ლიკა რა უნდა გეკითხა?
იმ წამს ვინატრე მიწა გამსკდომოდა და მეც შიგ ჩავვარდნილიყავი.არა! მათ ურთიერთობას ვერ ავრევ.ნინას ჩამოსვლაზე რომ რამე ვთქვა, ერეკლე შეიძლება ქეთის დაშორდეს, მე კი ეს არ მინდა... ვხედავ როგორ უყვარს მას ქეთი, ქეთის კი ის.. ასე, რონ პირველივე კითხვა ვუსმევ, რაც აზრად მომდის.
-ეკე მანქანას ხომ ვერ მათხოვებ?
ვიცი მაინც არ მათხივებს. საჭესთან არავინ არ მსვავს... მოკლედ "პრავა" მაქვს, თუმცა როგორც მამიდა და ბიძა ამბობენ მანქანას გიჟივით ვატარებ და სანამ სრულწლოვანი არ გავხდები მანამდე არ მიყიდიან. მე კი დაბადების დღე ზეგ მაქვს... დაიცა რა არ არსებობს ხვალ ნინა ჩოდის და ზეგ ჩემ დაბდღეზე იქნება აუ რა მაგარია.
-ხო იცი შანსი არ გაქვს. ჩემ მანქანას არ გათხოვებ...
გავიდა და სამზარეულოში მხოლოდ მე და ქეთი დავრჩით.
-ლიკა იმ წყეული დღის შემდეგ მე, რომ შენ ვიყო სულ არ გავეკარებოდი მანქანას.
რამდენიმე წამი მჭირდება მისი სიტყვების გასააზრებლად. დაიცა რა წყეული დღის შემდეგ? რა მოხდა?რეებს ამბობს ქეთი? ან საერთოდ ახლა გავიცანი მან რა იცის ისეთი რაც მე არ ვიცი?
-ქეთი რა ჯანდაბას ბოდიალობ.?
ხელით მხრებზე მაწვება და სკამზე მაჯენს. თვითონ სკამს აჩოჩებს და წინ მიჯდება.
-ახლა მისმინე და არ შემაწყვეტინო კარგი? - თავს ვუქნევა არ ვიცი რა იქნება, რა უნდა მითხრას ასეთი. - სამითვის წინ... სამითვის წინ ბავშვები ყველანი დივანზე ვიჯექით შენ ოთახშ იჯექი და წიგნს კითხულობდი... კარზე დააკაკუნეს ანდრეა ადგა და კარი გააღო... ფოსტალიონმა რაღც გაბერილი კონვერტი გადმოსცა და წავიდა. ანდრომაც მხრები აიჩეჩა და კონვერტი შემოგიტანა. შემოტანიდან 20წუთში პატარა ზურგჩანთით გამოხვედი მანქანის გასაღებს ხელი დასტაცე და ისე გაიქეცი არაფერი გითქვამს არც ის სად მიდიოდი...1კვირა გეძებეთ მერე კი "კურიერმა" გამოაცხადა რომ მსუბუქი, ბეემვეს მარკის ავტომოვილი, ტრაილერს შეასკდა. მისი მძღოლო 17წლის გოგონა იყო რომელიც ღუდუშაურის კლინიკაში გადაიყავნეს... მანქანის კადრები რომ აჩვენეს წამით ნომრებიც მოხვდა კადრში ტელევიზორი დავაპაუზეთ და ანდრეამ შენი მანქანის ნომრები, რომ ამოიცნო გაქვავდა, გაშრა, აღრ იცოდა რა ექნა... ამხელა კაცი ჩაიკეცა და ბავშვივით დაგტიროდა... მერე კი შენც იცი,რომ გაიღვიძე ბოლო ექვსი თვე არ გახსოვდა არც მე გახსოვდი... არა და ერეკლემ იმ დღესვე გაგაცნოთ ჩემი თავი რა წამსაც გრძნობებშ გამოვტყდით... კარგ მეგობრებად ვიქეცით სულ ერთად ვიყავით მე, შენ, სოფი და ელა... იქ შენ დავიწყებულ წარსულში ვიღაც დაგჩა და ის უნდა გაიხსენო.... გითხრა არ დამივიწყოო შენ კი დაპირდი არ დაგივიწყებო, უბრალოდ არც შენ დამივიწყოო... დაივიწყე და უნდა გაიხსენო... ადრე თუ გვიან ყველაფერი გაგახსენდება და მასაც გაიხსენებ. იმედი მაქვს იმ დროისთვის სხვასთან არ იქნები...ერეკლეს არ უთხრა რამე რომ გითხარი... ჩვენ ყველამ გადავწყვიტეთ. ნუ ჩვენ რა ექიმმა თქვა, რომ არაფერი უნდა მოგიყვეთ და ყველაფერი შენით გაიხსენო, მაგრამ ეს შეუძლებელია თუ წარსულიდან რაღც მარცვალს არ ჩავნერგავთ შენ გონებაში, ფოტოები, მოგონებები, თუმცა ყველა ფოტო სადღც გაქ გადამალული. ნახატებიც მისი საჩუქრებიც. არ ვიცით სად არის. მოკლედ დღეს იმიტომ გავიკვირვე და გკითხე ერეკლეს და ხარ თქო რომ მინდოდა თვიდან გაგეცანი. ეს ფრაზა გკითხე პირველადაც... გავხართ და რა ვქნა? ეჭვიანობის სცენებიც უბრალოდ დავდგი, რეალურად ვიცოდი ვინც იყავი, ვიცოდი როგორიც იყავი..
