ნაწილი მეექვსე
- ჯანდაბა! რა ხმაურია?
- დილამშვიდობის! ძვირფასო, გაიღვიძე საუზმე უკვე მზად არის.
- რომელი საათია?
- დილის რვა საათია.
- არ მშია და ძალიან გთხოვ მასე ნუ მომმართავ.
- რატო ძვირფასო?
- გავგიჟდები ეხლა. დილიდან შენი ატანა, რომ მიწევს. დღესვე ჩაალაგებ ნივთებს და გადახვალ ჩემი სახლიდან.
- კარგით რა დეტექტივო, სულ ცოტა მოთმინება გმართებთ.
- ეს რა არის? რა ხდება სააბაზანოში!
- თაროები გადავანაწილე. ეს მხარე ჩემია, ეს კი შენი.
- არ ფიქრობ, რომ დიდი ტერიტორია მიითვისე და საერთოდ სახლიც.
- რა ვქნა, შენ მე მგონი სულ არ გიყვარს თავის მოვლა. მე კი, მჭირდება ეს ყველაფერი.
- უნდა თქვა, რომ აი ამ ყველაფერს შენ, სახეზე ისმევ?
- ხო, რა იყო ცუდად გამოვიყურები?
- გამატარე, ძალიან გთხოვ და ნორმარულად ჩაიცვი. მალე თომა უნდა მოვიდეს.
- მერე რა...
- ჩაიცვი!
- კარგო ხო, მივდივარ.
* * *
დილით, ძილის მოყვარული ადამიანი ვარ. ძალიან მიყვარს ძილი და ხშირად ეს, მჭირდება კიდეც. არ მიყვარს, როდესაც ვინმე მაღვიძებს, თანაც ასე ხმაურიანად. ბოლოს ალბათ დედაჩემმა, გამაღვიძა და იმ დღემაც არც თუ ისე წარმატებულად ჩაიარა. სოფიამ, ჩემს სახლში, გაატარა ზუსტად 12 საათი. ამ დროის განმავლობაში ჩემი სახლი, რადიკალურად შეიცვალა. ძალიან მიყვარს სიმყუროვე და მისაღებში, სადაც ძირითად დროს ვატარებ. მუქი ფერის ფარდები მქონდა. გაღვიძებისთანავე თვალებში, მზის სხივი მომხვდა და აი, სწორედ მაშინ მივხვდი, რომ ყველაფერი კარგად არ იყო. ჯერ წელი საშინად მტკივა, მთელი ღამე, დივანზე მომიწია ძილი. ყველაფერი ჭრელია. არა ერთ ფერში მაინც იყოს. ყველაზე მეტად იცით რა მიკვირს? ასეთ მოკლე დროში, როგორ მოახერხა ეს ყველაფერი. საძინებელში ასვლის მეშინია, ვიცი იქ, რა დამხვდება. საუზმედ ბლინები მოამზადა. არა დამწვარი არ იყო, კარგად გამოიყურებოდა. ჩაიც თავად დააყენა. სწორედ ამ სურნელმა მაიძულა იქაც შემეხედა. ფინჯნები, რომელიც დედამ, დაბადების დღეზე წლების წინ მაჩუქა. ბარათიც მოაყოლა წარწერით: ,,შენ არა, მაგრამ შენს ცოლს გამოადგება". აი, მაინცდამაინც ის, ყვავილებიანი ფინჯნები გახსნა. რამოდნიმე დღე კი არა, მგონი აქ, მთელი ცხოვრებით აპირებს დარჩენას.
* * *
- ლამაზია ხო, ყველაფერი. ძლივს განათდა აქაურობა.
- რატო აკეთებ ამ ყველაფერს არ მესმის?
- შენს გამო გაბრიელ. აბა, როდემდე აპირებდი სიბნელეში ცხოვრებას.
- რა შენი საქმეა? ისე ვიცხოვრებ, როგორც მე მინდა.
- მაცივარი, სულ ცარიელია. სახლში არაფერს ჭამ?
- გინდა საყიდებზე ერთად წავიდეთ?
- სერიოზულად?
- რა თქმაუნდა არა.
- ძმაო რა ხდება, ბინა გააქირავე?
- მოდი, შემოდი თომა. არა, მაგრამ დგმური მყავს.
- გამარჯობათ ქალბატონო სოფია.
- შენ მაინც უთხარი შენს უფროს, რომ ნათელი ფერები საჭიროა.
- კი ძმაო. მარიმაც ვარდისფერი ფარდები დაკიდა გუშინ ჩვენს საძინებელში.
- მერე კარგია, მოგწონს?
- მე ვინ მეკითხება.
- აი, მეც სწორედ მაგას ვამბობ.
- წავიდეთ?
- დამელოდე, გასაღებს ავიღებ და მოვდივარ.
- ძვირფასო, საღამოს ვახშმად რა მოგიმზადო?
- საკმარისია! ძალიან გთხოვ საკმარისია.
- მოიცა თქვენს შორის...
- არა, ძმაო არა! ჩვენს შორის, არაფერი არ ხდება.
* * *
გავიგე, რომ საავადმყოფოში, სადაც სოფიას, დედა მკურნალობს ექიმი გაუჩინარდა. მომხდარზე კი, არავინ არაფერი იცის. ვეცადე მაკას, კიდევ ერთხელ გავსაუბრებოდი, თუმცა მან ამაზე უარი განაცხდა და თქვა, რომ მხოლოდ მის ექიმს შეხვდებოდა. შევხვდით საავადმყოფოს მთავარ ექიმს, ვუთხარი რომ მაკა, რომელიც თქვენთან მკურნალობს სხვაგან გადაყვანა გვსურს.
- რატო გსურთ პაცინეტის აქედან წაყვანა? თვლით, რომ მას აქ კარგად არ უვლიან?
- ეს ჩემი კლიანტის სოფიას, მოთხოვნაა. მისი სუვილია და მოითხოვს მის აქედან გადაყვანას.
- სად არის მისი შვილი და თავად, რატო არ მოვიდა?
- აქ ვარ! სოფია, კალანდაძე მაკას ქალიშვილი.
- აქ რას აკეთებ?
- აბა უჩემოდ აპირებდი ამის მოგვარებას?
- კი ვაპირებდი.
* * *
ექიმმა ამ მოთხოვნაზე უარი განაცხადა,რადგან მაკას ექიმის საქმე, რომელიც დაწყებულია და კიდევ ბევრი სხვა პროცედურებიც გარკვეულ დროს მოითხოვს. სოფიამ, დედა მოინახულა, თუმცა მას ზედაც არ შეუხედავს. მაკა, ბაღში ისევ იმავე ადგილას სკამსე, იჯდა და ელოდებოდა მის მეუღლეს. დაჟინებით იყურება მხოლოდ ერთი მიმართულებით და არ უსმენს არავის. სასაუბროდ მხოლოდ მის მკურნალ ექიმს, უთმობდა დიდ დროს. მიიჩნევდა, რომ ის საუკეთესო მეგობარი იყო, რომელიც აუცილებლად დაეხმარებოდა და ხმას მიაწვდენდა თავის ოჯახს. იმის შესახებ, რომ მას დახმარება სჭირდება. წერს ძალიან ბევრ წერილებს. წერილებითაც, კვლავ დახმარებას ითხოვს. მედიცინაში არ თუ ისე კარგად ვერკვევი, თუმცა მე მაინც მგონია, რომ მაკა, იქიდან გასვლის შემდეგ, თავს გაცილებით უკეთესად იგრძნობს. დედამ, დამირეკა მითხრა, რომ სიუპრიზი აქვს ჩემთვის და საღამოს, რვა საათხე ვახშამზე აუციებლად უნდა მივიდე. მთელი დღე საავადმყოფოში და სოფია, დამშვიდებაში გავატარე. სახლში წავიდე დავისვენო? რათ გინდა, ისიც იქ არის. სახლში მისვლამდე, ალბათ თავისი მთელი ცხოვრება მომიყვა. ბევრი რამ სწორად ვერც გავიგე.
* * *
- უი, კიდე დამავიწყდა იცოდი, რომ მე პროფესიით არქიტექტორი ვარ? ოთხი წელი ვმუშაობდი მაგ თანამდებობაზე, მერე ერთი ძალიან შურანი თანამშრომელი მყავდა. უფროსს უთხრა, რომ კლიანტისთვის ნახაზი არ გადამიგზავინია და მეტიც უთხარი, რომ მასთან თანამშრომლობას არ ვაპირებდი. სინამდვილეში კი, ეს ყველაფერი სრულიად აბსურდი იყო. უბრალოდ ნახაზსში, ძალიან უმნისვნელო რამ არ მოეწონა. ნერვები მომეშალა და ტელეფონი დავუკიდე. ყველაფერი კი, იცი რის გამო მოხდა. უფროს ვუყვარდი მე, ჩემს თანამშრომეს კი, უფროსი უყვარდა...
- გაჩუმდიი! ძალიან გთხოვ ცოტახანს გაჩუმდი.
- მოიცა, ჯერ არ დამისრულებია. ყველაზე მთავარი ეხლა უნდა გითხრა. ბოლოს იცი რა მოხდა?
- არა არ ვიცი.
- უფრსმა, ისიც გააგდო სამსახურიდან. მერე ეს გოგო, მე მირეკავს და იცი რას მეუბნება? მაგაზე უკეთესებიც არიანო. სასაცილოა არა? წარმოიდგინე, ის მხოლოდ უფროსის გამო იყო იქ. თორე ერთი წელი, ისე გავიდა მისი ერთი გაკეთებული პროექტი არ მინახავს.
- იცი რა მაინტერესებს. ამდენს, რომ ლაპარაკობ, რატო არ იღლები?
- ენერგიული ვარ თორე, დადუმება მერეც მეყოფა.
- ხო, შენ და ჩუმად არ წარმომიდგენია.
- რას აკეთებ?
- ვიხდი.
- რატო, ასე მალე? ჯერ არ ჯობია ურთიერთობები ავაწყოთ, შემდეგ რომანტიული შეხვედრები დავიწყოთ, შემდეგ...
- წყალი უნდა გადავივლო.
- რატო?
- რა შენი საქმეა.
* * *
აბზანაში შევედი და მეგონა, რომ გაჩუმდა, თუმცა მისი ბუტბუტბუტი, წყლის ხმაურის მუხედავად, მაინც ისმოდა. დაჟინებით იმეორებს, რომ სახლი მუქია და კიდევ, რაღაცის გაკეთებას აპირებს. გინდა გაუბრაზდე, მაგრამ საკმარისია მისი, ბრიალა დიდი თვალები ჩემს პირისპირ აღმოჩნდეს, კონტროლს ვკარგავ. ეს, რაღაც დაავადებას გავს და მინდა, რაც შეიძლება მალე დამთავრდეს. სრულიად უკომპრექსო ადამიანია, არ ვიცი ეს კარგია თუ ცუდი, მაგრამ სახლში, ჩემთანაც კი, არანორმარულად აცვია. ყველაფერი რაც გულში აქვს შეუძლია, რამოდენიმე წამში გითხრას. გაგრძნობნებს, რომ ის გურწფელია შენს მიმართ. ცოტა არ იყოს ეს ძალიან მაშინებს და მაბრაზებს კიდეც. უკვე 24 საათზე მეტია, რაც სოფია, ჩემთან ცხოვრობს და მგონია, რომ საუკუნემ განვლო. დრო, საშინლად იწელება და პრობემებიც არ სრულდება. მწვანე, ბრიალა მწვანე თვალები აქვს. ქერა გრძელი თმა და ყოველთვის ფანქრით ან საწერი კალამით აქვს აწეული. ეს, როცა სახლშია. თორე სოფია, პირველად, როდესაც ვნახე მშვიდი, გაწონასწორებული ქალი მეგონა. სოფიაში, ყველაზე მეტად ის თვისება მომწონს, რომ ძალიან ძლიერი ქალია. ყველაფრის მიუხედავად პრობლემებს არ უშინდება.
* * *
- ესეთი გამოწყობილი, სად მიდიხარ?
- სოფია, საქმის გარდა პირადი ცხოვრებაც მაქვს. ასე, რომ გამატარე.
- მეც წამოვალ.
- არავითარ შემთხვევაში!
- რატო, მე შენს პირად ცხოვრებას არ ვეკუთვნი?
- სწორდ მიხვდი.
- ამას დავიმახსოვრებ... გიმეორებ, ამას დავიმახსოვრებ!
- ნუ ყვირი, უკვე აღარ მესმის მანქანასი ვჯდებიი!
* * *
გაბრაზებული სოფია, სახლში მარტო დავტოვე. მე კი, მივდივარ უბანში, სადაც ანის, წლების განმავლობაში ველოდებოდი. ველოდებოდი და ვთვიდი, რომ ის ისეთივე სათუთი და წმინდა სულის პატრონი იქნებოდა. ანის, რომელსაც მე ვიცნობდი ძალიან მშვიდი და მარტოსული გოგონა იყოს. გამუდმებით, რაღაცის შიში ჰქონდა და მიუხედავად ჩვენი ასაკის სხვაობისა, მაინც ჩემთან მოდიოდა დახმარების სათხოვნელად. ანისგან განსხვავებით სოფია, რადიკალურად სხვანაირია. ხანდახან მგონია, რომ სხვადაცხვა ადამანზე ვსაუბრობ, თუმცა რეალობა ეს არის. გოგონას, რომელსაც წლების განმავლობაში ველოდებოდი. ის ეხლა, ჩემს სახლშია.
* * *
- შემოდი დეე, დროულად მოხვედი.
- დედა, რა ხდება? ასეთი თბილი ბოლოს, როდის იყავი აღარც მახსოვს.
- ერთი ჩემი ძმა, აქეთ გამოუშვით რაა!
- ვაა, რატი. აქ რას აკეთებ, როდის ჩამოხვედი?
- სადღაც ერთი საათია. შენთან მოვედი და გავიგე, რომ ცალკე გადასულხარ საცხოვრებლად. ახალი გოგო და რამე?
- არა მსგავსი არაფერია. ვაა მელანო, გუგა თქვენც აქ ხართ? შეგეძლოთ გაგეფთხილებინეთ.
- ვაპირებდი, მაგრამ გუშინაც, რომ მოვედი ისეთი დაკავებული იყავი.
- იმედია არავისთვის არ გითქვამს.
- არა რა თქმაუნდა.
- მიდი მოყევი რა ხდება, იპოვე ვისაც ეძებდი?
- კარგი რა რატი, ეგ, უკვე დიდი ხანია წარსულს ჩაბარდა.
- რავიცი, მე სანამ წავიდოდი სიმთვრალეში კი, გამოეტირე მის აივანს.
- ნუ იცინით! სულაც არ არის სასაცილო.
- ბავშვებო, როგორ მიხარია ყველას ისევ ერთად, რომ გხედავთ.
- მეც ძალიან მიხარია ქეთინო დეიდა! აქაურობა ძველ დროს მახსენებს. ისევ მგონია, რომ ძალიან პატარები ვართ და ისევ ჩავალთ ეზოში, სათამაშოდ. აქაურობაც, თითქოს ისეთია, თუმცა უკვე ძალიან ბევრი შენობაა, ის სიმწვანე აღარ არის რაც იყო.
- გინდათ ამ შაბათ-კვირას, ბურთს წამოვიღებ და წრეში ბურთი ვითამაშოთ. ისევ ისე, როგორც მაშინ.
- მელანო, ხუმრობ ალბათ ხო.
- არა რატო, გავერთობით.
- მალე სახლს ვიქირავებ, მანამდე კი შენთან ვიცხოვრებ.
- ჩემთან არ გამოვა.
- რატო? არ მოგენატრე. ნუ ნერვიულობ ძილის წინ ზღაპრებს, ეხლა მე წაგიკითხავ.
- მაგას მამა აკეთებდა. მაშინ უბრალოდ მამა, ავად იყო და მე მომიწია ისიც მეგონა, რომ უკვე გეძინა.
- კარგი ხო, თავს ნუ იმართლებ.
- ჩემთან მეზობლად, ერთი ქალი აქირავებს ბინას საკმაოდ კარგი პირობებით. გინდა იქ, წავიდეთ?
- მელანო, სიტყვაზე გენდო?
- რათქმაუნდა. ძმაო, უპასუხე ძალიან გთხოვ, უკვე რამდენი ხანია რეკავს.
- სოფია, რა გინდა, რატო მირეკავ?
- სამზარეულოში, ონკანი აფეთქდა. სახლი კი, წყლით დაიფარა.
- მოიცადე ონკანი როგორ აფეთქდა. ალბათ გასკდა. მთავარი მილი გადაკეტე.
- ეგ სად არის?
- გარეთ კართან.
- ვერ ვხედავ!
- კარიდან მარჯვნივ.
- აი ხო ვიპოვე. შენ არ მოხვალ?
- არა.
- კარგი მაშინ ონკანს, ისევ გავხსნი...
- რატი გამიხარდა, რომ გნახე, მაგრამ სამწუხაროდ მე უნდა დაგტოვოთ.
- შვილო, ახლახანს არ მოხვედი. სად გეჩქარება?
- დედა, საქმეები მაქვს.
- ვიცი მე შენი საქმეები.
- შენ ყოველთვის იცი. ნახვამდის! გნახავთ მალე.
* * *
სოფიას, ზარმა კიდევ ერთი ვახშამი ჩაშალა. ეს საკმარისი არ იყო და სანამ, სახლამდე მივედი 26 გამოტოვებული ზარი დამხვდა. არა ზედიზედ, რომ რეკავს ერთხელ, რო არ ვუპასუხე რატომ ჰქონია, რო შემდეგ ზარს ვუპასუხებ. რატის, ჩამოსვლამ ყველა გაგვაკვირვა. ის ისეთი დარწმუნებული იყო, რომ ამერიკელეზე გაცილებით მეტს წერდა და აქვეყნებდა, რომ იქაურობის დატოვება არ უნდოდა. რატიმ, ამერიკაშ ხუთი წელი გატარა. ეხლა ვერც წარმოიდგენს, რომ ჩემს პროფესიაზე, აქ გაცილებით მეტს დაწერს. სახლში, მისვლამდე სოფიას, შეტყობინება წავიკითხე. ,,ონკანი წამოიღე, თორე ხვალ, საუზმის გარეშე დარჩები".
* * *
- როგორ მიდის საქმეები?
- დღეს საავადმყოფოში ვიყავით. გაუჩინარებულ ექიმს, ეძებენ. სოფია, გაბრიელთან გადავიდა საცხოვრებლად.
- ცოტახანს დავაცდი. იყვნენ ასე, უკეთესად გაიცნონ ერთმანეთი, შემდეგ ეს ურთიერთობა სიყვარულში, როცა გადაიზრდება. აი მაშინ დავიწყებთ მოქმედებას.
- ბატონო ვახტანგ, ასე გაგრძელება აღარ შემიძლია. ძალიან გთხოვთ, მომეცით საშუალება მშვიდად ვიცხოვრო.
- თომა, ამაზე მაშინ უნდა გეფიქრა, როცა ჩემთან ფულის სათხოვნელად მოხვედი.
- ფული ხომ დაგიბრუნეთ.
- ეს ყველაფერი საკმარისი არ არის. დეტექტივი კაცი ხარ და კარად გეცოდინება, რომ მე ბევრი მასალა მაქვს და შემიძლია ნებისმიერ დროს, შენს უფროს გადავუგზავნო. აი მერე რა მოხდება...
- კარგით! ყველაფერს გავაკეთებ, რასაც მიბრძანებთ.
- ეხლა წადი და შენს საქმეებს მიხედა.
* * *
სახლში დაბრუნებულს, ძალიან საინტერესო სურათი დამხვდა. სოფია, რომელიც გაწუწულ ფისოს ჰგავდა, სამზარეულოში იყო და ბუტბუტით იატაკს ამშრალება. ფეხზე რეზინის ჩექმა ეცვა, რომელსაც თევზაობის დროს ვიყენებ, როდესაც მდინარეში შევდივარ. საშინლად დიდი აქვს და გადაადგილებაში ხელს უშლის. თმაც სულ სველი. ტანსაცმელზე ხო, ლაპარაკი ზედმეტია. თავიდან ბოლომდე გალუმპულია, კანკალებს და მაინც არ ანებებს საქმეს თავს. ხმადაბლა ბუტბუტებს. ,,გაბრიელი მომკლავს... მომკლავს გაბრიელი".
- რა აკეთებ?
- რა გაცინებს?
- კარგი გაანებე თავი, დანარჩენს მე მივხედავ. წადი, გამოიცვალე. ისედაც, სულ სველი ხარ. ეგ ფეხსაცმელი კი, ნამდვილად არ გიხდება.
- ზუსტად ასეთი მაქვს სახლშიც, უბრალოდ ცოტა პატარაა.
- ცოტა ხო?
- ნუ დამცნი!
* * *
ზოგადად მსგავს სიტუაციებში თავის შეკავება ძალიან მიჭირს. როგორც იქნა სამზარეულოში, საქმეებს მოვრჩი. სოფია, რო არ გამოჩნდა გადაწყვიტე მასთან ავსულიყავი და შემომეწმებინა. ვხედავ, რომ ჩასძინებია. ერთ ხელში ბალიშს არის ჩახუტებული დანარჩენი კი, იატაკზე ყრია. მისი ძილი დაახლოებით, დედის მუცელში, ახალ სიცოცხლე ჰგავს. მისი დანახვისთანავე, ვცდილობდი ნაბიჯები უკან გადამედგა, მაგრამ გული საპირისპიროს მკარნახობდა. ვცდილობდი უკან გაბრუნებას, მაგრამ მაინც, მისი ცქერა ვარჩიე. დავიწყე მისი ნაკვთების დამახსოვრება. არ ვიცი, როტამ, მაგრამ ვცდილობდი დამემახსოვრებინა. პირველად ვიგრძენი თავი ასე მშვიდად. ,,მამა... მამა..." მისმა სიტყვებმა ვერ დამატოვებინა ოთახი, თუმცა გარკვევით გავიგე, რომ ეძახდა მამას.
* * *
- ჯანდაბაა! აქ რა გინდა?!
- წუხელ კოშმარი დამესიზმრა, შემეშინდა და შენთან დახმარების სათხოვნელად ჩამოვედი. ისეთი ღრმა ძილი იცი. ჩაგეხუტე და ვერაფერი გაიგე.
- გაჩუმდი! ადექი ძალიან გთხოვ.
- აუ, ცოტახანიც რა...
- გამატარე...
- რა უხეში ხარ!

* * *
,,მომენტი, როდესაც მინდა, რომ ზეცაში ავფრინდე...
მომენტი, როდესაც მინდა, რომ სუნთქვაშეკრულმა საუკუნოდ გავაჩერო წამი... დავიმახსოვრო ამ ლამაზი წამის მეათედი....
მომენტი, როდესაც მინდა სამუდამოდ გავყინო ჩემს გონებაში ყველაფერი ლამაზი...
მომენტი, როდესაც ვგრძნობ, რომ დედამიწის ცენტრი აღმოვაჩინე...... მოვიგე ყველა წარმატებული კონკურსი... დავიდგი სამყაროს გვირგვინი...
მომენტი, როდესაც ჩემს თვალწინ ცისარტყელას ფერები ემატება...
მომენტი, როდესაც დღისით ჩემს თვალწინ, მხოლოდ ჩემთვის ვარსკვლავები ჩნდება..
მომენტი, როდესაც ვცდილობ ჩემს ამოსუნთქვას გულიც ამოვაყოლო...
დგება მაშინ როდესაც შენს გაცისკროვნებულ თვალებს ვხედავ...
დგება მაშინ, როდესაც შენი ტუჩები ამბობებ სიტყვას მიყვარხარ...
დგება მაშინ, როდესაც ძალიან გაგაბრაზებ მერე მოვალ და მაგრად ჩაგეხუტები..
დგება მაშინ, როდესაც საჰაერო ბუშტებად შეკრულ ჩემს ოცნებებს გაწვდი, რომ დამიჭირო...
დგება ისეთი ჩხუბის მერე, როდესაც სულერთია ვინ არის დამნაშავე...
დგება მაშინ, როდესაც კლდის ქიმიდან მთელი სამყაროს გასაგონად ვყვირი შენს სახელს... მერე ვტრიალდები და შენსკენ და თვალებით ხმამაღლა ჩაგჩურჩულებ..
მე შენ მიყვარხარ!"ეს ამოვიკითხე დღიურიდან, რომელიც წლების წინ დავწერე. იმის მიუხედავად, რომ მე და სოფიამ ერთად გავიღვიძეთ დივანზე, დღე მაინც კარგად დაიწყო. ისიც, თვალს მარიდებს. ეტყობა, რომ ჩემი ერიდება. სასაუბროდ არც მიჩერდება დიდ ხანს. საღამოს, თომას ველოდები. დავალებაზე გავუშვი და ვნახოთ, როგორ გაართმევს თავს.
* * *
- ექიმო, აიღეთ მოგშივდებოდათ.
- გამიშვით! მე არაფერი დამიშავებია.
- ვიცი, დამშვიდდით ძალიან გთხოვთ. მე არაფერს დაგიშავებთ.
- მოიცადეთ... თქვენ, გაბოს თანაშემწე არ ხართ? თომა.
- შეგვიძლია ერთად დავაღწიოთ თავი აქაურობას. უბრალოდ, შენი დახმარება დამჭირდება.
- როგორ გაბედეთ? მეგობრის, ღალატი როგორ გაბედეთ?
- თქვენ, მთელ თქვენს ოჯახს უღალატეთ. ღირსეული ექიმი, იყავით. მაკა, დღეს, ასეთ მდგომარეობამდე თქვენ მიიყვანეთ.
- იძულებული ვიყავი, გესმით?! ჩემი ხუთი წლის შვილის, სიკვდილით მემუქრებოდნენ.
- შეგვიძლია ერთმანეთს დავეხმაროთ.
- რა უნდა გავაკეთოთ?
- მე ვიზრუნებ, თქვენს ოჯახზე, საიმედო ადგილას წავიყვან. თქვენ კი, ყველაფერს მომიყვებით ვახტანგის შესახებ.
- მოსაყოლი არაფერი მაქვს. წამოდი, წამოდი და გზაში მომიყვები.

