„იდი (ID) – ლათინური სიტყვაა და ნიშნავს ”იგი”-ს, მას ეწოდა ”იგი”-რადგან ის ყველაზე უფრო მეტადაა განსხვავებული იმისგან რასაც ”მე”-ს ვუწოდებთ. ”იგი” ფლობს ისეთ ენერგიათა ფორმებს, რომლებიც კრიტიკულ ვითარებაში არ ემორჩილებიან ”მე”-ს (შფოთვა, შიში, აგზნება და ა.შ). ”იგი” არის ინსტინქტების ვნებების და გატაცებების სამფლობელო, საბადო. ”იგი” მთლიანად არაცნობიერია და ვინაიდან ვერ არჩევს გარე ობიექტთა მნიშვნელობას, მას გააჩნია ამორალური (”ზე-მე”-ს საწინააღმდეგო) სურვილების წარმოშობის ძალა (აგრესიული და სექსუალური იმპულსები). ყოველივე ეს ვლინდება სიზმრებსა და მცდარ ქმედებებში. ”იგი”-სთვის არ არსებობს არანაირი ლოგიკა ან შეზღუდვა, ის მოქმედებს სიამოვნება-უსიამოვნების გარჩევის პრინციპით და შესაბამისად, მისთვის მოქმედების ერთადერთი საშუალება არსებობს – ესაა განტვირთვა ან განგაშის განცდების გაგზავნა ”მე”-სთან, რათა უსიამოვნებას განერიდოს.“

ოთახში აუტანლად ცხელა, ფანჯარაში შემოჭრილი მკვეთრი შუქის წვრილი ზოლი კი საშინლად ცივია. დიახ... ხარბად დავეძებ რაიმე თბილს, ადამიანის კანს, ან თუნდაც ტანსაცმლის ნაკეცს, მაგრამ მინის, გამხმარი საწერი მაგიდისა და შემაძრწუნებელი სუნის გარდა ირგვლივ არაფერია. თვალები სინანულისგან მემღვრევა და ვემსგავსები იმ ტბას, რომელშიც ცელქი ბავშვები დაუზარებლად ყრიან მასში პატარ-პატარა კენჭებს.
- შენ ისევ აქ ხარ... ისევ არ მტოვებ.- ვუთხარი თვალმოუშორებლად, საკუთარ ეგოს, რომელიც როგორც ყოველთვის შინდისფერ კარებთან იდგა და ისეთი ღრმა თვალებით მიყურებდა, თითქოს მეშინოდა კიდევაც მის ღრმა მორევში უკვალოდ არ დავკარგულიყავი.
- თითოეული ადამიანი სამყაროსთანაა კავშირში. წარსული, აწმყო, ყოველივე სიტყვა დაგეგმილი მომავლის მცნებაა. ახლად გაჩენილი მეგობრებიც კი. შენი წინა სხეული შენივე ცხოვრების მომავალია. უკანა- წარსულის, რომლისგანაც ყოველთვის თვალს აპარებ. მარჯვნივ, შენი ცხოვრების მეგზური მამრობითი სქესის წარმომადგენელია, ხოლო მარცხნივ ქალი, რომელიც თავისი სიეშმაკით თვალთახედვის არეალს გიმღვრევს. იცოდი ეს, შენ?- თქვა და თავისი გრძელი თითებით, საკუთარი შეჭმუხნილ შუბლს შეეხო.
- ამის სათქმელად მოხვედი აქ?- დავეჭვდი მე, რადგან მისი თითოეული სიტყვა უკუპროპორციული იყო ქმედებისა.
- სიმართლე, რომ გითხრა არა.
- აბა?
- უბრალოდ....
- რა უბრალოდ?
- უბრალოდ საშინლად მომენატრე!- თქვა და ნელ-ნელა ჩემი სხეულისკენ წამოიწია.

ვგრძნობდი, როგორ მცირდებოდა მანძილი საკუთარ სხეულსა და ეგოს შორის, რომელიც დინჯი ნაბიჯებით მოიწევდა ჩემკენ. თვალები მას ისე უელავდა, თითქოს მასში ჭინკები დაძრწოდნენ.
- დავიჯერო სულ პატარა იოტისოდენადაც არ გენატრებოდი?!
- იქნებ...
- არანაირი იქნებ...

