მანქანა გიჟივით მოვწყვიტე ადგილს და მალევე აკოს კორპუსის წინ გავაჩერე. აქეთ-იქით გავიხედ-გამოვიხედე და რომ დავრწმუნდი აკოს გიჟი მეზობელი ანინე არ მითვალთვალებდა ბებიამისის თანხლებით მანქანიდან გადმოვედი.ჩანთა ცალ მხარზე მოვიკიდე და ლანას ძლიერად ჩავჭიდე ხელი. სულ სიცილ-კისკისით ავაირეთ მეექვსე სართულამდე კიბეები.არა ლიპტი კი იყო, მაგრამ გვეხალისებოდა. ბოლოს აკოს კართან აქოშინებუები გავჩერდით.არ მინდოდა ეს ზარის რეკვა და პლორწკაობა. ჯიბიდან აკოს სახლის გასაღები ამოვაძრე და კარს მოვარგე.
-საიდან გაქ?
-ნუ გავიწყდება რომ წლებია აკოს ვიცნობ! თვითონ მომცა.
კარი შევაღე და შევხტი.
-მოვედი დის გულ.
მისაღებიდან გამომავალ ყურებამდე გაღიმებულ აკაკის რომ მოვკარი თვალი მისკენ გავექანე და მთელი ძალით შევახტი.აი ხეზე დასაძინებლად შემოხვეული კოალა ხომ გინახავთ? ააა არ გიანხავთ? კაი ეგარაფერი მოკლედ ფეხებით, ხელებით ტანით ყველაფრით აკოზე ვიყავი აწებებული და თავი მის კისერში მქონდა ჩარგული.
-მომენატრე ქალო.
ოდნავ მოვშორდი და თვალებში ჩვაშტერდი
-ვგავარ ახლა მე ქალს?.
-მართალი ხარ თხაზე უარესი მყევხარ.
-ფუ შე გაფუჭებულო.
ხუმრობით მივცხე მხარზე ხელი.
-ეგოგო მიმიშვი ჩვენ ბიჭთან რა მეც მინდა ვნახო.
გაბუსხულმა დაქალმა სიცილთ მითხრა. მეც ჩამოვხტი და ლანაც მისკენ გაიწია ჩასახუტებლად. იცოცხლე ამათ ხვევნა კოცნა გამიამრთეს.ნუ არცაა გასაკვირი ორი თვე საზღვარგარეთ იყო ლანა და სამი დღის წინ დაბრუნდა ეს კიდე არ უანხავს რავი რა...
-ოეეეეე ბავშვი ვარ აქ ნუ შემირყიეთ ფსიქიკა.
სწრაფად მოვწყდი ადგილს გაანჩხლებულ ლანას როამ არ მოვეკალი. ნუ ისე კი ვიცი ვინც მოსწონს ამ მშვენიერებას, მაგრან რავი რა მაინც ხო უნდა ვუშალო ნერვები.
-შენ ქრონიკულად ფსიქიკა შერყეული ხარ ძვირფასო.
გზაში დამაწია სიტყვები აკომ და გადაიხარხარა. სიცილით გვადევნებდა ოთხიდან ოთახში მორბენალ დაქალებს თვალს და ვიდეოს იღებდა.
-ფუ შენი მოგკლავ შაქარაშვილი ეგ რომ სადმე დადო.
-ვერ გამიმეტებ
-ნუ აგივარდა თავში რომ მიყავრხარ. გაგიმეტებ და თან როგორ...აააააა
აკოსთან ლაპარაკში ისე გავერთე ვერ გავიგე, როგორ მომეპარა ლანა და თმაში მწვდა. მომკლავდა ან თმას დამაპუტავდა მინიმუმ, კარზე ზარი რომ არ ყოფილიყო და არ წამომეძახა გავაღბ თქო.
-მოგივლი შენ მერე.
-კაი კაი იზვინი რა.
კარებისკენ წავედი და ლუპაში გახედვის გარეშე გამოვაღე. ვიფიქრე ნიკა და ანი იქნებიან თქო, მაგრამ გაცდის ვინემ გართობას და კარგ ცხოვრებას. პირდაპირ ანინე არ შემეფეთა.
