სანდროს წასვლიდან 2 კვირა იყო გასული და ძალიან მენატრებოდა. იმდენად მიჩვეული ვიყავი იმას რომ მას ყოველდღე ვხედავდი, თუნდაც რამდენიმე წუთით, მის გარეშე მიჭირდა. ადრე თუ "ჩემი კომფორტის" ზონა მქონდა, ახლა ამ ზონაში ჩემთან ერთად სანდროც იყო და ამიტომ დაუკმაყოფილების გრძნობა მქონდა და თითქოს ჩემს ნაწილს რაღაც აკლდა.
-ბარბი რახდება, რაგჭირს? (დემეტრე)
-არაფერი (მე)
-როგორ არა.. სანდროა მიზეზი? მოგენატრა ძალიან??
-მაგას კითხვა სჭირდება? (ლილე)
-ხო ნახე მის ჩვეულ სიუჟმურეს დაუბრუნდა (დეა)
-აბა ეხლა თუ დამაცდით რამეს
-ჩვენ გაცდით (დეა)
-არაფერიც!! ზღვაზე ვართ, დასასვენებლად. ამინდი შესანიშნავი, გარემო იდეალური და ერთად ვართ! აბა სანდრომ რაღა უნდა თქვას ამ სიცხეში თბილისში, რომაა, მუშაობს და თანაც მარტო. ამიტომ მორჩი წუწუნს (ლილე)
-არ ვწუწუნებ ხმა არ ამომიღია
-ხმა რომ არამოგიღია მაგას ვამბობ მეც, გამხიარულდი (ლილე)
-საღამოს კლუბში წავიდეთ, დავლიოთ და გავერთოთ მაგრად (დეა)
-კარგი აზრია (ლილე)
-რასიტყვი ბარბარე? (დეა)
-წავიდეთ
-ძალიან კარგი (ლილე)
საღამოს გამოვეწყვეთ და წავედით. თავდაპირველად საკმაოდ მოწყენილო ვიყავი, თუმცა შემდეგ გადავწყვიტე დამელია, სასმელმაც შედეგი გამოიღო და ხასიათი გამომიკეთდა. ცეკვის ხასიათზეც მოვედი ამიტომ ავდექი და მეც შევერიე ხალხის ბრბოში.. მუსიკის რიტმს ვყვებოდი და ვცდილობდი ცოტახნით ჩემი გონებიდან სანდრო ამეგდო, თუმცა ეს მაინდამაინც კარგად არ გამომდიოდა. დაჯდომას ვაპირებდი, როდესაც ხელი ვიღაცამ ჩამჭიდა და შემაჩერა. ჩემს გვერდით, შავგრემანი, მაღალი და სიმპატიური ბიჭი იდგა და მიღიმოდა
-შეიძლება ვიცეკვოთ?
-არა
-უკავრავად არ გაგეცანი, მე ნიკა ვარ..
-არმაინტერესებს
-დიდიხანია გიყურებ და თვალს ვერ გწყვეტ
-უკაცრავად?
-სახელს არმეტყვი?
-არა
-ასეთი უხეში რატომ ხარ?
-იქნებ მიხვდე, რომ მაწუხებ და შემეშვა!
-ვერ შეგეშვები
-ხელი გამიშვი
-არა მანამ სანამ შენ სახელს არმეტყვი
-მანიაკი ხარ? შემეშვი
-ჯიუტი ხარ
-ხელი გამიშვი!
-მოდი თავს ნუ მაჩვენებ რა!! სიმპატიური ვარ და ვიცი მოგეწონე, ამიტომ არგვინდა ეს თავშეკავებულობოს თამაში. თან ისე გამომწვევად ცეკვავდი
-ბოლოჯერ გიმეორებ, ხელი გამიშვი
-ეგ სიუხეშეც როგორ გიხდება. ძალიან სექსუალური ხარ, როგორ მინდა ეგ კაბა აქვე შემოგახიო!
იმდენად გავბრადი და განვრისხდი, არვიცი როგორ მაგრამ ხელი გავაშვებინე და სილა გავაწანი რაც ძალი და ღონე მქონდა.
