თავი 3

გუშინდელი დღესავით მახსოვს, თუ როგორ გამომაძევა სამოთხის კარიბჭიდან მაღალმა ღმერთმა. ჩუმად და გარკვევით მომაძახა, რომ დროულად მეპოვა გულის მხსნელი, რომ ჩემს სულს საბოლოოდ წვეოდა შვება... განთავისუფლებულიყო სულიერი დაღისგან. ვიცი, დრო მალე გადის... გადის და მკვიდრს არ ინდობს, თუმცა?!
დრო საკმაოდ ცოტაა... ან კვლავინდებურად შევუერთდებოდი ცათა სასუფეველს ან მხსნელს ვიპოვიდი... ვიპოვიდი, მაგრამ კი მარა, სად?!
გზები დატბორილია...
ირგვლივ სრული ქაოსია, რომელშიც ქოლგა ამართული ახალგაზრდები დაიარებიან. ვაივუშად არ აქცევენ წვიმის წვეთებსა და უკუნეთს ეჯაჭვებიან.
ქუჩას ვკვეთ და წიგნის მაღაზიაში ვიღებ გეზს.
თმა მთლიანად სველი მაქვს... შეზრდილი ცათა ცრემლებით.
კარებს ვაღებ და უსუსური ხმით კონსულტანტს ვესალმები.
- გამარჯობა! რა სასიამოვნო დღეა, არა? - იგი კი ამრეზად მიცქერდა.
თაროებს გაფართოებულთვალებიანი ვუყვები და ვცდილობ აღვიდგინო, ის წუთი როდესაც ბოლოს შევეხე, მის ყდებს... ცდა უშედეგოა... საუკუნეებია ამის შესაძლებლობა, უბრალოდ არ მქონია.
გული გამალებით ძგერს... ფაქტობრივად ისე, როგორც შეყვარებული წყვილები ერთმანეთის დანახვისას. სწორედ ამ დროს იკვეთება, სულისა და გულის განყოფილებები და ერთმანეთს ეტმასნებიან.
ქართველი მწერლების თაროს მივადექი... ჩემს შიგნით ერთიანად სკდებოდა ნარნარა ფერები... მიხაროდა ქათველები... მიხაროდა ამდენი ქვეყნის შვილები მწერლობაში.
ახლა, ხომ 21-ე საუკუნეა... მე კი, მე-19 საუკუნის შვილი. დროში აცდენილი მოსიარულე ფიტული.
უცბათ მიზიდულობა ვიგრძენი... ზურგი უკნიდან მიხურდა და თითქოს ერთი წიგნი თავისკენ მიხმობდა.
„ მომკიდე ხელი... შემიგრძენი... იქნებ სწორედ ის ვარ, ვინც გჭირდება? “- გამომექომაგა ის.
შევტრიალდი... ჩვენს შორის მანძილი მცირდებოდა, ხოლო მიზიდულობა პირიქით. თითქოს ეს ყოველივე უკუპროპორიული ხდებოდა.
საბოლოოდ კი მის წინ აღმოვჩნდი... ესეც ვერ ვიკმარე და გულში ვიკარი... საბოლოოდ ყდაზე გამოსახულ წარწერას დავაკვირდი. მკრთალი ასოებით ეწერა „ სიცხადის სევდა “, რომლის ავტორი, ვიღაც მარიამ კობახიძე იყო.
დრო გადიოდა... მეც არ გავაჭიანურე და წიგნი ვიყიდე. ერთი სული მქონდა შინ მივსულიყავი და მის მორევში დავკარგულიყავი, მაგრამ რომელი შინ?
თავგზა ამერია... ცრემლები წამსკდა და მახრჩობდა...
გუბეში მძმედ დავეცი...
ვტიროდი გაუჩერებლიბ და ცათა სევდას, ჩემი სულიერი ბობოქრობაც ემატებოდა.
უცბათ ხმა მომესმა და მეც მაშინვე შვება ვიგრძენი.
„ - მარტოსული ადამიანი თუ დაეშვება ჭუჭყიან გუბეში, ემოციისგან დასაცლელად. ნეტავ დროს რისთვის ფანტავ! იქნებ მოხვიდე გონს და გადარჩენისთვის იბრძოლო! “

