მგონია პატარაა, მაგრამ რა ვქნა, მეტი ვერ მოვასწარი.
ველოდები შეფასებებს.
...................
-ანა ვინღაა?
-მეგობარი და მდივანი.
-რანაირი ტიპია. - ცხვირი შეჭმუხნა, თან ყავა მოწრუპა და ევას შეხედა, ხელის გულზე ნიკაპი რომ ჩამოედო და ყურებამდე იღიმოდა.
მალე აწკრიალდა ბურდულის ტელეფონი, გუგასთან ერთად გადაღებული ანას სურათიც გამოჩნდა და ცოტა გაუკვირდა აბაშიძეს, არ ეგონა გუგა სურათებს თუ აყენებდა ნომრებზე, მითუმეტეს ანასთან ერთად იკრიჭებოდა.
-უპასუხე რას ელოდები. - უცებ გამოაფხიზლა ნიტამ და ევამაც ინსტიქტურად გადაუსვა სენსორს თითი.
-ალიო…
-მმ… რომელი ხარ? - ცოტა დაიბნა კიდეც სამუშია, არ იცოდა რომელი სახელით მიემართა.
-მაგდენი ყავს სახელზე რომ ფიქრობ? - თითქოს მიუხვდა აზრებს და კითხვა შეუტრიალა.
-არა ევა არ ყავს. - ჩაცინების ხმა მოესმა, თვითონაც გაეცინა, მერე კი სიჩუმე ისევ თვითონ დაარღვია.
-აბაზანაში შევიდა.
-ფუნჯები მოგეწონა?
-ძალიან… მადლობა.
-კატა? გაიზარდა?
-გამოგიგზავნი სურათს. - ჩაიცინა, მერე ხელიდან ააცალა ევას ტელეფონი უკან მდგომმა ბურდულმა და ქალს ლოყაზე აკოცა.
-რა გაარკვია?
-რა ზრდილობაა? ვესაუბრებოდი.
-ანა ნერვებს მიშლი უკვე.
-აუტანელი უაზრო ადამიანი ხარ.
-რა გინდა გოგო? მეტყვი ბოლოს და ბოლოს? - ანას ლაპრაკით მობეზრებულმა აატრიალა თვალები, პერანგის ღილებს იკრავდა ცალი ხელით თან იატაკს დასჩერებოდა. მერე ხელები მოაშორებინა ევამ და თვითონ განაგრძო ღილების შეკვრა, ბურდული კი ჯიბეებში სიგარეტის კოლოფის ძებნას შეუდგა.
-აქ არ ცხოვრობდა, სადღაც ორი თვის წინ ჩამოვიდა და ერთი კვირაა სამსახური დაიწყო ‘FABY’ -ს კომპანიაში, ბავშვი ნოემბერში ხდება ათის, ანდრია ჰქვია და დედამისის გვარზეა.
-ეგ ფაბი ვისია?
-როგორც გავარკვიეთ ილია შენგელიასი იყო, ერთი წლის წინ თავის შვილს გადააბარა ავადმყოფობის გამო, ანუ ახლა მაგის შვილი ნიკოლოზი ზის უფროსად, კარგი ბიჭია ეტყობა რაც მოვიდა ყველაფერი წინ მისდის ფაბის. ისე პატარა ბიჭიკოა.
-რაში მაინტერესებს როგორი ბიჭია ანა? გააგრძელე, დანარჩენი?
-არადა მეგონა ევა უფრო საყვარელს გხდიდა.
-გოგო!
-მოგწერ სახლის მისამართს.
-პირდაპირ რომ მოგეწრა არ ჯობდა?
-წაგეჭორავე… წავედი ახლა არ მცალია. - უცებ გაუთიშა და ბურდულმაც მაგიდაზე დადო ტელეფონი.
-ვინ არის ეს ქალი და ახლა რატომ გაგახსენდა? - სკამზე მჯდარ ბურდულს კალთაში ჩაუჯდა, თმებში შეუცურა თითები და შავ თვალებში ჩააშტერდა.
-20 წლისები ვიყავით ლუკას რომ შეუყვარდა, გაგვაცნო ყველას და თითქმის ერთი წელი ყველაგნ დაყავდა სადაც მივდიოდით. ხომ იცი როგორია, ადრე უფრო გიჟი იყო, ქეთაც არანორმალურად უყვარდა, მერე წავიდა ქალბატონი, დამიტოვა ცარიელი ძმაკაცი და ერთი წელი მოვანდომე მაგის აზრზე მოყვანას. - კისერზე მოხვია გრძელი თითები, ცერით ყურთან ახლოს ყვრიმალზე მიეფერა, თავი ოდნავ გადააწევინა და ყბის ძვალზე აკოცა.
-სად წავიდა?
-შტატებში… შენ რას შვრები ნიტა? - თემის გადატანას შეეცადა ბურდული და მომღიმარ ქალს გადახედა. არ უყვარდა როცა თავის ოჯახის წევრებზე, თუდანც მეგობრებზე და მათ პრობლემებზე საუბარი. ევასთვის შეეძლო ნებისმიერი რამის მოყოლა, მაგრამ ნიტას პირველად ხედავდა, როგორი მეგობარიც არ უნდა ყოფილიყო ევასთვის, ჯერ ვერაფერს იტყოდა მასთან. ევაც მიხვდა რომ ამ თემაზე საუბარს აღარ აპირებდა და გაჩუმება არჩია, არადა ყველაფერი აინტერესებდა დეტალურად.
-ვტკბები ცხოვრებით. - მხრები აიჩეჩა უდარდელად.
-კარგია… უნდა დატკბე.
-წავალ მე… რაღაც ზედმეტად ვგრძნობ თავს. - ფეხზე წამოდგომა დააპირა ნიტამ, მაგრამ მაშინვე უკან დააბრუნა ბურდულმა.
-იყავი, მე გავდივარ ისედაც, მარტო არ დამიტოვო ეს, ვიღაც თავისი კლასელი უნდა მოვიდეს. - უცებ წამოდგა, ევაც ფეხზე დააყენა და მაშინვე მოშორდა.
-ვინ კლასელი?
-ვაკო ვნახე გუშინ.
-ვაიმე მართლა? - გახარებულმა წამოიყვირა, ბურდულმა კი ეჭვის თვალით გადახედა.
-ჰო და გუგა ეჭვიანობს. - წელზე მოხვია ხელები წარბშეკრულ ბურდულს, თან ყელში აკოცა.
-არ ვეჭვიანობ, პროსტა არ მისწორდება მარტო ვიღაც შვიდი წლის უნახავ კლასელთან ერთად რომ აპირებ ყოფნას. მე რომ ჩემ კლასელ გოგოსთან ერთად ვიყო მთელი დღე რას იფიქრებდი?
-გუგას ვეთანხმები… მაგრამ ვაკო მართლა სხვანაირია, თბილი და საყვარელი.
-შვიდი წლის წინ ჩემზე გიჟი, მხიარული და თბილი ადამიანი არ არსებობდა ნიტა. ადამიანები ვიცვლებით. - თვალი ჩაუკრა ჩაფიქრებულ ქალს, მერე ტელეფონს დაავლი ხელი და გასასვლელისკენ წავიდა. - გამიხარდა შენი გაცნობა.
-მეც. - სამზარეულოდან გასულს დააწია სიტყვები. აღარაფერი უთქვამს ბურდულს, კარგი გამოაღო და სანამ გავიდოდა ევასკენ შეტრიალდა.
-მალე მოხვალ?
-არ ვიცი, ვნახოთ როგორ განვითარდება მოვლენები, თან სხვა საქმეც მაქვს, თუ დამაგვიანდა დაიძინე.
-ხომ მოხვალ.
