შუა ეზოში, ბალახზე პატარა ბიჭი და გოგო თამაშისგან დაღლილები, ზურგზე იწვნენ და ცას უყურებდნენ, -სანდრო შეხედე ის ღუბელი დათუნიას ჰგავს-ამოთქვა პატარა გოგონამ და გვერდით ბალახზე მწოლიარეს სიცილით გახედა
-არაა,რა დათუნია ქათამია-
-ქათამი არაა, შეხედე თათები, თავი და დათუნიის მსგავსი ცხვირი
-არაა ქათამია უეჭველი-
-სანდროოოოო არაა ქათამი-ფეხზე წამოდგა და ზემოდან დააჩერდა გაბრაზებული
-შენც ქათამი ხარ იმას ვერ არჩევ ეს ღრუბელი ქათამი რომაა.
-ანუ ქათამი ვარ?
-ჭკვიანი გოგო ხარ, გამოიცანი
-დედას ვეტყვიი ამას-ხელები გადაიჯვარედინა, დაუბღვირა და მერე გაიქცაა
-ლიზაააა მოიცადეე-სანდროც ფეხზე წამოხტა და გაედევნა
-მოიცადეე წაიქცევი, ნელა წადიი -ამის თქმა იყო და ქალბატონმა ფეხი ქვას წამოკრა და წაიქცა, ტირილი დაიწყო,
-ხეელიიიი, ხელი მეტკინაა -ტიროდა, მერე მუხლიდან წამოსული სისხლი შენიშნა და გული წაუვიდა,
იმ დღეს გადატანილი შიში სანდროს ალბათ არასდროს დაავიწყდება, კუთხეში იდგა და ექიმს უსმენდა რომელიც მართას და კოტეს ესაუბრებოდა.
-კოტე ბიძია, მართა დეიდა იცით... ჩემს გამო გამოიცქცა ელიზაბეტი..-დამნაშავედ გრძნობდა თავს და ექიმის წასვლის შემდეგ მივიდა, თან საკუთარ მშობლებს უყურებდა.
-არაუშავს ალექს, არაფერია ძალით ხომ არ გიქნია,რა იცოდი რომ წაიქცეოდა-კოტიკომ თავზე გადაუსვა ხელი
-ხო მართალია, ნათია თქვენ არ გაუჯავრდეთ, ესენი ბავშვები არიან ჯერ
-თქვენ არ ბრაზობთ?
-არა ალექს,რათქმაუნდა არა, მაგრამ აი ლიზაზე კი რთულად იქნება საქმე-სიცილით უთხრა კოტემ. დიდხანს აღარ გაჩერებულან ნათიამ და დათომ სახლში წაიყვანეს სანდრო, ჩუმად იჯდა და სულ ის ედგა თვალწინ როგორ დაკარგა გონება,იმ დროს ეგონა რომ მოკვდა ლიზა.
-სანდრო?კიდე ლიზაზე ფიქრობ მაა
-არააა-უარყო და თავი მინას მიადო.
-ვის ატყუებ შვილი, ვიცი რომ დარდობ, მაგრამ აღარ ინერვიულო ლიზა კარგადაა, თუმცა ჭკუას ისწავლი ამის შემდეგ-ნათიამ გადმოხედაა.

ქალბატონმა ნებიერამ იმ დღეს ხელი მოიტეხა და მუხლი ჰქონდა უმნიშვნელოდ გაკაწრული, გული კი იმიტომ წაუვიდა რომ, სისხლის შიში ჰქონდა, ამის მერე დიდხანს იყო ელიზაბეტი გაბუტული,აღარ ესაუბრებოდა სანდროს, როცა სტუმრად მოდიოდა ხოლმე არც კი გახედავდა, ერთი თვის მერე ძლივს მოახერხა სანდრომ ჯიუტი ქალბატონის შერიგება..

ნელ-ნელა დრო გადიოდა, შედარებით გაიზარდნენ, სანდრო უფრო სერიოზული და მკაცრი ხდებოდა, ლიზა კი მხიარული და ჭკვიანი გოგო,რომელიც მაგნიტივით უნებურად იზიდავდა შარს.სანდრო ყოველთვის ჯუჯღუნით იცავდა ვითომ სულ არ სიამოვნებდა და სულ არ აინტერესებდა ისე ექცეოდა, მაგრამმ მის ცხოვრებაში ლიზა მაინც შეუცვლელი, ერთადერთი გოგო იყო, არიყო ნათესავი, მათი ურთიერთობა, ოჯახების მეგობრობის შედეგად დაიწყო, სამი წლის იყო ლიზა პირველად რომ ნახა ბატონი, სანდრო კი 6წლის იყო.მაშინ პატარა ჭირვეული სამი წლის გოგო იყო ელიზაბეტი.
მართალია ლიზას არაფერი ახსოვს, თუმცა სანდროს პატარა მეგობრის გამოჩენა მის ცხოვრებაში ალბათ არასდროს დაავიწყდება, რადგან მაშინ შემთხვევით ტორტით დაუსვარა ვარდისფერი კაბა და ლამის ცემა ისეთი დღე აყარა საცოდავს.

გარდა ოჯახების მეგობრობისა, რომ წამოიზარდნენ ერთ სკოლაში მოუწიათ სწავლამ.
საკმაოდ რომ წამოიზარდა სანდრო და უკვე სკოლის დასასრულისკენ წავიდა, ყველა გოგოს ყურადღებას იქცევდა, შავი თვალებით და ეშხიანი გამოხედვით.ბევრ გოგოს შურდა ლიზასი, იმიტომ რომ ის გამორჩეულად ახლოს იყო სანდროსთან ყოველთვის.

ქალბატონი 15წლის გახდა იმ წელს
საზღვარგარეთ აცილებდნენ აწ უკვე სკოლა დამთავრებულ სანდროს.
ყველა მიის გასაცილებელ საღამოზე იყო მისული. ლიზა გაბრაზებული იყო, გაიგო ალექსანდრე იმ ბიჭს ეჩხუბა ვისაც ლიზა მოსწონდა, ამის გამო გაბრაზდა, მაგრამ იმაზეც ბრაზობდა რომ ტოვებდა და სხვაგან მიდიოდა.
სანდრო მარგიანი, იმ დღეს ყველას ემშვიდობებოდა, მშობლები დათო და ნათია, ვერ ეგუებოდნენ შვილის წასვლას, მაგრამ მისი მომავლისთვის ასე იყო საჭირო, მარგიანების სახლში უახლოესი წრე იყო შეკრებილი, მხოლოდ ლიზა იჯდა გარეთ,იმ საქანელაზე ბავშობაში რომ უყვარდათ ხოლმე სანდროს და ლიზას თამაში.უცნურად გრძნობდა თავს, თავს არწმუნებდა კარგია სანდრო რომ მიდის აღარავინ მომიშლის ნერვებსო, მაგრამ არაა ასე არიყო, ლამის ტირილი დაიწყო რომ წარმოიდგინა სანდრო აღარ დახვდებოდა სკოლაში, ნერვებს აღარ მოუშლიდა, დერეფანში გავლისას აღარ დაუბღვერდა როცა არასერიოზულად მოიქცეოდა და იმ შოკოლადისფეე თვალებს აღარ დაუბრიალებდა.
-ჭირვეულო ქაბატონო, ისევ თქვენს ნაცემ რომეოზე ფიქრობთ?-სანდროს ხმამ გამოაფხიზლა, გააქანავა, მერე გვერდით საქანელაზე დაჯდა-ღირსი იყო ის გიორგი, შენზე ორი წლით დიდია და თან მასთან ურთიერთობა არაფერ სასარგებლოს არ მოგიტანს, პატარა ხარ ჯერ შენ და მხოლოდ სწავლაზე უნდა ფიქრობდე- გულწრფელად გაუღიმა და გახედა
-ველური ხარ, ყურადღებას არ ვაქცევდი მე და არც ველაპარაკებოდი ხოლმე,ცემა არიყო საჭირო
-გაწუხებდა ახლა აღარ შეგაწუხებს,-მხრები აიჩეჩა-ამის გამო უნდა იყო გაბრაზებული, დიდხანს ვეღარ გნახავ ხომიცი
-ვიცი
-მაშინ აღარ გაიბუტო,
-აბა რა გავაკეთო? ღირსი ხარ და საერთოდ თავიდან მომწყდი, მეც ეგ მინდა დიდხანს აღარ გნახო და არც ნერვები აღარ მომიშალო-თვალი აარიდა და ფეხზე წამოდგა
-რა ხასიათზე ხარ ქალბატონო დღეს, მემგონი ერთს ამბობ მაგრამ მეორეს ფიქრობ-
-სულაც არა, რა სისულელეა
-ბავშვი,-თავი გააქნიაა და გვერდით ამოუდგა, ორი თავით დაბალს დახედა და ლოყაზე უჩქმიტა,
-მეტკინაა, კრეტინო იდიოტო-
-მომენატრები ლიზა, იცოდეე ჭკვიანად იყავი და შენებურად ნუ გაეხვევი ხოლმე გაუგებრობებში, -
ამღვრეული თვალებით ახედა ლიზამ, ამ სიტყვების გაგონებაზე,ბურთი მოაწვა ყელში და ტირილი უნდოდა,- გრთავ ნებას ისე ჩამეხუტო როგორც გიყვარს, წავალ ამერთხელ დათმობაზე,გაეცინა და ხელი მოხვიაა, -ლიზამ უკვე ნახევრად ატირებულმა მიადო გულზე თავი და მაგრად შემოხვია ხელები,
-მეც მომენატრები უჟმურო, იცოდე არასდროს არ დამივიწყო-
-შენ კიდევ ეცადე წესიერი დაქალები იპოვნო, ის ანი და 14 წლის ძაან ძერსკი ნინი არ დამახვედრო რომ ჩამოვალ-სიცილით უთხრა
-არარიან ეგენი ჩემი დაქალები, უბრალოდ თვითონ მეტენებიან, თან იმის გამო რომ შენ მოწონხარ ორივეს, ჩემთან მეგობრობ დემონო და ამგვარად სურთ დაკავშირება
-ნწ, მოლოდინი გამართლდა მართლა უტვინოები ყოფილან.
-მე ანანო მყავს...
-ანა კარგი გოგოა, მაგას ემეგობრე,მაგრამ აე გაგაგიჟოს,
-სულ არ დაგეკითხები ვის ვემეგობრო და ვის არა, თავქარიანო თავში ავარდნილო უტვინო
-15 წლის ღლაპი, როგორ ესაუბრები უფროსებს -ისევ ისე მოქაჩა ლოყაზე
-დავიღალეეე, სანდრო ბიძია, ეს ლოყები ჩემი და მტკივა
-აა შენია? მე უკანონო მიშენებები მეგონა
-ნუ დამცინი მასეთი დიდი ლოყებიც არ მაქვს
-ხო ახლა არც შენ გაგდის ლანდი და ლოყებიც შესაფერისი გაქვს
-39 კილო ვარ ადამიანო, რა დევად მომიხსენიებ
-კიდე გასუქდები, რომ გნახავ უფრო ფუმფულა იქნებიი-
-შენც გასუქდები, -დაბღვერილმა გახედა-წავედი მე დამღალა შენთან საუბარმაა
-მოიცა მოიცაა-ხელში დაქაჩა
-რაგინდა
-ჩემი კუთვნილი რაღაც უნდა მომცე, წავალ მე და რავიცი რა მოხდება, ამიტომ ავიღებ
-რას გულისხმ...-სიტყვა არ დაასრულებინა ნაზად დაეკონა ტუჩებზე და აკოცა, ჯერ ზედა ტუჩი დაუკოცნა მერე ქვადა-
-ამას ვგულისხმობ, -ლოყებაწითლებულ და სუნთქვააჩქარებულ ლიზას შუბლზე აკოცა, უკანმოუხედავად წავიდა ლიზა.
მომდევნო დღეს აეროპორტში ჩაეხუტა, ბოლოჯერ მოეხვია, ვინიცის რამდენხანს ვეღარ ნახავდა,ცრემლი გადმოაგდო
-მიყვარხარ ლიზა, ჭკვიანად იყავი, -ლოყაზე აკოცა დაა სანამ გონს მოვიდოდა სანამ სიტყვებს გაანალიზებდა, უკვე თვითმფრინავში იჯდა მარგიანი,
ამის შემდეგ შეიცვალა, სულ სანდროზე ფიქრობდა, გიჟდებოდა რომ ვერ ხედავდა, მის სიტყვებს რომ ვერ უპასუხა და ის პირველ კოცნაც რომ მოპარა პატარა გოგოს ჭკუაზე იშლებოსა
, ოთხი წელი რომ გავიდა, ს სანდროს ჩამოსვლის დრო მოვიდა, უკვე თბილისში იყო და ათ წუთში, სანდრო იქ იქნებოდა სადაც ლიზა, სანდრო რომელიც სიგიჟემდე უყვარდა.
-ესს კარგიაა? -მონიტორის წინ იდგა და შავ კაბაში გამოწყობილი ტრიალებდა და გოგოებს რჩევას ეკითხებოდა
-მე არ მომწონს, რაღაც ძალიან სოლიდურად გამოიყურები,
-ხო უფრო ბუნებრივი უნდა იყო,
-ჯანდაბაა რავქანაა მალე მოვა,
-დაწყნარდი ასე ნუ დადიხარ, ეგ თმა ჩაიწანი მშვიდად და ის ალუბლისფერი სარაფანი ჩაიცვი,
-ხო აი ვეთანხმები ამ ბავშვს, ის სარაფანი მტრედისფერი ნახატებით მშვენიერი აზრია.
-ესს? -ეკრანთან, მუხლს ოდნავ აცდენილი ალუბლისფერი სარაფანი ააფრიალა
-ხო აი ეგ, ძალიან გიხდება
-თმა დავიწნა
-ხო აბა ამხელა თმა გაშლილი არ ივარგებს, არაკომფორტული იქნება
-კაირგით ოქროებო, წავედი მოვემზადე მე,-გაიცინა გათიშა ეკრანი და გულაჩქარებული მოემზადა.
-ელიზაბეტ, შვილო სად ხარ, ნათიამ დარეკა, წუთი წუთზე აქ იქნება და გამოდით სწრაფადო
-მოვდივარ-აღელვებულმა მოუსვენრად აიღო მობულური და სანდროს სახლისკენ წავიდა, მშობლებთან და ტყუპ ძმებთან ერთად- ეზოში ისევ ისე იყვნენ საქანელები, რომ დაინახა გული აუჩქარდა, პირველი კოცნა გაახსენდა, უფრო მოუთმენლად ელოდა შეხვედრას.
და აი ეს დროც დადგა, მარგიანების რეზიდენციაში უფრო მაღალი, და დავაჟკაცებული სანდრო შემოვიდა, ბევრად უფრო შეცვლილი და გაზრდილი, მაგრამ უცვლელი შოკოლადისფერი სფეროებით, ლამის გული წაუვიდა ლიზას, გული სალტოებს აკეთებდა, გამართული ნაბიჯებით,ამაყად შემოვიდა სახლში დაა მშობლებს გადაეხვია , ის იქ იყო ოთხი წლის შემდეგ პირველად ხედავდა. ინტერნეტით იყო კონტაქტი მართალია მაგრამ ფოტოებში სულ სხვანაირი ჩანდა, ის რეალურად ბევრად შეცვლილი იყო, მისი ქცევები,ხმა და გამომეტყველება.
-დედა კარგი ნუ ტირი, შუბლზე აკოცა, მერე კოტესკენ და მართასკენ დაიძრა,
-როგორ ხართ-
-სანდრო როგორ მოგვანატრე თავი
-მეც ძალიან მომენატრეთ, მართა დეიდა საუცხოოდ გამოიყურები, გაუღიმა და მოეხვია,
ჯერი ლიზაზეც დადგა, ათრთოლებული ადგილს ძლივს პოულობდა, საკუთარი სახელი რომ გაიგონა საერთოდ კინაღამ გული გაუსკდა,
-ლიზიკოოო, როგორ შეცვლილხარ, უფრო პუტკუნას გელოდებოდი შენ კიდე დასუსტებულხარ- მოეხვია და თავზე აკოცა
-ისევ ისეთი აუტანელი დარჩენილხარ შენ-სიცილით თავადაც მოხვია ხელები...
-ჰაა ახლა გადავინაცვლეთ ვივახშმოთ
-მოიცადეთ მოიცადეთ, ჯერ ვიღაცეები უნდა გაგაცნოთ, ვიღაცეები-ლიზას მოშორდა და კარისკენ წავიდა, ესენი ჩემი მეგობრები ნიკოლი და გრეი არიან ღიმილით შემოიყვანა გოგო და მაღალი ქერა ბიჭი,
ნიკოლის წელზე ხელი შენოხვია სანდრომ, გოგომაც ტუჩთან ძალიან ახლის აკოცა და გაიცინა, ლამაზი მაღალი და სუსტი იყო, არიქნებოდა ადამიანი ვინმე ალბათ მისით რომ არ მოხიბლულიყო, ლიზას გული ჩაწყდა, სუფრასთან იჯდნენ და საუბრობდნენ, უკვე აუტანელი იყო ის გარემო,
-დეე უნდა წავიდე მე
-სად მიდიხარ ლიზა
-ანანომ დამირეკა, იქნებ ექიმთან წამყვეო
-ამის დრო იყო ახლა,
-წავალ ხო, არაუშავს
-კარგი კარგი-ლიზა ფეხზე წამოდგა
-გემრიელად მიირთვით, მე უნდა დაგტოვოთ, სასიამოვნო იყო სანდრო შენი კვლავ ხილვა
-მიდიხარ ლიზა
-კი მეგობარს დახმარება სჭირდება
-იქნებ დარჩე ცოტახანს შვილო-გამოეპასუხა ნათია
-არა, არა უნდა წავიდე, აუცილებელი საქმე რომარიყოს სიამოვნებით მაგრამ რასვიზავთ...
-მაშინ კარგად იყავი კიდევ გამოგვიარე
-ვეცდები..-ზურგი აქცია ყველას და ეცადა წყნარი ნაბიჯებით წასულიყო,
-ლიზა ერთ წამს მოიცადე-სანდროს ხმამ შეაჩერა
-რამოხდა
-ხვალ თბილისი უნდა დავათვალიერებინო ნიკოლს და გრეის, წამოხვალ ჩვენთანერთად? -ღიმილით კითხა
-სამწუხაროდ ვერაა, გოგოები სოფელში მიდიან და მეც უნდა გავყვე, უკვე დაგეგმილი მაქვს ხვალინდელი დღე
-აა ანუ ვერ წამოხვალ?
-ვერაა, -თავი დაუკრა და წავიდა,
ცრემლებმა სძლია და ტირილი დაიწყო საშინლად გრძნობდა თავს, იმედგაცრუება ბრაზი და წყენა ერთდროულად მოაწვა
-აბა რახდება ელიზაბეტ,ამ დროს რატო რეკავ სანდროსთან არ ხარ?
-თქვენი ნახვა მინდა, უნდა გელაპარაკოთ თორემ მართლა ცუდად ვარ
-რა მოგივიდაა, მოიცა სად ხარ,
-გზაში ჩემთან ვერ ავალთ მოვიმიზეზე ანანოს უნდა გავყვე ექიმთანთქო და წამოვედი
- ხოდა ჩემთან ამოდი მარტო ვარ,
-კარგი მოვდივარ
-ელესაც დავურეკავ ხო
-ხო, - მაღაზიაში შევიდა შოკოლადები იყიდა და ნახევარ საათში საწოლზე გულაღლა დამხობილი გოგოებს უყვებოდა ყველაფერს
-ანუუ შეყვარებული ყავს?
-ხო იმ გოგო ისე აკოცა, მეეჭვება ისე ვინმე მეგობარს კოცნიდეს
-მე თავიდანვე არ მომწონდა ის სანდრო, აი სკოლაში შემოსვლის დღიდან, მაგრამ შენ როგორც ყოველთვის მასზე იყავი მიჯაჭვული,
-კარგი ანანო კიდე უმატებ-ელენემ შეუბღვირა
-საშინლად ვარ, ლამისაა გული გამისკდეს, დამივიწყაა, მიღალატა და იმ ნიკოლზე გამცვალა, არადა მე მაფრთხილებდა ჭკუითო,
-ოთხი წელია არ გინახავს...იცი ამ აზრს უნდა შეგუებოდი, უკვე 23 წლისაა, ჩამოყალიბებული ადამიანია და ხომ ხვდები...
-მართალი ხარ ელეე, მართალი ხარ, ჩემი ბრალია ოცნების კოშკებს ვაგებდი, მეგონა მართლა ვუყვარდი... გაიზარდაა, გემოვნება შეეცვალა, ლამაზი გოგო ნახა ან გოგოები... ის ისეთი სიმპათიურია მარტო ვერ იქნებოდა
-ლიზა აღარ იტირო რა-თავზე აკოცა ანანომ
-საშინლად ვარ,ყველაზე ცუდად ჩემს ცხოვრებაში
-რა პირით გითხრა ხვალ წაყოლა, რა უსინდისო ყოფილა, არახსოვს ვითომ როგორ დაგემშვიდობა
-ალბათ სულ აღარახსოვს ჩემი ლიზიკო, ერთი მისი ცემა შეიძლებოდეს რაა, ნახავ რას ვუზავდი იმ კრეტინს,
-ის ნიკოლი ლამაზი გოგოაა, ლამაზი კიარა უნაკლო, ეს მოსალოდნელიც იყო,-ამოთქვა და გოგოებს მოეხვია...

ამ იმედგაცრუების შემდეგ, სანდრო ცხოვრებიდან გააქრო, იცოდა რომ დაკარგა, ის სანდრო რომელიც უყვარდა აღარ არსებობდა, მის ადგილზე მდიდარი, სიმპათიური მექალთანე სანდრო გაჩნდა.
იმ წელს წავიდა სანდრო, თვითონ კი ორიენტირებული მხოლოდ კარიერაზე გახდა,
დრომ ელიზაბეტ ანჯაფარიძე შეცვალა.სამ წელიწადში ძველი გულუბრყვილო გოგო, დახვეწილი და თავდაჯერებული გახდა, და ცნობილი ადვოკატი, რომმლის მოგებული საქმეები მთელ თბილისში მუდმივი განხილვის საგანი იყო.
ყველას აოცებდა ახალგაზრდა, განათლებული და ლამაზი ახალბედა ადვოკატის დამაჯერებელი სასამართლო სხდომები, რომელიც ხშირ შემთხვევაში მოგებით სრულდებოდა, რადგან ის ყოველთვის სიმართლის მხარეს იყო, სიმართლე კი ყოველთვის იმარჯვებს.
იმდენი დრო აღარ რჩებოდა მეგობრებისთვის,ოჯახისთვის, მოუცლელი გახდა, ცალკე გადავიდა საცხოვრებლად, ამასთანავე ერთ-ერთი არასამთავრობო ქალთა ძალადობასთან დაკავშირებული ორგანიზაციის წევრი გახდა და მოკლედ სულ მუშაობაში იყო ჩაფლული.

