიც უცებ ჩამოხტა სკამიდან და მუხლზე დაისვა. -მარტო შენ გიყვარვარ მა, ესენი გაიზარდნენ და გავირდნენ, იმედია შენც ასეთი ხისთავიანი არ გახდები თორე მერე რაღა მეშველება. -თავისი ხელით აჭმევდა. საუბრობდნენ, იცინოდნენ და სახლს ახალისებდნენ.
-ლიზას წავიყვანთ და საღამოს მოვიყვანთ. თქვენ დაისვენეთ ციტახნით, ბოდიში გაქვს მოსახდელი ნერვიულობისთვის. -თითი გაიშვირა ლიკასკენ. მერე გაუცინა და ლიზა ხელში აიტაცა.
-გნახაავთ.
-გიგი ნაყინი არ აჭამო რა, ცივა და ყელი ასტკივდება.
-კარგიი! -კარი გაიხურა და მანქანისკენ წავიდა. -რომელი ნაყინი გიყვარს შემახსენე?
-გიგი! -თვალები დაუბრიალა ნინამ.
-მერე იტყვი შენ უფრო რატომ უყვარხარო.
-მარწყვის მიყვარს.
-ნინასაც მარწყვის უყვარდა ბავშვობაში.
-ხოო?
-ახლა შოკოლადის და ვანილის შერეული. -გაღიმებულმა გადახედა თვალებ აბჭვიალებულ დას.
მალე ავიდნენ მთაწმინდაზე, ქალბატონი სიცივის მიუხედავად მაინც გიჟივით დარბოდა, მერე სურათები გადაიღეს ბევრი და სანაყინეში წავიდნენ. უკვე ბნელოდა, მაგრამ ნახევარი ნაყინი მაინც აჭამა ლიზას, დანარჩენი თვითონ გადაუშვა კუჭში.
-ლიზიკო ვინმე არ მოგწონს?
-შეყვარებული მყავს.
-რაა? -მაშინვე თვალები ჭყიტა გიგიმ, ნინამ კი სიცილი ატეხა.
-ბაღში.
-უყვარხარ?
-ჰო.
-შენ?
-ისე რა, ბევრი ბიჭი მომწონს მაგრამ ეს ყველაზე კარგია, თან ყველაზე მეტს გიო მეთამაშება.
-გოგო ხარ ტო, მე რაპონტში მემსგავსები.
-გავიგუდები ახლა. -უცებ ახარხარდა ნინა.
-აუ ეს რომ ჩემხელა გახდება მე მამას ტოლი ვიქნები ტო.
-იქით წელს სკოლაში შევდივარ.
-რა გიხარია. -ტუჩები დაბრიცა გიგიმ.
ლიზა მშობლებთან დატოვეს, თვითონ კი სახლში დაბუნდნენ. ხელი გადახვიდა ნინას და ისე ავიდა კიბეებზე.
-ხო მე უფრო გიყვარვარ?
-ნინაა -სიცილი ვერ შეიკავა ჯაფარიძემ. -რას მეკითხები ტო.
-მითხარი.
-ყველაზე მეტად ნინა.
-ხომ არასდრის მიმატოვებ?
-ვერასდროს.
-რომ გავთხოვდე, იმას რო გავყვე ცოლად ვინც არ გევასება?
-რამეს გეგმავ და მაპარებ, ნინა? -ღიმილს ვერ იშორებდა.
-არა, ისე მაინტერესებს.
-ვერ გაგათხოვებ, ვინმემ რომ გაწყენინოს მერე მე რა ვქნა?
-კარგი რა.
-შენ გეცინება მაგრამ მე სერიოზულად ვამბობ, ვინმეს გამო შენი ცრემლი რომ დავინახო მოვკლავ ხომ იცი.
-შვიდი წელია არ მიტირია, ხანდახან მინდა უბრალოდ დავჯდე და ვიტირო.
-აუ შენ რა დეპრესიანკა ხდები ტო, ამ ბოლოდროს სულ ასეთი სახით დადიხარ.
-ვინმე მჭირდება.
-ვინ?
-ბიჭი, ვინმე რომ იმაზე გადავერთო.
-მეღადავები ხო.
-სულაც არა.
-რაიყო ჯაჭვლიანი დაგევასა?
-ეგ ვინაა?
-სანდრო, მანქანით რომ მოგიყვანა.
-აა, არა საყვარელო, მაგათ შენი შეყვარებული ვეგონე რომ არ მეთქვა ძმაარისთქო.
-დაჟე მაგდენი ელაპარაკე?
-გიგი ნერვებს მიშლი.
-რას აპირებ?
-ბარში მივდივარ ჩემებთან ერთად.
-ჭკვიანად იცოდე. -შუბლზე აკოცა და საძინებელში შევიდა. სწრაფად მოემზადა ნინა, პირდაპირ თათუს გამოგზავნილ მისამართზე წავიდა, ეგრევე შეაჭრა ბარში და საკუთარი ადგილი დაიკავა. ირგვლივ მყოფებს აკვირდებოდ, ნელნელა წრუპავდა, თან საათს წამდაუწუმ ამოწმებდა. როგორც იქნა ეღირსათ იმათ მოსვლა და მაშინვე კუთხეში მჯდომი ნინასკენ აიღეს გეზი.
-სად ხართ აქამდე?
-რავი ნუნუ, ველოდებოდით როდის ჩაიცმევდა. -თათას მოხვია ხელი და გვერძე მიისვა.
-ნუ მეძახი ნუნუს. -ანას ჩამოადო მხარზე თავი. -დავიღალე.
-მიდი ცოტა დავლიოთ და მეცეკვე მერე. -თვალი ჩაუკრა უტამ. მთელი დღის ამბებს ყვებოდნენ, იცინოდნენ, სვავდნენ და ნელნელა დაღლილობაც სადღაც ჯანდაბაში მიდიოდა. ერთმანეთს ენერგიით მუხტავდნენ, მერე ცეკვაზე გადავიდნენ, უტასთან არასდროს არაფერი უტყდებოდათ, ბოლომდე გახსნილები იყვნენ ერთმანეთთან. -აუ გოგოებოო, ცოტახნით რომ მოვტყდე ხომ არ ტეხავს?
-არა უტუ მიდი. -ყურებამდე გაიკრიჭა ანა.
-ნეტა რა ეშველება ამას? -სახე ხელებში ჩარგო ნინამ და ბიძაშვილს გააყოლა თვალი. მერე კარებში შემოჭრილი მამიდაშვილი დაინახა და იმისკენ გაიქცა.
-ეე პატარაავ აქ რა გინდა. -ლოყები დაუკოცნა, მერე მაგრად მოეხვია და ისევ აკოცა.
-ჩემებთან ერთად ვარ.
-ვაა, ანუშკიი, როგორ ხარ ლამაზო? -მტევანზე აკოცა, მაშინვე აცეკვდნენ ჭინკები ბიჭის თვალებში.
-შენ რომ არ ხარ უკეთესად.
-გავქრე?
-თუ შეიძლება.
-მერე შენ რა გეშველება ტო? შენს გამო არ ვქრები ხომ იცი, მოვენატრები მერე ჩემს ანიკოსთქო.
-მომაშორეთ ვინმემ ეს ადამიანი.
-თათუ ეს ვარდისფერი თმა რაარი გოგო?
-არ მიხდება?
-გხატავს. -იქვე ჩამოჯდა და საუბარი გააბა გოგოებთან. -უტა სად გყავთ?
-გავიდა ცოტა ხნით.
-დაჟეე? მაგას აძლევეენ? -წარბები ასწია.
-დაჩი კარგი რა.
-მაპატიე პრინცესა. -შუბლზე მიაწება ტუჩები. -წავედი გოგოებო მე, საქმე მაქვს, თუ რამეა აქვე ვიქნები. -ტუჩთან ახლოს აკოცა ანას, თვალი ჩაუკრა და გაშტერებულ გოგოს უცებ მოშორდა.
-მიდი. -თვალი გააყოლა მამიდაშვილს. შვილიშვილებში ერთადერთი გოგო ნინა იყო, სანამ ლიზა არ დაიბადა. დაჩის უფროსი ძმა ყავდა ლევანი, ასე რომ ნინას როგორც პრინცესას ისე ექცეოდნენ, ყველას ძალიან უყვარდა და ყველაფრის გაკეთება შეეძლოთ ნინასთის. გვიანობამდე იყვნენ, მაგრამ ნინამ მაინც დაასწრო ყველას წასვლა, როგორც ამას ყოველთვის აკეთებდა. უკვე ბარს სცდებოდა როცა გინების ხმა გაიგო, ბარის უკანა კუთხეში სამი ბიჭი გამეტებით ურტყავდა ძირს დავარდნილს. იმდენად მოეშალა ნერვები რამის მივარდა და ყველას თავი წააცალა, ვერ იტანდა უსამართობას, ეს კი ყველაზე დიდი უსამართობა იყო, სამი ერთზე. როგორც კი მოშორდნენ და წავიდნენ ნინა დაუფიქრებლად გაექანა ბიჭისკენ, სიბნელე იყო და ვერაფერს არჩევდა. ხელი რომ დაადო მუცელზე მაშინ იგრძნო სისველე და გული გაუჩერდა. -ჯანდაბა, ღმერთო მიშველე გთხოვ. -ანერვიულებულმა წვრილი თითები მხრებში ჩაავლო. -ცოცხალი ხარ? შეგიძლია ლაპარაკი?
-რა ვთქვა. -ბიჭის ჩაცინებამ უარესად აუშალა ნერვები.
-კვდები, რა გაცინებს?
-მგონი დამჭრეს იმ ჩემის.ებმა ტო. -ძლივს საუბრობდა, ხელს მუცელზე იჭერდა და ღრმად სუნთქავდა.
-ადექი სავადმყოფოში წავიდეთ.
-მეღადავები ხო?
-აბა სად წაგიყვანო? დაგტოვო აქ? სინდისი შემაწუხებს მერე, ადექი მიდი.
-დედას.ევეცი! -როგორც კი წამოიწია გაუსაძლისი ტკივილი იგრძნო მუცლის არეში.-ნაბი.ჭვრები! როგორ არ მინდოდა ეს ჩხუბი და მაინც დამაწყებინეს ტო. -თვალები ერთმანეთს მაგრად დააჭირა.
-იცნობ? -ბიჭის დიდი ხელი გადაიხვია კისერზე და ხელი წელზე მოხვია.
-აბა ტყუილად ხო არ მცემდნენ.
-რავიცი, ისეთი ველურები ხართ თქვენგან ყველაფერია მოსალოდნელი… ძალიან მეყრდნობი.
-მაპატიე… აქვე დგას ჩემი მანქანა, იქამდე მიმიყვანე და თავისუფალი ხარ.
-მთვრალს, თან ასეთ მდგომარეობაში შენიაზრით საჭესთან დაგსვავ?
-მგონი ანგელოზი გამომეცხადე ტო. -ჩაიცინა. გული გამალებით უცემდა ნინას, ვერ დაუშვებდა ამ ბიჭს რამე მოსვლოდა. მანქანაში ჩააჯინა, ღვედი შეუკრა და მძღოლის ადგილზე დაჯდა. მერე გადახედა ბიჭს და ნაცნობი სახის დანახვაზე თვალები ჭყიტა.
-ჯანდაბა შენ ხარ?
-დავიჯერო ვერ მიცანი ხმაზე?
-მთვრალი და ტკივილნარევი ხმით სხვანაირად საუბრობ. -მანქანა დაძრა და სანდროს ნაკარნახები მისამართისკენ აიღო გეზი. -სანდრო! -უცებ დაუძახა როცა თვალდახუჭულს შეხედა, ეგონა არ სუნთქავდა და ცუდად ხდებოდა.
-წინ იყურე პატარავ თორემ სიკვდილს ვერ გადავურჩები დღეს.
-გაახილე თვალები, მაშინებ.
-გეშინია არ მოვკვდე? -ოდნავ დააშორა თვალები ერთმანეთს, ნინას პროფილს უყურებდა წარბაწეული.
-არ მინდა შენს სიკვდილს ვუყურო, რომ მოკვდე სამძიმარზე მომიწევს მოსვლა, მე კიდე ვერ ვიტან მსგავს ადგილებს, დავიწყებ ტირილს და იტყვიან მერე სანდროს საყვარელი იქნება და მაგიტომ ტირის აფერისტიო.
-რომ ნერვიულობ ბევრ ლაპარაკს იწყებ?
-ბევრს არასდროს ვსაუბრობ, უბრალოდ შენს სიახლოვეს როცა ვარ ვერ ვჩუმდები… ჯანდაბა… ნუ აკეთებ თვალებს ეგრე. -მანქანა გვერძე გადააყენა, შუქი აანთო და ჯაჭვლიანისკენ შებრუნდა. -სისხლისგან იცლები! -ხელები აუკანკალდა, ვერ ხვდებოდა რა სჭირდა, რატომ ნერვიულობდა მასზე ასე, უბრალოდ ის იცოდა სანდრო რომ მომკვდარიყო რაღაც ამოუხსნელს დაკარგავდა. -მოვალ ახლავე. -აფთიაქისკენ წავიდა, ყველაფერი იყიდა რაც სჭირდებოდა და ისევ უკან დაბრუნდა. ტელეფონის ფანარი აანთო, მუხლებზე გადააჯდა და ტელეფონის ბოლოები ტუჩებით დაიჭირა. ჭრილობაზე ანათებდა, ძალიან ღრამ არ იყო მაგრამ აშკარად ბევრი სისხლი სდიოდა. -მაკრატელი გააქ?
-შენს უკან.
-მიყურე კარგი? უბრალოდ სახეზე მიყურე. -ისევ ტუჩებით დაიჭირა ტელეფონი, ოდნავ გაჭრა თეთრი მაიკა, მერე ხელები მოკიდა და ზედ შემოახია.
-ძალიან ლამაზაი ხარ იცი? -სახეზე ჩამოუსვა თითები. ჩაეცინა ნინას, ფრთხილად მოაშორა ორივე მკლავიდან დაფლეთილი ნაჭერი, უცებ მოკუჭა და ჭრილობაზე დაადო.
-დააჭირე, მივალთ მალე. -თავის ადგილზე გადაბობღდა, მანქანა დაძრა და მთელი სისწრაფით მოწყვიტა ადგილს. სწრაფად მივიდა დანიშნულების ადგილას, ფრთხილად გადაიყვანა ჯაჭვლიანი და კორპუსში შეიყვანა. მეშვიდეზე ლიფტით ავიდნენ, მერე სახლის ბინაში შესული სანდროს მითითებით პირდაპირ საძინებელში შევარდა. ლოგინზე დააწვინა, ხელებზე სპირტი გადაივლო და ჭრილობა ელვის სისწრაფით დაუმუშავა, ტკივილგამაყუჩებელი გაუკეთა და ენერგია გამოცლილი მის გვერზე წამოკოტრიალდა. თვალები დახუჭა და ღრმა სუნთქვას მოჰყვა. სანდროს უცებ ჩაეძინა, სამაგიეროდ ნინამ ვერ შეძლო ძილი, გიგის უთხრა რომ ანასთან რჩებოდა, ანას კი სიტუაცია ნახევრად აუხსნა. მთელი ღამე ფხიზლად გაატარა, სიცხემ აუწია. ყველაფერს აკეთებდა ჯაფარიძე სიცხის დასაწევად. გამთენიისას ჯაჭვლიანის მდგომარეობა დასტაბილურდა, აღარც სიცხე ჰქონდა, აღარც კანკალებდა. ნინასაც ჩაეძინა მის გვერძე მწოლს და შუადღემდე თვალი არ გაუხელია. სამაგიეროდ სანდრო გამოფხიზლდა, უყურებდა მისკენ გადმობრუნებულ ნინას, ყველა მის ნაკვთს სწავლობდა, უნდოდა შეხებოდა მაგრამ ვერ ბედავდა. მერე მაინც შეახო თითები ლოყაზე, ცერა თითით ღაწვზე მიეფერა, მის დაბრეცილ ტუჩებზე გაეღიმა და მასზეც გადაატარა თითი, ისეთი რბილი იყო მაშინვე მოუნდა სათითაოდ დაეკოცნა. ნელა გაახილა ქალბატონმა თვალი, სანდროს დანახვაზე უცებ წამოჯდა ლოგინზე და სახეზე ხელები ჩამოისვა. ცოტახანი მუხლებზე შუბლდადებული იჯდა, მერე ჯაჭვლიანს შეხედა.
-დილამშვიდობისა.
-გტკივა?
-ყველაფერი ცოტა. -გაიღიმა, მაგრამ მალევე დაიჭყანა, გახეთქილ ტუჩზე მიიდო თითები და ჩუმათ შეიკურთხა.
-მითხარი ვის დავურეკო რომ მოვიდეს, უნდა წვიდე მე.
-დავურეკე უკვე და მოვლენ ხუთ წუთში.
-წავალ მაშინ.
-შეგიძლია აბაზანით ისარგებლო.
-კარგი. -ფეხზე წამომდგარი ნელი ნაბიჯებით წავიდა კარისკენ. უცებ მოწესრიგდა და უკან დაბრუნებულს ორი ბიჭი დახვდა ოთახში. -გამარჯობათ.
-ვაა ნინაა? აქ რა გინდა გოგო?
-ძმაკაცი გადაგირჩინე. -სანდრომდე მილასლასდა, ტუჩები საფეთქელზე მიადო, შემდეგ გადასაფარებელი გადახადა და შეხვეული ჭრილობა გახსნა.
-ჯანდაბა. -თვალები ერთმანეთს დააჭირა ჯაჭვლიანმა.
-ამდენი საიდან იცი ეე?
-სამედიცინოზე ვსწავლობ, კიდევკარგი შემთხვევით დავინახე თორემ დიდი ალბათობით დღეს ვეღარ იხილავდით თქვენს საყვარელ ძმაკაცს.
-მადლობა.
-ვალდებული ვარ.
-ეს ბაჩია ნინ.
-სასიამოვნოა. -უცებ შეხედა ბიჭს.
-ჩემთვისაც.
-აუ მაკა მირეკავს შე ჩემა. -ტელეფონს თვალებდაჭყეტილმა დახედა გიომ.
-რამე მოიფიქრე აქ არ მოიყვანო ძმურად.
-გისმენ მაკა დედა?
-სად არის სანდრო? არ მპასუხობს გუშინ ღამიდან მოყოლებული. -ანერვიულებული ხმა ჰქონდა ქალს, ყოველთვის გრძნობდა როცა რამე ემართებოდა.
-სახლშია მაკა, ლოგინში კოტრიალობს.
-მანდ ხარ შენ?
-ხო ახლა მოვედი.
-გამიღე კარი მეც აქ ვარ!
-რაა?
-ვბრაზდები გიორგი!
-ერთიწუთი დამელოდე. -გაუთიშა, თან ძმაკაცს გადახედა. -მოვიდა.
-არ შემოუშვა აქ!
-ხომ იცი არ წავა სანამ არ გნახავს.
-ნინა! -უცებ გახედა აქამდე ჩუმათ მჯდომს რომელიც თავის სტიქიაში იყო და ჭრილობას ახვევდა.
-გისმენ.
-შეგიძლია ზევიდან დამაწვე?
-რა?
-მალე! უთხარი რომ ვიღაც მყავს და არ შემოუშვა. -მკლავზე მოკიდა ხელი ნინას, ისიც საბნის ქევეშ შეძვრა, ხელებით იყო საწოლზე დაყრდნობილი და ზევიდან დაჰყურებდა ჯაჭვლიანს. გაშლილი თმები წინ გადასწეოდა, ორივეს სახეს უფარავდა. ქვედა ტუჩზე იკბინა ბიჭმა როცა დედის ქოთქოთი გაიგო, აშკარად ვერ დაარწმუნეს ბიჭებმა და საძინებლისკენ მიდიოდა.
-ჯანდაბა. -თვალები დახუჭა ნინამ. -იქ უნდა დამეტოვებინე. -მთლიანი სახე უხურდა, სანდროს ხელებს გრძნობდა ფეხებზე და სუნთქვა ეკვროდა.
-იმოძრავე…
-სულ გაგიჟდი? ღმერთო მიშველე, მოვკვდები ახლა… მომაშორე ხელები… არა აქედან რომ გავალ თავს მოვიკლავ.
-ელენაა! -უკანალზე წაავლო ხელები და ზევით ასწია როგორც კი მაკამ კარები შეაღო. მერე კი ხმის ამოუღებლად გაიხურა კარი თვალებ გაფართოვებულმა ქალმა.
-აუ მაკა ხომ გითხარი ტოო, რა ვქნათ ახლა, გვცეემს ის გიჟი.
-წავედი მე აღარ შემიძლია აქ ყოფნა. -როგორც კი კარი გაიხურა მაშინვე შევარდნენ საძინებელში.
-ელენა? -უცებ გადაიძრო საბანი და მისი სხეულიდან გადახტა. -უზრდელო იდიოტო, ასე მიხდი მადლობას ხო? რა ძალა მედგა, ღმერთო როგორ მცხვენია. -სახეზე აიფარა ხელები, მერე მოხარხარე ბიჭებს შეუღრინა და ისინიც წამსვე გაჩუმდნენ. სანდროს კი ვერაფერს უხერხება, სიცილის დროს ჭრილობა სკიოდა, ცდილობდა არ გასცინებოდა მაგრამ ვერ ჩერდებოდა.
-კაი რა გჭირს? დავიჯერო არავის ზევიდან არ ყოფილხარ?
-მოკეტე თორემ გავბრაზდები და ძალიან გატკენ! -გამწარებულმა სწრაფად გადაუხვია ჭრილობა ბინტით, მერე იქვე მიგდებული ჩანთიდან სიგარეტი ამოიღო და მაშინვე მოუკიდა.
-აუ კაი რაზე ბრაზობ ტო?
-ასეთ სიტუაციაში რომ გავყავი თავი მაგაზე ვბრაზობ… საერთოდ რა მინდა აქ. -ჩანთას ხელი მოკიდა და სამივეს გახედა. -არ ააყენოთ, აქ მეორედ მომსვლელი აღარ ვარ. ის წამალი დაალევინეთ და გამოკეთდება.
-მადლობა.
-არაფერის. -კიდევ ერთხელ მოავლო თვალი ჯაჭვლიანს და სახლიდან გავარდა. სირცხვილისგან ლოყები ისევ უხურდა, აღარ სურდა როდისმე კიდევ ენახა სანდრო და თავის ძმაკაცები, უცებ გააჩერა ტაქსი და სახლის მისამართი უკარნახა. გიგი არ დახვდა, წყალი გადაივლო და ძილი ისევ გააგრძელა.
ყველა და ყველაფერი დაი.კიდა, რამოდენიმე დღის უძილომ მთელი დღე და ღამე გადააბა, დილით კი კარგ ხასიათზე მყოფი წამოხტა.
-ნინ კარგად ხარ? -წელს ზემოთ შიშველი გიგი დახვდა სამზარეულოში ყავით ხელში.
-მგონი ასე კარგად დიდიხანია არ ვყოფილვარ. -წელზე მოხვია ხელები და ყელში აკოცა. -რა კარგია ძილი გიგიი! ყველაზე კარგი რამ არის.
-გუშინ ისე გეძინა ვეღარ გაგაღვიძე. -შუბლზე მიაწება ტუჩები.
-რაც არ მძინებია ავინაზღაურე.
-რას აპირებ.
-ჯერ უნი, მერე კურსელთან უნდა გავიდე და კიდე რაღაც საქმეები მაქვს.
-მიდი მაშინ.
-წავალ ჩავიცმევ და გამიყვანე რა. -საძინებელში შევარდა, უცებ მოემზადა და ბოლოს შარფი რომ ვერ დაინახა გული გაუჩერდა, ყველგან ნახა მაგრამ ვერსად იპოვნა, მერე გაახსენდა სანდრო, მისი შარფიც მასთან დარჩა და გულმა სწრაფად დაიწყო ფეთქვა.-ღმერთო რა გინდა ჩემგან? როგორ მივიდე იმ არასერუოზულ ადამიანთან. -ღრმად ჩაისუნთა და გასასვლელისკენ წავიდა.
-შარფი?
-ანასთან დამრჩა.
-გავუაროთ? -კარში გაატარა, მერე კიბეებზე დაეშვა და მანქანაში ჩაჯდა.
-არა, გავივლი საღამოს და გამოვართმევ.
-კარგი. -ცოტა გაუკვირდა, ნინა არასდროს დადიოდა არსად ლურჯი თხელი შარფის გარეშე, რომელიც დედამ გარდაცვალებამდე აჩუქა, ზაფხულშიც კი ჩანთით დაატარებდა.

მთელი დღე მოუსვენრად იყო, წამდაუწუმ ყელზე იკიდებდა ხელს. ლექციების შემდეგ კურსელთან სახლში წავიდა, იქიდან კი ბევრი ფიქრის შემდეგ ჯაჭვლიანის სახლს მიადგა. კართან იდგა და დაკაკუნებას ვერ ბედავდა, მერე მაინც დააკაკუნა, სანდრომაც სწრაფად გააღო კარი და ნინას დანახვისას თვალები გაუფართოვდა.
-ნინა?
-ჩემი შარფი დამრჩა.
-მიხორცდება ნელნელა, შენ როგორ ხარ? -თვალები აატრიალა სიცილით, შიგნით შეატარა და შუაგულ ოთხაში მდგომს მიუახლოვდა.
-რატომ ადექი? ეგრე მალე რომ ხორცდებოდეს რაღა გვიჭირს... გტკივა?
-ისე რა.
-მანახე. -უცებ აუწია მაიკა, მერეღა შეამჩნია მისი დაკუნთული სხეული, თითები ჩალურჯებულ ადგილებზე გადაატარა და იგრძნო როგორ დაეჭიმა სხეული ჯაჭვლიანს. მალევე მოეგო გონს, ჭრილობიდან სახვევი ოდნავ მოაშორა და მაშინვე სტაცა ხელი ჯაჭვლიანმა. -გტკივა?
-ხო.
-ჯანდაბ, არ შეიხვიე თავიდან? -თვალი გაუსწორა სანდროს ყავისფერებს და მისი თითებიდან ხელი გაინთავისუფლა.
-არა.
-მე მელოდებოდი ადამიანო?
-ისე გავარდი არ მეგონა ისევ თუ მოხვიდოდი.
-მოდი გადაგიხვევ თავიდან… სად არიან ისინი?
-არ სცალიათ. -სავარძელში ფრთხილად ჩაჯდა, შემდეგ ნინას ახედა. -ის ყველაფერი ისევ საძინებელშია.
-შენ მე შემიწირავ. -ოთახში შესულმა უცებ მოკიდა ხელი იმას რაც სჭირდებოდა და იქვე დადებული შარფიც აიღო.-წამოწექი ასე ვერ…
-რომ წამოვწვე მერე ვეღარ ავდგები და მოდი დაჯექი აქ. -ფეხზე დაირტყა ხელი.
-ზედმეტები მოგდის უკვე სანდრო.
-იმ დღეს შენ არ ჩამიხტი კალთაში? თუ მომეჩვენა?
-ჯერ კიდევ გაბრაზებული ვარ ჩემს შეუხებელ უკანალს რომ შეეხე! -მაინც ჩაუჯდა კალთაში წარბშეკრული, ისე უცებ მოაშორა სახვევი სანდრომ ღრიალის ნაცვლად კბილები დააჭირა ტუჩებს და ხელები ბარძაყებზე მოუჭირა თვალდახუჭულმა. -მაპატიე, ნელა მოშორება უფრო მტკივნეული იქნებოდა, შენი ბრალია, რომ გაგესუფთავებინა ასე აღარ გექნებოდა.-უცებ გაუწმინდა ჭრილობა, თან სულს უბერავდა, სანდრო კი გაოცებული უყურებდა და მის სურნელს ღრმად ისუნთქავდა. თავბრუს ახვევდა ნინას სურნელი, ვერც მის შეხებას ტოვებდა ურეაქციოდ და თავის თავზე ეცინებოდა.
-მადლობა.
-არ არის საჭირო ამდენი მადლობა. -უცებ წამოხტა ჯაჭვლიანის ფეხებიდან, ჭუჭყიანი ბინტები და ბამბები წამოკრიფა, სამზარეულოში ნაგავში ჩაყარა. -წავედი მე, ხომ ხედავ როგორც ვასუფთავებ და მიხედე თავს.
-ნინა…
-რა?
-ცოტახნით დარჩი.
-რატომ?
-შენი… -სიტყვა კარზე ბრახუნმა შეაწყვეტინა, მაშინვე დაუსერიოზულდა სახე, ნინას ხელი ჩაკიდა და საძინებელში შეიყვანა. -აქ იყავი.
-რა ხდება? -მკლავზე წაავლო ხელი.
-აქ იყავი და არ გამოხვიდე რაც არუნდა მოხდეს კარგი? -თითებზე აკოცა და ქვევიდან ახედა. -ათ წუთში გამოდი და სახლში წადი, წადი და დაივიწყე აქ რომ იყავი.
-არაფერი მესმის.
-არც არის საჭირო პატარავ. -ლოყაზე მოკიდა ხელი, ნელა დაიხარა ნინას ტუჩებისკენ. -არ დამივიწყო. -ფრთხილად შეეხო ქალის ტუჩებს, გაუკვირდა კიდეც რომ აჰყვა, ხელი წელზე მოხვია და თავისკენ უფრო მეტად მიიზიდა. ნაზად კოცნიდა, ყველა ჰორმონს უღვიძებდა ჯაფარიძეს. ბოლოს შუბლზე აკოცა და უკან მოუხედავად დატოვა ოთახი. მალევე გაისმა ყვირილის და გინების ხმები, გაოგნებული იდგა სუნქვააჩქარებული ნინა და რა გაეკეთებინა არ იცოდა, ვერაფერზე ფიქრობდა, ტვინი გაეთიშა, მხოლოდ სანდროს ტუჩების გემოს გრძნობდა და ტანში ჟრუანტელი უვლიდა. ხმაური რომ მიწყდა მერე გავიდა ოთახიდან, ირგვლივ ყველაფერი არეული იყო, მაშინღა იგრძნო შიში, არა ამ ყველაფრის გამო, სანდროს გამო ეშინოდა, ეშინოდა რომ ვეღარ ნახავდა, ვერ გაიგო სად წავიდა, ვინ წაიყვანა, სრულ გაუგებრობაში ამოჰყო თავი. დაიძაბა, გული აუჩქარდა და მაშინვე ტელეფონს სწვდა.
-გიგი!
-გისმენ?
-გახსოვს სანდრომ რომ მომიყვანა მანქანით?
-მერე?
-მაგის ძმაკაცის გიუშას ან ბაჩის ნომერი იცი?
-მაგათ საიდან იცნობ გოგო?
-იცი თუ არა?
-ვიცი.
-მომწერე ახლავე.
-ყველაფერს მომიყვები! -ტელეფონი გათიშა და რამოდენიმე წამში მესიჯიც მიიღო.
-გიუშ შენ ხარ?
-ნინა?
-ჰო, გიო რაღაც მოხდა, არ ვიცი რა… მე აქ ვიყავი… სანდროსთან, შარფი დამრჩა გუშინ და… ვიღაცეები აბრახუნებდნენ, სანდრო წაიყვანეს გიო! -შუბლზე თითებს იჭერდა და აქეთ იქით დადიოდა.
-რაა?
-ჰო, მითხრა არ დამივიწყოო და წავიდა… ვერაფერი გავიგე გიო, ეგ რატომ მითხრა, არც ისე მახსოვდა.
-კიდევ რა გითხრა?
-სახლში წადი და დაივიწყე აქ რომ იყავიო.
-სახლში წადი ნინა, დაივიწყე დღევანდელი დღე, ნუ დაიწყებ კითხვებია დასმას და რამის ძიებას. ცოტა ხნით ამოშალე სანდრო გონებიდან გაიგე?
-რას მელაპარაკები გიო ხვდები?
-გაიგე რა გითხარი? არავის არაფერი უთხრა, უბრალოდ წადი და დაივიწყე ყველფერი.
-კარგი.
-მადლობა. -ანერვიულებულმა გათიშა ტელეფონი. ნინამ ირგვლივ მიმოიხედა, არაფერი ესმოდა, რომ დაფიქრდა მიხვდა სანდრო მისთვის არაფერს წარმოადგენდა, ჩანთა აიღო და სახლიდან წავიდა. არ იცოდა რა უნდა ეგრძნო, რა უნდა ეფიქრა. ვერც კოცნისს არსს ხვდებოდა.
_-_-_

ორი კვირა გაატარა გაურკვევლობაში, არავის არაფერს ეუბნებოდა, დაფიქრებული დადიოდა და ყველფერს იხსენებდა. ხშირად გაუაზრებლად ისმევდა თითებს ტუჩებზე, თვალებს ხუჭავდა და დავლილ ჟრუანტელზე იღიმოდა. გიოც არ პასუხობდა, არც სანდრო ჩანდა.
_-_-_

-აბა სადაა ჩვენი პეინცესაა? -ხელები გაასავსავა ერთმანეთზე დათამ.
-აქ ვარ!
-ვისი დაბადების დღეა დღეესო?
-თან ახალი წელიო?
-ნინა!
-ჩემი. -გაიცინა და მაშინვე მოეხვია დათას.
-გილოცავ პატარავ.
-გუშინ ხომ მომილოცე.
-გოგო!
-სურპრიზი მაინტერესებს.
-წავიდეთ. -ხელი ჩაკიდა ჩაფუთნულს და სახლიდან გაიყვანა. მანქანით მიდიოდნენ უცხო გზებზე, სახვევი ააფარა თვალებზე დათამ და დანიშნულების ადგილზე ისე მიიყვანა.
-აუ დათა ცივა, ძალიან თან.
-მოითმინე. -ხელში აიტადა და ისე დაიძრა ჩაბნელებული ადგილისკენ.
-რა ხდება დათა? არაფრის ხმა არ ისმის.
-დამაცადე გოგო! -კართან დასვა, სახვევი მოაშორა თან გააფრთხილა არ გამოიხედოო, კარი გააღო და მაშინვე განათდა ყველაფერი. უამრავი ხალხი იყო სახლში მოგროვილი, ულოცავდნენ, მღეროდნენ, კოცნიდნენ. წამსვე აივსო ბედნიერებით, დათას გახარებულმა შეხედა და ლოყაზე აკოცა. დალევა დაიწყეს, ცეკვავდნენ, ათას ნაირ სიმღესებს მღეროდნენ. ოთახს მხოლოდ კედელზე დაკიდული ნათურები ანათებდნენ, კიდევ ჭერზე დამაგრებული ბურთი რომელიც სხვადასხვა ფერის სხივებს ანათებდა. თავის კურსელ ბიჭს ეცეკვებოდა ბოლოს, მერე საპირფარეშოში ავიდა, უნიტაზს თავსაფარი დააფარა და ზევიდან დაჯდა. სიგარეტს ეწეოდა, თან მთვრალი უაზროდ იღიმოდა. ხელებს იბანდა, სარკეში ჩაიხედა და ნაცნობი სახის დანახვაზე შეცბა. სწრაფად მიტრიალდა ჯაჭვლიანისკენ, თვალები რამდენჯერმე დაახამხამა ხომ არ მეჩვენებაო. ნელა მიუახლოვდა და ლოყაზე შეახო თითები. უკვე ერთი თვე იყო გასული მისი გაუჩინარებიდან. ახლა კი მის წინ იდგა, წვერ მოშვებული, თმაც ოდნავ გაზრდოდა და ყავისფერი თვალები ისევ ისე უელავდა. ვერ იჯერებდა, უცებ შავი ტანზე მომდგარი სვიტერი აუწია და შრამად დარჩენილ ჭრილობას დახედა.
-მართლა აქ ხარ?
-მოგენატრე?
-ნოლმალური ხარ?
-დავიჯერო დამივიწყე?
-სად ჯანდაბაში წახვედი?
-ყოველდღე გახსენდება ჩემი კოცნა არა?
-სანდრო მოკეტე!
-რა ლამაზი ხარ. -წელზე მოხვია ხელი და ტანზე აიკრა. ცხვირის წვერი ყელზე გაუხახუნა, მისი სურნელი ღრმად შეისუნთქა და იქვე აკოცა. მთელი ძალით მოეხვია ნინა, თითქოს რაღაც აკლდა ამდენი ხნის მანძილზე და ახლა მთლიანად შეივსო. სახეზე მოკიდა ხელები ჯაჭვლიანმა და წამსვე დაეპატრონა მონატრებულ ტუჩებს. ჰაერი ღრმად შეისუნთქა, ლოყაზე ჩამოგორებული ცრემლი მოსწმინდა და მთლიანი სახე დაუკოცნა.
-ძალით მაკოცე მაშინ ხო? ეგოისტო კაცო.
-მგონი შეგიყვარდი ნინაა. -სიცილით თქვა თან ცერი ტუჩზე გადაატარა.
-სისულელეა. -მაჯაზე მიაწება ტუჩები, ქვევიდან უყურებდა თავისი ლურჯებით და სულ ურევდა თავგზას ჯაჭვლიანს.
-საჩუქარი მოგიტანე პატარავ. -ჯიბიდან წრილი ძეწკვი ამოაძვრინა, ზედ ლამაზი კულონი ეკიდა, სწრაფად შებრუნდა და გრძელ კისერზე წამებში მოარგო. -გილოვავ პატარავ.
-მადლობ. -კულონს დახედა, ლურჯები უბწყინდავდა, თან ქვევიდან უყურებდა.
-ნუ მირევ ტვინს ნინაა… შენს გამო დავრჩები და ამერევა ყველაფერი. -ლოყაზე მიეფერა.
-ისევ მიდიხარ?
-მხოლოდ შენთვის მოვედი პატარავ.
-არ წახვიდე რა.
-ნუ მიყურებ ასე, ნინა.
-კარგად ხარ? იქ სადაც ხარ, ხომ არაფერი მოგივა?
-არა. -ჩაიღიმა. -უნდა წავიდე.
-ცოტახანიც რა. -ისევ აუცრემლიანდა თვალები, მთვრალი იყო და თავს ვერ აკონტროლებდა. ყოველთვის ასე ემართებოდა, როცა თვრებოდა ღრმად ჩამარხულ სურვილებს ამჟღავნებდა. ისევ სანდროს ყელში ჩარგო სახე.
-როგორ მიჭირს წასვლა. -ამოიოხრა, მერე კვლავ დაუკოცნა ტუჩები, მაგრად მოეხვია და კარებში ისე გაუჩინარდა როგორც გამოჩნდა. ერთ ადგილას იდგა გაშეშებული, ტუჩები ისევ უხურდა, მერე მიხვდა ჩუმათ რომ დააცოცებდა ხელებს ნინას ტანზე, ყველა ის ადგილი აეწვა სადაც შეეხო, ყელზე ისევ გრძნობდა სისველეს, რომელიც სანდრომ გასვლამდე დაუტოვა. ღმერთოო, როგორ უნდოდა ისევ შეხებოდა, ისევ ეგრძნო მისი ხელები და ტუჩები. არ იცოდა როდის დაბრუნდებოდა, შეიძლება ერთი თვის, ან ერთი წლის შემდეგ, მაგრამ იმაში დარწმუნებული იყო რომ ვერავის შეხება ვერ გამოიწვევდა იმ გრძნობებს როგორსაც სანდროსი იწვევდა.
_-_-_

-შეგიძლია ჩემთან მოხვიდე? -ლოგინზე მიწოლილი ტელეფონით ხელში დანაღვიანებული ელაპარაკებოდა ანას, თავს მარტოსულდ გრძნობდა და ნამდვილად სჭირდებოდა ვინვე ვისაც განვლილ თვეებს მოუყვებოდა.
-ახლავე გამოვალ… და ისინი?
-მარტო შენ გთხოვ.
-კარგი დამელოდე. -როგორც კი ტელეფონი გათიშა უცებ აიღო ჩანთა და სახლის ფორმაში მყოფი გავარდა დაქალისკენ. მთელი ამ დროის მანძილზე გრძნობდა რომ რაღაც აწუხებდა, მაგრამ ვერც ვერაფერს ეკითხებოდა, იცოდა ადრეთუგვიან თვითონ მოინდომებდა ნინა საუბარს, სწორედ ამ დღეს ელოდებოდა.
კარი დაჩიმ გაუღო, ცოტა გაუკვირდა კიდეც, გაუხარდა მისი დანახვა მაგრამ იმ დროს ნინას ნახვის გარდა არაფერი უნდოდა.
-ჩემი გოგო, აქ რა გინდა? -ტუჩთან ახლოს აკოცა, თან საყვარელი სურნელი ღრმად შეისუნთქა.
-აჩოტები ჩაგაბარო რატომ მოვედი ჩემს დაქალთან და რისთვის?
-რა გჭირს ტო? -გაკვირვებულმა შეხედა წარბშეკრულს.
-არ მაქვს შენი თავი, პრივეტ გიგი, ნინა ოთახშია?
-ჰო. -თვითონაც დაახლოვა წარბები მისი პასუხის მოსმენით ნერვებმოშლილმა. თვალი გააყოლა ქალის სხეულს, იქამდე უყურებდა სანამ საძინებელში არ გაუჩინარდა, მერე კი სავარძელში გიგის გვერძე დაჯდა.

