სანამ კითხვას დაიწყებთ გეტყვით, რომ ეს ისტორია იყო ჩემი საწყისი ამ საიტზე, ძალიან ბევრი შეცდომები იყო, არეულობები მოკლედ კატასტროფა, ძალიან არ მომწონდა ამიტომაც დავარედაქტირე, გავასწორე რაღაცეები შევცვალე(მთავარი გმირის სახელი მათ შორის)
ახლაც არაა შესაძლოა იდეალური თუმცა მაინც მინდა რომ გაგიზიაროთ.
მიყვარხართ და გიტოვებთ ,,ალუბლისფერ პეპელას" თავიდან.

*****
"უბრალოდ გაჩერებასთან ვზივარ, ვაკვირდები ირგვლივ მოსიარულე ადამიანებს, ვხედავ მაღაზიიდან გახარებული მზესუმზირისფერებში გამოწყობილი გოგო გამოდის, ლაღი და ხალისიანი.
ეი!ეიიი! მოცაა...ეს გოგო მე ძალიან მგავს, კი არ მგავს მე ვარრ...
აი კიდევ ამჯერად ალუბლისფერ ფერებში გადმოდის გოგოონა ხიდიდან, ალუბლისფერი სამოსი აცვია და თმის ბოლოებიც ალუბლისფრად უბრწყინავს, ესეც ძალიან მგავს.
ხო ამჯერადაც ვიტყვი კი არ მგავს მე ვარ...
მოიცააა აი ნარინჯისფერი, იიისფერი ჩემი მსგავსებიი, როგორ ლაღად დააბიჯებენ.
არა არაა ახლა ვიღაცას შეშლილი ვეგონები
არა მე შეშლილი მართლა არ ვარ!
უბრალოდ მე ნათლად ნახატ, სხვადასხვა ფერ საკუთარ მეებს ვხედავ, ყველა სხვადასხვაა მაგრამ ყველა მეა,ყველა თავისუფალი მე რომლებმაც გადმოლახეს წარმოსახვის საზღვრები,
მხოლოდ შავთეთრ ფერებში შეპყრობილი მე ეტმასნება სხეულს შინაგანად და წერსს... ყველაფერს ამოძრავებს, ყველაფერს აკონტროლებს. "- რვეულის პირველ ფურცელზე დაწერილი ტექსტი წაიკითხა,ჩაფიქრდა, შემდეგ გაიცინა და სავარძელზე დადო, ისევ გახედა ადგილს სადაც წამის წინ იდგა გოგონა ალუბლისფერებში...
-სულელი გოგოო-მხოლოდ ეს თქვა და მანქანა მაღალი სიჩქარით გააქროლა.

***
ზაფხული ვისთვის დასვენებაა ვისთვის კი პირიქით, თავსატეხებისა და დიდი დაღლილობის ხანა.
ამჯერად დაღლილობა იყო ქალბატონი ნაია ხურციძისთვის, გამოცდების გაწამაწიაში იყო, სემესტრს ხურავდა,რობოტივით დადიოდა მხოლოდ გამოცდები უტრიალებდა თავში მანამ სანამ გამოცდის დღე არ მოვიდა.
ბოლო გამოცდიდან დარეტიანებული გმოვიდა, გარეთ სიცხე დახვდა დაა გაღიზიანებული დაიძრა სამარშუტო ტაქსისკენ,ტელეფონი ამოიღო და გაბრაზებული გადარეკა
-გისმენნთ-მოისმა ტელეფონიდან ძილისგან შეცვლილი ხმა.
-მისმინე ხო მისმინე,მშვიდად გძინავს და შენი და ქუჩაში სიარულით იწვის, სულ არ გადარდებს რა მოუვა,დაწერა თუ არა გამოცდააა, მისმენს თურმეე
-ნუ საუბრობ ამდენს, ცხელა და აორთქლდები.
-ილიკოოოოოო 
-ნუ წიკვნებ გოგო, დაამთავრე ხო? გვეშველა ოჯახობას, ჩაწყნარდება ახლა წუწუნის კორიანტელი და დედოფლად აღზევებული ნაიაც ჰპოვებს სიმშვიდეს.
-ვნახავ ერთი მომავალ წელს შენ რასიზავ უსაქმურობის დედააზრო, მეტლიკინება, ამ მარშუტში რამე რომ დამემართოს შენს კისერზე იქნება.
-მხოლოდ ამისთვის რეკავ? -გაეცინა ბიჭსს და განაგრძო ნაიას ნერვებით ხალისი.
-მხოლოდ არის ეს? მოოვრჩი დღეს გამოცდებს-თქო ხომ ვთქვი, თუ ვერ მიხვდი ნამიოკს? მოგახლი პირდაპირ, პატივი დამდე ჩამობრძანდი და წამიყვანე ამ მდუღარეთიდან
-ორშაბათს ჩამოვალ
-რა ორშაბათსსს ბიჭოოოო, დღეს ხო სამშაბათიაა..
-აი მიკვირს გამოცდებზე რატო გაგიშვეს შენნ, გოგო ორშაბათი აღარ მოვაა?
-მანამდე ერთი კვირაა..ერთი კვირა აქ რაგავაკეთო დავიწვები ილიკოოო
-ჯერ ერთი ერთი კვირა კიარა ექვსი დღეა,მერე მეორე რავქნა მანქანა მამას ყავს თუ ეგრეა წამოდი ავტობუსით.
-დამამშვიდა ექვსი დღე ყოფილა,კაი რა ვერ წამოვალ ამ ავტობუსით, ხოიცი მოვკვდები
-მაშინ მოიცადე სახლში წადი და კონდიციონერი ჩართე,დამშვიდდი ღრმად ისუნთქეე, მაცივარში დაიძინე და მოვა ორშაბი
-ღმერთი დაგსჯისსს 
-მეც მიყვარხარრ -გაიცინა და ტელეფონი გათიშა,ისევ ძილი განაგრძო ტკბილად,ხის ქვეშ ჩამოკიდებულ ჰამაკში იყო გაშოტილი ილია ბატონი.
აი ნაია კი დნებოდა, სწრაფად ჩამოვიდა ავტობუსიდან და დასიცხული გაემართა კორპუსისკენ, გვერდით არ გაუხედავს ელენეს ხმა რომ გაიგოოო მერე მიტრიალდა
-ნაიააა
-ეე ელენააა, რასაკეთებ შექალო აქ ჩამოდნებიიი-გადაკოცნაა და საშინლად დაღლილი სახით განაგრძო სვლა ელესთან ერთად
-არც ეგეთი სიცხეა, სკვერში გრილაა
-უიმეე გამაგიჟებბბ შენ.. წამო სწრაფად ავიდეთ რაა
-წამო წამო თორე მართლა ჩამოდნი.
ხუთუ წუთი ცდილობდა სხეულის ტემპერატურა დაერეგულირებინა, მოკლედ აზრზე რომ მოვიდა მერე გადავიდა ელენასკენ.
-აბა რა ხდება შოკოლადო რისთვის მოსულხარ..ოღონდ ახლა გამოცდები როგორ დაწერეო შენც არ დამიწყოო, მთავარია არ ჩავრჩი და საგნები არ შემეტენა.
-ნუ ქოთქოთებ გოგო, ისე მოვედი საქმიან შემოთავაზებაზე, შენთვის სასიხარულო...
-ოჰო გისმენ ქალბატონო, დამაინტერესე-ნაყინი გაიქანა პირში და ნეტარი სახით ახედა ელენეს
-მოკლედ ხომ მორჩი გამოცდებს?საქმეც ამოგეწურა.
-დიახ სწორია.
-ხოდა საქმე გამოგიჩინე, რაჭაში წამომყვებიი ორშაბათამდე,-ღიმილით გახედა და თავადაც ნაყინი დააგემოვნა
-წამოდი რა გთხოვ
-რავიცი სახლში ვაპირებდი წასვლას-სერიოზული სახით გახედა ელენას არადა სიხარულით გასკდებოდა ცოტახანში,
-რა აბა მარტო წასვლა მეზარება, დედაც მივლინებაში მიდის მამაც და ნუ გამიშვებ მარტო იქ მარტო ნუ დამტოვებ- 
-ოო კაი ნუ მოთქვამ, ჩემი ძმა მაინც ვერ მოეთრევა და აქ ამოწვას რაჭა არ მირჩევნია? თვალს წყალს დავალევინებ,ნატუკაც მომენატრა-
-მაშინ წავედით ჩავალაგეთ ბარგი-
ბოლოს ლამის მთელი ტანსაცმელი ჩაალაგებინა ელენემ და საღამოს კი დაიძრნენ რაჭისკენ..

რაჭაში ელენეს ბებო ელოდა, დედამისის ნნანას დედა, მარტოხელა თუმცა საკმაოდ თანამედროვე ბებიების ჯგუფში შესული ნატალია.
რათქმაუნდა ნატო ბებო სიხარულით შეხვდა გოგოებს, რამდენიმე საათში ნივთები მოაწესრიგეს,საჭმელსაც ნეტარებით შეექცნენ შემდეგ კი დასვენებულები გავიდნენ აივანზე, სრულ ნეტარებაში..
-ვაიმე რა კარგი სიგრილეაა, რა კარგად ვჭამეე, ასე გემრიელად მდუღარეთში ვერ ვჭამ ხოლმე...
-ხო სიგრილეაა აქ, მიყვარს რა რაჭააა
-მეც შემაყვარეე,ერთადერთი ეს ახლო ახლო მეზობლები არ მომწონს
-მე არასდროს მაწუხებს,
-იცი წეღან იმ აივანზე ვიღაც დავლანდე, და ვიღაცას მივამსგავსე საშინლად-ჩაფიქრებულმა გახედა ისევ აივანს ნაიამ
-ვიმ დალანდე? ან ვის მიამსგავსე?
-ცოტნე მომელანდა...
-გასვიანი?-სიცილით წარმოთქვა ელენამ
-ხო და ნუ იცინი რა არი სასაცილო?
-მაინც მგონია რომ ის ბიჭი მოგწოს, ახლა ლომკები გაქვს რომ ვერ ხედავ და მოლანდებები გეწყება.
-სკოლის მთელი ორი წელი გამიმწარა, ჩემი მერხი მიისაკუთრა, მთელი კლასის გოგოებს ჭკუა დააკარგვინა ფუუუ გაფუჭებული კაციი,რა მოწონებაზე მესაუბრები? როგორ ამბობ რომ მომწონს, უი შენს ქალობას- სახე დამანჭულმა ახედა
-ასე თუ იცვლიდი მიმიკებს, შეაშინებდი და მაგიტომ გამწარებდა.
-ელენააააა 
-რა ელენაა!?რა ელენაა?! გოგო ცოტა მოთოკე არანორმაურობაა და იფიქრე მომავალზე
-ვფიქრობ, მაგრამ ბიჭების ადგილი არაა ჩემს მომავალში
-აბა გოგოები მოგწონს? რატო არ მითხარი აქამდე? მე პრობლემა არმაქვს,შენთან მაინც ვიმეგობრებ, არ ააქვს ორიენტაციას მნიშვნელობა...
-ელენეე
-მოიცა არ თქვა რომ სხვა თვალით მიყურებ...ნაიაა...-სიცილს ძლივს იკავებდა მაგრამ ნაიამ რომ დაიყვირა სიცილით გადაყირავდა კინაღამ
-შენც კარგად ურიკინებ ისეეეეეე, 
-შენი დაქალი ვარ უკვე 10 წელიაააა
-გაფუჭებული ქალი ხარ. 
-მოიცაა მოიცა მართლა ცოტნე რომ იყოს წარმოიდგინე
-ვერ ვიტან მაგ იდიოტს.სულ რომ მჩაგრავდა, და მეჯიბრებოდა..
-ჩვეულებრივი ცივი ომი გქონდათ კლასში, ლიდერობისთვის იბრძოდით შეიარაღების გარეშე,
-ეგრეც არიყო ახლა არიცოდე მაინც
-თუმცა შენ გქონდა იარაღები..მემგონი ის ბიჭი მოგწონდა და ვერ ხვდებოდიითქოოო გიმეორებ. დაფიქრდი, არ მოგენატრააა?
-ელენაა, რა მომწონდაააა რას აიკვიატებ ხოლმე ან რა მომენატაა, თან უკვე ერთ წელზე მეტია ამერიკაში წაეთრა, ძაან კაი ვერსად ვნახავ მის დებილ სიფათსს.
-რაიცი იქნებ ჩამოვიდა
-ოო რას აიკვიატე ეს ცოტნეე,
-უბრალოდ გამზადებბ.
-მე ბექასთვის შეგამზადებ
-მაგ იდოტს ნუ მიხსენებ
-მართლა იდოტი, ჩემს უფრთო ანგელოზს რომ ვერ შეირგებს.
-რატო მახსენებ?
-ისე...ის ბექა უტვინოა, ვამბობდი მე ამას თავიდანვე, დებილია ელაა შეეშვითქო მაგრამ მომისმინე?
-არ დავუტოვებივარ ნაი, არაფერი არ ყოფილა ჩვენ შორის, 
-მთელი ერთი თვე ღამეებს ათენებდით და ერთმაენთს ხან სად ნახულოდით ხან სადდ
-სტატუსის გარეშე ვიყავით, დამემშვიდობა და წავიდა ჩემი ცხოვრებიდან სამუდამოდ
-თუ ჭკვიანი იყო, კი არ წავიდოდა აგიხსნიდა ყველაფერს, დარჩებოდა და ახლა ბედნიერები იქნებოდით, მაგრამ უტვინოები არიან ბიჭებიი-ხელი მოხვია ელენას მერე თავი ფეხებზე დაადო და დაწვაა, 
-როგორც ჩანს არიყო ჩემი ბედიი
-სამაგიეროდ ძლივს ვიღაც მოგეწონა.
-რომ მახსენდება ტირილი მინდება
-ელენა ვერ დაგაფასა და შენგან არფრის ღირსი არაა,არც ამდენი ფიქრის
-მართალი ხარ.-შუბლზე აკოცა, დიდხანს ისხდნენ ასე და საუბრობდნენ შემდეგ კი ოთახში ავიდნენ და დაღლილებს ორივეს მალევე მიეძინათ.

ნაია ელეს ზაფხულობით ხშირად ჩაჰყავდა ხოლმე რაჭაში, ნატო ბებოც ისე მიეჩვია ორ გადარეულს ერთად, ნაიას ჩასვლას ითხოვდა ხოლმე.
ორსართულიანი ლამაზი სახლი იდგა მოსწორებულ ადგილზე, რამდენიმე ახლო მეზობელი ჰყავდა ნატოს,
სახლისს უკანა მხრიდან ულამაზესი ტბა იყო, მის უკან დიდი ლამაზი გორაკი სიმწვანეში ჩაფლული, საერთოდ ყველა სეზონზე ლამაზია რაჭა,სახლის ყველა ფანჯრიდან ულამაზესი ხედი იშლებაა, ისეთი ხატვას რომ დაგაწყებინებს, 
წინა მხარეს გზაა რომელიც ლამაზად ამწვანებულ ტყეს შუაში მიუყვება თვითონ ჰგავს ნახატს,
მეზობლები რომლის სიახლოვეც ნაიას აღიზიანებდა ყოველთვის, ზაფხულიბით სტუმრობენ აქაურობას ძირითადად..
სახლთან განსაკუთრებით ახლოს ერთი მარჯვენა გვერდით მდებარე სახლია,აივნიდან შესანიშნავად მოჩანს ეს სახლი, მიუხედავად ამისა ხედს არ ეფარება და მთელი ტბა და მისი მიდამო ხელისგულივით მოჩანს, ამ სახლის მაცხოვრებლები მხოლოდ დასასვენებლად მოდიან ხოლმე, საინტერესოა ის რომ ნაიას ოთახს უყურებს სახლის აივნი და თუ ფარდა არაა ოთახში ყველაფრის დანახვაა შესაძლებელი, ამაზე ბრაზდება ხოლემე სწორედ და ბუზღუნებს, ლამაზ ოთახს ხიბლს უკარგავს ეს სიახლოვეო, თუმცა სხვაგანაც ვერ ისვენებდა, ყველაზე გრილი და კომფორტული, თანაც სტუმარზე გათვლილი ეს ოთახი იყო.
ნატო ბებოსთანაც ჰქონდა შეთანხმება, რომ ჩამოვალ სულ აქ ჩავბარგდები იცოდეო.
......
ნაი ოთახში იჯდა და თავის რვეულში იწერდა რაღცეებს, სულ წუწუნებდა ხატვა რომ არ შეეძლო მერე წერა გადაწყვიტა ასე დავხატავ მე რაღაცეებსო და ამ დღის შემდეგ სამი წელია უკვე რაც წერს,მანამდე უბრალოდ ჯღაბნიდა ჩანახატებს, ჯერ კიდევ მეხუთე კლასში, საკმაოდ კარგად წერს, ეს მხოლოდ ელენამ იცის, ის კითხულობს მხოლოდ მის ნაწარმოებებსს ... ზოგი მოსწონს ზოგი არა.. ბევრჯელ უთქვამს წიგნის წერა დაიწყეო, მაგრამ ნაია ყოველთვის თვის გასართობად წერს იმიტომ რომ შინაგანი მე დააწყნაროს.

დილა ნატო ბებოს ბლინებით დაიწყო.
-ჭამეთ შვილოო ჭამეეთ, როგორ დასუსტებულხართ,
-ნატაშკა ახლა სუსტი გოგოებია მოდაში
-ზედმეტად სისუსტე ნაკლია ჩემო ელენა, ნაი შენც ჭამეე ქარი რომ ამოვარდეს წაგიღებს.
-მე არ ვსუქდები და რა ვქნაა , ეგ თქვენს შვილიშვილს უთხარით
-ბებო ძლივ დავიკელი წონაში მე არმინდა გასუქება
-ელე ისე ამბობ თითქოს პომიდორივით მრგვალი იყავიი
-პომიდორიოო-სიცილი აუტყდა ნაიას რის გამოც მუჯლუგუნიც მიიღო-
-კარგი ვჩუმდები და ვჭამ...-

მთელი დღე ჯერ ნატოს მოეხმარნენ მერე კი სასეირნოდ გავიდენ, ნაია არ ქოთქოთებდა სიცხის გამო თუმცა მოსვენება დაეკარგა, ისევ მოელანდა გასვიანი..
ცოტნე გასვიანი 19 წლის თავზეხელაღებული ბიჭია რომელმაც მარიამის თქმით მისი ცხოვრების 2 წელი გაამწარა, სკოლაში გადმოსვლით,
მის გვერდით იჯდა და ჩვეულებრივად დასცინოდა ნაიას, ერთხელ მისი ნაწერები კლასში ხმამაღლა წაიკითხა ბევრი დასცინეს იმ დღეს, ყველა გოგოს ეფლირტავებოდა რამოდენიმეჯერ ვიღაცას ტუჩებს რომ აგემოვნებდა და თავხედურად კოცნიდა მაგ მომენტს შეესწრო ქალბატონი,
მის გამო კიბიდანაც კი ჩამოგორდა, რაც მთავარია ვერ გააბრაზებდა მკლავში წვდებოდა დაა კედელზე ააკრავდა მერე კიი სიახლივეს გრძნობდა, რომელიც აბნევდა ჭკუას აკარგვინებდა,
საშინლად ახსოვდა ეს პერიოდი, ბევრჯელ უტირია და მოშლია მის გამო ნერვები.. თუმცა სამაგიეროსაც უხდიდა,კიბეზე დაგორების გამო წებო წაუსვა სკამის საზურგეზე, იმ დღეს ბევრი იცინა ცოტნეს საყვარელ მაისურზე, მერე მანქანის გრუჩიტელში შეტენილი ჩიფსის პაკეტები, და პარკები იყო... და მოკლედ მსგავსი მაიმუნობები არ ილეოდა, მათი ურთიერთობა არასდროს ყოფილა მშვიდი თუმცა ნაიაა რატომღაც არასდროს შეშინებია ცოტნესი,ზოგჯელ უყვიროდა ეგონა კიდეც მცემსო ისე გააბრაზებდა, მაგრამ არა არასდროს დაუნახავს მასში საშიში, უცნაურია სხვასთან ალბათ მოკვდებოდა შიშით, მაგრამ ცოტნე აშკარად არ იყო სხვა ..
სკოლა რომ დაამთავრესს მეორე დღეს ბანკეტიდან წავიდა ცოტნე ამერიკაში,
ერთადერთი წყნარი მომენტი იყო მათი დამშვიდობება,
წასვლისას ცოტნე მოეხვია ლოყაზე აკოცა და ყურში ჩაჩურჩულა
-იმედია ვიპოვნი ალუბლისფერ პეპელას... მხოლოდ ეს ოთხი სიტყვა და მერე წავიდააა არც მოუხედავს უკან ისე გაფრინდა...
ჯერ ბრაზოდდაააა ნაია, საბოლოოდ გაარკვია რომ ცოტნემ მისი ნაწერები წაიკითხა, ამ ფრაზით ეს მიახვედრაა, მისი მოკვლის სურვილმა შეიპყრო თუმცა უკვე შორს იყო.
***
საღამოს ისევ თავის ლეპტოპს მიუჯდა და წერა დაიწყო, ფანჯრისკენ გაექცა შემთხვევით თვალები და შეამჩნია ვიღაც რომ უყურებდა, გაბრაზებულუ წამოხტა და სახე უნდოდა დაენახა თუმცა ვერ მოასწრო, ზურგი აქცია იმ ვიღაცამ
-იდიოტიიი, უზრდელი-ჩაიფრუტუნა და ფარდები ჩამოაფარა
-არა დეგენერატები არიან სხვისი თვალთვალი რა წესიაა, -ისევ ლეპტოპს მიუჯდა დაა დაიწყო წერა, მაგრამ ვეღარაფრით მოიკრიბა მუზები ამიტომ,მერე რატომღაც მოუნდა თავის ძველი ჩანაწერები წაეკითხა, იმ ჩანაწერებისთვის გადაევლი თვალი ცოტნემ გაფრენისას ყურში რომ ჩასჩურჩულა,ისევ ციტნე გააახსენდა და ის შეგრძნებები თავი გააქნია ფიქრების გასაფანტად
-რა უბედურება დამემართა, ჯადოაა ნეეტაა ეს მე არ ვარრ,რა ჯანდაბამ გამახსენა ეს ცოტნე-ნერვები მოეშალა და ლეპტობი დახურა, გადაბრუნდა დაა მორფეოსისი სამყაროს ესტუმრა.

ფანჯარიდან საკუთარ ოთახს უყურებდა, ვიღაც უკნიდან აეკრო ფარდა ჩამოაფარა და კოცნით დაუყვა ხერხემალს, ხელი პერანგის ქვეშ შეუცურა და მოაშორა წითელი პერანგი ღრმად სუნთქვადა და თავადაც ჩაესმოდა ბიჭის ოხვრაა, ჟრუანტელმა დაუარა, სიამოვნებდაა ბიჭის შეხება თუმცა მისკენ არ ბრუნდებოდა, ხელები მუცელზე მოხვია და საწოლზე დააწვინა, სირცხვილი იგრძნო და აეკრო ბიჭისს შიშველ სხეულს
-ნაია-ჩუმად გაიგო საკუთარიი სახელიიი
-თვალებ მინაბულნა ახედა- ყველაფერი დატრიელდაა იგრძნო როგორ სწავლობდა ბიჭის თითები მისი სხეულის ნაკვთებს,მის ტუჩებს გრძნობდა, 
შემდეგ ორი სხეულის შერწყმა, ათასი ემოცია ფერადი შეგრძნებები პეპლებიი და მსუბუქად მოწყვეტილი სიამოვნების ხმები ბაგეებიდანნ.. 
დაღლიი ესვენა მის მკერდზე და ეფერებოდაა...
ნაიაააა
ნაიიიი
ნაიააა
სახეს დააკვიდა რომელიც მის სახესსს უყურებდა და ყვიროდა, ვერ არჩრვდა ვინ იყო, ნელაა ეს გაუგებრობაც გაქრა, გამოსახულება აიზილა,თვალები დახუჭა, გაახილა დაა ელენე შერჩა ხელში, რომელიც დიდი ძალისხმევით ცდილობდა მის გაღვიძებას,
-როგორც იქნა გაიღვიძეე, გათენდა გოგო აეთრიეე, მეთქი გაიპარათქო-
შეშინებული წამოხტა დენდარტყმულივით საწოლიდანნ ნაია
-ჯანდაბა სიზმარიიიიიი კიდევ კარგი არ არსებოდა,დედა რაღავაქნა გავგიჟი მიშველეთ-დააბიჯებდა და შუბლიდან ოფლს იწმენდდა თან გაურკვევლად საუბრობდა, სიცილით აკვირდებოდა ელენე
-იტყვი რამოხდაააააა
-სიზმარიიიიი, საშინელება დამესიზმრაა არააა გავგიჟდი ვგიჟდებიიიიი მიშველეე
-არ გეტყობოდა ცუდ სიზამრს რომ ნახულობდი, გაბადრული ღიმილიანი სახე გქონდა და ისე კვნესოდი,
-შენი ჭირი სხვას გაჩუმიდი რა
- ბოდავდიიიი კიდე
-ჭკუიდან გადავაალლლლ რამე მესროლე და გამაცხებინე სულიიი- თავში დაირტყა გაშლილი ხელის გული
-არიტყვი რა დაგესიზმრა
-ნუ მახსენებბ- თავზე ბალიში დაიხიმხო და აკრუტუნდა სასაცილოდ
-ნაოკო
-ის და მე მე და ის ... აუუ არაააააა ცუდად ვარრ მცხვენია ჩემი სიზმრებისს, ფუუუუუუ ელენაააააააააა ჰიპნოზიიიი გამიკეთე გთხოვვვვვ
-რა შენდა ის ვინ ისს თქვიიი ადამიანო
-არც ვიცი ვინ, სახეს ვერ ვიხედებოდი,ჩემი აივნის მოჩვენებასავით ირო რა.. და ის მასიზმრა, უმწიკლოება აჩრდილს ჩავაბარე.
-ოჰ მეთქი რაღაც მოხდ....-უცეებ შეჩერდაა თითქოს გონება გაუნათდაა
-მოიცა არ თქვა რომ სიზმარში ვიღაც მართლა გაკვნესებდა
-ელენაააააა-ამოიკნავლაა და ბალიშს უფრო ჩაეხუტაა
-გარყვნილოოოო-
-რა გაცინებსს,ცუდი გოგო ხარ
-კაი რა იყო გოგო დაწყნარდი რამოხდა გარყვნილი სიზმრები ვის არ ქონიაა,კიდევ კარგი სიზმარში მიეცი და არა ისე
-ნუ მიმატებ, ფანჯრიდან გადაგაგდებ...ეს ეს რაიყო ყველაფერი რეალობას გავდა
-შველა გინდა, გეუბნებოდი იმდენი ტარხუნა არ უნდა გეჭამათქო და აჰააა 
-ელენაა გთხოვვვ ნუ ამატებბბბ
-კაი დაწყნარდიიი, სიზმარი იყო დაგავიწყდება
-რა დამავიწყებსს ეს როგორ დამავიწყდება თვალების დახუჭვის მეშინიაა,-
სასაცილოდ მოთქვამდა და აქეეთ-იქით სიარული დაიწყოო
-იმ სახლში ვინააა-უცებ პაუზა გააკეთა
-არ ვიცი ბეობომ ჩამოვიდნენ მეზობლებიო,რაიყო?
-იქ ვიყავი ჩემს ოთახს ვუყურებდიი-გაშტერებულმა თქვა
-ანუ?
- იმ ოთახში ვინცაა ის იყო სიზმარში მიყურებს ხოლმე და ცუდად ჩამყვა ალბათ, უნდა შეევამოწმოო ვინაა
-ნატაშკამ ახალი გაყიდულია ეს სახლიო დაა
-ვინაააა ნეტაა
-მემგონი სიზმრის ასრულება გინდა, ნაიამ გავიგებდი მაგ ამბავს.
-ელენაააა
-კაი ნუ წიკვინებ, წამო ვჭამოთ
-რადროს ჭამაა
-კაი რა ამ სულელური სიზმრის გამო ნუ აიკვიატებ რაღაცეებს..
-სულელური?
-კარგი სუპერეროტიული სიზმრის გამო -გაიცინა ელენამ და საწოლიდან წამოდგა
-ვაიმეე ცუდადდ ვარრრ-...
მოწესრიგდა და მაგიდასთან იჯდა ვერაფერზე ფიქრობდა სიზმრის გარდა,
-ნაიაა ხომ კარგად ხარ?
-დიახ
-ბეეე უბრალოდ სიზმარის გამოა ასე-გაიცინა ელენამ და ეშმაკურად გახედა ნაიას, რაზეც თვალების ბრიალი მიიღო
-ცუდი გესიზმრა რაამეე
-არა არა ეს ბოდავს რაღაცასს ნატო ბებო
-ბებო არა რაა, მაბერებს შვილო, ჯერ 58 წლის ვარ, ნატალია დამიძახე ეს დაიმახსოვრე მერე მეორე ცუდი სიზმარი თუა და დავიწყება გინდა წყალს მოუყევიიი, აღარც აგისრულდება,- ამის თქმა იყო ნაიას ლუკმა გადასცდა და ელენემ ლამის სიცილით ფორთხვა დაიწყოო
-რა მოუვიდა ამას ნეტა- ამოილაპარაკა ნატომმ საეჭვოდ
-არაფერი სულ მეცინება ამ ფრაზაზე-ცრემლები მოიწმინდა ელენემ  და ნაიას გახედა.-საკითხავია ასრულება არ უნდა თუ უნდა
-ელენე-
-ეჰჰ ჭამეთ თქვენ მე გავალ მეზობლებს მოვინახულებ
-მოიცა ვინაა იმ სახლში ნატალი?
-ცოლ-ქმარი არიანნ მაია და ზაალიკო, სახლი უყიდიათ,ახლები არიან, თუმცა მე დიდი ხანია რაც ვიცნობ, ელე რომ გეუბნებოდი აი ისინი არიან.
-ცოლ-ქმარიი?
-ხო ცოლქმარი.რამე მოხდა 
-არა არაფერი...
-რაღაც უცნაურობა გჭირთ თქვენ- საყვარლად გაკუსკუსდა ნატოო აი ელენე კი კიდე იცინოდა
-რაღა იყო გოგოო შენნ?
-ბებია იმ სახლის მაცხოვრებელზე მეუბნებოდა კარი ხალხი არიანო, მერე კიდევ ვინმე მათ ვაჟ ცოტნეზე ყვებოდა რომელიც სამწუხაროდ ვერ გავიცანი-ეშმაკური ზერით ჩაარჭო კიტრს ჩანგალი და ნაიას პირთან აათამაშა მერე თავად შეჭამა
-ოხ შენ რა გითხარი, ახლა რისი თქმა გინდა?
-იქნებ ის ახალგაზრდა ოთახში შენი ცოტნეა, მაშინ გამოდის ის სიზმარი...
-ელენა კარგი-თვალები გაუშტერდა როცა გონებაში ამოუტივტივდა რომ ცოტნეს დედას მაია ერქვა და შესაძლოა მართალი იყო ეს გიჟი ელენა...
-წარმოვიდგინეე წყალს როგორ უყვები სიზმარს-
-ელენა სულ უნდა იცინოო?
-არა არა კარგი ვჭამოთთ...
-არ მინდა ჭამა წავალ  მე
-წადი, წადი, მოუყევი სიზმრები წყალს,ოღონდ ხმადაბლა,არ მინდა სადმე წაგაწყდე და საუბრის მოწმე გავხდეე-რომ გადახარშა რაუთხრა ელემემ მაშინვე რაც მოხვდა ხელში აიღო და ესროლა ეს რაღაც კი პომიდორი იყოო,
-ცუდი გარყვნილი ქალიიი
-კიდე მევარ გარყვნილიი,
-ელენეეე
-ხმამაღლა უნდა მოუყვეო გამიგიაა
-არმინდა დაქალის მკვლელობის გამო ციხეშიიი...
-კარგი ხო წადი დაისვენე და გამოფხიზლდი არაფერზე იფიქრო, არც იმაზე ცოტნე რომ გესიზმრა.
-არ იყო ცოტნე და გეყოს.
-კარგი მაინც დაისვენე
-კარგი კარგიი მართალი ხარ მხოლოდ დებილური სიზმარი იყოო. მეტი არაფერი წავალ..-დაბნეული კინაღამ აყირავდა სკამიდან
-ფრთხილად ნაია.


