თორნიკეს ვუყურებდი და ვფიქრობდი რომ ბედნიერებას, სიყვარულს და სურნელს ფერი აქვს და ეს ფერი ჩემთვის მწვანეა, რადგან მისი თვალები მწვანეა და მასში ვხესავ მე სიყვარულსა და ბედნიერებას, ხოლო საყვარელი სურნელიც ამ მწვანე თვალებას აქვს, ჩემთვის!
-რაზე ფიქრობ?-მისმა კითხვამ დამაბნია და გონს მოვედი -ასე რატომ მიყურებ?- ეღიმებოდა სულელივით
-ნეტა ეს წამები უსასრულოდ გაგრძელდეს
-გავაგრძელებთ-მითხრა ღიმილით და გულზე მიმიკრა წამომჯდარმა, რა სასიამოვნოა როცა იმ გულის ფეთქვის ხმა გესმის რომელიც თავზე მეტად გიყვარს -მე შენ არ დაგთმობ, არავითარ შემთხვევაში-ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და დიდხანს ვუყურებდით ერთმანეთს თვალებში, მე ცრემლები მომერია, ვერ გავუძელი მის მზერას და თავი დავხარე, მან თმაში შემიცურა ხელი და შუბლზე -ნუ გეშინია-დამიჩურჩულა და სწორედ ამ დროს პალატის კარი ვიღაცამ შემოგლიჯა, მე დაფეთებული წამივვარდი და მივიხედე
-აქ რას აკეთებ?-მიყვირა დაედამისმა და მომვარდა, მკლავში ხელი ჩამავლო და კარისკენ გამათრია -ახლავე წაეთრიე აქედან და აქ მოსული არ გნახო-ყვიროდა გიჟივით, მე ხელი გავაშვებინე და კარაი გავედი
-დედა გაგიჟდი?-დაიყვირა თორნიკემ
-შენ მერე დაგელაპარაკები-მიაყვირა და კარი ისე მიაჯახუნა შევხტი, წამოსვლა დავაპირე რომ ისევ კლავში ხელი ჩამავლო და თავისკენ მომქაჩა -რა გინდა ჩემი შვილისგან? თავი დაანებე!მერამდენედ უნდა გახვიო შარში? შენსგამო რამდენჯერ უნდა მოხვდეს აქ? რამდენჯერ უნდა აჩხუბო და გააგიჟო? რა გინდა მისგან? რას გადაეკიდე? ვინ ხარ? წაეთრიე აქედან და მის გვერდით არ გნახო-კიბეებამდე მიმათრია და უხეშათ მიბიძგა, მე რამდენიმე ნაბიჯი ჩავდგი რომ თავი შემემაგრებინა და არ დავგორებულიყავი, მერე ავხედე იმ შეშლილ ქალს და დავეშვი ტირილით კიბეზე.
თორნიკემ მოიხსნა წვეთოვანი და ერთი წვალებით ადგა და კარამდე მიხწია, ქეთი კარში შეეფეთა შვილს
-რას აკეთებ? -უყვირა მწყობრიდან გამოსულმა
-დედა გაგიჟდი? მარიამს ასე როგორ მოექეცი? ხომიცი რომ ეგ გოგო მიყვარს-უყვირა დედას გაღიზიანულმა
-ეგ გოგო დაგღუპავს შენ-ამოისლუკუნა ქეთიმ
-დედა! დედა!-გვერდი აუქცია ყვირილით და ლიფტით დაეშვა დაბლა.