შემოდგომაზე ცოტა ხნით შვებულება აიღო, და გადაწყვიტა ანანოსთან ერთად დასასვენებლად წასვლა, ვინაიდან ელენე უკვე თავისუფალი აღარიყო და მის ცხოვრებაში მეტად რთული პერიოდი იდგა.
ელენე, ორი თვის დაქორწინებული იყო ბექა ონიანზე, ერთი შეხედვით რთული არაფერია, ბექა სიგიჟემდე უყვარდა წესით ბედნიერი უნდა ყოფილიყო თუმცა...
თუმცა ეს ქორწინება მაინც ძალდატანებითი იყო, ერთი ღამის შეცდომის გამო ჩასახული ბავშვის გამო დაქორწინდა ბექაზე, ბექას არ უყვარდა მეტიც ყურადღებასაც არ აქცევდა უბრალოდ ძმაკაცის და იყო, თუმცააა როცა ბექა თაბისმა ცხოვრების სიყვარულმა ანიმ გააბრაზა ბარში დალევა გადაწყვიტა გაილეშა, იმ დროს არასწორად მოხვდა იქ ელენე ცდუნებას აყვნენ და მოხდა ის რაც მოხდა.
მეორე დილით ყველაფერი აირია, შემთხვევიდან ერთ თვეში ელენემ გაიგო რომ ორსულად იყო, მოშორებას აპირებდა ბავშვისას, არც ბექასთბის აპირებდა თქმას მაგრამ მისმა ძმამ საბამ ყველაფერი გაიგო, ერთი ამბები ატყდა და საბოლოოდ ბექამ სულ ძალით მოიყვანა ცოლად ელენე ნაკაშიძე, იმ დღეს დასრულა ოჯახმა მასთან ურთიერთობა, ორი თვის ფეხმძიმე იყო უკვე ბექას ცოლი რომ გახდა, იმ დღიდან დაიწყო მისი ტანჯვა,იმ კაცთან ცხოვრობდა რომელზედაც გიჟდებოდა მაგრამ მისი გული სხვა ქალისკენ მიიწევდა და საშინლად იყო, დიდ სიყვარულთან განშორების გამო.
საღამოს გაბრუებული მივიდა სახლში ალკოჰოლისგან გაბრუებული და ქალის სუნამოს სურნელით აყროლებული, ელენე სამზარეულოში იყო და მის დასახვედრად საჭმელს უხალისოდ აკეთებდა...
-რატომ ადექი ექიმმა გასაგებად გითხრა იწექიო- ოთახში გავრცელდა ბექას მკაცრი, ოდნავ ბოხი ხმა, ლურჯი სფეროები და მუქი ყავისფერი თმა ჰქონდა, ოდნავ მოზრდილი გვერდით ჰქონდა გადაწეული, გამოყვანილ ტუჩებში სიგარეტი ჰქონდა მოქცეული და აწითლებული თვალებით უყურებდა.
-დაწყნარდი კარგად ვარ, საჭმელს მოგიმზადებ
-არ მშია, ჯობია დაისვენო
-დავისვენო? ანუ შემიძლია რომ აივნიდან გადავხტე და მოვკვდე,
-რას ბოდავვ -გაბრაზებული შემობრუნდა
-სხვაგვარად ვერ დავისვენებ-ცრემლები მოსდიოდა ისე უთხრა,
-ყოველ წუთს ეს უაზრო ცრემლები რომ არ ყარო არ შეიძლება?
-ვითომ ძალიან გინტერესებდეს
-ბავშვზე ცუდად მოქმედებს, იცოდე ჩემს შვილს შენ გამო რომ რამე დაემართოს არც შენ იცოცხლებბ -მასთან ძალიან ახლოს იდგა თავზე დასჩერებოდა დაა ისე ესაუბეებოდა, ხელები კისერზე შემოხვია, მერე მუჭი კედელს მიარტყა, ხელი ამჯერად სახეზე მოუჭირა და მოქაჩა...
-რათქმაუნდაა მე ხომ ბავშვის გამო შეგეტენე და წაგართვუ ყველაფერი,თავისუფფლება,
-საერთოდ იცი მართალი ხარ, მხოლოდ ბავშვი მადარდებს-ირონიიით გაიცინა რაც ელენეს გულს უკლავდა-იცი ვერ გიტან, იმის გამო ვერ გიტან ასეთი უმწეო და უსუსური რომ ხარ,
-იქნებ ასე მაინც მოეგო გონს და მიხვდე შეცდომა რომ დაუშვი-თვალებ ამღვეულმა ახედა-მე არ მითხოვია ცოლად მომიყბანეთქო,მე სხვაგვარად გთავაზობდი პრობლემის მოგვარებას.
-სულელი ხარ, მართლა შეცდომა დავუშვი, ოღონდ მაშინ შენთან ს**ქსი რომ მქონდა და ეგ ბავშვი შენს მუცელში ჩაისახა, ხელი გაუშვა და ოთახიდან გავიდა...-ელენე სკამზე დაეშვა და ცრემლები გადმოსცვივდა, ბექაა უყვარდა სიცოცხლეზე მეტად, ერთადერთი მამაკაცი იყო მის ცხოვრებაში თუმცა, ყოველთვის იტანჯებოდა რადგან ეს გრძნობა ცალმხრივი იყო, ბექას სხვა უყვარდა,
ახლა მისი ცოლია თუმცა მაინხ უბედური ქალია, მის საყვარელ მამაკაცს სხვა უყვარს, მხოლოდ შვილის გამოა მასთან, ბავშვი რომელიც ერთი ღამის შეცდომის გამო ჩაისახა მის მუცელში, იმ ღამით ორივე მთვრალები იყვნენ და ვნებას აყვნენ და მოხდა ის რაც მოხდა...
ბექამ იმ დღე დაინახა ანი (მისი შეყვარებული) ყოფილ შეყვარებულს როგორ ეხვეოდა და კოცნიდა, იჩხუბა ანისაც ეჩხუბა გაბრაზებული და გონებადაბინდული გადაეყარა ელენეს ...
სამზრეულოში იყო მისი დედამთილი მანანა რომ მოვიდა,
-ელენე აქ რასკეთებ შვილო?
-არაფერია მანანა დეიდა, უბრალოდ ბექას საჭმელს ვუმზადებდი
-თვალები რატომ გაქვს ასეთ დღეში? იტირე? ისწვ იმ უტვინოომ გითხრა რამე
-არაფერიაა ჰორმონების ბრალია, თქვენის ნებართვით დავისვენებ
-კარგი შვილო კარგი...
ოთახში შევიდა და დაწვა, მობილური აიღო და სურათების დათვალიერება დაიწყო, თავისი ოჯახის ფოტო ნახა, ოჯახის რომელმაც ზურგი აქცი,ენატრებოდა ყველა ძალიან ენატრებოდა, მაგრამ მათ უწესო ქალად მიიჩნიეს,ვერც გაკიცხავდა მათ,რადგა ნ თვითონ თვლიდა ამაზრზენად თავს, საკუთარი უფროსი ძმის ძმაკაცი შეიყვარა, მეტიც ლოგინში ჩაუწვა და მისგან დაფეხმძიმდა თანაც შეყვარებული ჰყავდა ბექას...
ძილ ბურანში იყო, ბექა ოთახში შევიდა ტანსაცმელი აიღო და წავიდა, იმ ღამეს არც კი დაბრუნებულა, ელე ელოდა, მერე რა რომ მის გვერდით არიწვა, ოთახში ყოფნაც სიამივნებდა მაგრამ ეს იშვიათი ფუფუნება იყო.საერთოდ მკაცრი გახდა მას შემდეგ რაც იმ სახლში მიივიდა მაგრამ ვერ გამტყუნებდა...
დილით გოგოებს დაურეკა და შეხვედრა თხოვა, ოღონდ სადმე რესტორანში, მომზადება დაიწყო თბილად ჩაიცვა,
-მანანა დეიდაა გოგოებს უნდა შევხვდე და მივდივარ
-კარგი შვილო, თავს გაუფრთხილდი ოღონდ
-კარგი- უკვე გასვლას აპირებდა, ბექა რომ შემოვიდა, ქალის სუნამოს სუნი ასდიოდა გული ჩაწყდა თუმცა უკვე მიეჩვია, ტირილი შეიკავა არც შეუხედავს ისე უთხრა
-მე გოგოებთან შესახვედრად მივდივარ.
-მე გაგიყვან მოიცა-მკლავზე წვდა
-არაა საჭირო, ლიზა მომაკითხავს და ისვ
მომიყვანს, არ იდარდო ბავშვს არაფერი ემუქრება, აქ უფრო სტრესულუ გარემო შეიქმნება ვატყობ.-უხეშად გააშვებინა ხელი და კორპუსიდან უკვე ატირებული გავიდა, ლიზაც იმ წუთის მოსული იყო და დაფეთებული მივიდა
-ელეე როგორ ხარ?რატომ ტირიი-
არაფერი უთქვამს ისე ჩაეხუტა-მერე ერთად მოგიყვებით ახლა წავიდეთ რა...

რესტორანში ისხდნენ, ელე საყვარელ ბლინებს ჭამდა,თან ესაუბრებოდა გოგოებს.
-ანუ ამბობ როომ სხვა ქალის სუნამოს სურნელით ბრუნდება?
-კი, ეგ არც მიკვირს, ჩემს გამო იმპოტენტი ხო არ გახდება, მე იქ მხოლოდ ბავშვის გამო ვარ-მუცელზე გადაისვა ხელი-მაგრამ არ შემიძლიაა გული მტკივა-ნახევრად ატირებულმა ამოთქვა
-ისევ ანისთააა შენი აზრით?იცი ათასი მიზეზი არსებობს, ბევრ ადამიანებთან უწევს კონტაქტი იქნებ რომ.ეხვევა ეგ სურნელი უბრალოდ აყვება ხოლმე
-ლიზააა კარგი რა, ყოველ დღე გამთენისას ბრუნდება ლამის სახლში, ვიცი არა ანისთან, ანი წავიდა, იცი მესაუბრა, მითხრა არ ვაპირებ თქვენ შორის ჩადგომასო, თანაც ბექას მე რომ ვყვარებოდი შენთან არ წამოვიდოდაო, ბედნიერება მიასრვა და წავიდა
-მე მგონია თვითონ არ უყვარდა ბექა
-არვიცი, მაგრამ ბექას უყვარს, და საშინლად იყო მას რომ ვერ ხედავდა და ხვდებოდა, ერთი თვის წინ მაღალი სიცხე ჰქონდა და მის სახელს იძახდა ღამით ძილში, რომ ბოდავდა...-თვალები აუცრემლიანდა
-ნუ ტირი, არ იტირო ელე...
-რავქნა თავს ვერაფრით ვაკონტროლებ,თან ამ.ბავშმაც სულ ამირია ყველაფერი, ასე არ შემიძლიააა , მართლა დავიღალე,
-მესმის შენი მაგრამ აი ნახავ ყველაფერი კარგად იქნება.ეგ მდგომარეობაც მალე გაგივლის
-ხო აბა სულ რაღაც 5 თვეში გამივლის.. ეს ბავშვი რომ გაჩნდება სულ გავშორდები, მთავარია შემდეგი ხუთი თვე გავძლო და მერე დასრულდება
-გგონია ბექა გაგიშვებს
-რატო არ უნდა გამიშვას, იმას მიიღებს რაც უნდა, მხოლოდ იმიტომ მიმიყვანა რომ შეეშინდა ხელმოცარულმა ელენემ ჩემს შვილს არაფერი დაუშაოსო, ბავშვს გავაჩენ და მერ მორჩება ყველაფერი ჩაივლის,მივცემ ნანატრ თავისუფლებას.
-ბავშვს დატოვებ? გაგიჟდი
-არა, მოვრიგდებით ჩემთან იქნება თუმცა როცა მოისურვებს ნახავს-ფორთოხლის წვენი მოსვა, მერე ჩაიცვეს და გარეთ ისეირნეს კარგახანს.
სახლში ისევ ლიზამ მიიყვანა
-კარგად ელე და იცოდეეე გამაგრდი არ ინერვიულო ბავშვს ავნებს
-კარგად, არ მომანატროთ ხოლმე თავი, ქმარი მონსტრია მაგრამ მანანა დეიდა კარგი ქალია ასე რომ ჩემთან რომ ამოხვიდეთ არაფერი პრობლემა არ იქნებაა
-გავითვალისწინებთ, ანუ დედამთილი მოგწონს
-მიკვირს ის დეგენერატი ვახოს და მანანას შვილი როგორაა, არცეთს არ გავს
-ჩემი პინგვინიიი, გარეთ არ გაჩერდე სწრაფად ადი არ გაცივდე ხო-ანანო მოეხვია
-ცოტახანს ვეღარ გნახავთ, ხვალ ბათუმში მიმაქანებს ქალბატონი, რომ ჩამოვალთ გესტუმრებით
-რა ხდება?
-უბრალიდ დასვენება ავიღე და ცოტახნით მინდა ჰაერი შევიცვალო, შენც უნდა იყო წესით ჩვენთან
-არაუშავს სხვა დროს წამოვალ, დაისვენე ადდვოკატოო, რაც შენ აქეთიქით დარბიხარ არ გადაგვეწვა-ახლა ლიზას მოეხვია, გოგოებს დაემშვიდობა და კიბეებს აუყვა.
სახლში მია და მანან დახვდა
-საღამომშვიდობის-ღიმილით მიესალმა
-ვაიმე ჩემი რძალუკაა მოვიდა,-მია მოეხვია, ელენესბექასგან განსხვავებით ყველანი ძალიან შეეჩვივნენ.
-მია აბა როგორი დრო ატარე ლაშქრობაზე
-შესანიშნავი, იცი ამ ერთ კვირაში მუცელი გაგზრდია,-ღიმილით გადაუსვა ხელი
-პატარა ბასასუნაა,წამოდი ახლა ვჭამოთ
-მე რომ არ მშია
-ელე შვილო შენი საყვარელი ტორტი ამოიტანა მიამ ხოდა დავიჯერო არ გინდა-სიცილით გახედა მანანამ
-აამმ მაგაზე უარს ვერ ვიტყვი-ბედნიერი სახით მიირთვა, წვენი დალია და მერე ოთახშიი შევიდა, ბექა რომ დააინახა საწოლზე ბალიშს ჩახუტებული ეგონა მელანდებაო, მაგრამ არა ნამდვილად იქ იყო და ეძინა, ღიმილმა გადაურბინა სახეზე თუმცა მერე დასერიოზულდა აბაზანაში შევიდა, რომ გამოვიდა ვაჟბატონს უკვე ეღვვიძა.
-თუ შეიძლება საწოლიდან ადექი, მეძინება, მდივანზე დავწვებოდი მაგრამ შენივე შვილის გამო ვიკავებ თავს,-ბექა მიიწია
-აჰა დაწექი, მოდი მეც მომბეზრდა ეგ მდივანი არაკომფორტულია,
-შენთან ერთად არმინდა დაწოლა
-ახლა გინდა რომ ჩხუბი დაიწყო,რაგინდა? ხომ ვარ მშვიდად რატომ ცდილიბ გამომიყვანო წყობილებიდან?
-უბრალოდ არ მინდა ჩემს გვერიდთ იქწვეთქო.
-იმ ღამით კარგად გინდოდა, ახლავე მოდი და დაწექი,
-არ ვაპირებ, ვიღაც კახპასთან ნაგორიალებს საწოლში გვერდით მივუწვე, ხო მართლა მისი სუნამო საშინელებაა უთხარი შეცვლოს
-შენ ძალიან ხომ არ გათამამდი-უხეშად დაქაჩა ხელზე- სხვაზე შეყვარებულს თუ ჩაუკოტრიალდი, ახლა რატომაა პრობლემა? ეჭვინობის სცენებ მიწყობ, მართლა ცოლი ხომ არ გგონია თავი ვისაც მინდა გ..მავ, შენ ჩემი კანონიერი ცოლი ხარ, მხოლოდ კანონით ხარ ცოლი მოვალეობებით არა -საშინლად ეტკინა გული, ტირილი უნდოდ, ხელი გააშვებინა და წვა ზურგი აქცია, მთელი სხეული უცახცახებდა ბრაზისგან და მოწოლილუ ემოციისგან,
-მაშინ მეც გავიჩეენ ვინმე საყვარელს თუ ცოლქმარი არ ვართ-ცივი ხმით თქვა
-უკაცრავად მაგრამ სანამ ჩემს შვილს მუცლით ატარებ ვერავის გაიჩენ, არ მსურ ჩემი შვილი ვიღაჩის ერთმა ადგილმა შეაწუხოს-ირონია არ დააკლო და გადაბრუნდა....
*****
წვიმდა,როგორც ეს შემოდგომას ახასიათებს.ზღვა ბობოქრობდა,ტალღები მაღლა-მაღლა სვლას იწყებდა, უცებ იწევდა,ძალიან მაღლა ავარდებოდა,მერე დაფანტული ისევ დაბლა ეშვებოდა და იკარგებოდა..სანახაობით მოხიბლული,სანაპიროს მიუყვებოდა, ფოტოკამერით ხელში მარიამი, უამრავ საოცარ კადრს აფიქსირებდა და დიდ სიამოვნებას იღებდა.დიდხანს გასტანდა ეს ნეტარება რომარა, უკან მომდგარი გაავებული ანანომაკალათია,
-ანჯაფარიძის ქალბატონო,თქვენ უნდა მომისწრაფოთ ეს მცირედი 24 წლიანი სიცოცხლეე? ამხელა ქალი დგახარ და ამ თავსხმაში იღებ აქ ფოტოებს, გაცივდებიიიი შვილოოოოო-საქმეს ანანოს ხმამ მოსწყვირა,
-ქალბატონო ანან...-რაღაცის თქმას აპირებდა მაგრამ აღარ დაასრულა როცა სალოს სახე დაინახა-რაა სახე გაქვს გოგო?-სიცილით გახედა
-რას დამცინი რა სახე მაქვს?ჩვეულებრივი სახე მაქვს, უბრალოდ გავბრაზდი რომ არ მოხვედი-მოუსვენრობა დაეტყო
-აქ სხვა ამბავია-
-ეგრე ეშმაკურად ნუ მიყურებ, ვითომ რა ამბავი უნდა იყოს, ახლა რას მოიგონებ ერთი
-რა ამბავი და თითქოს, თითქოს ვაჩე ნახეე,
-ხო ვნახე, მაგრამ ეგ არაფერ შუაში არაა, და ახლა წამოდი გაცივდები-თქო სველი ხარ გოგო
-წამოვალ მაგრამ ყველაფერს მომიყვები, -სიცილით გაყვა უკან,და წინ მიმალავ სალოს რამდენიმე ფოტოც კი გადაუღო....

-აბა გისმენ-აბაზანიდან უკვე გამოცვლილი გამოვიდა, თმაზე პირსახოცი ჰქონდა შემოხვეული და მდივანზე მოკალათდა
-ნუ მომაპყრობ ხოლმე მაგ ცისფერ თვალებს ეგრე ინტერესით, არაფერი არაა მოსაყოლი
- შენ კიდე მაგ თაფლისფწრებს ნუ ატრიალებ ეგრე,არადა აშკარად მოსაყოლია, ლოყები აწითლებული და თაფლისფერები სიამოვნებისგან მინაბული იყო, იმდენად რომ ჩემზე გაბრაზებამაც ვერ გამოაცოცხლეს, უეჭველი ვაჩეზე იყავი აღრენილი და მერე გადმომწვდი მე
-ხო ვნახე, და შენი ბრალი იყო რომ ვნახე, შენსგამო მოვდიოდი და დავეჯახე დერეფანში,
-გაკოცაა ხო
-ჯანდაბაა, ისე მაკოცა ლამის ჩავიდნი ხელებში, ხელები სახეზე ჩამოისვა და ლიზას კალთაში ჩადო თავი.-რა თავხედია
-თავხედი კი არა ეგ ბიჭი სერიოზულად ფიქრობს შენზე, ახლაც უყვარხარ
-არვიცი არვიციი ავირიეე მართლაა ავირიე...-თავი ლიზას კალთაში ჩადო.
-გოგოოო რა გამახსენდა ახლა იცი?
-რაა?
-შენ ხომ ეძებ სამსახურს?
-კი
-ხოდა მამაჩემმა ხომ ახალი რესტორანი გახსნა, შეფი იპოვნა და მენეჯერი დარჩა მე გავესაუბრე რომ შენ გაქვს გამოცდილება და იდეალური კანდიდატი ხარ, ხოდა მითხრა რომ მიხვდე
-რაოო?
-ხო რაც გაიგე,
-ანუუ შენ მე?
-უბრალოდ რეკომენდაცია გაგიწიე ობიექტურად შეგაფასე
-არარსებობსს აუ ოქრო ვერცხლი ხარრ,
-ხო რო ჩავალთ მიდი, მენეჯერი ქალო გახდი-გაიცინა...
მთელი კვირა სიმშვიდეში გაატარეს ქალბატონებმა, მერე დაუბრუნდნენ ისევ თბილისს,
ანანო მართლა მივიდა კოტესთან, სივიც მიუტანა და აიყვანეს, გახარებული იყო, პირველი სამუშაო დღეც მშვიდობით დაიწყო,და ერთ კვირაში მთელ რესტორანს მიეჩვია, ოფიციანტრბი გაიცნო, სამზარეულოს რამდენიმე მზარეულიც.
შუადღემდე მისი ჩარევა არაფერში გახდა საჭირო მაგრამ, ერთ-ერთ კლიენტს კერძი არ მოეწონა და ოფიციანტს დაუწყო ჩხუბი
-ქალბატონო რაიმე პრობლემაა?
-დიახ ოფიციანტმა უმარილო ლორი მომიტანა,
-კარგით არაფერია, ახლავე მოვაგვარებთ, და შეცდომას გამოვასწორებთ-
-თეაა სწრაფადდ სამზარეულოში- ოფიციანტი წაიყვანაა და წავიდა
-რა ხდებაა, კლიენტს მესამე მაგიდასთან კერძი არ მოეწონა, ახლავე გაასწორეთ შეცდომა, ვინ გააკეთა ეს კერძი- მაგიდის წინ იდგა და სამზარეულოს თვალს ავლებდა
-მე გავაკეთე ქალბატონო ანანო, ალბათ დამავიწყდაა-ვითომ არაფერიო ისე გამოვიდა არც მეტი არც ნაკლები ვაჩე და წინ დაუდგა-ყველაფერს მოელოდა მისი იქ ხილვის გარდა და რათქმაუნდა ნამდვილად გაოცდებოდა, გაოცდა მაინც მაგრამ არ შეიმჩნია
-ხოდა ხელახლა გააკეთებ და საფასური ცელფასს მოეჭრება
-თქვენ ჩემთვის ხელფასის მოჭრის უფლება არ გაქვთ-ხელში ლანგარი აიღო და ხელახლა დაასხა
-მე არა მაგრამ თქვენს შეფს აქვს და ახლავე ვეტყვი ქალბატონ მაიას, თქვენს უპასუხიმგებლობაზე-ნიშნისმოგებით ჩაიცინა და დარბაზში გავიდა..
-ვაჩეე რაოო დაგსვევსსს ადგილზეეე,-გვერდით ნიკა დაუდგა
-ჰა ჰაა სასაცლოა ძალიან
-ისე ნახე როგორი მკაცრიაა აანანო, როგორ გესაუბრებოდა
-შევამჩნიე, -ჩაიცინა-დიდი ხანია ვამჩნევ.-
-იცნობ?
-ჩემზე უკეთ არავინ იცნობს ამას....
ბართან მივიდა,და გარემოს მოავლო თვალი,
-ანანო, იცით თქვენს აქ მოსვლამდე ნამდვილად ქაოსი იყო ამ რესტორანში,
საოცრებაა ერთ კვირაში მოარჯულე ყველა
-მოვარჯულე? მეეჭვებაა, ყურადღება რომ მოვადუნო აუცილებლად ატეხენ ამბებს, მაგრამ შენნ გირჩევნია საქმეს მიხედო,ლაქლაქისთვის ხელფასზე ჩამოგეჭრება, კონსტანტინე-ჩაიცინა და ბარს მოშორდა.

დრო ნელ ნელა გადიოდა, წვიმიანი ოქტომბერი მიიწურა და ნოემბერი მოვიდა. ერთი შეხედვით საინტერესოც არაფერი ხდებოდა.
ლიზა ერთ დღეს მეგობრის დაბადების დღეზე ბარში წავიდა, დროს მშვენივრად ატარებდა, ბარის წინ ჩამოჯდა და დალევას აპირებდა გვერდით ახალგაზრდა რომ მიუჯდა
-ანჯაფარიძის ქალო უკვე იმდენად გაიზარდე რომ ალკოჰოლს მიირთმევ კიდეც?
-უკაცრავად-კითხვის ნიშნებით შეხედა მაგრამ ენა ჩაუვარდა...ეს სანდრო იყო, სრულიად გამოცვლილი უფრო ამაღლებული, დაკუნთული, თმა ოდნავ მოზრდილი, დაბალი წვერი სწორი მამაკაცური ცხვირი, გამოყვანილი ტუჩები, და ყორნისფერი თვალ წარბი, უფრო მამაკაცური და სიმპათიური გამხდარა სანდრო მარგიანი
-მარგიოანოო? ეს შენ ხარრ?-გაოცებულმა შეათვაკიერაა
-ელიზაბეტ - წამებში დაიფარა მათ შორის მანძილი და ერთმანეთ ჩახუტებულები იდგნენ ბარის წინ
-აქ როგორ გაჩნდი მარგიანოო, ასე უეცრად და მოულოდნელად, -გაღიმებულმა გახედა და სკამზე მოთავსდა,
-სასმელზე რომ დაგპატიჟოთ რა აზრის ბრძანდებით, და ვისაუბროთ თან?
-თანახმა ვარ-გაიცინა კოქტეილი შეუკვეთეს და საუბარს მიყვნენ
-როდის ჩამოხვედი?
-ერთი კვირა,
-კარგია, ამჯერად რამდენი ხნით ჩამოხვედი?
-არვიცი ვფიქრობ,გრძელვადიანი ვიზიტი მაქვს საქართველოში..-გაიცინა და ლიზას შეხედა..
-ძალიან გადაეჩვიე სამშობლოს,
-კი და მასთან დაკავშირებულ სხვა უამრავ რამესაც,
-საინტერესოა რას გულისხმობ-გაიღიმა და კოქტეილი მოსვა
-არაფერი დაივიწყე, შენ ის მითხარი შენსკენ როგორ მიდის საქმეები?
-მშვენივრად, საწუწუნო არაფერი მაქვს
-გავიგე შენი გმირი ადვოკატობის შესახებ.
-აჰჰ აჭარბებ
-შენი პროცესები ვნახე მართლა შთამბეჭდავი ხარ
-მადლობა კომპლიმენტისთვის.მარტო ჩამოხვედი?
-აბა სხვა ვინ უნდა ჩამომეყვანა?
-რავიცი წინაზე ნიკოლი და გრეი გყავდა მემგონი,
-ამჯერად მარტო ვარ, ისე იმ წელს ისე წავედი ვერ დაგემშვიდობე
-ხო დაკავებული იყავი, ნიკოლის გართობაზე ორიენტირებული-ეს ეჭვიანი ქალივით გამოუვიდა და ტუჩზე იკბინა-ლამაზი გოგოა ნიკოლი, ისევ ერთად ხართ?
-ჩვენ ერთად არც ვყოფილვართ,
-კარგი არაა გასარჩევი, შენი ურთიერთობები.მემგონი ბევრი მომივა, ჯობია წვალ ხვალ ბევრი საქმეები მაქვს.
-მოიცადე ასე უბრალოდ მტოვებ,ამდენი წელია ერთმანეთი არ გვინახავს
-რას მთავაზობ?
-გავისეირნოთ
-კარგი მაშინ-ლიზა მეგობრებს დაემშვიდობა, სანდრომ გადაიხადა და ქუჩას გაუყნენ, ციოდა, ნელი სიო ქროდა და ყავისფერ თმებს ურხევდა ლიზას, ღრმად სუნთქავდა და სანდროს ნახვით აჟიტირებული გული აჩქარებით უცემდა, თუმცა არ იმჩნევდა რაღათქმაუნდა.
-აბა ლიზააზო მოყევი რა ხდებოდა ჩემს აქ არ ყოფნაში
-მნიშვნელოვანი არაფერი, -მხრები აიჩეჩა-წახვედი ნერვებსაც არავინ მიშლიდა ის ანი და ნინიც აღარ მემეგობრებოდნენ, ის გიო ჩემს გამო რომ სცემე, ახლა სხვათაშორისს ანის ქმარია
-აუ მართლაა? ყოჩაღ მაგათ
-ისევ უჟმური ხარ ყველასთან?
-ისევ რაა შენთან როდის ვიყავი ხოლმე,
-ზოგჯელ ჩემთანაც იყავი... -შეცივნებულმა ხელები ერთმანეთზე გაუსვა
-როგორ ცივაა, წელს რაღაც ზედმწტად ცივია ნოემბერი
-ნეტავ მოთოვს
-კარგი რა აქ არასდროს თოვს, შეიძლება იანვარში გადმოაგდოს ორი ფიფქიი,
-ანუ ამ მხრივ არაფერი შეცვლილა, -გაიცინაა
-ჩემს კორპუსსს მივუახლოვდით, აქედან მარტო წავალ
-კორპუსამდე მიგიყვან, თუ არგინდა გავიგო სად ცხოვრობ?-ირონიულად გახედა
-უბრალოდ ისეთი სამეზობლო მყავს ააგდებენ ჭორებს
-არ თქვა ახლა იმათ ვუსმენო?
-არა მაგრამ მაინც არაა კარგი, ადვოკატი ვარ და სახელის გაფუჭება და სკანდალები ნაკლებად მაწყობს,
-გაზრდილხარ ლიზა
-გავიზარდე ის პუტკუნა დიდ ლოყება უტვინო გოგო აღარ ვარ სანდრო-
-ხო ეგ ლოყები რომ აღარ დამხვდა ცოტა გული დამწყდაა -პირისპირ იდგნენ და თვალებში უყურებდნენ ერთმანეთს-ერთი თავით დაბალ გოგოს უცებ შემოხვია ხელი წელზე და თავისკენ მიიზიდა ნაცნობ მონატრებულ ბაგეებს დაეწაფა, სიამივნებით გაიტრუნნა ლიზა და კოცნაში აჰყვა.მათმა ბაგეებმა ერთმანეთი ჰპოვეს,
-სანდროო-
-არ დამვიწყებია პირველი ჩემია, -ლოყაზე აკოცა და წავიდა...-
-ქურთუკის ჯიბეში ჩაიწყო ხელები და დაბნეული გააგრძელა გზა...
სახლში მივიდა, ცოტა იმუშავა, მერე ტელეფონზე შეტყობინება მოუვიდა
-,,ხვალ ხომ წამოხვალ ჩემთანერთად, თბილისი უნდა შემოვიარო"
-,,და რატომუნდა წამოვიდე?"
-,,რავიცი უბრალოდ ძალიან გამეხარდება"
-,,ვწუხვარ მაგრამ ხვალ არ მცალი პროცესი მაქვს დანიშნული 10 საათზე და ორის ნახევარზე არასამთავრობოში სხდომა მაქვს"
-,,მაშინ ზეგ წავიდეთ"
-კარგი ჯანდაბას წავიდეთ"
-,,მაშინ ძილინებისა"
-,,ღამემშვიდობის." -ესემესი გაგზავნა და ტელეფონი გადადო
რას აკეთებ ლიზა რასს, აბა დავივიწყეოოო...