***

ბევრი ვიარე... იქამდე სანამ ტერფებიდან სისხლი არ წამსკდა.
გამიკვრიდა... მეგონა, ჩემში ადამიანური გრძნობები მიძინებული იქნებოდა, თუმცა მწარედ შევცდი.
ქუჩის სიმყუდროვეს Brian Eno – By this river სიმღერა არღვევს... მისი მოსმენისას იღვიძებს გამომხმარ სხეულში არაადამიანური გრძნობა, რომლის სიტყვიერად აღწერა, უბრალოდ შეუძლებელია.
წვიმას გადაეღო...
მე კიდევ პარკში მოკალათებული წიგნს ვკითხულობ Brian Eno-ს ფონზე...



სიცხადის სევდა
პროლოგი


ქარი ქრის და მიწეწავს წაბლისფერ, მბზინავ თმებს, რომელიც მზის სხივებითაა მოწყურებული.
აივანზე ვზივარ, ხელში კალამი მიჭირავს და სადღაც უსასრულობაში უკვალოდ ვიკარგები...
იმ აივანზე ვზივარ, რომელიც ოდესღაც ჩემი ერქვა...
ხო, ჩვენი... ისეთივე ტკბილი, როგორც შენი შინაგანი სურნელი, რომელი თვალთახედვას მთლიანად მირევს...
აჰ... უკვე თვეები გასულა, შენ კიდევ კვლავ არ ჩანხარ... არც წვიმის წვეთებად მევლინები ფანჯრის რაფაზე და არც მზის სხივებად, რომელიც ჩემს სხეულში შემოაღწევდა და შენდამი მონატრებას გამიქარწ....ბდა.
უკვე ათი თვე გასულა... მეთექვსმეტე კი კარს მოგვდგომოდა.
მაგრამ შენ სად ხარ? ...
სად ხარ, ჩემო მბრწყინავო ვარსკვლავო?
....


თავი ავწიე... აცრემლებულთვალებიანი ვცდილობ, ცხოვრების გეზს მჭიდროდ მოვხვიო ხელი.
წიგნმა მიმიზიდა... თავბრუ დამახვია და ყოფას მომწყვიტა.





თავი 4

აივანზე ვდგავარ და შიშველ სხეულს ჰაერის ნაკადს ვუთმობ.
ხელში სიგარეტის ღერი მიჭირავს და თან ძლიერ ვქაჩავ.
ფილტვები სიკვდილითსავსე ბოლით ივსება და ცხვირიდან ნელ-ნელა გამოდის.
მწარე ფიქრები მიტევს კვლავ და გრძნობა არეული, გაფითრებული ვეძებ მხსნელს. როგორ მინდა ასეთ დროს ვინმემ გამომიწოდოს ხელი... როგორ მინდა რეალობაში დამაბრუნონ... !
ოცნებაში ისაა კარგი, რომ შეგეძლება სასტიკ რეალობას ზურგი აქციო და ფარფატა ღრუბელთა ნაკადს ჩახედო თვალებში. ოჰ, როგორ მიყვარს ოცნება შენზე... ოხ, როგორ არ მძალუძს სიტყვები ძნელი.
ყველაზე მეტად საკუთარი მეორე „მე“- ს არსებობა მაშინებს. ფაქტობრივად გაორება მჭირს და რეალობას ვწყდები.
თუნდაც... თუ აქვს საერთოდ აზრი აქ ცხოვრებას... სამყარო სადაც არაფერია და სამყარო, რომელშიც არავინაა.
ირგვლივ უკუნითი სევდაა დაბატონებული, რომელსაც თან ერთვის იმედგაცრუება და გულისშემაწუხებელი ტკივილი. ამ სამყაროში, ხომ მატყუარა ხალხი ჭარბობს და მიწაზე სიცურის კვალს ტოვებენ.
ნუთუ ეს ცხოვრებაა, რომელშიც უამრავი ახალგაზრდა სიკვდილს ნატრობს...
ჩვენს ირგვლივ მხოლოდ და მხოლოდ ჩხუბი და კამათია. მას თან ერთვის აგრესია, შური და სიძულვილი მოყვასის მიმართ.
ჩვენი ვცხოვრობთ სამყაროში, რომელშიც უბრალო ცრემლებმაც დაკარგეს ფასი... აღარავის სჯერა მისი სიწმინდის, არადა ირგვლივ მხოლოდ და მხოლოდ ცრემლთა ნაკვალებია, რომელშიც მე მივაბიჯებ.