მე ეზოში ვიდექი და ვტიროდი, ძალა არ მქონდა რომ წავსულიყავი
-მარიამ-თორნიკეს ხმამ გული შემიკუმშა მაგრამ ძალა მომცა და გავიქეცი -მარიამ გთხოვ გაჩერდი-დამიყვირა გასასვლელთან მიხწეულს, მე გავჩერდი და მისკენ მივბრუნდი რადგან გულმა არ მომითმინა, ის ნელა და წვალებით მოიწევდა წინ, ამიტომ მისკენ წავედი -მარიამ მას ნუ უსმენ,
ის ცოტა გიჟი დედაა
-დედაშენი მართალია, აქ ჩემსგამო ხარ, და რამდენჯერაც აქ მოხვდი მხოლოდ იმიტომ რომ მე დამიცავი, ჩემსგამო ხარ ასე ნაცემი და ნატანჯი, ჩემი ბრალია ყველაფერი, ჩემი სიახლოვით ტკივილს გაყენებ მხოლოდ
-მარიამ-გაეცინა მას -კიდევ დავწვები აქ არაერთხელ თუ შენი დაცვა დამჭირდება და თუ ეს შენსგამო დამჭირდება-ისევ თმაში შემიცურა ხელი და თავოსკენ მიმწია, მე დავემორჩილე და ჩავეხუტე მთელი ძალით, მის კისერში თავი ჩავრგე და ღრმად შევისუნთქე მისი სურნელი, უეცრად აკაკის სიტყვები ჩამესმა ,,შენზე დამოკიდებული მისი მომავალი"
-შეიძლება ერთ დღეს აქ მკვდარი მოგიყვანონ ან აქ მოკვდე, ამ გოგოს გამო-თავზე წამომდგარმა ქეთიმ დაგვყვირა, მოულოდნელობისგან შევხტი და გავეცალე საყვარელ ადამიანს
-მარიამ არ წახვიდე-მიყვირა მიბრუნებულს, მე კი ნაბიჯს ავუჩქარე -მარიამ ცოლად გამომყევი- დაიყვირა ბოლო ხმაზე, მე გავქვავდი, გავიყინე, ადგილიდან ვეღარ დავიძარი, ვიგრძენი იმ წამებში როგორ შეწყვიტა სისხლმა მოძრაობა, გული როგორ გაჩერდა, სუნთქვა შეწყდა, ყველაფერ ამას მტკივნეულად ვგრძნობდი -მარიამ -ჩემს წინ დადგა -ცოლად გამომყევი გთხოვ- მიყურებდა აწყლიანებული თვალებით, მე ვიგრძენი რომ ცუდად ვხდებოდი და ღრმად ჩავისუნთქე ჰაერი რომ გონს მოვსულიყავი, მას თვალს ვარიდებდი რომ როგორმე თვითკონტროლი აღმედგინა მერე, როცა აზრზე მოვედი ვიგრძენი როგო შხუილით ავარდა სისხლი თავში, როგორ აჩქარდა გულისცემა, როგორ ამერია ფიქრები ,,შენ განსაზღვრავ მის მომავალს" ისევ აკაკი და მისი შხამი მე ზურგი ვაქციე და წამოვედი, არვიცი საიდან ვიპოვე იმის ძალა რომ თორნიკე ასეთ მდგომარეობაში იქ დავტოვე და გამოვბრუნდი -თუ ახლა წახვალ-მისმა ხმამ გამაჩერა რომელიც ჩაუწყდა -თუ ახლა წახვალ -გაიმეორა წყვეტილათ, სამუდამოდ წახვალ ჩემი ცხოვრებიდან -დაამთავრა ფრაზა, მე ვიდექი, ვიდექი და ვტიროდი, სული ისე მტკიოდა რომ ცრემლები ვერ მიშუშებდა, პირიქით უფრო მიღრმავებდა ამ ტკივილს
როგორ მინდოდა მივბრუნებულიყავი, გავქცეულიყავი მისკენ ჩავხუტებოდი და მეთქვა რომ სამყაროს მირჩევნია, რომ მასთან გატარებულული წამები მთელ სიცოცხლედ მიღირს, მაგრამ არ შემეძლო , ვერ გავწირავდი ჩემი სიყვარულისთვის ...