ეშმაკის ბორბალზე ისხდნენ და ხედს გაჰყურებდნენ
-რა ლამაზია აქაურობა, ძალაინ მომნატრებია
-ვაიმე სანდრო ნუ იხედებიგეხვეწები-სკამზე აკრული იჯდა ლიზა და დაბლა არ იყურებოდა
-მოიცადე გეშინია
-არა უბრალდ
-არადა ისეთი საუბრის მანერა გაქვს ხოლმე ყველას შეუვალი და უშიშარი ჰგონიხარ
-ნუ დამცინი რამოხდა მეშინიაა-
-სულ არაა არაფერი საშიში არადა ნახე რა ლამაზიაა,
-კი ადამიამები ჭიანჭველებივით ჩანან, და შენონებები კიდევ სოკოებივით.
-თუ გეშინოდა რატომ დაჯექი
-აქ დამცინი და იქ რასიზავდი წამომიდგენია,
-მეგონა შეიცვალე მაგრამ ისევ ისეთი ხარ
-შენ კიდევ ისევ იდიოტი ხარ,
-მადლიბა სასიამოვნო კომპლიმენტისთვის..
მთელი დღე აქეთიქით დადიოდნენ და დასეირნობდნენ. ბევრი იცინეს და იმხიარულეს, საღამოს სახლში მიაცილა სანდრომ და სასიამოვნო ემოციებით დახუნძლული საკუთარ თავს ვეღარ სცნობდა ელიზაბეტი.

****
ლიზამ, ელენეს ხელი მოჰკიდა და ერთ საღამოს ანანოსთან წაიყვანა რესტორანში.
-ქალბატონო ლიზა კეთილი იყოს თქვენი მობრძანებაა
-ხომ გთხოვე თინა რომ ამ ქალბატონოს ნუ მეძახითქო-ღიმილით მიესალმა, მერე მაგიდასთან დასხსდნენ და საჭმელი შეუკვეთეს
-სადაა ნეტა ქალბატონი მენეჯერი
-მოდი გამოვიძახოთ, -გაიცინა ელემ
-უკაცრავად გოგონა ეს სალათი გაფუჭებული ახლავე მენეჯერს დაუძახეტ-დაფეთებულუ წავიდა თეა
-ელენაა რა დღეში ხარ, შეეშინდა
-არაუშავს მართლა ხო არ ვეჩხუბებით
-რამდენჯერ უნდა ვთქვაა რამეს რომ გამოიტანთ შეამოწმეთ არაბუნ...-გოგოს ესაუბრებოდა დაქალები რომ დაინახა გაჩუმდა
-ესენი არიან
-კი, არანაირი ნიშანი არ ჰქონდა იმ სალათს
-კარგი თეა კარგი წადი, მე მივხედავ-
-ხელფასი
-არ ჩამოგაკლდება-სიცილით მივიდა მაგიდასთან
-რა დღეში ხართ, რა ბუნტი მომიწყვეთ-გოგოებს მოეხვია
-ყოჩაღ სერიოზულად ჩაები შენ შენს საქმეს, აი მესმის მენეჯერი
-აუ მეც მინდა მუშაობა
-ვაიმე ელენე კიდე ტირილი არ დაიწყო გეხვეწებიიიიი,
-ვაიმე ამას ეს ბავშვი უნდოდა კიდე,
-ნუ დამცინით ტუტიცო ადამიანებო
-მოიცადე აქაც მყავს ერთი ელეს მსგავსი, ლილე ჰქვია, გუშინ იმის გამო იტირა რომ სალათის ფურცლები დაგლეჯილი ყრია თებშზეო-გაიცინა და ელეს აკოცა
-თვქვენ ჭამეთ, ვმუშაობ მე აქ და დაგხედავთ ხოლმე-თვალი ჩაუკრა მკაცრი გამომეტყველება მიიღო და დარბაზი მოათვალიერა, ბართან იჯდა წერედიანი და კოსტიას ესაუბრენოდაა
-წერედიანი რა დღეში ხარ აქ რაგინდა
-მეგობარს ვესაუბრები
-არიცი რომ მზარეული უნდა იყოს სამზარეულოში? სწრაფადდ
-არის ქალბატონო-მობეზრებით მოკიდა ქუდს ხელი და გავიდა
-დამთავრდება სამუშაო საათები და იბატონე კიდე, ალქაჯი-
სამუშაოს რომ მორჩა გოგოებთან ერთად წავიდა.
ფეხით ამჯობინეს გავლა, სასიამივნოდ ციოდა.
-აბა რა ხდება თქვენსკენ მოყევით.
-მე ალექსანდრე ვნახე ერთი კვირის წინ
-რააააა,
-რა გიკვირს აკოცა და მერე სასეირნოდ გაჰყვა კიდე
-ახლა უნდა ვიგებდე ამას ლიზა
-მეც დღეს მითხრა რომ მოვდიოდით
-ანუ ახლა რა ხდება, შენ ხო ამბობდი დავივიწყეო
-დავივიწყე კიდეც
-ხო მაგიტო აკოცე და შემოატარე ქალაქი კი მჯერა
-ოოო ანოო, უბრალიდ მეგობრულად გავყევი
-მეგობრები თქვენ სკოლის ასაკში იყავით, თქვენ ორი ახლა მეგობრები არ ხართ,
-მეც ვეთანხმები ამ ჭკბიან ადამიანს, მეგობრებს ისე ტუჩებში არ კოცნიან ,ცნობისთვის დაოო-გაიცინა ელენე, კიდე რაღაცის თქმას აპირებდა ტელეფონი ამღერდა
-ვინ რეკავს?
-ვინ იქნება ბექაა
-მოიცა ნომერზე რა გიწერია?-სიცილით გახედა ანომ
-დესპოტი ქმარი
-მოიცადეთ არ პასუხობ? ...ელენე
-ნწ-არაა საჭირო ლიზაზო, გათიშავს და მერე მივწერ არ მცალია რესტორანში ვარ-თქო,
იმ ბიჭს შენ აგიჟებ, შენნ
-მოიცადე გაბრაზებული ვარ,
-ელეენეე
-აი გათიშა, ახლა მივწერ, -შეტყობინების წერა დაიწყო მაგრამ, სად დაცალდა თვითონ დაასწრო ბექამ
-,,ვიცი განგებ არ მიპასუხე და ახლა ცდილიბ ჭკუიდან გადამიყვანო, რესტორნიდან მოდიხარ ეგეც ვიცი მაგრამ იცოდე სწრაფად მოდი გარეთ ძალიან ცივა, "
-დესპოტი, დემონი-ამოიდუდუნა და ახარხარებულ გოგოებს გახედა
-ეს ბიჭი მომწონსს
-შენ ლიზა ბექასკენ ხარ თუ ჩემსკენ
-ორივესკენ,
-აუუ ესენი ჩემი აზრით ძალიან საყვარლები არიან,
-კი აბა, რომ დაიწყებს ხოლმე შხამის ნთხევას, და რომ მამწარებს, ზოგჯელ ისეთებს ამბობსს წამით მძულდება ხოლმე, მაგრამ მერე... არვიცი მაინც ჩემი შოკოლადიაა რაგავაკეთოოო,-ბოლოში საყვარლად თქვა-მართლა არ მინდოდა ასე დატანჯულიყო ჩემთან, მართლა არ მინდა უბედური იყოს, მიყვარსსს
-მერე არ გიფიქრია რომ არ აუშალო ასე ნერვული სისტემა,ვერ ხვდები რომ მასაც ადარდებ, შენით ინტერესდება
-მხოლოდ ბავშვის გამო,
-შეჩვევის საშუალებას არ აძლევ, ასეთი არიყავი, სად გაქრა ჩემი პეპელასავით სიფრიფანა და სათუთი ელნე
-ანო არა არ უნდა შემეჩვიოს, ჩვენი ურთიერთობა მალე დასრულდება, ხუთი თვეც და გავანთავისუფლებ...-სევდიანად გაიღიმა,
-ისე იმ წერედიანს როგორ ედიდგულები.-
-ჩემს ტერიტორიაზე იყო გოგოოო
-მოგწონს ვაჩიკო
-კარგი რა ის ცანცარა რა მოსაწონია,
-რავიცი რომ გკოცნის კი შეშდები ხოლმე და
-თავხედიიიი ვასწავლი ჭკუას მე იმას
-დაწყნარდი და იმაზე იფიქრე შენი ბატონობა მხოლოდ რესტორნის შიგნით ვრცელდება-სიცილით მიუყვებოდნენ ქუჩას, პატარა ბავშვებივით კისკისებდნენ და ბედნიერები იყნენ ერთმანეთი რომ ჰყავდათ, ელენე მიაცილეს სახლში დაემშვიდობნენ და მერე თავიანთ გზაზე წავინენ ორივე.

ყველა სახლში იყვნენ ვახტანგიც სახლში იყო და ყველანი ვახშმობდნენ
-საღამომშვიდობის, გემრიელად მიირთვით
-ელენიკოო მოსულაა, მოდი შემოგვიერთდი
-მადლობა მაგრამ,დანაყრებულუ ვარ ჯობია დავისვენებ-ღიმილით უთხრა ვახოს და გავიდა ოთახიდან, ბექაც წამოდგაა.
-ბექაააა იცოდეე ელეს არაფერი უთხრა თორემ გეფიცები ერთხელაც იქნება მე გცემ -გაბრაზებულმა უთხრა მიამ
-შენც მოგაჯადოვა უკვე?
-რა საქციელია ბექა?-სუფრის თავიდან გამოეხმაურა ვახო
-ამის გამო არ დაჯდა დარწმუნებული ვარ სუფრასთან, მერე დაუწყებდა რაღაცეებს
-რას ბოდავ გოგო, კაციჭამია კი არ ვარ, არაფერს არ დავიწყებდი,
-კარგით ბავშვებო სუფრასთან ხართ ნუ ჩხუბობთ-საქმეში მანანა ჩაერია,
-მე აღარ მშიაა, -
-ხო ახლა ჩაიცვი და დატოვე გოგო მარტო ე
მერე გამთენიისას დაბრუნი სახლში
-მიაა, რატო მებლატავები, -თვალები დაუბრიალა ირონულად მოსაუბრე დას
-ბექა თუ შევამჩნევ რამეს არასწორად აკეთებ შენ გაგაგდებ სახლიდან და ელენეს აქ დავიტოვებ, იცოდეეე-სერიოზული გამომეტყველებით უთხრა ვახტანგმა
-კარგი მამიკო, ექვსის მერე სახლს არ დავტოვებ- ირონიულად შეხედა
-ბექაააააა-აღარ მოუხედია, ოთახში ავიდა, კარი ღია დარჩენოდა ქალბატონს, საწოლზე იწვა და წინდების ჩაცმას ცდილობდა
-როგორ გაიზარდეე, უკვე წინდების ჩასაცმელადაც ვერ ვიხრები, -სიცილით გადაისვა ხელები მუცელზე-მაგრამ ზარმაცი ხარ არ მოძრაობ, მე მგავხარ მეც მეზარება ბევრი მოძრაობა, მაგრამ არ დამემსგავსო მე შენ მამიკოს დაემაგავსე...- ისეთი საყვარელი იყო, იჯდა და საკუთარ მუცელს ესაუბრებოდა ღიმილით, ძლივს იკავებდა თავს ბექა რომ არ მისულიყო და მაგრად არ ჩახუტებოდა, გული გაუთბა, უცებ დაბრუნდა რეალობაში და ოთახში შევიდა, ელენეც წამოდგა, ვითომ არაფერი უთქქვამს, თმები გაისწორა და დაწვა, იქვე გაიხადა ბექამ, სპორტული და ნაცრისფერი მასიური გადაიცვა და დაწვა, შუქი ჩააქრო, შუაღამე იყო რატომღაც გამოეღვიძა და ელენე ადგილზე არ იწვა, დაფეთებული წამოვარდა ფეხზეე, აბაზანაში შეიხედა იქ არ იყო, უკვე უნდა დაეძახა სამზარეულოდან გაიგო ხმა, ფრთხილად გავიდა
-ქალბატონს ლურჯი თბილი ხალათი მოერგო, და ქლიავის ჯემს დიდი ნეტარებით მიირთმევდა, მერე საყვარელი ბროწეულის წვენი დააყოლა და ყველაფრის მოწესრიგება დაიწყო, ბექა გაბრუნდა ვუთომ არ გაუღვიძია, ისევ დაწვა და გაიგო როგორ შეფრატუნდა ელენე, ჯერ გადახედა, ეგონა ბატონს ეძინა ფრთხილად შეწვა საწოლში მაგრამ.ვერ მოიისვენაა, მთელი ერთი საათი წრუალებდა წამოჯდა და მობილური აიღო, ბექა გადმოტრიალდა და ვითომ შემთხვევით მოეხვიაა, გაიტრუნა ელენე, ჟრუანტელი უვლიდა, მოშორებას ცდილიბდა მაგრამ განგებ უფროეკვროდა ბექა, რაღა უნდაა ექნა, აქამდე ვერ იძინებდა და ახლა საერთოდ ყველაფრის გრძნობა გაუქრა, გული გამეტებით უცემდა, ბექას ეღვიძა, მის ყველა რეაგირებას გრძნობდა, გრძნობდა რა ემართებოდა როცა ეხებოდა, თვითონაც დაწყნარებული იყო საშინლად სიამივნებდა ელეს შეხება და საერთოდ მის გამობერილ მუცელზე თავი რომ ედო, ბავშვის სიახლიეს გრძნობდა და ძალიან უნდოდა განძრეულიყო უფრო შეეგრძნო პატარა სასწაულის არსებობა, ელოდა როდის დააპირებდა უკვე ფხიზლად მყოფი ბექა გაღვიძებას თუმცა არა, გაუბედავად ცდილობდა თავზე გადაესვა ხელი, თითქოს რაღაც აბრკოლებდაო, ხელი დაუშვაა ცოტახანი უყურა და მერე ფრთხილად ეცადა დაწოლას, მიხვდა ბექა რომ შეწუხდა, მოულოდნელად მოშორდა და მეორე მხარეს გადაბრუნდა, შვებით ამოისუნთქა არეულმა ელენემ და თვალები მოხუჭა....

დილით რომ გაეღვიძა ბექა ისევ მის გვერდით იწვა ძალიან ახლოს იყო, იმდენად ახლოს რომ ერთი მოძრაობა იყო საჭირო, სახეს სახეზე მიადებდა, მოშორდა და ფეხზე წამოდგა, აბაზანაში გაუჩინარდა და იქედან მოწესრიგებული გამოვიდა, ფარდები გადასწია და სინათლეც დაუკითხავად შემოიჭრა ოთახში, ბატონს გამოეღვიძა, არაფერი უთქვამს ოთახიდან გავიდა..
-დილამშვიდობის, მადლობა კარგად მეძინა....უჟმური დიდი ამბავი იქნება ორი სიტყვა ეთქვა-დესპოტი-ცხვირი აიბზუა ელემ და საწოლი გაასწორა.
დილით საუზმეს ყველა ერთად მიუსხდნენ, ელეს გასაკვირად ბექაც იქ იყო.
მია, მანანა ბექა და ელენე, ვახო კი საავადმყოფოში მორიგე იყო,
-რა გემრიელი სურნელი ტრიალებს დილიდან-სამზარეულოში გაღიმებული შევიდაა ელენე.
-ხოო მხოლოდ ჭამაზე იფიქრე, უკვე ისე გასუქდი მალე საწოლზე აღარ დაეტევი გამოცვლა მომიწევს-
-ბექააააააა ჭკვიანად იყავი შენ, მოდი შვილო დაჯექი ამას ყური არ დაუგდო-გაბუტული მიუჯდა ელენე სუფრას მაგრამ საყვარელი საჭმელი რომ დაინახა ყველაფერი დაავიწყდა, და რა იყო საყვარელი საჭმელი? მჟავე კიტრი ტყემალი და ყველი, ერთად გადაიღო და გემრიელად შეუდა ჭამას, იმდენი რამე იყო სახლში მაგრამ დიდი ნეტარებით მაინც ამას მიირთმევდა ელენე...
-აუუ ელე რა საყვარელი ხარრ, და ისე ჭამ მაგ რაღაცეებს გეგონება რამე განსაკუთრებული კერძი იყოს-მია გაღიმებული მიჩერებოდა -
ბექა ჩუმად იჯდა
-ფუუ ჭამაც კი არიცის,ამასთან ერთსდ ჭამაც არ შეიძლება გულს აგირევს, - ვაშლი აიღო და გავიდა
-ამას მართლა ვცემ ერთხელაც იქნება, რაჭირს?
-არვიცი შვილო, არიცნობ ამას, ასე იგესლებაა, მაგრამ ელე შენ ყურადღება არ მიაქციო დარწმუნებული ვარ სულაც არ ფიქრობს ასე, კეთილი გული აქვს და უბრალოდ ცდილობს უაზრობის გამო მკაცრი იყოს.
-ვიცი მანანა დეიდა, -აცრემლებული თვალებით დაჰყურებდა თეფშს ჭამა აღარ გაუგრძელებია,-მესმის მისი, ვიცნობ და მივეჩვიე კიდეც.-ბოლოს გაიღიმა, წვენი მოსვა და მერე სუფრის ალაგებაში მიეხმარაა მანანას,მია უნივერსიტეტში გაიქცა...
-შვილო მაღაზიაში გავდივარ და ხომ არაფერი გინდა რომ წამოგიღო?
-არა მადლიბა.
-კარგი მალე დავბრუნდები თუ რამე შემეხიმიანე
-კარგი..-ღიმილით გააცილა მერე სავარძელზე დაჯდა,
-რა გავაკეთო ახლაააა, -დაიწყო ფიქრი, მობილური აიღო და ფოტოების თვალიერება დაიწყო, ისევ ამოყარა საბასთან ერთად გადაღებულუ ფოტოები, ბევრი მოგონებები გაახსენდა თითქოს ჭრილიბები გაეხსნაო ცრემლები წამოსცვივდა, საშინლად ენატრებოდა ყველა ორ თვე ნახევარია ოჯახის წევრებიაგან ხმაც კი არ გაუგია- ამ დროს შემოვიდა ბექა, სწრაფად შეიმშრალა ცრემლები და ცრემლები მოიწმინდა
-მე გავდივარ,
-კარგი,
-მანანა სადაა?
-მაღაზიაშია ჩასული,
-და შენ რა გატირებს?
-თვალში რაღაც ჩამივარდა არ ვტირი,
-ორივე თვალში? რა სასწაულები გემართება
-მიდიოდი შენ ხო?
-აღარ მივდივარ დედა ამოვა და მერე წავალ, საშიშია შენი მარტო დატოვება
-ვითომ რატო პატარა ბავშვი კიარვარ როგორმე მივხედავ თავს
-არ გავრისკავ, -გაღიმებული გავიდა..
მანანა რომ მოვიდა ბექაც გავიდა და დარჩნენ მარტო სახლში, ვერაფერი საქმე რომ ვერ მონახა ისევ მანანას მიეხმარა საჭმლის გაკეთებაში, ცოტა გამხიარულდა კიდეც.

****
დაქანცული გამოვიდა ანანო რესტორნიდან, უკევ ორ თვიანი მუშობის შემდეგ სრულიად გაშინაურდა, და მიეჩვია გარემოს.
-რაზე ჩაფიქრებულხარათ ნანოოო-არ მოელოდა არავის ამიტომ ცოტა შეეეშინდა
-წერედიანო, რამდენს ბედავ
-ჯერ ეერთი, აქ რესტორანი არაა და არ გაქვს ასეთი ტონის უფლება და მეორე როგორც ვთქვი რესტორანი არაა აქ და წერედიანო კიარაა ვაჩეე-გაიცინა და მკლავში დაქაჩა
-რასაკეთებბ, შეიშალეე
-კი მონატრებით შევიშალე
-მერე მე რა შუაში ვარ
-შუაში კი არა თავში ხარ, შენი მონატრებით შევიშალე-გაიცინა და გაოგნებულ გოგოს ტუჩებზე დააცხრა.-მანქანიდან შემთხვევით მოჰკრა თავლი ელიზაბეტმა
-მემგონი ამათ ეშველებათ მაინც-გაიღიმა, მუსიკას აუწიაა და წავიდა, დატოვა ანანო არადა სახლი წასაყვანად გამოუარა არა ნამდვილად გაცეცხლდებოდა ქალბატონი, ნუ თუ ვაჩე არ დაავიწყებდა ამ ბრაზს.დაავიწყებდა არა შემეშალა, უკვე დაავიწყდა, კოცნაში აჰყვა და ხელები ხვეულ თმაში შეუცურაა...


ნოემბერიც მალე გაილია, საქმეში იყო ყველდღე ჩაბმული და დღეები უცბად გადიოდა მოვიდა დეკემბერი,შესაბამისად დადგა უფრო ცივი ზამთარი და მოიტანა საახალწლო განწყობაც.
სანდროსთან ერთად იჯდა ლიზა კაფეში და ცხელ შოკოლადს აგემოვნებდა
-რატომ ხარ ჩუმად ლიზიკო?
-დღეს იმდენი ვისაუბრე, არაფრის თავი აღარ მაქვს სანდრიკო
-ძალიან იღლები, ადრეულად დაბერდები თავს თუ არ მიხედე
-რა დედაჩემივით მესაუბრები სანდრო
-რა შუაშია ეგ უბრალოდ მიგანიშნებ რომ უნდა განიტვირთო
-ჩემს ძმებთან ვახერხებ მხოლოდ მაგას და ეგენიც სოფელში გაგზავნეს დედაჩემმა და მამაჩემმა-ამოიდუდუნა და სახით ხელისგულს დაეყრდნო
-თოვლი გიყვარს?
-ვგიჟდები,
-ხოდა მაგარი იდეა მაქვს,
-რა იდეა?
-ბაკურიანში წავიდეთ, დაისვენებ და გაერთობი?
-სწორად გავიგე წავიდეთ ახსნე? გინდა შენთან ერთად ბაკურიანში წამოვისე
-ხო ამ საღამოს წვიდეთ, მე და შენ
-სულ გაუბერე ხო, არსად არ წამოვალ შენთან ერთად მარტო?
-რატო? -თვალები გაუსწორა სანდრომ
-ისე უბრალოდ,
-შენ უბრალოდ არაფერს წყვეტ.. ხო არ გეშინია?
-რას სულელობ რისი უნდა მეშინოდეს?
-ჩემი აიახლოვის, იმის რომ ძველი გრძნობები გაიღვიძებენ
-ბოდვაა ყველაფერი, სულაც არაა ეგრე
-თუ ასე არაა წამოხვაკ მაშინ
-მსგავსი არაფერი ხდება... ჯანდაბას წამოვალ დარწმუნდი
-ძალიან კარგი-კმაყოფილმა ჩაიცინა,
ახლა გაგიყვან და საღამოს გავეშუროთ.

****
ირგვლივ თოვლი იყო, თოვლს დაეფარა მიწის სევდა და ყველაფერი თეთრ სამოსელში გაეხვია, საოცარი სურნელი ტრიალებდა, უცნაურად ზამთრისებური, ცივი მაგრამ სასიამოვნო, ნომერში ფანჯრის რაფაზე იჯდა გრძელი წინდები და სქელი ჯემპრი ეცვა და სიბნელეში გაჰყურებდა როგორ ცვიოდა ციდან თოვლის ფიფქები,
კარზე კაკუნი გაიგო და მაშინ გამოფხიზლდა, ფრთხილად გაემართა გასაღებად უკვე ხვდებოდა ვინც იქნებოდა.
-სანდროო, აქ რაგინდა, უკვე პირველის ნახევარია
-რავიცი არ მეძინა და მივედი, შეიძლება?
-შემოდი,
-შენ რატომ არ გძინავს ისე?
-რავიცი თოვლის ფიფქებს ვუყურებდი და ვფიაქობდი,
-რაზე ფიქრობდი ელიზაბეტ,
-რავიცი იმაზე თუ რატომ წამოვედი დღეს აქ შენთანერთად, თანაც მარტო-გაიცინააა
-მერე რა მოიფიქრეე-ძალიან ახლის მივიდა იმდენად ახლოს რომ ერთმანეთის ცხელი სუნთქავ სახეზე ეფრქვეოდათ
-რავიცი ვერაფერი ვერ მოვიფიქრე სიმართლე რომ ვთქვა-მხრები აიჩეჩა და სსავარძელს მიყუდებული და სანდროს უძირო შავ სფეროებში იძირებოდა...
-ნწ არ გეპატიება-ხელი წელზე მოხვია, მიიზიდა, რეაქციამ არ დააყოვნაა
-მე ვიცი
-შენ ისევ სულელურ ვარაუდა გამოთქვამ
-სულაც არა, იმიტომ წამომყევი რომ ისევ გიყვარვარ და ჩემთან სიახლოვე გინდა-თვალებში ხედა მერე უფრო მიუახლოვდა და ტუჩები დაუკიცნაა,
-მარგიანო, იდიოტი ხარ-
-იდიოტი რომელზეც გიჟდები,რომელმაც ოთხი წლის წინ გული გატკინა,და მაინც ვერ დაივიწყე-ამჯერად სკუთარი ინიციატივით აკოცა ლიზამ, მერე შუბლი შუბლზე მიაბჯინა
-შენნ, საშინელი თავხედი ადამიანი ხარ,
-ვიციი- ცერა თითი ტუჩებზე გადაატარა მერე აკოცა ხელი ჯემპრის ქვეშ შეუცურა და ხერხემალს აუყოლა, ჩუმი კვნესა მოჰყვა ამ ქმედებას, ტუჩები მიაწებაა ბაგეებს და ისე ჩაუცხრო ნეტარების ბგერები. ლიზამ წელზე ფეხები შემოხვია, მერე კი მის მაისურს დაწვდა, მოეხვია და კისერში რამდენიმე კოცნა დაუტოვა, თითებს მის იდეალურ პრესზე დააცოცებდა, მეორე ხელი თმაში ჰქონდა და მაგრად ქაჩავდა, ფრთხილად წამოდგა სანდრო,სქელი ჯემპრი გახადაა და საწოლისკენ დაიძრა,უფრო მჭიდროდ აეკრო სხეულზე ლიზა სიშიშვილს დასაფარად, სანდროს სხეულიდან მომავალ ტემპერატურას გრძნოდა, მთლიანად ჟრუანტელმა დაუარა, რბილ საწოლზე დააწვინა და ფეხებ შორის მოექცა, სხეულით მიაწვა და კოცნის ბილიკებად დაუყვა ლავიწებიდან, მკერდთან სველი კოცნა დაუტოვა და ლიზას სიამივნების ბგერებისგან გახელებული, მეორე ხელს ბარძაყებზე მიაცოცებდა,სიამოვნების ზენიტში მყოფმა გოგომ კისერი გადასწია და მეტი არეალი მისცა რომ ეკოცნა, თმაში შეუცურა ხელებიი მერე კი თვითონ აკოცა
თითებით ბარძაყების შიდა მხარეს რომ აუყვა და საცვლისგანაც გაანთავისუფლა, მთელი სხეული ამოუცნობმა ემოციემა მოიცვა, ეს არიყო შიში, ენდობოდა სანდროს და იმ დროს მისი შეგრძნება უნდოდა უნოდა ერთი მთლიანობა გამხდარიყვნენ,
-სანდროო ეს მე...-ლუღლუღებდა შეცვლილი ხმით
-ვიცი პატარავ, - ვნებისგან ათამაშებული ხმით უთხრა, თავადაც გათავისუფლდა ზედმეტი მატერიისგან, რბილ საწოლში ჩაფლული ზეწარს ჩაეჭიდა ლიზა, უფრო ფართოდ მოექცა ფეხებს შორისს
-მენდეეე, პატარავ მოდუნდი- ლიზას გახსნილ ბაგეებს თავისი ტუჩები მიაწება,
მთელი სხეულიი დაეჭიმა, მუცელი აეწვა, ნეტარების ბგერები მოსწყდა, ბაგეებს თუმცა სანდროს ტუჩები არ ეშვებოდა,
-ლიზააა...-ხმაშეცვლილმა ამოთქვა სანდრომ დაა ნელი ბიძგებით შეერწყა მის სხეულს, ჯერ იყო ტკივი, მერე კი ყველაფერი სხვა ელფერებში გადავიდა, ორი სხეული ერთ მთლიანობად იქცა,
დაღლილს სანდორს გულზე მიეძინა,სითბოს გრძნობდა, თუმცა გვიან ღამით ყველაფერი გაცივდა, სანდრო იქ აღარიყო, ამღვრეული თვალებით მიმოიხედა ოთახი მოათვალიერა უკვე ოთხი სათი ხდებოდა.
აცრემლებული დაეშვაა საწოლზე
იმ ღამით სანდრომ მარტო დატოვა.

