ღამე საშინლად წვიმდა. ჩემ დეპრესიულ განწობას არაჩვეულებრივად უხდებოდა. ძალიანაც კაი, სამაგიეროდ აივანზე არ გავიდოდი. ნეტა რომ არ წვიმდეს იქ იდგებოდა? ნერვები მეშლებოდა ჩემ თავზე. აუტანელი იყო ის ფაქტი რომ მომწონდა. ყველაზე საშინელება კი ის იყო რომ ის ამას ხვდებოდა. არადა მეც მეგონა რომ მოვწონდი. ვიჯექი და ათასი აზრი მიტრიალებდა თავში. საათს რომ დავხედე, სამი სრულდებოდა.
მთელი ღამე არ მძინებია. სადღაც,დილის თერთმეტისკენ,გავიგონე როგორ შემოვიდნენ სახლში ლუკა და თავისი ძმაკაცები. გასვლა არ მინდოდა, მეგონა სანდროც იქ იქნებოდა.ბოლოს მაინც გავედი. საბედნიეროდ სანდრო არ დამხვდა. ლუკა და ნიკა რაღაცას ღადაობდნენ, ანიც და მარიც აქ იყვნენ.
- ნან, ბათუმში დავაწვეთ? - ნიკამ დამინახათიარა ლუკას თავი დაანება.
- ბათუმში რაგვინდა?- ძლივს გასაგონად ვიკითხე. თავი საშინლად მტკიოდა და თვალებს ძლივს ვახელდი. მივედი და გოგოებთან ჩავჯექი.
- ბიჭებმა წავიდეთ ერთი ხუთი დღითო - ანიმ ხელი გადამხვია.
- წავიდეთ რაა.
მთელი დილა განიხილავდნენ წასვლის ამბავს. ბოლოს გადაწყდა ხვალ წავსულიყავით რომ დრო აღარ დაგვეკარგა. თან შესაძლებლობაც გვქონდა. მეორე დილით ყველაფერი ჩავალაგე და მე და ლუკა დაბლა ჩავედით. ორო მანქანა დაგხვდა
- მეორე ვისია? - ვიკითხე და ნიკას გავხედე
- ჩემი - უკან მივიხედე. სადარბაზოდან სამდრო გამოვიდა და თავის ბარგი მანქანაში ჩაყარა. ლუკამ ჩემი ტანსაცმელი ნიკას მანქანაში ჩააწყო. გოგოები და ნიკა უკვე ჩასხდნენ.
- მეც აქ დავჯდები და შენ სანდრომ წამოგიყვანოს- ლუკამ გამომხედა და თამ მანქნის კარები გამოაღო. აზრზე ვერ მოვედი ისე ჩაჯდა მანქანაში და წავიდნენ. სანდროს გავხედე. ისიც მანქანაში იჯდა თან იღიმოდა.
- ჩაჯდები თუ წავიდე?
აზრი არ ქონდა. რომც დავრჩენილიყავი, ყველაფერი გასაღების ჩათვლით, ლუკას ქონდა წაღებული. უკმაყოფილოდ მივედი და მანქანაში ჩავჯექი. ექვსი საათი მომიწევდა ამასთან ჯდომა. ალბათ გავაფრენ. თითქმის ნახევარი გზა, ხმაამოუღებლად ვისხედით. სანდრო ხანდახან გამომხედავდა, მე კიდევ თავს ისე ვიჭერდი გეგონება მანქანაში საერთოდ მარტო ვიყავი. ბოლოს თვალი მომაშტერა და მაინც გავხედე
- გზას უყურე- გაღიზიანებულმა ვუბრძანე
- არ გინდა დავილაპარაკოთ?
- არა, გზას უყურე- ისევ გავუმეორე,ოღონდ ამჯერა არც შემიხედავს.
- მართლა ვერ მოვახერხე ნანა- ცალი ხელი ფანჯარაში გაყო და ქვედა ტუჩზე იკბინა.
- რა ვერ მოახერხე?! მგონი არაჩვეულებრივადაც მოახერხე ჩემი დამცირება, ჩაგეთვალა- ირონიულად ჩავიცინე
- აუ გაჩერდი ახლა! მართლა არ იცი რას ვგრძნობ შენს მიმართ? - გამომხედა და ოდნავ გაღიზიანებული ტონით შემომჩივლა. საშინელი უხერხულობა ჩამოვარდა. რა უნდა მეპასუხა? ვიცითქო? თუ არაფერიც არ ვიცი? მეთვითონაც არ ვიცი ვიცი თუ არა! ჯანდაბა!