-რა დროც არ უნდა იყოს მოვალ. - წელზე მოხვია ხელი და ტუჩები ვნებიანად დაუკოცნა. - ჭკვიანად. - შუბლზე აკოცა, დერეფანს გაუყვა და მალე თვალსაც მიეფარა.
ვერ გადაეწყვიტა მარტო მისულიყო თუ ლუკასთვის დაერეკა, არც თორნიკეს შეწუხება უნდოდა, საბოლოოდ იმ დასკვნამდე მივიდა რომ მარტო უნდა მისულიყო. კვირა დღე იყო, დარწმუნებით იცოდა, გრძნობდა რომ სახლში დახვდებოდა ქეთა. ანას გამოგზავნილი მისამართი ნახა, შემდეგ კი მანქანა დაძრა და დიდ-დიღომში მიმავალ გზას დაადგა.
ლამაზი კერძო სახლის წინ გააჩერა მანქანა, სწრაფად გადავიდა, დაინახა კარი ოდნავ ღია იყო, შიგნიდან კი ხალხის მხიარული ხმა ისმოდა. ქალების სიცილს კაცის ხმაც შერეოდა. ჩუმად შეიჭყიტა, გარშემო არავინ ჩანდა, ხმა კი ისევ არ წყდებოდა. შიგნით შევიდა, კარზე ზარი დარეკა და ქალის ნაცნობი ხმაც გაისმა. დაძაბული იდგა გუგა, ელოდებოდა ჟღალის ისევ დანახვას და მალე მისი სახეც გამოჩნდა. გუგას დანახვაზე ფერი გადაუვიდა სახიდან, გაშეშებული უყურებდა ბურდულს, თვალებს ვერ უჯერებდა, ისეთი სხვანაირი იყო ალბათ დაკვირვების გარეშე ვერც იცნობდა. სახის ნაკვთები უფრო გამკაცრებოდა, არც თვალები უნათოდა ისე როგორც წლების წინ, აღარაფერი იყო დარჩენილი იმ გუგასგან რომელიც მუცლის ტკივილამდე აცინებდა ყოველ ნახვაზე. საერთოდ ვერც იფიქრებდა რომ ამ კაცს რაიმე ემოცია გააჩნდა.
-ვინ არის ქეთ? - ორივე გამოაფხიზლა კაცის ხმამ, რომელიც უცებ გაჩნდა კარებთა, ბურდული შეათვალიერა და ქეთას წელზე მოხვია ხელი. მაშინვე კაცის ხელზე გადაიტანა თვალი გუგამ. იმ დროს დიდი იმედგაცრუება იგრძნო, ლუკას მაგივრად ეტკინა, ლუკას ნაცვლად მოიცვა ბრაზმა და ამ კაცის სახის ალეწვა მოუნდა.
-ეს… ეს გუგა… - ხმა ჩაუწყდა ქეთას და კაცის ხელს დაეყრდნო, თვალებში ვერ უყურებდა ბურდულს.
-კარგად ხარ? - თმა გადაუწია სახიდან და შუბლზე მიაკრო ტუჩები.
-ჰო. - ქვევიდან ახედა ბურდულს, დაინახა მის შავ თაველბში ჩამდგარი ზიზღი, ყბები დასჭიმვოდა და ისევ მდუმარედ შესცქეროდა წყვილს. - ეს გუგაა, გუგა ბურდული.
-დიტო მელაშვილი. - ხელი გაუწოდა ბურდულს, გუგამ კი ირონიით გაჟღენთილი მზერით დახედა გამოწვდილ ხელს, შემდეგ წარბ შეკრულ დიტოს ახედა. - რა გინდა?
-რა მინდა. - თითქოს ზუსტად ამ კითხვას ელოდა, ყურებამდე გაიღიმა და ხელები ერთმანეთს შემოჰკრა. - პირდაპირ საქმეზე გადასვლა კარგია… არაფერი ისეთი, ბავშვის ნახვა მინდა. - ხელები გაშალა, ქეთას კი მუხლები მოეკვეთა.
-ვინ ბავშვის? - ისევ წარბშეკრული აკვირდებოდა დიტო, ბურდული კი ცინიკურ ღიმილს არ იშორებდა სახიდან.
-ანდრიასი, სხვა ბავშვიც გყავთ?
-გუგა არ გინდა გთხოვ… წადი აქედან და მეორედ აღარ მოხვიდე!
-ნწ… ეგრე არ გამოვა. - სიამოვნებდა ქალის ასეთ სიტუაციაში დანახვა, თითქოს უნდოდა სამაგიერო გადაეხადა იმისთვის რაც ლუკას დამართა. უნდოდა ისე ეტკინა როგორც ლუკას ატკინა. - ბავშვის ნახვა მინდა. - ისევ გაიმეორა, ქეთას ცრემლების დანახვაზე კი უდიდესი სიამოვნება იგრძნო, ჯერ ისევ უკანა პლანზე აყენებდა გუგას რომელიც ამ საქციელია გამო თავს დამნაშავედ აგრძნობინებდა.
-ვინ არის დე? - უცებ გამოჩნდა ბავშვის სხეულიც და მის დანახვაზე მთლიანი სხეული გაუთბა გუგას. ის ირონია სახიდან მთლიანად მოშორდა. ისე გავდა გიორგაძეს თვალებ გავრწყინებული ღიმილს ვეღარ იშორებდა სახიდან ბურდული. - გამარჯობა.
-გამარჯობა პატარა კაცი.
-ანდრია შედი სახლში! - უვებ შეხედა ქეთამ შვილს, მაგრამ ადგილიდან არ დაძრულა ბავშვი.
-არსად არ შევა! - ანთებული თვალებით შეხედა ქეთას, შემდეგ ანდრიასკენ გაიწია, მაგრამ წინ გადაეღობა ქეთა.
-რა ხდება მა? - როგორც კი ეს თქვა სხეული გაეყინა გუგას, თვალები ჩაუწითლდა და ყბები შესამჩნებად დაეჭიმა.
-მამა? - სიმწრით ჩაეცინა ბურდულს და ზიზღით შეათვალიერა ჟღალი.
-წადი გუგა! ჯანდაბა წადი აქედან და აღარასდრის გამოჩნდე! - მკერდზე მიარტყა ხელები. - დაივიწყდე! დაივიწყე ყველაფერი რაც ნახე!
-არა! - უხეშად მოიშორა ქალის სხეული და წარბ შეკრულ ბავშვს დახედა.
-გთხოვ! პატარაა ჯერ!
-პატარაობიდან უნდა იცოდეს ვინაა თავის ნამდვილი მამა! როგორ გაბედე და სხვა კაცი წარუდგინე მამად როცა ლუკა ცოცხალი და საღსალამათია? - ბურდულმაც აუწია ხმას, ვეღარ გაუძლო და წამოიყვირა. მკლავზე ჩაჭიდებული ხელი აუქნია, იმ ჭრელ თვალებში ჩახედა, შიშს ხედავდა, ხედავდა როგორ თრთოდა ქალი, მაგრამ არანაირ გრძნობას არ იწვევდა მასში ბრაზის გარდა. - ბავშვი დაუმალე! აზრზე არ არის რომ ცხრა წლის შვილი ჰყავს და გინდა მე გავჩუმდე? ჩემს ძმაკაცს თვალებში ვუყურო, დავუმალო თავისი ნაწილი და ველოდო როდის მოგეპრიანება სიმართლის თქმა?
-გეყოფა! - ხელი ჰკრა ბურდულს დიტომ, გუგამ კი გულიანად გადაიხარხარა.
-მეორედ არ შემეხო თორემ ხელებს მოგამტვრევ. - საჩვენებელი თითი დაუქნია სიცილით, შემდეგ ქეთას შეხედა.