დილით თორმეტი იყო რომ გაიღვიძა და ვაჟბატონიც მოვიდა...
-როგორ ხარ ? -შუბლზე აკოცა
-გუშინ რატომ წახვედი სანდრო-გაბრაზებულმა ახედაა
-ზოგადად დილას არცერთ ქალთან ვათენებ პატარავ-
-და უბრალო ქალი ვარ რომელიც ერჯერადად იხმარე?-ანთებული თვალებით შეხედა
-ლიზაა ბოდავ, ცუდად იმოქმედა რაღაცეების დაკარგვამ-ირონიულად ჩაიცინა და ტუჩებზე აკოცა
-სანდროოო-გულზე მიადო ხელები და გასწია
-არა ლიზა, შენ არხარ სხვების მსგავსი, შენ არც უნდა ადარებდე თავს არავის,შენ ერთადერთი ხარ, მაგრამ მეც მაქვს ჩემი პრინციპები,ამაზე აღარ ვისააუბროთ
-მე არმესმისს შენი, რაც გინდოდა მიიღე?
-კიდევ მივიღებ, შენც და მეც უბრალოდ ამ ეტაპზე უაზრო ფანტაზიებით ტვინი არ გაიჭყლიტო ათას აკითხვასაც ნუ დასვავ
-ანუ შენ ზრდილობიანად ამბობ რომ შენი საყვარელი ვხდები-გამწარებულმა ჩაიცინა და საბანი უფრო მჭიდროდ აიკრო სხეულზე
-არ მომწონს ეგ სახელი, და საერთოდ ურთიერთობებს სახელები და სტატუსები აბანალურებენ,-ვითომ არაფერი ისე უთხრა შუბლზე აკოცა და კარისკენ წავიდა-ხო მართლა ცხელი შხაპი მიიღე გიშველის, მოწესრიგდი და შემოგივლი-კარი გაიხურა და დატოვა სრულუად მარტო ლიზა.
მთელი სხწული დაბუჟებული ჰქონდა, ცხელმა წყალმა მართლა უშველა, ენერგია დაუბრუნა, ჩაიცვა და გარეთ გავიდა, მალესანდროც ამოუდგა გვერსით
-გაბრაზებული ხარ?
-ეგოისტი ხარ გაიგე რომ მიყვარხარ და მიყენებ
-ვამბობ ხცუდად იმოქმედა დანაკარგმათქო,
-ძალიან გთხოვ სანდრო
-ჩშ... ლიზა მომისმინე, ეგ მავნე ჩვევები მოიშორე თაბიდან, ხომ მენფობი?
თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია
-ხოდა მაშინ სანერვიულო არაფერი გაქვს, გგონია ისეთ რამეს გავაკეთებ რომ გული გატკინო,-გულზე მიიკრო და მაგრად ჩაეხუტა.
იმ დღეს კარგად გაერთნენ, ბევრი რამ მოინახულეს და თოვლით ტკბობას განაგრძობდნე.
მეორე დღეს დატოვეს გუდაური,ჩასვლისთანავე ლიზა სამსახურს მიუბრუნდა და ჩვეულ რიტმში განაგრძნო ცხოვრება, ოღონდ დამატებით სანდროსთან და მასთან უსახელო ურთიერთობასთან ერთად.
^^^
უკვე ხუთი თვის ფეხმძიმე იყო ელე. მას შემდეგ რაც ბავშვი პიირველად გამოძრავდა, მისი არსებობა ნათლად შიგრძნო კიდევ უფრო შეიყვარა, ცოტა მოთბა კიდეც.. იმდენად დაძაბუკიც აღარ იყო.
დილით ყველამ ერთად ისაუზმეს, ყველა საქმეებზე გავიდა, და მხოლოდ ბექა იყო სახლში,
ბოლო დროს სამსახურში გადიოდა ძირითადად და ადრე ბრუნდებოდა ხოლმე, ელენე ტელევიზორთან იჯდა და რაღაც ფილმს უყურებდა, თან ცრემლებად იღვრებოდა, დაფეთებული შევიდა ბექა ხმა რომ გაიგო, ვაჩეს ესაუბრებოდა და შეხვედრაზე უთანხდებოდა ხმა რომ გაიგო საუბარი შეწყვიტა.რომ გააცნობიერა რაშიც იყო საქმე დაწყნარდა.
-ტყუილად ბავშვს ნუ მიფორიაქებ, ეგ ცრემლები და უაზრო ტირილი ცუდად მოქმედებს-გვერდით მიუჯდა და თან ვაშლს აიღო თეფშიდან
-ხო ეს ნამდვილად ზიანს მიაყენებს და შენი ქცევები და ღრიალი არა.
-ჭკვიანად იყავი და არაფერი მოხდება და საერთოდ მე არ ვღირიალებ..
-არაა ის მე ვარ, დედააა ეს ხელმოცარული ვერაფერს აკეთებს ნორმალურადდ პერანგი გამიუთოვე...
რანაირადდ ზიხრრ
რანაირად ჭამმ, გულს მირევ ან კიდევ სულ ჩხუბის მიზეეზს ეძებბ რაგინდააა -სასაცილოდ აფორმებდა დაა ბექას პაროდიას აკეთებდა, ისეთი სასაცილო და საყვარელი იყო ბექა ძლივს იკავებდა თავს არ გაეცინა
-ყველაფერთან ერთად უნიჭო მსახიობიც ხარ...
-გმადლობთ ყველა კომპლიმენტისთვის, ჩუსტები ჩაიცვა, ვაშლი აართვა და ოთახიდან გაფრატუნდა
-ამას წავიღებ,მაინც გულს გირევდაა ტყუილად გაფუჭდება- ოთახიდან გავიდა და აბაზანაში შევიდა
-რა დავაშავე რას დამტოვეს ძიძად
-შეგიძლია წაბრძანდე არ მჭირდება შენი მეთვალყურეობაა-ოთახიდან გამოსძახა
-სულელიი -ღიმილით ამოთქვა ბექამ და ტელევიზორის პულტი აიღო...

შუადღეს ისვენებდა ელენე მაგრამ ვერ მოისვენა, მოშივდა ამიტომ სამზარეულოში გავიდა, პიცის ნაჭერი მონახა და ჭამა დაიწყო
-აუუ დე რაიყოოო ახლა არ ვჭამეთ? სულ როგორ გშია კაცო, ასე თუ იყავი 60 კი არა 160 კილო გავხდები, სულ მამაშენს ემსგავსები ისიც სულ ჭამს, კიდევ კარგი ვარჯიშობს თორემ ლოქო მამიკო გეყოლებოდა დედიკო-მუცელს ეფერებოდა და ისე საუბრობდა თითქოს ბავშვს ესმისო, ძალიან საყვარელი იყო კარზე მიყუდებული ღიმილით უსმენდა ბექა
-ხოო მამი ლოქო დედიკოც გეყოფააა- დაიმუხლა მუცელთან და ისევე უთხრა როგორც ელენემ, მერე ხელი დაადო მუცელს
-რას აკეთებ?-თვალებგაფართოებულმა შეხედა
-შენ რაგინდა ბავშვს ვეფერები, რამე პრობლემა გაქვს- ვითომ არაფერიო ისე უთრა და ხელი გადაუსვა, -იგრძნი დამარტყა ეე?
-ხო შენ იგრძენი და მე ვერ ვიგრძნობდი რომ დამარტყა, და სანამ ჩემს მუცელშია ბავშვი ნუ ეფერები გამოვა და მერე მოეფერე, პიცა აიღო და გავიდა, მაგრამ შემობრუნდა ისევ,მაცივრიდან შოკოლადი აიღო და გავიდა
-პიცა და შოკოლადიი, ბავშვს გემოვნებას მუცლიდანვე აკარგვინებს
-მესმისსსს და გემოვნებით შენ გგავს, უკვე ვხვდები იგრძნობა-
მთელი დღე სახლში იყო ბექა, არსად გასულა, მხოლოდ საღამოს გადაწყვიტა ვაჩე ენახა რესტორანში..
-ვაჩე როგორ ხარ?
-როგორ ვიქნები როგორ, გეუბნები გავგიჟდები მემგონი ამ თვეში 20 ლარი ავიღო ხელფასი-
-რატო ეე-გაიცინა
-რა გაცინებსს, ის მონსტირი ყველაფერს აფიქსირებს მერე მაიას უყვება და ისიც მაჭრის ხელფასიდან
-ვინ
-ახალი მენეჯერი ანასტასია
-მოიცა ელეს ანასტასიამ აქ დაიწყო მუშაობა
-კი, შენი ელენიკოც იყო ამასწინათ მოსული, ვნახე მაგრამ ვერ ვესაუბრე ის მონსტრი იდგა მის გვერდით
-შენც სერიოზულად გაქვს ძმაო დარხეული რა, შედი მიდი აქაც არ გამოვიდეს
-გამოვიდეს,სამსახურიდან არ გამაგდებენ და ის ხელფასი 20 ლარი დარჩა და მომაჭრან ისიც-გაიცინა და სიგარეტი მოიქცია ტუჩებს შორის-შენ რაქენი გაარკვიე?
-ვიყავი მისული,
-მერე რაო?
-სულ გადავირიე, მემგონი ვაბშე არ ადარდებს ელენე, თან იმის ბრალი ხომარაა მარტო, თითქოს მათი ოჯახის ნაწილი არ იყოს, ასე თქვეს ახალწელს წავიყვანთ ჩვენთანო, საბა რომ ჩამოვა მაშინო
-მერე?
-რა მერე?
-გინდა რომ წავიდეს?
-სულ კი არ მიჰყავთ ორი დღით წავა
-ხო მაგრამ რავიცი წესით შენი შვილის დედაა და მასთან ერთად უნდა გინდოდეს ახალი წლის შეხვედრა... მაგრამ მოიცა ალბათ გიხარია, იცოდე ანისთან წასვლა არ გაბედო ბექა-მკაცრად გახედა-ელენე არაა მაგის ღირსი, გიჟდება შენზე, და ის ღამე მისი ბრალი არიყო
-ვიცი ვაჩე, იცი ზოგჯელლ რომ ტირის თავი უკანასკნლი ნაძირალა მგონია, რა ანი, აანის არ ვუყვარდი ჩემი ფულები ყვარებია მხოლოდ და მის მიმართ მეც საერთოდ ყველა გრძნობა გამიქრა
-ელეს მიმართ რას გრძნობ
-არვიციი, ვაჩე, არ ვიციიიი
-განაჩენი უნდა გამოიტანო ბექუშ, ასე არ ივარგებს
-ისე იქცევა ბოლო დროს, თითქოს შევძულდი, საერთო აიჩემა ბავშვის გამო შეგეტენეო მხოლოდ ის გადარდებსო, არ შეიძლება რომ იმ თავში შეუშვას რომ შეიძლება ისიც მადარდებდეს.-
-ისე ექცევიი მე რომ მის ადგილზე ვიყო...
-მოიცა ვაჩე რა მის ადგილზე, არ გქონდეს მაგის იმედი, სულ რომ ურო მირტყან და აზროვნება დამაკარგვინონ შენთან მაინც არ დავწვები-სიცილით უთხრაააა და სამაგიეროდ მუშტიც მიიღო გვერდებში
-ჰაჰა მოვედით ხასიათზე, ბოდიში ცოლიან კაცებთან არ ვიჭერ ურთიერთობებს და ნუ მაპარებ
-ანუ უცოლოსთანნ... ვაჩე...
-კაი შეჩ.. ვინმემ რომ გაიგოს პიდარ..ტად შემრაცხავენ და რაც მაქვს წამოწყებული ისიც დამენგრევა იმ გიჟ ანანოსთან
-გამძლეობა ძმაოოო...წავალ მე ახლა გვიანია
-კარგი დაფიქრდი და ჭკუით
-გამძლეობას გისურვებ..-კარგ ხასიათზე წავიდა სახლისკენ ბექა.
ვაჩე იჯდა ცას უყურებდა, ბოლო ნაფაზი დაარტყა სიგარეტს
-განაჩენი სიყვარულია ბექუნა- ფეხი დაადგა ნამწვს,ჩაიცინა ქუდი მოირგო და სამზარეულოს დაუბრუნდა.

უკვე საღამო იყო სახლში რომ მივიდნენ ელენე და მია საყიდნებზე იყვნენ, ბექაც უკან მიჰყვა.
-აუ მია მე დავისვენებ თორე დავიღალე ძალიან
-კარგი მაგრამ არ გშია
-აუ არაა, ახლახანს არ ვჭამეთ
-კარგი ძილინებისა ელე..

მუცელზე ჰქონდა შემოხვეული ხელები ისე შევიდა ოთახში,
-ინებეთ ქალბატონო დაბრუნება
.....
-ეს ხმის არ გაცემა და ზარების არ პასუხი ახალი რამეა?
-რა გინდა? მარტო შენ გაქვს გარეთ ხეტიალის უფლება? არ ვიაყვი ხასიათზე და მიამ გიპასუა
-ვინ თქვა რომ ვხეტიალებ და საერთოდ ჩემი ცოლი ხარ ვალდებული ხარ მილასუხო
-ხო მართალია სხვა საქმით კავდები... ცოლობას რაც შეეხება ადრე შენ თვითონ მითხარი, მხოლოდ კანონიერი ცოლი-ქმარი ვართ,მოვალეობებით არაო-ზურგი აქცია
-რომ გესაუბრები ზურგს ნუ მაქცევ, მკლავში მოქაჩა, გაუცნობიერებლად მოუჭირა
-ელენეს ცრემლები რომ დაინახა მერე გაიაზრა რაც გააკეთა-მეტკინა-ამოისრუტუნა და ხელი გაინტავისუფლა, შუქი გამორზტო და გაადაბრუნდა, რათქმაუნდა ტიროდა, ხუთი წუთი გაძლო ბექამ ასე
-დიდხანს უნდა იტირო კიდევ-წამოჯდაა
-ახლავე წავალ, შეგაწუხეთ უკაცრავად-
-არსად არ წახვალ ელენე, ბავშვივით იქცევი, მაღიზიანებ, მაბრაზებ და მერე ზიხარ და ტირი,-სახეზე ჩამოისვა ხელები მერე მოულოდნელად ელენეს მოხვიაა და გულზე მიიხუტა, ფრთხილად აკოცა თავზე და მაგრად შემოხვია ხელები.
-არ მინდოდა ძალით,ბოდიში რომ გატკინე-
ელეს ჟრუანტელმა დაუარა,
მაგრამ ასე ვერ გაჩერდებოდა მის გეგმებში არიყო აქ დარჩენა ისევ უნდა მოშორებოდა
-იცი რას გე..
-ჩშ გეხვეწები, ერთხელ მაინც გაჩუმდიდ ეგ ფიქრები და გეგმები რაც გაქვს გააქრე, უბრალოდ ხომ შეიძლება ის გააკეთო რაც გინდა ?
-ნეტავ მარტო ეს ხელის ტკვილი იყოს-ცრემლები გადმოყარა და თავი გულზე მიადო
-არვიცი მაგრამ, ასეთი ტემპით თუ გააგრძელებ ტირილს მეზობლებს დატბორავ...
თმები გადაუწია, ნაზად მიაწება ტუჩები ლოყაზე ჯერ ერთ თვალზე აკოცა მერე მეორეზე და ცრემლები მოწმინჯერ ერთ თვალზე აკოცა მერე მეოეზე
-ახლა დაწექი და დაისვენე.
უხმოდ, ქცევით გაოცებული მაგრამ სიამივნებით აღვსილი გულ აჩქარებული დაწვა ზურგ აცია თუმცა ზურგიდან აეკრო ბექა თავი მის კისერში ჩამალა და ხელები მუცელზე შემოდვია, სუნთქვა აუჩქარდა და მთელი სხეული აეწვა,
-არ გააპროტესთო თორემ მართლა გაგაგდებ ოთახიდან, -ნაზად აკოცა ლოყაზე,ელენეს გაეღიმა, თვალბი დახუჭა და პირველად დაიძინა ალბათ ასე მშვიდად.
*****
გასახდელში მარტო იჯდა ვაჩე და ეწეოდა
გვერდით მოულოდნელად ანანო მიუჯდა
-თუ კიდევ პროტესტს აპირებ ვიტყვი რომ სამუშაო საათები დამიმთავრდა
-ვიცი ვაჩე,-წყნარად უთხრა
-ჩამეძინა და მესიზმრება თუ მართლა ასე წყნარად მესაუბრები?
-ვაჩე, უბრალოდ მადლობაა დღეს სტუმრებთან რომ არ შემარცხვინე-ლოყაზე აკოცა გაუღიმა და დატოვა...

სასამართლოდან დაქანცული გამოვიდა, კიდევ ერთი გახმაუურებული საქმე მოიგო, ჟურნალისტები მიესივნენ,ინტერვიუ მისცა და სახლისკენ გაემართა, კიბეებს უხალისოდ აუყვა, სახლის კართა კი სანდრო დახვდა გაღიმებული იყო კარს მიყრდნობილი
-შენ აქ რაგინდა?
-მოვედი რომ მოგილოცო წარმატება-
-ჯანდაბაა აქ რომ დაგინახონ
-დაწყნარდი არ დამინახავენ, თუ სწრაფად შემომიშვებ სახლში.-კარი გააღო ლიზამ შევიდა და სანდროც შეყვა, ქურთუკი საკიდზე ჩამოკიდა და მაღლა აწეული თმა გაიშალა
ზურგისან აეკრო და თმებზე მოეფერა, გრძელი ყავისფერი თმა,თეძოებადე ჩამოშლილიყოო,
-რამსიგრძე თმა გაქვს, არადა ყოველთვის ისე ჩანს თითქოს მოკლეაო-გაიცინა გვერდით გადაუწია და კისერზე მიაწება ცხელი ტუჩები
-სანდროო,-უცებ ჩამოშორდა ლიზა-არგინდა რთული დღე მქონდა,
-ვიცი რომ გქონდა, ვიხილე სასამართლო პროცესი ქალბატონო ელიზაბეტ მაგიტომ მოვედი, თან მომენატრე,
-მარგიანოო,რატომ გამოჩნდი ისევ და რატომ დაიწყე ჩემი გაგიჟება-მასთან ახლოს მიიწიაა და შუბლი მხარზე მიადო.
-იმიტომ რომ შენ ჩემი ხარ, მხოლოდ ჩემიი,
-ნივთი არვარ რომ მიმისაკუთრო
-ეგ არც მითქვამს იცი მაგ ფიქრებით სულს იმახინჯებ, ჯობია გაფანტო და მხოლოდ რეალურ საკითხენზე იფიქრო
-სანდრო ეს სწორი არაა რასაც შენ აკეთებ, რაშიდაც მეც გყვები
-სრულიად ზრდასრული ადამიამი ხარ, ისევე როგორც მე, უბრალოდ გვაქვს ს**ქსი და ნუ ართულებ
-პრობლემაც ეგაა, -ამოთქვა და მუქ ყავისფერებში ჩახედა
-ასე არ შეიძლება დემონო. არ შეიძლებააა-საპასუხოდ კოცნა მიიღო.
საბოლოოდ ორივე კვლავ საწოლზე იყვნენ დაქანცულები სასიამოვნო ემოციით შეპყრობილები, საბანი შემოიხვია და გულზე მიეკრო ლიზა, ათასი კითხვისნიშანი ჰქონდა თავში...მაგრამ შეპყრობილი იყო უზომო სურვილით, ჰაერივით ესაჭიროებოდა სანდრო...შუბლზე აკოცაა
-მიდიხარ?
-არა,უბრალოდ ჩაგეხუტები, -გუღიმა და უკნიდან აეკრო თავი მის კისრში ჩამალა.
-დემონო გატყობ რაღაც უცნაურ ხასიათზე ხარ.რა მოხდა?
-პატარა პრობლემაა ბიზნესში-სხვა არაფერი, მხარზე მიაწება ტუჩები
-არაფერს ამბობ მაინც რა ბიზნესი გაქვს, სულ არაფერს მიყვები
- მოვიდე და ჩემს ბიზნესზე გესაუბრო? კარგი რა ლიზიკო, ერთადერთი ადგილი აქაა სადაც ვისვეენებ...სადაც ის ვარ რაც რეალურად,
-იქნებ უკანონო ბიზნესი გაქვს, ან ბორდელი და ღამის კლუბების ქსელი, ნარკო მოვაჭრე ხარ, არ უნდა ვიცოდე
-თუ მსგავსი ბიზნესი მაქვს არა არ უნდა იცოდე იმიტომ რომ შენი სასამართლო პროცესები ნანახი მაქვს და მართლ საშიში ხარ-
-ოო სანდრო სერიოზულად მითხარი თორემ მართლა ვეჭვდები
-რა მოუსვენარი ხარრ, სასტუმროების ქსელს ვფლობ გერმანიაში, ახლა აქაც ვაფართოებ და თბილისში ვაპირებ აშენებას, მერე ნელ ნელა სხვა ქალაქებში,
-მოიცადეეე მოიცადეე აბა მცირე ბიზნესიო-გაბრაზებულმა ახედა
-საქართველოში მცირეა,გერმანიაში ალექსანდრე მარგიანი, თავზე ხელაღებული მექალთანე მილიონერია
-წესით მსგავსი რამ არ უნდა გეთქვა, თავს ერთ-ერთ მათ ნაწილად მივიჩნევ
-...
-ვერ ვიტან ჩუმად რომ ხარ -გაბრაზებული წამოდგა.-
-სად მიდიხარ
-საქმე მაქვს,
-ვერ ვხვდები რატო ბრაზობ სულ არ იყენებ სოციალურ ქსელებს? მარტო იმ სასამართლო შეხვედრებზე რომ დარბიხარ,
-აჰა ცნობილი ბიჭი ყოფილხარ, არა არ ვეცნობი ძვირფას დროს უაზრო ქსელებით ვერ გადავტვირთავ
-შენ გაბრაზებული ხარ-ფეხზე წამოდგა და კედელს ააკრა და ტუჩეზე დაეწაფა
-მეჩქარებათქო სანდრო-უხეშად მოიქცევა
-კარგი წაბრძანდი მაგრამ საღამოს დავბრუნდები. შემორიგების ცერემონია გვექნება-ირონიულად ჩიცინა და თვითონ დატოვა ლიზა,
-ჯანდაბაააააა ლიზააა როგორ იქცევი, თურმე მექალთანე მილიონერია, იდიოტი დეგენერატი-გაცოფებული გადმოყარა ტანსაცმელი, არც აულაგებია ჩაიცვა და ერთ-ერთ კლიენტთან შესახვედრად წავიდა..
დიდხანს გაგრძელდა საუბარი ათი იყო სახლში რომ დაბრუნდა თან მართას ესაუბრებოდა და კიბეს მიუყვებოდა.
-დე ხომ გითხარი რომ შეხვედრაზე ვიყავი რა განერვიულებს....კარგი რა...კარგი წადი და ტყუპებს აკოცე ჩემს მაგივრად...მომენატრეთ და ახლბათ ხვალ გამოგივლით შუადღეზე... ხო კარგი გაკოცე... ტელეფონი ჩანთაში ჩადო და კარში გასაღებუ გადაატრილა თუმცა უკვე ღია იყო,
-ღია დამრჩენია, რა უყურადღებო ვარ იმ კრეტინის ბრაკია ყველაფერი-გაბრაზებული შევიდა, შუქი ააანთო და სავარძელზე სანდრო რომ დაინახაა სიგარეტის და წითელი ღვინით ხელში დაიყვირა
-აქ რა ჯანდაბა გინდა? გული გამისკდა
-რატომ შეგეშინდა? ხო ვთქვი მოვალთქო-
-სიბნელეაი რას აკეთებდი და საერთოდ, აქ როგორ შემოხვედი? ან რატომ დაუკითხავად
-გარეთ ცივაა და გავიყინებოდი, ფეხზე წამოდგა და მისკენ წავიდა...
-სანდრო, მომისმინე ის რაც ჩვენ შორის მოხდა არ განმეორდება....მე არ ვაპირებ ასე გაგრძელებას.ჩვეული მატერია ვარ რომელსაც ხმარობენ და მერე ისვრიან... სხვებს არ ვგავარ დაა უნდა შეიგნო, ასე რომ წადი და სხვასთან გაერთე მექალთანე მილიონერო.-ჯანდაბაააა ასე ნუ აკეთებბ-ხელები ნაზადდ შეუცინაა წელზე და ხერხემალზე აუყვა თან კისერს უკოცნიდა,სულ არ უგდებდა ყურს ლიზას
-უსარგებლო საუბრები აღარ გააგრძელო-თქო მერამდენედ ვთქვა უბრალო სათამაშო არ ხარ, ასე რომ იყოს ახლა აქ აარ ვიქნებოდი ლიზაა, და შენი სურვილების წინაააღმდეგ ნუ წახვალ-
-ჯანდაბაა მარგიანოო თავსს დამაკარგვინე-უცებ შეჩერდა სანდრო
-მოიცა მე მარტო ქალიშვილიბა მეგონა-საპასუხოდ კარგად უთავაზა ლიზამ
-ფუუ ტუტუცი გარყვნილი იდიოტიი, მასხარა,
-რა საყვარლად მლანძღავ-გაიცინა და აკოცა...
ყველაფერი დათბა, თუმცა დილით ისევ სიცარიელე და სიცივე...