ჩემგან პასუხი რომ ვერ მიიღო, თვითონვე გასცა
- მომწონხარ ნანა - ცოტახანი გაჩუმდა და ჩემ რეაქციას დაელოდა. ისევ გასუსული ვიჯექი - მართლა სერიოზულად გიყურებ. - უხერხულობისგან აღარ ვიცოდი რა მექნა. სანდრო დაჟინებულ მზერას არ მაშორებდა და აშკარად ელოდებოდა ჩემ პასუხს. გავხედე მაგრამ რა მეთვა არ ვიცოდი.
- არაფერს მეტყვი? - ბოლოს მაინც სანდრომ დაარღვია სიჩუმე.
- რა უნდა გითხრა? - უხერხულად ჩავახველე
- არ გჯერა ჩემი?
- .... მჯერა- პაუზის შემდეგ ძლივს გასაგონად ვუპასუხე. გავხედე და დავინახე როგორ ჩაეცინა და გზას მიუბრუნდა. მეტი არაფერი უთქვამს. ახლა უფრო საშინელი უხერხულობა ჩამოვარდა. როგორც იქნა დანიშნულების ადგილს მივაღწიეთ. სანდრომ ტელეფონი ამოიღო და ვიღაცას დაურეკა
- სად ხართ? ჩვენ ჩამოვედით უკვე - ბევრი არაფერი ულაპარაკიათ, მალევე გაუთიშა.
- რაო? - მოუთმენლად ვკითხე
- უკან არიან. გზაზე მანქანას რაღაც დაემართა და დახმარებას ველოდებითო. გაგაგებინებ ყველფერსო
- რა ვქნათ? - ცოტა გაუგებრობაში მყოფმა ვიკითხე
- რავი შევიდეთ სახლში და მოვლენ ისინიც - სანდრომ ღვედი მოიხსნა
- გასაღები მერე? - წარბები შევკარ
- ვიცი სადაც ინახავენ, ნამყოფივარ აქ უკვე. - მაქნიდან გადავიდა. ახლა კითხვები მომაწვა და არ დავაყოვნე
- მართლა?! იცნობდი ნიკას აქდე? - მეც გადმოვძვერი და სახლისკენ წავედით
- კი, მაგიტომ გადმოვედი მანდ საცხოვრებლად, ნიკამ მირჩია. სახლის გასაღები ყვავილის ქოთამში ქონდა ჩამალული. არ ეშინიათ რომ ვინმე შევიდეს? ჩემთვის გავიფოქრე და სანდროს სახლში შევყევი. სამდრო კიბისკენ წავიდა
- სად მიდიხარ?
- წამო ოთახები ვნახოთ - მითხრა და მეორეზე აირბინა. ცოტახანი შევყოყმანდი, მერე ნელი ნაბიჯით მეც ზემოთ ავედი. ოთხი თუ ხუთი ოთახი თავისუფალი იყო. ამხელა სახლი რათ უნდათ? მარა ნიკას ხელში, იმხელა სასტავით დადის ხოლმე აქ, უფრო მეტი რო არ არის ეგეც გასაკვირია.
- ნანა! მოდი რამაგარი ხედია - რომელიღაცა ოთახიდან დამიძახა სანდრომ და მეც იქით წავედი. ოთახის აივაზე გავედი სადაც სანდრო იდგა. ჩვენწინ უზარმაზარი ცღვა იყო გადაშლილი. სახლი ოდნავ მაღალ გორაზე იყო აშენებული და ზევიდან კიდევ უფრო სასწაულად ჩანდა ყველაფერი.
- მართლა ძალიან ლამაზია - გაოცება ვეღარ დავმალე. აზრზე ტელეფონის ზარმა მომიყვანა
- ხო ნიკა?- სანდრომ უპასუხა - კაი ბრატ რა პრობლემაა. - ქვედა ტუჩზე იკბინა დაგაუთიშა
- რაო? - ისევ ინტერესით ვიკითხე
- ქობულეთში წაიყვანეს. ხვალამდე მანქანას ვერ გავაკეთებთო. აქ ვიქირავებთ ოთახს და ხვალ ჩამოვალთო.
ცოტახანი ვერ გავიაზრე რა მითხრა.მერე მივხვდი რომ მთელი ღამე მე და სამდროს მარტო მოგვიწევს ყოფნა. ვერ ვხდები გამიხარდა ეს ამბავი, თუ ცოტა შემაშინა. მაგრამ ისეთი სახე მივიღე, ვითომ ჩემთვის სულ ერთი იყო.
- აუ კიშკა არ იქნებ არაფერი ჰო? - სანდრო სახლში შებრუნდა - მაღაზიაში გავიდეთ? - უკვე დაბლა ჩასულმა იკითხა. მეც ჩავედი.