გავშეშდი ანუ ავარიის გამო არ უყავრდათ ჩემი ოჯახის წევრებს მანქანაში რომ ვჯდებოდი... ჯანდაბა ჯანდაბა.


ოთახში ვზივარ და წიგნს ვკითხულობ... ირგვლივ ყველაფერი ისეა როგორც დღეს. ოთახში ანდრო შემოდის და პატარა კონვერტს მაძლევს..
-ეს შენ გამოგიგზავნეს
-ოჰ მადლობა ანდრე.
-არაფრის თუ შნი ბიჭისგან არის მე ვეტყვი რომ. მოგეწონა.
-გადი რა ნერვებს მიშლი.
დავეჭყანე და ისიც გავიდა... სახეებს კარგად ვერ ვარჩევ გამოსახულებები ნელნელა იბურება.. კონვერტიდან წერილი და სურათები ამოვიღე ჯერ წერილი გავხსენი.
"ეჰ ლიკა ლიკა! შენ მე არ გიყავრვარ ეს არსება გიყვარს... ბიჭი რომელიც გიყენებს. შეხედე დაბრუნდა ამერიკაში და ამ გოგოსთან ერთდ არის... კარგი რა ნუ იტყუებ თავს რომ გიყვარს... შენც ხომ იცი მას ისე ვერ შეიყავრებ, როგოც მე შეგიყავრდები... მას არასდროს ეყავრები ისე, როგორც მე მიყავარხარ.. დააკვირდი! ამ გოგოში გაგცვალა! ამ ვარდისფერთმიან საზიზღარ არსებაში... ნაგავია.. ნაგავი რომელიც ვერ გაფასებს, ნაგავი რომელსაც არ უყავრხარ... მე კი მიყავრხარ, რატომ არ გესმის სიგიჟემდე მიყავრხარ? ... რაცა არ უნდა მოხდეს ჩემი იქნები! სხვისთვის არასდროს გაგიმეტებ! არასდრის კი არა ვერასდროს! ... სხვისი ვერ იქნები! ... ჩემსიქით გზა არ გაქვს! ეგ ბიჭი კი ნაგავია... დააფასეე შენი თავი! ... სიყავრულით
ლ. გ
წერილის კითხვა დავამთვრე და ავტირდი.. ფოტოებს ვუყურებ.. ერთდ სხედან კაფეში... ერთდ სეირნობენ. ხელგადახვეული ყავს ის გოგო... გამოსახულებები კარგად არ ჩანს არ ირჩევა ნორმალურად ერთდერთი რასაც ვარჩევ ბიჭის შავი ამოუცნობი თვალებია... თვალები რომლებიც ასე მიზიდავენ. ჩანთს ვალაგებ და გავრბივარ...


ერეკლე ცხვირთნ ხელს მიფრიალრბს
-ოეეეე ლიკააა?!!!
-ხო ხო რ იყო?
-არ მისმენდი?
-არა მე მე... რაღაც გამახსენდა...
-რა?
-დიდად კარგად არ მახსოვს ყველაფერი ბურუსშია უბრალოდ ანუ რაღაც კონვერტი მომივიდა გავბრაზდი წერილის და სურთების გამო ავდექი და წავედი...