-რა ხდება ნინ, რა გჭირს, სამ თვეზე მეტია უცნაურად იქცევი.
-ძალიან მეტყობა?
-მე გამჩნევ. -ხელი ჩაკიდა და მტევანზე აკოცა დაქალს. ღრმად ჩაისუნთქა ჯაფარიძემ, შემდეგ კი ყველა დეტალი მოუყვა რაც კი ალექსანდრე ჯაჭვლიანთან გაატარა. ანა ჩუმათ უსმენდა, არ აწყვეტინებდა, მხოლოდ სახის მიმიკები ეცვლებოდა გაუაზრებლად.
-მისი შეხება ჭკუიდან მშლის ანა, ჩემს დაბადებისდღეზე სულ სხვანაირი იყო, უფრო სერიოზული, ასე მგონია რაღაც ცუდი ხდება მის თავს, მე კი ვერაფრით ვეხმარები.
-აზრზე ხარ რა მომიყევი ახლა?
-ანაა…
-აქამდე რატომ არ მითხარი? ხომ შეგეძლო უბრალოდ დამპალარაკებოდი… იმ სანდროსიც არაფერი მესმის, საერთოდ არ ვიცი რა გითხრა. -დაბნეულმა აიქნია ხელები.
-შენ რას გრძნობ?
-რა?
-დაჩი რომ გეხება რას გრძნობ?
-ნინა მე… -დაბნეულმა მიმოიხედა, მერე ისევ დაქალს გაუსწორა თვალი და ლოყებიც შეეფარკლა.
-ყველამ ვიცით ერთმანეთი რომ გიყვართ და რას მალავთ ან ერთმანეთს რატომ უმალავთ ვერ ვხვდები.
-არ ვიცი, რაც შეეხება შეხებას… ჟრუანტელი მივლის, რომ ვხედავ ვგრძნობ როგორ დარბიან ჭიანჭველები ჩემს მუცელში, ბედნიერებით ვივსები და რაც არ უნდა მოხდეს მისი ახლოს ყოფნა ყველაფერს აბათილებს. ყველა ის ადგილი მეწვის ხოლმე სადაც მეხება, აი აქ ჯერ ისევ ვგრძნობ მის ნაკოცნს… -თითი ლოყაზე მიიდო და გაღიმებული ნინას დანახვისას ისევ აწითლდა. -ყველა მისი შეხება მიყვარს, მართალია ვუშლი ხოლმე და ვეჩხუბები, მაგრამ რომ მეწინააღმდეგება უფრო მიყვარდება.
-ახლა რას გრძნობ? -მხარზე იგრძნო ნაცნობი ტუჩების შეხება და მაშინვე დაეხორკლა კანი, დაბნეულმა ვერაფრის თქმა მოახერხა, მოქმედებაზე ხომ საერთოდ ლაპარაკი ზედმეტია.
-დაჩი... -ნერწყვი მძიმედ გადააგორა როდესაც მისი ტუჩები ყელისკენ გაცოცდნენ,
-ახლა? -მფეთქავ არტერიაზე დაუტოვა სველი კოცნა. სიამოვნებისგან გასცრა და თვალებიც მიენაბა.
-ვდნები დაჩი. -სიცილით შებრუნდა ბიჭისკენ და მკლავები კისერზე შემოხვია.
-გადი ნინა. -თვალი არ მოუშორებია ანასთვის ისე თქვა. უცებ წამოხტა ფეხზე გაღიმებული და ოთახიდან გავიდა.
-გიგი! -ბედნიერი სახით მიუჯდა ძმას გვერდით.
-რა მოიმოქმედე?
-დაქალს ვუღალატე მაგრამ მაპატიებს.
-მაინც.
-დაჩიზე ვათქმევინე ყველაფერი მაშინ როდესაც ჩემი საყვარელი მამიდაშვილი უკან ედგა.
-სერიოზულად? -სიცილი ვერ შეიკავა ჯაფარიძემ, მერე მთლიანი სახე დაუკოცნა დას და ისევ ტელევიზორს გახედა.
-გიგი ვინმე გყვარებია?
-არა.
-უიმეე. -თვალები აატრიალა და ფეხზე წამოხტა, სამზარეულოში გასვლა ვერ მოასწრო ისე მოულოდნელად აწკრიალდა ნინას ტელეფონი. -ხო თათუ?
-მომკალით ვინმემ, ან თავს მოვიკლავ, ნინა ცუდად ვარ, ჯანდაბა ძალიან ცუდად ვარ და ახლა ჰაერივით მჭირდები.
-რა გჭირს გოგო?
-მოდი რა ჩემთან.
-უტა სადაა?
-არ ვიცი, არ მინდა უტა, შემ მოდი გთხოვ. -მეორე მხრიდან ისმოდა თათას ტირილნარევი ხმა. მთელი სხეული დაეძაბა ჯაფარიძეს, არასდროს უნახავს თათას ტირილი, სულ იმას ამბობდა ნინა, მე რომ მოვკვდე მაშინაც არ იტირებ ისეთი უგრძნობი ხარო, ახლა კი წარმოდგენაც არ უნდოდა იმის რამაც თათა აატირა.
-რა ხდება ნინ?
-თათასთან უნდა წავიდე, ცუდად არის, დეპრესიააქვს თუ რაღაც და… წავედი რა, ანას არ უთხრა სად წავედი. -ლოყაზე აკოცა და სახლიდან გავარდა. ტაქსით მივიდა თათას სახლამდე, ფეხით აირბინა კიბები, როგორც სჩვეოდა დაუკაკუნებლად შეაღო კარები, მისაღებში შევარდა და დაქალის დანახვისას ადგილზე გაშეშდა. მაგიდაზე უამრავი საჭმელი ელაგა, დივანზე იჯდა იდაყვებით მუხლებზე დაყრდნობილი, თითებს შორის სალფეტკ მოქცეული მისჩერებოდა ერთ წერტილს. -თათუ… -ძირს დააგდო ჩანთა და ფეხზე წამომხტარს მთელი ძალით მოეხვია. პირველად ტიროდა სხვისი თანდასწრებით, პირველად აჩვენებდა ასეთ უსუსურ მხარეს სხვას.
-მარტო ვერ გავუძლებდი… მე… არ ვიცი რა ვქნა ნინ, პირველად ცხოვრებაში არ ვიცი რა გავაკეთო.
-რა ხდება მითხარი?! ვინმე მოკვდა? თუ რა გჭირს? -ლოყაზე კოცნიდა, სავარძელში ჩამჯდარს ეფერებოდა, თან თვითონაც გამალებით უცემდა გული.
-არაა… პირიქით…
-რა პირიქით? ვინმეს ბავშვი ეყოლა და მაგაზე ტირი? -უკან გასწია და ცრემლიან თვალებში ჩააჩერდა. -ვაიმე თათა ამოიღე ხმა თორემ გავგიჟდები ახლა.
-ორსულად ვარ! მე... მე ვარ ორსულად სრულიად უცხო კაცისგან და აზრზე არ ვარ რა უნდა ვქნა.
-ჯანდაბა… -ტუჩები გაეპო ჯაფარიძეს, თალები მომენტალურად დაუმრგვალდა, მერე კი მზერა მუცელზე გადაიტანა.
-ერთი თვის და ცოტა მეტის... დედამ რომ მითხრა ვთხოვდებიო ისეთი გაბრაზებული, ნაწყენი და გაცოფებული ვიყავი არაფერი აღარ მაინტერესებდა. როგორც ვიცი ხოლმე ისევ მარტო გადავწყვიტე საკუთარ გრძნობებთან გამკლავება, კლუბში ვიყავი წასული, ერთი ჭიქა დავლიე მხოლოდ, ასე რომ სიმთვრალეს ვერ დავაბრალებ, 25-26 წლის იქნებოდა, თავიდან მეცეკვებოდა, მერე მაკოცა და... ერთი სიტყვით სახლში გავყევი, ისეთი გაბრაზებული ვიყავი არაფერზე ვფიქრობდი ბრაზის ჩახშობის გარდა. მერავიცოდი პრეზერვატივს თუ არ გამოიყენებდა. დილით სანამ გაიღვიძებდა იქამდე წამოვედი, მას შემდეგ აღარც გამხსენებია. ეს ბოლო დღეები თავს ცუდად ვგრძნობდი, თავბრუს ხვევები და გულის რევები რომ დამეწყო თავიდან ყურადღება არ მივაქციე მაგრამ მერე ეგრევე ექიმთან გავვარდი, ხუთი კვირის ფეხმძიმე ვარ. -ტირილი უკვე შეწყვეტილი ჰქონდა, თითქოს მოეშვა კიდეც.
-იმედია ბავშვის მოშორებაზე არ ფიქრობ. -მოსმენილით გაოგნებულმა მხოლოდ ამის თქმაღა მოახერხა.
-არ ვიცი.
-რა არ იცი გოგო? იცი რა ქვია იმ ბიჭს?
-არა. -სველი ლოყა შეიმშრალა.
-მისამართი გახსოვს?
-კი.
-ხოდა ადექი წავიდეთ და გავაგებინოთ რომ მამა ხდება, თუ მოუნდება ბავშვი იქნება მამა თუარადა მარტო გავზრდით არაა პრობლემა, უტას მივაწეროთ, არ იტყვის უარს ხომ იცი.
-გაგიჟდი ხო?
-ყველა ნოლმალურ კაცს უყვარს თავის შვილი, მნიშვნელობა არ აქვს ვისგან ეყოლება, თავისია და ვსო, თუ ბოლო დონის ნაბი*ვარი არაა არ მოგთხოვს აბორტის გაკეთებას.
-აბორტი? -თვალებდაჭყეტილმა გაუაზრებლად მოიკიდა მუცელზე ხელი, მერე მუცელს დახედა და ცოტახნით გაჩუმდა. -დეე აქ ხარ? -მაიკა აიწია და ჯერ კიდევ თხელ მუცელს მიეფერა. -არ მჯერა… დედა ვხდები? -თვალები გაუბრწყინდა, წამსვე გაბედნიერდა, სულ სხვა მუხტებით დაიმუხტა, უცებ წარმოიდგინა როგორ გაიზრდებოდა ბავშვი მის მუცელში და გახარებული ნინას მოეხვია. -დედა ვხდები! ნინ, პატარა მყავს აქ… ღმერთო არ მჯერა! შვილი მეყოლება.
-მე ნათლია ვხდები! -უცებ მოეხვია თათას.
-მადლობა ნი, შენ რომ არ მყავდე არ ვიცი რა მეშველებოდა… დე მაპატიე ამდენი რომ ვიტირე, გეფიცები მიხარიხარ. -ისევ მოისვა ხელი მუცელზე, მერე კი სიცილი აუტყდა. -ვერ ვიჯერებ, დედა? დე? ნინაა... გავაფრენ ახლა!
-დედა ხდები. -მუცელზე მაიდო ხელი და ტირილი დაიწყო. -ახლა უნდა გიყურო როგორ გაიბერები.
-ალბათ ეს მჭირდებოდა რომ ჩემს ცხოვრებას აზრი შესძენოდა ნი, ამ წამს ისეთი ბედნიერივარ მგონი გავსკდები… დედა ვხდები… ჩემი პატარაა აქ.
-წამოდი მამა ვიპოვნოთ.
-არ მინდა მამა.
-ვალდებული ხარ თათუ, რომც არ უნდოდეს მაინც.
-იქნებ ცოლი ყავს, რატომ უნდა დავუნგრიო ოჯახი?
-თუ ყავს, იმ ცოლს ისე უნდა უყვარდეს რომ შენ ვერაფერი დააკლო იმის ოჯახს.
-ისე ძალიან სიმპატიური იყო, ჩემი პატარაც ულამაზესი გამოვა.
-დაჟე? -სიცილით წამოდგა ფეხზე.-ასე წამოხვალ?
-შიშველი ვყავარ ნანახი და სპორტულებში რომ მნახოს მერე რა. -ხელი აიქნია და ფეხზე ბოტასები ამოიცვა.
-ისე სპორტულებშიც სექსუალურად გამოიყურები.
-ნეტა მიცნობს?
-რავიცი, თუ ყველა მეორე აბარებს ქალწულობას ალბათ ვერა.
-მგონი ჯობია არ წავიდეთ. -კურტკა მოიცვა და სარკეში ჩაიხედა. -ნახე თვალები რას მიგავს.
-წადი მერე პირი დაიბანე ადამიანო.
-დამელოდე ორიწუთი. -უცებ გავარდა სააბაზანოში თავი მოიწესრიგა და შედარებით დალაგებული სახით გავიდა გარეთ. -რომ არ დამიჯეროს?
-წამოვიდეთ.
-კარგი. -ხელკავი გამოსდო, არც ლიფტში გაუშვია ხელი, არც მანქანაში ჩაჯდომისას. ნინამ ვეღარ მოითმინა და თათასაც ყველაფერი უთხრა სანდროს შესახებს. ჭანტურიასთან ერთად მძღოლიც გაოგნებული უსმენდა, მაგრამ დიდად არ ადარდებდა ჯაფარიძეს. მითითებულ მისამართზე მისულები კორპუსის წინ ჩამოვიდნენ, შიგნით შევიდნენ ლაპარაკით და მეცხრე სართულზე ლიფტით ავიდნენ.
-ზარი დარეკე.
-ვერა.
-თათა! -ისე დაუბრიალა თვალები გაუაზრებლად მიაჭირა თითი ღილაკს, ზარი რომ არ დაირეკა მაშინვე ხარხარი მორთო.
-შენ დააკაკუნე, ორსულად ვარ და ჩემთვის არ შეიძლება. -პირზე აიფარა ხელი, ვერ იგებდა ეს სიცილი რისგან იყო გამოწვეული, მოსალოდნელი მოვლენებისგან თუ ბედნიერებისგან. თვალების ტრიალით მიაკაკუნა ნინამ და მალევე გამოაღო კარი შავთმიანმა გოგომ. -ნინ წავედით. -ხელი ჩაკიდა ჯაფარიძეს და უკან შებრუნდა.
-მოიცადე. -უკან დააბრუნდა ნინამ და გოგოს გაუღიმა. -გამარჯობა…
-გამარჯობა?!
-მე…
-ნინა?! -გოგოს უკან ნაცნობი სილუეტი გამოჩნდა და მაშინვე გაუბრწყინდა თვალები ჯაფარიძეს.
-ბაჩი?
-ეს არის ნინ. -ჩუმათ უთხრა თათამ, ნინა ცოტაც და მთლიანად გაანათებდა იქაურობას, ბედნიერებისგან ყურებამდე გაიღიმა მისი წამის წინ გაჩენილი ეჭვი რომ გამართლდა.
-როგორ ხარ გოგო? -შავთმიანი გვერძე გასწია და უცებ გადაკოცნა ჯაფარიძე.
-კარგად შენ?
-მეც…
-ვაა ნინაა? რამდენიხანია არ მინახიხარ.
-გეპასუხა ტელეფონზე და შეიძლებოდა გენახე.
-ეე კაი რა. -ლოყაზე აკოცა. -აქ რა გინდა?
-გაიცანით ჩემი დაქალი თათა.. -ხელი მოხვია ჭანტურიას, გიომ ხელი ჩამოართვა, ბაჩიმ კი ფერი დაკარგა სახეზე.
-შენი თმები მომწონს. -ლურჯ თმაზე ანიშნა გიომ.
-მადლობაა...
-შემოგვიშვებთ თუ ვიდგეთ აქ?
-ნინ… -თავი მოიქექა გიომ და ბაჩის გახედა.
-შემოდით. -გვერძე გასწია ბაჩიმ ძმაკაცი და გოგოები შიგნით შეატარა. თვალს ვერ აშორებდა თათას, მის სხეულს ააყოლა თვალი და ნერწყვი ხმაურით გადაყლაპა.
-რას აკეთებ შე ჩემა. -ჩუმათ ჩასჩურჩულა გიომ მაგრამ ნინამ მაინც გაიგო, გულმა დარტყმა გამოტოვა, შემდეგ კი გაორმაგებულად დაიწყო ფეთქვა.
-მკი.დია. -წინ გაუძღვა გოგოებს და მისაღებში შეიყვანა. ნინა ადგილზე გაშეშდა როცა სავარძელში მჯდომი სანდრო დაინახა, სიგარეტს ეწეოდა და თვალს არ აშორებდა ადგილზე გახევებულ ჯაფარიძეს. -გაიცანით ჩემი და მარიამი, მარ ეს ნინაა ჩვენი მეგობარი და თათა…
-სასიამოვნოა. -თბილად გაუღიმა ორივეს და სანდროს გვერძე მოთავსდა. ნინას ცოტაღა აკლდა იქვე არ ატირდებულიყო, უცებ მოიცვა ბრაზმა, წყენამ და იმედგაცრუებამ. თვალი მოაშორა, გიოს შეხედა რომელსაც სახეზე ეხატა ნერვიულობა.
-ჩვენთვისაც… რაზე მოვედით… არ ვიცოდი აქ თუ ცხოვრობდი. დღეს გავიგეთ რომ ბავშვი გვეყოლება, ხუთი კვირის არის, თუ გინდა მამობა იყავი, თუ არადა არ იყო, ვფიქრობ სხვათუარაფერი შენს შვილს არ მოკლავ, ისე მადლობელი უნდა იყო ჩემი, მე რომ არა ეს ქალბატონი არც გეტყოდა დიდი ალბათობით. იმედია იმას არ იტყვი ჩემი შვილი არ არის და მტენითო… -ისე შეერია ბრაზი ხმაში თვითონაც ვერ მიხვდა.
-ნინა გეყოფა… წავიდეთ რა, არ ვგრძნობ თავს კარგად, ხომ იცის უკვე და მე… ცუდად ვარ ნინ, გამიყვანე აქედან. -უცებ წაბარბაცდა და რომ არა ბაჩის სწრაფი მოძრაობა იატაკზე დაეცემოდა.
-მომაწოდე ეგ ვისკი. -გიორგის შეხედა, ისიც უცებ წამოხტა ფეხზე და ვისკის ბოთლი ხელებში მიაჩეჩა. ცხვირთან მიუტანა ბოთლის თავი და თათაც უცებ მოეგო გონს. წელზე მოხვეული ბაჩის ხელები მოიშორა და ნინას შეხედა.
-მომეხმარე და წავიდეთ რა.
-დაჯექი აქ! -წარბები შეკრა გოგოს მოქმედებით ნერვებმოშლილმა ავალიანმა. -შენ რომ გაიგე ეგრევე სიხარულისგან ახტი დახტი თუ გასააზრებლად დრო დაგჭირდა?
-ჰო გამიხარდა, რამაგარია ვიღაც უცხო კაცისგან ვარ ფეხმძიმედთქო! შენი ბრალია ახლა ყველაფერზე უარის თქმა რომ მომიწევს, კიდევ გავსუქდები და ღმერთმა არ იცის დავიკლებ თუ არა.
-ჩემი?
-აბა ჩემია? ბოდიში გამოუცდელმა გოგომ მეთვითონ რომ არ წამოგაცვი პრეზერვატივი! აუ ბანანი არ გაქვთ? -უცებ შეეცვალა გამომეტყველება, ყველა მოათვალიერა, გაშეშებულები უყურებდნენ თათას, თავი არაკომფორტულად იგრძნო და ბაჩის გაუსწორა მზერა.
-მარ მაცივარზე დევს და მოუტანე. -ისე თქვა თათასთვის არ მოუშორებია თვალი. სიხარულისგან თვალები აენთო და გაუაზრებლად გაილოკა ტუჩები. ავალიანი გაოცებას ვერ მალავდა, მარიამს ხელიდან გამოსტაცა ბანანი, თვითონ გაუფცქვნა და ისე მიაწოდა.
-ღმერთო ამაზე გემრიელი თუ რამე არსებობდეს. -როგორც კი დააგემოვნა, მაშინვე ამოიოხრა. ყველა გასუსული უსმენდა, მერე გიორგიმ მორთო ხარხარი.
-აუ რატიპია. -ფეხზე წამოდგა და თათას გვერძე დაჯდა. -ანუ აქ არის პატარა ავალიანი?
-ჰო… აუ…
-რა გნებავთ? -მუცელზე მოეფერა გიო, თან იცინოდა.
-არაფერი, ნინ წავიდეთ რა.
-გოგო! ნერვებს ნუ მომიშლი!
-რა გინდა? -თვალები ცრემლით გაევსო, მაგრამ მაინც მოახერხა წარბების შეკვრა.
-დამაცადო იმის გააზრება რომ მამა ვხდები. -ხმა ჩაეხლიჩა და მაშინვე ჩაახველა. -გინდა ბანანი?
-კრუნჩხვებში ჩავარდები კიდევ ერთხელ რომ თქვა მამა ვხდებიო.
-რა უნდა ტო? -ნინას შეხედა რომელიც გაღიმებული მისჩერებოდა დაქალს და საერთოდ არ აქცევდა ყურადღებას სანდროს.
-ორსულები მგძნობიარეები არიან, წამდაუწუმ ეცვლებათ ხასიათი, მე კიდე აზრზე არ ვარ რა უნდა. რომ ვნახე ტიროდა, დედა ვხდებიო როგორც კი თქვა იმის მერე კარგ ხასიათზეა.
-მგონია რომ არ გინდა ბავშვი, ვიცი მოულოდნელია, თავიდან ჩემი საქციელი ვინანე, მაგრამ ახლა საერთოდ არაფერს არ ვნანობ, შენ ვერ იგრძნობ იმას რასაც ახლა ვგრძნობ და… ჯანდაბა… ძალიან მინდა ახლა ნაყინი, შოკოლადის მარწყვთან შერეული და კიდევ ჩაი, მწვანე და პიტნის ერთდად. -ერთდროულად იმდენი ნერწყვი მოადგა გადაყლაპვას ვეღარ ასწრებდა.
-სერიოზულად? -სიცილი ვერ შეიკავა გიომ.
-პურიც მინდა.
-საოცრება ხარ გეფიცები. -თმები აუჩეჩა. -წავალ მე ნაყინს გავჩითავ, თქვენ ჩაი გაუკეთეთ, ჩემს ნათლულს შია.
-მეც გამოგყვები, მეც ვარ ნათლია. -ფეხზე წამოდგა ნინა, ვეღარ უძლებდა სანდროს მზერას, მთელი ზურგი უხურდა. მაქსიმალურად შეეცადა ჯაჭვლიანისკენ არ გაეხდა, მოახერხა კიდეც.
-ნინ არ წახვიდე რა.
-რაყო გოგო კიარ შეგჭამენ, რა ორსული ქალივით იქცევი. -ხელზე აკოცა, მერე კი ბაჩის გადახედა.
-არ მითხრა რომ ეკუნასავით ვიქცევი თორემ აქედან გადავხტები გეფიცები.
-ცოტაღა გაკლია.
-ნინა!
-ისეთი არაფერი თქვა რაც არაკომფორტულად აგრძნობინებს თავს თორემ ჩემი ხელით მოგკლავ. -საჩვენებელი თითი დაუქნია ბაჩის.
-ისედაც არაკომფორტულად ვგრძნობ. -თავისთვის ჩაილაპარაკა, მერე თვალი გააყოლა კარისკენ წასულ დაქალს. -შენ… -მუცელზე მიშტერებულ ბაჩის შეხედა. -ხომ გჯერა რომ შენია? იმ დღეს ცუდად ვიყავი და… არ ვფიქრობდი რას ვაკეთებდი, არც მაინტერესებდა რა მოჰყვებოდა ჩემს ნაბიჯს… შენს მერე მართლა არავისთან ვყოფილვარ გეფიცები, ეს რომ არა დიდი ალბათობით თავი ისევ ქალიშვილი მეგონებოდა. -ლოყები შეეფარკლა, ღრმად ჩაისუნთქა, თან მუცელზე მოისვა ხელი.
-მჯერა თათ.
-მართლა? -წამსვე გაუბწყინდა თვალები. -მართლა გინდა რომ მამა იყო? იქნებ გიყვარს ვინმე და ჩემი შვილის არსებობა ხელს შეგიშლის.
-ჩვენი… ეგ ერთი და არავინ არ მიყვარს, არც მყავს. შენ ჩემი ცოლი გახდები და ბავშვსავ ერთად გავზრდით.
-ცოლი? -წარბები ასწია გაოგნებულმა. -ცოლად არ გამოგყვები! მოხვალ როცა მოგინდება, ნახავ ბავშვს, მერე რომ გაიზრდება სასეირნოდ გაგატან, შენთანაც დარჩება ხოლმე…
-და რას იზავ შენ? გათხოვდები და ჩემს შვილს ვიღაც კაცს დაუსვავ სახლში?
-რა გაიყვირებს ნოლმალური ხარ? არ მინდა ეს გათხოვება და რა გავაკეთო?
-რა მნიშვნელობა აქვს აქ იქნები თუ შენს სახლში? მე რომ მოგეხმარები უფრო არ გაგიადვილდება?
-გათხოვილის და გაუთხოვარის სტატუსს აქვს მნიშვნელობა.
-არავის ვათქმევინებ ჩემს შვილზე “ნაბი.ჭვარს”! ცოლად მომყვები და სხვა დანარჩენი მკი.დია!
-ბაჩი დაწყნარდი ტო, რა გჭირს.
-ძმის შვილი მეყოლება! -გახარებულმა ძლივს ამოიღო ხმა, ფეხზე წამოხტა და თათას გვერძე დაჯდა. -ნეტა ბიჭია თუ გოგო, არ გაინტერესებთ?
-არ აქვს მნიშვნელობა. -ორივემ ერთდროულად თქვა, მერე ერთმანეთს გადახედეს.
-წავალ ჩაის გაგიკეთებ.
-მართლა?
-რძლისთვის და ძმიშვილისთვის ყველაფერს გავაკეთებ.
-მე ყავა გამიკეთე პატარავ. -სამზარეულოში გასულს გასძახა სანდრომ და მერე გვერდიგვერდ მჯდომ წყვილს გახედა. -ესეიგი ნინა ნათლავს ბავშვს?
-ჰო.
-მეც რომ მინდოდა მონათვლა?
-მონათლე მერე ვინ გიშლის. -მხრები აიჩეჩა უდარდელდა. ჯაჭვლიანმა ჯერ ბაჩის შეხედა, მერე ისევ თათას.
-დავიჯერო დამივიწყა? -ხმადაბლა ჩაილაპარაკა, თან უყურებდა როგორ ცქმუტავდა ერთ ადგილზე თათა და სიცილს ვერ იკავებდა. ლურჯი თმები, ცისფერი თვალები, ყავისფერი წარბები და პატარა აპრეხილი ცხვირის ქვემოთ დიდი სავსე ტუჩები ჰქონდა. გრძელ წამწამებს აფახურებდა და აშკარად რაღაცის თქმა სურდა ბაჩისთვის. თავით ანიშნა სანდრომ ჭანტურიაზე, ისიც უცებ მიხვდა ყველაფერს.
-თათ… რამე გინდა?
-მე… -სანდროს გახედა, მერე ისევ ბაჩის. -არა.
-გავალ მაროს მივეხმარები. -უცებ გავარდა სამზარეულოში და წყვილი მარტო დატოვა.
-მითხარი.
-შეგიძლია… ჩამეხუტო? -ლოყები უხურდა, მაგრამ მაინც არ აშორებდა თვალს ბაჩის. რომ არაფერი უთხრა ბიჭმა მაშინვე დახარა თავი და მთლიანი ტანით ოდნავ შეტრიალდა.
-თათ…
-არ გინდა… მესმის, რატომ უნდა გინდოდეს ვიღაც ქალის ჩახუტება, რომელიც…
-ჩემს ბავშვს ატარებს მუცლით… მოდი ჩემთან.
-არ მინდა ეგრე.
-მე მეგონა რამე ისეთს მეტყოდი რასაც ვერ გავაკეთებდი და... -სიცილით მოხვია ხელი და თავისკენ მისწია. -მოდი ჩემთან, რა გიტყდება ტო ჩემგან ელოდები ბავშვს ბოლობოლო.-კალთაში ჩაისვა და ფრთხილად მოეხვია.
-ხომ ძალიან გეყვარება? -ბაჩის მკერდზე ჰქონდა თავი მიდებული, თან კისერზე ხვევდა ხელებს.
-ყველაზე მეტად. -თავზე აკოცა გაღიმებულმა. -ქორწილი გინდა თუ ხელი მოვაწეროთ და ჯვარი დავიწეროთ.
-არ მინდა მე…
-შჩჩ… ბავშვს ჩემს გარეშე არ გაზრდი!
-ხელი მოვაწეროთ, არ მყავს არავინ. -უცებ წამოდგა ბაჩის კალთიდან და დივანზე გადაჯდა.
-მშობლები? ნათესავები?
-არ მაქვს კონტაქტი არავისთან, არც მინდა რომელიმე დავინახო ჩემს სიახლოვეს. ჩემს პატარას უარყოფით ემოციებს მოახვევენ თავს… -მუცელზე დაიხედა ტუჩებდაბრეცილმა.
-მაგ ამბებს ალბათ სხვა დროს მომიყვები.
-მამაჩემი დაიღუპა ხუთი წლის წინ, დედაჩემმა გათხოვება დამასწრო. -სულ შეეცვალა ხმა, გამომეტყველება და თითქოს ის თათა გაქრა რომელიც მის სხეულზე იყო მიკრული. -მასზე გაბრაზებული შენ ჩაგიგორდი, აჰა შედეგიც.
-და ბავშვის გაზრდას მარტო აპირებდი?
-მარტო არასდროს ვარ.
-ჩაი მზადაა. -მაგიდა ახლოს მიაწევინა სანდროს და იქვე დაუდო. -მეორე ჭიქაში გადავასხი რომ გაციებულიყო. ეს პურიც.
-მადლობა დიდი. -უცებ მოსვა, მისი არომატი შეიგრძნო და ხასიათიც გამოუკეთდა.
-პირველად გავაკეთე ასეთი ჩაი.
-მეც პირველად ვსვავ… სხვათაშორის გემრიელია.
-მოვედიით. -ნაყინებით ხელში შეაჭრა გიორგიმ.
-ერთმანეთს საიდან იცნობთ? -ნინაზე ანიშნა ბიჭებს, მაშინვე ყველა გაისუსა.
-სანდრო ვიპოვნე ქუჩაში დაჭრილი, სახლში წავიყვანე და გადავარჩინე. -უცებ თქვა შემდეგ კი უტას ზარს უპასუხა. -ჰოუ?
-სად ხარ ჩემოსიცოცხლე?
-სიძის სახლში.
-საად?
-თათუ ორსულად არის და გვითხოვდება.
-რაა?
-რა ვერ გაიგე?
-რაღაცას ჩხლართავთ ხო? დამალაპარაკე ერთი ეგ.
-გისმენ. -როგორც კი ნინას გამოართვა ტელეფონი მაშინვე ყველა მოსალოდნელი სიტყვა ამოუტივტივდა გონებაში.
-რას მისმენ გოგო? ორსულად რანაირად ხარ?
-როგორ ორსულდებიან ხოლმე?
-თათაა! მოგკლავ გეფიცები.
-სად ხარ შენ?
-ნინასთან.
-ნინასთან რა გინდა?
-შემოვიარე და რომ არ დამხვდა გადმოვრეკე. კითხე მაგას რატო ძინავს დაჩის მაგის საძინებელში?
-დაჩის რატომ სძინავს ნინას საძინებელშიო?
-მე დავტოვე სანამ წამოვიდოდი.
-რა ამბებს ატრიალებთ ვერ გავიგე.
-დაჩის უთხარი…
-ვერაფერს ვერ ვეტყვი მე, შემეშვით, არ მევასება დაჩი.
-არც იმას ევასები დიდად.
-მალე მოხვალთ?
-კი დაგველოდე მანდ.
-კაი თათუ გკოცნი.
-მეც.
-ჩემი ბავშვობის მეგობარი და ნინას ბიძაშვილია უტა, მერე გაგაცნობთ.
-გასაგებია.
-ნინ დაჩის რა უნდა შენს ოთახში? -ხმადაბლა ჰკითხა დაქალს, თან ჯაჭვლიანისკენ გააპარა თვალი, სუნთქვაშეკრული უყურებდა ნინას.
-მერე მოგიყვები… რაზე შეთანხმდით ბოლობოლო?
-თათა მომყვება ცოლად. -მუცელს ვერ აშორებდა თვალს, მთელი ამ დროის მანძილზე უნდოდა შეხებოდა მაგრამ ვერ ბედავდა. ბევრი საუბრის შემდეგ ყველაფერი გაარკვიეს, მანამდე კი თითქმის მთლიანი ყუთი ნაყინი შეჭამა თათამ.
-ახლა შეიძლება წავიდე?
-სად გეჩქარება?
-შეყვარებული უნდა ვნახო. -თვალები აატრიალა და ფეხზე წამოდგა. ჩუმად მყოფ წარბშეკრულ ბაჩის რომ შეხედა მერე ჩაიცინა. -ვხუმრობ, სახლში მეჩქარება, წამოწოლა და ძილი მინდა. წავედით ნი.
-შეხვედრამდე. -უცებ მოათვალიერა სუყველა და კარისკენ დაიძრა.
-გამიხარდა თქვენი გაცნობა, მაგრამ უკეთ გაცნობა მინდა, ყველაფერი მაინტერესებს შენზე და იმედია გამონახავ დროს შენი მულისთვის. -ყურებამდე გაიკრიჭა და ხელი თხელ მუცელზე მოუსვა. -ნეტა მალე გაიზარდოს, ფეხის დარტყმას როდის დაიწყებს ნეტა.
-არ ვიცი. -გაიღიმა და უცებ მოეხვია. -მადლობა. შენ კიდე კარგად დაფიქრდი დრო გაქვს.
-საიდან მოიტანე რომ დაფიქრება მჭირდება.
-მთელი ეს დრო შეხება გინდა, ან გცხვენია, ან ბოლომდე არ ხარ დარწმუნებული შენია თუ არა. -თვალი ჩაუკრა, თან შებრუნდა და ლიფტისკენ წავიდა.
-მაგარი გოგოა. -სიცილით მიხურა კარი.
-დაჩი… ვინ არის დაჩი? -ჩაფიქრებულმა ჩაილაპრაკა ჯაჭვლიანმა და ყველამ მას გახედა.
-ფუ ჩემი, ეხლა ვხვდები იმაზე სი.ი ყოფილხარ ვიდრე მეგონე. -სიგარეტს მოუკიდა ფანჯარასთან მდგომმა გიორგიმ.
-რატო არნახულობ ვერ ვხვდები? ხომ მორჩა ყველაფერი.
-მორჩა? საქმე მაგაშია რომ არ ვიცი მორჩა თუარა, არ მინდა ჩემს გამო საფრთხე შეექმნას. თან გიგიმ რომ გაიგოს ჩემზე შეიძლება ნინას ეჩხუბოს.
-აუ ეს სულ გამო.ლევდა ტო. ნუ იმიზეზებ რაღაცეებს ძმობასგაფიცებ, ნინამ გნახა და ამის შემდეგ რომ არ ნახო ვაბშე დაგი.კიდებს, თუ უკვე არ დაგი.კიდა.
-მამა ხდები შე ჩემა? -უცებ შეცვალა თემა ჯაჭვლიანმა და ბაჩიც გაშეშდა.
-მგონი მართლა კრუნჩხვები დაეწყება ამ ჩემი.სას. -წამსვე ახარხარდა გიო, თან ხელი მისცხო ზურგზე. -აუ ის მაგრად უთხრა ბოდიში პრეზერვატივი რომ არ წამოგაცვიო. -სიცილს ვერ წყვეტდა, მერე სანდროც აიყოლა. -შენ ეგრე თუ გააგრძელე ძმაო საბავშვო ბაღს ავაშენებ მარტო შენი შვილებისთვის.
-მთვრალი ვიყავი ტო, მერავიცი.
-ეხლა კიდევ ვიღაც რომ მოგადგეს ორსულად ვარო სიცილით მოვკვდები გეფიცები. -სიტყვა არ ჰქონდა დამთავრებული კარზე ისევ რომ გაისმა კაკუნი და გიორგიმ ხახარს უმატა.
-დააკაკუნეთ. -ხის მაგიდას მისწვდა მარიამი და სამჯერ დააკაკუნა.
-აუ ჩემი. -მუცელზე იჭერდა ხელებს წერეთელი, მერე უცებ ადგა და კარისკენ წასულს უკან გაჰყვა. ქერა გოგოს დანახვისას ისევ სიცილი ატეხა, ბაჩი კი თვალებდაჭყეტილი უყურებდა ქერას.
-გამარჯობა… -ეჭვნარევი მზერა მიაბყრო მოხარხარე ბიჭს. -მარიამი აქ არის? -ყოყმანით ამოილაპარაკა.
-გადარჩი ძმაო. -მხარზე მიარტყა ხელი და უკან შებრუნდა.
-მარიამ შენთან არიან. -კარები ფართოდ გააღო და გოგო შიგნით შეატარა.
-ნუცაა! -გახარებული გაექანა გოგოსკენ და მთელი ძალით მოეხვია.
-მომენატრეე!
-სად ხარ აქამდე?
-ლიფტში გაჭედილან ვიღაც ორი გოგო და ფეხით მომიწია ამოსვლა.
-რაა? -უცებ წამოფრინდა ფეხზე იმ წამს დამჯდარი ბაჩი. -ჯანდაბა! -ტელეფონს დასწვდა და თათას ჩაწერილ ნომერზე გადარეკა. -სად ხარ გოგო.
-ბაჩიი… მიშველე რა, ვიტირებ ახლა… ვეღარ ვსუნთქავ, ნინას ჩემზე მეტად ეშინია მაგრამ მე მამშვიდებს.
-რომელ სართულზე ხარ? -მაშინვე გავარდა გარეთ და კიბეებზე დაეშვა.
-მესამეზე, ვიღაცეები არიან მაგრამ გაღების მაგივრად უაზროდ ბევრს საუბრობენ.
-ნუ ტირიხარ პატარავ, მოვდივარ, ღრმად ისუნთქე კარგი?
-ჰო.
-დაწყნარდი, ყველაფერი კარგად იქნება გპირდები.
-არ გათიშო რა, მელაპარაკე.
-ერთ წუთში მანდ ვარ… -კიბეებზე გიჟივით ჩარბოდა, ვერაფერზე ფიქრობდა იმის გარდა რომ იქ თათა იყო გაჭედილი. -რატომ არ დამირეკე?
-ნომერი არ მქონდა, ეგეც მე ჩაგიწერე.
-სულელი ბავშვი ხარ რომელიც ჩემს ბავშვს ატარებს მუცლით, შენ ბავშვი როგორ უნდა გაზარდო.
-მოდი მალე რა.
-მოვედი… გესმის? თათ!
-მესმის.
-ნინა კარგად ხარ?
-ჰო.
-ლიფტიორს გამოვუძახეთ და მოვლენ მალე. -ერთერთმა ხელი დაადო კარებზე მოჯაჯგურე ავალიანს. ისეთი სახით დახედა ხელს ბაჩიმ კაცმა ინსტიქტურად მოაშორა.
-ჩემი ორსული ცოლია შიგნით და შენი აზრით იმათ დაველოდები?
-მიდი მოგეხმარები. -მოულოდნელად გაჩნდა ჯაჭვლიანი იქვე. როგორც კი გააღეს კარები მაშინვე შიგნით ჩახტა ბაჩი და მომენტალურად მიკრულ სხეულს ძლიერად მოხვია ხელები.
-ვსო დაწყნარდი. -შუბლზე აკოცა, მერე იქვე მდგომ ნინას შეხედა, მთლიანად გადასვლოდა ფერი სახიდან. -ნინ…
-კარგად ვარ, ჯერ თათა ასწიე.
-მოდი პატარავ, შეტრიალდი. -უცებ მოხვია ხელები ფეხებზე და სანდროს მიეხმარა აწევაში. -მოდი ნინ.
-შენ?
-მეც ამოვალ. -უცებ ასწია, სანდრომაც ჩაკიდა ხელები და როგორც კი მაღლა აიყვანა მაშინვე მკერდზე აიკრა. ღრმად შეისუნთქა მონატრებული სურნელი, სასიამოვნო ტალღამ დაუარა სხეულში, ნინას უმოქმედობამ სრულიად გაყინა და მალევე მოშორდა. -ჩაიწერე ჩემი ნომერი! -ლიფტიდან ამოსული მაშინვე თათას ეცა.
-მადლობა ორივეს.
-რა მადლობა თათ, არ გცხვენია?
-წამოხვალ შენ და ჩემთან დარჩები.
-გულიც დამარტყავს ექვსი სართული ფეხით რომ ავიარო.
-მე აგიყვან.
-არ მინდა წავალ სახლში, დავიღალე ყველანაირად.
-თათა…
-არ მინდა გთხოვ, ზედმეტად ვგრძნობ თავს იქ, ეს სამი თვე მაქსიმალურად უნდა მოვერიდო ყველაფერს რაც არ მესიამოვნებდა, ახლა უბრალოდ სახლში მინდა წასვლა და თუ გამიყვან მანქანით და ტაქსით არ მატარებ მადლობელი ვიქნები.
-როგორც გინდა. -ხელში აიტაცა და კიბეებზე დაეშვა. ნინაც უკან გაჰყვა სანდროსთან ერთად. ყველაფრისგან ცუდად იყო, ლიფტის ბავშვობიდან ეშინოდა, ტირილი უნდოდა მაგრამ იმ წამს არანაირად არ შეეძლო, მითუმეტეს როცა სანდრო გვერდით ყავდა. მისმა ჩახუტებამ თითქოს ყველაფერი გააქრო, მაგრამ ყველაზე მეტად მასზე ბრაზობდა, ყველა იმ წამს და წუთს ნანობდა რაც მასზე ფიქრებში გაატარა. მანქანაში არ იყვნენ ჩამსხდრები ნინას ტელეფონი რომ აწკრიალდა და გიგის სახეც გამოჩნდა ეკრანზე.
-ჰო.
-სად ხარ ნინ? რა ხდება?
-სახლში ხარ?
-არა, ორ წუთში მივალ… რა გჭირს რა ხმა გაქვს?
-უტა თუ ისევ მანდაა უთხარი თათუსთან წამოვიდეს, ანაც.
-ყველაფერი რიგზეა?
-კი, მერე გეტყვი.
-მიყვარხარ ნინ. -ცოტა ხნის სიჩუმის შემდეგ თქვა, შინაგანაც ნერვიულობდა და უბრალოდ მოუნდა რომ ეთქვა.
-მეც. -ჩაიღიმა და მანქანაში მოთავსდა.
-კარგად ხართ? -სარკიდან გამოხედა ბაჩიმ გოგოებს.
-ჰო.
-ნეტა გოგო იქნება თუ ბიჭი… ისე შენ რომელი გინდა ბაჩი?
-აქამდე შვილზე არასდროს არ დავფიქრებულვარ და არ ვიცი... ალბათ უფრო გოგო.
-კიკინებიანი გოგო. -გაღიმებულმა ჩაილაპრაკა. სახლამდე თითქმის ხმაამოუღებლად იმგზავრეს, ხანდახან თუ იტყოდა რომელიმე რამეს. კორპუსთან მისულს მაშინვე თვალში მოხვდა მეგობრები და სწრაფად გადავიდა მანქანიდან. ჯერ უტას მოეხვია, მერე ანას, გიგი და დაჩიც გადაკოცნა, მერე კი უტას გაუჩერებელ კითხვებს გასცა პასუხი. -ორსულად ვარ.
-რა? -შოკირებულებმა ერთდროულად თქვეს.
-ბაჩი არის ბავშვის მამა და… ცოლად მივყვები. -გიგის შეხედა, რომელსაც იმწამს ამოუდგა ნინა გვერდით და ხელზე მოჭერით ანიშნა ქენი რამეო. უცებ გაუწოდა ხელი ბაჩის, მერე სანდროსაც ჩამოართვა და წარბშეკრულ დაჩის გადახედა.
-დამასწრებდა ეს ნათლიობას. -ხელით ანიშნა ჯაფარიძეზე ანამ და ყველამ მას გახედა. -გილოცავ თათუ, მოულოდნელი კი არის, მაგრამ რომ გავიაზრებთ ყველას გაგვიხარდება ხომ იცი?
-ვიცი. -გაიღიმა, მერე კი გვერძე მდგომ ბაჩის ყველა სათითაოდ გააცნო. -ავიდეთ რა, რაღაც ისე ვდგავართ აქ.
-ჩვენ წავალთ თათ და ხვალ შემოგივლი. -შუბლზე აკოცა, ყველას დაემშვიდობა და უკანმოუხედავად ჩაჯდა მანქანაში. სანდრომ მანქანაში ჩაჯდომამდე გაუსწორა თვალი ნინას, მერე კი ბაჩისთან ერთად გაუჩინარდა.
-ბაჩი? ამასთან რა გინდოდა გოგო? -უცებ იფეთქა ჯაფარიძემ.
-გიგი არ გინდა გთხოვ. -მკერდზე მიადო ხელი. -ყველაფერზე მეტირება და ახლა რომ მითხრა რამე ჩემს პატარაზე აქვე ავბღავლდები და ყველა ნახავთ ატირებულ თათას.
-თათუ ხომ იცი როგორც ჩემი და ისე ხარ ჩემთვის? როგორც ნინაზე გავბრაზდებოდი ისე ბვრაზდები და ცოტაღა მაკლია არ გავეკიდო იმ ნაბი*ვარ და არ ჩავუნგრიო ნეკნები.
-გიგი მე…
-არ მითხრა რომ უყვარხარ ან გიყვარს, ვერ დამაჯერებ, მაგას ვინმე რომ შეუყვარარდეს ვერ დავიჯერებ.
-ეს ეყვარება სამაგიეროდ. -მუცელზე მიიდო ხელი. -შენ რომ გოგო მოგსდგომოდა და ეთქვა შენ შვილს ვატარებ მუცლითო რას იზავდი? აბორტს გააკეთებინებდი?
-ჯანდაბა. -თავზე მოიკიდა ხელები, მერე თმა აიჩეჩა, თათასთან მივიდა და მაგრად მოეხვია.-ჩემი დებილი გოგო ხარ, შენი დაქალისნაირი ჯიუტი თხა, რატომ გევასება ამ დედამო..ნული პრობლემების მარტო მოგვარება ტო? რამე რომ გჭირდება რატომ არ მოდიხარ ჩემთან?
-რომ მოვსულიყავი ეს აღარ იქნებიდა, ამიტომ არაფერს ვნანობ. ბაჩი არ ვიცოდი ვინ იყო, მისამართზე რომ მივედით აღმოჩნდა რომ ნინა იცნობდა.
-შენ საიდან იცნობ? -წარბები არ გაუხსნია დაჩის.
-სანდროს შევუხტი ერთხელ ბორბლებში და მაშინ გავიცანი სამივე.
-სულ გარეკეთ ამ ბოლოდროს სამივემ.
-ჩემგან რაღა გინდა? -დაბღვერილმა შეხედა ანამ.
-შენც ურევ ხოლმე. -ხელი გადახვია და ლოყაზე მიაწება ტუჩები.
-შემცივდა, უნდა ავიდე, თქვენ რას იზავთ.
-ჩვენ არ გვცალია, უტა ამოვა და შეგისსრულებს სურვილებს. -ხელი მიარტყა ბიძაშვილს, მერე დაჩისთან ერთად წავიდა მანქანისკენ.
-თათუ წავალ მე რა, მამაჩემთან მინდა გასვლა.
-მიდი ხო, მადლობა ნინ, შენ რომ არ მყავდე არ ვიცი რა მეშველებოდა. -უცებ მოეხვია.
-გნახავთ მერე! -ხელი დაუქნია და ბიჭებს აედევნა. -მამასთან დამტოვეთ მე.
-შენ რომ ეგეთი რაღაც გაგეკეთებინა ალბათ შემომაკვდებოდი.
-კარგი რაა…
-რა კარგი რა გოგო? ნერვები არ მომიშალო! იცოდე ერთხელ რომ მომადგე ეგრე და გამომიცხადო ორსულად ვარო სახლიდან გაგადებ და ჩემი ცხოვრებიდან ამოგშლი.
-მე არც თათა ვარ და არც სხვა დანარჩენი. თუ ლაპრაკი გინდა დაჩის ელაპრაკე, მე ნუ მიწყობ სცენებს და მითუმეტეს მსგავს რაღაცეებს ნუ მეუბნები! ცხოვრებიდან ამომშლის თურმე. -ფანჯარაში გაიხედა კოპებშეკრულმა.
-მაპატიე. -ცოტა ხნის შემდეგ თქვა და ნინამაც წამსვე გახედა. -არ ამოგშლი რათქმაუნდა, რაცარუნდა გააკეთო შენს გვერდით ვიქნები... პროსტა...
-აღარ მინდა საუბარი. -მაინც ჩაეღიმა. ხმა აღარ ამოუღია ნინას, ბიჭები საუბრობდნენ, მაგრამ არც მათ ლაპრაკს უგდებდა ყურს. ფიქრებით სანდროსთან იყო, ყველაფერი ახსენდებოდა, მისი ჩახუტებაც და ისევ უნდოდა შეხებოდა ერთი წამით ისიც კი ინანა თვითონ რომ არ მოხვია ხელები და მთელი ძალით არ ჩაეხუტა. მაგ დროს ხომ ზუსტად ეგ ჭირდებოდა. სახლში მისულმა ლოყაზე აკოცა ორივეს და შიგნით შევარდა. მხოლოდ ლიკა დახვდა ლიზასთან ერთად, უცებ მივიდა და ორივე ჩაკოცნა.
-ლიკუ ლიზა მინდა რო წავიყვანო.
-საად? -გახარებული მოეხვია პატარა ჯაფარიძე დას.
-სასერინოს ჩემო სიცოცხლე, ისე შენ ბაღში რატომ არ ხარ?
-დღეს არ ვმუშაობდი და სახლში დავიტოვე.
-ლიკუუ, როცა ისვენებ დამირეკე და გადმოვიქროლებ ხოლმე უცებ. გეჭორავები მაინც ცოტას, ან გოგოების დღე მოვაწყოთ ხოლმე რავიცი. -ლიზას ეთამაშებოდა, თან ლიკასკენ აპარებდა ხოლმე თვალს. დაინახა როგორ გაუბწყინდა ქალს თვალები და ნერვები მოეშალა საკუთარ თავზე. ლიკა ყოველთვის ცდილობდა კარგად მოქცეოდა, ნინა კი არასდროს იქცეოდა ისე როგორც შეიძლებოდა მოქცეოდა, თავს შორს იჭერდა მისგან, ცდილობდა ბევრი არ ელაპარაკა, ასე რომ ვთქვათ თავს არიდებდა. თვრამეტი წელი რომ შეუსრულდა გიგის სხვა სახლში გადავიდა და ნინაც ძმას გაჰყვა.
-არ მინდა ხოლმე შენი შეწუხება, შეიძლება არ გეცალოს ან რავიცი.
-შენ დამირეკე და როგორც კი მოვახერხებ მაშინვე აქ გავჩნდები. ჩემი თათა ხომ იცი?
-ჰო, ცისფერთვალება გოგო.
-ორსულად არის და თხოვდება.
-უი მართლა?
-ჰო დღეს ვიყავით მაგის საქმროსთან.
-რა კარგია… და შენ? შენ არავინ მოგწონს ან გიყვარს?
-ლიზ მიდი გამოიპრანჭე და წავიდეთ მერე კარგი?
-მოვალ მალე.
-გელოდები. -როგორც კი კიბეზე აირბინა მაშინვე მიიწია ლიკასთან და ხელი ჩაკიდა. -ლიკ ამ დროსი მანძილზე ვხედავდი როგორ ცდილობდი ყოფილიყავი ჩემთვის დედა არა, მაგრამ მიახლოვებული დედასთან. მე ყოველთვის თავს ვიჭერდი, ვერ ვეგუებოდი შენს დედაჩემის ადგილზე ყოფნას. მეგონა თუ დაგიახლოვდებოდი ისე როგორც დედასთან შეიძლებოდა ვყოფილიყავი ამით დედას ვაწყენინებდი თუ რაღაცა რავიცი, რას ვფიქრობდი წესიერად არც ვიცი… მაგრამ ახლა ვხვდები რომ მამას უყვარხარ, ბედნიერია შენთან, მეც გავიზარდე, შევეშვი ბავშვივით ფიქრს და ახლა ისე მჭირდები როგორც დედა. მინდა იყო ჩემი დედა და ისე დამელაპარაკო, ისე დამარიგო როგორც დედები არიგებენ შვილებს. -ლიკას ცრემლების დანახვაზე მიხვდა როგორ უყვარდა ამ ქალს, ის სიყვარულიც დაინახა რასაც ლიკას მიმართ გრძნობდა.
-გისმენ. -ცრემლები შეიმშრალა და ყურებამდე გაუღიმა. იმ დღეს მესამედ ყვებოდა სანდროზე. ყველაფერი მოუყვა დღეის ჩათვლით და ურეაქციოდ მჯომს რომ შეხედა გაუკვირდა კიდეც.
-მე მამაშენი ნასვამ მდგომარეობაში ვიპოვნე, გარეთ გზაზე იჯდა, თავიდან მათხოვარი მეგონა და ხურდა დავუყარე იქვე მიგდებულ ჩანთაზე. რომ ჩაიცინა უკან შევბრუნდი, მწვანე თვალებით მიყურებდა ქვევიდან, რომ შევათვალიერე, მის შარვალ კოსტუმზე მივხვდი რომ ცხოვრებისგან დატოვებული დიდი ჭრილობა ჰქონდა. უბრალოდ იჯდა და ჩამქვრალი მწვანეებით, რომლებშიც ყველაფრის მიუხედავდა ჭინკები დახტოდნენ ქვევიდან მომჩერებოდა, თან ირონიული ღიმილიც დასთამაშებდა სახეზე. ისე მომეშალა ნერვები მომინდა მაგრად მიმებეგვა. მოულოდნელად ოთხი კაცი გამოჩნდა, ჩვენსკენ მოდიოდნენ სიცილით და მაშინვე მიგრძნო გულმა რომ ვერ გადავრჩებოდი იმ მთვრალი კაცისთვის რომ არ მეშველა. იმ დღეს ორივემ ერთმანეთს ვუშველეთ ასე რომ ვთქვათ. ჩემთან სახლში წავიყვნე, ვიღაც ქალის სახელს იძახდა, ვიფიქრე ალბათ ცოლია და იჩხუბათქო. საძინებელში დავტოვე, მე კიდე დივანზე მეძინა. მეორე დილით იმდენი მადლობა მიხადა ყურებს და თვალებს ვერ ვუჯერებდი, რას წარმოვიდგენი ფხიზელზე ასეთი ზრდილობიანი და ხუმარა კაცი თუ იქნებოდა. რომ წავიდა იმის მერე აღარც მინახავს, დიდი ხნის შემდეგ შუაღამით ვიღაც მომადგა კარზე, გაუჩერებლდ აბრახუნებდა, რომ გავაღე ისევ ის დამხვა, ისევ ნასვამი იყო. “აქ დავრჩები, უბრალოდ დავწვები და თმაზე მომეფერე”-ო, მეგონა მეკაიფებოდა, ლამის სიცილი დავიწყე, მაგრამ იმხელა ტკივილი დავინახე მის თვალებში უარი ვეღარ ვუთხარი. ჩემს კალთაში ედო თავი სრულიად უცხო მთვრალ მამაკაცს, მე კი არ მეშინოდა, არაფერზე ვფიქრობდი იმის გარდა რომ იმ წუთებში ვიღაცას ვჭირდებოდი. ხშირად მოდიოდა, დიდად არც ვსაუბრობდით, უბრალოდ ჩემთან იძინებდა, დილით კი ჩემს გაღვიძებამდე მიდიოდა. ვერაფერს ვუგებდი, ვერც იმას, ვერც ჩემს თავს. ერთხელაც შეცვლილი მომადგა, ღიმილი აჰკვროდა სახეზე და თითქოს ანათებდა. მაშინ გავიფუქრე რა კარგი სიცილი ჰქონია ამ ოხერსთქო, ახალგაზრდა გოგოსავით დამატარებდა აქეთ იქით, უამრავ რამეს მიყვებოდა, მთელი თავისი ცხოვრება მომიყვა, მე კი გაოგნებული ვუსმენდი, გვერძე მივყვებოდი და ხმას ვერ ვიღებდი. ის კიარ მიკვირდა რაც მომიყვა, ის მაკვირვებდა მე რატომ მიყვებოდა. ყველაფერი რომ ამოვწურეთ და ერთმანეთი გავიცანით ცოლობა მთხოვა, არ მიყვარდა, არც იმას ვუყვარდი, ვერ გამოგყვებითქო რომ ვუთხარი ნუ ნერვიულობ შეგიყვარდებიო, მთავარია ხომ გიზიდავო. აქ რომ მომიყვანა მაგაზეც ვეჩხუბე, არ მინდოდა იმ სახლში ცხოვრება რომელიც სხვა ქალს ეკუთვნოდა და ჯერ კიდევ მისი სუნი ტრიალებდა ყველგან. მაგრამ ახლა არაფერს ვნანობ, მართლა შემიყვარდა მამაშენი, ყველზე მეტად. შენ კიდე იმ ბიჭს გულს ნუ ატკენ, შეიძლება ასე იყო საჭირო, შეიძლება შენზე ფიქრობს და იმ დღის მერე ეშინია რამე არ დაგემართოს, შესაძლოა შენი საფრხეში ჩაგდება არ უნდა და ამიტომ გაგირბოდა. მაგრამ ახლა გნახავს, ყველაფერს გააკეთებს შენს დასაბრუნებლად, როგორც შენ ამიღწერე სიტუაცია ვფიქრობ ის ბიჭი ის არის ვისთანაც მთელ ცხოვრებას გაატარებ, შენია, ასე უბრალოდ შენია და ნუ მისცემ ტვინს უფლებას გულს აჯობოს.
-მადლობა ლიკ… საუკეთესო ხარ. -მთელი ძალით მოეხვია ქალს. -შენ და მამაჩემს თავიდანვე გქონიათ ეს რომანტიული მომენტები.
-შენ კარგად არ იცი როგორია მამაშენი, ზოგადად კაცები ბავშვებივით ხდებიან საყვარელ ქალთან, სულ სხვანაირები და უძლურები. თქვენთან ძლიერი ჩანს, შეიძლება ვერც ვერასდროს გაიგო როგორი სუსტია როცა საქმე თქვენ გეხებათ, როცა მარტო რჩება ჩემთან მაშინვე პატარა ბავშვივით იწყებ წუწუნს ყველაფერზე, შენზე განსაკუთრებით ნერვიულობს, რომ გამითხოვდეს მერე რა ვქნაო. წლებია იმას დარდობს ჩემს გოგოს გული ვატკინე და ვერ მპატიობსო. შეიძლება შენ ვერ ამჩნევ როგორ გიყურებს, მაგრამ მე ვხედავ როგორ გელოდება ყოველ მოსვლზე როდის მიხვალ და ჩაეხუტები ისე როგორც ადრე აკეთებდი, ნუ ეგ მოყოლილი აქვს, კალთაში ჩამიჯდებოდა მკერდზე თავს მომადებდა და კინოს ისე უყურებდაო. ყველაფერს მეუბნება როცა რაღაც სწყინს, მამებს კიდე ყველაზე მეტად ქალიშვილებისგან სწყინთ.
-მართლა? -ცრემლი მოადგა თვალზე, არც უფიქრია, არც გაუაზრებია. მერე გაახსენდა ყველა მოქმედება, ყველა გვერდის ავლა, ყველა შეწინააღმდეგება და ჯიბრში ჩადგომა. თურმე როგორ სტკენდა, ცრემლები ვერ შეიკავა და მაინც ატირდა. -ჯანდაბა… ყველაზე საშინელი შვილი ვარ.
-ნუ ამბობ ეგრე.
-მადლობა ლიკ… ნეტა აქამდე დაგლაპარაკებოდი.
-გვიანი არასდროსაა.
-წავიდეთ?
-რალამაზი ხარ გოგო? -ცრემლები შეიმშრალა და კალთაში ჩაისვა. -თითქმის ჩემნაირად გაცვია.
-ვიცი. -სიცილით აკოცა ლოყაზე.
-გავისეირნებთ და მალე დავბრუნდებით.
-მიდით. -ღიმილით გააცილა ორივე მერე კი შიგნით შებრუნდა.
-წავიდეთ და ვიშოპინგოთ ქალბატონო?
-ჰოო!
-მერე ბურგერები ვჭამოთ, ან პიცები.
-გიგი სადაა?
-დაჩისთან ერთად არის, საღამოს დავურეკოთ და მოგვაკითხავენ. -ხელჩაკიდებული მისერინობდნენ, მერე ტაქსი გააჩერეს და საშოპინგოდ მაღაზიებში წავიდნენ. ლიზა ენას არ აჩერებდა, მთელი დღე ტიკტიკებდა და ნინასაც ამხიარულებდა. ბევრი ახალი ტანსაცმელი იყიდეს, მერე კი სიარულით დაღლილები ერთ ერთ კაფეში დასხდნენ და პიცა შეუკვეთეს. ბიჭებსაც დაურეკეს, ისინიც მალევე გაჩნდნენ კაფეში.
-ჯაფარიძეების ქალბატონებო, რა ლამაზები ხართ. -ორივეს აკოცა გიგიმ და პატარა და კალთაში ჩაისვა.
-რატო არ მოდიხარ ხოლმე ჩვენთან? -ტუჩები დაბრიცა, თან შუბლი მიადო ლოყაზე.
-არ მცალია ხოლმე ლიზ.
-შენ?
-გიშინ შენთან არ ვიყავი ლიზიკო? -ჩაეცინა წიკლაურს და გვერძე მჯდომ ბიძაშვილს ლოყაზე აკოცა. -მამიდაშენს გამოუარე ნინ, სწყინს არ ვახსოვარო.
-შევჭამოთ და წავიდეთ ოთხივე.
-კარგი.
-აუ როგორ მომშიებია ტო. -მიმტანს გაუღიმა და მაგიდაზე დადებული პიცა უცებ აიღო.
-რა გეშველება. -თავი გააქნია ნინამ.
-მიდი ჭამეთ. -პიცაზე ანიშნა სამივეს, თვითონ გოგოს უკანალს გააყოლა თვალი და პიცის დიდი ნაჭერი მოკბიჩა. ჭამდნენ, ლაპრაკობდნენ, იცინოდნენ და ერთმანეთით ბედნიერდებოდნენ. რომ დაასრულეს საპირფარეშოში შევიდა წასვლამდე ნინა, უცებ მოწესრიგდა და უკვე გასვლას აპირებდა როცა ნაცნობმა ხელებმა უკან შეაბრუნა და კარებზე ააკრა. თვალებმოჭუტული უყურებდა ნინას გაფართოვებულ თვალებს, ირივე ხელს უჭერდა და თეძოებზე ტანით აწვებოდა.
-გამიშვი.
-კარგი რა ნინა.
-რა გინდა?
-რომ მომისმინო, ვიცი გაბრაზებული და ნაწყენი ხარ, მაგრამ მინდა მომისმინო. თავის მართლება დამაცადო და ჩემთან იყო.
-სულ გააფრინე ხო? გამიშვი უნდა წავიდე.
-ჩემთან მოდი ნინა, გთხოვ, უბრალოდ მოდი. -თითებით მიეფერა ლოყაზე, შემდეგ ცერა გადაატარა ტუჩებზე. სურვილი კლავდა ისე უნდოდა შეხებოდა, უცებ დაიხარა და ნინას თავის წამოწევაზე მიხვდა რომ მასაც სურდა, მასაც ისევე ენატრებოდა როგორც თვითონ. სულ ოდნავ შეეხო ტუჩებზე, ისე ოდნავ თითქოს შემთხვევით მოუვიდა. ჟრუანტელმა რომ დაუარა თვალები ერთმანეთს მაგრად დააჭირა, ისევ გადაატარა ცერა თითი ტუჩებზე და მაშინვე მოშორდა. -დაგელოდები. -შუბლზე აკოცა და გარეთ გავარდა. სუნთქვაშეკრული იდგა ერთ ადგილას, გონს ძლივს მოეგო, სახეზე ხელები ჩამოისვა და ისიც უკან გაჰყვა.
_-_-_

