-გისმენ ვუპასუხე უხეშად
-გვანცუ მომენატრე
-აკო მთვრალი ხარ?
-სულ ცოტათი,გამიბრაზდი ხო დღეს?
-არ უნდა გავბრაზებულიყავი?
-გვანცუ ვერ ვიტან როცა მიბრაზდები და ხომ იცი,რომ ეს იშვიათად ხდება?
შენ ჩემთვის ცხოვრებაში ყველაზე მნიშვნელოვანი ხარ ,შენ ხარ ჩემი ყველაფერი,მიყვარხარ გვანც.
-აკო რა გჭირს?მეც მიყვარხარ ხომ იცი?
-არა გვანც!მე რომ მიყვარხარ შენ ისე ვერა.ერთ დღეს რომ აღარ ვიყო რას იზამ?ცოტახანი გაგიჭირდება და მერე ცხოვრებას გააგრძელებ...აი შენ რომ აღარ იყო მე მოვკვდები, მე უშენოდ ვერ ვიცხოვრებ.შენი შეხედვაც კი მყოფნის,შენი ერთი გაღიმებაც და შენ თავს ვფიცავ მინდა ყველაზე ბედნიერი იყო თუნდაც უჩემოდ... აი ასე მიყვარხარ მე შენ გვანც.ვიცი არასწორი ვარ,ვიცი ვერც მე გაგიმართლე იმედები შენი სხვა ძმაკაცებივით, მაგრამ აი მე შენ ყველაზე მეტად მიყვარხარ, ისე მიყვარხარ რო სიყვარულსაც არ ვითხოვ შენგან ოღონდ იყავი თუნდაც სხვისი გერქვას....
-აკო რეებს მეუბნები?აკო ეხლა შენ მე,შენ მეეე
-ხო გვანც მე შენ მიყვარხარ და მაპატიე, მაპატიე ამ სიყვარულისთვის...
-ჯერ ვერ გადავხარშე მაცადე ვუთხარი და გავუთიშე.
ყბა ჩამოგდებული ვიჯექი, ცრემლები მომდიოდა.აკოს ვუყვარვარ.ჩემს აკოს ვუყვარვარ.ეს,ეს არ შეიძლება,ეს როგორ?-თორემ არ გაგიხარდა მიპასუხა მეორე მემ
-.რას მეუბნები?ის ხომ ჩემი საუკეთესო მეგობარია?
-ხოდა საუკეთესო მეგობრობიდან მოდის სიყვარულიც,ნუ უარყოფ,შენც გაქვს რაღაც ამოუხსნელი გრძნობა მის მიმართ...
-არა,არა გაჩუმდი!ვსო,ხმა აღარ ამოიღო ვუყვირე ჩემს მეორე მეს და კარებზე ზარის ხმაც გაისმა.ძლივს ავდექი,სახეზე ხელები ჩამოვისვი და ზლაზვნით წავედი კარის გასაღებად.კარი გავაღე და აკო იყო ძალიან მთვრალი, ქვემოდან მიყურებდა და მიღიმოდა
-აკო აქ რა გინდა?
-რომ არ მოვსულიყავი მოვკვდებოდი.რომ არ მენახე ვერ დავიძინებდი გვაანც! შიგნით შემოვიდა.ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და ტუჩებზე მწვდა,ისეთი ცხელი იყო,ისეთი ტკბილი,წამით გავითიშე მაგრამ გონს მალე მოვეგე მოვიშორე და ხელი ვკარი..
-რას აკეთებ?გაგიჟდი?ეს როგორ აკო,ეს როგორ?თავი ჩახარა და ხმას არ იღებდა, ეს უფრო მაგიჟებდა,ხელებს ვურტყამდი მკერდზე,ცრემლები წამსკდა,ის კი ხმას მაინც არ იღებდა.
მერე ხელები გამიკავა და დამიღრიალა,მიყვარხარ! წლებია უკვე მიყვარხარ!ვიცი არაკაცი ვარ ამის გამო მაგრამ მიყვარხარ,რაც გინდა ის მითხარი,გამლანძღე, მომკალი თუ გინდა აქ ვარ,მაგრამ მიყვარხარ...ვერ მოგთხოვ სიყვარულს,ვერც ჩემთან ყოფნას, მაგრამ მინდა იცოდე არ შეგეშინდეს ამას ბოლოჯერ გეუბნები, მეტჯერ აღარ გეტვი,დაივიწყე.უბრალოდ რომ არ მეთქვა და დავცლილიყავი მოვკვდებოდი...
-რას ქვია ბოლოჯერ?შენ რა რას აპირებ?
-არაფერს,უბრალოდ აღარ გეტყვი ,მაგრამ შენს დაკარგვასაც არ ვაპირებ, ჩვენ ისევ მეგობრები ვართ.ნუ გამიმეტებ და ჩემს მეგობრობაზეც ნუ იტყვი უარს გთხოვ თუ რამედ ვღირვარ, მე კი შენ თავს ვფიცავარ არასდროს გავიმეორებ იმას რაც წეხან ვთქვი...ოღონდ ჩემზე უარი არ თქვა.შუბლზე მაკოცა და წავიდა..