-ჯანდაბა! მწარე ხელი გაქვს, თუმცა ამასაც შევეგუები
ბავშვების ძებნა დავიწყე, ამდენ ხალხში მიჭირდა მათი ნახვა, თუმცა ვიპოვე
-ვიღაც იდიოტი ამეკიდა და არმაქვს მაგის თავი და წავიდეთ
-მოიცა ვინ? (ლილე)
-რახდება ბარბი? (დემეტრე)
-არაფერი, უბრალოდ ვიღაც ამეკიდა და არმაქვს ახლა არავის თავი და მინდა რომ წავიდე, აღარ მინდა აქ ყოფნა
-მოიცა ვიღაც *ლის გამო უნდა წახვიდე? სადარის?
-არვიცი და არც მაინტერესებს, უბრალოდ წასვლა მინდა
-სადარის?
-დემეტრე ნასვამი ხარ! არგეტყვი სადარის.. მის გამო არა უბრალოდ დავიღალე და წავიდეთ ან წავალ
-ბარბარე არმინდა ეს ასე დავტოვო!
-ლილე მიხედე დემეტრეს, ნასვამია ძალიან.. მე მივდივარ!
-სადმიდიხარ გოგო? შენც საკმაოდ ნასვამი ხარ, თუ წავალთ ერთად წავიდეთ. ეს ცალცალკე სიარული რაარი?
ლაშა და დეაც მოვიდნენ ამასობაში და გადავწყვიტეთ წავსულიყავით უფრო ადრიანად ვიდრე ვგეგმავდით.. მისვლისთანავე გამოვიცვალე და დავიძინე. მეორე დღეს დილით ადგომის თავი არმქონდა ამიტომ ძილი გავაგრძელე და შუადღემდე სასტუმროდან ფეხი არ გამომიდგამს. პრინციპში არც მერე, ხან აუზზე ვიყავი ხანაც ოთახში. ამასობაში დეაც და ლაშაც გავაცილეთ თბილისისკენ და დავრჩით მხოლოდ სამნი. აგვისტოს ბოლო ახლოვდებოდა და მინდოდა მაქსიმალურად დრო მშობლებთან გამტარებინა ჩემს სახლში, ამიტომ დავუბრუნდი საკუთრებას. დედას უამრავ რამეზე ვესაუბრე, უნივერსიტეტზე, თბილისზე, ჩემს შიშებზე, სანდროზე და ისევ სანდროზე. მითხრა რომ ძალიან ბედნიერი იყო რომ ასეთს მხედავდა! ასევე ისიც მითხრა, რომ უნდა ვისწავლო ადამიანების ნდობა, უნდობლობა სიყვარულში ბევრ პრობლემას წარმოშობსო. ასევე ძველი დრო გაიხსენა მასზე და მამაზე მომიყვა, მათი სიყვარულის ისტორია. მოკლედ გულწრფელი და გულახდილი საუბარი გვქონდა, როგორც დედა-შვილური ისე მეგობრული. დრო გადიოდა და ზაფხულიც იწურებოდა.. ხვალ თბილისში ვბრუნდებოდით და უბედნიერესი ვიყავი.. ვიცოდი რომ აქაურობა, ოჯახი, ზღვა მომენატრებოდა, თუმცა სანდრო იმდენად მენატრებოდა, რომ ამაზე აღარ ვფიქრობდი. ბათუმში განაკუთრებული არაფერი მომხდარა, უბრალოდ ვისვენებდით, ვერთობოდით, ვირუჯებოდით და ა.შ.
დღეს 28 აგვისტოა, პარასკევი. თბილისში ადრიანად ჩამოვედი, გზამ დამღალა და ცოტახანი დავისვენე, შემდეგ კი მზადება დავიწყე გემრიელობების, რომ სანდროსთვის დამეხვედრებინა როცა სამსახურიდან მოვიდოდა. სადმე გასვლა არ მინდოდა, რადგან მინდოდა მხოლოდ მე და ის ვყოფილიყავით და სხვა არავინ ჩვენს გარდა! სიურპრიზს ვუკეთებდი და არმითქვამს, რომ დღეს ჩამოვდოვდიოდი. როგორც კი 8 საათი დაიწყო მის მერე ატუზული ვიყავი კარებთან, რომ მისი მოსვლა არ გამომრჩენოდა დაა აი ისიც.. ჭუჭრუტანიდან გავყურებდი თუ როგორ ამოვიდა კიბეზე, გააღო კარები და შევიდა სახლში. აქედანვე ეტყობოდა რომ დაღლილი და მოწყენილი იყო.. ცოტახანი მოვიცადე და შემდეგ მის კარზე დავაკაკუნე, კარი მალევე გამიღო.