ცუდ ხასიათზე გაიღვიძა ელენემ, ბექაც არიყო ოთახში, ჩაიცვა და ოთახიდან გავიდა.
-დილამშვიდობის-სამზარეულოში შევიდა და წყალი დალია,
-შვილო ბლინები გავაკეთე არ მოხვალ?
-იცით, არ მშია,
-ხომ კარგად ხარ ელ მია გვერდით დაუდგა
-კი კი, კარგად ვარ, -
-ფერი არ მომწონს შენი
-მართლა კარგად ვარ
-ოოოოოო რაღაიყოთ, ხომ გაიგეთ, არაფერი არ ჭირსს რაას შეჭამეთ ტვინი-ბექა წამოდგა
-ბექაა როგორ საუბრობ
-როგორც საჭიროა, თუ არ შეჭამს არაფერი მოხდება ისედაც ძლივს დადის კიდევ- ირონუულად ჩაიცინა ბექამ მაგრამ ელენეს ჩამქრალი თვალებს რომ შეეჩეხა და თან პასუხიც რომ არ გასცა თვითონაც აღელდა მაგრამ არაფერრი შეიმჩნია
-მართალია, წავალ წამოვწვები ალბათ ძილი დამაკლდა..
-ბექაა როგორ ესაუბრები, რა მოგდის
-მიაა შენ ნუ წიკვინებ-თქო, მე მივდივარ , სამსახურში საქმე მაქვს გადაუდებელი, ყურადღება მიაქციეთ მემგონი მართლა ვერაა კარგად
-ოოჰჰ წეხან სხვა რამეს ამბობდი
-მია-თქო
-კარგი ბექა გადი ოღონდ მალე დაბრუნდი, რაცარუნდა იყოს ელე შენთან ყველაზე მშვიდად გრძნობს თავს.-წავიდა თუმცა ელენეს ფიქრი გაჰყვა რაც შეიძლება სწრაფად აგვარებდა საქმეებს, ყველაფერს მორჩა შუადღისთვის და სახლში წამოვიდა,
ელე კი ვერიყო, გული ცუდს უგრძნობდა მთელი დღე გული ერეოდა და ბავშვიც ვერ ისვენებდა, წამოწვა და თვალები დახუჭა მალევე ჩაეძინა,სულ ერთი საათი ეძინა მაგრამ ცუდი სიზმარი ნახა აცრემლებული წამოდგა და საწოლის თავს მიეყრდნო,
ტელეფონი მოიმარჯვა და ბექასთან უნდოდა დარეკვა მისი ხმის გაგონება უნდოდა, უნდა დარწმუნებულიყო რომ კარგად იყო,მაგრამ...

-ბექაა მოხვედიი შენ ხარ?
-ხო მია მე ვარ, დედა სადაა ან ელენე , ცუდად ხომარ გახდა-
-ბექაა რა მოგდის დაწყნარდი, დედას ბებიამ დაურეკა ცუდად ვარო და იქ გავიდა, ელეს კიდე ეძინა წეღან,
-რამე ჭამა
-არაა მადა არ მაქვს გული მერევა ყველაფერზეოო
-კარგი კარგი, შევალ ვნახავ- პერანგის ღილების გახსნა დაიწყო, მაგრამ საწოლის თავზე მიყუდებული მომტირალი ელენე რომ დაინახა ლამის გაგიჟდა
-ელენა რა მოხდა? ცუდად ხარ? -წამებში დაფარაა მანძილი და მის წინ დაჯდა-
-არა არვარ ცუდად,
-აბა რა გატირებს
-ცუდი სიზმარი ვნახე უბრალოდ, -აწყლიანებული მწვანე სფეროები მიანათა-
-მხოლოდ ეგაა მიზეზი? ექიმთან ხომ არ წავიდეთ?
-არა, კარგად ვარ მართლა...- ცხვირი ტირილისგან აწითლებულუ ჰქონდა მწვაბე სფეროაები აწყლიანებული, ხუჭუჭა თმები აბურდვოდა და ცდილობდა გაესწორებინა, უეცრად მიიხუტა ბექამ გულზე
-საჭმელი რატომ არ ჭამე?
-არ მშია-ძლივს მოუყარა სიტყვებს თავი,
-ასე არ შეიძლებაა
-შენ არ თქვი სულ ჭამ და მალე საწოლზე ვეღარ დაეტევიო
-ყველაფერს იმახსოვრებ და ითვალისწინებ გარდა იმისა რომ სულ ნერვები არ მომიშალო და არ იტირო,- თავზე აკოცა-ადექი მოემზადე
-რატო
-სულ სახლში ზიხარ და გავისეირნოთ
-მართალა?-გაკვირვბულმა გახედა ელენემ
-ხო მართლა , გავისეირნოთ სულ სახლში ხარ ალბათ მაგიტომ ხარ მოუსვენრად
-თუ შენ ამბობ, ახლავე-ბექამ რომ შესთავაზა გასეირნება გაუხარდა, თუმცა წასვლა მაინც ეზარებოდა,
შავი მაღალწელიანი შარვალი და გრძელი სვიტერი ჩაიცვა, წინდები უნდა ჩაეცვაა დაიხარაა
-ვაიმეე როგორ გაიზარდე ფეხებს ვერ ვწვდები, სიცილით ცდილობდა ელენე ჩაცმას ბექა მივიდა, ფეხი მუხლზე დადო და ყვითელი სპანჯბობის გამოსახულებიანი წინდები ჩააცვა
-იყოს ბექა რასაკეგებ
-გაჩუნდი ჭირვეულოო,
-დღეს რაღაც ვერხარ შენ,ჯერ გასეირნებოა,ახლა ჩაცმაში მეხმარები.რამე ცუდიგაიგე?
-არა რა ცუდი უბრალოდდ არ შეიძლება შენზე ვიზრუნო?
-რავიცი-მხრები აიჩეჩა ელენემ,ქურთუკი ჩაიცვა და გარეთ გავიდნენ, შუა დეკემბერი იყო, ქუჩები აქაიქ გაყული, მზე ანათებდა თუმცა ვერ ათბობდა ისე როგორც საჭირო იყო
-სადმე წავიდეთ თუ ვისეირნოთ?
-ვისეირნოთ ცოტა, სუფთა ჰაერს მაინც ჩავიაუნთქავ
-კარგი მაშინ კაველარი გამომდე
-უკაცრავად?-გაკვირვებულმა გახედა
-ყინულებია და ფეხი არსად აგიცურდეს ელენე
-სიარული ვიცი
-არ გამაბრაზო ელენე
-კარგი ხო აჰა, არ აჯუჯღუნდე -თვალები აატრიალა და კაველარი გამოსდო
-აი ასე, როცა მიჯერებ კარგი გოგო ხარ
-ან ზედმეტად დიდი რაოდენობით ჭამე შაქარი და ოდნავ დატკბი, ან რა და რაღაც ხდება
-არაფერი არ ხდება რა მოგივიდა, სულ ცუდ ხასიათზე ხარ და ბავშვზე მოქმედებს, ხოდა გამოგიყვანე.
-ხო ბავშვს უნდა მოუფრთხილდე-გული დაწყდაი ისე ამოთქვა და გზას გახედა
-და შენც უდა მოგიფრთხილდე,
-თავითავად ბავშვი ჩემს მუცელში ზის-ირონილად შეხედა,
-დღეს არაფერი გიჭამია, არ გშია?
-მმმმმ - არაა არ მშია
-გშიაა წამოდი სადმეწავიდეთ და ვჭამოთ
-თუ ასეა მაკში წავიდეთ და შემწვარი კარტოფილი ვჭამოთ
-თუ თქვენ გნებავთ ქალბატონო..

****
ელიზაბეტი უხალისოდ მიუყვებოდა ქუჩას ელე და ბექა რომ შეამჩნია,გაეღიმაა შორიდან ისე საყვარლები იყვნენ კაველარი გამოდებული, რაღაცაზე დიდი ინტერესით საუბრობდა ელე და ბექა იცინოდა, ნამდვილი წყვილი იყო, გახარებული წავიდა ანანოსკენ, ეს ამბავი უნდა ვახაროო
უკანა ეზოში სკამზე დახვდა ქალბატონი
-რახდება ანო, რას ჩამომჯდარხარ და რას ჩამოგტირის თავპირი
-ლიზაა, აქ რაგნდაა რაკარგია რომ მოხვედიიი, -გახარებული მოეხვია ანანოო
-რახდება კუს რატომ ხარ აქ
-არაფერი ვისვენებ,შენ ? აქ ასე უბრალოდ არ მოხვიდოდი
-არა მართლა ისე მოვედი მომენატრა შენთან საუბარიი
-კარგია რომ მოხვედი
-რაღაც გჭირს შენ
-ჯანდაბა შენ მართლა ათელმხილველი ხარ თუ რაარი
-მოყევი ვაჩეს ეხება ხო
-ხო, ერთ-ერთ მიმტანთან წევს, იდიოტი დეგენერატი
-რაოო
-ხო ნათია ქვია,
-მაგიტომ ხარ ასეე?
-ხო და ვსრვხვდები რატო, რატო მადარდებს საერთოდდ
-იმიტომ რომ ისევ გიყვარსს
-არმიყვარს, მან მე მიღალატა ლიზზ,მომატყუააა, აბუჩად ამიგდო, ახლა თავისი ცხოვრება აქვს.. აღარ შემიძლია მეტი მართლა-თავი მიადო და ცრემლებმა ჯებირები გადალახეს
-ანოო იტირე გულზე მოგეშვებაა-თავზე აკოცაა და მაგრად მოეხვია..
-სამუშაოს მორჩი?
-არა ვისვენებ.ჯერ შუადღეა, ნახევარი დღე მაქვს წინ
-მერე მოდი ეს ნახევარი დღე დაეთხოვე და წამოდი ჩემთანერთად, ელე და საბა სეირნპბდა წეღან პარკში
-რაო? მართლაა ..რა მაგარიააა
-ხო და წამო ჩვენც სადმე გავიდეთ გულს გადააყოლებ
-არა ლიზ, არ გამოვა-თქო.უნდა ვიმუშაო
-იცოდე ძალით წაგათრევ, ვინმე დატოვე შემცვლელად. ორშაბათია თან არამგონია დღეს ბევრი ხალხი იყოს, თუ არ წამოხვალ იცოდე მე ვეტყვი მამაჩემს
-ლიზაა, კარგი სირცხვილია
-რა სირცხვილი არ იცნობდე მაინც კოტიკოს,თან ცუდად ხარ.-არ მოუსმინა ლიზამ ანანოს და ბოლოს მაინც წაიყვანა, ოღონდ სავაჭრო ცენტრში გავიდნენ საყიდლებზე...
აი აქ იწყებოდა მხიარულება..
-ეეე ანო ნახე ეს კაბა როგორ მიხდება-გასახდელიდან გრძელი ლოჭებამდე ბრჭყვიალა წითელი ლაბით გამოვიდა-
-რ აგიხდება გოგო, მეშოკივითაა, ამის ყიდვა თუ გინდა მე ჩამოგიტან სოფლიდან არ დაიხარჯო ბებოს აქვს ოღონდ ისინი თეთი ფერისაა,-გაიცინაა და მეორე კაბა მიაწოდა
-ეს რაარი გოგო, რა მოკლეაა არ გამომადგება
-შენ არა მაგრამ შენს სანდრიკოს გამოადგებაა-ეშმაკურად გაიცინა
-ანო შენ? შენ მიკეთებ ამასს?-წარბები შეკრა ის კაბა არ ჩაუცვია, გაიარეს და აარჩიეს რაღაცეები, ბოლოს კაფეში ისხდნენ და დაქანცულები ყავას მიირთმევდნენ
-რა დრო გავიდაა, შემომატარე მთელი სავაჭრო ცენტრი
-ცუდი არიყო
-კი ნამდვილად გავერთეთ,და რა მაგარი ფეხსაცმელი ვიყიდეე, ის შარვალიც სასწაულია, -გაიცინა
-ეე ლიზ ვიღაც აპოლონი გვიახლოვდება და ვგოდებ ეს შენი სანდროა-ჩაიფხუკუნა და უკან ანიშნა
-აუუ მართლა ისაააა-
-როგორ შეცვლილაა უი შეგვამჩნიააა-მალევე გაჩნდა სანდრო გოგოებთან
-ლიზიკოოო, როგორ ხარრ, მაგიდასთან მივიდა და ლოყაზე მიაწება ტუჩები
-ხო მარტო ლიზიკო სხვა არავინ გახსოვდეს-ამოიბუტბუტა ანანომ და მაშინ მიაქვია სანდრომ ყურადღება
-მოიცაა ესს ის ანოაა? გიჟი ანოო?
-მოიცა არ თქვა რომ ის იდიოტი სანდრო ხარ?
-ორივე სწორად აზროვნებთ ვერ შეგედავებით,
სანდრო მეგობრულად მოეხვია ანანოს,
ცოტა ისაუბრეს მერე გოგოები სახლში გაიყვანა ჯერ ანანო დატოვა მერე კი თვითონაც ავიდა ელიზაბეტთან,ეტყობოდა ქალბატონი გაბრაზებულუ რომ იყო,
-რატომ მიბრაზდები ელიზაბეტ, მეგონა წინაზე მოვაგვარეთ
-არასწორად ვიქცევით შენც და მეც არაფერი არ მოგვიგვარებია- ქურთუკი მოიშორა და პარკები ოთახში შეიტანა
-რა გინდა?
-მე არმინდა მხოლოდ ფიზიკურად გიზიდავდე, და ჩემთან ს.ქსი გხიბლავდესს მხოლოდ, არმინდა გესმისს ა რ ა-თვალებანთებულმა შეხედა
-აჰ აბა გინდა 17 წლის ბავშვებივით შეყვარებულობანა ვითამაშოთ, -ირონიულად ჩაიცინა
-საერთოდ მომშორდი
-რამდენჯერ უნდა ვისაუბროთ ამაზე-კედელზეე ააკრო და ხელი საჯდომზე მოუჭირა, შარვლის შესაკრავს დაწვდა, ყველაფერი აერია ლიზას, მომთხოვნადდ უკოცნიდა ტუჩებს
-არსად წავალ შენ ჩემი ხარ, ჩემი ხარრ
-ეგოისტი ხარ-ამოიკვნესა და მალევე იგრძნო როგორ შეუერთდა მის სეულს, ფეხები წელზე შემოხვია და მთელს ოთახში მისი სიამოვნების ხმები ვრცელდებოდა..
მალე საწოლზე იწვნენ სანდროს გულზე ედო თავი და მის ხმას უსმენდა ძალაგამოცლილი...
-დარჩები დღეს?
-გვიან წავალ-შუბლზე აკოცა, გული ჩაწყდა ლიზას თვალები დახუჭა და მალევე ჩაეძინა.
-დილას ჩემთან ხომ არ გაათენრბ აბა.
...............
დრო ნელ-ნელა გადიოდა, მალრ მოვიდა ახალი წელი, მშვიდად ჩაიარა ყველაფერი ახალწელს ელენეს მშობლები შეურიგდნენ და თავისთანაც წაიყვანეს, ბექა არ აღიარებდა თუმცა ძალიან აკლდა ელენე,
უღიმღამოდ უხალისოდ შეხვდა და მერე ძმაკაცებთან ერთდ გაითიშა.
ლიზა კი ყოველ ჯერზე არარაობად თვლიდა თავს, უკვე აღარ შეეძლო უნდოდა გრძნობები რომლებსაც სანდრო იგრძნობდა, მხოლოდ ხორციელი ჟინის დაკმაყოფილება და ვნებასაყოლილი ურთიერთობა არუნდოდა,
ზამთარმა საბოლოოოდ გაიხურა კარი და მოვიდა ჭირვეული მარტი, გაზაფხულის სურნელი გავრცელდა ირგვლივ და ყველაფერი გაღვიძებას იწყებდა.
სტუმრებს ეგებებოდა ანანო, მნიშვნელოვანი შეხვედრა დაიგეგმა მათ რესტორანში და მაქსიმალურად იყო მობილიზებული, ყველაფერს მშვიდად რომ ჩაევლო.
ვაჩე სანზარეულოში იყო მაგრამ მთელი კოლექტივის მსგავსად მას ნერვიულიბა სულ არ ეტყობოდა.
დაძაბული დღე როგორც იქნა დამთავრდა, თორმეტი იყო სტუმრები დაიშალნენ ყვრლას მოეშვა და ნელ-ნელა სახლებში იწყეს წასვლა, მთელი რესტორანი დაიცალა,
-ვაჩე სად მიდიხარ?
-სახლში შეფ
-არსად არ წახვალ, დღევანდელი არ დამვიწყებია უპასუხისმგებლო ხარ ამიტომ აქ დარჩები და სამზარეულოს მიალაგებ
-კიმაგრამ შეფ ასე არ შეიძლება შემთხვევით, ვუქენი იმ კერძს ზედმეტი მარილი-
-არ მაინტერესებს დარჩები და დაალაგებ თუ არა და წახვალ, - მაია გავიდა ვაჩემ შეიკურთხა და მაცივარში შევიდა, ტემპერატურას დაუწია გაძლება რომ შეძლებოდა და საქმეს ბუზღუნით შეუდგა.
-იპოვეს დამლაგებელი რა.

დაცვა იყო ჩამოვლაზე მხოლოდ ამოწმებდა რაღაცეებს და კიდევ ანანო, რომელსაც სამზარეულოდან მოესმა ხმები და იქეთ წავიდა, სულ დაავიწგდა რომ კარებს ჩაკეტავდნენ, ფრთხილად შევიდა მაცივრის კარი გამოაღო და ტილოთი ხელში ვაჩე რომ დაინახა სიცილი დაიწყო
-აჰა ესეც დაემატა
-რაო ვაჩე დამლაგებლად დაიწყე მუშობა? გითხარი არაა სამზარეულო შენი საქმეთქო და გაგითვალისწინებია
-ქალბატონო, იძულებით ხდება ყველაფერი თქვენი პერსონალის დამსახურებით.-გასწორდა და ანანოს შეხედა.
-ვისაუბრებდი მაგრამ ახლა წავალ, ჯობია სახლში თბილად დავწვე და დავიძინო შენ არ გათავისუფლდები როგორც ჩანს-ირონიულად ჩაიცინა, უნდა გასულიყო მაგრამ ვაჩემ ხელი სტაცა და ტუჩებზე მოწყვეტით აკოცა, სიამოვნებით გაინაბა ორივე, რეალობაში არც დაბრუნდებოდნენ საკეტების ხმა რომ არ გაეგოთ, გადახარშეს რაც მოხდა მაგრამ უკვე გვიანი აღმოჩნდა
-ჯანდაბააა მაცივარში ჩაგვკეტეს, მოვკვდებით, გავიყინებით, აქ ჰაერიც არაა,შენი ბრალიაა-ანანო ყვიროდა და თან კარზე აბრახუნებდა მაგრამ სულ ტყყუილად,
-ჩემი ბრალი კიარა იმ ყარაულის ბრალია
-ასე მშვიდად როგორ ხარ,
-მეც არ მომწონს ის აზრი შენთან ერთად ამ სიცივეში რომ მომოწევს დილის ექვსამდე ყოფნა, მაგრამ რა ვქნა? შენნაირად ვიყვირო?-საქმეს მიუბრუნდა და ირონიულად ჩაიცინა.
-ვაჩეე რამე მოიმოქმედე, -წინ გადაუდგა
-რა მოვიმოქმედო, ტელეფონი არ იჭერს, და სუპერგმირი არ ვარ ამსისქე კარი გავანგრიო,
-შენ და შენი უაზრო კოცნა რომარააა აქ არ ვიქნებოდით ახლა ჩაკეტილები-განრისხებულმა შეხედა
-შენ რომ არ შემოსულიყავი არ გაკოცებდი, ნუ მიყვირი!-მკლავზე დაქაჩა, ანანოს თვალები აემღვრა
-ჯანდაბაში წასულხარ,-ხელი გააშვებინა და კართან მივიდა, უშედეგოდ აბრახუნა, მერე ჩაიკეცაა, უკვე ციოდა, დაღლილიც იყო და ყველაფერმა იმოქმედა,თავი მუხლებზე ჩამოსდო და ეცადა როგორმე გამთბარიყო,
თავის საქმე დაამტავრა ვაჩემ და რომ დაინახა მივიდა ანანოსთან, გვერდით დაუჯდა ცოტახანი დუმდნენ, მერე ვაჩემ დაარღვია სიჩუმე
-ბოდიში ნანო,
-აჰ ბოდიში რა ადვილია, გამოისყიიდი დანაშაულს? ან გამოასწორებ შეცდომებს
-არა, მაგრამ საჭიროა.
-მომშორდი გთხოვ..
-მარტო ჩემი ბრალი არაა დარაჯს უნდა შემოეხედა და ისე ჩაეკეტა
-ხო დაენახა როგორ კოცნის მზარეული მენეჯერს, მერე ეთქვა უფროსისთვის და სასიყვარულო რომანში დამნაშავე გავეგდე სამსახურიდან, შენი ბრაალიაააა, ბავშვივით იქცევი მოდიხარ მკოცნი, მაგრამ რატო? ნათია არ გაკმაყოფილებს? რას მერჩი
-ნათია საერთოდ რა შუაშია?
-არ ეჭვიანობსს რომ მკოცნი?
-ნათია არავინაა ჩემთვისს,
-ნუ უარყოფ დაგინახე როგორ ეხუტებოდი და მერე აკოცე
-მაშინ უბრალოდ აღელვებული იყო, ახლა გველაფერი გავარკვიეთ.
-არ მაინტერესებს, შენ მოღალტე ხარ ასე იყო და ასე იქნება.
-ანანო, მე არმინდოდა შენი მიტოვება, არც ის ღამე ყოფილა სწორი მაგრამ თავი დავკარგე უგონოდ მთვრალი ვიყავი-მწვანე სფეროები გაუსწორა გოგოს თაფლისფერებს
-შენ საერთოდ შეცდომა ხარ
-რომელსაც ვერ შლი შენი ცხოვრებიდან-
-სულაც არა რა სისულელეა, სულ არ მადარდებ დაგივიწყე.
- გადარდებ, იმ საღამოს დაგინახე იმ თემოს ეხვეოდი და სულ სხვა რამე ვიფიქრე..ჯანდაბა...მეგონა დაუბრუნდი, მერე დალევა დავიწყე და უბრალოდ ის გოგოო არვიცი, შენ სახეს ვხედავდი, არც კი მახსოვს როგორი იყო,
-გეყოფაა არ მაინტერესებს-თვალები ერთმანეთზე დააჭირაა და ღრმად სუნთქავდა
-ორი წელი გავიდა, ნუთუ სულ არ გაგინელდა ბრაზი, არ მოგენატრრე
-ნუ მესაუბრები ასე ნუ მესაუბრები,
-მე ძალიან, ნეტავ იცოდე ეს დროოო რა ტანჯვა იყო, ჯანდაბა არ შემიძლია უშენოდ, ამ წყეულ სამზარეულოშიდაც კი შენს გამო მოვედი, შენ კიი ისევ ისე ჯიუტობ
-რათქვი?
-რაც გაიგე
-ანუ ?
-აქ შეფი ბექას დეიდაა , ხშირად დადის აქ შენც შეამჩნიე, ხოდაა მისი ნაცნობობით ძლივს ამიყვანეს,
-ანუ მზარეული არ ხარ?
-ვარ, თუმცცა სულაც არ მინდა აქ მუშაობა.არც ისე გამოცდილი ვარ...
-....-გაჩუმდა ვერ იჯერებდა ვაჩეს ნათქვამს, რაღაცნაირად იმოქმედა.
-ნანო მე ძალიან მიყვარხარ-ხმაწასულმა უთხრა და ხელები მოხვია, მაინც მაპატიებ, ბოლოს მაინც ერთად ვიქნებით შენთან უნდა დავბერდე, შენ ხო ამბობდი სოფელში ვიყიდოთ სახლი და რომ მოვხუცდებით იქ ვიცხოვრებთო,
-მე განაჩენი უკვე გამივიტანე ვაჩე.
-საბოლოო განაჩენი სიყვარულია ნანო-გოგონას ბაგეებისკენ გაეპარა თვალი, ნანოს გაეღიმა და თვითონ ეძგერა ბაგეებზე თმაში შეუცურა ხელი და მერე მაგრად მოეხვია
-ოდესმე სხვასთან რომ დაგინახო, ან თუმდაც უბრალოდ ზედმეტად გახედო ვინმესს იცოდეე მოგკლავ და მერე თავსაც მოვიკლავ ვაჩე..
-არასდროს პატარავ... ადამიანები შეცდომებზე სწავლობენ.- ღიმილით მოეფერა თმაზე და მერე თვითონაც ჩაეხუტა..-
-რა რომანტიკაა, საყინულეში ბოსტნეულებით და ხორცით გავსილ საყინულეში შევრიგდით, არადა რამდენ ორიგინალობაზე ვთქვი უარი-გაიცინა და კისერში აკოცა.
-კიდევ კარგი აქ ჩავიკეტეთ, სხვაგვარად სულ ყველგან გარბოდი,აქამდე უნდა მომეფიქრებინა ეს
-ვაჩე, -გაიცინა და თან მის გულისცემას უსმენდა, ყოველდღე ხედავდა, მაგრამ ძალიან ენატრებოდა...
მალეე დადგა დრო ნანატრი ბედნიერებისა, ანანომ და ვაჩემ ბოლოს და ბოლოს გადაწყვიტესს ქორწინება. მარტის დასაწყისში შერიგდნენ ბოლოკენ ქორწილი გადაწყვიტეს.
წინა დღეს ელე, ლიზა ანანოსთან იყვნენ და უკვე დაგეგმილი ქორწილის ბოლო დეტალებს განიხილავდნენ.-
-ყველაფერი ჩინებულად იქნება
-რათქმაუნდა ლიზ, ერთი კვირა დაუზოგავად ვიშრომეთ, ნუ იშრომეთ მე ვჭამდი-გაეცინა ელენეს და შოკოლადი მოკბიჩა,
-რა მაგარიაა,გეშველათ და თქვენს ბედნიერებას მოვედწარი-
-ხო მაგრამ შენსას ვერ მოვესწარით, ლიზა საერთოდ ბოლო დროს არ მომწონხარ, იმ სანდროს თავპირს გავუერთიანებ,მოვიდა მიგიჩვიაა გონება აგირიაა,ახლა კიდე გლოვობ
-არაფერი არ ხდება,არ ვფიქრობ სანდროზე-მხრები აიჩეჩა ნანომ და თან კიდევ ერთხელ შეხედა საქორწილო კაბას
-გეტყობა კი, ახალი წლის მერე არც იცინი წესივრად, მარტო სამსახური სამსახურიო გაიძახი-ელენემ ამოთქვა და მუცელზე გადაისვა ხელი
-ვიცი არც მე მინდა, მაგრამ არვიცი რა მემართება, -ხელები სახეზე ჩამოისვა
-არ გვინდა ახლა ამაზე არ უნდა მოვიწყინოთ ხვალ გოგო გვიფრინდება
-მართალია ელენიკო, მოწყენილი მეჯვარე არ მინდა მე-ლოყაზე აკოცა ნანომ
-ისე ქალბატონო ვაჩემ რა გაარკვია, ბოლოსდაბოლოს შენი ბექუნა დათანხმდა
-ჩემი ბექუნა აარაა ის.
-ხო დათანხმდა მისი ცოლი ვერ დავიყოლიე მე მარტო
-კარგი ნანო, ასეთ მდგომარეობაში ვერ ვიქნებოდი მეჯვარე,თან ბექა ვაჩეს ძალიან ახლო მეგობარია და ჯობდა მე უბრალოდ ახლოს ვყოფილიყავი თქვენთან...
სულ არ აინტერესებს ელენე იმას, მალე გამშორდება, მაგრამ მე მაინც ვიფიქრეე..
-კი კი ეტყობა ბექას გაშორებას რომ აპირებს-ჩაიფხუკუნა ანანომ
-ტუტუცი ქალები..-ტელეფინის ხმამ შეაწყვეტინა სიტყვა-ახსენეო დაა ..
-გისმენ ბექა... ანანოსთან ვარ...არა არ მტკივა..კი ...კარგი გამოვალ.
-არ აინტერესებს ელენე თურმე მეექვსედ დარეკა უკვე მაგ ხისთავიანმა
-წავედი ახლა მე გარეთ მელოდება
-უკვე?
-ხო, აღარ დავაღამებ ხვალ გნახავთ
-კარგად ჩემო გაბერილო, -ლოყაზე აკოცეს ელე და გააცილეს, ლიზა კიდევ დარჩა ანანოსთან ცოტახანს.