-აქ რა ჯანდაბა გინდა? ხო გაგაფრთხილე აკოსთან გავლილიც არ დაგინახო თქო.
ეს ტიპაჩკა გამაჭედვინებს ერთხელ და ვსივრი მეექვსედან ან უფრო მაღლიდან. ხელი ოდნავ მივადე, უკან დავწიე, მერე გარეთ გავედი და კარი მოვხურე. არ რა თუ გადამეკეტ ვსიო რა. ორივე ხელით მაისურის საყელოს ჩავაფრინდი და კედელზე ავაკარი.
-ახლა კარგად მისმინე შე ცინგლიანო. აკოსთან მიახლოებას კაირა მისთვის თვალის გაყოლებასაც ვერ დამიშლი. მასზე ფიქრსაც ვერ ამიკრძალავ გასაგებია! საერთოდ ვინ მიგდიხარ! ვინ ჯანდაბა ხარ აკოსთან ურთიერთობას რომ მიკრძალავ? რაიყო? ეჭვიანობ? აკო ჩემთვის ძმაზე მეტია და შენ და- ძმას შორის ვერ ჩდგები.და-ძმას შრის კირ ჩმს და აკოს შორია ვერ ჩეკვეტები. აკო "My blood is blood" გასაგებია? შენი რაარის? უბრალოდ მეზობელი! გამარჯობასაც არ გეუბნება. შეეგუე ამ წყეულ რეალობას რომ არ მოსწონხარ ოკეი ეს ჩემი რჩევა. ქალი ხარ და ცოატა თავმოყავრეობა. ახლა კი აახვიე აქედან და თვალით არ დამენახო არა თუ რამე ამიკრძალო.! კიდევ ერთხელ გაბედავ მსგავს რამეს და ასე წყანრად არ დაგელაპარაკები.
არა და რა წყნარად, ნუ ახლა ჩუმად კი ვლაპარაკობდი, მაგრამ მრისხანებით. ცინიზმით გაჟღენთლი ხმით ვსისინებდი და თვალს არ ვაშორებდი მის ქარვისფერ აწყლიანებულ თვალებს.
-სატანა ხარ დედამიწაზე, ვერ გიტან ორგანულად მეზიზღები. აკო ჩემი იქნება, ვერასდროს! გესმის? ვერასდროს ეღირსები მის ცოლობას.
მის სოტყვებზე ავხარხარდი. ცოლობაო ვაიმეეე! ცუდად ვარ. წამში დავსერიოზულდი და აფართხალებული პაწაწინა სხეული კედელს შევანარცხე. ჩემი ყინულივით ცივი აიზბერგისფერი თვალებით ვბურღავდი.
-კარგად მისმინე ღლაპო! დაახვიე აქედან და არსად გადამეყარო.
ხელი გავუშვი და სახლში შევედი. აკაკიმ, რაღაცის სათქმელად პირი დააღო ახალ მიხურულ კარზე ზარი რომ დამირეკეს. გამოვაღე და არც შემიხედავს ისე წავეტანე მის მაისურს და კედელს ავაკარი თან ვუყვირე.
-რა გითხარი დაახვიე არ დამენახო თქო.
სახე წამში მომილბა კედელს ატუზული დანებების ნიშნად ხელებ აწეული ანი რომ შემრჩა ხელში.
-აუ იზვინი რა ანუკი.
ხელი ვუშვი და დარცხვენილმა უკან დავიხიე. რომ ნიკას შევეხეთქე და კინაღამ დავაგორე კიბეებზე. ნუ მეც ლამის მივყევი.
-ფუ ამის რა დაწყევლილი დღეა. ხან ვიღც იდიოტი მეკიდება და მეტროდან მოყოლებიული უკან დამსდევს, სახლში მაკითხავს, ხან სტუმრები მოდიან ახალ დაბანილზე და სახლში ტანტალს არ მაცდიან, ხან ანინა მიკრძალავს აკოს ნახვას ხან ანის ლამის ყელი გამოვჭრა ხან კიდე კინაღამ ჩემი მეორე Blood of blood კიბეებზე დავაგორო.