-წადი აქედან! - ისევ ალაპრაკდა დიტო.
-თორემ? მიჩივლებ? რაღაც ისეთი ტიპი არ ჩანხარ ცემით რომ დამემუქროს… უფრო ძაღლის შეხედულება გაქვს. - გვერდზე გადახარა თავი და ისე შეათვალიერა ბრაზისგან ყბებ დაჭიმული კაცი. ამან უფრო გაახალისა ბურდული და აზარტში შეიყვანა. - შენი ფეხით მიხვალ ლუკასთან და ეტყვი ბავშვის შესახებ!
-არ მივალ! საერთოდ შემეშვი და დამაცადე მშვიდად ცხოვრება!
-იცხოვრე მერე ვინ გიშლის? - წარბები ასწია ვითომ გაკვირვებულმა.
-გუგა გთხოვ…
-დღესვე ნახავ, ან კიდე აღარასდროს გეღირსება ის სიმშვიდე რომლის გამოც ლამის მუხლებზე დგები ხვეწნით.
-მამაჩემი სხვა არის?
-შედი სახლში! - მაშინვე დაუყვირა ქეთამ, ანდრიამ კი სახლში შესვლას გარეთ გასვლა არჩია, ბურდულს გვერდზე ამოუდგა და ქვევიდან ახედა. - ანდრია!
-ვინ არის მამაჩემი? - ხელზე მოქაჩა გუგას, ისიც მის წინ დაიხარა და ლუკას მსგავს თვალებში ჩახედა.
-დღეს წაგიყვანს დედიკო და განახებს. - ღია ფერის თმა აუჩეჩა, მერე თავზე აკოცა და წელში გაიმართა. - ველოდები საღამოს ახალ ამბებს.
-ცხოვრებას მინგრევ გუგა!
-მე არაფერს ვაკეთებ ქეთა. ერთადერთი რაც მინდა ჩემი ძმის კარგად ყოფნაა. ვერ ავიტან შენ აქ ამ კაცთან ერთად ბედნიერად იცხოვრო, ლუკას შვილი ამ კაცს ეძახდეს მამას და ჩემი ძმა ტყუილებით სავსე ნეხ.ვში იჯდეს!
-შენი საქმე არაა!
-შეიძლება… მაგრამ ასე არ ვფიქრობ, ამიტომ დღესვე ანახებ ბავშვს ლუკას… ისევ იქ ცხოვრობს. - წასასვლელად შებრუნდა, მაგრამ წასვლამზე ნახევრად მიტრიალდა ქეთასკენ. - იმედები გამიცრუე, არ ხარ ლუკას სიყვარულის ღირსი, არ უნდა უყვარდე. - ერთხელ კიდევ შეათვალიერა ადგილს მიყინული ქალი და იქაურობა უკანმოუხედავდად დატოვა.
თვითკმაყოფილებას გრძნობდა დიდი დოზით, იმდენი ენერგია მოაწვა ერთდროულად აღარ იცოდა როგორ დაეხარჯა, სწრაფად დაძრა მანქანა და დიდი სიჩქარით გააქროლა გზაზე, თან ანას გადაურეკა. - რატომ არ მითხარი ქმარი თუ ყავდა?
-ოფიციალურად არ ჰყავს და მაპატიე მაგის ბოიფრენდის შესახებ თუ ვერ გავიგე.
-ანუ ქმარი არ არის?
-არ ჰყავს ქმარი.
-კარგი. - კმაყოფილმა გაუთიშა, შემდეგ გიორგაძესთან დარეკა.
-მძინავს. - ხმაზე ეტყობოდა რომ გუგას ზარმა გააღვიძა. ისე ჩაიბურტყუნა ბურდულს ღიმილი მოჰგვარა სახეზე, წარმოიდგინა როგორ გაუხარდებოდა ბავშვის ნახვა და ისიც ბედნიერდებოდა.
-დღეს სახლიდან არ გახვიდე.
-რატომ? რა ხდება? ომი დაიწყო?
-დღეს არსად წახვიდე! გნახავ მერე.
-როგორც მეტყვი ძვირფასო. - მაშინვე გაუთიშა, გუგამ კი სამსახურისკენ აიღო გეზი.
***
-არ მიდიხარ უნივერსიტეტში? - სამზარეულოში მოფუსფუსე მარიამი დაკვირვებით შეათვალიერა, შემდეგ კისერზე აკოცა და იქვე სკამზე ჩამოჯდა.
-კვირაა დღეს. - მომღიმარმა გამოხედა ლომიძეს, მერე ისევ რამოდენიმე იგრედიენტისგან მიღებული მასის მორევა განაგრძო. უცნაური ეჩვენებოდა თორნიკეს მისი ყოველი ქცევა, ვერ იჯერებდა რომ ამ სამ თვეში ასე შეიცვალა ქალი, მითუმეტეს მასთან არ ყოფილა. ეუცნაურებოდა და ვერ გაეგო როგორ მოქცეულიყო მარიამთან. ეჩვენებოდა რომ სამუშია ძალით იქცეოდა ასე რაც უარყოფით ემოციებს იწვევდა და უკარგავდა ქალთან ყოფნის სურვილს. - შენ ხომ არსად არ მიდიხარ?
-ვისვენებ… - უემოციოდ ჩაილაპარაკა, მარიამმა მაშინვე შეწყვიტა ხელის მოძრაობა და თორნიკესკენ შეტრიალდა. - რას აკეთებ?
-აღარაფერს. - სწრაფად აიღო ჯამი და ყველაფერი ნაგავში გადაუშვა.
-მარიამ… - გაოცებული უყურებდა ქალს, ამ მოქმედებას ნამდვილად არ ელოდა, ვერც მიზეზს ხვდებოდა.
-აღარ ვარ ხასიათზე. - ცარიელი ჯამი ნიჟარაში ხმაურით ჩადო, ხელები გადაიბანა და თვალებ ამღვრეულმა სამზარეულოდან გასვლა დააპირა, მაგრამ მაჯაში ჩავლებულმა ხელმა უცებ მოათავდა თორნიკეს მუხლებზე.
-რა გჭირს ტო? თვიური გაქვს? - ეჭვით შეათვალიერა ქალი, მარიამის აწითლებულ სახეზე გაეცინა და წელზე მოხვეული ხელებით თავისკენ მისწია.
-არაფერი არ მაქვს, გამიშვი.
-დიდი ხანია ეს სიტყვა აღარ მომისმენია. - წარბები ასწია მომღიმარმა, მარიამი კი ყველანაირად ცდილობდა თვალი აერიდებინა ლომიძესთვის. - მეტყვი რა გჭირს თუ გამოცნობანა ვითამაშოთ? - ყურთან გამოწეული პატარა თმები ყურს უკან გადაუწია და ლოყაზე მიეფერა.
-არაფერი.
-მაშინ რა გაწუხებს? მითხარი მარიამ!
-შენ და შენზე ფიქრები მაწუხებთ! - თვალები აემღვრა სამუშიას, სახეზე აიფარა ხელები და ჩუმად ამოიტირა.
-რა გინდა მარიამ? გუშინდელზე მიჭედავ ახლა?
-ეგ არაფერ შუაშია! ცივი ხარ, ჩემთან ურთიერთობისას თავს იჭერ და საზღვარს ავლებ… აღარ გიყვარვარ? სხვა გყავს და მაგიტომ არ გინდა ჩემთან ყოფნა?
-არც კი იცი რას ამბობ… - ეღიმებოდა მის საუბარზე, მოსწონდა ასეთს რომ უყურებდა, ეჭვიანს და გაგიჟბულს.
