კარავიდან ვხტები, ელვას ვხსნი და სუფთა ჰაერზე გავდივარ, თვალს ვავლებ ცეცხლისფრად აელვარებულ მთებს და სუნთქვა მიჭირს, სახეზე ხელს ვიფარებ, მუხლებზე ვდგები და ვყვირი, ჩემ თავს ვერ ვცნო, სხეულზე ხელს ისტერიულად ვისვამ და ადებულ მდინარეს ვუყურებ, მგონია რომ სულს სხვაგან ვიყავი და სულ სხვაგან დავბრუნდი, რა მოხდა, სად გაქრა, რატომ გაქრა სიმურთან ერთად, სად წავიდა, რატომ დამტოვა, ერთი საათი ვერ ვმოძრაობ, ფეხზე რომ ვდგები, ფეხები მტივა, კარავის დაშლა არ მინდა, მიჭირს, მგონია რომ ეს კარავი იყო გზა იმ თავგადასავლებში სადაც მოვხვდი, რა გავაკეთო, რატომ შევიყვარე ის ბნელი ადგილი სადაც ამდენი ხანი ვიყავი, სადაც ამდენი ტკივილი და შიში განვიცადე, მან მითხრა რომ როგორც არ უნდა მომენდომებინა ვუკან ახლა ვეღარ დავბრუნდებოდი, კარავი დავშალე და ჩანთაში ჩავდე, ატრირებული, დასჯილი ბავშვივით გავუყევი ყვითელი ფოთლებით სავსე გზას და გული მეწურება, ვეღარც ჩანთების სიმძიმეს ვგრძნობ, უკან ვიხედები და სრული სიცარიელეა, მხოლოდ ფერადი მთები და ყველაფერი ისეთი რეალურია რომ აღქმა მიჭირს, რამდენჯერმე დავეცი, ისევ მქონდა შეგრძნება რომ მეხებოდა, ხელს ყელზე ვისვამ და მგონია რომ ამით მის შეხებას დავიმახსოვრებ, დღეები გახდა საკმარისი, არამიწიერად ლამაზი ადამიანის შესაყვარებლად, სად იყო ახლა, რა გაუკეთა წყლის მცველმა, შატილის ზემოთ ტაძარში შევდივარ და მუხლებზე ვეცემი, პირჯვარს ვიწერ და ლოცვას ვიწყებ, მშვიდდები, პატარა სტიქაროსნები მიყურებენ და ცოცხით ხელში ელოდებიან როდის დავამთავრებ ლოცვას რომ საქმე გააგრძელონ, მანქანის ხმა მესმის, შარილის მიკროავტობუსი ჩამოდგა და ნაცნობი მძრღოლიც გამოჩნდა. შეშინებულმა შემომხედა, ჩანთები მოვიხსენი და იქვე დავაგდე.
-დამეხმარებით?
-კარგად ხარ შვილო?
-არა.
-რა გჭირს?
-არაფერი, არ ჩადოთ ჯერ საფულე მაქვს შიგნით.
ტურისტების გაბმულ დიალოგს ვუსმენ და ნერვები მეშლება, ფეხებს ვკეც და მუხლებზე ნიკაპს ვდებ, ისტერიულად ვკანკალებ და უზარმაზარ მთებს ვუყურებ, რომელიც ისედაც ფერადია, მაგრამ ცეცხლისფერი მზე ისევ აფერადებს. მუხლებს კბილებს ვაჭერ და მსიამოვნებს რომ საკუთარ თავს ტკივილს ვაყენებ, თავს ვაქნევ და გამოფხიზლება არ მინდა, არ მომწონს, მზე არ მომწონს რომ ყველაფერი ნათელია. არ მინდა, არ მინდა რომ წავიდე, ჩავდივარ, ძირს ვჯდები და არ ვიცი საიდან მაქვს ძალა რომ ამდენი ვიტირო, ტურისტები გაოცებულები მიყურებენ, მაგრამ არავის, არავის შეუძლია რომ დამამშვიდოს.
ტელეფონზე წარმოუდგენელი რაოდენობის შეტყობინება მომდის, „რას შვრები?“ „აბა რა ხდება?“ ერთ ტექსტს ვაკოპირებ და ყველასთან იგივეს ვგზავნი.