ისევ უკან დავბრუნდი უბრალოდ ახლა სახლშ ვბრუნდები. რა ვქნა მიყვარს სიგიჟდემდე მიყვარს, საჭესთან ვზივარ და ვტირი.... სახლშ მივდიავრ... არა! ანდრეა ნერვიულობს ალბათ ისე წამოვედი.... არ ვიცი საშინლად ვექცევი მათ... მან კი ყველაფერი უნდა ამიხსნას ყოველი დეტალია არ მაინტერესებს... მაინტერესებს ვინ არის ის გიგო და რატომ არის სულ მასთან... ამ ფიქრებში ისე გავერთე, რომ ვეღარ დავინახე ჩემსკენ მომავალი ტრაილერი. შეჯახება. ძლიერი დარტყმა... თავი ფანჯარას ძიერად მიავრტყი... ვგრძნონ ბლანტ სითხეს რომელიც თავიდან მომდის... მერე კი ვითიშები.


-ლიკა მეტი არაფერი გახსოვს?
-ამ კი ტრაილერს როგორ შვასკდი.
-კაი ჩემო ლამაზო დაისვენე მიდი.
ოთახში შევდივარ და ვიძინებ. . საღამოსკენ გავიღვიძე ავდექი გამოვიცვალე.. სამზარეულოში გავედი საჭმელი გავაცხელე და ჭმას ვაპირებდი როდესაც კარზე დააკაკუნეს. ავდექი და კარი, რომ გავაღე ზღურბლთან ჩემი ბიჭები იდგნენ... უბრლაოდ... უბრალოდ სამივე ნაცემი იყო.
-ვაიმე.
შავხტი და ანდროც შემოვარდა და ძიერად ჩამიხუტა. მეც საყავრელ და ერთდერთ ძმას ხელები კისერზე შემოვხივე და ვიდექით ასე კარგახანს.ბოლოს მოვშორდი და კარი მივხურე. სამივე დასჯილი ბავშვებივით ჩავამწკრივე დივანზე და ვუწიოდი.
-როდის უნდა ისწავლოთ ჭკუა? როდის? ამხელა 18 წლის ვირები ხართ. ნუ ანდრეა 17. ამხელა კაცები და კიდე ჩხუბები გიყავრთ? რაღა დროს თქვენი ჩხუბი? ვის ეჩხუბეთ? რატო ეჩხუბეთ? ახლავე ყველაფერს მოყვებით... სასწრაფოდ.
სამივე თავჩაქინდრული იჯდა მე კი ნერვიულდ ბოლთას ვცემდი... რა მეთქვა მამიდასთვის? რატოა ნაცემი მე გავლახე თქო?
-არა რა ვუთხრა ნინოს? მე გავლახე და იმიტოა დალურჯებული ქათმის კუჭივით თქო? აუ რა შდარებები მომყავს ბიჭოს... სუ გამაფრენინეთ რა... მოყევით ყველაფერი სასწრაგოდ..
ისევ არცერთია არ იღებდა ხმას
-დროზეეეეეე
რასაც ქვია ვიღრიალე და კარიც გაიღო ვლოცულობდი რომ მამიდა არ ყოფილიყო.. საბედნიეროდ ერეკლე ქეთი და ჩემი გოგოები მოვიდნენ...
-ჰეი გაი...
ეგრევე გაჩუმდა სოფი როგორცკი ნაცემი ბიჭები დაინახა და მე მაგარი გაბრაზებული.
-მალე მოყევით ნუ დამტანჯეთ.
აჩე წამოდგა.
-კაროჩე... ესენი არაფერს გეტყვიან და მე გეტყვი.
-გაჩუმდი
შეუბღვირა თრნიკემ.
-არა თორნიკე... მოკლედ ლუკაზე რომ გაიგო შენმა ძმამ ხო მოგიყვანა და დაგტოვა სახლში? ჩვენთან წამივიდა ჯერ ეს მოძებნა მერე მე მომძებნა და წავედით ლუკასთან. ბევრი ბიჭები ყავდა გარემოცვაშ ასე, რომ ჩენ მეგობრებს გადავურეკეთ მოკლედ დაგვეხმარნენ და შენი ყოფილი გავალამაზეთ... ეგ სიტყვები არ უნდა ეთქვა შენთვის მაგას არავის შევარჩენ... ჩემი დაიკოსთვის იმის თქმას, რომ მამიკოს ფულებით გათამამებული კა/პაა არავის ვაპატიებ...