-მაშინ გამაგებინე სამი თვის შემდეგ ჩამოსულმა რატომ არ მიმიკარე?
-ჯერ ადრეა მარიამ! შენ იმის დამტკიცებას ცდილობ რომ მოგენატრე, შენს თავთან იბრძვი, გინდა ჩემთან იყო, მასიამოვნო და გამაბედნიერო, მაგრამ შენ მეორე მხარეს ისევ მარტო სურს ყოფნა და ყველაფერში გარკვევა. არ მიცნობ, როგორც უკვე გითხარი არაფერი იცი ჩემზე, დავაპირე გაცნობა და მაგ დროს მომიწია წასვლა. ეს არ არის სიყვარული, არც ვნება, არაფერია იმის გარდა რომ შენ მოგწონს როდესაც სიყავრულით სავსე თვაკებით გიყურებ, შენზე ვზრუნავ და იმის გამო რომ რამით სამაგიერო გადამიხადო სულელი ქალივით იქცევი! მე არ მოგეკარები სანამ შენს თვალებში იმას არ დავინახავ რაც მინდა რომ დავინახო!
-ასე იმის გამო იქცევი რომ შენი დაბადების თარიღი არ ვიცოდი?
-როგორ არ იცოდი? ფეისბუქზე სწორედ რომ დამეწერა გეცოდინებოდა. - მომღიმარი უყურებდა ყავისფერ თვალებში, თან ლოყაზე ეფერებოდა.
-ისეთი არ ხარ როგორიც წასვლამდე იყავი და მგონია რომ აღარ გიყვარვარ.
-ეგოისტო, გინდა მიყვარდე? როგორც მახსოვს არ გჭირდებოდა ჩემი სიყვარული.
-ახლა მჭირდება ჰაერივით და ნუ მექცევი ცივად, მწყინს და ტირილი მინდება.
-ნამცხვარს რას ერჩოდი? - ქალის ტუჩებთან მიახლოვებულმა ჩუმად ჩაილაპარაკა და სულ ოდნავ შეეხო მარიამის ბაგეებს.
-ნერვები მომიშალე.
-მეე? - ყელზე მიაკრო ტუჩები, შემდეგ ლოყისკენ აუყვა. - რა კარგი სუნი გაქვს.
-ხომ არავინ გყავს?
-არა. -სასაუბრო ღრუ დაუკავა, საუბრის გაგრძელება აღარ დააცადა ისე დაუკოცნა ტუჩები, სულ ააფორიაქა ქალი, ვნებაში აიყოლა, უკანალზე ჩავლებული ხელით სხეულზე უფრო მეტად აიკრა და როგორც კი მარიამის კვნესა გაიგო მომღიმარი მოსწყდა საყვარელ ბაგეებს.
-ახლა არ ადგე თორემ თავს გაგიტეხავ! - მაისურის ქვეშ შეუცურა თითები, პრესზე აატარა ხელი და მაისურიც წამებში მოაშორა. Ხმის ამოუღებლად აკვირდებოდა როგორ დააცოცებდა ქალი თითებს მის სხეულზე, როგორ აკვირდებოდა ყველა ნაკვთს და ყველა წერტილში ეხებოდა. არაფერს აკეთებდა, უბრალოდ უყურებდა და ელოდებოდა რას მოიმოქმედებდა. საცვლის რეზინასთან გადაატარა თითები, გაეღიმა ეკალმა რომ დააყარა კაცს, ქამრისკენ წაიღო ხელი, მაგრამ თორნიკემ მაშინვე შემოხვია თითები მაჯაზე და მტევანზე აკოცა.
-არ გინდა. - თმაზე მოეფერა, შემდეგ კეფაზე მოკიდა ხელი და ისევ დაეტაკა საყვარელ ბაგეებს. თვითონაც არ იცოდა თავს როგორ იკავებდა, ყველაზე მეტად ახლა უჭირდა ასეთ სიტუაციაში მარიამთან ერთად ყოფნა, მაგრამ თავს მაინც არ ღალატობა. - ადექი და ერთად გავაკეთოთ ნამცხვარი. - ჩახლეჩილი ხმა ჩახველებით ჩაიწმინდა, მოწყვეტით აკოცა, ფეხზე წამოაგდო და თვითონაც მარიამს მიჰყვა.
-მართლა?
-როგორიც გინდა… მითხარი რა გჭირდება. - თმები აიჩეჩა, შემდეგ დოინჯი შემოირტყა და ყვალებ გაბრწყინებულ მარიამს წინ ჩამოუდგა.
-კვერცხი გამოიღე. - მითითებების გაცემა დაიწყო, თორნიკეც ყველაფერს აკეთებდა, თვალებ გაბრწყინებული უყურებდა და უსმენდა მოჭიკჭიკე მარიამს, ათას უაზრობაზე რომ ესაუბრებოდა. მოსწონდა როგორი სიხარულით აკეთებდა ყველაფერს, მისი ბედნიერებით თვითონაც ბედნიერდებოდა. გრძნობდა როგორ უბრწყინავდა თვალები, ნაპერწკლებს ისროდა იმ ცისფერებიდან. მარიამიც არანაკლებ მდგომარეობაში იყო, საუბრობდა ყველაფერზე რაც ენაზე მოადგებოდა რადგან სიჩუმე წამითაც არ ჩამოვარდნილიყო. გაუაზრებლად კოცნიდა ლოყაზე, ბოლოს კი ისე შევიდა აზარტში ყველაფერი გადაავიწყდა და ბუნებრივ მოქმედებებს მიჰყვა. როგორც კი ღუმელში შედგა ნამცხვარი სამზარეულოს მილაგებას შეუდგა.
-დედაჩემი აკეთებდა ხოლმე ამ ნამცხვარს…
-დედაჩემი არასდროს არაფერს აკეთებდა. - ჩაიცინა მარიამმა, თორნიკე კი ზურგზე აეკრე ნიჟარასთან მდგომ ქალს.
-გინდა წავიდეთ ვნახოთ? - ყელზე მიაკრო ტუჩები, შემდეგ ნიკაპი ჩამოადო მხარზე და ხელები მაისურის ქვეშ შეუცურა.
-არა! - მკაცრად თქვა, თორნიკეს კი გაეღიმა, იდილია კარზე კაკუნმა დაურღვიათ, მარიამმაც უცებ შეხედა წარბშეკრულმა. - მე მეგონა დღეს არავის ველოდებოდით.
-არავის ველოდები მარიამ და ნუ მებღვურები, არ ვიცი ვინ არის. - შეკრულ წარბებს შორის აკოცა და კარის გასაღებად გავიდა. როგორც კი გამოაღო ორი საყვარელი სახე დაინახა და მაშინვე სახე გაებადრა. - დეე! - უცებ მოხვია ხელები მონატრებულ ქალს, რომელიც ბოლოს წლების წინ ნახა.
-ჩემო სიხარულო… როგორ მომენატრე. - შიშველ ზურგზე ჩამოუსვა ხელი, შვილის სურნელი შეისუნთქა და ლოყაზე აკოცა. შემდეგ მამამისს გადახეხვია თორნიკე და ორივე შიგნით შეიყვანა.
-მარიამ! - სამზარეულოში მყოფს გასძახა და იმანაც უცებ გამოყო თავი. დედამთილის დანახვისას თვალები გაუფართოვდა, დამორცხვილი გამოვიდა სამზარეულოდან და ნელა მიუახლოვდა ლომიძის ოჯახს.
-გამარჯობა.
-უფრო ლამაზი ყოფილხარ ვიდრე სურათებში. - გახარებული მოეხვია რძალს.
-დედა!