მთელი დღე როგორც იქნა გალია, ისევ მარტო დარჩა ოთახში აფორიაქებული რატომღაც ფარდა ჩამოფარებული ჰქონდა თავდაყირა იწვა, მერე ფილმის ყურება დაიწყო ელენესთან ერთად, იღრიალეს და იტირეს ორივემ
-აუუ რასგიგავს თვალები
-აუ შენცც
-სულ მეტირებაა
-მეცც -ხელები მოხვიაა და ბატიბუტი შეჭამა
-შენთან მინდა დაძინებაა
-ხომ იციი... 
-ხო ვიცი რომ ალერგია გეწყება ვერ ისვენებ და შეიძლება მთვვრეულობა დაიწყო,ან ჩამალურჯო -სიცილით მოეხვია და წამოდგა
-მიდიხარ უკვე?
-ხო პირვლია დაიძინეე,ხვალ გავიდეთ,სულ აქ ხომ არ ვიჯდებით? ერთი დღე დავკარგეთ ისედაც.
-არმინდა დაძინება.. 
-მეორე რაუნდის გეშინია ჩიტოო
-გავაფრინე მემგონი საერთოდ აქ დამთავრდა ყვრლაფერი.
-რასერჩი გამოცდილება მიიღე გამოგადგება წერისას
-ამ წერამ შემშალა მეეეე, დედაა დედიკოოო
-ნუ მოთქვამმ, დაწყნრდი დამშვიდდი და რამე სხვაზე იფიქრე
-სულ აღარ ვიფიქრებ... ფიქრმა დამღუპა
-მოიცა ართქვა ახლა ამაზე ვფიქრობდიოო
-გოგოო-ბალიში ესროლა-ყველაფერს ცუდად ნუ გებულობ, ვიგულისხმე ჩემს ოთახს სხვა ფანჯრიდან რომ უყურებდნენ მაგ ფიქრმაა დამღუპა-თქო
-ძალიან საინტერესოა, შენ მარტო ძილში თუ დაქალდები ტორე მეჭვება ვინმეს ისე აცადო რამე
-რეებს ტინტიცებ არ გცხვენიაა 18 წლის გოგოს რაზე მელაპარაკები
-ჯერერთი ერთი კვირისწინ 19-ის გახდი და არარი დროოო ?-გაეკრიჭა და მოერიდა არაფერი ეთხლიშა თავში
-დამპალი ქალი ხარ წადი ახლავეეე
-კაი ღამემშვიდობის არაფერ სიზმარს არ გისურვებ
-კარგად. ჩემანირი სიზმრები უნდა ნახო და მერე ვნახოთ როგორ აჭიკჭიკდები ერთიი-სიცილით გააცილა მერე კი ბალიშს ჩაეხუტა და მალევე ჩაეძინა. ამჯერად წყნარად მშვიდად არანაირი სიზმრებით...

....
-გისმენ ილარიონ-ძილი დაურღვია ძამიკომ
-რახდება რომ არ მირეკავ
-ვამოწმებდი როდის გაგახსენდებოდა უფროსი და
- მეთქი მეშველა და რამე მოუვიდათქო
-რა ჯანდაბა გინდა აამ სისხამ დილით?
-როდის მოეთრევი
-წესიერად მესაუბრე
-არც შენ გადმოგდის თაფლი პირიდან
-ნერვებს მიშლი
-მართლა მითხარი როდის მოდიხარ
-ჯერ სამიდღეა რაც აქ ვართ ბიჭოო,ელენამ სამშაბათს დილით წავიდეთო
-მე როდის ჩამოგაკითხო დედოფალო 
-ოჰოო რამე ხდება
-არაფერი მართლა მითხარი
-ოთხშაბათს წამაბრძანე მაშინ, თუ ეგრე ძალიან გსურს
-კაი კაი ჭკვიანადდ მაშინ
-კარგად ილიკო ბრუციანოო... -ღიმილით გაუთიშა.
კარგ ხასიათზე დაიწყო დღე, ისაუზმეს და მერე სასეირნოდ წავიდნენ მალე ის სიზმარი სულ დაავიწყდა ტბასთან იყვნენ და ფოტოებს იღებდნენ, ფერად კენჭებს აგროვებდნენ ბავშვებიც გაიცნეს მერე ელენეს ბიძაშვილს ესაუბრნენ სკაიპით... 
მერე კი სახლისკენ გამოუყვნენ დაღლილები გზას
-ნაია-სიჩუმე ელენ დარღვია
-ხო რაიყო
-ბექამ რომ ახლა მომწეროს რა ვქა?
-არ მიწეორ, 
-იქნებ გონება გაუნათდააა 
-მაინც არ მიწერო, თავი დაანებე.
-რომ დამირეკოსს
-ელენე რამე მოხდა და არვიცი?
-გუშინ ფბზე მეგობრობა გამომიგზავნაა ისევ
- და ახლა ამბობ?-
-ჩუუ გოგო დაფრთხა ხალხი
-ართქვა ახლა დავიმატეოო თორე თავს წაგაცლიი
-არა არც წამიშლია
-რას უცდი მერეეე?
-იქნებ დავიმატო
-მომისმინე გოგონი სათამაშო კი არ ხარ შენ.თუ უნდა შენთან უნდა იწვალოს და დაგიბრუნოს თუ მართლა გრძნობს რამეს ასე მოიქცევააააა, ყველა გზას მონახავს... რომ წაშალო დაბლოკო ზარებს არ უპასუხო მაინც მონახავს გზასსს
-ანუ წავშალო?
- ხოო წაშალე კითხვა აღარ უნდა მაგას.მესმის რომ მოგწონს მაგრამ ეგრე ადვილი არაა გოგო გალანძღო და გაუშვაა... თავის ფასი იცოდე ელენააა, ნუ დაბრმავდები...
სახლში დაქანცულები მივიდნენ ნატო ბებოს მომზადებული გემრიელი ვახშამი მირთვეს და დაქანცულები მიესვენნენ დასაძინებლად.
მიუხედავად გათიშულობისა მთელი ეს დრო ნაიას შეგრძნება ჰქონდა რომ ვიღაც უყურებდა იმდენად შეწუხდა გამოეღვიძა ფარდა იყო გაწეული და ქარი აფრიალებდაა,
-ჯანდაბას ეს აკვიატებები დამღუპავსს მე-ძლივს წამოიზლაზნა ფანჯრის დასაკეტად, მერე ისევ მისვენდა და საწოლზე დავარდააა..

***
-მოკლედ ახლა წუწუნი არ დაიწყო დღეს ფეხით შემოვივლით მთელ ქალაქსს, მეგი მოდის და იმასაც დავხვდეთ.
-მე და წუწუნი? არ გცხვენია ელეე?კაია მეგილო რომ მოდის.
-შენ და წუწუნი ისე შორს ხართ...- მიუყვებოდნენ გზას და თან ათვალიერებდნენ ქუჩას, ქუჩაში მოსიიარულე ადამიანებს- უამრავი ემოცია მოდის მათგან, ზოგი მოწყენილია ზოგი დაღლილი,ზოგი პოზიტივით აღსავსე, ბედნიერი,მხიარული, ზოგიერთის გამომეტყველებაში სიკეთეაა,ზოგს კი მრავლისმეტყველი აზრიანი გამომეტყველებაა აქვს. ადამიანები ქალაქის გულისცემაა და აქეთ-იქით სიარულის დროს გრძნობ სიცოცხლეს.
ვინ თქვა რომ ქალაქში ძნელია კომფორტის პოვნა?!
სულაც არა,ხმაურიან ქალაქშიც ისეთივე კომფორტი შეიძლება შეიქმნას ადამიანისგან როგორიც სოფელში წყნარ ადგილზე,ადამიანები თავიანთი ფიქრებით და ემოციებით უბრალიდ უნიკალურები არიან, ქმნიან მრავალფერ განწყობას,ალნათ ბევრი არ დაეთანხმება ამ აზრს,მაგრამ ზოგიერთისთვის ქუჩები მისი ხმაური და უამრავი ადამიანი უდიდესი ემოციის საბადოა.

სკვერში მდგარ სკამზე ჩამოსხდენენ, ნაიას ალუბლისფერი სარაფანი ეცვა მუხლს ოდნავ აცდენილი მტრედისფერი ყვავილებით გაფორმებული, თმა აწეული ჰქონდა,მზის სათვალე ეკეთა, და რათქმაუნდა თავისი საყვარელი ჩალისფერი ცილინდრი ეხურა თავზე... ელენას კი შორტი და თეთრი მაისური ეცვაა ისიც ჩვეულებრივ თმააწეული მზის სათვალით იყო.
-მომწყურდა ელენაა, 
-წადი აი იქ მაღაზიაა და იყიდე წყალიი მეც მწყურიაა გოგო, ნუ დამახრჩობბ გააკეთე სიკეთე
- ხელებში არ ჩამაკვდე წავალ თან ნაყინს წამოვაყოლებბბ-გაიცინა და ფეხზე წამოდგა
-ოქეიი ბეიბეე-ნაია გაუდგა გზას ის ის იყოო მაღაზიაში შედიოდაა,ფულის ძებნა დაიწყოო ვიღაც რომ დაეჯახა წონასწორობა ძლივს შეინარჩუნა რომ არ დაცემულიყო, ეგ არაფერი წამებში თავისი ნაყინით დასვრილი კაბა რომ შეამჩნია კინაღამ მაშინ დაკარგა გრძნობა და გაწვა მიწაზე.
-ეიი წინნ რატომ არ იყურები-გაბრაზებული შეხედაა უცნობმა ნაიას,რომელიც დაბნეულად აცეცებდა თავის ლურჯ თვალებს
-თავად გაგეხედა წინ,ნახე რა გააკეთეე,ჩემიი კაბააა.. დამისვარეე-წარბებ შეკრულმა გახედა
-შენ კი ჩემი ნაყინები გაანადგურე
-ნაყინს იყიდი
-კაბასაც-ბიჭი ჯიუტადდ უტევდა,შიგადაშიგ ტუჩის კუთხეს შეუმჩნევლად ტეხდა
-კარგი რასამბობბ, ახლა სად ვიყიდო არის იმ სუპერმარკეტში ? ჰაა მიპასუხე? ახლა ასე მომიწევს სიარული.. 
-ჩათვალე დაისაჯე ნაყინის განადგურებისთვის- ცისფერი სფეროები მიანათა, ქერა ოდნავ გრძელი თმა უკან გადაიწიაა.
-უსარგებლოო საუბრები სევდას მგვრის შემდეგში წინ იყურეე'თ- გვერდი აუარა და მაღაზიაში შევიდა წყალი იყიდა და დაბღვერილი წავიდა ელენასკენნნ, 
-თავხედიი ბოდიშიც არ მომიხადაააა
-ელენააააააააააა-სახეშეცვლილი მიუახლივდა ელენეს
-რა რასგავხარ?-სიცილი ვერ შეიკავა
-ცუდო რატომ დამცინი?
-რამოხდაა ნაყინებით დაეცი?
-რა ნაყინებით დავეცი, ვინ მაცადა ყიდვა, დამეჯა ვიღაც დებილი,დამსვარა ბოდიშიც კი არ მომიხადაა..
-აქეთ გაქვს საბოდიშო ნაყინები გაგიფუჭებია, ეე ახლა ეგრე ვერივლი არ მოუხდა შოკოლადისფერი შენს კაბას
-ხო მასე გააკეთე სხვის მხარეს იყავი შენ ყოჩაღ ელენაა,ყოჩაღ ყოჩაღ. ეგ მეც ვიციი მაღაზია არის აქ სადღაც, კარგად აღარ მახსოვს სად ოღონდ...
-ხო არის მეც მახსოვსს, წამო მოვძებნოთ
-არა შენ აქ დარჩი დაგავიწყდა მეგი უნდა მოვიდეს
-აუუ ხო ეგ სულ დამავიწყდა.მარტო როგორ წახვალ რასამბობ
-რატო ვერ წავალ ვითომმ, წავალ ვიყიდი და აქ მოვალლ
-მოაგნებბ?
-მოვაგნებ როგორმე, არ იჯავრო მაგაზე
-კარგი მიდიი მაშინნ, შემეხმიანე თურამეე
-ოქეი ბეიბიი.. - გზას გაუყვა, დიდხანს ათვალიერაა და საკმაო მანძილიც გაიარა, როგორც იქნა იპოვნა ტანსაცმლის მაღაზია დაა დაქანცული შევიდა.
იპოვნა გოგონების განყოფილება და დაიწყო ტანსაცმლის თვალიერება, ჯინსის შორტი და ზედა შეარჩია,გასახდელში შევიდაა გამოიცვალა, ანგარიში გაასწორა და შედარებით დამშვიდებული გამოვიდა მაღაზიიდან, ვიღაცას რომ გადაემხოო ამჯერად თავი ვერ შეიმაგრა და დაბლა გაადინა ბრახვანიი
-აააა ვინ დამწყევლა ასეეე-ძვლების ტკაცუნით ძლივს წამოდგა, უკვე აფეთქებას აპირებდა სალანძღავ სიტყვებს ალაგებდა,თუმცა რომ ახიხედა ნაცნობი სახე ამოიცნო,თითქოს ენა ჩააუვარდა ვეღარაფერი თქვა,გაკვირვებულმა დაათვალიერა მის წინ მდგარი გასვიანი, რომელიც კმაყოფილი სახით იყურებოდა
-ოჰ აქ ვინ ყოფილა, სხვა ვინ დამეჯახებოდაა, როგორც ყოველთვის ფეთხუმების დედოფალი ნაია -ირონიული ხმა გაისმაა და ჟრუანტელმა დაუარა მარიამს
-აჰა ვამბობდი დღეს რაღაც უბედურება დამემართებათქო და აი-ხერხემალს იზელდა და თან სახე დამანჭული საუბრობდა
-წინ უნდა იყურო როცა დადიხარ, აი მერე არაფერი არ დაგემართება
-უბედურებაში შენი ნახვაა ვიგულისხმე-
-რანაირი სახე გაქვსს გაასწორე ეგ გამომეტყველება აქ სხვებიც არიან-გაიცინა ბიჭმა, თან ისე რომ წამით დაშტერდა ნაია
-აჰ კარგი გავითვალუსწინებ, უკაცრავად ახლა არ მცალია, უნდა წავიდე, მეჩქარება
-მე უფრო თბილ შეხვედრას და მოსალმებას წარმოვიდგენდი
-ყოველთვის უნიჭო წარმოდგენები გქონდა, თუმცა კარგია ჩემს შეხვედრებს რომ წარმოიდგენ, ნიშნავს რაღაცას
-ისევ ისე საუბრობ
-შენ ისევ ისეთი თავხედი ადამიანი ხარ- გაიღიმა მერე ხელი დაუქნია და წავიდა
-ნახვამდისსს მომავალ შეხვედრამდე-ცინიკურად გაუღიმაა
-ნაღდად არ ვაპირებ შენთან კიდევ შეხვედრას და დასვენების ჩაშხამებას
-ვნახოთ წინასწარ ვერაფერს ვიტყვით ფეთხუმო- ახლა თავად აქცია ზურგი და უკანმოუხედავად წავიდა.
გაბრაზებული და აფორიაქებული წამოვიდა, გული გამალებით უცემდა, მეგი და ელენე მალევე იპოვნა და შემდეგ ერთად გააგრძელეს სეირნობა და ამბები.
მეგი ელენეს მამიდაშვილია რომელიც ნაიამაც გაიცნო მისი დამსახურებით და მშვენივრად უგებენ ერთმანეთს,
მიუხედავად იმისა რომ მთელი დღე ერთობოდა მაინც ისევ ცოტნეს შეხვედრაზე ეფიქრებოდა, უცნაურად ააფორიაქა მისმა შეხვედრამ ადრეც სულ ასე ხდებოდა აჟიოტაჟს და აღელვებას იწვევდა ნაიაში სულ ჩხუბობდნენ თუმცა მაინც სხვანაირი იყო მისი დანახვისას, გრძნობდა მის მოახლოებასაც კი.
ღამე იყო სახლში რომ მივიდნენ, შემდეგ კარგად მოილხინეს სამივე კარგად გამოთვრა, გათიშულები იყვნენ ღამის სამზე მოიფიქრეს და დაიძინეს მხოლოდ,
ნაიამ მაინც ვერ მოისვენა პლედი აიღო დაა აივანზე გავიდა, საიდანღაც ცოტნეს ხმაც მოესმა ჯერ ეგონა მელანდებაო,სიმთვრალის ბრალიაო, მერე ცხადად გააანალიზა, დაფეთებული წამოხტა და გვერდით აივნზეე ცოტნე შენიშნა, ტელეფონზე საუბრობდა ცოტნე,ეტყობა ჯერ არ შეემჩნია იქ მყოფი ნაია
-ამასსს აააქქ რაუნდააა, ანუ რა მართლა ის ცხოვრობს და ის მიყურებდააააააააა-თავში დაარტყა და ფეხის თითებამდე დაუარაააა, სიზმარი ამოუტივტივდა თავში, თავი გააქნია და ოთახისკენ შებრუნდა ამჯერად მისი მისამართით გაისმა ხმა
-ხომ გითხარი წინასწარ არაფერი უნდა თქავა-თქო
-აქ რა ჯანდაბა გინდა გასვიანო
-ჩემს სახლში ყოფნას მიშლი?
-მოიცა რაა?
-ასე გაუგებრად ვსაუბრობ?
-შენი სახლია?
-ხოო ჩემი სახლია და მე კიარა, შენ რა გინდა აქ თან ამ დროს ღამის ოთხის ნახევარია...-
-არ ვაპირებ ანგარიშის ჩაბარებას და აქ შენთან ჭორაობას-აღარაფერი უთქვამს გათიშული წავიდა ოთახში ფარდები გაბრაზებულმა ჩამოაფარა საწოლზე დაემხოო


დილით 12-ი სრულდებოდა რომ გაეღვიძა გაკვირვებული წამოდგაა, სიჩუმე იყო ელენაც არ შემოვარდნია ოთახში, დაბლა ჩავიდა არავინ დახვდა,ნატოს გარდა
-დილა მშვიდობის ნატ , ელენას ძინავს?
-დილა მშვიდობისა ნაი, არაა მეგის ბიცოლა ჩამოუვიდა და გააცილა ელენემ, აღარ გაგაღვიძეს, ასე თქვა ელენამ მარშუტკით ვერ მგზავრობს იღლებაოო
-გასაგებია და მალე მოვალოო რა დაიბარა?
-საღამოს დაბრუნდება ალბათ, გადმოგცა არ მოიწყინო უჩემოდო...
-აჰა გასაგებია ყველაფერი.
-სტუმრებს ველოდები ,მოვლენ მალე და ერთად ვისაუზმოთ
-კარგი, დახმარება ხომ არაფერში გინდა?
-არა აარა მოვრჩიი უკვე- ამასობაში კარზე ზარიც გაისმა ნაიამ გააღო კარი,უცნობებს ელოდაა თუმცა სულ სხვა ვიღაცეები შერჩა ხელში..
-დილა მშვიდობისსს, ნააიიი რა სურპრიზია შენი აქ ნახვაა, რა გინდა აქ?
-გამარჯობა მაია დეიდაა როგორ ბრძანდებით? -გადაკონა მაია ღიმილით, მის გვერდით მდგარი ცოტნეც შენიშნა მხოლოდ თავი დაუკრა
-შემობრძანდით, ნატალი ბებო სახლშია, გელოდებათ-კვლავ გაუღიმა და მისაღებში გავიდნენ ერთად.
მიესალმნენ ერთმანეთს მერე კი სასაუზმოდ დაჯდნენ.
- თქვენ იცნობთ ერთმანეთს?
-კი, ცოტნე ჩემი კლასელი იყო და მაია დეიდასაც იქედან ვიცნობბ.
ნაიას გასაკვირად ცოტნე ძალიან ახლოს იყო ნატო ბებოსთან,ნატო ბებო დიდი ხანია იცნობს ცოტნეს ოჯახს,
-ელენე სადაა რაღაც არ ჩანს, ვიფიქრე გავიცნობ საბოლოოდთქო
-ელენეე წასულია, მამიდაშვილი გააცილაა
საღამომდე მარტო დამიტოვეს ნაიაც,
-ოჰო იმედია არ მოიწყენს მარტო-ეშმაკურად გახედა ცოტნემ
-რასამბობთ რა მომაწყენს-სიმწრით ჩაიცინა
-რასვაბობ ნაი, რა უნდა აკეთო აქ, შენი ტოლი არავინაა, არა მე კი ახალგაზრდა ვარ მაგრამ ჩემთან მაინც ვერ გაერთობი ისე როგორც თანატოლთან.
-მოიცა მე ხომ აქ ვარრ დაწყნარდი ნატაშკა მე წავიყვან ნაის-თქვა ცოტნემ და გახედაა,თვალი ჩაუკრაა ისე რომ მხოლოდ მან შეამჩნია
-არა არ არის ცოტნე საჭირო სახლში მირჩევნია, 
- წამოდი მარტო მივდივარ, შესანიშნავი ამინდია ამ დროს სახლში არ უნდა იყო, თან დამემგზავრები თან რაჭის ქედი მოვინახულოთ, ნატაც არ ინერვიულებს და არიქნება დაძაბული- ნაიამ დაუბღვირაააა ისე რომ სხვებს არ შეემჩნიათ
-ხო შვილო აქ ხო გასართობად ხართ არ მოიწყენ, სახლიდან კი არ გაგდებ მაგრამ ელენე რომ არაა სახლში რა უნდა აკეთო ცოდო არ ხააარრ-შეუძახა ნატომ
-ხო თან თანაკლასელები ხართ და ერთმანეთს იცნობთ წადით გაერთობით, გაიხსენებთ ძველ დროს და ამბებს-მხარი აუბა მაიამ...
საბოლოდ ნაია დათანხმდა ნატოს და მაიას ხათრით,მათ უჩიჩინეს და იძულებული გახდა გაჰყოლოდა ბატონს. ცოტნე კმაყოფილი სახით მიუჯდა საჭეს და გზას გაუდგენენნ
-ცოტა მოშორებით დამტოვე, სადმე და რომ წამოხვალ მერე შემეხმიანე ერთად მივიდეთ
-ნეტა მაგ დებილობებს როგორ იფიქრებ ხოლმე,პირდაპირ ჭკუიდან გადავა ადამიანი რომ გისმენს, რას ბოდავ?
-არ ვბოდავვ, არ შეგაწუხებ ვიცი არ კვდები ჩემთან მგზავრობის სურვილით, ჯელტმენობა გამოიჩინეე უბრალოდ ნატო ბებოსთან
-არაფერი გცოდნია, უბრალოდ სიკეთე გავაკეთე მოწყენილობისგან გადაგარჩინე
-ხო და სატანჯავად გამომიყვანე შენ რომ გაერთო
-მთლად ეგრეც არაა
-გააჩერეთ-ქოოო
-ნო ნოო ნოოო-სასაცილო გამომეტყველება მიიიღო ცოტნემ და გაზსს მიადგაა, 
-სიჩქარის ისევ გეშინიაა გრაფინიაა?
-არც არასდროს მეშინოდაა
-ანუ შემიძლია სწრაფად ვიაროო
-რაც გინდა ის ქენიიიიი-გაბრაზებულმა ჩაილაპარაკა და გვერდით გაიხედა, ეშმაკურად ჩაიცინა ცოტნემ და სიჩქარეს უმატა.
-ვნახოთ
თავიდან იხტიბარს არ იტეხდა, ცოტახანი ითბინა, საბოლოოდ სიდენიაზე აკრულმა ძლივს ამოიკვნესა შეშინებულმა 
-ცოტა ნელა იარეეეე, გაზის პედალზე გაგიშეშდა ეგ ფეხი?-ფერდაკარგულმა გახედაა 
-აბა არ მეშინია და რაც გინდა ის გააკეთეო-ისევ უმატა სიჩქარეს
-ცოტნეეეე, ნელა იარე-თქო, საზურგეს მიეყრდნოო დაა თვალები დახუჭაა
-რომ შეამჩნია ფერი არქონდა და მართლა სერიოზულად ხდებოდა ცუდად ნელ-ნელა სვლას უკლოო
-ადრეც ასე ჯიუტობდი ხოლმე, და ზუსტად ასე იყო კინაღამ რომ ჩამაკვდი ხელებში, ახლაც ფერი აღარ გადევს, გავჩერდეთ?
-ნეტა რატო აღრა მადევს ფერი? იდიოტს რომ გამოყვებიი მეტი უნდა მოგივიდეს ჩემო თავო,არ მჭირდება შენი შებრალებაა და არც გაჩერება მინდა
-აა მოხვედი ხასიათზე, სულ არ იცვლები
-მაგას რომ ამბობ მგონიაა 30 წელი გავიდა რაც სკოლა დავამთავრეთ.
არც შევიცვლებიი...
-ისევ წერ?-მოულოდნელად დააბრეხვა
-აი ახლა რაგინდაა? ხომ იცი რომ ამ თემას არ უნდა შეეხოო, და სარრთოდ როდისაც შეეხე ისიც კმარაა
-ძველი ამბები გახსოვსს, სამაგიერო ხო გადამიხადე რაგინდა, თან შენ უნდა ყოფილიყავი ჭკვიანად და არაფერი მოხდებოდა მაშინ.
-არ კმაროდა შენს გამო ყველამ დამცინა, და საერთოდ არავინ არიცის რომ წერას ისევ ვაგრძელებ და გაჩერდი ნუ საუბრობ მაგ თემაზე.
-ანუ ისევ აგრძელებ
-ჯანდაბაა ნაიაა -დაიჭყანა და თავში ხელი წამოირტყაა
-რა სასაცილო ხარ
- დაქალივით ნუ მელაპარაკები თუ კაცი ხარრ
-მართლა მაინტერესებს ფსევდონიმი შეიცვალე თუ ისევ იგივეთი სარგებლობ..ისევ წერ იმ შენს გამოგონილ სიმპათიურ ცუდ ბიჭებზე საბოლოოდ ყველა რომ კარგი ხდება?ისეე მშურსს იმ ბიჭების იმდენი გოგოები რომ ყავთ, და გულაობენ თავის ჭკუაზე
-მოკეტავვვვ
-მე შენი მკითხველი ვარ და ვალდებული ხარ მიპასუხო
-არაფერიც არ ხარ
-ვარ, ნუთუ ყველას ასე ეუხეშები, არადა რამდენი ნახვა ჰქონდა შენს ბოლო რომანსს
-რომანი არაა უბრალოდ სიამოვნებისთვის ვწერ
-კარგად წერ
-მადლობა კომპლიმენტისთვის, დამავალებ თუ აღარაფერს წაიკითხავ
-რა ცივად ექცევი შენს მკითხველსს, ლამის შენი ფანების სიაში ვეწერებოდიი 
-ნწ ნწ ნწ - სახე დამანჭააა 
-როგორ ცვლი ამ გამომეტყველებებს გადავირევიი რაარი 
-მეეჭვება მაგაზე მეტი რაც ხარ რაიმე მოგივიდესსს.
-რას მერჩი? შენი გამოგონილი პიროვნებებივით მარიონეტი ვიყოო ?
-ჩემი ბიჭები მარიონეტები არ არიან და ამ თემაზე ნუღარ აგრძელებ-თქო
-კარგი კარგი ოღონდ მაგ თვალებს ნუ აწვრილებ ეგრე მგონია ცემას მიპირებ
-მაშინ პატივი დამდე და მაგ ენას ეგ თეთრი კბილები დაააჭირე და ეგ ტუჩებიც მოკუმე, ისიც მყოფნის ჩემს გვერდით რომ იქნები ხმას მაინც ნუ ამოიღებბ - ფეხები სავარძელზე შემოდო და თავი მუხლებზე დადო
- არ გინნდა ჩვეულებრივი ცივილიზებული ნორმალური ურთიერთობა რომ გვქონდეს?როგორც დიდი ხნის ნაცნობებს და კლასელებს სჩვევიათ?-ცოტა ხნის შემდეგ სიჩუმე ცოტნემ დაარღვია
-ანუ? 
-მეგობრობას გთავაზობ
-რაოოო?-გაკვირვებულმა გახედა
-ხო რა გაგიკვირდა ამდენი ხანია გიცნობ და გეუბნები ერთხელ და სამუდამოდ მოვრჩეთ ამ უაზრო დავას და გავხდეთ მეგობრებითქო
-არ ხარ ხო კარგად?
-ჰა რას იტყვი
-მთელი ორი წელი ვერ მოვრიგდით და ახლაა როგორ დავმეგობრებით
-ნია მაშინ შენც და მეც ვიყავით ბავშვები, ნუ შენ ახლაც მაგრამ მოვრიგდებით
-ახლააა თურმე ბავშვი, არადა რა დღეში იყო ნათიასთან ერთად, თურმე ბავშვი, ბავშვები არ არიან იმ მიზნით, გოგოებთან შენ რომ იყავი ხოლმეე -
- ხო ბავშვები იქნებოდნენ და გაჭირვებულები ნათიასნაირებთანნ აბა ზრდასრული იმასთან მივა? ისე როგორ უკვირდებოდი ხოლმე ჩემს ცხოვრებასს?
-ფუუ გარყვნილი რას მეუბნებაა ფუ ფუუ
-შენ დაიწყეე 
-თუ მეგობრები გავხდებით ანუ ერთად ვივლით, ვიჭორავებთ,ყავას დავლევთ, ერთმანეთს საიდუმლოებებს გავუნდობთ, მოვუყებით ვინ მოგვწონს, ვინ არა, საპირფარეშოში სელფებს გადავიღებთ
სალონებში ვივლით.... 
- დაქალები კი არა მეგობრებითქოო-გაიცინა და გვერდით გახედა
-უნდა დავფიქრდეე
-ასეთი ძნელია უბრაოდ დათანხმდე?
-ნუ ყვირი თუ შეიძლება
-არ ვყვირიიი
-აბა ეს რაარი ხმას უწევ უკვე,
-კარგი კარგი დაფიქრდი რაც გინდა ქენი, გადარეული ხარ საერთოდ შენთან სუბარს აზრი არ აქვს,თუ არ გინდა ნუ გინდა კიბატონო-სერიოზული სახით განაგრძნო წინ ყურება და მანქანის მართვა, ცოტახანს სიმშვიდე ჩამოვარდა მერე ისევ ნაიამ დაიწყო
-კარგი ხო არ გაიბუტო ახლა, ვიყოთ მეგობრები და ამ დღიდან გაქრეს ყოველივე ქიშპობა ჩემსა და შენს შორისსს-ხმა დაიბოხა და მერე გაიცინა
-ბოლოს და ბოლოს მოითათბირეთ?
-თ?
-ხო შენ ხო ბევრი მეები გყავს, ნუ გყავდა ხოლმე დააა
-რამდენი რამე იციიი ჩემზეე ცოტნიიკკო
-ცოტნიკო?
-ხოოო მეგობრები ხომ ვართ?
-ანუ ზავი დაიდო
-ხო, ისე სიმბოლურადაც ხო არ დავდოთ ზავი აი ნადირობის სეზონში როა ისეე
-ცუდად მხდიიიი
-არადა მეგობრობა მინდააოო -მოჩვენებითი ცრემლები გადმოაგდოო
-ნაყინი ისევ გიყვარს?
-რა გადამაყვარებდა?
-რავიცი იმდენს ჭამდი მეთქი ხო არ მოიწამლა და ფობია ხომ არ გაუჩნდათქო.
-სამი ნაყინი რა ბევრიააა რას აბუქებბ
-ანუ შეჭამ?
-ალუბლის იყოს, ორი მინდა -სიცილით გახედა და მერეე ტელეფონში დაიწყო ყურება, მანქანა გააჩერა და მაღაზიაში შევიდა,ნაყინებთან ერთად შოკოლადებიც უყუდა ქალბატონს.
-ვაიმე მადლობაა-
-არაფრის, 
მთელი დღე აქეთიქით დასეირნობდნე. ხან კამათობდნენ ხან იცინოდნენ ფოტოებიც გადაიღესს საბოლოოდ კი ისევ სახლისკენ გაეშურნენ.
ღამე იყო სახლში რომ მივიდა ნაია
-მადლობა დღევანდელი დღისთვის
-ოჰო მადლობებიც დაიწყეე, ხედავ დღეს დიდი დღეაა
-პასუხს გაგცემდი მაგრამ დავიღალე, წავედი მეძინებაა -ღვედი შეიხსნა და კარი გააღო
-ღამე მშვიდობის ფეთხუმ. როდის მიდიხარ?
-ხვალ ჩემი ძმა ჩამომაკითხავს...- სწრაფად წავიდაა სახლისკენ.
ნატო იჯდა მისაღებში და ტელევიზორს ყურობდა.
-მოხვედი ნაააი ? როგორ გაერთე.
-ძალიან კარგად, გავიხსენეთ ბავშვობა და გავერთეთ-გაუღიმა -მეგი მოვიდა?
-კი ოთახშია.არ გშია შენ?
-არა, ვივახშმეთ გარეთ ოთახში ავალ ღამე მშვიდობის.- დაქანცული ოთახისკენ დაიძრა, ელენე რომ შევარდა ოთახში საწოლიდან მერე წამოყო თავი.
-რაოო რა მომწერეე, ანუ ის ცოტნე რომ გაწამებდა ნატო ბებოს საამაყო ცოტნეა?სულ მიყვებოდა მაგრამ ვერ მოვასწარით გაცნობა,მასთან ერთად იყავი? ხო არ მოკალი სადმე
-კი ერთად ვიყავით და მოვიდა მშვიდობით
-მოიცაა რა მოხდა?
-მეგობრობის ზავი დავდოთო
-და დათანდხმდი?
-ხო აბა რა მექნა? როდემდე უნდაა ვიკინკლაოთ ასეე....
-და ის სიზმარი
-ოოო სიზმარი რა გამახსენე დავიწყებული მქონდააა ჯანდაბა-თავზე ბალიში დაირტყა და გადაყირავდაა-თან სახე ვერ დავინახე ჩავთვალოთ არაფერი იყო.
-მემგონი მის მიმართ არ ხარ გულგრილი შენნ,კარგად გიცნობ
-ღადაობ ხო? იცი რომ მთელი 19 წელია არავი მომწონებია, სიყვარული რაარი ვაბშე არ ვიცი.
-იქნებ ისაა ის ერთადერთიიიი
-მე და მოწონებები და სიყვარულები შორს ვართ ხოიციი....
-ის სიზმარი რა იყო?
-არვიცი რაიყო მაგრამ მორჩა, ცოტნე არიყო შეიძლება, მეგობრები ვართ და უნდა გაქრეს ის სიზმარიი. სირცხვილიაა..ჯობია მემგონი წყალს მოვუყვე რომ დამავიწყდესს მართლა
-გიჟი ხარ და გააგიჟებ ცოტნეს, მეეჭვება თქვენი მეგობრობა მე, ქიმიას ვხედავ.
-ნუ ურევვვ,
-აგერ ნახეეეე თქვენ თუ ერთმანეთისადმი გულგრილები იყოთ.. აი თქვენ ნახეთ...
-ოო შენ ამ ბექამ სულ გადაგრია
-ვინაა გადარეული ეტყობაა
-წადი დამაძინე ახლა
-კიბატონო ძილინებისა. იქნებ ცოტნე მოგიყვანო უკვე მე აღარ გინდივარ-სასაცილოდ მოიჭყანა
-ნუ ბოდავ ხოლმეე ერთი თუ ძმა ხარრრ-
-კაი კაი ახლა მართლა დაისვენე ძილინებისა-შუბლზე აკოცაა და კარისკენ დაიძრა
-კარგადდდ
-აუუ ხვალ მიდიხარ ხოოო
-ხო ჩამოვა დილით ილიკოო ბრუციანი
-ცოტახან რომ იყო კიდეეე
-არაა ხოიცი არ მცალია
-ხო აბაა შენნ ისე მოუცლელი ხარ. კაი გამაღვიძე იცოდეე სანამ წახვალ.
-შენთვის ლექცია მაქვს წასაკითხი ისე დღეს რო დამტოვე
-რომ არ დამეტოვებინე ცოტნესთან ვერ დამეგობრდებოდეიი
-უიიი უიიი გადი მომშორდი გადაშენდი რაა...-
ენა გამოუყო და ელეც გავიდა, მალევე ჩაეძინა ნაიას მთელი ღამე უშფოთველად ეძინა..