ჯერ ჯვარი დაიწერეს,ქორწილი რაჭაში, ერთ-ერთ სადა უბრალო ლამაზ სასტუმროში გადაიხადეს ტყის პირას,ყველაფერი ზღაპრლი იყო, ნათურები მიმოფანტული ყვავილები და ულამაზესი წყვილი, დიდი ცერემონია არ იყო უახლოესი საახლობლო წრე და მეგობრები.
ბიჭის მეჯვარე ბექა იყო. გოგოსი კი ელიზაბეტი.მშვენიერი საღამო გამოვიდა, იმხიარულეს, ბევრი ფოტოები გადაიღეს, მერე წყვილი დაააბინავეს სპეციალურად ლამაზად გაუფორმეს სახლი ტყის პირას.
ზოგი წავიდნენ, ზოგი კი რაჭაში დარჩნენნ იქვე სასტუმროში.
ელენე და ბექა ერთ ნომერში მოთავსდენ, ელე დაქანცული შევიდაა და კაბის გახდა დაიწყო, ვერაფრით გახსნა შესაკრავი, ლიზას იძახებდა ოთახში ბექა რომ შემოვიდა რომ დაინახა როგორ წვალობდა გაეღიმა მიუახლოვდა და კაბის ელვა ფრთხილად გახსნა, ხერხემალს დაუყვა არ ეხებოდა, განგებ არ ეხებოდა მაგრამ მის თითებს გრძნობდა ელენე, ჟრუანტელმა დაუარაა, ზურგი მოუშიშვლდა, კულულები წინ გადაუწია და კისერში ნაზად მიაწება ტუჩები, გარინდული ელენე უხერხულად შემობრუნდა
-მადლობაა, -ხმა წასულმა უთხრა და აბაზანაში გაუჩინარდა, კარს მიეყრდნო და სუნთქვის დარეგურილებას შეეცადა, იწვოდა თითქოს ისევ ეხებოდა ბექა, კანი ეწვოდა, წყალი შეისხა პირზე მერე პიჟამა ჩაიცვა და შედარებით დამშვიდებული გავიდა, გვერდი აუარა სავარძელში მოკალათებულ ბექას და საწოლთან მივიდა. ბექაც მოწესრიგდა და დასაძინებლად დაწვნენ, ზურგი აქცია ელენემ და თვალები დახუჭა, მაგრამ რა დააძინებდა. ცოტა ციოდა მიუხედავად გაზაფხულისა მთაში იყვენნ და ჯერ ისევ იგრძნობოდა ზამთრის კვალი მიუხედავად იმისა რომ უკვე ყველაფერი ამწვანებული იყო, მაინც ციოდა...
არც ბექას ეძინა ზურგიდან უყურებდა ელენას, იმდენად რომ მისი დაჟინებული მზერა იგრძნო და გადაბრუნდა
-რატომ მიყურებ-მობეზრებულმა ამოთქვა
-შენ რა იცი რომ გიყურებ
-ვგრძნობ და არ მსიამოვნებს
-თუ პირიქით ერთ ადგილზე ვერ ჩერდები, იმ დონემდე გსიამივნებს როცა გიყურებ
-თვითდაჯერებული იდიოტი ხარ,
-მადლობა
-არაფერს,ბალიში აიღო და სახეზე მიადო-აჰა ამას უყურე მე მეძინება
-რა უხეში გახდი ელენა,
-სულ უსუსური ხარო იძახი და ახლა ვარ უხეში?
-ორივე ხარ, ბალიში გადადო და მისკენ გადაიწია ზევიდა დაჩერებოდა და ცხელ სუნთქვას სახეზე აფრქვევდა.- მკვეთრი ფანჯრიდან შემოსული სინათლე ოდნავ ანათებდა ოთახს,
-უსუსური მაშინ ხარ როცა მე მოვდივარ ახლოს, რომ გეხები, იცი საშინლად მსიამოვნეს ასე რომ გიყვარვარ - დაიხარა და ტუჩის კუთხეში აკოცა
-სულც არ მიყვარხარ
-ნწ.ტყუი ელე მარტო სიტყვები არაა, სიყვარულს შეგრძნებები და ქცევები ამტკიცებენ, შენ კიი... დნები-ჩაიცინაა და მოშორდა გვერდით დაწვა და იცინოდა, ჯანდაბაა ისე უხდებოდა სიცილიი, თავის ლამაზ თეთრ კბილებს რომ აჩენდა და ტუჩის კუთხეზე ნაკეცები უჩნდებოდა, ელე შტერდებოდა ხოლმე
-მთვრალი ფილოსოფოსი, მეტის ღირსი ვარ უნდა დამცინო ხო-
-გადაბრუნდებოდი მაგრამ სხეულსაც ვერ აკონტროლებ
-მხოლოდ იმიტომ ვერ ვბრუნდები რომ შენ ვერ გააკონტროლე ერთი ადგილი თვეების წინ, და ახლაა იმის გამო ცოცხალი არსება მიზის მუცელში, რომელიც იზრდება და უკვე მოძრაობაც მიჭირს-ირონიულად გაიცინა და ბექას გაფართოებულ სფეროებს კმაყოფილმა შეხედა
-ენამოსწრებულიც რომ ხარ ესეც ბოლო ხანებში შევამჩნიე
-შენ სულ ვერ მამჩნევდი ხოლმე, მაინც და მაინც იმ ღამით შემამჩნიე,
-ხოდა საბედისწერო აღმოჩნდა, მაშინვე ცოლი გახდი ჩემი,-გაიცინაა
-რა სიცილის ხასიათზე ხარ? დაბოლილი ხარ?-ეჭვით შეხედა ელენემ
-ნწწ აღარ ვეტანები მასეთებს, თან რათმინდა დაბოლება როცა შენ აქ ხარ
-გულისხმობ რომ სასაცილო ვარ
-კი, ძალიან ვითომ მკაცრი რომ ხარ და სასწაულებს იგონებ იმის გამო რომ გავმწარდე, თან გონება გერევა ამ დროს ჩემი სიახლოვით-
-საზიზღარი ადამიანი ხარ..
-იცი მართალი ხარ, მეტიც ამაზრზენი ვარ და ვერ ვხვდები როგორ შემიყვარე,
-სიყვარული ყველაზე ბრმა და ამოუცნობია ვერც ვერასდროს მიხვდები.ვერც მე მივხვდები, ახლა თუ შეიძლება სიმთვრალეს მოერიე საუბარი შეწყვიტე და ძილის საშუალება მომეცი.-ზურგი აქცია, თვალები ერთმანნეზე დააჭირა ღრმად ამოისუნთაა და დაძინებას შეეცადა.
ბექა დიდხანს უყურებდა, ღამე გაიცრიცა, ელეს სუნთქვა ჩაწყნარდა, უკვე ეძინა ფრთხილად აკოცაა ლოყაზეე -შენი სიყვარულის ღირსი არვარ ელ-მისი სურნელი ხარბად შეისუნთქა და თავადაც მორფეოსის სამყაროში გადეშვა...
გავიდა ერთი თვე.
ელენე მართლა ვეღარ ისვენებდა, ძირითადად ცუდ ხასიათზე იყო და ცოტა შიშიც დაჰკრავდა მშობიარობის გამო, მერვე თვეში იყო და ნერვიულობდა, უკვე ვერც დადიოდა ვერაფერს ვეღარ აკეთებდა უბრალოდ იწვა, ექიმმა გააფრთხილა რომ უნდა იწვეს, ცვლილებებია და თავს უნდა მოუფრთხილდეო, თან ფეხები და წელიც საშინლად ტკიოდა, ბექა ძირითადად სამსაურში იყო მაგრამ მაინც ელეს გვერდით იყო
-დედიკოს პრინცესა, ასე ნუ მირტყავ რა, მტკივა დე,.. ჭკვიანი გოგო ხარ შენ და იცოდე მალე გნახავთ და ჩაგეხუტებით, მე და შენი მამიკო, ჩემო ერთდერთო -მუცელზე ხელებს ისვავდა,გვიან შეამჩნია კარზე აკრობილი ბექა
-რას ჭორაობთ უჩემოდდ
-ჩემს გოგოს ვესაუბროებოდი, მამამისივით ნუ იქცევა,
-ჩვენს გოგოს, ჩემიცაა, ფრთხილდ მიუჯდა გვერდით.
-როგორ ხარ დღეს?
-კარგად,
-ასეთ ხასიათზე რატომ ხარ ელე, -თმა გადაუწიაა
-მეშინია, იცი მგონია რომ მოვკვდები, ვერ მოვასწრებ მისი სურნელი შევიგრძნო, ძალიან მეტკინებაა ბექაა-ვრემლები ერთმანეთის მიყოლებით დაიძრა ამღვრეული ცისფერი სფეროებიდან
-ჩშშ, რეებს ამბობ სულელო გოგო, ყველაფერი კარგად იქნება, შენ უნდა გაზარდო ჩვენი გოგო, მერე ერთად გამაგიჟოთ,- ხელები მოხვია და გულზე მიიხუტა
-მაინც მეშინიაა,
-ნუ გეშინია ნურაფრის, საერთოდ არ იფიქრო მაგაზე...

ღამის პირველი იყო საშინელმა ტკივილმა გამოაღვიძა ელენე, შეშინებულმა მოუჭირა ხელი ბექას
-გაიღვიძე ბექა-სუნთქვაააჩქარებუკი აღვიზებდა
-რამოხდა ელე
-მუცელი საშინლად მტკივა, მანანა დეიდა გააღვიძე, -სულ გაულურჯდა ტუჩები, საშინელი ფერი დაედო, დაფეთებულებმაა ჩასვევს მანქანაში და საავადმყოფოსკენ დაიძრნენ
-მანანა დეიდა თუ რამე დამემართა ხომ მიხედავ ჩემ გოგოს-ტირილით ამოთქვა დაა მანანაზე ჩახუტებული ტკივილისგანნ დაიძაბა
-რა უნდა მოგივიდესსსსს ელენე რაზე ფიქრობ შვილო, შუბლზე აკოცა
-მაინც დამპირდით არავინ იცის რა მოხდება...
სარკიდან უყურებდა როგორ უცვლიდა ელენეს ტკივილი სახეს და საშინლად უცემდა გული,
-ჩემი პატარაან ხომ კარგად იქნებაა, კარგად უნდა იყოს
-ცოტაც ელე, 5 წუთში მივალთ..უკვე მალე-ასეთი აღელვებული ბექა არავის არასდროს არ უნახავს..
ნაადრევი მშობიარობა იყო სასწრაფოდ საკეისრო კვეთა იყო საჭირო, უკვე გადაჰყავდათ ბლოკში ბექა შევიდა და მანანა ორივე ამხნევებდა მიაც იქ იყო
-ელე-ხმაწასულმა ხელზე ფრთხილად აკოცა-ყველაფერი კარგად იქნება.
-ბექაა მიყვარხარ, ძალიან მიყვარხარ რაც არუნდა მოხდეს ეს იცოდე,
-რას ბოდავ რა მოთქმებია, სამშობიაროდან რომ გამოხვალ მერე გაგესაუბრწბი მაგაზე -მკრთალად გაუღიმა და შუბლზე აკოცა.
მერე კი გაიყვანეს, უკვე ნარკოზის ქვეშ იყო, ბექა გრეთ სცემდა ბოლთას მალე ელეს მშობლებიც მივიდნენ და საერთოდ დაიწყო ნერვიულობის საათები, კუთხეში იჯდა ბექა და ელეს ფოტოს უყურებდა საშილად ნერვიულობდა, ელეს სიტყვები უტრიალებდა ის თი როგორ ეშინოდა ყველაფრის გიჟდებოდა ვერაფრით რომ ვერ ეხმარებოდა.რთული მშობიარობა იყო, მაგრამ ბავშვი მაინც ჯამრთელი დაიბადა ელეს მდგომარეობა კი დამძიმდა, ექიმი დერეფანში გამოვიდა და ყველა მას შემოესია
-როგორ არიან ექიმო?
-გილოცავთ თქვენი ბიჭი კარგადაა, ინკუპატორში გადაგვყავს საჭიროა რადგან დროზე ადრე დაიბადნენ,
-ელე
-დედის მდგომარეობა მძიმეა, ახლა დრო გვიჩვენებს არ ინერვიულოთ ჩვენ ყველაფერს ვაკეთებთ-ლელა ცალკე აქვითინდა მია და მაია ცალკე ვახო ნერვიულად სცემმდა ბოლთას ზურასთან ერთად, ბექა... ბექაა იდგა გახევებული თითქოს დანით დაუსერეს გული, კინაღამ გონება დაკარგა, ელენე დდაუდგა თვალწინ რომ ტიროდა უბრაზდებოდა, და მიხვდა როგორ ჭირდებოდა ვერ გადაიტანდა მას რომ რამე მოსვლადა ისიც მიყვებოდა...

ორი დღე, საუკუნოდ გაიწელა, თითქმის არ ჭამდა არც ძინავდა, მინის წინ იდგა და ბავშვს უყურებდა ღიმილით, და სულ ელენეზე ფიქრობდა, საბედნიეროდა ყველაფერი მოგვარდა და მხოლოდ მაშინ ამოისუნთქა ბექამ,თითქოს ზურგიდან მძიმე ტვირთი მოეხსნა.
მეორე საღამოს გადმოიყვანეს პალატაში და უკვე ყველა შედიოდა ულოცავდა და მოკლედ ყველა ბედნიერი იყო, მანანამ ბექა გაუშვა სახლში მოწესრიგდა, ჩვეულ ფორმას დაუბრუნდა და ამჯერად ღამე ის დარჩა ელენესთან, პალატაში ფრთხილად შევიდა ეგონა ელენეს ეძინა მაგრამ არა მობილურში თავისი პატარას ფოტოს ღიმილით უყურებდა,
-ბექაა შენ არ წახვედი?
-ნწწ, მისის ჭირვეულიბასთან გადავწყვიტე დარჩენა, -ვითომ არაფერიო ისე შევიდა და საწოლზე ჩამოჯდა
-არაა შენი აქ ყოფნა საჭირო, წადი გამოიძინე, თუ საჭირო იქნება მომხედავენ ექთნები
-აქაც გამოვიძიბებ მშვენივრად, თან დღეს მეძინა
-მხოლოდ სამი საათი, მიამ მითხრა ეს ორი დღე საჭმელიც კი არ შეუჭამიაო
-მიას ძალიან გრძელი ენა აქვს, -ჩაიცინა და ელეს მობილური აიღო,-დედა მეუბნება ელენეს ჰგავსო, მე კიდე მგონია მე მგავს, -ღიმილით გახედა
-მინდა ვნახო, ჩემს გარდა ყველამ ნახა-ტუჩებ გაბუშტულმა ამოთქვა
-შენი სუპერგმირი მეუღლე გიშველის-გაიცინა და გაუჩინარდა, რამდენიმე წუთში ეტლით დაბრუნდა
-სად წახვედი?
-საქმე ჩავაწყვე, წამოდი ბავშვთან გავიდეთ
-მართლა?
-არა გეხუმრები, მართლა ვამბობ რა გჭირს, მემგონი აზროვნებაში ჩემი ნაწილი გეხმარებოდა ახლა ისევ ის ელენე იქნები
-დამცინი?
-არა რასამბობ-საბანი ასწია ხელში აიყვანა უცებ
-ეე რასაკეთებ,
-აგიყვან დაგსვავ და გაგიყვან დედოფალო
-მემგონი შენ რაღაც გაგიკეთეს ამ ორ დღეში
-უბრალოდ მამობაა ცვლის ადამიანს, -კომფორტულად დასვა, მერე კი შევიდნენ და ინკუპატორში პატარა ქალბატონს მიაკითხეს, ეძინა, ფრთხილად შეეხო ელენე,
-როგორ მინდა ვაკოცოო, -ცრემლები მოსდიოდა ბედბიერებისგან
-ცოტახანი უნდა მოიცადო და მერე აიყვან კიდეც
-რა საოცრება ხარ დე, ჩემო პრინცესაა, -პაწაწუნა თითებზე უსვავდა ნაზად თითებს..
-მადლობა ელენე-ჯერ ღიმილით უყურებდა ბექა მერე დაიხარა და შუბლზე აკოცა?
-რისთვის
-ამ საოცრებისთვის, პატარა საოცრება რომ მაჩუქე...-უბრალოდ ხელზე მოჰკიდა ხელი ბექას, კიდევ იქნებოდა მაგრამ ახალგაზრდა ექთანი შემოვიდა
-ბატონო ბექა, მართალია შოკოლადებით მომისყიდეთ, თუმცა ახლა უნდა გახვიდეთ
-უფრო ბევრი უნდა მომეტანა-
-ბექააა-გაიცინა ელენემ,
-ბატონო ბექა, მთავარი ექიმი ჩამოივლის
-კარგი კარგი გავდივართ-ონიანების ქალბატონს დაემშვიდობნენ და ოთახი დატოვეს,
-რა გააკეთე?-იცინოდა ელენე და თან ბექას ახედა
-არაფერი, უბრალოდ შოკოლადები მივუტანე, უბრალოდ შევამჩნიე რომ უყვარს.
-კიდე მე ვარ ბავშვი?
-რამოხდა ახლა, არაფერი გამიფუჭებია,-პალატის კარი გააღო, ისევ ხელში აიტაცა ელენე და საწოლზე დასვა.
-ბავშვს რა უნდა დავრქვათ
-მე სესილია ან ლილუ მომწონს
-ორივე კარგი სახელებია, მაგრამ ჩემი დიდი ბებიის სახელი უნდა დავარქვათ, აფროდიტე -სერიოზულად გახედა ბექამ და ელენეს სახე უნდ აგენახათ
-რააო?
-ხო ასეთი ტრადიციააა, ბებოს შევპირდი ელენე, იმედია წინააღმდეგი არ იქნები, რომც იყო მე მაინც არ გადავთქვავ
-მე...ისაა ...ბექ-დაბნეუკი ახამხამებდა თვალებს და ბექას სიცილი რომ წასკდა მიხვდა რომ ეხუმრებოდაა
-რა სახე გაქვსსს, კარგი გეხუმრეე
-შენ სულ დაკარგე ჭკუაა? ასეთი მასხრობები როდის აქეთ დაიწყე ნეტა ვიცოდე-გაბრაზებულმა გახედაა მერე საბანი გადაიფარა და გადაბრუნდა
-გეუბნები მამობა ცვლისთქო, შენ კიდე ტყუილად აბრალებდი ბავშვს ემოციებს ისევ ისე ბრაზდები- ფეხზე გაიხადა და ფრთხილად მიუწვა გვერდით
-კარგია მშვენივრად ვეტევით
-შენ რასაკეთებ?
-ვიძინებ,
-ააქ? ახლაც ბავშვს უნდა მოეფერო? საერთოდ რას აკეთებ ახლა მე გავაჩინე შვილი და არც შენ ხარ ვალდებული გაატარო დრო ჩემთან და მომიარო.
-ღმერთო, დაიწყო ისევვ, გაჩუმდი და დაიძინეე
-ბექაააა,
-აღარ მესმის მორჩაააა, -თავი მის თმებში ჩამალა და მშვიდად ჩაეძინა ორივეს.

მეოთხე დღესს უკვე ყველაფერი რიგზე იყო, ბავშვიც და დედიკოც სახლში წავიდნენ, ბავშვს იოანა დარქვეს...
ორი თვე რობოტივით დადიოდა ელენე,სულ ბავშვთან იყო, სუნთქვას უთვლიდა ზოგჯელ, აჭმევდა ზუსტი დოზებით უფრთხილდებოდა, ცოტა ჭირვეული იყო ქალბატონი მაგრამ ნელ-ნელა დაწყნარრდა.
ღამე იყო, აჭამა გამოუცვალა და დააძინა, თვითონ ფაფით დასვრილი წავიდა ოთახისკენ, ბექაც იმ წუთის გამოსული იყო აბაზანიდან...
პიჟამა გამოიცვალა და დაწვა
-ბავშვი როგორაა
-კარგად ფაფა ჭამა და დაიძინა,
-მინდა ვნახო
-ნახვა რომ გდომოდა ადრე მოხვიდოდი სახლში, ახლა გააღვიძებ
-ვმუშაობდი ელენეე-ჩაიცინა და დაწვა
-ბექა მე და შენ სალაპარაკო გვაქვს
-რაზე?
-განქორწინება მინდა, -სერიოზულად გახედა-აქამდე ვერ მოვახერხე მეთქვა, უკვე შემიძლია იოს მივხედო, შენ განთავისუფლდები ჩემგან ბავშვს როცა გინდა მაშინ ნახავ-ამოთქვა დაა ისევ გახედა..უხმოდ აანალიზებდა რა უთხრააა ელენე, გაიღიმაა
-როგორც ჩანს იმ დაკლებულ კილოგრამებს ტვინიც მიჰყვაა, არაუშავასს, ბექა წყნარადდ, -მიუახლოვდააა მერე იეცრად მოწყვეტით დააცხრაა ტუჩებზეეე, ზემოდან მოექცაა და შუბლზს მიაბჯინა შუბლი, ელენეს რეაქციებმა არ დაიგვიანეს.
-შენ ქალბატონო ელენა გგონია, აიყვან ბავშვს და წახვალ? ასე ადვილად მომიშორებ? შენ მართლაა გეგონა რომ მხოლოდ ბავშვის გამო ვიყავი შენთან?? ან ახლა სადმე გაგიშვებ? შენი სიყვარული მჭირდება, ეგოისტვი ვარ ვიცი მაგრამ იცოდეე ჩემგან თავს ვერასდროს ვერ დაიღწევ, ეგ სულელური აზრები მოიშორე, და იცხოვრე ისე როგორჩ ნამდვილ ცოლს და დედას შეეფერება- ცხელ სუნთქვას სახეზე აფრქვევდა, ლოყაზე აკოცაა, თავს ზემოთ დაჭერილი ხელები გაუნთავისუფლაა
-შენნ რასამბობ ხვდრბი? დავრჩე იმასთან ვისაც არ ვუყვარვარ
-რასაც იგებბ იმას ვამბობ, შენ გიყვარვარრ
-შენ უსამართლოდ იქცევი ბექააა
-ვიცი, უნდა შეეგუო
-ვერდ გიტან საშინელი ამაზრზენი ადამიანი ხარ მაინც წავალ- წამოდგომას აპირებდა მაგრამ დაქაჩაა
-შენი გაჩუმების გზა ვიცი-კიდევ აკოცაა მერე ხელები მოხვია და გულზე მიიხუტაა
-არსად წახვალ ჭირვეულოო არსად...
.....
ერთი წელი გავიდა, ყველას ცხოვრება შეიცვალა რაღაც დოზით.
ანანოს და ვაჩეს ცხოვრებაში პატარა გაბრიელი გამოჩნდა,და ბედნიერად განაგრძობდნენ ცხოვრებას.
ლიზა სანდროსთან გაურკვეველ ურთიერთობებს გაექცა თავისი ჭკუით და საზღვარგარეთ წავიდა, დამატებით ცოდნის მისაღებად, ექვსი თვეა ასეა, უძლებს სანდრროსგან სიშორეს რომელიც ნელ-ნელა გულის ჭრილობებად ექცევა,
აი ქალბატონი ელენე კი განაგრძნობს ბექას გაგიჟებას, ბექას განცხადებიდან რომ არსად გაუშვებდა, გამბედაობა მოემატა და ჩვეულებრივად ჭკუიდან გადაჰყავდა, სპორტ დარბაზში დაიწყო სიარული და აეჭვიანებდა ბატონს, ჭკუიდან იშლებოდა ბექა და ელენე საერთოდ ფეიერვერკს უშვებდა გულში მაგრამ არ იმჩნევდა, ვითომ არ აინტერრსებდა.