თავი 5

სიარულმა თავისი ქნა... გამოიღო შედეგი და ერთ ლამაზი პარკი მაპოვნინა, უკაცრიელ ადგილას. სწორედ იმ ადგილთაგანს მიეკუთვნება, რომელშიც სულიერ შვებას ჰპოვებ. ჩემი სხეული ერთიანად ყვავდება... ყვავდება, როგორვ ეზოში ახლაც წამოზრდილი ვარდის კვირტი.
ჩემი ბავშვობა ლაღი იყო, ისეთი როგორც ულმაზესი ზღაპარი...
ვაღიარებ... ღრმა ბავშვობიდანვე მაშინებდა და მზარავდა სიტყვა სიკვდილი, რომელიც ჩემში უმალ ყოველ გრძნობას ყინავდა/ აქვავებდა.
სიკვდილი ჩემში შიშის გრძნიბას იწვევდა, მაგრამ ახლა დღევანდელ ყოფაში მხოლოდ და მხოლოდ უსიყვარულოდ დარჩენის საშინელი სევდა სუფევდა.
აჩემებულ ადგილას დავჯექი და კვლავ ,, სიცხადის სევდა “-ს კითხვა დავიწყე.
ირგვლივ სრული სიწყნარე სუფევდა. სიმწვანე ერთმანეთს ერწყმოდა და სამოთხეში ყოფნის იდილიას, ილუზიას გიქმნიდა.
ლამპიონები მბჟუტავად გამოსცემდნენ გარემოში სინათლეს, რომელსაც „დამშეული“ მწერები თავს დასტრიალებენ.
ლამპიონებისაც კი შემშურდა, რადგამ სწორედ მასაც ჰყავდა ( თუნდაც მხოლოდ ღამღამობით ) ხშირი სტუმარი, ხოლო მე? საცოდავ, უგზოუკვლოდ მოხეტიალე სულს არავინ ჰყავს, გარდა თეთრი ფურცლებისა და კალმისტარისა.













სიცხადის სევდა
თავი 1



2017 წლის 18 ივნისი. ( დღე შენი გაცნობისა. )

- სად ხარ, ამდენი ხანი? კიდევ დიდხანს უნდა გელოდო, მარიამ?! - მიყვიროდა ტელეფონში, ჩემი ახლო მეგობარი, რომელიც ჩემი „პუნქტუალობას“ ძლიერ აფასებდა.
- სულ ცოტა ხანიც მადროვე და გამოვალ. ახლა გამოვედი სააბაზანოდან!
- აჰ... როგორც ყოველთვის... შენგან სხვას, რას უნდა მოველოდე? - არ ცხრებოდა გვანცა და იმ ველურ ცხოველს ემსგავსებოდა, რომელსაც მსხვერპლის ყელის გამოღადვრა, ძლიერ სურდა.