დილოთ დაემშვიდობა ყველას ილიკოს გვერდით მოკალათდა და გაუდგნენ იმერეთის გზას
-რა ჩუმად ხარ
-რაგინდა ბავშვი, არ თქვა მომენატრეოო
-შენი მონატრებაღა მაკლიაა, უბრალოდ ბოლოს ასე მაშინ იყავი ცუდად რომ გახდი, ხო მშვიდობა გაქვს, ან ხო არავინ გაწყენინა
-ვაიმე პატარიკო ჩემით დაინტერესდი
-როდის არ ვინტერესდებოდი ერთი მითხარი, რამე ხდება და არ ვიცი?
-კაი რას ამბობ ახლა არ გაჭედო, არაფერი არ ხდება უბრალოდ დავიღალე,ხომიცი ვერვიტან მგზავრობას თან ეს გამოცდები და დაძაბულობა.
-დაიძინე ჯერ დიდი გზაა მაინც სოფლამდე
-ილიკოო
-ხოო
-იცი მიყვარხარრრ
-გეუბნები არ მომწონხარ დღესთქო
-ცუდი ბიჭიი ხარ, მეც მუყვარხარო ჩვეულებრივ ასე პასუხობენ ხოლმე -ლოყაზე მიწვდა და აკოცა. მერე უკან გადავიდა და იქ გემრიელად მოკალათდაა,
-გადარეული ხარ და ჯადოს გვიკეთებ, უშენოდ საშინლად სიცარიელეა
-აღიარება მესმის.
-დაიძინე და ვითომ გესიზმრა-სარკეში გამოხედა და თვალი ჩაუკრა, მალევე ჩაეძინა.
თვალი რომ გაახილა საკუთარ საწოლში იწვა.
წამოჯდა და მოავლო თვალი ოთახს, როგორ მონატრებია ეს იასმნისფერი კედლები და თავისი ოთახი, საშინლად მონატრებია,ნელა წამოდგა თაროებზე დალაგებულ ნივთებს ხელი შეახო, ყველაფერი ისე იყო როგორც დატოვა ცოტათი მილაგებულიი ოღონდ, ღიმილით ჩაუყვა კიბეებს და ეზოში გავიდა ჯერ დედას მოეხვია, მამიკოც მოინახულა, მერე კი ბებო და ბაბუს სახლისკენ წავიდაა დიდი სიხარულით მიაბიჯებდა დაა გახარებული მოეხვია მოხუცებს.
მერე მეზობლებთან გავიდა და ასე ხეტიალში გაატარაა მთელი დღეე, საღამოს ისევ თავის საყვარელ ოთახში მოკალათდა, ახლა გაახსენდა ტელეფონიი, გადაწყვიტა სოციალურ ქსელში ებოდიალაა და ფეუსბუქს ესტუმრა, რამოდენიმე ესემესი იყო მოსული, ცოტნესს სახელი რომ წაიკითხა გამოშტერდა
''-დაუმშვიდობებბლად წახვედი?ასე აგრძელებ მეგობრობას?
-ვერ გამოგაკითხეე -დილით ჰქონდა მონაწერი და ამან კიდევ შუაღამეს მისწერა
-უფ ქალბატობო რა გეჩქარებოდა მოწერა
-ახლა ვნახე ესემესსიი
-შენს სოფელში ინტერნეტიც არ იჭერს?
-შენ წამოიდგინე სახლში ინტერნეტი გვაქვს შემოყვანილი, უბრალოდ არ მეცალა ტელეფონისთვის
-ოჰო გაგიტაცა იმერეთის სურნელებამმ?
-ჩემს იმერეთს შენ ცუდად ერჩი
-არა რას ამბობბ მანდეთ მოვდივარრ ახლა ამ შაბათ-კვირას
-მოიცა უკან დამსდევ?
-არა ქუთაისში საქმე მაქვს, 
-აქედან ქუთაისი დაახლოებით 8 კილომეტრითაა დაშორებული 
-ანუ მთლად მიკარგულში არ ხარ?
-არასწორად ფიქრობ ჩემს სოფელზე და ახლა იცი რისი ღირსი ხარ
-მეტყვი ცემისოო
-ხო ღირსი იქნები და ახლა ლაქლაქი, რომ გამიბი უნდა წავიდე მე
-ღამე მშვიდობის
-კარგად! -ტელეფონი გადადო და მალევე ჩაეძინა..
ორ დღეში მიეჩვია და ჩადგა ისევ ჩვეულ კალაპოტში ბაბუს ნნახირის გარეკვაში ეხმარებოდააა მერე აქეთიქით დახეტიალებდა ბავშვობის მეგობრებთან ერთად მოკლედ სახლში მაინც სულ სხვანაირად იყო, არაფერი ერჩივნა სახლს და სუფთა ჰაერს.
კვირა იყო, საშინლად დაუწყო ნაიას დღე,
მაიამ და დავითმაა ქუთაისში არ გაუშვეს, 'ძველი ბიჭის' ავტორიტეტის მქონე ნიკოლოზის დაბადების დღეში,ნიკასთან წასვლა არც უნდოდა უბრალოდ მეგობრების ნახვა სურდა, და ამაზე გაბრაზდა.
-ხო მასე ამიკრძალეთ არსად მიშვებთ, დიდი ვარ უკვეეე 
-ნუ წუწუნებ ნაია რადროს შენიი კლუბებში სიარულია თან სად??? ქუთაისში უნდა წახვიდეთ
-მამაა ნიკაას დაბადების დღეა
-და მერე ვინაა ნიკა სადაური შენი მეგობარია-ჩაერთოო მაია
-კარგით კარგით ნუ გამიშვებთ 19 წლის ვარ, ისევ სოსკა ჩამიდეთ პირში და ფაფა მაჭამეთ
-სულერთია იმ ბუნაგში სადაც ათასი რამე ხდება არ წახვალ, როგორც გინდა გაბრაზდი.
-იმედია ირაკლისთან მაინც გამიშვებთ ახლაა-გაბრაზებული გადავიდა გვერდით მეზობელთან რომელიც როგორც ყოველთვის თავის მანქანას რეცხავდაა, სამგზავრო მარშუტი ყავს რითაც ტურისტებს ეხმარება გადაადგილებაში
-ვა ნაიკი სად დადიხარ?
-შენთან მოვდივარ
-რაიყო რა გაბრაზებული ხარ რამე მოხდაა ბურდღუნნ, -ჩვარი გადაიიკიდა მხარზე და გოგოსთან მივიდაა
-ქუთაისში არ გამიშვესს ნიკას დაბადებისდღეში
-ძალიან კარგი, იქ რაგინდა დოინჯი შემოირტყა მერე ცხვირში მოქაჩა დაა საქმეს დაუბრუნდა
-ველუროოო შენ და ჩემი ძმააა ერთნაირები ხართ
-ახალი ამბავიიი...
-სად მიდიხარ ასე რომ რეცხავ ამმ მოსიარულე სასტუმროს
-ჩემს ნათესავს ვთხოვნიი თურქეთში ექვსკურსიააზე მიჰყავს ხალხობა
-მერეე ასე რატო რეცხააავვ
-გოგოო სისუფთავე უნდა იყოსს-
მარშუტში ავიდა და სიდენიაზე მოკალათდა მარიამი,
სადდ მიდიხარრ არ ჩაგეძინოსს მანდ რო მოკალათდი
-გამაღვიძე მერეე
- მე შენზე უარესი ვარრ და დამავიწყდები.
-წავყვები მერე თურქეთში
-მოვლენ სადააცაა ტურისტები
-კაი მერე ჩამოვალლ რაიყო რას წუწუნებ შენკიდეეე.-გაიცინააა
-ვის თხოვნი რაოო რა თავი?
-დეიდაშვილს გოგას
-ეგ ტყუპისცალი როა ეგაა ხო?
-ხო ხო,
-ვიცნობ მაგათ, რა ნათესავების მიმართვებით დაიწყე შე კაცო სახელი ვერ თქვი.-უკან მოთავსდა კომფორტულად,
მართლა მოვიდნენ ტურისტები ნაიამ კი შემთხვევით მიიძინაა აი ირაკლიც ჩვეულებრივ გამოშტერდა დააა მარშუტი ისე წავიდაა, არც არავის გახსენებია და ყურადღება არავის მიუქცევია მძინარი გოგოსთვის..
ავტობანზე იყვნენ გადასულები შეშინებული წამოხტაა და წამოიკივლა, ამდენი უცხო სახეები რომ დაინახა.ნაცნობ მძღლოს მივარდა
-გიორგიი გააჩერეეე
-გოგაა ვარ მე
-ვინც ხარრ გააჩერე, მე ირაკლის მეზობელი ვარ და აქ შემთხვევით ვარ.
-გიცანი ვინც ხარ-სიცილით გადაიყვანა მანქანა გზიდა სიტუაციაც რომ ახსნა, სიცილით გახედა გოგოს
-აქ ხომ ვერ დარჩები, არადა ვერ მივბრუნდები გადაირევიან
-რატო ვერ დავრჩები რამეს გავყვები შეკაცო
-დარწმუნებულიი ხარრ?
-ხოოო ბოლოსდაბოლოს აქ ვარ გაზრდილიი გიორგი
-გოგაა ვარრ, დარწნუნებული ხარ?
-კიითქოოოოოოო ნუ იმეორებ მაგას ტელეფონი მათხოვეე რაა
ჯერ სახლში გადარეკა ცოტა მაგვინდებააო? არ ინერვიულოთოო მერე მძღოლს დაემშვიდობა
-მაგრად იყავიიი, ხელი ჩამოართვა და ჩავიდა..

მოსაღამოებული იყოო უკვე სოფლის გადასახვევამდე გაჰყვაა ტრანსპორტს მაგრამ იქედან კიდევ კარგი მანძილი იყოო გასავლელიიი, მანქნებიც ახლა არ მოძრაობდნნნნ გაბრაზებული გაუყვა გზასს თან ხელი ჰქონდა გზაზე იქნებ ვინმემ გამოიაროსსოო, ჩუსტებით მიფრატუნებდა
-ჯიუტოოო გეთქვა შენებისთვისს გამოდგომააა ხისთავიანი ვირი რომ იქნებიი ჯანდაბა მოაკლდებათ ახლაა იმათ თან 1 საათში დაღამდება ალბააათ ჯანდაბაააა ჯანდააბააააა შენს თავსს ნაიაა,
თუმცა რაღა ჯანდაბაააა ამაზე მეტი რა მოხდება, -ბაასი ჰქონდა საკუთარ თავთან? უცებ მოტოციკლის ხმა გაიგონაა, ყურადღება არ მიუქცევია ხელები თავზე მოიკიდა და გზა გააგრძელა
ფეხებთან გააუჩერა ვიღაცამ, უკვე მოსალოდნელ დიალოგს წინასწარმეტყველებდა და ჩხუბის დაწყებას აპირებდაა ცოტნე რომ იცნო
-ცოტნეე შენნ 
-ხო მე მეე მაგრამ შენ?
-აქ რა გინდა
-მოტოციკლით გამოვედით სასერინოდდ მეგობრები და გიცანი გზაში რომ მოჯუჯღუნებდი
-არაფერსაც არ ვჯუჯღუებდიი
-აქ რაგინდაა
-სახლში მივდივაარრრ, 
-შენი სახლი შორსაა გადმოცემით როგორც ვიცი აქედან
-ხო მაგრამ ასე მოხდაა
-წამოდი წაგიყვანოო
-გაგიჟდიიიი, ამით როგორუნდა წამიყვანოო-მოტოციკლს გარშემო შემოუარაა და საეჭვოდ აათვალიერა
-აიღებ ჩაფხუტს დაიხურებ და უკან მომიჯდები ხელსს მომხვევ და მე მოტოციკლით წავალლ
-არა არა მეშინია
-საშიში არაფერიააა, 
-მაინც მეშინია ეს ჩაფხუტი საერთოდ რანაირიაა
-კარგი დარჩი მაშინ აქ სხვათაშორის ღამეა და მეეჭვება აქ რამემ გამოიაროს სახლამდე 3 კილომეტრიაა გასავლელი,მემგონი...-ჩაფხუტი დაიხურაა 
უცებ გაუნათდა მარიამს გონება
-კარგი კარგი წამოვალლლ
-კარგი ალქაჯო შესანიშნავი გადაწყვეტილებააა
-იცოდე ნელა ივლი დაა ახლა ეს ჩახუტებები არ გვინდ უბრალოდ ხელს მოგკიდებ-თან საუბრობდა თან ჩაფხუტი მოირგოო, უკან დაჯდაა
-რანაირია სული მეხუთება, მგონია ვეღარ მოვიშორებ
-დიდი თავი კი გაქვს მაგრამ მოვახერხებ რამეს, დაწყნარდი.
-იდიოტი ნუ ხარ
-წავედიით?
-წავედით მზად ვარ
-ხელი კარგად მომკიდე
-ასეც კარგიააააა
-კიბატონოოოოოოოოოოო 
სწრაფად დაქოქა მოტოციკლი დაძვრა და უკნუდან აეკრო მაშინვეე ნაია ხელები მაგრად ქონდა მოხვეული სულ მალე შიშიც დაძლია აღარ ეშინოდა,მაგრამ ხელს მაინც არ უშვებდაა ჩაბღაუჭებული იყო, ცოტნეს ეცინებოდა, ხან სწრაფად დადიოდა ხან ნელა ხან აბრაზებდაააააა მოკლედდ ცოტახანს შეისვენესს
-ეი აღარ აპირებ ხელი რომ გამიშვაა ჩამოდი დავისვენოთ
-ვსრ იტყვი მერეეე- ხელები გაუშვაა
-ეს მომხსენიი, 
-შენ ვერ იხსნიი? 
-სული მეხუთებაა მომხსენიი
ფრთხილად მოხსნა ჩაფხუტიი, დაბლა ჩამოხტა ნაია დაა ხელებს იქნევდაა, სიცილით უყურებდა ცოტნე
-რა გაცინებს?
-ჩვეულებრივი გიჟი ხარრ არანორმალური
-მოტოციკლზე პირველად ვიჯექი, თან შეენნაირ გიჟთან ერთადდ 
-ხო კაერგად დამყავს
-წავაა რაააა
-გინდა მართო?
-გაგიჟდი ?!ახლა მაგით ალეწვა მაკლია სრული ბედნიერებისთვის, სახლში რომ მივალ საკითხავია გადავურჩები თუ არა დედაჩემს და მამაჩემს
-ისე რა გინდოდა ისე შორს? რატო წახვედი თან როგორც ჩანს მარტო?
-უბრალოდ გაბრაზებული ვიყავი, მეზობელი ქალაქში მგზავრების, გადასაყვანად დადის ხოლმე ხოდა გაბრაზებულმა მის მანქანას შევაფარე თავი,ახლო მეგობარია ბიძაშვილი,ხოდა ჩამეძინა უკან სავარძელზე, მეც შემთხვევით გავყევი რომ გამომეღვიძა კიდევ კარგი უფრო შორს არ ვიყავი, ჩამოვედი და წამოვედი ფეხით,
-რაოოო-ახარხარდა ცოტნეე, ლამის დაბლა დაწვა სიცილით
-რა გაცინებსს
-რომ გეუბნები გაკლია-თქოო მცემ
-მართლა ცემის ღირსი ხარ, არასდროს გაბრაზებულხარ?
-კი მაგრამ მეზობლის მანქანაში არ ჩამძინებია და თურქ ტურისტებთან არ ავრეულვარრრ
-ოოოო ახლა დამცინე მიდი ხოო
-შენებმა იციან, რომ კარგად ხარ?
-კი დავურეკე, ვუთხარი მალე მოვალთქო, ის არ მითქვამს რაც მოხდა, გაბრაზებული ვარ რომ მივალ მერე ავუხსნი.
-სულელი ხარრ, ყველაფერი შარი შენ გემართება
-ხო ერთი შარი შენ ხარრ 
-მე რომ არა იმ გზაზე ტურები ან მგლები შეგჭამდნენ
-გაჩუმდი ბავშვო გაჩუნდიიიი გაჩუნდიიი-ხელები პირზეე აააფარაააა
-ხმა არ გავიგო შენი მორჩა არ მაბულინგო, თორემ მართლა გცემ ამ ჩაფხუტს ავიღებ და თავში დაგარტყავვვ და გონებას დაგაკარგვინებბ.
ხელზე ხელი მოკიდა ნაზად აკოცა მერე ტუჩებიდან მოიშორაა
-სულ მპირდები გცემო და არასდროს აგისრულებია- ხელი აეწვაა ჟრუანტელმა დაუარა და ლამის გული ამოუვარდა საგულედანნ
-წავედით ახლა
-კაი დაჯექიი მოდიი
-ეს ჩაფხუტი ნერვებს მიშლის,
-დაიხურეეეე ნუ წუწუნებ-
-ისევ ისე არ მკიდებ ხო ხელს?
-დამპალი ცუდი ბიჭიი ხარრრ შენ-ხელი მიჰკრაა ჩაფხუტიი დაიხურაა დაა მაგრად მოხვია ხელებიი
-ეს რაიყოო?
-რაა? მოხდა რამე? მეარაფერი შემინიშნავსსს...
გაიღიმა ცოტნემ ჩაფხუტი დაიხურა
-ცოტა ხელი შემიშვი თორემ ასე გამგუდავვ
-აახ ბოდიში წავედით..
ნახევარ საათში სახლს მიუახლოვდა სახლიდან მოშორებით გააჩერა
-წავედი დიდი მადლობა რომ მომიყვანეე
-არაფრის ქალბატონოო, თუ დაგჭირდეთ თქბენს სამსახურში მიგულეთ..
-ღამე მშვიდობის -ლოყაზე აკიცაა დაა წავიდაააა
ხელი ლოყაზე ჩამოისვაა თითქოსს კიდევ ნაიას ტუჩები იყო ლოყაზეე, 
უყურებდა სანამ თვალს არ მიეფარა მერე მოტოციკლი მოქოქა და სახლისკენ წავიდა...
^^
-როგორ გადაურჩი მშობლებს?
-მშვენივრადდ, მოვუყევი ყველაფერი, ჯერ კი გაგიჟდნენ მაგრამ მერე ისე ავუსხსენი დაწყნარდენენ და მეტიცც დამცინესს...-ღიმილით საუბრობდა ტელეფონზე თან საწოლზე იწვა და ჭერს უყურებდა.
-კარგია.. დაწექი?
-დიახხ..შენ როგორ მიხვედი?
-მშვენივრად.
-თვალი რომ ჩართო და ისე მიპასუხო არა?
-ოოი არააა, ასე ხომ გესაუბრები
-დაგინახავ
-დღეს არ მნახეე
-ნაიაა
-ცუდი დასანახი ვარ ახლა, მეზარება თმის გასწორება დააა ამ მაისურის გამოცვლა ვიცი დამცინებ
-არ თქვა რამე ზე სექსუალური მაცვიაოო
-გაფუჭებულო კაცოოო
-მიდი მიდი რა თვალებს დავხუჭავ და არაფერს ვიტყვი მაისურზეე..
-ოო ჯანდაბას კარგი...

ლეპტოპი აიღო მართლა არ გაუსწორებია არაფერი.. მალე მონიტორზე ნახევრად ბალიშში თავჩარგული ცოტნე გამოჩნდაა,შეხედა თუ არაა მარიამსს ხარხარი დაიწყოო
-აი ხო ვთქვიი რაა 
-მე მეგონა რამე გამომწვევი პიჟამა გეცვა ამოღებული გულით შენ კიდეეე რა გაცვია კოპლებიანი პიჟამა საყვარელი ბოჩოლათი 
-ნუ დასცინიი ჩემს მაისურს
-არ დავცინი გიხდება, შენს აბურდულ თმებთან დაა დასიებულ თვალებთან იდეალურ კონტრასტს ქმნის და მემგონი სამუდამოდ არ დამეძინოს ისე ხარ.
-შენ თვითონ აირჩიე ეგ ახლა რომ გაფეთო ღირსი ხარრ
-სულ რო მემუქრები
-ავასრულებ, ვიცი ხელს არ შემომიბრუნებ
-ვითომ რატომმ
-კრეტინო უბნის ბიჭი ხოარგგონივარ გოგო ვარ გოგოზე ხელს აღმართავ?
-არა რა სისულელეა ავიყვან ხელში და გადავაგდებ სადმეე, 
-მართლა ხარ ღრსი რამე ჩაგარტყა მაგ ლამაზ თავში
-მოიცა ლამაზი თქვი ჩემზეეე? ვაიმეე ესს უნდა დავიმახსოვრო
-შენზე არ მითქვმს თავზე ვთქვი
-თავი ჩემია ცმობისთვის მე მეკუთვნის..
-ააა ეგ არ ვიცოდი თორემ არ ვიტყოდიი-გადაიკისკისა და უცებ ხელი მიიფარა პირზე
-რამოხდა?
-გავაღვიძებ ყველას ასე თუ ვიცინებბ
-მერე გეჩხუბებიან გაბრაზდები და ახლა სად გაყვები მეზობელს საინტერესოაა
-ნუ მახსენებბ
-მითხარი ბარემ წამოვალლ
-მანქანით წამოდი მოტოციკლზე არ მომეწონა
-რა ვიცი კი მეხუტებოდი და აღარაპირებდი ჩამოსვლას
-აჰა მთელი ცხოვრება ამას შემახსენებს ახლაა,ამოსწიე ეგ თავი ბალიშიდანნნ არ ჩანხარ
-ეგრე მოგენატრე პატარავვ
-კი ვკვდები ისეე
-რა პირდაპირი ხარრ
-წადი ახლა და დამაძინე გეტყობა შენც გეძინება
-არ მეძინებაააა
-მე მეძინებაა
-უნდა გათიშოოო
-კიი სამწუხაროდდ
-დაუნდობელი ნაია, 
-კარგადდდდ -კოცნის იმიტაცია გააკეთ და მონიტორი გამორთოო.. 
მალევე გადაეშვეა სიზმრების სამყაროში


სანამ ნაია სოფელში ისვენებდა, ელე ქალაქში დაბრუნდა და საშინლად მოიწყინა, სწავლისთვის კი დაიწყო ნელ-ნელა მზადება თუმცა მაინც აკლდა გადარეული.
ექვსი წლის იყო ნაია, ელეს კორპუსში რომ გადმოვიდა, მშობლებლებთან და ილიკოსთან ერთად, სრულიად უცხო გარემოში ელენამ ასწავლა მეგობრობა და ის იყო მასთან ახლოს, პატარა ასაკიდანვე ძალიან თბილი და მეგობრული იყო...
დრო რომ გავიდა ნაის მშობლები ისევ იმერეთში დაბრუნდნენ იმის გამო რომ მარო ბებოს და ილო ბაბუს ჯამრთელობასთან დაკავშირებით პრობლემები გაუჩნდათ, ამ დროს უკვე ნაია სტუდენტი ხდებოდა, ქალაქში დატოვეს, ბინა გაყიდეს და ცალკე პატარა ოროთახიანი ბინა უყიდეს, ილია კი მშობლებს გაჰყვა, მანამ სანამ გამოცდების ჩაბარება მოუწევდა.
რათქმაუნდა ჯერ უჭირდა მარტო ყოფნა, მაგრამ მალევე მიეჩვია, მომავალ წელს ილიაც ჩამოვიდოდა ამით იიმედებდა თავს.
მარტობაას ელენეს დამსხურებით არ გრძნობდა ხშირად რჩებოდა ამხნევებდა და ეხმარებოდა..
ელენე ვარდოსანიძე მისი აღმოჩენა ნამდვილი მეგობარი იყო.

ელენა წყნარი თუმცა მხიარული გოგონა, ნაიას სიგიჟეების ამტანი პიროვნებაა, ხატვაზე გიჟდება ამიტომ მომავალ პროფესიაზე ბევრი ფიქრი არ დასჭირვებია (ნაიასგან განსხვავებით) პარალელურად ფოტოგრააფიით დაკავდა, ასევე აქტიურად იყო დაკავებულია უცხო ენების შესწავლით და ფორტეპიანოზე დაკვრით... ერთი სიტყვით როგორც მარიმი იტყოდა, ნაიას სიფრიფანა ხელოვანი გოგოაა ელენა.