-ახლა დედაშენი ნორმალურიაა იოან, ჰა მიპასუხე არის ნორმალური? ჩემთან დაგტოვა და წავიდა, არა მა ასე ვერ ვიქნებით ჩვენ სახლში, -საჭირო ნივთები აიღო მანქანაში მოათავსა სავარძელი და ელენეც ფრთხილად ჩააჯინა, ქალბატონი ელენე საყიდლებზე იყო, ცხელოდა და ისე დადიოდა ვიტრინებს შორის
-მეტის ღირსი ხარ ელენე, რას აიტეხე საყიდლები, არადა არც არაფერი მინდა უნდა ვიარო ახლა მთელიდღე, ბავშვივით იქცევი იმ იდიოტის გამო- მოთქმით ჩადიოდა კიბეებზე, ბექა და იოანა რომ დაინახა, ქალბატონი ხელში ჰყავდა აყვანილი, ის სახეზე ხელებს უსვავდა დაა იცინოდა, ისეთი საყვარლები იყვნანე ელენე გაშტერდაა, მაგრამ უცებ გამოფხიზლდა,
-აქ რას აკეთებთ?
-ვაიმე ელენე შენც აქ ხარ?
-ნუ იდებილებ თავს ძალიან კარგად იცი აქ რო ვარ,
-რავიცი იოანამ დედა მინდაო და წამოვიყვანე ტიროდა-მოიტყუა და ბავშვს დახედა რომელიც გატრუნული საწოვარას წოვდა და თან კისერზე უსვავდა ხელებს,
-არეტყობა ბავშვს ნამტირალევი როა-ხელიდან ააცალაა და აკოცა
-დედიკოს მარწყვო, მოდი დეე, ჩემთანნ-
პაწაწუნა მკლავები მოხვიაა ბავშვმა
-შეგიძლია წახვიდე, მე და იოანა ვიყიდით რაღაცეებს.
-არა, ბავშვს შენ არ დაგიტოვებ
-ამას ამბობს კაცი რომელიც ბავშვვს ვერ აჩუმებს- სიცილით თქვა და უკვე ბავშვების სექციისკენ დაიძრა, იოანამ ხელში ვერ მოისვენა, და დაბლა დაიწყო ბაჩუნი, მერე სათამაშოები იპოვნა და იქ ერთობოდა, ელე თავზე დაჰყურებდაა და სიცილით ესაუბრებოდა
-მოიცა შენ არაფერი იყიდე? აქ რას აკეთებ აბა დილიდან
-ერთი კოლსუნტანტი ჩემი საყვარელია და იმასთან ვ**მაობდი-ახლოს მიიწია ისე უთხრა და კმაყოფილი მზერით მოშორდა, ბექა უნდა გენახათ, სიბრაზისგან გაწითლდა და კისერზე ძარღვები გამოუჩნდა
-მაგ ირონიისთვის სამაგიეროს მიიღებ ხომიცი
-კარგი რასამბობ? რაიცი ირონიააა?-აბრაზებდა და მის გამომეტყველებაზე ხალისობდა
-შენ... საერთოდ შენთან საუბარს აზრი არ აქვს, გაბრაზებულმა ამოთქვქქ და მკლავში დაქაჩა, უხეშად გაინთავისუფლა თავი იოანა აუყვანა და წავიდა, დარჩა ბექა გაცოფებული
-დდშ..-უმისამართოდ შეიკურთხა და საერთოდ წავიდა სავაჭრო ცენტრიდან.-ელენე უფრო ხალისიანად
არჩევდა ტანსაცმელს იოანასთვის, ბოლოს ყველაფერი მანქანაში ჩააწყო და წავიდა
-ჩემი პატარა მარწყვი, -იოანამ სიცილით გახედა და თავის ენაზედაუწყო ლაპარაკი -სახლში დაქანცულს მალე ჩაეძია, ელენემ ყავის დალევა გადაწყვიტა თან გოგოებს ესაუბრებოდს სკაიპოთ
-სააოწარკვეთილი დედები.რა სახხეებია
-შენც გეყოლება ბავშვი და ნახავ მერე-
-აეამგონია ანუ
-სამაგიეროდ დიდი ბედნიერებაა, დაღლას არაუშავს, რომ გეხება თავის ენაზე რომ ლაპარაკობს, გკოცნის ვაიმეე საოცრებაა-გაღიმებული ესაუბრებოდა ელენე
-ხო ნამდვილად,
-აუ უკვე ორი ნათლული მყავს არ მჯერაააა
-როდის უნდა ჩამოხვიდე შენ?
-არვიცი,
-სანდრო კიდევ არ გინახავს?
-არა, არ მინახავს აქ რაუნდა სანდროს
-კიდევ გიყვარს არადა დასავიწყებლად წახვედი
-დავივიწყებ
-ვაიმე კარგი რა ელიზაბეტ რატომ იტყუებ თავს? გგონია ან შეყვარებაა შენი ნება ან გადაყვარება ? თუ მართლა გიყვარს ვერასდროს დაივიწყებ სულ გულში გეყოლება, სიყვარული ასეთია, შენი აზრით გადაყვარება რომ შეიძლებოდეს ის დეგენერატი მეყვარებოდააა, გულს ვერაფერს უბრძანებ, უარესად ართულებ ჯობდა აქ დარჩენილიყავი და გაგერკვიათ ურთიერთობა, ეს გაქცევაა და უარესია, გენატრება მონატრება კი სიყვარულს აძლიერებს გესმისს-
-რასეუბნები ელენე, ანუ უნდა დარჩეს და სათამაშო უნდა გახდეს?
-არა უნდა გაარკვიონ, სანდროსაც უყვარს უბრალოდ რაღაც აფერხებს გამოხატოს, თითქოს ეშინია რომ უთხრას, რომ არ უყვარდესს, ამდენიხნის მერე არ მივიდოდა მასთან, და არც ისე მოიქცეოდა როგორც იქცეოდა, მას რაღაც აშინებს გაგება და თავისებური გახსნა სჭირდება, რაშიდაც უნდა დახმარებოდა ქალბატონი, რადგან ისაა მისი გრძნობების შემქმნელი და ავტორი.
-შენ სულ გააფრინეე, ის სანდრო საცემია, იცავ?
-ან მე ვიცი რა არის ცალმხრივი სიყვარული, ლიზა ბედნიერი უნდა იყოს რადგან სანდროსაც უყვარს უნდა დაბრუნდეს და სანდროს შანსი მისცეს, -ამ ხნის მანძილზე ისმენდა მონიტორიდან ლიზა ელენეს საუბარს, ჩაფიქრდა მისმა სიტყვებმა იმოქმედაა, გოგოები კი ისევ ისე კამათობდნენ ელენე სანდროს და ლიზას სიყვარულის მომხრე იყო, ანანო კი არ ამართლებდა და ამბობდა რომ ბედნიერება სხვაგან უნდა ეძება, სანდრო მანიპულატორი იყო და მხოლოდ სექსი ადარდებდა...
-კარგით გოგოგოებოო, ნუ ჩხუბობთ ამის გამო-ბოლოს ისევ მათ დაუბრუნდა
-ლიზ კარგად დაფიქრდი,-გულწრფელად უთხრა ელენემ
-ხო ფიქრი, აწონ დაწონე, ის ვირი გინდა თუ არა.ამ ხნის მანძილზე მოგძებნა მაინც?
-აეროპორტშიდაც ყოფილა მოსული, მირეკავდა მწერდა მაგრამ არ ვპასუხობდი, ბოლოს მობეზრდა და აღარ შემხმიანებია
-ბოდიში მაგრამ ბეცი ხარ, ნამდვილი უტვინო,
-მადლობა ელნეეა
-მოიცადე ეს აქ სანდროზე რო წიკჭიკებს, შენ რა დღეში ხარ იმ საცოდავ ბოჭს აწამებ,
-იმას არვუყვარვარ
-რომ არ უყვარდე რისთვის დაგტოვებდა და ერთად რისთვის ცხოვრობთ ახლა თან ცალკე ბინაში,
-ბავშვს მომავლისთვის ადრეთუ გვიან მობეზრდება და გამიშვებს
-ერთი წელია მაგას იძახი, არა უფრო მეტი რაც მიხვედი მაგ სახლსი მისმერე
-რომ ვუყვარდე იმ ძუკნასთან არ ივლიდა
-აბა შენ არ ეკარები უყვირი ნერვებს უშლი, კაცია და ბუნებრივი მოთხოვნილებები აქვს-ჩაიცინა ანანომ
-შენ ძალიან მიკერძოებული ხომ არ ხარ ისე,
ანიუშა, ელეს მხარეს რომარიჭერ ხოლმე-გაიცინა ლიზამ
-ამ შემთხვევაში არაა ღირსი
-მოიცა მეც მაქვს ქალური მოთხოვნილებები წავიდე კლუბში და ვინც მომეწონება ჩავუგორდე ლოგინში, კარგი რაა ანანო
-დამიჯერე მამაკაცები სხვანაირად არიან მოწყობილები დაო
-აბა კაცის და ქალის თანასწოროობაო
-რაც არ უნდა ვეცადოთ რაცარუნდა ვთქვათ მამაკაცები მაინც პრივილეგიებით სარგებლობენ ელიუშა.დაფიქრდი
-მართალი ხარ ლიზა მოვა და დაველალარაკები გაშორებაზე
-აუუ ეს რა კახელი ვირიაა ეეე
-ვაიმეე ანანოო, სულ არ იცვლები შენ ცოტა მოთეკე ნერვები გათხოვილი ქალი ხარ და ბავვსი გყავს, რომლის ტირილის ხმა შემომესმა
-აუუ ხო გაიღვიძა წავედი მეე
- აბაა ჰეე მეც ლექცია მაქვს
-მე არაფერი საქმე არ მაქვს და ჩაოო
-ამას უყურეთ ერთი რაა, გადავიდნენ მარტო და სახლსაც არ დაალაგებს
-ბავშვი ტირისს-ხელი აუწია გაიცინა და გათიშა..
საჭმლის გაკეთება დაიწყი ბავშვისთ ის ზარი გაისმა და კარის გასაღებად წავიდა
-მობრძანდა ბატონი, ინება-ბექა ეგონა მაგრამ მია შერჩა ხელში
-ბატონი? უკვრ ბატონი ვარ?
-მიაა შენ ხარ, ბექა მეგონე, სიცილით მოეხვია
-როგორ ხარ რძალუკ
-მშვრნივრად თავად?
-მეც, სადაა მამიდას ქალი?
-ძინავს, მალე გაიღვიძებს, საჭმელს ვუკეთებ
-გაუკეთე და მერე წადი
-რა?
-ბექუნამ გამომგზავნა, ბავშვთან დარჩი და ელე კინოსთან დამხვდესოო
-რაო?
-ხო კინოში გპატიჟებს-მხრები აიჩეჩა და ვაშლი ჩაკბიჩა
-ნორმალურადააა?
-სავარაუდოდ რაღაც მოიფიქრა.შენს ადგილზე რომ ვიყო ინტერესის გამო წავიდოდი.თან ქმარია რამოდა დაგპატიჟა-
-2 წელია ცოლი ვარ და სასეირნოდ ძლივს გავყავარ ბავშვის გამო
-არვიცი მოლედ ჩაიცვი და აგიხსნის 7-ზეა სეანსი, ბავშვს მე წავიყვან დედასაც მოენატრა
-არმომწონს ეს ამბავი,
-მე მომწონს-ეშმაკურად ჩაიცინაა და ბავშვის ოთახისკენ წავიდა.
თეთრი ალუბლებით გაფორმებული მუხლამდე სარაფანი ჩაიცვა თმა ლამაზად აიწია
-მია წავედი მე, ნახვამდის საჭმელი იცი ჩანთაც გამზადებულია
-კარგი კარგად ელე, კარგი დრო გაატარეთ-ლოყაზე აკოცაა და გააცილა,
-კარგადდ ჩემო ლამაზო, არ გააბრაზო მამიდა-შუბლზე აკოცა იოანას და კიბებზე ჩავიდა..
-იოან კუბიდონი მამიდა გყავს, ჩვენ უნდა მოვიყვანოთ ესენი ჭკუაზე თორე, ისე ბოთეები არიან მამი-სიცილით აკოცა მერე ნივთები აიღო და კმაყოფილი წავიდა სახლისკენ..
კინოს წინ იდგა ელენე და ელოდა როდის მოვიდოდა ბექა, მალევე მოვიდა ვაჟბატონი მაგრამ გაოცებულმა რომ აათვალიერაა სულ დაიბნა
-შენ აქ რაგინდა?
-რა სითავხედეააა,შენ არ მომიყვანე აქ?
-მეეე?
-ხო მია არ გამოგზავნე ?
-მიააა, მიაა ხო რათქმაუნდა, ბავშვი
-ვერ გავიგე რას ამბობ,
-მიამ თვითონ მითხრა კინოში წავიდეთ მაგარი ფილმიაო, გველიაა
-მეც არ გამიკვირდა რა ბზიკმა უკბინათქო-საშინლად გაუცრუვდა იმედი-ზურგი აქცია და წასვლას აპირებდა მაგრამ ბექამ შეაჩერა
-საეთ?
-სახლში, არ ვაპირებ შენთანერთად აქ ყოფნას
-მე ვაპირებ, დღეისთვის სამაგიერო არ გადამიხდია ისე, -ცაიცინა და შენობისკენ წაიყვანა
-რა ჯანდაბას აკეთებბბ, იდიოტო
-უბრალოდ მეუღლეს კინოში ვეპატიჟები ძალიან მაგარ ფილმზე
-ბექაა, ნუ ბავშვობ გაუგებრობაა მე სახლში წავალ შენ სადაც გინდ იქ ....
-ბილეთები ნაყიდი მაქვს უკვეე, ასე რომ წამოდი -ხელი მოკიდა და მალე დარბაზში შევიდნენ, 3D ეფექტით იყო, ფილმის დაწყებამდე 5 წუთი იყო
-მე და მია ადრე ხშირად მოვდიოდით ხოლმე აქ, და მსგავს ფილმებს ვყურობდით, დღეს კი გამიკვირდა რა ბზიკმა უკბინათქო
-ბავშვი მანანასთან მიმყავს შენ უნდა წახვიდეო მე კიდე გამომიცხადა, ნეტავ რას აპირებს ასეთი ქცევით? ნაჩხუბრები ვგონივართ?
-ფილმი იწყება კითხვები სხვა დროს, სათვალე გაიკეთე
-რა ფილმია ის მაინც მითხარი
-ჩშ....ვიხალისებთ, ნუ მე ორმაგად-ისევ ეშნაკური სიცილი...
და აქედან დაიწყო ელენეს კოშმარი.
საათ ნახევარი შიშში გალია, გული უსკდებოდა ბოლოს და კიდევ კარგი დამთავრდა ის ფილმი. ის შიშისგან გულგახეთქილი იყო, ბექა კიდე ცალკე ფილმზე იცინოდა ცალკე ელენეზე,მანქანაში ისე ჩაჯდა ბექას არ მოშორებია, გარეთ უჩვეულოდ გრილოდა და აქაიქ წვიმის წვეთები ცვიოდა, შიგადაშიგ დაიგრუხუნებდა ხოლმე.
-მაინც ვერ ვხვდები რა გაცინებდა ბექა, საშინელებათა ფილმი იყო -სახლისკენ მიმავალს კითხა და შუშაში გაიხედა
-კარგი რა არ თქვა შემეშინდაო, უბრალოდ ფილმი იყო,
-რეალურ ისტორიაზე დაფუძვნებულიო ბოლოში ასე რო ეწერა
-მერე რა -
-სულ ასეთებზე დადიხართ შენ და მია?
-კიი, თხუთმეტი წლის იყო პირველად რომ წამოვიყვანე,იმის მერე ტრადიციად გვექცა
-მიტო ხარ ასეთი ცივსისხლიანი შენ
-ვერგავიგე? რათქვი, დღეს მარტო მოგიწევს მომგონი სახლში ყოფნა, შეიძლება საქმე გამომიჩნდესს და იოანაც ბებოსთანაა
-არაფერი არმითქვამს ცუდად გაიგე-დაბღვერილმა გახედა, და წარმოიდგინა როგორ იქნებოდა მარტო, სახლში ჯერ ბექა შეუშვა, სინათლეენი რომ აანთო მაშინ შევიდა
-დარწმუნებული ხარ რომ არ გეშინია?
-რა სისულელეა ის ფილმი სულ დამავიწყდა,
-კარგი, აბაზანაში შევალ მე
-მოიცაა მარტო უნდა დამტოვო? -ფეხზე წამოხტა მაგიდიდან თითქოს რაღაც სასწაული გაიგოო რომ გაანალიზა რაც თქვაა თავბედი იწყევლა
-რავიცი, თუგინდა შემომყევი, არადა მე მხოლოდ შხაპს ვაპირებდიი-ეშმაკურად ჩაიცინაა დაა თავისკენ დაქაჩა.
-იდიოტი ნუ ხარ, იმისთქმას ვაპირებდი რომ ჯეერ მე შევალთქო-მოშორდა და ზურგი აქცია
-კარგი შედი, -კარადა გამოაღო ნივთები გამოიღო და პირველი შევიდა აბაზანაში, როგორც წესი ძლაიან უყვარს ხოლმე წყლის ქვეშ თვალებდახუჭული ყოფნა, მაგრამ თვალები რომ დახუჭა და წყალი დაესხა ისევ ის ფილმი გაახსენდა დაა მთლიანად შიშმა მოიცვა 7 წუთში კინწისკვრით გამორბოდა აბაზანიდან უკვე მოჩვენებები ეწყებოდა, პირსახოც შემოხვეული გამოვარდა და სასწრაფოდ ოთახში შევიდა, არაფერზე აღარ უფიქრია, შუქი რომ არ დახვდა აი მანდ უკვეე ფიქრობდა საიდან გაქცეულიყო ან როგორ
-ბე...ბექაა შენ ხარ აქ-კანკალით დაიძახა მაგრამ არავინ პასუხობდა-შიშით წავიდა ჩამრთველისკენ და ვიღაცას რომ შეასკდა განწირული დაიწყო ყვირილი და ერთადგილზე დახტოდაა, გვიან როცა შუქი აინთო და სიცილისგან ფერწასული ბექა დაინახა მერე მოეგო გონს,
-შენ შენ სულ გააფრინე? გული გამისკდა იდიოტო, კრეტინო, -გულზე იდებდა ხელს და ღრმად სუნთქავდა... -ვაიმე საერთოდ როგორ იცინი
-შენი სახე უნდა დაგენახა, აბა არ მეშინიაო,
-სულაც არ მეშინოდა, უბრალოდ სიბნელის შიში ბავშვობიდან მაქვს და შენ ვერ დაგინახე აქ რა გინდა საერთოდ-მხრები აიჩეჩა და ახლა გაანალიზა რა ფორმით იდგა მის წინ, უხერხულად დაწვდა ხალათს და შემოიცვა
-აჰ ანუ ამიტომ შეგეშინდა და აბაზანიდან ასე მალე რატომ გამოხვედი, ლამის საუკუნე ანდომებ მანდ ყოფნას და
-უბრალოდ წყლის ეკონომიაა საჭირო გავაანალიზე და მივხვდი არასწორად ვიქცევი ხოლმე
-აა კარგი მაშინ შევალ მე,
-ხო და ისე კარგი იქნება შენც ეკონომიურად მოიხმარე,
-კარგი, ღამემშვიდობის, კარს მე გავიხურავ-სიცილით გავიდა,
-კრეტინი რა გამიკეთაა, მიბრუნდა და სარკეში ანარეკლი დაინახა, შეხტა და წამოიყვირა, მერე გაანალიზა რომ სარკე იყო იმ კკედელზე
-ჯანდაბა ელენე, და ოხ მიაააა თუ შერიგება უნდოდა რამე რომანტიულზე გავეშვით- პიჟამოები ჩაიცვა და დაწვა, შუქი არ ჩაუქრია, სანამ დაიძინებდა მანანას დაურეკა იოანა მოიკით, გააარკვია ყველაფერი მერე კი გათიშა მობილური და დასაძინებლად მოემზადა. უცებ საშინელი ხმა გაისმა, გაელვა და მთელს ოთახში შუქი ჩაქრა, საშინელი წვიმა დაიწყო, კოკისპირული და თან საშინელი ხმები და ოთახში შემოვარდნილი ელვა არ წყდებოდა,საბანი გადაიფარა თავზე და სინათლე აანთო ტელეფონე
-ნუ გეშინია ელენეე, ნუ გეშინიაა,-
-ელეეე გღვიძავს-და მოესმა ჩუმი ხმა, ბექა იყო ხო ბექა რომელმაც კარი გააღოო და ელესთან შევიდა-არ შეგეშინდეს მე ვარ
-რახდება? არ მძინავს,
-არაფერი არხდება, გენერატორს მეხი დაცემია და მთელს კორპუსში შუქი არ იქნება ხოდა მოვედი,
-ვინ გითხრა? ისეთი ხმა იყოოო მივხვდი რაღაც რიგზე რომ ვერიქნებოდა
-ვინ და ანჩომ მომწერა, მამამისს უთქვამს-
-აჰაა ანჩომ ანუ ხო? და მამაისს რომ ეთქვაა არა?
-ვაიმეე ელე ამის დროაა? მიიწიე ვიცი გეშინია აქ დავწვები,
-სულ არ მეშინია, წადი და ანჩოს მიუწექი-გაბრაზებულმა ზურგი აქცია
-ელენე ამის დროააა? კარგი რა
-უსინდისო კაცი ხარ, გადი
-კიბატონო, წავალ, სულელი ვარ რას შემოვდიოდი საერთოდ, უმადური -კარი გაიბრახუნა და ისევ მარტო დატოვა ქალბატონი, თითქოს წვიმა შეწყდა, დროდადრო უმნიშვნელოდ დაიგრუხუნებდა ხოლმე გაბრაზებულს ტელეფონის შუქზე დაეძინა კიდეც,ღამის პირველი იყო შფოთავდა და ვერ ისვენებდა უეცრად კვლავ გამაყრუებელი ხმა გაისმააა, და დაფეთებულს გამოეღვიძა, ცრემლები მოსდიოდა, ყველაფერი გადაავიწყდა, შეშინებული ადგა და ბექაა ოთახში შევიდა, მშვიდად ეძინა ბექას რომ დაინახა გულზე მოეშვა, ფრთხილად შევიდაა და მის გვერდით დაწვა, უნდოდა შეხებოდა მაგრამ ვერ გაბედა სიახლოვითაც მშვიდდებოდა, ძალიან ახლის იწვა და სახე მის სახეს გაუსწორა და ემბრიონის ფორმაში დაწვა
-ხომ გითხარი შეგეშინდებათქო, ჯიუტო თხა-ხელი მოხვია და ახლოს მიიზიდა
-შენ ?.არ გძინავს?
-არა, როცა შენნაირი მშიშარა ბავშვი მყავს სახლში რა დამაძინებს, თან ეჭვიანი და სულელი-თმა გადაუწია, ელენე გაიტრუნაა, გული გამალებით უცემდა მერე კი მოეშვა და ისევ ისე ტემბრში ამოძრავდა.
თვალებს რომ.ახელდა ჩრდილებს ხედავდაა,ხან რას წარმოიდგენდა ხან რას
-რატომ აცეცებ მაგ გვალებს ელენეე,
-მდივანზე ვიღაცაააა,
-არავინ არაა ბალიში დევს-სიცილით ამოთქვა მერე წამოდგაა და კარადასთან მივიდა
-სად წახვედი რასაკეთებ?
-რას და კარადიდან ხმები მომესმა უნდა შევამოწმო
-ბექაააა ასე უნდა იღლიცინო
-კარგი სანთელია აქ სადღაც და მოვნახავ, ავანთებ და მშვიდად დაიძინებ აღარაფერი მოგელანდება, აიიი აქააა-გამოიღო ტუმბოზე დადო და აანთო..
-თუ შეიძლება ზედაც ჩაიცვი,
-რატო?
-არაკომფორტულად ვარ,
-მეც არაკომფორტულად ვიქნები, საერთოდ მცხელა მე, თან ეს პლედიც გვახურავს და..
-ბექაა
-თუ პრობლემაა კარი იქეთ, მე არაფრიზ ჩაცმას ვაპირებ-კმაყოფილი მზერა სტყორცნა და ისევ დაწვა,
მკრთალად ანათებდა სანთლის შუქი, ელვა და ჭექა ქუხილი არ ჩერდებიდა.ბექას თვალები ჰქონდა დახუჭული და მშვიდად სუნთქავდა.
-ხომ შეიძლებაა ერთხელ შენს სიჯიუტეს სძლიო, დაემორჩილო სურვილებს და ისე ჩამეხუტო როგორც გინდა, ვერ ვხვდები ყველაფერს ასე რატომ ამძაფრებ ელენა, მის ყურთან თქვაა და ზემოდან დახედა
-რაიცი შენ ჩემი სურვილები?
-ბევრს ნიღბავ მაგრან ვიცი რომ საშინლად გინდა შეგეხო,ისიც გინდა მომეხვიო მაგრამ არა როგორ შენ ელენე ხარ, ჯიუტი რომელიც ფანტაზიებით ცხოვრობს
-რაგინდა?
-თავის ტანჯვას მორჩე და ისე იცხოვრო როგორც გინდა, ჩემთან იმასთან ვინც სიგიჟემდე გიყვარს
-და გგონია მარტო ჩემი სიყვარული კმარა ბექა? მტანჯავ, მინდა წავიდე არ მიშვებ ეგოისტურად იქცევი, მეშინიაა უფრო რომ მოგეჩვიო, შენ შენ არ გიყვარვარ..უბრალოდ იოანას დედა ვარ..შენი შვილის დედაა..
-ელე...ნუთუ ამ ხნის განმავლობაში ვერ მიხვდი, ვერმიხვდი რომ ჩემთვის უბრალო არ ხარ, -ძალიან ახლოს მივიდა ერთი მოძრაობაა და მის ტუჩებს შეეხებოდაა-მაგრამ არასდროს ფიქრობ, წარმოუდგენლად მიგაჩნია ის რომ შემიყვარდი, რატომ ვერ ვხვდები-ტუჩებზე ნახად შეეხეე
-ბექაა
-მიყვარხარ, არა ეს გრძნობა უფროო სხვააა, გაცილებით უფრო მეტი,არ მიყვარს ბანალურობა, ჯანდაბაა სიგიჟემდე შემიყვარდიიი ელენააა, სიგიჟემდეე გესმისსსსს- განაბული უსმენდა და ბედნიერებისგან თითქოს შუაზე გაიხლიჩებოდა, დაგროვილი ემოცია გამოინდევნებოდა და ისეთი სიძლიერის იყო ყველას და ყველაფერს დაანგრევდ ირგვლივ, თმებში მოქაჩა და ამჯერად თვითონ აკოცა,
-არ მჯერაა, შენ ანუ მე მოიცა ანუ შენ მე გიყვარვარ და მე შენ მიხვარხარ და... ბექააააა -სიცილით მოხვია ხელები და მთელი ძალით ეხვეოდაააა, თან იცინოდაა
-მემგონი შოკი გაქვს, ელენეე ჭკუიდან გადახვედი? -სიცილი ვერ შეიკავა ბექამაც
-კი, დიდი ხანიაა, ღმერთო გიყვარვარ
- პატარა ბავშვი ხარ -
-მიას დიდ მადლობას ვეტყვი რომ ვნახავ, წეღან ვფიქრობდი თუ შერიგება უ დოდა რამე რომანტიულზე გავეშვითთქო.თურმე ჭკვიანია გოგო-
-ძმას გავს, -გულზეე მიიკრო-იმ ღამით ყველაზე მშვიდი და ბედნიერი ღამე იყო ელენესთვის, დილით მზის სხივებმა, გააღვიძა.
დილით მზის სხივებმა, გააღვიძა, ბექა არ დახვდა, ფეხზე წამოდგა და უკვე დარწმუნებული იყო გუშინ რაც მოხდა დაესიზმრა, რეალურად არაფერი მომხდარა,
ფეხზე წამოდგომას აპირებდა ბექა საწოლში დაბრუნდა, ერთი მოძრაობით მოექცა ზემოდან
-საეთ ქალბატონო?-კულულები გადაუწია და კისერში აკოცაა,
-სიზმარი არ ყოფილხარრ?
-სულ გაფრენილი გაქვს შენ- გაიცინა და კისერში აკოცა, ხელი მაისურის შიგნიდან ააცოცა და ხერხელამს აუყვა..- კოცნის ბილიკებად აუყვაა და ბაგეებზე აკოცა,
-მაგიჟებ, ჭკუიდან გადაგყავარ, როცა არ საუბრობ მაშინაც კიი- ფრთხილად მოაშორა მაისური, უხერხოლებისგან ათრთოლებული და აწითლებული უფრო აეკროო ბექას შიშველ სხეულს, ისეთი ტემპერატურა იგრძნო თითქოს დაიფერფლა..
-ბექააა-ხმაწასულმაა თქვა, უფრო ამოკივნესაა- აღარაფრის თქმა აღარ აცადა
ისევ კოცნით დაუხშო ხმები,
-ნუ მაიმუნობ ბექაა, გაგვიანდებაა-სიცილით უთხრადა კისერში უკბინაა
-ვამბობ სულ მაგიჟებთქო, რაგინდაა? ასეთ მომენტში როცა მოველი რამე ისეთს იტყვი ამბობ რომ მაგვიანდებაა-
-რავქნა მართლა გაგვიანდებაა- ზედა გადაიცვაა მერე ტუჩებზე აკოცა და მოიშორაა
-ელენე
-ცხრა საათიაა, მოემზადე, მეც ბავშვი მყავს რომიცოდე და სხვათაშორის სამსახურში გავდივარ დღეს,
-ელენააააა
-ნუ ზმუი-
-საღამოს რომ დავბრუნდები იცოდე ვეღარ დაიძვრენ თავს, თუ საჭირო იქნება, კიდევ დაგათრობ, და ისე შეგიტყუებ საწოლში-კედელზე ააკრო, ძლიან ახლსოსს მიიწია სა ისე უთხრა-თუმცა არ დამჭირდება ხელებში მადნებიი ისედაც
-თავზედიი -ჩაიცინაა და ოთახი დატოვა.


