მომბეზრდა ეს ჩემსპალატაში ჯდომა ავდექი და ჩუმად გავიპარე ანდრეასთა... სასუნთქ აპარატზე მიერთებული ძმა, რომ დავინახე გული შემეკუმშა... ჩემს გამო იწვა ის აქ. ჩემს გამო იტანჯებოდა. ვინ ვარ მე? იცით ვინ ვარ? მონსტრი ვარ რომელმაც საკუთარი ძმაც კი გასწირა... ხო აი ასეთი ვარ ყველას ვანადგურებ... ჩემ და უნდებურად ყველას ვანადგურებ ვინც მიყავრს და ვისაც ვუყუავრვარ... ყველაფერს ვკარგავ რაც კი ჩემთვის ძირფასია.. ცხოვრება ყველაფერს მართმევს.. ჯერ ნიკასთან დაკავშირებული ყველა მოგონება წამართვა... მანამდე დედა და მამა ახლა ძმასაც მართმევს... ყველა და ყველაფერი თავისთვის მიაქვს... არაფერს მიტოვებს სრულიად არაფერს... ჩემი ძმის მდგომარეობა ჩემი ბრალია...რომარა მე ის ახლა აქ არ იწვებოდა.. ისევ ყველაფერი გავაფუჭე... ბავშვობაშიც ასე იყო მე ვაფუჭებდი ის კი ჩემს გამო ისჯებოდა... იმის გამო რომ დავეცავი.. მე კი ერთხელაც ვერ დავიცავი ძმა... არა და ვინ იცის როგორ მიყვარს? .. მისთვის ვიცოცხლებ კიდეც...ახლა ალბათ ფიქრობთ ვიცოცხლებ კიარა მოვკვდები უნდა ეთქვაო,მაგრამ იცით რა? იოლია ვიღაცისთვის მოკვდე... ვიღაცისთვის მკერდი შეუშვირო ტყვიას,მსი სიცოცხლის გადასარჩენად ლუციფერს გაჰყვე ჯოჯოხეთში და მონად დაუდგე(ეშმაკს ყოველთის ლუციფერით მოვიხსენიებ) იოლია მოკვდე, რადგან ერთხელ მოკვდები და მორჩება ყველაფერი... სიცოცხლე? სიცოცხლე რთულია ცდილობ ვიღაცის გამო გადარჩე,იმის გამო რომ მას არ ეტკინოს გული, ტყვიებს გაურბიხარ, ლუციფერს დამალობანას ეთამაშები, ყოველდღე თავიდნა იბადები და ყოველ ღამე თავიდან კვდები, რადგან იცი რაღაც შენ გამო მოხდა, შენ დაუში გამოუსწორებელი შეცდომა, რომელიც ახლა სხვამ უნდა გამოასწოროს.
საწოლთან მივედი და ჩავიმუხლე... მისი დანახვისას გულში ისარივით მერჭობოდა რაღაც. თითქოს ცდილობს გამანადგუროსო. მას სტკივა ძალაინ სტკივა, მას ვჭირდები.. მე კი არაფრის გაკეთება არ შემიძლია... მის ხელს ჩემი მოვკიდე და კარგახანს ვტიროდი..
-ანდეი... ანდრე.. ჩემი.. ჩემი ბრალია.. მაპატიე გთხოვ უბრალოდ მაპატიე...ოღონდ გაიღვიძე და თანახმა ვარ გავქრე თქვენი ყველას ცხოვრებიდან სამუდამოდ... სადმე წავალ და იქ ვიცხოვრებ..ოღონდ გაიღვიძე და თნახმა ვარ გძულდე... ოღონდ გაახილე ეგ თვალები და ისვე იმ შოკოლადისფერი სფეროებით შემომხედე თუმდაც ზიზღნარევი მზერით.. ჩემი ბრლაია.. ყევლაფერს ვაფუჭებ.. ადრეც ესე იყო ჩემს შეცდომებზე ყოველთვის შენ აგებდი პასუხს.. ასე არ გამოვა ახლა ყველა შეცდომაზე მე უნდა ვაგო ძამიკო პასუხი... ანდრეი უბრალოდ მჭირდები...მხოლოდ შენ მამიდა და ეკე დამრჩით მეტი აღარავინ..