* * *
ნაწილი მეშვიდე
- რატო გავრბივართ?
- ექიმო, გაჩუმდით და გამომყევით.
- სად მივდივართ?
- იქ, სადაც თქვენი გოგონაა.
- სად არის? კარგად არის?
- კი, კარგად არის.
* * *
გამთენისას მამამ დამირეკა. ბაბუ, ცუდად გახდა და სოფელში, აუცილებლად უნდა წავიდე. სოფიამ, ამის შესახებ გაიგო თუ არა, ბარგის ჩალაგება დაიწყო. მთხოვა, რომ მხოლოდ ერთი დღე გაატარებდა. მოსაღამოებისას კი უკან დავბრუნდებოდით. მე, კატაგორიულ უარზე ვიყავი მან კი, მარტივი ხერხებით დამითანხმა. ამას კიდევ დაემატა ისიც, რომ წასვლამდე ჩემან რატი მოვიდა. სოფიას, შესახებ მან, არაფეირი იცოდა. ნუ, იქამდე სანამ მელანო, ყველაფერს არ მოუყვებოდა. ერთი ღამეც კი, არ დასჭირდა მელანოს, ამ ყველაფრის მოსაყოლად.
* * *
- ძმაო, საით?
- ბაბუა, ავად გამატარე მეჩქარება.
- როგორც წესი ბაბუასთან, გოგო არ აგყავდა. ეხლა რა ხდება, ვინ არის ეს ქალი?
- არავინ არ არის. უბრალოდ საქმეს ასე სჭირდება.
- რატი, როგორ ხარ?
- ჩემი სახელი საიდან იცი?
- გაბრიელის, სამუშაო ოთახში, სულ თქვენი სურათები აქვს.
- ძმაო, კიდე ინახავ?
- უნდა გადამეყარა?
- მოიცა, ჩვენც წამოვალთ რა. ეხლავე მელანოს და გუგას დავურეკავ. თან ბაბუას, დარწმუნებული ვარ გავახარებთ.
- ჩვენ, დღესვე ვბრუნდებით.
- კარგი მაშინ რა გაეწყობა.
* * *
მე და რატი, ბაღშიც ერთ ჯგუფში ვიყავით. რატი, ჯიუტი და უკომპლექსო ადამიანია. თვლის, რომ ნებისმიერი ქალის მოხიბლა მარტივარ შეუძლია, თუმცა უნდა ავღნიშნო ისიც, რომ დღემდე, მხოლოდ რამოდენიმე დღიანი ურთიერთობებით შემოიფარგლება. სჯერა, რომ სიყვარული, რაღაც სხვა ხილია, რომელსაც არასდროს გასინჯავს. არ უყვარს, ურთიერთობის გასერიოზულობა და არც ცოლის მოყვანა სურს. ბავშვობაში, მე და რატი ძალიან ცელქები ვიყავით. ბაღშიც, ყოველთვის, როცა მასწავლებელი, ჩვენს მშობლებს, დაიბარებდა თავს ისე ვაჩვენებდით, თითქოს უკანასკნელი, უცვოდველი ბავშვები ვიყავით. რატის, საყვარელი მუტფილმის გმირი ბეტმენია. ერთხელ, როდესაც ბაღის დამამთავრებელი ზეიმი გვქონდა რატიმ, ბაღის სარდაფიდან ბეტმენის ფორმა მოიპარა და სახლში წამოიღო. იმავე საღამოს, ჩემთანს სტუმრად მოვიდა მისი ოჯახი. რატიმ გვერდზე გამიყვანა და ჩურჩულით მითხრა: ,,ბეტმენის ფორმა მაქვს და წამოდი გავფრინდეთ!" მაშინ ძალიან პატარა ვიყავი და დავუჯერე. მე და რატი, სახლიდან გავიპარეთ და მეზობლის ხეზე ავძვერით, რადგან ფორმა ერთი იყო მე მას ამოვეფარე. გავფრინდით! ხიდან, ჩვენი სახლის ეზომდე, სიმაღლე არც ისე დიდი იყო, თუმცა მე მაინც ხელი ამოვიგდე, რატიმ კი, ფეხი მოიტეხა. მაშინ სწორედ ის ასაკი იყო, როცა გვჯეროდა ყველა იმ, ზრაპრების გმირების, რომელსაც მამა გვიკითხავდა. ბეტმენზე, თავგადასავალიც ერთერთი მათგანი იყო.
* * *
- რატის, უარი რატო უთხარი?
- არ იყო საჭირო. ჩვენც, ცოტახნით მივდივართ.
- კიდევ ბევრი დარჩა?
- ერთ სოფელსაც გავივლით და მივალთ.
- მაღლობზეა?
- კი ბაბუას სახლია, დაბიდან საკმაოდ ზემოთაა.
- რას ეტყვი ჩემზე?
- სიმართლეს.
* * *
სოფიას, მთელი გაზა ეტყობოდა, რომ რაღაც აწუხებდა, თუმცა არაფერს ამბობს. თვალებით, გზას ათვარიელებს და ხმადაბლა ცდილობს იმ, სიმღერას აჰყვეს, რომელიც ხმადაბლა მაქვს ჩართული. ერთი ხელი, ფანჯრის გარეთ აქვს, ქარის საპირიეპიროდ ტალების გაკეთებას ცდილობს. ასე ვაკეთებდით, როცა უბანში ოდნავ ნიავი ამოვარდებოდა. სწორედ იმ, მომენტში პირველად დავინახე ანა. იმ, პატარა გოგონას სახე, რომელსაც მე, წლების განმავლობაში მოგონებებით ვატარებდი. მანქანა შეევანელე, ვცდილობდი მის, მოქმედებას უკეთესაც დავკვირვებოდი, თუმცა თავი, მარჟვნივ აქვს შეტრიალებული და ვერ ვხდედავ. ბევრი ცდის შემდეგ მანქანის გადაყენება მომიწია.
- გააჩერე!
- რა მოხდა, ცუდად ხარ?
- კი, ცოტა თავბრუ დამეხვა.
- მოდი ცოტა წყალი დალიე. უკეთესად ხარ?
- კიდე ბევრი დარჩა?
- არა, 2 კილომეტრში ჩვენი სახლია.
- კარგი, მაშინ წავედით.
* * *
ცოტა შემეშინდა, მაგრამ ეხლა უკეთესად არის. სანამ ჩემ სახლამდე მივალ ბევრი შესახვევის გავლა მიწევს, ალბათ ამან, ცუდად იმოქმედა მასზე. როცა მივდივარ ბაბუა, ყოველთვს გარეთ მეგებება. ეხლა კი, ასე არ იყო. ბაბუ, ასე სუსტად მხოლოდ ბებიას გარდაცვალების დღეს მახსოვა. ძალიან მოტეხილია, წევს და არაფრის ჭამის სურვილი არ აქვს. ჩემმა დანახვამ ძალიან გაახარა. სახე გაუნათდა და ეგრევე წამოდგომა სცადა. ბაბუა, როგორ უნდა ყოფილიყო ესე, როცა შვილიშვილს, დაინახავდა ეგრევე ფუსფუსს იწყებდა. სოფია, კარგა ხანს მანქანიდან არ გადმოდიოდა. თქვა, რომ ერიდება და იქ მოიცდის. მამას დავალებით ბაბუას, წამლები და სხვა საჭირო ნივთები ავუტანე. ჩვენ კი, ისევ უკან ვაპირებდით დაბრუნებას. იქამდე სანამ ჩემი გიჯი მეგობრები, არ გამოანათებდნენ. დიდი საოჯახო ავტობუსი დაუქირავებით, დაახლოეებით იმხელა იყო, რომ ერთი კვირას იცხოვრებდი შიგნით. არ გაჭრა იმან, რომ მე რატის, უარი ვუთხარი. რატი, ყოველთვის იმას აკეთებდა, რაც უნდოდა. ძალიან ჯიუტი და პრინციპული ადამიანია.
* * *
- როგორ მომნატრებია აქაურობა! ისევ ისეთია, არაფერი არ შეცვლილა.
- აქ რას აკეთებთ? რატი, მე ხო გაგაფთხილე...
- კარგი რა ძმაო, შემარგე, ისედას ერთ კვირით ვარ ჩამოსული.
- ერთ კვირით?
- ხო, აბა შენ არაფერი გიკითხავს ჩემთვის. გუგა გამომყევი ხორცი დავჭათ. გოგოებო თქვენ კი, ბოსტნეულ გარეცხეთ. საღამოს აქ, ისეთებს დავატრიალებთ...
- მამა!
- რა გინდა შვილო, კარგი იდეაა. შენს ახალ მეგობარს არ გამაცნობ?
- კი, როგორ არა. მამა, გაიცანი ეს სოფიაა.
- სასიამოვნოა.
- შვილო, შენ თვალები... ძალიან მეცნობა.
- მამა, არამგონია. ჩვენ, უბრალოდ ერთად ვმუშაობთ.
* * *
დაბინდებამდე, საოცარი სუფრა გაიშალა. მიუხედავად იმისა, რომ ჯერ მარტია, მაინც ეზოში ვარჩიეთ ვახშმობა. ჩვენ ყველა ბაბუას, გაკეთებულ მაგიდას მივუსხედით. ეგრევე ყველამ, თავისი გაჭირვებაზე დაიწყო საუბარი. გუგა ყვებოდა, რომ ხელფასი ძალიან დაბალია და ნამდვილად არ ღირს თავის მასხარაობის ამდენი მუშაობა. მელანოს, ძალიან ჭირვეული კლიანტი შეხვდა და უკვე, ერთი კაბის, ესკიზი 7_ჯერ შეაცვლვინა. რატი, აქაურობით ტკბება და ამბობს რო, მოვკვდები აქ დამმარხეთო. მამა, სდუმს და შესციცინებს ყველა ჩემს მეგობარს, თუმცა განსაკუთრებით აკვირდება სოფიას. რამოდენიმეჯერ ვანიშნე. ,,საკმარისია! ის კი ცდილობს, რომ მიპასუხოს. ,,კარგია, ლამაზი გოგონაა." ბოლოს კი, როდესაც ყველამ წუწუნი დაასრულა ბაბუა, მოგვიბრუნდა და გვეუბნება: ,, შვილებო, თქვენ რა გაქვთ საწუწუნო. აგერ მე, უკვე 86 წლის ვარ. ცალი ფეხი სამარეში მაქვს და ვინ იცის შეიძლება ხვალაც მოვკვდე." შემდეგ თავის წარსულზე დაიწყო საუბარი, რომელიც ყველამ უკვე ზეპირად ვიცოდით. რატის, მიუბრუნდა და ეუბნება: ,, რატი, შვილო მე სად არ მიმუშავია. მე, 13 წლის ვიყავი, როდესაც მამაჩემში ომში დაიკარგა. მამის, რჩევა დარიგებების არ მახსოვს. მამაჩემი, მხოლოდ მაშინ მახსოვს, სანამ ომში წავიდოდა. მედალიონი დამიტოვა და მითხრა: ,,ეხლა შენ ხარ ოჯახის უფროსი, შენ უნდა მიხედო დედას და დას." მე, 13 წლის პატარა ბიჭმა, დავიწყე მუშაობა სკინიგზის სადგურზე. მგზავრებს ბარგის გადაზიდვაში ვეხმარებოდი. ერთხელაც, როდესაც ერთმა კეთილმა კაცმა, ჩემი წვალება შენიშნა, მომკიდა ხელი და თავისთან წამიყვანა. ხელობა მასწავლა. მეც, ზარმაზი არ გამოვდექი და ვისწავლე. ასე, რომ ბაბუ, თქვენთვის ჯერ დაღლა ადრეა. ჯერ თქვენ, მთელი ცხოვრება წინ გაქვთ." ბაბუას, დარიგებამ ყველა გააჩუმა.
* * *
- სოფია სადაა?!
- არ ვიცი ძმაო, ეხლა აქ არ იყო?
- აქ იყო, მაგრამ ეხლა აღარ არის.
- წავალ ვნახავ იქნებ სამზარეულოშია.
- სად უნდა წასულყო. გარშემო სულ ტყეა.
- კარგი რა გაბო, სად წავიდოდა აქვე იქნება, ალბათ ცოტა გაისეირნა.
- ყველგან ნახეთ?
- შვილო, დამშვიდდი ნუ დაპანიკდებით. ეხლა ავდგეთ და გადავნაწილდეთ.
- არა მამა, ის ესე მარტივად არ გაქრებოდა. მას, ტყის და სიბნელის ძალიან ეშინია. ის, ჩემს გარეშე არსად წავიდოდა.
- შენ საიდან იცი?
- რატი, ეხლა ამის კითხვის დრო არ არის. დავიშალოთ და იქამდე ვეძებოთ სანამ არ ვიპოვით.
* * *
რამდენიმე საათის წინ!
- რა გინდა ვახტანგ, რატო მირეკავ?
- უნდა შევხვდეთ.
- არ გამოვა. ეხლა გაბრიელს, სოფელში მივყვები.
- მე, უკან გამოგყვებით და როცა დაგირეკავ. იქ მოხვალ სადაც გეტყვი.
- ვერ მოვალ. გაბრიელი, ყველაფერს მიხვდება.
- არც გაბედო! არ გაბედო გაბრიელისთვის რამის თქმა. ჩვენი შეთანხმება ხომ კარგად გახსოვს.
- მახსოვს.
- შეტყობინებით მოგწერ და გეტყვი, სადაც უნდა მოხვიდე. ყურადღებით იყავი! არ უნდა შეიმჩნიო, რომ დაბნეული ხარ.
- გასაგებია.
* * *
ახალნდელი დრო!
- იპოვეთ?
- ვერა ძმაო, სახლს, რამოდენიმეჯერ შემოვუარეთ, მაგრამ კვალიც კი არ არის.
- გუგა ეძებეთ! არ შეწყვიტოთ! სოფია, უნდა ვიპოვოთ...
- კარგი ძმაო, დამშვიდდი ვიპოვით შორს ვერ წავიდოდა.
- ადექით! ტყეში მივდივართ.
- შვილო, მოიცადეთ! ვერ გაგიშვებთ. აქაურობას კარგად არ იცნობთ. რამეს არ გადაეყაროთ.
- რა ვქნა მამა, ასე ვერ ვიჯდები უმოქმედოთ. თქვენ თუ არ წამოხვალთ, მაშინ მე წავალ.
- მელანო შვილო, შენ ბაბუასთან დარჩი ბიჭები წავალთ.
- ზურა, ბიძია ეს რა არის?
- იარაღია შვილო. თავდაცვისთვის ერთი მაინც ხო უნდა გვქონდეს.
- ორი! მამა, იარაღი მეც მაქვს. რა იყოთ, ეგრე რატო მიყურებთ? მეც ვიცავ თავს.
- ერთი კვირით ჩამოვედი და უკვე რეები ხდება. პირველივე დღეს, ღამე, ტყეში მიწევს ხეტიალი, სადაც ღმერთმა არ იცის, წინ რა დამხვდება. ღმერთო შენ დამიფარე!
- რატი, ბევრს ნუ ლაპარაკობ და გამოადგი ფეხი.
- ბიჭებო, მელანო მარტოაა. იქნებ უკან დავბრუნდე.
- უკვე არ გამოვა. სახლს საკმაოდ გავცდით.
- ღმერთო! ეს გეწერა ჩემს განსაცდელში? ბოლოს მაინც, მტაცებელმა უნდა შემჭამოს არა?
- აუ, დავიღალე უკვე. ნეტა სახლსი დაგვეტოვებინა.
- გუგა მაგის დრო არ არის იყვირეთ. არ გაჩერდეთ. ,,სოფიაა, სოფიააა სოფიაა!"
- მიშველეეთ! ძალიან გთხოვთ დამეხმარეეთ!
- მოიცა ძმაო, ეს სოფიას ხმა არ არის?
- საიდან ისმის?
- მგონი აქედან.
- სოფია როგორ ხარ?
- შემეშინდა... ძალიან შემეშინა.
- კარგი ხო, დამშვიდდი მე აქ ვარ. ყველაფერი კარგად იქნება. ადექი, სახლში მივდივართ.
- ვერ ვდგები.
- მე დავეხმარები.
- რატი გაიწიე. შენ ჯობია ფანარი აქეთ მოაბრუნო.
- არ ვიცი აქ, როგორ მოვხვდი. წყლის დასალევათ, სამზარეულოსი გავედი. შემდეგ აქ გამეღვიძა. განთავისუფლება, რომ ვცადე დაბმული ვიყავი...
- კარგი, კარგი ნუ ლაპარაკობ სახლში, რო მიხვალთ მერე ვისაუბროთ.
- ზურა ბიძია! ეს რა არის?
- გაჩუმდით არ დააფთხოთ.
- რატო დახტის? თან ჩემსკენ მოდის... გავიქცეთ!!!
- მოიცადეთ შვილო, სად გარბიხართ? შვლის ნუკრია, თანაც ძალიან პატარაა.
- შუქია, აი იქითთ მთის ბოლოს. გვიშველეეთ დაგვეხმარეთ!!!
- რატი, ნუ ყვირი თავი ამტკივდა უკვე. ის ჩვენი სახლია, მოვედით უკვე.
* * *
ესეც კიდევ ერთი თავგადასავალი. ყველაფერი კი, დასრულდა იმით, რომ რატიმ, რამის გააფრინა ის 30 წუთი, რაც ჩვენთან ერთად ტყეში გაატარა. სოფია კი, ძალიან შეშინებული თვალებით იყურება. ახლაც ჰგონია, რომ ვიღაც ისევ მის წაყვანას შეეცდება. გვერდიდან არცერთი წუთით არ მშორდება. ბაბუამ, ყველაფრის მიუხედავად ჩვენს თავგადასავალზე გემრიელად იცინა, თუმცა გაგვაფთხილა კიდეც, რომ ტყეში ასეთ დროს გასვლა სახიფათოა და მეტი სიფთხილე გვმართებს. რატი, სახლშია ფანჯრიდან გახედვასაც კი ერიდება. სახლი, საკმაოდ პატარაა. იქ, დასაძინებლად ყველა ვერ მოვთავსდებოდით და გადავწყვიტეთ გოგოები სახლში დავტოვეთ. ჩვენ კი, ავტობუსში, გაგვეთენებინა ღამე. რატი, თავიდან მკვეხარე უარზე იყო, თუმცა საბოოლოდ მაინც დავითანხმეთ. სოფია, ცდილობდა თვალებით ენიშნებინა, რომ სახლში დარჩენა ერიდებოდა და მასაც ჩემთან ერთად უნდოდა წამოსვლა. საბოლოოდ კი ისე მოხდა, რომ ყველა ავტობუსში წავედით.
* * *
- გინდა ვითამაშოთ?
- მელანო, კარგი აზრია ამ, მძიმე ღამის შემდეგ განტვირთვა არ გვაწყენდა.
- მე თანახმა ვარ.
- გაბრიელ, სერიოზულად?
- ხო, რაიყოთ მეც არ მაწყენდა განტვირთვა.
- იმ, საშინელი ტყის შემდეგ არც მე. რას ვტამაშობთ?
- მაგაზე მე მომანდეთ.
- მიდი გუგა, გისმენთ.
- ,,სიმართლე თუ მოქმედება" თამაშის წესები მარტივია. გარიელ, მიდი ლუდი ბოთლი მესროლე.
- ბოთლი ცარიელია ძმა.
- სწორედ ეგ მჭირდება. გაიშალეთ! ვეცადოთ წრე შევკრათ. ეხლა, კი აი, ამ ბოთლს დავატრიალებ. ბოლოს ვისთანაც გაჩერდება მას ვეკითხებით სიმართლე თუ მოქმედება. ეხლა გასაგებია?
- გასაგებია, მიდი დაატრიალე.
- ვაა, პირველობა ყოველთვის არ მიყვარდა.
- რატი, სიმართლე თუ მოქმედება?
- ჩემი მეგობრებს კარგად ვიცნობ, რარაც საშინელებას გამაკეტებინებენ. ასე, რომ ვირჩევ სიმართლეს. მელანო, გისმენ შენ დამისვი შეკითვა.
- მეე? კარგი, მაშინ გკითხავ: ამერიკაში წახვედი, იმიტომ, რომ პრობლემებს გაქცეოდი?
- კი, წავედი იმიტომ, რომ პრობლემების შემეშინდა. ალბათ წარსული უკან, რომ დაბრუნდეს დავრჩებოდი და იმ პრობლემების მოგვარებაზე ვიზრუნებდი. ვატრიალებ! გუგა, სიმართლე თუ მოქმედება?
* * *
- მოქმედება!
- დაურეკე ნატას, და ხვალ პაემანზე დაპატიჯე.
- ხუმრობთ არა?
- არ მპასუხობს. მოიცა მივწერე. ხუმრობთ? მიპსუხა!
- რა მოგწერა?
- მისამართს მეკითხება... აი, გაბრიელ, შენამდეც მოვედით. სიმართლე თუ მოქმედება?
- სიმართლე.
- რას ეტყვი პირველად გოგონას, რომელსაც ამდენი ხანია ეძებ?
- არ მომწონს, ეს თამაშია თუ დაკითხვის ოთახი.
- მიდი გაბრიელ, ნუ გაურბიხარ კითხვას.
- ძალიან ბევრ რამეს... ვეტყოდი, რომ ის ისეთივე ლამაზია, როგორიც ჩემს გონებაში. ვეტყოდი, რომ იმაზე დიდი სიმაღლეები ვნახე მისთვის და აუცილებლა ავალთ. ვეტყოდი, რომ ის ისეთვე თვალებით, მიყურებს, როგორც უწინ...
- შენ ის უკვე იპოვე...
- კი, სოფია ვიპოვე, მაგრამ ის, ისეთი თვალებით აღარ მიყურებ, როგორც უწინ... მე წავალ მამას და ბაბუას ჩავხედავ.
- მოიცადე, ამან ანა იპოვა? სოფია, შენ რამე იცი ამის შესახებ?
- არა, მე არაფერი ვიცი.
- მოდი გავაგრძელოთ. მელანო, შენი ჯერია.
- სიმართლეს ვირჩევ.
- ჩვენს შორის, არის ადამიანი, რომელიც შენ ბავშვობაში გიყვარდა?
- აუ, კი...
- ვინ მე?
- რატი, ეგ უკვე მეორე შეკითხვაა...
* * *
შეკითხვა, რომელიც ყველაზე მეტად არ მინდოდა ვინმეს ჩემთვის, დაესვა და აი, ვუპასუხე კიდეც. ამდენი ხნის განმავლობაში სოფია, ჩემი დაბნეული სახე პირველად ნახა. მისი მწვანე ბრიალა თვალებით, მიყურებდა და რწმუნდებოდა, რომ დიახ მე ვარ ის ადამიანი, ვისაც პირველად აკოცა. რა დიდი ძალა გქონია სიყვარულო... გოგონამ, რომელმაც ბავშობაში მაგრძნობინა, რომ მუცელში შეიძლება არსებობდეს პეპლები და მთელ ტანში ჭიანჭველები დადიოდნენ. სიყვარულო, მას, დამაშორე ძალიან დიდი ხნით ეხლა კი, როდესაც მას შევხვდი ყველაფერი თავდაყირა დგას. თითქოს არ შემიძლია მე, მას ვუთხრა, რომ დაგიცავ გაგათბობ. ვსიო მორჩა საკმარისია! მე, არ გაგიშვებ!!! არ შემიძლია ხელი ჩავკიდო და ვუთხრა ეს ყველაფერი. ვერიდები მის სიახლოვეს, მეშინია დავკარგავ კონტროლს და დავიმარხები მის სურნელში. რა ყოფილხარ სუყვარულო, მოდიხარ და ვერ გაგირკვევია რა გინდა. რამოდენიმე წუთში, როცა ავტობუსში დავბრუნდი ყველას ეძინა სოფიას გარდა. ის, ფანჯარასთან იჯდა და მე მელოდებოდა.
* * *
- რატო არ გძინავს?
- შენ გელოდებოდი.
- ხედავ? მე მოვედი. მიდი ეხლა დაიძინე.
- შენ არ დაწვები?
- ყველამ დაიძინა, ვიღაც ხო მაინც უნდა იყოს ფხიზლად.
* * *
გამთენისას მამამ, საუზმე მოამზადა. ყველა დაბლა იყო ჩასული სოფიას გარდა. მე, სკამზე ჩამძნებია და ამასაც, მგონი მთელი ღამე არც ამას დაუძინია. ჩემს გვერდით ზის და თავი ჩემს მხარზე აქვს მოდებული. გავბრაზდი, მინდოდა მისთვის ყვირი დამეწყო, თუმცა ის, ისეთი ლამაზია. მზის სხივი, მის სახესი ურტყამს და მისი ნაკვთები უფრო მკვეთრად ჩანს. ფთხილად შევეცადე მისი თმა სახიდან გადამეწია, თუმცა მას ამის მოქმედებაზე გამოეღვიღა. გამიღიმა და მითხრა:
* * *
- დილამშვიდობის.
- გაიღვიძე, ქალაქში ვბრუნდებით.
- შვილო, ჯერ ადრეა მოდით ისაუზმეთ.
- მამა, მეჩქარება ქალაქში უნდა დავბრუნდაე.
- ნახვამდის, ყველაფრისთვის მადლობას გიხდით. თქვენ, რომ არა, არც კი ვიცი გუშინ რა მოხდებოდა.
- სოფია, სად მოდიხარ? შენ ავტობუსით მოდიხარ.
- რატო ავტობუსით? აქ, ერთად მოვედი და აქედანაც ერთად წავალთ.
- მე სხვა საქმეები მაქვს. სახლში მიდი და თომას გამოუშვბთ შენთან.
წამოსვლის თანავე ავტობუსიც, მომყვა უკან დარწმუნებული, ვარ ყველას იდეა იყო ეს . აინტერესებთ სად მივდივარ და რა არის ჩემის საიდუმლო შეხვედრის მიზეზი, როცა უკვე მანქანას ავუჩქარე და ავტობუსს საკმაოდ გავცდი. ტელეფონზე ზარია.
- ძმაო, მანქანა გადააყენე! შენი კლიანტი ცუდად გახდა...
- სოფია, კარგად ხარ?
- უკეთესად ვარ.
- კარგით, წადით გზა გააგრძელეთ. ამას მე მივხედავ.
- უსამართლოდ მექცევი...
- მე? მე გექცევი უსამართლოდ? მოსიარულე პრობლემა ხარ! სადაც, არ უნდა წახვიდე ყველგან პრობლემას ქმნი...
- გაბრიელ, გულს მტკენ სენი სიტყვებით...
- დავიღალე გესმის! მუდამ შენი დაცვით და ძებნით დავირალე.
- კარგი, მაშინ შენ წადი, აქედან ჩემით წამოვალ.
- ნუ სულელობ აქ არ დაგტოვებ, ჩაჯექი მანქანაში.
- არ ჩავჯდები!
- ანა, უკვე ნერვებს მიშლი!
- რაა? შენ ანა დამიძახე?
- არაფერიც, მოგესმა...
* * *
ყველაფრის მიუხედავად სოფია, ატირებული პირველად ვნახე. ვინანე, ძალიან ვინანე ჩემი სიტყვები, თუმცა უკვე გვიანი იყო. რაც არ უნდა ვუთხრა ყურადღაბასაც აღარ მაქცევს. გზა, სულ აღარ ხდის ცუდად, მეტიც მანქანას, ლუკი გადახსნა, მუსიკას ხმამაღლა აუწია და სიმღეღა დაიწყო. პირველად ვნახე ქალი, რომელიც ჩემს მანქანაში მღერის, თანაც ასე კარგად ასრულებდეს სიმღერას. ხელები გაშლილი აქვს და ყვირის.
* * *
- არ მოვკვდები! მე, არ მოვკვდები!
- გაგიჟდი? ჩამოდი არ გადავარდე.
- მერე რა, ჩემი სახით, ერთი დიდი პრობლემა მოგაკლდება.
- სისულეებს ნუ ამბობ, ჩამოდი თორე მანქანას გადავაყენებ.
- კარგი ხო.
* * *
გრძელი ღამის შემდეგ, როგორც იქნა სახლში დავბრუნდით. ჩემს სახლში, სააბაზანოში შესვლაც კი, დასწრებაზეა. წყლის გადავლება მინდოდა, თუმცა მოფიქრებული არ მქონდა და სოფიამ, უკვე დაიკავა. დაახლოებით 40 წუთი, დამჭირდა იმისთვის, რომ ჩემი ჯერიც მოსული. არადა მეჩქარება შეხვედრაზე უკვე საკმაოდ დიდი ხანია დავაგვიანე. აი ეს სტერეოტიპიც დავამსხვრიე, რაც აქამდე მქონდა და პირველად დავაგვანე შეხვედრაზე. თომამ, გუშინ ღამით მომწერა, რომ ბავშვს ნათლავს და მისი ნათლია, მე უნდა ვიყო. თავიდან გამიკვირდა, უარიც კი ვუთხარი, მაგრამ მერე დედაჩემმა, დამირეკა და მითხრა, რომ უარის თქმა არ შეიძლება და დავთანხმდი. დედა, ახლაც მირეკავ უკვე ექვსი გამოტოვებული ზარია და აი, როგორც იქნე სოფია, გამოვიდა.
* * *
- უი, შენ მელოდებოდი?
- არა სოფია, წასული ვიყავი და უკვე დავბრუნდი.
- სერიოზულად?
- გამატარე ძალიან გთხოვ, ისედაც დიდი ხანია დავაგვიანე.
- კარგი, სანამ გამოხვალ მე პერანგს გავავუთოვებ.
- გაფთხილებ შენ არ მოდიხარ!
- მანდედან ნუ ყვირი, ისედაც ვიცი. არც მინდა ძალიან დავიღალე. მირჩევნია სახლიში დავრჩე და დავისვენო.
* * *
გაბი, ჩემთვის პირველი ნათლულია. თომას, ეს გადაწყვეტილება, ძალიან დასაფასებელი და სასიხარულოა, თუმცა ამავდროულად ძალიან საპასუხისმგებლო, რადგან მე მომავალში მისთვის კარგი მაგალითი, უნდა ვიყო. უნდა ვასწავლო, როგორ გაუმკლავდეს პრობლემებს და ყველანაირ რთულ პერიდში გვერდში დავუდგე. ეს ყველაფერი გავიფიქრე, როდესაც ხელში პატარა გაბრიელი მეჭირა, მამაო კი, ყველანაირად ცდილობდა მის გაჩერებას. პროცესი, ალბათ 30 წუთი გაგრძელდა. მთელი ამ პერიოდის განმავლობაში გაბის, გაჩერება ძლივს შევძელით. ეძინებოდა და ძალიან უხასიათოდ იყო. წამოსვლისას ტაძრის ეზოში, ბევრი სურათი გადავიღეთ. დედაჩემი, ამბობდა: ,,კარგია, მოგონებად დარჩება..."
* * *
- გაბო, ძმაო შენთან საქმე მაქვს.
- მოგვიანებით ვისაუბროთ.
- შვილო, მოდი შენთან რამდენი ხანია სურათი არ გადაიღია.
- კარგი რა დედა, ხო იცი არ მიყვარს სურათების გადაღება.
- წამოდი სახლში ერთად წავიდეთ.
- დედა, მაპატიე დღეს არ მცალია საქმეები მაქვს.
* * *
თომამ, სავახშმოდ სახლში დამპატიჯა. დედაც, ცალკე მთხოვდა სახლში გავყოლოდი, თუმცა მე მაინც ცალკე მარტო ვარჩიე წასვლა. იმ მეგობართან, სადაც თავს კარგად ვგრძნობ. ჩემს ცხოვრებაში ერთადერთი ადამიანია, რომელიც ბევრ შეკითხვას არ სვავს და ზუსტად იცის, რომ დახმარება მჭირდება. ქრისტის, ერთი წელია ვიცნობ. ჩვენ ყველაფერი იდიალურად გვქონდა. ერთმანეთის გვესმოდა უსიტყვოთ, თუმცა მეგობრობის გარდა სხვა ურთიერთობები არ გამოგვივიდა. მელოდება უკვე რამოდენიმე დღეა. ეხლაც ერთი სული აქვს, როდის მივალ. ქრისტი, მეგობართან ერთად ჩემი კოლეგაა. ქრისტი, ჩემი სხვა მეგობრებს არ იცნობს და არც სურვილი არ აქვს გაცნობის. ძალიან ეგოისტია და თვლის, რომ მხოლოდ თავად არის ჩეთვის საუკეთესო.
* * *
- სად ხარ აქამე? მომენატრე.
- რას აკეთებდი სანამ მე არ ვიყავი?
- იმ, ნახატის აწყობა დავასრულე ერთად, რომ დავიწყეთ.
- მართლაა, როგორი გამოვიდა?
- აი, შეხედე... ძალიან ლამაზი გამოვიდა. ძალიან დაღლილი სახე გაქვს. მოხდა რამე?
- ქრისტი, გეხვეწები შენ, მაინც არაფერი მკითხო.
- რა გინდა, რო გავაკეთოთ?
- არაფერი, უბრალოდ ჩამეხუტე.
- ტელეფონი გირეკავს...
- რა ხდება თომა?
- სასწრაფოდ უნდა შევხვდეთ იმავე ადგილად, სადაც წინაზე შევხვით.
- კარგი მოვდივარ.
- უკვე მიდიხარ?
- გინდა ხვალ დავგეგმოთ რამე. ვახშამზე გეპატიჯები მისამართს შეტყობინებით მოგწერ.
- გაბრიელ!
- რა?
- მიყვარხარ...
- ამაზე, ჩვენ ხო შევთანხმდით?
- ვიცი, მაგრამ არ გამომდის.
* * *
ქრისტი, ამბობს, რომ პირველივე ნახვით არის ჩემზე შეყვარებული. მე, ხშირად მიწევდა იმის ახსნა, რომ მეგობრობის გარდა მას, ვერაფერს შევთავაზებდი. მარტოსულია მეგობრებს და ახლობლებს მოწყვეტილი ადამიანია. არ სჯერა დღესასწაულების, არც მეგობრებთან ერთად არ აღნიშნავს დაბადების დღეს. მხოლოდ ერთი მეგობარი ჰყავს. მასთანაც არ ატარებს დიდი დროს. უმეტესად სახლშია ან ოფისში.
* * *
- გააფრინე!!! როგორ დაუშვი სოფია მოეტაცებინა?
- ძმაო, დამშვიდდი ყველაფერს აგიხსნი, როგორც შევთანხმდით ექიმი და მისი ქალიშვილი, საიმედო ხელშია.
- იმედია ვახტანგმა, შენი ნდობა არ დაკარგა. ფთხილად უნდა ვიყოთ ის არაფერს უნდა მიხვდეს. ყველაფერი კარგად უნდა გავთვალოთ.
- არ იდარდო მაგაზეც ვიფიქრე. ვახტანგმა, იცის, რომ ექიმი კვდარია. ეხლა საქმე ამაში არ არის, ის ელოდება, რომ შენ სოფია შეგიყვარდეს.
- სოფია მოღალატეა ხო?
- არამგონია ძმაო, ეხლა საქმე ისე მიდის, თავად ვახტანგის, ზემოქმედების ქვეშ არიან, ეს ამდენი ხალხი.
- შენი ნდობა არავითარ შემთხვევაში არ უნდა დაკარგოს, პირიქით უფრო უნდა სჯეროდეს, რომ მის მხარეს ხარ.
- სწორედ ამიტომ მე, მომიწია სოფია მოტაცება.
- მერე არ გიფიქირია,რო რამე დაემართებოდა?
- არა გაბო, თქვენ სანამ მოხვიდოდით მეც ახლო მახლოს ვიყავი. მისთვის არაფერი დამიშავებია...
* * *
ნაწილი მერვე
- სოფია, შვილო დედაშენი ვარ. სასწრაფოდ აქ უნდა მოხვიდე.
- დედა, საიდან მირეკავ? კარგად ხარ?
- ნუ სვამ ამდენ შეკითხვას და აქ მოდი.
- დედა, ეხლა გვიანია ვერ მოვალ. მანდ არავინ არის, ალბათ წამლების დალევა დაგავიწყდა. დაიძინე, მე ხვალ მოვალ.
* * *
სახლში დაბრუნებისას სოფია, ძალიან აღელვებული დამხვდა. მაკას, ზარმა კიდევ უფრო აანერვიულა. თავიდან მეც ვერ გავიგე მაკამ, როგორ შეძლო და სოფიას დაურეკა. მას, ხომ ეს არ შეუძლია. ასეც, რომ არ იყოს სოფიასთან, უკვე 2 წელია ასე არ უსაუბრია. უკვე ღამის ორი საათია, ის კი არ ისვენებს ფანჯარასთან ზის და ყავას სვავს. არ იცის, რომ ყავა უარესია. ამდენი ყავის სმა ძილის საშუალებას არ მისცემს და ვერც სტრესს ვერ უშველის. მის ოთახში, რომელიც ჩემი ოთახი იყო აქამდე. ისე შევედი არც გაუგია.
* * *
- ეგრე თუ გააგრძელებ დაძინებას ვერ შეძლებ.
- როდის მოხვედი?
- რამოდენიმე წუთია. გავიდე დედაშენს, რომ ესაუბრებოდი.
- უცნაურია არა? მაკა, ასეთ დროს არ დარეკავდა თან ასე არ ისაუბრებდა.
- მაკა, ასეთი ბოლოს, როდის ნახე?
- მაშინ, როდესაც იდიალური ოჯახი გვქონდა. მაშინ, როდესაც მამა, ცოცხალი იყო. ჩემი ძმა კი, აქ იყო ჩვენს გვერდით. დედა, რაც შეიძლება მალე უნდა მოვაშორო იქაურობას.
- ხვალ წავალ და გავარკვევ ყველაფერს.
- მეც წამოვალ.
- წამოდი.
- სერიოზულად? მგონი პირველად არ მითხარი უარია.
- მომეცი ეგ ფინჯანი. ეხლა კი, შეეცადე დაიძინო.
- გაბრიელ!
- გისმენ.
- მიხარია, რომ ჩემს ცხოვრებაში ისევ გამოჩნდი...
* * *
ჩემი პროფესიიდან გამომდინარე, ყოველდღე მიწევდა ახალი ადამიანის გაცნობა და მე, ყოველჯერზე ვრწმუნდებოდი, რომ ჩვენ ადამიანები, ძალიან მრავალფეროვანი ერი ვართ. ძალიან ბევრი შესაძლებლობები გაგვაჩნია, თუმცა ბევრს ამის გამოყენება არ შეუძლია. არადა, რა კარგი იქნებოდა ყველას, შეგვეძლოს ხელოვნებით, ხასიათების გამოხატვა. ბაბუა, ყოველთვის მეუბნებოდა, რომ ხელოვანი ხალხი, ყოველთვის დიდი ნიჭით გამოირჩეოდნენ, თუმცა ჩვენ იმდენს, მაინც ვერ ვაკეთებდით მათთვის ვიდრე ისინი აკეთებდნენ ჩვენთვის. მიყვარს თეატრი, მიყვარს იმ ხელოვანი ხალხის ყურება, ვისაც შეუძლია უსიტყვოდ და უთქმელად გადმოსცეს ემორციები. მიყვარს ახალგაზრდა მხატვრები. მათ ნახატებში, ყოველთვის იგრძნობა ის ხასიათი, რაც ახლანდელ თაობაშია. ,, მხატვარი ნიკო ფიროსმანი 8 წლის ასაკში დაობლდა, ავადმყოფმა დედამ იგი აღსაზდელად სომეხი ემიგრანტის კალანტარ კალანტაროვის ოჯახში გაგზავნა , აქ იგი მსახური ბიჭის სტატუსით იზრდებოდა. აქ გააკეტა ნიკომ თავისი პირველი ბავშვური ნახატები. ხატავდა ყველაფერზე, კედლებზეც, კი ამის გამო უჯავრდებოდნენ, თუმცა ის მაინც აჭრელებდა კედლებს ნახატებით. იგი ხალხს“ტვინდასეტყვილ” და “ჭკუაგაფლანგულ ადამიანად მოიხსენიებდნენ." მიყვარს ფოტოგრაფები. ,,ფოტოგრაფი Carol Guzy_ არის ყველაზე ცნობილი ამერიკელი ფოტოჟურნალისტი. იგი აქცენტს აკეთებს გრძნობებზე ვიდრე სურათებზე, ამიტომაც იღებს შედეგს." ისინი, იღებენ სურათებს მსოფლიოს ყველა ქვეყანაში. ისინი, ცდილობენ დაგვანახონ იმ გაჭირვებული ქვეყნების ცხორება, როგორცაა ნიგერია. დღემდე მოუგვარებელ პრობლემად რჩება საჭმლის, სუფთა წყლისა და უბრალო ჰიგიენური ტანსაცმლის საკითხი. ფოტოგრაფები, ცდილობენ ეს პრობლემები რეალური სახით დაგვანახონ, რათა გახდეს მეტი მობილიზება და ერთხელ და სამუდამოდ მოგვარდეს ყველა გაჭირვებულ ქვეყანაში მსგავსი პრობლემები.
მარტის დილა, კიდევ უფრო წვიმიანია. ჩემს ეზოში ბალმა, თეთრი ფრთები გაშალა. ის, ისეთი ნაზია, ისეთი ჰაეროვანი. მეც მინდა, რომ მის სურნელში დავიკარგო. ჩემი სახლი, ერთი შეხედვით ძალიან პატარაა, თუმცა ძალიან მყუდრო. არ მიყვარს დიდი სახლი. სწორედ, ამიტომ შევარჩიე ეს სახლი. მოსაძებნად დამჭირდა დაახლოებით ორი კვირა, შემდეგ კი მელანო, დამეხმადა და საბოლოოდ სწორედ მან შემარჩევინა ეს სახლი. ჩემი ოთახი სახლის, მეორე სართულზეა, სადაც პატარა ვერანდა მაქვს. ზაფხულობით, როცა სამუშაოდ ქალაქში მიწევდა დარჩენა, ვერანდაზე ვატარებ თავისუფალ დროს. ვკუთხულობ წიგნს და მივირთმევ კარგი არომატით ყავას. აი, სწორედ ასეთია ჩემი იდიალური დასვენება, როცა საქმე არ მაქვს. მიყვარს მცენარეები, მოვლაში კი, დედაჩემი მეხმარება. დედა, ჩემთან უქმე დღეებში მოდის აკეტებს იმას რაც უნდა და როგორც სწორად მიიჩნევ და შემდეგი კი, ერთი კვირა მიწევს მოვძებნო ჩემი ყველა ნივთი, რადგან იქ აღარ არის სადაც მე დავდე. დღეს პარასკებია, ხვალ კი ისე უნდა მოვიქცე, რომ დედაჩემი და სოფია, ერთმანეთს არ შეხვდნენ.
* * *
- მზად ხარ?
- კი გაბო მოვდივარ.
- იმედია დღეს, მაინც დამრთავენ ნებას და დედაჩემს წამოვიყვან იქიდან.
- კარგი მივიდეთ და ვნახოთ.
* * *
მაკამ, გივისთან თანაცხოვრება ძალიან ღრმა ბავშვობიდან დაიწყო. იგი 15 წლის იყო, როდესაც სკოლაში მასზე 8 წლით უფროსი ბიჭი შეუყვარდა. მაკას, ძმა ძალიან მკაცრი იყო მან, როდესაც გაიგო მათი შეხვერის ამბავი, ყველანაირად ცდილობდა მათ დაშორებას. მაკას, კი ძალიან იყო მასზე შეყვარებული. ძმასთან, ბევრმა ჩხუბმა და კამათმა განაპირობა ის, რომ გაიპარნენ და ახალი ცხოვრება, სრულიაც ახალი ფურცლიდან დაიწყეს. არ ჰქონდა სახლი. მაკა, და მისი მეუღლე მამიდამ შეიფარა. პირველი ორი წელი ასე ცხოვრობდნენ. შემდეგ კი, ბევრი მუშაობით ახალ სახლში გადავიდნენ საცხოვრებლად, სადაც სოფია დაიბადა. თანდათან მათი ოჯახი, იმდენად მყარი გახდა, რომ ერთად ბიზნესიც კი დაიწყეს. როდესაც მათ უკვე ბიჭი, შეეძინათ გადაწყვიტეს მისთვის, ფული შეეგროვებინათ. ასე გრძელდებოდა სანამ ის, 18 წლის არ გახდებოდა. ლუკა, სოფიაზე ორი წლით უმცროსია, თუმცა ყოველთვის თვლიდა, რომ ჭკუით მასზე უფროსი იყო და მასზე მეტი ესმოდა. ლუკა, მამის გარდაცვალების შემდეგ გაუჩინარდა. უკვე ორი წელია მასზე არავის არაფერი იცის.
* * *
- დედა, შემომხედე მე აქ ვარ.
- პეპლები, ფერადი პეპლები.
- დედა, თუ ღმერთი გწამს შემომხედე! გუშინ ხო ვისაუბრეთ? შენ, მე დამირეკე, რისი თქმა გინდოდა?
- ექიმო, წერილი ჩემს ოჯახს გადაეცით?
- დედაა, საით იყურები, მე შემომხედე!
- კარგი, თავი დაანებე. აზრი არ აქვს მაინც არაფერს იტყვის.
- იტყვის! გუშინ დამირეკა, დახმარებას მთხოვდა. დედა, ახლა რატო ხარ ჩუმად?!
- მაპატიეთ, პაციენტი შიგნით უნდა შევიყვანო ამინდი ისევ გაუარესდა...
- სოფია, წამოდი ექიმს დაველაპარაკოთ.
- არ უთხრა, რომ გუშინ დედამ დამირეკა.
- რატო?
- არ ვიცი კიდე, რაღაც მიზეზს მოიგონებენ და არ გამატანენ მის თავს.
- კარგი მოდი შევიდეთ.
- ექიმო, მოაგვარეთ? როდის შევძებ დედაჩემის, აქედან გაყვანას?
- გამარჯობათ, ორშაბათს უკვე შეძლებთ მის აქედან გაყვანას, თუმცა გარანტიას ვერ მოგცემთ, რომ ის კარგად იქნება.
- რას ქვია გარანტიას ვერ მომცემთ? დედაჩემმა, აქ ორი წელი გაატარა ვიხდიდი იმდენს, რანდენსაც ითხოვდი. ის, აქამდე უკვე კარგად უნდა ყოფილიყო. ამისთვის თქვენ, არაფერი გაგიკეთებიათ...
- ქარბატონო, დამშვიდდით და ნუ ყვირით, აქ, პაციენტები არიან და წუხდებიან.
- პაციენტები, სწორედ თქვენს ხელში წუხდებიან. ვინ ხართ? სატანები ხართ?!
- გარეთ გადი.
- არა გაბრიელ, აქედან დედაჩემის გარეშე არ წავალ. ვინ იცის ამ ორ დღეში მას რას გაუკეთებენ.
- გადითქო, დანარჩენს მე მივხედავ.
* * *
სრული ქაოსი, რამოდენიმე საათის განმავლობაში გრძელდებოდა. ბოლოს სოფია, მე დავარწმუნე, რომ მაკას, ამ ორი დღის განმავლობაში საიმედო ხალხი დაიცავდა. ვერ ვიტყვი, რომ სრულიად დამშვიდდა, მაგრამ ის, ისე ძალიან აღარ ყვიროდა. დაბალი ხმით ისევ მთავარ ექიმს, ლანძღავდა და გულს ამით იმშვიდებდა. ეშინია, რომ მას, ამ ორი დღის განმავლობაში რამეს დაუშავებენ. აფორიაქებული სოფია, ძლივს გამოვიყვანე საავადმყოფოდან. ფეხები უკან რჩებოდა და თვალებით დედის პალატას უყურებდა. უნდოდა გაქცეულიყო, ხელი მოეკიდა და იქიდან წამოეყვანა, მაგრამ მერე მე, შემომხედა გაახსენდა ის სიტყვები, რაც უთხარი და დამშვიდდა.
* * *
- გინდა სადმე წავიდეთ?
- კარგი რა გაბრიელ, ბოლოს აღარც მახსოვს მგონი მამაჩემი, მამშვიდებდა და ნაყინის საჭმელად მივდიოდით.
- მერე წავიდეთ ნაყინი ვჭამოთ.
- გაბრიელ, ეგ მაშინი იყო, ეხლა ეგაც აღარ მშველის.
- აბა, რა გინდა, რომ გავაკეთეთოთ?
- მაკოცე.
- ეხლა, აქ?
- მერე რა, ხალხის გცხვენია?
- არა არ მცხვენია, უბრალოდ...
- ვაიმე ნეტა ახლა შენი სახე დაგენახა. მოიცადე პატარა სარკე მაქვს ჩანთაში.
- მეხუმრები არაა?
- რათქმაუნდა ვიხუმრე. შენ რა, ჩემი კოცნა მართლა გინდოდოდა?
- მე, შენს დახმარებას ვცდილობდი, მაგრამ ეს თუ გამოწვევაა, იყოს გამოწვევა. დაელოდე შემდეგი მე ვიქნები.
- ვნახოთ.
* * *
შეშლილია! შუა ქალაქში, მეუბნება, რომ ვაკოცო, თანაც ეს იმიტომ, რომ მე მხოლოდ მისი დამშვიდება მინდოდა. ის კი, იდგა და დამცინოდა. არა ხო დავიბენი, რადგან ნამდვილად არ ველოდე მისგან ასეთ პირდაპირობას. გიჟი რო იყო ვიცოდი, მაგრამ ასეთი თამამიც თუ იყო არ ვიცოდი. არც ნაყინი და გასეირნება მოისურვა. უბრალოდ სახლში წასვლა და დასვენება არჩია. მანქანას ჩაკეტვა დავაპირე თუ არა ქრისტის შეტყობინება ვნახე. ,, მე უკვე მზად ვარ, ერთ საათში გელოდები. იცოდე რა მიზეზიც არ უნდა გქონდეს უარს არ მივიღებ."
* * *
- არ მოდიხარ?
- მე უნდა წავედე საქმეები მაქვს.
- დღეს თამაშია, ვიფიქრე ერთად ვუყურებდით.
- იქამდე დავბრუნდები. მიდი შედი სახლში და დამელოდე.
- იცოდე არ დაგაგვიანდეს. დღეს, სერიოზული თამაშია უნდა მოვიგოთ.
* * *
მისი გამოხედვა მეუბნებოდა, რომ არ უნდა წავიდე. მანქანა დავქოქე, მაგრამ მასთან დაშორება არ მინდოდა, თითქოს, რაღაცის მეშინოდა. არ ვიცი რისი, მაგრამ მისი დაკარგვის შემეშინდა. სანამ სახლში შევიდოდა მე, ვიდექი და ვუყურებდი. გაშლილი თმა სახლში შესვლამდე აიწია. ასეა ყოველთვის, როცა სოფია, სახლშია თმას იკრავს და ეგრევე ცდილობს ყველა სამკაულის მოხსნას რაც უკეთია. რამოდენიმე წუთში სოფია, შოლტებით და ფართო მაისურით გვევლინება. ასეთია სოფია, სახლში შესვლის შემდეგ. ამ ყველაფრის შემდეგ კი, სამზარეულოში მაცივარის კარს აღებს და რაც პირველი მოხვდება ხელში, ჭამას იწყებს. კატაგორიულად არ უყვარს ჩიფსები, არც ბურგერები და პიცა, თუმცა როდესაც დეპრესიასიაშია ყველაფერს ერთდროულად მიირთმევს. სანამ კურიერი, პიცას მოიტანს, მანამდე მუსიკას ხმამაღლა რთავს და ცეკვას იწყებს. ამ ყველაფრით ცდილობს დაივიწყოს ის პრობლემები, რაც მის გარშემო ყოველდე ხდება.
* * *
- აქ რა ხდება? ვინ ხართ და ჩემი შვილის სახლი რას დაამსგავსეთ?
- გამარჯობათ, არ ვიცოდი გაბრიელს დამლაგებელიც თუ ჰყავდა დაქირავებული. მე ზემოთ ავალ. თქვენ კი, ამასობაში აქაურობა დაალაგეთ.
- მე დამლაგებელი არ ვარ.
- აბა ვინ ხართ?
- მე გაბრიელის დედა ვარ.
- რააა? უკაცრავად დაბრძანდით, მოცადეთ! ამ ყუთებს მოგაცილებთ. აი ეხლა კი, დაბრძანდით.
- მოიცადე... შენ სოფია, არ ხარ გაბრიელის კლიანტი. აქ რას აკეთებ?
- აქ ვცხოვრობ რამოდენიმე დღეა.
- რას ქვია აქ ცხოვრობთ? თავს რის უფლებას აძლევთ, ჩემი შვილის, სახლში თქვენ რა გესაქმებათ. ჩაალაგეთ თქვენი ნივთები და აქედან წადით.
- არ წავალ სანამ გაბრიელი არ იტყვის ამას.
- როგორ ბედავთ! როგორ ბედავთ და მეპასუხებით. თავმოყვარეობა სულ დაკარგეთ?
- ვერ ვხვდები რა დავაშავე?
- ჩემი შვილი, კერძო დეტექტივია თქვენი დაცვა კი არა. მიბრძანდით ძალიან გთხოვთ სანამ მდგომარეობდან არ გამოსულვარ.
- მე არაფერი დამიშავებია.
- მეტი რა უნდა დააშავო კრიმინალთან ხარ შეკრული. ჩემი შვილის, ზურგს უკან მოქმედებ. ამის მერე კიდე რა უნდა დააშავო. თუ შენი ძმის მსგავსაც დედასაც მოკლავთ არ ვიცი.
- საკარისია! არ გაქვთ უფლება ჩემს ოჯახზე ასე ისაუბროთ... მივდივარ! დამშვიდდით ნივთებს ჩავალაგებ და წავალ.
* * *
ჩემს მშობლები მე ხუთი წლის განმავლობაში მელოდნენ. დედას, უკვე ხელი ჰქონდა ჩაქნეული, თუმცა მამას, ძალიან უნდიდა შვილი და არცერთი წუთით არ უფიქრია, იმაზე, რომ არ ეყოლებდათ. ბებიჩემი, ყველაფერს აკეთებდა, რომ დედა ორსულად დარჩენილიყო. ბებიას, დედა უამრავ ექიმთან მიჰყავდა, მეტიც გავიგე, რომ ერთი მკითხავი იყო, ვინც უთხრა ბიჭი გეყოდებათ. დედაცემი, ამ ყველაფრის შემდეგ ძალიან ეგოისტი იყო. სოფელშიც, როცა მივდიოდი რამოდენიმე დღეში ჩამოდიოდა და ბავშვებთან სათამაშოდ, რო გავდიოდი მაკონტროლებდა. ვჩხუბობდა და ვამბობდი, რომ გავიზარდე და დაცვა აღარ მჭირდებოდა, თუმცა ის იგივეს მაინც აგრძელებდა.
* * *
- ასე რატო გამოეწყვე, სად მოვდივართ?
- წაამოდი და ნახავ. შენ რა გჭირს?
- არაფერი, რა უნდა მჭირდეს?
- უკმაყოფილო სახე გაქვს. გინდა დავრჩეთ?
- არა იყოს, განტვირთვა არ მაწყენდა.
- გააჩერე! თითქმის მოვედით.
- ეს რა ადგილია? მეჩვენება თუ მხოლოდ ერთი მაგიდაა.
- არა არ გეჩვენება. გადავწყვიტე, რომ მხოლოდ მე და შენ გაგვეტარებინა ეს საღამო.
- ქრისტი...
- გაჩუმდი და გამომყევი. რა იყო, ხელი რატო გამიშვი?
- სისულელეა, არ მომწოს ეს ყველაფერი. ისე ვიქცევით, თითქოს შეყვარებულები ვიყოთ.
- რა არ ვართ?
- არა ქრისტი არ ვართ. მე შენ...
- არ თქვა... არაფერი არ თქვა.
- მაპატიე, უნდა ვუპასუხო დედაჩემია.
- სად ხარ?
- რა არის დედა, რა ხდება?
- შენთან ვარ სახლში და გელოდები...
- უნდა წავიდე, ეს ძალიან სასწრაფოა. ეს ყველაფერი ასე არ დასრულდება.
- მემუქრები?
- არა არ გემუქრები გაფთხილებ.
- მოიცადე...
- რა გააკეთე?
- გაკოცე.
- ქრისტი, შენც გააფრინე?
- შენც რას ნიშნავს? ჩემს გარდა, კიდევ ვინმე არის შენს ცხოვრებაში? ეხლა ყველაფერი გასაგებია, ასე ცივად იმიტომ მექცევი, რომ შენც ცხოვრებაში სხვა ქალი არსებობს.
- სისულეებს ნუ ამბობ, ჩემს ცხოვრებაში არავინ არ არსებობს. უნდა წავიდე.
- გაბრიელ, შენ ყოველთვის გარბიხარ პრობლემებს გაურბიხარ. მასე თუ გააგრძელებ დაიკარგები.
- მოდი საკუთარ თავს მე მივხედავ კარგი. სახლში წადი აქ, დიდხანს არ დარჩე.
* * *
დღეს დარწმუნებული ვიყავი, რომ უნდა მეკოცნა ქალისთვის, ვინც მიყვარს. ახლა კი, ყველაფერი სხვაგვარად მოხდა. ქრისტის, მომზადებული რომანტიულ ვახშამმაც ასე ჩაიარა. ბოლოს მაკოცა კიდეც, თუმცა მე, ვერაფერი ვიგრზენი. ჩვენ, რამოდენიმე თვე ვიყავით ერთად, მხოლოდ იმიტომ რომ საკუთარს თავს ვაძლევდი შანს. კარგი გოგოა, წარმატებული. იქნებ შემიყვარდეს. საბოლოოდ კი, ჩვენი ურთიეთობა ისე დასრულდა, რომ მისი დაკარგვა ვერ შვძელი. ვერ გავუშვი, ვერ დავთმე. მე მას, მეგობრობა შევთავაზე. ის კი, ყოველჯერზე ცდილობს ჩემთან სიახლოვეს. წარმოდგენაც არ მინდა სახლში რა დამხვდება. ჯერ კიდევ ტელეფონში ეტყობოდა, რომ ძალიან დაძაბული ხმა ჰქონდა. აქედანვე დარწმუნებული ვარ, რომ სახლში ლექციეების მოსმენა მომიწევს. ნეტა სოფია, როგორ შეეგუა მის ხასიათს? ან შეგუა თუ არა?
* * *
- აქ რა ხდება? დედა, სოფია სად არის?
- არ ვიცი.
- დედა, არ მითხრა, რომ...
- გავუშვი, მისი ადგილი აქ, არ იყო.
- რა ქენი? დედა, შენი ქცევები ყველანაირ ზღვარს, რომ გადასცდა თუ ხვდები ამას?
- შვილო, სულ მთლად გაგიჟებულხარ. რა უნდა იმ ქალს, შენს სახლში გამაგებინე? რას წარმოადგენს? თაღლითია, რატო არ გესმის. ის შენს კარიერას, შენს პროფესიას დაღუპავს.
- რა უთხარი?
- ყველაფერი, უთხარი, რომ თავისი ძმა მკვლელია. ჯერ შეხედე, სახლი, რას დაამსგავსა. ხელი არაფერს მოკიდო, არაფერი არ გადაგედოს. ხვალ, დამლაგებელს გამოუშვებ და დაალაგებს.
- წადიი! გაეთრიე ჩემი სახლიდან!
- ტონს დაუწიე! როგორ ბედავ, შენ ჩემთან ასე საუბარს. იმ, ქალის გამო დედას, სახლიდან აგდებ?
- დედა, მე ბევრჯერ გაგაფთხილე. ეხლა კი, წადი ჩემი სახლიდან და ჩემი ცხოვრებიდნაც.
- არ გაბედო! იმ ქალის, აქ მოყვანა არ გაბედო.
- ეგ უკვე ჩემი გადასაწყვეტია...
* * *
თითქოს სამყარო თავზე ჩამომენგრა. დედსთან, ასე სერიზულად პირველად ვიჩხუბე. სხეულის ყველა ნაწილი მიკანკალებდა, ვცდილობდი თავი ხელში ამეყვანა და სოფიას, მოძებნა დამეწყო. პირველი, რაც მოვიფიქრე მასთან დარეკვა იყო. დავურეკე, მაგრამ ტელეფონი გათიშული ჰქონდა. ასეთ მდგომარეობაში მანქანით მის სახლში მივედი, თუმცა იქაც არ დამხვდა. დავიწყე გამოცანები თუ სად შეიძლებოდა წასულიყო. არ ვიცნობ კარგად. მას ხო, მხოლოს რამოდენიმე კვირაა რაც ვიცნობ. არც თომამ, იცოდა მის შესახებ არაფერი. ბოლოს, როცა ყველანაირი იმედი გადამეწურა, თავის შესაფარებლად ჩემს უბანში ავედი. იმ, სახურავზე, სადაც თავს ყოველთვის კარგად ვგრძნობ და რას ვხედავ...
* * *
- სოფია, შენ აქ რას აკეთებ? იცი რამდენი გეძებე.
- რატო მეძებ. გაბრიელ, ნუ მეძებ გესმის!
- კარგი დამშვიდდი... არ იფიქრო იმაზე, რაც დედაჩემმა გითხრა კარგი.
- დედაშენმა სიმართლე თქვა, ყველაფერი სიმართლე თქვა. ეს ყველაფერი, ჩემი ძმის გამო ხდება. თვითონ თავი დააღწია აქაურობას. მე კი, დედასთან, ამ ყველა პრობლემის წინაშე მარტო დამტოვა. ჩემი ძმა მკვლელია! მამაჩემი მაგან მოკლა.
- ძალიან გთხოვ დამშვიდდი. შენი ძმა, მკვლელი არ არის. მან, ემორციები ვერ გააკონტროლა. მამაშენმა, როცა გაიგო მისი შავი საქმეების შესახებ ვერ გაუძლო და გარდაიცვალა.
- შენ... აქამდე ყველაფერი იცოდი.
- ვიცოდი და არ ვთვლიდი საჭიროდ, რომ შენტან, ამ ყველაფერზე მესაუბრა. შეხედე შენს თავს, რა დღეში ხარ. არ მინდოდა, მასეთ მდგომარეობაში ჩამეყენებინე. დედაჩემის, მაგივრად კი, მე გიხდი ბოდიშს ზედმეტები მოუვიდა. წამოდი სახლში წავიდეთ.
- გაბრიელ, ვერ წამოვალ.
- რას ქვია არ წამოხვალ. ადექი, აქ, ძალიან ცივა და გაცივდები.
- გაბრიელ, რა გინდა ჩემგან? შენ ხო, ამბობ, რომ გამუდმებით პრობლემებს ვქმნი, ამიტომ მომეცი უფლება, ჩემს თავს მე მივხედო.
- ვერ მიხედავ.
- რატო?
- ჩემსავით ვერ მიხედავ...
- რას გულისხმობ?
- არაფერს.
- არა მითხარი.
- ისე ვერ მიხეავ შენს თავს, როგორც მე...
- გაბრიელ, შენ...
- რა?
- რანაირი ხარ? თითქოს ბრაზდები ჩემზე, ნერვები გეშელება, მაგრამ ჩემი დათმობაც არ გინდა.
- ფთხილად ადექი, ფეხი არ დაგიცურდეს.
- კარგი ვდგები ხელი ჩამკიდე.
- გკიდებ.
- არ გამიშვა, მეშინია...
- არ გაგიშვებ...
* * *
მძიმე ღამემ, მაინც მშვიდად ჩაიარა. საბოლოოდ სოფია, მაინც დავითანხმე, რომ სახლში წამოსულიყო. თუმცა ყველაზე დიდი პრობლემა კი, არეული სახლი იყო. ასეთი არეულობა, მხოლოდ მაშინ მქონდა, როდესაც უნივერსიტეტი დავამთავრეთ და გამოსაშვები საღამოს შემდეგ კურსელებმა, ჩემთან დალევა გავაგრძელეთ. მთელი ღამე, ვსვავდით და რო გავიღვიძე სხვის სახლში მეგონა თავი.
* * *
- მაპატიე, აქაურობას მალე დავალაგებ.
- არ გინდა. უკვე გვიანია მიდი დაიძინე და ხვალ ერთად დავალაგოთ.
- ერთად? მე და შენ?
- ხო, რა იყო. აბა, აქამდე სახლი, სულ ასეთ დღეში კი არ იყო.
- კარგი წავედი, ღამემშვიდობის.
- კარგი ადი და ამოვალ.
- ვერ გავიგე?
- აი, ამ, არეულობაში ძილს ნამდვილად არ ვაპრებ. ჩემი საწოლი, საკმაოდ დიდია. ნუ ნერვიულობ არ შეგაწუხებ.
- არა, რა შეწუხებაა. ბოლოს და ბოლოს შენი სახლია და შენი გადასაწყვეტია სად დაიძინებ.
- კარგი მაშინ მაისურს გავიხდი. ასე კომფორტულად დავიძინებ.
- გაბრიელ, შენ ძალიან...
- დაიჯერა...
- რა გაცინებს?
- შენ, მართლა დაიჯერე, რომ შენთან ერთად დავიძინებდი? ერთით ერთი.
- იდიოტოო!
- კარგი საკმარისია ასე ბალიში გასკდება.
- რა გაცინებს?
- სასაცილოაა, შენი სახე... ძალიან დაბნეული იყო.
- სასაცილოა არაა. აი შენ მიიღე! ვაიმე მართლა გასკდა. გაბრიელ, მაპატიე ხვალ წავალ და ახალს გიყიდი.
- არ დაგავიწყდეს.
- არ დამავიწყდება. ახლა კი გადი მეძინება.
- კარგი, კარგი გავდივარ.
- იდიოტი...
- მესმიის!
- ძალიან კარგია თუ გესმის.
* * *
ტელეფონზე, უამრავი გამოტოვებული ზარებია. დედაჩემის, მამაჩემის. ალბათ უკვე ყველაფერი მოუყვა მამას. ყველა ჩემი მეგორის შეტყობინება იყო. მელონო, მწერდა, რომ შარში ვარ და დედაჩემი, ამით არ გაჩერდება. გივი, მწერს და ამბობს, რომ ხვალ ჩემთან გამოვა და ერთად მოვიფიქრებთ გამოსავალს, აი რატი, კი ამბობს, რომ დაიკიდე, მაგრამ მთალად მაინც არაო. დედაა, და ტეხავ. ყველაზე ამაღელვებელი საუბარი, ალბათ მაინც მამაჩემთან მომიწევს. ყველაფრის მიუხედავად ვაღიარებ, რომ ზედმეტი მომივიდა, მაგრამ უნდა ვთქვა ისიც, რომ უკვე ძალიან ცდილობს ჩემი ცხოვრების გაკონტროლება. ჩემს ცხოვრებაში, იღებს ისეთ გადაწყვეტილებებს რაც, ძალიან დიდი ზიანს მაყენებს. სოფიას, დაცვა ჩემი ვალია. ამდენი ხნის შემდეგ ვიპოვე და უკვე ზუსტად ვიცი, რომ არ დავთმობ. ასეც, რომ არ იყოს. საქმე მაქვს დაწყებული, რომელიც ბოლომდე უნდა მივიყვანო. დედაჩემის, ამ, ქმედებას კი შეიძლებოდა ყველაფერი გაეფუჭებინა. სოფიას, ის ყველაფერი უთხრა, რისი თქმაც საჭირო არ იყო. ის გეგმები, რაც აქამდე მქონდა კიდევ უნდა შეიცვალოს, რაც ძალიან არ მიყვარს.
* * *
- გისმენთ.
- სოფია, გაუშვით ძალიან ბევრ პრობლემას შეგიქმნით.
- ვინ ხართ?
- მაგას რა მნიშვნელობა აქვს. მე, სოფიას, კარგად ვიცნობ ის გიყენებს.
- კარგი მაშინ ისიც გეცოდინება, რომ მისი ძმის ადგილსამყოფელი უკვე ვიცი და ნებისმიერ დროს შემიძლია მისი ნახვა...
* * *
ამ, სიტყვების შემდეგ სიგნალი გაწყდა. ზუსტად არ ვიცი ვინ იყო, მაგრამ ფაქტია მას, ამ სიტყვებზე შეეშინდა და საუბარი აღარ გააგრძელა. სანამ ნომერს გათიშავდა მე და თომამ მისი ადგილმდებარეობა გავარკვიეთ და აღმოჩნდა, რომ ზარი, სწორედ იმ უბნიდან იყო განხორციელებული, სადაც ქრისტი ცხოვრობს. როგორც ჩანს არც ქრისტის, დასჭირდა ძალიან დიდი დრო, რომ სოფიაზე, ინფორმაცია მოეძია და გამოიყენა ისეთი მარტივი ხერხი, რაც ალბათ იფიქრა, შემაშიებდა. ის, ამით არ გაჩერდება და კვლავ გააგრძელებს თამაშს. მე კი, ნამდვილად არ მივცემ ამის საშუალებას და ვეცდები, რომ მალე დასრულდეს ეს ყველაფერი.
* * *
- ძმაო გღვიძავს?
- კი თომა, მიდი მითხარი რა ხდება?
- გაბო, უფროსმა მაკას გატაცება დამავალა, როგორ მოვიქცე.
- ისე მოიქეცი, როგორც შევთანხმდით.
* * *
ნაწილი მეცხრე
დილით მოულოდნელად ხმაურმა გამეღვიძა, სახეზე მზის სიტბო ვიგრძენი. სახლში ყველაფერი არეულია. გამახსენდა, რომ დღეს სოფიასთან, ერთად უნდა დავალაგო სახლი. ეს ყველაფერი ჩემთვის, ცოტა უცნაურია, რადგან, აქამდე ქალთან, ერთად სახლი არასოდეს დამილაგებია. უკვე დილის 10 საათია. სიფიას კი, ჯერ არც გაუღვიძია. აბაზანაში, მინდა ასვლა. იქამდე კი, ჩემი ოთახის გავლა მიწევს და არ მინდა გავაღვიძო. ფანჟარასთან, ტყავის კრესლოდან ზედმეტი ქაღალდები ავიღე და ცოტახანს ჩამოვჯექი. დღეს უქმე დღეა, ასეთ დროს კი, ჩემი უბანი გაცილებით მშვიდია. უფრო ნაკლები მანაქა დადის და ხალხიც, ნაკლებია ქუჩებში. ჩემთვის, უქმე დღეებს ძალიან დიდი ადგილი უკავია. ყოველთვის მეგობრებთან ერთად, ან მამასთან ერთად ვგეგმავ ქალაქ გარეთ გასვლას. ან თუ სახლში ვრჩები, ისინი, მოდიან ჩემთან. მოკლედ მე, მარტო არასდროს ვრჩებია. სოფიას გადმოსვლის შემდეგ მარტო თითქმის აღარ ვარ. ვუყურებ ჩემს ეზოს და ვრწმუნდები რა ლამაზია გაზაფხული და როგორ დაუსრულებლად შემიძლია ვისაუბრო მის სილამაზეზე. ყოველ მის დადგომასთან ერთად, მეც, მიჩნდება სურვილი, რაღაც ახალი შევქმნა, ახალი გავაკეთო. პარასკევს საღამოს უკვე დაგეგმილი მქონდა თუ რას გავაკეთებდი უქმე დღეებში. ეხლა კი, ისიც არ ვიცი დედაჩემი, რას მოიმოქმედებს. კიბებზე ნაბიჯების ხმა მესმის, ჩემ მუცელმა კი საოცრად დაიწყო ჭრიალი. ალბათ მში და ამის ბრალია.
* * *
- უკვე გაიღვიძე?
- კი და შენ გელოდებოდი.
- მე რატო მელოდებოდი?
- რას ქვია რატო. დღეს, სახლი, ხომ ერთად უნდა დავალაგოთ?
- სახლი სულ დამავიწყდა. ეს გასაგებია, მაგრამ წამოდი, მანამდე უნდა ვჭამოთ.
- უბრალოდ მაინტერესებს, ამდენი რამე მარტო შეჭამე?
- არა, მარტო არ ვიყავი. გუშინ შენი წასვლის შემდეგ ჩემთან მეგობარი ბიჭი მოვიდა. ნუ, ყველაფერი კარგად იყო მანამდე სანამ დედაშენი მოვიდოდა...
- მოიცა სწორად გავიგე? ჩემს სახლში, შენ, მეგობარი ბიჭი დაპატიჟე და სახლიც, სწორედ ამიტომ არის ასეთ არეული?
- ხო რა იყო. შენ მეგობარი გოგო არ გყავს?
- მყავს, მაგრამ სხვის სახლში არ ავიყვანდი.
-ისეთი არაფრი მომხდარა. ცოტა ვისაუბრეთ, შემდეგ ცოტა ღვინოც დავლიეთ, პიცაც მოვიდა და...
- კარგი საკმარისია! აღარ გააგრძელო...
-კარგი რა, ასე რატო გაბრაზდი. კარგი ბიჭია, თანაც სპორსმენია, მოგეწონება გაგაცნობ თუ გინდა.
- სპორსმენია ბიჭი...
- გაბრიელ, რას ლაპარაკობ ვერაფერი გავიგე ცოტა ხმამაღლა თქვი.
- არა, დღეს არ გამოვა, არ გვცალია. სხვა დროს იყოს.
- დღეს რამე გეგმები გვაქვს და მე არ ვიცი?
- კი გვაქვს, არ დაგავიწყდეს აქაურობა დასალაგებელია.
- კარგი რა, ამას ორ საათშიც დავალაგებთ. მერე?
- მერე... მერე ერთ საქმეზე უნდა წავიდეთ.
- ერთად? რა საქმეა?
- ნუ სვამ ამდენ შეკითხვას. მიდი დროზე დალიე ჩაი და დავიწყოთ სახლის დალაგება.
* * *
ყველგან ქაღალდები ყრია. მაგიდაზე, პლასმასის თეფშები, ჭიქები, ერგეტიკულ სასმელების რამოდენიმე ქილა, ტელევიზორთანაც კი დევს. სამზარეულოც ძალიან არეულია. კიდევ კარგი დედაჩემმა არ ნახა. თავისი ნაჩუქარი მაგიდის სუფრა, წითელი საწებლით იყო გასვრილი. დაუჯერებელია, რომ ეს ყველაფერი ორმა ადამიანმა მოახერხა. ერთი შეხედვით სახლი, ისეთ დღეშია თითქოს და წვეულება იყო წინა ღამეს. სოფიამ, რეზინის ხელთათმანები გაიკეთა და ხელში, დიდი პარკი მოიმარჯვა, რაც ზედმეტი იყო იყო ყველაფერი, იმ პარკში ჩავყარეთ. მგონი ამდენი ნაგავი, ჩემი სახლიდან პირველად გადის. ან მე, ვერ ვხედავდი აქამდე. ისე ადაგებდა დედაჩემის დამხმარე ქალი. შემდეგ გაწმენდთ სამუშაოებზე გადავედით. სოფია, როგორც ჩანს ყველაფრით მზად ყოფილა და ყველა ის გასაწმენდი საშუალებები უყიდია, რაც საჭირო იყო სახლისთვის. სოფიამ, დივანის ბალიშები, ვერანდაზე გაიტანა და მისი წმენდა დაიწყო. მე უკვე თავბრუ დამეხვა ის, ისეთი სწრაფია, ჯერ ალბათ ერთი საათი არ გასულა და სახლში ნამდვილად სასიამოვნო სურნელი ტრიალებს. მე უკვე დავიღალე, არაფერია რო ჩამოვჯდე სოფიამ, ყველა სკამი მაგიდაზე, ზემოთ შემოდო. მალე იატაკის წმენდას იწყებს. _ მე რას ვაკეთებ? მე ვუყურებ და ყველა მის დავალებას პირნათლად ვასრულებ. ვაწვდი იმ ნივთებს, რაც საჭიროა. ვატყობ, რომ ესაც დაიღალა, მაგრამ როგორც ჩანს საქმეს სანამ ბოლომდე არ მიიყვანს დასვენებას არ აპირებს. მე მეტი აღარ შემიძლია. მაცივრიდან, ცივი ლუდი გამოვიღე და მისი დალევა გადავწყვიტე და მოულოდნელად მესმის მისი ყვირილი.
* * *
- რას აკეთებ?
- რა იყო, რა გაყვირებს?
- სამზარეულოში, ფეხსაცმლით რატომ შეხვედი? მანდ უკვე მოწმენდლია.
- კარგი რა, ნუ აჭარბებ. სუფრთაა ისედაც ჩემი ფეხსაცმელები.
- ხო არა? ვერ ხედავ, შენი ნაფეხურები, როგორ დაეტყო იატაკს.
- კარგი მომეცი მე მოვწმინდავ.
- არა, არ გინდა გაუშვი მე მივხედავ.
- არა, მომეცი მე მივხედავ.
- გაბრიელ! ყოჩაღ ლუდიც დააქციე.
- ეგრე ნუ მიყურებ, შენი ბრალია.
- ჩემი, კიდე მე ვარ დამნაშავე არა?
- მე მეტი აღარ შემიძლია უკვე დავიღალე წავალ ცოტახანს ვერანდაზე დავისვენებ. იმედია იქაც...
- სწორედ მიხვდი, რამოდენიმე წუთია ვერანდა გადავრეცხე.
- რაც გიყურებ სულ აქ ალაგებდი და იქ როდისღა მოასწარი. მაკვირვებ პირდაპირ.
- დაიჭირე!
- ეს რა არის?
- ტილოა ვერ ხედავ.
- კიდე რამე დარჩა?
- კი, წამოდი სამზარეულოში, ფანჯრებია გასაწმენდი.
- არ არსებობს... მე არ გავწმენდ.
- და რატო ვითომ. წამოდი, თან გასწავლო, როგორ უნდა. შენ შიგნიდან გაწმენდ მე კი გარედან.
- მასე ნუ მიყურებ.
- როგორ?
- აი ეგრე.
- რა ვქნა ფანჯრის ბრალია ის ასეთი გამჭირვალეა. მოიცადე და შენ იბნევი? თვალები სულ აგიჭრელდა.
- არაფერიც, დავიღალე უბრალოდ. ავალ ცოტახანს ჩემს ოთახში, დავისვენებ.
* * *
მართლაც ძალიან დამღლელი ყოფილა სახლის დალაგები. ეხლა გავიგე რა ტკბილი ყოფილა დედაჩემის დამხმარე ქალის ხელი. მე კი, ვღიზიანდებოდი და თურმე, რამდენ საქმეს აკეთებენ ქალები სახლის დალაგების დროს. ქალები, ძალიან აფასებენ მის შრომას. ქალების ნერვიული სისტემა გაცილებით მშვიდია, როდესაც სახლი სრულყოფილად დალაგებულია. მტრისას თუ ახალ მოწმენდილ ოთახში ფეხსაცმელებით შეხვალ. ქალი, თავის თავს აღარ ემსგავსება და ბოლო ხმაზე იწყებს ყვირილს. ჩემს ოთახში, მთლიანად ქალის სუნამოს სურნელი ტრიალებს. აბაზანის ნახევარი, მის კრემებს უკავია. სურათიც კი დაუდევს საწოლთან. სურათში, მისი ოჯახია. ამ ფოტოზე, ისინი ყველას, ბედნიერები არიან. სარკესთან, სადაც მხოლოდ, ჩემი, რამოდენიმე სუნამო და საათი იდო. ეხლა ადგილს ვეღარ ნახავ. ყველგან მისი კოსმეიკაა. სარკის კუთხეში საკიდი დაუმატებია. მისი უამრავი სამკაული კიდია. კარადაზე ლაპარაკი ხო სულ ზედმეტია, ჩემს ტანსაცმელს, მხოლოდ ერთი თარო უკავია. ადგილი აღარ ყოფნის და სამოსის უმეტესი ნაწილი გარეთ, საკიდდზე უკიდია. ისიც მისი მოტანილია. გავგგიჟდებ ყველაფერი, როგორ და როდის მოასწრო. ოთახი, გაცილებით ნათელი გახდა ვიდრე აქამდე იყო. ორი დღე, მხოლოდ ორი დღე დარჩა და სოფია, მაკას გამოწერის შემდეგ თავის სახლში გადავა. არ ვიცი, რა განცდა უნდა დამეუფლოს. სოფიამ, ამ ერთი კვირის განმავლობაში აქაურობა შეავსო. აქამდე თუ მეგონა, რომ რომ მუქი ფერები, სიმყუროვესთვის მქონდა არჩეული, თურმე მარტოსული ვყოფილვარ. მომწონს აქაურობა, მომწონს ის ყველაფერი, რაც ახლა არის. ჩემი სახლს ბევრი ნათელი ფერი შემატა და ასე მგონია, ვეღარ შევეგუები მის გარეშე აქაურობას. ცოტახანს წამოვწექი, ყველაფერს მისი სურნელი აქვს. დიდ ხანს ვეღარ გავძელი ვგრძნობდი, რომ ვიკარგებოდი და ისევ წამოდგომა დავაპირე და სოფია, შემოვიდა ოთახში.
- არ ადგე, ცოტახანს კიდევ დაისვენე თუ გინდა. მე უკვე ყველაფერი დავალაგე. უბრალოდ ბალიშების, ჩასატანად ამოვედი.
* * *
- არა, მე უკვე დავისვენე, მაგრამ შენ ხარ დაღლილი. მოდი შენ დაწექი ბალიშებს, მე ჩავიტან.
- აუ ფეხიი!
- რა მოხდა მოიტეხე?
- არა, სულელო. უბრალოდ საწოლს მივარტყი. კიდევ ვერ შევეგუე აქაურობას.
- კარგი მანახე აბა. ასე გტკივა?
- კი ცოტა მტკივა, მაგრამ ვიცი რაც მიშველის.
- თუ კიდევ იტყვი, რომ...
- მიდი დაწექი.
- ვერ გავიგე?
- კარგი დამშვიდდი, ცოტახან ესე დავისვენოთ. თანაც ერთად უკვე გვეძენი. დაგავიწყდა?
- ის შეცდომა იყო.
- გაბრიელ, შენ ძალიან უკარება ხარ არაა? არადა ბავშვობაში პირიქით ძალიან თამამი და პირდაპირი იყავი.
- ასე ნუ მიყურებ ვიბნევი.
- კარგი რა, მოიცადე ცოტახანს დავიძინოთ მერე ავდგები და ვახშამს მოვამზადებ.
* * *
ამ სიტყვების შემდეგ, ხელი ჩამკიდა და ისე ჩაეძინა. მე დაძინებას მისი ყურება ვარჩიე. მისი სახე, ჩემთან ძალიან ახლოს იყო. რა ლამაზია, ძილის დროსაც რა ლამაზია. მის თმას შევეხე, ვცდილობდი მისი სურნელი კიდევ უფრო კარგად შემეგრძნო. ვხვდებოდი, რომ მასთან ერთად ვიკარგებოდი, სადღაც შორეულ წყვდიადში ვვარდებოდი, მაგრამ არაუშავს ეს ხომ ცუდი არ არის. მე ხო, არაფერს ვაშავებ ამით. არ მინდა ეს ყველაფერი მალე დასრულდეს. ხელი კიდევ უფრო მჭიდროდ მომიჭირა და წარმოსთქვამს სიტყვებს. ,,მამა. მამა არ მიმატოვო გეხვეწები." სოფიამ, ის ტრაგედია, ძალიან მძიმედ გადაიტანა და ალბათ კიდევ ვერ ივიწყებს. ეს უკვე მეორე შემთხვევა. ხმადაბლა ვუთხარი: ,,ყველაფერი კარგად არის მე აქ ვარ." არ ვიცი, ალბათ გაიგო. ამ სიტყვების შემდეგ, კიდევ უფრო ჩამეხუტა. თვალები დავხუჭე, მეც ჩამძინებია. უკვე საღამოს ექვსი საათია და ტელეფონის ზარმა გამაღვიძა. რატი რეკავს საინტერესოა ეხლა რა უნდა. ფთხილად წამოდგომა ვცადე და ფეხაკრეფით ვერანდაზე გავედი და რას ვხედავ... ის, უკვე კართან დგას და არამარტო ის, მთელი ჩემი სამეგობრო წრე. ეს კიდევ უფრო არ გამკვირვებია. ყველაზე მეტად ქრისტის, დანახვამ გამაკვირვა. არასდროს ჩემს სახლში არ მოსულა და თანაც ჩემს მეგობრებთან ერთად, როდის მოასწრო მათი გაცნობა საინტერესოა. ხელით ვანიშნე, რომ რომ ჩავიდოდი და სოფიას გაღვიძება დავაპირე.
* * *
- ძვირფასო, უნდა გაიღვიძო. ჩემთან მეგობრები მოვიდნენ.
- აუ კარგი რა, მოდი ცოტახანს ისევ დავიძინოთ.
ხელს ისევ ისე, ძლიერად მკიდებს და წასვლის საშუალებას არ მაძლევს. მე კი, ისევ მის გამოფხიზლებას ვცდილობ. რო ვხედავდი, რომ არაფერმა გაჭრა. ოთახში, საყვირი მაქვს, ის თომასია და უკვე, რამდენი ხანია აქ მიდევს. ერთი მისი ჩაბერვა და სოფიას წამოხტომაც ერთი იყო.
- რა ჯანდაბაა?
- აბა სხვანაირად არ დგებოდი. მიდი გამოფხიზლდი და ნორმარულად ჩაიცვი.
- რა ხდება?
- ვერ გაიგე წეღან რა გითხარი?
- რას გავიგებდი, ისედაც ამ რაღაცამ... მართლა რა არის ეს? მგონი სასმენი მილი დამიზიანდა, არაფერი მესმის.
- არაუშავს, მალე გაიგებ. კარგი, მიდი გელოდბი. იცოდე ნორმარულად ჩაიცვი.
- კარგი ხო, გავიგე.
* * *
კარების გაღება და ყველას ერთდროულად შემოცვენა ერთი იყო. ყველაზე ბოლოს ქრისტი, შემოვიდა. ამან ჯერ კიდევ არ იცის, რომ მე ყოველთვის მასზე ერთი ნაბიჯით წინ ვიქნები. არ ვიცი გუგამ, ამდენი ტალახი სად იპოვა, მაგრამ სოფიას, მოწმენდილი იატაკი, რამოდენიმე წუთში განადგურდა. რატიმ, ფეხები ეგრევე ზემოთ მაგიდაზე შემოდო. აი, ყველაზე მოწესრიგებული კი, მელანოა. მიხვდა, რომ სახლი დალაგებული იყო და რატის ჩხუბი დაუწყო ფეხები კი ჩამოალაგებინა მაგიდიდან. ბიჭებს, ეგრევე დაუწყო წესრიგზე საუბარი. არა რა ქალების, ეხლა მესმის. ქრისტი, კუთხეში დგას და თითქოს თვალებით კიდევ სხვას ეძებს. ყველაფერი გასაგებია, რადგან სოფიაზე, უკვე ყველაფერი იცის. ისიც უკვე ეცოდინება, რომ ჩემთან ცხოვრობს. ქრისტი გვერდზე გავიყვანე და ვეკითხები.
* * *
- აქ რას აკეთებ?
- რატი, შემთხვევით გავიცანი ჩვენთან ოფისში იყო მოსული, შენ გეძებდა. მან კი, შეომთავაზა აქ წამოვსულიყავი. მითხრა, რომ უქმე დღეს ერთად ატარებთ დროს.
- კი ბრატ, მე წამოვიყვანე. ძაან ჯიგარი გოგოა, თანაც, რომ მითხრა მისი შეყვარებული ვარო...
- ვინ ვარო?
- ყველას მოგესალებით! როგორ ხარ?
- ვაა სოფიაც, აქ ყოფილა. კარგად შენ? თავს როგორ გრძნობ მის შემდეგ, რაც კანიბალებს თავი დავაღწიეთ.
- კარგად ვარ რატი, თქვენ როგორ ხართ?
- გამარჯობა, მე ქრისტი ვარ. ალბათ გაბრიელი, ჩემზეც მოგიყვებოდათ.
- არა არ მოუყოლი, მაგრამ ახლახანს გავიგე, რომ მისი შეყვარებული ხარ, სასიამოვნოა. მე წავალ ვახშამს მოვამზადებ.
- სოფია!
- რა გინდა გაბრიელ?
- ქრისტი, არ არის ჩემი შეყვარებული.
- მე რატო მიხსნი ამ ყველაფერს?
- სოფია მე დაგეხმარები.
- მოდი მელანო, როგორ ხარ, როგორ მიდის შენი საქმეები?
- არ მკითხო, როგორც იქნა ის კლიანტი, საფრანგეთში გაფრინდა და ორი დღეა, რაც ვისვენებ. თქვენ რას შვრებით? შევამჩნიე აქაურობა დაგილაგებიათ. მომწონს, ძალიან ლამაზია.
- მეც მომწონს. ეხლა ხვდები, რამდენი ხანი უცხოვრია თქვენს მეგობარს, ბნელ ფერებში?
- ჩვენც ხშირად ამას ვეუბნებოდით, მაგრამ როგორც ჩანს მხოლოდ შენ შეძელი მისი დარწმუნება.
- საინტერესოა მისი შეყვარებულმა, რატომ ვერ შეძლო.
- ნუ მიაქცევ მაგას ყურადღებას. მეც დიდად არ მომწონს ეგ გოგო და იმედია მალე დაშორდება, თანაც არ ეტყობათ, რომ ერთად არიან. მგონია, რომ ეს გოგო იგონებს რაღაცას.
- არ მაინტერესებს.
- მე მაინც ვერ გამომაპარებ. იცოდე ქალი ვარ და ზუსტად ვიცი, რომ გაბრიელი, ძალიან მოგწონს და ეხლა ეჭვიანობისგან სკდები.
- მეეე? რა სასცილოაა.
- თავიდან გაბრიელთან, რომ მოვედი იმ ღამესვე, გავიფიქრე , რომ ერთად იქნებოდის. მართალია წინ ძალიან რთული დღეების გადატანა მოგიწევთ, მაგრამ...
- კარგი საკმარისია, არაფრის მოსმენა აღარ მინდა, ისედაც ერთი დღეც და აქედან გადავალ.
* * *
სახლში სრული ქაოსია. რატი, თავის ამერიკულ ამბებს ყვება, გუგაც ჩუმადაა და არ აძლევს საშუალებას რამე თქვას. მელანო და სოფია, ისევ სამზარეულოში არიან საუბრობენ, საინტერესოა რაზე. ქრისტი კი, ჩემს გვერდით ზის და ხელს არ მიშვებს. ბევრჯერ ვცედე მისი გაშვება, მაგრამ ის იგივეს იმეოებდა. გოგოებმა, ვახშამი უკვე მოამზადეს. ყველანი ერთ სუფრას მივუსხედით. საბოოლოდ ყველამ მოილხინა. რატიმ იმდენი სურათი გადაიღო. ყოველ მეორე წუთში ამბობდა, აი ეს მომენტი უნდა დავაფიქსიტო აი ესაცო. უკვე ძალიან დამღალა და ტელეფონი გამოვართვი. სანამ არ წავიდა არ დავუბრუნე. გაბუსული იჯდა, ხელის გულები ეფხანებოდა ხელში, რომ არაფერი ეჭირა. მელანოს თავის ტელეფონს სთხოვდა, მაგრამ არც მაგისი უფლება არ მივეცით.
* * *
- ყველაფერი ძალიან გემრიელი გამოვიდა. მზარეული ხარ?
- არა ქრისტი მზარეული არ ვარ. ძალიან კურტურულ ოჯახში გავიზარდე. დედა, ბავშვობიდან, მასწავლიდა საჭმელების მომზადებას.
- რა დასანანია, რომ გაგიჯდა.
- გაჩუმდი.
- არაფერია გაბრიელ, ვუპასუხებ. დედაჩემი, გიჟი არ არის. ის უბრალოდ მამას, გარდაცვალების შემდეგ სტრესშია.
- ძალიან ვწუხვარ.
- მადლობა მელანო.
- მგონი უკვე დროა დავიშალოთ.
- ძვირფასო, სახლში წამიყვან? თან მანამდე ჩვენს საყვარელ ადგილას წავიდეთ.
- არ შემიძლია. რატი, შეგიძლია ქრისტი სახლამდე მიიყვანო?
- რა პრობლემაა, მიდი ჩახტი!
- ვერ გავიგე?
- ძვირფასო მე გეტყვი. რატის, ლექსიონით, ჩახტი მანქანაში ჩაჯექის ნიშნავს.
- მადლობა გუგა.
წასვლამდე ქრისტი სოფიასთან მივიდა არ ვიცი რა უთხრა, მარგამ რამოდენიმე წუთი, ეზოში, ვერანდასთან გაჩერდნენ.
- იმედია ეს დღეეები მალე დასრულდება.
- ვერ გავიგე?
- რა ვერ გაიგე, მალე უნდა მოშორდე ჩემს შეყვარებულს.
- რომელ შეყვარებულზე საუბრობ? იმაზე, რომელიც ზედაც არ გიყურებს.
- ჩვენ უკვე ერთი წელია ერთად ვართ, შენს გამოჩენემ კი, ყველაფერი გააფუჭა.
- მე მასე არ ვფიქრობ.
- შენი ნებით თუ არ გაქრები, მაშინ ამაზე მე ვიზრუნებ.
- არამგონია, რამემ გაჭრას. ადამიანს, რომელსაც არ უყვარხარ, არამგონია ის, დიდ ხანს დარჩეს შენთან.
- მაგასაც ვნახავთ.
- ვნახოთ.
* * *
ყველას წასვლის შემდეგ სოფიამ, მაგიდის ალაგება და ჭურჭლის რეცხვა დაიწყო. ძალიან ჩუმად არის, ჩემთან საუბარი არ სურს. ალბათ ნახევარ საათში უკვე ყველაფერი დაალაგა და ყავის მომზადება დაიწყო, რომ ვუთხარი მეც მინდათქო, უპასუხოთ, მეორე ფინჯანიც გამოიღო კარადიდან და უხეშად დადგა მაგიდაზე. ყავა დაასხა და თვითონ სამზარეულოს მაგიდაზე ჩამოჯდა. ეს ჩვევად აქვს, როცა ყავას სვავს ნერვებს იმშვიდებ. არ ვიცი, რატო, მაგრამ ქრისტისთან, საუბრის შემდეგ ძალიან გაბრაზებულია. ხმას არ იღებს, მაგრამ თუ რამეს აკეთებს სიბრაზით და ძალიან ხმაურით. მიუახლოვდი, თავი გვერდზე გაწია, ზედაც არ მიყურებს.
* * *
- სოფია შემომხედე.
- რა გინდა რა?
- ჩემზე გაბრაზებული ხარ?
- შენზე, რატო უნდა ვიყო გაბრაზებული.
- რავიცი იქნებ, იმიტომ, რომ დალაგებული სახლი ისევ ისეთ დღეშია.
- იდიოტი ხარ? მართლა გგონია, რომ მაგაზე ვარ გაბრაზებული, თანაც საერთო არ ვარ გაბრაზებული.
- აბა სახეში, რატომ არ მიყურებ?
- არ ვიცი, იქნებ, იმიტომ რომ შენი შეყვარებული იეჭვიანებს.
- მისმინე ქრისტი, არ არის ჩემი შეყვარებული. ადრე იყო, მაგრამ ჩვენ ერთმანეთს მანამდე დავშორდით სანამ შენ გამოჩნდებოდი.
- ამას მე რატო მიხსნი?
- იმიტომ, რომ ეჭვიანობ.
- უკვე მეორედ მესმის ეს. მგონი ყველამ ერთდროულად გააფრინეთ არა? მე შენზე, რატომ უნდა ვიეჭვიანო.
- არ ვიცი, იქნებ იმიტომ, რომ შენც მოგწონვარ.
- რა სისულელეა. გაბრიელ, გამატარე ძალიან გთხოვ.
- არა არ გაგიშვებ.
- გამატარე მეთქი! რას აკეთე?
- გეხუტები! სოფია, მე უკვე გიპოვე და შენს გაშვებას აღარ ვაპირებ.
- კარგი, მაგრამ ტელეფონი გირეკავს.
- მე ამ ზარს ვიპასუხებ, მაგრამ ამასობაში შენ, არსად არ წახვალ.
- კარგი, კარგი, არსად არ მივდივარ აქ ვარ.
- ბედნიერი ვარ!
- რა გაყვირებ, გაგიჟდი.
- კი გავგიჟდი შენ გამაგიჯე.
- გაბრიელ ზარია.
* * *
სოფია, ისე მიყურებდა ისეთი თვალებით. მისმა ჩახუტებამ სულ გადამავიწყა, რომ ტელეფონზე მირეკავდნენ. თომას ზარს ველოდებოდი, როგორც წესი უცხო ნომრიდან თომა, მირეკავს თუ საქმე სერიოზულ პრობლემას ეხება. მართალია გული კარგს არ მიგრძნობს, მაგრამ მაინც ვუპასუხე ზარს. სოფია, ბედნიერი სახით მიყურებს და ეხლა რაც არ უნდა მოხდეს არამგონია დავითრგუნო.
* * *
- გისმენთ.
- გამარჯობა გაბრიელ.
- ამჯერად რომელი ხართ?
- ამჯერად, თავად ბატონი ვახტანგი გირეკავს. დეტექტივო, სიყვარულმა მგონი უკვე დაგაბნიათ და სათვალავიც აგრევიათ.
- რას გულისხმობთ?
- ქალბატონი მაკა, ჩემს ხელშია და აბა კიდე გამოიცანი ვინ არის აქ?
- რა გამოცანებით მელაპარაკები, პირდაპირ მითხარი რისი თქმა გინდა?
- შენი მეწყვილე, თომაც აქ არიას. ეხლა კი, აირჩიე პირველი, რომელი მოკვდება. შენი საყვარელი ქალბატონის დედიკო, ქალბატონი მაკა, თუ შენი მეგობარი, და საქმის უბადლოდ შემსრულებელი, შენი მონად მორჩილი თომა?