მისი შავი თვალები სადღაც ქრება, მხოლოდ მის აწითლებულ სახესა და თავის სისხლისფერ ტუჩებთან ვრჩები მარტო... ნელ-ნელა უფრო და უფრო ქრება ერთმანეთის შორის მანძილი და უნებურად ისიც ოხრავს. სხეულზე ძლიერად მიკრავს, ხელებს კისერზე ძლიერად მკიდებს... თავისკენ მქაჩავს. მისი თითოეული მოძრაობა მაშტერებს, მაქვავებს და ადგილიდან ფეხს არ მაცვლევინებს.
ის ჩემი ტუჩებისკენ იხრება. ათრთოლებულს თავიდან უჭირს გზის გაკვალვა.
მეხება... ენას ეძებს და შემდგომ პოულობს კიდევაც. ჩემი სხეულიდან კაბა მიცურავს და მის წინ სრულიად შიშველი ვდგები. მის ღილებს ნაზად ვხსნი, თუმცა ხელები კვლავ არ მემორჩილება. ისიც ამას ამჩნევს და მეხმარება.
ეშმაკისეული მზერით აწყდება ჩემს სხეულის ნაწილებს...
მოლოდინისგან სხეული თრთის... ეგოს მოზღვავებული ვნებათაღელვა სხეულს მიწვავს.
ეგოს გულზე ხელებს ვუსვამ. იგი ნეტარებისგან თვალებს ნაბავს.
- ჩემო...
- გისმენ, ჩემო...

საკუთარ თითებს მალევე ათავისუფლებს და მაქმანიან საცვალისკენ იკვლევს გეზს. ჩერდება... მკერდისკენ მიიწევს და თავისკენ ქაჩავს. აჰ....
ფეხებს ნელ-ნელა მაშლევინებს. მუცლის კოცნის შემდგომ ქვევით მოიწევს. ენის წვერს წერტილზე აჩერებს და ჩემს თითოეულ მიმიკაზე ახდენს კონცენტაციას. ეგო იღიმის. დაუკმაყოფილი შეგრძნებით ივსება და სურს სრულიად მაგრძნობინოს, მისი შინაგანი შესაძლებლობანი. ხედავს ჩემს მოქანავე ფეხს, რომელიც მისი შეხებისთანავე უნებლიედ იკლაკნება. ჰაერში ჩამოკიდებული აგრძელებს გმინვას. ჩადის კიდევ ქვემოთ... ძალიან ქვემოთ და საშოზე მკოცნის... თმებში ხელს ვუცურებ და საკუთარ სხეულისკენ ვიხმობ, საკუთარვე ეგოს. საქმეში მალევე ენასაც რთავს. ყურადღებით უსმენს ჩემს თითოეულ ამოტყორცნილ ჰაერის ნაკადს, რომელიც უფრო და უფრო ღრმა და ხშირი ხდება. მოულოდნელად ჩემი ხელი სახეზე ეხება. სრულიად ვკანკალებ. ამას საშინლად გრძნობს, ეგო. ისევ ხითხითებს... ისევ ხითხითებს და ამავდროულად დაუოკებელ ვნებათაღელვის მოზღვავება აწუხებს, რომელსაც ვერა და ვერ იმორჩილებს. კვლავ სურს... უფრო მეტი... მეტი და მეტი. ამის დედაც! მმ...

- მიყვარხარ...- ამბობს თრთოლვით და კვლავ განაგრძობს ჩემი სხეულით თრობას.- მიყვარხარ... მიყვარხარ.... მიყვარხარ დაუსრულებლად, ჩემო...