-ჩემი დახატულები! -გახარებული მოეხვია ძმის შვილებს ნინო, დაჩიც გადაკოცნა და სავარძელში ლიზასთან ერთად ჩაჯდა. -როგორ ხარ ჩემო ლამაზო?
-კარგად, დღეს მე და ნინამ ვიშოპინგეთ და მერე შენთან წამოვედით.
-რატომ არ მითხარით? მეც მინდოდა რაღაცეების ყიდვა.
-უი. -ტუჩებზე აიფარა ხელი. -მეორეთ რო წავალთ მერე გეტყვით მამიდ. -ლოყაზე აკოცა ტუჩებდაბრეცილ ქალს.
-შეგჭამ ჩემო პატარაა. -ლოყები დაუკოცნა, მერე ხელებში სახეჩარგულ ნინას შეხედა, გაღიმებული რომ უყურებდა თავის დას. ისეთი ლამაზი იყო იმ დროს ნინოს ენა უვარდებოდა, ლურჯი მოსიყვარულე თვალებით უყურებდა ყველას, ყავისფერი თმა ყურებზე ჰქონდა გადაწეული და მისი ლამაზი ნაკვთებიც მკვეთრად უჩანდა. -რა იყო ნინა? გაგახსენდა პატარაობა?
-საუკეთესო მამიდა რომ ხარ იცი?
-ვიცი. -შეიფერა ჯაფარიძემ, მერე გაეცინა და ხელი დაუქნია მისკენ მისულიყო. -რამე გაწუხებს მამი?
-არაა, კარგად მაქვს ყველაფერი.
-არაფერია ისეთი რისი მოყოლაც გინდა?
-ნწ… -ჩაიღიმა, თან ლოყაზე აკოცა.
-როგორ მაბედნიერებთ თქვენ ვერ წარმოიდგენთ.
-მეც ძალიან მიყვარხარ.
-ერთი გოგო უნდა გამეჩინა რა.
-ჰოო, სულ ბიჭებში მაინც არ ვიქნებოდი.
-რა არ მოგწონს? -ჰაერში ააფრიალა დაჩიმ. -მე რომ ბიჭი ვარ რა.
-კიდევ კარგი ხარ, სულ არ მინდა გოგო მამიდაშვილი, მთავარია შენ მყავხარ.
-აფერისტკა. -ლოყაზე აკოცა ბევრი საუბრის შემდეგ სახლში დაბრუნდნენ ჯაფარიძეები, ლიზა მიიყვანეს, რეზო ნახეს და მერე ნინას თხოვნით თათასთან წავიდნენ.
-დღეს აქ დავრჩები.
-როგორც გინდა.
-ხვალ გნახავ. -ლოყაზე აკოცა და მანქანიდან გადახტა. თათას დაურეკა, სიტუაციაში გაარკვია და ტაქსით ჯაჭვლიანისკენ წავიდა. ლიფტით ავიდა მეშვიდეზე, ნაცნობ კართან დადგა და ყოყმანის შემდეგ მაინც დააკაკუნა. მალევე გაუღო კარი სანდრომ, შიგნით შეატარა და მისაღებისკენ წასულს უკან აედევნა.
-დალევ რამეს?
-კი, ფხიზელზე ვერ მოვუსმენ შენს თავის მართლებებს. -სავარძელში კომფორტულად მოთავსდა და ირგვლივ მიმოიხედა. ბოლოს რომ იყო ყველაფერი დალეწი დატოვა, ახლა კი ისევ ისე სუფთად ჰქონდა როგორც თვეების წინ. ვისკით სავსე ჭიქა მიაწოდა ნინას, მის წინ დაჯდა და მთლიანად შეათვალიერა.
-აქ ვიყავი მთელი ეს დრო.
-მივხვდი. -ცინიკურად ჩაიცინა. -მაშინ რომ წაგიყვანეს როგორ გადარჩი?
-ჩემს მოკვლას არც აპირებდნენ, ისე მადლობა გიოს რომ დაურეკე, მაგათმა მიშველეს.
-ორჯერ გადამირჩენილხარ.
-ნინაა… არ მინდოდა ჩემს გამო საფრთხე შეგქმნოდა. შენთან რომ ვყოფილიყავი, შეიძლება შენი დახმარებით ეძიათ ჩემზე შური.
-და ვინები არიან ისინი?
-ჩემი წყალობით დიდი ზარალი მიიღეს ბიზნესში, კიდევ სხვა მიზეზებიც არსებობს მაგრამ მნიშვნელობა არ აქვს…
-და ახლა? ახლა აღარ გემუქრება? მორჩა? თუ ისევ უნდა გაქრე?
-არ ვიცი ნინა… მაგრამ რომ დაგინახე, მივხვდი რომ შენს გარეშე უბრალოდ არ შემიძლია.
-ეგ აბსურდი სიტყვები არ მჭირდება ალექსანდრე!
-ნინაა, მთავარი იცი რა არის? -ფეხზე წამომდგარი ნელა დაიძრა ჯაფარიძისკენ, გული აუჩქარა, ყველაფერი გაქრა ირგვლივ, მხოლოდ ერთ ადგილას მჯდომ ნინას ხედავდა, უცებ წამოაყენა, წელზე მოხვია ხელი და სხეულზე აიკრა.
-რა?
-რომ არ დაგვიწყებივარ, არც მე დამვიწყებიხარ, მეტიც, ხშირად შორიდან გიყურებდი, სულ მინდოდა მოსვლა, მინდოდა შეგხებოდი, ის მეგრძნო რასაც შენი შეხებისას ვგრძნობ.-მაჯაზე შემოხვია თითები, ხელის გულზე აკოცა, მერე სახე მის ხელის გულში ჩარგო.
-და ახლა რა ვქნა სანდრო?
-ჩემთან იყავი, აღარ მინდა შენგან შორს ყოფნა პატარავ.
-რომ დავრჩე შემიყვარდები, თავდავიწყებით სამუდამოდ. შენ ისევ წახვალ, მე კიდე დავრჩები გულნატკენი, შეიძლება ისე მეტკინოს სიკვდილი მომინდეს…
-შეიძლება, ვერ დაგპირდები იმას რასაც დაზუსტებით არ ვიცი შევასრებ თუ არა. შენი გადასაწყვეტია ნინ, გიღირს ჩემი შეყვარება?
-მე გავხდები ქალი რომელმაც იცოდა რა მოელოდა წინ მაგრამ მაინც დაიშტერა თავი როგორც ამას ყველა ქალი აკეთებს, მაინც ჩაისახა იმედი იმის რომ ის კაცი არ მიატოვებდა, მაგრამ ახლა იმ ქალს შენთან ყოფნის მეტი არაფერი უნდა, როგორც არ უნდა მეტკინოს შენთან გატარებულ დროს მაინც არ ვინანებ. მე შენთან მინდა და იმედი მაქვს წასვლის შემდეგ ისევ დაბრუნდები.
-იქნებ არც მომიწიოს წასვლა. -ნინას ტუჩებისკენ დაიხარა, აღარ დალოდებია ჯაფარიძე, თვითონ მისწვდა კაცის მონატრებულ ბაგეებს, ჟრუანტელისგან გაბრუებულმა მოზრდილ თმაში თითების შეცურება ძლივს მოახერხა. უკანალზე მოკიდა ხელები და უცებ შემოისვა წელზე, კოცნა არ შუწყვეტია ისე შეიყვანა თავის საძინებელში, ლოგინზე მიწოლილს ზევიდან მოექცა, მაიკა გახადა და მოშიშვლებული მკერდიდან კოცნით ჩავიდა მუცლამდე. შარვლის შესაკრავი გაუხსნა, უცებ გახადა, შემდეგ ისევ ტუჩებს დაუბრუნდა. თვითონაცა სწრაფად გაშიშვლდა და საცვლის ამარა მიუწვა გვერძე. თავის დიდ მკლავებში მოიქცია ნინას პატარა სხეული, მთლიანი სახე დაუკოცნა, მერე ისევ ტუჩებს მიუბრუნდა. -რა ტკბილი ხარ. -ტუჩები გაილოკა და ისე ჩახედა ლურჯებში.
-ვინმე გყავს?
-ყოველთვის მყავს ვიღაც, დღეიდან შენ მყავხარ. -პატარა ცხვირზე ჩამოჰკრა თითი.
-შენ რას იზავდი ბაჩის ადგილზე? -წარბზე გადაატარა საჩვენებელი თითი, მერე საფეთქელზე ჩამოატარა.
-ცოლად არ მოვიყვანდი, იმპონტში რომ შენ მყავხარ. არც ისე მოვიყვანდი… მაგრამ ბავშვზე არც მე ვიტყოდი უარს. ბაჩის შეიძლება დაევასა თათა და მაგ პონტში გადაწყვიტა ეგრევე ცოლად შერთვა.
-ისე რა უცნაური დამთხვევაა არა? რაღა მაინცდამაინც ბაჩი იყო ბავშვის მამა.
-ალბათ ასე უნდა მოსულიყავი ჩემამდე.
-აქ არ უნდა ვიყო.
-ნინაა, კარგი რა. -სიცილით მიაწება ტუჩები შუბლზე.
-გრძნობებს აყოლილი სულელი ქალი ვარ.
-გაჩუმდი, ნერვები არ მომიშალო გთხოვ. ნახე რა კარგად ვწევართ, ნუ გააფუჭებ ყველაფერს.
-დავიღალე, დღეს ლიფტშიც ლამის ცუდად გავხდი. თათას გამო ვიკავდბდი თავს.
-ვიცი, შეგამჩნიე.
-გაბრაზებული ვიყავი და მაგიტომ არ ჩაგეხუტე, მინდოდა მაგრამ…
-მეწყინა. -ჩაიცინა, ნინას სახეს უყურებდა, თან თმებზე ეთამაშებოდა. უცებ წამოიწია ჯაფარიძე, საბანი გადახა და ნაიარევზე დააკვირდა.
-სხვებიც გაქვს? -თითები გადაატარა, სუნთქვაშეკრული ჯაჭვლიანი უცებ სწვდა მაჯაში თავისკენ მისწია და მკერდზე დაიწვინა.
-სხვა დროს დაათვალიერე ჩემი მთლიანი სხეული თუ გინდა, ახლა მოისვენე, ისედაც შიშველი ვწევარ შენს გვერძე და რომ მეხები ჭკუას ვკარგავ. -სიცილით დაუკოცნა ყველა თითი, მერე ეშმაკურად მომღიმარს ტუჩებზე აკოცა და თავი მკერდზე დაადებინა. -დაიძინე.
-ძილინებისა. -მაინც მიაწება ტუჩები მკერდზე და იგრძნო როგორ დაუარა ტანში ჟრუანტელმა.
-შენც. -ხერხემალზე აატარა თითები. პირველად გრძნობდა თავს ასე მშვიდად ბოლო დროის განმავლობაში. გრძნობდა როგორ სწრაფად უცემდა გული ნინას და ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან. იქამდე ეფერებოდა სანამ ორივეს არ ჩაეძინა.

დილით როგორც კი ნინას თმა დაინახა და მისი ზურგი იგრძნო მუცელზე მიკრული, ფეხები კი თავის ფეხებში ახლართული მაშინვე გაეღიმა. იდაყვით დაეყრდნო ბალიშს, სახე ხელისგულში ჩარგო და ზევიდან დააჩერდა. თითები მკლავზე აატარა, შემდეგ ცერი ყბის ძვალზე გადაატარა. როგორც კი ნინას ჩაღიმება მოხვდა თვალში მხარზე მიაკრო ტუჩები.
-ძილს რატომ არ მაცდი ბატონო ალექსანდრე? -ჯაჭვლიანისკენ ოდნავ გადაბრუნდა და ტუჩებზე მოწყვეტით აკოცა.
-დაიძინე ვინ გიშლის.
-რომ მეხები ვეღარ ვიძინებ. -ნამძინარევი ხმით წამოაყრანტალა, მერე ლოყებ შეეფარკლულმა სახე ბალიშებში ჩარგო.
-თურმე რაში ყოფილა საქმე. -სიცილით აკოცა კისერზე. -ჩემათან ხარ...
-იცი არ არის საჭირო წასვლა იმის გამო რომ მე საფრთხე არ შემექმნას. არ აქვს მნიშვნელობა რა მოხდება, ჩემთან ყოფნით ვერანაირ საფრთხეს ვერ შემიქმნი.
-კარგი. -ხელისგულზე აკოცა.
-მე სულ შენს გვერდით ვიქნები რაც არ უნდა მოხდეს.
-რატომ ნინა? რატომ მენდობი ასე სრულიად უცხოს.
-არ ვიცი, უბრალოდ ვგრძნობ რომ ასე უნდა მოვიქცე.
-როგორ ხარ ასეთი კარგი. -ლოყაზე მიეფერა, მერე კი ისევ დაისაკუთრა ნინას ტუჩები.
-უნდა წავიდე.
-სად? -ფეხზე წამომხტარი უცებ აათვალიერა.
-უნივერსიტეტში, ისევ სტუდენტი რომ ვარ ხომ არ დაგავიწყდა, ერთი წელი კიდევ წინ მაქვს.
-სერიოზულად?
-სრულიად, შენ კიდე ჩემ ყურებას ჯობია ადგე, რამე მომიმზადო და უნივერსიტეტში გამაცილო.
-ყავა გინდა? -სიცილით წამოდგა ფეხზე.
-უშაქრო. -სწრაფად მოწესრიგდა და სამზარეულოში გავიდა. უკვე გამზადებული ყავა მაგიდაზე იდგა, სანდრო კი თავის ყავის ჭიქით ხელში სამზარეულოზე მიყრდნობილი უყურებდა ნინას. -რა? -მაინც ჰკითხა როცა თვალებ მოჭუტულმა გააბოლა სიგარეტი და ნინას ისე ახედა.
-აუცილებლად უნდა წახვიდე?
-ისედაც ბევრს ვაცდენ, ასე რომ კი, თან ჯერ სახლში უნდა გავიდე.
-საღამოს?
-შენთვის მოვიცლი მაგრამ აქ ვერ დავრჩები, სამეცადინო მაქვს.
-აქ რომ გადმოცხოვრდე?
-და მერე გიგი ორივეს მიწაში ჩაგვდებს. -კისერზე შემოხვია ერთი ხელი და ყბის ძვალზე აკოცა.
-ნუ მაცინებ. -ჩაიცინა, თან ტუჩებზე მოწყვეტით აკოცა. -შენი პატარა ძამიკოსი არ მეშინია პატარავ. -ცხვირზე ჩამოკრა თითი. -შენ თუ ეგრე გეშინია ხმას არ ამოვაღებინებ თუ გინდა.
-მე შენს გამო მეშინია, რამე არ დაგმართოს.
-ვინ გიგიმ? -ისევ წასკდა სიცილი, მერე ქვედა ტუჩზე იკბინა ნინას შეკრული წარბების დანახვისას. -მაგაზე არ იფიქრო პატარავ… შენს ძმას შენც კი არ იცნობ ისე კარგად როგორც მე. -შუბლზე მიაკრო ტუჩები.
-მაბნევ.
-დალიე და გაგიყვან.
-ტაქსით წავალ.
-კარგი. -დაელოდა როდის დალევდა ყავას ბოლომდე, შემდეგ დაბლა ჩაყვა გაცილების მიზნით, სწრაფად ჩასვა მანქანაში და სახლამდე თვითონ მიიყვანა.
_-_-_

მთელი დღე ლოგინში კოტრიალის შემდეგ კარზე ზარმა აიძულა ადგომა. უკვე ხუთი საათი იყო, ის კი პენუარის ამარა გავიდა კარის გასაღებად.
-არ მითხრა რომ გაგაღვიძე. -უცებ შეათვალიერა თვალებდაჭყეტილი თათა, მერე კი სახლში დაუპატიჟებლად შეაჭრა.
-მეღვიძა, უბრალოდ ბოლო დღეებია მოთენთილი ვარ და სულ წოლა მინდა.
-ექიმთან როდის მიდიხარ? -სავარძელში ჩაჯდა, ფეხი მუხლზე შემოიდო, თან კედელზე მიყუდებულს ახედა.
-ერთ კვირაში ვარ ჩაწერილი, ჩემი მეგობარი იქნება ჩემი ექიმი.
-მეც წამოგყვები.
-არ არის საჭირო.
-ყავას გამიკეთებ?
-ახლავე. -სამზარეულოში შევიდა, წყლის მადუღარა ჩართო, ყავაც ჩაყარა ჭიქაში და სამზარეულოზე დაყრდნობილი დაელოდა წყის ადუღებას. მალევე იგრძნო უკნიდან მწველი მზერა, ინსტიქტურად შეტრიალდა კარზე აყუდებული ავალიანისკენ.
-ჩემები გელოდებიან დღეს.
-რა? -თვალები ოდნავ გაუფართოვდა, მერე წყალი დაასხა ყავას და მაგიდაზე დაუდო.
-ჩემს მშობლებს ვუთხარი რომ ცოლს ვირთავ, რძლის გაცნობა უნდათ და დღეს გელოდებიანთქო.
-რატომ გინდა ჩემი ცოლად შერთვა, ბავშვს ხომ ისედაც გავზრდიდით.
-აღარ მინდა ამ თემაზე ლაპარაკი, ბავშვი ჩემთან ერთად გაიზრდება. ჩემს საძინებელში უკვე ხარ ნამყოფი, სხვათაშორის ტკბილადაც გეძინა, მაგრამ თუ არ მოინდომებ ჩემთან ერთად ძილს, შეგიძლია სხვა ოთახში დაიძინო.
-არ შეგაწუხებ. -მკვახედ უპასუხა და ფეხზე წამოდგა. -მოვემზადები და გამოვალ.
-გელოდები.
-დებილი… ვერ უნდა მიხვდეს რომ სხვაგან ძილი არ მომინდება? -ოთახში შესული ბურტყუნებდა საცვლების ამარა იდგა და ტანსაცმელს ეძებდა. -მგონი გოგოა, აბა სულ ბაჩისთან რატომ უნდა მინდოდეს. იმ ყავასაც რა სექსუალურად სვავს. -დაუფიქრებლად გამოსდო კბილები ტუჩს. -მაგასთან როგორ უნდა ვიცხოვრო, ხომ გავგიჟდები, შევიშლები კიდევ ერთხელ რომ ვნახო შიშველი. ყველაფერი შენი ბრალია დე, საერთოდ არ მექნებოდა რეაქცია შენ რომ არ იყო, მე კიდე პირველივე დღეს ჩახუტება მოვთხოვე.
-რას შვრები ამდენ ხანს? -მოსმენილით გამხიარულებულმა შეაჭრა საძინებელში და საცვლების ამარა მდგომი თათას დანახვისას თვალი მის სხეულზე გაუშეშდა. ისვ ისეთი ლამაზი იყო როგორიც ახსოვდა, არც მუცელი ეტყობოდა.
-მე… არ ვიცი რა ჩავიცვა. -უხერხულად შეიშმუშნა და სხეული შეძლებისდაგვარად ხელებით დაიფარა. ლოყები უხურდა, იქიდან გაქცევა სურდა. სადმე დამალვა სადაც ბაჩის ვეღარ დაინახავდა.
-დაგეხმარები. -თვალი ძლივს მოაშორა თათას და კარადისკენ წავიდა. -ეს შარვალი და… ლურჯი ზედა, შენს თმებს მოუხდება.
-არ ტეხავს?
-დედაჩემი ყურადღებას აქცევს ბუნებრივობას, ასე რომ თუ გინდა მოეწონო ისე ჩაიცვი როგორც იცმევ, არ გინდა ზედმეტი გადაპრანჭვა და იყავი ის ვინც ხარ, მეც რომ უკეთ გაგიცნო. -თვალი ჩაუკრა გაღიმებულმა. მაიკა თვითონ გადაცვა, გასწორების დროს ხელი შემთხვევით მუცელზე შეახო, მაშინვე იგრძნო რაღაც ამოუხსნელი მიზიდულობა და მუხტი. თვალები გაუბრწყინდა, ცალი ხელით მაიკა აუწია, მეორე მუცელზე შეახო, მთლიან სხეულში სითბო ჩაეღვარა.
-ორ კვირაში უკვე დამეტყობა. -გაღიმებულმა დახედა მუცელზე მიდებულ ხელს. თითქოს მერე მოეგო გონს ავალიანი, უცებ მოშორდა და თმები მოიქექა.
-ჩაიცვი… კართან დაგელოდები.
-კარგი. -ცოტა ეწყინა კიდეც, მაგრამ ცუდი ფიქრები უკუაგდო, მაინც გაუხარდა ბაჩის ხელის მუცელზე შეხება. უცებ ჩაიცვა, მაკიაჟი სულ ოდნავ გაიკეთა და სწრაფად წავიდა გასასვლელისკენ. ჯინსის ჟაკეტი შემოიცვა, მერე კი ბაჩისთან ერთად დატოვა სახლი. -შენი აზრით… -მანქანაში აუტანელი სიჩუმე თათამ დაარღვია, ღრმად ჩაისუნთქა და იმ თემაზე საუბარი დაიწყო რაზეც არავისთან უსაუბრია. წამსვე გადახედა ინტერესით ბაჩიმ, მერე კი ისევ გზას შეხედა. -უნდა გათხოვილიყო? დედაჩემი.
-არ ვიცი ის როგორ უნდა მოქცეულიყო, მაგრამ წესით შენ მაგაზე არ უნდა ბრაზობდე. უკვე დიდი ხარ, მიხედვა არ გჭირდება, ცალკე ცხოვრობ და ის კაცი ვერ შეგაწუხებს შენთან ახლოს ყოფნით, არც მამაშენის ადგილი დაუკავებია, უბრალოდ მოიყვანა ცოლად ქალი, რომელსაც შვილი ჰყავდა…
-თვითონაც ჰყავს შვილი დემეტრე ჰქვია, ჩემზე პატარაა, არც იმას სიამოვნებს ჩვენი მშობლების ყურება. მგონი არც ის ყოფილა იმათ ქორწილში.
-პატარა ბავშვივით იქცევი თათ, დარწმუნებული ვარ დედაშენი ახლაგაზრდა ქალივით გამოიყურება, ხომ უნდა კაცი გვერდით…
-მე იმას ვერ ვეგუები რომ მამაჩემი ასე მალე დაივიწყა… იმედია ჩვენს გოგოს არ ექნება მსგავსი სადარდებელი ჩემს ასაკში.
-გოგო? შენი აზრით გოგოა? -მაშინვე დაუთბა ხმა.
-არ ვიცი მაგრამ გოგო მინდა, ბიჭიც მინდა. -მუცელზე მოისვა ხელი.
-გოგო, ჩემი გოგო… რა უცნაურად ჟღერს. მამას გოგო იქნება… ხომ იცი გოგოებს მამები სხვანაირად უყვართ. -ნიშნის მოგებით ჩაილაპარაკა.
-ჰო, მე მამაჩემი უფრო მიყვარდა… შენებმა იციან ორსულად რომ ვარ?
-კი ვუათხარი ბებია გახდები მალეთქო და ქალი ჭკუაზე აღარაა, პროსტა იცის რომ დიდიხანია ერთად ვართ და ერთმანეთი გვიყვარს, ასე რომ ისე მოქცევა მოგიწევს თითქოს ჩემზე ჭედავ.
-სხვა გამოსავალი მააქვს?
-დედაშენისთვის თქმას არ აპირებ?
-ჯერ ისევ თაფლობის თვეს იხდის. -მხრების ჩეჩვით შემოიფარგლა, მერე კი ბაჩის გაუსწორა თვალი.
-ისე ჩვენ არ წავიდეთ სადმე?
-სერიოზულად? -თვალები აატრიალა.
-ისე ამბობ თითქოს აქამდე არ წოლილხარ ჩემთან, ან მომავალში არ დაწვები.
-რაა?
-აბა გინდა მოღალატე ქმარი გყავდეს? მაშინ ჯვარი არ დავიწეროთ.
-სერიოზულად მეუბნები? -თვალებგაფართოვებული უყურებდა ავალიანს. ღიმილი გაჰპარვოდა ტუჩის კუთხეში და გზას ისე მართავდა.
-ნუ ძალით არაფერს გავაკეთებ, ცოტახანში შენთვითონ მოგინდები, თანაც ისე რომ თავს ვეღარ გააკონტროლებ. -მანქანა ეზოში შეაყენა, სწრფად გადავიდა მანქანიდან და სახე აწითლებულ თათას კარი გაუღო. -სული შეგიბერო?
-რა? -დაბნეულმა აქეთ იქით მიმოიხედა.
-იწვი. -ხელი გადახვია, თან ლოყაზე აკოცა და ისე წავიდა კარისკენ.
-მომშორდი.
-ზარი დავრეკო თუ…
-რაღა ეხლა მოგინდა ხუმრობა და ჩემი გადაწითლება? -სახეზე მოიკიდა ცივი ხელები.
-რა საყვარელი ხარ… -ლურჯი კარედ შეჭრილი თმები აუჩეჩა და ზარი დარეკა.
-კიდე წითელი ვარ?
-გადაგიარა. -თმებში ახლართულ თითებს ისევ ათამაშებდა ქალბატონმა ავალიანმა კარები რომ გამოაღო და წყვილის დანახვისას თვალები გაუბრწყინდა.
-გამარჯობათ.
-დე გაიცანი თათა, ეს კი ჩემი ულამაზესი დედა, ნათია.
-სასიამოვნოა. -უცებ გადაკოცნა მისკენ გადაწეული ქალი.
-ჩემთვისაც. -თბილად გაუღიმა, სწრაფად შეათვალიერა და შიგნით შეიპატიჟა.
-ეს ჩემი ძმაა ნიკოლოზი დაა… ჩემი პატარა სად არის? -აქეთ იქით მიმოიხედა, 8 წლამდე ქერათმიანი გოგოც უცებ გამოჩნდა და ბაჩის შეახტა ზედ. -ეს ჩვენი პრინცესაა ელისაბედი. მარიამს უკვე იცნობ, ნათიას გვერძე ბატონი ალექსი, ეს კი ჩემი საცოლე და ჩემი შვილის დედა გახლავთ, თათა.
-გვიხარია შენი გაცნობა. -მტევანზე აკოცა ავალიანების უფროსმა.
-მეც ძალიან. -თვალები უბწყინავდა, ყველაფრის მიუხედავად თავს ბედნიერად გრძნობდა და უხაროდა რომ თავის შვილი ამხელა ოჯახში გაიზრდებოდა.
-წამოდით დავსხდეთ.
-შენი თმა მომწონს რძალო. -თითით ანიშნა ნიკოლოზმა და დედას უკან გაჰყვა.
-მადლობა.
-შენი ნომერი არ მაქვს თათ და მერე ჩამაწერინე.
-კარგი. -ბაჩის გამოწეულ სკამზე მოთავსდა, თან მარიამს შეაგება ღიმილი.
-ბაჩიი. -კალთაში ჩაუხტა ელისაბედი და ისე გახედა თათას.
-რა გაინტერესებს პრინცესა?
-ხომ თქვი შვილიო?
-ჰო მერე? -შუბლზე აკოცა გაღიმებულმა.
-ბავშვი სად არის? -ყველას რომ ჩაეცინა ცოტა დაიმორცხვა და თავი მხარზე მიადო ძმას.
-აი იქ მუცელში, ტოცახანში გაიბერება თათა და მერე მამიდა გახდები.
-მამიდა?
-ჰო.
-როგორც ხათო მამიდა ისე ვიქნები ელისაბედ მამიდა?
-ზუსტად.
-რამაგარია ე. -თვალები გაუბრწყინდა და მერე ნათიას გახედა. -დე მეც მუცელში ვიყავი?
-ჰო დე.
-მიდი მამი დაჯექი შენს ადგილზე და აცადე შენს ძმას ჭამა.
-ექიმთან იყავი უკვე? -თბილად გაუღიმა ნათიამ.
-ჯერ ხუთი კვირის ვარ, ექვსი კვირის რომ გავხდები მერე მივალთ, თან გულისცემასაც გავიგებთ.
-ბაჩიზე რომ ვიყავი ფეხმძიმედ იქამდე ვერ გავიგე სანამ მუცელი არ გამებერა. -იდაყვებით მაგიდას დაეყრდნო და ერთმანეთში ახლართულ თითებს ნიკაპი ჩამოადო. -მერე რომ გავიგე ორსულობაზე აქეთ იქით დავარბენინებდი ალქსს, ერთხელ ღამის სამ საათზე ბაჩის ნათლიის რესტორანში წავაყვანინე თავი, დაკეტილი ჰქონდა, მაგრამ გავახსნევინეთ და ხინკალიც მოვამზადებინეთ.
-დაგერხა ძმაო. -სიცილით გადახედა ნიკოლოზმა უფროს ძმას.
-ეგ რაარის, გუშინ მწვანე ჩაიში პიტნის ჩაი ამარევინა, მერე პურთან და ნაყინთან ერთად დალია.
-მარიაამ. -თვალები დაუბრიალა ღიმილით.
-გადაიღე რამე ნუ გერიდება, ჩათვალე შენს სახლში ხარ.
-არ მინდა მართლა.
-მე ვიცი რაც გინდა. -უცებ წამოდგა ფეხზე, სამზარეულოში შევიდა, იქიდან კი შოკოლადის ნამცხვრით ხელში დაბრუნდა, მაშინვე გაუბწყინდა თვალები ჭანტურიას, დაუფიქრებლად გაილოკა ტუჩები და ნერწყვი მძიმედ გადააგორა. -ჩემი საყვარელი ნამცხვარი იყო ორსულობის დროს.
-აქედან ვგრძნობ სუნს. -მომენტალურად ყველაფერი დაავიწყდა, უცებ გამოართვა თეფშზე დადებული დიდი ნაჭერი, დაგემოვნების თანავე ამოუშვა ნეტარი ხმები და მაშინვე თვალები მინაბა. -ასეთ გემრიელ ნამცხვარს პირველად ვჭამ მგონი.
-მე ვერ ვიტან მაგ ნამცხვარს. -მხრები აიჩეჩა მარიამმა.
-ისე შოკოლადი დიდად არც მე მიყვარს, მაგრამ ახლა ისე მომწონს ლამის გული წამივიდეს.
-ჭამე და კიდევ მოგიჭრი.
-აუ დე მეც მინდა.
-შენ ჯერ საჭმელი ჭამე, მერე ჩამაბარე რა ისწვლე და ვნახოთ მიიღებ თუ არა ნამცხვარს.
-აუ დედა კარგი რაა, შენ რომ გაბარებ მერე მასწავლებელს ვეღარ ვუყვები.
-ნუ იმიზეზებ რაღაცეებს!
-მეც ეგრე ვეუბნებოდი დედაჩემს. -სიცილით თქვა თათამ და ელისაბედმაც გახარებულმა გახედა.
-ისე ქორწილზე რას აპირებთ?
-დიდი ქორწილი არ გვინდა, მხოლოდ ახლობლები.
-ჩემი პირველი შვილი ცოლს ირთავს და ქორწილი არ გადავუხადო?
-მეორე შვილი რომ გაგითხოვდება იმას გადაუხადე მა, არ გვინდა ეს ხუთასკაციანი ქორწილი რა. ჩვენ, თათას მშობლები, ჩვენი მეგობრები…
-კაროჩე საახლობლო წრე რა. -ნიკოლოზმა თქვა ორი სიტყვით და ყველამ მას გახედა.
-ზუსტად.
-ვაბშე ეგრე თუ არ ჯობდეს ტო, შეიკრიბებიან ხოლმე საიდანღაც ჩამორეკილი ხალხი, მიდის მერე სმა, სადღეგრძელოები რომლებსაც არავინ უსმენს, მერე ერთი მეორეს გადაამტვრევს თავზე თეფშს, წავა ცემატყეპა და ვიღაც უეჭველი ამოყოფს თავს საავადმყოფოში… ასე არ ჯობია ტო?
-როგორც თქვენ გინდათ. -მხრები აიჩეჩა ნათიამ, არასდრის ერეოდა შვილების საქმეში და ყოველთვის პატივს სცემდა მათ გადაწყვეტილებას.
-და თეთრი კაბა? -თან ლაპარაკობდა, თან შემწვარ კარტოფილს აგემოვნებდა ყველაზე პატარა ავალიანი.
-არ ვიცი… არ მიფიქრია… ისიც არ ვიცი როგორი კაბა უნდა ჩავიცვა.
-აუ რძალო როგორი განსხვავებული როჯა ხარ ეე… არა ამ ლურჯი თმებით რომ დაგინახე ეგრევე მივხვდი ყველას მსგავსი რომ არ იქნებოდი, მაგრამ საქორწინო კაბაზე როგორ არ გიფიქრია? გოგოები პატარაობიდან საქორწინო კაბას არჩევენ, აი ელი, ეგრევე ეგ გაჯახა ხო ხედავ? -სიცილით წამოარტყა თავში ელისაბედს და მის მოქნეულ მუშტზე დაიჯღანა. -არ უნდა მესწავლებინა შენთვის დარტყმა.
-თმებს ხშირად ვიღებავ, არ მიყვარს ერთფეროვნეა ასე რომ სხვა დროს იასამნისფერი თმით თუ გამოგეცხადეთ არ გაგიკვირდეთ.
-ისე მეც სულ მინდოდა შეღებვა, მაგრამ მეშინოდა თმა არ გამფუჭებოდა.
-გააჩნია რომელი საღებავით იღებავ… ამ თვეში მგონი მესამედ შევიღებე და ჩვეულებრივ მაქვს თმა. -ჩაიცინა და ისევ დააგემოვნა ნამცხვარი. -ძალიან გემრიელია, მაგრამ მეყოფა, გავსკდი უკვე. -სიცილით დადო თეფში მაგიდაზე, მერე კი ხელი მუცელზე მიიდო. -რამდენ ხანში დამეტყობა? -გაღიმებულ ნათიას ახედა.
-მერვე კვირაში რომ გადახვალ უკვე გამობერილი გექნება.
-ნეტა როდის გაიზრდება.
-ძალიან სწრაფად გავა დრო, ისე რომ ვერც მიხვდები.
-ქორწილს როდის აპირებთ?
-ხვალიდან დავიწყებ ყველაფრის მოგვარებას, რაც შეიძლება მალე. არ მინდა ჩემს გარეშე იყოს, რამე რომ მოუნდეს, დასჭირდეს ან ცუდად გახდეს მერე რა ვქნა.
-ნუ პანიკიორობ გთხოვ.
-ნერვებს ნუ მომიშლი გთხოვ. -ხელი ჩაკიდა და მტევანზე აკოცა. იმ წამსვე გაიქცნენ ჭიანჭველები კოცნის ადგილიდან, ვენებში გავრცელდნენ და მთლიან სხეულს მოედნენ.
-დედმამიშვილი გყავს?
-დედის ერთა ვარ, სულ მინდოდა ძმა მყოლოდა, მაგრამ რას ვიზავთ. მამაჩემი ოთხი წლის წინ გარდაიცვალა…
-უი ვწუხვარ.
-მადლობა… დედა ერთი თვის წინ გათხოვდა, ნაჩხუბარი ვარ და არ ვიცი გაგაცნოთ თუ არა.
-უნდა გაგვაცნო რათქმაუნდა, მერე რა რომ სხვა კაცს გაჰყვა, მთელი ცხოვრება მარტო ხომ არ იქნებოდა… ტყუილია რომ ამბობენ სიყვარული ერთხელ მოდისო, მე რომ მოვმკვდარიყავი ეჭვი არ მეპარება ეს მეორე ცოლს მოიყვანდა.
-რას ბოდავ ნათი?
-რა ვთქვი ტყუილი? რასამბობ ქალის გარეშე დარჩებოდი.
-ქალის ყოლა და ცოლად მოყვანა სხვადასხვა რამეა დედა. -სიცილით თქვა ნიკოლოზმა.
-შენ სულ ნუ უბავ მამაშენს მხარს!
-რაშუაშია?
-კარგით ეხლა.
-დედაშენს უთხარი თათუ, დედაა მაინც, დედებისთვის კი შვილები შეუფასებლები არიან, შენც ხომ ხდები დედა, წესით უნდა შედიოდე მის მდგომარეობაში.
-დავურეკავ.
-ძალიან კარგი.
-ბაჩი… -ცოტა ხნის შემდეგ ოდნავ მისკენ გადაიხარა სანამ დანარჩენები საუბარში იყვნენ გართულები.
-რა გინდა? -ჩაეცინა თათას დაბრეცილ ტუჩებზე.
-ყვავილოვანი კომბოსტოს მწნილი…
-რა? -გაკვირვებულმა გახედა.
-ლიმნის მწნილი… ვაიმე ბაჩი… იცი როგორ მინდა… მოვკვდები ახლა რომ არ ვჭამო.
-მეღადავები ხო? ლიმნის და კომბოსტოს მწნილი საიდან გაგიჩითო ტო? ვაბშე ლიმნის მწნილი არსებობს?
-რატომ მეჩხუბები? აღარ მინდა არაფერი საერთოდ, არ გიყვარს ჩვენი შვილი და მგონი არც გინდა. -ისე აუცრემლიანდა თვალები თვითონაც ვერ მიხვდა, ლოყაზე ჩამოგორებული ცრემლი უცებ შეიმშრალა და ყველას ყურადღებაც მიიქცია.
-რა ხდება? -უცებ შეკრა წარბები ნათიამ.
-არაფერი… უბრალოდ… ჯანდაბა თავს ვერ ვაკონტროლებ. -უფრო მეტი სითხე გადმოღვარა თვალებიდან, თან იწმენდდა, ვერ ხვდებოდა რა ემართებოდა, არასდროს ტიროდა, ახლა კი იმის გამო რომ ბაჩიმ არ იცოდა ლიმნის მწნილის შესახებ სწყინდა.
-ლიმნის მწნილი არსებობს დე? -გაოცებულმა შეხედა ნათიას.
-ნუ იმეორებ თორე რომ წარმოვიდგენ ნერწყვები გამდის.
-საიდან მოვუტანო ყვავილოვანი კომბოსტოს და ლიმნის მწნილი ტო.
-აღარ მინდამეთქი ხომ გითხარი, საერთოდ არაფერს გეტყვი, წავალ და ვიყიდი მეთვითონ.
-აი სად დაგვერხაა. -წარბები ასწია ნიკოლოზმა, თან ტუჩზე იკბინა სიცილის შესაკავებლად.
-ლიმნის მწნილი ნაჭამი გაქვს? მეც მაინტერესებს. -საუბარში მარიამიც ჩაერთო და მაშინვე თვალები დაუბრიალა ბაჩიმ.
-ორი კვირის წინ ჩემმა მეზობელმა მაჭამა, თავისი გაკეთებული ჰქონდა… ღმერთო როგორ მინდაა, ცუდად ვარ.. წამიყვანე რა, წამიყვან?
-სერიოზულად?
-იძახე ახლა სერიოზულად? ვერ ხედავ გოგო რადღეშია? ადექი და წაიყვანე, გზაში კომბოსტოს მწნილიც უყიდე.
-ახლა მოვკვდები. -სიცილს ძლივს იკავებდა ნიკა, მარიამიც ფხუკუნებდა და ისე უყურებდნენ ძმას.
-დიდი მადლობა ვახშმისთვის, გამიხარდა თქვენი გაცნობა… ახლა უნდა წავიდე თორემ ნამდვილად სულს განვუტევებ. -ბოლოს სიცილით დააყოლა და ფეხზე წამოდგა.
-შემომიარე კიდევ ამ დღეებში. -თბილად გადაეხვია ნათია და მუცელზე მოუსვა ხელი.
-აუცილებლად.
-კარგაად! -ხელი დაუქნია ელისაბედმა.
-ნახვამდის. -ყველას დაემშვიდობა და სახლიდან გავარდა.
-დამელოდე ტო სად გარბიხარ?
-არ მინდა შენი არაფერი, ფეხით წავალ.
-აუ ეხლა არ ამთხარო თათა…
-შემეშვი რა, რა გინდა საერთოდ? არ მინდა შენი ცოლობა, ჩვენი შვილიც არ გეყვარება, იმიტომ რომ მე არ გიყვარვარ. არ მინდა შენთან, ვიყოთ ცალცალკე და შენ რომ შეგიყვარდება ვინმე იმას გააჩენინე ბავშვი, იმას მაინც მიუტან რაც მოუნდება. -პატარა ბავშვივით სრუტუნებდა, ცრემლებს ვერ აჩერებდა და ბაჩის მკერდზე მიკრული უშედეგოდ ცდილობდა თავის დაღწევას.
-მორჩი? -ცალი ხელი წელზე ჰქონდა მოხვეული, მეორე თავზე მოკიდებული და დროდადრო კოცნიდა.
-ვერ გიტან, დამანებე თავი, არ მინდა შენი არაფერი.
-დაწყნარდი, ჩვენი შვილი ყველაზე მეტად მეყვარება გესმის? -ტანში სასიამოვნოდ გასცრა როცა თავის ნათქვამი “ჩვენი შვილი” გაიაზრა.
-მატყუებ, გინდა რომ გავჩერდე და მაგიტომ მეუბნები მაგას.
-აუ თათა ნუ დგავ ორსული ქალის სცენებს რა, როგორ შეიძლება ჩემი შვილი არ მიყვარდეს, ჩემი გაკეთებულია ბოლობოლო. ჩემია, ჩვენია და მორჩა ეხლა, ნუღარ ტირი. -ისევ აკოცა თავზე.
-კომბოსტოს მწნილს მიყიდი? -ცოტა ხნის სიჩუმის შემდეგ ქვევიდან ახედა ტუჩებდაბრეცილმა. სიცილის შესაკავებლად ქვედა ტუჩი კბილებს შორის მოიქცია და თავი თანხმობის ნიშნად დაუქნია.
-გიყიდი ჰო, წამოდი ახლა. -მანქანის კარი გაუღო, როგორც კი ჩაჯდა მაშინვე მიხურა, სახლისკენ გაიხედა, დაინახა როგორ იყურებოდა ფანჯრიდან ნათია და სიცილით შემოუარა მანქნას. თავის ადგილზე მოთავსებულმა სწრაფად მოწყვიტა ადგილს მანქანა. ხმას არცერთი იღებდა მაღაზიამდე, მერე მაღაზიიდან დაბრუნებულმა კალთაში ჩაუდო ერთი დიდი ბანკა კომბოსტოს მწნილი, ჩანგალიც მიაწოდა და თათას სახლისკენ დაიძრა. უყურებდა როგორი ნეტარებით ჭამდა მწნის და ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან. სახლამდე ნახევარზე მეტი მწნილი შეჭამა, მერე სწრაფად აირბინა კიბეები და პირდაპირ ნაირა ბებოს დაუკაკუნა.
-გისმენ ბებო?
-ვაიმე გეძინათ?
-არა შვილო, ტელევიზორს ვუყურებდი, მოდი შემოდი.
-არა იყოს, ისა… შეგიძლიათ ლიმნის მწნილი მომცეთ, ახლა გამახსენდა და ძალიან მომინდა.
-კიი ბებო, შენთვის მაქვს ეგ მწნილი, ისე მოგეწონა გინახავ. გამოგიტან ახლავე. -უცებ შებრუნდა შიგნით, იქიდან კი ლიმნით სავსე თეფშით დაბრუნდა.
-დიდი მადლობა და ღამემშვიდობისა!
-არაფერს ბები. -კარები მიუხურა თათას, ისიც უცებ შებრუნდა კარზე აყუდებული ბაჩისკენ და ნახევარი ლიმნის ნაჭერი გაიქანა პირში.
-ღმერთო რა კარგიაა! -ბინის კარი ბაჩის გააღებინა, თვითონ კი ჭამა განაგრძო.
-გამასინჯე ერთი. -თეფშიდან ააცალა და როგორც კი გემო გაუსინჯა მაშინვე დაიჯღანა, მთლიანად გააჟრჟოლა და ნახევარი ნაჭერი უკან დაუდო დეფშზე. -ამას როგორ ჭამ?
-მე და ჩემს პატარას მოგვწონს, სპეციალურად ჩემთვის უნდა გავაკეთებინო ნაირას, მთელი შვიდნახევარი და ცოტა მეტი თვე რომ მეყოს.
-არანოლმალურო, რომ გააჩენ ბავშვს, შენგან შორს წავიყვან.
-მადლობა რომ მომიყვანე, შეგიძლია წახვიდე.
-მაგდებ?
-ეგრე გამოდის.
-კარგიი. -მხრების ჩეჩვით წავიდა კარებისკენ, ერთხელ კიდევ შეათვალიერა ლიმნის ჭამაში გართული თათა და კარები ხმის ამოუღებლად გაიხურა. უკვე მანქანასთან იყო მისული, ჩაჯდომას აპირებდა, მაგრამ გაჩერდა, რამოდენიმე წამი გაუნძრევლად იდგა, მერე კი სწრაფი ნაბიჯებით აბრუნდა მესამე საერთულზე, კარი დაუკითხავად შეაღო, თათა ვერსად რომ ვერ დაინახა საძინებლისკენ წავიდა, მაგრამ აბაზანიდან გამოსულმა შუქმა და ხმებმა იქით წაიყვანა. უნიტაზზე დაყუდებულს უცებ ეცა, შუბლს უჭერდა, თან თავზე ეფერებოდა. ბოლოს ძალაგამოცლილი ფეხზე წამოაყენა, პირი მობანა და საძინებელში გაიყვანა.
-ჩემი თავი მეზიზღება. -ლოგინზე ტანსაცმლიანი დაწვა, არაფრის თავი არ ჰქონდა, ბალიშზე დადო თავი და თვალები დახუჭა. -რამდენი ვჭამეე…
-გაიხადე და ისე დაწექი.
-არ შემიძლია. -თავისთვის ჩაიბურტყუნა, ბევრი ფიქრის შემდეგ თვითონ მივიდა, ტანსაცმელი გახადა, თვითონაც გაიხადა და გვერძე მიუწვა. -რას აკეთებ? მთვრალი კიარვარ, ცუდად ვარ.
-ცუდად რომ ხარ მაგიტომ ვრჩები დღეს აქ, ხმა არ ამოიღო იცოდე თორემ გავბრაზდები. -ზურგიდან მიეკრო და ცივი სხეული წამებში გაუთბო. მუცელზე მოხვია ხელი, ოდნავ მიეფერა, თან მხარზე აკოცა. იგრძნო როგორ დაუარა ტანში ჟრუანტელმა გოგოს.
-ყველაფერი ბევრი ვჭამე, თორე ხშირად არ მაწუხებს ჩემი გოგო.
-სამაგიეროდ მე შევაწუხებ ხშირად და მაპატიებს ხოლმე როგორც შენ პატიობ.
-რას ამბობ ვერ გავიგე?
-არაფერს, დაიძინე შენ მიდი. -ლოყაზე აკოცა სიცილით.
-ძალიან საყვარლები და თბილები არიან ყველანი.
-ლაპარაკი გინდა?
-ჰო… ისე ელისაბედი სულ ეგეთი წყნარია?
-დიდი გოგოა და ესმის რომ აღარ უნდა იცანცაროს.
-ბავშვია! იქამდე უნდა იცანცაროს სადამდეც შეძლებს.
-თვითონ არ უნდა, მაგრამ აქვს მომენტები როცა ვერავინ ვაჩერებთ ხოლმე.
-რას ვიფიქრებდი ამ ასაკში დედა თუ გავხდებოდი.
-ჩემი დამსახურებაა აქ რომ პატარა ზის…
-რასამბობ ძალიან გინდოდა და იმიტომ არ წამოიცვი პრეზერვატივი. -ხელი მოაშორებინა მუცლიდან და მისგან შორს დაწვა.
-ეხლა ხომ მინდა… ვაბშე რა გჭირს შენ ტო? რაც უფრო თბილად მოქცევას ვცდილობ უფრო მითამამდები თუ რაპონტია.
-ხოდა ნუ მექცევი თბილად, არ მინდა, არ ვარ მიჩვეული ამ ზედ გადაყოლებს, არც ვინმესთან ერთად წოლას და რომ მეხები ვერ ვიძინებ.
-ანუ არ გინდა თბილად მოგცევა და ვიყო ისეთი როგორიც ვარ? -ბოლო შანს აძლევდა ავალიანი.
-იყავი ბავშვის მამა, სხვა არაფერი მჭირდება შენგან.
-ხარაშოო. -ჩვეული ხმის ტონი დაიბრუნა სითბოს გარეშე, მართალია ნერვები მოეშალა, მაგრამ მეორე დღიდან უკვე იცოდა რაც უნდა გაეკეთებინა, როგორ მოქცეულიყო. მეორე მხარეს გადაბრუნდა, ჩუმათ მაინც ყარაულობდა თათას, ელოდებოდა როდის ჩაეძინებოდა. მისი მშვიდი ფშვინა რომ გაიგო თვითონაც მისცა თავს მოდუნების საშვალება. მაინც ვერ დაიძინა, ყოველთვის ასე იცოდა, ვერასდროს იძინებდა უცხო საწოლში, მხოლოდ თავის ბინაში შეეძლო მშვიდად ძილი და კიდევ მშობლიურს სახლში, თავის საძინებელში. საწოლშიც ვერ მოისვენა, შუაღამისას წამოდგა და მისაღებში გავიდა. ხმადაბალზე ჩართო ტელევიზორი, სავარძელში კომფორტულად მოთავსდა. ცოტახანში სამზარეულოში გადაინაცვლა, ყავა გაიკეთა, თათას ნამცხვრებიც იპოვნა და ისევ სავარძელში ჩაჯდა.
ხუთი საათისკენ ნახევრად მძინარე ოთახიდან მისაღებში გავიდა.
-მეგონა წახვედი. -თვალები დამრგვალებოდა, წელზე ჰქონდა ხელები შემოლაგებული და ისე უყურებდა ქვევიდან მომზირალ ბაჩის.
-სხვის საწოლში ვერ ვიძინებ. -მთლიანად შეათვალიერა, მერე კი ისევ ტელევიზორს შეხედა.-შენი მარტო დატოვება არ მინდა, არც ის მინდა ცუდად რომ გახდე და ბავშვს რამე მოუვიდეს.
-როგორ დარდობ ბავშვზე, მაოცებ, ასე მალე…
-ჩემი შვილია, იმ წუთიდან ვდარდობ და მიყვარს როცა გავიგე რომ შენს მუცელში იყო, მამა ვხდები, ჩემი შვილისთვის ყველაფერს ავიტან და გავაკეთებ.
-ატანაში მე მგულისხნობ? -თვალები ცრემლით აევსი.
-მაგას რა მნიშვნელობა აქვს? შენ ბავშვის დედა ხარ, მე მამა, აქ რჩება ყველაფერი.
-არ მინდა შენი ცოლობა. -მაჯით მოიწმინდა ცრემლები.
-ბავშვი შენს ცხოვრებას ისედაც ცვლის, არ აქვს მნიშვნელობა ჩემთან იცხოვრებ თუ აქ.
-ასე რატომ მელაპარაკები?
-ჩვეულებრივ გელაპარაკები… რამე გინდოდა?
-შენი ყავა მინდა.
-შეიძლება?
-ძალიან მინდა და ცოტას დავლევ.
-გაგიკეთო?
-არა… შენი მინდა… ის ნამცხვარიც.
-დარწმუნებული ვარ გოგოა. -ჩაიღიმა და ხელით ანიშნა მის გვერძე დამჯდარიყო, მერე ყავა მიაწოდა. როგორც კი ბაჩის ყავა გასინჯა თვალები დახუჭა, არომატი შეიგრძნო და იქვე დადებული ნამხვარიც გაიქანა პირში.
-მეც მინდა ყურება.
-წადი დაიძინე… დაა კიდევ, ხვალ ჩემთან გადმოხვალ.
-მეტი საქმე არ მაქვს.
-განხილვას არ ექვემდებარება, ჩემთან გადმოდიხარ, მინდა ჩემი შვილი ჩემთან იყოს და ვუყურო როგორ გაიზრდება, ამისთვის მომყავხარ ცოლად.
-ქორწილამდე მაინც მაცადე სუნთქვა.
-ხვალ მოდიხართქო… ტბილი ძილი. -ისევ შეათვალიერა, თათას დასევდიანებული სახე არ შეიმჩნია, ვერ ხვდებოდა რა უნდოდა გოგოს, ან კიდე ხვდებიდა და თავს იკავებდა წინა დიალოგის გამო.
_-_-_