* * *
ნაწილი მეთერთმეტე
საავადმყოფოს ეზო, ისეთი ცივია მიუსაფარი. ადამიანები, დაუცველი სახეებით, უყურებენ ექიმებს და ეშინიათ. ეშინით, რომ მის ხელში შვილები, საფრთხეში იქნებიან. ეზოს კუთხეში, უზარმაზაი ხე დგას სულს გამწვანებულა. კაცია თვაჩახრილი, ვინ იცის, რამდენი ფიქრები უტრიალებს თავში. ვინ იცის, რას ებრძვის მისი სხეული და რამხელა დარდს ატარებს გულით. იქნებ და დაეღუპა საყვარელი ადამიანი და ამ საყაროშიც ზედმეტად გრძნობს თავს, ან იქნებ ცოლი, ჰყავს ავად ხელეზე კალიცო უკეთია. მისი ხელები, დიდ შრომას ატარებს. იქნებ სულაც დურგალია და დღეში უამრავი რამის კეთება უწევს. ეჰ, ადამანო, რამდენი რამის ფიქრი შეგიძლია ადამიანზე, რომელიც უბრალოდ თავჩაღუნულია და ფქრობს. იქნებ მინდა მივიდე, მხარზე ხელი დავადო და უსიტყვოდ გაუღიმო ვუთხრა, რომ ყელაფერი კარგად იქნება, მაგრამ ჩვენ ადამიანებს, ზოგჯერ ამისთვის ნებისყოფაც არ შეგვწევს. საავადმყოფოს ეზო საკმაოდ დიდია, თუმცა უმეტესი ადგილი მანქანებს უკავია. მე ძალაგამოცლილი რკინის მოაჯირს მივეყდენი, ვცდილობ ვიფიქრო ყველაფეზე კარგზე. ის სურათი, რომელიც რამოდენიმე საათის წინ ვნახე, თვალებიდან არ გადამდის. ის კიბეები, რომელიც ფეხისკანკალით ჩავიარე, გაღებული სარაფის კარები, რომელიც მეგონა, რომ სიცოცხლის დასასრულს უდრიდა. თომა, მისი ნატანჯი სახე თავჩახრირი სკამზე იჯდა ისე თითქოს თავს დამნაშავედ გრძნობდა. თომას, ერთი ძალიან განსაკუთრებული თვისებაა აქვს. ის ყველაფერს გააკეტებს, რომ ცუდად არ გახდეს და თუ გახდება ყველაფერს იზამს, რომ მისმა საყვარელმა ადამიანებმა არ შეეიმჩნიონ. ეხლა კი, მისი სუნთქვა ხელოვნურ აპარატზე და იმ შლანგებზე დამოკიდებული, რომელიც მის სხეულს აქვს მიბმული. სოფია, გაყუჩებული ზის და ხმას არ იღებს. მასაც თავი ქვემოთ აქვს დახრილი, თმა ზემოთ აუწევია ალბათ შეაწუხა. ადგილზე ვერ ისვენებს მიყურებს და ვერაფერს ამბობს. ჩემი შეშლილი სახის ეშინია. ეშინია, რომ ეხლა ისეთ რამეს მოვიმოქმედებ, რომ შემდეგ ვინანებ. უკვე საღამოს ათი საათია. ქრისტი და მარი ჯერ გარეთ არ გამოსულან. მე ვიზივარ და ვიცდი. იქნებ რამე სიახლე იყოს. ამ ფიქრებში გართული ვარ და ხანში შესული ექიმი, მიახლოვდება. თმა თითქმის უკვე თეთრი აქვს სახეზე ოდნავ მოკლე წველი, ოდნავ ღიპიანიც კი. მწეველია ალბათ, რადგან თამბაქოს სუნი, იქამდე ვიგრძენი სანამ მომიახლოვდა. ჩემსკენ გადმოიწია და მეკითხება: _ დეტექტივო, პირველ სართულზე, რეამინაციაში ბიჭი, რომ შემოიყვანეთ თომა ხო? აშკარაა, რომ ზუსტად იცის ვინ ვარ, მაგრამ საუბარი, მაინც კითხვით დაიწყო. მეც ხმადაბლა ვუთხარი, რომ დიახ, თომა ჩემი მეწყვილეა. შემდეგ გაღიმებული სახით მუბრუნდება და ამბობს: _ გონს მოვიდა და მის უფროსს კითხულობს. მთელი კოლექტივი გაგვაგიჯა ძალიან ძლიერი ბიჭია, სიცოცხლე უყვარს. მოკიდებული თამბაქო, მოაჯირზე ჩააქრო და იქვე კუთხეში მიაგდო. საუბრის დაუსრულებლად უკან დაბრუნდა. დერეფანში მედდა ეგებება და სისწრაფით სთხოვს, რომ უკან გაჰყვეს. სოფიას ვთხოვე, რომ მანქანაში დარჩენილიყო და მე თომას სანახავად დავაპირე შესვლა. რეამინაციისკენ მიმავალს ქრისტი, შემხვდა. ყველანაირად ვეცადე მას არ გამოლაპარაკებოდი, მაგრამ ის მაშინვე ჩემსკენ წამოიწია.
* * *
- როგორც იქნა მიხვდი არა. გვიან, მაგრამ მაინც მიხვდი, რომ იმ გოგომ, შენი ცხოვრება გაანადგურა. ვერ ხედავ რა ხდება? მის გამო შენი მეგობარი რა დღეშია.
- ქრისტი გამატარე.
- რატო სიმართლის მოსმენა არ გსიამოვნებს?
- ქრისტი, ვერ გცნობ. რა გემართება? ჯერ შენს თავს შეხედე რადიკალურად სხვანაირი ხარ. ან რა გაცვია ან შენი თმა...
- რაიყო, შენ ხო ასეთი გოგოები მოგწონს?
- მე შენში ის უბრალობა მომწონდა, რაც აქამდე იყო.
- გაბრიელ, ეხლა რა ხდება, რა შეიცვალა ჩვენს შორის?
- არაფერი არ შეცვლილა. უბრალოდ შენ, აღიქვავდი ჩვენს ურთიერთობას სხვანაირად.
- რატო არ გამიშვი, რატო არ მომეცი წასვლის უფლება? მაინცდამაინც ეხლა, ეხლა რატოო მიმატვე?
- არ მიმიტოვებიხარ. გამატარე თომას ნახვა მინდა.
* * *
ქრისტი, გზიდან ძლივს ჩამოვიშორე. რეამინაციამდე მისასვლელი გზა, იმაზე გრძელი აღმოჩნდა ვიდრე ველოდე. თომა, უკვე პალატაში გადაუყვანიათ. პალატაში მარი ადგას თავზე ხელს მჭიდროს ჰკიდებს და ეუბნემა იმ სიტყვებს, რაც ქრისტიმ უთხრა. ცოტახანს კართან შევჩერდი შორიდან ვუყურებდი. თომამ, ეგრევე დამინახა და თვალებით მანიშნა, რომ მასთან ახლოს მივსულიყავი. ის ნაბიჟებიც ჩემთვის იმდენად მძიმე იყო, რომ თავში ეგრევე მრავალნაირმა ფიქრებმა გამიელვა. მახსენდებოდა სარდაფი, თომა, კიბეეები დაუსრულებელი კიბეები. ხმადაბლა მარის, უთხრა, რომ ცოტახნით გარეთ გასულიყო და მარტო დავეტოვებინეთ. ბევრი ყოყმანის შემდეგ მარი, მაინც გავიდა პალატიდან, თუმცა პალატის კარს, მაინც არ მოშორებულა. იქვე ახლოს სკამზე, ქრისტისთან ერთად ჩამოჯდა. თომა, ჯერ კიდევ თავს სუსტად გრძნობს, მაგრამ იუმორის გრძნობა, მაინც არ დაუკარგავს.
- კარგი ნუ მიყურებ მასეთი სახით. მოგიყვები თუ გინდა რა ხდება სიკვდილის შემდეგ.
* * *
- უფ, ძლივს შვებით ამოვისუნთქე.
- კარგი ხო. ხო იცი სუსტი მაინც არ ვარ. მარის, საქციელის გამო ბოდიშს მე გიხდი.
- პირიქით, ბოდიში მე მაქვს მოსახდელი.
- გააფრინე? დაჭრილი არ ვიყო გესროდი ეხლა ამ გადახსმის ჯოხს.
- კარგი, კარგი ზედმეტად არ იმოძრაო.
- ბიჭო, მოკლედ ვახანგამ, ჩემი სხეული სატყუარად გამოიყენა. იცოდა, რომ შენ, ამის შემდეგ მისი ბუნაგის მოძებნას დაიწყებდი და ვაბშე მასთან მიხვიდოდი რა. მაგან, კიდე არ იცის, რომ შენი კაცი ვარ. გეგმა, რომელიც გვაქვს კიდევ ძალაშია. შენ გააკეთე ის, რაც უნდა გაგეკეთებინა?
- კი სოფიას, დღეს უკვე ვუთხარი, რომ მიყვარს, მაგრამ ხო ხედავ ამ ყველაფერს, რაც მოყვა. მგონი არ იყო ეს კარგი იდეა.
- არა, ძმაო სწორედაც, რომ კარგი იდეა იყო. ეგ სწორედ ამას ელოდებოდა, რომ მოქმედება დაეწყო თორე ეგრე საქმე უფრო გაიწელებოდა.
- არ მინდა სოფიას, რომ ასე ვექცევი.
- ძმაო, ამ ყველაფერს ხო, მისი დედის და მის დასაცავად ვაკეთებთ.
- აუ ბიჭო...
- რა არის. არ მითხრა, რომ სოფია, მართლა შეგიყვარდა.
- დაივიწყე. შენ ეგ მითხხარი მაკა, როგორ არის?
- კარგად არის. მგონი ძველი გძნობები გაახსენდა ერთი ორჯერ ტკბილი სიტყვების კი უთხრა, მაგრა მაკა, მაინც პეპლებს ეძებს. მეცოდება ეგ ქალიც, რა ბევრი რამ გადაიტანა. შენ რა ქენი გაარკვიე რამე მის შვილზე?
- კი და მგონი ერთი გასროლით ორი კუღდღელი დავიჭირეთ.
- ჰაა, თქვი ვინ არის?
- მიდი ეხლა შენ, ეს გადასხმები დალიე, დანარჩენზე მერე ვისაუბროთ.
- ეგრე არაა, მოიცადე ავდგები აქედან. ისე მართლა გონება, რომ მქონდა დაკარგული და ვკვდებოდი დავინახე, როგორ ღრიალებდი ლომივით?
- სერიოზულად ეგ მართლა დაინახე? მოიცადე შენ მართა ყველაფერს ხედავდი?
- კი აბა, მე როცა კვრადი ვარ, ყველაფერს გაცილებით უკეთესად ვხედავ.
- მოკლედ წავედი. სოფია, უკვე დიდი ხანია მანქანაშია და მელოდება.
- მიდი და მომიკითხე, გადაეცი ჩემზე, ნერვიულობა არ ღირს. აი ნახეთ ხვალ ფეხზე ვიქნები.
* * *
პალატიდან გამოედი თუ არა მარის, გაბრაზებული სახე მომხვდა თვალში. ჩემსკენ ცდილობდა ისევ რამის თქმას, მაგრამ პალატის კარი ღია იყო და თომას შეიძლებოდა გეგო, თავიც ამის გამო შეიკავა. მარი, პალატაში შევიდა ქრისტი, კი უკან გამომყვა მთხოვა, რომ სახლში წამეყვანა. უკვე გვიანი იყო და მარტო აღარ გავუშვი. ეხლა ხო წარმოგიდგენიათ, როგორი იქნება ამ ორის ერთად მგზავრობა. სოფია, უკვე საჭესთან იჯდა. ძალიან კარგი მძღოლია მშვიდი და გაწონასწორებული, როცა თომა, საავადმყოფოში მოვიყვანეთ მაშინაც სოფია, იჯდა საჭესთა. ქრისტის, უკანა კარი გავუღე მე კი სოფიას, დავუჯექი გვერდით. ორივე ჩუმად ზის, ხმას არცერთი არ იღებს. ძალიან მიკვირს, არადა ცალ-ცალკე ორივე ბევრს ლაპარაკობს. მეგონა ესაადა სახლამდე მშვიდა ვიმგზავრებთქო და უკვე სიტყვებით ერთმანეთს კბენა დაუწყეს. სოფიამ, სვეტაფორთან მანქანა გააჩერა. ქრისტი კი, უკნიდან იძახის:
* * *
- აუ, სწრაფად რა მაგვიანდება. სახლში, მშობლები მელოდებიან. ჩემი ძმაც, გუშინ ჩამოიყვანეს და ოჯახური ვახშამი გვაქვს.
- ეხლა შენ მაჩქარებ თუ ოჯახურ იდიალზე მესაუბრები, როგორ ყველა ჩამოთვალა.
- გოგოებო, იქმებ არ გინდათ.
- არა, მოიცადე შენ რა გგონია, რომ ასე ყოველ ნაბიჯზე თუ გააჩერებ მანქანას, კარგი მძღოლი იქნები?
- ვინმე გინახავს, ვინც სვერაფორთან მანქანას არ აჩერებს?
- არა რა, ჯობდა ისევ ტაქსით წავსულიყავი ბევრად ადრე მივიდოდი სახლში. რას აკეთებ?
- მანქანას ვაჩერებ. ჩადი დაა გააჩერე ტაქსი. ხო ამბობ, რომ მალე მიგიყვანს.
- სოფია, დაქოქე მანქანა, თიქმის მივედით მის სახლთან.
- არა არ გინდათ. აქედან ფეხით წავალ. იმედი მაქვს, რომ თქვენნაირ გამოუცდელ მძღოლთან ერთად მგზავრობა აღარ მომიწევს.
- ჰმმ, ქაჯი...
- გაჩუმდი გაიგებს...
- მერე რა გაბრიელ, გაიგოს. ქალი, გეტენება ვერ ხედავ?
- ასე რატო იქცევი?
- მგონი შტერია არაა...
- არა, ძალიან ჭკვიანია. კარგი მნეხსიერება აქვს, როცა ოფისში, ვინმეს რამე გვავიწყდება, ყველა მაგას ვეკითხებით. არ აქვს მნიშვნელობა ამბავი, ერთი წლის წინ იყო თუ ერთი დღის, მაინც ახსოვს.
- ხო არაა, გაყოლოდი მას, მე რას მომყვებოდი? იქნებ ძველმა გრძნობებმაც გაიღვიძა შენში. რა გაცინებს?
- ხედავ? ამ მძიმე დღის შემდეგ, მაინც შეძელი ჩემი გაღიმება. ძალიან საყვარელ სახეს იღებ, როცა ეჭვიანობ.
- ცუდია, ძალიან ცუდია, რომ ეს სახე მოგწონს. აი, ამ გამოხედვას, ბევრი რამის ჩადენა შეუძლია.
- სანტერესოა უნდა მეშინოდეს?
- არ ვიცი, არ ვიცი...
* * *
თითქმის უკვე სახლთან ვართ. ყველაფრის მიუხედავად დღე მაინც ისე ჩაირა, რომ თომა, გონს მოვიდა. ისევ იმ ფილების გავლა მიწევს, რომელიც ჩემი სახლის ეზოშია. სისხლის წვეთები, ნაფეხურები ის გზა, რომელიც საავადმყოფომდე ფეხის კანკალით გავიარეთ. იმ მომენტში ვგრძნობდი, რომ ხელიდა მეგობარი მეცლებოდა, ეხლა კი, უკვე მისი ღიმილი მიტივტივდება გონებაში და სხვა ყველაფერი მეორე ხარისხოვანი ხდება. სოფიამ, მანქანის კარები უხეშად მიიხურა და ხელი ჩამკიდა. ისევ ისე შევდივართ სახლში, როგორც დილით სახლიდან გასვლისა. მისი ხელები ისეთი თბილია, ჩემს გაყინულ ხელსაც კი ათბობს. ცდილობს სარდაფისკენ არ გავიხედო და სანამ იმ კუთხეს გავივლიდით, მითხრა: _ მე შემომხედე, მე მიყურე თვალებში. სახლში შევედით თუ არა სოფიამ, ყავის მომზადება დაიწყო. ბუტერბროდებიც მოამზადა მაძალებს, რომ ვჭამო, მაგრამ ეხლა ყელში არაფერი გადამივა. ძალას მატანს, რომ ორი ლუკმა, მაინც შევჭამო. უკვე ძალიან გვიანია, ეხლა ყველაზე მეტად ძილი მჭირდება. დასაძინებლად მდვივნისკენ დავაპირე წასვლა და სოფიამ, არ გამიშვა.
* * *
- სად მიდიხარ?
- დასაძინებლად.
- საწოლი საკმაოდ დიდია, თანაც გპირდები არ შეგაწუხებ...
- ეგ ჩემი სიტყვებია.
- ეხლა უკვე ჩემიც არის. მომეცი ხელი თვალებში მიყურე...
- არა! ეგრე არ გამოვა...
- მოეშვი, არაფერზე არ იფიქრო. უბრალოდ თვალები დახუჭე და წარმოიდგინე. უკაცრიელი ადგილია, გარშემო სიმწვანეა, რაც უფრო წინ მიდიხას, უფრო გადაშლილი სილამაზე გხვდება წინ. ყაყაჩოებიც ამოსულან. შეხედე რა ლამაზები არიან. ახალად ამოსული ჯეჯილი, ოდნავ ნამიანია, ფეხი ცოტა დაგისველდა, მაგრამ კიდევ უფრო გინდა წინ წასვლაა. მისი ნახვა გინდა, გინდა, რომ ჩაეხუტო, გინდა, რომ მისი სურნელი იგრძნო, რადგან ბუნებაზე ლამაზი შენს ცხოვრებაში, კიდევ ის არის ვიღაც... ვის ხედავ?
- ანას...
- გიღიმის?
- ადრინდელივით უდარდელია, ყვითელი გრძელი კაბა აცვია. ქარი, გაშლილ თმას, ოდნავ ურევს. მოდის და სუნთქვა უფრო მეკვრის, მისი სურნელი, ისევ დამაბნევს ვიცი, ისევ ვერაფე ვეტყვი. მზის სხივბი, მის თეთრ და ფითქინა სახეს, კიდეევ უფრო უნათებს. მეშინია, მინდა მას სიმართლე ვუთხრა, მაგრამ მეშინია...
- იცი, რომ ანა, მხოლოდ გაბრიელისთვის დარჩა, მხოლოდ მისთვის.
- კარგი, უკვე სისულელეა ეს ყველაფერი.
- თვალები რატომ გაახილე?
- იმიტომ, რომ ეს ყველაფერი ზღაპარია გესმის? რაც ჩვენს შორის ხდება, ეგაც ზღაპარია.
- მერე ეგ ცუდია?
- მართლა გგონია, რომ ჩვენს შორის რამე გამოვა?
- გამოვა თუ ვიბრძოლებთ.
* * *
გავეცალე, შემეშინდა, რომ ყველაფერს ვეტყოდი. ვეტყოდი, რომ მაკა, ვახტანგის ხელშია და სიყვარული, რომელიც მას სჯერა, მხოლოდ და მხოოლოდ გეგმის ნაწილი იყო. არ ვიცი, ოდესმე ვეტყვი თუ არა ამას. შევძლებ, კიდევ მის თვალებში ჩახედვას. ავედი და ჩემს ოთახში, ფანჯარასთან ჩამოვჯექი. სოფია, ქვემოთ დარჩა სარდაფის დალაგება დაიწყო. საწოლზე ალბომი დევს ერთი შეხედვით ჩანაწერების ალბომს გავს. ცდუნებამ ვერ გამიძლო და კითხვა დავიწყე. ,, 25 თებერვალი ჩვენი 52 შეხვედრა. დღეს გაბრიელს, შევხვდი, როგორც ყოველთვის ისევ დავუგვიანე. დედასან, ვიყავი საავადმყოფოში. ეძინა და მის გამოღვიძებას ველოდებოდი. მართალია ვერ ვისაუბრებთ, მაგრამ მინდოდა მას თვალებში, კიდევ ერთხელ ჩამეხედა. იქნებ ამჯერად, მაინც გაეღიმა ჩემთვს და ეთქვა. შვილო, მიხარია, რომ აქ ხარ ჩემს გვერდით. გაბრიელი, ნახევარი საათით, კაფეში მელოდებოდა. იმ წვიმიანი ღამის შემდეგ ახლა ისევ ვნახავ. ის, ძალიან შეცვლილი იყო. მეტისმტად დახვეწილი და მოწესრიგბული მანერები ჰქონდა. ჩემი რთული ხასიათების მიუხედავად თავს, მაინც მყარად იჭერდა. წვერი ოდნავ გაზრდილი ჰქონდა, თუმცა ძალიან მოწესრიგებული. კარგად დაუთოვებული ნაცრისფერი პერანგი ეცვა. მარცხენა ხელზე საათი ეკეთა და სულ დროს უყურებდა. მაგიდაზე ყავის ფინჯანი, სათვალე და პატარა ბლოკნოტი ედო. მზე თვალებში ურტყამდა და სათვალე გაიკეთა. ასე უფრო მესიმპატიურა, თუმცა მის თაფლისფერ თვალებს ვეღარ ვხედავდი. ვცდილობდი, კიდევ დიდ ხანს დავკვირვებოდი, მაგრამ ის, გაუჩერებლივ კითხვებს სვავდა. მამას, წარსულზე მეკითხებოდა ბევრს მის საქმიანობაზე. არ ვიცი, სუნამოს ვინ ურჩევს, მაგრამ კარგი გემოვნება აქვს. ალბათ დადგება დრო, როცა მის სუნამოს მეც დავისხავ. მინდოდა სუნამოს სახელიც მეკითხა, მაგრამ მომერიდა. შეხვედრა 45 წუთში დასრულდა. ბოლო წუთამდე მინდოდა მისთვის მეთქვა, რომ მე ანა ვარ. ის გოგონა, რომელიც უბანში მასთან ერთად ატარებდა ბავშვობას. ის გოგონა, რომელიც მოულონელად ქრებოდა მისი ცხოვრებიდან. ნეტა იცოდეს რამდენჯერ ვცადე მასთან მიახლოვება, რამდენჯერ მინდოდა მისი ნახვა. ბოლოსაც, როცა ვნახე...\\\" ბოლომდე კითხვა ვეღარ დავასრულე, რომ დერეფანში სოფიას, ხმა მომესმა. ტელეფონით, ვიღაცას ესაუბრებოდა.
* * *
- გაბრიელი, გატყუებს.
- ქრისტი, რაც არ უნდა მითხრა, მაინც არ დაგიჯერებ, ვიცი, რომ ჩვენი დაშორება გინდა.
- არა, სერიოზულად გეუბნები. პალატის კართან ვიდექი, როდესაც გაბრიელი, თომას ესაუბრებოდა.
- ტელეფონს ვთიშავ...
- გაბრიელმა, სატყუარად გამოგიყენა. სიყვარული იმიტომ აგიხსნა, რომ ვახტანისთან ახლოს მისულიყო.
- რას ამბობ? ვერაფერი გავიგე.
- ვახტანგი, თქვენს ურთიერთობის გაღრმავებას ელოდებოდა, რომ ძლიერი დარტყმა მოეყენებინა. გაბრიელმა კი, მოვლეები დააჩქარა...
(სოფია, ოთახში გამწარებული შემოდის და მაღალი ტონით მეკითხება.)
- ეს სიმართლეა?
- რაზე მეკითხები?
- შენ ჩემი გრძნობებით ითამაშე!
- არა, არასწორად გაიგე მოდი დამშვიდდი კარგი.
- არ დავმშვიდდები! გაბრიელ, შენ მე გამომიყენე ჩემი გრძნობები გამოიყენე. მივდივარ...
- ნუ სულელობ, ასეთ დროს სად მიდიხარ?
- არ დავრჩები იმ ადამიანს გვერდით, ვინც ჩემს გრძნობებს არაფრად თვლის.
- მართალია, საქმეს თავიდან ასე დასწირდა, მაგრამ ახლა ყველაფერი სხვა გვარად არის.
- საქმეს არა? მაინც და მაინც ჩვენი სიყვარული, სჭირდებოდა არა საქმეს. კარგი, მოდი დავქორწინდეთ, ხელები ჩავკიდოთ ერთმანეთს, ხალხს მოვაჩვენოთ თავი, თოთქოს ძალიან ბედნიერი წყვილი ვართ და იქნებ დასრულდეს ერთხელ და სამუდამოდ ეს საქმე არაა?
- არა, არ არის საჭირო ეს ყველაფერი. მოდი ხელი მომეცი და ჩამოჯექი. სოფია, როდესაც გავიგეთ, რომ ბატონი ვახტანგი, თქვენი ოჯახის სერიოზული მტერი იყო თვენ ყველაფერი ვიღონეთ თქვენს დასაცავად. თავიდან ვერ გენდობოდი და ამიტომ არ გიყვებოდი არაფერს საქმის შესახებ, მაგრამ ახლა მზად ვარ ყველაფერი გითხრა. კიდევ ერთხელ გიმეორებ ეგ გეგმა ძალიან დიდი ხნის წინ დავგეგმეთ.
- ეხლა ყველაფერი გასაგებია... კიდევ არის ხო რაღაცეები, რასაც აქამდე მიმალავდი.
- არის, მაგრამ უნდა დამპირდე, რომ მშვიდად მომისმენ.
- კარგი ხო გისმენ.
- შენ სანამ დამირეკავდი დახმარების სათხოვნელად, მე ვახტანგის, შესახებ უკვე ყველაფერი ვიცოდი. ვიცოდი, რომ წარსულში გივი, არჩილი და ვახტანგი საუკეთესო მეგობრები იყვნენ. გივის, გარდაცვალების შემდეგ, ადგილი, სადაც შენ გაგაგზავნეს მამაშენი, წლების წინ იქ მუშაობდა. მაშინ შენ ძალიან პატარა იყავი თვეების. გივიმ, იქ ორი წელი გაატარა, მერე ძალიან ბევრი პრობლემეები შეექმნა და იქაურობის დატოვება მოუწია. გივის, იმ ქალაქში, ბევრი მტერი ჰყავდა. ვახტანგიმ, ეს ყველაფერი იცოდა და ამიტომ გაგიშვა იქ სამუშაოდ. უკან, როცა ბრუნდებოდი ფულიც მის ხალხმა მოიპარა.
- ეს ყველაფერი რაში სჭირდებოდა?
- სანამ მამაშენი, გარდაიცვლებოდა მეგობრებს ურთიერთობა ძალიან დაეძაბათ განსაკუთრებით მამასენტან. არ ვიცი რატომ, მაგრამ ვახტანგი ცდილობს მის ოჯახს ასეთი თააშებით სამაგიერო გადაუხადოს. ზიანი მიაყენოს ოჯახს, რომელიც მისთვის ასეთი ძვირფასი იყო.
- მამას მეგობრებიდან მე მხოლოდ არჩილი მახსოვს ვიცოდი, რომ მამას კიდევ ერთი მეგობარი ჰყავდა, რომელიც ჩემი ნათლია იყო, მაგრამ პირადად არასდროს შემხვედრია.
- სწორ დასკვნამდე მიხვედი. ვახტანგი, შენი ნათლია. სწორედ მაშინ მოგნათლა, სანამ მამაშენი, იმ ქალაქში გაემგზავრებოდა. ისინი ერთმანეთს, მეტისმეტად ენდობოდნენ.
- მხოლოდ ეს არის?
- არა, კიდევ არის რაღაც. მაკა...
* * *
საუბრის დასრულება ვერ მოვასწარი და სოფიას, უცხო ნომერი ურეკავს. შეეშინდა ეგრრევე მე შემომხედა მეკითხებოდა რა ექნე? ეპასუხა თუ არა? მე ვამშვიდებდი და ვეუბნებოდი, რომ _ ღრმად ჩაისუნთქე და უპასუხე. მე აქ ვარ!
- არ არის თავის მოკატუნება საჭირო, ვიცი, რომ ერთად ხართ. შეგიძლია ტელეფონი ხმამაღალზე ჩართო.
- რა გინდათ ჩემგან და ჩემი ოჯახისგან?
- დეტექტივმა, ალბათ უკვე ყველაფერი გიამბოთ, მაგრამ ერთი მნიშვნელოვანი დეტალი გამორჩა.
- რა დეტალი.
- უკვე ორი დღეა მაკა, ჩემ ხალხმა, ქალაქ გარეთ ჩემს სახლში მოიყვანეს. არ ინერვიულო კარგად არის სუფრთა ჰაეზეა.
- სად ხარ? დედაჩემს, არაფერი დავუშავო! თორე...
- მშვიდად, მშვიდად პატარა ქალბატონო. თუ დედიკოს ნახვა გინდა. დეტექტივნა, შენი თავი მე უნდა გადმომცეს.
- ამას სიზმარში თუ ნახავ.
- ოჰ, დეტექტივსაც გაუღვიძია... ამას, პატარა ქალბატონი გადაწყვეტს. ასე არ არის?
- თანახმა ვარ!
- გაგიჟდი?
- არა გაბრიელ, დედაჩემის ნახვა მინდა, როცა დედა, ამ მანიაკის, ხელშია მშვიდად ვერ ვიჯდები.
- ყველაფერი გავიგე, მაგრამ, მაინც ცხოვრებაში ერთ სიკეთესაც თქვენთვის გავაკეთებ. 40 წუთში, ჩემი კაცი თქვენს სახლთან ახლოს მოვა. დეტექტივო, უკან გამოყოლა არც გაბედოთ, თორე ხო იცით ამას რაც მოყვება.
* * *
სოფიამ, ნერვიულობა კიდევ უფრო დაიწყო გაუჩერებლივ წინ და უკან დადიოდა ჯერ ისედაც პატარა ოთახში. ადგილს ვეღარ პოულობდა, რომ ჩამომჯდარიყო და დაესვენა. ჰაერი აღარ მყობნისო და გარეთ ვერანდაზე გავიდა. გამალებით ტელეფონს უყურებდა ელოდებოდა მის ზარს, რომ რაც შეიძლებოდა დედა, მალე ენახა. დროც ისე სწრაფად გადიოდა ვიდრე აქამდე. აი, სოფიას ტელეფონზე შეტყობინებაა. ,, ქუჩის კუთხეში გელოდები, მარტო მოდი, უკან არავინ გამოგყვეს.\\\\\\\" სოფიამ, ხელი ჩამკიდა და სახლის კიბეებიც ასე ჩავიარეთ, სანამ სახლის კარს არ მიუვახლოვთი. ხელს მიშვებდა, მაგრამ მე არ ვაძლევდი ამის საშუალებას.
* * *
- უნდა წავიდე.
- გპირდბი მალე, შენ და დედაშენი თავისუფლები იქნებით.
- იცოდე ძალიან არ დაიგვიანო.
- გახსოვს, როცა ფილმის დასასრულზე ვსაუბრობდით?
- კი მახსოვს...
- იცოდე ეს კოცნა, არასდროს დაგავიწყდეს...
* * *
კოცნა ოცი წლის წლინ და კოცნა ახლა, არ ვიცი ეს ყველაფერი რას შევადარო. ბედისწერას? იქნებ და ვიღაც წერს ჩემს ცხოვრებას და დამცინის კიდეც. მე უკვე მეცინება იმ ყველაფერზე, რაც ბოლო პერიოდში, ჩემს თავს გადახვდა. წამოვედი ოჯახიდან, არ მელაპარაკება დედა, მამაც გაბრაზებულია ჩემზე. წავიდა, მაინც წავიდა. არ უნდა გამეშვა სოფია, მისთვის ხელი, არ უნდა გამეშვა! ვეჩხუბები საკუთარ თავს. სიმწრისგან სახლის შემოსასვლელში სარკეს დავარტყი ხელი. სარკე შუაზე გატყდა, როცა ვიხედები ვერც ჩემს სახეს ვხედავ სრულიად. თვალთ დამიბნელდა, ხელებში ტკივსაც ვერ ვგრძნობ, არადა ვიცი, რომ სისხლი ჭრილობიდან მომსდის წვეთებს იატაკზე ვხედავ. სამზარეულოში შევედი, ხელი წყლით ჩამოვიბანე და სოფიას ბენდელით შევიხვიე. ყველგან მის სახეს ვხედავ. ვხედავ, ჩემი მაისურით, გაშლილი თმებით, როგორ დადის სახლში და არ უშინდება ამინდს თუ გარეთ მარტის შეშლილი წვიმებია. ფიქრებში გავატარე სამი საათი. ერთ საათში იტალიაში მივფრინავ. სანამ თომას, პალატაში ავიდოდი მელანოს, ვთხოვე რომ ბილეთი დაეჯავშნა ჩემთვის. მან კი ორი ბილეთი დაჯავშვნა ჩემთვის და მისთვის. დილის 5 ზე მივფრინავთ მე უკვე აეროპორტში ვარ და მელანოს ველოდები. უკვე 20 წუთია დარჩენილი ფრენამდე. მე კი ვზივარ და ვქიფრობ მაკა და სოფია როგორ არიან? რას აკეთებენ?
* * *
- დედაა! როგორ ხარ? შემომხედე, რამე ხო არ დაგიშავეს?
- ნუ ნერვიულობ, პატარა პრინცესა შენი დედიკო კარგად არის. ეხლა მე გავალ და დედამ და შვილმა მშვიდად ისაუბრეთ.
- რა აკეთებთ? აქ არ ჩაგვკეტოთ! კარი გააღეთ! მეშინიაა! აქ სიბნელეაა, ძალიან ბნელა!
- შვილო, ნუ გეშინია მე აქ ვარ...
- დედა, შენ დაილაპარაკე? კარგად ხარ?
- შვილო, ჩუმად იყავი თორე გაიგებენ.
- დედა, შენ კარგად ხარ არ მჯერა.
- ნუ ტირი, ჩემო ლამაზო. აი ნახე გაბრიელი, აქედან გაგვიყვანს. თომას უკვე ვალაპარაკე.
- დედა, საუბარი როდიდან შეგიძლია?
- შვილო, მე ცუდად არც არასდროს ვყოფილვარ. ამ ყველაფერს შენს დასაცავად ვაკეთებდი.
- რისი თქმა გინდა ანუ ეს ორი წელი, იქ, საავადმყოფოში შენ, გამო გაატარე და ცუდად არასდროს ყოფილხარ? დედა, როგორ შეგეძელი ასე მომქცეოდი? ამ ორი წლის განმავლობაში იცი რა ცუდად ვიყავი? იცი როგორ მაკლდა შენი სითბო, იცი როგორ მენატრებოდა შენი ხმა? მოვდიოდი, მაგრამ ხმას არ მცემდი.
- შვილო, მაპატიე ეს ყველაფერი შენს საკეთილდღეოდ გავაკეთე. შენი დაცვა მინდოდა.
- დედა, რა ხდება რა უნდა ვახტანგის, ჩვენი ოჯახისგან?
- შვილო, აქედან, რომ გავალთ გპირდები ყველაფერს მოგიყვები. ახლა კი, ისე მოიქეცი, ვითომ არაფერი მომხდარა.
- ეხლა გავგიჟდები! ვინ არის სატანაა? ამ სიბნელეში, რატო ჩაგვკეტა? აქედან გამოგვიშვით! კარები გააგვიღეთ!
* * *
საათი და ოცი წუთი მოვანდომეთ, რომ იტალიაში ჩავსულიყავის. მელანომ, გზაში უკვე გამოიძინა და ჩასვლისას მაღაზიების დათვალიერება დაიწყო. რამდენჯერაც წინ მიიწევდა იმდენჯერ მე უკენ გამოვათრევდი. აინტერესებდა ყველაფერი, აკვირდებოდა ყველა გამვლელს, როგორი სამოსი ეცვათ. ჩაიცინებდა და ამბობდა, რომ ის გაცილებით უკეთესად შეკერევდა. მელანო, სასტუმროსი დავტოვე. მე კი წავედი ბარში, სადაც ჩემი მასპინძელი დამხვდება. ,,იტალია ერთ-ერთი ყველაზე პოპულარული ტურისტული ქვეყანაა. ბურანო_ ეს პატარა ქალაქი-კუნძული იმავე ლაგუნაში მდებარეობს, რომელშიც ვენეციაა. ბურანო ერთ-ერთი ყველაზე ფერადი ქალაქია იტალიაში. სახლების ფერები სპეციალურად შემუშავებულ წესებში უნდა ჯდებოდეს. ბურანოში ღამის გათევა საკმაოდ იაფია.\\\\\\\" ქალაქში სადაც ჩემი მასპინძელიც, სწორედ ამ ქალაქში ცხოვრობს. აქ ვარ და ვნახოთ ვინ არის და რას წარმოადგენს ვახტანგის შვილი? ბარში, შესვლისას კარებში, მხიარული სახით გოგონა, შემომეგება ალბათ 19 წლის იქნებოდა და ეტყობოდა, რომ ეს ღიმილიც ყალბი არ იყო. თბილი ხმით მომესალმა და თავისუფალ მაგიდასთან მიმითითა ადგილი. იტალიურად ვუთხარი, რომ მის უფროსს ვეძებდი მან კი დასალევი შემომთავაზე. გარეთ სკამზე ვარჩიე ჩამოჯდომა. აქ ყველანაირი ფერია, რაც კი ამ სამყაროში არსებობს. ვიწრო ქუჩებია, სამ სართულიანი სახლები, ყველა სახლის აივანზე მცენარეებია, სახლებით კი მრავალნაირი ფერებით არის შეღებილი. ტურისტები ნავით გადაადგილდებიან. მათ შორის არიან, ქალებიც და ბავშვებიც. ტელეფონს ხელიდან არ უშვებენ, ცდილობენ ყველა მომენტის დაფიქსირონ. დიდი ინტერესით, უყურბენ გაფერადებულ სახლებს, ხეებს, და უკვირთ. უკვირთ, როგორ შეიზლება ქალაქი იყოს ასეთი სუფრთა და მოწესრიგებული. ჩაფიქრებულს, მხარზე, ვიღაცამ ხელი დამირტყა და მეკითხება.
* * *
- მეგობარო, მე მეძებ?
- თუ შენ, ამ ბარის უფროსი ხარ და შენი სახელია ლუკა, მაშინ კი, შენ გეძებ.
- დიახ მე ლუკა ვარ, მაგრამ შენ ვინ ხარ?
- მე გაბრიელი ვარ შენი ქალაქიდან.
- დედაჩემმა გამოგზავნათ, თუ ჩემ დამ დაგიქირავა?
- არა, მამაშენი გამო ვარ აქ.
- ხუნრობთ? მამაჩემი, ორი წელია რა გარდაიცვალა.
- იცი ვინ ვარ პროფესიით?
- არა მეგობარო, მე საიდან უნდა ვიცოდე.
- ჩემი პროფესია, კერძო დეტექტივია.
- ამით რისი თქმა გინდა?
- იმის, რომ მე ყველაფერი ვიცი.
- არ ვიცი რას გულისხმობ, მაგრამ მე უნდა წავიდე ბევრი საქმე მაქვს.
- ლუკა, უკვე ვეღარ გაიქცევი. შენ თუ არ დამეხმარები, შეიძლება დედაშენი და შენი და მოკვდეს. გესმის ეხლა რა ხდება?
- შეგიძლია ცოტა გარკვევით ამიხსნა.
- მაკა და სოფია, ახლა ვახტანგის ხელშია.
- ეგ როგორ. მე ყველაფერი გავაკეთე, რომ მათთვის არაფერი დაეშავებინა, მისი სურვილით მივატოვე ოჯახი და აქ ჩამოვედი საცხოვრებლად. აქ მათ გარეშე, დედის გარეშე, სოფიას გარეშე, მიჭირს ძალიან მიჭირს ცხოვრება. მოკლედ ამაზე საუბარი აღარ მინდა. როგორ უნდა მოვიქცეთ?