-მარიამ, თუ მისი გეშინია-ამოიბლუყუნა თორნიკემ მისკენ რომ არ ვტრიალდებოდი
-გაუშვი წავიდეს-უყვირა ქეთიმ -იცის მისგამო რომ არ გაგახარებენ ამ ქვეყანაზე
-მარიამ სანდროსი გეშინია?-მე ისევ ისე ვიდექი და არ ვბრუნდებოდი, რადგან მისი სახე რომ დამენახა ხელებში ჩავუვარდებოდი, მასზე უარს ვეღარ ვიტყოდი, და ვინიცის რას დაგვმართებდნენ ის ავადმყოფები...ვინიცის რა ელოდა მას ან ჩემ ოჯახს
-თორნიკე-იკივლა ქეთიმ ისეთ ხმაზე რომ მივბრინდი მათკენ
-რახდება დედა? -მივარდა თორნიკე და ტელწფონი წაგლიჯა ხელიდან, მეც მივედი ინსტიქტურად და ტელეფონი გამოვგლიჯე ხელიდან გაბრუებულ თორნიკეს ნანახმა ისე შემაშინა ხელიდან გამივარდა ტელეფონი და კანკალი ამივარდა
-ეს მათ ჩაიდინეს არა?-შემაჯანჯღარა ქეთიმ
მე ავხედე დაბნეულმა და ცრემლები წამსკდა, -ღმერთო გავგიჟდები ახლა-თავზე წაივლო ხელები და მოთქმით ატირდა,
მე გამოვიქეცი გიჟივით მოვრბოდი თორნიკეს ხმა მომწვდა
-მარიამ-ტკივილით და სავდით სავსე,მე გავჩერდი გასასვლელთან შევხედე და თავი ჰავიქნიე მერე,მოვბრუმდი და გამოვიქეცი, არვიცი რამდენხანს მოვრბოდი, ან სად მივრბოდი, ან რატომ მივრბოდი ერთადერთი რაც ვიცი ის იყო რომ მძულდა სამყარო. გონს რომ მოვედი და აზრები მოვიკრიბე მამაჩემს დავურეკე და აკაკის ნომერი გამოვართვი, გაუკვირდა მეტად მაგრამ აბდაუბდა რომ ველაპარაკე თუ რატომ მინდოდა შემაგინა და გამითიშა, როგორ მძულდა მისი ეს ამაზრზენი საქციელი, რომ დავმშვიდდი აკაკის დავურეკე
-გაგიჟდი?-მივახალე უხეშად-თორნიკეს დას როგორ შეეხეთ, როგორ გაბედეთ 15 წლის გოგოს გატაცება? გიჟი ხარ? შეიშალე?
-ეტყობა ვერ ხვდები ვისთან გაქ საქმე ლაწირაკო-დამიღრიალა ტელეფონში
-ვხვდები შეშლილ ავასმყოფთან-ვუკივლე გაგიჟებულმა -შენმა შვილმა იცის რომ მამამისი შეშლილია? იცის რასაც ჩადიხარ? ყველაფერს პირში მივახლი, ვეტყვი რა არანორმალურიც ხარ
-ამას თუ გააკეთებ თორნიკეს დას ვაგებინებ პსუხს, და ოცოდე, რომ ძალიან მწარეთ
-რა გონდა?-ვკითხე დაქანცული ხმით
-ვემი შვილის ჰაბედნიერება
-ასე?
-თუნდაც
-ის თანახმაა ასეთ ბედნიერენაზე?
-მან არაფერი იცის და ვერც გაიგებს რა ფასად მიიღო ეს ბედნიერება
-თორნიკეს და გაუშვი და ახლოს არ გაეკარო მათ ოჯახს
-სანაცვლოდ რას მივიღებ?
-რძალს-ამოვინლუყუნე და გავუთიშე, არცკი ვიცი საიდან მქონდა იმის ძალა რომ ასე მელაპარაკა ამ კაცთან, მაგრამ ვიცი რომ თუ ამას არ ვიზავდი ჩემსგამო კიდევ ერთი ადამიანი დაზარალდებოდა.