აჩესთან მივედი და ჩავეხუტე ჩემი ძმები იყვნენ.. ჩემი სამი სიყავრული და მეოთხეც ერეკლე... გოგოები ხან მე მიყურებდნენ ხან ბიჭებს..
-ახლა მოიცადეეეე. რა გითხრა იმ სი/მა?
ელა სიტყვით გამოვიდა და ბიჭებისგან უცენზურო სიტყვის გამო მკვლელი მზერაც დაიმსახურა..
-რაო და :რატომ? რატომ გააკეთე ეს? რატომ მომეცი იმედი? რატომ მითხარი მიყავრხარო? არა არა და არა შენ არასდროს გყავრებივარ რელაურად ყოველთვის თორნიკე გიყავრდა...იცი რა მამიკოს ფულებით გათამამებული გოგო ხარ, რომელმაც არ იცის რა ქნას და ამიტომ ბიჭებს გულებს უნადგურებს... მამიკოს ფულებით გათმმამებული კა/პა ხარ.
სასაცილოდ გავაჯავრე და ახლა უკვე 8 ხმაში ვიცინოდით უცებ მამიდამ, რომ შემოაღო კარიდ და ამდენი ბავშვები დაგვინახა უკან გაბრუნდა... ამაზე ვარესად ავხითხითდით... იმენა ვკაკანებდით ბოლოს ისევ შემოვიდა ყველა გადაგვკოცნა და მერე იმ სამავირზე მიგვანიშნა...
-ამათ რა ჭირთ?
-მიდიახლა აუხსენი ლიკა
აუ ეს ენაგრძელი სოფი რა.
-რა ჭირთ მამი და.. ლუკა გაალამაზეს.
-შენი ვითომ შეყავრებული?
-ხო ეგ.
-დედა რატო?
-ცუდად ელაპარაკა ჩემ პრინცესას.
ფეხზე ანდრეა ადგა და უკნიდან ჩმეხუტა მეც ცალი ხელი სახეზე მოვკიდე და ლოყაზე მაგრად ვაკოცე.
-ძალიან კარგი გიქნიათ ამ გოგოების დაცვა თქვენი მოვალეობაა....
უცბად თვალი ქეთიზე გაუშტერდა.
-ქეთი შენ ჩემ გოგოებს და ბიჭებს საიდან?
ყველა გამოვშტერდით... ერეკლეს ჩათვლით..
-ისა მე... მე ლიკასთან ვმეგობრობ...
-ერეკლეს შეყავრებულია
ორივემ ერთად ვთქვით და ვინანე ეს რომ ვთქვი სასწაულად შერცხვა ქეთის და მოგკლავ მზერით შემომხედა...
-რა დედი ჩემი ერეკლესი?
-ამ დიახ...
-აქამდე რატო არ ვიცოდი? ანუ ესარის შენი შყავრებული რომელზეც ჩემთან და დედაშენთან ერთდ საუბრობ ხოლმე?
-დიახ.
გაიკრიჭა და დემეტრეს გახედა...
-დაიცა ახლა ამიხსნით რა ჯანდაბა ხდება აქ.. საიდან იცნობ დედაჩემს? ან შენ საიდან იცნობ ქეთის?
-მე აგიხსნი შვილო... ქეთი ლალი დეიდას უმცროსი გოგოა რომელიც წლებია უკვე მამასთნ საბერძნეთში ცხოვრობდა და ერთი წლის წინ დაბრუნდა...
-აუ ესარის მე რო მირიგებდით?
-ხო
-ვაიმე დედააააა
სიცილი ამიტყდა და რასაც ქვია ვხოხავდი ბავშვებიც ამყვნენ და ნინოც. ყველა ერთად ვიცინოდით სასწაულიც ამას ქვია
-ბედია ერეკლე ბედიიი.
-გადი გოგო.
-არა რა გინდა სწორს ვიძახი ბედია ბედიიი. ქორწილია გრიალია საჭმელს შვჭამ. აბა ამ სამმა არ მაცადეს დამადგნენ ანცემები.
გამოექანა მხარზე მომიკიდა და აივანზე გამათრია...
-გაჩუმდი თორე გადაგაგდებ და ვერ გიშველის შენი ნიკა...
ვინ? ვინარი ნიკა?
-ვინ?
-აუი დამავიწყდა მეხსოერება რო დაკარგე...