* * *


ნაწილი მეთორმეტე
- უნდა გამომყვე.
- კარგი, მაშინ ცოტა დრო დამჭირდება, რომ აქაურობა მეგობარს გადავაბარო.
- პრობლემა არ არის, მეც მეგობართან ერთად ვარ. ისიც მალე მოვა.
- გაბრიელ, ადექი სურათი გადამიღე.
- მელანო, შენ უკვე დაისვენე?
- რადროს დასვენებაა, შეხედე რა სილამაზეა.
- მე უკვე მზად ვარ. სახლში ავალ ნივთებს ავიღებ და წავიდეთ.
- გაბრიელ, მოიცა ნუ მიღებ. ეს სიმპათიური ბიჭი ვინ არის?
- მელანო, სირცხვილია.
- შენ, მელანო ხარ ხო, როგორც სწორად გავიგე. გამარჯობა მე ლუკა ვარ.
- ეს სილამაზე, ამ ქალაქის დამსახურებით გაქვთ?
- არამგონია, მაგრამ მადლობა ასეთი შეფასებისთვის. წავედით?
* * *
,, ბურანო ცნობილია იქ დამზადებული ხელნაკეთი მაქმანებით და ულამაზესი ფერადი სახლებით რომლის მუდმივ შეღებვას და განახლებას კუნძულის მოსახლეობას კანონი ავალდებულებს. ლეგენდის მიხედით, ფასადების შეღებვა პირველად საუკუნეების წინ მეზღვაურებმა დაიწყეს რომ ნისლში, ფერებით ადვილად ეცნოთ თავიანთი სახლები. აქ ყოველთვის გრჩება ან იტოვებ რაიმეს უნახავს, რის გამოც იცი რომ აუცილებლად უნდა დაბრუნდე. ჩემი მორიგი “დაბრუნების“ მიზეზი ჰემინგუეი, ჰარის ბარი და ვენეციის კუნძულები: მურანო, ბურანო და ტორჩელოა.
იტალიელები ხუმრობენ, რომ ვენეციაში ჩამოსულმა სამი რამე უნდა გააკეთო: გაისეირნო გონდოლათი, ნახო სან მარკოს მოედანი და დააგემოვნო კოქტეილი “ბელინი“ ჰარის ბარში (HARRY*S BAR), რომელიც უკვე საერთაშორისო ბრენდი და ალბათ ყველაზე ცნობილი იტალიური ბარია მსოფლიოში. ტორჩელოს მარგალიტი მაინც სანტა მარია დელ ასუნტას (Santa Maria Del Assunta) 639 წელს აგებული ბაზილიკაა, აქვე შგიძლიათ ნახოთ მე12/13 საუკუნის ულამაზესი ბიზანტიური მოზაიკა. თუ სამრეკლოზე ახვალთ თქვენს წინ გადაიშლება ხედი მთელ ლაგუნაზე. აქვეა სანტა პოსკას (Santa Fosca) ეკლესიაც, თავისი უნიკალური ყვავილების ვერანდით." ეს პატარა ინფორმაცია იქამდე ამოვიკითხე სანამ უკან ქალაქში დავბრუნდებოდით. ლუკამ, თავისი ნივთვთების ასაღებად სახლში ავიდა. მელანოს, ცნობიდმოყვარეობამ ვერ გაუძლოდა ჩვენც უკან გავყევით. ამასობაში ლუკა, გვიყვებოდა თავის ისტორის თუ როგორ მოხვდა ამ კუნძულზე. ამბობს, რომ თავიდან ძალიან გაუჭირდა, ახალია გარომოს შეგუება, გაუჭირდა ოჯახის გარეშე ახალი ცხოვრების დაწყება. ამბობს, რომ მამას გარდაცვალების შემდეგ ყველაფერი შეიცვლა. სანამ მამა, გვერდით მყავდა თავი უფრო ძლიერი მეგონა, ახლა კი, ამ ტკივილმა, გარემოების შეცვლამ, უფრო ძლიერი გამხადა. ტკივილი, რომელიც მასშია არ ნელდება, არ ქრება არის მამის სიკვდილი, რომალსაც ასე აღმერთებდა და უყვრდა. მივდივართ და ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ სამოთხეა. განა როგორი არის სამოთხე? ბავშვობიდან, სწორედ ასეთი მეგონა. მეგონა, რომ სამოთხეში, მხოლოდ ყვავილები იყო, სიმშვიდე და სრული ნეტარება. ადგილი, სადაც თავს ყველაზე კარგად იგრძნობ. ნეტა სხვაგან თუ არსებობს ასეთი სამყარო? ჩაფიქრებულმა კითხვა ხმამაღლა დავსვი, რაზეც ლუკა მპასუხობს _ თუ გულისხმობ, რომ ეს ყველაზე საუკეთესო ადგილია, რაც აქამდე გინახავს, შეიძლება ასეც ითქვას, ყველაზე მძიმე მომენტი მე ამ კუნძულმა გადამატანინა, თუმცა მაინც მქონდა იმის განცა, რომ ყველაფერში დამნაშავე მე ვარ. ამ საუბარში გართულებს მივედით კიდეც ლუკას საცხოვრებელ სახლთან. ლუკას, იქ ყველა იცნობს, ბინებიც საკმაოდ პატარაა და ყველა ერთმანეთს იცნობს. ლუკას, ბინა საკმაოდ ფერადია, დაახლოებით ისე, როგორს ეს კუნძული. ყველა კედელზე ნახატებია. საოჯახო ფოტო, რომელიც სოფიას, საწოლთან მუდამ უდევს. ლუკას, თავისი ხელით დაუხატავს. მელანო, ასეთი ცნობისმოყვარე ჯერ არ მახსოვს დაყვება ყველგან და უსმევს უამრავ შეკითხვას.
* * *
- დიდი ხანია რაც ხატავ?
- კი, დაბადებიდან.
- დამცინი?
- არა, სიმართლეს გეუბნები.
- ეს გოგო ვინ არის, შენი შეყვარებულია?
- მელანო, გამოდი დააცადე ადამიანს თავისი ნივთების ჩალაგება.
- გაბრელ, მოგკლავ ძალიან მნიშვნელოვან მომენტში შემოხვედი.
- რა იყო რა? ადამიანს, მოსვენების საშუალებას არ აძლევ. ხო იცი, რომ ეხლა დროს ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს.
- ლუკა, რო დაბრუნდები, ალბათ დიდი ხნით დარჩები ხო?
- არ ვიცი საქმე, როგორც მოითხოვს.
- გაბრიელ, მოდი ერთი წუთით.
- რა გინდა?
- იციდე რაც შეიძლება გაწელე ეს საქმე. ეს ბიჭი, ქალაქიდან არ გამიქციო.
- მაგიჟებ, პირდაპირი მნიშვლელობით მაგიჟებ. მე რა ვიცი რამდენი ხანი მოუწევს.
- მე უკვე მზად ვარ. წავედით!
- ეს რა არის სულ სპორტულები, რომ ჩაალაგე. იქ, ხატვას არ აპირებ?
- არამგონია, ხატვისთვის ეხლა, შესაფერისი დრო იყოს.
- მელანო, გამოდი აქეთ.
- რა გინდა, სულ, სადღაც რატო მიმათრევ?
* * *
მელანო, ყველაირ ზღვარს გასცდა. წამოვედით თანდათან ვტოვებთ იტალიას და მაქვს იმის განცდა, რომ ოდესღაც ისევ დავბრუნდები აქ. უკან მომავალი გზა გაცილებით დიდი აღმოჩნდა, ვიდრე მეგონა. მელანო, გაუჩერებლივ საუბრობდა თავის პროფესიაზე. _ ამბობს, რომ ჰობია, მაგრამ უკვე დაიღალა იმ უკმაყოფილო ხალხით ვინც მუდამ მის გარშემოა. ყოველდღე დედა მეუბნება, რომ უკვე დროა ოჯახი შევქმნდა. დავსერიოზულდე, მეც მინდა შვილიშვილის დამამთავრებელ კლასს მოვესწროვო. დედებს, ჩვენთვის ყოველთვის საუკეთესო უნდათ, ჩვენს მომავალზე ფიქრს მაშინ იწყებენ , როდესაც ვიბადებით. დედები, ჩვენზე ყოველთვის ფიქრობენ და როცა, ჩვენ თინაიჯერულ ასაკს ვაღწევთ, ძალიან უჭირთ ჩვენი გაგება. უჭირთ, რადგან ჩვენ სხვა თაობას მივეკუთნებით. იმ თაობას, რომელიც ყოველთვის განვითარებისკენ მიისწრაფიან. მშობლების, როლს აქ ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვთ. მე ვერ დავამყარე დედასთან მეგობრული ურთიერთობა, რადგან ყოველთვის მორიდების სიმორცხვის განცდა მქონდა. ვერც ტყუილს ვუბედავდი, რადგან ესაც არ შემეძლო. მე მესმის, რას ნიშნავს უმამობა. მე მამა დამეღუპა 5 წლის ასაკში. მე, წლების განმავლობაში ვცდილობდი მისი სახე, არ დამევიწყებინა, ვცდილობდი ის ჩემი მოგონებებიდან არასდროს წაშლილიყო. ვუყურებდი მის სურათებს გამალებით. ბაღში, ყველას ეგონა, რომ მამა ცოცხალი მყავდა, რადგან მასზე ვსაუბრობდი ბევრს. გაბრიელსაც, კარგად ახსოვს, როდესაც მეცხრე კლასში ვიყავით ჩემს უფროსმა თანაკლასელმა მითხრა, რომ მე მამაჩემის აჩრდილს ველაპარაკები, მითხრა, რომ გიჟი ვარ. აი სწორედ იმ ასაკში გავაცნობიერე ბოლომდე, რომ მე ეს პერიოდი მამის გარეშე ვიზრდებოდი. ყოველთვის ვფიქრებდი, როგორი ვიქნებოდი მამას, რომ ავეზარდე, ვიქნებოდი ასეთი გულმავიწყარა გულჩათხრობილი ადამიანი? ვაიმე ღმერთო რამდენი მისაუბრია ჩემს თავზე. მაპატიეთ თუ ზედმეტი მომივიდა... დამორცხვებულმა მელანომ, თავი ქვემოთ ჩახარა ლუკა, კი ცდილობდა აეხსნა, რომ აქ ზედმეტი არაფერი იყო. ჩვენი წარსული, ზედმეტი არასდროს არ არის. მელანოს, საკუთარ თავზე მეტად ვიცნობ ასე მგონია, მას მე ბაღიდან ვიცნობდი სკოლაშიც ერთად მივედით. მელანოს, ძალიან უხაროდა, როდეესაც მამა ჩემს წამოსაყვანად მოდიოდა. ჩეს ოჯახს აღიქვავდა ისე თითქოს თავისას. ერთხელ როდესაც ძალიან პატარები ვიყავით მელანომ, მითხრხა: _ როდესაც მამაშენს ვეხუტები, მივსებს იმ დანაკლისს, რაც სულში მაქვს. აი უკვე მზად არის ჩვენი თვითფრინავი აფრენისთვის, როგორც ჩანს ლუკას, ფრენის შიში აქვს, ფარდა ბოლომდე გადაწია და სკამს მყარად მიეკრო. ლუკა, ერთი შეხედით უძლური და ძალიან ძლიერი ბიჭია. რაც ოჯახისთვის გააკეთა ეს ძალიან თავდადებული გადაწყვეტილება იყო. მიუხედავად იმისა, რომ აკლდა ოჯახი, მაინც არცერთი წუთით არ უფიქრია უკან დაბრუნება. ეხლა, როცა იცის, რომ ისინი საფთხეში არიან დაუფიქრებლად მიდის რისკზე. მელანო, უკვე გადაიღალა და მიყუჩდა, ხმას აღარ იღებს. ქალაქში ჩასვლამდე უკვე 20 წუთია დარჩენილი. შევატყე, რომ ლუკა ღელავს და დამშვიდება ვცადე.
* * *
- შევატყე, რომ ფრენის გეშინია.
- კი, მეგობარო მეშინია. ბოლოს, როცა იტალიაში ჩავედი ვთქვი თვითფრინავში აღარ ავალთქო და აი ხო ხედავ?
- უბანი გახსოვს, სადაც ხუთ წლამდე ცხოვრობდით?
- არა, რატო მეკითხები?
- დაივიწყე...
- მე არა, მაგრამ ჩემს დას უფრო ემახსოვრება.
- რას აპირებ, სად დარჩები? სანამ ეს ყველაფერი არ ჩაივლის.
- არ ვიცი, ალბათ სასტუმროში. არ მინდა სახლში, სადაც ჩემი ოჯახი არ არის.
- მართალია დიდი სახლი არ მაქვს, მაგრამ შეგიძლია ჩემთან დარჩე თანაც სოფია...
- რაა, ჩემს დაზე თქვი რამე?
- უნდა მეთქვა, რომ სანამ ეს ყველაფერი მოხდებოდა სოფია, ჩემს სახლში ცხოვრობდა.
- ჩემს დას, შენს სახლში რა უნდოდა? დეტექტივებს, ეგ კონტრაქტში გიწერიათ, რომ კლიანტი თქვენს სახლში უნდა ცხოვრპდეს?
- არა, არასწორად გაიგე. ანას, ემუქრებოდნენ და მისი უსაფთხოებისთვის ასე იყო საჭირო.
- ჩემი დის, ნამდვილი სახელი საიდან იცი? არ გინდა გამახსენდა, რომ დეტექტივი ხარ. მადლობა დაპატიჯებისთვის, მაგრამ მირჩევნია სატუმროში დავრჩე.
- მე შემიძლია კარგი სასტუმრო გირჩიო, თანაც ჩემს სახლთან არის ახლოს.
- მადლობა მელანო, ვნახავ აუცილებლად.
* * *
აი, ესეც პირველი დაძაბული დიალოგი საყვარელი ქალის, ძმასთან. ეტყობა, რომ ძალიან წესრიგის მოყვარული ადამიანია, ძალიან არ ესიამოვნა ის ფაქტი, რომ სოფია, ჩემთან სახლში ცხოვრობდა. სამოთხიდან, დედამიწაზე დავბრუნდი. ვაი, რომ დედამიწაც ასეთი ლამაზია. ჩემი ქალაქი, ყველაზე საუკთესო ადგილია ასე მგონია. ქალაქში, სადაც იბადებიან, იქ სიკვლიც უხარიათ, ასე მგონია. ეს არის ერთადერთი ადგილი, ყველაფრის მიუხედავად, რომ გაუმკლავდები სინძნელეებს. ეს არის ადგილი, სადაც დაცემული კვლავ წამოვდგები, თუნდაც არავინ დამეხმაროს, არავინ წამიკრას ხელი. ამ ქალაქმა, მე მასწავლა ყველაფერი. ტკივილი მასწავლა, სიცილი მასწავლა მაშინ, როცა ყველაზე მეტად ტირილი მინდოდა. გამბედაობა მასწავლა, წინდახედული ნაბიჯების გადადგმა მასწავლა. მასწავლა, რომ არასდორს არ უნდა კრა ხელი მათხოვარს. არასდროს არ უნდა აატირო დედა, არ უნდა ატკინო გული მამას და არ უნდა გაუცრუო იმედები მეგობრებს. ამ ქალაქს, ლაპარაკი, რომ შეეძლოს, ვინ იცის, რამდენ მოგიყვებოდათ ჩემზე. ამ ფიქრებში გართული ავდივარ იმ აღმართს, რომელიც ჩემს სახლამდეა. რა მინდა სახლში, როცა ჩემი საყვარელი ადამიანი საფთხეშია, რა მინდა სახლში, როცა არ ვიცი რა იქება ამის შემდეგ. თითქოს და ხელ-ფეხი შეკრული მაქვს, აღარ მაქვს ძალა, რომ ვიბრძოლე. ყოველთვის, როცა ამ აღმართ ავდივარ, მგონია, რომ სადღაც ქუჩის ბოლოს, სინათლის, იმედის ნაპერწკალს დავინახავ. გავიღიმებ და ვიტყვი, რომ ჯერ არაფერი არ დასრულებულა. დიახ! მე დავინახე ამ აღმართის ბოლოს სინათლე იმედის და ეს იყო თომა. დიახ, არ მოგესმათ მე ვთქვი, რომ ის თომაა. ის ფეხზეა და მე მელოდება. საოცარია, ადამიანი იყოს ასეთი ძლიერი. სანამ მასთან ახლოს არ მივიდოდი კიდევ არ მჯეროდა.
* * *
- რა იყო, არ გაგიხარდა ჩემი ნახვა?
- კი, როგორ არა მოდი მაგრად უნდა ჩაგეხუტო! აეეე! შენ კარგად ხარ არ მჯერა. ლომი ხარ! ლომი!
- ფთხილად ძმაო, იარები კიდევ არ მოშუშებულა. საკმარისია ნუ ყვირიხარ შუა ქუჩაში. წამოდი, სახლში შევიდეთ.
- შევიდეთ, მაგრამ მომიყევი ესე მოკლე დროში, როგორ მოახერხე ფეხზე წამოდგომა?
- ჩემ მთავარ ექიმს, კიდევ ჰქონია, რომ პალატაში ვარ. აი, ასე მოვიხსენი გადასხმა ჩავიცვი ექიმის ხალათი და წამოვედი.
- ძმაო, შენგან ყველაფერია მოსალოდნელი.
- მიდი მოყევი, რას იტყვი ლუკა, როგორი ბიჭია?
- ესე, ერთი შეხედვით ვერაფერს ვერ ვიტყვი. მაინც ვერ ვენდოობი. ეს საქმე, ასე მშვიდად არ ჩაივლის.
- იცოდი რომ მაკამ, მსხვერპლი გაიღო და ორი წლის განმავლობაში თავს აჩვენებდა თითქოს გიჟი იყო. თავიდან ვერც მე დავიჯერე, მაგრამ როცა მიხვდა, რომ მე, მის მხარეს ვიყავი ბევრი რამ მიამბო.
- არა რა, ვიცოდი, რომ ეგ ქალიც, რაღაცას მალავდა. მე მაგას მაშინ მივხვდი, როცა საავმყოფოში სოფიაზე, საუბარი დაიწყო და მოულოდნელად ისევ გაჩუმდა. ჩემი ეჭვები კი, საბლოოდ მაშინ გამართდა, როდესაც გვიან ღამით სოფიას დაურეკა.
- თვითონ სოფიამ იცის, რომ ლუკა მისი ნახევ ძმაა?
- არა, არ იცის. ისიც კი არ იცოდა, რომ ვახტანგი, მამამისის მეგობარი იყო.
- ეხლა რა იქნება?
- ამ საქმიდან უნდა გახვიდე. მითუმეტეს ეხლა დასვენება და მკურნალობა გჭირდება.
- არა, ძმაო ასე არ გამოვა. სწორედ, რომ ახლა უნდა გადავიდეთ მოქმედებაზე. ვახტანგის გული საბოლოოდ მაშინ მოვიგე, როდესაც საავადმყოფოდან დავურეკე და ვუთხარი, რომ ამ გეგმამ გაამართლა და სოფიაც მის ხელშია. ეხლა ის, ყველაზე მეტად მე მენდობა და ეს უნდა გამოვიყენოთ.
- ვახტანგი, ჩემი ადგილსამყოფელს საიდან იგებს? ყველგან, რომ აჩრდილივით დამყვება. ამაში ხო ვიღაც უნდა ეხმარებოდეს, ვინ არის? ესაც უნდა გავარკვოთ.
- არ ვიცი ძმაო, მაგას ხო იცი ყველა კუთხეში ვიღაც ყავს.
- ნეტა, როდის დადგება დრო, რომ ყველამ პასუხი აგოს.
- ლუკა, ეხლა სად არის?
- მელანოს, გაყვა უთხრა, რომ კარგი სასტუმრო იცის.
- მოიცადე, არ თქვა, რომ...
- კი, ძმაო სწრად მიხვდი. მთელი გზა არ მოასვენა ადამიანი.
- შეხედე მელანოს, ყველაზე რთულ მომენტშიც კი ახერხხებს ადამიანების გაცნობას. აბა, მე რო მიყვარდა ყველაფერს ვაკეთებდი, მაგრამ ზედაც არ მიყურებდა.
- კარგი რა, თუ ძმა ხარ ეგ წარსულია.
- მე წავალ დედას და შვილს მოვინახულებ. რამეს ხო არ დამაბარებდი?
- ეს მედალიონი მიეცი. სოფია, ამას წარმატების გასაღებს ეძახის.
- კარგი ძმაო, ფთხილად იყავი! საღამოს ისევ შევხვდებით.
* * *
უკვე დაღამდა. მე კი, ისევ ვზივად და ვიცდი. ვიცდი, რომ ისევ დადგება დრო და ჩავეხუტები. ისევ მომიშლის ნერვებს, მაგრამ მე, მაინც მისი თვალები შემარიგებენ, მეტყვიან, რომ არა! არ არის გვიანი! არასდროს არ არის გვიანი გიყვარდეს. უკვე 27 წლის ვარ, მაგრამ არასდროს გამჩენია სურვილი ვინმეზე ასე თავდადებით მეზრუნა. აქამდე თუ ჩემი საზრუნავი ოჯახი და მეგობრები იყვნენ ეხლა დეამატა ანა. ანამ, ის ძალები, ის ემორციები, ის განცდები, რაც აქამდე ჩემში არსებობდა გაორმაგა. პრობლემები უფრო მკაფიოდ დამანახა, ბრძოლა უფრო შემიყვარდა და გამრჯვება ამაზე მეტად. მე დაწმუნებული ვარ, რომ მაკას და სოფიას იმ არანორმარულისგან დავიხსნი და ჩემთან თუ არა ცალკე მაინც ბედნიერები იქნებიან. ლუკამ, მინდა, რომ ორმაგად აინაზღაუროს ის წლები, რაც ოჯახის გარეშე გაატრა. ვზივარ და ვიყურებ სინათლეს. გახსოვთ? ვბრაზდებოდი ვამბობდი, რომ ეს უბრალოდ თეთრი ფარდები იყო და მეტი არაფრი. ეხლა კი, მიხარია სინათლე მიხარია. ყვავილებიანი ფინჯნებიც, სამზარეულოს თაროზე კუთხეში აწყვია. არასდროს, რომ არ ვიფიქრებდი იმით, ყავის დალევას. ეხლა მწყულია, ისე მინდა დავლიო. ჩემს ცხოვრებაში ეს რამოდენიმე დღე, რაც მასთან ერთად გავატარე რამოდენიმე წელს უდრის. ეს რა არის? ცრემლია? სისულელეა! ვუპასუხე ჩემს თავს და სარკეში ვიხედები. მიკვირს! ძალიან შეცვლილი ვარ, ძალიან უძლური და დაუცველი. თითქოს და ის აღარ ვარ, რაც აქამდე ვიყავი. პროფესია, ჩემი პროფესია! დავუწყე ჩემს თავს ჩხუბი, მერე დედაჩების, სიტყვები გამახსენდა, რომ ამბობდა: ,,სიყვარული დაგღუპავს, ხელს შეუშლის შენს პროფესიას და განვითარებას. არ ვიცი, იქნებ და ამიტომ მეშინოდა აქამდე სიყვარულის? მეშინოდა, რომ ორივეს ერთად ვერ გაუმკლავდებოდი. ვზივარ და წარმოვიგენ, როგორ ვესაუბრები ანას. ის ეხლა აქ არის, ჩემს გვერდით ახლოს ზის და ჩემთან ერთად ყავას სვავს. თმა მის სახეს ნახევრად უფარავს ყვავილებიანი კაბა აცვია და უაზროდ უხარია გაზაფხული. მიყურებს და მიღიმის. მისი ღიმილი, ყველაფერს მავიწყებს, გარე სამყაროს მავიწყებს. შემდეგ თვალლებს დავხუჭავ და ამ წარმოდგენას გონებასი ვინახავ. მჭიდროს დახუჭულ თვალს ვახელ და ვხედავ, რომ მაგიდაზე მხოლოდ ერთი ფინჯანია ყავით და ვერანდაზეც მხოლოდ მე ვარ. გონებით იქ ვარ, სადაც ეხლა მაკა და სოფიაა.
* * *
- სად იყავი აქამდე?
- ოფისში საქმეები მქონდა, აქამდე ვეღარ მოვახერხე გასვლა.
- ხალხო! რა ვერ გაიგეთ მე თქვენი საქმეები არ მაინტერესებს. პირდაპირ საქმეზე გადადი.
- გაბრიელი, ქალაქიდან იყო გასული, მაგრამ ვერ გავარკვი სად.
- ქრისტი, მგონი ქერა თმამ შენზე უარყოფითად იმოქმედა.
- საღამომშვიდობისა!
- შემოდი თომა. მშვიდობა იქნებოდა, თვენი უფროსი, კიდევ რამეს, რომ არ ხლართავდეს. არც შენ იცი არაფერი?
- არა უფროსო, არაფერი ვიცი.
- მოკლედ რა! ყველაფერი ჩემი გასაკეთებელი როგორ უნდა იყოს. წადიით! დაიშალეთ. ამ საქმეს მე მივხედავ.
- ქრისტი, რას აკეთებ?
- შენ რას აკეთებ აქ? მეწყვილეს ღალატობ?
- ასე გამოვიდა.
- რა ქვია ასე გამოვიდა. მე გასაგებია გაბრიელი მიყვარს და მინდა იმ არანორმარულს ჩამოვაშორო, მაგრამ შენ, შენ რას აკეთებ?
- მეცოდები, ძალიან მეცოდები.
- საცოდავი მე კი არა, შენ ხარ. ვნახოთ, როგორ ესიამოვნება გაბრიელს, ამ ამბის გაგება.
- არამგონია შენ ამბავმაც გაახაროს.
- კარგი, რას აპირებ? მე უკვე მეშინია. მინდა, რაც შეიძლება მალე გავიდე ამ საქმიდან.
- ამაზე აქამდე უნდა გეფიქრა. მე ვერაფერში დაგეხმარები.
- თომა, დამეხმარე... სიკვდილი არ მინდა.
* * *
გამარჯობათ მე თომა ვარ, პროფესიით კერძო დეტექტივი. გაბრიელს, დიდი ხანია ვიცნობ, მაგრამ ერთი წელია, რაც მეწყვილეები ვართ. ერთმანეთზე დამოკიდებლი მეგობრები, არასდროს შეთანხმების გარეშე ნაბიჯებს არ ვთგამთ, არც ერთმანეთის გარეშე ვიღებთ გადაწყვეტილებებს. ეს საქმე ყველაზე გრძელი აღმოჩნდა იმასთან შედარეებით, რაც აქამდე გვქონია. ვერ ვიტყვი, რომ ქრისტის აქ ნახვა ჩემთვის სიუპრიზი, იყო, რადგან ეჭვი უკვე გვქონდა მასზე. დაბინდებას, ველოდებით, რომ ჩვენი გეგმის განხორციელება დავიწყოთ. მანამდე კი, დედა-შვილს მოვინახულებ. ვახტანს, ისინი, ცალკე ოთახში გადაუყვანია. ვერ ვიტყვი, რომ ცუდად არიან. ერთმანეთის ნახვა ყველაზე მეტად უხარიათ. კარები გავაღე თუ არა სოფია, უკან დაიხია.
* * *
- ნუ გეშინიათ. ეს მე ვარ თომა.
- თომა, აქ რას აკეთებ? შენ კარგად ხარ? სიარული უკვე შეგიძლია?
- კი, კარგად ვარ.
- მარტო ხარ? გაბრიელიც მოვიდა ხო? ის დამპირდა, რომ მალე მოვიდოდა.
- არა, მარტო ვარ, მაგრამ მთხოვა, რომ თქვენთვის ეს გადმომეცა.
- მედალიონი... თვითონ სად არის? არ მოვა?
- შვილო, მიეცი საუბრის საშუალება.
- დაბინდებას, ველოდებით და აქედან წავალთ.
- გარეთ დაცვაა, არამგონია აქედან გასვლა შევძლოთ.
- სოფია, მთავარია სიმშვიდე შეინარჩუნოთ და პირობას გაძლევთ აქედან გავალთ.
- შვილო, მე მჯერა შენი. იმ სიკეთეს, რაც ჩემთვის და ჩემი შვილისთვის გააკეთეთ, არასდროს დაგივიწყებთ.
- დედა, რას გულისხმობ?
- შვილო, ვახტანს ჩემი თავი სჭირდებოდა სატყუარად თომამ კი, ეს საკუთარ თავზე აიღო.
- თომა, ეს სიმართლეა?
- ჩემს ადგილას ნებისმიერი ასე მოიქცეოდა.
- არა, შვილო ასეთი კეთილი ხალხი იშვითია.
- საღამოს ვახტანსგს, მნიშვნელოვანი სტუმარი ეყოლება ჩვენ კი ამაშობაში აქედან გავალთ.
* * *
გეგმის განხორციელებამდე დარჩენლია ერთი საათი. ლუკა, უკვე ჩემთან არის. ერთად ვაპირებდით ვახტანგისთან დარეკვას, რადგან მისი მისამართი გაგვეგო, თურმე ლუკა, იმ სახლში მანამდეც ყოფილა, როცა ქალაქ გარეთ სახლი ვახსენე, მან ეგრევე თქვა _ ვიცი სადაც არის, დარეკვა არ არის საჭირო. სახლი ჩემი უბნიდან არც ისე შორს იყო ნახევარ საათში უკვე მივედით. მე გარედ დავუცადე მანქანაში, ის კი ზარს რეკავს.
* * *
- რომელი ხართ?
- თქვენს უფროსს გადაეცით, რომ მისი შვილი დაბრუნდა.
- შვილო, აქ რას აკეთებ? მე ხომ გაგაფთხილე?
- შვილს ასე უნდა დახვდე, არ ჩაეხუტები?
- რატო დაბრუნდი?
- ნუ ნერვიულობ, ჩემ ოჯახმა არაფერი იცის შენს სანახავად ჩამოვედი ცოტახნით. აქ, ყველაფერი ისევ ძველებურად არის.
- ფული გაგითავდა?
- მართლა ფიქრობ, რომ ფული მჭირება?
- ვინმემ გიპოვა, გემუქრებიან?
- საკმარისია! უკვე რამდენ კითხვას სვამ. მამა, მომენატრა და დავბრუნდი.
- შვილო, შენ მე მამა დამიძახე?
- არა, შენ არა. ის მამა მომენატრა, ვინც გამზარდა, ვინც სიყვარული და სითბო მასწავლა. უფრო გარკვევით თუ გინდა გაიგო, შენი ძმაკაცი მომენატრა.
- საკმარისია! მის სახელს ნუღა ახსენებ. შენ, ჩემი შვილი ხარ გესმის?!
- საინტერესოა რა მოხდება, როცა ყველაფერი გაირკვევა?
- ვერაფერი გაირკევა გესმის! სიმართლე მხოლოდ შენ იცი და არაფერს იტყვი. მამას არ გაწირავ ხო?
- რამდენჯერაც არ უნდა გაიმეორო მეც მაინც ვიტყვი, რომ შენ მამაჩემი არ ხარ. მამაჩემი მე ორი წლის წინ დავმარხე.
- უფროსო!
- კაბინეტიდან გაეთრიე!
- უფროსო, ისინი გაიგცნენ!
- იცოდი! შენ ყველაფერი იცოდი. აქ, სწორედ მათ დასაცავად ჩამოხვედი.
- რა მოხდა კიდევ ვინმე გყავდათ ტყვედ? ბატონო ვახტანგ, კიდევ არ ეშვებით არა, ბინძურ თამაშებს? მე რას მიყურებ, ეტყობა შენი ძაღებიდან, რომელიმე მორალატეა.
- მოძებნეთ! სანამ არ იპოვით არ გაჩერდეთ!
* * *
ბნელ ქუჩებს სოფიას ღიმილი დაჰკრავდათ. მისი სახე, მისი ხელები დამსგასებულა ფერად მარტის ამინდებს. ის შესლილია, მარტივით შეშლილი. მორბის და მისი გრძელი და ტალღოვანი თმას ჰაერში აფრიალებს. მანქანი კარი გავაღე თუ არა დამინახა. ორი წუთი შორიახლოს შეჩერდა შემდეგ კი ისევ განაგრძო სირბილი. მთელი ძალით ჩამეხუტა, ვგრძნობ რომ სხეულში სიხლმა უფრო სწრაფად დაიწყო მოქმედება, გული საგულეში აღარ არის. გარშემო სიბნელეა, მაგრამ მე სინათლეს ვხედავ. ხელს წელზე მჭიდროდ ვუჭერ სულ გადამავიწყდა, რომ მაკაც იქ არის და გვხედავს.
* * *
- ბავშვებო, იქნებ საკმარისია. წავიდეთ თორე უკან დაბრუნება ისევ მოგვწევს.
- მაპატიეთ, ჩასხედით ეხლა ორივეს საიმედო ადგილას წაგიყვანთ. იქ, სადაც საფთხე აღარ დაგემუქრებათ.
- გაბრელ, რა ხდება, რატო ვიმალებით?
- ვფიქრობ, რომ ამაზე მაკა, უკეთესად მოგიყვება.
- რა კარგია, რომ მოხვედი ეხლა აღარასდროს დავშორდეთ.
- მე დაგტოვებთ და უკან უნდა დავვბრუნდე, მაგრამ ხშირად შემოგივლით.
- ასე როდემდე გაგრძელდება, როდემდე უნდა დავიმალოთ?
- სანამ ვახტანგს არ დაიჭერენ.
- აი ეს სახლია, მაცივარში ყველა პროდუქტია, რაც საჭიროა. თუ რამე დაგჭირდებათ დასარეკად ეს ტელეფონი გამოიყენეთ, რაც არ უნდა მოხდეს გარეთ არავითარ შემთხვევაში არ უნდა გახვიდეთ. მარტო არ იქნებით მალე კიდევ, ვიღაც შემოგვიერთდება, მანამდე კი, მე აქ ვიქნები.
- მადლობა შვილო, ამ სიკეთეს არსოდეს რაგივიწყებთ.
- რა ამბობთ ქალბატონო, ეს ჩვენი მოვალეობაა, რომ დაგიცვათ.
- შეყვარებული კაცი, უფრო ძლიერი დამცველია.
- დედაა...
- რა იყო შვილო, ცუდი არაფერი მითქვამს. წავალ მე რამეს მოვამზადებ.
- რას აკეთებდი, სანამ მე შენს გვერდით არ ვიყავი?
- იტალიაში ვიყავი, იცი რა ლამაზია... გაჩერდი! რატო მირტყამ?
- იდიოტო! მე ვიღაც მანიაკის ხელში ვიყავი და შენ კიდე მეუბნები იტიალია რა ლამაზი იყოვო. ნამდვილი იდიოტი ხარ!
- სიმართლეს, როცა დაიგებ დარწმუნებული ვარ მაგ სიტყვებს უკან წაირებ.
- არასდორ არ მოხდება ეგ. ალბათ, საქმეს დასჭირდა, მაგრამ მარტო იყავი? თომა, ცუდად იყო ვერ გამოგყვებოდა. ნუთუ...
- კარგი, სოფია საკმარსისია თავს ნუ იღლი. ის საქმის გამო ვიყავი. მარტო ვაპირებდა წასვლას, მაგრამ მერე მელანო გამომყვა უკან.
- ეს ყველაფერი მარტო, როგორ მოახერხე, როგორ შეძელი, რომ იქიდან თავი დაგვერწია?
- მარტო არ ვიყავი დამეხმარნენ...
- საღამომშვიდობისა! დედა, დაიკო ლუკა დაბრუნდა არ მიესალმებით?
* * *
მაკას, სიხარულისგან ცრემლები წამოუვიდა. სოფია, შოკშია, უნდა მივიდეს ჩაეხუტოს. უთხრას, რომ ძალიან მოენატრა და გაუხარდა მისი დაბრუნება, მაგრამ ახსენდება, რომ მიატოვა ყველაზე მძიმე პერიოდში მიატოვა. მიატოვა დედამ, ძმამ ამ ორი წლის განმავლობაში, უწევდა სულ ბრძოლაში ცხოვრება. ეშინოდა, სახლში მარტო დარჩენის, სინათლის ჩაქრობის ეშინოდა, რადგან დერეფნის ბოლოს ვერ ხედავდა დედას, მამას ძმას. ეხლა, როცა ყველაფერი თავდაყირა დადგა, როცა მოსაკლავად ემუქრება მამას ბავშვობის მეგობარი, რომლის ვინაობაც არ იცოდა, ეხლა გამოჩნდა ყველა. ეხლა გაიგო, რომ ორი წლის განმავლობაში ატყუებდა დედა, მიდიოდა მაგრამ ხმას არ სცემდა მისი ოპერაციის გამო წავიდა იმ დაწყევლილ ქალაქში სამუშაოდ, თურმე ეს ყველაფერი ტყული ყოფილა. მინდოდა ხელი ჩამეკიდა გამეყვანა გვერზე და მისთვის ყველაფერი მეთქვა, მაგრამ არ ჩავთვალე საჭიროდ. მის გვერდით უკვე ოჯახია. ეხლა უკვე მზად ვარ ავდგე და ამდენი ხნის შემდეგ ისინი, ერთად დავტოვო. ლუკა, დედას ძლიერ ჩაეხუტა ეუბნება, რომ _ ძალიან მოენატრა მისი სურნელი, მისი კალთა, სადაც თავს კარგად გრძნობდა. სოფიასკენ გაიწია, მაგრამ უკან დაიხია. ჩურჩულით ვუთხარი: _ დატკბი იმ რეალობით რაც ეხლა შენს თავს ხდება. სოფიას, ქურთუკთან მისი დღიური დავტოვე პატარა ფურსლის ნაგლეჯით. ,, როცა გამონახავ თავისუფალ დროს დაწერე, ძალიან გიხდება წერა." ამის შემდეგ დავტოვე ის სახლი უკან, როცა შემოვიხედე დავინახე, როგორ ჩაეხუტა სოფია ძმას, როგორ შესციცინებდნენ ერთმანეთს თვალებში. უკვე მანქანას მივუახოვდი და ლუკას ყვირილი შემომესმა. _ დედა, მშია! გავიარე ალბათ 3 კილომეტრი, სვეტაფორთან ერთი ქალი, მიახლოვდება და მეკითხება: _ ქალი აგიტირებია? გამახსედა, რომ კი, ამიტირებია თანაც ბევჯერ და ის დედაჩემია. ამ ამბების გადამკიდე სულ გადამავიწყდა მისთვის მობოდიშება. ქალი, ვარდებს მაწვდის და მეუბნება: _ არ ვიცი, რა მიზეზიც არ უნდა არსებობდეს ქალს, ყოველთვის შველის თეთრი ვარდები. ფული გადავუხადე და ვარდები გამოვართვი. ეხლა კი, ის საქმე უნდა გავაკეთო, რაც აქამდეც უნდა გამეკეთებინა.
* * *
- შეიძლება?
- როგორ არა შვილო. დედაშენი, თავის ოთახშია დავუძახებ. ეს რა არის, ვინმეს ბაღიდან დაკრიფე?
- კარგი რა მამა, ნუ დამცინი.
- ზურა, ვინ არის ვინ მოვიდა?
- ნინო, გამოდი ჩვენი ბიჭია.
- დედა, ვიცი დამაგვიანდა, მაგრამ ჩემი საქციელისთვის ბოდიშს გიხდი, ზედმემტი მომივიდა.
- ეს რა არის, ამხელა ბიჭი ყვავილებით დადიხარ?
- ნინო, ბიჭმა ბოდიში მოგიხადა შენ კიდე რაზე საუბრობ.
- მომეცი ყვავილებს, ლარნაკში ჩავდებ. გშია?
- კი, მშია. მამა, ბაბუ როგორ არის?
- სუსტადაა შვილო ძალიან სუსტად.
* * *
ოჯახურმა ვახსამმაც ასე მშვიდად ჩაიარა. არ ვიცი დედამ, მაპატია თუ არა, მაგრამ ყვავილები, თავის საძინებელსი შეიტანა და საათობოდა აკვირდებოდა. მეც ის ღამე მშობლებთან დავჩი. არ ვიცი რატომ, მაგრამ სახლში წასვლა არ მინდოდა. ფიქრებში გავატარე მთელი ღამე. ვუყრებდი იმ აივანს, საიდაც ანა მიღიმოდა. ხელში, მისი ნაჩუქარი სამაჯური მიჭირავს. ეს მაშინ მაჩუქა, როცა ძალიან პატარები ვიყავით. მითხრა, რომ რაც არ უნდა მომხდარიყო მე მას გავუფთხილდებოდი. ეხლაც ეს ძველ ნივთებსი ვიპოვე. ისე გათენდა ვერაფერი გავიგე. დილის რვა საათია და ისევ ტელეფონის ზარი მაღვიძებს. ქრისტია, ნამდვილად არ მინდა დილიდა ხასიათი გავიფუჭო გავუთიშე, მაგრამ მაინც მირეკავს.
* * *
- რა გინდა?
- არ გამითიშო ძალიან გთხოვ. მნიშვნელოვანი, რამ მინდა გითხრა.
- გისმენ.
- ვახტანგიმ, სოფიას ოჯახის ადგილსამყოფელი იცის. მე ვუთხარი, მაგრამ გეფიცები ძალიან ვნანობ...
- რა გააკეთე?
* * *
ნაწილი მეცამეტე

