ლუკას ხმა... კიდევ მისი სიტყვები იყო გასროლის შენდეგ.
-გითხარი ყველაზე ძვირფასს მოგიკლავ და ამას გაყურებინებ თქო.
მერე? მერე კი გაიქცა, მაგრამ დაიჭირეს... ნიკას სხეულთან ჩავიკეცე და ცრემლებმა თავისით გაიკვალეს გზა... საყავრელ კაცს ვკარგავდი... მალევე მოვედი გონს და სასწრაფო გამოვიძახე... ნიკას სახეზე ვეფერებოდი და უფრო ჩემთვის ვბუტბუტებდი ვიდრე მის დასაწყნარებლად.
-ყველაფერი კარგად იქნება... არა! ვერ წახვალ! ვერ დამტოვებ! არ გაქ ამისი უფლება.. ვერ მიმატოვებ. ისევ ვერ წახვალ... არ მოგცემ წასვლის უფლებას გასაგებია? არა ვერ.. ვერ წახვალ ასე ვერ დამტოვებ... ვერ მიმატოვებ. ის ექვსი წელიც საკამარისი იყო. არა შენ არ მოკვდები..!! გადარჩები და ერთ ვიქნებით სამუდამოდ...
სასწრაფომ ნება არ მომცა გავყოლოდი ამიტომ ძირს დაგდებულ გასაღებს დავწვდი და მანქანაში ჩავჯექი... უკან ავედევნე სასწრაფოს, მაგრამ მერე დავკარგე... სწრაფად მივედი კლინიკაში და ანდრეას დავურეკე, ნახევარ საათშ ყველა იქ იყო... ყველა ნერვიულობდა. ნინა და ბეტი საერთოდ აზრზე არ იყვნენრა ხდებოდა... ბიჭები ბოლთას სცემდნენ გოგოები ერთმანეთს აწყნარებდნენ. მე კი სოპერაციოს ჯართან ვინექი და ცრემლები თავისით მოდიოდნენ... საშინელი 6საათი ვიჯექი და ვტიროდი... ოღონდ ის არ მომკვდარიყო და თანახმა ვიყავი მე წავეყავნე უფალს... არა! ის ასე უბრალოდ ვდრ მოკვდებოდა! ვერ დამტოევბდა არ შეიძლებოდა.. თუ ის რ იქნებოდა ვერ ვისუნთქებდი, ვერ ვიცხოვრებდი მის გარეში ეს.. ეს უბრალოდ შეუძლებელი იყო... მისით ვარსებობდი... ის კი ახლა საოპერაციოში იწვა და სიკვდილს ებრობდა. იმ არაკაცმა პირდაპირ მკერდში ესროლა.... ყურებში იარაღის ხმა ჩამესმოდა და მანადგურებდა. გასროლა სისიხლი... სისხლი და ისვე სისხლი მისი სისხლი,ჩემი საყავრელი კაცის სისხლი, მანგრევდა ეს სიყავრული. მე არ შმეძლო... არ შემეძლო ნიკას გარეშე... მიაყვრდა ხო მიყავრდა სიცოცხლეზე მეტად მიყავრდა.. მას რომ რამე დაემართოს მოვკვდები ვერ ვისუნთქებ გამორიცხულია. წამები საათებად იწელებოდნენ. გული მეკუმშებოდა...იქ შგნიდან რაღაც ძალიან მტკიოდა... ვკვდებოდი.. იმის გაფიქრებაც კი მკლავდა რომ ნიკას რამე მოუვიდოდა.. უბრალოდ აი ახლა ვიყავი ცუდად და არ მაშინ ხელი რომ მოვიტეხე... ან ავარიაშ მოვყევი... აი ახლა ვიყავი ნახევრად მკვდარი... უჯრედები ნელ - ნელა სუნთქვას წყვეტდნენ და კვდებოდნენ... 6საათის შმდეგ საოპერაციოდან ექიმი გამოვიდა მივვარდი და ეგრვე პასუხი ვთხივე.. კიდურები მიკანკალებდა და რაიმე ცუდი რომ მომხდარიყო ვფიცავ იქვე ჩვიკეცებოდი. უკვე ცუდისთვის ვემზადებოდი... ცრემლებმა იმატა და ბოლოს ექიმმაც ამოიღო ხმა.
-დამშვიდდით ქალბატონო. ყვრლაფერი რიგზე ტყვია ამოვიღეთ და საგანგაშო აღარაფერია.. მილიმეტრებში აცდა გულს... თუმცა ბევრი სისხლი დაკარგა და სასწრაფოდ ესაჭიროება გადასხმა. ვინმეს პირველი უარყოფითი ხომარგაქვთ?? .
ყველამ ერთმანეთს გადახედა და ბოლოს ერთდროულად ვთქვით მე და ანდრეამ.
-მე მაქვს.
-კარგით.