დაიძრა, ჩემი ადგილი დავიკავე და გამოვემშვიდობე მთებს და იმაზე მეტი ვნახე, ვიდრე ოდესმე ვინმე სხვამ ამ მთებში, ცივილიზაციასთან დაბრუნება ყველაზე რთული აღმოჩნდა, საქმეს რობოტივით ვაკეთებ, ყველგან ხევსურეთის ფოტოებით ავაჭრელე ყველაფერი, ტელეფონი, სოციალური ქსელები, მეტიც ჩუმად ხევსურული ფორმაც კი ვიყიდე, ოღონდ კაცის, არ იყო ისეთი ლამაზი, როგორიც მას ეცვა, მაგრამ რაღაც იმ დანაკლის მივსებდა, საშინელებაა, საშინელება, ვერც მიწერ, არა და ამ დროში ყველაფერს ხომ სოციალური ქსელებით ვაკეთებ. ცივი ზამთარი იყო, მთელი ეს დრო იმის დაგეგვმას მოვანდომე როგორ და როდის წავსულიყავი უკან, ზაფხულის პირველი თვე დადგა, ჩვენთან რომ დაცხა პირველივე მიკროავტობუსს წავყევი შატილში, პირველივე ჩავედი, არაფერისთვის, საერთოდ არაფრისთვის შემიხედავს, პირდაპირ იმ ადგილებისკენ წავედი, ისევ გავშალე კარავი, ისევ დაღამდა, გული ყელთან ინაცვლებს. ვერ ვიძინებ, ვერაფერს ვაკეთებ, მაგრამ, იმედი მაქვს, არ ვიცი არ ვიცი რა გავაკეთო, არ მაქვს იმედი რომ პირველივე ცდაზე გამოჩნდება, თუმცა რომ თენდება გული მწყდება, ერთი კვირა დავრჩი ისევ ისევ არაფერი, ერთი თვის შემდეგ დავბრუნდი და მოღრუბლული ცა რომ დავინახე გული სიხარულით ამევსო, ისევ გავშალე კარავი და ამ დროსი განმავლობაში ყველა გავაფრთხილე რომ არ მოეწერათ და არ დაერეკათ, დაღამდა, წვიმდა, ისევ ბჟუტავდა სინათლე, მაგრამ არაფერი, საერთოდ, გული კი გამალებით მიცემს, დაღლილობისგან მეძინება და შუაღამით ქარი მაღვიძებს. კარავის თავზე სინათლე ქანაობს, ქარის ხმებში უჩვეულო ხმებს ვეძებ, მაგრამ არარეალური არაფერია, არაფერი, მერე ისევ ხმები ერთვის წვიმას, ჩურჩული, სიცილი, მამლის ყივილი და კარავის ელვას ვუყურებ, არაფერი ხდება, არაფერი, ხელებს ძლიერად ვმუშტავ, სხეული მიშეშდება, კბილს კბილზე ვაჭერ და ვკანკალებ, მერე პირში საშინელ სიმშრალეს და ენის დაბუჟებას ვგრძობ, ხელემი მტკივა და მეშიმება, გამოძრავებაც კი მიჭირს, უცნაური ხმები მესმის, თითქოს ვიღაც ჩურჩულებს, მინდა ხახბოს სახელი ვთქვა მაგრამ არ გამომდის, ფანარი ციმციმებს, მიდნა ხელით შევეხო, მაგრამ ვერაფერს ვგრძნობ, ხელებს ვერ ვამოძრავებ, მხოლოდ კარვის შემოსასვლელ ელვას ვუყურებ, გულისცემა, წვიმა და წვიმის ხმა ძლიერდება, ელვაშესაკრავი ზემოთ ადის, ის არის, ის მოვიდა, მინდა ვიყვირო, მაგრამ არ გამომდის, ხმას ვერ ვიღებ, ფეხებს ვიქნევ, ელვაშესაკრავი ბოლომდე ისხსნება და ქარი კარავში იჭრება, წვიმის წვეთები სახეზე მეცემა, შემოსასვლელი, სიბნელე, ხმები, ენას ვერ ვამოძრავებ, პირს ვაღებ, რღმას ვსუნთქვა, ხელებს ვერ ვგრძნობ, სიბნელეში კი წითელი თვლები და ორნამენტები, ჯერ თლილი თითები ჩნდება და მერე მაცდური შავი თვალები რომელსაც სანახევროდ ფარავს ფაფახი, ჩემსკენ მოდის, ოთხზე ხელს ფეზე მავლებს და თავისკენ მქაჩავს, მიდა ვიყვირო, ხელები მოხვდიო და ჩავეხუტო, მინდა დავუძახო რომ მენატრება, მაგრამ არ გამოდის. ყელში ხელს მავლებს, თავს მაწევინებს და ანთებული თვალებით მომტერებია. ველოდები ჩემი თვალების შეფასებას, მაგრამ არაფერს ამბობს, მხოლდო ჩუმად ოხრავს, მინდა ტუჩებს მივწვდე, მაგრამ არ შემიძლია, ხელს მკიდებს და ხელში ავყავარ, სიბნელეში მივდივართ, ვკანკალებ, წვიმს, ზურგზე ტომარასავით მიკიდებს და რაღაცას ბურტყუნებს. მერე ვსწორდები, მის სახესთან ჩემი სახე მიმაქვს და მის სუნთქვას ვგრძობ, შავ წვერში თეთრმა კბილებმა გაიელვა, მესმის ის რაც ყველაზე მეტად მენატრებოდა ამ დროის განმავლობაში.
-რაი?