- ეხლა სად ხარ?

- შენს სახლთან ვარ.

- აქ რა გინდა?

- მინდა, რომ დაგეხმარო.

- შემოდი, ტელეფონზე რაღას მესაუბრები.

- გაბრიელ, გეფიცები ძალიან ვნანობ.

- საკმარისია! გაჩუმდი თუ ღმერთი გწამს, შენი მოსმენა აღარ მინდა. თომას უნდა დავურეკო.

- არა, არის საჭირო ქრისტი და მისი ოჯახი, იმ სახლში აღარ არიან. სანამ ვახტანგის, ადგილსამყოფელს ვეტყოდი სოფია, მე გავაფთხილე, რომ იქიდან წასულიყვნენ.

- გეფიცები შენი არ მესმის. არ მესმის რას აკეთებ? თან საქმეს აფუჭებ და მერე ამ საქმეს მოგვარებას იწყებ. ვერ ვხვდები რა გინდა.

- მინდა ვახტანგსგან თავი დავაღწიო.

- და მასეთი გამოცანებით აპირებ მისგან თავის დაღწევას?

- დამეხმარები?

- სასაცილოა, ძალიან მეცინება. ამ ყველაფრის შემდეგ დახმარების სათხოვნელად, კიდევ ჩემთან მოდიხარ.

- შვილო, რა ხდება ამ დილაუთენია? ქრისტი, ძვირფასო შემოდი კართან რატო დგახართ?

- დედა, ეჩქარება საქმეები აქვს.

- მადლობა ნინო დეიდა, სხვა დროს იყოს.

- გაბრიელ, შემოიპატიჟე გოგო სახლში სირცხვილია.
* * *
იმის დარწმუნებამ, რომ ქრისტის, ძალიან ეჩქარებოდა არ გაჭრა, მეტიც დედამ, ყავაზე დაპატიჯა და ჩემს პროფესიაზე, დაიწყეს საუბარი. მე სამზარეულოში გაჩერება აღარ მინდოდა და მამასთან გავედი. მამას, მივუახლოვდი თუ არა მის თვალებში, სიბრაზე დავინახე. ტელევიზორთან, ახლოს ზის და არხებს მალ-მალე ცვლის. მიუვახლოვდი მინდოდა მეკითხა _ რა მოხდა? მამამ, ზურგი მაქცია, შემდეგ გაუძალიანდი და ვკითხე: _ მამა მოხდა რამე? მან მიპასუხა, რომ ეხლა აქ, ამის ადგილი არ იყო. მომკიდა ხელი და გერეთ გამიყვანა. კორპუსის დაბლა, ეზოში, რამოდენიმე მაგიდა და სკამია. ეს მოსახლეობამ წლების წინ გააკეთე. იქ, ეხლა თავს იყრიან დიდი ხალხი, დომინო თამაშობენ და ერთმანეთს უზიარებენ დარდს, ტკივილი. დღევანდელ საზოგადოებას, ამაზე საუბარი უფრო უყვარს ვიდრე იმაზე, რომ შვილი შეეძინათ, ან მისმა შვილიშვილმა, სკოლა დაამთავრა და სტუდენტობისთვის ემზადება. არა! მაინცდა და მაინც საუბრობენ ტკივილზე, დარდზე. დღევანდელ ადამიანებში, ეს გაცილებით მეტია. გენიალური მწერალი ნოდარ დუმბაძე ამბობდა: _ ,, ადამიანის სული, გაცილებით უფრო მძიმეა, ვიდრე სხეული, იმდენად მძიმე, რომ ერთ ადამიანს მისი ტარება არ შეუძლია, ამიტომ, ვიდრე ცოცხლები ვართ, ერთმანეთს ხელი უნდა შევაშველოთ და ვეცადოთ, როგორმე უკვდავყოთ ერთმანეთის სული; თქვენ ჩემი, მე სხვისი, სხვამ სხვისი და ასე დაუსაბამოდ, რამეთუ იმ სხვისი გარდაცვალების შემდეგ არ დავობლდეთ და მარტონი არ დავრჩეთ ამ ქვეყანაზე." მე და მამა, თავისუფალ მაგიდასთან ჩამოვჯექით, გარეთ, მზიანი თბილი ამინდია. ახალგაზრდა ბიჭმა, რომელმაც ყველა მაგიდაზე დომინო და ნარდი დაწყო, ალბათ რომელიმეს შვილიშვილია. ჯერ დილაა და უკვე ნელ-ნელა დაისყებს ხალხი, გარეთ გამოსვლას. მამა, რამოდენიმე გამვლელს მიესალმა ეკითხებოდნენ,_ ეს შენი ბიჭია? რამხელა გაზრდილა. მამა, დიდი სიამაყით პასუხობდა, რომ მისი შვილი, კერძო დეტექტივია და ძალიან წარმატებულია. ყველას, მადლობა გადაუხადა და საუბარი კითხვით დაიწყო.
* * *
- შვილო, იცი ეხლა ბაბუასთან ვინ არის?

- კი, როგორ არა მომვლელი.

- არა, შვილო ბაბუს სტუმრები ჰყავს, მოულოდნელი სტუმრები.

- მამა, რა ხდება ვერაფერი გავიგე.

- წუხელ ღამით, სოფია და მისი ოჯახი ბაბუასთან სახში ავიდნენ.

- რაა?

- გასაგებია, შენ საქმის კურსში არ ხარ და არაფერი იცოდი.

- მაპატიე მამა, გეგმები შეიცვალა და ალბათ სოფიამ, ჩათვალა, რომ ყველაზე მშვიდად იქ იქნებოდა.

- შვილო, ძალიან არ მომწონს ეს გოგო, შენს პირად ცხოვრებაში ასე, რომ შემოიჭრა. სანამ ძალიან გვიანი არ არის მოაგვარე ეს პრობლემა, ისე, რომ შენი ოჯახი არ დაზარალდეს.

- მამა, გპირდები ყველაფერს მოვაგვარებ. შენ, ამაზე არ იდარდო.

- მიდი შვილო, შენი იმედი მაქვს.
* * *
ვტოვებ ჩემი უბანს, და მაგიდასთან მჯდომ, იმედგაცრუებულ მამას. მანქანა დავქოქე და თან ვცდილობ თომას დავუკავშირდე. ორი ზარის შემდეგ ტელეფონი აიღო და ეგრევე მპასუხობს. _ ვიცი ძმაო, დამაგვიანდა, მაგრამ პრობლემა მოგვარებულია. ბაბუსთან არიან მთაში. ერთ მხარეს ოჯახი მეორე მხარეს კი სოფია, უკვე აღარ ვიცი, როგორ მოვიქცე. ვიფიქრე კიდეც, რომ ეს საქმე სხვას გადავაბარო და მან მიიყვანოს ბოლომდე, მაგრამ ეს ჩემს პიროვნულ ხასიათეში არ ჯდება. არ მიყვარ, როდესაც საქმე ბოლომდე არ მიმყავს, არც დანებებას ვაპირებ. თომას ვუთხარი, რომ სოფელში მივდივარ და მას შეეძლო დაესვენა ოჯახთან ერთად. ისევ გავდივარ იმ გზას, რომელსაც ყოველ არდადეგებზე გავდიოდი ოჯახთან ერთად. მახსოვს მაშინ, მამას პირველი მანქანა ჰყავდა. რატიც ჩემთან ერთად იყო. ის ყოველთვის ჩემთან ერთად იყო, როცა სოფელში ბაბუასთან მივდიოდი. რატისაც, ძალიან უყვარდა, როცა გაიგებდა, რომ სოფელში მივდიოდით მზადებას, რამოდენიმე დღის წინ იწყებდა. ისევ გავდივარ იმ მიხვეულ მოხვეულ გზას. ის განცდები, რაც ბავშობაში განვიცდიდი ეხლა, რადიკალურად განსხვავდება. მამა, მართალია საქმე და ოჯახი ერთმანეთთან არ უნდა დამეკავშირებინა. სოფიაზეც, ვბრაზობ, მაგრამ რა ქნას. ვერც მას ვამტყუვნებს, შეეშენდა და სიმშვიდე იქ იპოვა, ბაბუასთან, მთაში. გონებაში ათასი ფიქრი მიტრიალებს, არ ვიცი იქ რა დამხვდება. იქნებ ბაბუა, აღარ დამხვდეს ღიმილით, ან იქნებ სოფია, იყოს ჩემზე გაბრაზებული, რადგან ყველაფერი სწორედ ვერ გავთვალე. ჩამოვედი! ქალაქთან შედარებით აქ, ძალიან ცივა. მანქანიდან ქურთუკი გადმოვიღე, ჩავიცვი და სახლისკენ წავედი. პირველი თვალში სოფიას, გაშლილი თმა მომხვდა. გარეთაა, ეზოში, ხელში ყავით ნახევრად სავსე ფინჯანი უჭირავს და მთებს უყურებს, რომელიც ცვენი სოფლის გარშემოა სემორტყმული. მანქანა, შორიახლოს გავაჩერე, რადგან ეზოში ნაწვიმარია და შეიძლებოდა ვერც შემოვსულიყავი. რაც უფრო წინ მივდივარ გული უფრო სწრაფად მიცემს. მინდა მივუახლოვდე უკნიდან ხელი მოვხვიო და ვუთხრა, რომ ,, ანა მოვედი! ეს მე ვარ გაბრიელი. ძვირფასო, არაფრის შეგესინდეს, მე აქ ვარ, შენს გვერდით." მინდა მის თმაში, ვიგრძნო სურნელი და ხელები, კიდევ უფრო მჭიდროს მოვუჭირო. მისკენ მიმავალს გზაში ლუკა შემომეგება.
* * *
- მეგობარო, რატომ არ მითხარი, რო ასეთი ლამაზი სოფელი გქონდა?

- გამარჯობა ლუკა, ამის შესაძლებლობა არ მომეცა.

სოფია ჩემი ხმის გაგონებაზე ჩემსკენ გამოიქცა, ჩამეხუტა, სულ დაავიწყდა, რომ ხელში ყავა ეჭირა და ზედ ქურთუკზე გადამაქცია. ცხელი არ იყო, მაგრამ ქურთუზე, ლაქათ კი დარჩება.

- ძვირფასო, მაპატიე არ მინდოდა.

- არაუშავს ძვირფასო არაფერია, კიდევ მაქვს მეორე არ იდარდო.

ამ საუბარში გართულები, ერთმანეთს თვალებში ვუყურებდით და გვინდოდა, რომ დაგვევიწყებინა, სად ვართ, ვინ ვართ, მაგრამ შემდეგ ლუკამ, გაბრაზებული ხმით იკითხა:

- აქ რა ხდება?

- არაფერი ძმაო, უბრალოდ გაბრიელს, ბოდიში მოვუხადე ჩემი საქციელის გამო.

- და ეს ძვირფასო, რაღა იყო?

- რა უნდა ყოფილიყო უბრალოდ ზრდილობის სათხია.

- ზრდიობის არა?
* * *
ლუკამ, სოფიას ხელი მოკიდე და სახლში შეიყვანა. ყველაფერი ისე არ იყო, როგორც მე წარმომედგინა. ბაბუა, წევს მაგრამ მაინც ღიმილით დამხვდა მითხრა: _ გამიხარდაო შენი ნახვა და გულში ჩამიკრა. სამზარეულოში მაკა და ბაბუას მომვლელი, საუზმეს ამზაებენ. ამ ამბებში გახდა კიდეც დილის 11 საათი და უკვე ყველა მზად ვართ, ერთ მაგიდას მივისხდეთ. ყველა დაჯდა ლუკას გარდა. მან თქვა, რომ საუზმობა არ უნდა და გარეთ გავიდა. უკან მაკა, გაჰყვა და ალბათ ეუბნება, რომ უზრდელბაა, როცა ყველა მაგიდასთან ზის, შენ იქ უნდა იყო. ბაბუა, ყოველთვის მასწავლიდა ამას, რომ რაც არ უნდა იყოს მიზეზი, თუნდაც არ ელაპარაკებოდა მაგისთან მჯდომ ადამიანს, შენც იქ უნდა იყო სადაც ყველაა. მთის სუფრა რძის ნაწრამით მდიდარია და ყველაერი ეკოლოგიურად სუფრთაა. ყველი, რომელიც მეზობლის ქალმა, გუშინ ამოიყვანა დრეს დილით ბაბუას მომვლელს მიაწოდა. კარაქი და თაფლი, დილით, საუზმეზე ყოველთვის არის, ორიოდედ მოხარშული კვერცხი ყველას თეფშზე დევს. ზოგს, როგორ ურჩევნია. მე მაგალითად კვერცხს არაჯნით ვჭამ და ახლად დაყენებულ ჩაის ვა....ბ. მაღაზია, სოფლიდან საკმაოდ მოსორებით არის, იქამდე მანქანით თუ მიხვალ, როცა ბაბუს პური გაუთავდებოდა მეზობლის ბიჭი, ველსიპედით ამოუტანდა ხოლმე. მეზობლად ერთი ქალი ცხოვრობდა, მას ბავშვები, ოთარაანთ ქვრივს ვეძახდით, რადგან ყველასგან გამორჩეული ქალი იყო. ქმარი ძალიან ახალგაზრდა დაეღუპა, ყავდა ერთი შვილი და ისიც წელიწადში ერთხელ თუ მოაკითხავდა. ძირითადად მარტო ცხორობდა. მისი ბაღი, დიდი და ხილით გაშენებული იყო. ერთხელ მე და რატი, ძალიან პატარები ვიყავით. ბაბუას, ბაღში თეთრი ვაშლი არ ჰქონდა და ნაზი ბებოს, ბაღში გადავიპარეთ ღამე იყო, მაგრამ მაინც გამოგვიჭირა ძალიან გავგვიბრაზდა და გვითხრა _ ქურდობას არასდროს არ აქვს გამართლება. ჩამოგვირიგა ორჯერ მეტი ვაში და გამოგვიშვა. არც ბაბუასთვის უთქვამს ამის შესახებ. მის შემდეგ ძალიან გვიყვარდა მის ბაღში შესვლა. როცა შევდიოდით ცხელ ქადებს გვახვედრებდა, რომელსაც ქვის თონეში აცხობდა. დღესაც კი მახსოვს, იმ ტკბილი ქადების გემო. სკოლა, როცა დავამტავრე გავიგეთ, რომ ნაზი ბებო, გარდაიცვალა. მის დაკრზალვაზე, მხოლოდ ჩემი მეგობრები და ორიოდე მეზობელი იყო. ამ სოფელმა მე გამომზარდა და იმ ადამიანებმა ვინც აქ ცხოვრობს, მართალია მხოლოდ რვა ოჯახი ცხოვრობს, თუმცა ზუსტად ვიცოდი, რომ თითოეული მათგანი დიდი გულის პატრონი იყო. მთის ხალხი დიდ ხანს ცოცხლობენო ასე გამიგია, მაგრამ ბაბუას, რომ ვუყურებ ძალიან სუსტადაა, წევს და საუბრის სურვილიც დაუკარგავს. მომვლელი აძალებს, რომ ჭამოს, მაგრამ ბაბუა, ჭირვეულობს და ამბობს, რომ არ უნდა ჭამა. საუზმემ ძალიან მშვიდად ჩაიარა ყველა თავის ფიქრებში იყო გართული. ყველაზე პირველი მაინც ლუკა წამოდგა და ეზოში გავიდა. მაკა, ძალიან გაბრაზდა და მომვლეს ეუბნება: _ ამ ბავშვებს, წერიგს კიდევ ვერ მივაჩვიე გაიზარდნენ, მაგრამ მაინც ბავშვებივით იქცევიან. მე და სოფია, მაგიდაზე პირისპირ ვზივართ და როცა სხები საუბრობენ ჩვენ ერთმანეთს თვალს არ ვაშორებთ. მინდა წამოვდგე, ყველაფერი დავივიწყო, ხელი ჩავკიდო და აქედან წავიყვანო. ვუყურებ და ვხვდები, რომ ძალიან მომენატრა. ეხლა კი მიახლოების საშუალებაც არ მაქვს. მდივანზე მწოლიარე ბაბუამ, საწოლიდან, ჩვენი სახელები წარმოსთქვა. ჩვენც ავდექით და მასთან ახლომახლო, პატარა სკამებზე, გვერდიგვერდ ჩამოვჯექით. მისი გამოხედვა, ვხვდები, რომ ადრინდელს არ ჰგავს. ძალიან სუსტია, ასეთი სუსტი არ მახსოვს. გულ წასული წევს ხელი მე გამომიწოდა და მეუბნება: _ შვილო, სიზმარში გნახე. იბრძოდი საყვარელი ქალის გადასარჩენად. ამ სამაჯურს, წლების განმავლობაში ვინახავდი, შენი საყვარელი ქალისვის ვინახავდი. თქვენს თვალებში, მზერას ვხედავ და ჩემი თავი მახსენდება. მეც ასე ვიყავი შეყვარებული ქალზე, რომელმაც მაჩუქა ძალიან ლამაზი შვილი და შვილიშვილები. აიღე! ეს სამაჯური გამომართვი და როცა შენი საყვარელი ქალი, შვილს გაგიჩენს, მაშინ აჩუქე. მის საუბარი, უკანასკნელ საუბარს ჰგავდა, გული შემიკუმშდა, ყელში სიბრაზეს ბუშტივით ვიგროვებდი, არ მინდოდა, ტირილი არ მინდოდა. ვუყურებდი სოფიას და არ ვიცოდი რა უნდა მეთქვა. ბაბუა, საუბარს აგრძელებს_ როდესაც გავიგე, რომ ჩემს შვილს, ვაჟი შეეძინა და თანაც ჩემი სახელი დაურქმევიათ, სიამაყით თვალები ცრემლით ამევსო ზუსტად ვიცოდი, რომ ჩემს გვარს ღირსეულად გააგრძელებდა და ბევრი ილამარაკებდა მის გმირობებზე. მე დღეს ძალიან ბედნიერი კაცი ვარ, რადგან ისე მოვკვდები, რომ ამ სამყაროში, ისევ იარსებებს გაბრიელ დუმბაძე. სოფია, შვილო შორიდან ვაკვირდებოდი, როგორ უყურებ ჩემს ბიჭს. არ შეგეშინდეთ, სიყვარულის ნუ შეგეშინდებათ. სიყვარული ხილია შვილო, თავიდან შეიძლება, ცოტა მწარედ მოგეჩვენოთ, მაგრამ, როცა მოგვიანებით ისევ გაგიჩნდებათ მისი დაგემოვნების სურვილი მიხვდებით, რომ, არც ისეთი მწარე ყოფილა. საყვარელი ადამიანის დაცვა, ყველაზე დიდ გამოცდას ემსახურება, შეიძლება ამ ომში წააგო კიდეც, მაგრამ გამარჯვების წყულვილი მაინც არ დაკარგოთ... ბაბუას შევაწყვეტინე და ვეუბნები: _ კარგი რა ბაბუ, ისე საუბრობ თითქოს გვემშვიდობებიაო... ბაბუამ ხელი მხარზე დამადო და გამიღიმა. _ შვილო, განა რამდენ ხანს ვიცოცხლებ კიდევ. თქვენ ეხლა, აქედან წახვლთ და ვინც ისიც ვეღარ მოვახერხებ შენთან საუბარს. გაბრიელ შვილო, მე შენთვის ბევრჯერ მითქვამს და კიდევ გაგიმეორებ. მოიქეცი ისე, რომ არც საყვარელ ქალს, ატკინო გული და არც ოჯახს. ვუთხარი: _ ბაბუ, რთულია, ძალიან რთულია. ის კი მპასუხობს: _ რთული ჩემთვის ეხლაა შვილო, ჩემი ცხოვრება სულ ვიძახდი, რომ ნეტა მწოლიარე არასდროს გავხდეთქო და აი ხომ მხედავთ, ვეღარ ვდგები. ლუკა, მოულოდნელად ოთახში შემოდის და იძახის.
* * *
- დედა, სოფია მოემზადეთ მივდივართ!

- მოიცადე ძმაო, სად მივდივართ. ეხლა ყველაზე უსაფთხო ადგილი აქ არის. გაბრიელ, ხო მეთანხმები?

- სოფია, ლუკა მართალია.

- რას ქვია მართალია, სად მივდივართ?

- ბილეთები უკვე ვიყიდე. ამ საღამოს, იტალიაში მივფრინავთ.

- მე არ წამოვალ!

- სოფია, შენთვის აზრი არ მიკითხავს.

- დედა, უთხარი რამე. არ მინდა იტალიაში, არ მინდა ამ ქალაქიდან წასვლა, სადაც დავიბადე, გავიზარდე არ წამოვალ და მორჩა! ვერ დამაძალებ.

- ბავშვებო, დამშვიდდით თუ შეიძლება. სოფია შვილო, იქნებ ლუკა, მართალია წავიდეთ ცოტახნით სანამ სიტუაცია არ დამშვიდდება.

- დედა, არ მესმის შენი. სად გავრბივართ, ვის გაურბივართ?

- დაიკო, აქედან წავალთ და გპირდები, ყველა შეკითხვაზე მიიღებ პასუხს.

- გაბრიელ, თუ ღმერთ გწამს შენ, მაინც ამოიღე ხმა. ეთანხმები ლუკას გადაწყვეტილებას?

- კი, სოფია ლუკა მართალია. ცოტახნით ჯობია აქედან წახვიდეთ.

- არ მესმის, გეფიცებით თქვენი არ მესმის.

გაბრაზებული სოფია, გარეთ გაიქცა. კატაგორიულ უარზეა, არ უნდა ამ ქალაქიდან წასვლა. ჩემზეც გაბრაზდა, რადგან ლუკას დავეთანხმე. ტყისკენ გაიქცა. უკან გავყევი, ვეძეხდი.

- დამელოდე!

- გაბრიელ, წადი მარტო მინდა ყოფნა...

- არა, არ წავალ სანამ არ მომისმენ.

- რა გინდა, რაა! შენ არ ამბობდი, რომ ფილმის დასარული, არ უნდა დამევიწყებინა? ეხლა რა მოხდა, რა შეიცვა?

- არაფერი არ შეცვლია, ურალოდ ეხლა ასეა საჭირო.

- ახლა ასეა საჭირო, ახლა ასე აჯობებს, არავინ არაფერს არ მიყვება, აზრზე არ ვარ რა ხდება. დედაჩემი, მატყუებდა, რომ ორი წელი გიჟი იყო, ძმა, გამომეცხადა ამდენი ხნის შემდეგ და თითქოს არაფერი მომხდარა. გინდათ ამ ქალაქიდან წავიდე იქ, სადაც არ ვიცი რა ხდება. ვინმეს გიფიქრიათ ჩემზე, ჩემთვის რა არის საჭირო, ან რას განვიცდი მე? ეს უფიქრია დედა, ლუკას ან შენ, გიფიქრია ჩემზე?

- სოფია, მე შენზე სულ ვფიქრობ...

- არა, არ ფიქრობ, რომ ფიქრობდე არ დაეთანხმდებოდი ჩემს ძმას, დავრჩებოდი აქ და ერთად ვიბრძოლებდით.

- სოფია, აქ დარჩენით შეიძება უარესი მოხდეს.

- ამაზე უარესი რაღა უნდა მოხდეს. შენს თავს მართმევენ. იდიოტი ხარ? ვერ ხვდები, რომ შენს გარდა ვერავის ვერ ვხედავ, თავში მხოლოდ შენი სახელი ტრიალებს, სადაც არ უნდა გავიხედო, ყველგან შენ გხედავ. შორიდანას კი ვგრნობ, რომ მიახლოვდები, შენი გულისცემა, ჩემსავით მესმის. არ მინდა! ხოო! აქედან შენს გამო არ მინდა წასვლა. მეუბნებით, რომ ყველაფერი დავივიწყო, რაც ერთად გადავიტანეთ. გაბრიელ, ცხოვრებაში ყველაზე ბედნიერი, იმ ერთი კვირის განმავლობაში ვიყავი. ყოველი დილა მიხაროდა შენთან ერთად, დაღამებასაც დიდი ინტერესით ველოდებოდი. იდიოტი ხარ! ამას ვერ ხვდები...

- კარგი, კარგი საკმარისია, ნუ ტირი. მოდი ჩემთან...

-ხელი გამიშვი, ნუ მეხუტებია. არა! მოდი უნდა ჩაგეხუტო...

- ,, ანა, მხოლოდ გაბრიელისთვის." ეს სიტყვები არ დაგავიწყდეს. იტალიაში კი არა ცხრა მთას, იქით რომ გადაიხვეწო, მაინც ჩემი გოგო იქნები.

- ხო არა და მაინც მიშვებ?

- კი, გიშვებ, რადგან ვიცი, რომ იქ კარგად იქნები.

- მაშინ შენც წამოდი.

- ვერ წამოვალ, მაგრამ გპირდები, როგორც კი საქმეს დავამთავრებ, შენს წამოსაყვანად პირადად მე ჩამოვალ.
* * *
სახლს ოდნავ მოვშორდით, ტყემდე, ვიწრო ბილიკია. ადრე აქ, პატარა წყარო ჩამოდიოდა და ბავშვები, ზაფხულობით ვგრილდებოდით. მართალია უფროსები გვიბრაზდებოდნენ, რადგან დასალევი წყალი იყო და ჩვენ ვაბინძურებდით. სახლის ჭიშკრამდე ხელცაკიდებულებმა ავიარეთ ვიწრო ბილიკი. გარშემო სიმწვანეა, ირგვლივ პატარა გორებზე ყაყაჩოები ამოსულან. მინდვრის ყვავილებით გაფერადებული არე-მარეს, ანა, უფრო მოუხდა. თითქოს და ის წარმოსახვა, რომელიც რამოდენიმე დღის წინ ანამ, მიზნად დაისახა, ეხლა ახდა. დიახ, მას აცვია კაბა და თბილი ნაქსოვი თეთრი ზედა. სიხარულისგან, თვალები უბრწყინავდა ხელი მომკიდა და მინდორში შევედით._ თვალები დახუჭე და წარმოიდგინე... არა! წარმოდგენაც აღარ არის საჭირო, ჩვენ აქ ვართ. შეხედე რა სილამაზეაა. ყვირის მთელი ძალით! სოფიას, ხელი მოვკიდე, ჰაერში დავატრიალე, ყვირილს ისევ აგრძელებს და ამბობს: _ ძლიერად, უფრო ძლიერად! მისი სახე ჩემთან ძალიან ახლოსაა. მაკოცა და მოულოდნელად და სახლისკენ გაიქცა. მირბის და ყვირილს ისევ აგრძელებს.
* * *
- აბა დამიჭირე!

- სოფია, იცოდე ყოველ დილით დავრბვარ.

- მეც დავრბივარ, ოღონდ სარბენ ბილიკზე.

- იცოდე ტყუილად გარბიხარ, მაინც დაგიჭერ.

- ვერ დამიჭერ!

- აი დაგიჭირე, იცოდე ვერსად გამექცევი. საკმარისია, რაც გარბოდი ჩემგან.

- ვნანობ, ძალიან ვნანობ, რომ შენგან გავრბოდი. ეხლა რა იქნება?

- მგონი ჯობია სახლში დავბრუნდეთ.

- ხო, ალბათ ჩემი ძმა უკვე მეძებს.

- წამოდი და თან მიპასუხე. შენი ძმა, შენს შეყვარებულებს ყოველთვის ასე აკონტროლებდა?

- მოიცა და ჩვენ შეყვარებულები ვართ?

- რა, არ ვართ?

- კი, მაგრამ მგონი ჯობია ახლა არაფერი ვთქვათ.

- კითხვას თავი რატო აარიდე, ბევრი შეყვარებული გყავდა ჩემამდე?

- მოიცა დავფიქრდე... ერთი, ორი სამი...

- რა ამბავია.

- კარგი ხო, ერთი მყავდა, ისიც ჩემი უფროსი.

- მოიცადე, შენ უფროსს მართლა ხვდებოდი?

- კი, ოღონდ ის გოგო რო წავიდა მერე დავიწყეთ შეხვედრა.

- მერე?

- ძვირფასო, რა ცნობისმოყვარე ხარ. მერე არაფერი, რამოდენიმე თვეში მივხვდი, რომ არაფერი გამოგვივიდოდა და დავშორდით.

- კიდე იცი რა მაინტერესებს, აი მაშინ იმ დღეს სახლი, რომ ძალიან არაეული იყო... რა გაცინებს?

- აი, ვიცოდი, რომ მაგ შეკითხავს აუცილებლად დამისმევდი.

- საკმარისია ნუ იცინი...

- იმ დღეს მარტო ვიყავი, ის იმიტომ გითხარი, რომ გამებრაზებინე.

- მართლა გამოგვიდა.

- სად იყავით აქამდე?

- ძმაო, დამშვიდდი. დეტექტივმა, დამარწმუნდა, რომ იტალიაში უნდა წავიდეთ.

- საინტერესოა როგორ?

- ძმაო, ეგ რაში გაინტერესებს? მთავარია, რომ მოვდვარ. წავალ მე, ბაბუს დავემშვიდობები.

- მეგობარო, ჩემს დასთან, ძალიან ახლო ურთიორთობა გაქვს თუ მეჩვენება.

- ძმაო, სოფიას, დიდი ხანია ვიცნობ, გარდა ამისა ჩემი კლიანტია, ვალდებული ვიყავი მასთან მესაუბრა.
* * *
განრისხებული ლუკა, ძლივს ჩამოვიშორე გზიდან და მეც სახლსი შევბრუნდი, რადგან ქურთუკი უნდა ამეღო. ვხედავ, რომ სოფია ბაბუსთან ახლოს ძის და ტკბილად საუბრობენ. მეც ხელი არ შევუშალე და გერეთ ეზოში გამოვედი და ვხედავ. თომა მოვიდა, ალბათ მანაც მანქანა, შორიახლოს გააჩერა და ფეხით ამოვიდა აქამდე. სახეზე ფერი აქვს დაკარგული, შეშინებული სახით მიყურებს, არ იცის რა თქვას, ჩუმად არის, ხელს ვკრავ, მაგრამ ხმას არ იღებს. გამისკდა გული თავში ათასი ფიქრი მიტრიალებს. - თომა, ძმაო რა ხდება? თუ ღმერთი გწამს ხმა ამოიღე! ამ ჩემს ყვირილზე, სოფია და მისი ოჯახი, გარეთ გამოვიდა.
* * *
- ცუდი ამბავია ძმაო, ძალიან ცუდი...

- რა მოხდა მარის დაემართა რამე? გაბი ცუდად არის?

- არა ძმაო, ისინი კარგად არის...

- აბა ჩემი ოჯახია საფთხეში? ჩემი მეგობრები?

- არა ისინიც კარგად არიან...

- თომა, ჩემს მოთმინებასაც აქვს საზღვარი! მითხარი რა მოხდა?

- გაბრელ დამშვიდდი! თომა, ჩვენ ვართ საფთხეში?

- სოფია მართალია...

- რას ქვია მართალია.

- სახლში ნაღმია ძმაო...

- რააა?! დედაა! რა ხდება?! ძმაო, ეხლა რა უნდა ვქნათ ყველანი დავიხოცებით?

- ყველამ სიმშვიდე შეინარჩუნეთ!

- ეს როგორ მოხდა, როდის? ყველანი აქ ვიყავით უცხო არავინ შეგვინიშნავს.

- ეს მაშინ მოხდა, როცა ყველას გეძინათ.

- გავალთ ყველანი აქედან გავალთ.

- ძმაო, მე უკვე ყველაფერი გავარკვიე. არაფერი გამოვა... ერთერთი ჩვენგანი აქ უნდა დარჩეს, რადგან ეს ჩემი შეცდომაა და ვერ გავთვალეთ მე დავრჩები. ნახევარი საათი დარჩა დრო. გაბრიელ ძმაო, ხალხი აქედან გაიყვანე.

- გააფრინე?! გაააფრინე არაა! არავინ არ დარჩება ყველანი აქედან გავალთ...
* * *
მოულოდნელად, სრული ქაოსი ჩემს სოფელში დაწყო. რამოდენიმე მანქანით, სპეც ოპერაცია მოვიდა, ყველანაირად ცდილობენ ნაღმი არ აფეთქდეს. ბაბუა, ცოცხალი თავით თავის სახლს არ ტოვებს. სოფია, გაუჩერებლივ ტირის მაკა კი მის დამშვიდებას ცდილობს. მე ლუკა და თომა ვცდილობთ ბაბუას სახლიდან გამოყვანას.
* * *
- ბავშვებო, წადით! ჩემს სახლში მე დავრჩები.

- ბაბუა, სისულელეებს ნუ ამბობ. წამოდი, აქედან უნდა გავიდეთ.

- შვილო, მე ერთი ფეხი, ისედაც სამარეში მაქვს. თქვენ ჯერ კიდევ მთელი ცხოვრება წინ გაქვთ.

- ბაბუა! ძალიან გთხოვ გამოგვყევი.

- სოფია, შენ აქ რას აკეთებ? გადი გარეთ!

- არ გავალ იქამდე, სანამ თქვენც არ გამოხვალთ.

- სოფია, ნერვებს ნუ მიშლი მაკასთან დაბრუნდი!

- ძმაო არაფერი გამოდის... ათი წუთი დარჩა

- მუშაობა კიდევ გააგრძელეთ! არ გაჩერდეთ!

- შვილო წადით, მარტო დამტოვეთ...

- ბაბუა, აქედან შენს გარეშე არ გავალ, მერე მამაჩემს რა ვუთხრა.

- აიღე, ეს ალბომი გამომართვი. ზურა, როცა წაიკითხავს მიხვდება, რომ შენზე უკეთესი ცხოვრებაში არავინ მყავს, მომეცი საშუალება შენს გამო მოვკვდე...

- უკვე დროა, აქაურომა უნდა დატოვოთ...
* * *
ნაწილი მეთხუთმეტე

რამოდენიმე დღის შემდეგ!

* * *

გაბრიელ დუმბაძემ, უკვე მიაღწია სიკვდილის ჟამს. ყოველთვის ამბობდა, რომ რთულია ცხოვრება, სანამ ცოცხლაი ხარ, თორე კვდარსაც მარტივად მოგიტანენ წყალს. წააქცევენ თითო წიქა ღვინოს, ზედ მოაყოლებენ ერთი ორად სიტყვას და იტყვიან. დაღუპულაო საწყალი, კეთილი კაცი იყოვო, ყველასთვის სიკეთე უნდოდაო. იქვე შორიახლოს მდგომი, ქალი ალბათ დედაჩემია, ხელში ხერსახოცი უჭირავს და სახეზე შემშრალ ცრემლს იწმენდს. დადგა ჟამი გამომშვიდობების. მე ეს დღეები ყელში ბურთივით დაგროვილმა სიბრაზებ, სინანულმა, სიამაყემ იმან, რომ ის ჩემთვის ღირსეული ბაბუა იყო, ყველაფერმა ამან ერთდროულად ამოხეთქა ჩემში. გარშემო წაიშალა აბსოლიტურად ყველაფერი. ხეები, რომელის ახლო მახლო დგას, სასაფრაოები, რომელიც ერთმანეთის მიყოლებით არის, აუარებელია, ზოგიც მიტოვებული. გარშემო ვერ ვხედავდი მეგობრებს, ოჯახს. ვხედავვდი მხოლოდ იმ წლებს, რომელიც ბაბუასთან ერთად გავატარე მხოლოდ ეს ყველაფერი წარმომედგა თვალწინ. ყელში კვლავ დაგროვებული სინანულია, სიბაზე, რომელის რამოდენმიმე დღეაა ვიგროვებ ერთიანად ამოვიღე. ჩავიკეცე, ძალა გამოცლილი მიწაზე დავეცი, ვემხვიე ბაბუას ხელებს. ის ასეთი ცივი არასდროს მახსოვს, ბუმბერაზი კაცი იყო ბაბუაჩემი, ის სიბრაზეს გულში არასდროს იგროვებდა, უსამართლობა არ უყვარდა, ყოველთვის ცდილობდა ჩვენთვის ესწავლებინა, ბრძოლა. ბრძოლო რწმენით და იმედით აღსავსე. უკან ვგრძნობ, რომ ვიღაცამ მხარზე ხელი ნაზად დამადო და ცდილობს ჩემს აყენებას. მე კი არ მინდა! არ მინდა ავდგე! ეხლა დედაჩემმის ტირილი უფრო ხმამაღლა მესმის, მესმის, რომ ამბობს _ მათი სიყვარული ძალიან ძლიერი იყო. არავის ვუსმენ, მისი ღიმილი მჭირდება ეხლა, ისე, როგორც არასდროს. რატია ჩემთან, ისიც გვერდით მიზის და ხელით საათი უჭირავს. ეს საათი ბაბუამ, მაშინ გვაჩუქა, როდესაც პირველ კლასში შევედით. ეხლა რატია, ჩემზე ცუდად. _ ბაბუ, ეს საათი პატარა მაქვს თორე ისევ შევძლებდი მის ტარებას... გვაპატიე, ყველა ის იმედგაცრუელბა გვაპატიე, რაც ჩვენს გამო გადაიტანე. ხალხს, ეხლა ორივე გაუხდით ფეხზე წამოსაყენებელი. რატიმ, მე შემომხედა და მეუბნება: _ უკვე დროა. გავეცალეთ იქაურობას რამოდენიმე ნაბიჯიც კი გავიარე მანქანებისკენ. რატი, მე მომყვება, არ მშორდება, თითქოს და ერთად ვატარებდით ამ სიმძიმეს და ეს მე, ძალიან მეხმარება. მელანო და გუგაც, აქ არიან ჩვენს უკან მოდიან. წინ კიდევ ბრბოაა საზოგადოების, რომელის უმეტეს ნაწილს, არც ვიცნობ. ცდილობენ ჩემთან ახლოს მოსვლას, მაგრამ მე არ ვაძლევ ამის საშუარებას. არ მიყვარს, ჩემს თავს, რომ ასეთ მდგომარეობაში ვხედავ და ვიცი, რომ არც ბაბუა, ისურვებდა ამას. არ მიყვარს ის ტრადიციები, რაც ამ დროს ხდება. დაკრძალვის შემდეგ, ქალაქის პატარა კუნძულზე წავედით. ეხლა ყველაზე მეტად სოფიას, ღიმილი მჭირდება. ბაბუას, გარდაცვალების შემდეგ ვერც ამ საქმეს მივხედე. სოფია და მისი ოჯახი, ჯერ კიდევ აქ არიან ამ ქალაქში. მანქანა გავაჩერეთ და ყველა გადავიდა ჩემს გარდა. მე მანქანაში დავრჩი არ ვიცი რატო. სოფიამ ეს რომ დაინახა მოვიდა და მანქანაში ჩაჯდა. მეუბნება _ მანქანა დაქოქეო. მე ძალაგამოცლილი ვუყვურებ, არც მანქანის დაქოქვა არ შემიძლია. სოფია, არც ამან შეაჩერე მანქანიდან გადავიდა და ცდილობს ჩემს გადმოყვანას. _ მიდი დამიჯექი გვერდით, მანქანას მე წავიყვან. არაფერი ვთქვის და ხმის ამოუღებლივ მოვირგე მგზავრის როლი. მაკა, ხმამაღლა კითხულობს: _ ბავშვებო სად მიდიხართ? სოფიამ კი უპასუხა: _ დედა, არ იდარდო მალე დავბრუნდებით. სოფიამ, მანქანა დაქოქა და ქვიანი ადგილიც სწრაფად გაიარა. გულში ვიძახდი_ საწყალი ჩემი მანქანათქო, მაგრამ მანქანა ვის ადარდებდა ეხლა. სოფიაც, განიცდის ჩემს მდგომარეობას და ყველაფერს, აკეტებს, რომ ძველებურ განწყობას დავუბრუნდე. მივდივართ გრძელი და სწორი გზაა. გაზაფხულის ამინდები ყველაზე მეტად მიყვარს. წვიმს, მაგრამ თბილა, აი ესეთი ამინდები მიყვარს. სოფიამ მანქანა მოულოდნელად გვერდზე გადააყენა, ხელი ჩამკიდა და მეუბნება _ წამოდი წავიდეთ! ეს ყველაფერი სიგიჯეს გავდა, წვიმა უფრო ძლიერად წამოვიდა ვგრძნობ, რომ დავსველდით, მაგრამ ვგრძნობ, რომ ეხლა ყველაზე კარგად ვარ. სოფიამ, ხელი გამიშვა. სახით, ცას უყურებს ყვირის და მეუბნება: 
***
- მიდი გაბრიელ, იყვირე! თქვი ის, რაც გინდა. გაინთავისუფლდი!

- შეყვარებული ვარ! ძალიან ვარ შეყვარებული ქალზე...

- მმმ, როგორი ის ქალი?

- ის ქალი, მშოფლიოში ყველაზე ლამაზია, შავი ფერის თმა აქვს...

- იდიოტი!

- კარგი საკმარისია! ნუ მირტყამ... ქერაა, ქერა თმა აქვს და ყოველთვის გაწეწილია, ერთი შეხედვით წიწილას გავს.

- ვინაა ბიჭო წიწილა? ამ სიმაღლე ქალს შეურაწყოფას, რომ მაყენებ.

- მერე ვინ გითხრა, რომ შენზე ვთქვი.

- საკმარისია! მე მივდივარ...

- მოიცადე სად მიდიხარ? მოდი ჩემთან! შენ ხარ, ის ერთადერთი ქალი, ვინც ყველაზე, ყველაზე ლამაზია.

- რას ვაკეთებთ?

- არ ვიცი, მაგრამ მგონი ძალიან დავსველდით.