თუმცა ელენას ცხოვრებაც აირია ერთ ზაფხულს, თავის მამიდაშვილთან ერთად იყო , იმ წელს გახდა 18 წლის ჩაირიცხა უნივერსიტეტში და ცხოვრებაში პირველად მოეწონა ვიღაც, სიყვარულის საზღვრამდე მიაღწია, მეგის წყალობით გაიცნო ბექა ახვლედიანი, თავიდან სულ სამჯელ შეხვდნენ ერთმანეთს და ამ დროში გაჩნდაა მიზიდულობა, თუმცა მერე იყო მიწერ- მოწერებიი შეხვედრები ბევრი საუბრები, მოკლედ ყველაფერი რიგზე იყო,სანამ მოულოდნენლად გაბრაზებულმა ბექამ არ უთხრა რომ მათი ასეთი ურთიერთობა ვეღარ გაგრძელდებოდა, და facebook-ზე მეგობრებიდან წაშალა, გაბრაზებულმა ელენემ საერთოდ გაწყვიტა მასთან ყველანაირი კავშირი და აგერ უკვე 6 თვეაა მისგან არაფერი სმენია არც შეხვედირია, არც მიუწერია, თავიდან ამბობდა არ მჭირდებაო მგრამ მერე ძაალიან დააკლდა ბექა, მიხვდა ის იყო ის ერთადერთი ვინც მის გულში შეაღწია, ცდილობდა დავიწყებას თუმცა ვერაფერი შეძლო, უყვარდა და ამ სიყვარულით ცოცხლობდა საყვარელი ადამიანის გარეშე და ელოდებოდა დღეს როცა ყველაფერი დამთავრდებოდა.

საღამო იყო უკვე იგრძნობოდა შემოდგმომა,საგრძნობლად აგრილდაა, ყურსასმენები გაიკეთა და პარკში დაჯდა წყნარი მუსიკა ჩართო და უყურებდა როგორ ცვიოდა ხეებიდან გაყვითლებული ფერშეცვლილი ფოთლები, ესემესი მოუვიდა და ამან გამოაფხიზლა
"-გამარჯობა ელენე,ბექა ვარ, ბევრი ვიფიქრე და მინდა რომ შეგხვდე"-გულის ფანცქალით რამდენიმეჯერ წაიკითხა ესემესიი არაფერი უპასუხია მოუსვენრობამ შეიპყრო წამოდგა და სახლისკენ წავიდა მთელი გზა ტექსტს იფიქრებდა თუ რა მიეწერა ვერაფერი მოიფიქრ და აღარ მისწერა, ამ მოულოდნელ ესემეს არ ელოდა, 
- აბააა ვნახოთ ახლა რას გააკეთებ- ჯიბეში დააბრუნა ტელეფონი...

ტყუპებს ეფერებოდა იგივე ნომერმაა რომ დაურეკაა, ჯერ ყოყმანობდა არ ვუპასუხებოო მერე მაინც გავიდა ოთახში დაა უპასუხაა
-გისმენთ
-ელენაა, მეგონა აღარ მიპასუხებდი
-რაგინდა?რისთვის რეკავ
-როგორ ხარ
-მშვენივრად ვარ. ძალიან კარგად..რისთვის რეკავთქო
-მოგწერე რაც მინდაა
-ხოდა მე არმინდა, შენ ყველაფერი თქვი, კარგად იყავი არ ვაპირებ შენთან შეხვედრას-ტელეფონი გათიშააა და გაბრაზებულმა მიაგდოო
ჩემთან შეხვედრა უნდა თურმე ბიჭს, რა გონია ნეტავ მისი სათამაშო კიარვარ.. ტელეფონი დატოვა და ბავშვებთან გავიდა მიუხედავად იმისა რომ არიმჩნევდა მაინც სულ ბექაზე ეფიქრებოდა,
დასაძინებლად წავიდა მობილურზე დანარეკი არ იყო, ეგონა რომ აღარ შეაწუხებდა ბექა.

მეორე დილით სამხატვრო აკადემიაში მივიდაა, ჯერ ხატავდა მერე ფრანგულის გაკვეთილი ჰქონდა შემდეგ ფორტეპიანო, მოკლედ სწავლის დაწყებამ დაქანცა, სახლში 5საათი იყო რომ მივიდაა ცოტა იმეცადინა მერე კი სასეირნოდ გავიდა, მიუყვებოდაა ქუჩას და საყვარელ მუსიკას უსმენდა, წინ ბექა რომ გადაუდგა შეჰყვირაააა:
-ნუ გეშინიააა მე ვარ
-შენ რა სულ გაგიჟდიი კინაღამ გული გამიხეთქე-შეშინებულმაა მიიდო გულზე ხელი
-როგორ ხარ?
-შენს გამო ცუდად,მერამდენედ გითხრა შემეშვითქო-გვერდი აუარა დაა გზა გააგრძელა მაგრამ მკლავში მოკიდა ხელი,
-ხელი გამიშვი ბექაა, 
-შენთან საუბარი მინდა ელენააა
-არის კიდევ რაიმე სასაუბრო?
-არისს.თან ძალიან ბევრი
-მე მგონია რომ არ არისს
-ძალიან გთხოვვ მხოლოდ ერთხელ, მხოლოოდდ ერთხელ მომეცი შანსი ვისაუბროთ და მერე რაც გინდა გააკეთე აღარ დაგაკავებ ყველაფერს აგიხსნი.
-კარგი მიდი თქვი რა გქავს სათქმელი
-აქ არა ხვალ, იმ კაფეში მოდი პირველად რომ ვნახეთ ერთმანეთიი
-კარგი მოვალლ, იცოდე მერე თავს დამანებებ მომცემ მშვიდად ცხოვრების საშუალებასს
-მხოლოდ ჩემთან იქმები მშვიდადდ, მხოლოდდ ჩემთანნ-თქვა და ისე წავიდა გონზე მოსვლაც ვერ მოასწრო ელენამ
-ჯანდაბა ახვლედიანოოო ჯანდაბაა რაგინდაა ისევ უნდა განმიახლო ტლივილიი-თავზე ნერვიულად გადაისვა ხელი და სახლისკენ წავიდა...

***
სამი საათი იყო კაფეში იჯდა და ელენეს ელოდა, იგვიანებდა. უკვე ეგონა აღარ მოვიდოდა, წამოდგა და წასვლას აპირებდა მაგრამ კარებში სახეშეწუხებული ელენა გამოჩნდა, ჩანთა ჰქონდა ზურგზე მოკიდებული და დაღლილი სახით მიაბიჯებდაა, მალევე დაინახაა ბექა და მისკენ წავიდა
-გამარჯობაა
-გამარჯობა ელენეე-სკამზე დაჯდაა
-რამეს დალევ
-წყალი მინდა მეტი არაფერი მალე უნდა წავიდეე, დაღლილი ვარ
-კარგი -წყალი მოატანიაა, სიჩუმე ჩამოვარდა გული ამოვარდნაზე ჰქონდა და ნერვიულად აკაკუნებდა თითებს მაგიდაზე ელენე, სიჩუმე ისევ ბექამ დაარღვია
-ელენე პირდაპირ საქმეზე გადავალლ,მოკლედ ჩვენი ძველი ურთიერთობის დაბრუნება და მისთვის სახელის დარქმევა მსურსს
-მოიცა ჩვენ შორის იყო რამე?
-ელენაა 
-ეგრე ნუ მეძახიი, რაიმე ურთიერთობა რომ ყოფილიყო ისე უბრალოდ არ ადგებოდი და არ წახვიდოდი, არ დამიტოვებდი ათას კითხვასს პასუხგაუცემელსს დაა იმ ერთწლიან,მოდი ვიტყვი ნაცნობობასს ასე წყალში არ ჩაყრიდი!
-ელენაა მიზეზი მქონდააა, მართლა მქონდაა, იმ დროს არშეიძლებოდა სხვანაირად რომ მომხდარიყო
-ასე ნუ ამბობ, ასეთი მიზეზი რა იქნებოდა, ახლა არ თვქა ვკვდებოდი და არ მეგონა გადავრჩებოდიოო, ან მივხვდი შეიძლება ვინმე კახპა დააორსულე დაა მოგიხდა პასუხისმგებლობის აღებააა, ხოო ისე ასე იქნებოდა-საუბარს არ წყვეტდა და გაბრაზებული უყურებდა, ბექას კი ძარღვები დაებერა, თვალები ჩაუსისხლიანდაა
-ძალიან არ გიხდება ესს საუბარი ვიცი რომ შენ ასეთი არხარ-მიუახლოვდა ძალიან ახლოსს მიიწიააა მილიმეტრები აშორებდათ ერთმანეთისგან, გაშეშდა ისე ხმამაღლა დაიწყო გულმა ძგერა ეგონა ბექაც გაიგებდა
-საზღვარგარეთ მომიწია წასვლაა, და ასე რომ არ მოვქცეულიყავი რომ არ ჩამოგშორებოდი საფრთხეს შეგიქმნიდიი,-ფრთხილადდ მიუახლოვა ბაგეები დაა მის ტუჩებს დაეპატრონა, ნაზად დაუკოცნა ჯერ ზედა მერე ქვედა ტუჩი, - მთელი სხეული გაეყინაა მხოლოდ სასიამოვნო რბილი ბაგეებოს შეხებას გრძნობდაა, ჟრუანტელმა დაუარაა ირგვლივ ყველაფერი გაქრაა, ყველა და ყველაფერიი.
შუბლი შუბლზე მიადო უნებურად ჩამოშლილი კულულები ყურს უკან გადაუწიააა,
-არმინდაა ბექაა, არმიმდა ისევ ვიგრძნო იგივე რაც მაშინ ვიგრძენი როცა წახვედიი, უნდა დაგივიწყო.
-ვეღარ დამივიწყებბ ელენა, უკვე გვიანიაა, ორივემ ღრმად შევტოპეთ, ძალიან ღმად სიყვარულის მორევში.
იმ დღეს ყველაფერი გაირკვა ელენას ყველა კითხვას გაეცა პასუხი და...

....

-სადაა ნეტა ეს გოგო ამდენხანსს, რატო არპპასუხობს იქნებ და თბილისში ვბრუნდები არუნდა დამხვდესს-გზაში ბუზღუნებდა და არაძლევდა მოსვენებას მამამისსს და დედამისს
-ვაიმეე ნაიაა მთელი გზაა შვილო მოთქვამმ აღარაპირებ რომ გაჩუმდე
-მამა მთელი გზაა არ პასუხობს ელენე
-იქნებ რა საქმეა აქვსს
-არაფერი საქმე არაქვს ფორტეპიანო ქონდა და კი უმთავრდებოდა ის ორზეე და ახლა ხუთის ნახევარია-
-აცადე ნაია ბავშვსს, ისვენებს ალბათ
-ოხხ დედაააა
-რა დედაა სულ მამაშენს გავხარ მოკლედდ, მასავით საუბობ და არჩუმდები
-ნახე მთელი გზა არც დედას, არც შვილს, ხმა არ გაუჩუმებიათ და კიდე მამამისს გავს
-ეგრე შენც არ გაჩუმებულხარ
-იმიტომ რომ გეხვეწებოდით გაჩუმდითთქო-მარიამი უსმენდა და გაეცინაა მერე უკანა სავარძლიდან წამოიწიააა ჯერ ერთს აკოცა მერე მეორესს
-ვგიჟდები ასე რო ჩხუბობთ..
თბილისში რომ ჩავიდნენ უკვე ღამე იყო, ყველაფრის მიუხედავად ნაიამ მაიმც ვერ მოისვენა ბოლოს ელენამ რომ უპასუხა, კაფეში დაიბარა და აქ მაშინვე მიაყარა კითხვები ნაიამ
-გაფუჭებულოო ქალო სადაგდიხარ, მეთქი ვინმემ მოიტაცათქო
-მოვედი მოვედიი
-რა სახე გაქვს რა ჩამტკბარი და ნასიამოვმები, რა ხდებოდა რა თქვა ვაჟბატონმაა? ან რა გააკეთა შეხვდი ხო?
-შევრიგდით
-რაა-წვენი გადასცდააა და ხველება აუტყდაა
-ნელა გოგოო
-რა ქენით?
-შევრიგდით ურთიერთობა აღვადგინეთ და სახელიც დავარქვით
-ანუ უკვე შეყვარებულები ხართ
-ხო მასე გამოდის-ტუჩებზე მოისვა თითი და გაიღიმა 
-აი სმაილი როა თვალების მაგივრად გულები რომ აქვს მაგას გავხარ ზუსტადდ, რაგააკეთა ეგეთი..
-ყველაფერი ამიხსნა და მერე... მაკოცაააა
-ტიტუუუუ მიშველეეთ ვინმეემ დავიღუპეეთ-სასსაცილიდ მოთქმა დაიწყო ნაიამ-
-რაგაყვირებს გოგოო
-დავიღუპეთ.. ქორწილამდე როგორ აკოცე შე ტუტუცო ქალოოოოოოოოოოო
-თვითონ მაკოცა
-კაი დეტალები არ მაინტერესებს, რატო დაგტოვეოო რა თქვა ბატონმა
-მთელი საათი გაგრძელდა მათი საუბარი ყველფერი მოუყვა ელენემმ ნაიაც კმაყოფილი ცნობისმოყვარეობა დაძინებული წავიდა დასაძიბებლად ელენას დაემშვიდობა და მერე მორფეოსის სამყაროში გადაეშვა....

უნივერსიტეტის პირველი დღე ჩვეულებრივ ისევ დაგვიანებით დაიწყო უკვე მეორე კურსის სტუდენტი იყო ამიტომ ბევრი დაბნეულობების და აურზაურის გარეშე მოაგვარა საქმეები, მოაგვარა ლექტორების საქმეე,ცხრილებიც ჩინიშვნა და ერთ კვირაში დაუბრუნდა სწვლის ჩვეულ რიტმს, დიდი ძალისხმევა სჭირდებოდა სწვლისთვის ძირითადად ეზარებოდა თუმცა ყველფერს ძირფესვიანად სწავლობდა მაინც, 
არფერს ტოვებდა შეუსწავლელს, ბოლოსდაბოლოს მასზე დიდი პასუხისმგებლობა იქნებოდა.

ერთი ჩვეულებრივი დღე იყო უნივერსიტეტიდან დაქანცული მოდიოდა, დაქანცულმა სკამზე გადაწყვუტა პარკში დასვენება, თავი საზურგეს მიადო დაა ამოიხვნეშა, 
-აღარ შემიძლუიაა...როდის მოვა არდადეგებიიიი-
-არადა ერთი კვირა რაც სწავლ დაიწყეე-ვიღაცის ხმა მოესმა თვალები ჭყიტა და უცებ გასწორდაა, ცოტნე რომ დაინახააა ყურებამდე გაღიმებული,მოეხვიაა მაშინვე
-ცოტნიკოოოოო რამდენიხანიაა არ მინახიხარ ბიჭო,როგორ ხარ?
-როგორ ხარ მოუსვენარო ნაია-ლიყაზე აკოცა და თვითონაც მოეხვია
-ვერ ხედავ? შენ რაშვები? მეთქი ცოლი მოიყვანა და აღარ მეხმიანება-თქო სად დაიკარგები ხოლმეე შეკაცოო
-მერამდენედ ვთანხმდებით ცოლზე ჩუთქო და რა დავიკარგე შენ არ მომწერე, ამიტომ არც მე მოგწერეეე, 
-მე შენ გელოდები
-ხოდა მერე გავიდა ლამის 1 კვირაა..
-ძალით არ მწერდი ხო შე გაფუჭებულო კაცოოოოოო
-კაი წამო სახლში გაგიყვანნ
-არ შეწუხდეე იყოს
-არ შევწუხდები, წამოდი თორე ისეთი სახე გაქვსს გამვლელებს ცუდად ეგონები, ან მკვლელი ეგონები და პოლიციაში დარეკავენ
-კარგი მაშინ ნაღდად არმაქვს ტაქსით წასვლის უაზრო საუბრების და მუსიკების მოსმენის სურვილი-უკან მიჰყვა ცოტნეს, მანქანაში დაიკავა ადგილი დაა 5 წუთში უკვე სახლთან იყვნენ
-მადლიბაა დიდი რომ მომიყვანე
-არაფრისს, რა მადლობააა
-წამოდი ყავაზე და ნამცხვარზე გპატიჟებ
-სხვა დროს იყოსს ნაი, მეძინება და სახლში უნდა მივიდე თორე მაია მომკლავს
-მშიშარა როდისაქეთ გახდი
-1 კვირაა სახლში არ მივსულვარ
-ნწნწნწ გაფუჭებული კაცი ხარრ- სიცილით ჩამოვიდა მანქანიდანნ დაა სადარბაზოში შევიდა, კიბეებს აუყვა და მალევე გაიგო როგორ მოსწყდა მანქანა ადგილს, იმ საღამოს არაფერი გაუკეთებია,ჭამა და ვინაიდან მეორე დღეს არსად მიდოდაა დაიძინაა.

***
დილა საინტერესოდ დაიწყო,კართან ყვავილები დახვდაა, 
-ეე ნეტა ეს ვინ გამომიგზავნაა-წითელი ვარდების თაიგული აიღო დაა მასზე მიმაგრებული პატარა კონვერტი გახსნა
,, ძლივს გავიგე შენი მისამართი, იმედია მოგეწონება...
დ"

-ნეტა ვინ გამოგზავნააა, ეჰ რამდენი შებერტყილიაა ამას ახლა ელენეს ჩავუტან პატივს მაიმც ვცემ-გაიცინა და ელენესკენ ჩავიდა

-მოდი გოგოოოოოო
-სალამი ელენაა
-სალამი.. რარი ეგ ვისთან მიგაქვს ეგ ყვავილები
-შენ მოგართვი ჩიტო-ლოყაზე ხმაურით აკოცა და შევიდა თან ბარში მოფუსფუსე მანანას მიესალმა
-გამარჯობათ მანანა დეიდაა
-გამარჯობაა შვილოო
მერე ისევ ელენეს მიუბრუნდაა
-ჰაა გამომართვიი შეინახე დადგი სადმე ლამაზებია
-არ მჯერა რომ შენ იყიდე და მომართვი
-ყიდვით ვერ შეგედავები,მაგრამ მორთმევით კი მოგართვი, მდივანზე ჩამოჯდაა
-ვინ გაჩუქა?
-არ ვიცი დღეს დილით კართან დამხვდა, ინიციალი დ ეწერა ბარათს, გადაყრა დამენანა და შენ მოგიტანე ჩიტოო ხოვიცი რომ გიყვარსს
-შენ რატო არიტოვებ
-რავიცი ვისგანაა შეიძლება შეეშალა თან ამ წითელ ვარდებს სახლში ვერ ავიტან და შენ გქონდესს
-მადლობა მაშინ, შენ კიარა იმ უცნობსს
-არაფრის
-ისე ვინ უნდა იყოს,საინტერესოა.
-რავიციი გოგო რავიციიი.. მეც მაგაზე ვფიქორობ
-შეიძლება მართლა შეეშალათ აბა დ ვინიქნება?
-ეგეთს არავის ვიცნობ სახელი დზე იწყებოდეს და თან მეტრფოდეს
-ხო არავინ გეღადვებაა?
-კაი რა ვინუნდა მეღადავებოდეს ელენაა..

*****
მთელი ერთი კვირა ხვდებოდა ვარდები სახლის კართან, ტექსტი იგივე იყო ინიციალიც იგივე, უკვე წუხდებოდა, 

საღამოს სახლში დაბრუნებულს ისევ ვარდები დახვდა, ბარათი მობეზრებულმა გახსნა იგივე ტექსტი ეგონა მაგრამ,შეცვლილაა
-,, ლამაზოო ვარდები მაინც არ გეცოდება? მიხვდი რომ სანამ არ დაიტოვებ მანამ მოვიტან შენს სახლთან, დანაშაულს ვისყიდი..

ისევდაისევ დ.ა."
-ვინჯანდაბააააა სადარბაზოს მოავლო თვალი მერე მობეზრებით შეიტანა სახლში ყვავილები და ფეხსაცმლის დასადების თავზე შემოდო ლარნაკით, 
ცოტახანს დაისვენა და სოცუალურ ქსელში შეიხედა ვიღაც დემეტრე ახალაიამ რომ დაიმატაა და მისწერაა
-მოხარულივარ ვარდები რომ მიიღე- აი თურმე ვინ ყოფილა,პროფილი გახსნანა და ფოტოებს რომ დააკვირდა ეცნო ეს ისიყო რაჭაში მაღაზიის შესასვლელში რომ ბიჭი დაეჯახა, 
-ანუ შენ ხარრრ ისსს ვარდებით რომ ამიკლო?
-გახსოვარ ალბათ ხო?
-მოდი არ მოვიტყუები და ვიტყვი რომ კიიი მახსოვხარ
-უბრალოდ მაშინ კაბა დაგისვარე და ვარდებით გამოვისყიდე
-ვერ ვიტან ვარდებს და მართლა არ იყო საჭირო უკვე დამავიწყდა.
-მაგიტომ ყრიდიი?? როგორ ვერ მივხვდი
-არა იმიტომ ვყრიდი რომ უცხო პიროვნება გზავნიდა.. როგორ გაარკვიე ჩემს შესახებ?
-იცი ძალიან გამიჭირდა
-მაინცცვ ?
-მე ლანას ძმა ვარრ შენი კლასელი რომ იყო, იმ დღეს გიცანი, ფოტოებზე ხშირად მყავხარ ნანახი და კიდევ სოფიასს დაბადების დღეზეც იყავი და მაშინაც გნახე, არ გახსოვს?
-სოფიას დაბადების დღეზე იყავი?
-კი მისი ბიძაშვილი ვარ, 
-არ მახსოვხარ
-მე კიდევ მაშინ დაგიმახსოვრე, დიდი ხანია მინდა შენი გაცნობა დაა მაიმც მოვახერხეეეზ
რა დებილიაა იმას გაცნობა ერქვა ან ეს ვარდები რაღა უბედურებაა ვაიმეე როგორ აკლიაა-ამოილაპარაკააა და სახე დამანჭაა. აღარაფერი მიუწერია ინტერნეტი გამორთო, ელენეს ელაპარაკა მოუყვა ყველაფწრი მერე კი მიიძინა...

...
-ნაიაა როგორრ ხარრ?-საღამო იყოო ტელეფონს თვალებდახუჭულმა უპასუხა და ცოტნესს ხმაც გაიგოო..
-კარგად ვიყავი სანამ არ დარეკავდი და ჩემს მშვიდ ყოფას არ დაარღვევდი, 
-გეძინაა?!
-კიიიი-ამოიზმუვლა და ხელები თმაში შეიცურა
-ჯერ ცხრა საათია ასე ადრე?
-შუადღეზე ჩამეძინაა დაა
-ანუ ღამის ძილი არ დაგიწყია?
-გადავაბავდი ერთი იდოტი რომ არაა
-მოკვდები ამდენი ძილით ჩამო დაბლა გავისეირნოთ
-აქ ხარრ
-ხოო საქმე მქონდა აქეთ და გამახსენდიი
-აუუუ მეზარებაააა ადგომაა..
-მიდი და ნაყინს გიყიდიი
-შენ ვინ გგონივარ ნაყინით დამაბოლებ გგონია?
-რა ლაპარაკიააა ამ ბოლო დროს ვერ ვცნობ შენს ლექსიკონსს
-მე კიდე შენ ვერ გცნობ მირეკავ და შეხვედრასს მთხოვ
-ჭკვიანაადდ.მიდი ჩაიცვი და ჩამოო ცუდ ხასიათზე ვარ და შენ თუ მიშველიი
-ჯამბაზზს ვგავარრ
-ალუბლის ნაყინს გიყიდი
-კარგი არმინდა შენი ნაყინი,ჩამოვალ და გავისეირნოთ
-კაი მიდი დროზე-ფეხზე წამოდგაა სარაფანი ჩაიცვა თმა ზემოთ აიწიაა და ის იყო კარში გადიოდაა ვიღაც საშუალო სიმაღლის ბიჭი რომ ამოვიდა მის კართან
-ქალბატონი ნაია ბრძანდებით?
-დიახხ
-თქვენთვის ამანათია-ლამაზად შეფუთული ყუთი გაუწოდაა, -გამოართვა ხელი მოაწერა და ბიჭიც წავიდა.სახლში შესვლა დაეზრაა ამიტომ კარი დაკეტა და დაბლა წავიდა.
გზაში გახსნა და რაღაც საშინელი სურნელის სუნამო დახვდა
ბარათით: ,,თუკი ვარდები არ გიყვარს..."
-ღნერთო ეს რა უგემოვნო ვინმეა
ეზოში გავიდა და მალევე დაინახა ცოტნემ,მას არ შეუმჩნევია ისევ თავისას აგრძელებდა,ბიჭი მაშინვე წამოვიდა ღიმილით , უკნიდან მოეხვიაააა და ლოყაზე აკოცაა, უნდა ეყვირა მაგრამ ცოტნეს ხმა ეცნო და შეხებაც
-რამ განარისხა ქალბატონიი?
-ვაიმეე კინაღამ გული გამიხეთქე სვანო, მისკენ შეტრიალდა და გადაკოცნა
-სად მიბურდღუნებ? ეე ეს რაარი-ხელიდან სუნამო გამოართვა
-ფუუ რა სურნელი აქვს არ თქვა რომ ამას იყენებ?
-არაა ვიღავ იდიოტმა გამომიგზავნა
-უგემოვნო ყოფილა შენი თაყვანისმცემელი-თვითონ ჩააგდო ნაგვისურნაში და აქაღალდებიც მიაყოლა
-ეეეე
-გადაგდებას აპირებდი ისედაც და საქმე გაგიადვილე.ვინ გიგზავნისს?
-რავიცი არც მე ვიცნობ..წამოდი ახლაა ხო მითხარი გავისეირნოთ და ნაყინს გიყიდიო-
-აბა ნაყინი არმინდაოო
-ცოტნეე
-კაი წამოდი წამოდიი დაჯე მანქანაში
-ფეხით გავისეირნოთ გრილაა
-არ გეზარება? ეგ იდეა მეც მქონდა მაგრამ მეგონა რომ განრიახდებოდით სიზარმაცის დედააზრო ვერ შემოგბედე,
-როგორ ცანცარებ აბა ცუდ ხასიათზე ვარო
-დაგინახე დაა ხო ხედავ გამოვკეთდიი
-იხვოო-ლამპიონებით განათებულ გზას მიუყვებოდნენ სკვერში, თან თავის საყვარელ ნაყინს მიირთმევდა კოვზით და ცოტნეს ებაასებოდა იმაზე რომ ზაფხული მისი წელიწადის დროა და არწმუნებდა რომ მას ეკუთნოდა,ცოტნეც სიცილით უსმენდა და ნერვებს უშლიდა განგებ...
-რა უფლებით ისაკუთრებ ზაფხულსს?
-შენც მიისაკუთრე ზამთარი, შენნაირია ისიცც
-როგორი?
-აუტანელი, ცივი ზოგჯელ თბილი, 
-აუტანელი ვარრ?
-კი რომ გაჯიუტდები ხოლმე და ადრეც სულ აუტანელი იყავიიი აი სულლ.
-მადლობა კომპლიმენტისთვისსს ნაყინების მტეროო
-უიმე ერთი ნაყინი შემაჭამა და მაყვედრისს
-ნია ორი შეჭამე თან ამ შემოდგომაზეე არცისე ჭკვიანურია, სიცხეს მოგცემს 
-მერე რა შენ მთელი ცხოვრებააა სიცხე გაქვს და მე ერთი დღე ვერავიტან შეკაცოო
-ენა უნდა ამოგაძიძგნოო ერთხელაცც
-მერე ვინღა მოგიყვანს ხასიათზეე-ტუჩები დაბრიცა და ისე ახედა
-დანახვაც მეყოფააა
-ისე ძალიან მიმეჩვიე შეენ ვაჟბატონო, სულ მესაუბრებიი და მხვდებიი
-შენც გიკვირს ასე ვინ დამწყევლაა ხოო...
-უყურეთ ამას დაწყევლესს თურმე 

ნახევარი საათი დაბორიალობდნენნ მერეე ელენამ დაურეკა
-გისმენნ ელენა
-მარიამოოოო სად ხარ ერთი საათია ვაკაკუნებბ
-მე და ცოტნე პარკში ვართ
-თქვენ რა საეჭვოდ დაძვრებით რაარიი ეე
-ოო ნუ ბოდავ რა ხდება თქვი?
-ბექას უნდა შევხვდე ხოდა მერე თავში ამომიტივტივდა რომ შენ არიცნობ და მეთქი გავაცნობთქო
-ხო სხვა დროს იყოსს
-არა რატო მოჰკიდე ცოტნეს ხელი და ბარში მოდით, მეც გავიცნობ
-რა ვუთხრა ცოტნეს, ელენას შეყვარებული უნდა გაგაცნოთქოო?
-იცნობს ბექასს არ ინერვიულოო, მეეტიც ერთნაირიი, ბოთეები არიან, და ძმაკაციცაა კიდე, მე გავუცნობ მარტო.
-მოიცა ამას ახლა რატო ვგებულობ მეე
-რატო უნდა გაგეგო აქამდე?
-ისე რავიცი
-მიდი მიდი წამოდით ცოტა გავერთოთ.

-ბატონო ცოტნე თქვენსს ძმაკაცთან უნდა წაგიყვანოთ წამობრძანდით-ტელეფონი ჯიბეში ჩაიდოო და სასაცილო გამომეტყველებით გაუძღვა წინნ
-ვინ ძმაკაცი
-ბექაა, 
-მოიცა შენც იცნობბ?
-ც?
-ელენას გაგაცნობ აი რაჭაში რომ უნდა გაგეცნო, მისი შეყვარებულია, გეცოდინება-ეშმაკურად გაიცინაა
-ანუ გარკვეულხარ.. მე დღეს გავიცნობ წავიდეთ...
-ფეხით?
-არაა მანქანამდე მივიდეთ ამდენი სიარული კი არ შემიძლია
-გამიკვირდა ამდენიც რომ იარე ახალგაზრდა მოხუცოოო.