-რა იყო? პირველად ვხედავ ლაივში…
-ნუ დაიწყებ ახლა კითხვების დასმას და ნუ ამიწითლებ მარიამს. - კისერზე მოხვია ხელი ცოლს და საფეთქელზე აკოცა სამუშიას.
-არაფერს არ ვაპირებ.
-სასიამოვნოა ათქვენი გაცნობა. - ხელი ჩამოართვა უფროს ლომიძეს და იმანაც თბილი ღიმილი შეაგება.
-ჩვენთვისაც მარიამ.
-ხელი ხომ არ შეგიშალეთ ბავშვებო? - შვილის შიშველი სხეული შეათვალიერა მაკამ, თან სახე აწითლებული რძლის დანახვაზე ჩაიკისკისა.
-დედაა… - თვალები აატრიალა თორნიკემ, მარიამი კი სამივეს აკვირდებოდა. სულ სხვანაირი იყო მაკა, უფრო მხიარული ჩანდა ვიდრე წამოედგინა, თორნიკესაც ისეთი სიყვარულით სავსე თვალებით უყურებდა მისთვის რომ არასდროს შემოუხედავს არც ერთ მშობელს.
-არ შეგიშლიათ, ნამცხვარს ვაკეთებდით და თქვენც კარგ დროს მოხვედით.
-ჰო რაღაც კარგი სუნი ტრიალებს.
-აქ როგორ გაჩნდით? ან რომ მოდიოდით არ უნდა გეთქვათ?
-ბოლოსდაბოლოს ხომ უნდა ჩამოვსულიყავით რძლის გასაცნობდათ, შენ არცერთხელ არ დაგვალაპარაკე და… - მხრები აიჩეჩა მაკამ, შემდეგ დივანზე ჩამოჯდა და ერთმანეთზე მიკრული წყვილი შეათვალიერა.
-რას მიირთმევთ?
-ნამცხვარი რომ გაკეთება მერე მივირთმევთ ყავას თქვენთან ერთად… მანამდე კი მომიყევით რამე… ჯერ ბებია არ ვხდები ხო?
-არა დედა, გიფრთხილდები, არ გაბერებ ნაადრევად.
-რას მიფრთხილდები, ხუთი წელია იმას ვიძახი შვილიშვილი მინდათქო. - ვითომ ბრაზით უსაყვედურა შვილს, მარიამს კი სირცხვილის ნაცვლად გაეცინა.
-სწავლობს ჯერ მარიამი, ბავშვისთვის არ სცალია. მე კიდე უფლებას არ მივცემ სახლში დაჯდეს და ის ვერ გააკეთოს რაც უნდა. შვილის ყოლას კიდე ყოველთვის მოვასწრებ. - გაიღიმა, შემდეგ გაბადრულ მარიამს დახედა და მოწყვეტით აკოცა.
-გავალ ნამცხვარს შევხედავ.
-მიდი… - თვალი გააყოლა სამზარეულოსკენ წასულ ცოლს, შემდეგ ისევ მშიბლებს მიუბრუნდა. - აღიარე რომ ჩემს შესამოწმებლად დამადექი ამ დილაუთენია.
-დაღამდა უკვე შვილო, რაღა დილა… და შენი კი არა ჩემი რძლის შესამოწმებლად მოვედი.
-დედა მოდი ერთ რამეზე შევთანხმდეთ… არანაირი დილით ვიზიტები. მოგინდება მოსვლა? დარეკე და მოდი. არანაირი დედამთილური წაკბენები და ბავშვზე საუბრები, როცა მომინდება მაშინ გავაკეთებ ბავშვს. კიდევ, არანაირი ურთიერთობაში ჩარევა და შიგნით ჩაჭყიტვა. არასდროს… არასდროს მითხრა მარიამზე რაიმე ცუდთან მიახლოვებული, რადგან ჩემია, მარიამი ჩემი ცოლია და მინდა შეიყვარო ისე როგორც გეყვარებოდა შენი ქალიშვილი. მინდა აგრძნობინო დედობრივი სითბო რომელიც არასდროს ჰქონია. - ხმას დაუწია თორნიკემ და მაკასაც მზერა გაუთბა. აქამდე თუ წარბშეკრული უსმენდა შვილის საუბარს ახლა მთლიანად ბოლო წინადადებაზე გადაერთო.
-როგორ თუ არ ჰქონია, მშობლები არ ჰყავს?
-ყავს, მაგრამ ურთიერთობა არ აქვს და ნუ ჩააცივდები ამ თემას. უბრალიდ იყავი დედაჩემი, ყველაზე მაგარი დედა და შეიყვარე მარიამი ისე როგორც შენი შვილი.
-შენი საყვარელი ადამიანი როგორ შეიძლება არ შევიყვარო?
-ძალიან კარგი. - კმაყოფილს გაეღიმა, შემდეგ სამსარეულოდან ხმაური მოესმა და სწრაფად წავიდა იქით. - რას აკეთებ პატარა?
-თითი დავიწვი. - ამღვრეული თვალებით ახედა თორნიკეს.
-მანახე აბა. - უცებ მოკიდა ხელი მტევანზე, საჩვენებელ თითზე აკოცა, მერე ცრემლები შეუმშრალა და შუბლზეც მიაკრო ტუჩები. - არაფერია, მოდი მაკას მალამოს წაგისმევ და უცებ გაგივლის.
-მაკას მალამო?
-ხო თვითონ გამიკეთა სამი წლის წინ, არ მიხმარია მაგრამ ისევ მაცივარში დევს.
-ის რაღავ სქელი სითხე? ცუდი სუნი რომ აქვს?
-ჰო ეგ. - გაიღიმა და მაცივრიდან გამოღებულ ბოთლში თითი ჩააყოფინა. - დე მოდით აქ.
-რა მოხდა?
-არაფერი თითი დაიწვა. - არც შეუხედავს მაკასთვის, ისევ მარიამს უყურებდა და თვალებით უღიმოდა.
-გიშველის ეგ მალამო… პატარა რომ იყო თორნიკე ჩაი გადაისხა ბარძაყზე და ფეხი დაიწვა. ეს ბებიაჩემის რეცეპტია, კიდევ კარგი მაშინ მქონდა, მაშინვე წავუსვი და შრამიც არ დარჩენია.
-მართლა? არაფერი შემიმჩნევია. - ქვედა ტუჩზე იკბინა და დაბნეულ თორნიკეს თვალი გაუსწორა. მაკას გაეცინა, თორნიკეს კი ნერწყვი გადასცდა და ხველა აუტყდა.
დიდხანს გაჩერდნენ შვილთან და რძალთან, ნამცხვარიც გასინჯეს, ბევრი ისაუბრეს, ბოლოს კი მარტო დატოვეს ახალგაზრდა წყვილი.
-რაო რა თქვი? არაფერი შემიმჩნევიაო? - უცებ მოხვია წელზე ხელები და ყელში აკოცა.
-მხოლოდ შენ ხომ არ გაერთობიდი შექმნილი სიტუაციებით. - მხრები აიჩეჩა უდარდელად.
-შე პატარა მაიმუნო. - თვალები მოჭუტა თორნიკემ, უვებ ასწია ჰაერში და დივანზე მასთან ერთად დაჯდა.
-ევა მომწონს. - მოულოდნელად შეცვალა თემა.
-მეც მომეწონა.
-გუშინ ვხედავდი რომ ჩვენთან კარგად ვერ ერთობოდა, ხუთი წლით დიდია ჩვენზე, თან სხვანაირია.
-გუგას სხვანაირი სჭირდებოდა და ნახა კიდეც. - მხრები აიჩეჩა, მერე იქვე დადებულ პულტს მოკიდა ხელი, ტელევიზორში კინო ჩართო და დივანზე წამოწვა მარიამთან ერთად.