შინ დავბრუნდი, ძალიან ვიყავი გაღიზიანებული და განერვიულებილი ამიტომ ჩემს ოთახს მივაშურე და სანამ კარს ჩავკეტავდი დედა შემოვარდა
-თორნიკესთან იყავი?
-კი ვიყავი
-ძაანაა ნაცემი?
-კი ძალიან
-კიდევ თუ წახვალ მის სანახავად-ხმა გაიმკაცრა და უეცრად სადღაც გაქრა სიმშვიდე - იცოდე მამაშენს ხელს არ შევუშლი თუ გცემს
-არც არასდეოს შეგიშლია,არც გიცდია, ერთხელ არ დაგვიცავი მე და ლუკა, იმიტომ გადავარდა გზას იქით,იმიტომაა ასეთი უბედური, იმიტომ ვარ ასეთი უბედური მეც-ვუკივლე ბოლო ხმაზე, სილა გამაწნა გაგოჟებულმა,მე კი სიცილი ამიტყდა გიჟივით ვიცინოდი, საწოლიდან წამოვდექი და სამზარეულოში გავედი სიცილით, მისი საყვარელი ყავის მადუღარა გადმოვაგდე ძირს და დედას ჩავაშტერდი თვალებში რომელიც კართან იდგა -მიდი დამარტყი-მივედი და სახე მივუშვირე, მეხომ ცუდი ვარ, უზრდელი, უვიცი, დამარტყი, მეხომ ცუდად მოვიქეცი-მერე გავაღე კარადა და თეფშები გადმოვყარე, მერე ჭიქები, მერე ჩაიდანი ვესროლე კარადის მინას, რაც მომხვდა ხელში ყველაფერი დავლეწე
-მამაშენის თვალწინაც ასე მოიქცეოდი?
-არა რადგან ის უფრო მწარედ გამარტყავდა ვიდრე შენ
-მხოლოდ ამისგამო არ მოიქცეოდი ასე?
-მხოლოდ ამიტომ, და არ იმიტომ რომ მიყვარს ან პატივს ვცემ ან მეშინია
-მე გიყვარვარ?-დედამ სევდიანად შემომხედა
-არვიცი-ამოვისლუკუნე და ჩემს ოთახში გავიქეცი -იმიტომ არვიცი რომ სიყვარული არ მასწავლეთ, არც ბედნიერება, არც სიხარულის განცდა, არც პატივისცემა, არაფერი გაიმეტეთ ჩემთვის ამ ჭუჭყიანი ფულის გარდა-დედას გავუტანე რაც ფული მქონდა და ფეხებთან დავუყარე მუჭით -აი
ეს მასწავლეთ მხოლოდ, ფულის არსებობა,
დედა, ეს სეტყვა ჩემთვის ისეთივე უმნიშვნელოა როგორც ეს ლარნაკი, მერე რა თუ გატყდა შევაწებოთ და იდგეს ლამაზია!გინდა აქ იდგეს გინდა იქ რა მნიშვნელობა აქვს? უფუნქციოა მაინც!შენც დედა უფუნქციო სიტყვათ მიქციე! დედა სადაა?-რა მნიშვნელო აქვს? რომ მოვა მაინც არ ეცლება ჩვენთვის, აი ასეთ პასუხს მაძლევდა ყოველ კითხვაზე ლუკა, დედა სადაა?! ახლა მიპასუხე კითხვაზე შენ თუ გიყვარვართ, შენ თი იცი რაა სიყვარული...