ჩემ უაზრო მონოლოგზე ყველა იცინოდა და მერე მეც ავყევი... სახლში შევედით და ბოლო ხმაზეჩავრთეთ სიმღერები. ჩემს ხელში ეს ოთხიც მარტო გერმანულებს უსმენდნენ. მაგრამ ჩემგან განსხვავდბით მხოლოდ და მხოლოდ AnnenMayKantereit ს არა.ეს ოთხი ამ საოცარი ჯგუფის გარდა samra, nura, juju da sxtnს უდმენდნენ ნუ ბოლოში nura and juju ერთად იგულისხმება, როგორც გითხარით ბოლო ხმაზე გვქონდა ჩრთული სიმღერა კერძოდ კი 95BPM. ნუ მეკეტება რასაც ქვია ამაზე. ვსვავდით, ვცეკვავდით და ასე. მეექვსე ჭიქიდან მეთერთმეტემდე ბუნდოვნად მახსოვს ყვეაფერი, მერე კი საერთოდაც აღარაფერი. დილას სახეზე ნიავის შეხება მაღვიძებს და მინდა აკაკი მოვკლა მისაღების ფანჯარას სულ ღიას რომ ტოვებს აქაო და ქურდი მეექვსეზე ვერ ამოძვრებაო. დებილია რა აი მერომ ვიყო ქურდი მეცხრემდეც ავალ. (ნუ მამენტ მე თხა ვარ) ვგრძნობ რომ ჩემს ზურგსუკან რაღაცარის. შუბლთანაც ვიღაცის თავს ვგრძნობ. თვალებს ვახელ და აივანზე ვარ. აკოს კალთაში მოკალთებული. საყავრლად ძინლავს ჩემს უსიმპაწიურეს მეგობარს და ხელები ჩემს მუცელზე ძლიერად აქვს შემოხვეული. მთლიანად საბანში ვართ გახვეული. მხოლოდ თავები და ოდნავ მხრებიც გვიჩანს. თავს ისევ უკან ვაგდებ და ვიძინებ გონზე ფოტოაპარატის რამდენჯერმე გაჩხაკუნების ხმას მოვყავარ. თვალებს ვახელ და ანის ვუყურებ ხელში პტარა ფოტოეპარატი და იქიდნ დაბეჭდილი სამი ფოტო რომ უკავია. საბნიდან ხელს ვაცურებ და ვუწვდი.
-მანახე რა.
არ მიყვარს საშინლად არ მიყვარს ფოტოები და სარკეები. ნუ სარკეს ფოტო მირჩევნია ათასში ერთხელ ისიც აკოსთან, ანისთან, ლანასთან, ნიკასა და ტყუპებთან თუ გადავიღებ . ისიც დიდი წუწუნით. ნუ ამ ბოლო დროს ვუმატე თან ჩემს გამოსახულებასაც ვეჩვევი. მინდა ისევ სარკის წინ დავდგე საათობით და უბრალოდ ვუყურო როგორი ვარ, მაგრამ მეშინია, როგორცკი თვალს მოვკრავ პანიკები მეწყება და მაგ დროს საშიში ვხდები. სამი ადამიანი მაწყნარებს მხოლოდ:აკო, თემო და ლუკა. ჩემი სამი მუშკეტერ პლიუს მინუს ნიკა, ნუ ნიკა ასეთ მომენტებს იშვიათად.
... ფოტოები გამომიწოდა, აუ იცით რა საყავრლები ვიყავით დაბუშტული ტუჩებით, აწეწილი თმებით და მძინარე ჩახუტებული წყვილის იერით? აი ძლიან. მაგრამ აკო ჩემი blood of blood ზე მეტი რა უნდა ყოფილიყო?. სიყავრულით შეყავრებულის დონემდე არასდროს ამიყვანია. არც ავიყვანდი. ის ჩემი ძა იყო მეტიც. ვიცოდი ორივეს ცხოვრება სხვ ადამიანის ძაფებს იყო გამობმული. ნუ მისასაც, მაგრამ მაინც სხვას მეტი ძაფით ვრკუთვნოდი მე ისევე, როგორც ის სხვა მეკუთვნოდა თავის დაქალზე მეტი ძაფით მე.
-ანი ულამაზესია.
-ხო ისეთი წყვილი ხართ დახეთქავთ ხალხს შურით.
-არ ავრთ წყვილი.