- გავიდეთ ხო - სამდრომ თავით მანიშნა გავედითო და მეც გავყევი. სანამ მაღაზიამდე მივიდოდით სამდრომ ლუდი მოინდომა და პირველ რიგში, ორნახევრიანი"რაგნარი" იყიდა. მეც რაღაცეები ვაყიდინე და უკან წამოვედით. უკვე ბნელდებოდა ისევ ივანზე რომ ვიდექით. სანდრო ლუდს სვავდა მე ნაყიდ ტკბილეულობას ვაკრატუნებდი. ისევ გამომხედა და მომაშტერდა.
- რაიყო? - უხერხულად ვიკითხე
- შენ არ მეტყვი? - თვალები მომიჭუტა
- რას?
- რას გრძნობ? - შევატყე იმასაც ეუხერხულა. ოღონდ ეს არ ეკითხა. ჩემთვის გავიფიქრე და ტუჩზე ვიკბინე. არ ვიცოდი რა მეთქვა.
- არ ვიცი - ბოლოს ამოვღერღ
- მაშინ ასე გკითხავ, მოგწონვარ თუ არა? - ჯანდაბა! ვერ ვიტან ამ უხერხულ მომენტნს! ისე დავიბენი, ლოყები ამიხურდა. გულისცემას მთელ სხეულში ვგრძნობდი. სანდრო მიყურებდა დაჟინებით და ჩემ პასუხს ელოდებოდა. გავხედე. მინდოდა თვალებში წაეკითხა ყველაფერი. არაფერს ვიძახდი. სანდრო ოდნავ შეირხა და ჩემკენ მოიწია. ჯანდაბა! გული ისე მიცემდა მეგონა ახლა ამომვარდებოდა. ღმერთო! ისე ავნერვიულდი, სუნთქვა შემეკრა. სანდროკი უფრა ახლოს და ახლოს იწევდა. ბოლოს ისე მოიწია მის სიმხურვალეს ვგრძნობდი. აშკარად ეტყობოდა სინთქვა იმასაც უჭირდა. ღრმად, ისე სუნთქვად, ტუჩეებზე ვგრძნობდი. სამდრო დაბლა იყურებოდა, ტუჩებზე მიყურებდა. მერე ამომხედა და ჩაიცინა.
- კაი რა განერვიულებს - ღიმილით მითხრა და აივნიდან გავიდა. ძლივს ამოვისუნთქნე. ეგრე ძალიან შემეტყო რომ ვნერვიულობდი? რა უბედურება მეტაკა ღმერთო! ცოტახანი აზრზე მოვედი, მერე აივნიდან გავედი და ერთ- ერთ ოთახში შევიკეტე. ისე ვნერვიულობდი ვერ ვიძინებდი.
- ეს რა იყო ვითომ?! რატო არ მაკოცა!? - ჩემთვის ვბუტბუტები და ტუჩები სულ დავიჭამე - ან საერთოდ რატო უნდა ეკოცნა?! - წარბები შევკარი. ისეთ იმოციებში ვიყავი რომ გენახეთ უეჭველად დამცინებდით. ძალიან მაინტერესებდა ახლა სამდრო რას ფიქრობდა, ან რას აკეთებდა. ჩემნაირად იყო თუ უბრალოდ ეკიდა? ისევ მეღადავება?! ვაიმე ისევ ათასი კითხვა მიტრიალებდა თავში. ბოლოს აბუყბუყებულმა კუჭმა მიიქცია ჩემი ყურადღება. საათს დავხედე, ღამის პირველი საათი იყო. კარები ჩუმად გამოვაღე და სამზარეულოში ჩავიპარე.
- მოგშივდა? - სიბნელიდან შემომძახა სანდრომ და შევხტი.
- ცოტა. - მოკლედ და უხერხულად ვუპასუხე. მაცივარი გამოვაღე. დღისით ნაყიდი პროდუქტები გამოვალაგე და ცოტა შევჭამე. ვგრძნობდი რომ მიყურებდა. სანამ ვჭამდი იმაზე ვფიქრობდი, ისევ ზე ით ავსულიყავი თუ აქ დავრჩენილიყავი.
- მოდი რამეს ვუყუროთ - ბოლოს სანდრომ გადაწყვიტა ჩემს მაგივრად. ჭამას მოვრჩი, მივალაგე და სავარძელში ჩამოვჯექი. არც უკითხავს რას ვუყუროთო, თვითონ აირჩია და ჩაეთო. ალბათ უბრალოდ ჩემთან ერთად უნდოდა ყოფნა.