მისი სევდიანი სახე მომენტალურად ბედნიერებამ მოიცვა, სიტყვაც არუთქვამს ისე ჩამიხუტა და ხელებს ისე მჭიდროდ მიჭერდა ლამის გავიჭყლიტე. აი სწორედ ეს და ეს ადამიანი მაკლდა სრული ბედნიერებისთვის!
-სანდრო გავიჭყლიტე
-ძალიან მაკლდი
-მეც
-არვიცოდი დღეს თუ ჩამოდიოდი, ძალიან გამახარე შენი ჩამოსვლით
-წამოდი ჩენთან
-შენთან რახდება
-უნდა გამოგკვებო
-შენ რომ შეგჭამო?
-არა, წამოდი გემრიელობები გაგიკეთე, მოგენატრებოდა ჩემი გაკეთებული
-კარგი მაშინ დესერტად შენ დაგაგოლებ
-ეგრე იყოს
გემრიელად ვივახშმეთ, შემდეგ კი
მის გვერდით მოვკალათდი და მოვუყევი ყველაფერი დაწვრილებით მისი წასვლის შემდეგ. ბევრი ვისაუბრეთ, უამრავ სხვადასხვა თემაზე. შემდეგ კი მის მხარზე მოკალათებულმა დიდხანს გავატარე, თუმცა საკმაოდ მეძინებოდა და ისიც დაღლილი იყო.
-მეძინება
-კარგი, გავალ მაშინ
-არა, იყავი
-დავრჩე?
-ხოო, მინდა ჩემთან ერთად იყო
-კარგი
მალევე დავწექით მე კი მაშინვე მის მხურვალე სხეულს მივეკარი და მალევე ჩამეძინა. დღეები დღეებს მისდევდა და დროც გადიოდა, მნიშვნელოვანი არაფრრო ხდებოდა ჩემს ცხოვრებაში. უნივერსიტეტიც დავიწყეთ უკვე და გადავეშვი სწავლა-განათლებაში. სანდროს ყოველდღე ვნახულობდი და მაინც გამუდმებით მენატრებოდა, მთელი ჩემი გული მას ეკავა. არც უნივერსიტეტში ხდებოდა რამე განსაკუთრებული და მნიშვნელოვანი, დათო კვლავ ცდილობდა რაღაცას, თუმცა ზედმეტს ვერ მიბედავდა და არ მაწუხდბდა. ვუთხარი კიდეც რომ სხვა მიყვარს და შეყვარებული მყავსთქო, თუმცა ამის მიუხედავად მაინც მისეული ხერხებით ცდილობდა მომწონებოდა. მნიშვნელოვანი ლაშას და დეას ცხოვრებაში ხდებოდა, ხვალ ქორწილი ჰქონდათ.
ქორწილის დღე.. დეა სადად და ლამაზად გამოიყურებოდა, ლაშა ელეგენტურად და ჩვენც არაგვიშავდა. ამჯერად დეას მეჯვარე ლილე იყო.. ქორწილს ახლო წრეში აკეთებდნენ ამიტომ პატარა ქორწილი იქნებოდა. მშობლები, ახლო ნათესავები, ახლო მეგობრები და მათ შორის კურსელებიც. ჯვარი სამებაში დაიწერეს, ფოტოები თბილისის ძველ და ლამაზ უბნებში და ადგილებში გადაიღეს.. ახლა კი დარბაზში ვიყავით და ვგუგუნებდით. ძალიან კარგად ვერთობოდით, სანამ თაიგულის სროლის დრო დადგებოდა, სანდროს ხუმრობით ვკითხე
-შემთვევით შენც ხომ არ აპირებ დღეს ჩემთვის ხელის თხოვნას
-დღეს აქ და ახლა ხელი რომ გთხოვო, ალბათ გამექცევი
-ეგრე გგონია?
-კი, თანაც იდეის მოპარვა არმინდა. ეს იმდროს მოხდება, როდესაც ვერც კი წარმოიდგენ!
-კარგი
თაიგულის სროლამ მშვიდად ჩაიარა, ყოველგვარი ხელის თხოვნის გარეშე.