- წამოდი, გზა გავაგრძელოთ. იქ, სადაც ეხლა მივდივართ გაშრობასაც შევძლებთ.
***
ხელი ისევ უეცრად ჩამკიდა და დიდი სისწრაფით, მანქანისკენ გავიქეცით. სოფია, უკვე კანკალებს, ძალიან ცივა და ამის აღიარება არ უნდა. ძალიან სასაცლოდ გამოიყურება. თეთრი პერანგი, რომელიც აცვია, სულ სველი აქვს და მთელ ტანზე აქვს მიკრული.
* * *
- ეგრე ნუ მიყურებ.

- კარგი ხო, საკმარისია მეტს აღარ ვიზამ.

- შენ მე დამცინიხარ, აი კიდე.

- მაპარიე, უბრალოდ ძალიან სასაცილოდ გამოიყურები.

- ხო არა, არც შენ გამოიყურები კარგად. სარკეში, მაინც ჩაიხედე.

- რა გინდა მე კიდევ კარგად გამოვიყურები.

- ხედავ? შენი გაღიმება, მაინც შევძელი.

- კი, ნამდვილად გამოგივიდა.

***
სიცივისგან კანკალი, ეხლა მეც დამეწყო. საინტერესოა სად მივდივართ? უკვე 45 წუთია გზაში ვართ. გზა სულ პირდაპირ მიდის დაუსრულებლად, როგორ ერთი გადასახვევიც არ არის? ვფიქრობ და აი ესეც გვეღირსა. მიუწდომელი ადგილია, არც სოფელს ჰგავს, არც სახლებია გარშემო. მხოლოდ სიმწვანე და სიცარიელეს ვხედავ. მგონი გზა აერია, ამისგან ყველაფერია მოსალოდნელია, ესაც ვიფიქრე, მაგრამ სოფია, მამშვიდებს და ამბობს._ ცოტაც და მივალთ. აი ამ სიტყვების შემდეგ, ალბათ კიდევ ნახევარი საათი გავიდა, ტანსაცმელი უკვე ზედ შეგვშრა. ძალიან უსწორმასწორო გზაა, გზაც არაა მგონი, ეხლა სოფიამ, ჩემი მანქანით გაკვალა ეს გზა. ვეუბმები: _ იქნებ ჯობია უკან დავრუნდეთ. დამცინიც და ამბობს: _ არ მეგონა თუ ასეთი მშიშარა იყავი. თავი დავიფასე _ რა სისულელა, მე მშიშარა არ ვარ. მერე ჩემი ბავშვობა გაგვახსენდა და ორივეს გაგვეცინა ამაზე. ბევრი კითხვის და ძიების შემდეგ მივედით. გარშემო სიცარიელია, მანქანა გავაჩერეთ და გზა ფეხით გავაგრძელეთ, ორ კილომეტრში, პატარა ხის სახლი მოჩანს. ერთი შეხედვით აქაურობა, ზღაპრებში გადმოცემულ, პატარა თავგადასავალს დამსაგავსებულა. სოფია, ბედნიერია და ამბობს: _ მიხარია, რომ აქ კიდევ შევძელი მოსვლა და თანაც მარტო არ ვარ. გაბრიელ, მეც შენს მსგავსად ვეზებდი ადგილს, სადაც თავს კარგად ვიგრძნობდი და ჩემდაუნებურად ვიპოვე კიდეც. აი, იმ გზაზე, საიდანას მოვედით. წლების წინ კაცი შემხვდა, დაჭრილი იყო და დახმარებას მთხოვდა, როდესაც მანქანიდან გადმოვედი ვეძემდი მის ჭრილობას და მითრხა: _ არა შვილო, მე გული მაქვს დაჭრილი. მოხუცი იყო დაახლოებით 80 წლის იქნებოდა. მის დამშვიდებასთან ერთად, მიყვებოდა მის წარმატებულ ცხოვრებაზე. ის, ღირსეულად იბრძოდა თავისი ქვეყნისთვის, ორი შვილი მყავსო ამბობდა და ორივე დავაბინავეო. ორივეს სახლი ვუყიდეო, ამას ამბობდა. მანქანა გზიდან ნაპირზე გადავაყენე და აი ამ სახლში მომიყვანა. შვილებმა მამა, სახლიდან გარეთ გამოაგდო და თავშესაფარი აქ იპოვა. მის შემდეგ მისთვის საჭმელი და საჭირო ნივთები მომქონდა ერთხელაც, როდესაც მოვედი მითხრეს, რომ დაღუპულაო. იცი აქ რატომ მოვედით? გაყუჩებული ვუსმენ და კითხვას კითხვით ვუბრუნებ: _ რატო? პატარა სახლის კარი შევაღეთ, შიგნით მხოლოდ ერთი საწოლი და პატარა მაგიდა იდგა, ეტყობოდა იქაურობას, რომ დიდი ხანია არავის უცხოვრია, ან ასეთ პირობებში, როგორ შეიძლება ადამიანმა იცხოვროს? სოფიამ, სველი მოსაცმელი გაიხადა იქვე საწოლზე დადო და საუბარს აგრძელებს. _ გაბრიელ, ჩვენ ადამიანებს, იმხელა ძალა შეგვწევ, რომ ერთდროულად შეგვიძლია გაუძლოთ საყვარლი ადამიანების დაკარგვას და შემდეგ ისევ შევძლოთ სიცილი. ეს კი იმზელა ძალა, რომელიც შეიზლება ნებისმერს არც ჰქონდეს. ამ ადამიანმა კი სიცოცხლეშივე დაკარგა ოჯახი, შვილებმა მიატოვეს, სახლი, რომელიც თავისი ოფლით ააშენა, გამოაგდეს და ეხლა, შენც ხედავ რა პირობებში უწევდა ცხოვრება. ერთი რამ
***
კარგად დაიმახსოვრე. გაბრიელ დუმბაძე იყო ადამიანი, რომელსაც ღირსეული შვილი და შვილისვილი ჰყავდა, რომელმაც არცერთი წუთით არ მიატოვა. ნუ იდანაშაულებ თავს, რომ იმ დროს შენ მის გვედით არ იყავი. მე დარწმუნებული ვარ, რომ მან შენი ხმა გაიგო და დაგემშვიდობა კიდეც. გაოცებული ვარ, არ ვიცი რა ვთქვა, ცხოვრებაში პირველად, ქალმა, შეძლო ჩემი დამშვიდება აქამდე უკვე ბევრმა სცადა, მაგრამ სოფიას გარდა ეს არავის გამოუვიდა. უკვე საღამოა, მალე დაღამდება უკან დაბრუნებას კი ვერ შევძლებთ. დარწმუნებული ვარ, რომ სოფიამ, ესაც გათვალა და მანქანიდან ყველა ის პროდუქტი ამოიღო, რაც გვჭირდებოდა. წამოსვლისას, მე ისეთი სასოწარკვეთილი ვიყავი, ვერც შევამჩნიეე პროდუქტები საბარგულში როგორ ჩააწყო. რამოდენიმე სალათა, ხორცი, ხილი და ღვინო, პატარა მაგიდაზე დააწყო. მე შეშის მოსატანად გარეთ გავედი, დიდი ხანია ეს არ გამიკეთებია, მაგრამ მგონი ცეცხლის დანთებასაც შევძლებ. ცოტა ვინერვიულე კიდეც, მაგრამ თურმე არ დამვიწყბია. სოფია, მოულოდნელად ამბობს, რომ სახლიდან უნდა გავიდე. არადა გარეთ ძალიან ცივა.

- შეგიძლია გარეთ გახვიდე?

- კარგი რა, გარეთ ძალიან ცივა.

- უნდა გამოვიცვალო.

- რის ჩაცმას აპირებ აქ არაფერია.

- არის, სკივრში ვიპოვე, ერთი შენც მოგიხდება.

- არა, მადლობა არ მინდა.

- მოიცადე, მოდი გაიხადე ეს ზედა.

- სოფია, რას აკეთებ?

- ვცდილობ გაციებას გადაგარჩინო.

- საკმარისია, მომეცი მე ჩავიცმევ.

- გიხდება რა გინდა.

- კარგი რა, პატარა მაქვს, ასე ხელების აწევასაც ვერ შევძლებ.

- არაუშავს, ცოტახნით სანამ ეს გაშრება.

- ეხლა შენი ჯერია, მოდი ჩემთან...

- გაბრიელ, სერიოზულად? გადი გარეთ!

- კარგი ხო, გავდივარ.

***
არ იფიქროთ, რომ მისი გაბრაზება მინდოდა, უბრალოდ სიბრაზე ძალიან უხდება. მე გარეთ გამომაგდო, მაცვია ყავისფერი ნაქსოვი ჯემპრი, ბეწვიანია და ყელზე მაწუხებს ძალიან. ერთი სული მაქვს როდის გავიხდი. ღამეა, უკვე ძნელად თუ გავარჩევ გარშემო რა ხდება. ვიდექი და ვაკვირდებოდი ყველაფერს. ჩემი ყურადღება თეთრ შუქმა მიიქცია, როცა მას მივუახლოვდი დავინახე, რომ ვარდი იყო, თეთრი ვარდი გამიკვირდა და ჩემს თავს ვკითხე: _ რა საოცარია არა, ამ მიტოვებულ ადგილზე მხოლოდ ერთი ვარდი იყო ამოსული. ცდუნებამ ვერ გამიძლო და მოვწყვიტე. ამასობაში სოფიამ, კარები გააღო და დამიძახა. სიცილისგან თავი ძლივს შევიკავე. აცვია მამაკაცის, ორი ზომით დიდი შარვალი, წელზეც დიდი აქვს და რაღაცით დაუმაგრებია, მგონი ბაწარია, ზემოდან მასაც ნაქსოვი ჯემპრი აცვია და სულ აღარ ჩანს მისი სახე. თმა აწუხებს და მალ-მალე გვერდზე იწევს. ჯიბიდან მისი თმის სამაგრი ამოვიღე და მივაწოდე, გამიღიმა და მკითხა: _ ეს შენ საიდან გაქვს? მე ვუპასუხე, რომ მისი ნივთების უმეტესი ნაწილი ჯერ კიდევ ჩემს სახლშია. სოფია, ხელში სასაჩუქრე პარკს მაწვდის.

***
- აიღე, ეს შენთვის არის.

- ეს რა არის?

- გახსენი და მიხვდები.

- ეს ხო ბაბუას ალბომია შენ საიდან გაქვს?

-იქამდე მომცა, სანამ შენ მოხვიდოდი.

- პირდაპირ მე რატო არ მომცა?

- არ მიეცა ამის შესაძლებლობა.

- კიდევ რამე გითხრა?

- მითხრა, რომ დაესიზმრე...

- არ გააგრძელო!

- რა გჭირს, რა დაგემართა, რატომ ყვირი?

- სოფია, გახსოვს რამოდენიმე დღის წინ გითხარი სიზმარი ვნახეთქო?

- კი მახსოვს.

- მეორე დღეს, რაც ხდებოდა ყველაფერი წინა ღამეს დამესიზმრა. სრული არეულობა იყო. ბაბუას, თქვენი გადარჩენისთვის ვიბრძოდი, როდესაც გავიღვიძე ყველაფრის შეცვლა დავიწყე, მაგრამ ბაბუა, მაინც ვერ გადავარჩინე.

- ძვირფასო, დამშვიდდი... იქნებ ასე ასე უნდა მომხდარიყო.

- იქნებ არაფერი არ უნდა შემეცვალა...

- ეხლა რაც არ უნდა მოხდეს წარსულს უკან ვერ დააბრუნებ.

***
ყველა სირთულის მიუხედავად, მაინც ბედნიერი, ვარ რადგან გვერდით მყავს ქალი, ვისაც შეუძლია ყველაზე მძიმე მომენტში, გულიანად გამაცინოს, გამამხნევოს, გვერდში დამიდგეს. მითხრას, რომ არა გაბრიელ, საკმარისია ამდენი დარდი! ცხოვრება გრძელდება. რამოდენიმე დღის წინ დავკარგე საყვალელი ადამიანი, ჩავიქნიე ხელი ყველაფერზე. წამიარმა ტკივილმა, რომელმაც გულში გამიელვა, იყო მამაჩემის, სატელეფონი ზარი, რომელმაც ტრაგედიის შესახებ შემატყობინა. იმ დღის შემდეგ დღემდე კარგად არაფერი მახსოვს. საკუთარ თავში ჩავიკეტე, ფიქრებში მხოლოდ, მე და ბაბუა დავრჩით. ეს დღეები იმ წარსულით მოგზაურობაში გავატარე, სადაც მე და ბაბუა ტყიდან გამხმარ ბალახს ვაგროვებდით, შემდეგ ამას, ურიკაზე ვაწყობდი და სახლში მიგვქონდა, რათა მთელი ზამთარი საქონელი გამოგვეკვება. ბებია, როცა საქონელს მოწველიდა რძეს მანამდე მასმევა სანამ აადურებდა. ბაბუა ამბობდა: _ ასე უფრო სასარგებლოაო. შემდეგ ვიხსენებ და ანას ვუყვები: _ დილა მთაში ყოველთვის დილით 6_ზე იწყებოდა. ბებიას ღუმელში, ყოველთვის იყო ტკბილი ფუნთუშები, რომელსაც თავად აცხობდა. ძალიან ჭირვეული ბავშვი ვიყავი, დილით ჭამა არ მიყვარდა, მაგრამ ბაბუა, მაინც მაძალებდა, ფუნთუშაზე, კარაქს მისმევდა და ასე მაჭმევდა, შემდეგ კალთაში ჩამისვავდა და რჩევებს მაძლევდა. მეუბნებოდა, რომ ღირსეული უნდა გამოვსუიყავი, წარმატებული და მოსიყვარულე, არასდროს წყენა გულში დიდი ხნით არ უნდა ჩამეტვებინა, არც არავინ არ უნდა დამემცირებინა, პირიქით, სხვების დახმარებით ცხოვრება უნდა მესწავლა. ვიზრდებოდი და ამაყობდა, რომ მის რჩევებს ვითვალისწინებდი. არ ვნანობ, რადგან ბაბუას არ დავემშვიდობე. მე ზუსტად ვიცი, რომ ის სიზმარი, ძალიან ახლოს იყო ჩემთან და ის საუბარი, რაც ჩვენს შორის იყო ძალიან გურწფელი იყო. სოფიამ, კარგა ხანს მისმინა. თვალი ოდნავ გვერდზე გავიხედე და ვხედავ, რომ ჩასძინებია. დაღლილია, იმედი აქვს გადაწურული. ლუკამ, უამბო მხოლოდ ის, რაც ჩემგანაც იცოდა. მაკასაც, ეშინია სიმართლის თქმის. ეშინიათ, რომ სოფია, ამის შემდეგ ოჯახს მიატოვებს. ლუკა, ჩემი კონტროლის ქვეშ არის, უკვე ვეღარ ბედავს ვახტანგისთან, დარეკვას ან შეტყობნების გაგზავნას, რადგან მისი ნომერს ჩვენ ვუკონტროლებთ. ცა ვასკვლავებით მოჭედილია, ეს იმას ნიშნავს, რომ ხვალ მზიანი ამინდი იქნება. ვერ ვიძინებ, უყურებ მძინაზე ანას, თმაზე ხელს ვუსმევ და წარმოვიდგენ, რა იქნება მომავალში, როგორები ვიქნებით ჩვენ, როდესაც ეს ყველაფერი ჩაივლის, ან დასრულდება საერთოდ? გვერდით დავუწექი, თვალები დავხუჭე, დაძინებას ვცდილობ, მინდა, რომ ეს წუთები საუკუნოდ ვაქციო. გული ეხლა მშვიდად უცემს, ვგრძნობ, რომ ჩემს გვერდით არ ფიქრობს სირთულეებზე, არც იმაზე, რომ ეხლა ოჯახს გამოვექეცით და სადღაც ტრიალ მინდორში, ხის სახლში ჩახუტებულებს გვძინავს. სინათლე, ისევ სინათლე მაღვიძებს, თვალს მიჭირს, წუწუნი დავიწყე, კიდევ მინდა ძილი შევაბრუნო და მოულოდნელას მესმის სოფიას ხმა. გათენდა და ის არ წევს ჩემს გვერდით.

***
- დილამშვდობის ძვირფასო!

- მშვიდობიანი დილა იქნებოდა, ასე ადრიანად, რომ არ გაგეღვიძებინე.

- იცი რომელი საათია?

- არა, რომელი?

- შუადღის პირველი საათია.

- რაა, სასწრაფოდ უნდა დავბრუნდეთ!

- მოიცადე ერთი წამი, სად გარბიხარ? გაგეხუმრე ცხრა საათია.

- ძალიან კარგი, მოდი ისევ დავიძინოთ.

- არა გაბრიელ, წასვლის დროა.

- კარგი რა, ასე მალე სრულდება ბედნიერი დღეები?

- რას ვიზამთ, ოჯახი გველოება.
***
ნახევრად მძინარე, მაინც ქალაქში მივდივართ. იქ, სადაც ყველაფერი ძველებურად დამხვდება. ქალაქიდან, საიდანაც პრობლემებს გამოვექეცით. მთელი ღამე ტელეფონები არ იჭერდა და გათიშული იყო. ტრასაზე, როგორც კი გამოვედით. დედაჩემის, 49 ზარი დამხვდა მამაცემის, 12 აი მაკას, კი მხოლოდ ერთი შეტყობინება მოუწერია. ,,სადაც არ უნდა იყოთ, იცოდე ჩემს გოგოს გაუფთხილდი" არ ვიცი, ამან დამამშვიდა თუ პირიქით, შემეშინდა, მაგრამ ყველაზე დიდი ნებისყოფა მაინც მაკას შესძლებია. გზაში ლუკა, სოფის ურეკავს: _ დროზე მოდით, აქ გაბრიელის, დედაა მოსული და გიჟს ჰგავს. სოფიამ, არაფერი მითხრა მანქანას უფრო აუჩქარა შემეშინდა და ვეკითხები.

- სოფია, ძვირფასო შეანელე სწრაფად მიდიხარ!

- კუნძულზე მალე უნდა მივიდეთ.

- რატო რა მოხდა?

- ძვირფასო, შენ დამშვიდდი. აი, შეხედე სწრაფად რა კარგად დავდივარ?

- აშკარად... ფთხილად წინ მანქნაა!

- არაუშავს ხო ავაცილე?

- ააცილე კი არა, რამის ავარიაში მოვყევით. გააჩერე მანქანა, საჭესთან მე დავჯდები.

- კარგი ხო, აი შევანელე.

***
ნახევარი საათში მანქანა, ეზოში გავაჩერეთ და ყვირილი, სახლიდან აქამდეც კი ისმის. სოფიას, ვეკითხები: _ რატო არ მითხარი, რომ დედაჩემი აქ იყო? სწრაფად სახლში შევედი და ვხედავ, რომ დედაჩემი, მაკას უყვირის, ლუკა, მამაჩემს ელაპარაკება და ეუბნება, რომ აქ გაბრიელმა მოგვიყვანა. ქრისტის და რატის, საერთოდ ვერ ვხედავ. გუგაც მამაჩემთან დგას და ამშვიდებს, მელანო კი, დედაჩემს ამშვდებს. მოკლედ სახლში სრული ქაოსია, რამოდენიმეჯერ დავიძახე, მაგრამ ყურადღემას მე არავინ მაქცევს. ,,ხერხი სჯობია ღონესა, თუ კაცი მოიგონებსა." სოფიამ, შემომხედა და თვალი ჩამიკრა. მე მათ დამშვიდებას ისევ ვაგრძელებ და მოულოდნელად ვხედავ, რომ სოფიამ დაშტვინა. წამებში ყველა გაშეშდა, ხმას აღარავინ იღებს, მე ვცდილობ სიცილისგან თავი შევიკავო, მაგრამ ვხვდები, რომ ეხლა ამის ადგილი არ არის. ხანმოკლე პაუზის შემდეგ საუბარს ისევ დედაჩემი იწყებს.

- გიჟი ხარ შვილო? გული რამის გამისკდა.

- ერთი კვირა მოხალისედ ვიყავი ჯარში.

- დაო, სერიოზულად?

- კი ძმაო, შენი წასვლის შემდეგ იყო ეგ.

- საკმარისია! ოჯახური საქმეები, მერე გაარკვიეთ სხვა დროს. გაბრიელ, ამიხსენი აქ რა ხდება?

- დედა, გაიცანი ეს მაკაა, ეს კიდე ლუკა, სოფიას ძმა. ახლახანს ჩამოვიდა იტალიიდან, ისინი დღეს ჩვენი სტუმრები არიან.

- შვილო დამცინი? რა უნდათ ამათ ჩემს სახლში?

- დედა, გეშლება ეს შენი კი არა, ჩემი და ჩემი მეგობრების სახლია. 

- შვილო დედაშენს, როგორ ელაპარაკები?

- მამა, აბა დედას საქციელია სწორი, მოვიდა და ყვირილი დაუწყო ჩემს სტუმრებს.

- აუ, კიდევ თავიდან დაიწყო... კიდე დავშვტვინო?

- არ გინდა!

- კარგით ხო, რა ყველამ ერთდროულად თქვით, მეც მაქვს გული.

- აი ჩვენც მოვედით! შეხედე ცუნცულ, ჩვენს დასახვედრად რამდენი ხალხი შეკრებილა.

- ქრისტი რატი, თქვენ სადღა დადიხართ? გაიწიე!მთვრალები ხართ?

- კი გაბრიელ ძმაო, ცოტა დავლიეთ. აქვე ახლოს იცი რა მაგარი ბარი ვიპოვეთ? აუ რა ქალები იყვნენ... იფფ!

- საკმარისია! გუგა, რატი შენ წაიყვანე, მელანო, შენ კიდე ქრისტის მიხედე.

- ყოჩაღ შენ გადანაწილებაში. ეხლა რას აპირებ? აუუ, კიდე დაიწყეს.

- მოდი არ გინდა კარგი. ამას მე მივხედავ. მამა დედა, გარეთ გამომყევით.

- შვილო, მე ბერჯერ გაგაფთხილე, რომ ამ ოჯახისგან თავი შორს დაგეჭირა.

- გაბრიელ, ერთი წამით თუ შეიძლება. დედაშენისგან, თუ გავიგებ სიმართლე. გააგვრძელეთ, რისი თქმა გინდათ?

- შვილო, არანორმარული ხარ? გამატარე!

- არა! არ გაგიშვებთ სანამ ბოლომდე არ იტყვით იმას, რისი თქმასაც წეღან აპირებდით. გაბრიელს, რატო უკრძალავდით ჩემთან ურთიერთობას.

- ჯერ კიდევ მაშინ, სანამ ჩვენს უბანში ცხოვრობდით ყველა თქვენს ოჯახზე საუბრობდა...

- დედა საკმარისია!

- ნინო, გაჩუმდი წამოდი, აქედან წავიდეთ.

- არა, გივი ბიძიაა აცადეთ სათქმელი ბოლომდდე თქვას.

- დედაშენი მოღალატეა, მამაშენს უღალატა. შვილი, სხვა კაცისგან ჰყავს...

* * *
ნაწილი მეთექსვმეტე

- სასაცილოა, ძალიან სასაცილოა.

- შვილო, რა გაცინებს?

- ეგ სიმართლე არ არის, სიმართლე ვერ იქნება!

- ღმერთო, ამ ოჯახში, ყველა გიჟი როგორ არის?

- დედა, საკმარისია! 

- ეხლა, აქედან მივდივარ, მაგრამ უფლებას არ მოგცემთ ჩემს შვილს, ცხოვრება დაუნგრიოთ.

- სოფია, მაკა გაემზადეთ, აქედან მივდივართ!

- მოიცადე, ძმაო სად გეჩქარება? ჯერ კიდევ ბევრი რამ გასარკვევია.

- სოფია, ეს აქამდეც უნდა გაგვეკეთებინა. ვერ ხედავ, ჩვენი აქ ყოფნით ამ ხალხს, საფთხეში ვაგდებთ?

- მაკა, მიდი გისმენ. თუ ღმერთი გწამს ხმა ამოიღე! თუ ისევ მოაჩვენებ თავს, რომ საუბარი არ შეგიძლია?

- სოფია, საკმარისია დედას ნუ უყვირი?

- გაბრიელ, გაიყვანე შენი ოჯახი და ცოტახნით მარტო დაგვტოვე.

- იცოდე, რაც არ უნდა მოხდეს მე შენს გვერდით ვარ.
* * *
გამოვედი, სახლი დავტოვე და ეზოში, მშობლებთან ერთად ვარ. დედაჩემი, მაინც არ ჩუმდება ამბობს, რომ აქაურობა საბომჟეთია. ეს საქმეს კი არა გართობა და დროს ტარებას გავს. მითხრა, რომ ბაბუაზე, სულ არ ვდარდობ არ განვიცდი. გაბრაზდა, რომ სასაფლაოდან სახლში დავბრუნდი და მათ ტრადიციებს პატივი არ ვეცი. სოფია, ოჯახთან ერთად უკან ეზოში ვერანდაზე საუბრობენ. გაიგო სიმართლე, თუმცა არ სჯერა. ამბობს, რომ ეს ყველაფერი ტყუილია. მამამ, დედა როგორც იქნა სახლში წაიყვანა მე კი მითხრა: _ შვილო, შეეცადე რაც შეიძლება მალე მოაგვარო ეს პრობლემა. მანქანი კარი დედაჩემმა, ძალიან უხეშად მიიხურა, მისი გამოხედვაც იმას მეუბნება, რომ ამ საქმეს ესე არ დატოვებს. მე უკვე დავიღალე, რამდენჯერაც მისი გაფთხილება ვცადე, მაინც იგივეს იმეორებ. ეხლა ყველაზე მეტად მაინტერესებს სოფია, როგორ არის? ამ ყველაფერს, როგორ შეეგუება? მინდა მივიდე, გერდში დაუდგე, ვუთხრა, რომ ყველაფერი კარგად იქნება და ეს ყველაფერი, რასაც ეხლა გაიგებს წარსულია, რომელსაც ვეღარ შევცვლით. სახლში გაცილებით სიმშვიდეა, ქრისტიმ და რატიმ უკვე დაიძინა. მელანო, მე მიახლოვდება და მეუბნება: _ გაბრელ, ეხლა რა იქნება? იმედი მაქვს სოფია, ამას გადაიტანს. ის ძლიერი გოგოა. მე ვპასუხობ, : _ კი, სოფია ძალიან ძლიერია. გუგას, ყველაზე მეტად რატის, დაძინება გაუჭირდა. გაოგნებული და დაღლილი გუგა, ეხლა მე და მელანოს გვიახლოვდება. : _ ძმაო, როგორც იქნა დაიძინა. მგონი ამას ქრისტი, მოსწონს იმდენი ილაპარაკა რამის თავში, რაღაც ჩავარტყი, რომ გათიშულიყო მაინც. თავი ძალიან ამატკია. დაუვიწყარი ღამის შემდეგ, პრობლემები ჩემ ქალაქმა, ისევ დამხახვედრა, რაც დრო გადის ეს საქმე უფრო იხლართება, უფრო იძაბება. ცოტახანში თომას, უნდა შევხვდე, მაგრამ იქამდე მინდა სოფიამ, სიმართლე სრულყოფილად გაიგოს. უკანა ეზომდე, პატარა წითელი კარი, ჩემს პირდაპირ არის, ვდეგავრ და ვხედავ. სოფია, ზურგით დგას მაკას, ესაუბრება. ნეტა თუ ტირის? ეხლა ყველაზე მეტად მინდა მის გვერდით ვიყო. ამ ფიქრებში გართული ვარ და სოფიამ, თავად დამიძახა. გამიხარდა! სოფის, სახე ისეთი უცხოა, მიუსაფარი, თითქოს და თეთრი სახე, კიდევ უფრო მიტკალივით თეთრს დამსგავსებულა. თვალებში, იმედის ნაპერწკალი სულ დაუკარგავს. მიყურებს, მაგრამ ეს გამოხედვაც სხვანაირია, აღარ გავს გუშინდელს, როცა მე და ანა ამ სამყაროსგან ძალიან შორს, მარტო ვიყავით, ციოცა, მაგრამ ერთმანეთს ვათბობდით. ეშინოდა, მაგრამ ჩემთან ერთად არა. გახურებულ ცეცხლთან ვისხედით, ფეხებზე თბილი პლედი გვეხურა და ერთმანეთს ვუზიარებდით ჩვენს წასრულის. იმ წარსულს, სადაც ერთმანეთის გარეშე ვიცხოვრეთ. არ დამავიწყდება ანას, აღტაცებული საუბარი მამაზე, რომელსაც ასე ძალიაან ენდობოდა. მამა, მისთვის პრინცად ითვლებოდა, მის თვალში მამა, ყველა მამაკაცისგან განსხვავებული იყო და თვლიდა, რომ მეორეს მის მსგავს ვერასდროს იპოვიდა და ასეც მოხდა. ანა, დღემდე იძახის, რომ მამა, მისთვის ერთადერთი განსაკუთრებული მამაკაცი იყო. ,,ძალიან უყვარდა ბავშვები, განსაკუთრებით უბნის ბავშვები. ყოველთვის ცდილობდა მათ განებივრებას. იმ პერიოდში, როდესაც ქალაქში, ძალიან გაჭირვება იყო მამაჩემი, მათ საკვებით და სხვა საჭირო ნივთებით ეხმარებოდა. მას შეეძლო, სამოსი ტანიდან გაეხადა და გამვლელისთვის, სხვისთვის მიეცა. ერთხელ, როცა მამა სახლში დაბრუნდა ტანზე ძალიან დახეული სამოსი ეცვა, როდესაც ჩვენ ვკითხეთ: _ მამა, რა მოხდა, ასე რატომ ჩაგიცვამს? მან გვიპასუხა: _ შვილო, გზაში მათხოვარი, შემხვდა, ძალიან სციოდა, საკვებიც არ ჰქონდა და გადავყვიტე, რომ ჩემი სამოსი მისთვის მიმეცა. ეხლა, როცა მე მისი სამოსი მაცვია, მივხვდი, რამხელა ტვირთს ატარებენ ისინი." ისტორია, რომელიც ანამ, ხის სახლში მიამბო ძალიან ამაღელვებელი იყო. ეხლა კი, ვდგევარ სულგანაბული. მაკას, ვუყურებ და შვილების წინაშე თავი ქვემოთ აქვს დახრილი, უყურებს მიწას. ლუკაც, თავს დამნაშავედ გრძნობს, რომ აქამდე სიმართლე, დას ვერ უამბო. სოფია, მე მიბრუნდება და მეკითხება:
* * *
- გაბრიელ, შენც იცოდი ეს ყველაფერი, მაგრამ არაფერი მითხარი.

- კი, ვიცოდი... უბრალოდ მე საჭიროდ ჩავთვალე, რომ ეს ოჯახისგან უნდა გაგეგო და არა ჩემგან.

- ესე, ჩათვალე საჭიროდ არა?! გაბრიელ, მე და შენ, ერთად რამდენი რამ გადავიტანეთ. გაბრიელ, მე შენ გენდობოდი! ყველამ მიმატოვა, ოჯახმა მიმატოვა, მაგრამ შენ, მაინც იყავი ჩემს გვერდით. არ მეგონა, რომ შენც ასე გამიცრუებდი იმედს...

- სოფია, მოიცადე სად მიდიხარ?

- აქ, გაჩერებას აღარ ვაპირებ, სადაც არავის ვენდობი.

- სისულელეებს ნუ ამბობ, უკან დაბრუნდი!

- მელანო, მანქანის გასაღები სად არის?

- დაიკო, თუ ღმერთი გწამს ეხლა გარეთ, რომ გახვიდე შეიძლება ვახტანგმა გიპოვოს.

- ლუკა, კარგი იქნება შენს მამიკოს პირადად თუ გავიცნობ.

- სოფია, ის მამაჩემი არ არის გესმის?!

- შვილო დაბრუნდი! ის კაცი, არანორმარულია, შეიძლბა რამე დაგიშავოს.

- დედა, შენ მაინც ნუ იღებ ხმას... მცხვენია, ძალიან მცხვენია შენი საქციელის გამო.

- დედას როგორ ელაპარაკები?

- ძმაო, არ მითხრა, რომ შენ, ამ ყველაფერს შეეგუე. ეს ყველაფერი მის გამო ხდება, მისი შეცდომის გამო ხდება. 

- დაიკო, შენ ჯერ კიდევ არ იცი ყველაფერი.

- ამ ყველაფრის შემდეგ ამბობთ, რომ ეს ყველაფერი არ არის? მაკვირვებთ, ძალიან მაკვირვებთ...

- ძვირფასო, გადმოდი მანქანიდან.

- არ გადმოვალ.

- გადმოდი თორე იძულებული გავხდები ძალით გადმოგიყვანო.

- გაბრიელ, მაგას ვერ იზამ...

- აი ნახე, თუ ვერ ვიზამ...
* * *

სოფია, ძალიან ძლიერი აღმოჩნდა, გამეტებით მირტყამს ხელებს და მთხოვს, რომ დაბლა დავსვა, რამოდენიმე წუთში, მის სახეზე ღიმილი დავინახე და მომეშვა. ასე გავიარეთ ბაღის ბოლომდე გზა. იქ, საქანელაა. მეგობრებმა გავაკეთეთ, ეს ყველაზე მეტად მელანოს, უხაროდა და ბიჭებს ძალით გაგვაკეთებინა. სახლიდან ოდნავ მოშორებით არის, თუმცა მშვიდი და წყნარი ადგილია. გარშემო მხოლოდ, ფოთლების შრიალი ისმის. ქარიც, თითქოს მშვიდია, თუმცა ამინდსაც ეტყობა დარდი. ღრუბლებიც გამუქებულა, დიდი სისწრაფის ჩვენსკენ მოისწრაფიან. ისევ გაწვიმდება ვიცი, მაგრამ რა უყო ამ გაბრაზებულ გოგოს, რომელიც ეხლა ჩემს წინ დგას და ცდილობს, რომ გაბრაზება გამოხატოს. ამ შემთხვევაში, მისთვის მე, ძალიან სუსტი წერტილი ვარ მიყურებს და გაბრაზება არ შეუძლია ვიცი. მიყურებს და ცდილობს, რომ თავი დაიჭიროს, ისე თითქოს არ მელაპარაკება. წამებში დაავიწყდა ყველაფერი, დაინახა საქანელა და სისწრაფით მისკენ გაიქცა. არა რა, ხო ვამბობდი ქალებს, უბრალოდ დაანახე ის, რაც უყვარს და ყველაფერი ავიწყდებათ. აქაც სწორედ ამიტომ ამოვიყვანე. ერთი კარგი მეთოდი შევიმუშავე, როცა სიტუაცია რთულდება და ყველაფერი ძალიან იძაბება. სწორედ იმ მომენტში არ უნდა დაკარგო კონტროლი, არ უნდა დაიბნე, ეგრევე მოქმედებაზე უნდა გადახვიდე, იმაზე სწრაფად ვიდრე ხალხი, მოვა ლამის აზრზე. ერთერთი შემთხვევაც ეხლა მოხდა. სოფია, იმდენარ არ მოელოდებოდა ჩემს მოქმედებას, რომ მანქანის დაქოქვაც ვერ მოასწრო და ეგრევე აქ აღმოჩნდა. საქანელაზე ზის, ყვირის, რომ რაც შეიძლება სწრაფად ვკრა უკნიდან ხელიი, რაც უფრო ნერლება მით უფრო ყვირილს იწყებს. ქარი მის თმაბს, ჰაერში უფრიალებს. სოფიას, ერთერთი განთავისუფლების გასაღები ყვირილია. ყვირის მაშინ, როცა რაღაც ძალიან აწუხებს, გულში არასდროს იტოვებს დარდს. _ მამა მაპატიე, მაპატიე, რომ რთულ მომენტში, არ ვიყავი შენს გვერდით! გაწუხებდა, მაგრამ მე არაფერს მიყვებოდი. მე გიყვებოდი ჩემი დარდის შესახებ, მაგრამ შენ არა! მამა, ჩემო ძვირფასო მამა... საქანელა შეანელეო მითხრა და მუხლებით, დაბლა დაეშვა, თვალებით ცას შეხედა, თითქოს ვირაცას ეძებსო, მაგრამ როცა დაინახა შავი ღრუბლები, წარმოსთქვა სიტყვები. ,, მიბრაზდებაო, მამა მიბრაზდება." არადა ვიცი ეს ყველაფერი მარტის შეშლილი ამინდების ბრალია. მჯერა, რომ გამოიდარებს და ერთხელ და სამუდამოდ, ყველა კითხვას გაეცემა პასუხი. უკვე წვიმას აპირებს, ქარმა უფრო ძლიერ დაუბერა. ვცდილობ სოფიას, წამოყენებას, მაგრამ არ მომყვება. წადიო მაგდებს, მარტო მინდაო ყოფნა, მაგრამ ამას მე არ დაუშვებ, ქარი ძლიერ უბერავს და შეიძლება გაცივდეს. დავემუქრე თუ არ წამოვიდოდა უკანა გზაზეც ისე წავიყვანდი. წამოდგა თავისი ნებით გამომყვა. გვერდით მომყვება, ხმას არ იღებს, კანკალი დაიწყო. ცოტახანს შევჩერდი, ორივე ხელით ჩემსკენ მოვწიე და ჩავეხუტე.

* * *
- ასე კიდევ გცივა?

- გაბრიელ, რატომ ხდება ესე?

- რაზე მეკითხები?

- მაკას, შეცდომის გამო, ჩვენ რატომ ვისჯებით? მე, რატომ ვაგებ ამ ყველაფრის გამო პასუხს?

- ძვირფასო, მესმის, რომ შენთვის ძალიან რთულია, ამ ყველაფრის შეგუება, მაგრამ დამიჯერე, შენ არაფერში ხარ დამნაშავე. გპირდები დამნაშავე მალე დაისჯება.

- იქამდე რა იქნება?

- იქამდე იქნები ჩემს გვერდით, გაქცევა აღარ გაბედო გასაგებია?
* * *

სოფია, თავის ოთხში ავიდა მითხრა დასვენება მინდაო და ცოტას დავიძინებო. კარები შიგნიდან ჩაკეტა, რადგან არც მაკას და არც ლუკას, ნახვა არ უნდოდა. რამოდენიმე საათში ყველა, ისევ თავის საქმიანობას დაუბრუნდა. ლუკა, გუგას ეხმარემა მელანო კი, მაკასთან ეთადაა და მის გამხნევებს სცდილობს. მე, თომას ველოდები, იქამდე კი განმარტოვება მინდოდა და ჩემს სახელოსნოში ჩავედი. მგონი უკვე დროა, ჩემს საიდუმლო საქმიანობაზე გიამბოთ. მე წლებია ვმეგობრობ ბავშვთა სახლის ბავშვებთან, მეტიც თავისუფალ დროს, მათთან ერთად ვმუშაობ კიდეც. მე დურგალი ვარ, ესეც ჩემი საუდუმლო საქმიანობის შესახებ. ბავშვებთან ერთად, ხის მასალისგან, ვამზადებთ მაგიდებს, სკამებს შემდეგ ამას ვყიდით და გაყიდული ავეჯის თანხას, ვრიცხავთ ლეიკემით დაავადებული ბავშვების დახმარების ფონდში. მე ვამაყობ იმ მეგობრებით, რომლებიც მშობლების სიყვარულს მოკლებულები არიან. ზოგისც უკვე 18 წლისაა და მომავალზე ფიქრობს, სწავლაზე და განვითარებაზე. ბევრნი არიან, მაგრამ უნდა ვთქვა, რომ ერთმანეთი გამოზარდეს. მათი იდეა იყო, რომ იმ ბავშვებს, სჭირდებათ ფინარსები, რომ ისევ დაუბრუნდეთ სიცოხლის წყულვილი. დაუბრუნდნენ სახლს, ოჯახს და იცხოვრონ ისე, როგორც ადრე. დავალება მაქვს, რომ რამოდენიმე დღეში, ერთი მაგიდა უნდა დავამზადო, რომელიც დიდია და ძალიან დიდ დროს მოითხოვს. სახელოსნო, სახლის დაბლაა სარდაფში. აქ, ყველაზე მშვიდად ვგრძნობ თავს, უფრო მეტი დრო მაქვს ფიქრისთვის, რომ შემდეგ უფროს სწორი გადაწყვეტილება მივიღო. ჩემი პროფესიიდან გამო ყოველთვის გვერდზე ვდებდი საყვარელ საქმეს. სოფიას, გამოჩენამ ჩემი ცხოვრება, რადიკალურად შეცვალა. მართალია ჩვენ ძალიან რთული გზას გავდივართ, თუმცა მაინც ვუმკლავდებით. წარმოდგენაც არ მინდა ნინოს, რა რეაქცია ექნება, როდესაც გაიგებს, რომ სოფია, ჩემი საყვარელი ქალია. ამის წარმოდგენაც არ მინდა. ჩვენ ურთიერთობას ხელს ჩვენი მშობლები ჯერ კიდევ მაშინ უშლიდნენ, როდესაც ბავშვები ვიყავით. ბავშვობიდან, ერთმანეთის მიმართ კარგი დამოკიდებულობა გვქონდა, რაც მშობლებზე, ცუდად აისახებოდა. მოგვიანებით გავიგე, რომ მაკას და მისი ოჯახს, მეზობლების ხელმოწრების და მოთხოვნის შემდეგ დაუტოვებით საცხოვებელი სახლი. მისი ოჯახი, ძალიან წყნარი და მშვიდი იყო. ჭორები, რომელიც ძალიან მალე, მის ოჯახზე, გავრცელდა მეზობლებზე, ცუდად იმოქმედა და სწორედ ეს გახდა მიზეზი, მათი იქიდან გასახლების. ის იყო თაობა, რომელიც ყოველთვის წესრიგს ამყარებდა უბანში, ის იყო თაობა, რომელიც შვილების მომავალს წყვეტდნენ, უნდოდათ თუ არა ბავშვებს ასე. თაობა, რომელმაც უდანასაულო მოსახლეობას საცხოვრებელი სახლი დაატოვებინა. სათავეში კი დედაცემი იდგა. ხალხს აწვდიდა იმ ინფორმაცია ისე მძაფრად, ისე დამაჯერებლად, რომ ისინიც იჯერებდნენ. ნინო, იმ პერიოდში უბნის გამგებელი იყო და საკუთარ თავზე იღებდა იმაზე მეტს ვიდრე ევალებოდა. წარმოდგენაც არ მინდა, რა მოხდებოდა, მაშინ, როცა ეს ყველაფერი ასე არ დამტავრებულიყო, რომ დედაცემს, მისი ოჯახი, იქიდან არ გაესახლებინა. მე ანასთან ერთად, გავატარებდი ძალიან დიდ დროს, მე ეხლა ანაზე, მეცოდინებოდა ყველაფერი და ალბათ მის გაგებასაც უფრო მარტივად შევძლებდი. ვფიქრობ და თან ვცდილობ საქმეზე ვკონცენტრილზე, რომ გაცილებით ლამაზი გამომივიდეს არ მინდა მეგობრები ისევ გავანაწყინო. მოულოდნელად უკნიდან თომა დამადგა. მან იცის ჩემი საიდუმლო ადგილი და პირდაპირ აქ მოვიდა.
* * *
- აბა, როგორ მიდის სააქმეები?

- არ ვიცი ძმაო, იმდეია მოვასწრებ.

- მოვასწრებთ, მოიცა ხელთათმანებს გავიკეთებ.

- რა ხდება, მარი როგორ არის?

- კარგად არის, ყოველდღე სახლში მხედავს და მშვიდად არის. გაბის, ორი კბილი უჩანს და სიცხეებიც აღარ აქვს. წუხელ ისე ეძინა მისი ტირილი არ გაგვიგია. გეფიცები ძმაო, თავმა დაისვენა. აქ, რა ხდება?

- ნინო და ზურა იყვნე აქ. ქალბატონმა ნინომ, იყოჩაღა და სოფიას, სიმართლე უთხრა.

- მოიცადე და ყველაფერი უთხრა?

- არა, მადლობა ღმერთს ყველაფერი არა. ისიც საკმარისია რაც გაიგო. შენ გაარკვიე, რაც გთხოვე?

- მართალი იყავი ძმაო. გოგოს, რომელსაც ლუკა გამუდმებით ურეკავს მისი ნახევარ დაა, როგორც ჩანს ვახტანგი, შვილებს იტალიაში საგულდაგულოდ მალავდა. 

- ეგრეც ვიცოდი. ლუკას, ოთახი სულ ოჯახის ნახატებით არის სავსე, მათ შორის ეგაც იყო. ბარიდან, როდესაც გამოვედით მას განსაკუთრებულად დაემშვიდობა, უთხრა რომ ძალიან მალე დაბრუნდებოდა და უცხოსთვის ხმა არ გაეცა. რა ქვია, ვინ არის გაარკვიე?

- მარიტა ქვია, ბარში ლუკასთან ერთად მუშაობს. ლუკამ, იქ ჩასვლის შემდეგ გაიგო, რომ ნახევარ და ჰყავდა. ამ საქმეში, ყველაზე უდანაშაულო ეხლა ეს გოგოა.

- ძმაო, აქ ვახტანგის გარდა დამნაშავე არავი არ არის.

- აპირებ, რომ სოფიას, მამამისის გარდაცვალების შესახებ ესაუბრო?

- კი, მინდა, მაგრამ ეხლა ისე აქვს გული დამძიმებული არ მინდა კიდევ დავუმატო. 

- აქ რა ხდება?

- ლუკა, შენ აქ რას აკეთებ?

- ხმაიური შემომესმა შეიძლება მეც შემოგიერთდეთ? თან სალაპარაკო მაქვს თქვენთან.

- კი, როგორ არა. მოდი ერთ კეთილ საქმეში, შენც მიიღე მონაწილეობას.

- არ მეგონა დეტექტივებს, ხელობაც თუ შეეძლოთ.

- დეტექტივებს კი არა. მე მგონია, რომ ადამიანებს, ყველაფერის გაკეთება შეუძლიათ თუ მოინდომებენ. ეს მე პატარა მეგობრებმა მასწავლეს.

- თუ საიდუმლო არ არის რას, რისთვის ან ვისთვის ვაკეთებთ ამას?

- ბავშვებისთვის, ვისაც ეხლა ფული, ჯამთელობის ფასად სჭირდებათ. რამოდენიმე დღეში ეს უნდა დავასრულო... იმედია მოვასწრებ.

- მეც აქ ვარ ძმაო! ერთად აუცილებლად დავასრულებთ.

რატის, იმედი არ გვქონდეთ, გულწასულს სძინავს.

- გუგა, მოდი ძმაო. ბიჭებო, მადლობა დახმარებისთვის, ნამდვილად კეთის საქმეს ვეწევით ეხლა.

- ლუკა, მოყევი იტალიალი ქალების შესახებ, როგორები არიან?

- რთულები ძმაო, ქალები, ყველგან რთულები არიან. გინდა მოეფერო, ჩაეხუტო, სიყვარული იგრძნო. ისინი კი, მაინც იმას ითხოვენ, რაც აბედნიერებთ. ფულს, შოპინგისთვის.

- მარიც, ასეთი იყო თავიდან, მაგრამ რა გაბი, გვეყოლა ეხლა მისი ტანსაცმელისთვის მთხოვს ფულს. ვეუბნები ბავშვი, იზრდება მერე ვის ჩააცმევ, მარგამ არ მიჯერებს. გაბის, კარადაში უკვე აღარ ეტევა თანსაცმელი, ეხლა ჩვენ კარადაში აწყობს.

- სოფიაც ასეთია...

- რაა, ძმაო ჩემი და ახსენე?

- კი, უბრალოდ სოფია, როდესაც ჩემთან გადმოვიდა საცხოვრებლად. ჩემი ტანსაცმელის მოძებნა ძალიან მიჭირდა.

- ბიჭებო, რადგან ყველანი აქ ვართ, რაღაც უნდა გითხრათ.

- მიდი გუგა ძმაო გისმენთ.

- ცოლი მომყავს!

- რაა? ხუმრობ არაა?

- არა, არ ვხუმრობ, იმ თამაშმა მთაში გაჭრა. მის შემდეგ ჩემს უფროსს ვხვდები და ეხლა სერიოზულად გადავწყვიტე დაოჯახება, მგონი დროა არაა?

- ეხლა გეტყოდი ცოლი არ მოიყვანო ქალის ატანა სახლში რთულიათქო, მაგრამ უკვე გადაგიწყვეტია.

- თომა, ამას რატო ამბობ? რთულია, მაგრამ, როცა გიყვარს რატომაც არა. ამას ეხლა უნდა ამბობდე? მოდი ჩაგეხუტო ავოიეე! გილოცავ ძმაო. მოდი ეს უნდა ავღნიშნოთ! ლუკა, მიდი ვისკი ჩამოიტანე კოლეექციიდან, ხო იცი სადაც არის?