ვიგრძენი ლოყებზე ჩმოგორებული სითხე და თვი მის ხელზე დავდე... მომენატრა მისი ხმა და მისი ჩახუტება საშინლად მენატრებოდა... ჩემი ცხოვრების აზრი ეს ყოველთვის ანდრე იყო... ხან რას ვგიჟობდით ხან რას.. ორი ერთნაირი ერთად ვიაყვით... ორი გიჟი გადარეული... სკოლაშ შესვლის შემდეგ აჩე, თრნიკე, სოფი და ელაც დაგვემატნენ და ვიყავით შეშლილი 6-ეული. მშბლების გარდაცავლების შემდეგ უკვე ერეკლე და ნინა დაგვემატნენ... ყველას ვაგიჟებდით ჩვენი საქციელით... წარსულის გახსენებაში ჩამეძინა კიდეც..ეგრევე მეღვიძება, როგორცკი თმაზე ვიღაც მეხება.. უკვე გითხარით? ვერ ვიტან თმაზე შეხებას...ნუ ძან აჭრილი თუ არ ვარ... და თუ ვარ მაშინ მამშვიდებს, რომ მეფერებიან.. სწრაფად ვახელ თვალებს და პირდაპირ ანდრეს ვუყურებ რომელიც თმაზე მეფერება.
-ჩემი პრინცესა.. ჩემთან მოვიდა ჩემი გოგო? ხომ კარგად ხარ? იმ არაკაცმა რამე ხოამრ დაუშავა ჩემს ანგელოზს?
-კი დაუშავა.. მისი ცხივრების წართმევა სცადა, მაგრამ არ გამოუვიდა და ახლა ჩემი ცხოვრწბა ისვ ჩმთანაა.
მიხვდა მას რომ ვგულისხმობდი ცხოვრებაში. გამიღიმა და მანიშნა მომიწექიო. მეც ფეხსაცმელები და მოსაცმელი გავიხადე და გვერდზე დავუწექი... თავის ტორები შემომხვია და ორიევს ჩაგვეძინა.. მისი მკლავები რომ მეხვეოდნენ, ის რომ ჩემთნ იყო ყოველთვის დაცულად ვგრძნობდი თვს. თითქოს სახლში ვიაყვი. ნუ ასეც არის ის ჩემი სისხლი და ხორცია. ჩემი ნაწილი, ნაწილი რომლის გარეშეც ვერ ვიცოცხლებ. ჩვენ ორი ფაზლს ვგავართ... ორ ნაწილიან ფაზლს.. აი იმ ფაზლს რომელიც სრულყოფილი არარის მეორეს გარეშე.. ორივე რაღაცით განსხვაცდება თუმცა ერთ ამოცანას ხსნიან, ერთ სურათს აწყობენ, ერთი და იგივე შინაარსის არიან, ასე ვიყავით მე და ანდრეც.. სხვადასხვა სახელები, გარეგნობა, სქესი,მაგრამ ერთი მთლიანი. მე არაფერი ვიყავი მის გარეშე ის კი ჩემს გარეშე..
ექიმის კივილი გვაღვიძებს და მერე მე მეჩხუბება რატომ არ ვარ ჩემს პალატაშ და რტომ ვარ ბატონი ანდრეას პალატაში... ბოლოს მაინც მაგდებენ.. მე მეორე დღესვე გამწერეს ანდრეა კი ერთი კვირის მერე... სახლი ტკბილი სახლი.. მამაიდამ ისე ჩაგვიხუტა ორიევს ნუ რავი რა მაგრად ვყავრებივართ.