-შეიძლება ვიცეკვოთ ბარბარე? (დათო)
თან ჩემს გვერდით მჯდომ სანდროს გახედა, იცოდა ვინც იყო და თითქოს ამით მისგან ნებართვა აიღო თუ რაღაც ეგეთი. ცოტახნიანი პაუზის შემდეგ ვუპასუხე
-კი
საცეკვაოდ გამიწვია
-დღეს ძალიან ლამაზი ხარ
-მადლობა
-ყოველთვის ლამაზი ხარ, თუმცა დღეს განსაკუთრებით ბრწყინავ
-მადლობა დავით
-დავით?
-დავით
-ბარბი
არუყვარდა როდესაც დავითს ვეძახდი და მეც ამას განგებ ვაკეთებდი, რადგან მისგან ეს ქცევა ცოტა არიყოს თავხედურად მომეჩვენა, წინასწარ ჰქონდა დაგეგმილი ეს ყველაფერი.. სანდრო თვალს არ გვაშორებდა და ვიცოდი, რომ ეჭვიანობდა
-კიდევ ერთხელაც შეიძლება?
-იციი...
-კიდევ ერთი ცეკვა
-მხოლოდ ერთი
ცოტახანში ვხედავ თუ ჩვენსკენ სანდრო როგორ მოდის
-უკავრავად შეიძლება პარტნიორი მოგტაცოთ?!
კულტურულად, თუმცა ამავდროულად მომთხოვნი ტონით თქვა სანდრომ. მის ამ ქცევაზე გამეღიმა. დათო რასაპირებდა და რისი თქმა უნდოდა არვიცი, თუმცა ჩემი თავი ცხვირწინ ააწაპნა ჩემმა ბიჭმა და დარჩა სახტად.
-კიდევ ერთ ცეკვას ვეღარ ავიტანდი
-რატომ? შენი საკუთრება ხოარვარ? ხომ შეიძლება სხვასთანაც ვიცეკვო?
-ჩემი ხარ! ეგოისტი ვარ.
ჩემი თითები მის თითებში ახლართა და მეორე ხელი ჩემს თეძოზე მოათავსა..
-საზიზღარი ხარ
-შეიძლება.. ვერასდროს ავიტან, ვერასდროს
-რას?
-სხვა რომ შეგეხოს იმას! მინდა მუდამ ერთად ვიყოთ და მხოლოდ მე შემეძლოს ეს
-რა შეგეძლოს?
მომიახლოვდა და კისერში წამიერად, ნაზად და მსუბუქად მაკოცა, მომენტალურად ტანში ჟრუანდელმა დამიარა და გულმა გამალებით დაიწყო ძგერა.. ჩემს ამ ქმედებაზე გაეღიმა
-სწორედ ამას ვგულისხმობ
ქორწილმა შესანიშნავად ჩაიარა. საკმაოდ გვიან დავიშალეთ. გზაში სანდროს სიყვარულს ვუხსნიდი და ტაქსისტი გავაგიჟე, ალბათ ფიქრობდა რა სიყვარული აუტყდა ამ გოგოს ღამის 3 საათზეო. მართალია დამღლელი დღე იყო, თუმცა ასე თავს არ ვგრძნობდი პირიქით, ენეგრია მქონდა მოზღვებული და ეს არვიცი რისი ბრალი იყო. ორივე სახლის კართან ვიდექით, გასაღები ხელში მეჭირა, რომ კარი გამეღო
-ძილინებისა
-ძილინებისა პატარავ!
-რაო რას მეუბნებოდი დღეს?
-რას გეუბნებოდი?
-ვერც მე ავიტან
-რას პატარავ?
-არიცი ხო?
-არა!
-სანდრო
-ბარბი
-სან
მივუახლოვდი და დავეწაფე მის ტუჩებს, მან ცოტახანში შემაჩერა, კარი გააღო და გადაკტა..
-იციი, ვერასდროს ავიტან, ვინმე გეხებოდეს, გკოცნოდეს, შენ თმებს ეფერებოდეს, რომელიც ასე ძალიან მიგვარს და ასევე..
კვლავ დავეწაფე მის ბაგეებს, თუმცა ამჯერად მეტი ემოციით, სურვილით და გრძნობით, შემდეგ გულზე ხელი დავადე, ვგრძნობდი მის აჩქარებულ გულისცემას.