შავი თვალები ისევ შვი უძრო თვალები... ისევ შავი მიმზიდველი ღრმა თალები.. ნაჩხვლეტი.. ისევ იგივე გრძნობა რომ რაღაც მაკლია.... ვიღც მაკლია... ვიღაც ძალიან მნიშვნელოვანი.. ჯანდაბა ჯანდაბა ნიკას ხსენებაზე ეს რატომ გამახსენდა? ვინარის ნიკა?


-ლიკა კარგად ხარ?
-ისევ რაღცეები მახსენდება.
-რა გაგახსენდა.
-შავი უძურო თვალები მაცდური ღმილი და ჩაჩხვლეტილი ლოყა..
-კარგი გასაგებია ის გახსენდება მაგარია...

მალევე დავიშალეთ და დავწექი. მთელი ღმე არ მომასვენა იმაზე ფიქრმა ვინ იყო ნიკა... ფრაგმენტები მაგონდებოდა... კარუსელი... სანაყინე... ისევ შავი უკიდეგანო თვალები.. ისევ მაცდური ღიმილი... როგორც იქნა ჩამეძინა...
მთააწმინდაზე ვიყავი ამერიკულ ბორცვებზე ვიჯექი, გვერდით ვიღაც მეჯდა. ვიცინოდით და მოგვწონდა ის აზრი რომ ერთად ვიყავით... მეშინოდა, მაგრამ არ ვიმჩნევდი... უცებ ყველაფერი გაქრა მარტო დავრჩი... მხოლოდ მე და კარუსელი... სადღც მივყავდი... ძალან სწრაფად, მერე კი გამეღვიძა... ჯანდაბა ჩემი მოგონებები მევე მანადგურებდნენ...
დილას გავიღვიძე ძლაინ ძალიან მაგარ ხასიათზე, დღეს ნინა მოდიოდა... ამდენი ხნის უნახავ დაქალს ვანხავდი... ღმერთო მომენატრა სასწაულად მომენატრა... ლექციებს დავესწარი... უნივერსიტეტის ჭიშკრიდან რომ გამოვედი მაჯაში ჩამაფრიმდა ვიღაც და გამოიცანით ვინ? დიახ ლუკა..
-ხელი გამიშვი რა გინდა ჩემგან...?
-ააა რა მინდა? რატომ მოვიდნენ შენი ძმა და მისი ძაკაცები რა უთხარი?
-ყველაფერი მე დასამალი ჩემს ძმასთან არაფერი მაქვს...
-ალბათ ნიკა აქ რომ იყოს ნიკასაც მომიქსევდი არა?

ისევ იგივე შავი ღრმა თვალები, ისევ მაცდური ღმილი ისევ ძლიერი ტკივილი... ისევ სიცარიელე...მისი არ ყოფნით გამოწვეული სიცარიელე... ჯანდაბა ჯანდაბა.. რა მემართება.. ისევ უკიდეგანო მარტოობა ისვე იგივე...

ხელი გამოვგლიჯე და გავიქეცი.. ცრემლებმა გაიკვლიეს გზა სახეზე და დიდი რაოდენობით წამოვიდნენ... მივდიოდი.. არ ვიცი სად მივდიოდი... ბევრი ვიარე მერე მეტროში ჩვედი... რუსთველზე ამოვედი და ვერაზე გადავუხვიე... ჯერ წინ ვიარე მერე მარცხნივ შევუხვიე მერე ისევ წინ.... ერთი ჭიშკარი შევაღე და კიბეებზე ავირბინე. ორი კარი იყო. ერთ-ერთ კართნ ყვავილი იყო ქოთნით დაკიდებული დიდიხანია ალბათ არ მოურწყავით,რადგან არ იყო ცოცხალი საწყალი ყვავილი... ქოთანი ოდნავ ავწიე და გასაღები ავიღე. სახლში შევედი დიდი ხანია აქ არავინ ყოფიალ, ყველაფერი დამტვერილი იყო... არ ვიცი ეს სახლი საიდან ვიცოდი, არ ვიცი საიდან ვიცოდი გასაღები სად იდო.. მიწისქვეშა სართულზე ჩვედი სადაც დიდი ოთხი იყო ყველაგან ნახატები იდო, ერთ- ერთ ნახატზე ჩემს ხელმოწერას წავაწყდი.. ჩემი ხელმოწერა ეს არ არის ქართული, ან ლათინური ასოები ეს... ეს გამოგონილი იმკოგნიტო ენაა რომელიც მხოლოდ მე, ნინამ, ელამ და სოფიმ ვიცით... ნახატს დავაკვირდი... ამერიკულ ბორცვებზე ვიჯექი, გევრდით ვიღაც მეჯდა არ იყო ანხატი დამთავრებული. ვერ მოვასწარი უბრალოდ ამის დამთავრება.... მთელი დღე იქ გავატარე სახლი მიავალგე, ქოთნები სახლში შემოვიტანე და ახალი ყვავილები ჩვრგე, მერე კი ისევ და ისევ აივანზე დავკიდე... არ ვაპირებდი წასვალს მინდოდა სახლი მთლიანად დამელაგებია.. ჯანდაბა ნინაც ჩამოფრინდებოდა უკვე... მე კი არ მინდოდა წასვლა.. 11საათი იყო ნინომ, რომ დამირეკა
-ხო მამი.