-სულ სხვანაირია როცა ევას უყურებს.
-მართალია. - გაიღიმა, მერე დამწვარ თითზე აკოცა, რომელზეც აღარაფერი ემჩნეოდა. - გაგიარა?
-კი.
-კარგია. - მარიამი მკლავებში მოიმწყვდია, კისერზე აკოცა და ტელევიზორს შეხედა. შესანიშნავად გრძნობდა თავს, მაშინ მარიამთან ასე წოლის გარდა სხვა არაფერი უნდოდა სიმშვიდისთვის. როგორც ყოველთვის გული გაორმაგებულად უცემდა მასთან ყოფნის დროს, ვერაფრით იმშვიდებდა და ეს მდგომარეობაც ძალიან სიამოვნებდა.
***
დივანზე იწვა, უკვე აღარ შეეძლო ასე მთელი დღე სახლში გამოკეტვა, მაგრამ შინაგანად გრძნობდა რომ რაღაც მოხდებოდა, გული წამიერად უჩქარდებოდა და ეს ყველაფერი სახლში ყოფნას აიძულებდა. სერიალს უყურებდა ტელევიზორში, შემდეგ კარზე კაკუნი გაიგო და სწრაფად წამოფრინდა ფეხზე. ეგონა გუგა იქნებოდა და ყურებამდე გაკრეჭილმა გამოღო კარები.
-სად ხარ აქამდე შეჩ… - სიტყვა გაუწყდა როგორც კი ნაცნიბი მწვანეები დაინახა ამდენი წლის შემდეგ. გული გაუჩერდა, სუნთქვა შეწყვიტა და მოულოდნელობისგან წონასწორობა დაკარგა. ვერაფრით აშორებდა თვალს ქეთას აწყლიანებულ ჭრელებს. გულმა ისევ დაიწყო ფეთქვა, მაგრამ ამჯერად სამჯერ უფრო სწრაფად ფეთქავდა, ეგონა გაუსკდებოდა და იქვე დაამთავრებდა სიცოცხლეს. - ქეთა… - ძლივს წარმოსთქვა ერთი სიტყვა, ქალს კი თვალები დაეხუჭა.
ისე უნდოდა მაგრად მოხვეოდა, მისი სურნელი ეგრძნო და მონატრებული ტუჩები დაეკოცნა სისხლი უდუღდა. მისი შეხებისგან წარმოქმნილი გრძნო ენატრებოდა სიგიჟემდე და ახლა რომ შეხებოდა ალბათ სულს განუტევებდა. გვერდზე მდგომმა სხეულმა მიიქცია ლუკას ყურადღება, წამიერად შეხედა ბავშვს, შემდეგ ისევ ქეთას მიაბყრო მზერა და რომ გაიაზრა რაც დაინახა ისევ პატარა ბიჭს დახედა. თავის ბავშვიბამ ჩაუარა წინ მისი ყურებისას. მომენტალურად გაუბრწყინდა თვალები, გაუაზრებლად ჩაიმუხლა ბავშის წინ და ამღვრეული თვალებით მისნაირი ცისფერებში ჩახედა.
-გამარჯობა. - ბავშვის ხმაზე შეკრთა, თითქოს აზრზე მოიყვანა გიორგაძე და რეალობასთან შეაჯახა.
-გამარჯობა პატარა. - თავზე გადაუსვა ხელი, თავისკენ მისწია და უკეთ დააკვირდა.
-შენ ხარ მამაჩემი? - ისე პირდაპირ ჰკითხა დაიბნა ლუკა. თვითონაც არ იცოდა რა ეპასუხა. გულს ბაგაბუგი გაჰქონდა, მკერდს უნგრევდა და თვალებ გაბრწყინებული შესცქეროდა ანდრიას.
-მე… - ქვევიდან ახედა წითურს, იმანაც თავი დაუქნია თანხმობის ნიშნად და ამ თანხმობამ იმდენი გრძნობა გაუცოცხლა ერთად ალბათ სიხარულისგან გასკდებოდა. - მე ვარ! ჩემი შვილი ხარ… ჯანდაბა მამა ვარ?! ამის დედაც! მამა ვარ! - უცებ მიაყარა სიტყვები ერთმანეთს, ბავშვს ხელები მოხვია და გულში მაგრად ჩაიკრა. - მამა ვარ… მამაშენი ვარ! - გაოგნებული იმეორებდა სიტყვებს, აზრზე ვერ მოდიოდა რა ხდებოდა მის თავს. თავზე აკოცა ანრიას, შემდეგ ისევ უკან გასწია ბავშვი და მთლიანად შეათვალიერა. - როგორ მგავხარ ტო… - ყურებამდე გაიღიმა და ისევ მიიხუტა. - შემოდი. - ბავშვი თვითონ შეიყვანა ხელჩაკიდებულმა, ქეთასთვის კი არც შეუხედავს ისე უბრძანა. სწორედ ბრძანება იყო, ხმა წამით რომ გაციებულიყო და ამ ერთ სიტყვაში მთელ ბრაზს ატევდა. - რამხელა კაცი ხარ ტო, თურმე შვილი მყავს და არ ვიცოდი… აბა აგვიხსნი რა ხდება ქალბატონო ქეთევან? - კალთაში მჯომი შვილიდან ქეთასკენ გადაიტანა მზერა და თვალებით გაბურღა ქალი.
-დღეს გუგა ძია იყო მოსული, დედას ეჩხუბა და უთხრა შენთან წამოვეყვანე.
-გუგა? - გაოცებულმა შეხედა ბავშვს, ქეთა კი ისევ ისე გაქვავებული იდგა და ორ ერთნაირს უყურებდა.
-ხო… უთხრა რომ არ უნდოდა მამასთვის მამა დამეძახა და არ მცოდნოდა რომ მამაჩემი შენ იყავი.
-გეყოფა ანდრია! - ხმადაბლა უთხრა ქეთამ, ბავშვმაც თავი ჩახარა და ლოყა მკერდზე მიადო ლუკას.
-მამა? ჩემი შვილი სხვა კაცს ეძახის მამას? - წამსვე სიბრაზისგან აენთო თვალები და ბავშვთან ერთად დივნიდან წამოფრინდა. ძირს დასვა ანდრია და ქეთას აფთარივით ეცა. - შენ! შენ…. ჯანდაბა არც კი ვიცი რა გიწოდო! - ყელზე მოუჭირა თითები და კედელს ააკრა. - შვილი დამიმალე და უფლება მიეცი ვიღაც კაცისთვის დაეძახა მამაა? - ბოლო ხმაზე იღრიალა და ძლივს შეიკავა თავი კედელზე არ მიერტყმევინებინა თავი. - ჩემ შვილს ვიღაც კაცი დაუსვი სახლში? ათი წელი! ათი წელი მიმალავდი ბავშვს! ჩემს შვილს! ადექი, წახვედი სადღაც ტრა.კში, წამართვი მამობის უფლება და ვიღაც სრულიად უცხო კაცს ფეხების გაშლა არ აკმარე ჩემი შვილის მამის სტატუსი მიანიჭე? რა გიყო ახლა მითხარი?! - ყბებ დაჭიმული თვალებიდან ნაპერწკლებს ყრიდა და ბოლო ხმაზე ღრიალებდა.