-მინდა მხოლოდ მე შემეძლოს ეს და მხოლოდ მე მეკუთვნოდე
-ეგოისტი ხარ!
-ვიცი
სანდროს თითქოს სუნთქვა შეეკრა, ჩემსკენ დაიხარა და მაკოცა, უფრო ღრმად და ნელა, ზედმეტი სიჩქარის გარეშე. მისმა ხელებმა ფრთხილად გადაინაცვლეს ჩემს კისერზე მე კი თითები მის თმებში ავხლართე და უფრო მომთხოვნი გვხდი.. მის სურვილს ვგრძნობდი როგორც საკუთარს და ასევე გრძნობდა ისიც. გული უფრო მეტად ამიჩქარდა და ვიცოდი, რომ სანდროც ჩემს დღეში იყო. ჩემთვის ეს წამები საუკუნედ გაიწელა. თავბრუ მესხმოდა და თვალთ მიბნელდებოდა ეს ყველაფერი უკვე აღარ მყოფნიდა, არ ვიცოდი რა, მაგრამ მეტი მინდოდა. თუმცა გამბედაობა არ მყოფნიდა.. პირველ რიგში, ჟანგბადი მჭირდებოდა, ამიტომ ხელები სანდროს მკერდზე დავაწყვე და ოდნავ ვკარი ხელი, ცოტახნით მომშორდა და ღრმად ჩაისუნთქა, შემდეგ კი კისერზე გადაინაცვლა. მის თვალებში დიდი ვნებას და სურვილს ვგრძნობდი.. ნელ-ნელა უკან ვიწევდით და საძინელებლამდე მივაღწიეთ. ხელის სწრაფი მოძრაობით, კაბის ელვა შემიხსნა და გადამაძრო, მე კი პერანგის გახსნა დავიწყე. სანდრომ შიშველ მკლავზე ნელა დამისვა ხელი და ჩემი სხეული მაშინვე თბილი ტალღებით აივსო, შემდეგ ლავიწზე მხურვალე კოცნა დამიტოვა და ამაზე სულ ავიშალე და გულმა კიდევ უფრო გამალებით დამიწყო ძგერა.. მისი სხეულის შეხების სურვილს ვეღარ ვეწინააღმდეგები.. სანდრომ საწოლზე დამაწვინა და თვითონ ჩემს ზემოდან მოექცა. მის ნატიფ თითებს ჯერ სახეზე ვგრძნობდი, შემდეგ ნელა დაუყვა ჩემს სხეულს, შიშველ კანზე მისი შეხება ვიგრძენი და მთელ ტანში სასიამოვნო იმპულსებმა დამიარეს, თვალები ნელა გავახილე, ის ერთხანს უხმოდ მაკვირდებოდა, შემდეგ ჩემსკენ დაიხარა ტუჩები მის შესახვედრად გავხსენი და ჩვენი ენები მალევე შეერთდა, ჯერ ნაზად ვკოცნიდით, ნელა, შემდეგ ჩემს სხეულში ვნებამ იმატა და ხელები თმაში შევუცურე და უფრო მჭიდროდ მოვიზიდე. ჩვენი ალერსი გამძაფრდა, სისხლი ხმაურით ეხეთქებოდა ვენების კედლებს, გულისცემის ხმა სმენას მიხშობდა.
-ბარბი
-ალექსანდრე!
-დარწმუნებული ხარ?
-ჰოო
-ნამდვილად?
-დარწმუნებული ვარ!