-სად ხარ ლიაკა? ბავშვები გეძებენ კაციშვილმა არ იცის სად ხარ.
-აუ არ მოვალ მამი დღეს სხვაგან ვრჩები
-კაი კაი.
-მამი შეიძლება ხვალაც არ მოვიდე და არ ინერვიულო.. ჩემ ძამიკოს გდაეცი რომ სიგიჟემდე მიყვარს და რომ მოვალ ყველაფერს მოვუყვები. გოგოებს კიდე უთხარი რომ ლუკასგან თავი შორს დაიჭირონ.
-კაი სიხარულო, მაგრამ სად რჩები ან ვისთნ ერთად? ან ასე რატო ლაპარაკობ რა მოხდა? .
-უნივერსიტეტთნ ლუკა დამხვდა და მოკლედ ვეჩხუბე ხო და ახლა სახელოსნოში ვარ. და რამდენიმე დღე მარტო ყოფნა მინდა ყბლაფერი მაქ რაც მჭრდება.
-კაი მამიდას სიხარულო. მიხმინე ეგ სახელოსნო საიდან გაქ.
-აზრზე არ ვარ.
-კაი კაი.
საძინებელში შევედი და საწოლი ავალაგე... კარადა რომ გამოვაღე იქ ქალის და კაცის ტანსაცმელიც იყო... ყველაზე მეტად იმან გამაკვირვა რომ ჩემი ზომისა იყო ყველაფერი რაც ქალს ეკუთვნოდა. კაცისა კი ძირითადად პერანგები და ჯინსები იყო...პიჟამოები ჩავიცვი და დავწექი... საწოლს სასწაული სუნი ქონდა... რაღაც განსაკუთრებული სუნი... მისი სუნი...ყველგან ეს სუნი ტრიალებდა... ყოველ კუთხე კუნჭულში... უბრალოდ შეუძებელი იყო ეს სუნუი დამევიწყებინა,მაგრამ ვინ იყო მისი პატრონი? რატომ დამავიწყდა... რატომ წავედი იმ დღეს? არა რა მინდოდა? არ დამავიწყდებოდა. ავარია რომარა ამს არასდროს დავივიწყებდი.. ღმერთო რა ლამაზი, რა სანატრელი, რა გემრიელი სუნი იყო მთელს ოთახში... თითქოს ყველაფერი მას უკავშირდებოდა. უბრალოდ ვერ ვიხსენებდი არაფერი მახსოვდა ამ სუნის, მაცდური ღმილის, ჩაჩხვლეტილი ლოყისა და უძირო, შავი თვალების გარდა.