- კაი ნუ ხარ ეგეთი დაძაბული. - გამომხედა და ღიმილით მითხრა
- სულაც არ ვარ დაძაბული - უხერხულად ჩავახველე. ისევ ჩაიცინა. მერე მომიახლოვდა და თავი მხარზე დამადო. გავშეშდი. ულვაშებში მეღიმებოდა და ყველანაირად ვცდილობდი არ შემემჩნია. ხუთი წუთი გაუნძრევლად ვიჯექი, მერე სანდრო შეირხა და თავი მუხლებზე დამადო.
- ცოტას წავიძინებ რა - გავხედე. როგორი სიმპატიური ყოფილა. ახლა თითქო სხვა თვალით შევხედე. სწორი ცხვირი და გრძელი წამწამები. ძალიან მომიმდა მივფერებოდი და ხელი,თითქოს ჩემი ნების გარეშე, შევაცურე მის თმაში. დავინახე როგორ ჩაეცინა დამეც გამეღიმა. როგორ ჩამეძინა და დილით როგორ ავღმოჩნდი ჩემს საწოლში არ ვიცი. ოთახიდან გავედი. დანარჩენებიც უკვე მოსულები იყვნენ. მარი საჭმელს ალაგებდა მაცივარში, ანი ტელევიზორში რაღაცას უყურებდა , ბაჭები საერთოდ არ იყვნენ სახლში.
- ბიჭები სად არიან - ჩავედითუარა ვიკითხე
- გარეთ არიან გასულები - მითხრა ანიმ და ფეხზე წამოდგა, თამ ეშმაკურად მიღიმოდა - მარის გახედა დაანიშნა მაგას თავი დაანებეო და მარიც ჩემკენ წამოვიდა. ორივე პირდაპირ ცხვირთან გამიჩერდა
- რა იყო? - გაოგნებულმა ვიკითხე
- ჰააააა, მომიყევი აბა რას შვრებოდით ღამე - სიცილით შემომძახა ანიმ.
- გამანებე გოგო თავი - უხერხულად ვუპასხე და შუაში გავძვერი.
- ოოოო,კაი ეხლა ! - შემომჩივლა ანიმ და ორივე ჩემკენ წამოვიდნენ
- არაფერი ვაბშე - ცოტა უხეშად ვუპასიხე - არ მიმდა ამაზე საუბარი. - გოგოება ერთმანეთს გადახედეს მერე ისევ მე გამომხედეს დაბოლოს ორივე თავის ადგილს დაუბრუნდა. ამაზე ლაპარაკი არ მინდოდა, მით უმეტეს თვითონ არ ვიყავი არაფერში გარკვეული. ხუთი დღე ისეგავიდა, სანდროსთანახლოსაცარ დავმდგარვარ. ვერ ვიტყვი რომ ცუდადგავერთე. მშვენიერი დრო ვატარეთ და უფრო მშვენიერი ზაგარით ჩამოვედი თბილისში, უბრალოდ სამდროს ყურადღება მაკლდა. უკან რომ ვბრუნდებოდით, ლუკამ ამოიჩა გინდათუ არაო სანდროსთან მე უნდა დავჯდეო და მე ნიკასთან დაჯდომა მიბრძანა.

-------

სამდრო მშვიდად იჯდა და გზას ყურადღებას არ აშორებდა. სიგარეტს მოვუკიდე და ფანჯარა ჩავწიე.
- რას აკეთებდით? - პირდაპირ ვკითხე, ბოლო მაპასი დავარტყი და "ბიჩოკი" ფანჯრიდან გადავაგდე.
- ისეთს არაფერს შენ რომ არ მოგეწონს - ოდნავ აიზვური პასუხი მომეჩვენა
- შენ რა იცი მე რა მომეწონება და რა არა? - იგივე ტონით ვუპასუხე. ჩაიცინა და არაფერი მიპასუხა.
- არაწესიერი თვალით თუ შეხედავ... დაგენძ*ევა მაგარი ჰო იცი? - ცინიკურად ვუთხარი.
- შენ დაზეა საუბარი ჰოარ დაგავიწყდა? არაწესიერი თვალით სხვას არ ვაპატიებ რო შეხედოს და მე შევხედავ- მისი იაზვური ტონი ცოტა მაღიზიანებდა, მაგრამ ამის გამონება მინოდა ზუსტად. აღარაფერი ვუპასუხე. ამაზე აღარაფერი გვილაპარაკია, ისე ჩავედით თბილისამდე.

-----
ესეც ახალი თავი. კიდევ გიხდით ბოდიშს დაგვიანებისთბის.