თითებით მის შარვლის ღილებს წავეტანე და გავხსენი, თუმცა მისი ხელების ბარიერს გადავწყდი, მეც მის ნებას დავყევი. შარვალი სწრაფად მოიშორა სხეულიდან, შემდეგ კი თითები ჩემს ნეკნებზე ძალიან ნელა ააცურა და მკერდთან შეაჩერა, ბიუზჰალტერი სწრაფად გამიხსნა, მისი ხელის სითბო გულთან სულ ახლოს ვიგრძენი და მანაც გახელებულმა დაიწყო ფეთქვა.. სანდრო კვლავ დაეწაფა ჩემს ტუჩებს, შემდეგ მისი ტუჩები ჩემს ბაგეებს მოწყდა და ყელზე გადავიდა, ყელიდან მუცელზე გადაინაცვლა. სხეულის ყველა უჯრედი მიფეთქავს და მიხურს სადაც სანდრო მეხება. თვალებს ვხუჭავ და მხოლოდ იმ ადგილებს შევიგრძნობ, სადაც სანდროს ტუჩები, ენა და ხელები მეხება. მთელ სხეულს მიკოცნის და მის მხურვალე თითებს მთელ სხეულზე ურცხვად დაასრიალებდა, საცვალი გამხადა და ზედმეტად ფრთხილი მოძრაობით მოთავსდა ფეხებს შორის. ცოტახნით შეჩერდა და თვალმოუშორებლად დამაკვირდა თვალებში, სურვილის და ლოდინის გარდა სხვა რომ ვერაფერი ამოიკითხა, კვლავინდებურად ჩემი სახისთვის თვალმოუშორებლად... ნაზად, ნელა, მსუბუქი ბიძგით შეაერთა ჩვენი სხეულები. მომენტალურად დავიჭიმე და მწველი ტკივილი ვიგრძენი, სახეზე ცრემლი ჩამომგორდა, სანდრო კი მეფერებოდა და სახეს მიკოცნიდა, რამდენიმე წამიანი პაუზის შემდეგ კი უფრო ძლიერი, მაგრამ მოზომილი ტემპით განაგრძო მოძრაობა, პარალელურად კი თვალს არ მაშორებდა და ჩემს ყოველ რეაქციას აკვირდებოდა...ყოველ ბიძგზე მისი სხეული უფრო და უფრო მეტს ითხოვდა, მაგრამ არ ჩქარობდა, რადგან არუნდოდა, რომ ძალიან მტკენოდა. თავს თოკავდა და თანაბარი , ნელი ტემპით ცდილობდა ჩემი სხეულისთვის ესმინა და მას ადაპტირების საშუალებას აძლევდა.. ტკივილი ნელ-ნელა ქრებოდა და სიამოვნების პირველ ტალღები ვიგრძენი, რა დროსაც ოდნავი კვნესა აღმომხდა. უკვე კი ყოველგვარი თავშეკავების გარეშე, მთელი არსებით დაეუფლა ჩემს სხეულს. ტკივილი საბოლოოდ გაქრა და სიამოვნების ტალღები კვლავ მატულობდა. თვალებდახუჭული სრულიად მოვდუნდი და მთლიანად სიამოვნების იმ ტალღებზე ვკონცენტრირდებოდი თანდათან რომ იზრდებოდა ბიძგების სიძლიერესთან ერთად...გონება თანდათან გამეთიშა და რეალობას სრულიად მოვწყდი, სულ მალე კი სხვა სამყაროში, სხვა პლანეტაზე გადაიმიყვანა სადაც აღარაფერი არსებობდა სრული ნეტარებისა და სანდროს გარდა. ოთახში მხოლოდ ჩვენი სიამოვნების ჰანგები და გახშირებული სუნთქვა ისმოდა. ჰაერი კი გაჯერებული იყო, სოყვარულით, ვნებით და სიამოვნებით...
-სანდრო
-რაიყო?
-მხოლოდ შენ.. მარტო შენ.. სამუდამოდ!
ამოივიჩურჩულე უკვე სრულიად სიამოვნებისგან დაცლილმა. მკერდზე ვაკოცე და ჩავეხუტე მის დაცვარულ სხეულს.. მინდოდა, რომ მის სხეულს მივკროდი და არასდროს მოვშორებოდი!

P.S მაპატიეთ დაგვიანებისთვის.. ეს დღეები ისე აეწყო ვერმოვიცალე დაწერისთვის, როცა თოთქოს დრო გამომიჩნდებოდა და დაწერას ვიწყებდი მუზა სადღაც ჯანდაბაში მიდიოდა.. ძალიან მახარებთ თქვენი კომენტარებით.. იმედია კიდევ დიდხანს არ გალოდინებთ, და ისევ სადღაც არწავა ჩემი მუზა. მოკლედ, მიყვარხართ და გაფასებთ თქვენი აზრი დააფიქსირეთ, რადგან ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია.. თუ შენიშვნები გაქვთ და არმოგწონთ რამე არმოგერიდოთ და დააკომენტარეთ და მეც შევეცდები გავითვალისწინო. და კიდევ ერთხელ ბოდიში, რომ გალოდინეთ