სისხლი გადავუსხით და გამოგვიშვეს... რეანიმაციაში იწვა... სასუნთქაპარატზე მიერთებული...არ შემეძლო მისი ასე დანახვა... იწვა და თვისითც ვერ სუნთქავდა... ნასესხებ ჰაერს უშვებდა ფილტვებში... მამიდა მოვიდა და ეგრევე მე ჩამიკრა გულში.
-ხომ კარგად ხარ?
-არა მამიდა არ ავრ კარგად?
-რა დაგიშავა იმ არაკაცმა.
-მე არაფერი.
-ანუ არგადხარ კარგია მადლობა ღმერთს. მთავარია შენ არაფერი გჭირს.
გამაცოფა მართლა გამაცოფა მისმა სიტყვებმა..
-რას ქვია მთვარია არაფერი მჭირს მე? ის მას რომ სტკივა? რადგან მე არ მესროა არ ნიშნავს რომ გული ჩეულებრივად მუშაობს. ჰაერი ნორმალურად მიეწოდება ფილტვებს. ის იქ წევს მამიდა და სიკვდილს ებრძვის. ფილტვებში ნასესხებ ჰერს უშვებს... სისხლიც კი სხვისი ურევია მის ვენებში.. იცი ამინც რა ხდება ახლა აქ? - ხელი მკერდზე მივიდე-ვკვდები მამიდა... მას რომ ასეთს ვუყურებ ვკვდები.. ნუთუ არავის არ გესმით? მის გარეშე არარაობა ვარ... ცხოვრებას აზრიარააქვს.. აი ახლა ვარ ცუდად. აი ახლა ვერ ვსუნთქავ. ახლა მჭირდება დახმარება და არა მაშინ როცა რაღაც მტკივა... ან ხელი ან ფეხი.ვერავინ ვერ მომირჩენს ამგულს... ის რომ გაიღვიძებს აი მაშინ შეხორცდება ჭრილობები...
საავდმყოფოდან გავვარდი და ეზოში სკამზე ჩამოვჯდქი. მტკიოდა ისე ძიერად მტკიოდა ვერც აგღიწერთ... უბრალოდ არ იყო იოლი მისი ასეთ მდგომარეობაში დანახვა... ნეტავ მომესწრო და გადავფარებოდი ახლა მე ვიქნებოდი მის ადგილას... ბეტი მომიახლოვდა და ხელები შემომხვია. მეც მის ხელებს შემოვაწყე ჩმი.
-ხომ კარგად იქნება? ხომ გადარჩება? ბეტი ხო არ მიმატოვებს? ისევ ხოარ წავა?
-არა არ წავა არსად წასვლის უფლება არააქვს... ვერ დაგტოვებს.. ვერ დაგვტვებს მე შენ და ნინას... ასე უბრალოდ ვერ წავა.. თავისნაირი მაინც დაგვიტოვეოს.
-მაგას ნუ ამბობ მერეც არ უნდა წავიდეს... გესმის სანამ მე არ მოვკვდები მანამ ვერ წავა..
კარგახანს ვტიროდით ერთმანეთზე ჩხუტებულნი მერე შენობაში შევედით და სკამზე დავსხედით.
-შეგიძლიათ ნახოთ უბრალოდ ცალ ცალკე და არ გადაღალოთ. 5-5 წუთით.
-ბოლოს შევალ მე.
ველოდი როდის მოვიდოდა ჩმი ბოლოს ჯერი.. ბეტიც გამოვიდა და შევედი... შვედი და ადგილს მივეყინე. არ სუნთქავდა აპარატზე მისიბპულსი არ მოძრაობა....
-არა! ვერ მოკვდები ნიკა ვერ გამიკეთებ ამას! ეს ექიმო! ექიმო. ნიკა არ გინდა არა არა!
ოთახში ექიმი შემოვარდა მე კი რასაცქვია გამათრიეს. პანიკაში ვიყავი... მინასთან ვიდექი და ვუყურებდი როგორ უკეთებდნენ ჯერ ხელოვნჯრ სუნღქვას შემდეგ კი ელექტროშოკზეგადავიდნენ... მისი სხეული... ეს სხეული დაცარიელებულიყო... მისი სული სადღაც მიდიოდა იქ საიდანაც ვეღარ დაბრუნდებოდა... მტკიოდა. თქითქოს გული ამომგლიჯესო... თავს საშინლად ვგრძნობდი და არც ის ვიცოდი რა მექნა. პალატიდან ექიმი გამოვიდა.
-ხომ კარგადარის?
-ბატონი ნიკა....

აუ არ მომკლათ რა.. დდდ ცოტა არ იყოს და მომენატრა წერა. ვიცი გრძნობებს კარგად ვერ გადმოვცემ, მაგრამ უბრალოდ შეუძლებელია გრძნობის იდეალჯრად აღწერა რადგან ის არ უნდა აღწერო უნდა გრძნობდე დდ