-ეგრე გამოიყურებით
-ანი იცი რომ აკო ძალიან მიყავრს. მაგრამ ის მეგიაბრია ზე საუკეთესო მეგოაბრი. Blood of Blood.
-ვიცი და ისიც ვიცი ანალოგიურად უყავრხარ აკაკის. უბრლაოდ ხალხს წყვილი გონიხართ იცი რატო? - უარის ნიშნად თავი გავაქნიე-იმიტომ რომ ერთმაბეთის არ გიტყდებათ, ზემდეტად ენდობით, გიყვრთ, პატივს სცემთ. ერთნარად აზროვნებთ, უთმობთ და უგებთ იმიტომ, რომ ის როგორც გაიძახით შენ და აკო. ის და შენ, შენ და ის Blood of Blood ხართ. შენ მისი ხარ ის შენი და რაცარუნდა ძლიერად შეგიყავროს სხვამ, რაცარუნდა ძიერად გიყავრდეს ის სხვა ვისთანაც მაგ უხილავი წითელი ძაფებით ხარ მიბმული აკო მაინც ისე გეყავრება როგორც ამ წამს. ისევე, როგორც აკო ვერ შეიყავრებს ვერავის შენსავით, ისევე როგორც აკოს ვერ შეიყავრებენ შენ რომ გიყავრს ისე. არასდროს არვაის მისცემ უფლებას შეეხოს, არა იმიტომ რომ არ გინდა უბრლაოდ ზუსტად მიხვდები ვის რა უნდ ამისგან, აკოს რა სურს. შენ მსი ნაწილი ხარ და მორჩა ორ სხვადასხვა ოჯახში დაბდებული ნაწილები. ნიკა კი გიგებს მაგრმა ის არააა შენი Blood of Blood. უფრო საუკეთესო მეგიბრია... აკოს წყენას ვერ გადაიტან, არვაის მისცემ უფლრბას აწყენინოს. აი აკო კი ნამდვილად თავ - პირს დაუნგრევს იმ საწყალს თუ ზედმეტი მოუა ვინმეს რამე... შენ და აკო მეგობრობის და მითუმეტეს გოგისა და ბიჭის მეგობრობის სრულყოფილი განსახიერება ხართ. არაფერს უმალავთ და მორჩა ენდობით ისე, როგორც საკუთარ თავს.
მისმა სიტყვებმა დამფიქრა ხო ასე იყო აკო მიყავრდა სიგიჟემდე, თავგამოდებით... არა მართლი იყო ნიკა მეგიაბრი იყო აკო კი აკო კი უბრლაოდ ის რასაც ამდენხანს გავიძახი.ანის გავუღიმე და ლოყაზე ნაზად ვაკოცე. სახლში შებრუნებულს თვალი გავაყოლე. ღმერთო რა კარგი მეგობრები შემახვედრე! რით დავიმსახურე? ვგიჟდები შენზე მითუმეტეს აკო რომ გამოაგზავნე ჩემთან. ჩამეცინა და საბნიდან ხელი ამივიღე ნელა მოვუსვი მძინარე აკოს მოზრდილ წვერზე. ეს ხო იმენა ჯუნგლია, რით ვერ გაიპარსა იქნება კოცნა მინდა.
-გაუშვი ჩემს წვერს თითები.
ვითომ გამიბრაზდა
-კაი რა, მაშინ შენ უშვი ჩემს მუცელს ხელი.
-აპ აპ არა.
-კაი კაი. მიდი რა ავდგეთ. კაი რა გთხოვ აკოოო.
-არა თქო.
-კაი დილამშვიდობის საყავრელო.
-ახლა დავფიქრდები.
აწუწუნებულმა თვალი წინა კორპუსს გავუშტერე დავინახე, როგორი ბოღმით გვიმზერდა მოპირდაპირე სახლის ფანჯრიდან ანინე.
-ამ გოგოს დავხარჩობ ერთხელაც.!.
-ვის ტო.?
-ანინას
-რაარი რა ხდება..
-გახე რა თვალებით მიყურებს უტიფარი ფუ მე ამის...
-სიტყვები ქალოო.
-კაი რა.