გაზაფხულის პირველი თვე სრულდებოდა, ქუჩებში მარტის შესაფერისი ქარი ჰქროდა. როგორც ყოველთვის ახლაც ამინდის შეუფერებლად შემოსილიყო და სიცივისგან სწრაფი ნაბიჯებით კვეთდა ქუჩებს. სადარბაზოში შესულმა სწრაფად აირბინა კიბეები, ბინაში დაუკაკუნებლად შეაჭრა და დაქალის საძინებლისკენ აიღო გეზი.
-ნინაა! დამეხმარე გთხოვ. -მავედრებელი მზერა სტხორცნა ახლად შესულს სარკესთან თმის კეთებით გართულმა თათამ. -მგონი წლის ყველაზე უშნო პატარძალი ვიქნები.
-ადექი ჩაიცვი! -სწრაფად გამოალაგა კარადიდან ტანსაცმელი, ჟელიბონის ჭამაში გართული ფეხზე წამოგდო და ძალით ჩააცვა.
-მოვედი! -ქოშინით შეაღო კარები ანამ და თათას დანახვაზე მაშინვე ჯუჯღუნი დაიწყო. -ჯერ არაფერი გაგიკეთებია გოგო? რას ელოდები გამაგებინე!
-თქვენ გელოდებოდით.
-სწრაფად ჩაიცვი გავიდეთ, დღეს ულამაზესი უნდა იყო, მოგკლავ იცოდე ასე ქანდაკებასავით რომ იარო, თხოვდები! გამოცოცხლდი ცოტა.
-არ ვგრძნობ თავს ბედნიერად, ძალით კიდე ვერაფერს ვაკეთებ, რა გავაკეთო?
-ხმას ნუ იღებ საერთოდ, იქამდე არ დაილაპარაკო სანამ თანახმა ვარს არ იტყვი!
-დაჩიმ არ დაგინახოს ამ სიტყაციაში თორემ შენს ცოლად შერთვას გადაიფიქრებს.
-არც ისე მოვყავდი.
-რა საჭიროა გაპრანჭვა?
-ქორწილია თათა, არ აქვს მნიშვნელობა ფიქტიურია თუ ნამდვილი, მართალია მარტო ჩვენ ვართ მაგრამ მაინც, სურათები არ უნდა ანახო შენს პატარას?
-კარგი ხო. -ცოტა ხნის ფიქრის შემდეგ თქვა, ჩანთას დაავლო ხელი და სალონში გოგოებთან ერთად წავიდა. იმდენს წუწუნებდა ნინა რამის ჭკუიდან გადაიყვანა. ბოლოს უკვე სახლში მისულს თეთრი კაბა ჩააცვეს და თვითონაც მოწესრიგდნენ და ბიჭების მოსვლამდე სურათები გადაიღეს. -რაღაცას გეტყვით რა.
-რა იყო?
-ბაჩი მომწონს, სულ მინდა ჩემსგვერდით იყოს, ჩემზე ზრუნავდეს და თბილად მექცეოდეს.
-ოჰოო, ასე მალე?
-რომ ვხედავ სულ ჭამა მინდება, მგონი ბავშვის ბრალი უფროა, გაორმაგებულად ვგრძნობ ყველაფერს.
-კარგია ეგ თათ.
-არა! არ არის… ბაჩის ბავშვის გამო მოვყავარ, მე შემიყვარდება, ის კიდე წავა სხვასთან, დავიტანჯები, მერე გავეყრები, ბავშვს კიდე ფსიქიკა შეერყევა, ხოარ ჯობია უარი ვთქვა ამ ყველაფერზე.
-წინასწარ არავინ ვიცით რა იქნება თათ, ბაჩი არ არის ისეთი ტიპი თავისი ქცევით თავის შვილს რამე ავნოს. -ღრმად ჩაისუნთქა ნინამ. -ყველაფერი კარგად იქნება, ჩვენ როგორც ადრე ახლაც შენს გვერდით ვიქნებით, ის ბიჭი სახლში კიარ გამოგკეტავს, როცა მოგინდება გამოხვალ, ჩვენც მოვალთ… ნუ ადრამატულებ ყველაფერს და ნუ ეძებ რაღაც პრობლემას.
-კარგი ვჩუმდები… ეს დღე გადამატანინე ღმერთო და მშობიარობამდე აღარაფერს გთხოვ ჩემი პატარას კარგად ყოფნის გარდა. -ამოიოხრა, მერე კი კარის გასაღებად ანა გაუშვა. მაშინვე გაისმა ბიჭების სიცილი, ღრმად ჩაისუნთქა და ნინასთან ერთად გავიდა მისაღებში.
-ვაა რა ლამაზი პატარძალი გვყავს ტოო. -ხელებ გაშლილი შეეგება ნიკოლოზი, უცებ აიტაცა ხელში და დაატრიალა.
-საოცარი. -ხელი ჩაკიდა გიორგიმ, ერთხელ დააბზრიალა და ლოყაზე აკოცა.
-მადლობა ბიჭებო. -ყველა გადაკოცნა, ბოლოს კი ბაჩისთან გაჩერდა, ისე აუჩქარდა გული ადგილზე გაშეშდა, თვალებში უყურებდა და ვეღარაფერს ამბობდა. -მშვენივრად გამოიყურები. -უცებ გადაკოცნა.
-შენც. -ჩაიცინა. -წავედით?
-მოვალ ახლავე. -ოთახში შებრუნდა ჩანთის ასაღებად.
-კაროჩე ჩვენს გარდა არავინ იცის რატომ და რისთვის მომყავს თათა ცოლად, არ მინდა ინერვიულოს…
-კაი ტო… თქმა საჭირო არც არის. -ჯიბეებში ჩაიწყო ხელი დათამ. -როგორც თათუსთვის იქნება კარგი ისე გავაკეთებთ ყველაფერს.
-არც არის საჭირო ვინმემ იცოდეს, მთავარია ისე მოიქცე როგორც ქმარი და ისე არ ქნა თათუს შენგან წამოსვლა მოუნდეს. -თვალი გაუსწორა გიგიმ, მერე ბაჩის გვერძე მდგომ სანდროს გახედა, მის მზერას თვალი გააყოლა და როცა ჯაჭვლიანის მზერის ობიექტი აღმოაჩინა სისხლი თავში მოაწვა, ძარღვები დაეჭიმა და გაუაზრებლად მუშტები შეკრა.
-დაწყნარდი. -ხელი მისცხო თოკამ.
-წავედით? -ოთახიდან გამოფარფატდა შოკოლადით ხელში.
-ჰო. -კარები გაუღო ბაჩიმ და პირველი თათა გაატარა.
-ნინა! -ძლივს მოთოკილი ემოციებით დაუძახა ჯაჭვლიანზე მიშტერებულ დას.
-ჰო. -თითქოს მაშინ მოეგო გონს, გამოფხიზლდა და გიგის მიუახლოვდა.
-დღეს ნურავის მაცემინებ გთხოვ. -ხელ გადახვეული გავიდა სახლიდან, ყურში ჩუმათ ჩასჩურჩულა და საფეთქელზე აკოცა.
-არ დალიო გთხოვ.
-კარგი, მხოლოდ იმიტომ რომ თათუ არ ვანერვიულო, შენ კიდე ჯაჭვლიანს არ მიეკარო თორემ დავიხვევ ხელზე.
-გაგიჟდი ხო?
-ნერვები მეშლება რომ გიყურებს.
-კარგი რა გიგიი… -სიცილით აკოცა ლოყაზე, უცებ მოშორდა და თათას ამოუდგა გვერდში.
მიუხედავად ყველაფრისა, მაინც ახერხებდნენ გართობას, როლებში შეჭრილები ვეღარც აღიქვავდნენ რეალურს სიტუაციას, მხოლოდ ახლად შეუღლებულებს არ ავიწყდებოდათ ეკლესიაში ან ქორწინების სახლში ყოფნის მიზეზი. ჯვრის წერის შემდეგ რესტორანში წავიდნენ, სადაც რამოდენიმე ახლობელი ელოდებოდათ.
-შენ დაურეკე? -მოულოდნელად ჩაებღაუჭა ხელზე ‘ქმარს’, ოციოდე მეტრში მდგომ დედას უყურებდა, გრძნობდა მისდამინ მონატრებას და თვალები ცრემლით ევსებოდა.
-წამოდი. -მაგრად უჭერდა თითებს, თათაც ბაჩის სიახლოვეს გრძნობდა და სხეული მისდაუნებურად უდუნდებოდა.
-გილოცავ თათა… -ფრთხილად გადაკოცნა კაცმა.
-მადლობა… გაიცანით ჩემი ქმარი ბაჩი. ეს ირაკლია, ეს კი დედაჩემი ნაზი.
-სასიამოვნოა თქვენი პირადად გაცნობა. -ორივეს ჩამოართვა ხელი.
-არ შემირიგდები დე?
-პამპერსის გამოცვლას ხომ მასწავლი? -მაინც გადმოკვეთეს ცრემლებმა ჯებირები, უცებ მოეხვია ნაზის და მონატრებული სურნელი ხარბად შეისუნთქა.
-როგორ მომენატრე ჩემო პატარა.
-მაპატიე დე ჩემი საქციელის გამო.. მიხარია რომ ერთმანეთი გყავთ.
-ეს სიძის დამსახურებაა?
-შეიძლება ასეც ითქვას. -ისევ ბაჩის ამოუდგა გვერძე. -გნახავთ კიდევ. -წელზე მოხვეულ ბაჩის ხელს თითები მოუჭირა. -მადლობა.
-არაფრის.

უკვე კარგად შეზარხოშებულები თავისუფლად იცინოდნენ, ცეკვავდნენ და ისე ერთობოდნენ როგორც ჩვეულებრივ ქორწილში.
-რამდენს სვავ შე ჩემა.. -მხარზე მიარტყა ხელი გიომ.
-პირველი ღამე არ მექნება, ჩემი ცოლი ჩემი ცოლი არ იქნება და დალევაც აღარ შეიძლება? -ჩაიფრუტუნა უკვე კარგად შეზარხოშეულმა.
-გჯერა შენ მაგის? -ჩუმათ ჩასჩურჩულა.
-დღეს არა, მაგრამ ცოტახანში ნამდვილ ცოლად გავხდი. -თვალი ჩაუკრა გიოს და კიდევ ერთი მოსვა.
-ბაჩი… ვიცეკვოთ?
-ვიცეკვოთ. -ფეხზე წამოდგა და თათაც გაიყოლა. მხოლოდ ისინი იდგნენ სცენის შუაში, წელზე მოხვეულ ხელებს უკვე ეპოვნათ თავისი მისამართები და ზევით ქვევით დაცოცავდნენ.
-დავიღალე. -თავი ჩამოადო მხარზე, იმდენად ახლოს იყო ბაჩის ყელთან ცოტაც და ტუჩებით შეეხებოდა. მის სასიამოვნო სურნელს ისრუტავდა, ისე უნდოდა ეკოცნა უკვე ტუჩები ეწვოდა.
-ცოტახანიც და წავალთ. -ჟრუანტელს გვრიდა თათას გაპობილი ბაგეებიდან ამოფრქვეული ცხელი ჰაერი, რომელიც ყელზე ედებოდა. ცერა თითი ყბის ძვალზე გადაატარა, თავი გაასწორებინა და ყოყმანის შემდეგ ტუჩებზე დააცხრა, არ გაჰკვირვებია თათაც რომ აჰყვა, წელზე მოხვეული ხელით უფრო მეტად მიიზიდა თავისკენ. როგორც კი ხალხის ტაშის და ყვირილის ხმა გაიგეს მაშინვე მოშორდა ბაჩი, შუბლზე აკოცა ლოყებ შეფარკლულ თათას, თვალი ჩაუკრა და ცეკვა ისევ გააგრძელა.

-არ მეცეკვები ნინაა? -ხელი ჩაკიდა და პასუხის მოსმენამდე წაიყვანა სცენისკენ.
-რაღას მეკითხებოდი? -კისერზე მოხვია ხელები და ყავისფერებში ჩააჩერდა.
-მომენატრე… -სიბნელით ისარგებლა, შეუმჩნევლად ჩაუცურა ხელი უკანალისკენ და თითები მაგრად მოუჭირა.
-მთვრალი ხარ?
-შენით ვარ მთვრალი ნინა! -კისერზე მოხვეულ მკლავზე მიაწება ტუჩები და ზედ ლოყა ჩამოადო.
-გიგია აქ სანდრო. -მიუხედავად დავლილი ჟრუანტელისა, მაინც მოახერხა გახელილი თვალების შენარჩუნება და ჯაჭვლიანს თვალი გაუსწორა.
-შენი ლურჯი თვალები ტრიალებს გონებაში იცი ნინა? -ცხვირის წვერი ააყოლა კანზე, ბოლოს ყელთან გაჩერდა და იქვე სველი კოცნა დაუტოვა.
-სანდრო გაჩერდი… -ღრმად ჩაისუნთქა, ფეხებს შორის სიმხურვალეს გრძნობდა და გონებაც ებინდდებოდა.
-სველდები ნინაა? -ხმა საგრძნობლად შესცვლოდა, თვალებში უყურებდა ვნებაარეულ ქალს და უნდოდა სამუდამოდ იმ ცისფერებში ჩაკარგულიყო. ტუჩები უხურდა ისე უნდოდა შეხებოდა. -ხუთ წუთში საპირფარეშოში გამოდი. -ყურში ჩასჩურჩულა და მაშინვე მოშორდა. ისე იყო არეული ხუთ წუთს არც დალოდებია ცოტახანში შეუმჩნევლად უკან მიჰყვა ჯაჭვლიანს, მთელი სხეული უხურდა, გაუაზრებლად დგავდა ნაბიჯებს. საპირფარეშოში შესულს ნიჟარაზე მიყრდნობილი სანდრო დახვდა სიგარეტით ხელში. ნინას დანახვაზე წყალს შეუშვირა ღერი და ჩამქვრალი ნამწვი სანაგვეში ჩააგდო, ერთ ნაბიჯში დაფარა მათ შორის მანძილი, მონატრებულ ბაგეებს წამსვე დააცხრა, მოხერხებულად აუწია კაბა წელამდე, ხელში აიტაცა და ნიჟარაზე შემოსვა.
-სანდრო… -ფეხები მჭიდროდ შემოხვია წელზე, თითები კი თმებში შეუცურა.
-შჩჩ.. -ხელები აასრიალა ზურგზე, შემდეგ მკერდზე გადმოვიდა და ორივე ხელი მოუჭირა. -რა ლამაზი ხარ ნინა… -ქალის მინაბულ ლურჯებს შეხედა, უცებ ჩაძვრა საცვლის ქვეშ და ნინასაც წამსვე დაეხუჭა თვალები. აღფრთოვანებული იყო ჯაჭვლიანი, პირველად ხედავდა ასეთ სილამაზეს, ვნებისგან გაბრუებულ ულამაზეს ქალს. ტუჩებს უკოცნიდა, ხანაც ცოტახნით ტოვებდა მის რბილ ბაგეებს და ყელზე ინაცვლებდა.
ორგაზმ მიღწეულმა ამოიგმინდა და თითები მაგრად მოუჭირა თმებზე, სახე კი სანდროს ყელში ჩარგო.
-ჩემი საოცრება ხარ. -ყურში ჩასჩურჩულა, იქვე აკოცა, შემდეგ კი ქალის მკლავებიდან ფრთხილად გაინთავისუფლა თავი. ხელები გადაიბანა სანამ ნინა მოწესრიგდებოდა, სიგარეტის ღერი ამოაძვრინა კოლოფიდან, უცებ მოუკიდა და კარებს მიეყრდნო ზურგით. თან სახეაწითლებულ ნინას ათვალიერებდა.
-მეც მინდა. -ტუჩებიდან ააცალა ღერი, წვრილ თითებში მოხდენილად მოიქცია და უცებ მოქაჩა ერთი ნაპაზი.
-კიდევ რომ დაიკარგო ერთი კვირა, მერე ეგრევე სექსზე გადავალ. -თვალი ჩაუკრა თვალებდაჭყეტილ ნინას.
-თათუს ვეხმარებოდი, უნიში დავდიოდი, თან მამაჩემთან მივდიოდი თითქმის ყოველ დღე, ამ ბოლოდროს ბევრ რამეს მივხვდი და ვცდილობ გამოვასწორო. -ნამწვი სანაგვეში ჩააგდო, ხელები მოხვია წელზე და ნიკაპზე მიაწება ტუჩები.
-ჩემთან გადმოდი ნინა.
-ხომ იცი რომ არ შემიძლია?
-გიგის გამო?
-ეგეც.
-კიდევ?
-ათასი მიზეზი არსებობს. -მხრები აიჩეჩა.
-გეშინია? -ქვედა ტუჩზე იკბინა გაღიმებულმა. -ხომ იცი ისეთს არაფერს გავაკეთებ რაც შენ არ გენდომება. -თმა გადაუწია ყურს უკან.
-ვიცი, მაგრამ… ჯერ არ მინდა.
-კარგი. -ჩაიცინა.
-ხომ არ გწყინს? -თავისი ლურჯები შეანათა, მის ლოყაზე მიდებულ ხელს თითები მოხვია და ხელისგულზე აკოცა.
-ნწ... -გაეღიმა, შუბლზე აკოცა, მერე კი მთელი ძალით მოეხვია. -წადი მიდი… -კიდევ ერთხელ დაეპატრონა ნინას ტუჩებს და საპირფარეშოდან გაუშვა.
გვიან დაიშალნენ, ყველას სახეზე ეწერა დაღლილიბა, როგორ მიაღწილეს სახლამდე ისიც კი არ ახსოვდათ.
-მე დავჯდები საჭესთან. -ნახევრად ჩამჯდარი უკან გამოსწია და თვითონ დაიკავა მძღოლის ადგილი. ბარბაცით შემოუარა მანქანას და თათას გვერძე მოთავსდა.
-ისე მაგარი ქორწილი გამოგვივიდა არა თათუ? -გაღიმებულმა გადახედა საჭესთან მჯდომ ცოლს.
-შესანიშნავი. მადლობა რომ დედაჩემს დაურეკე.
-შენ არ ურეკავდი, ტეხავდა ქორწილში შენი მშობლები რომ არ ყოფილიყვნენ. -მხრები აიჩეჩა უდარდელად.
-შენთან მივდივართ ხო?
-არა… სასტუმროში, დედაჩემმა ოთახი მოგვიწყო, ახალ დაქორწინებულებისთვის.-ჩაიფხუკუნა, თან ტუჩებიდან ღიმილს ვერ იშირებდა.
-რაა? -თვალებდაჭყეტილმა შეხედა ბაჩის.
-წინ იყურე… ხოო დაჯავშნა და დღეს იქ დავრჩებით, ხვალ სახლში წავალთ.
-არ მინდა…
-კარგი რა, ჩემი გეშინია?
-არა მაგრამ…
-რა მაგრამ? ჩემს შვილს ატარებ მუცლით, ნუ იქცევი ქალიშვილი გოგოსავით… ჯერ ერთი ახლა ისეთი გათხლეშილი ვარ რომ მოინდომო აქეთ იძალადებ ჩემზე, მერე მეორე კიდე შენ თუ არ გენდომება ხელს არ დაგადებ როგორც არ უნდა მინდოდე… უფროსწორედ დაგადებ, პროსტა თუ გაჩერებას მთხოვ მაშინ გავჩერდები. -თვალი ჩაუკრა იმ წამს მიტრიალებულს. აღარაფერი უთქვამს თათას, სასტუმრომდე ჩუმათ იმგზავრეს. მერე მანქანიდან გადმოსულმა ხელი გადახვია ცოლს და სასტუმროში ისე შევიდა.
-როგორ ხარ ანუკი? -კომპიუტერთან მდგომ გოგოს წინ ჩამოუდგა და ყურებამდე გაიღიმა.
-კარგად თქვენ? -წამსვე ლოყები შეეფარკლა გოგოს. თათა კი გაოცებული უყურებდა სანახაობას.
-შესანიშნავად, რომელია ჩემი ოთახი? -თვალს არ აშორებდა გოგოს ცისფერებს, იცოდა რომ აბნევდა და ყოველ ჯერზე მაინც აწვალებდა, ამაზე კი საოცრად ხალისობდა.
-ბოლო სართულზე.
-მშვენიერია. -გასაღები ისე გამოართვა თითებზე შეეხო, იგრძნო როგორ შეკრთა გოგო და ქვედა ტუჩზე იკბინა.
-გამარჯობაა… -გვერძე ამოუდგა ქერათმიანი ანუკის და ყურადღებით შეათვალიერა თათა, რომელიც ერთ ადგილზე გახევებული იდგა და ქმარს ბრაზისგან ანთებული თვალებით უყურებდა.
-ვაა… თამუნიაც გაიჩითაა. -მთლიანად აათვალიერა ნაცნობი სხეული, გაუაზრებლად გამოსდო კბილები ტუჩს და სიცილით შებრუნდა ცოლისკენ. -თათუ, გაიცანი ანა და თამარი… ეს კი ჩემი ულამაზესი ცოლი გახლავთ თათა.
-ვნახეთ დღეს თქვენი სურათები და გილოცავთ.
-მადლობა თამო. -თვალი ჩაუკრა გოგოს, თათას წელზე შემოხვია ხელი და ლიფტისკენ წავიდა. როგორც კი შიგნით შევიდნენ მაშინვე მოაშორებინა ხელი თათამ, ბაჩიმ კი ერთმანეთზე დააჭირა ტუჩები სიცილის შესაკავებლად და თავი დაბლა დახარა. მეჩვიდმეტე სართულამდე ჩუმათ იმგზავრეს, მერე კი ისევ მოხვია ხელი წელზე. -კამერები აყენია, იქიდან გოგოები გვიყურებენ, ნუ მოიქცევი ისე თითქოს ჩემთან არ წოლილხარ, ამყევი თამაშში ოთახამდე, მერე აღარ მოგეკარები. -არაფრის თქმა არ დააცადა ისე დააცხრა ტუჩებზე, კაბის შესაკრავი შეუხსნა, ბრეტელები მოაშორა და კარიც გაიღო, ისე გავიდა ლიფტიდან კოცნა არ შეუწყვეტია, მერე ხელში აიტაცა, ლუქსის კარი გააღო და მაშინღა მოახერხა თათამ კამერების დანახვა. წამსვე თამო გაახსენდა, იცოდა რომ უყურებდა და გაბრაზებული თვითონ დაეწაფა ბაჩის ტუჩებს. ოთახში შესულებსაც არ მოუშირებიათ ერთმანეთისთვის ტუჩები, ძირს დასვა ბაჩიმ და კაბის შესაკრავი ბოლომდე გაუხსნა, მერე კი სულ მოაშორა თეთრი ნაჭერი, პერანგის ღილებს ძლივს ხსნიდა, მერე ნერვებ მოშილზე უცებ შემოახია და პერანგის ღილებიც იატაკზე გაიფანტა. კმაყოფილმა ავალიანმა ქამარი შეიხსნა, ისე სწრაფად გამოფხიზლდა თითქოს მთვრალი არც ყოფილიყო. შარვლის გახდის შემდეგ საწოლზე გადააწვინა, ზევიდან მოქცეული ისევ უკოცნიდა სხეულს, ამჯერად უფრო მეტი სიფრთხილით, ყურადღებით და თავშეკავებულობით. ხელი საცვლის ქვეშ ჩაუცურა, კბილები კი ოდნავ მოზრდილ მკერდზე მოუჭირა. მუცელზე მიაწება ტუჩები, რომელიც სულ ოდნავ გამოწეულიყო. თათას კვნესა რომ გაიგო წამსვე დაუბრუნდა მის ტუჩებს, ხელს არ აჩერებდა, თან ამღვრეულ ცისფერებში უყურებდა. -გინდა? -თითები შეუცურა ვა.ინაში, პირიდან ამომავალი ნოტები კი ტუჩებით ჩაუხშო. -მითხარი! -ბძანებლურად გაიჟღერა ავალიანის ხმამ. ისე იყო გაბრუებული და არეული არ იცოდა რა ეთქვა, ახლა ისე უნდოდა ბაჩისი ყოფილიყო ყველაფერს უკანა პლანზე აყენებდა.
-მინდა… -თვალის გასწორება ვერ მოახერხა ავალიანისთვის.
-რა გინდა? -ხმა ჩაეხლიჩა, თან კოცნიდა და მის მიხვრა მოხვეებს აკვირდბეოდა.
-შენთან მინდა. -სიტყვა არ ჰქონდა დამთავრებული ისევ რომ იგრძნო ნაცნობი ორგანო სხეულში. გული გამალებით უცემდა, ჟრუანტელი უვლიდა ბაჩის ტუჩების შეხებისას. დიდ ხელებს უკვე მოეარათ სხეულის ყველა წერტილი და გაჩერებას მაინც არ აპირებდნენ, კრუგზე დადიოდნენ და გზებს უკეთესად იმახსოვრებდნენ. ზურგზე შემოხვეული ხელებით წამოაჯინა, გადაწეულ ყელზე მიაწება ტუჩები, თან რბილი, ამავე დროს ძლიერი ბიძგებით ანებივრებდა. ბოლოს ერთდროულად განიცადეს ორგაზმი, დაცვარული შუბლი ჩამოადო მხარზე თათამ და ღრმად სუნთქვას მოყვა. ბაჩი კი ისევ დაატარებდა ზურგზე ხელებს და დროდადრო კოცნიდა. ნელა დააწვინა საწოლზე, ისევ თათას ფეხებს შორის იყო მოქცეული, თავი მის მიცელზე ედო, ცალი ხელი კი მკერდზე მოეთავსებინა. ჭანტურიას თითებს გრძნობდა თმაში და ნელნელა ითიშებოდა.
ამოუხსნელ ბედნიერებას გრძნობდა თათა, თითქოს ყველანაირი სურვილი დაიოკა, თითქოს ეს იყო რაც აქამდე სურდა. ლამის ორსულობას მიაწერა ბაჩისთან ყოფნის მოთხოვნილება. გაღიმებულმა დახედა თავის მუცელზე მოთავსებულ თავს, კულულა თმებში ახლართული თითები აამოძრავა, მერე თავი ბალიშზე დადო და ტკბილად ჩაეძინა.

დილით ათზე გაეღვიძა, გვერძე მწოლ ბაჩის შეხედა, სახე ბალიშებში ჩაერგო, თან ორივე მკლავს ძლიერად ხვევდა. ფრთხილად წამოდგა ფეხზე, იქვე დაკეცილი ხალათი მოისხა და აივანზე გავიდა. ბოლო სართულზე იყო, იქიდან კი მთელი ქალაქი ხელოს გულივით ჩანდა, არსაიდან მოსული ხაჭაპურის სუნი იგრძნო და გულის წასვლამდე მოუნდა. ოთახში სიარული დაიწყო, კაბის ჩაცმა არ უნდოდა, არც არაფერი ჰქონდა რომ ჩაეცვა, მერე იქვე სარკეზე მიკრული ფურცელი დაინახა. “ეს შენთვის ჩემო გოგო”. თავიდან ვერ მიხვდა, მერე სარკე გვერძე გასწია და შიგნით დაკიდულ კაბას წააწყდა. სწრაფად გადაიცვა გახარებულმა, ფეხზე თავისი ფეხსაცმელი მოირგო და ოთახი დატოვა. დაბლა ჩასულს თამარი დახვდა მიმღებში, როგორც კი დაინახა თათა მაშინვე შეეცვალ გამომეტყველება.
-დილამშვიდობისა. -ნერვები მოთოკა და ლაღად გაუღიმა.
-დილამშვიდობის, როგორ გეძინათ? -ირონია გაურია ხმაში.
-სიმართლე გითხრა არ მძინებია… -ქვედა ტუჩზე იკბინა და დაინახა როგორ აენთო სიბრაზისგან თვალები გოგოს. -რისთვის ჩამოვედი… მინდა რომ იმერული ხაჭაპური შეუკვეთო, კიდევ პიცა წიწაკით.
-ხაჭაპური?
-შეუკვეთავ თუ არა?
-რათქმაუნდა… ისე ოთახიდან დარეკვაც შეგეძლო.
-პირადად მოგაკითხე… ბაჩი რას მიირთმევს დილით თუ იცი?
-ყავას სიგარეტთან ერთად… -უცებ თქვა, მერე კი თვალები გაუფართოვდა. -ალბათ. -ბოლოში დაამატა.
-ალბათ. -ჩაიცინა. -ისიც გეცოდინება როგორი უყვარს და ჩემს შეკვეთასთან ერთად ამოიტანე.
-კარგით.
-მადლობა. -ისევ გაუსწორა თვალი გოგოს, რომელსაც გაკვირვება ეხატა სახეზე. მერე ლიფტით ისევ ნომერში დაბრუნდა, ბაჩის უკვე ეღვიძა, ისევ მუცელზე იწვა, ამჯერად კი ტელეფონში ვიღაცას ემესიჯებოდა.
-სად იყავი. -ლოგინზე მიაგდო ტელეფონი და თათას შეხედა, რომელმაც წამსვე აარიდა თვალი და გახდა დაიწყო.
-დაბლა, მომშივდა და რაღაცეები შევუკვეთე. -საცვლის ამარა მივიდა ძირს დაგდებულ პერანგთან, უცებ მოისხა და ერთადერთი ღილით შეიკრა. -შენ თურმე ყავა გყვარებია დილით სიგარეტთან ერთად და მაგასაც ამოგიყოლებს თამუნია თუ რასაც ეძახი. -კაბა ისევ უკან დაკიდა, მერე ლოგინზე წამოწვა და თავის ტელეფონი მოიმარჯვა.
-სექსის მერეო ეგ არ უთქვამს? -ორი თითით გადაუწია მუცლიდან პერანგი, თავი წამოსწია და ჭიპთან ახლოს აკოცა.
-აპირებდა მაგრამ გაჩუმდა.
-შენი მეგობარი არ დაბრუნდა? -იდაყვით დაეყრდნო ლოგინს, ზევიდან დახედა, თან დაბურძგლულ კანზე ჭიპის გარშემო შემოატარა საჩვენებელი თითი.
-გინდა დღეს მივიდეთ? -თვალი გაუსწორა ავალიანს, რომელსაც ტუჩის კუთხეები მაღლა ასწეოდა.
-შეუძლია?
-დავურეკავ. -სწრაფად მოძებნა ნომერი და უცებ გადარეკა. -სეს როგორ ხარ?
-ვაიმეე თათ მაპატიე აქამდე რომ არ დაგირეკე…
-არაუშავს…
-დღეს მოხვალ? მყავს პაციენტები მაგრამ მოვახერხებ რამეს.
-მაგის სათქმელად დაგირეკე მეც. -ისევ ბაჩის ახედა რომელიც მკერდზე უყურებდა, თან ნელნელა მიაციცებდა ხელებს მუცლიდან ზევით. -დღეს რომელ საათზე? -მტევანზე დაარტყა ხელი ბაჩის თან სიცილის შესაკავებლად ტუჩზე იკბინა.
-ორ საათში თუ მოხვალ კარგი იქნება.
-მოვალ… მადლობა სეს, წავედი და გნახავ.
-მიდი გკოცნი. -ტელეფონი გათიშა და მაშინვე მუცელს დახედა.
-ბაჩი… -მუცელზე დადებულ ხელს თავისი დაადო.
-რაიყო?
-ერთი წლის წინ ჩემი ბიძაშვილის მშობიარობას დავესწარი და… ჯანდაბა მეშინია. -სახეზე აიფარა ხელები. -ახლა ვაანალიზებ რომ მეც ისე უნდა ვიყო და საშინლად მეშინია.
-ჯერ შვიდი თვე გვაქვს წინ პატარავ, რომ გაიზრდება ნელნელა შეეჩვევი, მერე როგორც არ უნდა გეტკინოს ხელში რომ დაიჭერ ყველაფერი დაგავიწყდება. -შუბლზე აკოცა, მალევე კარზე კაკუნმა შეაწყვეტინა სახის ჩაკოცვნა.
-ჩემი ხაჭაპური მოიტანეს! -გახარებული წამოფრინდა ფეხზე.
-გაჩერდი! -სწრაფად ამოიცვა საცვალი და თვითონ წავიდა კარის გასაღებად. -დაჯექი და მიიფარე ეგ საბანი. -მკაცრად თქვა და მხოლოდ მაშინ გამოაღო როცა მკერდზე საბანი აიფარა თათამ.
-ხაჭაპური, პიცა და ყავა. -ხარბად შეათვალიერა ბაჩის შიშველი სხეული ბოლოს სახესთან მიაღწია და მისი ირონიული ღიმილის დანახვისას სწრაფად გადაიტანა მზერა ლოგინზე მჯდომი თათასკენ რომელსაც უკვე აღარ შეეძლო ერთ ადგილზე ჯდომა, სწრაფად წამოხტა საწოლიდან და ხელიდან ააცალა ყუთები. არცერთს აღარ აქცევდა ყურადღებას, ხაჭაპურის დაგემოვნების გარდა ვერაფერზე ფიქრობდა.
-კარგი გოგო ხარ. -თვალი ჩაუკრა თამარს და კარები მიხურა. -ხომ გითხარი არ ადგეთქო.
-არ გითქვამს. -ლოგინზე დაჯდა ფეხებ გადაჯვარედინებული, წინ ყუთები დაალაგა, ერთ ხელში პიცის ნაჭერი ეჭირა, მეორეში ხაჭაპური და ისე უყურებდა ყავით ხელში კარებზე მიყუდებულ ავალიანს. -იცი რა გემრიელია?
-მაინცდამაინც თამოს რატომ დაავალე.
-ეგ იდგა მიმღებში. -მხრები აიჩეჩა უდარდელად და ჭამა განაგრძო.
-რა უთხარი? -თვალებმოჭუტული დააკვირდა თათას.
-დილით რას მიირთმევს თუ იცითქო, ყავას და სიგარეტსო. -ბაჩის არ უყურებდა, პიცას აკვირდებოდა, მერე სხვა ნაჭრებიდან წიწაკები აიღო და თავის ჩაკბეჩილზე დაალაგა. -ღმერთო რა მწარეა და რა გემრიელი… აუ რომ წავალთ შაურმას მაჭმევ? -უცებ ახედა ერთ ადგილზე მდგომს.
-გაჭმევ. -გაეცინა. ისე სწრაფად კბეჩდა გადაყლაპვას როგორ ასწრებდა უკვირდა.
-აუ წვენი დამავიწყდა. -ტუჩები გადმობრიცა, მერე ბაჩის ახედა. -ცოტა დამალევინე რა.
-ცხელია და ფრთხილად. -ქაღალდის ჭიქა გაუწოდა, იქვე საწოლზე ჩამოჯდა და ერთი ნაჭერი პიცა ააცადა.
-დამირეკე. -ჭიქაზე შავი ფლომასტერით მიწერილ სიტყვას დახედა, ცინიკურად ჩაიცინა და ხელში მიაჩეჩა. -აღარ მინდა. -ხაჭაპურის ჭამა განაგრძო, მერე კი წარბშეკრულ ბაჩის შეხედა. -რა?
-რა იყო ეს ვერ გავიგე.
-ვაიმე ბაჩი… მაპატიე შენი საყვარლები თუ ვერ ავიტანე. ერთი ის იცოდე რომ თუ ვინმესთან წახვალ ჩემთან აღარ მოხვიდე, არა იმიტომ რომ ვიეჭვიანებ გავგიჟდები ან ღალატში ჩაგითვლი, სხვის ვა.ინაში შედებული შენი ას.ო ჩემსაში რომ შეყო შეიძლება რამე გადამდო, მე კიდე ჩემს პატარას საფრთხეს არ შევუქმნი სულ რომ სიკვდილამდე მინდოდე. -მშვიდად საუბრობდა, თან პიცას ხაჭაპურში ურევდა.
-ნუ ლაპარაკობ ისე თითქოს სხვასთან რომ წავიდე შენ მთელ ღამეს ბღავილში არ გაათენებ.-ქვედა ტუჩზე იკბინა. -თან ჩემთვის მნიშვნელობა არ აქვს ვის ვა.ინაში შევყობ, მთავარია ქალი იყოს ვნებიანი და გასაგიჟებელი, შენ ორივე ხარ, ასე რომ… რატომ უნდა წავიდე სხვასთან როცა ჩემი შვილების დედა უფრო იხვეწება და გინდება, რომელიც ყველაზე ლამაზი ორსულია გა.თავების დროს. -ყუთები გასწია მოკეცილი ფეხები გააშლევინა და მათ შორის მოთავსებულმა საროჭკის ის ერთადერთი ღილი შეუხსნა.
-შეგიძლია თამოს თვალების ჟუჟუნს არ წამოეგო?
-თუ მე არ მინდა ძალით ვერავინ შემომაჯდება.
-გუშინ რომ სექსი გვქონდა ეგ არ ნიშნავს იმას რომ შენს მიმართ რამეს ვგრძნობ, უბრალოდ ბავშვი მოქმედებს და მთლიანად შენსკენ მიბიძგებს.
-იგივე შემიძლია გითხრა. -ნიკაპზე მიაკრო ტუჩები. -ჩემი ცოლი ხარ სიყვარულის გარეშე, მაგრამ ორივე შევასრულებთ ცოლქმრის მოვალეობას. -ტუჩებზე ოდნავ შეეხო, მერე გატრუნულს ლოყის ცენტრში აკოცა ხმაურით, მკერდზე მოჭერილი ხელი გაუშვა და საწოლზე წამოჯდა. -ჩაიცვი გავიდეთ. -პირზე ჩამოისვა ხელი, შემდეგ აბაზანაში შევიდა. ცოტა ხნით გაუნძრევლად იწვა, მერე ბაჩის შეუვარდა სრულიად შიშველი.
-ცალცალკე ვერ მოვასწრებთ.. -ქაფიან ტანზე მიეკრო. -ხომ ყველაფერს გააკეთებ რაც ბავშვს ენდომება?
-კი.
-ხოდა ახლა მამა უნდა. -ისე დაბრიცა ტუჩები სიცილი ვერ შეიკავა ბაჩიმ.
-მატყუარა ქალო! იმედია შენ არ დაგემსგავსება. -უკანალზე წაავლო ხელი. -ბავშვს ნუ აბრალებ.
-ბიჭი მინდა… -თმებზე მოქაჩა ხელი და ყბის ძვალზე აკოცა. -შენნაირი ბიჭი.
-ჩემნაირი გოგო.
-პირველი ბიჭი მინდა.
-მაშინ მეორეს გაკეთებაც მოგვიწევს. -წელზე შემოისვა, თან კედელზე მიანარცხა.
-თუ არ შემიყვარდი გაგეყრები.
-მე არ გაგშორდები, ჩემს შვილებს სხვა კაცთან ან ქალთან არ ვაცხოვრებ. -თვალებში უყურებდა აკვნესებულ ქალს და ღიმილს ვერ იშირებდა სახიდან. -თანაც ცოტახანში ისე შეგიყვარდები… ჩემგან ვერასდროს წახვალ. რომც წახვიდე ისევ ჩემთან დაბრუნდები. -ტუჩებზე დაეწაფა, ბოლოს კი ძირს დასვა და თვითონ დაბანა.
-ისევ მშია. -პირსაწმენდ შემოხვეული გავიდა ოთახში, კარადაში დადებულია შარვალი და მაიკა ჩაიცვა მერე ხაჭაპური აიღო ხელში და ისე დააკვირდა სარკესთან მდგომ წელს ზემოთ შიშველ ქმარს.
-გავიდეთ და ვჭამოთ. -სარკიდან გამოხედა თმების სწორებაში გართულმა.
-იცი პირველად რომ დაგინახე შენმა თმამ მომხიბლა, მაშინ პატარა იყო მაგრამ მაინც გქონდა კულულები.
-მაგიტომ ვერ აჩერებდი ხელებს მთელი ღამე.
-რბილია და მომწონს. -მხრები აიჩეჩა სველი თმა ყურს უკან გადაიწია და კარისკენ წავიდა.
-თმას არ იშრობ?
-მეზარება.
-გაცივდები. -აბაზანაში შეაგდო და თმა თვითონ გაუშრო.
-ცოტა კიდევ რომ გაიზრდება ტანზე მომდგარ კაბებს ვიყიდი, მომწონს მუცელი რომ ეტყობათ ხოლმე.
-სასტუმროში რესტორანია და იქ ხომ არ დავსხდეთ?
-ნამცხვრები ააქვთ?
-ძალიან გემრიელი. -ოთახიდან გასულმა ხელი ჩაკიდე, არც ლიფტში გაუშვია და არც ლიფტიდან გასვლის შემდეგ. -თამარზე ნუ იეჭვიანებ, დიდიხანია ლ
ლარ მივკარებივარ.
-რატო?
-მომბეზრდა.
-არც ისე ვეჭვიანობდი, უბრალოდ გადავამოწმე.
-კარგი. -მხრების ჩეჩვით შევიდა რესტორანში, სადაც რამდენიმე ნაცნობიც დაინახა, სათითაოდ ყველას მიესალმა ცოლი გააცნონდა ბოლოს საკუთარ მაგიდასთან დაიკავა ადგილი. შეკვეთაც გასცა და მის წინ მჯდომს დააკვირდა.
-რამე გინდა?
-მალე მოიტანენ?
-მოაქვთ უკვე. -ჩაეცინა თათას ცქმუტვაზე.
-შენ არ გინდა?
-დავნაყრდი უკვე. -თვალი ჩაუკრა, სკამის საზურგეს მიეყრდნო და ისე განაგრძო თათას ყურება. ისევ ლურჯად ჰქონდა თმა, ცისფერ თვალებს აქეთ იქით აცეცებდა და ტუჩებს ნამცხვრის ჭამის დროს საყვარლად ამოძრავებდა. პირთან მიტანილი ხელი უცებ დაუჭირა და კოვზით ჩამოჭრილი პატარა ნაჭერი შეუჭამა. მაშინვე გული აუჩქარდა თათა, უყურებდა ბაჩის მომღიმარ ტუჩებს და განძრევას ვეღარ ბედავდა. ისევ სკამის საზურგეს მიეყრდნო ბაჩი, თვალი ჩაუკრა ცოლს, მერე ტუჩების ლოკვით ირგვლივ მიმოიხედა. -გემრიელი ყოფილა.
-წავიდეთ?
-მორჩი?
-შენი ნადორბლით აღარ მინდა ჭამა.
-ისე ამბობ თითქოს ნახევარი საათის წინ ჩემს პირში არ ატრიალებდი ენას. -ქვედა ტუჩზე იკბინა, მაგრამ თათას აწითლებულ სახეზე სიცილი ვეღარ შეიკავა.
-აი ერთას შევჭამ და წავიდეთ.
-კარგი. -სიცილით თქვა. მხოლოდ მაშინ წამოდგა როცა მთლიანი ნამცხვრის ჭამა დაამთავრა.
-მგონი ზედმეტი მომივიდა. -მუცელზე მიიდო ცალი ხელი, მეორე კი ბაჩის თითებში ახლართა.
-არაუშავს. -გაღიმებულმა დახედა ხელს.
-არა ბაჩი ცუდად ვარ.
-რა გჭირს? -უცებ შეხედა სახეზე ფერდაკარგულს,
-გული მერევა…
-მოითმინე პატარავ. -სწრაფად შეიყვანა კაცების საპირფარეშოში. ცალი ხელით წონასწორობის შენარჩუნებაში ეხმარებოდა, მეორეთი კი შუბლს უჭერდა. -შჩჩ დაწყნარდი, ყველაფერი კარგად იქნება… მე შენთან ვარ. -ცრემლები შეუმშრალა, შემდეგ პირი მობანა. -წავიდეთ?
-ცოტახანი მოვიცადოთ რა. -თითები მოუჭირა მკლავზე, შუბლი მკერდზე მიადო და ღრმად ჩაისუნთქა. -ამდენი არ უნდა მეჭამა.
-არაუშავს პატარავ. -საფეთქელზე აკოცა.
-რა გინდა დე? რატო მაწვალებ. -თავისთვის ჩაიბურტყუნა, ბაჩის კი გაეღიმა. -ჯანდაბა. -ისევ გავარდა უნიტაზისკენ, ბოლოს ძალაგამოცლილი ძლივს ეჭიდებოდა ავალიანს.
-როდემდე უნდა იყო ასე ტო. -ანერვიულებული ეფერებოდა სახეზე.
-ერთი თვეც მგონი. -კისერზე მოხვია მკლავები, სახე ბაჩის ყელში ჩარგო და თვალები მინაბა. -მადლობა რომ…
-შჩჩჩ არ დაამთავრო. -ტუჩებზე აკოცა მოწყვეტით. -წავიდეთ ახლა, ჩვენი პატარა უნდა ვნახოთ. -შუბლზე მიაწება ტუჩები.
-უკაცრავად. -კარში შესულმა კაცმა უხერხულად აარიდა თვალი წყვილს. ბაჩი გაუღიმა შემდეგ უცებ გავიდა საპირფარეშოდან, თათას წელზე მოხვია ხელი და სასტუმრო ისე დატოვა.
-როგორც მივხვდი ეს სასტუმრო, რომელშიც ერთი ღამის გატარება მთელი ცხოვრებაა მინდა მამაშენისია.
-სწორედ მიხვდი… ცოტა რომ დათბება მაღლა აგიყვან… ვაბშე ეს რა არის, შენ სვანეთში უნდა წაგიყვანო.
-ზაფხულში წავიდეთ.
-ბიჭები ავდივართ ხოლმე ყოველ ზაფხულს, ახლა ნინაც გეყილება.
-სანდროს პონტში?
-პირველად ვხედავ ასეთ სანდროს.
-შენი ძმაკაცი ძალით შეიჭრა ჩემი ნინას გონებაში, მერე ნელნელა ყველა უჯრედს მოედო და დამიშტერა დაქალი!
-მეც მოვედები ცოტახანში ყველა შენს უჯრედს, იქამდე სანამ ჩემი პატარა დაიბადება.
-ადამიანების შესაყვარებლად დიდი დრო მჭირდება.
-უკვე გიყვარდები. -თვალი ჩაუკრა, მერე გვერძე მჯდომს ფეხზე დაადო ხელი და მანქანის ტარება ისე განაგრძო. კლინიკაში მისულები ერთად შევიდნენ შიგნით, რიგს გასცდნენ და პირდაპირ კარებთან დადგნენ. ბევრი წყვილი იჯდა, ზოგიც მარტო იყო, ზოგს დიდი მუცელი ჰქონდა, ზოგს პატარა. -აი ხედავ, იმ გოგოებივით მარტო მოგიწევდა მოსვა ცოლად რომ არ მომეყვანე. -ყურში ჩასჩურჩულა ჩუმათ, მერე იქვე აკოცა.
-მადლობა რომ აქ ხარ. -ხელი მოხვია წელზე და თავი მხარზე ჩამოადო. მალევე გაიღო კარი და შავთმიანი გოგოც გამოვიდა.
-შეხვედრამდე. -ხელი დაუქნია პაციენტს და კართან მდგომ მეგობარს შეხედა. -უი მოხვედით? მომიტანე?
-კიი. -ყოყმანით თქვა და მერე ხალხს გახედა.
-ცოტახანი დამელოდეთ.
-მაინც პირველის ნახევარზე ვარ ჩაწერილი. -გაღიმებულმა დაუბრუნა პასუხი გოგომ.
-შემოდით. -კარში შეატარა ცოლქმარი და მერე მთელი ძალით მოეხვია თათას. -როგორ მომენატრეე!
-მეც ძალიან. -ლოყაზე აკოცა. -გაიცანი ჩემი ქმარი ბაჩი.
-სესილი. -ხელი გაუწოდა ბედნიერმა.
-სასიამოვნოა.
-ჩემთვისაც… მოდი შენ აქ დაწექი, ისე მაინტერესებს ვეღარ ვითმენ, დანარჩენს მერე გკითხავ. -ხელთათმანები გაიკეთა და თავის სკამზე მოთავსდა. -რომ დამირეკე და მითხარი ორსულად ვარო სიხარულისგან რამის ვიკივლე. -მაიკა აუწია, მუცელზე დააკვირდა, მერე ბაჩის ახედა. -დაჯექი შენ, გული მიგრძნობს ჩაიკეცები თუ ისე მოხდა როგორც მე ვფიქრობ… ორი თვის ხარ ხო?
-მე ეგრე გადავთვალე.
-ვნახოთ. -სანამ აპარატს დაადებდა მუცელზე წყალი მიაწოდა ბაჩის.
-ვერაფერს ვერ ვხედავ. -ტუჩი გადმოაბრუნა თათამ.
-მოიცადე… აი ჩვენი პატარებიც. -გახარებულმა თქვა. -მგონი ნათლიობა მეკუთვნის.
-სად?
-ეს ერთი… და ესეც მეორე.
-რა? -თვალებ გაბწყინებულმა წამოიყვირა.
-ორნი არიან, აი ხედავ ორ წერტილს? -საჩვენებელი თითი მიადო ეკრანს. მაშინვე ბაჩის შეხედა თათამ, ეკრანს უყურებდა გაშეშებული, თვალები უნათოდა და გაუაზრებლად მაგრად უჭერდა თითებს თათას ხელს. მალევე გულის ცემის ხმამ მოიცვა მთლიანი ოთახი, ორი განსხვავებულად მფეთქავი გული ბაჩის გულს უფრო აჩქარებდნენ, ყურებს ვერ უჯერებდა, მთელი სხეული გასთბობოდა და ეგონა ბედნიერებისგან აფეთქდებოდა. ვერ გაიაზრა ისე გადმოკვეთეს ცრემლებმა ჯებირები. სწრაფად მოეგო გონს, ცრემლი შეიმშრალა და ატირებულ თათას გაუსწორა მზერა.
-ჩემი საოცრება ხარ. -მაშინვე ტუჩებზე ეცა, ცრემლები ცერა თითებით შეუმშრალა და მთელი სახე დაუკოცნა.
-ტყუპები გვეყოლება ბაჩი. -ძლივს ამოიღო ხმა და ბედნიერებისგან ატირებულმა ხელისგულზე აკოცა ავალიანს.
-ყოჩაღ სიძე. -მუცელი გაუწმინდა, ხელთათმანებიც მოიშორა და უამრავი კითხვის დასმის შემდეგ გაუშვა ბედნიერი ცოლქმარი.
-კიდე ვერ ვიჯერებ. -ხელი ჰქონდა მუცელზე მიდებული და ემოციებს თავს ვერ უყრიდა.
-რა სწრაფად უცემდათ გული.
-ბაჩი გინდა მე დავჯდე საჭესთან? -რულს მიშტერებულ ქმარს გახედა სიცილით.
-ეგრევე ორი შვილის მამა ვხდები ტო… -მანქანა დაძრა და ავტოსადგომიდან გაიყვანა. -შენ აზრზე არ ხარ რამხელა ბედნიერებას იწვევ ჩემში. -ხელი ჩაკიდა და მტევანზე აკოცა. -მადლობა თათ.
-შენ რომ არა ესენიც არ იქნებოდნენ.
-სად წავიდეთ?
-სახლში.
-დავურეკავ ბიჭებს, შენ შენებს დაურეკე.
-კარგი. -ტელეფონი ამოიღო ჩანთიდან და ნინასთან გადარეკა. -ნინ სად ხარ ჩემო სიცოცხლე?.. გოგო მოკვდები ცოტახანში! შეეშვი ყველაფერს და ბაჩისთან ამოდით შენ და ანა, უტაც წამოიყოლე… როდისღა მოასწრო წასვლა?.. რატომ არ გვაცნობს იმ გოგოს ვერ ვხვდები… მიდი და ამოდით რაღაც უნდა გითხრათ… კარგი გკოცნი.
-მაღაზიაში შევიდეთ ბარემ… -მანქანა გააჩერა და მარკეტში თათასთან ერთად შევიდა, ურიკას მოკიდა ხელი და სანდროსთან გადარეკა. -ჩემთან ამოდით ერთ საათში… გაა.ჯვი რა… -სიცილით გააქნია თავი. -იმედია გამოვიყვან მალე ჩემს ცოლს მაღაზიიდან და შენ მოსვლამდე მე მივალ… რომ გნახავ გცეემ იცოდე!.. ჩემი ცოლია მთლიანად… ვის დასცინი ბიჭო? არ ამალაპარაკო ახლა!.. ხოდა ეგრე!.. კაი კაი წავედი და გელოდებით რა, გიოს შენ დაურეკე ძმურად, გამექცა ქალი, ისე სწრაფად დადის დამეკარგება, თუ დავეკარგები... კაროჩე წავედი. -უცებ ამოუდგა გვერდით თათას, ნახევარი საათი აქეთ იქით ატარა, ყველაფერი იყიდა რაც უნდოდა, ვეღარ მოითმინა და ბაუნტი იქვე გახსნა.
სახლში მისულებმა ყველაფერი სამზარეულოში შეიტანეს, ნელნელა ალაგებდა ყველაფერს ისე როგორც თვითონ უნდოდა, თან ჭამდა. კარის კაკუნის ხმაზე სწრაფად გავიდა სამზარეულოდან და ახლად შემოსულ დაქალებს მოეხვია.
-ტყუპები მყავს! -ვეღარ მოითმინა და მაინც ახარა ორივეს.
-გილოცაავთ!
-ვაიმე რამაგარია!
-საღოლ ბაჩი. -მხარზე მიარტყა ხელი ნინამ, მერე ისევ თათას მოეხვია. -სესოსთან იყავი?
-ჰო.
-ნეტა გოგოები არიან თუ ბიჭები.
-მაგას სამ თვეში გავიგებთ.
-ეს პირველ დღესვე ექიმთან მისვლა რაარის.
-ვეღარ მოვითმინე.
-ორი ნათლული მეყოლება! ვაიმე არ მჯერა, რამაგრები ხართ. -ლოყაზე აკოცა სახე გაბწყინებულს. მერე სანდრო და გიოც მოვიდნენ, იმათმა ცალკე უტყაპუნეს ხელები ზურგზე ბაჩის. სანდრომ როგორც კი ნინა დაინახა თავი ძლივს შეიკავა არ მისულიყო და საყვარელი ტუჩები ყველას წინაშე არ დაეკოცნა. თბილად გადაეხვია თათას, მერე კი ნინას მოეხვია.
-არ ავღნიშნოთ? -ტაში შემოკრა გიომ და სამზარეულოსკენ აიღო გეზი.
-საყინულეში შევდე თხუთმეტი წუთის წიინ. -გაღიმებულმა მიაძახა.
-გაცივდებოდა უკვე. -ლუდები გამოალაგა, მერე კი სავარძლებში ჩამსხდრებმა საუბარი დაიწყეს. გაუჩერებლად ლაპარაკობდნენ ერთმანეთში, თან სვავდნენ და იცინოდნენ. -თქვენ არ აპირებთ გათხოვებას გოგოებო? -წარბები აათამაშა გიომ.
-მე არა… ანა დაჩის ელოდება.
-შენ რატო არა? -წარბები ასწია გიომ თან თვალი სავარძლის საზურგეზე მიყრდნობილ სანდროსკენ გააპარა რომელიც გაღიმებული უყურებდა ნინას.
-არ მინდა.
-მე ხო მინდოდა რასამბობ. -თვალები აატრიალა თათამ.
-და რომ გათხოვდი შეიცვალა რამე? -წარბები ასწია ბაჩიმ.
-კი… შენთან ერთად მძინავს. ახლა უკვე შენს სახლში ვცხოვრობ და ჩემი საძინებლის ნაცვლად შენს საძინებელში დავიძინებ.
-შენიც არის უკვე. -თვალი ჩაუკრა და ლუდი მოსვა. -და მაგ ყველაფერსაც აქვს პლიუსი.
-რა პლიუსი? -წარბები დაახლოვა თათამ.
-როცა გინდა მხმარობ. -წამსვე წამოწითლებულს ლოყაზე აკოცა, მერე ფანჯარასთან მივიდა და სიგარეტს მოუკიდა.
-ჩვენი პატარები რომ არა არც გამახსენდებოდი.
-აფერისტი…
-ლიმონი მინდა მარილთან ერთად. -ტუჩები გააწკლაპუნა და ფეხზე წამოდგა.
-აუ იმ დღეს რა გამიჩითა არ იცით?
-რაო? -სიცილს ვეღარ იკავებდა გიო.
-ლიმნის მწნილი მინდაო, რომ არ ვიცოდი მაგის არსებობის შესახებ ტირილი დაიწო ტო, თურმე მაგის მეზობელს ქონია, მერე იმდენი ჭამა ცუდად გახდა.
-ბევრს ნუ ლაპარაკობ თორე მოგიწევს მწნილზე წასვლა!
-კიდევ კარგი ბავშვები ჩემს მხარეს არიან.
-აუ თქვენ დაჭამთ ერთმანეთს ტო. -სიცილით თქვა გიომ.
-არაა, დაღამდება და მოლბება. -ცერა თითით ცხვირის წვერი მოიფხანა, მერე ისევ დაარტყა ნაპაზი. მალევე დაიშალნენ, ზოგს რა საქმე ჰქონდა ზოგს რა. ისევ მარტოები დარჩნენ სახლში, დაბღვერილი დადიოდა თათა, ბაჩი კი ვერაფრით ხვდებოდა მიზეზს.
-სხვათაშორის ვაჟბატონო, შენს თამუნიას უნდა უმადლოდე წინა ღამეს და დღევანდელსაც. -ვეღარ მოითმინა და წინ ჩამოუდგა სავარძელში მჯდომ ქმარს.
-ეჭვიანი ცოლი მყოლია…
-ეჭვიანი საერთოდ არ ვარ, მაგრამ თავი შეურაწყოფილად ვიგრძენი ჩემი თანდასწრებით ჯერ ის გოგო რომ ააწითლე, დაასველე და მერე ის თამუნია თუ ვინ ჯანდაბაც არის თვალებით გააშიშვლე! მერე რა თუ ჩემს გა.იმვას არ აპირებდი? იმ გოგოს თვალში დებილი ქალი გამომიყვანე, რომლის ქმრის ხმარებაც ნებისმიერ დროს შეუძლია!
-ხმას დაუწიე! -თვალები აენთო ავალიანს. -ჯერ ერთი შენს გარდა ჩემი ხმარება არავის შეუძლია, მე ვხმარობ სხვებს. -სწრაფად ჩაისვა კალთაში და ხელები ძლიერად მოხვია წელზე. -მერე მეორეც, მთვრალი ვიყავი და იმას ვაკეთებდი რასაც ხშირად ვაკეთებ! გითხარი უკვე რომ თამართან დიდიხანია არ ვყოფილვარ. ხომ ვილაპარაკეთ იმაზეც რომ სხვასთან არ წავალ, რათ მინდა სხვა ქალი როცა შენნაირი საიცრება მყავს სახლში მუცელში ჩემი შვილებით. -ლოყაზე მოკიდა ხელი და ტუჩებზე ნელა აკოცა. -ყველაფერი რომ დავიკიდოთ ჩვენ ეს ორი არსება გვაერთიანებს, ეს ორი პატარა რომლებიც უკვე ყველაფერს მირჩევნიან. რამე თუ არ მოგეწონება პირდაპირ მითხარი წყნარად და ხმას მეორედ აღარ აუწიო. -ისევ აკოცა, მერე კი სახე მკერდზე მიადებინა.
-მამშვიდებ. -ცხვირი გაუხახუნა კანზე. -ეგრე აღარ მოიქცე, თავს არარაობად მაგრძნობინებ.
-ამდროს დედოფალი ხარ.
-პატარების გამო.
-მნიშვნელობა არ აქვს, ყველა ორსული საოცრებაა და ჩვეულებრივზე მეტს იმსახურებენ. დღეს ჩვენი პატარების გულის ცემა რომ გავიგე მივხვდი რომ მამა ვხდები, შენ კიდე ჩემს ქმნილებებს ატარებ მუცლით, ჩემს თვალში და ცხოვრებაში უკვე უმაღლეს მწვერვალზე დგახარ, რომც არ შემიყვარდე მაინც იქ იქნები ყოველთვის რადგან ჩემი შვილების დედა ხარ. -ნელა დაუკოცნა სახე, შემდეგ ხელში ააფრია და საძინებელში შეიყვანა.
_-_-_