რომ გავიღვიძე ისევ ის სუნი მეცა.... სასიამოვნოდ მიღიტინებდა ცხვირში ეს სუნი... ალბათ სხვა ვერც იგრძობდა... ჩანთა ავიღე და სახელოსნოდან გამოვედი... ფეხით მივუყვებოდი ვერას... ბავშვობიდან მიყავრდა ვერაზე ხეტიალი... ჩემი საყვარელი უბანი იყო... საჭმელი ვიყიდე და უკან დავბრუნდი... ვჭამე და სახატავად დავჯექი ვხატავდი... მხოლოდ ორი თვალი დავხატე... დიდი შავი გუგებით... უძირო შავი თვალები დავხატე... ულამაზესი შავი თვალებით... უკვე 10საათი იყო... ავდექი თბილი ჰუდი ჩავიცვი სპორტული შავი შრვალი და ჯინსის კურტკა. ტელეფონი და ყურსასმენები ავიღე და სასეირნოდ გავედი...გადაწყვეტილი მქონდა მთელი ვერა მომევლო... ერთ ერთ ქუჩაზე გადასახვევში შვედი და ქუჩის ბოლოს, რომ მივედი კედელს მიყრდნობილი ბიჭი დავინახე.. მიყურებდა კარგახანს მეც მივშტერებოდი ლამპიონი არ იყო ამიტომ მხოლოდ მის თალებს ვხედავდი. ისიც იმიტომ, რომ უცნაურად ანათებდნენ... შავი ღრმა და ამოუცნობი თალები ქონდა... ჩემს დანახვაზე კედელს მოშორდა და ჩემკენ წამოვიდა... შემეშინდა და უკან დავიხიე ის კი არ ჩდებოდა... რაღაცას ფეხი წამოვკარი და წავიქეცი... ფუ შენი ახლა ამის დრო იყო... მეშინოდა ძლაინ მეშინოდა პირდაპირ თვალებში ვუყურებდი და რაღაცნაირად ნიკოტინივით მოქმედებდა ეს ჩემზე.... მაბრუებდა... მაბნევდა... ღმერთო ზუსტად ის თვალები იყო ის თვალები მე რომ ყოველ წამს მელანდებოდნენ... ის თვალები მე რომ დავხატე...რომ წავიქეცი და ვიკივლე მომვარდა ჩაიმუხლა
-კარგად ხარ?
-არამიშავს..
-ნუ გეშინია... კაი რა ჩემი რატო გეშინია..?
-მე.. მე.. უბრალოდ მეშინია...
ფეხზე წამომაყენა და წასვალ დავპირე მკლავში მწვად... მიმატრიალა და სხეულზე მთელი ძალით ამიკრა.... თავი ჩემს კისერში ჩარგო და ვგრძნობდი როგორ ცდილობდა ჩემი სურნელი შეეგრძნო... ღმერთო მისი სუნი ის სუნი.... იმ სუნს ძლაინ გავდა რომელიც მთელ სახელოსნოში ტრილალებდა... მაგიჟებდა და ჭკუიდან გადავყავდი მას... ღმერთო რეებს ვბოდიალო... ხელი ვკარი და ვიყვირე
-რა ჯანდაბას აკეთებ? ვინხარ საერთოდ ამდრნს რომ ბედავ?
პასუხს არც დავლოდებიავრ სახელოსნოში დავბრუნდი... მისი სახე მაინც მახსოვდეს... მაგრამ არა... სუნი.. მისი სუნი ამ სუნს საშინლად გავდა.კაი რა ლიკა რეებს ბოდიალობ ერთხელ ნახე ცხოვრებაშ რა ჯანდაბა გჭირს... დავწექი და კვლავ დავიძინე.... ერთი კვირა არსად წავსულვარ ვიჯექი და ვხატავდი ჩემი დაბადების დღეც აქ გავატარე არანაირად არ ვეკონტაქტებოდი არავი ტელეფონი გამოვრთე და ვიაყვი ასე... ერთი კვირის შემდეგ ნივთები შევაგროვე და სახლშ წავედი...ცუდად მქონდა დაცდილი ერთ კვირიანი გაუჩინარება ასე რომ ფეხით წავედი... გზად ვიღაცამ მანქანა გააჩერა... არ მიმიქცევაი ყურადღება.ნელა მომყვებოდა გვერდით ,მერე კი მომბეზრდა და მინაზე მივუკაკუნე.
-გამარჯობა - გავუღიმე. და სახეზე ღიმილი შემაშრა როცა იქ ნინა დავიმახე მანქანიდან გადმოხტა და ჩემს სიხარულს საზღვარი არ ქონდა როდესაც ის ჩმეხუტა...ღმერთო როგორ მომნატრებია ამ წლების მანძილზე... ჩემი ლამაზი იყო ეს... 16წლის იყო ჯერ ჩემზე ორი წლით პატარა... შავი უკუნითი ღმესავით შვი თმა და ლურჯი მანათობელი თალები... ჩემი სიაყვრული მანქანაში ჩვჯექი და სახლშ მიმიყვანა... სახლშ რასაც ქვაი შევფრინდი..
-ჰეიიიი დავბრუნდიიიი.