ერთ-ერთ ბარში დასხდნენ ბექა მალევე გაიცნო მრიამმა და როგორც ჩვევია რათქმაუნდა არ გასჭირვებია მასთან კონტაქტში შესვლა, იმ საღამოს კარგად მოილხინეს, მარიამმა დალია, ბევრი იცინეს სხვადასხვა ამბები მოყვნენ ბოლოს ორივე მიაცილეს ბიჭებმა ოღონდ ფეხით გაიარეს, ბექამ კარამდე მიაცილა ელენე ხოლო ქალბატობი მარიამიი ცოტნემ კი არ აიყვანა, აიტნაა, ხელი ჰქონდა მოხვეული და მთეკი ძალით ეყრდნობოდა
-მარიამმმ მარტო როგორ დარჩები ასე?
-ნუ ნერვიულობ შენ, დავრჩებიი
-არაფერი მოგივიდეს
-ასე რომ მეუბნები მგონიაა რომ ჩემთან გინდა სვანო დარჩენაა-სასაცილოდ დაიმანჭაა
-ამდენი ალკოჰოლით არიცი რა იბოდოო
-ბევრი არ დამილევიაა
-ხო ცოტაც გეყოოო
-ნურასუკაცრავად მთვრალი არ ვარრ
-მილალიტრაშკა ხარრრ-გაიცინაა 
-გასაღები მიმეცი კარი გაგიღოო
-ხალიჩის ქვეშ დევსს და აიღეე-
მაშიმვე შეიყვანა სახლში, 
-მადლობა ამოტანისთვის შეგიძლია წახვიდე,კარი მიაგენი რააა..
-ცივი შხაპი მიიღე და დაიძინეე გირჩევვ
-მადლობაა რჩევისთვისს პირველად არ ვსავვვ სვანოო
-კარგად
-შენც დალიე და საჭესთან არ დაჯდე იცოდე.-
-ართქვა ვნერვიულობოო
-მართლა ვნერვიულობ, ბოლოსდაბოლოს ჩემი მეგობარი ხარ და რამე რომ მოგივიდეს ძალიან დამაკლდებიი
-ანუ მოგენატრები-სიცილით შემოტრიალდა
-კი ცოტათი მომენატრები, იცი რატოო?
-აბა მომახსენე
-იმიტომ რომ მისმენ ელენაც მისმენს მაგრამ შენ სხვანაირად მისმენ და კიდევ შენთან თავს განსხვავებულად კარგად და უსაფრთხოდ ვგრძნობბ... კიდევაა რაღაცეები მაგრამ ახლა არ მახსენდება სვანო-მდივანზე დაჯდა და ჰაერში აათამაშა ხელებიი
-კარგი სიმთვრალე გაქვსს, 
-რატო?
-ბევრს საუბრობბ თან ძალიან საყვარლად
-არც ფხიზელი ვაკლებბ
-ხო მაგრამ ასე არასდროს გითქვამს რას ფიქრობ ჩემზე, მგონი ჯობიაა დაგათრო და ისე გალაპარაკო თორემ მგონია რომ საერთოდ არ გადარდებს მოგწერ ან შეგხვდები თუ არა.-
-მოგიკვდეს შენი გულქვა ნაია ამდენს რომ გელაპარაკებაა და არასდროს რომ არ უთქვამს როგორ არის მიჩვეული შენზე, ხელებიი გასწია მისკენნ
-რასაკეთებბ?-სიცილით უთხრაა
-მოდი ჩაგეხუტებიიიი რააა სულ მინდა შენთან ჩახუტებაა
-რატო არმეხუტები მერე
-რავიციიიი მეე რასგაიგებ ჩემსასს-ცოტნე მივიდაა, ხელები მაგრად მოხვიაა ნაიაც მის მკლავებში გაიტრუნა მერე კისერში აკოცაა
-წადი,ოღონდ ფრთხილად რომ მიხვალ მომწერე ან დამირეკე.
- წავალ გვიანია უკვე დაიძინეე -შუბლზე აკოცა და წამოდგა
-კარგად იყავიი ცოტნიკოო, ნელა იარე იცოდე ან ტაქსით წადი
-დაწყნარდი ნაია დაწყნარდიი, 
-რომ მიხვალ დამირეკე რა
-კარგი კარგიი.ჭკვიანადდ-კარამდე მიაცილა მერე კი კიბეებზე დაეშვა ჯერ შხაპი მიიღო ნაიამ, ცოტა გამოფხიზლებული მიწვა დასაძინებლად ცოტნემ რომ დაურეკა მივედიოო დამშვიდებულს მალევე ჩაეძინაა
მეორე დღეს ბუნდოვნად ახსოვდა განვლილი ღამე, თავი უსკდებოდა, ორი საათი იყო რომ ადგა და შხაპი მიირო რათქმაუნდა დედამისსს ყველაფერი უამბოო და დაიწყო დარიგებების სერიაა.. მთელი დღე სახლში იყო იმეცადინაა, მეორე დღის გამოცდისთვის კარგად მოემზადა საჭმელი ჭამა დაა ფილმის ყურება დაიწყო.
დრო ესააა ის რისი შეჩერებაც ადამიანებს არასდროს შეუძლიათ.
სექტემბერმა განვლო და უკვე ოქტომბერიც სანახევროდ მიილია, უკვე კარგად იგრძნობა შემოდგომა, მისი სურნელი და ხასიათიც კარგად ჩანს, 
მე თუ მკითხავთ შემოდგომა წლის საუკეთესო დროა გაზაფხულის შემდეგ, არც ცივა და არც ცხელა, წვიმს.... ხო ხშირად წვიმს, წვიმა კიდევ მოგონებებს ასველებს.
ძალიან მიყვარს წვიმა,თან გაფხიზლებს თან ტკბილად გაძინებს..
ახლაც წვიმს,ფანჯრის რაფაზე ვზივარ და გარეთ ვიყურები, ჩემს გაკიდებულ სარეცხთან ერთად(რომელის ჩამოხსნაც დამავიწყდა) წვიმამ ჩემი მოგონებებიც დაასველა...
სახლი მომენატრა, ჩემი ოჯახი მომენატრა ჩემი ვირი ძმა მომენატრაა, და კიდევვ ჯანდაბა მემგონი ცოტნეც, ერთი კვირაა არ მინახავს არც ზარებს ვუპასუხრ და არც ელენეს თხოვნითშევხვდი, არადა მე ვუთხარი ყველაფერი დღეს მთავრდებათქო როგორც ჩანს მართლა დამთავრდება, ახლა წავალ უნდა ვისეირნო და ნაყინი ვჭამო ამ დროს მშველის ხოლმე, კაფეში დავჯდე და წვიმის წვეთებს ვუყუროო "- ღიმილით დახურა დღიური ყურსასმენები გაიკეთა გრძელი კაპიშონი მოიცვა, ქურთუკი დაიმატა და ქოლგაც არ დაავვიწყდა, სიხარულით გავიდა ქუჩაში ყველა აქეთიქით დარბოდა ის კი უბრალოდ ნელა აუჩქარებლად ღიმილით მიაბიჯებდა, თავიდან კაფეში უნდოდა რომ წასულიყო და იქ ეჭამა ნაყინი, მერე გადაიფიქრა და გადაწყვიტა სახლში აეტანა ალუბლის ნაყინი, და თავის საყვარელ რაფაზე ეჭამა, ასეც მოიქცცა, სამი ნაყინი იყიდა წვენიც გამოაყოლა და სახლში ავიდა, ტანსაცმელი გაიხადა გრძელი ჯემპრი ჩაიცვა გრძელი წინდები თამ გაიშალა და კომფორტულად მოეწყო, ნაყინს მიირთმევდა და განაბუკი უსმენდა წვიმის ხნას, 
გასცქეროდა დასველებულ ქუჩებს და ამ ქუჩაში წვიმის წვეთებს გაქცეულ ადამიანებს, იმ დღეს სახლიდან სულ აღარ გასულა ჯერ ჭამა მერე დაეძინა, ხასიათიც გაუფუჭდა და სახლის მონატრებამ და ოჯახის მონატრებამ საბოლოოდ აურია არსება და მოსვენება დააკარგვინა, ბოლოს ფილმის ყურება დაიწყო ესეც მალევე მობეზრდა დაა გაგიჟებული შვიდი ხდებოდა ელენესთან რომ ჩავიდა.
-მაროო რა ხდებაა-ღიმილითგაუღო კარი ელენამ
-ელეეე ჩამეხუტეე შენ მაინც რაა-მკლავები მოხვია და ასე იყვნენ შუა კარებში მერე ელენეს ოთახიაკენ დაიძრნენ
-რამე მოხდა? მაროო მოდი ჩემათან
-საშინლად ვარ ელეე, სახლში მინდა ჩემს ოჯახთან ელე-ცრემლები მოიწმინდა და ელეს მოეხვიაა
-მარტო ამიაგამო ხარ ასე დავიჯერო?
-კიდევ ცოტნეს გამო ვიყავი ცუდ ხასიათზე
-კიდე არ შერიგებულხართ თქვენ ორი ხომ? რატო იჩხუბეთ ახლა მაინც მითხარი
-იმ დღეს დემესთან ერთად დამინახა და ზედმეტები მოუვიდა,გასვლისას მოულონელად დემემე ლოყაზე მაკოცა ეს დაუნახავს დაა მერე ასე მითხრაა მე რომინდოდეს შეხვედრა წუწუნებ და არ მხვდებიო შენს დემეს კიდე კარგად თანხმდებიო, 
ამისგამო დავიწყეთ კამათი
თუ მოგიახლოვდება და კიდე შეგეხება ვცემო ბოლოს ეს დაამატა და ამაზე გავმწარდი ელე, არაქვს ჩემს ცზოვრებაში ასე ჩარევის უფლება, და საერთოდ რა უფლებით ცემს დემეს, რა ეჭვიანი ქმარივით იქცევა ვერვხვდები, გაბრაზებულმა ვუთხარი ცემს ცხოვრებაში ნუ ერევი საერთოდ თავი შორს დაიჭირე ჩემგანთქო მერე გავარტყი და წამოვედი, უკან მომდევდაამერე მირეკავდა და მოკლედ არ მასვენებდა და ორი დღეა არაფერი აღარ მოუწერია ალბათ დამიჯერა კიდეც
-ფაქტი ერთია თქვენ ორი უკვე მეგობრული სიყვარულის ზღვარს გადახვედით მარიამ, მეგობრები ასე არ ეჭვიანობენ, და არც შენნაირ მგომარეობაში არიან
-მე უბრალოდ მეგობრულად მენატრებაა
-არა ეს მეტია, არსება გტკივა ნეტა იცოდე რასგავხარ მარიაამო.. 
-არაა ცოტნე უბრალოდ მეგობარიაა
-კარგი ასე იყოს მაგრამ მალე ჩემი სიტყვები გაგახსენდებაა, მიხვდები რომ დიდი ხანია ცდები და იმდენად გაქ თავში ჩაბეჭდილი აზრი იმაზე რომ არავინ შეგიყვარდება უკვე აეასწორად ფიქრპბ..
-კალთაში ჩაუდო მარიამმა თავი ელენემაც თმებზე მოფერება დაუწყო
-მარიამ ისე იმ დემეტრეს რატო ხვდებიი?
-აუუ ელე შემჭამაა გინდათუარა მნახეო მერე კონსპექტწბი მოიმიზეზა მათხოვეო და რო გადიოდა სულ ძალით მაკოცა
-მაგ ბიჭს მოსწონხარ და ცუდად გადაგეკიდა
-მე კიდე სულ ფეხებზე ააააააა არმომწონს და არმაინტერესებს ვერაფრით შევაგნებინე
-ისე ცუდი ბიჭი არჩანს ძალიან ზრდილობიანი კია
-ხო მაგრმა არმომწონს არმინდა მორჩა
-კარგი კარგი აღარიტირო წამოდი და სასეირნოდ წავიდეთ მედაშენ-ეშმაკურად ჩაიღიმა ტელეფონს დახედა მერე მარიამი ააყენა
-სად წავიდეთ
-უნდა გაგართო, მიდი ადი ჩაიცვი
-იცი ძილი კირჩევნია თან უკვე გვიანია
-მარიამ სულ რატო გძინავს ასე დეპრეაია დაგეწყება, რა გვიანი შვიდია ჯერ უბრალოდ ცუდი დამინდის და შემოდგომის გამო ადრე მობინდდა მიდი ჰაააა ახლაა
-კარგი ნუ ჩაირთე წავიდეთ

ათ წუთში ლამპიონებით განათებულ ქუჩას მიუყვებოდნენ, ნელა და სასიამოვნოდ წვიმდა
-აასე მალე სულ დავსველდები
-ნუ ჯავრობ მალე მივალთ
-სად მივდივართ
-ჩვენს საყვარელ კაფეში მივდივართ, და ჩვენს საყვარელ ალუბლის ნამცხვარს და ნაყინს შევჭამთ
-დღეს ბჭამე ნაყინი
-უჩემოდ ხოო ცუდი ქალი
-ცუდად ვიყავი
-კარგი ახლა გამხიარულდი, -
-ცხვირი მომეყი ა რაგამაცინებს-
-მალე მივალთ გამაგრდიიიი- ხელი მოკიდა დაა ნაბიჯს აუჩქარეზ მალე მიაღწიეს დანიშნულების ადგილს, გეზი აიღეს რპგორც ჩვევას ჰქონდათ ფანჯარასთან ყველასგან მოშპრებით მყოფი მაგიდისკენ და მოთავსდნენ
-რაკარგია სოთბოო-ამასობაში ოფიციანტი მოვიდა შეკვეთა მისცეს, მალევე მოუტანეს და დაიწყეს მერე საუბარი მარიამი შედარებით გამხიარულდა ყურადღება გადაიტანა
-არ აპირებს ექა დაქორწინებას კიმარააა, დაბერდი
-ნწ ჯერ არ გავყვები მაინც
-უიარ სვერ ეტყვი რო გიყურებს მაშინაც კი შეშდები
-კარგი რა ეგ დაცინვაა
-სიყვარულის არ მჯერა მაგრამ თქვენ როგ გიყურებთ აწრი მეცვლება, ორივე იღბლიანები ხართ-გაუღიმა და კოვზი პირში ჩაიდო უცებ გვერდით გაექცა თავლი და ნაცნობ სილუეტს მოჰკრა თვალი მაშინვე ხვეება აუტყდა
ელე კი მიხვდა ვინც მოვიდა მაგრამ გაიკვირვ
-რამოხდაა, კოვზი გადაგეყლაპაა-მარიამმმ ხელი აუფრიალა გაშტერებულს
-არააფერი მიიხედე ვინაა აქ ოღონდ ფრთხილად-გაშეშებულმა გაიხედა საპირისპიროდ ელენემაც კარისკენ მიიხედა
-ვინაა მე ვერავის ვხედავვ მარიმ
-ოო ნუ მეკაიფები ახლაა და არც ხუმრობის დროა
-ჰალუცინაციები გაქვსს?-
-ელენათქო იქ ვერ ხედ...-მიიხედა მაგრამ მართლა აღარავინ იყო გვერდით ირგვლივ მიმოიხედა და არვინ მოჩანდაა
-მარიამმ ნორმალურად ხარე სიცხემ ხოარაგიწიაა ვინ მოგეჩვენაა
-მოიცა ცოტნე იყო ვიცი აქიყოო-ფეხზე წამოდგა 
-სადმიხვალ მარიამმ აქ არანაირი ცოტნე არიყო 
-იყო
-რომ ყოფილიყოო სად გაქრებოდა ამხელა სივრცეში უჩინმაჩინია ორ წამში გამქრალიყო?
-მოიცაა აქ იყო და
-გააფრინე
-გავგიჟდიი? მოიცა ანუ მომეჩვენაა-ოთახი დაიარა მაგრამ არავინ იყო მხოლო ორი კლიენტი
-აფორიაქებული დადიოდა მერე ელენეს ხელი მოჰკიდა და სახლისკენ წავიდნენ
-მარიამო გაგინებული ხარ ცოტნეზე უკვე გელანდება კიდეც
-არაა იქიყოო 
-არადა შენსც იცო რომ მოგელანდა
-ჯანდაბაა ჩემსთავა ისე ნათლად ჩანდაა
-ნათლად დაგერხა-გაიცინა მარიამმაც ვერ შეიკავა სიცილი, ისევ იმ ინციდენტზე ფიქრობდა სახლში როგორ ავიდა ვერ გაიგო საწოლში სეწვა და დიდი ხნის მერე ძლივს ჩაეძინა....

მეორე დილით უცნაურად. კარგ ხასიათზე გაიღვიძა, სწრაფად მოემზადა და უნივერსიტეტისკენ გასწია, ცოტა დაიღალა, მეგობრებთან ერთად გამოდიოდა უნივერსიტეტიდან ცოტნეს მანქანა რომ შეამცნია ეზპში მანქანაზე იყო მიყრდნობილი და კარიკენ იყურებოდა,
-გოგოებოო უნდა წავიდე მე აბა ნახვამდისს-დაემშვიდობა და საპირისპირო მხარეს წავიდა, ეგონა ვერ შენიშნავდა ცოტნე მაგრამ უკან აეევნა, 
-მარიამმ მოიცადეე-მარიმთქოოოო-მკლავში წვდა და მიაბრუნაა
-რაგინდაა
-იცი რაცმინდა როდემდე გამიბრაზდებიიიიი- უცნაური მზერა ქონდა ცოტნეს სევდიანი სახე წვერი ჩვეულებრივზე უფრო წამოზრდლი ჰქონდაა
-ვთქვი სამუდამოდთქო
-მარიმმმმმ
-ცოტნე გამიშვიიი არ მწირდები გაქრი თან სამუდამმოდ აღარასდროს აღა ვამოჩნდე არ. მჭირდები აგიგეე-გაბრაზებულმა გააშვებინა ხელი
-ანუ არ გჭირდებიი?
-დიახ არ მჭირდები, არც კი მომესალმო მომშორდი
-კარგი როგორც შენ გინდა მარიამო, კარგიი თუ არ გჭირდები - ცივი ხმით უთხრა დაა უკან გაბრუნდა- უცნაურად ცუდად მოხვდა მისი სიტყვები მარიამს ნერვებმოშლილი წამოვიდა სახლი მივიდა და საწოლზე დაემხო და ცრემლებმაც მალე გადმოლახეს საზღვერები ტიროდა საშინლად ტიროდა გრძნობდა რომ დაკარგა თავს ილანძღავდა და ვერაფრით ჩუმდებოდა ცოტნეს ცივი ხმა რომ ახსენდებოდა.

ასე გავიდა ორი კვირა, სულ შეიცვალა მარიამი, რამოდენიმეჯერ შეხვდა ცოტნეს მაგრამ არც კი შეუხედავს მისთვის ყოველჯერზე ელოდა რომ ბოლოსდაბოლოს კიხედავდა მაგრამ ამაოდ, სულ უფრო და უფრო ცუდად ხდებოდა,
ნექასთან და ელენასთან ერთად იჯდაა
-მარიამ რა გჭირს აქ ხარ-ბექამ ხელი აუფრიალა
-ხო აქ ვარ, ჯობია წავალ მე არ შეგიშლით
-აქ დაჯექი დაა ყურადღებით მომისმინე მარიამ ახლა
-რაგინდა ბექაა
-რა რამინდაა ამდენი ხანია შენ და იქეთ ის ვაჟბატონი კვდებით საშინლად ჯიუტები ხართ საშინლად, შენ განსაკუთრებით, რა დამართე ან რა დაგმართა იქით ის გაცივდა კლუბშიდაც კი ვერღარ მიგვყავს, საერთოდ მარტო ზის და ეწევა ასე მოკვდება, შენს გამო იმის გამო რომ უთხარი არმჭირდები წადიო წადიდა თავს გარიდებსს, შენ რომ იყო კარგად სულ გაგშორდა მაგრამ შენ? შენ იმაზე უარესად ხარ კვდები აგერ არადა შენი ბედნიერებისთვი მოგშპრდა, საერთოდ რა სფიქრობ და რაგინდა იციი- უყურებდა ბექა თან ესაუბრებოდა მარიამმი კი ნელნელა აიმღვრა ცრემლები გადმოსცვუვდა
-ჯანდაბაა არვიცი რამინდაა არვიხი ბექააა არვიციიი არვიციი- 
-მარო ბექა მართალიაა იციი დიდი ხარ უნდა ჩამოყალიბდე მალე სულ გაქრები მარიამმ-ხელი ჩამოუსვა ლოყაზე
-ის აღარმოდის, და მე ცუდად ვარ - 
-არც მოვაა მარ, შენ უნდა მიხვიდე,
-მართალია ბექა გეყოთ გკოვაა, ჯიუტებუ ხართ
-უნდა მივიდეეეე დღესვე
-ვწუხვარ მაგრამ დღეს არ გამივა სოფელში წაიყვანა მანჩო
-როდი ჩამოვა 
-ორ დღეში... 

.....
ახლა გაიწელა ორი დღე, წარმოიდნედა როგორ ესაუბრებოდა,ყველაფერს ნანობდა ისე როგორც არასდროს, მიხვდა ძალიან დააშავა, დიდი შეცდომა დაუშვა.
უნივერსიტეტში წავიდა და დღე ჩვულბერივ ჩაატრა, საღამოს ტელეფონით ელეს ელაპარაკა მერე მოუსვენრობამ შემოუტია და გადაწყვიტა გასეირნება ყურსასმეები აიღო და პარკისკენ გასწია. 
დრო გავიდა, ნელ-ნელა შეეპარა დღეებს შემოდგომის სივივე, არამარტო დღეებს ასევე ურთიერთობებსაც.
შემოდგომის სუსხიანი ნოემბერის ცამეტი იყო და კარებთან იდგა ნაია, რომელიც დაკაკუნებასაც ვერ ბედავდა, სამჯერ გაიწია ზარის დასარეკად, ბოლოსს როგორც იქნა გამბედაობა მოიკრიბა და დარეკა ზარი გულაჩქარებულმა, ცოტახანი დაელოდა,სახელურის ხმა გაიგო და მალე გამოჩნდა კარში წელს ზემოთ შიშველი ოდნავ წვერ მოზრდილი გაკვირებული ცოტნე, რომელსაც ნაიას დანახვა აშკარად გაუკვირდა.
-ნაია?
-არ შემომიშვებ?
დასტურად თავი დაუქნია და კარი ფართოდ გააღო, შეაბიჯა ფიქრებ არეულმა, გულაჩქარებულმა და აღელვებულმა, ტექსტს იმეორებდა გულში მაგრამ დაავიწყდაა მხოლოდ ფიქრები დარჩა და საკუთარ თავს მიენდო.
-რამე მოხდა? აქ არ გელოდი- ოთახში უკვე მაისურ გადაცმული დაბრუნდა ცოტნე და გამეფებული სიჩუმე გაარღვია
-სალაპარაკოდ მოვედი ცოტნე
-გვაქვს რაიმე სასაუბრო კიდევ?
-გვაქვს, იცი მე დავფიქრდი დაა ის რაც ვისაუბრეთ საერთოდ სანაგვეზეა გადასაყრელიი, 
-და სიტყვები უბრალო ნაგავია? ნაიია სიტყვებს ძალა აქვთ და ასეთი ადვილი არაა მათი დავიწყება
-მისმინე,მე ბევრი ვიფიქრე ცოტნე, ბევრი დრო მქონდა დასაფიქრებლად
-კი მთელი ერთი თვე-ირონიულად გაიღიმა დაა სიგარეტს ნაფაზი დაარტყაა
-მე მივხვდი,მეც და შენც იმ დღეს ზედმეტი მოგვივიდა
-კიდევ მე? მემგონი მთლად კარგად ვერ გიფიქრია, ახლაც სინდიისის ქენჯნის გამო მოხვედი? ახლაც ტყუილად დაკარგე დრო აქ მოსვლაზე როგორც ვატყობ, არ გააგრძელო ასე თუა არმინდა, ჩათვალე არაფერი მომხდარა, დაიწყნარე ეგო და აქიდან წაბრძანდიი-გაბრაზებულმა მუჭი შეკრა და ოდნავ აუწია ხმას
-ცოტნე! -თვალებ ანთებულმა გახედაა
-კარგიიიიიიიი ხო გავიგეეე გავიგეე მე ვარ დამნაშავეე, არუნდა მეთქვაა და ტყუილია ის რომ მე შენ არ მჭირდებიიი, ზედმეტი მომივიდა, სულელივით მოვიქეცი, ის დემეტრეც ცუდად გამოჩნდაა ამ ამბავშვი და შენ საერთოდ...არც შენ ხარრრ უცოდველი კრავიიი,შენ მაინც ველური ხაარრ და კიდევ სადისსტიიი ხარრ, ამდენიი ხანიიიი რომ არ მოხვედიი-აცრემლებულმა ახედაა ცოტნეს
-კიდევ ჩემს მოსვლას ელოდი? შენ არ მითხარი შემეშვიო? შენ არ ამბობდი არ გაბედო ჩემს ცხოვრებაში გამოჩენაო, სრ მჭირდებიოო, ამის მერე კიდევ მე მოვსულიყავი?-ირონიულად გახედ
-ჯადაააბააააააა -დენდარტყმულივით წამოხტა და მაგიდაზე მდგარ ვაზას ხელი ჰკრა
-სულ არ გესმისს ხოოო არგესმის, რომ არაფერი ყოფილიყავი ასე არ დაგიახლოვდებოდი? ახლა აქ არ ვიქნებოდი..-თან ყვიროდა თან ყველაფერს ძირს ისროდა რაც ხელში ხვდებოდა განგაბ არ აჩერებდა ცოტნე 
-საერთოდ აქაც არ ვიქნებოდიი იდიოტი ხარრ არადა მეგონაა შენ მისმენდი შენ შენ, სულ რომ არაფერი ყოფილიყავიიი იმას ვიგრძნობდი რასაც ამ ერთი თვის განმავკობაში ვგრძნობდიიი, ვერ ვიტანნ ვერ ვიტან ცხოველივით რომ ჩხუბობენ თან ჩემს გამო... სისხლი ადინე იმ დეგენერატს, ცხოველს გავდი...შემეშინდა ჯანდაბაააა შემეშინდა და ვეღარ მოვთოკე ნერვული სისტემა...-ბოლოს დაიღალაა და გაჩერდა დასამტვრევიც არაფერი დარჩა ზურგჩანთა აიღო
-დამშვიდდი?
-კიდევ იცინიიი?-ატირებულმა აქცია ზურგი
-არ დაგცინი ვიღიმი, იმიტომ რომ ნამდვილი გიჟი ხარ, არანორმალური - 
-როგორც ჩანს მართალი ხარ ტყუილად გავისარჯეე და შევწუხდი აქ რომ მოვედი-ამღვრეული თვალები მოაშორააა, კარისკენ წავიდა უცებ მკლავში რომ ჩაებღაუჭა ცოტნე და ჩაეხუტა, ხმაც ვეღარ გკონტროლა.
-ხელი გამიშვი იდოტო კაცო -
-არ გაგიშვებბ, ტყუილად დაამტვრიე აქაურობა? რა მალე ნებდებით ქალბატონო შუბლზე აკოცა... გაჩუმდი შენ არ გადაგახდევინებ ამ ვაზების ფულს.
-გამიშვი-ხელებში აფართხალდა თუმცა ვინ უშვებდა? არც არავინ.
-მეც მომენატრე და ველოდებოდი როდის გაიტეხდი იხტიბარს და როდის მოხვიდოდი,
-განგებ არ მოდიოდი-გაჩერდა და აწყლიანებული ლურჯი სფეროები მიანათა
-შენ უნდა მოსულიყავი უნდა გამეგო მართლა ვნიშნავდი თუ არა შენთვის რამესს,
-საზიზღარი ადამიანი ხარრრ -ხელები კისერზე მოხვია და თავი მის მხარს ჩამოადო, 
-ნუღარ ტირი ახლააა კარგიი, მე მაქვს სატირლად საქმე ამ სახლს რა დაალაგებს შეშლილოო
-მეტის ღირსი იყავი სხვათაშორისს, წავედი და მერე გნახავ ლექცია მაქვს
-მოიცაა ასე წახვალ?
-ხო ადრე ამბობდი რომ კარგი დამლაგებელი გყავსს, ამ ორ ლარნაკს დაა ჭიქას მე გიყიდი დანარჩენი მილაგდება დაზიანებული არააა
-ნაიააა
-კარგადდ აბა შენიციიი-ლოყაზე აკოცა და სახლი დატოვაა გახარებული იყო უმიზეზოდ ეღიმებოდაა, კიბეებს ჩაუყვა და ცრემლები შეიმშრალა.

საწოლში კოტრიალობდა ცოტნემ რომ დაურეკაა
-გისმენ ცოტნიკკ, რამდენი ხანია აღარ დაგირეკია ჩემს ნომერზე
-ნაიაა როგორ ხარ? 
-რამოხდაა? მშვიდობა გასქვს ცოტნეე როგორი ხმით მელაპარაკები?
-ჯერ კარგად ვარ,მაგრამ მალე გავგიჟდები ალბათ 
-რამოხდა 
-ჩემი დისშვილი დამიტოვეს, ვერაფრით ვაწყნარებ იქნებ შენ უშველო რამეეეე გამოვიყვან გარეთ  რაა,
-მოიცა რომელი ძიძა მე ვარრ ბიჭოო
-რა უგული ხარ, ეგრევე უარს მეუბნები გოგოო, ტყუილად შევრიგდით?
-ჩემს მეტი ვერავინ ნახეე
-ძალიან გგავს ერთი ჭკუისები ხართ და მეთქი ის თუ დამეხმარებათქოო
-არახარ ღირსი მაგრამ კარგი წამოიყვანე ბავშვი და სადმე წავიყვანოთ
-ოქრო ვერცხლი ბაჯაღლო ხარ ჩემო ნაია-
-ოჰჰ აფერისტი-სიცილით გათიშა ტელეფონი ტყავის ქურთუკი ჩაიცვაა ქუდი დაიხურა და დაუყვა კორპუსის კიბეებს, ცოტა ფეხით გაირა და მალევე გამოჩნდნენ სახე არეული ცოტნე და პატარაა ქერა კულულებიანი გოგო.მანქანაში იჯდნენ და რაღაცეებს ესაუბრებოდნენ ერთმანეთს, ფრთხილად მიუახლოვდა და კარი გააღო
-სალამი 
-ნია მოხვედიიიი
-მოვედი ცოტნიკიო აბაა ვინარის ეს მოუსვენარი
-გაიცანიი ესს არისს იოანა, ჩემი დის შვილი იოანა ეს ნაიაა-ბავშვმა მიხედაა, პატარა ქერა კულულები საყვარლად ჰჰოქონდა ჩამოყრილი და ლურჯ თვალებს აქეთ-იქით აცეცებდა ხელებს ერთმანეთში ხლართავდა და უცნაურ ხმებს გამოსცემდაა მერე გაიცინაა
-ნაია-სასაცილიდ წარმოთქვაა და ცოტნეს მოხვია ხელიი
-ვაიმეე რა საყვარელი ვინნე ხარ შეენნ,აბაა ჩამოდით ახლა და წავიდეთ ზოოპარკში-გაიცინა და პატარა იოანას აკოცა, 
ხელში ეჭირა ცოტნეს და ზოოპარკში მისეირნობდნენ, ნაია არანაკლებ გახარებული იყო იოანაზე, მხიარულად ათვალიერებდა ყველაფერსს, თან იოანას აკოცებდა ხოლმეე და ბავშვის კისკისზე ხალისობდა
-იოო მოდი ჩემთან რაა
-ვერ დაიჭერ ციცქნა,მძიმეაა
-ვინაა ბიჭო ციცქნა შენხელა ცალი კუნთი მაქვსს, -სასაცილოდ დამანჭა ხელები და იოანა გამოართვა, ბავშვსაც გაეხარდა
-ლაპარაკი არიცის?
-რა არიცის გოგოო ისე ლაპარაკობს ეს სამი წლის ბავშვი ლამის შენ გადაგასწროს მალე მემგონი
-იოო აბა თქვი ნაია-სასაცილოდ შეხედა იოანას მისგან მხოლოდ ღიმილსს ღებულობდაა დაა ხელებს ერთმანეთზე გახარებული ურტყამდაა
-გოგოო რა გაცინებსს ნაია თქვიი ნაია
-ბავშვს სულ გამომიშტრერებ შენ ვატყობბ-ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან ცოტნე
-შენ ჩუმად იყავი თუ შეიძლებაა... იოო ნაია-ვერაფრით ათქმებინა სახელი, მაგრამ მაინც გემრიელად ჩაკოცნა
-აბა ცოტნეე თქვი იოო-ხელზე აკოცა ცოტნემ
-ცოტე-ამოიტიკტიკაა იოანამ და შემოხვიაა ხელები
-ბიძიასს ჭვიანია ხომ ვამბობბ
-ცოტნე მიყვასსსსს
-რა საყვარელი ესაა -ბავშვს გაუღიმა და აკოცაა
-ტლიკინი გოგოო
-შენ არ გესაუბრები ბავშვის მაგივრად ნუ მესაუბრებიიი რაა ... იოანა აბა ნაიაც თქვი გთხოვვ ნაია-თან ტეელფონი ჰქონდა მომარჯვებული და უნდოდა ვიდეო გადაეღო მაგრამ ამაოდ, ცოტნე დასცინოდა და ამაზე სულ გადაირია, 
მიიკვლევდნენ გზას და თან იცინოდნენ,ბევრი იხალისეს თითქმის ყველა ცხოველის სახელი ათქმევინა ცოტნემ, გახარებული ხელების ერთმანეთზე დარტყმით უყურებდაა დაა ათვალიერებდა ყველაფერს, რამოდენიმე კარუსელზე იჯდნენ გოგონები და ბოლო ხმაზე კისკისებდნენ,ცოტნე ვიდეოებს უღებდა,ერთისიტყვით ორი ბავშვი ჰყავდა ჩაბარებული..

