-ანა კარგად ხარ?
-.....
-ანაააა
-ხო.... ხო რა იყო?
-რავიცი ისე გამოიყურებოდი თთქოს პარალიზებული იყავი.
-რაღაცაზე ვფიქრობდი და....
-გასაგებია, წამოდი ახლა წაგიყვან სახლში და დაისვენე.
-არაა საჭირო, არ მინდა შეგაწუხო.
-არანაირი შეწუხება.
-არ მინდა.
-ასეთ მდგომარეობაში ვერ წახვალ.
-როგორ ვერა, წავალ.
-აუ რა ჯიუტი ხარ.
უცბად შეხება ვიგრძენი და ჩემი ფეხები მიწას აღარ ეკარებოდა.
-საბაა დამსვიიიი.....
-არა და გაჩერდი ნუ ფართხალებ.
-დამპალო, არა ადამიანო, დებილო, შტერო.
-დაწყნარდიი.
ამ კინკლაობის გადამკიდე ვერც კი მივხვდი როგორ ჩამსვა მანქანაში. საზიზღარი ადამიანია აღარ მომწონს.
-არ მეტყვი სად ცხოვრობ?
-კი ლესელიძის ქუჩაზე, სახლი N17
-სახლში ვინმე გელოდება?
-კი
-ვინები?
-რა შეი საქმეა?
-რადა მაინტერესებს შეიძლება თუ არა რომ იქ დაგტოვო და მაინტერესებს ვინ იზრუნებს შენზე.
-დედა, მამა დაქალი და ძმა. დაწყნარდი?
-ნუ იკბინები ანასტასია გავაშელო, თორემ ისვევე გაგრიცხავ სასწავლებლიდან, როგორც შემოგიშვი.
ასეთი მომკაცრო ტონი მისგან პირველად გავიგონე და არ დავლმალავ ცოტა შემეშინდა. მთელი გზა ხმა აღარ ამომიღია.
სახლთან გააჩერქა თუ არა მანქანა კოჭლობით გადავედი.
-ნახვამდის.
-ნახვამდის.
ცივი ხმა გვქონდა ორივეს და კარები უნდა დამეხურა როდესაც გამოვაღ მანქანაში შევიხედე და მადლობა ვუთხარი, შედარებით თბილი ხმით. უკან გამოვბრუნდი თუ არა დავინახე როგრო დაძრა მანქნა ადგილიდან და წარბიც კი არ შეუხრია. მიკვირდა ასე უცბად რა გადაუტრიალდა თავში, ერთ წუთში მიღიმოდა და მეორე წუთში თითოს არც ვიცნობდით ერთმანეთსო. ბოლოს ფიქრებიდან გამოსულმა სახლის კარები შევაღე, სადაც თვალებ გადმოვარდნილი დედა და მამა დამხვდნენ.
-ასე გვიან რატომ დაბრუნდი? პოლიციის გამოძახებას ვაპირებდით უკვე. (დედა)
-ბოდიში და ტელეფონზე ვერ დამირეკეთ?
-და რომ დაგირეკეთ რა მერე?? სახლში დაგრჩენია. (მამა)
-კარგი ესეიგი გვიან იმიტომ დავბრუნდი, რომ ტესტები იყო და დიდი ხანი მმოვუნდი მერე ტაქსი და ავტობუსი ვერ ვიპოვე და ფეხით წამოვედი, შემდეგ ფეხი გადამიბრუნდა და კოჭლობით მოვდიოდი, მერე ჩემი მეგობარი შემხვდა და მანქანით წამომიყვანა. თან კიდე ვიფიქრე, რომ ადვოკატობის გამოცდილება არ მაწყენდა და კურსებზე შევედი.
-ეგ გვითხრა ლიზამ და ძალიან გაგვეხარდა, მოდი აბა ფეხი მაჩვენე როგორ გაქვს. (დედა)
დედამ სწრაფად შემიხვია კოჭი. ნუ მოკლედ ისიც უნდა ვაღიარო, რომ ცემი ტყუილი მე თითონაც დავიჯერე ისეთი მტკიცე ტონით ვლაპარაკობდი, აბა ახლა იმას ხომ ვეტყოდი დედას ,,დედიკო, ჩემი უფროსი ჩემხელააა და სახლში მანქანით მომაცილა თქო“. სასწრაფოდ ლიზას დავურეკე და მოვუყევი რა როგორ მოხდა, მასაც ისე აინტერესებდა ეს ისტორია, რომ ხანდახან მის სახეზე მეცინებოდა ხოლმე.
-აუ ანუშკები, არ გამიბრაზდე მაგრამ ეგ ბიჭი მემგონი შენი ბედია რაა.