ნიკა უკვე კარგახანია არ შემხმიანებია... არაუშავს... ერთი კვირის შემდეგ შევხვდი ყოველდღე ვხვდებოდი ვსეირნობდით და დაუღალავად ვლაპარაკობდით... ასე გააგრძელდა ზაფხულამდე.. ზაფხული იყო 2ივნისი შევხვდი... როგორც კი დამინახა გამოიქცა და ჩამიხუტა... ისე ძიერად მხვევდა ხელებს როგორც პირველად.. მეც არ დავაყოვნე და კისერზე შემოვხვიე ნაზი ხელები.. ასე კარგახანს ვიდექთ ქუჩაში.. ლამპიონები ისევ ვერ ანათებდნენ მისი თვალების მეტს ვერაფერს... გადაწყვეტილი მქონდა მისი შემდეგი ნახვისას შური მეძია და ნიქაბიც კი ვიყიდე... ჰაჰ ეს შემდეგში იქნებოდა ასე. ისევ ვისეირნეთ და მერე სახლშ წავედი...ისევ უნივერსიტეტი ისევ და ისევ სახლი... უკვე მეგობრებსაც იშვიათად ვხედავდი რადგა საღამოს ძირითადად მასთან ვიყავი... დღესაც მასთან მივდიოდი.გრძელი მკლავებიანი კაბა ჩავიცვი და ნიქაბი გავიკეთე... რაღაცნაირი ძან საყავრელი კაბა იყო. კოჭს ჩცილებული ძალიან მომეწონა... არც ტანზე მომდგარი და არც ძლიან ფართხუნა უბრალოდ და მარტივად სწორად მიყვებოდა წელიდან კოჭამდე ზემოთ კი მომდგარი იყო... ასე კარგახანს ვტრიალებდი სარკესთან მერე ნიქაბი ჩანთაში ჩავიდე და გავედი.
-ვაუ დაო რა ლამაზი ხარ.
-მადლობა ანდრეა.
-ვისთან ასეთი ლამაზი..
-ნიკათან...
-ვისთან?
-მოკლედ არსებობს ეგრედწოდებული სახელოსნო სადაც დავდივარ მაშინ როცა ვიკარგები ხოლმე... ლუკას რომ დავშორდი ნუ მეორე თუ მესამე დღეს არ ვიცი რატომ მაგრამ იქ წავედი... გასღები ავიღე და იქ მივედი... ჩემს დაბადებისდღეზე სასეირნოდ გავედი...
ყველაფერი მოვუყევი და ყურებამდე გაკრეჭილს ვუყურებდი.
-ნამდვილად ნიკააა ასი პროცენტით ვარ დარწმუნებული. შეგიძლია ნომერი მანახო?
-კი.
ნომერი ნახა და ისევ და ისევ გაიღიმა...
-ისარის დაო ისარისს. მის სახესაც გაიხსენებ და ყველაფერი დამთვრდება ჩემი ბედნჯერებები იქნებით.
ლოყავზე ვაკოცე და სახლიდან გავედი... ეგრევე სახელოსნოში მივედი.. ჯანდაბა დალაგება დამავიწყდა ისევ ისე ეყარა ნივთები როგორც დავტოვე...
-აუ მერე მივალაგებ ახლაუნდა წვაიდე..
ნიქაბი გავიკეთე და გზას გავუყევი...უფროსი თაობის ქალები ვინც მხვდებოდნენ ზიზღით მიყურებდნენ ბიჭები და ახალგაზრდა გოგები ინტერესით.. რას ვაშავებდი ვერ ვხვდები... მერე ერთმა ქალმა გამაჩერა.
-მოიცადე ერთი წუთი.
ძალიან დიდი იყო ალბათ ორმოცდათვრამეგი სამოცი წლის..
-რა გნებავთ?
ისეთივე ზიზღით ვუთხარი როგორი ზიზღითაც მიყურებდა...
-რამდენის ხარ?
-18ის რაში გაინტერესებთ.?
ეს ქალი აშკარად ვერარის.
-მოიხსენი ეგ რაღაც შვილო. რა სისულელეა.. საერთოდ არ გიხდება.. ასესთი ახალგაზრდა გოგო ხარ და მასე დებილურად რატომ იცმევ? არ ჯობია ამ ახალგაზრდა გოგომ შენი ასაკისთვის შესაფერისი რამ ჩაიცვა. ძლიან სისულელე ხოამარ გეჩვენება ამ რაღაცით სიარული..