- კი, ვიცი ეხლავე მოვიტან...
* * *

ასეთია ბიჭების საღამო, როცა ერთად ვართ. ლუკა, ცდილობს, რომ ადგილი დაიმკვიდროს ჩვენთან ერთად. საქმე, რომელიც, რამოდენიმე დღეში უნდა დამესრულებინა უკვე თითქმის სისრულეში მივიყვანეთ. უკვე საღამოს 7 საათია, ვახსამის დროა და საძინებლიდან, ყველა გამოვიდა ვისაც ეძინა. მელანომ და მაკამ, ვახშმად უგემრიელესი ხორცის წვნიანი მოამზადეს, სუფრა თითქმის გაშლილი იყო და ყველა ჩვენ გველოდება. რატის, თავი უსკდება და გაზიან სასმელს ითხოვს. ქრისტი, ამბობს, რომ საერთო არ იყო მთვრალი უბრალოდ დაღლილი იყო. სოფიაც, უკეთესად გამოიყურება, თუმცა ვახშმობა არ ისურვა. სამზარეულოდან ფორთოხლის წვენი ჭიქაში ჩამოასხა და ისევ თავის ოთახში დაბრუნდა. მაკა, ამბობს: _ ასე თუ გააგრძელებ კუჭის პრობლემები დაგეწყება. სოფია, არ უსმენს გზას ისევ აგრძელებს თავისი ოთახისკენ. დავუძახე, ვთხოვე, რომ ჩვენთან ერთად ევახშმა. ძალიან მოწყენილი სახით, შემომხედა, დუმილით მითხრა, რომ წვნიანი არ უნდა, თანაც მაკას გაკეთებული. ბოდიში მოვიხადე და იქაურობა დავტოვე. მივდივარ, რომ უყიდო ის, რაც ეხლა სოფიას, ყველაზე მეტად დაეხმარება. არ მინდა პიცა შევუკვეთო რადგან შეკვეთა, რომელიმე ჩვენთაგანის სახელზე დაფიქსირდეს. ამიტომ მე გადავწყვიტე წასვლა. მიწევს იგივე გზის გავლა, ისევ ბევრი მანქანაა სვერაფორებთან, ძნელია ასეთ დროს თავი დააღწიო. აი, როგორც იქნა გავედი და წინ ვხედავ ქალს, რომელიც ჩაკეცილია. არცერი მანქანა არ აჩერებს, გადავედი, რომ მისთვის დახმარება მეთხოვა. ხელები, სავსე ჰქონდა თეთრი ვარდებით, გრძელი ტალღოვანი წითელი თმა ჰქონდა, სახეს იფარავს. ვგრძნონ, რომ ამ ადამიანს, ადრეც შევხვედრილვარ, მაგრამ გახსენება მიჭირს. მინდა მოვკიდო ხელი, რომ გზიდან შევძლო მისი გადაყვანა. ვეძახი: _ ქალბატონო, ადექით აქედან უნდა წავიდეთ. ქალი, კვლავ სახეს მალავს,წამოდგა, სახეზე შარფი აიფარა, რომელიც თავზე, ჰქონდა მოხვეული. ვეკითხები: _ დახმარება, ხომ არ გჭირდებათ, კარგად ხართ? მისგან პასუხიც კი ვერ მოვისმინე მანქანებმა სიგნალი ატეხეს, რადგან მანქანა შუა გზაში გავაჩერე და მოზრაობა შევაფერხე. მანქანაში დავბრუნდი, მინდოდა გზიდან გადამეყენებინა, რომ ისევ მასთან მივსულიყავი, როგორც კი მანქანაში დავბრუნდი ის ქალი, გაქრა ისე თითქოს იქ არ ყოფილა. საოცარია, უცნაურია. ჩემს თავს ვესაუბრები. პიცერიაში შევედი, მინდოდა სოფიასთვის, სწორედ ის პიცა მეყიდა, რომელიც უყვარს. მაშინ იმდენი ყუთები ეყარა ჩემს სახლში, რომ სახელის დამახსოვრებაც შევძელი. თანხის გადასახდელად ჯიბიდან საფულე, როდესაც ამოვირე, მას სურათიც ამოყვა, ფული სწრაფად გადავუხადე და მანქანაში დავბრუნდი. სურათის უკან წარწერაა, წელი აწერია და ადგილი, თუ სად და როდის არის გადარებული. სურათს, ჩემი დაბადების წელი და რიცხვი აწერია. ,, 1992 წელი 15 თებერვალი," როდესაც სურათი გადმოვატრიელი ვხედავ, რომ ქალია, ბავშვით ხელში. ეტყობა, რომ სამშობიაროშია გადაღებული, ირგვლივ ძველი დანადგარებია. სურათში ქალი, ბედნიერია. ის, არც ჩემი ახლობელია, არც ჩემი ნათესავი. უცნაურია, იქნებ იმ ქალს, დაუვარდა, როდესაც გზიდან გადამყავდა. სახლში მისვლას აღარ დაველოდე, იმ ქალის, მოძებნა დავიწყე, მინდოდა მეკითხა: _ ვინ ხარ და რა უნდა ამ სურათს ჩემს ჯიბეში? თუმცა ეს ყველაფერი უშედეგოდ, იმ ქალის კვალი აღარ იყო. სახლში დავბრუნდი ყველამ უკვე ივახშმა. სოფია, ისევ ოთახშია კარს არ აღებს. დავუძახე, უთხარი, რომ მისთვის სიუპრიზი მაქვს ამის თქმა უყო და კარები გააღო კიდეც. პიცის ყუთი დაინახა თუ არა, მე არც შემამჩნია ისე გამომართვა და ოთახში შევიდა, საწოლზე დაჯდა და ჭამა დაიწყო. ეხლა ისეთი ბედნიერია, გარშემო პიცის გარდა ვერაფერს ამჩნევს. ოთახში შევედი, კარები ფთხილად დავხურე და მის გვერდით ჩამოვჯექი.

* * *

- სოფია, უნდა ვისაუბროათ.

- კიდევ არის, რაღაც რაც არ ვიცი?

- არის და ამაზე უნდა ვისაუბროთ.

- მოკლედ არ შემარგეთ რა...

- კარგი მაშინ გავჩუმდები.

- არა, არ გაჩუმდე ილაპარაკე.

- მამაშენის გარდაცვალებას ეხება, მინდა რამოდენიმე კითხვა დაგისვა.

- გისმენ.

- სად იყავი, როცა მამაშენი გარდაიცვალა?

- სამსახურში ვიყავი, მაკამ დამირეკა, რომ სასწრაფოდ საავადმყოფოში უნდა მივსულიყავი. მამას, გული აწუხებდა და შეტევა ჰქონდა იმ დღეს. გარდაცვალების, ამბავიც მაშინ გავიგე, როცა იქ მივედი, მერე არაფერი მახსოვს.

- მაინტერესებს ლუკა იმ დროს სად იყო?

- ლუკა, მოგვიანებით მოვიდა არც მაგან იცოდა არაფერი.

- არ მინდა, დაგრთგუნო, მაგრამ ვარაუდობ, რომ მამაშენმა იცოდა სიმართლე იმის შესახებ, რომ მაკამ უღალატა, მაგრამ ლუკა, რომ მისი შვილი იყო გარდაცვალების დღეს გაიგო. სავარაუდოდ სიკვდილის მიზეზიც ეს გახდა ამის თქმა მინდოდა.

- რა თქმაუნდა მამა, ლუკას ისე ზრდიდია, როგორც მე. დარწმუნებული ვარ, რომ არ იცოდა, მაგრამ ვინ უთხრა ამის შესახებ?

- სწორედ მაგის გარკვევას ვცდილობ.

- ისე გამოდის, რომ მამაჩემი მოკლეს?

- ყველანაირად ვცდილობ, რომ საბოლოოდ, ამ დასკვნამდე არ მივდე.

- დაგეხმარები, ყველაფერში მე დაგეხმარები. მინდა, რომ დამნაშავე დაისჯოს.

- რა ხდება გარეთ რა ხმაურია?

- პოლიციას აქ რა უნდა?

- გაბრიელ დუმბაძე, თქვენს სახელზე განცხადებაა შემოსული.

- რა განცხადება, ვის სახელზე?

-დანარჩენს განყოფილებაში გავარკვევთ.

- დამშვიდდით! სოფია, თომას დაურეკე ადვოკატი გამოგზავნოს. აქედან არცერთმა ფეხი არ გაადგათ. მალე დავბრუნები!

- გაბრიელ, მიყვარხარ!

- ანა, მეც ძალიან მიყვარხარ!

* * *
ქალი თეთრი ვარდებით

ამბობენ, რომ თებერვლის თვეში დაბადებული ადამიანები, სიახლეების დაუცხომელი წყურვილით და ცნობისმოყვარეობით გამოირჩევიან. ამ ადამიანებს ძალიან უყვართ და ეხერხებათ, ახალ-ახალი ნაცბობის გაბმა და აფსოლუტურად განსხვავებული სტილის ადამიანებთან ურთიერთობა. ამ თვეში დაბადებულებს სხვებისგან განსაკუთრებული კაცთმოყვარეობა და ლოიალურობა გამოარჩევს გარშემომყოფთა მიმართ. ისინი ძალიან ადვილად შედიან კონტაქტში, თუმცა ნებისმიერთან ურთიერთობაში ახერხებენ, შეინარჩუნონ გარკვეულიდისტანცია. ეს ადამიანები ყოველთვის ღიად და დაუფარავად ამბობენ იმას, რასაც ფიქრობენ, ისინი არასოდეს ცდილობენ ვინმეს საკუთარი შეხედულებები მოახვიონ თავს. როდესაც გავიგე, რომ თებერვლის თვეში შვილი, მეყოლებოდა მე მასზე უკვე ვიცოდი ყველაფერი. ვიცოდი, როგორი ხასიათი და დამოკიდებულება ექნებოდა ამა თუ იმ საქმეში. მე ყოველთვის ვიყავი დარწმუნებული, რომ ჩემი შვილი აირჩევდა იმ პროფესიას, სადაც თავს კარგად იგრძნობდა. მე ყვალანაირად შევეცდებოდი მისთვის მხარი დამეჭირა. თებერვლის ღამე 27 წლის წინ, ისეთივი ცივი იყო მიუსაფარი, როგორც ქალაქი. გაყინულ ლამპიონებს, კიდევ უფრო ჰქონდათ თავი ქვემოთ დახრილი. ვერ ანათებდა ცარიელ ქუჩებს. თეფერვლის იმ ღამეს, მარტოსული ვიჯექი ფანჯარაში და მჯეროდა, რომ ჩემი ქმარი დაბრუნდებოდა. დაბრუნდებოდა და მეტყოდა, რომ გადაიფიქრა და ის მზად არის ბავშვს, მამობა გაუწიოს. 19 წლის წლის ასაკში ვიყავი შეყვარებული კაცზე, რომელმაც უარი მათქმევინა ყველაფერზე, ოჯახზე, სწავლაზე ავიღე ხელი, არადა ძალიან წარჩინებული მოსწავლე ვიყავი არ უნდოდათ მშობლებს, არ მოსწონდათ ჩემი ურთიერთომას მისდამი. ყველაფერი ზღაპარს ჰგავდა მჯეროდა, რომ ის ჩემი ერთადერთი სიყვარული იყო, მჯეროდა, რომ მის გვერდით ვერავინ ვერაფერს დამიშავებდა. ურთიერთობა მას შემდეგ გაცივდა, როდესაც გაიგო, რომ მისგან ბავშვს ველოდებოდი. მიყვირა, მითხრა: _ მე რატომ არ შემითანხმდი? მე არ მეკითხებოდი, ეხლა მინდოდა თუ არა შვილი? აბორტის გაკეთებას მაძალებდა. მე წავედი საავადმყოფოში, ვუთხარი, რომ აბორტი გავიკეთე, მაგრამ მასთან ცხოვრებაზე უარი ვთქვი, მის სიყვარულზე ვთქვი უარი. მთელი ცხრა თვე მუცლით ვატარა ბიჭი. ექიმები, არ მეუბნებოდნენ სქესს, რადგან ფული არ მქონდა, მაგრამ გულის სიღრმეში, მაინც მჯეროდა, რომ მუცლით ბიჭს ვატარებდი. ვცხოვრობდი ნაქირავებში, ვერც მშობლებს შეურიგდი. სახლში, რომ მივედი მშობლებს, ვუთხარი ფეხმძიმობის შესახებ მამამ, კარები უხეშად მომიხურა. სწორედ იმ დღიდან მივხვდი, რომ მე უნდა დამეწყო ზრუნვა ჩემზე და ჩემს შვილზე, რომელსაც მუცლით ვატარებდი. ო, რა რთული იყო თებერვლის ღამე. ტკივილები მთელი ღამე მაწუხებდა. გარშემო მეზობლებს არ ვიცნობდი. საავადმყოფოში, ჩემი ერთერთი ახლობელი მუშაობდა. წვალებით ავიარე გაყინული ქუჩები, ლამპიონებიც არ ანათებდნენ კარგად ისინიც გაყინულან. რამოდენიმე კილომეტრის გავლა რამოდენიმე საათი დამჭირდა. აი, უკვე საავადმყოფოსთან ვარ, გამიხარდა, მაგრამ გონება დავკარგე, როცა თვალები გავახილე, თავზე ორი მედდა დამსრტრიალებდა. ერთმანეთში ლაპარაკობდნენ. : _ საწყალი, ეს ის ქალიო, გუშინ მაღაზიაში ნისიად პური, რომ არ მისცესო. მედდა, შეწუხდა. მოგვიანებით სამშობიარო ბლოკში ექიმი, შემოდის და ხმამაღლა ამბობს: _ რით ვერ გაიგეთ მათხოვრები, შიგნით ნუ შემოგყავთ! მედდა გაჩერდა, ადგილიდან ფეხი არ მოუცვლია, იცის, რომ ხმას თუ ამოიღებს სამსახურს დაკარგავს და სახლში ორი შვილი ჰყავს სარჩენი. თვალებს, ნელ-ნელა ვახელ და ექიმს ვეკიხები: _ ბავშვი კარგად არის? ექიმი, მაღალი ტონით მპასუხობს: _ ფული გადაიხადე, რომ გიპასუხო? არადა რისი გადამხდელი ხარ, ერთი შენს თავს შეხედე. გაბრაზებული ექიმი, ბლოკიდან გადის, ტკივილი უფრო გაუსაძლიერესი ხდება. მტკივა და ყვირილის საშუალებაც არ მაქვა, მეშინია, ისევ გარეთ არ გამაგდონ. ო, რა რთული იყო თებერვლის ღამე. გარეთ ყინვა იყო, მაგრამ მე მცხელოდა ვიგუდებოდი. _ დაეწყო! მედდამ, იყვირა ამ ხმაზე, მეორეც შემოვიდა, მესამეც შემოყვა. თვალები წამიარად დამიბინდდა, გარშემო ვერ ვხედავდი ვერაფერს. მედდამ ექიმს უთხრა: _ ცოდოა, ამას ვერ გადაიტანს იქნებ გაუტკივარება გავუკეთოთ. მესმის ექიმის ყვირილი: _ გააგვრძელეთ არაფერი მოხდება! ზუსტად 12 საათსა და 20 წუთზე დაიბადა ჩემი ბიჭი. მედდამ ახალი სიცოცხლე ჩემს გულზე დააწვინა, თუმცა მე ისევ მქონდა ტკივილები. შევიგრძენი მისი სურნელი ხელით მის უსუსურ პატარა ხელს მოვეჭიდე. დაუჯერებლად მეჩვენებოდა ეს ყველაფერი, რადგან ერთად, ძალიან დიდი გზა გავიარეთ. ეხლა ერთად ვართ. ამ უდიდეს ბედნიერებასთან ერთად, თებერვლის ღამე, თურმე ყველაზე დიდ განსაცდელს მიმზადებდა. თვალები დამიბინდდა, გარშემო მხოლოდ სითეთრეს ვხედავდი, მეტს არაფერს. მედდა, ყვირს : _ უშველოდ მათხოვარი კვდება! ექიმს, ხელში არკოჰოლით სავსე ჭიქა უჭირავს და ამბობს. :_ დაანებეთ თავი, ოხერია მაგასაც გადაიტანს. ჩემი ბიჭის, ტირილის ხმა გონებაში ჩავიბეჭდე მის შემდეგ ვიგრძენი, რომ განსაცდელი სწორედ ახლა იწყებოდა. გონს მოვედი დაახლოებით 40 წუთის შემდეგ, როდესაც თვალი გავახილე ჩემი ბიჭი ჩემს გვერდით აღარ იყო. მედდას ვეკითხები :_ სად არის ჩემი შვილი? მედდამ, ზურგი შემაქცია, შევატყე, რომ ჩემთვის პასუხის დაბრუნება არ უნდოდა. ისევ ვაგრძელებ: _ ძალიან გთხოვთ მითხარით სად არის ჩემი შვილი? მედდა მიბრუნდება, ფთხილად მიახლოვდება და მეუბნება: _ თქვენ არ ინერვიულოთ შენი ბიჭი, საიმედო ხელშია. დავიწყე ყვირილი: _ სად წაიყვანეთ ჩემი შვილი? დამიბრუნეთ ჩემი შვილი! სასოწარკვეთილი ვყვიროდი, ყურადღებას არავინ მაქცევდა. მედდამ, დამამშვიდებელი გამიკეთე და პალატიდან გავიდა. მოგვიანებით ექიმი, ისევ შემოდის და ამბობს:_ გაწერეთ! მედდამ, ხელიდან სისტემა მომხსნა და მითხრა, რომ სასწრაფოდ იქაურობა უნდა დამეტოვებინა. სასოწარკვეთილი ისევ ვაგრძელებ ყვრლს: _ სად არის ჩემი შვილი? დამიბრუნეთ ჩემი შვილი! მედდა კვლავ მიმათრევს წინ. რამოდენიმე წუთში ახლად ნამშობიარებელი ქალი, ისევ თებერვლის ცივ და გაყინულ ქუჩებში აღმოვჩნდი. გადიოდა დღეები, წლები, მე, იმ საავადმყოფეს ეზოში ვათენებდი და ვაღამებთი დღეეებს, რომ ვინმერ რამე მოაეწვდინათ ჩემს შვილის შესახებ. ენერგია, ძალა, ყველაფერი უშედეგოდ დავხარჯე, მაინც არავინ არაფერს მეუბნებოდა. ახალგაზრდა ვიყავი, ძალიან პატარა. ბევრჯერ ვცადე ცხოვრება თავიდან დამეწყო. ვიშრომე, ვიწვალე, სწავლის ფული მოვაგროვე, ვისწავლე და ეხლა პროფესიით ის ვარ რაც მინდოდა. პროფეესიის პროკურორი ვარ. წლები დამჭირდა, რომ ნამდვილი დამნაშავები მეპოვნა. 10 წლის შემდეგ, გავიგე, რომ ის ექიმი, გარდაცვლილა და მედდა, რომელმაც მამშობიარაიქ აღარ მუშაობდნენ. სიმართლე მხოლოდ სამმა ადამიანმა იცოდა. გამოვიყენე ჩემი ძალაუფლება გავარკვიე, რომ მედდა, ეხლა არის 52 წლის. მის ახლანდელ მისამართსაც მივაგენი. სახლის კარი შვილიშვილმა გამიღო, მითხრა, რომ ბებია ძლიერ არის ავად. მინდოდა მივსულიყავი, თვალებში ჩამეხედა იმ ადამიანისთვის, ვინც ჩემი შვილი, სხვა ადამიანზე გაყიდეს და ამაში ძალიან დიდი თანხა აიღეს. მასაც ხომ შვილები, სახლში ელოდებოდნენ. როგორ ამის გაკეთება ოთაში შევედი თუ არა შეშინდა, საწოლიდან სწრაფად წამოდგა და ზურგით უკან მიეკრო. მკითხა: _ აქ რა გინდაო? აქ ტყუილად ხართ. მე არ ვიცი სად არის თქვენი შვილი, ეს მხოლოდ ექიმმა იცოდა. ისტერიკული კანკალი დაეწყო. შვილისვილი შემოვიდა და მეუბნება: _ აქედან უნდა წახვიდეთ, ასე შეიძლება მოკვდეს.

* * *

- დეტექტივო, ბოდიშს გიხდით. პატარა პრობლემაა მალე გაგიშვებთ.

- პროკურორო, შეგიძლიათ მითხრათ რა დავაშავე?

- აბა ჯიბეები ამოატრიალე.

- არ მესმის ეს რა საჭიროა?

- გააკეთე რასაც გეუბნები.

- გგონიათ ჯიბით ნარკოტიკს ვატარებ?

- დეტექტივო, თუ შეიძლება მეტი სერიოზულობა გმართებთ.

- ეს რა არის?

- აი სწორედ მაგ მედალიონის გამო ხართ აქ.

- ეს რა არის ვისი მედალიონია?

- ჩემია, ჩემი მედალიონია! დამიბრუნეთ!

- ვინ არის ეს ქალი? მოიცადე მე თქვენ გიცნობთ... გუშინ გზაზე გადაყვანაში დაგეხმარეთ. ქალბატონო, არ ვიცი ვინ ხართ და რა გინდათ ჩემგან, მაგრამ მე არ მომიპარავს თქვენი მედალიონი.

- აიღეთ თქვენი მედაიონი. კიდევ მოითხოვთ რამეს, განცხადებას უკან გაიტანთ?

- კი გავიტან, მაგრამ ერთ რამეს გეტყვი. ბიჭო, არ არის ეს შენი საქმე თავს დაიღუპავ და გარშემო ყველას დაღუპავ.

- ქალბატონო, ამას რატომ მეუბნებით?

- დედაშენი, არ ისურვებდა ასე.

- სასაცილოა, სწორედ დედაჩემს უნდოდა ასე.

- აიღე ეს ვარდი, საყვარელ ქალს მიეცი.

- რას მიყურებთ? მომხსენით ბორკილები!

- დეტექტივო, კიდევ ერთხელ გიხდით ამ გაუგებრობის გამო ბოდიშს.

- ვიღაც ქალმა, ჯიბეში თავისი მედალიონი ჩამიდო და მერე ქურდობაში დამდო ბრალი. პროკურორო, თქვენ კიდევ გერტოდით, რომ მეტი ყურადღება გმართებთ.

- გაბრიელ!

- გისმენთ.

- გავიგე, რომ რთული სიტუაცაში ხარ. გინდათ, რომ დაგეხმაროთ?

- დამცინით ალბათ...

- არა, სერიოზულად ვამბობ.

- გმადლობთ, მარტოც უკეთესად გავართმევ თავს.

* * *

სოფიამ, სახლში ვერ მოიცადა და თომას გამოყვა და ისე მელოდება თითქოს და წლობით ვიჯექი ციხეში. თომა დამცინის. _ ძმაო, ყველაფერი შენ როგორ გემართება? გზიდან ორივე ჩამოვიშორე და სახლისკენ გავემართეთ. გზაში ისევ შევნიშნე წითური ქალი. თომას, ვუყვირი: _ გააჩერე მანქანა! მანქანიდან სწრაფად გავავედი. ვცადე მას დავწეოდი და აი, როგორც იქნა მივუახლოვდი და მხარზე ხელი დავადე.

* * *

- ვინ ხართ, რა გინდათ ჩემგან?

- შვილო, მე მხოლოდ კარგი მინდა შენთვის.

- ვინ ხართ, რომ ჩემთვის კარგი გინდოდეთ?

- ჩათვალეთ, რომ თქვენთვის მხოლოდ კეთილმსურველი ვარ. მე მეტი არაფრის თქმა არ შემიძლია. იცით რას ნიშნევას თეთრი ვარდი?

- არა არ ვიცი.

- თეთრი ვარდი – გამოხატავს უმანკოებას, სიწმინდეს, სისპეტაკეს და გულწრფელობას. სუფთა გრძნობების სიმბოლოა.

- მერე ეგ ჩემს ცხოვრებასთან რა კავშირშია?

- მიყევი გზაზე ამოსულ თეთრ ვარდს, ის ყოველთვის სწორ გზაზე გატარებს. ყოველთვის მიგიყვანს იქ, სადაც შენი ადგილია.

- ისე გამოდის, რომ დღეს ჩემი ადგილი პროკუტურაში იყო?

- დიახ, შვილო სწორედ მიხვდი. ეხლა უნდა წავიდე. მალე ისევ შევხვდებით.

* * *

პირველი ქორწინებიდან გავიდა 10 წელი. 29 წლის ასაკში მე გავთხოვდი მეორედ. ჩემი მომავალი მეუღლე გავიცანი აქ პროკურატურაში, მაშინ აქ სტანჟირებას გავდიოდი. ზვიადი კი იყო ერთერთი თანამშრომელი, რომელიც ამ ყველაფერში მეხმარებოდა. ჩვენი შეუღლებაც, რამოდენიმე თვეში მოხდა. ზვიადის ვუამბე ჩემი წარსულის შესახებ, გაიგო რომ მე ვეძებ დაკარგულს შვილს, მან გამიგო გვერდში დამიდგა და მითხრა, რომ ერთად აუცილებლად შევძლებდით მის პოვნას. ზუსტად ერთ წელში მეყოლა შვილი, მთელი ცხრა თვის განმავლობაში ზვიადი, გვერდიდან არ მშორდებოდა. მეშინოდა, მეშინოდა, რომ იგივე ისევ განმეორდებოდა. შემხვდებოდა ისეთივე უხეში და უსამართლო ექიმი, თვალწინ წარმოვიდგენდი თებერვლის ცივ და მიუსაფარ ღამეს, ვშიშობდი, რომ იგივე ისევ განმეორდებოდა და შვილს წამართმევდნენ. მადლობა ღმერთს ყველაფერმა კარგად ჩაიარა. უფალმა ისევ მაჩუქა შვილი. ჩემი ბიჭი ეხლა 17 წლის არის სკოლას ამთავრებს და სტუდენტობისთვის ემზადებაა. ძალიან ნიჭიერია და თვლის, რომ პროფესიას ძალიან დიდი მნისვნელობა აქვს. ტკივილი, რომელიც თებერვალმა, იმ ბნელ სამშობიარო ბლოკმა მომაყენა არასდროს დამავიწყდება. ოჯახმა, რომელმაც ბავშვი წაიყვანა ყველაფერი გათვალა. გათვალა, რომ კვალი არსად გამოჩენილიყო. მე დღემდე ვიბრძვი, ვიპოვო ჩემი პირველი შვილი, რომელიც ცხრა თვე მუცლით ვატარე. ფეხით გავიარე, თოვლიანი ცივი თებერვალი. ტკივილები არ მაძლევდა საშუალებას, რომ გამართულს მევლო. სამშობიარომ, რომელმაც მიწოდა მათხოვარი, გამიყიდა შვილი და შემდეგ უგზო უკლოდ ახალი ნამშობიარებელი ქუჩაში გამომაგდეს. ამ ყველაფრის შემდეგ მე არ დამიკარგავს იმედი, რომ ადრე თუ გვიან შევხვდები ჩემს შვილს.

* * *

- პროკუროლო, საქმეები უკვეე დავასრულე ეხლა შეიძლება წავიდე?

- ერთი წამით მოიცადე, რაღაც მინდა გკითხო.

- გისმენთ.

- ის, დეტექტივი გაბრიელ დუმბაძე ხო?

- დიახ, უფროსო ეგ არის. ძალიან ჭკვიანია ამბობენ, რომ ძალიან რთული საქმისთვის მოუკიდავს ხელი.

- კი ეგ მეც ვიცი, მაგრამ ძალიან თავდაჯერებული ბიჭი სჩანს არა?

- უფროსო, ყველა დეტექტივი ეგეთია. ეგენი მცდარ ინფორმაციებზე დაყდნობით არასდროს საუბრობენ.

- საქმეს მომაცდნიეს ან ის მეყვავილე ქალი ვინ იყო, საიდან მოვიდა?

- არ ვიცი ვინ არის, მაგრამ აქაც ხშირად მინახავს ეგ ქალი.

- ხვალ მაგ ქალზე, გამირკვიე ყველაფერი.

- გასაგებია უფროსო.

* * *

სახლში შესვლისას რატი, წინ გადამეღობა მეკითხება როგორ ვიგრძენი თავი, როდესაც ხელზე ბორკილები მეკეთა? მელანო, კუთხეში დგას და დამცინის ამხელა დედექტივი კაცი, ასეთი სისულელის გამო რატო დამიჭირეს? გუგამ, ხელები აწია და თქვა, რომ მე ვერაფერს ვიტყვიო. მაკამ, მითანაგრძნო მითხრა ძალიან შეგვაშინეო. ყველას ეგონა, რომ ეს ვახტანგის ნახელავი იყო, მაგრამ რატომ? ვახტანგი, თავისი ფეხით პროკურატურაში არასდროს მივიდოდა. ყველას ბოდიში მოვუხადე და დასასვენებლად ოთახში ავედი. სოფია, ცდილობს უკან გამომყვეს, მაგრამ ლუკა აკავებს. ხმამაღლა ვიკითხე: _ ქრისტი სად არის? რატი მპასუხობს:_ ოჯახი მოენატრა და მასთან წავიდა. აი, უკვე ჩემს ოთახში ვარ, საწოლზე გულაღმა დავწექი და ვგრძნობ, რომ ყველაზე კარგად ეხლა ვისვენებ. მაკას, უკვე ვასაუბრე, ვთხოვე, რომ გაეხსენებინა მისი ქმრის, გარდაცვალების დღე. სანამ ოთახში ვარ და ვისვენებ, ამასაც გიამბობთ.

* * *
ვიცი, რომ ჩემს საქციელს არანაირი გამართლება არ აქვს, ისიც ვიცი, რომ ჩემი შეცდომის გამო ეხლა ჩემი შვილები, იტანჯებიან. ჩემი ქმარი ძალიან მიყვარდა, მეტიც მასზე ძალიან დამოკიდებული ვიყავი. ტრადიციების მოყვარული კაცი იყო. მას უნდოდა, რომ შვილები მე გამეზარდა. მასწავლებელი ვიყავი სკოლაში ლიტერატურას ვასწავლიდი. ძალიან მიყვარდა ჩემი საქმე. სოფიას, გაჩენის შემდეგ სამსახური მივატოვე, რადგან ძიძის აყვანის საშუალება არ მომცა. ჩემი იმედი არასდროს ჰქონდა, ყოველთვის ეგონა, რომ ვუღალატებდი. ყოველთვის ვიღაცას აბარებდა ჩემს თავს. არ მაძლევდა საშუალებას, რომ მეგობრებთან ერთად დიდი დრო გამეტარებინა, ისინი თუ მოვიდოდნენ ჩემთან ისიც რამოდენიმე საათით. ყოველი კვირის ბოლოს დადიოდა რესტორანში სავახშმოდ ამბობდა, რომ საქმიანი შეხვედრაზე მიდიოდა, არასდროს არავის აცნობდა ჩემს თავს. როდესაც სამუშაოდ ორი წლით წავიდა სხვა ქვყანაში, ჩემი თავი ვახტანგს ჩააბარა, უთხრა: _ ეხლა შენ გაბარებ მათ ისე უნდა მიხედო, როგორც შენს ოჯახს. ვახტანგი, აკეთებდა იმ ყველაგერს, რასაც არ აკეთებდა ჩემი ქმარი. ანებივრებდა ჩემს შვილს, მეც ხშირად მივყავდი სავახშმოდ რესტორანში. იმ ორი წლის განმავლობაში დავიბრუნე მეგობრები, ოჯახთან უფრო მეტ დროს ვატარებდი. ჩემი ქმრის ჩამოსვლამდე დარჩენილი იყო ერთი კვირა. ვახტანგი სიყვარულში გამომიტყდა, მითხრა, რომ არ იქნებოდა დანაშაული თუ ჩვენ ერთად გადავწყვეტდით ცხოვრებას. თავიდან უარი ვუთხარი, შემდეგ დამემუქრა. მითხრა თუ არ გავყვებოდი ჩემს ქმარს, მოუყვებოდა ყველაფერს, რასაც ამ პერიოდის განმავლობაში ვაკეთებდი, ძალიან გვიან გავაცნობიერე, რომ ამ ყველაფერს სათავისოდ აკეთებდა. შემეშინდა და გავყევი. ხოლო, როცა გაიგო, რომ ჩემი ქმარი უკან დაბრუნებას აპირებდა სახლში გამომიშვა. ისე თითქოს არაფერი. წლები გავატარე ტყუილში. ჩემს თავს ვადანაშაულებდი. ქმარს წესივრად თვალებსიც კი ვერ ვუყურებდი. ბევრჯერ ვცადე, რომ სიმართლე მეთქვა, მაგრამ თავს ვიკავებდი, რადგან ძალიან ბედნიერი იყო. ბედნიერი იყო, რომ ბიჭი ყავდა. ყველა გეგმას მასზე აწყობდა, მის მომავალზე ფიქრობდა. ლუკა, მაშინ 18 წლის გახდა. ჩემს ქმარმა, ძალიან დიდი დაბადებს დღე გადაუხადა საჩუქრად მანქანაც უყიდა. ლუკა, ძალიან ბედნიერი იყო და ცდილობდა, ეს სიხარული ყველასთვის გაეზიარებინა. ლუკამ, ის ღამე მეგობრებთან ერთად გაატარა. არც სოფია იყო სახლში. ვახტანგი, წლების განმავლობაში არ ჩანდა. უკვე გვეძინა, იმ ღამეს ვახტანგი, ძალიან მთვრალი მოვიდა ჩვენთან. ჩემს ქმარს დაუწყო ყვირილი. _ შენ მე საყვარელი ქალი წამართვი. ამას არ გაპატიებ! გაოცებული ჩემი ქმარი მე მიყურებდა და ამბობდა. _ ძვირფასო, გეფიცები არ მახსოვ ვისზე ამბობს, იქნენ ახალგაზრდობაში გამოგვეპარა რამე. გაუხარდა ჩემს ქმარს, რომ დიდი ხნის უნახავი მეგობარი დაბრუნდა და სიხარულით ძლიერ ჩაეხუტა. ვახტანგიმ ხელი კრა, ძალიან მთვრალი იყო და წაიქცა. ჩემ ქმარმა, ხელი მოკიხა და გარეთ ბაღში გაიყვანა, რათა სუფრთა ჰაერი ჩაესუნთქა. შეშინებული გავყევი უკან, მე ხო ვიცოდი არაა, რაზეც იყო საუბარი. ვახტანგი, ისევ აგრძელებ ყვირის. _ ბრმა ხარ მეგობარო, ბრმა ხარ! ჩემი ქმარი, ისევ აგრძელებს სიცილს, უხარია მეგობრის ნახვა. ვახტანგიმ, მე შემომხედა და მეკითხება. _ იცის შენს ქმარმა, რა თბილი ხარ საწოლში? ამ სიტყვების შემდეგ ვახტანგს, ხელი დაარტყა. _მთვრალი ხარ მეგობარო, მაგრამ სიტყვებს დაუკვირდი! როგორ ბედავ ჩემს ცოლზე, ასეთ საუბარს? გავშრი არ ვიცოდი რა უნდა მეთქვა. ცალი ხელით ქმარს ვაკავებდი, ვეხვეწები მთვრალია, თავი დავანებოთ სახლში შევიდეთ. თითქმის სახლამდე შევიყვანე და ვახტანგი იძახის.

- შენ, რომ ორი წლით წასული იყავი შენი ცოლი, ჩემთან იყო ჩემს საწოლში.

- მაკა, რას ამბობს ეს კაცი?

- სიმართლეს მეგობარო. ბიჭი, რომელიც გგონია, რომ შენი შვილია, შენს ცოლს, ჩემგან ყავს.

- საკმარისია! ნუ ურტყავ შეიძლება ასე შემოგაკვდეს! ძალიან გთხოვ შეწყვიტე!

- ერთ მხარეს ჩემი მეგობარი, მეორე მხარეს ჩემი ცოლი. არ მჯერა, გეფიცებით არ მჯერა! მაკა, ეს როგორ გამიკეთე? ამის გაკეთება, როგორ შეგეძლო?

- მაპატიე... ბევრჯერ ვცადე შენთვის მეთქვა, მაგრამ ისეთი ბენიერი იყავი. ლუკას დაბადება ძალიან გიხაროდა. გაგიხარდა, რომ ბიჭი შეგეძინა.

- რომ მცოდნოდა... რომ მცოდნოდა, რომ ეს ჩემი შვილი არ იყო, არ გავზრდიდი. გული მერევა, თქვენზე გული ძალიან მერევა.

კარებთან თურმე ლუკა იდგა და ეს ყველაფერი გაიგო. ბავშვს, თვალები ცრემლებით აევსო, რადგან მამამისისგან ამ სიტყვებს არ ელოდე. ამ დაძაბულ სიტუაციას კიდევ ლუკას, მოულოდნელი ემორციები დაემატა.

- მაკა, მამაჩემმა, რომელმაც ეხლა გაიგო, რომ მისი შვილი არ ვარ, ნანობს ჩემს გაზრდას. გესმის?! გესმით მამაჩემი რას ამბობს?!

- არა, შვილო არასწორად გაიგე. ის, რაც ეხლა მოისმინე ტყუილია. მოდი ჩემთან!

- არ მოვალ! ვნანობ, რომ დავიბადე და შენი შვილი მქვია!

ამ სიტყვების შემდეგ ჩემს ქმარს გული გაუჩერდა. საავადმყოფოში მისვლის შემდეგ გარდაიცვალა. მისი გარდაცვალების შემდეგ ვახტანგი, ცდილობდა ლუკასთან, ურთიერთობა დაემყარებინა, მემუქრებოდა, რომ შვილს, წამართმევდა. სწორედ ამის შემდეგ თავი გიჟად გამოვაცხადე. ჩემს შვილებზე, ვიგებდი ყველაფეს ამაში ჩემი მეგობარი მეხმარებოდა. ის მაწვდიდა ინფორმაციებს მათზე. სოფიას, ხშირადაც ეხმარებოდა. მოგვიანებით გავიგე, რომ ლუკას და მიუტოვებია და საცხოვრებლად სხვა ქალაქში წასულა. ვიცოდი ყველაფერი, მაგრამ არ ვსაუბრობდი.

* * *

- გაბრიელ, შვილო ქვემოთ ჩამოდი შენთან, ვიღაც ქალია და შენ გკითხულობს.

- მაკა, ვინ არის?

- არ ვიცი შვილო, სახელს არ ამბობს.

- კიდევ თქვენ, რა გინდათ ჩემგან?

- შვილო, მე 27 წლის წინ, ვმუშაობდი საავადმყოფოში დამლაგებლად. იქ, სადაც შენ დაიბადე.

- დაასრულეთ რისი თქმა გინდათ.

- მე დავინახე, როგორ გაყიდეს ბავშვი...
* * *

ტილოზე გადატანილი სიმართლე

ჩემი შემოქმედება არის მტკიცებულება იმისა, რომ მე თავისუფალი ვარ. ჩემი სტიქია არის ცეცხლი, ოღონდ მშვიდი, ბუხარში დანთებული. ვარ ემორციული გაცილებით მაშინ თუ საქმე ჩემს საყვარელ ადამიანებს ეხებათ. ბავშვობიდან შემეძლო განსხვავებული ხასიათების ადამიანთან, დამემყარებინა მშვიდი, გაწონასწორებული ურთიერთობები. მიყვარს ახალი ადამანების გაცნობა და ყოველთვის ვცდილობ, მასში აღმოვაჩინო, რაღაც განსაკუთრებული, რაც შეიძლება ნებისმერს არ ქონდეს. ბავშვობაშვობაში ძალიან ძუნწი, ეგოისტი ადამიანი ვიყავი, როდესაც მამა, საჩუქარს ჩემს დას უყიდიდა რამოდენიმე საათში მას ნაკუწებად ვანადგურებდი. სოფია, იწყებდა ისტერიკულ ტირილს და გარბოდა მაკასთან, რომ რაც შეიძლებოდა ცუდი ეთქვა ჩემზე. მე კი ყველაფერს გავაკეთებდი იმისთვის, რომ მამაჩემს, ჩემი დაეჯერებინა. ამაზე სოფია, უფრო განრისხდებოდა და რაც ხელში ხვდებოდა იმას მესროდა. ჩვენი მშობლები, ყოველთვის ჩვენს შორის იდგნენ და აგვარებდნენ ყველა იმ პრობლემებს, რასაც ჩვენი ხასიათებიდან გამომდინარე ხდებოდა. ვერასდროს, ვერაფერს ვერ ვიყოფდით, ჩხუბს ყოველთვის ან ჩემი საყვარელი ნივთი შეეწირებოდა ან მისი, შემდეგ კი იწყებოდა ომი. ომში გამარჯვებულს ყოველთვის მეტი იარა ჰქონდა სახეზე, მუხლზე, ერთხელ ნეკნებიც კი ჩავიმტვრიე. ასეთი იყო ბავშვობა. სოფიას, სასწავლებლად ცოტახით ქალაქიდან გასვლა მოუწია. აი სწორედ იმ პერიოდში ვიგრძენი ძალიან დიდი დანაკლისი. ვხვდებოდი, რომ რთული იყო მის გარეშე ცხოვრება. ერთხელ როცა მონატრებამ ძალიან შემაწუხა. შევედი მის ოთახში, ჩავიცვი მისი საყვარელი კაბა და ვიდეო ზარის მეშვეობით დავურეკე. სოფიამ, თავდაპირველად მისი საყვარელი წითელი კაბა დააფიქსირა, რომლის ღირებულებაც 250 ევრო ღირდა. ყველაფერს ველოდებოდი, რომ დაიწყებდა კივილს, ყვირილს, ისტერიკულ ტირილს, მაგრამ ამას, ნამდვილად არ ველოდი.

* * *

- ეს რა არის ლუკა, რა ჩაგიცვამს?

- არ მოგწონს?

- თავისდროზე უფრო ლამაზი იყო.

- მოიცადე შენ... არც ყვირი, არც ტირი, არც კივილს აპირებ?

- არა, არც ყვირილს ვაპირებ და არც კივილს. დედა როგორ არის, მამა დაბრუნდა?

- ყველანი კარგად ვართ. შენ როდის დაბრუნდები?

- არ ვიცი, შეიძლება აღარ დავბრუნდე.

- არ მითხრა, რომ ისევ პირველი სიყვარული გაგახსენდა.

- აქ, რომ მოვდიოდი აეროპორთში, სხვა ქალთან ერთად დავინახე.

- კარგი რა, სოფია, ძალიან დიდი დრო გავიდა მის შემდეგ. შენი გამკვირვებია კიდევ როგორ გახსოვს მისი სახე.

- თვალები უცინის და ტუჩის კუთხეში ხალი აქვს. ეს ნებისმიერს არ აქვს.

- სოფია, უნდა გავთიშო ბიჭები მეძახიან...

- კარგი მიდი, ოღონდ მანამდე კაბა გაიხადე, ეგრე გარეთ არ გახვიდე...

* * *

ეს პირველი, ყველაზე თბლი საუბარი იყო ჩვენს შორის, რაც მახსენდება. სოფია, იმ საუბრის შემდეგ სახლში, ერთ თვეში დაბრუნდა. მისმა მეგობრებმა, იდიალური დახვედრა მოუწყეს. მამამ, ფოტოაპარატი აჩუქა, რადგან სოფია, გიჟდება მოგზაურობებზე. ხელოვნებას ჩემს ცხოვრებაში ძალიან დიდი ადგილი უკავია. პირველად 13 წლის ასაკში, ჩემი ნახატები გამოფენაზე გავიტანე. ჩემი მშობლები, ძალიან ბედნიერები იყვნენ, რადგან ჩემი, რამოდენიმე ნახატიც გაიყიდა. მოგრევებული თანხით ავისრულე დიდი ხნის სურვილი და ვიყიდე ველოსიპედი. იმ დღიდან უფრო გამიჩნდა იმის სურვილი,რომ უფრო მეტი უნდა გამეკეთებინა. მე ყოველდღე ტილოზე, გადამქონდა ჩემი ემორციები, სამყაროს მიმართ ადამიანების მიმართ, ტკივილსაც ვხატავდი. ყველაზე მეტად მამის გარდაცვალების გადატანა გამიჭირდა თაბახზე. გამიჭირდა საზოგადოებამდე მიმეტანა ყველა ის ემორცია, რაც იმ ღამეს ჩვენს სახლში მოხდა. მამაჩემი, ჩემთვის იყო ადამიანი მაგალითი. ყველაფერი, რაც ურთიერთობებში არსებობს ყველაფერი ვისწავლე მამაჩემისგან. მამაჩემისგან ვისწავლე, რომ უნდა ვიყო თავმდაბალი ადამიანი და არასდროს არავის არ უნდა ვუყურო ზევიდან სხვას. დავიბადე და ვიცხოვრე 18 წელი. მე მის შემდეგ ვერ ვხედავდი სიცოცხლეს. ვერ ვხედავდი თუ იმის შემდეგ, მამაჩემის დაკრძალვის შემდეგ, არსებობდა სამყარო. იბადებიან და კვდებიან მუდამ, მაგრამ სიცოცხლეშიც? არა! სიცოცხლეში არავი არ არის კვდარი, უბრალოდ ადამიანში, კვდება იმედის ნაპერწკაცი, კვდება! კვლავ და დავიწყებაც მიეცემა ის დღეები, რაც მანამდე იყო.

იტალიში ჩასვლის შემდეგ, ჩემს ცხოვრებაში ახალი ეტაპი დაიწყო, როდესაც გავიგე, რომ საყვარელ ადამიანზე უნდა მეზრუნა. ელენა, დაიბადა და გაიზარდა იტალიაში. დედამისი, მასზე მშობიარობას გადაყვა. მასზე ზრუნვა ვახტანგმა, საკუთარ თავზე აიღო. ელენა, ყველაზე უდარდელი, თბილი გოგონაა. ძალიან მალე ჩემი გული დაიპყრო. სწავლობს, მაგრამ სამუშაოს მისთვის ძალიან დიდი ადგილი უკავია. ურთიერთობები იმაზე მალე ავაწყეთ ვიდრე გვეგონა და ეს ელენას დამსახურებაა.

* * *

- მეგობარო, მე უნდა წავიდე.

- მოიცადე ლუკა, სად მიდიხარ?

- გაბრიელ შვილო, მომისმინეთ ეს ძალიან მნიშვნელოვანია.

- ქალბატონო, იქნებ სხვა დროს ვისაუბროთ. ჩემთვის ეხლა ეს არის ძალიან მნიშვნელოვანი. ლუკა, დამელოდე მეც მოვდივარ.

- არამგონია კარგი აზრი იყოს.

- რატო?

- ელენა, ახლა ვახტანგის ხელშია. მე აქ მშვიდა ვერ ვიქნები.

- მესმის შენი, მაგრამ დამიჯერე მას შენი გამოწვევა უნდა. უნდა, რომ ამ ხერხით მასთან მიხვიდე და მერე ისე გატრიალოს, როგორც მას უნდა.

- რა გეგმა გაქვს?

- ეხლა ესე ვერ გაგიშვებ. თომას დაველოდოთ მალე მოვა. სასმენ აპარატს დაგიმაგრებთ.

- არ მენდობით თუ რა ხდება?

- სწორად მიხვდი. კიდევ ერთ გაუთვალისწინებელ შეცდომას აღარ დავუშვებთ.

- აი, მეც მოვედი! ბიჭებო, ელენა რა საყვარელი გოგოა, ძალიან მშვიდია და გაწონასწორებული. ლუკა, მამაშენს შენი ნახატები ჩამოუტანა.

- რა ქნა?

- წავიდეთ მამიკოსთან?

- მოიცადეთ სად მიდიხართ. თომა, მოიტანე რაც დაგაბარე?

- იცით რა მაინტერესებს, წინასწარ, როგორ გაქვთ ყველაფერი გათვლილი, მე ხო ახლახანს გითხარით ელენას, ჩამოსვლის შესახებ?

- ძმაო, ჩვენ ყოველთვის ერთი ნაბიჯით წინ ვართ.

- კი მაგაში გეთანხმებით.

- ლუკა, თომა იქ იქნება შენს გვერდით. შენ კი, ყველანაირად ეცდები ვახტანგის, ალაპარაკებას. უნდა დაფქვას ყველაფერი.

- ძმაო, გასაგებია, მაგრამ ამას, როგორ მოვახერხებ არ ვიცი.

- ლუკა, თამაში არ მოგიწევს, მოიქეცი ჩვეულებრივად, უბრალოდ ცოტა თბილი იყავი მის მიმართ.

- კარგით, ვეცდები ყველანაირად.

- თომა შენ რა ქენი, დაამონტაჟე სასმენი აპარატი ვახტანგის კაბინეტში?

- კი ძმაო, მაგრამ როგორც ჩანს კაბინეტი, არ არის ადგილი სადაც საიდუმლოდ საუბრობს.

- ილაპარაკებს ძმაო, მალე ალაპარაკდება.

- კარგი მაშინ ჩვენ წავედით მამიკოსთან. გაბრიელ, შენ რას იზამ ჩვენს დაბრუნებამდე?

- მაგიდას გასაყიდად წავირებ.

- ჩემი და გაიყოლე დამიჯერე არ წააგებ.

-ლუკა სერიოზულად? სოფია, ბაზარში გამომყება?

- კი ძმაო, წაიყვანე და ნახავ იქ, რაც მოხდება.

- უნდა მეშინოდეს?

- არა ძმაო, პირიქით წინ ძალიან სახალისო დღე გელოდება. ჩემგან განსხვავებით.

- წადით უკვე დროა და წუწუნს შეეშვით!