-რეებს როშავ გოგო, შეყვარებულიღა მაკლია ახლა სრული ბედნიერებისთის და ეგ არის, თნ ხომ გითხარი, ბოლოს ისეთ სახით შემომხედა, თითქოს პირველად მნახათქო.
-აუუუ, რაც გინდა ის თვი, მგრამ მე გამიფრთხილებიხარ.
ამ დროს გაბრიელი შებარტყუნდა ძალიან საყვარლად და კნუტივით მომიცუცქდა, მეც მოვეხვიე, ლიზამ მე რა წითელი კვერცხი ვარო და ისიც ჩავიკარით გულში, შემდეგ ხან გაბრიელს და ხან ლიზას ვუღუტუნებდი და რადგანაც ჩემზე ღიტინი არ მოქმედებდა, კარგად გავერთე. შემდეგ ლიზა სახლში დაბრუნდა და მე და გაბგოს ჩაგვეძნა.
დილით როგორც ყოველთვის ჩემმა გიჟმაჟნა ძამიკომ გამაღვიძა.
-ანასტასიააა, გაიღვიძე რაააა.
-რა ხდება?
-გათენდააა..
-მერე....
-მერე ადექი რაა და ვჭმოთ
-რომელი საათია?
მაღვიძარას დავხედე და უკვე 9-ს უკლდა 20 წუთი.
-ჯანდაბა დამაგვიანდა, როგორ დამავიწყდა მაღვიძარას დაყენება.
ელვის სისწრაფით გავემზადე, თავი მოვიწესრიგე და არც კი დავმშვიდოდებივარ ოჯახის წევრებს. სასწავლებელში სულ რაღაც 10 წუთით დამგვიანდა, მაგრამ ამაზე მხოლოდ გაფრთილება მომცეს, რაც ძალიან გამეხარდა. მთლი დღ ისეი არაფერი მომხდარა. საბასაც კი არ შევხვედრილვარ, ასე, რომ..... სახლთან მიახლოებბისას ორი დიდ, შავ ჯიპს მმოვკარი თვალი, უკვე ვიცოდი ეს რასაც ნიშანვდა. სახლში გიჟივით შევვარდი.
-ბექა როგორ მომენატრეეე. (მე)
ბექასკენ სწრაფად გავექანე და მაგრად ჩავეხუტე.
-ჩემი საყვარელი გოგო რას შვება?
-ახალი ამბები მაქვს და მერე მოგიყვები.
კი ბექამ იცოდა, ჩემს საიდუმლოზე, როგორ მინდოდა სამყაროში მოგზაურობა და ფოტოგრაფიის შესწავლა. უი ხო დამავიწყდა მეთვა, ბექა გავაშელი, ის ჩემი ბიძაშვილია მამის მხრიდან. 26 წლის, მაღალი, შავი თმით და შავი თვალებით, ნავარჯიშები სხეულით. ისეთ იყო გოგოები სუ კისერზე ეკიდებოდნენ, მაგრამ სამწუხაროდ დღემდე არ ეღირსა ნორმალური გოგო. ის ბიზმესმენი იყო, გავლენიანი და თითქმის თბილისის მესამედს ფლობდა. ძირითდა სულ მოგზაურობდა, რა ექნა ასეათ სამსახური ჰქონდა და.... ოჯახის ბიზნესი იყო, მაგრამ მამა რატომღც არ მოინდომა ამ ბიზნესმის მართ და სახლიდან გამიქცა, დღმდე არ გვეუბნება არავის რატომ. მე კი მინდა, რომ ამ კომპანიის მეწილე გავხდე და თნ ადვკატის საქმეებშიც დავეხმარებოდი, თნ მიზეზი მექნებოდა, რომ მემოგზაურა, მაგრამ მამას ეს, რომ გაეგო სულ გადავიდოდა ჭკუიდან. ბოდიშით ძალიან შორს წავედი და სულ დამვიწყდა ახლანდელი ვითრება სემეხსენებინა. მამა ძალიან გაბრაზებულია თვის ძამზე და არ ვიცით რატომ, არასდროს მიყვარდა გაურკვეველი სიტუაციები, მაგრამ მე ვინ მომცემდა უფლებას მისთვის რაიმეს თქმა დამეძალებინა.
-შენ რას შვები დაკარგულლო, რამდენი ხანია არ მინახიხარ. (მე)
-წამოდი სადმე გავისირნოთ და თნ ყველაფერს მოგიყვები. (ბექა)
-ოკ.
სახლიდან გამოვედით და ფეხით გავუყევით გზას, იმის მიუხედავად, რომ არ ვიცოდით სად მივდიოდით. საუბარი მე დავიწყე და ყველაფერი მოვუყევი, მხოლოდ საბაზე არაფერი ითვამს, ვიცოდი რაღცეებს დაიწყებდა.