ბევრი ხვეწნა მუდარის შემდეგ, როგორც იქნა გამათავისუფლა. ვჭამეთ სახლი მივალაგეთ და აკოს დავემშიდობეთ. ნელ ნელა ყველ თავიანთ სახლებში ჩამოვარიგე და მეც მომიწია სახლში დაბრუნება. მანქანა მიწისქვეშა ფარეხში შევაყენე და სადარბაზოს კიბეები ავირბინე. ლიფტის კარი გამოვაღე და შევედი. აუ ვიცოდი დამამხობდა მამა, მაგრამ ისე კი არ მაინტერესებდა რა გავაკეთე ეგეთი? ვიღაც უცხოებთნ ერთად ჯდომას დაქალები და სისხლის სიხლი ვარჩიე. სახლის კარი შევგლიჯე და ფეხსაცმელები იქვე მივყარე. ეგრევე ზემოთ ავედი და ტანსაცმელი გამოვიცვალე. თმა დაუდევრად შევიკარი და კიბეებზე დავეშვი. ჯერ ისევ დილა იყო ახლა ალბათ დედა საუზმეს ამზადებდა. შაბათობით გვიან ამზადებს.სამზარეულოში შევედი და მოფუსფუსე დედას უკნიდან ავეკარი.
-აუ მაი მიყავრხარ აი ძალიაააან.
-უიმე გამიხეთქე დედი გული.
ხელი სასაცილოდ მიიდო გულზე და წყალი მოსვა.
-ბოდიში რა.
ქვედა ტუჩი სასაცილოდ გავბუშტე.
-უმე მეც მიყავრხარ, დე სად იყავი?
-ანისთან.
-ეგრე გვითხრა თემომაც.
-მერე?
-მერე ის რომ მოუხშირე მაგ ანისთან სიარულს!
-რისი თქმა გინდა მაგით? შეყავრებული მყავს და არ ვიცი?
გულზე ვიატკე ხელი და აღშფოთებული სახე მივიღე.
-არა დე. რავი აბა ბაღიდან მოყოლებული შენ ჯგუფშა და მეათე კლასში რატომ გადაირიე მაგაზე?
-დედაააა ვერ გეტყვი.
-ეეე თქვი ახლა ნუ მაიმუნობ.
არა რა პროფესია სწორად შვარჩიე.
-გული გაგისკდება.
-რატო დე?
-აუუუ...ისა მოკლედ მაი არ დაკვირვებიხარ რომ არასდროს არვინ მომწონებია?
-კი.
-ხო და ანუ მომწონებია კიარა ვანოდებ რა და...
-ვიზე გოგო.
ლამის ჩაიკეცა მირტკილსფერი დაედო ქალს სახეზე, არა ეს თუ არ მოვკალი ხო არ მოვისვენებ მაცადე შენ მაია. გამოტეხვა გინდა ხო ჩმი, რომ ბიჭთან ვიაყვი, ჩემ ფეხებს გამომტეხვა რა გიქნა ახლა მე შენ ნახე.
-ანი.
-რა თქვი
-აუ მაია ანუ ანი მიყვარს ბაღიდან მოყოლებული არ ვარ ეს ჰეტერო სექსუალი და რა ვქნა გოგოები მომწონს.და მეათედან ერთად ვართ.
ქალი გაწითლდა, გათეთრდა მერე იკივლა და მივხვდი დამერხა. სასწრაფოდ თემოსთან შევვარდი.
-თემო დედას აუხსენი რა რომ მართლალესბოსელი არ ვარ!
-რააა?
-მერე აგიხსნი რა რომ შმოვა უთხარი.
-მოდი გოგო აქ დედა ეს რა.მითხრა გამოგჭრი ყელს.
-დედააა დაწყნარდი ვაიმეეე არააა ეგეთი არააა, გეხუმრა.
-მოვკლავ როგორ დამიმალა.
- მაია არააა ლესბოსელი ეს თხა და დაწყნარდი ვაააა.
უყვირა და ისიც დამშვიდდა.