რა ძალა და ღონე მქონდა, ვცდილობდი მალე მოქცეოდა, ჩემთვის განკუთვნილი ტანისამოსი სხეულს... შეხებოდა და ერთნი გავმხდარიყავით.
რეკვის ხმა კი არ ჩერდებოდა... კვლავ განაგრძობდა, გვანცა ჩემს დაჩქარებას და დანიშნულ ადგილამდე მყისიერად მისვლას.
სულ რაღაც, დიდი-დიდი ნახევარი საათის შემდგომ, მის წინ ვიდექი.
- მიკვირს ასე ადრე, რომ მოხვედი! ბოდიში, რომ გალოდინე. - მომიგო სახეწაშლილმა, რომელიც ისეთი სასაცილო იყო, ღიმილს ვერ ვიკავებდი.

მე და გვანცა ნათესავები ვართ, მაგრამ ბოლომდე დღემდე ვერ ვადგენთ, რანაირი „ახლობლები“. თუმცა ჩვენი ურთიერთობა, იმაზე მყარი იყო, ვიდრე ოდესმე წარმომედგინა.
ზუსტად არ ვიცოდი, სად მივყვებოდი, თუმცა მხოლოდ ის მიპასუხა, რომ მეგობარს უნდა შეხვედროდა, რომელსაც მასაც ვიღაც მოყვებოდა. სწორედ ამიტომ გავჩნდი მეც აქ.
წერეთლის „მაკდონალდში“ შევედით. გვანცამ მობილური მოიმარჯვა და იმ „უცნობს“ დაურეკა.
- კი, კი აქ ვართ!... სად?... ხო, ხო ახლავე ამოვალთ! - საუბრობდა კოპებშეკრული, ხოლო, როდესაც საუბარი დაასრულა, მზისნაირი გაბრწყინებული თვალები მე მომმარდა.
- მეორე სართულზე არიან, ბოლოში. - იცინოდა.


***
- მარიამ, გაიცანი ეს თოკოა! თოკო ეს კი, მარიამი! იმედი მაქვს ერთმანეთს გაუგებთ. - მე და ახალგაცნობილმა თორნიკემ ხელი ჩამოვართვით ერთმანეთს და დავსხედით.
- ე, ბიჭო ამოიღე ხმა, ტყუილად, ხომ არ წამოგიყვანე! რა გჭირს, ! - თოკო უხეშად მიმართაცდა, თავის ძმაკაცს, რომლის სახელიც ჯერ კიდევ არ ვიცოდი.
- მარიამ, არ გაგიკვირდეს, მათე საკმაოდ კარგი ადამიანია, უბრალოდ ზოგჯერ რომ არ აფრენდეს.- ჩაიხითხითა და მათეს სახეზეც გადაირბინა ეშმაკმა ღიმილაკებმა.
- არაფერია... უბრალოდ რაღაცაზე ჩავფიქრდი... - მოგვიგო ფიქრებში წასულმა მათემ.


***

სწორედ ეს დღე იყო, როდესაც მათე გავიცანი... რომელიც იმაზე ახლო ადამიანი აღმოჩნდა, ჩემს ცხოვრებაში, ვიდრე ოდესმე წარმოვიდგენდი.
მათე გარეგნულად სასიამოვნო შესახედავი პიროვნებაა, რომელსაც წაბლისფერი თმები, სავსე ტუჩები და შავი თვალები აქვს. მისი მეობა იმდენად სუფთაა, რომ მომაგონებდა ზღვაში ჩაგდებულ კენჭს, რომლის ანარეკლიც მკვეთრად ისახებოდა წყლის ზედაპირზე.
რაც უფრო მეტი დრო გადიოდა, მით უფრო ვუახლოვდებოდით ერთმანეთს... ყოველი დღე ერთმანეთით იწყებოდა და ერთმანეთის ფიქრში მთავრდებოდა.
თითქოს უცბათ დაწყებული ურთიერთობა, მარადიული მეგობრობის საწინდარი გახდა.