საღამოს რედაქციიდან მანანასთან გაიარა, იოანა წამოსაყვანად
-დედიკო მოსულაა-მია შეეგებაა ელენეს კარში,
-როგორ ხარ? გაგაბრაზათ ქალბატონმა-მოეხვია და იოსკენ დაიძრა რომ დაინახა დედა ბაჯბაჯით სიცილით წავიდა მისკენ
-დედიკოს მარწყვი და ალუბალი, ჩემი გემრიელი-ჩაკოცნაა და ხელაი აიყვანა
-აბაა როგორი იყო კინოში?
-მიაა ის რა ფილმი იყო მთელი ღამე აჩრდილები დარბოდნენ ასე მეგონა
-ეფექტური იყო, ჩემი გეგმა თუ სწორედ წარიმართა ჩემმა დეგენერაატმა ძმამ აღიარა დიდი ხნს სათქმელი
-უბრალოდ გეტყვი გენიოსი ხარ
-არარსებობსსს, როგორციქნააა იოოო დაიკო ან ძამიკო გეღირსება, არის ურაა მაგარი ვარრ-ეხვეოდა ელენეს და გან იცინოდა
-გადარეული გოგო ხარ ნამდვილი ჯადოქარი,
-ისე დავიტოვებ ბავშვს კიდე, -ეშმაკურად დაუხამხამა თვალები
-მიაა კარგი, -გაიცინა-წავალთ ახლა ჩვენ, მერე მოვალთ და მანანა ბებოს და ვახო ბაბუს მოვიმახულებთ მამიკოსთან ერთად-გაიცინა მიას აკოცა და წავიდნენ, სახლისკენ.
-ესეც ასე მია, ყოჩაღ, ერთი შენ თავს ვერ უშველე-ჩაიცინა და გახარებული ოთახისკენ დაიძრა.

იოანამ და ელენემ ვახშმის მომზადება დაიწყეს, ელე თავის სავარძელში მოათავსა და სამზარეულოს მაგიდასთან მიიყვანა
-პრინცესა ახლა მე და შენ მოვუმზადებთ მამიკოს ვახშამს, მაგრამ რა გავაკეთოთ-გაბშვი ხითხითებდა და კოვზს მაგიდაზე ურტყამდა,
-რა მოვამზედოთ -ჩაფიქრებული დადიოდა, ბოლოს ყველიანი მაკარონი გააკეთა, ტოსტიც, კვერცხი შეწვა
-ეს იყოს ხვალ რესტორნიდან შევუკვეთავ, - მხრები აიჩეჩა და მულტფილმის ყურება დაიწყო იოანასთან ერთად და ბექაც მოვიდა დაღლილი იყო,
პერანგი გზაში შეიხსნა, გოგოებს აკოცა და მაშინვე აბაზანაში შევიდა..
-გარეთ საშინლად ცხელა მტვერია და მოკლედ ვიწვი-სველ თამს იმშრალებდა, შორტი და ნაცრისფერი ზედა ეცვა,
-აბა ჩემი გოგოები როგორ არიან
-მშვენივრად,-იოანა გვერდიდან ააბობღდა და მის გულზე გაიტრუნა, მერე ყურებზე დაუწყო თამაში
-მამიკო გამეწელა ეს ყურებიი, -ბავშვმა სიცილი დაიწყო და ხელებს სახეზე უსვავდა,
ელემ რამდენიმე ფოტო გადაუღო,
-წამოდი ვივახშმოთ, საჭმელი მოვამზადე
-შენ?
-მე და იომ
-მაშინ წინასწარ დავრეკოთ სასწრაფოში
-ბექაააა
-კარგი ხო, ჩემი ქალბატონების ხელიდან შხამსაც შწვჭამ-სიცილით აიტაცცაა იოანა ელეს შუბლზე აკოცა და სუფრას მიუსხდნენ.
იოანამ თავისთვის დაიწყო ჭამა, ნუ ელესგან არ ჭამდა, მაკარონს თავისი ხელით იღებდა და პირში მიაქანებდა, მთელი სახე მოთხუპნული იყო და ასევე მაგიდაც
-იოანაა რაარის ახლა ეს დე ჰაა? -ჩვეული სიცილიტ ახედა და ტაში დაუკრა
-ეს ბავშვი მე მგავს შეხედე დაგცინის,-გაიცინა ბექამ და თავზე აკოცა იოანას
-ეს ბავშვი მხოლოდ თვალებით მგავს მე-დაბღვერილმა გახედა-მე ვატარე 8 თვე მუცლით, ვუვლიდი ვაჭმევდი და ყველაფრით შენ გემსგავსება, მარტო თვალები აქვს ჩემი
-კარგი ერთი ბავშვი ჩემი შექმნილია, თან თევნ კავშირრი გაქვთ რაღაც უცხო შენს მუცელში იზრდებოდა და განსხვავებული შეგრძნებები აკავშირებს, მე არ უნდა დამემსგავსო? ეგეც აღარ გინდა?
-იმედია შენნაირი უჟმური არიქნება
-ძალიან კარგი თუ იქნება რომ გაიზრდება ჩხუბს ვასწავლი,
-რაო გინდა ბავშვი ძალადობას მიაჩვიო?
-დიახ, თუ ვინმე გააბრაზებს ცემს, იმ დღის მეშინია ეს რომ დიდი გაიზრდება, სხვა ვინმეს შეიყვარებს და მერე ცოლად გაყვება, არმჯერა არავის გავაკარებ საერთოდ
-ხო დაიჯინე სახლში შინაბერა
-ჩრმს გოგოს ვიღაც ბიჭს ვუზრდი, ძნელია გოგოს მამა რომ ხარ.
-არც დედობაა ადვილი, ჩემი ნაწილია ჩემს მუცელში იზრდებოდა
-გავიგე ხო ეგ ვიცი, სულ მაგ პრივილეგიებით ნუ სარგებლობ, სხვათაშორის მე რო არა არ იჯდებოდა
-რაიცი, იქნებ სხვა ვინმეს დამსახურებით მჯდარიყო
-ისევ ცემს გაგიჟებას ცდილიბ
-ჭკვიანი ხარ-კოცნის იმიტაცია გააკეთა იოას ხელი მოკიდა -წავალ მოვამზადებ ეძინება უკვე,
-კარგი.ღამემშვიდობის მამიკოს მაკარონიანო პრინცესა-თმებზე მოეფერაა მერე აკოცა და ქალბატონიც დასაძინებლად წავიდა, ზლივს მოაშორა ცხიმები ელენემ, შემდეგ პიჟამოები ჩააცვა და 10 წუთში გათიშულს ეძინა. სამზარეულოში დაბრუნდა ბექა ალაგებდა, თეფშებს რეცხავდაა
-რა მარჯვე ხარ, მომეცი ეგ თეფში მანდ არ ვდებ ხოლმე-გაიცინა და თეფშები ადგილზე დადო, მორჩნენ და მერე დასაძინებლად წავიდნენ..
-იმედია ახლა მაინც დამაძინებ შენს ოთახში
-რავიცი იმსახურებ კი? დავფიქრდები
-ჩემი საწოლი არაკომფორტულია,
-მაშინ კარგი ნახევარს დაგითმობ
-რა კეთილი ხარ,-თვალები სასაცილოთ ააფახურა.
-შევიფერე-გაიცინა პირსახოცი მხარზე გადაიკიდა და აბაზააში გაუჩინარდაა...
ყველაზე ბედნიერი გრძნობა ალბათ ისაა როცა იმ ადამიანს რომელიც შენი ბედნიერების წყაროა შენი სიყვარული და ცხოვრების მთავარი აზრია, უყვარხარ.
როცა აღარხან მხოლოდ ერთი ნახევარი და მეორე ნახევარსაც პოულობ,
რომ, გამოვიდა ბექა უკვე დაწოლილი იყო და ფანჯარაში იყურებოდა, ზურგიდან მოეხვია ელენე და ლოყაზე მიაწება ტუჩები,
-ჩემი ბიჭი ხარ, სულ მინდოდა ამის თქმა, კიდევ იმის თქმა რომ ჩემს გარდა სხვას რომ შეეხო მოგაჭრი ღირსებას და მერე სადმე გამოგკეტავ, კიდევ რომ გეძინა ხოლმე.მინდოდა მოვსულიყაბი და მეკოცნა, საერთოდ როცა უჟმური მზერით მანქანას მარტავ მაშინაც ძალიან მესექსუალურები, -გაიცინა და თავზე აკოცაა-კიდევ ბევრი რამაა და გზადაგზა გეტყვი ხოლმე, გაკვეთილი დავძლიოთ სიჯიუტე და გავაკეთოთ ის რაც გბინდა ათვისებულია
-ჭკვიანი მოსწავლე მყავვს, საინტერესოა კიდევ რას ფიქრობდი ხოლმე
-კიდევ სამსახურისან რომ ბრუნდებოდი და პერანგის ღილებს იხსნიდი, საშინლად მიმზიდველ გულ-მკერდს და სექსუალურ კუნთებს ამარიაჟებდი მინდოდა მოგვარდნოდი და მეძალადა შენზე-
-არადა მეგონა არ მიყურებდი, მისკენ გადაბრუნდა დამის წინ იგივე პოზაში დაწოლილს ტუჩები დაუკოცნაა, თმა ყურსუკან გადაუწიაა და თვალებში შეხედა
-ეს თმა სულ ასე აბურდული რატომაა,
-მე რავიცი, იბურდება არც მე მომწონს
-მე მომწონს,
-ისე თქვი მეგონა მაკრატელს.მოიტანდი და აქვე მომჭრიდი ამ კულულს
-ეგ კულულები და საერთოდ შენ მიყვარხარ
-სულ არ შეგეფერება, სულელურად ჟღერს მაგრამ რავქან ჩემი ბიჭი ხარ, -გაიცინა და ლოყაზე დაუსვა ხელები,
-ხოო? შენი ბიჭი ვარ?-ჭინკები ათამაშდა ბექას თვალებში, ეშმაკურად გაიცინაა დაა ზემოდან მოექცაა
-აჰამმ
-ძალიან თინეიჯერულად ჟღერს,
-თინეიჯერობაში თინეიჯერი ბიჭები არ მომწონდა, რაღაცნაირები არიან,
-ვიცი-თან კოცნიდა თან ელეპარაკებოდა
-შენ რაიცი
-ისიც ვიცი მეთერთმეტეში რომ იყავი ის შენი რომეო ნიკა ვინ სცემა, ისიც ვიცი ის გიორგი რომ გემუქრებოდა და ნიკას გზას ვინ მიაყოლა ისიც ვიცი
-რააოო?
-ხო პატარავ, შენს ძმასთან სიახლოვე, ჩემს ცხოვრებაში პატარა ელენე შემოჭრა და მერე ერთმა ღამემ საერთოდ მასთან დამაკავშირა
-ახლაც ნანობ?
-იცი, თავიდან ვნანობდი, საბა რომ დავკარგე როგორც ძმაკაცი მაგასაც ვდარდობდი, და თავი უკანასკნელი იდიოტი მეგონა მომხდარის გამო, გაგრამ ახლა პირიქითაა, ანუ საჭირო იყო ის ღამე, ის ღამე რომ.არაა ვერ შეგამჩნევდი როგორც ცხოვრების მეგზურს ისე ვერ გაგიხდიდი, არადა შენ ხარ ჩემი ცზოვრების სიყვარული, ადამიანი რომელიც ჯერ კიდევ 15 წლის იყო რომ შემიყვარა
-ხო ვამბობ უფროსი ბიძიები მომწონსთქო
-მოგწონდა-
-ახლაც მომწონს, 24 წლის ვირია, და ჩემს ზემოდაანაა მოქცეული და მამძიმებს სხვათაშორის..
-ზემოდან მოგიქცევდა მაგრამ გამოუცდელი ხარ უნდა აიტანო პატარავ-გაიცინა და ტუჩები რიგრიგობით დაუკოცნა, ელენემ კბილები მოსდო მის ქვედა ტუჩს, სისხლის გემო იგრძნო და მერე გაუშვა
-ვამპირი ხარ? -ტუჩზე ხელი მოისვა
-შენი გარყვნილობის ბრალია,
-ცუდი გოგო ელენა-ჩაიცინა და პიჟამოს ზედაა გახადა მერე შორრტიც და საცვლების ამარა დატოვა, მთელი სხეულში ჟრუანტელმა დაუარა ბუსუსებმა დააყარაა, მისი თიეული შეხებისას, ტვინი ბედნიერების ჰორმონს მოჭარბებული დოზით გამოყოფდა, უნდოდა უფრო ახლოს ვიდრე იყო, მისი ტუჩების შეხება, მისი სურნელის შეგრძნება, უნოდა მისი მკლავებიდან არასდროს გათავისუფლებულიყო, კოცნის ბილიკებად დაუყვა კისრიდან მკერდისკენ და თითქოს ადგილზე სადაც ის კოცნიდა და ეხებოდა ამდენი ბედნიერებისგან ფერადი ყვავილები იზრდებოდა, მუცელში პეპლები ფარფატებდნენ, ბექა იყო ყველაფერი, ის იყო ელენეს ადამიანი, ელენე კი ბექას ადამიანი, თითებს მის თმაში ხლართავდა,მერე ზურგზე უსვავდა, უნდოდა ეკოცნა მაგრამ არაფრის საშუალებას აძლევდა იმდენად იყო მისი შეხებით მოცული, სიამოვნება მთელს სხეულში ვრცელდებოდა თავი გვერდით გადაწია და კისერი უფრო გამოაჩინა რომ ეკოცა, სიამოვნების ბგერები მოსწყდა მის ბაგეებს, სველი კოცნა დაუტოვა მკერდზე, მკერდიდად კოცნით დაუყვა მუცელს, იწევდა დაბლა და უკონტროლო ხდებოდა ელენედ ხმები, ისევ ტუჩებზეე შეეხო, ისევ მონახეს საერთო წერტილი მათმა ბაგეებმა,ნაზი მოძრაობით გაანთავისუფლა ზედმეტი მატერიიისგან თითები ნაზად დაუსვა ფეხზე და თან კოცნით ჩამოუყვა, ბარძაყის უკანა მხრირან შეუცურა ხელები და ერთი მოძრაობით მოექცა მის ფეხებს შორის, ელენემ გათიშულმაა ჩააცურა ხელი შორტის სათავისკენ და მისგან გაანთავისუფლა, ოხვრა აღმოხდაა, სრულიად შიშველი ერთმანეთში ახლართულები ორი სხეული მალევე იქცა ერთ მთლიანობდ, ხელებით ზეწარსს ჩააფრინდა, თავი უკან გადააგდო და მთელს ოთახში მისი ბააგეებიდან სიამოვნებით მოწყვეტილი მსუბუქი კვნესა ისმოდა.

დილით ერთმანეატის სხეულში აბლანდულებს გაეღვიძა, ჯერ მზეც კი არიყო ამოსული, საბანი მჭიდროდ მოიხვია სხეულზე და ბექას გულზე აკოცა
-ვინმეს რომ თუმდაც გახედოო ამიერიდან იცოდე..
-ვიცი, ყველაფერი ვიცი და ისიც ვიცი რომ შენს გარდა არვინ არსებობს ჩემთვის, არც არსებობდა, ისინი ვინც იყვნენ მხოლოდ გამოცდილებას მაძლევდნენ და ჰორმონებს მიწყნარებდენნ,
შენ ყვლფერი ხარ, შენ ყველა უჯრედის ქაოსის მიზეზი ხარრ-ლოყაზე მიაწება ტუჩები
-რა ჭკვიანი ხარ, რა ენა მოსწრებული რომანტიკასაც უმიზნებ, მაგრამ ყავა არ მოგირთმევია საწოლში, არადა მინდა
-ბოდიში მეზარება, შეგიძლია მოადუღო და მეც მომართვა
-იდიოტო
-თავხედოო?
-ეგეც ხარ, ხისთავუანი გააფუჭე დილა არადა რა კარგად დაიწყე..-სიცილიტ ეხვეოდაა და კოცნიდა.

ელიზაბეტი ჯერ უნივერსიტეტში მივიდა, მერე
შუადღეს კლიენტს შეხვდა და საღამოს დაქანცული დაეშვა საწოლზე.კარზე კაკუ ი გაიგო,
-ამ დროს ვინღააა? დასვენება არასდროს უნდა მეღირსოსსსსს..-ბუზღუნით იკრავდა ხალათს და უკვე ლანძღავდა კარს უკან მდგომს, კარი გამოაღო და ნაცნობი მონატრებული სხეული რომ.დაინახა ლამის გული წაუვიდა
-შენნნნნნნნ? სანდროოო აქ რასაკეთებ?
-მომენატრე ელიზაბეტ, ძალიან მომენატრე -ოთახის კარზემიყუდებულმა აწითლებული ყავისფერები მიპყრო.ლიზაა გაშტერებული უცქერდა,
-ლიზა გთხოვ, არ შემიძლია, სულელი ვარ იდიოტი, ამდენხანს რომ არ მოვედი, მეშინია რომ გითხრა გრძნობები რომ გამოვხატო,რომ აგიხსნა მგონია დაგკარგავ, მეშინია უმწეო გამხადე ლიზ,
-და ასე არ დამკარგავ?-კრონიულად ჩაიცინა
-ვიცი, შეცდომა იყო და ამას მაშინ ვხვდები როცა შენგან შორს ვიყავი, ჯანდაბ ჩემს ატმოსფეროდ არსებობის წყაროდ იქეცი, უშენოდ ვეღარ გავძლებ, უმწეო ვარ მეშინია, მეშინია შენი დაკარგვის, მოვკვდები უშენოდ მართლა მოვკვდები.სიყბარული ყველაზე რთული გრძნობაა, ყველაზე სასურველი სასჯელია, ერთადერთი რომელსაც ყველა შენატრის და მე მეც განაჩენი გამოტანილი მაქვს და ეს განაჩენი სიყვარულია , გული აუფრიალდა სასიამოვნო ემოციების ზენიტში მოექცა, აცრემლებული უყურებდაა სანდროს რომელიც სულ სცვანაირად საუბრობდა
-სან-ცრემლები ჩამოცვივდა, მაგრად მოხვია ხელები
-ძალაიან მომენატრე ელიზაბეტ, ამდენი სიშორე მორჩა, სახე ხელებში მოიქცია, -აღარასდროს მიმატოვებ?
-ძალიამაც რომ გინდოდეთ ჩემს სიყვარულში ბრალდებულო მარგიანო, მინდა გითხრათ რომ განაჩენი გასაჩივრებას არ დაექვემდებარება... განაჩენი გამოტანილია და ეს განაჩენი სიყვარულია -ღიმილით მონახა მისი ბაგეები და აკოცა.
-ხო მაგრამ შენ 6 თვე გემექეცი, ასე როგორ შეიძლება დამაბერე შენს ლოდინში, უნდა ავააზღაუროთ
-სასწრაფოდ, თანახმა ვარ, უკვე 26 წლის ხარ ხუმრობა ხომარააა...
იმ დღეს ერთმანეთზე ჩახუტებულებს, ერთმანეთის გულისცემით გაბრუებულებს ჩაეძინათ, პირველად იყო ღამე ასე მშვიდი, და პირველად გათენდა დღე ლიზასთან ერთად, პირველი დღე იყო როცა სანდრომ მარტო არ გაიღვიძა, გვერდით იწვა მისი ადამიანი, ელიზაბეტი რომელიც სიგიჟემდე უყვარდა.
იმ დღეს ოთახი ჰაერი იყო სიყვარულით გაჟღენთილი.აქაც სიყვარული.
საბოლოოდ ყველას დასასრული ბანალური სიყვარულია, თუმცა ეს დასასრული არაა, ეს მათი ცხოვრბის ერთი დღეა, მათი ცხოვრება არ დასრულებულა ამ დღით,გრძელდება და იწერება, არის ცუდი მომენტები, ჩხუბობენ, კამათობენ, თუმცა მაინც მათ ვერაფერი დააშორებთ, მათი განაჩენი ხომ საბოლოოდ სიყვარულია...
სიყვარული-პლანეტის ყველაზე ამოუცნობი გრძნობაა.
სიყვარულის რაობის დასადგენად იმდენი პასუხი არსებობს რამდენიც ადამიიანია.
რა არის სიყვარული?- იმისთვის რომ პასუხი გავიგოთ პლამეტის ყველა ადამიამს უნდა ვკითხოთ. პასუხი ყველა სხვადასხვაგვარია,
მაგრამ ყველა სწორად ჩაითვლება.
საბოლოოდ გაურკვეველი რჩება მაინც რა არის სიყვარული, რადგან სიყვარული ცვალებადი და გაუგებელია, სწორედ ამაშია ხიბლი რომ მას უბრალოდ სიტყვებით ვერ აღწერ.
ს ი ყ ვ ა რ უ ლ ი-გრძნობა რომელსაც, ზოგიერთი სულაც არ აღიარებს, მაგრამ სიყვარული ყველას გულში არსებობს, უბრალოდ უაზრო ფანტაზიებითაა გადამარხული, ყველას ცხოვრებაში იქნება მომენტი, მოვა ადამიანი რომელიც მის არაღიარებულ სიყვარულს აღიარებულად გახდის...
ახლაა კიი დროა ჩვენი ამბავი აქ შევწყვიტოთ ისინი არიან არარეალური სამყაროს, რეალური წევრები, ისინი თავისთვის განაგრძობენ ისტორიის წერას, თუმცა ჩვენ იძულებულები ვართ თხრობა გავწყვიტოთ და ამჯერად მოვძებნოთ სხვა, მოვძებნოთ არარეალური სამყაროს რეალური წევრი, მისი ოდნავ ბანალური მაგრამ მაინც ლამაზი ისტორია მოვყვეთ..
******
დასასრული!
ალტერეგო
2019/12/09

____________________>
ვაიმე, ვაიმეე, უცებ უცებ შემოგირბინეთ.
მოგესალმებით პირველ რიგში და გეტყვით რომ ძალაინ მომწონს ისტორიებს როდესაც გიზიარებთ და თქვენ თქვენს შთაბეჭდილებებს მიწერთ კომენტარებში. (პერსონაჟებზე რომ აზრს გამოთქვამთ ხო საერთოდ რააა)
ახლაც ვეღარ მოვითბინე, ახალს ვერ ვწერ თუმცაა ერთ-ერთი ჩემი ძველი დაწერილებიდან ამოვარჩიე და გადავწყვიტე გაგიზიაროთ. შეიძლება არაფრით გამორჩეული ისტორიაა, თუმცა რაღაცნაირად შემიყვარდაა პერსონაჟები.(ცოტა რაღაცეები შევასწორე, რაც იყო საშუალება, ვითომ ცეცხლივანი მომენტებიც ჩავრთე, :დ)არ ვიცი როგორია, და გეტყვით ძალიან ვნერვიულობბბ იმედები არ გავაცრუო...
ბოდიში თუ კითხვა განსხვავებული იმედებით დაიწყეთ მაგრამ ყველაფერი გაფუჭდა და იმედრები გაგიცრუვდათ, უბრალოდ დამოკიდებული გავხდი მემგონი, ისტორიას რომ დავდებ და კომენტარი მხვდებაა, ძალიან მიხარია, სასიამოვნოა ამიტომ მინდა ,,კონტაქტი" დავამყარო და სიახლეები შემოგთავაზოთ ხოლმე ♡♡ (მართალია სულ შენიშვნებს ვიღებ ,ადმინისტრაციისგან ფოტოს სერვერზე ატვირთვა რომ მავიწყდება მაგრამ მაინც სიამოვნებით ვტვირთავ და ფარხმალს არ ვყრი :დდ...)

მოკლედ, აღარ ვიბაასებ ახლა ბევრს.
ველი შეფასებებს, სტიმული მჭირდება ახალი ისტორიებისთვის და თავგადასავლებისთვი, ჩემს მუზას ძინავს და იქნებ ასე მაინც გაიღვიძოს.გამოფხიზლდეს ცოტა.
ტრადიციულად ბოლოში ვინც ჩახვედით, და ცოტა მაინც მოგეწონათ ან არ მოგეწონათ და მაინც წაიკითხეთნ ყველას,ყველას, გეუბნებით დიდ დიდ დიდ დიდ მადლობას..


სიყვარულით დროებით მუზა დაძინებული, ავტორი : alteregoooooo