-გიუშ შეგიძლია ანა გაიყვანო? ნინა მე მიყვას.
-სად მიგყავარ. -წამიერად ჩაბღაუჯებულ ხელს დახედა.
-რა მნიშვნელობა აქვს, ჩემთან ერთად მოდიხარ და ვსიო.
-წამიყვანს აბა რას იზავს. -ხელკავი გამოსდო გიოს და მისი მანქანისკენ დაიძრა.
-სად მივდივართ?
-არსად, უბრალოდ გავისეირნოთ არ შეიძლება?
-შეიძლება. -ქვევიდან ახედა გაღიმებულმა, მერე მანქანაში მოთავსდნენ და მალევე აღმოჩდნენ ქალაქის ცენტრში. მანქანა გააჩერა, ხელი ჩაკიდა ნინას და ისე განაგრძო გზა გაურკვეველი მისამართით.
-სამედიცინოზე რატომ ჩააბარე?
-დედაჩემს უნდოდა რომ ჩამებარებინა, თავიდან სხვა ჭკუაზე ვიყავი მაგრამ სიკვდილამდე ისე მთხოვა უარი ვეღარ ვუთხარი. -ხელს დახედა, რომელშიც სანდროს თითები იყო ახლართული და სიამოვნებისგან სასიამოვნოდ გასცრა.
-ანუ შენი სურვილისამებრ არ სწავლობ?
-სიმართლე გითხრა მომწონს, ძალიან მომწონს ყველაფერი და მიხარია კიდეც დედას რომ დავუჯერე, უბრალოდ ამდენი წელი სწავლა ძალიან მეზარება. ყოველთვის მეზარებოდა სწავლა და ისეთი საქმე ავირჩიე სადაც მთელი ცხოვრება სწავლა გიწევს.
-ზატო რომ არ გცოდნოდა ვერ გადამარჩენდი.
-ვფიქრობ ყოველთვის ყველაფერს აქვს თავისი მიზეზი.
-ამ სიტყვებს მწარე რეალობის გასანეიტრალებლად ვიყენებთ… ისე უნდა მომხდარიყო როგორც მოხდა, ღმერთის ნებაა, და კიდევ უამრავი მსგავსი სიტყვა, რომლითაც თავს ვიმშვიდებთ.
-ბედისწერაა ყველაფერი ჩემი აზრით.
-დაჭრილი რომ მიპოვნე ისიც?
-რათქმაუნდა… შეიძლებოდა ჩემს მაგივრად სხვა ყოფილიყო, მაგრამ მე შეგხვდი სამჯერ, გაუაზრებლად, შემთხვევით. სადაც ყველაზე მეტად ვერ წარმოგიდგენდი იქ აღმოჩნდი.
-ანუ უბრალოდ უნდა ვიცხოვროთ და ბედს მივანდოთ რას და როგორ იზავს?
-ზუსტად.
-იქნებ ბედში წერია რომ უნდა მიგატოვა.
-ანუ მიმატოვებ. -მხრები აიჩეჩა.
-ასე მშვიდად როგორ ლაპარაკობ?
-გააზრებული და გადახარშული მაქვს უკვე. -მხრები აიჩეჩა, მხარზე გადადებულ ხელში ახლართა თითები და მტევანზე აკოცა.
-საოცრება ხარ, ნინა. -მოწყვეტით აკოცა ტუჩებზე და ისევ განაგრძო საუბარი, უბრალოდ მოსახვევებში უხვევდა, დადიოდა ქუჩებში და ნინას ლაპრაკს უსმენდა. უცნაური სიმშვიდის გრძნობა ეუფლებოდა როცა ნინასთან იყო. მისი შეხება კი საერთოდ გონებას ურევდა, ჟრუანტელს გვრიდა, მთელ სხეულს უთბობდა. ნინას ტუჩები კი რეალობას წყვეტდა.
-ტყუპი ნათლულები მეყოლება… წარმომიდგენია როგორ ვყიდულობ პატარა ტანსაცმელს და სათამაშოებს.
-ნათლულები ამახიე. -კაფეში ნინას წინ დაიკავა ადგილი და შეკვეთა მისცა.
-შენ გიოს მოუნათლე.
-ეგ ცოლს არ მოიყვანს მინიმუმ ხუთი წელი.
-რათ უნდა ცოლი, ისედაც მშვენივრად არის… ისე რა უცნაურები ხართ ეს კაცები.
-რას გულისხმობ? -ყავა მოსვა, თან თვალს არ აშორებდა ნინას.
-ერთხელ რომ გიყვარდებათ სიგიჟემდე გიყვარდებათ, მერე აუცილებლად მტკივნეული დაშორებით შორდებით და წლების მერე სანამ ვინმე გიჟი გოგო არ გამოჩნდება და გონებას არ გადაგიტრიალებთ მანამდე ძველი სიყვარული გახსოვთ.
-ნეტა შენ რა იცი. -სიცილით თქვა, მერე ისევ მოსვა ყავა.
-ეგრე არაა?
-გააჩნია, ოც წლამდე იმდენი შეყვარებული ყავდა გიოს ახლა არც იმათი სახეები ახსოვს და არც ის ვისთან რა ჰქონდა, არადა რომ გეკითხა ყველა უყვარდა.
-შენ? -ნიკაპი ჩამოადო ხელისგულს, მეორე ხელი სანდროს გაუწოდა. -მომე რა. -თითები აათამაშა, სანდრომაც ინსტიქტურად დაუწყო თითებზე თამაში.
-სულ სამი შეყვარებული მყავდა… ანი, მარი და სალი.
-სამივე გიყვარდა?
-ანი პროსტა შემეტენა, ორი წელი ვუყვარდი და მერე აღარ გავუტეხე. მაშინ დაახლოვებით 15 წლის ვიყავი… მარი 16 წლისამ გავიცანი, რომელ გოგოსაც ვკერავდი იმას შევხვდი და მარიამიც ჰყავდა წამოყვანილი, მერე ის დამევასა. მაგრად მევასებოდა, შეიძლება მიყვარდა კიდეც, სკოლას რომ დავამთავრებ ცოლად უნდა მოვიყვანოთქო ვიძახდი, თან ჩემი ტოლი იყო, ერთი თვის წინ გათხოვდა. -ჩაიცინა და ნინას გაღიმებულ სახეზე ისევ განაგრძო საუბარი. -სანამ მარიამს დავშირდებოდი სალი გავიცანი, ის ვაბშე სხვა ტიპი იყო, სიმართლე გითხრა ეგ მართლა მიყვარდა, უამრავ სიგიჟეს ვაკეთებდით ერთად, დედაჩემს არ მოსწონდა, ისევ მარიამზე იყო ჩაციკლული, ერთმანეთი ისე უყვართ ეხლაც დიდი მოკითხვებით ესალმებიან ერთმანეთს. სალის 19 წლის დავშირდი, იმის მერე კიდე მქონდა კონტაქტი, ერთად არ ვიყავით, მაგრამ როგორც შეყვარებული წყვილი ისე ვიქცეოდით. დაჟე სალის ცოლად მოყვანასაც ვაპირებდი. პროსტა მერე ძაან აურია, ტვინის ტყ… ბურღვა დაიწყო, გაჭედვები, ეჭვიანიბები, მე კიდე მაგრად არ მევასება ეგეთი რაღაცეები. ახლა სალიც გათხოვილია და პატარა ბიჭიც ყავს.
-არცერთთან არაფერი არ გქონია?
-ნწ… -ქვედა ტუჩზე იკბინა, თან იღიმოდა. -პროსტა სამივე ყავისფერთმიანი და ყავისფერთვალება იყო…
-და მე ჩემი ცისფერებით დაგატყვევე.
-ეგ მართალია. -მტევანზე აკოცა. -არადროს მომწონდა ქერები, არადა დიდი ფანტაზიები აქვთ. -თვალი ჩაუკრა ლოყებ შეფარკლულს. -ერთი სიტყვით შეყვარებულის სტატუსით სალის მერე აღარ მიმოძრავია.
-ყველაზე კარგი წლებია ეს წლები.
-შენ გყავდა?
-შენი აზრით? გიგის წყალობით ყველა ბიჭი როგორც დას ისე მიყურებდა, ვინც არ მიყურებდა ხვდებოდა. ერთი ტიპი იყო, იოანე… ძალიან ვუყვარდი, მეც მომწონდა და ხშირად ვხვდებოდი, ამ ჩემს ჩერჩეტ ძმას ეგონა ყველას სცემდა და მოერეოდა, ხოდა რომ გაიგო იოანეზე ‘სტრელკა’ დაუნიშნა, ეს დათასთან და თოკასთან ერთად წავიდა, იოანე კიდე მარტო მისულა, მე მეგონა დაალურჯებდნენ იმ ბიჭს მაგრამ ხელში სამი დალურჯებული ბიჭი შემრჩა, თურმე ბოქსში მეორე ადგილი ეკავა საქართველოში. სამივე ჩემი მოსავლელები გახდნენ, პატარა მოძრაობაზეც კვნესავდნენ, მიხაროდა კიდეც ვიღაცამ ჭკუა რომ ასწავლა იმ სამ გიჟს, მერე მაინც მხვდებოდა, მაგრამ ბოლოს გიგიმ თავისი რომ ვერ გაიტანა არჩევნის წინაშე დამაყენა ან მე ან ის ტიპიო. გაოცებული ვიყავი, ვუთხარი იოანეს ვირჩევთქო, გაშეშებული მიყურებდა, მაგაზე ვეჩხუბე და ორი კვირა აღარ ვლაპარაკობდით. იოანესთან შეხვედრა შევწყვიტე, ნელნელა ჩამოვშორდი რომ რამე ცუდად არ გამომსვლოდა. ეგ მერე გაიგო გიგიმ, მთელი დღე და ღამე ბოდიშებს ვახდევინებდი, წუწუნით დამსდევდა უკან, მერე მეც მომბეზრდა და შევურიგდი. იმის მერე ჩემს გამო არავისთან უჩხუბია, მერე ანა და თათა ამოიჩემა, იმ ღამესაც ანას გამო სცემა ვიღაც.
-ის იოანე აღარ გამოჩენილა?
-მგონი უცხოეთში წავიდა და ახლა უკვე ევროპის ჩემპიონია კრივში.
-ვაა. -წარბები ასწია.
-გიგის საიდან იცნობ.
-პირველად თვრამეტი წლის იყო რომ ვნახე, ჩემს ძმაკაცს პირველ კურსელი გოგო ევასებოდა, დეკემბერი იყო გარეთ მაგრად ყინავდა, კაროჩე ამ გოგოს ვიღაც ტიპი დასდევდა რა, თვითონ ეს ჩემი ძმაკაცი სახლში იწვა ფეხმოტეხილი, ავარია მოუვიდა და სავადმყოფოდან ერთი დღის გამოწერილი იყო… ჩვენ როგორც ძმაკაცები უპატრონოდ ხომ არ დავტოვებდით გოგოს, ხოდა წავედით ამ ბიჭის სანახავად რომ ავუხსნათ სიტუაცია და მშვიდობიანად დავხუროთ ეს თემა. მივედი და რას ვხედავ, ერთი პატარა ბიჭი სამ მეოთხე კურსელს უტყაპუნებს, ერთმა დაიჭირა, მეორე დარტყმას აპირებდა უცებ ფეხი რომ აუქნია ყბაში, უკან მდგომს თავი ჩაარტყა ცხვირში და განთავისუფლებულმა მესამეს მოუქნია, გამოყ… გამოშტერებულები ვუყურებდით სანახაობას, მერე ჩვენც შევეშველეთ, სამი სამზე ვიყავით, გიო ცალკე იდგა და გვბალეშიკობდა. სამივე რომ მიწაზე გაწვნენ მერე გავიცანით გიგი. გვითხრა რომ თავის დაქალს აწუხებდა ეგ ბიჭი, მაშინ მივხვდით ეგ რაც გაიზრდებოდა, იმის მერე ხშირად გვინახავს გიგის ჩხუბები, თავიდან თუ ვაშველებდით მერე რეაქცია აღარ გვქონდა, შორიდან ვუყურებდით და ვიცინოდით.
-ვხედავ რომ ურთიერთობა გაფუჭებული გაქვთ.
-გავიდეთ რა მოწევა მინდა. -ფული გადაიხადა და როგორც კი გარეთ გავიდა სიგარეტს მოუკიდა, ისევ გააგრძელეს სიარული გაურკვეველი მიმართულებით. -ძაან გადაი.ჯვა თავზე რომ არაფერს ვეუბნებოდით, ერთი გოგო ებასებოდა, რომელსაც შეყვარებული ჰყავდა და ის ტიპი უნდა ეცემა, გაყოლა გვთხოვა, მე ვუთხარი გამოგყვები მაგრამ რო რამე არ დაგეხმარებითქო, ეგეთი პონტი არ მოსულათქო და მაგაზე აითხარა. დღემდე იმაზე მეგრუზება რომ მაშინ არ გავყევი და ჩემსკენ საჩხუბრად გამოწეულს ერთი კარგად მოვდე.
-ყველანი არანოლმალურები ხართ. -თავი გააქნია სიცილით.
-სულ არანოლმალურ და გიჟ კაცებში გიწევს ყოფნა პატარავ, მაგრამ რა გიყო?
-შევეჩვიე… შეგეჩვიე. -ხელი მოხვია წელზე და ქვევიდან გაღიმებულმა ახედა.
-მაგიჟებ პატარავ. -წამსვე დასწვდა ნინას ტუჩებს. -ჩემთან რჩები დღეს.
-სანდრო ხომ იცი…
-არ მაინტერესებს. -უცებ გააწყვეტინა საუბარი. -იცოდე მე დავურეკავ გიგის და ვეტყვი რომ ჩემთან რჩები.
-გაგიჟდი ხო? -ისე სერიოზულად თქვა ჯაჭვლიანმა მაშინვე თვალები ჭყიტა ნინამ.
-რა გავაკეთო ნინაა? იმ ღამეს არ უნდა დარჩენილიყავი თუ მეორედ არ აპირებდი დარჩენას… იმ დღეს რომ მეძინა ეგრე მშვიდად მგონი პატარაობაში მეძინა ბოლოს, ისევ მინდა სიმშვიდე, შენს გვერდით რომ ჩნდება მხოლოდ. შენი სურნელი რომ ვრცელდება გარშემო და მოსაწევივით მაბრუებს.
-ისეთებს მეუბნები უბრალოდ უარს ვერ გეტყვი.
-ანუ რჩები. -კმაყოფილმა დახედა ზევიდა.
-გიგის ვეტყვი რომ ანისთან ვრჩები, იცოდე ეს ბოლო იქნება როცა ჩემს ძმას მოვატყუებ!
-კარგი ხო, მერე მოვიფიქრებ რამეს.
-და ან ძმა გყავს?
-ორი და მყავს ერთი პატარა მეორე ჩემზე დიდი. მარიამი საზღვარ გარეთ არის სასწავლებლად, სოფი უკვე გათხოვილი, შვილებით.
-მართლა? რამხელა შვილები ყავს.
-3 წლის ტყუპები. ლუკა და საბა.
-ვაიმე რა მაგარია!
-ვაბშე წამო გაგაცნობ, მეც დიდიხანია არ ავსულვარ იმათთან.
-მართლა?
-ბავშვები გიყვარს?
-ხუთ წლამდე.
-მე ვგიჟდები ბავშვებზე, მაგათზე სუფთა და წმინდა არაფერია.
-სანამ ლაპარაკს დაიწყებენ.
-ჩემი პატარები უკვე ბევრს ლაპარაკობენ.
-ანუ წავიდეთ.
-ჰო. -მანქანასთან დაბრუნდნენ ფეხით, შემდეგ კი სანდროს დასთან წავიდნენ. კარი მაღალმა ლამაზმანმა გაუღო, იმასაც ყავისფერი თვალები ქონდა, მაგრამ შავის ნაცვლად ბუნებრივი წითური თმები.
-სანდროო! -გახარებული მოეხვია კისერზე ძმას.
-როგორ ბრძანდები?
-შესანიშნავად… ეს გოგო ვინ არიის.
-გაიცანი ნინა, ნინ ეს ჩემი დაა სოფიო.
-სასიამოვნოა…
-ჩემთვისაც.
-დე ვინაა?
-სანდლო ძია მოვიდაა! -მაშინვე გამოჩნდნენ ტყუპები. ორივე ხელში აიტაცა ჯაჭვლიანმა, ლოყაზები დაუკოცნა და შიგნით შევიდა.
-აღარ შემიძლია, სულ ლაგებაში ვარ და ეს გიჟები მაინც ურევენ, სამი კაცი ერთად სახლში საგიჟეთია ნინაა. -სიცილით ანიშნა წაჰყოლოდა.
-შენი ქმარი არ არის?
-კი, წეღან მოვიდა სამსახურიდან, აბაზანაშია და გამოვა მალე.
-ძია ლა მოგვიტანე?
-ლუკა! რამდენჯერ გითხარი ვინც მოდის ყველას ეგ არ უნდა უთხრათქო?
-ლა სწილს ამ ქალს ტო, სულ გაბლაზებულია ხო? -ხელი დაარტყა საბამ ძმას.
-ხო. -ისიც დაეთანხმა და სანდროს მიცემულ პარკში ჩაძვრა.
-ამ ბოლო დროს ვეღარ მოვიცალე ჩემი ცოლის დასატკბობად და ბავშვებზე იყრის ჯავრს. -ყელში აკოცა სოფის, მერე სანდროს გადაეხვია. -სად დაიკარგე შე ჩემა, ბავშვები მაინც არ მოგენატრა?
-ვერ მოვახერხე მოსვლა. გაიცანი ნინა, ეს კიდე ჩემი სიძე ცოტნე.
-სასიამოვნოა.
-ჩემთვისაც… ესეიგი ლურჯი მაიკით ლუკაა, ნაცრისფერით საბა.
-ჰო. -სიცილით თქვა სოფიმ.
-ეგ არაფერი პატარავ, ზოგჯერ მეც ვერ ვარჩევ.
-ყავას დალევ?
-არა არ მინდა, დავლიეთ უკვე.
-ბიცო გვეთამაშები? -უცებ შეტრიალდა საბა ნინასკენ და ყველა პირდაღებული დატოვა.
-რა ბიცო? საიდან მოიტანე ეგ? -წარბები ასწია სანდრომ, თან სიცილს ძლივს იკავებდა.
-დედამ მითხლა სანდლო ძიას ლო ეყოლება ცოლი ის იქნება შენი ბიცოლაო. მომატუა?
-არა, მართალია დედიკო, მიდი შენ ლუკას ეთამაშე, ბიცო სხვა დროს გეთამაშება. -სიცილით აკოცა ლოყაზე, მერე ლუკასკენ მიაბრუნა.
-სასწაული შვილები გყვას ჩემო ცოლო, კიდევ ერთი ხომ არ გავაგოროთ?
-მაინცდამაინც მე რომ მხედავ მაშინ რატომ იძახი ამ ჩემ ცოლს და რატომ იწყებ ბავშვის გაკეთებაზე ლაპარაკს. -თვალები აატრიალა ჯაჭვლიანმა.
-ვიცი რო ნერვები გეშლება და ვხალისობ. -მხრები აიჩეჩა სიცილით, მერე ხელი მოხვია ცოლს და კალთაში ჩაისვა.
-მაშინ მაგრად უნდა მეცემე, ახლა ასე არ მებლატავებოდი.
-შენზე დიდი რომ ვარ დაგავიწყდა პატარა ბიჭი?
-აუ ცოტნე ნერვებს ნუ მიშლი.
-თორემ?
-კარგი ეხლა რა გჭირს შენ? ჩემზე ამბობ ვერ დავატკბეო და შენ სულ გამოშტერებულხარ.
-კარგი რა სოფ, ვხუმრიბთ ტო რაიყო, როდის იყო მე და სანდრო ვჩხუბობდით. პირიქით შენს პონტში მაგრად გვევასება ერთმანეთი. პროსტა იმას ვერ ეგუება რომ ჩემთან ხარ, სხვა კი არაფერი.
-კიდევ კარგი შენთან არის და არა სხვასთან.
-ბაზარიარაა, ნახე რა დის შვილები გაგიკეთე ტო, მეტი რაღა გინდა.
-მეც მინდა ძმის შვილი. -ნინას გახედა სოფიმ, ისიც თითქოს მერე მოეგო გონს.
-მე ნუ მიყურებ, შენს ძმასთან არაფერი მაქვს და ჯერ ბავშვის გაჩენასაც არ ვაპირებ.
-რამდენი წლის ხარ?
-21.
-შენი ტოლი რომ ვიყავი მაშინ გავიცანი ზუსტად ცოტნიკო. ორი თვე დამსდევდა, მირეკავდა და მწერდა მაგრამ არ ვნახულობდი, რამდენჯერმე შემთხვევით შევხვდი, მაგრამ გავექეცი. მერე მაინც დამითანხმა და ჩემს მეჯვარესთან ერთად შევხვდი. თვალებში ვერ ვუყურებდი, მცხვენოდა, ისე ველაპრაკებოდი და მერე რო გავუსწორე თვალი ეგრევე დამატყვევა თავისი მწვანეებით. -ტუჩებზე მოწყვეტით აკოცა, მერე კი ლოყა ლოყაზე მიადო. -რამოდენიმე თვის შემდეგ შემაყვარა თავი და ცოლობაზეც დამითანხმა… ერთი წლის შემდეგ ფეხმძიმედ დავრჩი და ტყუპებიც გაჩდნენ. სულ თავიდან სანდრო ჭედავდა, მაგრამ ერთი წლის სხვაობით ვსარგებლობდი და ჩემს ურთიერთობაში ჩარევის უფლებას არ ვაძლევდი.
-მაგიტომ მიბღვერს დღესაც. -გაღიმებულმა შეხედა სანდროს.
-სანამ გავიცნობდი ვიძახდი ოცდაოთხი ან ოცდა ხუთი წლის გავთხოვდებითქო.
-ამიტომ არაფერი უნდა თქვა წინასწარ! -ლოყაზე აკოცა ცოლს.
-რა საყვარლები ხართ. -ხელის გულს დაეყრდნო ლოყით გაღიმებული ჯაფარიზე.
-წავიდეთ ნინა?
-სად უნდა წახვიდე ახლა არ მოხვედი? მომენატრე, ბოლოს მგონი ერთი თვის წინ იყავი მოსული.
-გუშინ ბაჩის ქორწილში ვიყავით, დღეს კიდე დილით სამსახურში წავედი, იქიდან გამომაქცუნა, ცოლი ტყუპებზეა ფეხმძიმედ და ახალი ამბავი გვახარა.
-ვაიმე რამაგარია! ვიცოდი ეგ ბიჭი ყველას რომ გაჯობებდათ.
-ხოდა დაღლილი ვარ სახლში მინდა წასვლა, დასვენება და დაძინება. -უკვე ფეხზე იდგა და ნინასთან ერთად კარისკენ მიდიოდა.
-შემომიარე ცოტა დიდი ხნით რა. -კისერზე მოხვია ხელები და ლოყაზე აკოცა.
-გპირდები.
-ნინას გარეშე არ მოხვიდე იცოდე, არც მალაპარაკე წესიერად.
-ძალით წამოვიყვან გპირდები. -ყურებამდე გაიღიმა ნინამ.
-ძია და ბიცო მიდიან? -ოთახიდან გამოვარდა საბა და ფეხზე მოეხვია ჯაჭვლიანს.
-მოვალთ ისევ. -ხელში აიტაცა და ლოყები დაუკოცნა.
-დღეეს?
-დღეს არა, რამოდენიმე დღეში.
-კალგი. -ხელები ნინასკენ გაიშვირა და მალევე აღმოჩნდა მის მკლავებში. -მომეწონე და ხშილად მოდი ხოლმე. -ლოყაზე აკოცა, მერე კისერზე მოხვია პატარა მკლავები.
-მოვალ და ვითამაშოთ მერე.
-ვითამაშოთ.
-ლუკა მა სად ხარ?
-ლა იყო? -სანდროს მოტანილი მანქანით გამოვიდა ოთახიდან.
-მიდის ბიძაშენი და კაცურად არ უნდა დაემშვიდობო?
-აბა ლას ვიზავ ტო. -ხელი გაუწოდა უცებ სანდროს, ოთხივეს გაეცინა. სანდროც მუხლებზე დადგა, ხელი შამოართვა და მერე ჩაიხუტა. პატარა ხელი რომ მიარტყა რამდანჯერმე ზურგზე, ცოტნეს ახედა.
-შენ ასწავლე?
-ნწ.. მამას ბაძავს და რომ მიყურებს თვითონ სწავლობს. -ხელი გადახვია სოფის და ისე გააცილა სტუმრები.
-რა საყვარლები არიან!
-ჰო მაგარი ტიპები გაიჩითნენ. -ხელ ჩაკიდებული დაეშვა კიბეებზე.
-უკვე დაღამებულა.
-მიწერე გიგის?
-კი.
-ხვალ დილით არსად არ გაგიშვებ. -მანქანაში ჩამჯდარმა მანქანა სწრაფად დაძრა და ადგილს მოსწყდა.
-კი მაგრამ…
-არ მაინტერესებს, კვირაში ერთი დღე გამომიყე.
-მთელი დღეა შენთან ერთად ვარ.
-ვერ გეხები და ვგიჟდები. -თითებზე ეთამაშებოდა, დროდადრო კოცნიდა. მერე სახლამდეც მივიდნენ, ლაპარაკით ავიდნენ მეშვიდეზე და სახლშიც ლაპარაკით შევიდნენ.
-ჯერ ისევ ცივა. -ჩანთა სავარძელზე დადო, იქვე ჩამომჯდარ ჯაჭვლიანს გვერძე მიუჯდა და მხარზე აკოცა. -გინდა რამე?
-მშია, თან ძალიან.
-გაგიკეთებ რამეს.
-ჩავრთო გათბობა?
-ჰო რა.
-წყალს გადავივლებ ბარემ, შენ მანამდე მოამზადე რამე, შენც მოგშივდებოდა.
-როგორც მიბრძანებთ. -ლიყაზე აკოცა, მერე სამზარეულოში გავიდა. ქათმის სალათი გააკეთა სანამ სანდრო მოწესრიგდა, მერე კი სპორტულების ამარა გამოეცხადა სამზარეულოში.
-რა გამიკეთეე. -ყელში აკოცა, მერე მაგიდასთან ჩამოჯდა და ნინას ისე ახედა.
-ქათმის სალათი, მოხარშული ვნახე მაცივარში.
-დედაჩემი იყო გუშინ და იმან მოხარშა ალბათ.
-დედაშენს ალაგებინებ საახლს?
-მე არ ვალაგებ, თვითონ მოდის ხოლმე და ალაგებს რავიცი. -მხრების ჩეჩვით დააგემოვნა ნინას ნახელავი რომელსაც სახეზე ეწერა რომ არ აინტერესებდა სანდროს მოეწონებოდა თუ არა, ალბათ უფრო იმიტომ რომ დარწმუნებული იყო უგემრიელესი გამოუვიდოდა. -უგემრიელესია.
-გაგიკეთებ ხოლმე თუ გინდა. -იდაყვებით მაგიდას დაეყრდნი, ხელის გულებში კი სახე ჩარგო.
-შენ არ გშია?
-ნწ…
-ისე არ მეგონა შენი დაქალი ასე ადვილად თუ დანებდებოდა.
-ორსულად არის, ეპატიება. ჰორმონები და ემოციები არეულიაქვს, ახლა შეიძლება ბაჩისთან უნდა, მაგრამ ერთ თვეში საწოლში არ გააჩეროს იმის გამო რომ მისი სუნი არ მოეწონოს.
-უცნაურია მაგრამ მაინც საოცარი, ვგიჟდები ორსულ ქალებზე, სულ სხვანაირი ხიბლიაქვთ.
-მამობაც ხოარ მოგინდა?
-ნწ.. ჯერ არა. ძალიან რომ მომინდება გავაკეთებ. -თვალი ჩაუკრა გაღიმებულს, რომელსაც ღიმილი სახეზე შეახმა. -გავაკეთებ რა გავაკეთებთ.
-შენგან ბავშვს არ გავაჩენ.
-რატო ვითომ? ვერ ხედავ რა ნაკვთები მაქვს? შენნაირი ლურჯი თვალები ექნება, დანარჩენით მე დამემსგავსება.
-ბავშვის მარტო გაზრდა არ მინდა, შენ კიდე კაცმა არ იცის როდის მოგეპრიანება და ჩემგან წახვალ.
-მოდი რა ჩემთან. -ხელი გაუწოდა. ნინაც უცებ ჩაუხტა კალთაში და მკლავები კისერზე მოხვია.-შენგან ვერასდროს წავალ.
-წახვალ, ვიცი რომ გამოჩნდება რაღაც მიზეზი და ქათამივით გაიქცევი.
-ნერვებს მიშლი იცი? -ყბაზე მოუჭირა თითები, თან თვალებში უყურებდა. -შვილს თუ გამიჩენ სამუდამოდ შენი ვარ.
-პრეზერვატივს გაგიხვრიტავ, დანარჩენი შენ გააკეთე მე თავი დამანებე ოღონდ.
-გინდა სხვასთან გავაკეთო ბავშვი? ასე ადვილად მიშვებ?
-ჰო…
-მწყინს იცი? საერთოდ არ გყვარებივარ.
-რასამბობ ჩემი სიყვარულით დნები.
-დადნობის რა გითხრა მაგრამ ნელნელა ვგიჟდები. -ხელში აიტაცა და წამებში შევიდა საძინებელში.
-გეყოფა! -მკაცრად თქვა ნინამ, მაგრამ სანდრო არ აპირებდა მოშორებას, მაიკა გახადა და კბილები მკერდზე წაავლო.
-ლიფი უნდა გიყიდო! ყველა არ უნდა ხედავდეს ამ ძუ*უს თავებს. -თითები მოუჭირა მტკივნეულად, ნინასაც ყრუ კვნესა წასკდა და წამსვე დაუარა ჟრუანტელმა. შემდეგ შარვალი გახადა. ყველგან ეხებოდა სადაც მოისურვებდა, უკვე მისაკუთრებული ჰყავდა, თავისად თვლიდა და თავს ყველაფრის უფლებას აძლევდა.
-გაჩერდი… -თვალები დააჭირა ერთმანეთს, როცა ხელი საცვლისკენ ჩაასრიალა.
-გეშინია? -თვალებში ჩააშტერდა, თითქოს იქ ცდილობდა პასუხის წაკითხვას.
-არა… მე… უბრალოდ ჩამეხუტე. -ხელები მოხვია კისერზე.
-არ მენდობი ნინა? -იმდენად რბილად წარმოსთქვავდა ჯაფარიძის სახელს ყოველთვის ჟრუანტელი უვლიდა ტანში. ისევ დააცოცებდა ტანზე გრძელ თითებს და დროდადრო შეფარკლულ ღაწვებზე კოცნიდა.
-რომ არ გენდობოდე ახლა აქ არ ვიქნებოდი… ჩემ თავს არ ვენდობი, რომ მეხები ჭკუიდან გადავდივარ, თავს ვეღარ ვაკონტროლებ, სუნთქვა მეკვრის და ვიგუდები… რომ მკოცნი ცეცხლი მეკიდება და ვიწვი, შენი უბრალო შეხებაც კი მაფორიაქებს და უკვე ცუდად ვარ! -უცებ მიაყოლა სიტყვები ერთმანეთს, მერე გაიაზრა რაც თქვა როცა სანდროს გაბწყინებულ თვალებს წააწყდა. ლოყებ შეფარკლული ამას აღარ დასჯერდა და ბოლომდე გადაწყვიტა იმის თქმა რასაც გრძნობდა. -ასე უცხოს საკუთარ თავზე მეტად გენდობი, სულ ამირიე თავგზა მაშინ როცა აივანზე დაგინახე, გონებაში შემომიჩნდი შენი კოცნით, მერე საერთოდ გაქრი და როცა შენზე ფიქრი შევწყვიტე ზუსტად მაშინ გამოჩნდი და იმ დღეს ისე არ მინდოდა შენი წასვლა ვტიროდი! და რატომ არ გაინტერესებს? -შეურაცხადივით იქნევდა ხელებ, სანდროს კი მისი თავის გასწვრივ ლოგინზე ხელები დაეწყო და ზევიდან დასცქეროდა გაღიმებული. -არც მე არ ვიცი, უბრალოდ მინდოდა ჩემთან ყოფილიყავი, მომხვეოდი და ბევრი გეკოცა! ბაჩისთან რომ დაგინახე ისე გავბრაზდი შენი მოკვლის სურვილი მახრჩობდა! და მაინც… მაინც შენს შეხებაზე ვფიქრობდი! აუტანელია უშენობა, გული მეკუმშება და წარმოუდგენლად მენატრები, უბრალოდ რომ გიყურებ მაშინვე ყველაფერს ნათელი ფერები ემჩნევა… შენი არ ყოფნის დროს მაინც ჩემთან იყავი, რაც უფრო ვცდილობდი შენს დავიწყებას მით უფრო ხშირად ჩამესმოდა ყურში შენი ნათქვამი “არ დამივიწყო” და უფრო მეტად მენატრებოდი… ხომ არაფერი? ხომ მხოლოდ რამოდენიმეჯერ ვიგრძენი შენგან წამოსული სითბო და ალერსი მაგრამ გონებამ სამუდამოდ დაიმახსოვრა და უკვე ვეღარ გიტან იცი? შენს გარეშე არასრულფასოვნად ვგრძნობ თავს, რაც აქამდე არასდროს არ მომხდარა და ჩემს თავზე საშინლად ვბრაზობ, შენზეც ვბრაზობ და საერთოდ ყველაფერზე… შენი ხმა და ლპარაკიც კი აღვიძებს ჩემს მუცელში უცნაურ შეგრძნებებს, რომ გიყურებ ღიმილს ვერ ვიკავებ, როდესაც გხედავ ასე მგონია მუცელში პეპლები დაფრინავენ, რომ მკოცნი იქიდან მთელ სხეულში ჭიანჭველები ჯოგებად მირბიან ერთი მიმართულებისკენ, ბოლოს ისევ მუცელთან ჩერდებიან! ეს ჟრუანტელი კიდე ცოცხლად მწვავს, ისეთი სასიამოვნო შეგრძნებაა სულ მინდა მეხებოდე მკოცნიდე და ამ ჟრუანტელს ვგრძნობდე. ჩემს თავზე მეშლება ნერვები რადგან უთავმოყვარეო, უნახავი, ჰორმონებს აყოლილი ცანცარა გოგოსავით ვიქცევი, ზუსტად ისე როგორც ჩემი ახლობლები იქცეოდნენ, ორი დღის გაცნობილ ბიჭებს უბეში უძვრებოდნენ, მე იმათ ვაკრიტიკებდი, ახლა კი ზუსტად ისე ვიქცევი! -სახეზე აიფარა ხელები, სანდრომ ორივე ხელი მოაშორებინა, გაღიმებულმა დაუკოცნა მთლიანი სახე, გამობუშტულ ტუჩებამდეც მიაღწია. -რა გაცინებს სანდრო? არა დასაცინი ნამდვილად ვარ.
-ახლახან სიყვარულში გამომიტყდი პატარავ? -ქვედა ტუჩი მოიქცია კბილებს შორის და ისე ჩახედა თვალებში.
-არა! ის გითხარი რასაც ვგრძნობ!
-როგორც გინდა. -უდარდელად ჩაილაპარაკა, გვერძე გადაწვა და ნინა თავის მკლავებში მოიქცია. -ჩემი შეხება ასეთებს გმართებს ნინა?
-შენი შეხება… შენი შეხება სამყაროს თიშავს, ყველაფერს აქრობს და მხოლოდ შენ რჩები.
-გინდა გითხრა შენი შეხება რას მიშვრება ნინა?
-მითხარი… -ლოყაზე გრძნობდა სანდროს ტუჩებს, უცებ აკოცა ხელის გულზე და თავისი ლურჯებით შეხედა.
-ვულკანს აღვიძებს, თავს მაკარგვინებს, ხანდახან მგონია ვერ გავჩერდები, ძალას მართმევს, შეიძლება ერთხელაც ის მცირედი თავშეკავებულობაც წამართვას რაც გამაჩნია, იმდენად მიმძაფრებს შენი დაუფლების სურვილს რომ ჭკუიდან გადავყავარ...
-სექსი აუცილებელია სანდრო? -საუბარი გააწყვეტინა, თან თითები ტუჩებზე გადაატარა.
-ნწ, არ არასი. -ტუჩებზე აკოცა მოწყვეტით. -ამ თემაზე საუბარი არ მსურს, იქამდე არაფერს გავაკეთებ სანამ შენ არ მოგინდება ჩემთან ყოფნა ისე როგორც მე მინდა, სანამ ზედ არ შემომახევ ტანსაცმელს და არ მეტყვი მოდი გიჟო გამაგიჟეო მანამდე აღარაფერს ვეცდევი ვსო.
-რა დეგენერატი ხარ. -სიცილი წასკდა. -მაგას არასდროს გეტყვი.
-თქმა არ დაგჭირდება, მივხვდები, შენც მერე მიხვდები რას ვგრძნობ მე, აი იცი როდის?
-როდის?
-ჩემი კოცნა და მოფერება რომ აღარ დაგაკმაყოფილებს, ჩემი შეხებისას ფეხებს შორის წვას რომ იგრძნობ, იმხელა სურვილი მოგაწვება, ისე მოგინდება ჩემთან, გააფრენ. მიხვდები რომ ის აღარ გაკმაყოფილებს რაც გაქვს, რაღაც სხვა მოგინდება რითაც მთლიანად შემიგრძნობ და კანში შემომიძვრები.
-შენ უკვე ასე ხარ?
-მე სხვა ვარ, კაცი ვარ და ჩემი ჰორმონები ცოტა სხვანაირად მოქმედებს.
-ანუ მე მოვალ?
-შენით მოხვალ.
-არ მოვალ.
-ვნახოთ. -ჩაეღიმა, თან შუბლზე აკოცა. მერე ფეხზე წამოდგა, თავის კარადიდან მოკლე მკლავიანი მაისური გამოუღო და თვითონ გადააცვა. -ასე ჯობია. -თვითონაც გაიხადა, გვერძე მიუწვა, ერთი ხელი თავქვეშ ამოუდო და მთელი ტანით აიკრა სხეულზე. ცოტახანი წყნარად იწვნენ, ერთმანეთის სურნელით ივსებდნენ ფილტვებს. სასიამოვნოდ ჩაესმოდა ერთმანეთის გულის ცემა, ხელებს მაინც ვერ აჩერებდა სანდრო და ნინას მკლავზე დაასრიალებდა თითებს. მერე სიმყუდროვე ტელეფონის ზარმა დაურღვია წყვილს, სწრაფად უპასუხა გიგის ზარს და ძმის გაბრაზებულ ხმაზე დაიძაბა.
-სად ხარ?
-ანასთან ვრჩებითქო ხომ გითხარი?
-ტყუილებზე გადავედით ნინა? როდის აქეთ მატყუებ?
-ვერ ვხვდები…
-ანასთან ვარ, შენ კიდე აშკარად არ ხარ აქ!
-გიგი…
-სად ხართქო?
-ჩემთან არის! -უცებ ააცალა ტელეფონი სანდრომ და მკაცრად განუცხადა ჯაფარიძეს.
-შენ… სანდრო? შენთან რა უნდა ჩემს დას?! -უცებ წამოიყვირა გაბრაზებულმა.
-ნუ ღრიალებ და დაწყნარდი რა… გახსოვს ადრე სად ვხვდებოდით?
-მახსოვს!
-იქ მოდი მარტო, ნუ დაპანიკდები არავის არაფერი უთხრა ნინაზე, გაიგე?
-კარგი.
-გამოვდივარ და გელოდები. -ტელეფონი გაუთიშა და აცრემლიანებულ ნინას გახედა. -ახლა არ იტირო თორემ გავგიჟდები ნინა!
-გაიგო, არ მაპატიებს…
-რას გოგო? ნერვებზე არ ამთხარო ჩემ თავს გაფიცებ…
-არ წახვიდე რა.. მე წავალ და დაველაპარაკები.
-ნინა მორჩი პანიკიორობას, რა გჭირს ტო? როდის აქეთ გეშინია გიგისი?
-არაფერი დამართოთ ერთმანეთს თორემ არცერთს არ გაპატიებთ!
-რა უნდა დავმართო ნინა? ნუ მაგიჟებ! შეწყვიტე ტირილი, აქ დარჩი და ფეხი არსად გაადგა. იყავი ნინა, გააქრე ეს ქალი ახლა რომ ვხედავ. რომ მოვალ თუ ისევ ატირებული დამხვდი გეფიცები… წავედი და მოვალ. -უკვე ჩაცმული იდგა ჯაფარიძის წინ. -თავს ნუ დაიდანაშაულებ, ადრე თუ გვიან მაინც მოგიწევდა გიგისთვის თქმა, შეიძლება ასეც ჯობდა.
-მალე მოდი. -ხელები კისერზე შემოხვია, ჯერ მაგრად მოეხვია, შემდეგ კი ტუჩებზე აკოცა.
-არ ინერვიულო. -შუბლზე მიაკრო ტუჩები, მერე კი უკან მოუხედავად დატოვა ბინა. თხუთმეტ წუთში უკვე ადგილზე იყო, ძველი “გარაჟი”-ს კარი შეაღო და ოთახის ცენტრში მდგომი გიგიც დაინახა. კარები როგორც კი მიხურა ნელი ნაბიჯებით გაემართა ჯაფარიძისკენ. როგორც კი მიუახლოვდა მაშინვე მოუქნია მუშტი გიგიმ მაგრამ გამოცდილმა ჯაჭვლიანმა ოსტატურად აიცილა ჯაფარიძის მტკივნეული მარჯვენა. -მორჩი ამ მუშტების ქნევას დაწყნარდი და დაჯექი აქ!
-შენ შიგ ხომ არ გაქვს ბიჭო?! -მაიკის საყელოში წაავლი ხელი. -ჩემს დასთან გორაობ და მეუბნები რომ დავწყნარდე? -უცებ უღრილა ბრაზისგან თვალებ ანთებულმა. იქ უკვე გადაეკეტა ჯაჭვლიანს და ერთი მაგარი უთავაზა სახეში.
-სიტყვები შეარჩიე! -გაწელილი მაიკა გაისწორა,
სიგარეტის პაჭკიდან ერთი ღერი ამოაძვრინა, ჯერ ისევ გაცოფებულ გიგის გაუწოდა, მეორეს თავისთვის გაუკიდა, სავარძელში ჩაჯდა და ჯაფარიძეს თვალებით ანიშნა მის წინ დამჯდარიყო. -როგორც ჩანს შენს დას არ იცნობ. -მშვიდი ტონით ჩაილაპარაკა, თან თვალებ მოჭულმა ფიტვები კვამლისგან გაანთავისუფლა.
-როგორც ჩანს არა. -გაბრაზებულმა გაიხედა გვერძე.
-ფუ ჩემი. -იმედგაცრუების ნოტები გაკრთა სანდროს ხმაში. -ვთქვათ და ჩემთან იწვა, მერე?-ტუჩებზე მიიდო ცერი და გიგის ჩაფიქრებული დააკვირდა.
-მეღადავები ხო? არა უეჭველუ მეღადები. -ისევ ფეხზე წამოიმართა.
-დაჯექი მეთქი ბიჭი!
-ჩემი დაა! ჩემი ერთადერთი სიწმინდე, ქალი რომელსაც ვაღმერთებ!
-და მერე ეგრე უნდა მოიხსენიო შენი სიწმინდე? -უცებ აუელვდა თვალები ჯაჭვლიანს. -ვაბშე რა იცი ჩვენს ურთიერთობაზე? ან საიდან დაასკვენი რომ ნინა ჩემთან წევს?!
-ნუ მაცინებ. -ცინიკურად ჩაიცინა. -აბა რა უნდა შუაღამისას ჩემს დას შენთან?! ჯანდაბა როგორ მინდა შენი ცემა. -ხელები მუხლებზე გაისვა.
-მომისმინე... -ღრმად ჩაისუნთქა ჯაჭვლიანმა, თვალები ცოტა ხნით დახუჭა, მერე კი მშვიდად განაგრძო საუბარი. -ნინაა… ნინა ჩემთან არ წოლილა, მართალი ხარ, ნინა წმინდაა, ხელშეუხებელი და ძნელად მისაწვდომი ტკბილი ხილი, რომელიც კენწეროში დაკიდებული ზევიდან დაგვყურებს. დღეს პირველად ვნახე ატირებული ნინა… -ქვევიდან ახედა, შემდეგ თვალი გაუსწორა ჯაფარიძეს. -პირველად და მეტჯერ ამის ნახვა აღარ მინდა…
-არ მჯერა. -წარბები გაკვირვებისგან ასწია. -ჩემი და შეგიყვარდა?
-მეც მყავს და, თან ორი. სოფი ნინას ტოლი იყო პირველად რომ შეუყვარდა, დღემდე ვერ ვუძლებ იმათ ერთად ყურებას, მიუხედავად იმისა რომ უკვე ხუთი წელია დაქორწინებულები არიან, ათ წუთზე მეტს ვერ ვუყურებ. ჩემს სიძეს სიციცხლეზე მეტად უყვარს ჩემი და, ერთი შეხედვითაც ჩანს, ვიცი რომ ბედნიერია თავის ქმარშვილთან, მაგრამ ეგოისტურად მინდა ისევ ჩემთან იყოს, უბრალოდ ჩვენს სახლში თავის საძინებელში ეძინოს. მესმის შენი, მეც ვგრძნობდი იმას რასაც შენ გრძნობ, მაგრამ იცოდე, თუ ნინას რამეს ეტყვი, ეჩხუბები ან როჟების კერვას დაუწყებ და შენს გამო ისევ ატირდება, ჩემი ხელით მოგკლავ, გაიგე? -მშვიდად ჩაილაპარაკა, სიგარეტი ისევ გააბოლა და დაეფიცება იმ წამს ნინას სურნელი იგრძნო. ჟრუანტელმა დაუარა ხერხემალში, თვალები წამით დახუჭა, შემდეგ ისევ გიგის შეხედა.
-ჯანდაბა. -თავზე გადაიტარა ხელი, შემდეგ კი სახეზე ჩამოისვა. -და რა ვქნა? ვუყურო როგორ დადის ჩემი და შენთან?
-დადის ცოტა ცუდად ჟღერს… ახლა ჩემთან არის, ჩემთან დარჩება მაშინ როცა მოისურვებს, შენ კიდე უბრალოდ ენდე შენს დას და ნუ გგონია ჩემთან ყოფნისსას რამე ცუდს აკეთებს.
-რამე რომ დაუშაო…
-შენ მე ვინ გგონივარ?
-დავიჯერო ქალი გყავს სახლში და შენ ხელს არ ადებ?
-ხელის დადებაში გააჩნია რას გულისხმობ.
-ნუ მიწვევ!
-ჩემთან სძინავს ჩაცმულს. დეტალებში აგიღწერო როგორ და რა პოზაში?
-მა.ლევებ ნინას თავს ვფიცავარ. -სიმწრით გაეცინა ჯაფარიძეს. -ანუ რა გამოდის, ერთად ხართ?
-შენი ენით ჩემი შეყვარებულია. -ჩაიცინა.
-და შენი ენით როგორ არის?
-უბრალოდ ჩემია და მორჩა.
-ჯანდაბა! -იდაყვებით დაეყრდნო მუხლებს და ხელის გულები თვალებზე მიიჭირა. -ვიცოდი რომ ერთხელაც ვიღაც შეუყვარდებოდა, უბრალოდ… ასე მალე… ასე მალე არ წარმომედგინა გესმის? -უცებ შეხედა ჯაჭვლიანს, რომელიც ისევ მოჭუტული თვალებით შესცქეროდა.
-მესმის.
-გიყვარს? თუმცა რას გეკითხები, დაგინახე გუშინ როგორც უყურებდი. შენი ცემა მინდიდა.
-როგორ ვუყურებდი?
-რავი ტო, გამოსი.რებული იდექი ნინაზე მიშტერებული და გარშემო ვერავის ამჩნევდი.
-ატ.რაკე. -თვითონაც გაეცინა თავისი თავის წარმოდგენისას.
-ნინას თავს ვფიცავარ თუ რამეს ვამატებდე.
-ერთი სიტყვით, ნინა ხვალ საღამოს რომ მოვა სახლში, თუ ხვალაც არ დავიტოვე, ისეთს არაფერს ეტყვი რაც ტირილის საბაბს მისცემს. შევთანხმდით?
-ხვალ სახლში მოვა!
-ნინას გადასაწყვეტია. -მხრები აიჩეჩა.
-ისე ჩემი გულქვა და როგორ დაკერე? -სერიოზულად დააინტერესა.
-მომნუსხველი გარეგნობით. -თვალი ჩაუკრა სიცილით
-ბევრი მომნუსხველი გარეგნობის ტიპი ეპრანჭებოდა მაგრამ ვერავინ დაიმსახურა ნინას ყურადღება.
-ჩემი ბედი ყოფილა. -მხრები აიჩეჩა, აშკარად ვერ დააკმაყოფილა გიგი და თვალები აატრიალა. -ერთი ისეთი შემთხვევა იყო მომიწია მეკოცნა.
-რა შემთხვევა? -ყბები დაეჭიმა.
-არაფერი ისეთი, რომ ვაკოცე მერე ერთი თვე აღარ გამოვჩენილვარ, ნინას დაბადების დღეზე ისევ გამოვჩნდი, ისევ ვაკოცე და სამუდამოდ შევიჭერი ნინას გულში და ტვინში.
-მეღადავები ხო? -გაეცინა, რომ არაფერი უთხრა სანდრომ თვითონაც დაუსერიოზულდა სახე. -ჩემი ნინა ასე ადვილად დაკერე?
-არ დამიკერავს, უბრალოდ ჩემი დავიწყების საშვალება არ მივეცი. ვერც დამივიწყებდა… ეს არ არის უბრალო სიყვარული და ვნება, სულ სხვა გრძნობაა რომელსაც დაკერვა არ სჭირდება. რომ იპოვნი იმას ვინც შენთვის არის შექმნილი მაგაზე მერე ვილაპარაკოთ.
-გიყვარს ანუ?
-უღმერთოდ.
-კარგი. -ფეხზე წამოდგა უცებ. -გენდობით, ეცადე შენ არ გახდე ნინას ცრემლების მიზეზი.
-მიხარია რომ გაიგე ყველაფერი, და კიდევ მადლობა.
-რისთვის?
-ნინასთვის. -ორივეს გაეღიმა, ხელი ჩამოართვა გიგიმ და გასასვლელისკენ წავიდა. -ხო მართლა… მიხვდი ოთხი წლის წინ რაზე და რატომ გითხარი უარი? თუ ისევ ისეთი ხისთავიანი ხარ.
-მივხვდი, მადლობელიც კი ვარ რომ არ დამეხმარე, იმ ბიჭს ცოლად გაჰყვა და შვილიც ყავს.
-და შენ აღარაფერს გრძნობ.
-პროსტა ვინმეს ცემა მინდოდა რა.
-ჩემი ცემის სურვილმა გადაგიარა?
-მგონი არასდროს გადამივლის.
-შენს ძმაკაცებს არ უთხრა რომ ნინა ჩემთან რჩება, არ მინდა ვინმემ რამე არასწორად იფიქროს და ნინას თავი ცუდად აგრძნობინოს.
-ჩემს ძმაკაცებს ნინა ჩემზე ნაკლებად არ უყვართ.
-როგორც გინდა. -მხრები აიჩეჩა. კიდევ ერთხელ შეავლო თვალი ჯაჭვლიანს, შემდეგ კი იქაურობა დატოვა.
მალევე ავიდა სახლში, ბინის კარი შეაღო და პირდაპირ მისაღებში სავარძელში მჯდომ ნინას წააწყდა რომელიც ალექსანდრეს დანახვისას წამში ფეხზე წამოხტა.
-სან… რა მოხდა? -მთელი ძალით მოეხვია. სანდრომ ნინას სახე ხელებში მოიქცია და ნაზად დაუკოცნა ტუჩები.
-აღარასდროს იტირო პატარავ, წავიდეთ, დავწვეთ და დავიძინოთ.
-გიგიმ რაო? -საწოლზე სანდროს პირდაპირ იწვა და თვალ დახუჭულს სახეზე ეფერებოდა.
-გავაგებინე რომ ჩემი ხარ, ყველაფერი იცის და შეგიძლია მშვიდად იყო, როცა გინდა მოხვიდე და დარჩე, მოტყუება აღარ მოგიწევს. -მაჯაზე აკოცა სანდრომ.
-მართლა? -გახარებულმა წამოიძახა, სანდრომაც მაშინვე გაახილა თვალები, გაეღიმა სახე გაბწყინებული ნინას დანახვიას, უკეთესად მოიქცია თავის მკლავებში, ცხვირი კი ნინას თმებში ჩარგო.
-მართლა… დავიძინოთ რა, დაღლილი ვარ… მართალია შენი სურნელი ყველაფერს ფანტავს მაგრამ გონების დასვენებაც მჭირდება.
-კარგი. -ყელში აკოცა, იგრძნო როგორ დაუარა ჟრუანტელმა და ბედნიერს გაეღიმა.
-ტკბილი ძილი მაინუნო. -უკანალზე მოუჭირა ხელი.
-შენც.
_-_-_