საღამომდე ოთახიდან ცხვირი არ გამომიყვია. ჩემს საყავრელ აკოს ველაპარაკებოდი, ან ლანას, ან ნიაკს მოკლედ მთელმა სამეგობრომ ზდიზედ მომიკითხა. მერე კარზე ზარის ხმა გაისმა და სირბილით ჩავვარდი დედას, როამ არ დაესწრო. ვინაიდან ანიმ ფოტოები გამომიგზავნა. კარი გამოვაღე და ფოსტალიონს გავუღიმე.
-გამარჯობა.
-თქვენ ალბათ.
-დიახ ფოტოებია არა? ვინმე ანი მესხმა გამოგატანათ?
-ამ დიახ.
-გმადლობთ და ნახვამდის.
გავუღიმე და კონვერტიანად ოთახში ავედი. საწოლთან მდგარი ტუმბო სავსე იყო ჩემი და აკოს ფოტოებუთ. მისი ნაჩუქარი პატარა დათუმიებით, სამაჯურებით და სხვა საჩუქრებით.ოთახის კუთხეში დიდი კოალა იდო შენ გგავსო ეგრე მითხრა აკომ როდესაც მაჩუქ. დედას სულ უკვირდა ეს კომოდი, რატომ იყო მუდამ დაკეტილი და ზედ Blood of Blood რატომ ეწერა, არასდრო არ ვუხსნიდი სასწრაფოდ გადამქონდა სხვა თემაზე ლაპარაკი, ასეთი ტუმბო, ზუსტად ასეთი მუდამ ჩაკეტილი საიდუმლოს იერით აკოს თვის საწოლთან ჰქონდა. მეღიმებოდა მის გახსენებაზე. სურათები ამოვიღე კონვერტიდან და ნაზად გადავუსვი ხელი. როგორ მიყვარდა ეს საზიზღარი და როგორ მიშლიდან ხოლმე ნერვებს. რამდენიმე ფოტო იყო წუხანდელი ღმიდან არა რამდენიმე არ ეთქომდა უამრავი უფრო იყო. აკოსთან და ზოგადად ბავშვებთან ერთად. გულზე დაკიდებული გასაღები მოვიხსენი და ტუმბო გავაღე. უამრავი ნივთი ლამაზად იყო გადანაწილებული კოლოფებში, პატარა სკივრებში. ჯარიდნა გამოგხავნილი წერილები ლამაზად მქონდა შეკრული და ისიც იქ მედო.ტუმბოს შიგნით უჯრის ქვეშ რომ ელაგნენ. ზედა და პრინციპში ერთი უჯრა გამოვაღე და ფოტო სხვა ანის გამოგზავნილი ბოლო ერთი თვის სურათები სხვა ფოტოებთან ერთად ჩავდე. კარები მივხურე და გასაღებით გადავკეტე სწორედ ამ დროს დედაჩემი შემოვიდა
-ერთი გამაგებინა რას მალავ მანდ და მეტი არ მინდა არაფერი
-დედა ისევე, როგორც შენ მეც მაქ ჩემი პირადი სივრჩე და ნუ დაარღვევ გასაგებია.
-და რტომ გვიმალავ იქნებ არ გიშლით.
-არაა თაქვენი საქმე და იმიტო. ყველაფერი რაც მე მეხება თქვენ არ გეხებათ.
-რომ გათხივდები მაგ ტუმბოს რას უზამ?
-ნუ გეშინია არსად არ წავიღებ ავდგები და რაც შგნითრის ყველაფერს წავიღებ.
-მერე მაინც არ გავჩვენებ?
-მცირედი შანსიც კი არ არის.
დედაჩემი ოთხიდან გავაგდე და ნახევარ საათში მეც ქვევით ჩვედი შორტებში და უმოკლესი ლიფის ტიპის ტოპში გამოწყობილი. ეეეეე რა მაგრმად მე*იდა მამჩემი და სირცხვილი. კაი რა მამას სუალარ ანაღვლებდა ლიფი მეცვა თუ ტოპი. აი თემო და ლუკა, ამ სტილის ტოპებით გასვლას მიშლიდნენ, მაგრმა ხანდა ხან ისიც აკო და ნიკა თ ახლოს მყავდნენ მანებებდნენ. მისაღებში რომ შევედი დაახლოებით45-47წლის ქალი და კაცი იჯდნენ მამას და დედას მოპირდაპირედ.თემოს და ლუკას წინ კი ჩემგან ზურგით ახლაგაზრდა ბიჭი იჯდა. სტასია არსად ჩანდა. თავიდნა იმ მეტროს ბიჭს მივამსგავსე. მეც დებილი ვარ ამეკიდა არ კვახი აერია სახლი და ეგარის ბოლო ბოლო ორი ასათიანი ვცხოვრობთ ამ სართულზე მოპირდაპირედ.