„EGO – ლათინური სიტყვაა და ნიშნავს ”მე”-ს; ”მე” არის ფსიქიკური სტრუქტურა, რომელიც ყველაზე ცნობიერია, და შესაბამისად, იგი არის პასუხისმგებელი გადაწყვეტილების მიღებაზე. ”მე” ისწრაფვის ”იგი”-ს სურვილების დაკმაყოფილებისკენ გარემოში ქცევის საშუალებით, ისე, რომ მასში გათვალისწინებული იყოს ”ზე-მე”-ს მიერ წაყენებული მოთხოვნა-აკრძალვებიც. ”მე” რეალობაზე დაყრდნობით მოქმედებს და მისი უდიდესი ნაწილი ცნობიერია. ”მე”-ს იდეალური ფუნქციონირებისათვის აუცილებელია ”იგი”-ს მიერ წაყენებული მოთხოვნების დროში გადავადება მანამდე, სანამ მიზანშეწონილი ქცევით მოთხოვნილების დაკმაყოფილებისთვის სათანადო სიტუაცია არ შეიქმნება, რაც თავისთავად გულისხმობს გარემოში ”ზე-მე”-ს აკრძალვის გათვალისწინებას.“

ერთმანეთის სხეულში სწორედ ახლა ვრცელდება ყოველგვარი ფიქრი, გრძნობა, განცდა, რომელიც ერთად ჯგუფდება და ვარსკვლავებიან ცას ემსგავსება. გალაქტიკას... ჩვენეულ გალაქტიკას, თავისი ჭრელა-ჭრულა ფოთლების თანხლებით. ეგოს, ჩემს კისერთან აქვს თავი და ცხელი სუნთქვა კანს სიცოცხლის ჟინით ავსებს. I love you… ანუ მე და შენ... I love you… ანუ ერთი სხეული. სიტყვა- უშენოდ მგონი მოვკვდები. ერთნი... ანუ ჩვენეული ფენომენი, რომელიც სხვისთვის საშინლად უცხო და უცნობია.
ეგოს გახშირებული გულისცემა მესმის. მას ყურს ვუგდებ, როგორც ეს ბავშვობისას მჩვეოდა. ვუსმენ და ვხვდები, ისიც ჩემი გულივით ძგერს. ისევე გაშმაგებით, როგორც მისი. ერთმანეთის სხეულით დამთვრალნი მაინც არ ვწყვეტთ კავშირს... I miss you- ანუ საშინლად მჭირდები.

„ეგოს მუდამ ეშინია, იმიტომ რომ ის არაბუნებრივი, ხელოვნური, უსარგებლო წარმონაქმნია, მაგრამ თავს ისე წარმოაჩენს თითქოს ყველაზე მნიშვნელოვანი და საჭირო ფიგურაა მთელს სამყაროში. ეს მისი უდიდესი საიდუმლოა და თვითგადარჩენის პროგრამა. ეგო ცდილობს შექმნას სიცრუის კორიანტელი და შიგ დაიმალოს რათა ვერავინ მიხვდეს მის ნამდვილ არსს. ეგო უსუსურია და ასეთივე უსუსურია ჩვეულებრივი ადამიანი სამყაროს წინაშე, რადგან ის სწორედ ეგოს მიერ იმართება.“


- ღმერთი, იმედების გაცრუება, მარტოობა, თვითმკვლელობა. გესმის ჩემი, ჩემო?
- არ მინდა შენი იარების დანახვა, ჩემო...
- არც მე მინდა, მაგრამ იარა რის იარაა, რომ არ შეგვახსენოს მან თავი და წარსულის მორევში არ გადაგვისროლოს?!
- მიყვარხარ, ჩემო...
- არასდროს გავუფერულდეთ, რა... გთხოვ!
- შენ ჩემში ყოველთვის დარჩები. ხელს არასდროს გაგიშვებ!


მახსოვს, როგორი იყო ის ოთახი, სადაც ვიყავით.
მახსოვს, როდესაც გამთენიას ძლივს ჩამეძინებოდა ხოლმე, ძილშიც ვგრძნობდი შენს მზერას.
გიყვარდა ჩემი თითოეული სხეულის ნაწილი.
ძალიან მიყვარდა ჭრელი კაბები, შენ მე - იმ კაბებში.
სიმართლე ითქვაც უკაბოდაც კი.
გიყვარდა, როდესაც წითურ თმებს უკან გადავიყრიდი-ხოლმე და სიგარეტის ბურუსში გავეხვეოდი. სწორედ ამ დროს გიყვარდა, შენ ჩემო... კოცნა. ძლიერად და ამავდროულად ძალიან ვნებიანად კოცნა, ჩემო!