ნელა მიბაჯბაჯებდა იოანა და თან ნაიზე იყო ჩაბღაუჭებულიი..
-რა საყვარელიააა შენ კიდე იძახდი მიშველეოო
-ამის შემხედვარე ლამის ბავშვები გადამინდაა გოგოო მთელი დღე ჭყაოდაა გარეთ მინდააოო
-ნუ ხარ ღჯუ, რა საყვარელია შვილი არა მაგრამ ასეთი დისშვილი მეც მინდა ან ძმიშვილი-გაიცინააა და ცოტნეს შეხედა
-შვილი რატო არა?
-კარგი ერთი რა შვილი,მე ვის ავღზრდი, შვილი პასუხიისმგებლობაა, მარტო გაზრდა კიარაა იმას აღზრდაც უნდაა მე კიდე ჩემი თავისთვის ძლივს მომივლია.-ამოილაპარაკა დაა იოანასს დახედა
-უყურე რა პატარაა რა საყვარელი და როგორ მაკვირდება,ჯერ არაფერი იცის სარკესავითაა რასაც დაანახებ იგივე გამოჩნდება, და მე ვერშევძლებ ისეთი შესაბამისი ანარეკლი რომ ვიყო და ეს ცოდვაა, დიდი ცოდვა ..
-შენ ამ პლანეტიდან არ ხარ მემგონიი 
-რატო რადგან ბავშვების გაზრდის ნერვი არ მაქვსს,ბავშვი რომ მყავდეს ქმარი უნდა მყავდეს ქმარი კიდე ცალკე პრობლემააა და ბორკილებია
-ანუ შინაბერა რჩები ქალბატობო ნაია?
-შინაბერა არა თავისუფალი-მხრები აიჩეჩა და სახეშეცვლილ ცოტნეს გახედაა
-იქნებ ვინმე გიყვარდებაა მერე რასშვები?
-მეე არაა არამგონია ვიმმე შემიყვარდეს მე ხო ნაია ვარრ 
-გგონია სიყვარული მასეთი ადვილი სამართავიაა? სულ რომ არ გინდოდეს მაინც გულს ვერ უბრძანებ
-მვენივრად უბრძანებ გონებით იმოქმეედებ და არ მიიყვან საქმეს სიყვარულამდე, 
-შენ ყველაფერი ასე ადვილი გგონიაა -სახეჩამქრალმა ამოილაპარაკა და მერე იოანა თავად აიყვანა
-და შენ?
-რა მე?
-არ გინდა შვილები
-კი მინდაა ოთხი ან ხუთი შვილი მინდა, დიდი ოჯახი მინდა
-ოთხი ან ხუთი რაამბავია კარგი რა ცოტნე, საცოდავი შენი ცოლი ვინმე გამორჩეული უნდა მოძებნო შენ -გაიცინა და მხარზე დაჰკრა ხელი
-მოძებნილი მყავს უბრალოდ გონება არეულიაა და მორჯულება უნდაა
-რამე არვიციი?
-არაფერი არიცი შენ ნაია! სულ არაფერი! წავიდეთ ჯობიაა- წინ წავიდა, არაფერი უთქვამთ მანქანააში უთქმელად მივინენ ნაიას ბინასთან, იოს ნაიას მხარზე ეძინაა და საყვალლად ჰქონდა ხელები მოხვეულო
-დაეძინაა?
-ხო მარგამ უნდა გავაღვიძოთ შია ალბათ, ვაჭამოთ და მერე დაიძინოს
-კარგი,ფრთხილად დააწვინე მე მივხედავ
-არავითარშემთხვევაში, აიღე ბავშვის ნივთები და ადი ჩემთან გასაღები აიღე მე საჭმელს ვიყიდი
-არააა საჭირო, მივხედავ მე თვითონთქო ნაია,
-რატომ მმგონია რომ რაღაცაზე გაბრაზდი?
-ტყუილად გგონია.
-მაშინ ადი ჩემთან, იცი მისამართი,ასეთ ანგელოზს შენს ხელში ვერ დავტოვებ 
- ახლა რომ გააღვიძო ჭირვეულობას დაიწყებს, მე წავალ აფთიაქში, შეძლებ აყვანას?
-კიი ლიფტით ავალთ-
საჭმელი შეარჩია ცოტნემ და მერე სახლში ავიდა უკვე გაღვიძებული იყო იოანა და ნაიას ეთამაშებოდა,
საჭმელი მიუტანა და მერე თავად ცოტნე დარჩა ბავშვთან, მდივანზე იწვა ცოტნე და ის სახეზე უთათუნებდ პატარა თეთრ ფუმფულა თითებს ხან თმებში მოქაჩავდაა ხოლმეეე,
-ააა იოო რაშვენი ეგრე უნდა მოექცე ბიძიასსს- ხელებზე აკოცაა -ნაიაც შევიდა საჭმელი ეჭირა ხელში და აციებდა-ფეხზე წამოდგაა და იოაანა აიყვანა..
როგორღაც აჭამეს ქალბატონს,მერე ძილის დრო მოვიდა ხუთი ხდებოდა საწოლზე დააწვინა, მერე აწუწუნდა ორივე დაწექითო და სიცილით გახედა ნაიამ,მიუწვა გვერდით მეორე მხრიდან ცოტნეე მივიდა მალევე მიეძინა ფრთხილად წამოდგა ნაია
-წამოდი ცოტნე არ შევაწუხოთ გავიდეთ-ოთახიდან გაუშვა თვითონ ბალიშები შემოულაგა ირგვლივ რომ არ გადმოვარდნილოყო გაღიმებულმა შეხედა პატარას რომელიც ანგელოზს ჰგავდა ისე საყვარლად ეძინა, და ცოტნესთან გავიდა..
-აუ მართლა რა საყვარელია იცოდე ხშირადდდ მანახებ ხოლმეე ამიერიდან,
-გაუგეთ ერთმანეთს ერთი ჭკუისებმაა
-ღჯუ -დაბღვერილმა უთხრა და გვერდით მიუჯდა-სანამ გაიღვიძებს აქ იქნები არ უნდა გააიღვოძოს თორემ მერე ჭირვეულობას დაიწყებს მართლა.
-არადა რა მზრუნველი დედა იქნებოდი 
-რას ჩააკვდი ამ ჩემს დედობას, ნუ ჯავრობ შენს ბავშვებს მოვუვლი შემიძლია ნათლია ვიყო,გამოვზრდი და ვიზრუნებ-გაიცინაა აი ამაზე კი ცოტნე დაიძაბა და გაბრაზდაა
-სისულელეეებს ნუ იძახი თუ შეიძლება
-რავთქვი ახლა ისეთი რამ გაგაბრაზა ნეტაა, კაი არმინდა ნუ მომანათვლილებ ბავშვებსს, მართლა საცოდავი შენი ცოლი რაა ღჯუუუუ ყოფილხარ თურმე-ჩაიფრუტუნაა და ტუჩები დაბრიცა
-როგორმე მოვგვარდებით და მოვრჩეთ სისულელეებზე საუბარსს
-შენ დაიწყეე ჩემი რა ბრალია-მხრები აიჩეჩა
-სისულელეები შენ დაიწყეე,
-დებილი.
-ეგრე სწრაფად მიმიკებს როგორ იცვლი გეხვეწები მასწავლეე რაა
-ამას სწავლა ვერუშველის,ნიჭი უნდა დაგყვეს.ნიჭიი ცოტნიკკ-მხარზე დაკრა ხელი და გაიცინა.

მალე გამოიღვიძა იოანამ და სახლისკენ წავიდნენ იო და ცოტნე, ნაიამ კი ემოციებისგაან დატვირთულმაა გემრიელად მიიძინა.

მეორე დღეს კარზე გაბმულმა ზარმა გააღვიძა, ზლაზვნით წამოდგა და კარისკენნ წავიდა, ნახევრად მძინარემ გამოაღო კარი დაა დედ-მამა რომ დაინახა ჯერ ეგონა მელანდებააოო , რომ გამოერკვა ყვირილით ჩაეხვია ორივეს.
-დედიტო და მამიტო აქ ხართ
-ღმერთო ამ გოგოს შენ უშველე, სულ ჭკუაზე მოიყვანეე
-შენი ბუზღუნიცც მომნატრებიაა დედიკოო
-როგორ ხარ შე გადარეულოო როგორ-ეხვეოდა მალხაზიც
-შემოდით ახლაა შემოდით შემოდით, სახლისკენ მიიყვანა მშობლებიი
-ვინღას ახსოვს ილიაა -კარში ბუზღუნით შემოაბიჯაა შოკოლადის ტორტით ილიამმ
-ვაიმეეე შენც აქ ხარ,ჩემი სიყვარული
-ვიწერ ამ სიტყვებსს-ეგონა ილიასკენ მიდიოდა მაგრამ ტორტი გამოართვა და სახესთან მიიტანაა
-მმმმ როგორ მიყვარხარ რომ იცოდეე უშენოდ არშემიძლიაა ხოლმე დიდხანსს
-ყოჩაღ ნაი, ყოჩაღ სულ აღარგინდა ძმაა-გაბრაზებულმა გახედაა ილიამ
-კარგი გეხუმრე რას იბუტები ძმაოჩემო -უცებ მოხვია კისერზე ხელები და კისერში აკოცაა
-ჩემი გადარეული ნაომი-

სუფრასთან ისხდნენ და ათას რამეზე საუბრობდნენ ყველაფერი გამოკითხა ნაიამ,ტიკტიკებდაა დაა იცინოდა სიხარულით თვალები უბრწყინავდა.გვიანი იყოო დასაძინებლად რომ წავიდნენ..

ოთახში იყოო ილიაა ნაიამ რომ შეაჭრაა, არაფერი უთქვამს კარი შეაღო და ტელეფონში გადავარდნილ ძმას გვერდით მიუწვაა
-ალქაჯო შენი საწოლი არ გაქვს?
-ხო მაგრამ იქ შენ არ ხარ დაა-ლოყაზე უკბინაა და მოეხვია
-გოგოოო ჩამილურჯდებაა არანორმალუროოოო
-ოოჰ ისე ამბობ თითქოს შეყვარებული იეჭვიანებდეს ახლ...მოიცა როგორ იყურები შენ რააა -გაიცინა ნაიამ და თავი წამოსწია
-არაფერი მსგავსიი
-არაა უეჭველი რაღაც ხდებაა ილო როდისაქეთ მიმალავ მსგავსებსს
-ილოს ნუ მეძახიი გითხარი მე შენ, ჯერესერთი მერე მეორეც,დამალვაზე მე ნუ მესაუბრები
-ისე ამბობ თითქოს რამეს გიმალავდე
-კი მიმალავ -ნუ შენ ასე გონიაა მაგრამ მე ვერაფერს გამომაპარებ,ასაკი ნუ გატყუებს ჩემი ძვირფასოო- მარიამმს გახედა და ლოყაზე უბრწკინაა
-მოიცა რასბოდავ?
-მოიცა რა ერქვაა...ხოო ხო გამახსენდა დემეტრეე, შენი დემეტრე რომ გასაჩუქრებდა ხოლმე უკან დაგყვებოდა და გწერდააა, 
-მოიცა შენ რა იცი?-გაოცებულმა გახედაა მარიამმაა -შენ თუ ახლაა ჩემს ფეისზე იძრომიალე იცოდე..
-არა ბავშვი არ ვარ უკვე 19 წლის დას პირადი მიმოწერა ვუკითხო-
-აბაა?
-რა აბა უტვინოა შენი დემე, ნომერიც კი ვერ გაარკვია, მოგწერა მაგრამ ჩემთან მოხვდა-გაეცინა დაა ისევ ტელეფონზე მოსულ ესემესს დახედა
-ილიაა მაბრაზებ ახლა,შეეშვი მაგ ტელეფონს და ამიხსენი რა და საიდან იცი
-მე ის ვიცი რაც შენ დამიმალე მეტი არაფერი
-არაფერი დამიმალავს უბრალოდ არ გითხარი
-ეგ ერთი და იგივეაა ნაია და ახლა არ გამაბრაზო გთხოვვ
-ვისაც მოვეწონები და კომპლიმენტებს მეტყვის ყველაზე ხო არ გეტყვი?
-ადრე მეუბნებოდი, ადრე მიყვებოდი, ახლა კიდე ვიღაც ..ლე რომ ასეთ ..ლეობებს აწვება ეგ დამიმალეე, ასე არ ვყოფილვართ ჩვენ ქალბატონო ნაია
-ნუ ბოდავვ და ნუ იქცევი ტიპიური კოჭებხვრეტია ძმებივით ძაან გთხოვ
-არ ვიქცევი უბრალოდ შენ ჩემი და ხარ ერთადერთი დაა მხოლოდ ასაკით უფროსი და შენი აზრით დავუშვებ ვინმე გაწუხებდეს დაა საფრთხე გემუქრებოდესს? 
-ილია მე არც დამიმალავს, უბრალოდ ის დემეტრე არ იყო ისეთი შენს ყურადღებას რომ იმსახურებდეს, მაგრამ შენ რა უთხარი...რამე უთხარი??
-სხვა დროს მეტყვიი იცოდე,არაფერი შენთვის საინტერესო.
-ილიკოო
-აქ მოვრჩეთ.
-კარგი მაგრამ ნუ მიბრაზდები და ის მითხარი,ვინაა ის გოგო ასე აციმციმებული რომ წერ
-ისეთი არავინ სოფელში იყო ჩამოსული და მაშინ გავიცანი უბრალოდ ვმეგობრობთ
-როდის?
-ზაფხულზეე
-აუ მომიყევი
-მე ელენე ხო არ გგონივარ ?? ბარემ ყავაც მოვიტანოთ დავლიოთ, თან ვისაუბროთ მერე მიმკითხავე-ხმა მოიწვრილა და მერე სიცილი ვერ შეიკავა
-მაიმუნო ბიჭოო 
-მოდი ახლაა დავიძინოთ, თორემ ხვალლ ვიცი დილით შემოვარდება მაოო
-შენ მაოს ნუ მიბრაზებბ
-კარგი გადი ახლა გაცუნცულდი და დაიძინეე მაშინნ
-ძილინებისა ძმაო ჩემო-ლოყაზე აკოცა დაა ოთახში გავიდა.

დილით დღე მხიარულად დაიწყო, გემრიელმა სუნმა და ილიკოს საუბარმა გააცინა, სამზარეულოსკენ გაფრატუნდა
-დილამშვიდობისა ოჯახო ჩემოო
-რა დილა პირველის ნახევარიაა -უკანალზე დაარტყა ხელი ილიამმ დაა ტელევიზორის ოთახში გავიდა
-ილიაა რაგითხარი მე შენნ მოდი აქ ბიჭო ნუ მიდიხარ როცა გესაუბრებიი
-ახლა რამოხდა დედა? - სიცილით უთხრა ნაიამ
-რა რამოხდა გაიძახის ტატუ უნდა გავიკეთოო, 
-ქართველობას მართმევენ ნაია, ქართველობას
-რამოხდა დედა მერე
-რა რაუშავს 17 წლისაა ამის ტატუ ვის გაუგია?ბარემ მოწევაც დაიწყე და ყური გაიხვრიტე ეგეც ხო მოდაშიაა
-არა რასამბობ დედაა მაგას მერე 18-ის რომ გავხდები და რომ გავიზრდები-ძალით აბრაზებდა ილიაა
-უყურე ახლაა ამასს მამაშენის გათამამებული ბავშვი ხარ მოიხატე ბარემ ეგ ხელები სულ,არაფერი არ გესმისს არაფერიი 
-ცუდი ცუდი ცუდიი ბიჭი ვარ დედიკო, ხო კარგი გავიგე დეგენერატი კიდევ-მივიდა და აკოცა მერე ერთი ბლინი აიღოო
-აფერისტი ბავშვი ხარ ბავშვიი...
ნაია მხიარულობდა, მონატრებია ილოას ტვინის ბურღვები ძალით აბრაზებდა და აბუზღუნებდა დედასსს, გემრიელად ისაუზმესს მერე ილია სადღაც გავიდა მოლოდ ნაია და მაია დარჩნენ სახლში მალხაზი დილიდან საქმეზე იყო გასული..

რაღაცას ესაუბრებოდა მაოო ტელეფონმა დარეკა
-გისმენთ.... მადლობა კარგად რომელი ხარ.... ააა სოფიაა შენ როგორ ხარ?.... ხო რავიცი მე რამიშავსს...ხო რა საქმეა... ააჰ მართლაა გილოცავ გილოცავ ბედნიერებას გისურვებბ..
ამ კვირასს ... აჰ ანუ სამი დღეეე.... ვეცდები სოფ ... ხო კარგი მადლობა დაპატიჟებისთვის.
-ტელეფონი გათიშა დაა ცნობისმოყვარე მაოს გახედა
-ვინ იყო შვილო?
-სოფია ჩემი კლასელი გათხოვილა და ქორწილში დამპატიჟაა
-უიმე ეგ გოგო სკოლის ასაკიდან ხვინტრიცებდა ხოლმეე ისე არც გამიკვირდაა.. მერე როდისაა ქორწილი?
-სამშაბათსაა, ყაზბეგში იხდის, მაგრამ კვირას პატიჟებს ყველას მანამდე რაღაც ცერემონიები იქნება გავერთობით და სამშაბათს გადავიხდით ქორწილსოო
-ეს რამე ახალია შვილოო,?
-ხო ალბათ დე
-მერე ახლა მოსამზადებელი ხარ, კია დღეს ოთხშაბათი
-ხუმრობ ხოო? არსად წასვლას არ ვაპირებ.
-ნუ ხარ გოგო შენ მასეთი, რანაირად იქნცევი-დატუქსა მაომ
-რააიყო მაო აბა ამ გამყინვარებაში რამინდა იქ?
-რა რაგინდა შვილო შენი ტოლები იქნებიან კლასელებს ნახავ ნუ ხარ მუდოო, გეუბნები მე შენ
-კი მაგრამ შენ როგორ გამიშვებ სამი დღე, რაიყო შენნ
-ვინმეს ჩავაბარებ შენ თავს-გაიცინა
-კარგი რა დედააა
-არ მაინტერესებს მოგვარდი დაურეკე ვინმეს აი ის სალომე წამოვა კარგი ბავშვია სალო, კიდევ დიანა გიოო და უი ის ცოტნე კიდე ცოტნე მართლა კარგი ბავშვია დედიი
-დედაა კარგი რა გთხოვ თუ გაშვებაა გაშვება იყოსს
-აბა გინდა უპატრონოდ გაგიშვა? დავწყნარდე უნდა რომ ვინმე სანდოს გვერდით იყო ადამიანო, ამ თოვლიან გზაზე მარტო ვერ წახვალ..
-ზოგჯელ არ მესმის მე შენიი იციიი-გაიცინაა და ოთახში გავიდა
-დღეს გადი და შესაფერისი იპოვე რაიმე რომ ჩაიცვაა
-კარგი დედაა კარგიი
-კარგი არ უნდა გარკვიე ყველაფერი და მორჩეს ეს დავა...

ოთახში შევიდა ტელეფონი ნახა და უკვე ცოტნემაც მოწერა თვალი ჩართე გირეკავო, გაეღიმა ლეპტოპი აიღოო და მოკალათდა მალევე ზარის ხმა გაისმა და მონიტორზეე საწოლში მწოლიარე ცოტნე გამოჩნა
-დაგპატიჟეს?
-კარგად ცოტენ, შენ როგორ ხარ?
-ოოო სხვათაშორის გუშინ შუაღამემდე მწერდი
-ხო დამპატიჟეს
-მერე მივდივართ ვგუგუნებთ?
-აუ არა მე მეზარება წამოსვლა იმხელა გზაა ყაზბეგამდე თან როგორ წავალლთ, მაომ მითხრა ვინმეს უნდა ჩავაბარო შენი თავიო აზრზე ხარ?
-ხოდა რა პრობლემაა მე მოვალ და ჩავიბარებ შენ თავს-გაიცინა
-ვერ ხარ 
-კაი ვხუმრობ მაგრამ ჩემი მანქანით წავიდეთ...
-მეზარება-თქო
-ნუ ხარ ზარმაცი, იცოდე ძალით წაგიყვან ან მეც არ წავალ უშენოდ
-ნუ ბავშვობ რატო არ წახვალ ვითომ?
-ოოო ვიცი უშენოდ მოწყებილობა იქნებაა, ხო იცი მაგ კლასში ყველას ვევასებოდი და ჩამომეკიდებიან ისსვ გულზე
-ძმაკაცები რო გყავს დაგავიწყდა? -გაიცინა-
-იმათთან ერთად დავლევ და ცეკვა არ მინდა ნაია
-ნუ ხარ იდოტი, ხო თქვი ვევასებოდიო და შენც ეცეკვე
-ხო და მერე კაბების შერჩევას დაიწყებენ ქორწილისთვის ცეკვა რომ ვთხოვო,
-რა სულელი ხარრ, 
-მოდიახარ ხო ?მარტო არ დატოვებ შენ ცოტნეს არხარ ბოროტი,ვიციი
-არვიცი ვნახოთ ცოტნე,
-მართლა მოვალ-თქო შენს სახლში დაველაპარაკები დედაშენს.
-უერევ კარგად იყავი ახლა დედა მეძახის
-ნახვამდის- გათიშა მერე კი ოთახიდა გავიდა,ელენესთან ჩავიდა სათათბიროდ.
დიდი წუწუნის და წვალების შემდეგ ნაია?ცოტნეს მანქანამდე თვით მაომ მიაცილა დაა გაუშვა ყაზბეგისკენ, წუწუნით გაჰყვა ცოტნეს როგორც ჩვეოდა თუმცა მალევე დაიღალა მგზავრობამ და რთულად სავალმა გზამ თავისი ქნა, დაღლილობამ სძლია და მორფეოსის სამყაროში მალევე გადაეშვა, რომ მივიდნენ მობინდებული იყო, სოფო დახვდა სასტუმროსთან ორივეს ნომრები აჩვენა, ერთმანეთის გვერდით იყვნენ,
საღამოს სავახშმოდ ჩავიდნენ ყველა, პატარა წვეულება იყო სასმელი მუსიკაა დაა კარგი განათება.
ნაია სკამზე იჯდა უეცრად დემეტრე რომ მიუახლოვდა
-გამარჯობა რა სიურპრიზია ნაია
-გამარჯობა დემეტრე
-როგორ ხარ? არ მეგონა აქ თუ გნახავდიი.
-როგორც ხედავ აქ ვარ
-წამოდი ვიცეკვოთ
-არა არ მინდა .
-რატომ არგინდა პატარა ქალბატონო?-ამაზრზენად გაიცინა და ხელი მოჰკიდა უცებ საიდანღაც ცოტნე გამოჩნდაა
-აჰ ბატონო დემეტრეე აქ ხართ,-უხეშად გააშვენინა ნაიას ხელი
-უნდა წავიდეთ მე და ნაია, უნდა ვიცეკვოთ-ირონიულად გაიცინა არც დალოდებია ნაიას,პასუხს ხელი მოჰკიდა დაა პირდაპირი მნიშვნელობით გაათრია მოედნისკენნ გაბრაზებულმა მოხვია ხელი წელზე და გულზე მიიკრო,ახლოს იყო სუნთქვას სახეზე აფრქვევდა, უყურებდა ნაია ცოტნეს და მის თვალებიდან ამოუცნობ შეგრძნებებს იღებდა, არაფერს ამბობდა არც ერთი და არც მეეორე,მხოლდ უყურებდნენ ერთმანეთს თვალებში და ცეკვავდნენ, მუსიკა დამთავრდა დაა ნაია აივნისკენ გაემართა, ძალიან ციოდა მალევე მიჰყვა ცოტნე
-კარგად ხარ?
-კი კარგად ვარ, 
-აბა რა მოხდა?
-დამცინი? რას ნიშნავდა წეხანდელი საქციელი ?ძალით წამიყვნეე
-დემესგან დაგიხსენი გვერდით დაუდგა და მოაჯირს დაეყრდნო, სიგარეტს მოუკიდა,ხომ თქვი არ იჩხუბოო ხოდა მეც გადავწყვუტე ჩხუბის გარეშე.
-არ უნდა წამოვსულიყავი აქ საერთოდ, ვიცოდი ასე იქნებოდა ეს სოფოც დაიწყებს უაზრო თამაშებს
-უცნაურია მაგრამ შენს ბუზღუნს უკვე მივეჩიე 
-მე კიდე ამ სიგარეტის სურნელს ვერ ვეჩვევი, გადააგდე 
-კარგი კარგი ნუ ბრაზდები -გახედა და მის გამომეტყველებაზე გაეცენაა,სიგარეტი მოისროლა
-კმაყოფილი ხარ?
-არაა მცივა
-წავიდეთ?
-არაა კარგი სანახაობაა და თან სუფთა ჰაერი
-აბა რაგინდა
-მომეხვიე მაინცც უხამბრო 
-ოოუ თვით ნაია ხურციძეს მოუნდა ჩემი ჩახუტებაა ?სიტყვა კანონია-ხელები მოხვია და დიდი სიმოვნებიტ მიიხუტა გულზე,თავზე აკოცაა
-ჯერ ისევ სიგარეტის სურნელით ხარ გაჟღენთილი თუმცა მაიმც სასიამოვნოდ ერევა შენი სუნამოს სურნელს.