მამამ მინისტრობა უნდა ავღნიშნოო გადაწყვიტა და სახლში მოიპტიჟა მნიშვნელოვანი სტუმრები მე გამომიცხადეს რომ უნდა სახლში ვყოფილიყავი და სტუმრები მიმეღო, ძაან ვიყავი მოწყენილი მაგრამ ის ამბავი მახარებდა რომ ლუკა და ბიძაჩემი ჩამოდიოდნენ იმ საღამოს, ამიტომ ოდნავ გამომიკეთდა ხასიათი, ექვსი საათიდან დაიწყეს მოსვლა რამდენიმე მინისტრი მეუღლით და მოადგილეები მობრძანდნენ, მე ყალბი ღიმილით და ხელის ჩამორთმევით ვხვდებოდი მათ, როგორ მძულდა ეს სიყალბე და ერთფეროვანი უფერული საზოგადოება, ვითომ მოკრძალებული და თავშეკავებული. ზარის ხმამ ამაფორიაქა, სტუმრების ვინაობა არ ვიცოდი მე ხომ ამ ოჯახის წევრათ არ ვითვლებოდი და კარი გავაღე დაბნეულმა, სანდროს დანახვამ გული ამიჩქარა და გამაღიზიანა, ვიგრძენი როგორ ამერია ძლივს დალაგებული ნერვები, დიდი წითელი ვარდების თაიგული გადმომცა , მე უღიმღამოდ ჩამოვართვი და შინ შემივიპატიჟე
-შემოდი-და წინ წამოვედი
-ოოჰო ეს ვინ მოსულა-მამა ღიმილით გამოქანდა მისკენ -ძალიან მიხარია რომ მოხვედი სანდრო
-გმადლობთ თბილი დახვედრისთვის-გაეცინა და მე გამომხედა-მე კი წარბშეკრული ვიდექი და თვალი ავარიდე უმალ -სანამ ჩემები მოვლენ ყავა შეიძლება? -მამაჩემს კითხა ღიმილით
-მარიამ რას უდგახარ შვილო-მამამ თვალები დამიბრიალა მე გამოვედი ამზარეულოში და გავუკეთე ყავა, მშვიდად გავიტანე და მივართვი სავარძელში მჯდომს, მამა გავიდა და დამიბარა სტუმარს მიხედეო, მე დივანზე დავჯექი და ტელეფონი ავიღე
-ძალიან ლამაზად გამოიყურები-აშრად მიყურებდა რადგან მის დაჟინებულ მზერას ვგრძნობდი
-ზრდილობა გისწავლია-მივახალე უხეშად და შევხედე
-ცოტა სინაზე არ გაწყენდა-გაჩუმდა და დაჟინებით ჩამაცქერდა თვალებში -მაგრამ არაუშავს მე ასეთი უფრო მევასები-მითხრა ძალიან ნაგლად, იცოდა ჩემი სუსტი წერტილი, რომ ვერვიტანდი ასეთ თავხედობას, უტიფრობას და სწორეთ ამით მაღიზიანებდა
-სამაგიეროდ მე არ მევასები არანაირი-ვუთხარი თვალმოუშორებლივ
-მარიამ ბევრი შაქარი ჭამე ენა დაგიტკბეს იქნება-მითხრა სერიოზულათ და მერე გიჟივით დაიწყო სიცილი
-საკუთარი გამოცდილება გინდა გამიზიარო?-არ ვბრაზდები მე
-არა! მე ვინც მიყვარს მარტო მათთან ვარ კარგი და ტკბილი ბიჭი-მეუბნება უცნაური ტონით და ყავას წრუპავს, მამაჩემი მინის მიღიდან თვალს გვადევნებს და ამიტომ ვზივარ აქ ამ აუტანელ ტიპთან.
-როგორც ჩანს არავინ გიყვარს-ჩემ ნათქვამზე აშკარად ღიზიანდება და მკვლელი მზერით მიყურებს, ეს უცნაური დაძაბულობა ზარის ხმამ გაფანტა მე კარს ვაღებ და აკაკის დანახვისთანავე ბრაზივდა ზიზღი მერევა ყელში მიჭერს და მახრჩობს,მეგონა ვაიძულებდი თავს ამეტანა ეს უტიფარი კაცი მაგრამ ვერ ვერევი მისდამი ზიზღს, მამა და დედა მოკუსკუსდნენ და დიდიპატივით მოიწვიეს ეს ამაზრზენი კაცი და მისი ამპარტავანი ცოლი.მაგიდას მიუსხედით, სანდრო ჩემ წინ იჯდა და მუღუშული მიყურებდა.