-გამარჯობა.
ტელეფონი შორტის უკანა ჯიბეში ჩავიდე ყველას მივესალმე, მერე კი თემოს ვანიშე ჩაწეულიყო და ლუკასა და თემოს შორის ჩვჯექი. ბიჭს კარგად დავკვირდი იმაში დასარწმუნებლად რომ მეტროს ტიპჩო ბიჭ არ იყო.. არა ნამდვიალდ არ იყო იმას შავი თვალები და კეხიანი ცხვირი ჰქონდა ამას კიდევ სწორი კურნოსა ცხვირი და მწვანე მოელვარე თვალებიაქვს.
-თემო ვიანრიან?
-გახსოვდეს მე შენ მხარეს ვარ.
მიჩურჩულა თემომ.
-მეც!
ლუკამ მეორე ხელზე მომიჭირა ხელი.
-მიყავრხართ მაგრამ ამიხსნით რა ჯანდაბა ხდება?
-დედას ან მამას კითხე?
-კაი ლუკიტო.
ძმას გავუღიმე და დედას მივუტრიალდი.
-მაიკო რა ხდება? ასეთი დაძბული რატო არის ყველა. ნუ ეს ორი არ ითვლება.
ხელით მომღიმარ ბიჭეზე ვანიშე.
-მისმინე შვილო.
-გაწელვების გარეშე რა დათო.
-მა მოკლედ იმის გამო რომ საავდმყოფო კოტრდებოდა მათთან გავფორმეთ კონტრაქტი და ჩვენი მეწილეები არიან.
ოდანვ მოიღუშნენ ტყუპები.
-რაო ჩტებო რატო მოვიღუშეთო? საავადმყოფოს წილი შეგვიმცირდაო?
გამეცინა და თემოს გავკარი მხარი.
-დააცადე.
მიჩურჩულა.
-რა შენ არ შეგიმცირდა თუ?.
მწვანეთვალებამ ხმა ამოიღო, როგორც იქნა.
-არა! - ირონიულად გავიცინე. - მე იმ რამდნეიმე საავადმყოფოდან 0.01 %წილიც კია რ მეკუთვნოდა.
-ვაა რატო?.
ლაპრაკში ამყვა.
-იმიტომ რომ თაქვენ დიაცა-სწრაფად გადავთვალე ოთახშ მყოფები. - ხო თქვენ შიდივით ექიმი არ ავრ და არც ვიქნები უახლოეს მომავალში. - ისევ ირონიული ღიმილი დამთამაშებდა-მაგ ადამინების გადამრჩენლების როლის თამაშს რომელიმე ფილმში ან სპექტაკლშიც მოავხერხებ რომელიც ჩემ პროფესიას ასიანში ურტავს.
გავუღიმე
-მოკლედ მისმენ?
-კი მა
-რადგანაც კომპანიები დაახლივდა ჯაბამ გადაწყვიტა ოჯახებიც დავაახლოვოთ
-ვაუ მაგარია. ვერაფერს იტყვი.
-მაცადე ვახ.
-კაი კაი ვსო ჩუმად ავრ.
-მოკლედ შენ დამიანეს გაჰყვები ცოლად.
რამდენიმე წამი დამჭირდა მოსმენილის გადასახარშად. ეს რამდენიმე წამი ლუკას და თემოს მაჯებს ძიერად ჩავაფრინდი და ისე ძლიერადაც მომივიდა რომ ფრჩხილებმა ამთ კანზე კვალი დატოევს. ერთი არ ამოუკვნესიათ. უბრალოდ ხელი გადამისვეს მაჯაზე. გონზე ჯერ კიდევ ვერ მოვდიოდი.



ვინაიდან და რადგანაც დავაგვიანე დადება უფრო დიდი თვი დავწერე იმედია მოგეწონებათ. აბა რა რეაქციას ელით.