მეორე დღეს აიჩემეს სალაშქროდ წასვლა, მარიამმი ნინისთან და სალოსთან ერთად მიდიოდა მათთან ახლოს იყო, ცოტნე კი ბიჭების გუნდს შეუერთდა..თოვლი იყო და ძლივს მილასლასებდნენ

-ნაია დაიღელე გოგო? -გაიცინა დაა ქერა თმების გასწორება დაიწყო სალომ
-დავიღალეე სალიოო დავიღალეეე
-რა აიტეხა მართლა ამ გოგომ ეს სამდღიანი ქორწილი.
-სამდღიანი არა გოგო ორი დღე შემზადებაა-შეუსწორა ნინიმ და ძმაკაცივით გადახვია ხელი.
-რაც სკოლაში იყო იგივე დარჩა ეს სოფია რაა
-რა გამოცვლიდაა? ისე რეკორდია მეგონა უფრო მალე გათხოვდებოდა, 
-გოგოო ნუ ჭირავთ-სიცილით თქვა სალომ
-კაი ერთი ჩვენზე ჭორაობდა სულ დაა, 
-აუუ რეებს იგონებდა ხოლმეეეე სკოლაში-გახსენებაზე ჩაეცინაა სალოს
-ის გახსოვთ ცოტნეს რომ შეყვარებულად ასაღებდაა, და გაიძახდა ჩემი ბიჭიაოო
-მერე დანელიამ არ გამოიჭირაააა
-ხოოო და ცოტმემ მერე მაგრად მისვა თავის ადგილზე-გაიცინაა ნინიმ და ჩაფიქრებულ ნაიას გახედა
-ნაი...
-ჰოო
-რას ჩაფიქრდი
-სკოლის წლებში გადავფრინდიი
-გოგო ისეე შენ და ცოტნეს რა ურთიერთობაგაქვთ? ერთად ჩამოხვედით ხო? -ეშმაკურად შეხედაა ნინიმ და თან გზას გაუყვნენ
-რა ურთიერთობა უნდა მქონდეს უბრალო მეგიბარია, რამექნა აბა სხვა ვერავინ დავიჭირე ისეთი ვისთანაც მგზავრობა შემეძლო დაა
-რავიცი თითქოს მეტი ხართ, ცოტნე ისე გიყურებსს-
-ნუ ბოდავ ნინი ჩვეულებრივად მიყურებს
-ბრმა ხარ შენ მიხვდები და გაგახსენედება ჩემი სიტყვები
-ოოო ისევ ფილოსოფოსი ნინიაა ხარ 
-ისევ უკარება ნაია. ხარ
-ნუ გადამრევთ გოგოო ახლა, ცოტნე მეგობარია სხვა არაფერიი, ხომ იცოთ რომ სიყვარული ჩემგან შორსაა
-დაიწყო ისევ ისეთი ფსიხობები შორსაა თურმეე
-აუუ ნინიი 
-რა ნინი ტყუილს ამბობს?-უკნიდან გამოეხმაურა სალოო-აი სულ ჩხუბობდით და კამათობდით შენ და ცოტნე ყოველთვის სხვანაირი ურთიერთობა გქონდათ ცოტნე არავისთან იყო ისე როგორც შენთან, და ახლაც კიდევ ახალ სტადიაზე გადახვედით, ბრმა ხარ
-ანუ რისი თქმა გინდა ახლა მაგით შენ?ანუ ცოტნეს მოვწონვარე? კარგით რაა
-კი არ მოსწონხარრრ....
-რაა
-უყვარხარრრ, მეტიც გიჟდებაა, მე ვხვდებიი რომ გიყურებს და შენ ხარ დაბრმავებულიი
-და სხვათაშორისს არც შენ ხარ გულგრილი უბრალოდ ლენჩი ხარ და ბიჭს არაძლევ იმის საშუალებას გამოტყდეს, 
-სალოოოოო
-ხო შენ თავსაც არაძლევ საშუალებას გრძნობები გაამხილოო-გოგოების საუბარზე გაეცინაა 
-თქვენ ელენემ მოგისყვიდათ და უნდა რომ გამაგიჟოს ხოო
-ღმერთოოოო ეს თავს მომაკვლევინებს
-მეცცც და აქეთ აგიჟებს ელენესს... -
აქეთიქით დადიოდნენ, დაიღალნენ თუმცა კარგად გაერთნენ, ბევრი იცინეს..
დაღლილი შევიდა ნომერში მოწესრიგდა დასაძინებლად მოემზადა, სალოსთან დიალოგი გაახსენდაა და უცნაურად უტრიალებდა სიტყვები
კი არ მოსწონხარ უყვარხარ,არ შეიძლება ასე იყოს,თუმცა რატომ არ შეიძებააა? მაგრამ რას გრძნობს ნაია, ყოველთვის კარგად გრძნობს ცოტნესთან თავს არაფრის ეშინია, უცნაურად სიმოვნებს მის ცისფერ თვალებში საკუთარი ანარეკლის დანახვა, ანდაც რომ შეეხებაა მაშინაც ხომ სიამოვნებით ივსება მოახლოებას გრძნობსს.. გული საგულედან უხტება
-არააა არაა შეუძლებელია უბრალოდ უაზრო ფიქრები დამჩემდა ამ სამი გიჟის გამო -თავი გააქნია ნაიამ და თვალები დახუჭა

მეორე დღე კატასტროფა იყო სადღაც ტყეში იბოდიალეს, არც ქორწილი იყო კარგი, ზედმეტად ხელოვნური იყო ყველაფერი ამიტომაც დროზე ადრე გადაწყვიტეს წამოსვლა ნაიამ და ცოტნემ, 
გზაში იყვნენ, არცერთი არაფერს ამბობდა,ნაია ფიქრებში იყო გადაშვებული და ფანჯრიდან იყურებდა როგორ ეპარებოდა ღამის სიბნელე მთებს, სიჩუმე ცოტნემ დაარღვია
- რაზე ჩაფიქრებულხარ...
-ცოტნეე მემგონი ღამდებაა, და როგორ ვივლით? 
-მერე რა სადმე გავათენებთ ღამესს თუ ვერვივლით,
-ხო მაგრამ იქნებ დარჩენა ჯობდა
-არაა არ ჯობდა,იმ ბანალურ და მოსაბეზრებელ ატმოსფეროში მე პირადად გაჩერება ვეღარ შევძელი, არც შენ ჩანდი კარგად,
-ეგ ხომ მაგრამ ბინას როგორ მივაგნებთ?
-მივაგნებთ შენ ეგ არ იჯავროო- ხელი მოჰკიდა ფრთხილადდ აკოცაა ხელზე და თან გზას უყურებდა..-ნაიას გაეღიმა,
-სადმე უნდა გააჩერო და ეს კაბა უნდა გავიხადო თორე სულს მიხუთავს
-არადა გიხდებაა ძალიან
-საშინლად ვგრძნობ თავს და მცივაა-
-აქ 7 კილომენტი არაფერი არ შეგვხვდება, ისეთი რომ გამოცვლა შეძლოო,
-აბა რა ვქნაა-სახე დაბრიცაა ,მოიცაა უკან ჩავიცვავ ოღონდდ იცოდე არ გაბედო გამოხედვაა თორემმ...-საეჭვოდ გახედა და საჩვენებელი თითი დამუქრების ნიშნად აღმართაა
-კარგი გადადი მიდი..-გაცინაა
უპრობლემოდ გადაიცვა ჯინსი და ზედა მერე ცოტნეს სპორტული აიღო და ისევ წინ მოთავსდა
-კომფორტულად ხარ ჩემს სპორტულში?
-ძალიანნ ლამის ჩამეძინოსს-გაიცინა თან ცოტნეს გამაბრუებელ სასიამოვნო სურნელს გრძნობა იმდენად სიამოვნებდა გულის აჩქარებას იწვევდა..
მართლაც მალე ჩამოღამდა ბურუსიც ჩამოწვა,ამიტომ დასახლებულ პუნქტს მიაღწიესს თუ არა პირველივე საოჯახო სასტუმროში მივიდნენ, დიასახლისი მკაცრი გამომეტყველების მოხუცი თეთრ თმიანი ქალბატობი გახლდათ ქალბატონი იზა, ერთი შეხედვით ადავილი იყო მისი მკაცრი ხასიათის და ტრადიციების მოყვარულობის ამოცნობა მის საუბარში, 
-გამარჯობათ, გვითხრეს რომ ოთახებს აქირავებთ, შეგიძლიათ დაგვეხმაროთ ჩვენ ოთახი გვინდა
-სწორად მოსულხართ,მაგრამ ოთახები აღრააა ერთი ოთახია მხოლოდ ერთკაციანი -საეჭვოდ აათვალიერა ახალგაზრდები
-მხოლოდ ერთი საწოლია?
-კი.. თუ თქვენ შეუღლებულები არ ხართ ერთ ოთახში ვერ დაგაწვენთ ასე რომ კარგად-მკაცრად შეხედა
-დიახ ცოლ-ქმარი ვართ-დაუფიქრებლად წამოსცდა ცოტნეს მერე თვალებგაფართოებულ ნაიას მოჰკიდა ხელი და სპექტაკლი დადგა-
-ყაზბეგში ვიყავით და დაგვაღამდაა, გზა ვერ გავაგრძელეთ ამიტომ თქვენთან მოგვასწავლეს ისიც გვითხრეს რომ ამის მეტი სასტუმრო აქ არაა და 10 კმ-ის დაშორებითაა..
-საიდან ხართ?
-თბილისიდან
-ხომ არ მატყუებთ?
-არა არა მართალს ვამბობთ, 
-მაშ კარგი გიჯერებთ და დახმარების ხელს გიწვდით, -წინ გაუძღვა იზა, საუბრის დროს ერთხელ არ გაუღიმია,მკაცრად მიაბიჯებდა მალე მივიდნენ კეთილმოწყობილ ოთახთანნ, ხის კარი ჰქონდა არაფერი განსხვავებული თუმცა შიგნით სიმყუდროვე იყო ერთი საწოლი და კომოდი, იდგა, ერთი პატარა სავარძელი და დიდიი ფანჯარა რომელიც პირდაპირ საწოლს დაჰყურებდა, დაწოლილს ულამაზესი ხედის დანახვა შეეძლო..
როცა იზა გავიდა და მარტო დარჩნენ მაშინვე დააყარა ნაიამ
-შენ სულ გაგიჟდი იდიოტო, რა ცოლ-ქმარი ან აქ როგორრ დავისვენებთ აქ როგორ სად დავიძინებთ-ნერვიულად დადიოდა წინდაუკან
-ხომ გაიგე სასტუმრო შორსაა, მანქანაში კიდე გავიყიდებოდით ასე რომ პანიკა არაა საჭირო, მოვისვენებთ-გაიღიმა ცოტნემ და უდარდელად მოკალათდა საწოლზე
-რა კომფორტულია
-შემომაკვდები ასე მშვიდად როგორ ხარრრ
-მოიცა შენ თუ ნერვიულიბ მერე რა? მოწესრიგდი მე ცხელ შოკოლადს მოგიტანნ-სიცილით გავიდა გარეთ..

-ურევსს ნამდვილად ურევსს ასე როგორ შეიძლება-ბუზღუნით აკრიფა ნივთები, თან დედას დაურეკა,უთხრა რომ წამოვიდნნენ ყაზბეგინად და ახლა სხვა სასტუმროში გაჩერდნენ, ის არუთქვამს ერთ ოთახშიო მერე ცოტა მომშვიდდა და ფანჯარაში ყურება დაიწყო.
ცოტნეც მალევე დაბრუნდა ცხელი შოკოლადით ფეხები სავარძელზე აკეცა და მუხლებზე ჩამოდო თავი, თან ხელში მოქცეულ ცხელი შოკოლადის ფინჯანზე ითბობდა თითებს და დროდადრო ნელ-ნელა სვავდა თბილ შოკოლადს, გარეთ იყურებოდა და მინაზე დაცემულ წვეთეს ადევნებდა თვალს, ჩუმად იჯდნენ მხოლოდ წვიმის ხმა ისმოდა გარეთ უკვე კარგად იყო გამეფებული ღამის წყვდიადი. გამეფებული სიჩუმე ცოტნემ დაარღვია
-ნაიაა
-რა იყოო ?
-გცივა კიდე?
-ცოტა. შოკოლადი გამომელიააა
-კიდევ მოგიტან
-არა აქ იყავი ის ქალი ისედაც ცუდად გიყურებს არ გახვიდეე
-მართალია წეღან ლამის მცემა მაგრამ არამგონია ახლაც იგივე გაიმეოროს
-რა ლამის ფეხებში ჩაუვარდი და რომარგეთქვა ახალ დაქორწინებულები ვართო ალბათ არც მოგვცემდა ამ ოთახს, არ გახვიდე შენი ჭირიმე არმინდა ღიაცისქვეშამ სიცივეში.
-კარგი მაშინ ვიქნები. თორე ნოემბერიი თან მთაში ცუდი ასატანიაა გარეთ, თუმცა წეღან სხვანაირად ჭიკჭიკებდი
-გარეთ თოვას დაიწყებს, ისე საინტერესოა ახლა რომ არ დაიწყო დავფიქრდი და ისევ აქ ჯობიააა
-ვერგეტყვი, არადა ამ დროს აქ სულ თოვს როგორც წესი და ორმეტრამდეა თოვლი
-ალბათ მალე დაიწყებსს წვიმა და დაეცემა ტემპერატურა
-დაწყნარდი აქ გზა არ გადაიკეტება თან არამგონია იმხელა მოთოვოს ჩემმა ლომმა ვერ იაროსს
-შენ და შენი ლომიიი-გაიცინაა და ფეხზე წამოდგა
-მე ის მადარდებს ლომო აქ მხოლოდ ერთი საწოლიაა და როგორ უნდაა დავიძინოთ
-ერთად მოგვიწევს დაძინებაა-ცოტნემმ ეშმაკურად გახედაა
-არანაირადდ არაა მე შენთანერთან არ დავწვებიიიიი...არაა
-მოგიწევს თუარადა ეს ორი სკამი მივატყუპოთ შენ კი გეყოფა დაა რაგინდა ამეტიი
-ნუ დამცინიი, ჯუჯა არ ვარ ეგ მეყოსს
-იმ იზამ ესეც რომ მოგვაქირავა მადლობა თქვიი...
აბაზანა რომ მაინცაა კიდევკარგიიი
-ავეჯისთვის არ დაიხარჯაა და ის მაინც გააკეთაა კიდევკარგიი -გაიცინაა და აბაზანისკენ წავიდა მაგრამ ვინ დააცადა
-ჯერ მე შევალ მოვწესრიგდები მერე შენ და მერე საწოლზე მოვრიგდეთ
-კარგიი
მალევე იბანავა მოემზადაა და მერე საწოლს მიაშურა ცოტნემმ, მერე კი ნაიაც შევიდა სულელი რომ იქნები თმებიც დაიბანაა დაა ერთ საათში გაყინული გავიდააა ცოტნესთანნ, თავისი ირმებიანი პიჟამოებით და ნასკებით
-ცოტნეეე, იმედია ეგ საწოლი მაინც ჩაათბე სხვათუარაფერიიიიიიი, .
- თმები სველი გაქვსს
-არა დებილო გავიმშრალე, საბედნიეროდ იყო საშრობიიი
-სულელი ხარ თმა რატომ დაისველე-თან იწეოდაა თანნ ესაუბრებოდა
-თმის ლაკი მქონდა თმაზე და ვერ დავისვენებდი
-ახლა რომ გაცივდები ნახავ მერეე
-აბა რამექნა არ შემიძლია შენსავით
-მე სხვათაშორის დილით ვიბანავე, როგორ მესაუბრებიი და არც ლაკი მისვია,
-ეგრე მე გუშინ ღამით,მაგრამ იმ ლაკის გამო, ასე მგონია დავიხრჩობი-გვერდით მიუწვაა, ერთი შემოტრიადა ცოტნე და ნაიას აეკრო უნებურად
-ასე როგორ გავძლებბბ მიიწიე
-რა ვქნაა სხვა გზა არაა,არაა მეტი საწოლი და თან გადავარდებიიი 
-ასე როგორ დავიძინო, რა სასჯელი ხარ, მიიწი ნუ მეხები, ფუუ საერთოდ ამხელა რატო ხარ
-არც მე მინდა მაგრამ სად წავიდეე, და რამხელა ვარ ერთი ართქვა ახლა მსუქანი ხაროო, და ეს საბანი სულ შენ რომ შემოიხვიე მეც მინდა გოგო
-ისედაც ვიყინები
-შენ ეგ ძროხებიანი სქელი პიჟამა მაინც გაცვია და მე მოკლე მკლავიანით და სპორტულით მძინავს საცოდავადდდ და კიდე საბანს მხდიი?
-ჯერერთი რა ძროხები ესენი ირმები არიან, მერე მეორე შენ ბიჭი ხარ და მეტი ამტანობა გაქვს, სხვა თუ არაფერი ვარჯიშობ, თან თბილი ხარ
-სადღაა ამტანობაა, შენთან ეგ შემორჩება ადამიანსს?
-ასე რომ საუბრობ ღირსი ხარ სულ არ მოგცე ეს საბანი
-ისედაც სულ შენ არ გაფარიაა
-ნუ წუწუნებ აჰაა მეტი რავქანაა
-ნეტა ეს ქალი ასე რამ გააბოროტა ორსაწოლიანი მაინც ვერ დადგაა
-ხომ თქვა ოთახები არ მაქვსო
-ლამის ქორწინების მოწმობა მომთხოვა,როგორი ტრადიციულები არიან
მარტო ცოლქმარი წვანან ერთად
-სხვათაშორის აქ ასეაა აქ სხვა ტრადიციებია და თუ არ გაჩუმდები გითავაზებ ახლა.. მოკეტეე
-მაგრამ მოიცა ეს ისეთი საწოლია სხვა არც შეიძლებაა,შენც მართალი ხარრ-ძალით საუბრობდა ცოტნე დაა აბრაზებდა ნაიას
-იცოდე ისეთს დაგარტყავ შენ და შენს ცოლს მერე შვილების გარეშე მოგიწევთ ცხოვრება თუ არ მოკეტავ
-კაი ვხუმრობბ რას სერიოზულდებიი..
-იდიოტოო ფუუ, აქ როგორ ვიძინეებ რა კოშმარიაა ჩემი საწოლი მინდაა, ბალიშის ჩახუტება მინდა, გაშლილი წოლა მინდაა, საბანი მინდაა
-შენ ბალიშზე უკეთესი როგორ არ ვარ, რასმოთქვავვვ
-შენ ჩემს ბალიშ როგორ ადარებ თავს, ჩემი ბალიში ერთადერთიაა
-ძალიან დამწვიტე გული-მოჩვენებით მოიწყინა
-დაიძინეე ახლაააა და დამაძინე გოგო ხვალ რამხელა გზაზე ვართ წასასვლელიიი შენსავით მე არ შემიძლია გზაში დაძინება
-როგორრ ღამით რომ გამჭყლიტო,?ან საწოლიდან რომ გადავვარდე
-როგორუნდა გადავარდე ცუდად არ წევხარ მემგონი
-ლამის შენზე ჩახუტებული ვარრ
-ლამის?
-ცუდი წოლა ვიცი ორ საწოლიანიდან ვვარდები ხოლმეე, და ჩემს გვერდით 5 წლის შემდეგ არავინ არ წოლილა
-რატო? იმედია ხუმრობ მაშინ მე მაქვს შესაშინებლად საქმე აქ კარატეები არ ატაროო
-არაა ღამით ვბოდავ ან დავდივარ ან ვერვიძინეებბ ხშირ შემთხვევაში მემგონი ხელფეხს არ ვიქნევვ
-ყველაფერი უცნაურობა შენ რომ გჭირსსს, ანუ ახლა არ დაგეძინებაა
-დაღლილი ვარრ დამეძინება მემგონიი
-უნდა გიყარაულო არსად წახვიდე?
-სიცივეა და ადგომა დამეზარება, თან კარი ჩაკეტილია და გაიგებ
-ანუ ისაუბრებ
-ეგ ხოო 
-და არ დამაძინებ
-თუ არ დაგეძინოს ადექი და კომფორტულად მოვთავსდები მაინც, ბალიშს მოხვია ხელები
-ეი გოგონი ეს ბალიში მეც მინდა რომ მოეხვიეე
-აუუუუ საშინელებააა ცოტნეე ამხელა კაცსსს ბალიში რად გინდა ...
-ეგოისტი გოგო ნუ ხარ, -
ცოტახანი იყვნენ გაჭირვებით შორს მაგრამ მერე ისეთი საშინელი იყოო ასე გაჩერება ამ ვიწრო საწოლში ციტნემ მოხვია ხელი და ნაიაც თავად მიიწიაა
-ჩუუ ვერ ისვენებ ვერც შენ და ვერც მე
-იცოდე ხელების ფათური არ დაიწყო ღამით, ნუ მაიძულებ უოცლშვილო დაგტოვო, არაფერი აგერიოს-თვალ დახუჭულმა უთხრა ნახევრად ეძინა
-კიდე მე მეტყვის გარყვნილი აზრები გაწუხებსსო, რეებს ფიქრობსს, არადა ვითომმ ..
-ცოტნეეეე დაგასახიჩრებბ
-კარგი დაწყნარდი და ეცადე დაიძინოო ნუ გეშინია
-მცივაა, შენ კიდე ცოტა მაინც გამათბეე
ფეხები ახლართა
-წინდები გაცვია და მაინც გაყინული ხარრ
-ხელები და სახეც გაყინული მაქვსს, 
უფრო მიიწია და გულზე დაადო თავი მალევე ჩათბა,მისგან წამოსულმა სითბომ გაათბო, სასიამოვნოდ მიხუჭა თვალები და ასე ჩახუტებულს ჩაეძინათ გარეთ კი ბარდნიდაა ლამაზად ცვიოდაა მდუმარე პაწაწინა ფიფქები.. არაფერი ისმოდა მხოლოდ ორი გულის ერთნაირად რიტმულად ძგერა, გულები ბედავდნენ უთქმელი სიტყვების, ჯერ არაღიარებული გრძნობების მდუმარედ, თავის ენაზე თქმას.მეორე დილით სასწაულ პოზაში გაეღვიძათ, ნაია მთელი ტანით იყო ზემოდან გადაწოლილი, თმა ცოტნეს სახეზე ჰქონდა გადაშლილი, პირევლი ცოტნეს გაეღვიძა, რომ განალიზა როგორ იწვა ფრთხილად მოიშორა სახიდან თმა, მერე ნაიამ დიწყო კრუტუნი წამის მეასედში გაანალიზა როგორ იწვა და მაშინვე დენდარტყმულივით წამოხტა ფეხზე, ფეხი ხალიჩას წამოდო და დაბლა გაიშხლართა, უკანალი უკან ჰქონდა გაშვერილი ,თმა წინ ჰქონდა გშლილი, ახარხარდა ცოტნე
-იდეალურ პოზაში ხარ
აწითლებული წამოდგა
-იდიოტი ხარ, საერთო რააარი როგორ იწექიი უსინდისო
-რატომ მებღვირები მე კი არ ვწოლილვარ შენზე- სიცილით თქვაა და მაისური მოიშორა მხარზე გადიკიდა და აბაზანისკენ გასწია
-რა უტაქტო და არასერიოზული ხარ და როგორ დატანტალებ აქქ
-როგორ? ართქვა ახლა წელს ზემოთ შიშველი ბიჭები არ მინახიოო, შენი ისტორიები წაკითხული მაქვსს, ისე იმედია ჩემი აღნაგობა მუზას გაგიხსნის, არვარ დასაწუნი ბიჭი ხო,-შორიდან ჩაუკრა თვალი და წამში მოასწრო აბაზანის კარის მიხურვა თორემ ნაიას ნასროლი ბალიში მოხვდებოაა
-იდიოტო იქნებ მე შევდიოდიი და ეს რა საუბარია საერთოდდ, ვერგიტანნნნ ვერგიტანნნ

როგორც იქნა მოწესრიგდნენ, მერე თბილისისკენ გაეშურნენნ. გზაში ბევრი იღლაბუცეს საბოლოოდ მგზავრობისგაბ დაღლილი მიიყვანა ნაია და მშობლებს ჩააბარა.
-მადლიბა რომ მომიყვანეე, აბა კარგადდ-კარს კეტავდა უცებ მალხაზი რომ გამოჩნდააა, მიესალმაა ცოტნეს 
-ამოდი შვილოო ჩვენთანნ სტუმრები მყავს და დავლიოთ.
-მამა ეჩქარება ცოტნესს საქმეები აქვსს
-გაჩუმდი გოგო შენ, ამოდი ცოტნეე იცოდე მეწყინება ახლა
-კარგით მახო ბიძია სიამოვნებით წამოვალ
-ხო მაგრამ დაღლილი ხარ და სახლში გინდა ვიცი წასვლა, მამა შენც რატომ აძალებ-განერვიულებული აედევნა ნაია
-ნაი მე მაღაზიაში გავალ,უხმოდ აიყვანე ეს ბიჭი როგორ იქცევიი??
კიბეებს აუყვნენ
-რაიყო რა არასტუმართმოყვარე ხარ ასე როგორ შეიძლებაა?
-ენა ჩაიგდე თორემ დაგაგორერებ კიბეებზე
-ნწწ რა დღეში აქვს ნერვები, რაიყო როგორ ესაუბრები სტუმარს? რამეს ვაშავებ?
-არა უბრალოდ ვიცი მამაჩემი როგორია, ჩემი ძმაც აქაა ძმაკაცები იქნებიან დაგალევინებენ და შენ მანქანით ხარ მერე სად გდიო მანქანით წახვალ...
-მეტი არაფერი?
-შენ მართლა ტირანი გგონივარ იდიოტო
-ნაია ჩემზე ნერვიულობსს, -გაიცინაა ცოტნემ
-გაჩუმდი და შედი ახლა სახლში სანამ რამე მოგწიე-კარი გააღო და შეატარა, ძალიან გაუხარდა ილიას ცოტნეს დანახვა რამოდენიმე საერთო ნაცნობიც აღმოაჩინა და მერე დაიწყო ქეიფი, ცოტა დალია ცოტნემ თან ნაიას აკვირდებოდა, დაიღალა ბოლოს ნაია დაა ოთახში გავიდა, 
-რა არ მობეზრდათ ამდენი სადღეგრძელოები, ის ბიჭდაცა კიდე რომ ასმევენ,ფხიზელი ძლივს ატარებს, ნაია შენ რაღა იყო როგორ ჯავრობბ, არა სულელი ხარ რა გაჯავრებს....მაგრამ ნაია მანქანაზე როგორ დაჯდება ისევ რამე რომ დაემართოს-საუბრობდა და გადი-გამოდიოდაა
-დიდხანსს გააგრძეელებ თავთან ბაასს-ოთახში შემოსულმა ცოტნემ გამოიყვანა ფიქრებიდან
-შენ შენ აქ რასაკეთებ??
-რავიცი ჩემი სახელი გავიგე, და მოვედი 
მდივანზე მოკალათდა და ფეხები მაგიდაზე შემოდო
-შენ როგორ დაჯექი, ან აქ დაუკაკუნებლად როგორ შემოხვედი უზნეო თავხედო ადამიანო
-ნწწ არადა მახსოვს ერთი წუთის წინ ჩემზე ებაასებოდი საკუთარ თავს, თან ერთ საწოლში კერძოდ კი ჩემზე გეძინა და ახლაა არ შეიძ... -დიტყვა არ დაასრულებინა პირზე მიაფარაა თითები და გაცხარებულმააა თვალებგაფართოებულმა ჩურჩული დაიწყოო
-მოკეტეე რას ამბობ? რომ გაიგონ სხვა რამეს იფიქრებენ და ნუ თავხედდები საერთოდ,აქ რაგიდაა რატომ ამოხვედიი-ხელს აჭერდაა ცოტნემ ნაზად უკბინა 
-ცუდი გოგოო, არადა შენთან შესახვედრად ტყუილი ვთქვიი შენ კიდე მლანძღავ-
-ცოტნეე
-კარგი გეხუმრები წასვლას ვაპირებ წავალ ახლაააა ხოო კარრგადდ იყავიი -ოთხაიდან მხიარულად გავიდა მაგიდასთან მსხდომებს დაემშვიდობაა
-მა იყავი მე გავაცილებ
-კარგი შვილო მიდიი
-მოდი ცოტნე აქეთ წამოდი- ნაზად უთხრა და ძალით გაუღიმაააა. 
გარეთ გააცილა
-მთვრალი ხარ?
-ნწწ ცოტა დავლიე
-რა ცოტაა მანქნა დატოვე და ტაქსით წადი
-არა, ჩემი მანქანით უნდა წავიდეე
-ცოტნეე კარგი რაა
-როგორ ჯავრობ, არაფერი მომივა მანქანას მშვენივრად ვატარებ, მთვრალიც და ფხიზელიც
-კი კი როგორ არა, იმიტომ აყირავდი ათასჯერ და მიტო გაქვს ამდენი ნაიარევები
-შენ რეები გახსოვსს, კარგად ნაი-ლოყაზე აკოცა დაა კიბეებზე ჩავიდა-
-ცოტნეეეე
-ხოოოოოო
-ფრთხილად იცოდე და რომ მიხვალ გამაგებინეე 
-კარგი.. დაგირეკავ -გაუღიმა და მერე აღარ მოუხედავს უკან ცოტა შემთვრალი და მგზავრობისგან დაღლილი გაეშურა სახლისკენ, მშვიდობით მივიდა ნაიასაც დაურეკა და მერე ძილს მიეცა.


-მთვრალი ხარ?
-შენ რაიცი?
-თვალები გიპრიალებს, და გეტყობა მაგას რა გაგება უნდა?
-ცოტა დალეული ვარ-კამერას შეხედა და გაიცინაა
-გეტყობა კიიი
-რა გინდა ნაიიი?
-არცარაფერი მთელი დღე არ გამოჩენილხარრრ
-აჰ მიტო დამირეკე, მემგონი ძალიან ნერვიულიბ ჩემზე,
-არაფერიც, 
-ჯიუტი ხარრ ჯიუტიი
-წადი დაიძინე არ ხარ საუბრის ხასიათხე გეტყობა
-მოიცაა რა ცოტახამს იყავიი კიდე,შენთან საუბარი მსიანოვნებს ნაომ
-რაიყო რა უცნაურად იქცევიი
-რატო ვიქცევი უცნაურადდდ
-რავიცი მე, რა გინდა ვერ ვხვდები
-კარგი არ იბუზღუნო, დემჩიკას ხომ არ მოუწერიაა
-ცოტნეე-თვალები დაუბრიალაა და დაბღვერილმა გახედა
-რაიყოოო? 
-ისე კითხულობ თითქოს....
-რა თითქოს?
-ძალიან მინდა რომ მომწეროს, 
-შენ არ იყავი მაგის გამო რომ გამიჭედე
-მაგის გამო არ გამიჭედავს ჯერ ერთი და მერე მეორე შენც იცი რომ მაგ ტიპს მაგრად ვერვიტან და არ მაინტერესებს მომწერს თუ არა
-ხოდა ვერ მოგწერს, თუ მოგწერს თითებს დავამტვრევ
-რა მიზეზით, ნამდვილი ველური ხარ, მე რომ ეგრე დაგემუქო კარგი იქნება?
-შენ არ მითხარი არ მაინტერესებსო-გაეცინა
-რა გაცინებს
-ის წარმოვიდგინე როგორ ეჩხუბები ჩემს გამო ვინმეს
-არავის არ ვეჩხუბებიი, სულ მოგიტაცონნ ხმას არ გავიღებ, აიი შენ რომ ვინმე მოგეწონება და იმასაც მოეწონები. მერე მიწერ, ის გეჟღურტულება, ეგრე დავუწყებ ჩხუბს
-ეეჰჰ ნეტა მომიტაცებდნენ და ნეტაა მოვეწონებოდე და მომწერდესს დაა
-ეგრე გიჭირს ძმა
-მერამდენედ გითხრა ძმას ნუ მეძახითქო
-კარგი ბოდიში
-ახლა გამებუტე?
-არაა
-გეწყინა
-არა
-გეტყობა 
-ვის გინდა რომ მოწონდე ?
-იმას ვინც მე მომწონს, 
-არ გესაუბრება?
-ისე არა რა გრძნობითაც მე ვესაუბრები
-ანუ ვიღაც გიყვარს თან ცალმხრივად-წყნარი მაგრმა უცნაური თითქოს ეგოისტური გრძნობით კითხა და პასუხს დაელოდა
-მოდი ვიტყვი რომ კიი
-იცი ძალიან სულელი ხარ? 
-რატომ?
-გოგო გიყვარს და შენ არაფერს აკეთებ რომ შეგიყვაროსს?- ინსტიქტურად წამოსცდაა და რომ გაანალიზა თვითონაც ვერმიხვდა იმას თუ რატომ იცოდა რომ არაფერს აკეთებს,იქნებ აკეთებს
-მოიცა რაიცი რომ ამბობ არაფერს აკეთებო,რა იცი რას ვაკეთებ ქალბატონო?
-ოო ვოცი, აბა შენ ისეთი ხარ რაიმეს რომ აკეთებდე ახლა შენს გვერდით იქნებოდა ის გოგო და ალბათ ქორწილშიდაც მაქეიფებდი-მიაყარა სწრაფად, მერე კი თავი ბალიშში ჩარგო
-ვერაფერს ვაკეთებ, მეშინია ისიც არ დავკარგო რაც მაქვს
-სულელი ხარ
-რატო?
-ბიჭი ხარ ადექი მოიტაცე ის შენი გოგო წაიყვანე მთაში და მანამ გყავდეს გვერდით სანამ არ შეუყვარდები.
-რომელი საუკუნეა ამას შენგან არ მოველოდი ნაია-გაიცინაა ცოტნემ და სიმთვრალისგან უფრო აპრიალებული ცისფერი თვალები, მიაპყრო მონიტორს
-რაშუაშია, ასე მოუხდებათ ჯიუტებს
-შენც ეგრე რომ გაგიკეთონ ღირსი არ იქნები
-მეე? ნწწ მე აქეთ არ მოვიტაცო ფრთხილად იყვნენ, ჩემს შარში თავს არავინ გაყოფს მე ხომ ნაია ვარ გულქვა ნაია,რომელსაც, არავინ შეუყვარდება.
-ზზოგჯელ სხვა პლანეტიდან მგონიხარ, 
-დედამიწელი ვარ, ნუ მე ასე ვიცი, და მეძინება სხვათაშორის
-მაშინ კარგი ძილინებისა
-ძილინებისა და ჩემს წინადადებაზე იფიქრე-გაიღიმა და გათიშა მერე გადაბრუნდა და დაიწყო ფიქრი, ფიქრობდა ცოტნეზე, მის დამოკიდებულებაზე და მის ნათქვამზე, იმის გაფიქრება რიმ ცოტნეს ვინმე უყვარდა უცნაურ ამოუცნობ კვალს ტოვებდა მის გონებაში და არასასიამოვნო შეგრძნებებს აღუძრავდა, იმ ღამეს ვერ მოისვენა მთელი ღამე წრიალებდა, მიზეზს ვერ ხვდებოდა თვითონ, თუმცა მისი გული ხვდებოდა, მისი გონება არ აძლევდა გააზრების საშუალებასსსს, ვერ რწმუნდებოდა რომ მიზეზი ცოტნე გასვიანი იყო, ცოტნე გასვიანი რომელიც უკვე დაუკითხავად იყო ნაია ხურციძის გონებაშო ღრმად შეჭრილი, და გულში სიყვარულის ფესვები ღრმად იყო უკვე გადგმული...