მამას მოუთმენლობა ეტყობოდა ბიძა და ლუკას რეისი საცაა ჩამოფრინდებოდა. მალე მამა ადგა და მაგიდას კარგახანს არ დაუბრუნდა მალე დადაც გავიდა მისაღებში და მეც არ მომითმინა გულმა და მათთან მივედი
-გოგა რა ხდება?
-გეგამ ჩამოვფრინდით თუარა ლიკა გამექცაო
-რას ქვია გაექცა? -შეიცხადა დედამ
-ტაქსით წავიდა სადღაც, ტელეფონიც გამორთული აქვს
-ნუ მაგიჟებ გოგა
-დაწყნარდი დაცვა ხო დამინიშნეს და მაგათ გავგზავნი მოსაძებნათ ნუ თელავ
-რა დაცვა გოგა? ნამახიც არ ყავთ ჩვენი ბიჭი
-ბევრს ნუ ლაპარაკობ-დაიღრინა მამამ
-მე წავალ და მოვძებნი
-აქ დაეტიე-მიყვირა მამამ
-მათ რა იციან სად ეძებონ, მე ვიცი სადაც შეიძლება იყოს
-ხოდა იქ გავგზავნი ბიჭებს
-არ გამოყვება იმათ გამიშვოთ რა-გავბრაზდი მე -ხოიცი მამა ლუკა რა ტიპია არ გაიქცეს კიდე გამიშვი და ვიპოვი და მივიყვან
-არა
-მე რომ წავიყვანო?-სანდრო ჩაერია ლაპარაკში -ვეწეოდი აივანზე და ფანჯრიდან გავიგე-თავი იმართლა
-მაშინ კარგი-უმალ დაეთანხმა მამა, მე ლამოს ბრაზისად ბოღმისგან ლამოს გული გამოსკდა, ამას ენდობა და მე არა! დაბლა რომ ჩავედით გაჩერებისკენ წავედი
-მანქანა აქეთ მიყენია-გზა გადამიჭრა და მიმითითა უკან
-მე შენს მანქანაში არ ჩავჯდები
-ვერც სხვისაში ჩაჯდები-დამიბრიალა თვალები და ზემოდან დამაცქერდა
-შენ არავინ გეკითხება-ბრაზი მახრჩობდა
-გინდა შენი ძმის მოძებნა თუ არა?-უკვე ხმა შეეცვალა და გაღიზიანდა
- წავალ და მოვძებნი მაგრამ შენს გარეშე
-ვერ წახვალ-უკვე მოთმინება დაკარგული მძიმედ სუნთქავდა
-წავალ -და ვცადე გვერდის აქცევა, მან მკლავზე ხელი წამავლო და მიმატრიალა
-ვერსადაც ვერ წახვალ-დამიღრინა და მანქანისკენ წამაწოწიალა
-გამიშვი არანორმლურო- ძაან რომ გავგიჟდი და ხელის გათავისუფლება ვცადე
მხარზე გადამიკიდა დაისე მიმიყვანა მანქანამდე, მე ვყვიროდი ვჩხუბობდი ვურტყავდი და დამსვაისე რომ კარს და მანქანას შორის მომიმწყვდია
-დაჯდები თუ ძალით ჩაგტენო?
-არ დავჯდები-გავჯიუტდი
-რახან ასე გინდა
-არ შემეხო-ვუყვირე რომ წამოიწია კიდე
-მაშინ დაჯექი
-ტაქსით წავალ, რა გინდა საერთოდ ვინ ხარ-ჩხუბზე გადავედი მწყობრიდან გამოსული
-გგონია უფლებას არ მოგცემ უცხოს ჩაუხტე მანქანაში?-დამიყვირა გაბრაზებულმა და მანქანაში ჩამტენა თავად საჭეს მიუჯდა და ადგილს მოწყვიტა