ხელი ნიქაბს აჰკრა დამცინავად მელაპარაკებოდაა..და ზიზღით.
-ქალბატონო. უკაცრავად თვენი სახელი.?
-მარინა
-ქალბატონო მარინა ის რაც თქვენთვის სამარცხვინო და სისულელეა. ის რაც ქრისტიანთათვის გაურკვეველი და სასაცილოა. მუსლიმთათის ტრაფიციაა.. ისეთივე ტრადიცია როგორც ქრისტიანთათვის ეკლესიაში თვშალით მისვლა. ამ წესის დარღვევით მუსლიმები თავიათ ადათს უარყოფენ. მისი დაცვით კი წინაპრებს პატვს ცემენ.. თქვენთვის შეიძება ეს სასაცილო და სამარცვინო, სისულელე და იდოტობაა მაგრამ არა მათთვის.
მხარიგავკარი და ჩემი გზა გავაგრძელე. შესახვევთნ მივედი და ნიკაც იქ დამხვდა ხელები გავშალე და მისკენ გავიქეცი. არანაირი რეაქცია.
რომ ჩვიხუტე მომიშორა თვლებში ჩამხედა და მერე ჩამიკრა გულში.. თვალებით მიცნო
-სულელო გოგო... ეს რაღაც რატომ გიკეთია.?
-ჯერერთი ეს რაღც კიარა ნიქაბია. ნ ი ქ ა ბ ი. და მეძალაინ მომწონს ნიქაბი. უხდებათ. მერე მეორე სახეს რომ არ მაჩვენებ სამაგეროს გიხდი.
დავეჭყანე, მაგრამ გამახსენდა რომ ნიქაბი მეკეთა და ვერ დაინახავდა.. ისევ ჩამიკრა გულში.
-ესეიგი არ მანახებ შენ სახეს და თავს მომანატრებ ხო?
-დიახაც.
ძლიერად მეხუტებოდა ისე ძლიერად ვიფიქრე სამუდამოდ ამ ჩახუტების დამახსოვრებას აპორებდა. თითქოს დიდი ხნით მიდიოდა სადმე და ჩემით შევსებას აპირებდა..
-ნიკა
-ხო.
-ასე რატომ იქცევი?
დაიბნა
-როგორ?
-თითქოს სადღაც მიდიოდე და მემშვიდობებოდე
-ასეცარის-თავი ჩახარა თვალებში არ მიყურებდა-ამერიკაში ვბრუნდები. საქმეები მაქვს.
ელდა მეცა არ მინდოდა გამეშვა. ვერ გავუშვებდი ამას ვერ ვიზავდი.თვალები ამიწყლიანდა. ნიქაბის გამო არც ჩანდა ლოყაზე ჩამოგორებული ცრემლები.
-რომ არ წახვიდე?
გატეხილი ხმით ვკითხე და მთელი სხეულით ავეკარი.
-არ გამოვა პატარავ. იქ ვიღც დავტოვე და ის ვიღც აქ უნდა ჩმოვიყავნო.
-მალე დაბრუნდები?
-არ ვიცი. ვნახოთ დამელოდები?
-დაგელოდები.
ისევ ასე ვიდექიათ. წვიმა დაიწყო ჩვენ კი გახევებულები ვიდექით და ერთმაეთსვეხუტებოდით. მერე უმატა და ეს მითხრა.
-უნდა წავიდე წვიმს.
-სახელოსნოში წავიდეთ
მოეწონა ეს აზრი და ჩემს სახელოსნოში წავედით. ეს სახლი ვერავინ წარმოიდგენდა თუ სახელოსნო იყო... ერთი შეხედვით ჩვეულებრივი სახლის ქვეშ სახატავი ი
ოთახი მქონდა...სახლში შევედით და ნიქაბი მოვიხსენი. შუქი არ ამანთებინა. თავადაც მოიხსნა ნიღაბი.. კარი მიხურა და დივანზე დაჯდა მეც გვერდით მივუჯექი ტელევიზორი ჩავრთეთ და ფილმს ვუყურებდით.. მისი სახისთვის არ შრმიხედავს მყოფნიდა ისიც, რომ ჩემთან იყო. მერე ტელევიზორიც გამოვრთე. შემდეგ წამოვდექი და ისიც ადგა.. წელში გამრთული იდგა ნიკა ჩემს წინ
-ლიკა.