უკვე სამი თვე იყო გასული ქორწილიდან, ზაფხულის ცხელი სხივები ათბობდა ქალაქს. თათა უკვე გაბერილი დადიოდა მუცელზე ხელმოკიდებული, სულ ეფერებოდა და განვლილ დღეებს უყვებოდა. ბაჩის სულ ეწუწუნებოდა, ზედაც არ იკარებდა, ებუტებოდა და თავის თავზე თვითონ ბრაზდებოდა.
ღამით ლოგინში რომ ვერ იგრძნო თათას არსებობა სწრაფად წამოდგა ფეხზე, საცვლის ამარა გავიდა სამზარეულოში და დაინახა კიდეც მაგიდასთან მჯდომი როგორ ჭამდა ქათმის ბარკალს. სიცილის შესაკავებლად პირზე აიფარა ხელი, მერე სახე დაალაგა და სამზარეულოში მშვიდი სახით შევიდა.
-მოგვშივდა და… -უცებ აუწითლდა სახე. ბოლო დროს ყველაფერზე წითლდებოდა, ცრემლები სცვიოდა და ბაჩი ჭკუიდან გადაყავდა. -შენ რატომ გღვიძავს?
-წყალი მომინდა. -მკვახედ უპასუხა, სწრაფად ჩაცალა ჭიქა და კარისკენ წავიდა.
-ბაჩი…
-გისმენ.
-აქ დაჯექი რა გთხოვ.
-რატომ?
-მინდა რომ გიყურო.
-მეღადავები ხო?
-მე… ჰო წადი. -ქათმის ხორცს დააშტერდა და თვალები ცრემლით აევსო.
-თათ…
-წადი! ნუ მელაპარაკები, შემეშვი და წადი იმ თხასთან!
-ვინ თხასთან? -სიცილს ძლივს იკავებდა.
-იმ შენს ანამარიასთან თუ ვინ ჯანდაბაცაა ვერ გაიგებ ანა დაუძახო თუ მარია, მარი ანი თუ სხვა რამე. -სლუკუნებდა თან მაჯებით იწმენდდა ცრემლებს.
-ვინ ანამარია გოგო?
-თავს მუ იშტერებ! ძალიან კარგად დავინახე როგორ დაატარებდი ხელებს იმ შხვართის ტანზე, მართლა თხაა, ცხენი, თხაცხენა, ნამდვილი ქაჯი! მოვიმატე გავიბერე და აღარ გიზიდავ მე ხო? გავაჩენ ბავშვებს და დავუბრუნდები ჩემს ძველ ფორმებს, გაგეყრები და მერე ვინც გინდა ის იხმარე!
-სერიოზულად მეუბნები მაგას გოგო? -წარბები შეკრა, არ ესიამოვნა არცერთი სიტყვა, მითუმეტეს ტყუილად დადანაშაულება ვეღარ აიტანა.
-სრულიად! არ გიყვარვართ არცერთი, წადი და იმ ქაჯს გააჩენინე ბავშვები!
-შენს გარდა ბავშვებს სხვა არავინ გამიჩენს! -უცებ ჩაისვა კალთაში და ტუჩები ყელზე მიაწება.
-მე უნდა მაჩენინო ბავშვები და სხვებთან იგულაო არა?
-ზუსტად. მოვალ ხოლმე ჩავსახავ ბავშვს და მერე წავალ.
-ვერ გიტან. -სახეზე აიფარა ხელები.
-კარგი ეხლა, ტყუილად რომ ჭედავ ვერ ხვდები?
-არაფერსაც არ ვჭედავ, საერთოდ არ უნდა გამოგყოლოდი ცოლად.
-ნუ გამაგიჟებ ახლა! ნუ ტირი, ხომ ხედავ მუცელი გიხტუნავებს, შეირყევიან ბავშვები და გამოვლენ შენნაირი შერყეულები. -ლოყაზე აკოცა, ცალი ხელი მკერდის ქვეშ მუცელზე დაადო, თათას გადიდებულ სირბილეებსაც გრძნობდა მკლავზე და ჟრუანტელი უვლიდა. -შჩჩჩ დაწყნარდი, მორჩი ტირილს და წავიდეთ დავწვეთ. -ფეხზე ააყენა და თვითონაც წამოდგა.
-არ მინდა შენთან ძილი, ნუ მეხები შენი ბინძური ხელებით!
-გოგო შენ ხოარ უბერავ? არავინ არ მყავს არაა! შეიგნე ერთხელ და სამუდამოდ შენს გარდა არავინ არ მინდა, არ მყავს და არც მეყოლება!
-მართლა? -უცებ მოულბა ხმა, ბაჩის ყელში ჩარგო სახე და იქვე აკოცა.
-ხო მართლა და ნუ მიჭედავ უაზროდ, ნუ მინერვიულებ ბავშვებს. -მუცელზე მიეფერა, მერე ხელში აიყვანა და საძინებელში ისე გაიყვანა. -მეორედ თუ რამე დაგჭირდება გამაღვიძე და მოგიტანთ ყველაფერს რაც მოგინდებათ.
-ჩვენზე რომ ზრუნავ მეტირება. -ცრემლები შეიმშრალა. -ჩამეხუტე და ისე დავიძინოთ რა.-გვერდულად დაწვა, მაშინვე იგრძნო ბაჩის მიკრული სხეული უკნიდა, პენუარის შიგნით შესრიალებული ხელი და მუცელზე დიდი ტორი.
-მომენატრე. -ყელში რამდენჯერმე აკოცა გასაგიჟებლად, ცხვირი კანზე გაუსვა და თათას სურნელი ხარბად შეისუნთქა.
-მეც ძალიან. -კისრის ქვეშ ამოდებულ ბაჩის მკლავს ტუჩები მიაწება.
-დაიძინე. -თათას ყელში ჩარგო სახე და მალევე ჩაეძინა.

-ნინაა სად ხარ! -ტელეფონში ჩაჰყვირა სავადმყოფოდან გამოსულმა, ბაჩი კი სიცილით მიჰყვებოდა უკან.
-ახლა გამოვედი უნივერსიტეტიდან, რახდება?
-ჩემთან ამოდი!
-ახლა მივდივარ სანდროსთან, დღეს რაღაცეები იყიდა და ბიჭებს ელოდებოდა, ბარემ თქვენ ამოდით იქ.
-კარგი მაშინ, გკოცნი. -ტელეფონის გათიშვასთან ერთად მანქანაში ჩახტა, ღვედი გაიკეთა და გაბრწყინებულმა გახედა ბაჩის. -მადლობა მადლობა მადლობა! -სრაფად გადაიწია ქმრისკენ და ტუჩებზე აკოცა. -მადლობა ჩვენი პატარებისთვის! ბედნიერებისგან გავსკდები… უყვარხართ დედიკოს ჩემო პატარებო და ერთი სული მაქვს როდის გნახავთ. -მუცელზე მიიდო ხელი.
-სანდროსთან მივდივართ?
-ჰო… ბაჩი!
-გისმენ
-შიგნიდან ვგრძნობ ბავშვების მოძრაობას.
-მართლა? -გაოცებულმა შეხედა.
-ჰო რამდენიმე დღეა უკვე.
-რატომ არ მითხარი?
-გაბრაზებული ვიყავი!
-გამაგიჟებ შენ მე!
-უფრო ხშირად რომ ვწვები მაშინ ფართხალებენ. -ქვედა ტუჩზე იკბინა.
-ახლა არ მოძრაობენ?
-ნწ.. -ისევ მუცელს ეფერებოდა.
-ახლა? -ხელი შეახო მუცელზე. -მიდით რა მა, რომელიმემ დამარტყით.
-ვაიმე ბაჩიი. -მაშინვე აკისკისდა.
-რა გაცინებს, ხო ესმით უკვე.
-კიი დიდიხანია, სხვათაშორის ღამე რომ ელაპარაკებოდი მოძრაობდნენ.
-რაა?
-მეღვიძებოდა რომ მოდიოდი, მაგრამ გაბრაზებული ვიყავი და თვალს არ ვახელდი.
-აფერისტო ქალო! -ხელს მაინც არ აშორებდა მუცელს. სანდროსთან რომ მივიდნენ გიოც იქ დახვდათ. როგორც კი შევიდა მაშინვე დაქალს ეცა და მთელი ძალით მოეხვია.
-გამოიცანი ვინები ზიან აქ?
-გოგოები?
-რას ამბობ, ხო დაარტყა ბაჩის გულმა. -სიცილით თქვა გიომ.
-ბიჭები, გოგოზე ცალკე მუშაობა მომიწებს. -სავარძელში ჩაეშვა ავალიანი.
-ხოდა ნათლია მე ვარ! -გახარებულმა წამოიძახა სანდრომ.
-ნინა არ უნდა ყოფილიყო?
-რო ვეწუწუნებოდი მოიფიქრა თუ გოგოები იქნებოდნენ ან გოგო და ბიჭი თვითონ მონათლავდა თუ ორივე ბიჭი მე ვნათლავდი.
-აუ სანდრო კარგი რა. -მაშინვე აწუწუნდა ნინა.
-კაი რა მნიშვნელობააქვს, ორივე ნათლია არ გამოხვალთ თუ დაქორწინდით? -ხელი აიქნია თათამ.
-შენ ანას ბავშვი მონათლე პატარავ. -მოწყვეტით აკოცა ნინას.
-რას ვარქმევთ? -გვერძე მიუჯდა გიო და მუცელზე მიეფერა. -ბიჭო დამარტყა! -უცებ გახტა უკან.
-რაა? -წარბები ასწია ბაჩიმ.
-რომელიღაცამ დამარტყა ბოზ… ხო დამარტყა თათ? -უცებ მოკეტა და მომღიმარს ახედა.
-ჰო, სადაც გედო ზუსტად მანდ დაარტყა.
-ნეტა რომელიიყო. -გულზე მიიდო ხელი ისე აუჩქარდა. -საოცრება ხარ თათ!
-თათა კიარა ჩემი ტოზოიდები არიან საოცრებები, ორმა რომ ივაჟკაცა. -სიცილით თქვა ავალიანმა.
-კიდე დამარტყა! -ამჯერად სიხარულისგან ახარხარდა.
-მეც მინდა. -თათას მუხლებთან ჩაიკუზა და ხელი მიადი. -არ შვრება. -ისე დაბრიცა ტუჩები სანდრო გააქვავა.
-დააცადე ცოტახანი, ცოტახანი უყურონ შენ ხელს და მერე მოგესალმებიან, ხო დედას პატარებო?-მუცელს დახედა. -იგრძენი?
-ვერა. -გაკვირვებულმა შეხედა. უცებ მოკიდა მაჯაზე ხელი და ოდნავ გვერდით გასწია.
-ეს მეორეა. -თვალები უბწყინავდა თათას, ბაჩი კი გაბადრული უყურებდა.
-ვაიმეე დეიდას პატარა! -გიოს ჩაკიდა ხელი. -სასწაულია პირდაპირ.
-აუ მე რატო არცერთს ვევასებო ტო? ამდენიხანია ვეხები და არცერთხელ არაფერი მიგვრძვნია.
-შენ მარტო ღამე ბედავ შეხებას გენაცვალე, მაგ დროს სძინავთ. -ცხვირი აიბზუა.
-ისევ იწყებ? -თვალები აატრიალა.
-არა საყვარელო, მჯერა შენი ერთგულების. -თვალი ჩაუკრა.
-დღეს ღამე ჩემი ხარ. -ყურში ჩასჩურჩულა და თათა ადგილზე გააქვავა. გაუაზრებლად იკბინა ქვედა ტუჩზე და ბაჩის ვნებიან თვალებს ისე გახედა. მაშინვე აფხუკუნდა გიორგი, მაგრამ კარზე ზარმა ყველას ყურადღება მიიქცია.
-ვინმეს ელოდები? -უცებ ახედა ჩაკუზულმა ნინამ.
-არა. -კარისკენ წავიდა და როგორც კი გამოაღო თვალები გაუფართოვდა. -პატარაავ, შენ აქ რა გინდა? -უცებ აიტაცა ჰაერში და დაატრიალა.
-როგორ მომენატრეე! -მთლიანი სახე დაუკოცნა ძმას. -მოვრჩი დავამთავრე დაწყევლილი უნივერსიტეტი! ვუბრუნდები საქართველოს!
-გილოცავ! -მარიამის სახე ხელებში მოიქცია და შულბზე აკოცა.
-მარიამო შენ ხარ გოგო? -როგორც კი შიგნით შევიდა, თვალები ჭყიტა გიორგიმ.
-გიოო! -გახარებულმა წამოიყვირა და მაშინვე აღმოჩნდა ბიჭის მკლავებში, მონატრებული სურნელი ხარბად შეისუნთქა. გიორგის მიკრობილმა ტუჩებმა ყელში, სასიამოვნო ჟრუანტელი მოჰგვარა, კანზე დაბურძგლა, შესაბამისად არც გიოს გამოჰპარვია ეს და კმაყოფილს გაეღიმა. -მომენატრე საშინლად.
-მეც ჩემო პატარა. -პატარა ბავშვივით გაუწელა ლოყები და შუბლზე აკოცა.
-აუ გიორგი კარგი რაა, როდის უნდა გადაეჩიო? -საყვარლად აბურტყუნდა.
-არასდროს.
-სიძე შე ძველო! -ფეხზე წამომხტარ ბაჩის მივარდა, მთელი ძალით მოეხვია და მთელი სახე დაუკოცნა. -მოგხდენია ცოლი. -თვალები უბწყინავდა ბედნიერებისგან.
-რამხელა გაზრდილხარ ტო, ბოლოს როდის გნახე აღარც მახსოვს… -უკან გასწია და გაკრეჭილი მარიამი უცებ დაატრიალა. -რა გოგო ხარ… -მთლიანად შეათვალიერა. -სადაა შენი ძმაკაცი, იმედია აკეთებდა თავის საქმეს და ყველას გაშორებდა ვინც მოგიახლოვდებოდა.
-ვაიმე ეგ თქვენზე უარესია, არანოლმალური! გაბრაზებული ვარ და ერთი ორი დღე მაგის ნახვაც არ მინდა.
-რატო მარიკუნა რა მოხდა? -ეცინებოდა მარიამზე. ერთად გაიზარდნენ და ყოველთვის განსხვავებულად ექცეოდნენ პატარა დას… პრინცესასავით ჰყავდათ, ახლა კი იმხელა იყო გაზრდილი არ იცოდა როგორ მოქცეოდა.
-ხუთი თვე ერთ ბიჭს ვხვდებოდი, იცოდა გაბრიელმაც და სადაც ერთად მივდიოდით ყველგან მომყვებოდა, შორიდან გვაკვირდებოდა, აბა ისე მარტოს არ მიშვებდა.
-ყოველთვის მომწონდა ეგ ტიპი. -სიცილით თქვა გიომ. -მერე მერე?
-ორი დღის წინ რომ გაიგო მოვდიოდით პირველი-ბოლო გამოსამშვიდობებელი კოცნა უნდა ეჩუქნა და ამ ჩემმა ხისთავიანმა გაბომ მოუქნია ეგრევე მუშტი და გაასხმევინა სისხლები.
-ძალიან კარგი. -კმაყოფილი ჩანდა მოსმენილით წერეთელი.
-მარ გაიცანი თათა, ბაჩის ცოლი. ეს ჩემი ნინაა.
-სასიამოვნოა. -ერთდროულად თქვეს, მერე გვერძე მიუჯდა თათას და მუცელზე მიეფერა.
-რამდენი კვირის ხარ?
-20. -თბილად გაუღიმა.
-და ამხელა მუცელი გაქვს? -გაკვირვებულმა შეხედა.
-ტყუპი ბიჭები არიან.
-ვაიმე რამაგარია! -გახარებულმა ახედა ბაჩის. -ყოჩაღ თქვენ… მეც მინდა ტყუპები.
-რაიცი იქნებ შენც გააჩინო ტყუპები, შენს დას ხომ ყავს და მამათქვენისგან სამივეს გადმოგეცემათ ალბათ.
-ვაიმე ჩემი პატარები როგორ მომენატრნენ, მესენჯერზე რომ ველაპარაკები მაინც არ მყოფნის, აქედან სახლში წავალ და მერე სიძესაც შევაწუხებ.
-რამდენს ლაპრაკობ ტო, არ დაიღალე?
-აჟიტირებული ვარ. -ისევ მოეხვია წერეთელს. -ანუ რძლებზე დიდი ვარ? -ტაში შემოკრა მარიამმა.
-მე ნუ აღმიქვავ რძლის ამპულაში, შენს ძმას არ გავყვები.
-გამომყვება. -თვალი ჩაუკრა მარიამს, ნინას წელზე მოხვია ხელი და ლოყაზე აკოცა.
-რა გინდა, გამოგყვე ბავშვი გაგიჩინო და მერე მიმატოვო?
-ნინაა… რამდენჯერ გელაპარაკე მაგაზე?
-რა ხდებაა? -წარბაწეულმა შეხედა მარიამმა წყვილს.
-შენმა ძმამ ორჯელ მიატოვა ნინაჭკა და ეხლა აღარ ენდობა. -უცებ განუმარტა გიომ და თავის სხეულზე აკრულს ლოყაზე აკოცა.
-რაა?
-მთლად ეგრე არ არის, პირველად არც ვიცნობდი წესიარად, ვაკოცე და წავედი, მეორეთ ისევ ხუთი წუთით ვნახე და ისევ წავედი. პროსტა მერე ორი თვე აღარ გამოვჩნდი და ბაჩის რომ დაადგა თავზე მაშინ მნახა, იმის მერე სულ ჩემთან არის და არ ვაპირებ სადმე წასვლას ან ამ ქალბატონის გაშვებას.
-აფერისტი. -უკნიდან კისერზე შემოხვეულ ხელებს თითები მოუჭირა და მკლავზე აკოცა.
-რა საყვარლები ხართ. -ღიმილი აიკრა სახეზე. -შეენ ჩემო სიცოცხლე? შენი გულის კარი ვერავინ შეაღო? -როგორ უჭირდა მასთან ასე ლაპარაკი, როგორ უნდოდა ეთქვა რომ სიგიჟემდე უყვარდა და არავის მისცემდა მის გულში შეღწევის უფლებას.
-ნწ… ჩემი გულის კარგი უკვე გაღებული და მიკეტილია, ვეღარავინ შევა იმის გარდა. -გაიცინა და ლოყაზე აკოცა. გულში რაღაც ჩასწყდა მარიამს, ისეთი ტკივილი იგრძნო ცოტაც და იქვე ატირდებოდა. ეტკინა, მისგან ყველაზე მეტად ამ სიტყვების მოსმენა ეტკინა და მიხვდა რომ გიო სამუდამოდ დაკარგა.
-მართლაა? ვინაა? სადაა? -არ შეიმჩნია, ისევ გააგრძელა თამაში მაგრამ წერეთელმა კარგად დაინახა მის თვალებში ტკივილი, სევდა, იმედგაცრუება და სიყვარული ერთად. ხედავდა როგორ იკავებდა ცრემლებს და საკუთარ თავზე ნერვებიც კი მოეშალა.
-გაგაცნობთ ყველას როცა დრო მოვა.
-ვინმე გიყვარს და არ გვითხარი შე ჩემა? -დაბღვერლმა შეხედა სანდრომ.
-აუ არ გამიტ.რაკოთ ახლა ძმურად, როცა დრო მოვა გაგაცნობთქო, მანამდე არაფერი მკითხოთ.. შემ რას აპირებ პრინცესა? რჩები ჯორჯიაში სამუდამოდ?
-აბა იქ რაღა მინდა, თქვენთან ერთად მინდა მთელი ცხოვრების გატარება, ნუ რათქმაუნდა ვინმე სტრანი როჟა თუარ შემიყვარდა და სახლში არ გამომკეტა. -სიცილით გახედა ბიჭებს.
-შენ ჯერ არ გათხოვებთ, მაგაზე ლაპარაკი ზედმეტია, დაივიწყე მამრები.
-თქვენ ვერ ხართ, შინაბერა გინდათ დამტოვოთ?
-გოგო! -თვალები უბრიალა გიომ. დიდხანს ლაპრაკობდნენ, სასმელსაც მიეძალნენ მალევე, ბაჩის მთელი საღამო თათას მუცელზე ეწყო ხელები, იქნებ რომელიმემ დამარტყასო, მაგრამ ბავშვები ჯიუტად დუმდნენ. ალექსანდრეს ნინა ყავდა კალთაში ჩასმული, თავიდან ძალით აკავებდა, მაგრამ მერე მოეშვა და მთლიანად საყვარელ კაცს მიეყრდნო. ყველაფერი მიირთვა ქალბატონმა რაც მაცივარში იპოვნა. ყველაფერს გაორმაგებულად ჭამდა რადგან ბავშვებს კარგად ეკვებათ.
-სანდროო სახლში წამიყვანე რა. -კისერზე მოეხვია მარიამი.
-წავედით ჩვენ. -ფხზე წამოდგა ბაჩი და ცოლიც ფრთხილად წამოაყენა. -ხვალ გნახავთ.
-სად გეჩქარება ჯერ…
-ცოლი მომენატრა, კვირებია უკვე მეროჟება და ახლა ისეთი ტკბილია არ შემიძლია არ ვისარგებლო.
-ბიჭო! -მხარზე მიარტყა ხელი დაბღვერილმა.
-წავედით რა კარიჩე, მთელი დღეა მაღაზიებში დადის, თან განა რამეს ყიდულობდა, პროსტა ათვალიერებდა, რამის ჭკუიდან გადამიყვანა.
-ხომ გიყიდე რამოდენიმე ზედა და შარვალი, უმადურო!
-რაღაც არ მახსოვს შენ რამე გეყიდა.
-ხომ აგირჩიე?
-კაი რა მნიშვნელობააქვს… გნახავთ ამ დღეებში.
-კარგაად.
-წავალ მეც, თქვენ წადით სახლში.
-გამიყვან გიო?
-კი ტო აბა რას ვიზავ. -ლოყაზე აკოცა ნინას.
-ნინაა, შენც წამოდი, იმდღეს მოგიკითხა მაკამ როდის მოვაო?
-დღეს წავალ სახში, ბევრი სამეცადინო მაქვს, სხვა დროს ვნახავ რა. -ხელები მოხვია წელზე.
-კარგი. -ტუჩებზე აკოცა და გიოსთან ერთად გაუშვა.
_-_-_

-ბაჩი საზამთრო მინდა. -სახლში შესულმა მაშინვე სამზარეულოსკენ აიღო გეზი.
-ორი ბიჭი ერთად. -მაგიდაზე იდაყვით დაეყრდნო, ხელის გულს ნიკაპი ჩამოადო და ისე შეხედა თათას.
-გიხარია?
-უბედნიერესი ვარ… წყალს გადავივლებ და მანამდე ჭამე. -ლოყაზე აკოცა და სააბაზანოსკენ წავიდა.
ოთახში შესულს სარკესთან მდგომი თათა დახვდა საცვლების ამარა მყოფი, გვერდულად იდგა და მუცელს უყურებდა.
-ალბათ 9 თვის ვეღარც ვივლი.
-მერე მე აქ რისთვის ვარ? -უკნიდან მოეხვია, ორივე ხელი მუცელზე მოხვია, ნიკაპი მხარზე ჩამოადო და სარკიდან გახედა თათას. -ყოველთვის შენს გვერდით ვიქნები რაც არ უნდა მოხდეს. -მხარზე აკოცდა, იგრძნო დავლილი ჟრუანტელი და დაბურძგლული სხეულიც შეამჩნია, ცალი ხელი მოაშორა მუცელს და ლიფის შესაკრავი გაუხსნა, ორივე ბრეტელი გადაუწია და წამებში მოუშიშვლა გაზრდილი მკერდი. ორივე ხელით საცვალი ქვემით დაქაჩა, ისევ მოხვია ხელები მუცელზე, შემდეგ მარცხენა ხელი მკერდზე მოუჭირა, მარჯვენა კი ფეხებს შორის ჩაუსრიალა. უცებ გასწია უკანალი უკან და ბაჩის ღირსებაც იგრძნო. სწრაფად შეატრიალა თავისკენ, ხელი თმებში შეუცურა და ტუჩებზე ნაზად წაეტანა. ლოგინზე ფრთხილად დააწვინა, ტუჩებიდან ყელისკე გადაინაცვლა, სავსე მკერდი დაუკოცნა, შემდეგ მუცელზე აკოცა რამდენჯერმე. ხელით სწრაფად დაალაგა ბალიშები ლოგინის თავთან და ცოლი ნახევრად წამოაჯინა. ისევ დაეუფლა ქალის სხეულს, იგრძნო როგორ მონატრებია მასთან ასეთი სიახლოვე ბოლო კვირების მანძილზე. ისედაც ხშირად ჩხუბი უკვე ყელში ჰქონდა ამოსული, უკვე სხვა გრძნობა ფიგურირებდა მათ გულში და გონებაში. იმ ღამეს მონატრებულზე ყველა გრძნობა გამოხატეს რაც კი გულში ჰქონდათ დაგროვილი. ეს უკვე აღარ იყო მხოლოდ ვნება, ეს იყო ორი ადამიანის სიყვარულის გამოხატულება.
-მიყვარხართ ჩემო პატარებო. -თათას მუცელთან დაიჩურჩულა, ხელი დაადო და ბავშვმაც უცებ შეაგება ფეხი. გული ისე აუჩქარდა ეგონა გაუსკდებოდა. თვალებ გაბრწყინებულმა ახედა მომღიმარ თათას, რომელსაც ცრემლი მისდგომოდა თვალზე. -გაღმერთებ. -ტუჩებზე ნაზად შეეხო ცოლს, როგორც შეეძლო ისე ჩაიხუტა ის ღამეც ტკბილად გაატარა საყვარელი ქალის გვერდით.
_-_-_

-იო?! შენ ხარ? -გოგოების გარემოცვაში მდგომს თვალი გაუსწორა, ყველამ მას გახედა, ბიჭი კი გაღიმებული უყურებდა.
-ნინაა?! -უცებ გამოეყო ქალების ბრბოს და ჯაფარიძე ჰაერში ააფრიალა. -როგორ ხარ გოგო? -ლოყაზე აკოცა, მერე კი მაგრად მოეხვია. ოც მეტრში მდგომი ჯაჭვლიანი გაშეშებული, სუნთქვა შეკრული და ბრაზისგან თვალებანთებული უყურებდა წყვილს.
-კარგად შენ?
-ახლა უკვე შესანიშნავად. -ლაღი ღიმილი აჰკვროდა ორივეს სახეზე.
-ეს ამდენი ქალი და კამერა რაუბედურებაა?
-არ ვიცი იცი თუ არა მაგრამ საქართველოს ევროპის ჩემპიონი ბოქსში იოანე გიორგაძე ესტუმრა.
-გასაგებია. -მასზე მიშტერებულ ქალებს გახედა. -ვაიმე გვიღებენ? -უცებ მოეფარა იოანეს.
-დაწყნარდი არაფერია. -სიცილით თქვა. -შენ რას შვრები?
-რავიცი, ვსწავლობ და ვაარ რა.
-ამ დღეებში შევხვდეთ და გავიხსენოთ ძველი დრო, ჩემი პირველი სიყვარული იყავი მაინც.-ხელები ჩაკიდა წინ მდგომს.
-კარგი რა იო.
-კაი რა გიტყდება ტო? ხომ გაღიარებინე მაინც რომ მოგწონდი… -სიცილით უჩქმიტა ლოყაზე. -და სხვათაშორის პირველი კოცნაც მოგპარე. -ჩუმათ ჩაილაპარაკა და მომღიმარს ლოყა გაუწელა.
-შეეშვი ამ ჩემს ლოყებს.
-ისე პირადში რა ხდება? ისევ არავინ გყავს შენი ძმის გადამკიდე?
-კი მყავს…
-გამარჯობათ. -წელზე მოხვია ხელი სანდრომ და ლოყაზე აკოცა.
-გამარჯობა. -გაღიმებული ხან ერთს უყურებდა ხან მეორეს.
-გაიცანი ეს სანდროა ჩემი შეყვარებული, ეს კი იოანე.
-იოანე გიორგაძე არა? -ხელი გაუწოდა სანდრომ.
-დიახ. -თავისი ხელი შეაგება სანდროსას.
-სასიამოვნოა.
-ჩემთვისაც. გულწრფელად გეტყვი გამიხარდა ნინას ცხოვრებაში ვიღაც რომ გამოჩნდა, ბედნიერებას გისურვებთ, უხდებით ერთმანეთს.
-მადლობა.
-შენ კიდე ქალბატონო აუცილებლად უნდა შემხვდე, შეგეხმიანები ამ დღეებში და იმედია სანდრო არ გაჭედავს.
-ეჭვიანი არ ვარ.
-ძალიან კარგი, ჩემს გოგოსაც გაგაცნობ.
-გოგოს?
-შვილი მყავს ორი წლის.
-მართლაა? -გაოცებულმა წარბები ასწია ნინამ.
-ჰო, მაგას რომ გნახავ მერე მოგიყვები.
-კარგიი.
-შეხვედრამდე. -უცებ გადაკოცნა და ისევ კამერებს მიუბრუნდა.
-ეს ზედ შეხტომა და ლოყების ჩაკოცვნა რა არის? -როგორც კი იქაურობას მოშორდნენ მაშინვე თქვა ჯაჭვლიანმა, ნინამ ჯერ გაოგნებულმა გახედა, მერე კი სიცილი აუტყდა. -რა გაცინებს? მე რომ ვინმე მომხტომოდა ეგრე გესიამოვნებიდა?
-ვაიმე ჩემო სიცოცხლე… რატომ ბრაზოობ. -სიცილით აკოცა ლოყაზე.
-ნერვებს ნუ მიშლი ნინა, შენ ჩემი ხარ და არ მომწონს მსგავსი ქცევები. არც იმდენად პატარა ხარ რომ ეგრე ახტებოდე ვიღაც როჟას.
-კარგი რა სანდროო. -მტევანზე აკოცა. -იმედია არ მეტყვი არ ნახოო თორემ გავაფრენ.
-არ გეტყვი, უბრალოდ მოვითხოვ რომ მსგავს სიტუაციებში წესიერად მოიქცე.
-და რა გავაკეთე არაწესიერი? -ნერვები მოეშალა უცებ.
-უამრავი ხალხის და კამერების წინ შეაფრინდი შენს ყოფილს. შეიძლება რომელიმე გვერძეც გამოგჭიმონ რა იცი.
-უკვე ეჭვიანობაში გადადიხარ.
-ნინაა!
-კარგი, ჩხუბი არ მინდა, ამიტომ კარგი, მაგრამ მე მაინც მგონია რომ არაფერი არაწესიერი არ გამიკეთებია. -ლოყაზე აკოცა გვერძე მდგომს. -სად მივდივართ?
-რესტორანში, მარიამის დაბადების დღეა.
-მერე აქამდე ვერ მითხარი? საჩუქარიც არ მიყიდია.
-გავიაროთ მაღაზიებში და ვიყიდოთ.