-ლუკა…
-ხმა არ ამოიღო და გაეთრიე ჩემი სახლიდან! მეორედ აღარ დამენახო! შემთხვევითაც კი არ გადამეყარო სადმე, რომ დამინახავ დაიმალე თორემ ჩემ თავზე პასუხს არ ვაგებ! - სწრაფად მოშორდა ქალს, კარი გააღო და ზიზღით შეათვალიერა მისი სხეული. სისხლი ეყინებოდა რომ წარმოიდგენდა ამ სხეულს სხვა ეხებოდა. უსიამოვნო შეგრძნება ეუფლებოდა მისი სხვასთან წარმოდგენისას. თავის თავზე ეშლებოდა ნერვები რომ ამდენი ხანი იმის იმედს იტოვებდა რომ ერთხელაც შეხვდებოდა საყვარელ ქალს, ისევ დაინახავდა მის თვალებში სიყვარულის ნაპერწკლებს, ისევ ისე მოეხვეოდა და თავის მკლავებში ჩამალავდა.
იმედები გაუცრუვდა, ახლა უფრო ეტკინა ვიდე მისი წასვლისას. ის სიყვარული რომლის გამოც წინა ღამეს ლამის ტიროდა, ახლა სადღაც პატარა კუნჭულში გადაემალა, სიძულვილით ჩაენაცვლებინა და რამოდენიმე წუთის წინ პირველი დანახვისგან გამოწვეული გრძნობებიც სადღაც გადაეკარგა. ვერაფერს გრძნობდა ბრაზის და ქალისთვის ტკივილის მიყენების გარდა. ისე უნდოდა სტკენოდა როგორც თვითონ სტკიოდა ამდენი ხნის მანძილზე, მაგრამ გულის სიღმეში წამებში ჩამარხული გრძნობები ჯერ ისევ ამოსვლას ცდილობდნენ და ლუკას ყველაფრის მოთმენას აიძულებდნენ.
-ლუკა მე…
-წადი. - ჩუმად ჩაილაპარაკა და თავი საპირისპირო მხარეს გაატრიალა.
-ანდრო დე…
-მამასთან მინდა ცოტა ხნით.
-ანდრია წამოდი! - სხეული დაეჭიმა ქალს.
-i don’t want, mom. შენზე ცოტა გაბრაზებული ვარ, თუ გინდა გაპატიო დამტოვე, მამასთან მინდა.
-დე გთხოვ…
-არავინ გართმევს ჩემ თავს დედა, უბრალოდ მამაჩემის გაცნობა მინდა, i need him in my life. მინდა გავიგო როგორია. თან არ მინდა მარტო დავტოვო. - უცებ ჩაილაპარაკა და ლუკამაც თვალებ გაბრწყინებულმა შეხედა შვილს. სიამაყით აივსო და ის ბრაზიც გადაავიწყდა. - წადი თუ გინდა გაპატიო მამაჩემის დამალვა.
-დიტო? არ გეცოდება?
-დიტოს ისედაც არ ყოფილა არასდროს მამაჩემი. - მხრები აიჩეჩა ბავშვმა და ქეთას თვალები გაუფართოვდა. - მხოლოდ იმიტომ მექცეოდა კარგად რომ შენ არ დაეკარგე. he loves you, მაგრამ მე არა.
-ნუ ამბობ მაგას!
-go way. - ხელი აიქნია ბავშვმა. - i don’t wanna to talk to you anymore. - ინგლისური აქცენტით უთხრა და ქეთამაც უკან მოუხედავად დატოვა სახლი. - ვურევ. - დამორცხვილმა ჩაილაპრაკა და მამას ისე ახედა. - სკოლაში ნელნელა ვეჩვევი ლაპარაკს, ვცდილობ, მაგრამ მაინც ვურევ.
-მერე რა ტო… ეგ არაფერი. - თავზე გადაუსვა ხელი. - შენ წარმოდგენა არ გაქვს როგორ მიხარია შენი აქ ნახვა… ჯერ კიდევ ვერ ვხვდებით ვერც ერთი რა ვიპოვეთ. კიდე ვერ ვიჯერებ ტო… მამა ვარ, ათი წლის შვილი მყავხარ და ახლა ისეთი ბედნიერი ვარ დედაშენის საქციელიც კი მავიწყდება.
-დედაც ცოდოა.
-ნწ არ არის… მითხარი რა გავაკეთოთ.
-მმ… თბილისი არ მინახავს, ბიგ დიღომში ვცხოვრობთ და მარტო მთებია თუ ქედი… რასაც ეძახიან არ ვიცი.
-დიდ-დიღომში თუ ცხოვრობ რა თბილისს ნახავდი შვულო. - გულიანად გაეცინა გიორგაძეს. შვილო რომ დაუძახა თავი უცნაურად იგრძნო, რაღაც განსხვავებულად, უფრო აღმატებულად გრძნობდა თავს. - წავიდეთ, თბილისსაც დაგათვალიერებინებ და ქართულ ბურგერებსაც გაჭმევ. იცი შენ ქართული კოკა-კოლა უფრო გემრიელია ვიდრე ამერიკული. - უცებ მოიცვა პალტო, მანქანის გასაღები და ტელეფონი აიღო, შემდეგ შვილთან ერთად დატოვა სახლი.
-კი, გავსინჯე და მართლა სხვანაირია, მაგრამ ვერ გავიგე რატო.
-აქ უფრო გემრიელი წყალი გვაქვს. - მომღიმარმა დახედა. - რაო რა თქვი? გუგა ძიაო?
-yeap, დღეს მოვიდა. დედას დაქალები იყვნენ, თავი ამატკიეს იმხელა ხმაზე იცინოდნენ. გავიგე რომ ჩემზე და შენზე საუბრობდნენ.
-დიტო შენი მამინაცვალია? - სიგარეტს მოუკიდა, თან ჩაიცინა და ბავშვს მანქანის კარი გაუღო.
-მმ… არ დაქორ… აუ ვერ ვამბობ.
-არ დაქორწინებულან? - გაეცინა შვილის მოქუფრულ სახეზე.
-ჰო. უბრალოდ ერთად ვცხოვრიბდით.
-მამას რატო ეძახდი?
-ეგ მარტო ხალხში. ისე არაფერს ვეძახდი. - მხრები აიჩეჩა და ლუკასაც ღიმილი მოედო სახეზე.
-დიდიხანია თქვენთან ერთად ცხოვრობს?
-მმ… ვეით… - თითებზე ითვლიდა ჩაფიქრებული. ბურდული კი გაოცებული უყურებდა. - აუ ამდენი. - ხუთი თითი გაუშალა გიორგაძეს და ლუკამ სიცილი ვეღარ შეუკავა.
-ხუთი?
-ეს ხ რანაირი ასოა. - შუბლზე მიირტყა ხელი, შემდეგ მოხარხარე მამას გახედა და თვითონაც გაეცინა.
-ბაზარი არაა, არც მე მევასება.
-ვერ ვიგებ შენს საუბარს.
-ჟარგონებია.
-ეგ რა არის?
-აი მაგალითად მევასება არის იგივე მომწონს, მაგრამ მევასება უფრო ისეთი სიტყვაა, აი როგორ ქრაშვა. ნუ მთლად ეგრეც არა მაგრამ იგივე მოწონბაა.
-და ბაზარი? ბაზარი როგორც ვიცი ის არის, საჭმელებს რომ ყიდიან.
-ეგეც არის, მაგრამ ამ შემთხვევაში როგორ საუბარი ისე გამოიყენება.
-გასაგებია… დიტო არასდროს საუბრობს მსგავსი სიტყვებით, არც იგინება.
-რას საქმიანობს დიტო?
-პოლიციელია.
-ძაღლი… - ჩაიცინა, შემდეგ თვალებ მოჭუტულ შვილს შეხედა. - რა?
-ძაღლია რატოა?
-ეგრე ვეძახით.
-რატომ?
-სხვა დროს გეტყვი.
-ოქეი.
-მოგწონს? - ქუჩების თვალიერებაში გართულ შვილს შეხედა და ინსტიქტურად გაეღიმა.
-ძალიან.