მე როგორ ვიყავი?ცუდად,ძალიან ცუდად.არვიცოდი რა მექნა,ჩემს საუკეთესო ძმაკაცს ვუყვარვარ თავი მაქვს მოსაკლავი, მაგრამ ვერ ვიკლავ,ძალიან სუსტი ვარ ამისთვის...
არაფრის თავი არ მქონდა, საწოლში შევწექი და დავიძინე.დილით ავდექი, ჩავიცვი, ჩავალაგე ბარგი და წავედი ჩემს მეორე სახლში, ისე რომ არც მარიამისთვის, არც ნინისთვის და არც აკოსთვის არაფერი მითქვამს...ქუთაისში რომ ჩავედი წვიმდა, ტაქსი გავაჩერე ავტოსადგურზე და სახლში ავედი, გამოვიცვალე და ირაკლის მივწერე
,,ჩამოვედი''
,,20 წუთში ფაბში ვიქნები და მოდი''
,,კარგი''მივწერე და სახლიდან გავედი 20 წუთში ფაბში ვიყავი, ერთერ მაგიდასთან ირაკლი იჯდა და ყავას სვავდა..
-როგორ ხარ?მკითხა მან
-კარგად შენ როგორ ხარ?
-მეც კარგად რას დალევ?
-ყავას ორმაგს ოღონდ
-კარგი
მიმტანს ყავა უთხრა და ნამცხვარიც შეუკვეთა ჩემს უკითხავად
-აბა გისმენ რახდება?
-იცი გვანცა ბევრი ვიფიქრეე.მითხრა და კეფაზე ხელი გადაისვა,შევატყვე რომ ცოტა ნერვიულობდა და არ იცოდა როგორ დაეწყო საუბარი.
-აი იცი როგორი ხარ?შენნაირი ძმაკაციც კი არ მყავს,არც მე და არც ბიჭებს, ნუ ჩვენს ძმაკაცობას არ ვგულისხმობ,ბავშვობიდან ერთად მოვდივართ და აქაც ერთად მოვხვდით.არ მინდა შენი დაკარგვა, ვერ გაგიშვებ ასე უბრალოდ..
-ირაკლი მე არსად არ ვაპირებ წასვლას, ჩვენ ერთი სამეგობრო წრე გვაქვს, არ ვიცი მომავალში სად ვიქნებით რომელიმე, მაგრამ არასდროს დაგივიწყებთ და არც თქვენთან გატარებული დრო დამავიწყდება..არვიცი ცხოვრება ვის როგორ წაგვიყვანს, მაგრამ სულ უნდა გქონდეთ ჩემი იმედი,მგონი ამაში ეჭვი არ გეპარება.რაც შეეხება ჩემს გრძნობას, დაივიწყე სუსტი აღმოვჩნდი და იმდენს განვიკითხავდი და იმდენად ვერ წარმომედგინა როგორ უნდა შევყვარებოდი ჩემს მეგობარ ბიჭს, მე თვითონ დამემართა ის რაშიც დარწმუნებული ვიყავი რომ არ დამემართებოდა...შენ თუ დისკომფორტს გრძნობ ამის გამო მე შემიძლია სხვაგან გადავიდე ,ან საერთოდ დავივიწყოთ და გავაგრძელოთ მეგობრობა, ისე როგორც იყო.
-და შენ?შეძლებ?
-რას?
-გადაყვარებას როცა სულ ერთად ვიქნებით..
-შევძლებ .ან უკეთეს შემთხვევაში იქნებ შენც შეგიყვარდეე ,გავიცინე და დავაყოლე ვხუმრობ...
-გვანცა არ მინდა იმედი მოგცე,უბრალოდ იქნებ ვცადოთ?და თუ არაფერი გამოვა ისევ ისე იყოს...
-მთავაზობ რომ ერთად ვიყოთ?
-ხო !არ მინდა შენი დაკარგვა,ოღონდ ამას ვერ ვხვდები რატომ.ვფიქრობ უშენოდ ჩემი ცხოვრება ვეღარ წარმომიდგენია,მენატრებოდი ეს დღეები,შენი ღიმილი მომენატრა, შენი ლაღი ხასიათი ,ყველას ყველაფერს რომ ავიწყებ, შენი სილაღით სიკეთით და გვერდით დგომით. არ მინახავს არასდროს შენნაირი გოგო და მიხარია რომ არსებობ ჩემს ცხოვრებაში...არ ვიცი რა ხდება ჩემს თავს, ვცადოთ!ვერაფერს დაგპირდები, ოღონდ არც ის მინდა უშენოდ ვიარო ამ ქუჩებში და შენი თვალები ვერ დავინახო...
-მე მე არვიცი რა გითხრა, კითხვებს არ გისვამ რატომ არ გინდა ჩემი გაშვება.ბედნიერი ვარ და ვცადოთ.ადგა და ჩამეხუტა, თმაზე მაკოცა. გამოვედით ,მანქანაში ჩავჯექით და სახლში დამტოვა...
რას ვგრძნობდი მე?ძალიან ბედნიერი ვიყავი, იმდენად ბედნიერი და იმდენად ეგოისტი აკოს სიყვარულიც აღარ მახსოვდა. არვიცოდი როგორ იყო და არც დავინტერესებულვარ. ხო ვიცი !ძალიან ცუდად ვიქცეოდი და იმედი მქონდა რომ კისერს არ წავიმტვრევდი...