საღამოს უკვე რესტორანში იყვნენ, ერთობოდნენ, სვავდნენ და ცეკვავდნენ.
-არ მეცეკვები პრინცესა?
-გეცეკვები. -ხელი ჩაკიდა წერეთელს და სცენაზე მასთან ერთად ცეკვა დაიწყო. ტუჩები ჩამოადო მხარზე, გიორგის ხელებს გრძნობდა ზურგზე და ტანში ჟრუანტელი უვლიდა.
-ულამაზესი ხარ. -ყურში ჩასჩურჩულა, მერე კი ყელში აკოცა.
-მადლობა.
-წამო. -უცებ ჩაკიდა ხელი და აივანზე გაიყვანა.
-ჰაერიი… ძალიან დამცხა იციი? -ღრმად ჩაისუნთქა. -სულ ორი ჭიქა დავლიე მაგრამ ბვგრძნობ როგორ მიხურს სახე. -ხელის გულები მიიდო ლოყებზე.
-გადაგივლის ცოტახანში. -სიგარეტს მოუკიდა და აივნის მოაჯირს მიეყრდნო. -ხო მართლა, შენთვის საჩუქარი არ მომიცია. -უცებ შებრუნდა მარიამისკენ და ჯიბიდან წვრილ ძეწკვზე დამაგრებული კულონი ამოიღო.
-რალამაზიაა? ეს მეე?
-ხო აბა? -სიცილით თქვა. -გაგიკეთო?
-ჰო. -უცებ შებრუნდა უკან.
-ეს დამიჭირე. -სიგარეტი მიაწოდა, უცებ გაუკეთა ყელზე და კისერზე ნაზად აკოცა. იგრძნო როგორ შეკრთა, სწრაფად ჩამოუშალა თმა ზურგზე, თან ჩაახველა და თავისკენ შემოატრიალა. -კიდევ დრთხელ გილოცავ პატარავ. -ლოყაზეც მიაკრო ტუჩები, შემდეგ სიგარეტი გამოართვა და ისევ გააბოლა.
-მადლობა დიდი, ძალიან მომწონს, ფაქტიურად საუკეთესო საჩუქარია ჩემთვის.
-გამიხარდა რომ მოგეწონა.
-შენგან ისედაც ყველაფერი გამიხარდებოდა. -ლოყის ცენტრში აკოცა და სწრაფად მოშორდა იქაურობას. ჩაეღიმა, თბილისს გადაჰყურებდა და უაზროდ იღიმოდა.
-როდის უნდა უთხრა? -უცებ მოესმა ბაჩის ხმა და სანთებელას გატკაცუნების ხმაც მოჰყვა.
-რაა? -გაკვირვებულმა გახედა.
-როდის უნდა უთხრა სანდროს რომ მარიამზე ბავშვობიდან აბოდებ? -დიდი ნაპასი დაარტყა და თვალებმოჭუტულმა შეხედა გიორგის.
-საიდან დაასკვენი? -წყნარად საუბრობდა, თითქოს არაფერი ყოფილიყოს სერიოზული.
-დიდი ხანია ვიცი, ისიც ვიცი იმ გიჟ გოგოს რომ უყვარხარ და ორივე კარგად ნიღბავთ საკუთარ გრძნობებს.
-მეც ვიცი რომ ვუყვარვარ, ძნელი არ არის იმის დაბურძგლული კანის, სიყვარულით სავსე თვალების და ჟრუანტელის შემჩნევა.
-მერე? ან თავს რატომ იწვალებ ან მარიამს რატომ აწვალებ.
-აუ ბაჩი ნუ დაიწყებ ახლა ტვინის ტ.ვნებს რა.
-ჯობია იქამდე უთხრა სანდროს სანამ თვითონ არ მიხვდა და მაგრად არ მოგდო. -მხარზე მიარტყა ხელი, შემდეგ უკნიდან აკრული სხეული იგრძნო და უნებურად გაეღიმა. -რა იყო პატარავ? -თითები ახლართა თათას თითებში და მტევანზე აკოცა.
-დავიღალე, ყველაფერი ვჭამე მაგრამ რაღაც მინდა…
-რა გინდა მითხარი და წამებში გავაჩენ. -ისევ უკნიდან ეკვროდა, ბაჩი კი გაღიმებული უყურებდა გიოს.
-არ ვიცი.
-სახლში გინდა წასვლა, ჩემი ჩახუტება და ძილი.
-ჰო ეგ მინდა. ბევრი კოცნა და მოფერება.
-არის დედოფალო. -უცებ შებრუნდა, ტუჩები დაუკოცნა მერე კი შეატრიალა. -მიდი აიღე ჩანთა და მოვალ ახლავე. -უკანალზე მიარტყა ხელი და შიგნით შეუძახა.
-რაც უფრო ემატება თვეები უფრო საყვარელი ხდება.
-ბევრს კარგავ ძმაო… ძალიან ბევრს, საყვარელი ქალი რომ გყავს გვერდით, როცა გინდა ეფერები და კოცნი, მაგაზე მაგარი არაფერია. ხომ იცი რომ უყვარხარ და ნუღარ ელოდები, ადრე თუ გვიან მაინც მოგიწევს თქმა, რაც უფრო მალე ეტყვი უკეთესი, რაც უფრო გაწელავ ისევ შენთვის იქნება ცუდი. ახლა როცა ნინა ყავს უფრო ადვილად გაგიგებს.
-მიტყდება ტო, თან მაგრად. -სახეზე ჩამოისვა ხელები.
-ვხვდები… მესმის რასაც ფიქრობ და გრძნობ.
-რომ გესმოდეს ეგრე ადვილად არ დამელაპარაკებოდი. შენც იცი და მეც სანდროს ხასიათი, დღემდე ვერ ეგუება სოფის გათხოვებას, რომ გაიგოს ამდენი წელი ვატყუებდი შეიძლება ისე გაგიჟდეს დავკარგო ხვდები?
-ხოდა თუ დასაკარგია ისედაც დაიკარგება, შენ კიდე ვერასდროს იქნები ბედნიერი თუ ამ ნაბიჯს არ გადადგავ. შეიძლება ერთხელაც ვიღაცას გაჰყვეს შენი უმოქმედობით დაღლილი მარიამი, თავსაც გაიუბედურებს და შენც გაგაუბედურებს.
-რას ამბობ ტო? მარიამს არავისზე არ გავათხოვებ.
-სულ შენ დაგეკითხება რას ამბობ, შენ დაიკო ეძახო და ის სახლში დაგიჯდება როგორ არა.
-გააჯვი რა.
-ამ დღეებში ველი შენს აღსარებას იცოდე.
-ვიზავ რამეს. -ხელი მიარტყა მხარზე. -მიდი მიხედე ქალბატონს, ორ შვილს გიტარებს მუცლით ხოარ დაგავიწყდა.
-მაგას რა დამავიწყებს. სამი თვეც და რომ გაჩნდებიან ბავშვები მერე მოვსვავ თავის ადგილზე.
-მიდი მიდი. -სიცილით გააცილა მეგობარი.
_-_-_

-ნინა… -საწოლზე იწვა, ჭერს მიშტერებოდა და ნინას თითებზე ეთამაშებოდა.
-რაზე ფიქრობ სანდრო?
-ამ ბოლო დროს რაღაც ეჭვები მღრღნის და იმედი მაქვს არ გამართლდება.
-მეტყვი? -მკერდზე დადებული თავი მაღლდა ასწია, იდაყვით საწოლს დაეყრდნო და სანდროს ზევიდან დააკვირდა.
-შენი აზრით გიორგის მარიამი უყვარს? -ჯერ ჭერს უყურებდა, შემდეგ ჩუმად მყოფ ნინას შეხედა ლურჯებში თვალებ მოჭუტულმა.
-საიდან მოიტანე? -რათქმაუნდა იცოდა ნინამ სიმართლე, მარიამმა რომ ვეღარ გაუძლო თავისი პირით უთხრა თავისი გრძნობების შესახებ.
-არ ვიცი… თითქოს ისე იქცევიან როგორც ყოველთვის იქცეოდნენ მაგრამ მაინც გამიჩნდა ეჭვი, ახლა ვამჩნევ რომ ბოლო დროს გიო უფრო ხშირად კოცნის ყელში ლოყაზე და ტუჩთან ახლოს… დღეს დავინახე აივანზე რომ გაიყვანა, ყელსაბამი აჩუქა და კისერში აკოცა. დავინახე როგორ დახუჭა თვალები მარიამმა, მერე ისე ჩაეხუტა გიოს როგორც შენ მეხუტები ხოლმე. -თითქოს თავისთვის უფრო ატრიალებდა კადრებს გონებაში. მერე ბრაზ ჩამდგარი თვალებით ახედა ნინას. -რატომ დუმხარ ნინა?
-არ ვიცი რა ვთქვა… -ცოტა დაიბნა კიდეც, რაც ნამდვილად არ გამოჰპარვია ჯაჭვლიანს. -ჩემი აზრით ასეც რომ იყოს უნდა დააცადო დაელოდო და თუ რამეა თვითონ გეტყვიან.
-რაღაც იცი და მიმალავ არა ნინა?
-არაფერი ვიცი, რასაც ვფიქრობ იმას გეუბნები.
-მითხარი! ერთმანეთი უყვართ ხო? -უცებ მოიქცია ქვევიდან.
-არ ვიცითქო სანდრო!
-ჯანდაბა. -უცებ წამოდგა ფეხზე და აქეთ იქით სიარული დაიწყო. -წლებია უკვე ერთმანეთი უყვართ, თვალებში მიყურებდნენ, მატყუებდნენ და ერთმანეთსაც ატყუებდნენ? -უცებ გაჩერდა ერთ ადგილზე. -მითხარი ნინა თორემ თუ გავიგე რამე იცი გეფიცები ვიჩხუბებთ!
-რატომ ბრაზობ ვერ ვხვდები…
-ჯანდაბა! კიდევ ვერ გამიცანი ნინა? ჩემს ძმაკაცს ჩემი და უყვარს, ჩემი პატარა…
-შემომხედე და მოდი აზრზე! -უცებ მოკიდა ხელები სახეზე. -მე გიგის და ვარ იცი? გიგის პატარა, სიყვარული, ერთადერთი ნათელი წერტილი და მე, ნინა ჯაფარიძე ახლა შენთან ვარ, შენს საწოლში მძინავს იმის მოუხედავად რომ ვიცი ჩემს ძმას ახლა არ სძინავს, ყოველთვის როცა შენთან ვრჩები უცნაური გამომეტყველებით მიყურებს, არაფერს ამბობს მაგრამ ვხვდები რომ შენი აკუწვა უნდა. მაგრამ არაფერს აკეთებს იმიტომ რომ მე ვუყვარვარ, პატივს სცემს ჩემს გადაწყვეტილებას და როგორც არ უნდა უნდოდეს შენთან არ მოვა და არ გეტყვის ჩემი და რატომ გიყვარსო.
-გიორგი ჩემი ძმაკაცია! მთელი ამ დროის განმავლობაში თვალდახუჭული ვანდობდი მარიამს, მეგონა როგორც დას ისე უყურებდა…
-მერე რომ ანდობდი ვერ აკეთებდა თავის საქმეს? რამე ზედმეტი გაუკეთებია ან უკადრებია?
-ნერვებს ნუ მიშლი უარესად! ბოლოჯერ გეკითხები, რამე თუ იცი მითხარი!
-არ ვიცი არაფერი არა! -ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა. პირველად ატყუებდა საყვარელ კაცს.
-კარგი… თუ გავიგე რომ მატყუებ და რამეს მიმალავ… წავედი.
-სად მიდიხარ?
-ძმაკაცთან. -ირონია გაურია ხმაში.
-გეყოს ბავშვივით მოქცევა!
-ნუ მიყვირი გოგო! -სამწვე აენთო თვალები. -თუ გინდა დარჩი თუ არ ხარ დარწმუნებული იმაში რომ არაფერს მიმალავ მაშინ წადი.
-ღამეა სანდრო! ხვალ გაარკვიე ყველაფერი, მოდი რა დავწვეთ გთხოვ.
-გამიშვი ნინა.
-სანდრო…
-გისმენ. -უკვე ფეხზე ეცვა და კარებისკენ მიდიოდა.
-შეიძლება უადგილო დროს გეუბნები მაგრამ… მიყვარხარ! შენით ვცოცხლობ და იქამდე ვიცოცხლებ სანამ შენ მეყოლები. შენს გარეშე არაფერს აქვს აზრი, შენ რომ გაქრე მეც გავქრები. უბრალოდ დაიმახსოვრე რომ უღმერთოდ, უსაზღვროდ, უკიდეგანოდ მიყვარხარ.
-ყველა სიყვარულზე მეტად პატარავ. -კისერზე მოკიდა ხელი, მერე თმებში შეუცურა და ტუჩებზე დააცხრა. -უბრალოდ კიარ მიყვარხარ, გაღმერთებ. -მთელი ძალით ჩაეხუტა, მისი სურნელი შეისუნთქა, ისევ აკოცა ტუჩებზე და გასასვლელისკენ წავიდა.
-სანდრო!
-გისმენ.
-უბრალოდ იცოდე რომ შეიძლება იმათ იმაზე მეტად უყვარდეთ ერთმანეთი ვიდრე ჩვენ გვიყვარს.
-დროებით პატარავ. -მკრთალად გაიღიმა, გავიდა და კარიც გაიხურა.
-ღმერთო რა ვქნა. -პირზე აიფარა ხელი და იქვე სავარძელში ჩაეშვა. მერე კი ტელეფონი მოიმარჯვა და მარიამს გადაურეკა. -ალო მარ!
-აუ ნინ ახლა არ მცალია მერე გადმოგირეკავ. -ისე გაუთიშა არაფრის თქმა აღარ დააცადა. მესიჯი მიწერა “არაფერი მკითხო და ახლავე გიოსთან წადი” შემდეგ შარვალი ამოიცვა, სანდროს მაიკა შიგნით ჩაიტანა და სახლი დატოვა. შიგნით შესულს გიგი დახვდა სახლში.
-რა ხდება? დღეს იმასთან არ რჩებოდი?
-ყველაფერი გავაფუჭე… -კედელთან ჩასრიალდა, თავი კედელს მიადო და თვალები დახუჭა.
-რას ამბობ? -უცებ წამოდგა ფეხზე და დის წინ ჩაიმუხლა.
-ჯანდაბა ყველაფერი გავაფუჭე. -სახეზე აიფარა ხელები. -თვალებში ვუყურებდი და ვატყუებდი, მაგრამ როგორ მეთქვა?
-მომიყევი პრინცესა და იქნებ დაგეხმარო… ოღონდ არ იტირო რა ნინა, ჯაჭვლიანის გამო რომ იტირო მოვკლავ ნინა!
-სანდროს და მარიამი იცი?
-კი. -ლოყაზე მიეფერა დას, ნინამაც ყველაფერი დაწვრილებით მოუყვა, გიგი უბრალოდ უსმენდა და გამომეტყველებასაც არ ცვლიდა. -გეჩხუბა?
-არა, თავისთვის ჩხუბობდა.
-რატომ არ უთხარი? რომელი შენი დაქალოჭკა ეგ არის ახლა. თუ წინასწარ არ გინდა მულთან ურთიერთობის გაფუჭება და სანდროსთან ურთიერთობის გაფუჭება ამჯობინე, მაინც შეგირიგდება და მერე რაა არა?
-ეგ რა შუაშია, დედა დავიფიცე და რაც არ უნდა მომხდარიყო არ ვეტყოდი. შენ არ იცი როგორი შეშინებული იყო და როგორ არ უნდოდა სანდროს რომ გაეგო. საერთოდ ეგ შენზე უარესი გიჟია.
-ვიზე და რაზე ნერვიულობ ვეღარ გავიგე ნინა. -თავი გააქნია სიცილით.
-იმაზე რომ სანდრო მიხვდა რომ ვატყუებდი, გაბრაზებულია ჩემზეც და იმათზეც, დიდი ხანი არ მაპატიებს ტყუილს და ამ ყველაფრის დამალვას, გიოს სცემს, შეიძლება გიოც მოიშოროს ცოტა ხნით.
-წამოდი დავწვეთ და დავიძინოთ. -უცებ აიყვანა ხელში და საძინებლისკენ წავიდა.
_-_-_

-აქ რა გინდა ე? -კარში მდგომი სანდროს დანახვისას გაკვირვება გამოეხატა სახეზე, მერე ისე უცებ მოხვდა ყბაში გააზრება ვერ მოასწრო. -შიგ ხომ არ გაქვს ბიჭო? -გახეთქილი ტუჩიდან სისხლი მოიწმინდა.
-მეე? -ისევ მოუქნია, ამჯერად მუცელში და ორად მოკეცა წერეთელი. -ვფიქრობ არა. -ხელი მიარტყა მხარზე და სავარძელზე მიაგდო. -ამოღერღე.
-რა?
-აუ შენ ძმობას ვფიცავარ მაგრად გცემ, ისე რომ მარიამმაც ვეღარ გიცნოს, თავს ნუ ი.ლევებ და მითხარი ყველაფერი! -ბოლოს იღრიალა და გიორგიც მოვიდა აზრზე.
-რა გითხრა? ის რომ შენი და მიყვარს რაც გავიცანი იმის მერე? -ისევ მუცელზე იჭერდა ხელებს. -აუ რა ძალა გქონია შე ჩემა, ყველას ასე ურტყავ ვისაც სცემ თუ მთელი ძალა ჩემზე გამოსცადე.
-შენი… როგორ შეგაგინო ტო. -თავზე გადაისვა ხელი, აქეთ იქით დადიოდა და ნერვებს თოკავდა. -ჯანდაბა… რატომ მაინცდამაინც მარიამი!
-რატომ ნინა?
-ჩაი.ვი! კარგად ხვდები რომ ეს სხვადასხვა სიტუაციაა!
-მე რა ვიცი ძმაო, ძალით კიარ შემყვარებია, შენ გგონია მინდოდა ძმაკაცის და რომ შემყვარებოდა?
-აქამდე რატომ არ მითხარი? ამდენი წელი ჩემთან ერთად უყურებდი და არაფერს ამბობდი!
-იგივე მიზეზით რის გამოც დღესაც არ გითხარი.
-ხოდა რა არის ეს დედამო..ნული მიზეზი?
-არ მინდოდა შენი დაკარგვა, თან მარიამი პატარა იყო და ვერაფერს მოვთხოვდი. ეგრე თავიდანვე რომ მეთქვა მომიწევდა მარიამისთვისაც მეთქვა, მერე მარიამისთვის ღალატი არასწორი საქციელი მეგონა, მე კიდე ისეც ვერ ვიქნებოდი… ხოაზეხარ რა… ასე რომ ვამჯობინე თავი დამეტანჯა და რომ გაიზრდებოდა და ჩამოყალიბდებოდა მერე მეთქვა.
-ფუ ამისი. -ფეხი მიარტყა დივანს. ინსტიქტურად გვერძე გაიხედა და შემოსასვლელში გახევებული და დაინახა. მერე ისევ გიორგის გახედა, თავი ჩაეხარა, თან მუცელს იზელდა.
-აუ მეორედ აღარ დამარტყა თორემ მეც დაგა… -რომ აიხედა და სანდროს უკან მარიამი დაინახა სიტყვა გაუწყდა, ხმას ვეღარ იღებდა, ერთ ადგილზე გახევებული იჯდა და ვეღარ აზროვნებდა. -მარიამ…
-შენ… შენ მართლა…
-ხო პატარავ მიყვარხარ… -ფეხზე წამოდგომა დააპირა მაგრამ ტკივილმა შეახსენა თავი და ისევ უკან დაბრუნდა. -ფუ შენი. -იქვე მიგდებულ ფეხსაცმელს დასწვდა და მთელი ძალით გაუქანა ჯაჭვლიანს, რომელიც ნინას უყურებდა და ფეხსაცმლის აცილება ვერ მოასწრო.
-შენ შიგ ხო არ გაქვს? -გაბრაზებულმა გახედა.
-ვეღარ ვდგები და ფეხსაცმლის მოხვედრა არ გირჩევნია მუშტის მოხვედრას?
-წადი შენიც. -შუა თითი აუწია და მაშინვე წამოხტა წერეთელი, ბოლოს როგორღაც მოახერხა და პანჩური ამოარტყა დაბღვერილმა.
-გაა.ვი! ხომ გინდოდა გაგეგო, ხოდა აჰა. -ხელები გაშალა. -ისე ეგ შენმა ჭკვიანმა ტვინმა მოწვა თუ ვინმე დაეხმარა?
-რაგინდა ტო? მაინცდამაინც მაგრად უნდა გცემო ენა რომ გააჩერო?
-ნინამ გითხრა? -უცებ შეხედა მარიამმა.
-არა რა გთხოვ… არ მითხრა რომ ნინამ იცოდა. -უცებ გახედა დას გაყინული სახით.
-ვერ ვხვდები…
-არ მითხრა რომ ნინამ იცოდა თქვენზე და მომატყუა!
-სანდრო მე… -თვალები გაუფართოვდა, ერთ ადგილზე იყო ატუზული და თვალდახუჭულ ძმას უყურებდა.
-წავედი მე… მიხედეთ ერთმანეთს და როცა გადამივლის ბრაზი მერე მე თვითონ გნახავთ. -უცებ შებრუნდა. -და იცოდე ჩემს დას ქორწილამდე ხელი არ დაადო. -საჩვენებელი თითი დაუქნია გაოგნებულ გიორგის. სახე ალეწილ მარიამს გვერდი აუარა და კარებში გაუჩინარდა.
-პატარავ მაპატიე რა, მაპატიე ამდენი წელი რომ დაგტანჯე, პროსტა თავისუფლების საშვალებას გაძლევდი, აქამდე რომ მეთქვა ვერ ისწავლიდი უცხოეთში იმას რაც შენ მოგინდებოდა, დაგისვავდი სახლში და არსად არ გაგიშვებდი.
-ღმერთო როგორ მიყვარხარ. -კისერზე მოხვია ხელები და მაშინვე ნანატრ ბაგეებს დაეწაფა. მაშინვე იგრძნო რაღაც სხვა, ისეთი აქამდე არცერთ ქალთან რომ არ უგრძვნია. ჟრუანტელმა დაუარა სხეულში, მარიამიც უფრო მეტად აიკრა ტანზე და მერე მთელი ძალით ჩაიხუტა.
_-_-_

ერთი კვირა გავიდა იმ ამბის შემდეგ, სანდროს ცალკე სტკიოდა, ენატრებოდა და უყვარდა, ნინას ცალკე. ერთხელ ბაჩისთან რომ შეხვდნენ მაშინ უთხრა რომ ეპატიებინა, მაგრამ თავი გაიგიჟა ჯაჭვლიანმა, უბრალოდ ტუჩებზე სულ ოდნავ შეეხო, საყვარელი სურნელი შეისუნთქა და წავიდა.
-სანდრო! -დაუკითხავად შეაღო კარი პატარა ჯაჭვლიანმა და დივანზე გაწოლილს თავზე წამოადგა.
-ჯერ არა მარიამ, წადი აქედან.
-ნუ მიტანჯავ მულს! დედის სული დავაფიცე რომ შენთვის არ ეთქვა, ასე რომ არ გეტყოდა რაც არ უნდა მომხდარიყო, აეთრიე მაგედან და ნახე მარიამი, ნუ იქცევი კრეტინივით!
-რა იყო შენ? შეყვარებული მყავს და მოვიხოდეო?
-სანდრო რა გჭირს?
-ვკვდები.
-წადი ნინასთან.
-მოვა თვითონ და ველოდები.
-ახლა?
-არ ვიცი როდის, მაგრამ მოვა.
-ჯანდაბა… ჩემი ბრალია ხო? -სანდროს ფეხებთან დაჯდა და თავი ჩახარა. პასუხს არ სცემდა ჯაჭვლიანი, კინოს უყურებდა. მერე მაინც გახედა თავჩახრილს.
-არ მიდიხარ?
-სანამ არ შემირიგდები არა.
-გაბუტული არც ვარ მარიამ.
-არ მაიმტერესებს! -უცებ ააცოცდა ზედ, მუცელზე მოექცა და ლოყაზე აკოცა. -ადექი რა, მთელი კვირაა სახლში ზიხარ, ან მუშაობ.
-და შენ რას აკეთებდი?
-გიოსთან ერთად ვიყავი მთელი კვირა. -თავი დაადო მკერდზე, მარიამმაც ტელევიზორს მიაბყრო მზერა. თავიდან გაუნძრევლად იწვა ჯაჭვლიანი, მაგრამ მერე მაინც მოხვია ხელი. თავისთვის ჩაეღიმა მარიამს და ძმის ტუჩების შეხებაც იგრძნო თავზე.
-მომნატრებიხარ.
-ნინა?
-შჩჩ ან უყურე ან წადი.
-რა უხეში ხარ, ნინას ხელი გაკლია.
-ნერვებს ნუ მიშლი გოგო!
-წავედი რა.
-წაბრძანდი.
-მიყვარხარ. -ლოყაზე აკოცა და სახლიც მალევე დატოვა.
_-_-_

-სად მიდიხარ? -ოთახიდან გამოვარდნილს მაშინვე გახედა გიგიმ.
-სანდროსთან, ერთი კვირაა არ მინახავს.
-დღეს მოხვალ? -ძალები მოიკრიბა ამ კითხვის დასასმელად და ნინას თვალებში ჩააშტერდა.
-თუ შემირიგდა ვაჟბატონი, არა. -უცებ უპასუხა, მერე ნელა მიუახლოვდა და კალთაში ჩაუჯდა. -ნუ კერავ ეგეთ როჟებს რა.
-წადი ნინა, ისედაც ნერვები მეშლება და თავს ძლივს ვიკავებ.
-მაინცდამაინც უნდა მათქმევინო? -თვალები აატრიალა.
-რა?
-ისევ ქალიშვილი ვარ და ნუ იყურები მამის მკვლელი თვალებით ყოველ ჯერზე. -ლოყაზე აკოცა და ფეხზე წამოდგა. ისე დატოვა სახლი გიგიმ ვეღარაფრის თქმა ვერ მოასწრო.
სწრაფად გააჩერა ტაქსი, უკანა სავარძელზე მოთავსდა და სანდროს სახლის მისამართი უკარნახა მძღოლს. ერთი სული ჰქონდა როდის ნახავდა, მონატრებისგან სტკიოდა, ამ ტკივილის დასაამებლად კი ალექსანდრე იყო საჭირო. თვალებს აქეთ იქით აცეცებდა, თითებს იმტვრევდა, თან უაზროდ ეღიმებოდა. სახლში მისულს პირსაწმენდ შემოხვეული სანდრო დახვდა, ხელები ძლიერად მოხვია, მთელი ტანით ეკვროდა ჯაჭვლიანს და გრძნობდა როგორ უდუღდებოდა ძარღვებში სისხლი.
-მოგენატრე ჩემო პატარა? -თმაზე გადაუსვა ხელი, თან ყელში აკოცა.
-სიგიჟემდე სანდრო… ცუდად ვარ უკვე, შენს გარეშე არ შემიძლია და მაპატიე რა…
-შჩჩ ნუ ტირი ნინაა. -ცრემლები შეუმშრალა ცერა თითებით, სახეზე მოკიდა ხელები და მონატრებულ ტუჩებს წაეტანა. მთელი ტანით აეკრა სხეულზე ჯაჭვლიანს, თითები თმებში შეუცურა და კოცნა გააღრმავა. სანდროსაც არ უყოყმანია, მაშინვე შეძვრა ნინას მაიკის შიგნით, ბოლოებიც გაიყოლა და მალე წელზე შემოსმულ სრულიად შიშველს მკერდს უკოცნიდა. სწრაფად დაიძრა საძინებლისკენ, უცებ გახადა შარვალი საცვალთან ერთად, მერე კი ნინას ზემოდან მოექცა და ისევ ტუჩებზე წაეტანა. ყელზეც მიაწება ტუჩები, თან მონატრებული სურნელი შეისუნთქა. უკვე აღარ შეეძლო გაჩერება, გონება დაბინდული დაჰყურებდა ზემოდან და საყვარელი ქალის სხეულის შეგრძნების გარდა ვერაფერზე ფიქრობდა. ნინას თითები აგიჟებდი… ის თითები ნაზად რომ დასრიალებდნენ მხრებზე, პრესზე და გაუბედავად პირსაწმენდს ეპოტინებოდნენ. ჟრუანტელს გვრიდა მისი წვრილი თითები რომელბიც ხერხემალს მიუყვებოდნენ. თვალებში ისე ჩახედა ქალს, თითქოს იქ რაღაც ისეთს ეძებდა რაც გაჩერებას აიძულებდა, მაგრამ მხოლოდ ვნება, სიყვარული და სურვილი ჩანდა. ნახევრად მინაბული თვალებიდან შესცქეროდა ჯაჭვლიანს და ნაზი ვნებიანი კოცნებით სულ გადაჰყავდა ჭკუიდან. აღარ უყოყმანია სანდროს, სწრაფად მოიშორა პირსაწმენდი და ხელი თავის ღირსებით შეცვალა. თვალის ჯებირებიდან უნებურად გადმოგორებული ცრემლი ტუჩებით დაუშრო, ისევ კოცნიდა, თან ეფერებოდა და ტკივილსაც ნელნელა უამებდა…
უყურებდა ორგაზმიღწეულ ქალს და თვალებიდან ნაპერწკლებს ყრიდა, ჯერ არასდროს ავსებულა ამდენი ბედნიერებით. უყვარდა, აღმერთებდა, უკვე დარწმუნებული იყო რომ მის გარეშე ერთ დღესაც ვეღარ გაძლებდა… თავისი იყო ყველაფრით, სულით ხორცამდე მიისაკუთრა.
-მიყვარხარ… -ყელში აკოცა ნინამ, ცხვირის წვერი კანზე გაუხახუნა და ჰაერი ღრმად შეისუნთქა. არაფერი უთქვამს სანდროს, უბრალოდ ეფერებოდა და გაუჩერებლად კოცნიდა. -სანდრო…
-გისმენ პატარავ. -აწითლებულ ღაწვზე მიეფერა და იქვე აკოცა.
-მე.. არ შემეძლო თქმა…
-ვიცი ნინა…
-საიდან?
-გუშინ მითხრა მარიამმა.
-და მაინც არ მოხვედი?
-შენს მოსვლას ველოდებოდი, ხომ გითხარი მოხვალთქო. -დაბოხებული ხმით საუბრობდა, თან თმებზე ეფერებოდა ნინას.
-რა ქენი იმ დღეს?
-გიოსთან მივედი. -ღრმად ჩაისუნთქა, თმებზე თამაში შეწყვიტა და ჭერს ახედა. -ცოტა მივტყიპე, მერე ყველაფერი ამიხსნა და მარიამმსაც გააგებინა.
-ეს ერთი კვირა უჩემოდ რას აკეთებდი?
-საერთოდ არაფერს ნინა, შეიძლება შენი არ ყოფნა ავიტანო, მაგრამ ასეთ სიტუაციაში და ასე არა. ვერ ავიტან შენთან ნაჩხუბარი შენგან შორს ყოფნას.
-კიდევ ერთი ქორწილი გველის?
-ჰო… ნინა…
-რა იყო?
-მეორედ არასდროს არაფერი არ დამიმალო გთხოვ, რაც არ უნდა იყოს.
-კარგი.
-მშია.
-ჯერ წყალს გადავივლებ და მერე გაგიკეთებ რამეს. -ტუჩებზე აკოცა მოწყვეტით, მერე კი ფეხზე ნელა წამოდგა. -ნუ დამცინი! -სანდროს ჩაცინებაზე წარბშეკრული შებრუნდა მომღიმარი ჯაჭვლიანისკენ.
-არ დაგცინი. -ქვედა ტუჩზე იკბინა. ბედნიერებას ასხივებდა, თან თვალს არ აშორებდა აბაზანისკენ მიმავალ ნინას. უკან დაბრუნებულს საწოლზე წამოკოტრიალებული დახვდა, მოსვრილი ზეწრები ახლით ჩაენაცვლებინა და ზევიდან მოკალათებული ტელეფონს ჩაკირკიტებდა. მხოლოდ მაშინ ამოსწია თავი როცა ნინამ პირსაწმენდი მოიშორა, შემდეგ კარადის წინ შიშველი დადგა, ჯერ სანდროს მაიკა ჩაიცვა, შემდეგ საცვალიც ნახა და მასზე მიშტერებული ჯაჭვლიანისკენ დაიძრა. სწრაფად აძვრა საწოლზე და მომღიმარს მოწყვეტით აკოცა.
-რას აკეთებ?
-ამ ტიპს შეხვდი?
-იოს? კი შევხვდი, გაბუტული ბრძანდებოდი, ასე რომ არ მითქვამს.
-იო… რაო იომ?
-რო დაშორდები იმ ტიპს დამირეკეო. -უცებ წამოდგა საწოლიდან სამზარეულოში გასასვლელად, კართან მისულმა ინსტიქტურად გახედა წარბ შეკრულ ჯაჭვლიანს.
-რა გინდა ახლა? -თვალები მოჭუტა, თან ნელა წამოიწია საწოლიდან.
-მე არაფერი, შენ საჭმელი გინდოდა.
-გინდა ეჭვიანობა დამაწყებინო? -უკვე ფეხდაფეხ მიჰყვებოდა ჯაფარიძეს სამზარეულოსკენ.
-ვაიმე სანდრო კარგი რა… პატარა გოგო ყავს, ნატალია, იცი რა საყვარელია? თურმე ვიღაც გოგოსგან ჰყოლია, ისე როგორც ბაჩის ეყოლება თათასგან, მაგრამ იმ გოგომ დაუმალა ბავშვი, ერთი წლის წინ ავარიით დაღუპულა და ნატალი ვიღაც ბავშვის ნათესავმა მიუყვანა. -ომლეტს უწვავდა, თან ლაპარაკობდა, მერე უკან მიიხედა და მომღიმარი სანდროს დანახვისას თვითონაც გაეღიმა. -რა?
-ჩემი ხარ.
-საერთოდ მისმენდი რასაც გელაპარაკებოდი? -თვალები აატრიალა, თეფში წინ დაუდო, მერე მინც გაეცინა.
-კი. -მტევანზე აკოცა, შემდეგ ჭამას შეუდგა ნინასთან ერთად.
-სადმე მინდა წასვლა.
-მოიც. -უცებ აიღო ტელეფონი და ბაჩისთან გადარეკა. -რას შვრები?
-თათასთან ერთად დავდივარ მაღაზიებში, ბავშვებისთვის ვყიდულობთ ტანსაცმელს. -დაღლილი ხმა ჰქონდა.
-ვიზიარებ. -უცებ აფხუკუნდა.
-რას დამცინი ტო? ნინა რომ იქნება ორსულად მერე გაგახსენებ ყველაფერს იცოდე… თათ მანდ არ შეხვიდე… არა მეთქი, მერე გოგოებთან ერთად წამოდი და რაც გინდა იყიდე… რაზე იგრუზები ტო? ქალის საცვლები უნდა მათვალოერებინო ახლა? მერე იყიდე და მე ცალკე მანახე. -კოცნის ხმა გაიგო ჯაჭვლიანმა, ამ დროის მანძილზე კი სიცილს ვერ იკავებდა. -კარიჩე რა… რაზე მირეკავდი?
-არ გინდა სვანეთში დავაწვეთ?
-აუ კი ტო, მეც ვაპირებდი თქმას, მთელი ზაფხულია აქ მყავს თათა, მომეხარშნენ ბავშვები. ხვალ გავიდეთ.
-მოემზადეთ მაშინ.
-გიო?
-დავურეკავ.
-მიდი მაშინ და ხვალ შეგეხმიანები.
-დავაი.
-მართლა მივდივართ? -გახარებული ჩაუხტა კალთაში ჯაჭვლიანს.
-ჰო. -ლოყაზე აკოცა, მერე კი წერეთელს დაურეკა.
-არ მჯერა! კარგად ხარ? კვდები? თუ რა პონტში მირეკავ.
-გეყოს რა… ხვალ სვანეთში მივდივართ და მოემზადე.
-სერიოზულად?
-ხო.
-ჩემი შეყვარებული მომყავს და იმასთან ერთად ვიძინებ, აქედანვე გეუბნები, მერე როჟების კერვა რომ არ დაიწყო.
-კარგი. -თვალები აატრიალა.
-ნინაა მანდ?
-ჰო აქ ვარ…
-მეც არავთქვი რა დაემართა ამ ჩემისასთქო.
-წავედი მე და მიხედე თავს.
-კარგიი.
-ეს როგორ სცემე?
-ეგ რომ არის მაგიტომ ვერ ვცემე, ისეთი სახით იყურებოდა რამის მივედი და მოვეფერე.
-მორჩი თუ გინდა კიდე რამე?
-მოვრჩი. -ცხვირის წვერზე აკოცა, მერე ხელში ააფრიალა და საძინებელისკენ წაიყვანა. გვერძე მიუწვა, ხელები მაგრად მოხვია, შემდეგ ნაზად დაუკოცნა ტუჩები. -ხომ კარგად ხარ? -შუბლზე მიაკრო ტუჩები.
-ძალიან. -თვითონ აკოცა ყელში, შემდეგ კი მალევე ჩაეძინა.
_-_-_

-აქამდე ვერ წამომიყვანე? -როგორც ყოველთვის ახლაც ეჯუჯღუნებოდა თათა ქმარს. -ამოგვხრუკა მამიკომ თბილისში, არადა დიდი სიამოვნებით გავატარებდი მთელ ზაფხულს აქ.
-გამოცდები გქონდა ქალბატონო და მამიკოს ნურაფერს აბრალებ…
-კარგი მაპატიე. -მოწყვეტით აკოცა და შიგნით შევიდა.
-გამაგიჟებს ეს ქალი. -თავი გააქნია ბაჩიმ, ჩემოდნები ამოიღო მანქანიდან და უკან გაჰყვა ცოლს.
-ორი დღე და აქედან წაგიყვან. -ყელში აკოცა ნინას და ისიც უკან გაჰყვა ბაჩის.
-ანა სად გყავს ნინ?
-დაჩისთან ერთად არის, თაფლობის თვეს იხდიან.
-ოჰოო… ჩვენ სად წავიდეთ თაფლობის თვეში პატარავ? -ცხვირზე დაჰკრა თითი მარიამს.
-გიორგიი… კარგი რაა. მთელი დღეა აწითლებული დაგყავარ, შენთან ერთად მეორედ აღარსად წამოვალ.
-მევასება და რა გავაკეთო. -მხრები აიჩეჩა უდარდელად. სანდრო მაქსიმალურად ცდილობდა თავი აერიდებინა წყვილისთვის, ყურადღებას დიდიად არ აქცევდა, მთლიანად ნინაზე იყო გადართული და მხოლოდ მისით ბედნიერდებოდა.
-ნინაა…
-გისმენ. -უცებ გამოყო თავი სამზარეულოდან.
-მშია.
-ცოტახანი მოითმინე, მალე გავაკეთებთ ყველაფერს და ყველამ ერთად ვჭამოთ.
-თქვენ ბარემ მწვადი რომ შეწვათ არ გინდათ? გარეთ დავსხდეთ… მამიკოო მწვადი გვინდა! -უცებ შეხედა ქმარს.
-გინდათ და იქნება. -სიცილით წამოდგა ფეხზე.
მალე მოამზადეს სალათები, ბიჭებმა მწვადი შეწვეს, თან ლუდს სვავდნენ და ლაპარაკობდნენ. მარიამი და ნინა სუფრას შლიდნენ სიცილით, ჯაჭვლიანის მოყოლილ ისტორიებზე იცინოდნენ და დროს მშვენივრად ატარებდნენ.
-თქვენ აქ რა გინდათ ეე. -ყვირილით შეაღო ბიჭმა ეზოს კარი.
-ვაა თოკა… შენც აქ ხარ? -როგორც კი მიუახლოვდნენ სამივე გადაეხვია.
-როგორ ხართ ეე. -გაღიმებული შესცქეროდა ბიჭებს. -გოგოებით ხართ და რამე?
-ბაჩი გავაკეთეთ ყველაფერი და… ღმერთო ახლა მოვკვდები, როგორი სუნი აქვს.. -ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა.
-გაიცანი ჩემი ცოლი თათა, ეს ჩვენი ძველი მეგობარია თორნიკე.
-ცოლი?
-ტყუპებს ველოდები თან. -სიცილით მოხვია მუცელზე ხელები.
-საღოლ ძმაო… სასიამოვნოა შენი გაცნობა.
-ჩემთვისაც.
-წეღან ჩამოვედით, გვშია და წამოდი ბარემ შენც.
-არა ტო, წავალ… ბიჭებთან ერთად ვარ.
-კაი შე ჩემა ნახევარი საათით ვერ გაძლებენ უშენოდ? -მხარზე მოხვია ხელი გიომ და მაგიდისკენ წაიყვანა. -მარ ერთი თეფში და ჩანგალიც მოიტანე რა.
-მოვიტანე უკვე… როგორ ხარ თოკა? -უცებ მოეხვია.
-კარგად მარიამ შენ? რამხელა გაზრდილხარ ტო…
-ბოლოს მგონი სამი წლის წინ გნახე. -თავისი ადგილი დაიკავა გიორგის გვერძე და ისე გახედა თორნიკეს.
-ჰოო… შენ რომ აქ იყავი მე არ ვიყავი და პირიქით… ეს ლურჯ თვალება გოგო ვინ არის? ვიღაცას მაგონებს და ვერ ვიხსენებ ვის.
-გიგის და არის ნინა.
-შენი ცოლია თუ აქ როგორ აღმოჩნდა? -თვალები ჭყიტა ბიჭმა.
-არაა, მოვუგვარე გიგილოს.
-საღოლ ძმაო. -ხელები ასწია სიცილით. -თორნიკე. -ხელი გაუწოდა ნინას.
-სასიამოვნოა.
-მწვადიც მზად არის და ჩემ ცოლს შეუძლია ბავშვებს აჭამოს. -ლოყაზე აკოცა თათას.
-ბიჭები არიან თუ გოგოები.
-ბიჭები. ისე შენ სად იყავი ეს წლები?
-დედაჩემთან საფრანგეთში, ცუდად იყო.
-რატო რა სჭირდა?
-სიმსიმნე, პროსტა კიდევ კარგი მალე გაიგო, სამსახურიდან მოსთხოვეს ანალიზების ჩატარება, მთელი ეს დრო მკურნალობდა და ეხლა უკვე კარგად არის.
-ყოჩაღ ნინოს. გილოცავ.. ლუდს დალევ?
-მომე… თქვენ რას შვრებით? ეს ქალბატონი რატოა აკრული გიოზე?
-ერთად არიან.
-რაა? -მოულოდნელობისგან ლუდი გადასცდა და ხველება აუტყდა. სული რომ მოითქვა მაშინვე სანდროს გახედა.
-მაგას ნუ უყურებ! მომდო ერთი ორი და მერე დაც დამითმო.
-ღადაობთ ხო? ერთი ორი? სამი წლის წინ გაგიხევდა სიფათს.
-გავიზარდეთ თოკა, აღარ არის ეგეთი ველური.
-მორჩი ტლიკინს თორემ კიდევ მოგხვდება, ხომ ხედავ თავს ვიკავებ და არაფერს გეუბნები.
-კარგი. -ხელები ასწია დანებების ნიშნად, თოკას კი ჩაეცინა.
-რა გემრიელი სალათაა.
-მე გავაკეთე. -სანდროდან მზერა თორნიკეზე გადაიტანა.
-აუ მასწავლე რა, მართლა მაგრად დამევასა.
-გასწავლი.
ბევრი ლაპარაკის და ძველი დროის გახსენების შემდეგ გიოს ხელში გიტარა მიაჩეჩეს და სიმღერა დაიწყეს. გვიან დაიშალნენ, პირველი თათა წავიდა და ბაჩიც უკან გაჰყვა, მერე მარიამი და გიორგიც წავიდნენ, დარჩნენ ჰამაკში მწოლი სანდრო და ნინა.
-ის თორნიკე ვინ იყო?
-გახსოვს რომ გითხარი ფეხი ჰქონდა მოტეხილი და მაგის შეყვარებულის გამო ვიღაცეებთან სალაპრაკოდ წავედით და შენი ძმაც იქ გაიჩითა.
-ჰო.
-ეგ ფეხმოტეხილია თორნიკე.
-გასაგებია. -ყელში აკოცა, შემდეგ თავი ისევ მკერდზე დაადო. -შენც გაქვს სახლი აქ?
-ორი სახლი მაქვს, ერთი ჯერ ისევ მამაჩემისია, მეორე ჩემი. ზეგ დილით წაგიყვან.
-ვერ ეგუები ხო? -მკერდზე დაადო ნიკაპი და თვალებში ჩახედა
-რას?
-გიოს და მარის ურთიერთობას.
-ყურადღებას არ ვაქცემ.
-მგონი ჯობია მიაქციო და თავიდანვე შეეჩვიო.
-ასე ფიქრობ?
-ჰო… შენ არ უყურებ მაგრამ იცი რა საყვარლები არიან ერთად? იმხელა სიყვარულს ასხივებენ ერთმანეთის ყურების დროს სიტყვებით ვერ ავღწერ.
-ვიცი ნინა, უბრალოდ ბრაზს ჯერ არ გადაუვლია.
-კარგი რა… მე ხომ ვიცი რომ გადაიარა, შეგიძლია ჩვეულებრივ მოიქცე მაგრამ რატომ ჯიუტობ ვერ ვხვდები. უბრალოდ ბედნიერი უნდა იყო იმით რომ შენს ორ უსაყვარლეს და ძვირფასს ადამიანს ერთმანეთი უყვართ. მაინც შეუყვარდებოდა ვინმე მარის, არ ჯობია გიო უყვარდეს ვიდრე ვინმე გამოშტერებული და კაცმა არ იცის როგორი იქნება სინამდვილეში.
-ჭკუას რომ მარიგებ უფრო მესექსუალურები იცი? -კაბის შიგნით შეუცურა ხელი და უკანალზე მოუჭირა.
-კარგი რაა. -ცდილობდა თავი დაეღწია სანდროს ხელებიდან და ტუჩებიდან მაგრამ არ გამოსდიოდა. -სანდრო გაჩერდი სირცხვილია.
-რა არის სირცხვილი? ჩემი ქალით რომ ვტკბები?
-ის რომ გვერძე ვიღაცის სახლია, შეიძლება გამოვიდეს და დაგვინახოს. -მკერდზე რომ მოუჭირა თითები ხმა ვეღარ გააკონტროლა.
-პლედი ფარავს ყველოფერს პატარავ და ნუ პანიკიორობ, დამაცადე ცოტახანი ისედაც მთელი დღეა შორიდან მაყლაპინებ ნერწყვებს.
-სანდრო… -სიგიჟემდე სიამოვნებდა მისი თითების შეხება, გონება ეთიშებოდა და აქაურ სამყაროს მთლიანად წყდებოდა.
-როგორ უცებ სველდები პატარავ. -ხმა ჩახლეჩვოდა, ვნებიანად კოცნიდა, ნინაც გადაჰყავდა სხვა განზომილებაში. სწრაფად შეუხსნა ქამარი ჯაფარიძემ, შარვლის შესაკრავიც გახსნა და ნელა შემოაჯდა ერეგირებულ ა.ოს. ორივეს მიენაბა თვალები, ორივე გადაეშვნენ სიამოვნების მორევში.
-ჯანდაბა… სანდრო ჩაწყდება!
-და.კიდე… -თითებს უკანალზე უჭერდა და თვითონაც ეხმარებოდა მწვერვალამდე მიღწევაში. ქვედა ტუჩზე იჭერდა კბილებს, მაშინ როცა უნდოდა ხმამაღლა გამოეხატა თითოეული ბიძგისგან მიღებული სიამოვნება. ბოლოს როცა ორგაზმ მიღწეული ზევიდან დაჰყურებდა ჯაჭვლიანს ჰამაკი ჩაწყდა და ორივე მიწაზე დაეცა. -დედასშ..ეცი! -სახე დამანჭა. მერე მოკისკისე ნინას შეხედა და თვითონაც გაეცინე. -აუ ჩემი… აუ მტკივა გოგო ნუ მაცინებ.
-ღირსი ხარ, რომ მომინდომე გარეთ ჰამაკში სექსი აბა რა გეგონა? -ჯერ ისევ გრძნობდა სანდროს ორგანოს სხეულში და ყველაფერი უხურდა.
-კარგი რა ნინაა… გადაჯექი. -შარვალი გაისწორა, მერე კი გიოს ხმაც გაიგო.
-კარგად ხართ? გააღვიძა მთელი სვანეთი თქვენმა სიცილმა.
-ძალიან აქანავებდა და ჩამოწყდა. -სიცილით წამოაყენა ფეხზე სანდრო და მოახლოვებულ გიორგის გაუღიმა.
-ამის დედავატირე…
-სად გტკივა ჩემო სიცოცხლე მითხარი და გაკოცებ. -ლოყაზე მოკიდა ხელები და მოწყვეტით აკოცა.
-ნინაა!
-ნუ მიბრიალებ თვალებს, შენი ბრალია. -ისევ ვერ წყვეტდა სიცილს. -კაი ნუ ბურტყუნებ რა.
-წელი მტკივა ტოო..
-კაი შე ჩემა დალურჯებები რომ გაქვს მაშინ არ წუწუნებ ამდენს, ახლა დაინახე ნინა და ვეღარ ჩუმდებიი?
-შენ გაა.ვი ვაბშე.
-ანუ ნინ რა უნდა ტო?
-არაფერი, დააცადე ეს დღეები და შეგეჩვევათ ორივეს.
-გოგოო! -ისევ დაუბრიალა თვალები და სახლისკენ წავიდა.
-გისმენ საყვარელო?
-რა გჭირს გოგო შენ? ენა ხო არ შემაჩვიე ამ ბოლოდროს?
-შევიდეთ, წყალი გადაივლე და დაიძინე, გაგივლის ტკივილიც. -მხარზე აკოცა, შემდეგ კი ერთად შევიდნენ სახლში. -ჰამაკი ხვალ დაკიდე რა.
-დავკიდებ. -უკნიდან მოეხვია ნინას, სახე მის ყელში ჩარგო და მალევე გაითიშა.
_-_-_

ორი დღე სახლში ჯდომაში და სმაში გაატარეს. თათა ვერსად დადიოდა, ამიტომ რომ არ წყენოდა ყველა სახლში რჩებოდა.
-მე და ნინა მივდივართ.
-სად? -უცებ ახედა თათამ.
-ჩემს სახლში მიმყავს, ორ დღეში დავბრუნდებით.
-კარგი ხო.
-წავედით? -ჩანთით მდგომ ნინას შეხედა.
-ხო. -მალე დატოვეს სახლი, ფეხით გაუყვნენ გზას ტყისკენ თან გაუჩერებლად საუბრობდნენ.
-სიარულის დროს რომ ლაპარაკობ უფრო იღლები იცი ნინა?
-გავჩუმდე?
-ეგ…
-გამარჯობაათ. -სიტყვა გააწყვეტინა გვერდიდან მომავალმა ცინიკურმა ხმამ, მაშინვე დაეძაბა სხეული ჯაჭვლიანს, წარბ შეკრული შებრუნდა ხმის პატრონისკენ და ნინას სხეული ნახევრად გადაფარა.
-აქ რა გინდა?
-იგივე რაც შენ.. სვანეთის ჰაერით ვივსებ ფილტვებს. -ირონია გაურია ხმაში. -ეს ლამაზი ქალბატონი ვინ არის არ გამაცნობ?
-დაა.ხვიე აქედან ლაშა!
-ნინა… ნინა ჯაფარიძე. -ხელი გაუწოდა ზემოთ ხსენებულს. თავიდან დაიბნა, გაუკვირდა კიდეც ისეთი სიამაყით გამოუცხადა თავის სახელი და გვარი.
-მიხარია შენი გაცნობა. -მტევანზე ეამბორა, თან ინსტიქტურად თვალი ჯაჭვლიანისკენ გააპარა. სუნთქვა ასჩქარებოდა და მუშტ შეკრული ყავისფერებით ბურღავდა. -როგორც ვხედავ სანდროს ბოლოსდაბოლოს ვიღაც შეჰყვარებია. რომ არ ვიცოდე ამის მექალთანობის ამბავი ვიფიქრებდი რომ გეია.
-რა გინდა ლაშა? -მოთმინებას კარგავდა ჯაჭვლიანი.
-არაფერი, ცოტა წაგეჭორავეთ… ნახვამდის მშვენიერო ნინა. -თავი დაუკრა ჯაფარიძეს სანდროს გაურკვეველი მზერა სტყორცნა და გზა გააგრძელა.
-ვინ არის ეს სანდრო?
-არავინ… -გაღიზიანებულმა სვლას უმატა. აღარაფერი უკითხავს ნინას, უკან მიჰყვებოდა ჩაფიქრებულს, ბოლოს ერთ ხის სახლს წააწყდნენ, წინ პატარა აივნით იქვე დადგმული საქანელით. როგორც კი შიგნით შევიდნენ მაშინვე იგრძნო სასიამოვნო სიმყუდროვე, ზუსტად ორი საყვარელი ადამიანის შესაფერისი სახლი იყო, კომფორტულად მოწყობილი.
-სანდრო…
-რა იყოო?
-დაივიწყე ის კაცი და მთლიანად ჩემზე გადმოერთე. -მაიკა გაიხადა და მაშინვე მიიქცია ჯაჭვლიანის ყურადღება.
-ყველგან შენ ხარ. -თვალებ ანთებული დაიძრა ნინასკენ, უყოყმანოდ შემოისვა წელზე და კედელს ააკრა…
მთელი დღე ერთმანეთის ხვევნა კოცნაში გაატარეს, არ ახსოვს ამდენი სითბოს ერთად გამოჩენა სანდროსგან, თითქოს მარაგს იგროვებდა, განსხვავებულად იქცეოდა, საკუთარ თავს არ გავდა და თითქოს ცოტა შემაწუხებელიც იყო.
-რამდენი შვილი გინდა ნინა? -ბალახზე გაწოლილი ვარსკვლავებს აკვირდებოდა, იქ სულ სხვანაირად ჩანდა ვარსკვლავები, მთელი ცა გადაჭედილი იყო და იდეალურ სანახაობას ქმნიდა.
-არ ვიცი, არ დავფიქრებულვარ… შენ?
-რაც შეიძლება ბევრი, რამდენსაც გაქაჩავ. -მტევანზე აკოცა.
-სულ მინდოდა ბევრი დედმამიშვილი, დედაჩემის დეიდაშვილს ჰყავს ხუთი შვილი, მართალია სულ ყაყანია მაგრამ ერთმანეთთან ძალიან კარგად არიან, თან ყველა მხიარულია მთელ ოჯახში.
-ექვსი იყოს.
-ხუმრობ ხო? -თვალები გაუფართოვდა.
-მიყვარხარ ნინა. -ცოტა ხნის შემდეგ თქვა, ლურჯ თვალებში უყურებდა და შიგნით იკარგებოდა. -მთელი ჩემი დარჩენილი ცხოვრება მეყვარები პატარავ. -ლოყაზე მიეფერა და ნელა, სულ რამდენიმე წამით შეეხო საყვარელ ტუჩებს.
-რატომ მაქვს ისეთი შეგრძნება თითქოს რაღაც უნდა მოხდეს? -ცრემლი გადმოუგორდა თვალიდან.
-არაფერი მოხდება, ნინაა… რამდენჯერ გითხარი ნუ მანახებ ცრემლებსთქო.. მეკეტება ხომ იცი არა? -მთლიანი სახე დაუკოცნა. -პირველ ბავშვს რა დავარქვათ?
-კარგი რა სანდრო.
-რა გაცინებს? სერიოზულად გეკითხები.
-გაბრიელი.
-თუ გოგო იყო ელიზაბეტი, ლიზა.
-დანარჩენს მერე მოვუფიქროთ.
-მაბედნიერებ. -მომღიმარს ტუჩებზე დაეტაკა.
-შემცივდა, შევიდეთ რა.
-შევიდეთ. -უცებ აიტაცა ხელში და მოკისკისე ჯაფარიძე პირდაპირ საძინებელში შეიყვანა.
-ხომ მიეჩვიე გიოს და მარის? -ზევიდან გადააწვა, სახე სანდროს ყელში ჩარგო და წამსვე გაინაბა.
-ჩვენ გოგოს არ გავათხოვებ.
-სულ შენ შეგეკითხება რას ამბობ.
-ნერვები არ მომიშალო. -უკანალზე მოუჭირა ხელი.
-მარტო ჩემთან უნდა იყო ასეთი!
-სხვასთან ფაქტიურად ვერ ვიქნები.
-მიყვარხარ.
-უკუნითი უკუნისამდე.
-დღეს სრულიად განსხვავდები ჩვეულებრივი სანდროსგან.
-დავიძინოთ. -ისევ აკოცა, მერე კი თმებზე დაუწყო თამაში, იქამდე ეფერებოდა სანამ არ ჩაეძინა, თვითონ კი გვიანობამდე არ მიჰკარებია ძილი.