მითხრა და ლოყაზე ცერი დამისვა. არ გავნძრეულვარ.
-არაფერი თქვა.არ მინდა რაიმე გამახსენო.. თუ რაიმე მნიშვნელოვანი მოგონებაა მინდა ნელ-ნელა გავიხსენო. ნელა და აუჩქარებლად მიტივტივდებოდეს ხოლმე მოგონებები. - ეს სიმართლის ნახევარი იყო მეორე ნახევარს კი არ ვამბობდი. არა და პირველივე შეხვედრის შემდეგ ვოცნებობდი ამ მომენტზე. ასთასჯერ მაინც წარმოვიდგინე ეს მომენტი. მნიშვნელობა არ ჰქონდა, რა მახსოვდა და რა არა. მინდოდა ახლოს მყოლოდა, მინდოდა მეგრძნო მისი სიახლოვე, თუმცა ძლაინ მალე ის წავიდოდა.
ხელები მკერდზე დავუსვი და მისი ყოველი კუნთის დამახსოვრება ვცადე. მისი სურნელი მთელს სახლში ტრიალებდა...უბრალოდ მისი იყო და მეტი არაფერი.. თითები სახის ნაკვთებზე დავუსვი. თუმცა მაინც ვერ აღვიდგინე მისი სახე. ნიკა ადგილიდან არ ინძრეოდა. როცა თვალებზე შევეხე, დახუჭა და მხოლოდ ეს ჩაილაპარაკა
-პატარავ.
-ჯერ არა.
ხელები კისერზე მოვხვიდ და მის თმებში შვაცურე.. ვიგრძენი როგორ განმიახლდა მოგონებები. მისი შავი, ღრმა თვალები, მაცდური ღიმილი, მტკიცე დგომა, გრძელი მომხიბვლელი წამწამები.
"საკამრისია ყოყმანი" - ვუთხარი ბოლოს საკუთარ თავს, წინ გადავიხარე და თვალები დავხუჭე.
მისი ტუჩებიც შეიხსნა.მოვდუნდი და მივენდე... ხელები წელზე შემომხვია, კიდევ უფრო მტკიცედ მივეკარი და ჩვენი ტუჩები ერთმანეთს შეწება. ფეხები დამიმძიმდა, მოვეშვი და მთლიანად მასში ჩავიძირე. ნიკა ზურგით კედელს მიეყრდნო და ნელ-ნელა დაბლა დაეშვა. ჩემში რაღაც შუქმა ინათა და აქამდე ცარიელი ღრმული ამოავსო. ჩემს წინაშე ახალი სამყარო გადაიშალა, რომელიც იმდენად ნაცნობი იყო, რომ მეშინოდა. ასეთი კოცნა, ასეთი გრძნობა ადრეც მიგრძვნია და ეს ნიკასთნ იყო. სწორია...ის ჩემი ნიკა იყო.. ნიკა რომელიც საშინლად მაკლდა.. ცოტა უკან დავიწიე და დავცილდი..
-მიყავრხსრ პატარავ.
-მეც.
დილას ჩემს ლოგინში გავიღვიძე.. ნუ სახელოსნოშ რათქმაუნდა... მთელი სახლი მოვიარე და ვერსად ვერ ვიპოვე.. წავიდა ჯანდაბა წავიდა... ბალიშზე წერილი ვიპოვე.
"დილამშვიდობისა ძილისგუდა. მოკელდ უკვე უნდა წავიდე ფრენა მალე მაქვს და მეც მივდივარ.. ბოდიში, რომ გაგეპარე უბრალოდ ისე საყვარლად გეძინა ვერ გაგაღვიძებდი...ვეცდები მალე დავბრუნდე.. უბრალოდ დამელოდე... მიყავრხარ ძალიან..
დიდი სიყვარულით ნიკა ბერიძე"


დავბრუნდი.. როგორია?მოგრწონათ?