სწრაფად გადიოდა დრო, მალე გავიდა შემოდგომა და დადგა ცივი ზამთარი, მოახლოვდა ახალი წელი, საშინლად აცივდა,ქალაქში არ თოვდა როგორც ყოველთვის მხოლოდ ყინავდა, საახალწლო განწყობა იგრძნობოდა ქუჩაში გასვლისას,

29 დეკემბერი იყო ნაია ელენე იყო და ნაძვისხეს რთავდნენ, იცინოდნენ ძველ ამბებს იხსენებდნენ, ცოტნემმ რომ დაურეკა
-ხოოო..... ელესთან ვარრ... რაა... ხოო კარგი ...მოვალლ.. ერთ საათში-ტელეფონი გათიშა დაა საახალწლო წვიმა მოიხსნა კისრიდან
-რა მოხდაა?
-უნდა წავიდე
-რატოო? ვინ იყო?
-ცოტნე,უნდა გნახოო ხვალ მივდივაროო
-სად?
-რავი ადრე ამბობდა ჩემს დასთან ვაპირებ წასვლას ახალწელსოო და რავიცი,წავალ უნდა გავიქცე 
-იცოდე ჩემთან მოხვალ და მომიყვები რა უნდოდა,

უცნაურად ჩაფიქრებული და სევდიანი გავიდა სახლიდან, სულ გაუფუჭდა ხასიათი
ცოტნეს ნათქავი ახსენდებოდა, მივდივარ და უნდა გნახოო, სულ რომ იგვიანებდა ახლა ადრიანად მივიდა კაფეში და აქეთ ელოდა ცოტნეს თან მოუსვენრობა იპყრობდა.
-არ მჯერაა შენ ხარ?-მიუახლივდა და ნაზად აკოცა
-არა მოვკვდი და ჩემი აჩრდილი დაგსდევს.-
-რანაირად ხუმრობბ-
ცხელი შოკოლადი შეუკვეთეს და ნაიას წინ მოთავსდა ცოტნე,
-ცოტნეე რამოხდა ახლა თვქი
-ხო მნიშვნელოვანი არაფერი,უბრალოდ უნდა წავიდეე ჩემ დასთან მივდივარ და შეიძლება აღარც ჩამოვიდე ამიტომ დამშვიდობება მინდა
-ააჰ ანუ ამერიკაში ხვდები ახალ წელსს? რა გენაღვლებაა,შენ მერე ჩამოხვალ და შემახარბებ ხო ყეყეჩო, საჩუქარი მაინც ჩამომიტანე-ვითომ არაფერი ისე ჩაიდუდუნა
-მეეჭვებაა ჩამოვიდე, ვთქვი აღარც ჩამოვიდეთქო
-რა?
-საბუთები გადამაქვს და იქ გადავდივარ საცხოვრებლადდ,
-მართლაა? 
-ხოო, და მინდა სანამ წავალ მნიშვნელოვანი რაღაც გითხრა, არმინდა უთქმელი დამრჩესს,
-კი მაგრამ...აქ მოიცა ყველაფერს ტოვებ? ასე უბრალოდ მიდიხარ?
-აქ არაფერია დედაა მამას ხშირად ვნახავ ისედაც სულ ამერიკაში არიან ჩემს დასთან, ბიზნესს იქედანაც მივხედავ აქ არაფერი მაჩერებს ნაი..
-ხომ თქვი რომ ვიღაც გიყვარს
-ხოო მაგრამ ისიც გითხარი იმას არ ვუყვარვართქო...აქ გაჩერებს სჯობს წავიდე გავაღწიო და ცხოვრებას მივხედო- უცნაურად მოიწყინა ნაიმ,ტირილიც კი მოუნდა, უნდოდა ჩახუტებოდა და ეთქვა არ წასულიყო, არსად წასულიყოოო მაგრაამმ არა, ეს მხოლოდ აუტანელი სურვილი იყო, მხოლოდ გაუღიმა.
-იმ ადამიანმა იცის შენი გრძნობები? არ გიფიქრია უთხრა, შეიძლება იგივეს გრძნობს თავსაც აღარ დაიტანჯავ
-ვიფიქრე და ვეტყვი
-და მე რისთვის მომიყვანე- ამოთქვა და ამღვერეული თვალები მიანათაა
- და შევწყვიტო თავის ტანჯვა
-ვერ მივხდვი
-ხომ თქვი აჯობებს უთხრაო ხოდა გეუბნები ნაი
-მაბნევ ცოტნე-თვალებში შეხედაა და მომლოდონედ დაელოდა მის პასუხს
-შენ მიყვარხარ - ამოთქვა და გახედა, მათი თვალები ერთმანეთს შეხვდა, რა იგრძნო? უცნაურია თითქოს ელოდა, არ გაკვირვებია თითქოს გრძნობდა, თითქოსსს იცოდა ამას რომ ეტყოდა ცოტნეე, შინაგანად გრძნობდა თუმცა თავს ამის დაჯერების საშუალებას არ აძლევდა, პირველივე ამ საუბრიდან იგრძნო რომ ის გოგო თავადიყო, თუმცაა მანც დაჯერების საშუალებას არაძლევდა საკუთარ თავს, 
-გიყვარვარ?-ეს ამოიკვნესაა და ისევ ისე დაჟინებით გახედა
- მიყვარხარ
-როდის შემიყვარე-ყველაზე უადგილო კითხვა დასვაა
-დიდი ხანია ჩვენ ერთმანეთს ვიცნობთ, უცნაური ურთიერთობა გვქონდა, ვჩხუბობდით მაგრამ მოვგვარდით სხვა ურთიერთობა დავიწყეთ, მეგობრები გავხდით, ასე ვამბობდით, მაგრამ ჩემთვის ჩვენი ეს ურთიერთობა მეგობრების საზღვერებს დიდი ხანია გასცდა, ჩემთვის მეგობარი სკოლოს ასაკში იყავი, ამის შემდეგ კი უბრალოდ შენი სიახლოვე მჭირდებოდა, ჰაერივით იქეცი ჩემთვის, იმ დღესს როცა დაგინახე, როცაა პეპელასავით დაფარფატებდი რაჭაში, ალუბლისფერ ფერებში იყავი გამოწყობილი, საბოლოოდ მივხვდი შენ ჩემთვის სიყვარულის ამონახსნი ხარ, შენ ხარ ადამიანი რომელმაც გამაცნობიერებინა თუ რაარის სიყვარული და უბრალოდ მივხვდი საიდან მოდის სიყვარული, უშენობა იყო დიდი სიცარიელე, მეტისმეტად ბანალური და გახუნებულია სიტყვა მიყვარხარ ჩემი გრძნობუს გამოსახატად თუმცაა გეტყვიი, აღარ შემიძლია უკვე წლებია შენით შეპყრობილი ვარ დანახვის პირველი დღიდან და მინდა გითხრა რომ მე შენ მიყვარხარ ნაია! მიყვარხარ! აქამდე უნდა მეთქვა,მაგრამ განიშნებდი კიდეც,შენ ვერაფერს ხვდებოდი, შენ უნრალოდ შენი დამოკიდებულებით ამ საკითთან დაკავშირებით მაოცებდი დაა იმედსაც მაკარგვინებდი არვიცი რას გრძნობ შენ, ალბათ ამის მერე ის მეგობრებიც აღარ ვიქნებით მაგრამ იცოდე მიყვარხარ თავდავიწყებით უსასრულოდ შენ ხარ ის ერთადერთი, აღარ შემიძლია ასე, დავფიქრდი და ჯობია წავიდე, უბრალო არ მინდოდა ეს არ გცოდნეოდა - ხელზე ფრთხიდ აკოცაა მერე ნაიას გახედა მისი გამომეტყველება არაფერს ამბობდა, ეს ორმაგად ტკენდა გულს
-ცოტნეე -
-ვიცი შენ რომ არ გრძნობ არაფერს არც არაფერს გავალებ გულს ვერ უბრძანებ, არაფერიაა, შენ ნაია ხარ ყველაზე ჯიუტი! რომელიც თავს არწმუნებს რომ სიყვარულისთვის არაა, რომ სიყვარული არ არსებობს, მე წავალ, თუ რამე დაგჭირდეს იცოდე ყოველთვის აქ ვიქნები, შენს გვერდით.არ გტოვებ უბრალოდ ასე გაურკვევლობაში ცხოვრება აღარ შემიძლია
-როდის მიდიხარ
-ხვალ...
-მე წავალ
-კიბატონო, წაბრძანდი,
-უნდა დავფიქრდე
-რაზე
-ყველაფერზე, ხვალ მოვალ აუცილებლად მოვალლ ცოტნე, მაპატიე-აჩქარებული გულისცემით გამოვიდაა შენობიდან და გაყინულ ქუჩას გაუყვა, შინაგანად იწვოდა, გახურებული იყო სახლამდე როგორ მივიდა ვერ გაიგო იმდენად იყო ემოციურად გადატვირთული მთელი გზა მხოლოდ ცოტნეზე ფიქრობდა, მის ნათქვამ გრძნობებზე და უკვეე თავის თავშიდაც დაიწყო კითხვებზე პასუხის ძებნა
რას გრძნობდა თვითონ...ის ღამე თეთრად გაათენა, 
მეორე დღეს ელენემ დატუქსა, ყველაფერი ვიწინასწარმეტყველე შენ კიდევ უტვინოსაცით მოიქეციო ყოყმანის შემდეგ გააგდო
-შენ არ უთხარი იმ ბიჭსს მოვალო
-მეშინია
-რისი?
-გული ეტკინება მე მას გრძნობებზე ვერ ვპასუხობ ელე, მან ისე მითხრაა მე არვიციი რა ვქნაა
-ერთი იდიოტი ხარ რომელიც გრძნობებს ვერ უმკლავდება, პასუხობ გიყვარს მაგრამ არ გჯერა, შენ არ იყავი მის გამო რომ ჯავრობდი, გაბრაზებული რომიყავი სულ რომ შეიცვალე რომ ნახულობ სულ იცინი სულ წერ ესაუბრები, რომ ეხუტები მთელი კვირა იმ ტანსაცმელს არ რეცხავ ცოტნეს სურნელი ასდისო იძახი, სულ ცოტნე ცოტნეს გაჰყვირი, გრძნობ როდის მოდის, გული გიჩქარდება ნუთუ არაა საკმაარისი ახლა მიდის, წესიერად ზრდასრულივით დაფიქრდი რა გეშველებაა არ გაგიჭირდება თუ იტყვი რომ არაა არ გიყვარს თუ კიი მე მართალი ვარრ და ახლა კიდევ დებილივით იქცევი რომ არ მირბიხარ- წამით მართლა დაფიქრდა,მერე თითქოს გონება გაუნათდა ელენეს აკოცა და ჩანთას დასტაცა
-გენიოსი ხარ მადლობას მოგვინებით გეტყვიი
-დიდებაააა -წამოუყვირაა და ნაიას გახარებულმა გახედა 

დაგვინებული ნაია კი დიდი სისწრაფით დაიძრაა აეროპორტისკენ.

დაქანცუკი მირბოდა აეროპორტის დერეფანში, არაფერი ადარდებდა არც ადამიანები რომლებიც მას უცქერდნენ, მხოლოდ ერთი რამ უნდოდა როგორმე ცოტნემდე მიესწრო
-ოღონდ მივუსწროოო ოღონდ მივუსწროო ....
უკვე ჩასხდომა გამოცხადდა, ცოტნეც მიიწევდა თვითმფრინავისკენ ოჯახს და მეგობრებს დაემშვიდობაა, ყველა ეხვეოდაა მაგრამ არაფრის ფიქრი აღარ ჰქონდა მხოლოდ დედას მოეხვია და მერე კიბეებისკენ წავიდა თან უკან იხედებოდა, ნაიას ელოდაა, როგორ უნდოდა მისი ნახვაა ვერ იჯერებდა რომ არ მივიდა, იმედგაცრუება, ბრაზი, სევდა ერთდროულას იგრძნო, ნაიას ხმა რომ გაიგოო წამიერად გამოფხიზლდა, ყველაფერი გაქრაა, უკან მიიხედა დაინახაა როგორ მორბოდა, როგორ მიიწევდა მისკენ და როგორ ყვიროდა მისს სახელს, გიჟივით მიიწევდა და ხალხის ნაკადს არ უშინდებოდა.
-ცოტნეეეეეეეეეეეე მოიცადეეეეეეე-ხელების ქნევით გაიქცაააა
-ნაიააა-ბარგი დატოვა არაფერზე უფიქრიაააა უკანნ მიბრუნდა და მისკენ წავიდაა, გიჟი ნაიასკენ რომელიც თავკუდმოგლეჯილი მირბოდა მისკენ, ისეთი ძალით ჩაეხუტა ლამის გადააყირავა, ცოტნემაც მაგრად მოხვიაა ხელებიი
-მოხვედი ....
-დავიგვიანეეე, ცოტაც და მეგონა გამასწრებდი- თან ეხვეოდა თან ყურში ჩუმად ეჩურჩულებოდაა, მერე მოშორდა ხელები სახეზე ჩამოუსვა და თვალებში უყურებდაა 
-მაინც მოხვედი-შუბლზე აკოცაა, უნებურად არეული თმა ყურსუკან გადაუწიაა, ისევ თვალებს გაუსწორა მზერა, ცისფერი სფეროები თითქოს მის ჩათრევას ცდილიბდნენ,
თვალები აემღვრაა ,ადამინი საკუთარი ანარეკლის დანახვას შეძლებდაა, ვეღარ გაუძლო ცოტნემმ თვალთან ახლოს აკოცაა მერე -ხელი გამოაშლევინაა ნაზად შეახო ბაგეები ხელისგულზე და პატარა გულსაბნევი დაუდო, პეპლის ფორმის ალუბლისფერი ქვებით გაფორმებულიი, გაიღიმაა, ისე გაიღიმა ნაია რომ გიჟდება ხოლმეე, მერე სიცილით წარმოთქვა:
- ხომ იციი სიყვარული ალუბლისფერ პეპლებს გადააქვთ- არაფერი ათქმევინა მოულოდნელად იმ წამსვე, მის ტუჩებს საკუთარი ტუჩები შეახო, ნაზად დაუკოცნა რბილი ტუჩები, დასამახსოვრებელი კოცნა დაუტოვა, საკუთარი ბაგეების გემო,უამრავი გრძნობა და აჩქარებული გულისცემა, მერე უცებ აორთქლა,თვითმფრინავში ისე ავიდა ნაიას არაფერი გაუგია, დატოვა, გრძნობებარეული გაშეშებული, აწყლიანებულუ თვალებით.
ნაია ნელ-ნელა გაბრუებული აანალიზებდა იმას რაც მოხდა, ხელები ტუჩზე გადაისვა და ყელსაბამს დახედაა, ისევ მის ტუჩებს გრძნობდა ისევ ის კადრები უელავდა თვალწინ და ისევ ის ხმა ჩაესმოდა 
-"ხომიცი სიყვარული ალუბლისფერ პეპლებს გადააქვთ".- დასჯილი ბავშვივით ყურებჩამოყრილი გამობრუნდა უკან და ახლა წყნარად მშვიდი ნაბიჯებით განაგრძნო სახლისკენ გზა, ამჯერად სიცარიელეს გრძნობდა სიცარიელე რომელიც ცოტნესთან განშორებამ მოჰგვარა, 
სიყვარული ხომ ასეთია არასდროს გყოფნის საყვარელი ადამიანი, 
ზოგჯელ განშორება საჭირო იმისთის რომ მიხვდეე რაოდენ ძვირფასიაა ადამინი შენთვის, რომ იმაზე მეტია ვიდრე ეს შენ გგონიაა,

-მიყვარხარ-ჩუმად ამოიკვნესა,დანისლული თვალებიდან ცრემლებმა გადმოლახა




ახალ წელს სოფელში წავიდა ოჯახთან, ვეღარ გაძლო მარტო, ადგა და წავიდა, ეზოში შევიდა თუ არა თავისი ბომბორა ძაღლო რომელიც ლამის მისი ტოლი იყო სიმაღლით, დაეტაკა და ააყირავა უკვე საოცრად გრძნობდა თავს,
ცოტათი გული გადააყოლა ახალ წელს უახლოეს წრეში შეხვდა და უახლოეს ბავშობის მეგობრებთან გააგრძელა დროს ტარება, ახალი წლის ღამით დათვრა, ბევრი დალია და სახლში როგორ მოიტანა ილიამ არ ახსოვდა,მეორე დღეს
სამი იყო თავის ტკივილმა გააღვიძა, მინერალური დალია და ისევ ჩაეძინა.

აპრილის მათრობელი სურნელი ტრიალებდა ქუჩაში მიდიოდა დაა საყვარელ მუსიკას უსმენდა, სამი თვე გავიდა ცოტნეს გარეშე, ძალიან უჭირდა უკვე ყველგან მის სახე ელანდებოდა ხოლმე, ბექასგან გებულობდა ამბებს თვოთონ არ ათვალიერებდა მის პროფილს ფეისბუქსე ფოტოებს არ ამატებდა არც ინსტაგრამზე აქტიურობდა თითქოს განგებ აკეთებსო... ტირილამდე მოდიოდა რას იფიქრებდა ასე თუ იქნებოდა ოდესმე ნაია.
-არ გაპატიებბ არასდროოსს შენ მიმატოვეე და მტანჯავვ-თვალებიდან ცრემლი გადმოვარდა დაა იმ კაფეში შევიდა სადაც ხშირად იჯდნენ ხოლმეე ალუბალი იყო აყვავებული და ყვავილებს უყურებდა, ნელ-ნელა ეპარებოდა ღამე გაზაფხულის გრილ დღეს, მოუსვენრობა იგეძნო, გული აუჩქარდა წინ ნაცნობი სახე რომ მიუჯდაა თვალები დახუჭაა
-ჯანდაბა გასვინოო როგორ მტანჯავვვ ვგიჟდებიიი უკვე მეჩვენებიი ასე აღარ შემიძლიაა, ნეტავ მართლა აქიყოო,ნეტავ გაქრები ისევვ-ცრემლები გადმოყარა და წინ გაიხედა აღარავინ იჯდაა სულ არავინ ტირილს უმატა, 
-მემგონი ნაია მოვარჯულე-გვერდიდან ჩაესმა ხმააა და მერე გვერდით მჯდარი ცოტნე დაინახაა-თვალები გაუდიდაა და გაკვირვებული შეხედაა
-ნუ აპაჭუნებ მაგ თვალებს არ გავქრებიი,დღეიდან ძაილიანაც რომ გინდოდესსს არ გავქრებიიი,  რომ მომიშორო, მაინც არ წავალ.
-აქ ხარ-გაიღიმაა თითები ბრთხილად ჩამოუსვა სახეზე, -მართლა აქ ხარ, სიცილ ტირილით მოხვია ხელები და ღრმად შეისუნთქა მონატრებული სურნელი, ეხვეოდა და იმ დროს უბედნიერესი იყო, გულმა გაათმაგებულად დაიწყო ძგერა, მთელი სხეული ქაოსმა მოიცვა.იჯდაა ეხვეოდა და არაფერს ამბობდა, ან თქვა რათ უნდოდა მისი ქცევები, რეაქციები ყვრლაფერს სიტყვების გარეშე ამბობდა.
-როგორ მომენატრე გადარეულო ნაია...
-მეც, მეც ძაილიან მომრნატრე შეშლილო სვანო..როგორ ვიტყუებდი თავს რომ უშენოდ გავძლებდი
-ნაია,
-ახლა რა იქნება? ასე არ შეიძლება-თავი წამოსწია და ცრემლები მოიწმინდა.
-თავი უნდა შეგაყვარო, მერე ხელი გთხოვო და სამუდამოდ ჯანდაბაში გავუშვა ნერვული სისტემის სტაბილური მდგომარეობა.
-პირველი უკვე შევასრულეთ, მეორეს შეასრულებ და მესამეც აუცილებლად-გაიცინა და თავად აკოცა ცხვირის წვერზე.
-ანუ??
-გადაიტანა იმ პეპელამ ის სიყვარული და სერიოზულ შარში აღმოჩნდი, ახლა გადმოვცოლდები შენთან... ასე ნუ მიყურებბბ რა
-ნორმალური არ ხარ.
-არც შენ აღარ იქნები.ნუ არც აქამდე იყავი...-სიცილით მოხვია ხელები, ვერ შორდებოდა მასთან უნდაოდა არ ყოფნიდა,
-საჩუქარი ხომ ჩამომიტანე?
-კი,
-მიყვარს ჭკვიანი ბიჭები რა...

ამის მერე იყო ოფიციალური ნიშნობა, სოფელში ჩაიპატიჟეს ცოტნე თავის მშობლებთან ერთად, ჩვეული სუფრა, აწ უკვე დანათესავებული ადამიამების ერთობლივი დალევა,მამაპაპური ყანწები,ჭახა-ჭუხი, კოცნა-პროშვნა..
გარეთ გამოვიდა ნაია, თავისი ბომბორა ვერ ისვენებდა და ამიტომ იფიქრა ვაჭმევო.
-ბომბორრ, რამხელა ხარ ბიჭო ჰაა, -ძაღლმა გახარებულმაა დაიწყო ხტუნვა ისე შეახტა ლამის წააქცია და ლოკვა დაიწყო.
-ჩემი ბომბორა ჩარლი.
-ვეჭვიანობ უკვე-ჩარჩოზე აყუდებული ცოტნე მომღიმარი უყურებდა ნაიას,ჩარლიმ ღრენა დაიწყო.
-არც ჩარლოს ეხატები გულზე.
-დააწყნარე ეგ ჩარლი და მოდი ერთ წამს.
-რა მოხდა? მიუახლოვდა და თმა გაისწორა.
-მომენატრე ორო კვირაა მემგონი წესიერად ვეღარ გნახულობ, ხელები წელზე შეუცურა და ცხვირის წვერზე აკოცა.
-გაჩერდი ვინმე გამოვა.
-მერე რა უკვე დავინიშნეთ
-ხო დავინიშნეთ და არა დავქორეინდით-გაიცინა და ლოყაზე აკოცა-კიდე ვერ ვიჯერებ აქ რომ ხარ ამ სტატუსით
-ვერც მე,
-სწრაფად მოხდა ყველაფერი,
-ლამაზი სოფელი გაქვს,
-ხალხი უნდა ნახო შენ, აქ კიდე ისეთი მაგარი ადგილებია, მერე გაჩვენებ.
-მარტო...
-ცოტნეე-სიცილით უთავაზა მერე კი ორივე სახლში შევიდნენ.
ამის შემდეგ იყო ფერადი ქორწილი და თანაცხოვრების ბედნიერი დასაწყოსი, ზოგჯელ კამათობდნენ,ჩხუბობდნენ, ზოგჯელ რაღაცაზე ვერ თანხმდებოდნენ თუმცა მაინც ბედნიერად იყვნენ ერთად, 
ისინი არიყვნენ იდეალურები, და არ ჰქონდათ იდეალური ურთიერთობა თუმცა იყვნენ ბედნიერები და არც არაფერში სჭირდებოდათ ერთფეროვანი იდეალური ცხოვრება, მათი თავგადასავალი ბედნიერებით აღსასვსე იყო.

ქორწინებიდან სამითვის თავზე ელენეს და ბექას ქორწილიც გაიმართა.
ექვსი თვის თავზე კიდევ ერთი სიურპრიზი გაუკეთა ცოტნეს ნაიამ და აქედან დაიყო ცოტნეს ბედნიერების თავის ტკივილიი, ჭირვეული ნაია და ჭირვეულობით დაქანცული ცოტნე, ერთმანეთს უფერადებდნენ ცხოვრებას.
პატარა ადამიანის გული სცრმდა უკვე ნაიას მკერდის ქვეშ, მთლიანად შეცვალა, ყველაფერი აურ-დაურია, პირველი სამი თვე საშინელი მიზეზობა ჰქონდა. შემდეგ კი უფრო შეეეგუა ყველაფერს.

****
-ცოტნეეეეეე 
-მმმმ
-რადროს ძილია ბიჭო ადექი რაა 
-ხო რა დროს ძილია ღამის ორ საათზეე -ხმაწასულმა ამოიგმინა და ცალი თვალით ახედა ნაიას
-ოოოო
-რა მოხდა , ამჯერად რა მოუნდა ჩემს ქალბატონს და ჩემივე შექმნილ არსებას?
-სულ აღარ გინდა ჩემთან, მოგბეზრდიი, ალბათ გამეყრები კიდეც, ვინმე სხვაა გყავს ხო? ახლა ძალით მეკეკლუცებიი რომ ვერაფერს მივხვდე? აღარ გჭირებიიიი-გაშტერებული უყურებდა ცოტნე ტირილამდე მისულ ნაიას,ასეთ სიტუაციაშიც კი საყვარელიი იყოო აწითლებული ცხვირი აბურდული თმა, საწოლის თავზე იყო მიყრდნიბილი და გამობურცულ მუცელზე ხელს იჭერდა, თან ცრემლები მოსდიოდა, ტუჩებს მოუსვენრად ათამაშებდაა ცრემლები კი ლავიწებისკენ მიუყვებოდნენ და იკარგებოდნნენ, 
წამოდგა და ფრთხილად მიუჯდა გვერდით...
-რა ფიქრები გაქვს ამ შუა ღამეს? -ლოყაზე აკოცა, თან ესაუბრებოდა და მონაცვლეობით კოცნიდა 
-რამ გაფიქრებინა ეგ..შენს გარდა სხვისთვის არც გამიხედავს უბრალოდ სხვას ვერ ვხედავ, შენ ერთადერთი ხარ ჩემი გადარეული ნაია, რომელიც მაგიჟებდა და ახლა ორმაგად გაძლიერებული არტილერიით მაგიჟებს,ჩემივე საკუთარი შვილის დახმარებით, უცნაურ რაღაცეებზე ფიქრობსს მერე ამ ფიქრებს მეუბნება დაა ისეთებია ჭკუიდან გადავდივარრ-ტუჩთან აკოცა და თითები ხელზეე ააყოოლა
-ანუ სულ აღარ ვილაპარაკო? გაწუხებს ჩემი საუბარი? საერთოდ სუნთქვაც ხო არ გაღიზიანებს, რომ ვიმშობიარებ მერე სულ აღარ გექნება ინტერესი, წონაშიც მოვიმატებ და მუცელზედაც მშობიარობის კვალი დამრჩება.
-აი ამაზე ვამბობდი- გაიცინაა დაა ტუჩებზეე დაეწაფა, ნაზად დაუკოცნა ბაგეები და მუცელზე მოეხვია
-შენ აღარ გინდა სულარა ცოტნე, სულ რომ აღარ ეფერები,და ეჩხუბები ყოველთვის -მოჩვენებითი სევდაა შეიტყოო და მერე გაიცინაა 
-არ იფიქრო მასეთ რამეებზე, დაწყნსრდი მშვიდად იყავი, შენ ხარ და იქნები ჩემთვის ყვრლაფერი, როგორ ამბობ რომ აღარ მომეწონები.ახლა ნუ ხარ გაბუტულიი,მითხარი რამე გინდა რომ მოგართვაა? 
-ბალი მინდა მწიფე წითელი ბალი-
აი ცოტნეს რა მოუვიდა ღამის ორ საათზე 27 დეკემბერს ბალიი მოუნდა ჭირვეულთა ქალღმერთს, როგორ ათამაშებს ეს გოგო ამხელა კაცს არადა როგორ ვერ წარმოიგენდა მსგავს რამეეს
-კარგი გეხუმრე ნუ აფორიაქდი-გაეცინაა და კისერში აკოცა -ჩამეხუტეე და დავიძინოთ ცოტნიკოოოო, -სასაცილოდ დამანჭა თითები მერე ტუჩებზე აკოცაა...
ხელი მოხვია და გულზე მიიხუტა, ნაიამ ფეხები მის ფეხებში ახლართა.
- მე კიდე უკვე მაღაზიებში დავდიოდი თავზარდაცემული
-ალბათ მეტი ბავშვი აღარ მოგინდება შენ, 
-პირიქით, ახლა უფრო მეტი ბავშვი მომინდა იმიტომ რომ საყვარელი და ლამაზი ხარ, თავისებურად უცხოდ
-ლამაზი? ასეთ სიტუაციაში? 
-ხო ხო ლამაზი... ცოტა ჭირვეულიიც - ცხვირზე აკოცა
-თმასაც კი ვეღარ ვივარცხნი, ყველაფერი მეზარება
-ზარმაციც ლამაზი ხარ
-მანიკურებიც კი არ მისვია
-ადრეც არ იკლავდი მაგით თავს, 
-ყველაფერზე ასე რატომ მპასუხობბ,
-როგორ?
-აი ასეე... უბრაოდ?
-ამაზე აღარ მეჩხუბო გეხვეწები შემიბრალეთ დედოფალო
-სად გაქრა მკაცრი ცოტნიკოო,ცოლი როგორრ გაშინებსს ბიჭოო
-ახალა მისი დროააა რასვიზავთ-
-შენი დრო როდის მოვა?
-მალე, ოთხ თვეში,ბავშვი დაიბადება და მერე ვნახავთ ვინ როგორ იჭიკჭიკებს-ეშმაურად ჩაიცინა და ხერხემალზე აასრიალა თითები.
-ცუდიიი ცუდიიი ცოტნიკო...

^^^
როდესაც ცხოვრებაში სიყვარულს პოულობ ყელაზე ბედნიერი ადამიანი ხარ...
სიყვარული-ამ სიტყვის შინაარსი გაცილებით უფრო უკიდეგანო,უსაზღვრო და ლამაზია ვიდრე ერთ უბრალო გახუნებულ სიტყვაში ჩატეული.
და მაინც ცხოვრება აუცილელად გამოგიგზავნით ნახევარ ადამიანს,იპოვნით და უკვე მერე ყველაფერი თქვენზეა დამოკიებული, როგორი ფერებით დაწერთ მომავალს...
------
მოგესალმებით უკვე :დ თუ წაიკიტხეთ და ბოლომდე ჩახვედით.
როგორც ვთხვი მეორე ამჯერად სრული და გასწორებული ვარიანტი დავდე ისტორიის, შეცდომები აქაც იქნება ალბათ, ბოდიში ამისთვის, პირველს ჯობია, და რომ წავიკითხე აშკარად პროგრესია :დ (ეს ისე თავს არ ვიქებ ოღონდ)
დიდ იმედს ვიტოვებ მოგეწონებათ.
ვერ წარმოიდგენთ როგორ მამხნევებს და მამხნევებს თქვენი კომენტარები,ნახვებს რომ ვადევნებ თვალს სიხარულით ღრუბლებს ვწვდები, შეიძლება არაფერი მაგრამ ჩემთბის ეს ყველაფერი ძალიან ძალიან ბევრს ნიშნავს ❤

მოკლედ აღარ ვიბაასებ, მიყვარხართ მკითხველიკოებო და ცის ხელა მადლობა რომ მწერთ და აზრს გამოხატავთ ❤

სანამ ახალი იქნება ვიხსენებთ ძველს. ))