-ვინმე ხომ არ მოგეწონა საწავლებელში? (ბექა)
-არა, ხო იცი მე, რომ ფიცი დავდე არავის შევიყვარებ ჩემს სიცოცხლეში თქო დაგავიწყდა? (მე)
-კარგი რა ანუშკები, ეგ იყო ალბათ 10 წლის წინდა ისევ ის ღლაპი ხარ?
სიცილით მითა ბექამ, მაგრამ მე მართ₾ რაღცამ გამკრა გულში.
-კი ვარ.
-კარგი ხო.
-ახლა შენზე მომიყევი, რა ხდებოდა 3 წელია არ მინახიხარ.
-კარგი, ესიგი ამერიკაში, ინდოეთში, შვეიცარიში, ამსტერდამშ და სად აღარ ვიყავი ჩემი ბიზნესის გადამკიდე და ვეღრ გავუძელი ბოლოს და ჩამოვედი, ყველანი როგორ მომენატრეთ.
-ჩვენც ბექუუუ.
ბავშვივით ვიკრიჭებოდი და ისე ველაპარაკებოდი.
-შენ სულ არ შეცვლილხარ, ის პატარა და მეოცნებე ანასტასია ხარ, როგორიც დავტოვე.
-არც შევიცვლები, არასდროს.
-ძალიანაც კარგი.
გაჩერდა და ჩამეხუტა, ის ჩემი უფროსი ძმა იყო, მეგობარი და რავიცი რა აღარ, დაბადებიდან ერთად ვართ.
-კარგი მოდი ახლა სახლშ წავიდეთ, თორემ შენ შემოაკვდები და მეც ძალიან დავაგვიანეთ მემგონი.
-კარგი, ოღონს მანადე ლიზას შევუაროთ და ისე წავიდეთ სახლში, მასაც დავლაპრაკები.
ლიზას ხსენებაზე ისე შეცბა, რომ ძლივს შევიკავე თვი არ გამეცინა.
-ხო რა იყო ლიზა არ გახსოვს?
-რათქმაუნდა მაქსოვს, როგორ არა შენი დაქალი.
-ხო როგორ უნდა დაგვიწყებოდა
ბექამ ისეთ სახით შემომხედა, ქუჩაში რომ არ ვყოფილიყავით მიმახრჩობდა.
-ეგრე ნუ მიყურებ
-მაშინ მოკეტე.
-სორიიი.
ლიზას გავუარეთ და ბექას დანახვაზე სეთ სახე ჰქონდა თითქოს უთხრეს შენი ოცნება ახდაო, მე ვეღრ შევიკავე თვი ამ ორის გამომეტყველებაზე და იმხელა ხმაზე დავიწყე სიცილი, მთლი უბანი ჩვენ გვიყურებდა.
-ანააააასტასიააააა, მოკეტრე შე დასაკლავო, რა გაცინებს. (ლიზა)
-კარგიიი.... ხოოო... აუუუ....
კისკისით ვლაპარაკობდი. ისე ვიყავი, მეგონა, რომ ჩემი კუჭი ამოვარდებოდა და გაიქცეოდა სადღც შორს. სახლშ მივედით ცოტა ვილაპარაკეთ და ორივეს ამ ჭორაობაში ჩაგვეძინა, დილით დროულად გამეღვიზა და რათმაუნდა მოვასწარი სასწავლებელში შესვლა. მართლია ბექას დიდხანს ვთხოვდი ჩვენთნ დარჩითო, მაგრამ მაინც სასტუმროში წავიდა და დილით დამირეკა, რომ სასწავლებლიდან გამოსვლისას დამერეკა და წამიყვანდა სახლში.

ამ დროს საბასთან:
დღეს ანასტასია არ მინახავს, მეც არ ვიცი რატომ, ალბათ რაღც უკან მექაჩებოდა და ვერ გავბედე. კარებში სახეაშლილი დათ შემოვარდა ჩემი საუკეთსო მეგობარი, რომელთნ ერთდაც ბიზნესს ვედექი სათავეში.
-რა იყო შე*ემა, რა ალეწილი სახე გაქვს?
-მომისმინე ახლა სახალისოდ საერთდ არ გავქს საქმე საბა.
-რატომ რა მოხდა?
-საბა ბექა გავაშელი დაბრუნდა!
ამის გაონება და ჩემი ცეცხლის აკიდება და კაბინეტიდან გავარდან ერთ იყო, მე თითონაც არ ვიცოდი სად მივდიოდი, მანქანა დავქოქე და ვერ მივხდვი სიჩქარის მაჩვენებელი როგორ ავიდა 200-მდე და ჩემი გონება გაითიშა......



გამარჯობა, იმედია მოგეწონებათ, ყველანაირად ვცდილობ, რომ არ დამაგვაინდეს თავების დადება, ისინი გავზარდო და საინტერესოც გამოვიდეს.