-მაკდონალდსი გირჩევნია თუ სხვა რამ?
-იყოს მაკდონალდსი. - გაჩერებული მანქანიდან გადახტა და მამას უკან აედევნა. - დედამ წამიყვანა ბიგ დიღომში მაკდონალდსში და მომეწონა, სუფთაა.
-დიდი დიღომი ქვია შვილო მაგას. - ეცინებოდა ამ სახელზე, ხელი ჩაკიდა და შენობაში შეიყვანა.
-ხო რაც ქვია. - მხრები აიჩეჩა უდარდელად, დიდად არც აინტერესებდა რა ერქვა. შეკვეთა რომ აიღეს მეორე სართულზე ავიდნენ და ერთ-ერთ მაგიდასთან დასხდნენ. საუბრობდნენ ყველაფერზე, ერთმანეთს უყვებოდნენ თავის ისტორიებს, ამბობდნენ რა მოსწონთად და რა არა, ბევრი დამთხვევა აღმაოჩინეს და საბოლოოდ იმ დასკვნამდე მივიდნენ რომ ლუკას გავდა. - ხვალ სკოლაში უნდა წავიდე.
-წაგიყვან. - გაუღიმა, მერე საათს დახედა და სახლში წასვლა გადაწყვიტა.
ბედნიერებას ასხივებდა გიორგაძე, სიხარულისგან აღარ იცოდა რა გაეკეთებინა.
სახლში მისულმა ჯერ მურტფილმს უყურა ბავშვთან ერთად, შემდეგ კი თავის ლოგინში გვერდზე მიიწვინა.
-მამა…
-გისმენ. - სითბო ჩაეღვარა გულში, მისმა დაძახებულმა მამამ ყველაფერი ამოუტრიალა და აგრძნობინა რომ ყველაფერი მის გარშემო ბრუნავდა.
-შეიძლება შენთან ვიცხოვრო? - ცოტა ხნის სიჩუმის შემდეგ ჰკითხა და სახე გაბრწყინებულ გიორგაზეს თვალი გაუსწორა.
-ჩემთან ცხოვრება გინდა?
-მინდა, შენ გინდა? - დაძაბულობა დაეტყო ბავშვს სახეზე, ცოტა დაბნეულობაც, ლუკა კი ყურებამდე იღიმოდა.
-ძალიან პატარავ.
-დედამ რომ არ გამომიშვას?
-მთავარია შენ გინდოდეს, ნებისმიერი რამ მითხარი რაც გინდა და ყველაფერს გავაკეთებ.
-მარტო ეს მინდა.
-ხოდა ვიცხივროთ ერთად. აქ გადმოგიყვან სკოლაში, უფრო კარგად ისწავლი და მეგობრებსაც გაიჩენ.
-კარგი. - ხელი მოხვია წელზე ლუკას და თვალები დახუჭა. ბედნიერი დასცქეროდა თავის ნაწილს, თავი ასე კარგად ცხოვრებაში არასდროს უგრძვნია. ეს ბავშვი სჭირდებოდა. მისი და ქეთას ნაწილი. სხვა დანარჩენს მნიშვნელობა აღარ ჰქონდა.
***
-ევა! - უბეში ჩამძვრალი ქალის ხელი მოიშორა, ხელის კვრით დააგდო საწოლზე, საწოლის ბოლოდან ასულმა ფეხები გადააწევინა ქალს, ბარძაყს კოცნით აუყვა და ჭიპთან მისულმა ქვევიდან ახედა მომღიმარ აბაშიძეს. ქალის ყელს მიუახლოვდა, თითებით საცვალი ქვევით დაქაჩა, მთლიანად მოაშორა და ხელების მარტივი მოძრაობით მუცელზე დააწვინა. თეძოებზე ჩავლებული ხელებით მუხლებზე დააყენა და ყერხემალზე აკოცა. მისი კანის სუნი შეისუნთქა თუარა ტანში სასიამოვნო ჟრუანტელმა დაუარა. - ევა! - ქალის ჩაცინებაზე ისევ გაიმეორა მისი სახელი და უკანალზე მიარტყა გაშლილი ხელი.
-იცი ბატონო გუგა, პატარა რომ ვიყავი… - სიტყვა გაუწყდა როცა სხეულში ნაცნობი ორგანო იგრძნო, თითებით საწოლის თავს ჩაეჭიდა და თავი სიცილით ჩახარა.
-პატარა რომ იყავი? - თმები მოქაჩა ხელით, თავი ააწევინა და ყბის ძვალზე აკოცა.
-ტანვარჯიშზე დავდიოდი. - სიცილით თქვა, მოწყვეტით აკოცა კაცს, შემდეგ კი ამოიკვნესა. გუგას მოძრაობაზე მიხვდა რომ გამოიწვია, უკვე იცოდა როგორ გაეფსიხებინა და შანს ხელიდან არ უშვებდა.
-ნუ იცინი! - თმებზე უფრო მაგრად მოქაჩა და მოძრაობაც ააჩქარა. - ჯანდაბა შემომაკვდები! - მკერდზე მოხვი ხელი, ოდნავ წამოაყენა და მხარზე უკბინა. უცებ მოიშორა ქალის სხეული ზურგზე გადააწვინა და თავის საქმე გააგრძელა. მხარზე შემოდებულ ქალის ფეხს კბილები მოუჭირა, მერე კი მის ტუჩებთან დახრილი ვნებიანად წაეტანა ბაგეებზე და ხმები ყელში ჩაუხშო. ახლა თვითონ ეცინებოდა ევა მის მოშორებას რომ ცდილობდა, ტუჩზე კბენდა, ხელებით აწვებოდა, მაგრამ ბურდული მაგრად იჭერდა და ოხვრას სიცილის ნოტებს აყოლებდა.
ბოლოს ევას წამოკოვლებას გუგას საბოლოო გმინვაც მიჰყვა და ქალის სხეულზე მძიმედ დაეშვა. სწრაფად სუნთქავდა ევას სურნელით გაჟღენთილ ჰაერს და ენერგიის გამოცლის ნაცვლად მის მოზღვავებას გრძნობდა.
-მითხარი… რა მოხდა…
-ლაპრაკი არ მინდა… ხვალ გეტყვი ყველაფერს. - ლოგინზე წამომჯდარმა მისვენებული ქალის სხეულიც წამოაჯინდა, კალთაში ჩაიშვა და სანამ ენერგიის ბოლო წვეთიც არ ამოწურა იქამდე განაგრძო ქალის სხეულით კბობა.
უკვე დაუკმაყოფილებელი ხდებოდა, უკვე აღარ ჰყოფნიდა, გვერდზე ჰყავდა მთლიანად მისაკუთრებული, მაგრამ მაინც არ ჰყოფნიდა. უფრო და უფრო მეტი უნდოდა. იცოდა ეს ყველაფერი სადამდეც მიიყვანდა, იცოდა მაგრამ ვერ ეშვებოდა. არც შეეშვებოდა რადგან ეგოისტობის გამო ვერ დათმობდა იმ ყველაფერს რაც ეს ქალი მასში იწვევდა. სიცოცხლის ხალის მატებდა და აზრზე მოსვლას აიძულებდა.
მკერდზე მიხუტუებულს ხერხემალე ეფერებოდა, თან ფანჯარაში იყურებოდა. ამ დროს ყოველთვის იმ ადგილას იყო მთვარე, როგორც ყოველთვის ახლაც თავზე დანათოდა, სავსე იყო, ახალი თუ ნახევარი მნიშვნელობა არ ჰქონდა. იმდენად ხშირად ხვდებოდა თვალში უკვე თავის მეგზურად თვლიდა. ყველგან იყო. ყველაგან და ყოველთვის, ყოველ ღამე.