ანდრია გამოექანა და ძლიერად ჩამიკრა გულში... მის მონატრებას მთელი არსებით ვგრძნობდი...
-ასე აღარ მოიქცე
-ვერ დაგპირდები
-ლიკა
-ოო მჭირდება ხოლმე მარტო დაჩენა.
-კაი კაი.
ყველას ჩმოვუარე სათითოდ გადავკოცნე ბოლოს კი უცნობი შავი თლები შემეფეთა....
-ეს ნინას ძმააა?
-გახლავართ.
ხელი გამომიწოდა და მეც ჩმოვართვი
-ლიკა
-ნიკა
გავშეშდი ნიკა.... შავი თლები და სახელი ნიკა...

ვზივარ ჩემს ოთახში და მუსიკას ვუსმენ... მარტო ვარ სახლში და ყველაფერი ... კარზე ზარია... ვდგები და ვაღებ იქ ვიღაც არის... ვიღაც ვის სახესაც კარგად ვერ ვარჩევ... ძლიერად ვეხუტები...
-ლიკა?
-ხო
-მიდი ჩანთა და მოსაცმელი აიღე სადღაც მივდივართ.
-სად?
პატარა ბავშვივით ვუფახუნებ წამწამებს ვიცი არ მეტყვის, მაგრამ მაინც ვეკითხები
-სურპრიზია მიდი ჩემო სიხარულო
-კარგი
მხრები ავიჩეჩე და გავყევი თვალები ამიხვია და სადღც მიმიყავან სახვევი რომ მომხსნა სახელოსნოშ აღმოვჩნდი..
-ეს შენია ნუ ვიცი ხატვა რომ გიყავრს. ისიც ვიცი ხმაურისგან შორს, რომ გიყავრს ამიტომ ეს შენ ქვევით მიწისქვეშა ოთხია იქ შეგეძლება დახატო... აქ საძნებელია ორივესთვის ტანსაცმელი და რაღაც რაღაცეები, ეს სამზარეულო, ესეც მისაღები და ესეც სააბაზანო..
ყველაფერი დამათვალიერებია უბედნიერესი ვარ... ეს ისარის რაც მე მჭირდებოდა... სწრაფად ვტრიალდები და ვახტები ძიერად ვეხუტები და ისიც ხელებს სუროსავით მხვევს წელზე...
-მიყავრხარ ნიაკ
-მეც ლიკუ.
-მადლობა ძლაინ დიდი მადლობა..
-არა მადლობა შენ, რომ გამოჩნდი ჩემს ცხოვრებაში.. მადლობა ასეთი კარგი რომ ხარ..
საპასუცოდ ვაკოცე...
-ლიკა არ დამივიწყო..
-არასდროს ნიკა არასდროს დაგივიწყებ.. როგირ შიძლება საყავრელი ადამიანი დაივიწყო ნებისმიერი ფორმით...? უბრალოდ არც შენ დამივიწყო..
-გპირდები და თუ დაგავიწყდი ყევლანაირად ვეცდები თავი გაგახსენო.
-მეც იგივეს გპირდები...


ხილვიდან ანდროს ხმამ გამომაფხიზლა.
-ლიკა? ლიკა კარგად ხარ..???
-მე.. მე... მე კი კარგად ვარ უბრალოდ... რაღაც გამახსენდა.
-ლიკა... მეხსიერება გიბრუნდება?
ეს უკვე სოფი იყო
-მგონი კი.
-და რა გაიხსენე?
-ლუკას რო დავშორდი იმ დღს ის გავიხსენე, რატომ წავედი სახლიდნა და ავარიაშ როგორ მოვყევი... მერ მერე შვი თვლები... მაცდური ღიმილი და ნაჩხვეტი ლოყაზე... მერე სადღც წავედი ეს თქვენ არ გეხებათ... და ახლა ახლა გამახსენდა ვიღაც ბიჭი ნუ ადრეც გამახსენდა უბრალოდ სახეს კარგად ვერ ვარჩვ....
-და რატომ შეშდები ყოველთვის სახელ ნიკაზე?
ეს უკვე ნიკა იყო.
-მას ნიკა ერქვა.
-ჰალილუია ესეც გახსოვს ბიძაშვილო.
ესეც ერეკლე
-კი.
მოკლედ ნელ ნელა მიბრუნდებოდა მეხსიერება და ეს მახარებდა.. ღმერთო ნეტავ ვინ მაკლია ასე ძიერად??..