დილით კოცნამ გააღვიძა, ტუჩების შეხებამ, რომლებიც წელიდან ხერხემალს მიუყვებოდნენ, ინსიქტურად დაეხორკლა კანი და სწრაფად გადაბრუნდა ზურგზე.
-შენს გარეშე ვერ ვსუნთქავ. -ცხვირის წვერი გაუსვა ყელზე, ღრმად შეისუნთქა ნინას სურნელი და იქვე მიაკრო ტუჩები.
-ასე რომ აკეთებ ვდნები. -ჟრუანტელისგან დაბინდული თვალები შეანათა სანდროს. ისევ დაუკითხავად მიისაკუთრა ნინას სხეული, ისევ ეფერებოდა და კოცნიდა გაუჩერებლად…
-დამელოდე. -სწრაფად წამოხტა საწოლიდან, სამზარეულოში გავარდა, იქიდან კი ლანგარზე დადებული საჭმლით დაბრუნდა.
-დიდი ხანია გღვიძავს? -ლურჯები უბწყინავდა და ისე უყურებდა საცვლის ამარა მყოფ ჯაჭვლიანს.
-არც ისე. -ფეხებზე დაუდო ლანგარი, შემდეგ ლოგინზე წამოკოტრიალებული იდაყვით დაეყრდნო საწოლს და ნინას საჭმელში შეეწილა. -საღამოსკენ ჩვენებთან ჩავალ, საჭმელი ცოტა წამოგვიღია და ამოვიტან.
-მეც წამოვალ.
-ვნახოთ.
-დიდი სიამოვნებით ვიცხოვრებდი აქ შენთან ერთად.
-ეგ მერე, სიბერეში. -სიცილით აკოცა ცხვირზე. წავალ ბუხარს ავანთებ, მოღრუბლულია გარეთ და მაგრად ცივა.
-ჩაიც გააკეთე რა. -ლოყაზე აკოცა.
-როგორც მიბრძანებთ. -თვალის ჩაკვრით გავიდა საძინებლიდან. ნინაც მალე წამოდგა და კედელზე დაკიდებული სურათების თვალიერებას მოჰყვა პლედ შემოხვეული. ერთმა სურათმა განსაკუთრებით მიიქცია მისი ყურადღება, სანდროს გვერძე ბიჭი იდგა, ზუსტად ჯაჭვლიანის მსგავსი. ორივე რაღაცაზე გულიანად იცინოდნენ, ასეთი სანდრო თვითონაც არ ენახა. კიდევ იყო რამდენიმე სურათი, ერთზე სანდროს მხრებზე შემომჯდარი ბიჭი ხელებგაშლილი უყურებდა კამერას. გვერდითა ფოტოში მარიამი ჩაეყენებინათ შუაში. სანდრო პატარა დას დაჰყურებდა ზევიდან, მეორე კი მარიამთან ერთად კამერას უღიმოდა.
-ჩემი ტყუპი იყო. -აზრზე მოიყვანა სანდროს ხმამ, სწრაფად შებრუნდა გულზე ხელებდაკრეფილი ჯაჭვლიანისკენ რომელიც თვალ მოუშირებლად უყურებდა ძმას. -ანდრია სამი წუთით პატარა იყო ჩემზე, ტანითაც ჩემზე გამხდარი, ხასიათითაც და გარეგნულადაც ოდნავ განსხვავებული.
-რა დაემართა?
-მოკლეს.
-რაა? რატო?
-ლაშა გახსოვს?
-კი.
-მაგის ძმამ მოკლა ვიღაც გოგოს გამო, ანდრომ ლაშას ძმის შეყვარებული გა.ჟიმა, ორ კვირაში ის ტიპიც მოკლეს ციხეში ლაშას მტრებმა, ანუ მანდ ვაბშე არაფერ შუაში იყო ეგ ტიპი. ლაშა მე მაბრალებს, შენ მოკალიო და უკვე ხუთი წელია დამსდევს. რამოდენიმე თვის წინ გაკოტრდა ჩემი წყალობით. მაგიტომ წავედი შენგან, გამწარებული იყო და არ მინდოდა ენახე. ახლა რომ გნახა ვერ ვისვენებ, ვიცი არ გაჩერდება და რაღაც ისეთს მოიმოქმედებს რაც მაიძულებს მოვკლა.
-სისულელეს ნუ ამბობ, თქვენ ხდით მაგ კაცს ტირანად, ჩვეულებრივი ადამიანია.
-რაც არ იცი იმას ნუ ლაპარაკობ პატარავ.
-სურათები გაქვს? დამათვალიერებინე.
-მაქვს, მიდი ბუხართან, ჩაიც იქ დევს და მოვალ ახლავე.
-კარგი. -მოსმენილით გულდამძიმებული გავიდა საძინებლიდან. მალე დაბრუნდა ჯაჭვლიანი ალბომით ხელში, სავარძელზე ნახევრად დაჯდა ნინაც ფეხებს შორის დაისვა და ალბომი ფეხებზე დაუდო. უყვებოდა ყველა იმ წუთს რაც მის მეხსიერებას ახსოვდა ფოტოებიდან, ნინაც ძლივს ითქვავდა სულს სიცილისგან.
-ეს ბოლო დღეს გადაღებულია, უცნაურად იქცეოდა, თითქოს იცოდა რომ მისი ბოლო დღე იყო. მთელი დღე სახლში იჯდა, ყველას ეხუტებოდა, მამაჩემს რომ ჩაეხუტა მაშინვე მოვწვი რომ რაღაც რიგზე ვერ იყო, ვგრძნობდი მოახლოვებულ საფრთხეს რომელიც ვერაფრით ავარიდე ჩემს ძმას. სოფის და მარიამს იმდენი აცინა ცრემლები სცვიოდათ. ტყუილია რომ ამბობენ დრო ყველაფერს კურნავსო, დრო უბრალოდ გაჩვევს იმ ადამიანის გარეშე ყოფნას რომლის გარეშე ცხოვრება არ წარმოგედგინა. ხუთი წელია არ მინახავს, ახლა უფრო მტკივა და მენატრება ვიდრე პირველ წლებში.
-პირველ წლებში ვერ აანალიზებდი რომ ვეღარასდროს ნახავდი, აღარ იქნებოდა შენს გვერდით და ვეღარ გაიგებდი მის ხმას, ახლა უკვე გაანალიზებული გაქვს და ეგ გტკივა, თავიდან ბოლომდე მაინც ვერ იჯერებდი, თითქოს სადღაც იყო წასული და დაბრუნდებოდა. ახლა კი ამდენი წლის შემდეგ ეჩვევი, ბოლომდე ხვდები რომ აღარ დაბრუნდება და უარესად გენატრება.
-დედაშენზე ამბობ? -ყბის ძვალზე აკოცა.
-ყველაფერს მივცემდი ახლა ისევ ცოცხალი რომ იყოს. მაგრამ ყველაფერს აქვს თავისი მიზეზი, დედა რომ ცოცხალი იყოს ლიზა არ მეყოლებოდა.
-ჰო ალბათ.
-ვწუხვარ შენი ძმის გამო, ისეთი თავისებური ჩანს სურათებში დიდი სიამოვნებით გავიცნობდი.
-ჰოო.
-ყოველთვის მინდოდა ტყუპი მყოლოდა… მახსოვს ერთხელ დედაჩემს ვკითხე ტყუპი ხომ არ მყოლია და მოიპარესთქო.
-მერე რაო? -ჩაიცინა, თან ყელში აკოცა.
-არაო. -ტუჩი გადმოაბრუნა. იმ დროს ისეთი საყვარელი იყო მთლიანი სახის ჩაკოცვნა მოუნდა ჯაჭვლიანს. დაუკოცნა კიდეც. -გაჩერდიი… მეღუტუნება… -კისკისებდა და სანდროც გადაყავდა ჭკუიდან.
-ჯანდაბა პატარავ… მაგიჟებ. -პლედი მოაშორა და ზევიდან დააკვირდა. მუცელზე აკოცა, მერე კი ზევით აუყვა.
-საათში ორჯერ სანდრო? -სიცილით შეუცურა თითები თმაში.
-შენი ბრალია, უნდა ჩაგეცვა. -განსხვავებულად ნაზი იყო, ხმაც კი მოულბა, ნაზად ეფერებოდა, თითის ბალიშებით შეიგრძნობდა ყველა უჯრედს. როგორც ყოველთვის ახლაც ცეცხლს უკიდებდა ნინას, გონებას უთიშავდა თავისი შეხებით. -შენზე კარგი არაფერია ჩემს ცხვორებაში ნინა. -სულს უხუთავდა სანდროს ხმა, მისი დაძახებული “ნინა” სულ სხვანაირად ეჩვენებოდა…

-მალე მოდი რა. -გასვლის წინ მოეხვია.
-კაი რა გჭირს, მაქსიმუმ ერთი საათი, მეტი არ მჭირდება. -რამოდენიმე წამით მიაკრო ტუჩები ნინას ბაგეებს შემდეგ კი ეზოს კარისკენ დაიძრა.
-სანდრო!
-ნინა?
-მიყვარხარ! -როგორც კი თქვა მაშინვე მიკეტა სახლის კარი.


უკვე საღამო იყო, ორსულ თათას ყველაფერი შეეჭამა რაც კი ჰქონდათ და ბაჩისთან ერთად პროდუქტის საყიდლად წავიდა. უკვე სახლში ბრუნდებოდნენ ბაჩიმ რომ ვეღარ გაუძლო და მეგობრის წინ ყველაფერი თქვა რაც უნდოდა.
-მგონი ჩემი ბიჭები გიგანტები გამოვლენ.
-კაი შე ჩემა რა გჭირს, ორ ბავშვს გიჩენს ერთად და მაგის წუწუნი ვეღარ უნდა აიტანო?
-ზოგჯერ ისეთ რაღაცას მეუბნება მინდა მივახრჩო, განსაკუთრებით ღალატში რომ მდებს ბრალს მაშინ.
-არ გიღალატია? -წარბაწეულმა გადახედა ავალიანს.
-არა ტო, რაც ცოლად მოვიყვანე იმის მერე არავისთან ვყოფილვარ, არ მევასება ცხრასთან ერთად ყოფნა ხო იცი არა? სახლში თათა მყავს და სხვასთან რა მინდა.
-ეგ არის მიზეზი? თუ სხვაზე აღარ გი.გება?
-აუ შენი ღადაობაღა მაკლდა რა.
-კაი ტო რა იყო, ბაზარი არაა მართალი ხარ, მაგრამ… არ შეგიყვარდა?
-შენი აზრით ვიღაც ქალს რომელიც ჩემს შვილებს ატარებს მუცლით ამდენ წუწუნს მოვუთმენდი? რო არ მიყვარდეს იქნებოდა პროსტა ჩემი ცოლი, არც სექსი მექნებიდა, არც სურვილებს შევუსრულებდი და არცერთ მის პრიკაზს მივაქცევდი ყურადღებას.
-თვითონ ისეთი ტიპია შანსი არ იყო არ შეგყვარებოდა. -ტელეფონს უყურებდა, უკვე მესამე აუღებელი ზარი ჰქონდა განხორციელებული ნინასთან, ის კი არ პასუხობდა.
-რა ხდება?
-არ მპასუხობს. -ისევ გადარეკა, მაგრამ ამჯერადაც არ უპასუხა ჯაფარიძემ. გული ცუდს უგრძნობდა.
-გიოს დაურეკე, იქნებ სახლში დაბრუნდა და ტელეფონი იქ დარჩა.
-კარგი. -სწრაფად მოძებნა ნომერი და მაშინვე გადარეკა. არც გიო პასუხობდა, მერე შენიშნა ცაში ამავალი შავი კვამლი და სისხლი გაეყინა, ტვინმა მოქმედება შეწყვიტა. ვერ გაიაზრა ისე გაჩნდა ცეცხლ აკიდებული სახლის წინ. -ნინაა! -ბოლო ხმაზე იღრიალა, არავინ შეუმჩნევია ინსტიქტურად მირბოდა სახლისკენ, გონზე კი ვიღაცის მკლავების მოხვევამ გამოიყვანა.
-სანდრო გაჩერდი!
-გამიშვი! -ყვიროდა, თან გიორგის მკლავებში მომწყვდეული ფართხალებდა. -ნინა! ნინაა შიგნით! გამიშვი თორემ ჩემი ხელით მოგკლავ! -როგორც შეეძლო ისე ურტყავდა წერეთელს, იქვე ჩაკეცილ მარიამსაც მოჰკრა თვალი. -ხელი გამიშვი ბიჭო! -ცრემლები სდიოდა თვალებიდან. ვეღარ გადაიტანდა, კიდევ ერთი საყვარელი ადამიანის დაკარგვას ვერ გადაიტანდა, მითუმეტეს ნინას დაკარგვას.
-ბაჩი მომეხმარე!
-გამიშვით! ნინა უნდა გამოვიყვანო! ჩემი პატარა! ჯანდაბა! -უცებ დაიღრიალა, ბოლოს რომ ვეღარაფერი მოიმოქმედა გიორგის ცხვირში ჩაარტყა თავი და მაშინვე სახლისკენ გავარდა. მარიამის განწირული კივილი ესმოდა, რომელიც ძმის სახელს ყვიროდა, უკვე მეორედ იყო ამ სიტუაციაში, მეორედ უწევდა ძმის დაკარგვისგან გამოწვეული შიშის ატანა, მაგრამ არავინ ადარდებდა ნინას გარდა. ფეხით შეამტვრია კარი, ცხვირზე ქურთუკი აიფარა და მისაღებისკენ დაიძრა. -ნინაა! სად ხარ პატარავ! -ერთი ნაბიჯის გადადგმა მოასწრო და მაშინვე ჭერი ჩამოინგრა. არც უფიქრია ისე გადაახტა ცეცხს, ისე როგორც ადრე, ბავშვობაში, როცა “ჭიაკოკონობის” დროს ცეცხლს ახტებოდნენ ის და ანდრო. საძინებელში დაინახა საწოლზე ტანსაცმლით მიწოლილი. -ნინა, ხმა გამეცი პატარავ. -ლოყაზე მიუტყაპუნა, შემდეგ ხელში აიტაცა და უკან დასაბრუნებლად კარისკენ დაიძრა. ირგვლივ ყველაფერი იწვოდა, კარისკენ მიმავალი გზაც გადაკეტილიყო, კვამლში ძლივს დაინახა იქვე მიგდებული პლედი, რომელიც დილით ნინას მოეხვია და შიშველ სხეულს იფარავდა. ძლივ ძლივობით გადააფარა ცეცხლს სქელი პლედი და სწრაფად გავარდა გარეთ, მისი გასვლა და სახურავის ჩავარდნა ერთი იყო, მას კი მარიამის კივილი მოჰყვა. უცებ დააწვინა ბალახზე და ხელოვნური სუნთქვის ჩატარება დაიწყო. -მიდი პატარავ, გაახილე თვალები… -ისევ განაგრძობდა ჩაბერვას. მოიყვანა კიდეც გონს. სულ ოდნავ დააშორა თვალები და მაშინვე გაკრთა სხივები სანდროს თვალებში. -ჯანდაბა ნინა… როგორ შემაშინე პატარავ. -ცრემლები მოსდიოდა, ვერც გრძნობდა, პირველად ტიროდა ბოლო ხუთი წლის მანძილზე, ისე ეშინოდა ხელები უკანკალებდა. -მიყვარხარ პატარავ… სიგიჟემდე მიყვარხარ. -ათრთოლებული ტუჩები შეახო ნინას ტუჩებს.
-გამატარეთ! ექთანი ვარ! -უცებ გაარღვია ხალხის ბრბო, შემდეგ ბალახზე გაწოლილ ნინასთან ჩაიმუხლა. -სავადმყოფოში გადავიყვანოთ, მანქანა გყავთ?
-კი.. ჰო რა თქმაუნდა. -დაბნეულმა ხელში აიყვანა ბაჩიმ. -იმას მიხედე.
-კარგად ვარ. -ხველებით დაიხია უკან.
-თქვენც წამობრძანდით.
-მოვდივარ. -ნაბიჯი არ ჰქონდა გადადგმული უცებ კისერზე ხელების მოხვევა რომ იგრძნო.
-ღმერთო როგორ შემაშინე… ვეღარ გავუძლებდი, მე… შენ რომ რამე მოგსვლოდა… შენც რომ დამეკარგე… -სლუკუნებდა, თან ძლიერად ხვევდა ხელებს ძმას.
-შჩჩ დაწყნარდი პატარავ, ყველფერი კარგად იქნება. -შუბლზე აკოცა, შემდეგ კი უკანა სავარძელზე მოთავსდა, ნინას თავი კალთაში ჩაიდო, ცალი ხელით თმაზე ეფერებოდა, მეორეთი კი ნინას თითებში აეხლართა თითები და მტევანზე კოცნიდა. -ყველაფერი კარგად იქნება პატრავ, ცოტაც გაუძელი. -ჩუმათ ჩურჩულებდა. ისე სწრაფად ატარებდა ბაჩი მანქანას საავადმყოფოში სულ რამდენიმე წუთში მივიდნენ. მერე აწკრიალდა ბაჩის მობილურიც
-ჰო თათ?
-რა ხმა გაქვს? სად ხარ? რა ხდება?
-არაფერი დაწყნარდი.
-ბაჩი გული ცუდს მიგრძნობს, სახლში არავინაა და მე… მე მეშინია… რა ხდება მითხარი გთხოვ.
-ყველაფერი კარგად არის, არ ინერვიულო კარგი? ბავშვებზე იფიქრე, ხომ იცი რომ ნერვიულობ ისინიც ნერვიულობენ.
-ვიცი…
-ნუ ანერვიულებ ბავშვებს, არაფერი არ ხდება ისეთი, ხომ გჯერა ჩემი?
-მჯერა.
-ჰოდა ვსიო, გეძინა შენ?
-ჰო ცუდი სიზმარი ვნახე და გამეღვიძა, ნინას ვურეკავდი და არ მპასუხობს, არ იცი სად არის?
-მე… -სკამზე ჩამომჯდარ სანდროს გახედა, მუხლებს იდაყვებით დაყრდნობოდა და სახე ხელებში ჩაერგო. -არ ვიცი პატარავ, წეღან წავიდა სანდრო, ალბათ ერთად არიან და ვერ გპასუხობს.
-კარგი.
-დავურეკავ გიოს და ვეტყვი რომ მოვიდეს, ალბათ სადმე გავიდნენ მარტოები.
-მაინც ვერ ვმშვიდდები.
-თათა გთხოვ… მოიცადე და მეც მოვალ მალე.
-კარგი.
-მიყვარხარ. -გაუაზრებლდ დასცდა სიტყვა და მაშინვე გაუთიშა, ორ წამში გაიაზრა რაც თქვა და ტელეფონს დახედა. -ჯანდაბა. -თავზე ნერვიულად გადაისვა ხელი, შემდეგ კი სანდროს მიუჯდა გვერდზე. -კარგად იქნება… გონზე ხომ მოვიდა. -ზურგზე მიარტყა ხელი.
-ერთი წუთი… ერთი წუთით რომ დამეგვიანა…
-ერთი წამით გამოსვლა რომ დაგეგვიანა ორივე დაიღუპებოდით.
-ნინას გარეშე მაინც ვერ ვიცხოვრებდი.
-გაგსინჯეს შენ?
-ჰო და არაფერი მჭირს.
-როგორ არის? -უცებ გაჩნდა იქვე წერეთელი.
-ცოტახანში გამოვა ექიმი თუ ვინც არის და გვეტყვის.
-ბაჩი… -უცებ შეხედა მეგობარს.
-რამე გინდა?
-თათასთან წადი, მარტო ცოდოა. ესენი რომ მივიდნენ ეგრევე მოწვავს ყველაფერს ისეთი სახეები აქვთ.
-კარგი მაშინ, გამაგებინეთ ექიმი რას გეტყვით.
-დაგირეკავ. -მხარზე მიარტყა ხელი და პატარა დერეფანში მიმავალს თვალი გააყოლა.
-რას ფიქრობ. -გვერძე მიუჯდა გიო.
-შენი აზრით?
-საიდან გაიგებდა?
-გუშინ შეგვხვდა, ეგეთი დედამოტ.ნული თუ იყო არ მეგონა. საბოლოოდ რასაც ვეჭვობდი და რაც არ მინდოდა ის მოხდა.
-იმედია…
-უნდა წავიდე, სხვა გზა არაა, თუ რამე არ მოვიმოქმედე არ გაჩერდება ეგ .ლე…
-ისევ უნდა დატოვო? და რა აზრი ექნება მისთვის გადარჩენას? შენი აზრით იმის მერე რომ გაიგებს მიატოვე და წახვედი ცხოვრება მოუნდება?
-მიხვდება, გამიგებს, ნინა ჭკვიანია.
-თავს იიმედებ?
-რა გინდა რომ ვქნა? -უცებ წამოიყვირა და მარიამიც ადგილზე შეხტა. -ვუყურო როგორ მოკლავს ვიღაც ჩემს ქალს? ან მე?
-ნინა ჯაფარიძის ახლობლები ხართ?
-დიახ.
-დამწვრობა არ აღენიშნება, სუსტად არის, მაგრამ მალე გამოჯამრთელდება და დაუბრუნდება ჩვეულ რეჟიმს, ასე რომ საშიში არაფერია.
-მადლობა. -ხელი ჩამოართვა სანდრომ და ისევ სკამზე ჩამოჯდა.
_-_-_

ისევ უკვალოდ გაქრა, მხოლოდ წერილი დატოვა ნინას საწოლზე, წარწერით “არ დამივიწყო” და წავიდა. წავიდა და თან გაიყოლა ნინას გული.
ისევ ძველებურად გააგრძელეს ყველამ ცხოვრება, კვირები ერთმანეთს ენაცვლებოდა, თვეები ერთმანეთს. რუტინულად აგრძელებდნენ ცხოვრებას. ნინა აღარ ლაპრაკობდა სანდროზე, აღარ ელოდა მის გამოჩენას, უბრალოდ შეეგუა იმ აზრს რომ დიდი ხნის მანძილზე არ დაბრუნდებოდა.
ზუსტად მაშინ გამოჩნდა ჯაჭვლიანიც, როცა თითქმის დავიწყებული ყავდა. დაახლოვებით ორი წელი იყო გასული, სრულიად შეცვლილი, უფრო კაცური და გასიმპატიურებული. სავადმყოფოში საოპერაციო მაგიდაზე იწვა სისხლში ამოსვრილი, ნინა კი გაშტერებული უყურებდა საყვარელ კაცს, წამით ისიც კი იფიქრა მეშლება ის არ არის მელანდებაო, მერე ყველა გრძნობა ერთად შემოაწვა, იქვე ატირდა, არავინ აინტერესებდა, არც მათი აზრი იყო მნიშვნელოვანი, იმხელა ტკივილი იგრძნო გულის არეში, თითქოს ისარი გაუყარეს, ხელი მაგრად მიიჭირა და ღრმად სუნთქვას მოჰყვა. ნახევრად მკვდარს უყურებდა და თვითონაც კვდებოდა, ყველა მასთან გატარებული წუთი უტივტივდებოდა გონებაში, ყველა შეგრძნება მისი შეხებისას.
-რა ხდება ნინა? -მთავარი ექიმი გაოგნებული უყურებდა თავის რეზიდენტს. -ვინმემ გაიყვანეთ აქედან!
-არა გთხოვ! აქ ვიქნები რა, მოვკვდები რამე რომ დაემართოს!
-ნინა გადი! მაცდენ, კარგად იქნება გპირდები.
-ღმერთო მოვკვდები, მის გარეშე მოვკვდები. -მუცელზე იჭერდა ხელებს, ფეხზე ვეღარ იდგა, ტიროდა და მისი შემყურე ყველა მძიმდებოდა.
-ნინა წამოდი. -მკლავზე მოკიდა ხელი და გარეთ გაიყვანა. -დაწყნარდი რა, ნინ, მოდი აზრზე.
-არ შემიძლია მარ… -მოსაცდელში გასული ნაცნობ სახეებს შეეჩეხა, ნინას დანახვაზე ყველას თვალები გაუფართოვდა. ტკივილს გრძნობდა, ცრემლები აწვებოდა და მთლიან თავს ატკიებდა. -მარ შედი გთხოვ, ყველაფერი გააკეთებინე მარინას სანდროს გადასარჩენად.
-შენს გამო ისედაც ყველაფერს იზავს ხომ იცი.
-ნინ… -ბაჩის ხმაზე თავი ასწია, თვალებში უყურებდა და თავს ვერ იკავებდა. მკლავები რომ მოხვია ბაჩიმ, მაშინვე გაუძალიანდა ჯაფარიძე.
-გამიშვი! მომშორდი! ვერ გიტანთ ვერცერთს! -მუშტებს უშენდა, ბოლოს გაჩერდა და თავი მკერდზე მიადო. -რატომ არ მითხარი? ამდენი ხანი თვალებში მიყურებდი და დუმდი! იქ არ უნდა მენახა… მოვკვდები ბაჩი, რამე რომ დაემართოს შევიშლები… ორი წელია არ მინახავს, არ შევხებივარ და იქ… იქ რომ დავინახე ლამის მოვკვდი.
-შჩჩ დაწყნარდი ნინ, გამოკეთდება, რამდენჯერ დაუჭრიათ ტო, არ გახსოვს შენ რომ მიიყვანე სახლში?
-ჩემს გამო წავიდა, ეგონა კარგად ვიქნებოდი მის გარეშე, მაგრამ საშინლდ ვარ. მის გარეშე არაფერი ვარ და კიდევ ერთხელ რომ მიმატოვოს სამუდამოდ დამკარგავს.
-მოდი ჩამეხუტე. -გიო მიადგა და უცებ მოიმწყვდია მკლავებში. -მომენატრე შე გიჟო ქალო. ბოლოს მგონი ორი თვის წინ გნახე.
-მეც ძალიან. -ლოყაზე აკოცა, მერე კი დაწყნარდა, თავი ხელში აიყვანა და საოპერაციოში დაბრუნდა.
-გადი ნინა!
-ჩემი ოპერაციაა! კარგად ვარ, შემიძლია ყველაფერი გავაკეთო.
-დარწმუნებული ხარ?
-ჩვეულებრივი პაციენტია, უბრალოდ დიდი ხანი არ მყავდა ნანახი და პირდაპირ აქ რომ დავინახე ვერ გავძელი.
-ტყვიამ ღვიძლი დააზიანა, მაგრამ საშიში არაფერია, რამდენი პაციენტი გვყოლია მსგავსი შემთხვევით? -მაქსიმალურად ცდილობდა ჯაფარიძის დამშვიდებას, თან თავის საქმეს განაგრძობდა. -შენი შემოსვლის მერე გულიც დაუწყნარდა. -თვალი ჩაუკრა მარინამ და ნინას ღიმილზე თვითონაც გაეღიმა. -გიყვარს?
-სასწაულად.
-მიგატოვა?
-გონია რომ უფრო დაცულად ვიქნები თუ ჩემს გვერდით არ იქნება.
-ოხ ეს კაცები, ვერასდროს ვერაფერს ხვდებიან. -თავი გააქნია სიცილით. ბოლოს ნაკერი დაადო და ნინას ახედა. -შენს კაცს შენ მიხედავ.
-მადლობა.
-ყოველთვის ვაღმერთებდი სიყვარულს, მართალია მე არ მეღირსა მაგრამ შენს ისტორიას დიდი სიამოვნებით მოვისმენდი.
-როცა პაციენტი არ გვეყოლება. -გაუცინა, კიდევ ერთხელ დააკვირდა სანდროს და საოპერაციოდან მარინასთან ერთად გავიდა. მაშინვე ბაჩის შეაფრინდა და მთელი სახე დაუკოცნა. რომ გაიგეს ყველაფერი კარგად იყო ყველამ ამოისუნთქა.

დილით სანდროს პალატაში იყვნენ. თვალი რომ გაახილა ვაჟბატონმა მაშინვე დამანჭა სახე, ყველაფერი სტკიოდა და არც ვინმეს ნახვის სურვილი ჰქონდა. მაკა დაინახა მის გვერძე მჯდომი, ხელზე კოცნიდა ბედნიერი სახით, ფეხებთან მჯდომი გიოს და მარიამის სილუეტიც გაარჩია, სკამზე ბაჩი იჯდა თვალებჩაწითლებული, გვერდს კი თათა უმშვენებდა. მხოლოდ ის არ იყო ვისი დანახვაც ყველაზე მეტად სურდა. ისევ დახუჭა თვალები და გიოს დარტყმაზე უცებ ჭყიტა.
-მტკივა შე ჩემა.
-ფეხი? აფერისტო.
-როგორ მანერვიულე დე.
-კაი რა მაკა, არ იცი რა მაგარი შვილი გყავს? ვინ მომკლავს მე?
-მოკეტე!
-გაუღვიძია სიძეს. -გაღიმებული შეიჭრა კაბინეტში მარინა. -თქვენი მკურნალი ექიმი გახლავართ ბატონო ალექსანდრე, ცოტახანში შემოვლენ და გამაყუჩებელს გაგიკეთებენ. საშიში არაფერია, მალე გამოკეთდებით და ისევ შეძლებთ ჩვეული ცხოვრების რიტმს დაუბრუნდეთ. გამოჯამრთელებას გისურვებ ძვირფასო. თქვენ კი გთხოვთ დიდხანს ნუ გაჩერდებით, პაციენტს დასვენება სჭირდება. -გაიღიმა და პალატა დატოვა.
-ეს ქალი მომწონს. -თვალი გააყოლა გიომ და მაშინვე მიიღო ცოლისგან დარტყმა. -კარგი ექიმია პატარავ, რაიყო. -სიცილით აკოცა ლოყაზე.
-ვერ გიტან, მაგრამ მაინც მენატრებოდი. -ლოყაზე აკოცა თათამ. -ბავშვები ისევ მოუნათლავები მყვანან შენს მოლოდინში რომ იცოდე.
-როგორც კი გამოვჯამრთელდები მაშინვე მოვნათლავ თათ. დაა… მეც მომენატრე. -მტევანზე აკოცა.
-კიდევ ერთხელ განმეორდება მსგავსი რამ და ცხოვრებაში ხმას აღარ გაგცემ! -ჯერ ლოყაზე აკოცა, მერე შუბლზე და შემდეგ მეორე ლოყაზე.
-რამხელა გაზრდილხარ მარიამ…
-ჩემს ქორწილშიც არ იყავი!
-ბავშვი რომ გაჩნდება აქ ვიქნები… -გამშრალი ტუჩები ენით დაისველა და როგორც შეძლო ისე გაიღიმა. -განერვიულეთ? -ძლივს შეახო მუცელზე ხელი და მაშინვე იგრძნო ფეხის დარტყმა. -ამას უყურეთ… გამარჯობა პატარავ.
-მეორედ კიდევ ანერვიულებ დედაჩემს და გცეემო. -ცრემლი შეიმშრალა სიცილით.
-ჰოო?
-ჰო. -ისევ აკოცა შუბლზე, მერე მოშორდა.
-ადექით გავიდეთ, დავასვენოთ, მერე მაინც არ მოვასვენებთ. -ფეხზე წამოდგა ბაჩი, თათაც წამოაყენა და გასასვლელისკენ წავიდა. -შენ მერე დაგელაპარაკები. -თვალი ჩაუკრა ძმაკაცს. ყველა რომ გავიდა ისევ მინაბა თვალები, თავის სტკიოდა და მოუთმენლდ ელოდა როდის გამოჩნდებოდა ექთანი თუ ვინც იყო, გამაყუჩებელის გასაკეთებლად. ცოტახანში შევიდა ნინა, უცებ გავრცელდა მისი სურნელი პალატაში და სანდრომაც თვალები ჭყიტა. ზედაც არ უყურებდა ჯაჭვლიანს, გამაყუჩებელი გაუკეთა და მაშინვე მოშორდა.
-ნინა! -ხმა ჩაუწყდა, თვალები აემღვრა და სურვილისგან ტუჩები აუთრთოლდა. უყურებდა საყვარელ ქალს, მის სხეულს რომელსაც თეთრი ხალათი ამშვენებდა და სუნთქვა ეკვროდა. ხელები ეწვოდა ისე უნდოდა შეხებოდა, მთლიანი სახე დაეკოცნა და ისევ შეეგრძნო მისი სხეული. -პატარავ…
-უნამუსო, უგული, იდიოტი კაცი ხარ, საერთოდ არ გიყვარვარ, აქ იყავი და არც მნახე, ორი წელი! ორი წელი იცი როგორ ვიყავი შენს გარეშე? ძლივს ვსუნთქავდი. ახლა ისე მაღიზიანებს შენი ყურება ვნანობ იმ სკალპერით რატომ არ აგჩეხე! -ჟრუანტელმა დაუარა მისი ხმის გაგებისას.
-ნინა მოდი.
-არა! ვერ გიტან, დაგივიწყე მორჩა, არ ხარ ღირსი ჩემი სიყვარულის, არც იმის რომ გელოდო.
-ნინა გთხოვ. -პირი გაუშრა, ტუჩები ენით დაისველა და ხელი გაუწოდა.
-ახლა რომ მოვიდე… რომ შეგეხო, ისევ რომ გიგრძნო და მერე ისევ წახვიდე… ყველა შანსს დაკარგავ. -ცრემლები შეიმშრალა და თვალი გაუსწორა ჯაჭვლიანს. -ხომ იცი ისე იქნება როგორც ვიტყვი. ყველა გზა მოჭრილი გექნება თუ ჩემი შეხების შემდეგ ისევ წახვალ.
-მოდი ჩემთან პატარავ. -შეძლებისდაგვარად გაიღიმა, უყურებდა და ენატრებოდა, ყველაფერზე თანახმა იყო ოღონდ მისი რბილი ტუჩების შეხება ეგრძნო. წვრილი თითების, ვერასდროს რომ ვერ აჩერებდა. ისევ დაისველა გამშრალი ტუჩები და ნინას წვრილ თითებს დააკვირდა თითქმის რომ ეხებოდა ხელზე. ხელისგულზე იგრძნო შეხება და მაშინვე ჟრუანტელმა დაუარა ტანში. იმხელა მუხტი იგრძნო თვალები მინაბა. მკლავზე გადაინაცვლეს ნინას თითებმა, ახლოს მივიდა და მაშინვე მოხვია ხელი წელზე. ნინას სველი ტუჩების შეხება რომ იგრძნო ბაგეებზე თვითონაც გადმოსცვივდა თითო წვეთი. როგორ მონატრებია ეს შეგრძნება, როგორ მონატრებია ნინას შეხება და მისგან წამოსული მუხტების შეგრძნება. -ჩემო პატარა… როგორ მომენატრე… როგორ მინდა ახლა მაგრად მოგეხვიო… -ზედ ნინას ტუჩებზე ჩურჩულებდა, ნაწყვეტ ნაწყვეტ კოცნიდა და ყველა ტკივილი უამდებოდა.
-ღმერთო როგორ მენატრები… -ისევ ამოიტირა და სახე მის ყელში ჩარგო.
-ყველაფერი მორჩა, დამთავრდა. შვილებზე ფიქრის დროა.
-ვერ გიტან.
-უღმერთოდ მიყვარხარ. -ისევ შეეხო საყვარელ ტუჩებს. -მაპატიე ყველაფერი… ყველა გათენებული ღამე მაპატიე.
-მიყვარხარ, უსაზღვროდ მიყვარხარ.
-ნინა აქ… -ქერა ბიჭი შევიდა პალატაში და ნინაც უცებ გასწორდა. -აქ ყოფილხარ.
-ჰო… გამაყუჩებელი გავუკეთე.
-საჭმელად გავდივარ, არ წამოხვალ?
-კი კი… დამელოდე ახლავე მოვალ.
-კარგი. -თვალი შეავლო სანდროს და პალატა დატოვა.
-ეს ვინაა?
-გაგა, ჩემთან ერთად გადის რეზიდენტურას.
-არ წახვიდე!
-უკვე ეჭვიანობა დაიწყე?
-მაგაზე მერე ვილაპარაკებთ, საერთოდ ყველაფერზე, განვლილ ორ წელზე!
-ჰო ვილაპარაკებთ… მალე დავბრუნდები. -შუბლზე აკოცა და პალატიდან გავიდა. სამ საათში ისევ ამოყო თავი ჯაჟვლიანის პალტაში, თვალები დახუჭული ჰქონდა, ეღვიძა, მაგრამ ყავისფერების გამოჩენას არ ჩქარობდა, აინტერესებდა რას მოიმოქმედებდა. მალევე იგრძნო სახეზე ნინას თითები, შემდეგ მარჯვენა ხელზე თბილი ტუჩების შეხება.
-ნინა…
-გაგაღვიძე?
-სახლში არ მიდიხარ?
-მორიგე ვარ დღეს. -მოზრდილ თმებში შეუცურა თითები. -რა მოხდა არ მტყვი?
-არა. -მტვანზე აკოცა. -რომელი საათია?
-ორი ხდება.
-როდის გამწერენ?
-ერთ კვირაში. -ფრთხილად ეფერებოდა თავზე, თან თვალებში უყურება. -უამრავი დალურჯება გაქვს, პლიუს ცეცხლ სასროლი იარაღით მიყენებული ჭრილობა და ნაკერები.
-ისევ განერვიულე… მოდი დაწექი ჩემთან.
-ლაშამ გააკეთა ეს ყველაფერი? -ფრთხილად მიუწვა გვერდზე, ყელში აკოცა, შემდეგ კი თავი მკერდზე დაადო.
-ჰო, მაგრამ ჩემზე უარესი დაემართა, ახლა პალატის ნაცვლად მორგში წევს.
-რაა? -უცებ წამოსწია თავი, სანდროს მშვიდი სახის დანახვისას თვითონაც მოედო მთელ ტანში შეუცნობელი სიმშვიდე.
-პოლიციელმა პირდაპირ თავში ესროლა.
-ანუ ყველაფერი დამთავრდა?
-ყველაფერი დამთავრდა. -თავზე აკოცა, თან მისი სურნელი შეიგრძნო, თითქოს ყველაფერი გაქრა, თითქოს ყველა ტკივილი და დაღლილობა გააქრო.
-ახლა რა იქნება.
-როგორც კი ფეხზე ავდგები ცოლად მოგიყვან, მერე ბავშვს ჩავსახავ, დიდი ალბათობით ტყუპებს, თუ ტყუპები არ იქნებიან, იქამდე გაგაჩენინებ ბავშვებს სანამ ტყუპებს არ გამიჩენ.
-იქნებ არ მინდა შენი ცოლობა.
-უკვე დიდი ხანია ჩემი ცოლი ხარ, არაოფიციალური, ახლა ოფიციალური გახდები.
-ჩემი ძმა გაგიჟდება რომ გაიგოს.
-მაგაზე ნუ ფიქრობ.
-უნდა წავიდე, გამოძახება მაქვს. დაიძინე შენ.
-კარგი. -კიდევ ერთხელ დაეპატრონა საყვარელ ტუჩებს, შემდეგ კი გაუშვა.

ერთი კვირა საშინდალ გაიწელა ჯაჭვლიანისთვის, მართალია ყველა იქ ჰყავდა, ელაპარაკებოდნენ, ართობდნენ, მაგრამ მაინც ვერ ისვენებდა. ნინა ხშირად ნახულობდა, ზოგჯერ სულ ორი წუთით შეირბენდა პალატაში, აკოცებდა და გარბოდა. ბოლო დღეს ლოგინზე იჯდა და ექიმის დარიგებებს უსმენდა სხვებთან ერთად.
-არ გინდა კიდევ რომ დარჩე? ხშირად მაინც გნახულობ. -წასვლის წინ მოხვევისას ჩასჩურჩულა ჩუმათ.
-რომ დაამთავრებ მერე ხომ მოხვალ. -ყელში აკოცა, შემდეგ შუბლზე და ფრთხილად მოშორდა.
-გამოჯამრთელებას გისურვებთ. -თბილად გაუღიმა მარინამ და იქაურობა დატოვა.
-ნინ შენი დახმარება მჭირდება. -პალატაში შეიჭყიტა გაგა და ყველამ მას გახედა.
-მოვალ ახლავე.
-ეს გაგა შენს გარეშე ვერაფერს აკეთებს? -წარბ შეკრულმა შეხედა საყვარელ ქალს.
-ვერა. -ტუჩებზე მოწყვეტით აკოცა, მერე მოფხუკუნე გიორგის გახედა. -მომაშორეთ თქვენი ძმაკაცი.
-არის მოვაშორო. -სანდროსკენ დაიძრა მაგრამ უცებ შეუბღვირა წერეთელს.
-ჩემით წავალ. -ნელა დაიძრა კარისკენ, ჭრილობაზე ჰქონდა ხელი მიდებული და ფრთხილად დადიოდა დერეფანში.

სამი დღის შემდეგ ძლივს მოახერხა ჯაჭვლიანთან მისვლა. კარზე რამდენჯერმე დააკაკუნა, შემდეგ კი კარში გამოჩენილ, წელს ზემოთ შიშველ სანდროს მთელი ძალით მოეხვია. არაფრის თქმა არ დააცადა ისე დაეწაფა ტუჩებზე, ნაცნობმა ჟრუანტელმაც არ დააყოვნა. ისე გააბრუა ჯაფარიძე ჰაერის უკმარისობა რომ არა დიდი ალბათობით დიდხანს არ მოშორდებოდა საყვარელ ტუჩებს. ისევ ენატრებოდა, მასთან იყო, ეხვეოდა მაგრამ მაინც გრძნობდა აუტანელ მონატრებას. დაუკითხავად გადმოლახეს ცრემლებმა თვალის ჯებირები, ამდენი ხნის შემდეგ ისევ მის წინ იდგა ცრემლიანი თვალებით და თითებით ყველგან ეხებოდა.
-ნუ ტირი ნინა. -თმებზე ეფერებოდა, თან სახეს უკოცნიდა. -ხომ გთხარი ცრემლები არ დაგენახებინა.
-მოკეტე! არაფრის თქმის უფლება არ გაქვს! -სანდროს ყელში სახე ჩარგულმა ამოიბურტყუნა, თან იქვე აკოცა. -მოიხსენი ნაკერები?
-ჰო დღეს.
-გტკივა?
-წამალი მქვს დალეული. -ყელში მიაკრო ტუჩები.
-მშია, მორიგე ვიყავი, პირდაპირ აქ მოვედი და ვკვდები ისეთი დაღლილი ვარ, თან მეძინება და ჭამის თავიც არ მაქვს. -თავი ჩამოადო მხარზე თვალდახუჭულმა.
-გუშინ მაკამ გამიკეთა რაღაცეები, წამო გაჭმევ, თან მომიყევი როგორი მორიგება გქონდა. -შუბლზე აკოცა, ხელი მოხვია წელზე და ისე შეიყვანა სამზარეულოში. როგორც კი სკამზე დასვა მაშინვე მაგიდაზე დადო თავი ნინამ.
-საშინელი, თხუთმეტი წუთი მეძინა მხოლოდ. -ძლივს წამოსწია თავი, უყურებდა როგორ უმზადებდა საუზმეს და ბედნიერებით ივსებოდა. -ცოლ-ქმარი მოყვნენ ავარიაში ბავშვთან ერთად, ეს გოგო ორსულად იყო, ძლივს შევუნარჩუნეთ ბავშვი. ქმარს ღვედი არ ეკეთა და საქარე მინა ჰქონდა თავით გატეხილი თურმე. ჯერ ისევ უგონო მდგომარეობაშია. ბავშვი კარგად არის, მაგრამ შოკშია.
-უფრო ადრე რომ გამეცანი ალბათ სამედიცინოზე არ ჩაგაბარებინებდი. -თეფში დაუდო მაგიდაზე და თვითონაც მის წინ მოთავსდა.
-დაღლილი ვარ და შეწინააღმდეგების თავი არ მაქვს. -ნელა ჭამდა, თან ნელნელა თვალები ეხუჭებოდა.
-ჭამე და დაიძინე.
-სახლში წავალ, უბრალოდ შენს სანახავად მოვედი.
-არსად არ წახვალ.
-ტანსაცმელი არმაქვს, სახლში უნდა მივიდე, წყალი გადავივლო, მოვწესრიგდე და დავიძინო რომ ხვალ სამსახურში წავიდე.
-აქ რჩები და მორჩა. ჯერ ისევ არ შემიძლია შენი აწევა, ასე რომ მომიფრთხდი ცოტა და დარჩი აქ.
-სანდრო…
-შჩჩ.. წამოდი. -უცებ ააყენა ფეხზე და საძინებელში წაიყვანა. ლოგინზე დამჯდარს თვითონ გახადა, თავისი მაიკა გადააცვა და ნინასთან ერთად დაწვა.
-შენ რომ არ გეძინება.
-არაუშავს, დაიძინე. -შულბზე აკოცა, ხელები კარგად მოხვია და თავი მკერდზე დაადებინა. ხუთი წუთიც არ დასჭირვებია, დაღლილს წამებში ჩაეძინა. ცოტახანი თვალმოუშორებლად უყურებდა, ნინას სურნელით იჟღენთდა ფილტვებს. შემდეგ ფრთხილად წამოდგა, ჩაიცვა და სახლიც მალევე დატოვა. რამოდენიმე მაღაზიაში გაიარა, ახალი ტანსაცმელი შეიძინა ნინასთვის, ჯაფარიძის საყვარელი სუში იყიდა და სახლში დაბრუნდა. ნინას ისევ ეძინა, აშკარად გაღვიძებას არ აპირებდა. სანდროც თავის საქმეზე გადაერთო იქამდე სანამ ნინა გაიღვძებდა.
_-_-_

-თათ სად ხარ? -სახლში როგორც კი შეაბიჯა მაშინვე მოხვდა თვალში ტყუპები.
-სამზარეულოში.
-რას აკეთებ მამი, არ შეიძლება მაგის ჭამა. -უცებ აიყვანა ხელში ტყუპი.
-ალა?
-არა მა. -ლოყები დაუკოცნა, მერე მეორეც აიყვანა ხელში. -დედა ხომ არ გააბრაზეთ?
-ალა. -ორივემ ერთდროულად გააქნია თავი.
-თათ აჭამე უკვე საჭმელი?
-არა ჯერ, ახლა ვამზადებ.
-რო შეჭამეთ შოკოლადებს მერე მიიღებთ.
-მათა? -ორივეს გაუბწყინა თვალები. ამდროს ვერასდროს მალავდა ემოციებს ავალიანი, ორივეს ბევრს კოცნიდა, მერე კი თათასთან გარბოდა.
-ჰო მართლა… -ორივე ძირს დასვა, თვითონ კი სამზარეულოში მოფუსფუსე ცოლს აეკრო ზურგიდან. -მიყვარხარ.
-მეც. -უცებ შებრუნდა ბაჩისკენ, ტუჩები დაუკოცნა ქმარს, მერე კი ნაზად მოეხვია, თან თავი მხარზე დაადო.
-დაიღალე პატარავ? -თმაზე გადაუსვა ხელი.
-ცოტა. -ღრმად შეისუნთქა ქმრის სურნელი, შემდეგ ყელში აკოცა.
-დღეს არ გყავდა ძიძა?
-ნწ.. თავისი შვილის ქორწილი იყო დღეს, გუშინ მთხოვა განთავისუფლება დღეისთვის და დავთანხმდი რათქმაუნდა. -ისევ ბაჩის ყელში ჰქონდა სახე ჩარგული. ავალიანმა ხელი გასწია გასქურაზე დადგმული ქვაბისკრმ და მეორე მხარეს გადადგა. -შენ გგვანან ეს ბავშვები, ენერგიას მაცლიან.
-პირიქით პატარავ, შენ გგვანან, მე ენერგიით გმუხტავ.
-კარგი ხო. -სიცილით მოშორდა. -მოიყვანე რა, მე საჭმელს დავუსხავ, უნდა მომეხმარო იცოდე ჭამაში.
-რა პრობლემაა. -მოწყვეტით აკოცა და მისაღებში გაბრუნდა. -აბა მამას კაცებო, წავედით ჭამის დროა. -ორივეს წელზე მოხვია ხელები და თავდაყირა წაიყვანა სამზარეულოსკენ, ისინიც კისკისებდნენ, თან ხელებს უჭერდნენ მამის მკლავებს. თავის სკამებში ჩასვა ორივე, თვითონაც გვერძე მიუჯდა ტყუპებს.
-შენ დათას აჭამე.
-კარგი.
-მერე დაბანაშიც ხომ მომეხმარები? -მავედრებელი მზერა სტყორცნა ქმარს.
-რას მეკითხები ტო?
-ალ მიდა ბააობა. -პირი გააღო ტყუპმა და საჭმელი დააგემოვნა.
-იო დე, რამდენჯერ უნდა ვილაპრაკოთ ამაზე?
-მე რა გითხარი გახსოვს? -წარბები შეკრა ბაჩიმ და იმანაც თავი დახარა.
-ნუ ელაპარაკები ეგრე! -თვალები დაუბრიალა ქმარს. -პატარაა ჯერ!
-ალ ვალ.
-ხოდა დიდი რომ ხარ პატარასავით არ უნდა იწუწუნო.
-ბაჩი! -თვალები აუცრემლიანდა თათას და ავალიანიც გაშეშდა.
-რა გჭირს გოგო?
-ნუ ესაუბრები ბავშვებს ეგრე!
-ვხუმრობ თათა. -წარბები ასწია გაოცებისგან.
-ნუ ხუმრობ, ბავშვის ფსიქიკაზე მოქმედებს ეგ, შენ რომ ხუმრობ ეს სერიოზულად იღებს.
-არ იღებს, ხომ არ იღებ მა?
-ალა.
-აი. -გაღიმებულმა გახედა ცოლს, მერე იოს გადასწვდ და თავზე აკოცა. -ჩემი კაცია ეს, ნუ გგონია შენ პატარა. -თვალი ჩაუკრა თათას. -ჭამის მერე ყველა ვბანაობთ! -ჭინკებ ათამაშებული თვალები შეანათა ცოლს და სუნთქვა შეუკრა. მერე სიცილი აუტყდა. როგორც კი ბავშვებმა დაამთავრეს ჭამა თვითონაც ივახშმეს, მერე ისევ ბაჩიმ აიყვანა ბავშვები, აბაზანაში ჯაკუზი გაავსო და მათთან ერთად ჩაჯდა წყალში. ბავშვები თამაშობდნენ წყლის თევზებით და იხვებით, ბაჩი კი მომღიმარი უყურებდა თავის შექმნილ არსებებს.
-სერიოზულად? -სიცილით შევიდა ბავშვების პირსაწმენდებით თათა.
-შენც მოდი თუ გინდა. -ხელზე დაქაჩა და ტუჩებზე აკოცა.
-საწოლში მირჩევნია. -ეშმაკურად გაუღიმა ქმარს, მერე ბიჭები დაბანეს, ბაჩიც ამოვიდა ჯაკუზიდან, თათას მიეხმარა ბავშვების მოწესრიგებაში და დაძინებაში. ჩაძინებულებს ფრთხილად აკოცეს, მაშინვე აიტაცა ხელში თათა და საძინებელში გაიყვანა.
_-_-_


უკვე დაღამებულიყო, ჯაჭვლიანი საწოლზე წამოწოლილი უყურებდა მძინარე ნინას. მონატრებული ჰქონდა მძინარე ჯაფარიძის ყურება. ფრთხილად გადაუსვა ხელი თავზე, შემდეგ სახეზე მიეფერა. ოდნავ შეიშმუშნა ჯაფარიძე, მერე კი უნებურად გაეღიმა.
-მწვავ. -ლოყაზე მიდებულ ხელისგულს მიაკრო ტუჩები თვალდახუჭულმა.
-ჰოო?
-როგორც ადრე. -წამსვე იგრძნო საყვარელი ტუჩები თავის ბაგეებზე. გაუაზრებლად აჰყვა კოცნაში და მალევე სანდროსთან ერთად გადაეშვა ნაცნობ, სიყვარულით და სიამოვნებით სავსე მორევში. ჟრუანტელს გვრიდა სანდროს შეხება. მონატრებულს გაუჩერებლად ეფერებოდა და ისევ შეიგრძობდა მთლიანად. სანდროს თითებში ახლართა თავისები, ჯერ აკოცა, შემდეგ კი მისი მტევანი მკერდზე მიიდო. -შენი შეხება… ყველას და ყველაფერს აქრობს.