* * *

გაბრიელი ყველაზე მიზანდასახული ადამიანია ვინ კი აქამდე შემხვედრია. ზოგჯერ მაოცებს კიდეც. მან, ზუსტად იცის, რის შემდეგ რა მოყვება. დამარცხების არასდროს სჯერა, რადგან ბოლოს ყოველთვის გამარჯვებული ეს არის. თითქოს ჩრდილშია არ ჩანს, მაგრამ მისი დამსახურებაა, რომ ეხლა ჩემი ოჯახი, მშვიდად იძინებს და იღვიძებს. დიდი ტრაგედიის შემდეგ გაბრიელმა, მოახერხა და ისევ ერთად შეგვყარა, მე, დედა და სოფია. არ ვიცი, როგორ ახერხებს, მაგრამ ნებისმიერთან შეუძლია გამონახოს საერთო ენა, დაუჯდეს და საათობით ესაუბროს. აი მაგალითად მაკას, არ უყვარს ბევრი საუბარი, მაგრამ როცა გაბრიელს, ხედავს საათობით იწყებენ საუბარს. რამოდენიმე დღე დამჭირდა გამეგო ვინ იყო გაბრიელი, სინამდვილეში, რადგან მის მიღმა კიდევ იმალებოდა ვიღაც, მაგრამ ვერ ვიხსენებდი. შემდეგ დედამ, მითხრა, რომ გაბრიელი, სწორედ ის ბიჭია, სოფია, რომ მთელი ბავშვობა მოთქვამდა და ამბობდა:_ ,,მენატრება!“ მომღიმარი თვალები და ხალი ტუჩის კუთხეში. ძალიან სასაცილო იყო, რადგან მაკასან, საუბრის შემდეგ გაბრიელს, დავსდევდი და ვაკვირდებოდი.

- ლუკა, მოხდა რამე, ეგრე რატო მიყურებ?

- არა არაფერია.

- ლუკა, თუ ღმერთი გწამს, ფეხებში რატო მებლანდები?

- ე, ბიჭო, გაჩერდი რა ერთი წუთი!

- რას აკეთებ? ლუკა, გაიწიე თუ შეიძლება!

- მოიცადე ძმაო, რაღაცას ვეძებ.

- რას ეძებ?

- ხალს.

- აქ რა ხდება? ბიჭებო, მაპატიეთ, მაგრამ აქ ძალიან უხერხულია გოგოები გვიყურებენ.

- რატი მოკეტე! ლუკა, შენ კიდევ გამიშვი ხელი.

- ვიპოვე! ძმაო, ვინ ყოფილხარ შენ მოდი უნდა ჩაგეხუტო!

- არა, არ გინდა!

- ბიჭებო, აქ რა ხდება რა ხმაურია?

- სოფია, ეგ შენს ძმას კითხე.

- დაიკო, ვიპოვეთ! ეს ის ხალიანი ბიჭია, დაკარგული!

- ძმაო, ეგ ხალი მე, დიდი ხანია ვიპოვე უკვე.

- რაც დაა, ის ძმა! მგონი ორივეს გაგიფრენიათ. წავედი უნდა დავიძინო.

- მეც წამოვალ! იმდენი რამ მაქვს მოსაყოლი...

- ლუკა, სხვა დროს იყოს.

* * *

გაბრიელი, გაოგნებული მიყურებდა ჯერ არ მოვასვენე და უკან დავსდევდი, შემდეგ სახეში დაუწყე ყურება, ხალს ვეძებდი. მოგვიანებით კი ძალიან უხერხული სიტუაცია შეიქმნდა. რატი, მოვიდა და კვდებოდა სიცილით, გაბრიელს დასცინოდა. ვერავინ ვერაფერს მიხვდა გარდა სოფიასი, მხოლოდ ის მიხვდა მე რას ვეძებდი. სოფიამ, გამიყვნა გვერდით და მიამბო ყველაფერი, რაც ერთად გადაიტანეს. დაგვათენდა კიდეც. თავიდან მეგონა, რომ რომელიმე სცენარის დაწერილ მოქმედებებს მიკითხავდა, მაგრამ არა! ყველაფერი სიმართლე იყო. ჩემ დამ, თავიდანვე იცოდა ვინ იყო გაბრიელი. მარტოობა მობეზრდა და ასეთი მარტივი ხერხით სცადა მასთან დაახლოება, მედალიონიც სპეციალურად დააგდო მანქანაში, რომ მასაც ეცნო ანა. ტყეში გაუჩნარება, ნამდვილ პარანორმარულ ამბებს გავდა, ღამე იყო და თხრობის დროსაც კი შემეშინდა და წარმომიდგენია ის, რადღეში იქნებოდა. სოფია, ფეხბურთს ვერ იტანს, დაიზეპირა გაბრიელის, საყვარელი ფეხბურთელების სახელები, ყველა მისი წარმატებული თამაშები და ასე დაადგა გვიან ღამით სახლში. იცოდა, რომ გავბრაზდებოდი და ამომჭრა ის პერიოდი, როდესაც მასთან გადავიდა საცხოვრებლად. საუბარი, რომ დაასრულა მე ვუთხარი, რომ ვიცოდი იმ ერთ კვირაზეც ვიცოდი ყველაფერი. როდესაც ერთაც ცხოვრობნენ, ოღონდ ამჯერად გაბრიელისგან. არ ვიცი მათი ურთიერთობა ბოლოს, როგორ დასრულდება, მაგრამ ამ ყველაფრის შემდეგ ისინი, ბედნიერებას იმსახურებენ.

* * *

- ელენა, რატომ არ მითხარი, რომ ჩამოსვლას აპირებდი დაგხვდებოდი.

- ძამიკო, როგორ მომენატრე.

- შემომხედე, აბა როგორ ხარ, არ მითხრა, რომ ისევ დიეტაზე ხარ?

- არა ძმაო, ყველაფერს ვჭამ. ხო იცი არ მიყვარს ზედმეტად ცხიმიან საკვებს ვერ ვჭამ. მამამ, მითხრა, რომ აქ არ ცხოვრობ, რატომ?

- ხო იცი თავისუფლება მიყვარს.

- ბავშვებო! როგორ მიხარია ორივეს ერთად, რომ გხედავთ. ლუკა, ელენე, რომ არა, არ მოხვიდოდი მამის სანახავად ხო?

- სააქმეები მქონდა, ეხლაც ცოტახნით ვარ. ელენას, წავიყვან ქალაქი, მინდა დავათვარიელებინო.

- კარგი ოღონს, უკან ჩემი კაცი გამოგყვებათ.

- არ არის საჭირო. ელენას, მეც კარგად დავიცვავ, არაფერი არ მოხდება. საღამოს უკან დავბრუნდებით.

- კარგით შვილო. ლუკა, იცოდე ელენას, ბურგერები არ აჭამო, ხო იცი კუჭის პრობლემები აქვს.

- კარგი გასაგებია.

* * *

- სოფია, მოიცადე სად მიდიხარ?

- გაბრიელ ძვირფასო, მოდი აქეთ დავდგეთ. ვერ ხედავ, აქეთ, არავინ დგას. ჩვენი მაგიდა განსაკუთრებულია, სხვებთან ერთად რატომ უნდა ვიდგეთ?

- ვითომ რატომ?

- აი ნახე, ჯერ ყველა შორიდან დაგვიწყებს ყურებას და მერე ყველა, ჩვენთან მოვა.

- რა ღირს თქვენი მაგიდა?

- 350 ევრო ქალბატონო.

- რა ამბავია 350, ასეთს მაღაზიაშიც კი ვიყიდით.

- ქალბატონო ხელნაკეთია, ამაზე ბიჭებმა, რამოდენიმე დღე იწველეს. მაშინ აქ რატომ ხართ? წადით და უკეთესი მაღაზიაში იყიდეთ!

- ქუჩაში დგახართ და გინდათ 350 ევროდ გაიყიდოთ? შვილო, ძალიან ძვირს აფასებთ 100 ევროზე მეტს არავინ გადაგიხდით.

- ეხლა ამას რაღაცას ვესვრი...

- ძვირფასო დამშვიდდი არ ღირს ყველას გამო ნერვების აშლა. იქნებ მართლა ძვირია 350?

- გაბრიელ, მესმის ძალიან გიყვარს, რასაც აკეთებ, მაგრამ შენი შრომის ფასი უნდა ისწავლო, ასე არ შეიძლება.

- ბავშვებო, რაო რა ღირს თქვენი მაგიდა?

- 350 ევრო ბიძია.

- ვყიდულობ. დაშლა შეიძლება?

- კი, როგორ არა. გილოცავთ მშვიდობაში მოიხმარეთ, სულ ბედნიერი სუფრები გაგეშალოთ.

- შვილო, დააფასე, გვერდით ძალიან ჭკვიანი და ლამაზი ცოლი გყავს.

- მადლობა, მაგრამ...

- იმედია არაფრის თქმას არ აპირებ?

- კარგი ხო ჩუმად ვარ...

- 100... 150, 250 და აი, 350 ევროც. ეხლა რას ვაპირებთ?

- ბავშვთა სახლში წავიდეთ, რადგან იმდენში გავყიდეთ ვიდრე ვვარაუდობდით ბავშვებს, ტკბილეული ვუყიდოთ.

- წამოდი, მე კარგი მაღაზია ვიცი.

- ესეიგი დღეს ჩემ გოგოზე ვარ დამოკიდებული.

- რაო, რა თქვი? გაიმეორე!

- ჩემი გოგო...

* * *

ელენა, პირველად არის ჩემ ქალაქში, ყველაფერს დაკვირვებით აკვირდება. ამბობს, რომ აქ, გაცილებით ბევრი ხალხია. თავდაპირველად ელენა, ჩემს უბანში წავიყვანე, იქ, სადაც დავიბადე. მე მართალია ბევრი რამ კარგად არ მახსოვს, მაგრამ სოფია, ამაზე ბევრს მიყვებოდა. ალბათ ყველაზე ბედნიერი კაცი ვარ ამ ქვეყანაზე, რადგან მყავს უფროსი და, რომელიც ყოველთვის ჩემზე ზრუნავდა და მყავს უმცროს და, რომელზეც მე უნდა ვიზრუნო. ეხლა ისღა დამრჩენია ისინი, ერთმანეთს შევახვედრო და ერთმანეთს გაუგონ. როცა ყველაფერი დასრულდება და გეგმას სისრულეში მივიყვანთ იქნებ მოხდეც კიდეც ყოველგვარი პრობლემების გარეშე მათი შეხვედრა. არ ვიცი მაკა, ამას, როგორ შეეგუება, მაგრამ ზუსტად ვიცი, რომ ელენას, ხელს არ კრავს. ელენამ, მაინც დაიჟინა და მთხოვა, რომ ბურგერს, მხოლოდ ეხლა შეჭამს და ვსიო. მეც ცდუნებამ ვერ გამიძლო და დავთანხმდი. ბარში შესვლისას მელანო, მომხვდა თვალში, ვიღაც ბიჭთან ერთად იჯდა და ბედნიერი სახით საუბრობნენ. მერე მე რა? უკან გამოსვლა მინდოდა, მაგრამ ელენა, უკვე შიგნით იყო და შეკვეთას აძლევდა.

- ვაა, ლუკა შენ აქ რას აკეთებ?

- შენც, როგორც ჩანს დაკავებული ხარ.

- მელანო ძვირფასო, ეს ბიჭი ვინ არის?

- მაპატიე, გაგაცნობ ეს ლუკაა. ჩემი...

- მეზობელი, მე მელანოს მეზობელი ვარ.

- ლუკა, სად წახვედი? მე შეკვეთა უკვე მივეცი.

- ლუკა, ეს გოგო მეცნობა. მოიცადე... ეს იტალიაში, ბარში არ მუშაობდა?

- გამარჯობა, მელანო მე ელენა ვარ.

- ლუკა, ერთი წუთით გამომყევი რა.

- მელანო, სირცხვილია ბიჭი გელოდება. თან შეხედე, შეხედა რა როგორ გიყურებს.

- მოიცადე, ამ გოგოს აქ რა უნდა?

- რა შენი საქმეა.

- ძამიკო, მოდი შეკვეთა მზად არის!

- რაო, რა თქვა? ელენა შენი...

- ელენა ჩემი დაა. არაფერი მკითხო დანარჩენზე სახლში ვისაუბრებთ.

- ისე, რომ იცოდე ის ბიჭი, ჩემი ბიძაშვილია.

- კარგია, მაგარიაა...

- რაა?

- არაფერი, საღამოს შვხვდებით.

* * *

აი, უკვე საღამოს 7 საათია. მე და ელენამ, უკვე ვჭამეთ და ვახშმობაზე უარი ვთქვით. ეხლა კი დროა გეგმის განხოციელება დავიწყოთ. ცნობილი მხატვარი_პაბლო პიკასო ამბობდა: _ ,, ფერწერა ბრმების საქმეა. მხატვარი ხატავს არა იმას, რასაც ხედავს, არამედ იმას, რასაც გრძნობს.’’ ტილოზე გადატანილი სიმართლე. ასე დავაქვი ჩემს ცხოვრებას. ვინმეს ჩემს სარდაფში, რომ ენახა ისტორია, რომელიც ტილოზე მაქვს გადატანილი დღეს სამართლიანობა აუცილებლად იზეიმებდა. ბევრჯერ ვცადე ეს სააშკაროზე გამომეტანა, მაგრამ ყოველთვის იყო ვიღაც, ვის გამოც თავს ვიკავებდი. ელენა, გიჟდება მამამისზე, ისე როგორც, ერთ დროს მე ვგიჯდებოდი მამაჩემზე. ელენა, ეხლა სწორედ იმ ასაკშია, როდესაც მე ვიყავი მამის, გარდაცვალების დღეს. ელენა, ყველაზე უდანაშაულო ადამინია, ამ, არეულ-დარეულ, კრიმინალურ საქმეში. ვახტანგი, კაბინეტშია შესვლა არ დამჭირდა თავად დამიძახა.

* * *

- შემოდი ლუკა უნდა ვისაუბროთ.

- საინტერესოა რაზე უნდა ვისაუბროთ. რა უნდა მითხრა, რაც აქამდე არ გვითქვამს.

- ვიცი, რომ შენს დეტექტივს, შეეკარი და ჩემი დაპატიმრება გინდათ. აიღე! გამომართვი ეს სასმენი აპარატი და გაბრიელს გადაეცი, რომ ციხეში ჩაჯდომას არ ვაპირებ.

- აპარატი გამორთულია, ეხლა კი შეგვიძლია ვისაუბროთ.

- შეხედე ელენას, რა ბედნიერია მამასთან ერთად და შენ გინდა, რომ ეს ბედნიერეა მას წაართვა.

- ორი წლის წინ, მე რო წამართვი ბედნიერება ეს არაფერს ნიშნავს?

- ის უბედური შემთხვევა იყო. მამაშენი მე არ მომიკლავს.

- საკმარისია... გაჩუმდი! ჩემი თვალით დავინახე, რომ მამას, სასმელში წამალი ჩაყარე. იცოდი, რომ იმ წამლის შემდეგ ექიმი, იტყოდა, რომ გულით გარდაიცვალა. მამაჩემი, შენ მოკლალი! მკვლელი ხარ!

- შვილო, ტონს დაუწიე! ძალიან გთხოვ ელენა, გაიგებს. მამაშენმა, საყვარელი ქალი წამართვა. მამაშენი, მაკას ღალატობდა, სხვა ქალი ჰყავდა. მას ზედაც არ უყურებდა. მაკა ჩემთან ძალიან ბედნიერი იყო, მაგრამ ქმრის ეშინოდა. ხო, მოვკალი მამაშენი, მე მოვკალი, მაგრამ მაშინ მე, უგონოდ მთვრალი ვიყავი, არ ვიცოდი რას ვაკეთებდი. მაკა ძალიან მიყვარდა, ვგიჟდებოდი, როცა მის გვერდით სხვას ვხედავდი.

- საკმარისია... მე მივდივარ!

* * *

- აბა რა ხდება?

- ვახტანგმა, კაბინეტში აპარატს მიაგნო, მაგრამ ყველაფერი ტელეფონით ჩავიწერე.

- ძალიან კარგი. თომა, პროკურორს დაურეკე. უკვე დროა...

- გაბრიელ, ისე გააკეთეთ, რომ ელენა არ დაზარალდეს.

- ლუკა შენ არ ინერვიულო ყველაფერი კარგად იქნება.
* * *
ნაწილი მეცხრამეტე

აღიარება და ნიშნობა
ადამიანები ხშირად თავის შეცდომებზე იწყებენ ცხოვრებას. ვახტანგის შემთხვევაში ეს პირიქით არის. გამუდმებით შეცდომებს უშვებს და მის გამოსწორებაზე კი საერთოდ არ ფიქრობს. შვილების მიმართ ძალიან უძლურია, ერთი შეხედვით ძლიერი მამაც კი არის. ჩანს, რომ მათ გამო ყველაფერზეა წამსვლელი. როდესაც გაიგო, რომ მაკა, არ აძლევდა საშუალებას შვილისთვის სიმართლე ეთქვა ეს თავად გადაწყვიტა. ვახტანგმა სიმართლე ლუკას მამის გარდაცვალებამდე უთხრა. ლუკამ, ეს უბრალოდ სისულელედ ჩათვალა და ყურადღება არც მიუქცევია. გადიოდა წლები, ვახტანგი, არ შორდებოდა ლუკას სკოლას, სასწავლებელს, შემდეგ უკვე ლუკამ, სცადა ის თავიდან მოეშორებინა და დაემუქრა. არც მუქარამ გაჭრა და საბოლოოდ კი შეხვდა ვახტანგს სალაპარაკოთ.
* * *
- რა გინდა, ვინ ხარ რატო გადამეკიდე?
- შვილო, უნდა ვილაპარაკოთ.
- მე თქვენთან სალაპარაკო არაფერი მაქვს და ძალიან გთხოვთ შეეშვით ჩემს თვალთვალს.
- უნდა დავრწმუნდე, რომ კარგად ხარ.
- არ მესმის რაში გჭირდებათ ეს ყველაფერი?
- მე ჩემი შვილის დაცვას ვცდილობ.
- საკმარისია! უკვე ძალიან მომბეზრდა ამ სისულელების მოსმენა. წავედი, კარგად იყავით. ამის შემდეგ თვალში არ მომხვდეთ.
- მაკას კითხე და დარწმუნდები, რომ სიმართლეს ვამბობ.
- მაკა რა შუაშია? ა, გასაგებია მაკა, შენი საყვარელი გამოდის. ღმერთო, ხალხმა აღარ იცის ფული რითი იშოვოს.
- შვილო, შენ პატარა და გყავს, მას შენ სჭირდები.
- კი, რათქმაუნდა მე მყავს და, ოღონდ მას არ სჭირდება ჩემი დაცვა. უკვე დიდი გოგოა და თავს დავადაც მიხედავს. არ მესმის ამდენ ხანს, რატომ გავჩერდი თქვენთან სასაუბროდ.
- იქნებ იმიტომ, რომ ერთი სისხლი გვაქვს.
- ერთი თქვენს თავს შეხედეთ და მერე მე შემომხედეთ. შენ მამაჩემი ვერ იქნები რა სისულელეა მე ერთი მამა მყავს.
- აი, აიღე ამ, სურათს შეხედე და დარწმუნდები, რომ სიმართლეს ვამბობ.
- ეს ვინ არის?
- ეს მე ვარ ბავშვობაში. შეხედე! თითქმის იდენტური ბავშვი იყავი შენც. შვილო, შენ თუ არ იქნები ჩემს გვერდით, შეიძლება ყველაფერზე ხელი ავიღო. მე არ შევეხევბი შენს ოჯახს, არც მამაშენს, ვეტყვი არაფერს. უბრალოდ მომეცი უფლება ხანდახან მაინც გნახო.
- ეს როგორ მოხდა? მაკა...
- ეს შეცდომა იყო... მე ჩემი მეგობრის ცოლი შემიყვარდა მე დამღუპა ამ სიყვარულმა...
- თქვენ... მამაშემის ძველი მეგობარი ხართ? ვისაც ამდენი ხანია ეძებს?
- დიახ, მე ვარ. ვერ შევძელი, ვერ შევძელი, რომ მისთვის სიმართლე მეთქვა.
- თქვენ... თქვენ ძალიან ამაზრძენი ადამიანი ხართ. ნუთუ ამდენი ხანი მე, სიცრუეში ვიცხოვრე. არ მესმის, არ მესმის რა გინდათ ჩემგან. მეუბნებით, რომ დედაჩემის საყვარელი ხართ, თან მამაჩემის მეგობარი. ო, ნეტა იცოდეთ მამაჩემი თქვენზე რა აღტაცების საუბრობს, რამდენი ხანია ცდილობდა თქვენთან დაკავშირებას. თქვენ კიდევ... არა, საკმარისია! მე ამდენს ვეღარ გავუძლებ. გზიდან ჩამომეცალეთ!
- შვილო, გპირდები შენს ოჯახს არ გავეკარები.
- არც მე... არც მე, მომიახლოვდეთ, არცერთი ნაბიჯით.
* * *
ეს საუბარი, ლუკას და ვახტანგის შორის, მამამისის გარდაცვალებამდე რამოდენიმე დღიც წინ იყო. თავად ლუკამ, გაიხსენა ეს დღე და გვიანმო იქამდე სანამ პროკურატურას ამ ვიდეოს გადავცემდით. თავიც დაიდანაშაულა და ამბობდა:_ მე, რომ შეძლებოდა მაშინ, მისთვის გამეგო. იქნებ დღეს მამაჩემიც ცოცხალი ყოფილიყო და ეს ყველაფერიც არ მოხდებოდა. ეხლა ყველაზე მეტს ელენაზე ფიქრობს. გონია, რომ ამ ყველაფერში ყველაზე უდანასაულო ის არის და არ უნდა, რომ დაზარალდეს. აი, უკვე ყველანი პროკურატურაში ვართ და ველოდებით პროკურორს, რომ ვიდეო ჩანაწერი დაგავცეთ.
* * *
- გამარჯობათ, ისევ თქვენ? აქ, თქვენს გარდა არავინ მუშაობს?
- დეტექტოვო, იქნებ დამშვიდედ. აქ, უფროსი მე ვარ. გისმენთ, რა გნებავთ?
- ლუკა, ჩანაწერი გახსენი.
- ახლავე... ჩანაწერი არ არის.
- რას ქვია არ არის? კარგად ნახე.
- არ არის მეგობარო, ჩანაწერი წაშლილია.
- დამცინით, ტელეფონი სადმე დატოვე?
- არა, არსად სულ თან მქონდა. წყალი რომ გადავივლე მხოლოდ მაშინ დავტოვე საძინებელში.
- რა ხდება, ამიხსნით რომელიმე?
- ერთი წუთით რა.
- ლუკა, იცოდე ამჯერად ეს ყველაფერი, თუ ისევ შენი ნახელავია...
- არა, ძმაო გეფიცები მე არ წამიშლია.
- კარგი ადექი მივდივართ!
- ბავშვებო, მაცდენთ თუ ხვდებით ამდენს?
- ქალბატონო, აქ, თუ თქვენ ხართ უფროსი, მეტი მოთმინება გმართებთ. ნახვამდის!
- ვინ არის ეს არანორმარული?
- დეტექტივია, უფროსო.
- უცნაურია...
- რა არის უცნაური?
- თითქოს ისე საუბრობს, როგორც მე.
- ეს, იმიტომ, რომ ორივე თქვენგანში იგრძნობა პროფესიონალიზმი.
* * *
- ქრისტი სად არის?!
- აქ ვარ, რა გაყვირებს?
- როდის მოხვედი?
- არ ვიცი, ალბათ 2 საათის წინ.
- ლუკას ტელეფონიდან ჩანაწერი შენ წაშალე?
- რაზე მეკითხები, მე არანაირი ჩანაწერი არ წამიშლია.
- ნუ იტყუები!
- ხელი გამიშვი მტკივა.
- ძმაო, გოგოს ხელი გაუშვი.
- რატი, შენ არ ჩაერიო.
- ქრისტი, მოსვლის წუთიდან მე მეხმარებოდა ბაღში.
- გაბრიელი მართალია, რაც მე გავაკეთე იმას გამართლება არ აქვს, მაგრამ გეფიცები ჩანაწერი მე არ წამიშლია.
- დამცინით? ტელეფონიდან ჩანაწერი გაქრა. ეს შენ თუ არ გაგიკეთებია, აბა ვინ გააკეთა?
- ლუკა, გამომყევი!
- ძმაო, გეფიცები არც მე გამიკეთებია.
* * *
- ყველას მოგესალმებით! თქვენთვის კარგი ამბავი მაქვს.
- გისმენთ გუგა, რა ხდება?
- დღეს საღამოს ნატას ვნიშნავ, ხო გამომყვებით? თქვენი გვერდში დგომა ძალიან მჭირდება.
- მე ამ საღამოს მივფრინავ.
- რატი, სად მიფრინავ მე რატო არაფერი მითხარი?
- ქრისტი, ყოჩაღ ძვირფასო შენი თმის დაბრუნებასთან ერთად, ცოტა წკუაც მოგმატებია, მაგრამ შენთვის რატომ უნდა მეთქვა?
- არ ვიცი, იქნებ იმიტომ, რომ მეგობრები ვართ?
- ძვირფასო, აქ, ყველა ჩემი მეგობარია, მაგრამ არავის ვუყვები ჩემ გეგმების შესახებ.
- ალბათ ძალიან მნიშვნელოვანი, რომ არ იყოს მეგობარს ყველაზე ბედნიერ დღეს არ მიატოვებდი.
- თუ გაინტერესებს მყავს თუ არა ქალი, არა არავინ მყავს.
- ეგ რა შუაში იყო? მე, უბრალოდ ავღნიშნე, რომ ეხლა, მეგობრის გვერდით უნდა იყო.
- ამდნი, რომ არ გელაპარაკა, უკვე გეტყოდი, რომ წასვლა გადავიფიქრე.
- რა მაგარია...
- რაა?
- ისეთი არაფერი.
* * *
გუგას მშობლები ეხლა სხვა ქალაქში არიან და ჩამოსვლას ვერ ახერხებენ, ამიტომ ყველაფრის ორგანიზებაში ჩვენ ვეხმარებით. დრო ძალიან ცოტა გვაქვს, თუმცა ყელაფერი მოსაგვარებელია. მაკა, ცდილობს გუგას პერანგი შურჩიოს. რატიმ თქვა:_ თაიგულს მე ავარჩევ, ამაში ყველაზე დიდი გამოცდილება მაქვს. ქრისტიმ, დაიბრუნა შავი თმა, ვაღიარებ ეს ყველაზე მეტად უხდება, თუმცა ამას ხმამაღლა, როგორ ვიტყვი სოფია, ჩასაფრებულია. საბოლოოდ კი თაიგულზე, რატის ქრისტი გაყვა. მელანომ, ტორტს მე გამოვაცხობო და პროდუქტებზე წავიდა. ლუკამ, მთხოვა რომ ცოტახნით საქმე გვერდზე გადაედო და მელანოს დახმარებოდა. ეს რა ხდება ჩემს სახლში, ყველა დაწყვილდა თუ მე მეჩვენება? ყველა მიმოიფანტა მხოლოდ მე მაკა, გუგა და სოფია დავრჩით სახლში. გუგამ მოულოდნელად იყვირა, თურმე ძალიან მნიშვნელოვანი რამ დაგვავიწყდა. ნიშნობის ბეჭედი არ გვაქვს, სამაგიეროდ ტორტი და თაიგული გვაქვს. გუგა, განწირული ხმით გვეუბნება.
- ძალიან გთხოვთ დამეხმარეთ. გაბრიელ, მეგობარო შენ უნდა წახვიდე ბეჭედზე.
- მეე? რა სისულელეა, მე ბეჭედს ვერ ავარჩევ, მაგაში ვერ ვერკვევი.
- აი, სოფია წაიყვანე დაგეხმარება.
- კარგი აზრია.
- კარგი აზრია არა? სოფია, მე არ ვიცი ეს როგორ უნდა გავაკეთო.
- ღმერთო, ძვირფასო რატო ნერვიულობ ასე ძალიან? ერთად წავალთ და დაგეხმარები.
- თქვენი იმედი მაქვს.
* * *
გუგა, ნატაზე უკვე წლებია შეყვარებულია. ისინი, ერთად მუშაობდენ, თუმცა გამარჯობის თქმას ძლივს უბედავდა. ყველაფერი კი იმ საბედისწერო თამაშმა შეცვალა, რომელიც მთაში ვითამაშეთ. ეხლა ისეთი აღელვებულია, ადგილს ვერ პოულობს, დადის წინ და უკან და არ იცის რა ქმას, ხელი როგორ სთხოვოს. ყველა საქმეებზე გაუშვა. თვითონ კი ზის და წერს ტექსტს, არ გამოსდის ხევს ფურცელს და ისევ თავიდან იწყებს წერას. ჩამოთვალა, მგონი ყველა მწერალი ბოლოს გალაქტიონის ლექსის გახსენებაც კი სცადა. მე ვუთხარი, რომ ასეც ნუ დაიღლებოდა. ქალებს, ყველაფერი ბუნებრივი მოსწონთ. ის უთხარი, რაც გულში გაქვს. ასე გრძელდება უკვე ნახევარი საათია. მე, იქ, გაჩერება უკვე აღარ შემეძლო მოვკიდე სოფიას, ხელი და ბეჭედზე წავედით. ვნერვიულობ, არ ვიცი, როგორი უნდა ვიყიდო, არასდროს სამკაული არავისთვის ამირჩებია. სოფია, კვლავ მამშვიდებს და მეუბნება, რომ ერთად ძალიან ლამაზ ბეჭედს ავარჩევთ. აი, უკვე სავაჭრო ცენტრში ვართ. ეს ადგილი ჩვენი ქალაქის ცენტრშია და სიდიდით ყველაგან გამოირჩევა. მანქანიდან გადმოსული სოფია, ავტოსადგომზე მაჩერებს და მეკითხება.
- საინტერესოა, შენ როგორ ახსნიდი, შენთვის რა არის სიყვარული?
- ეხლა, აქ, გინდა ავხსნა?
- ხო, რატომაც არა არავნ გვიყურებს.
- დარწმუნებული ხარ? გარშემო კამერებია.
- გასაგებია, არაფრის თქმას არ აპირებ.
- მომენტი როდესაც მინდა, რომ ზეცაში ავფრინდე.... მომენტი როდესაც მინდა, რომ სუნთქვაშეკრულმა საუკუნოდ გავჩერო წამი.... დავიმახსოვრო ამ ლამაზი წამის მეათედი.... მომენტი როდესაც მინდა სამუდამოდ გავყინო ჩემს გონებაში ყველაფერი ლამაზი... მომენტი როდესაც ვგრძნობ, რომ დედამიწის ცენტრი აღმოვაჩინე...... მოვიგე ყველა სილამაზის კონკურსი... დავიდგი სამყაროს გვირგვინი... მომენტი როდესაც ჩემს თვალწინ ცისარტყელას ფერები ემატება... მომენტი როდესაც დღისით ჩემს თვალწინ, მხოლოდ ჩემთვის ვარსკვლავები ჩნდება.. მომენტი როდესაც ვცდილობ ჩემს ამოსუნთქვას გულიც ამოვაყოლო... დგება მაშინ როდესაც შენს გაცისკროვნებულ თვალებს ვხედავ... დგება მაშინ როდესაც შენი ტუჩები ამბობებ სიტყვას მიყვარხარ... დგება მაშინ როდესაც ძალიან გაგაბრაზებ მერე მოვალ და მაგრად ჩაგეხუტები.. დგება მაშინ როდესაც საჰაერო ბუშტებად შეკრულ ჩემს ოცნებებს გაწვდი, რომ დამიჭირო... დგება ისეთი ჩხუბის მერე როდესაც სულერთია ვინ არის დამნაშავე... დგება მაშინ როდესაც კლდის ქიმიდან მთელი სამყაროს გასაგონად ვყვირი შენს სახელს.... ანა, მე , შენზე ძალიან ვარ შეყვარებული...
- არ ვიცი, მართლა არ ვიცი რავთქვა. არ მეგონა, რომ...
- რა არ გეგონა?
- არ მეგონა, რომ შენ ასეთი სიყვარული შეგეძლო?
- მე დიდი ხანია სიყვარული შენს გარეშე ვისწავლე.
- ამას, რატომ ამბობ?
- შენ შეგეძლო, მოსულიყავი ყველაფერი გეთქვა, მაგრამ ეხლა ხედავ რა ხდება? ბეჭედს სხვისთვის ვარჩევთ.
- არ მესმის, რატომ გაბრაძდი.
- წამოდი, უნდა მოვასწროთ ბეწდის შეძენა.
* * *
უკან მომყვება და ჩუმად თავის თავს ეკითხება:_ნეტა რა ეწყინა, ასე რატომ იქცევა? მე, არ ვცდილობ რამე შივიმჩნიო და გზას ექსკავატორით ვაგრძელებ. ისიც კი არ ვიცი აქ სამკაულები სად იყიდება. ,,საქორწინო ბეჭედი_ არათითზე ბეწდის ტარების ტრადიცია ძველმა ეგვიპტელებმა გვიანდერძეს, რომლებიც თვლიდნენ, რომ სწორედ მეოთხე თითი პირდაპირ არის დაკავშირებული ადამიანის გულთან. საერთოდ, ძალზე საინტერესოა ამ სამკაულის ისტორია. ძველ ინგლისში გამოიგონეს “გუშაგიანი'' ბეჭედი. ოქროს თუ ვერცხლის რგოლზე დიდი ზომის ძვირფასი თვლის საიმედოდ დამაგრება რთული საქმეა და აი, ვიღაც ოქრომჭედელმა ასეთი რამ მოიგონა: თუ თვალი ბუდიდან ამოვარდებოდა, პაწია ქინძისთავი თითზე ჩხვლეტდა ბეჭდის პატრონს და ამით ამცნობდა თვლის ამოვარდნას.“ წარმოიდგინეთ და ეს ყველაფერი ძალიან სასაცილოდ მეჩვენება. ყველა ქვეყანას თავისი ტრადიციები აქვთ, მაგალითად ნიგერიაში_ სასიძომ რჩეულთან მისვლამდე მისი ნათესავების ალყა უნდა გაარღვიოს. ნათესავები ჯოხებით არიან შეიარაღებულნი და სასიძოს ურტყამენ — ამით მის ამტანობას და სირთულეებთან გამკლავების უნარს ამოწმებენ. ასევე მათ სილამაზის განსხვავებული იდეალები აქვთ. თუკი პატარძალი ქორწილამდე (და ოჯახური ცხოვრების პირველ ხანებში) არ მოიმატებს წონაში და არ დაიყენებს ე.წ. მრგვალ ფორმებს, სიძეს აქვს მისი მშობლებთან მიბრუნების უფლება.
ინგლისში_ პატარძალმა ცალი ხელით უნდა ასწიოს სკივრის თავსახური — ასე ამოწმებენ მის ამტანობას.
კენიელმა_ ახალგათხოვილმა ქალმა მთელი წლის განმავლობაში ხელები შავ-წითელი ორნამენტებით უნდა მოიხატოს. მთელი ტომის მამაკაცებმა უნდა იცოდნენ, რომ ქალი პატარძალია და პატივი უნდა სცენ. გარდა ამისა, არსებობს ტრადიცია, რომლის თანახმადაც, ქალის მძიმე ტვირთის გასაზიარებლად, ახალდაქორწინებულმა მამაკაცმა მთელი თვე ცოლის კაბაში უნდა გაატაროს, რომ კარგად გაითავისოს რა რთულია იყო ქალი. ეს ყველაფერი შეიძლება სასცილოც იყოს, თუმცა ჩვენ ადამიანები, ოდიდგანვე ძალიან დიდ მნიშვნელობას ვანიჭებდით ტრადიციებს. ხოლო აქ ჩვენს ქალაქში, უწინ საქორწილო რიტუალის ერთ-ერთ მნიშვნელოვან დეტალს წარმოადგენდა მექორწინეებისათვის თავზე ხორბლის მარცვლების გადაყრა და პატარძლისათვის კალთაში პატარა ბიჭის ჩასმა. ამ ქმედებათა კვალი დღევანდელ სინამდვილეშიცაა ნაწილობრივ შემორჩენილი. საქორწილო ცერემონიალის ერთ საინტერესო მომენტს წარმოადგენდა ასევე მშობლიურ კერასთან პატარძლის გამოსამშვიდობებელი რიტუალური ტირილი.
ქორწილის ერთი თვის შემდეგ პატარძალი წყალზე გაჰყავდათ, რითაც იწყებოდა მისი გარესამუშაოებზე დასაქმება. ქალი ამით პატარძლობას ასრულებდა და ოჯახის დიასახლისობას იწყებდა. დღეს კი ეს წესი არათუ შეცვლილი ფორმით, არამედ საერთოდ აღარ გვხვდება. ეხლა, თუ გეყო გამბედაობა ქალს, უნდა დაუგეგმო ძალიან ლამაზი ხელის თხოვნა, ან მის ოჯახთან ერთად დაგეგმო ნიშნობა. იკრიბება ქალის მხრიდან რამოდენიმე ნათესავი და მეგობარი, ხოლო ბიჭის მხარეს, მიაქვს ტკბილეული და ყვავილები მომავალი მეუღლისთვის. ხანმოკლე ბაასის შემდეგ ბიჭი, დგება და ბეჭედს მის მომავალ მეუღლეს უკეთებს. ეს ყველაფერი გასაგებია, მაგრამ მე ეხლა სოფია, დავკარგე, ამხელა სავაჭრო ცენტრში, სად ვნახო სად წავიდა, თან ვიცი ტელეფონი არ წამოუღია. ჩაფიქრებული დავდივარ და ბეჭდებს ვათვარიელებ. ჩაფიქრებულს ერთერთი გამყიდველი გოგონა მეკითხება:_ შემიძლია დაგეხმაროთ? არ ვიცი საიდან, მაგრამ მოულოდნელად სოფია, მოდის და პასუხობს:_ დახმარება არ გვჭირდება, თავს ჩვენც უკეთესად გავართმევთ. სოფია, ცდილობს მაღაზიიდან გარეთ გამომიყვანოს.
* * *
- ხო გითხარი, რომ მე დაგეხმარებოდი.
- სოფია, ეგ მეც ვიფიქრე, მაგრამ ის ისეთი ლამაზი იყო...
- ხო არა...
- კარგი საკმარისია, ნუ მირტყავ სირცხვილია ხალხი გვიყურებს.
- გამარჯობათ, შეგიძლიათ ეს ბეჭედი მაჩვენოთ?
- გაბრიელ, არ მჯერა ეს შენ ხარ?
- ვაა, გვანცა, შენ აქ რას აკეთებ?
- აქ ვმუშაობ. რამდენი დრო გავიდა, როგორ ხარ?
- კი, ნამდვილად ძალიან დიდი დრო გავიდა.
- მოიცადე, აქ, ვერავინ მამჩნევს?
- ძვირფასო, მაპატიე გაიცანი გვანცა, ჩემი კურსელი იყო.
- გამარჯობათ, მე სოფია ვარ გაბრიელის საცოლე.
- რაა?
- გაჩუმდი... თუ, აქ, მუშაობ იქნებ ეხლა დაგვეხმაროთ ბეჭდის შერჩევაში.
- კი რათქმაუნდა... ნინო დეიდა როგორ არის? გადაეცით, რომ მისი გამომცხვარი ბლინები ძალიან მომენატრა.
- გადავცემ აუცილებლად.
- ძვირფასო, აქ, არაფერი მომწონს წამოდი სხვაგან მოვძებნოთ.
- რატომ? შეხედე რამხელა არჩევანია.
- წამოდი მეთქი.
- გვანცა, ძალიან გამიხარდა შენი ნახვა.
- რა იყო ეხლა ეს?
- რა უნდა ყოფილიყო, გვანცა ჩემი კურსელი იყო. ძალიან საყვარელი გოგოა.
- ნინოს ბლინები თუ ჭამა, ნამდვილად საყვარელი ყოფილა.
- ძვირფასო, ეჭვიანობას თუ გააგრძელებ ძალიან გააფრენ.
- რა სისულელეა, მე, არ ვეჭვიანობ, უბრალოდ ის გოგო, ძალიან ჩამოგეკიდა კისერზე და ეს არ მესიამოვნა.
- მოდი აქაც შევიდეთ. დროზე თორე აღარ შემიძლია გუგამ, უკვე მე_10 დამირეკა.
- აი, ეს მომწონს.
- შეგიძლიათ გვაჩვენოთ.
- ძალიან ლამაზია, მაგრამ ზომა ზუსტად, რომ არ ვიცით.
- გოგო, აქ არ გყავთ გაუკეთეთ.
- მართლალი ხართ. ეს, როგორ უნდა ვქნა?
- აი, ამ თითზე უნდა გამიკეთო.
- ამაზე?
- მოიცადე, ასეთი მარტივიც არ არის, რამე უნდა მითხრა.
- რა უნდა გითხრა?
- არ ვიცი, რამე რომანტიული.
- ქალბატონო, ძნელია შეარჩიო ბეჭედი, საყვარელი ქალბატონისთვის. ძნელია შეარჩიო ზუსტად ისეთი, როგორიც ის არის. მე ძალიან გამიმართლა, რომ ეს მშვენიერი ქალი, ჩემს სხოვრებაშია და ყველაფრის მიუხედავად ცდილობს ჩემს გამხნევებას. მე ძალიან იღბლიანი კაცი ვარ, რომ მქვია მისი სიყვარული. საყვარელო, აიღე ეს ბეჭედი ჩვენი სიყვარულის ნიშნად და დამპირდი, რომ არასდროს არ მოიხსნი... საკმარისია? ესე, ლამაზია?
- იდიოტი ხარ!
- ბავშვებო, ვერ გავიგე ყიდულობთ თუ არა.
- ვყიდულობთ დეიდა, ამას ყურადღებას ნუ მიაქცევთ. მოგვეცით ეგ.
* * *
სახლში მისულებს საოცარი სურათი დამხვდა, როგორც ყოველთვის სრული არეულობა და ქაოსია. ლუკა, ნახევრად ფქვილიანია, მელანოს, ბიწკვიტი დაეწვა. ვერც რატიმ მოაგვარა თაიგულის ამბავი. ქრისტიმ, თქვა, რომ ყველაფერი კარგა იყო აქ, რომ დაბრუნდნენ თაიგული მანქანაში აღარ დახვდათ. რატი, ძალიან სწრაფად ატარებდა მანქანას. გაგეციებათ და სავარაუდოდ თაიგული, გზაში გადაუვარდათ. ეს მხოლოდ რატის, თუ დაემართებოდა. ნიშნობამდე დარჩენილია ერთი საათი. სასოწარკვეთილი გუგა, ჩემსკენ გამოიწია და მეკითხება:_ ძმაო, იმედია შენ მაინც მოაგვარე ბეწდის ამბავი? შორიახლოს მდგომი სოფია, ყვირის და ამბობს: _ ბეჭედი აქ არის! მე მიკეთია. ყველანაირად ვეცადე სიტუაცია განმემუხტა და ყველაფერი ჩემს თავზე ავიღე. ძალიან მალე მოვახერხე ტორტის ყიდვა და ამაში ჩემი უფროსი მეგობარი დამეხმარა, რომელიც ბარში მუშაობს. ეხლა მთავარი ყვავილებია, ამაზე ფიქრში დიდი დრო არც დამიკარგავს და ეგრევე მეყვავილე გამახსენდა. არ ვიცი, მე მივედი თუ ის მოვიდა, მაგრამ მეყვავილემ სვეტაფორთან, მდგომმა ქალმა, ულამაზესი თეთრი ვარდების თაიგული გადმომცა და მითხრა:_ იმედი მაქვს, ამას მალე საყვარელი ქალისთვისაც გააკეთებ. გაიხადეო მითხრა და ხელში მწვანე პერანგი გამომიწოდა. თავიდან ვიუარე, მაგრამ ჩემს თავს, რომ დავხედე მივხვდი, რომ ასე ნიშნობაში ვერ წავიდოდი. გამოვართვი, მადლობა გადავუხადე და ვუთხარი, რომ ჩვენ აუცილებლად ვისაუბრებდით. დამლოცა და ასე წამოვედი მისგან. დრო თითქმის აღარ დარჩა. ყველაფერი მე მაქვს: ტორტიც, თაიგულიც და ბეჭედიც. ბიჭებს, დავურეკე და ყველა, ნატას კორპუსთან მოვიდა. რატი, დამცინის და მეუბნება:_ ძმაო, ეს რა არის, რა ჩაგიცვამს? ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ ცოლი, გუგას კი არა შენ მოგყავს. ყვავილები გუგას, ხელში მივაეჩე და ვხედავ, რომ კანკალებს, ხელები სულ გაყინული აქვს. მე გუგას დამშვიდებას ვცდილობ. აი, რატი კი ამბობს:_ კარგი რა ძმაო, ეს ერთი და სხვა მრავალი. ლიფთში ასვლამდე რატის, ერთი მაგრადაც მხარზე ხელი დავარტყი და ლიფტის კარიც გაიღო. ყველაზე მეტად ეს პროცესი იწელება. ყველამ უკვე იცის, რომ სასიძო მოვიდა, აქ არის. გუგა კიდე ზარს არ რეკავს..
- ე, ბიჭო დარეკე ოსტრი გაცივდა.
- რატი, გაჩუმდი თუ შეიძლება. მიდი ძმაო, ზარი დარეკე ყველა შენ გელოდება.
- ბიჭებო, არ შემიძლია... მე მეტი არ შემიძლია აქედან მივდივარ.
- მოიცადე სად მიდიხარ?
- მოიცა, ამას მე გავაკეთებ.
- რატი ეს რატომ გააკეთე?
- აბა ესე ხვალ დილამდე გაგრძელდებოდა.
- სასიძოც მოსულა! შემოდით ბიჭებო, კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება.
- ე, ბიჭო მადლობა მაინც გადაუხადე.
- საკმარისია რატი, ნუ მაბნევ.
- რატი, შეეშვი გუგას.
- შვილო გუგა გაიცანი ეს ჩემი ძმა და მეგობარია, ეს კიდევ ნატას ნათლია. ის ორო გოგონა, ნატას, საუკეთესო მეგობრები არიან.
- გოგონებს მე მივხედავ.
- რატი, მოდი აქ ჩვენს გვერდით დაჯექი.
- კარგი რა გაბრიე, ძმაო აქ, რისთვის წამომიყვანეთ?
- იმიტომ, რომ გუგას გვერდით ვიყოთ.
- აბა, შვილებო მოგვიყევით, როგორ გაიცანით ერთმანეთი?
- სიმართლე გითხრათ ნატას, დიდი ხანია ვიცნობ, თუმცა ძალიან შორს ვიყავით ერთმანეთისგან.
- ხო, ნამდვილად შემდეგ ლუდის ბოთმა ყველაფერი შეცვალა.
- რა თქვი შვილო?
- რატი...
- არაფერი ბატონო, უბრალოდ მინდოდა მეთქვა, რომ ჩემს მეგობარს ძალიან უყვარს ლუდი, ცივი ლუდი.
- მაცივარში გვაქვს. გუგა, შვილო დალევ ლუდს?
- არა, გმადლობთ, რადგან უკვე ყველამ ვიცით აქ მოსვლის მიზეზი თქვენი ქალიშვილია...
- ქალიშვილი არა ძმაო ქალი.
- რატი, გაჩუმდი თორე აქედან გისვრი.
- კარგი ძმაო, ჩუმად ვარ.
- ნატა, როგორც კი ჩვენს კოლექტივს შემოუერთდა მაშინვე მივხვდი, რომ ის განსაკუთრებული იყო. მან კარგად იცის, რომ მე მასზე ძალიან ვარ შეყვარებული. მომეცით უფლება, რომ მის ლამაზ ხელს ნიშანი გავუკეთო იმისა, რომ დღეიდან მხოლოდ ჩემი იქნება და მე გპირდებით, რომ მას ძალიან ბედნიერ ქალად ვაქცევ. ნატა, თანახმა ხარ ჩემი ცოლი გახდე?
- რათქმაუნდა, კი თანახმა ვარ.
- ბეჭედი, ძმაო ბეჭედი სად არის?
- აი, აიღე მე მაქვს.
- ბედნიერები იყავით!
- გამარჯობათ გოგოებო, თქვენ ხო არ იცით პირველი ქათამი იყო თუ კვრცხი?
* * *
რატიმ მაინც არ მოისვენა და გოგოებს შუაში ჩაუჯდა. გუგამ, უკვე ამოისუნთქა, რადგან მიხვდა, რომ ყველა დაძაბულობამ გადაიარა. ეხლა უკვე მშვიდად არის, რადგან უკვე დანიშნა საყვარელ ქალზე. მე თომამ დამირეკა და სასწრაფოდ შეხვედრა მთხოვა. მისამართი ვუთხარი და ნახევარ საათში მოვიდა კიდეც.
* * *
- რა ხდება, ასეთი სასწრაფო რა იყო?
- ძმაო, მე წავშალე ჩანაწერი.
- რაა, ეს რატომ გააკეთე?
- ვახტანგი ეჭვობს, რომ შენთან ერთად ვმოქმედებ.
- მე რატომ არაფერი მითხარი?
- შესაძლებლობა არ მომეცა, ძალიან სწრაფად განვითარდა მოვლენები. გეგმა მაქვს.
- გისმენ, რა გეგმა გაქვს?


გაგრძელება იქნება!