ამის შემდეგ როვე ერთად ხელჩაკიდებულები დავბრუნდით დარბაზში, ახლა შევამჩნიე, რომ დამიანეს კლასკური შარვალ-კოსტუმი ეცვა, აჰჰ, ზესიმპატიურობის განსახიერებაა. ამ ფიქრებში ვერც კი გავარკვიე, როგორ მივაშტედი მას.
-პატარავ ვიცი, რომ ძალიან მოგწონს ჩემი ყურება, მაგრამ ეგეთი თვალებით ყურებას თუ განაგრძობ შემომეჭმევი.
მაშინვე თავი ჩავხარე და გავწითლდი, თან ისე, რომ ხასხასა წითელ, ,,ფიფქია“ ვაშლს დავემსგავსე. დამიანესთვის არ გამიხედავს მაგრამ ვიგრძენი, რომ იღიმოდა.
-აუ რა სულელი მყავხარ.
ეს მითხრა და გულში ჩამიკრა. რამხელაა ეს უპატრონო, აღარ ვჩანვარ, მე კი არა ჩემი ფუშფუშა კაბაც ჩაიკარგა მის ხელებში. ბავშვების მაგიდამდე მანძილი წამებში დავფარეთ. როგორც ჩანს ნიკა და ეკა დაბრუნდნენ, ოხხხხ რა მაიმუნები არიან რააა, სულ ცუღლუტობენ. ნიკა ეჭვის თვალით გვიყურებდა ხან მე, ხან დამიანეს და ხანაც ჩვენს ჩაკიდებულ ხელებს.
-სად ხარ ამდენ ხანს, რატომ დაიკარგე? (რეზი)
-შე*ემა არ არის თალთმაქცობა საჭირო, სალომ ყველაფერი იცის. (ნიკა)
-რა იცის? (ნია)
-ის, რომ ნაშვილებია და 23 წელი ვატყუებდით. (თომა)
ნიას ღვინო გადაცდა და ლამის დაიხრჩო.
-სიცოცხლე მოდი გაკოცებ და გაგივლის.
თომამ სწრაფად და მთელი ძლით დაუკოცნა ტუჩები. რეზი კი ისეთი თვალებით უყურებდა საკუთრ დას და სასიძოს რომ არ მეგონა თუ ორივეს ერთმანეთზე არ არტყმევინემდა თავს.
-გაჩერდი შე*ემა, თორემ რეზი ისეთი სახით გიყურებს დღეს ცოცხალი ვერ მიხვალ სახლმადე.
დამიანემაც იგივე გაიმეორა რაც თომამ. მოკლედ რა რა დონეზე დაეშვი სალომე რა, ამის ერთ კოცნა და ბრინჯივით ვიშლები და ვადნები მკალვებზე, მაგრამ ეს იმდენად მოულოდნელი იყო, ჩემი თალების სიდიდემ ატამსაც გადააჭარბა. შემდეგ ისე ვიღიმოდი ვიღაც უცხოს ნაღდად დაბოლილი ვეგონებოდი.
-რა იყო პატარავ ასე თუ მოგეწონა, მე შემიძლია...
-არაფერიც არ შეგიძლია და დააყენე რა ტ*აკი ერთ ადგილას. (ნიკა)
-ჰა, ჰა, ჰა ახლა ვის ცინ დასცინის. (ნია)
-შენ გოგო ჩაიკმინდე ხმა, საერთოდ არ არის სასაცილო. (რეზი)
-მე ძმა ა მყავს ამიტომ ვერავინ გამიბრაზდება. (ეკა)
ნუ ახლა მიხვდებდით, რომ ეკამაც აკოცა ჩემს ძამიკოს. ნიკუშამ გამარჯვებულის სახე აიკრო და ეკას ხელი გადახვა.
-შენ გეგონოს, რომ არავინ არ გაგიბრაზდება, კი როგორ არა. (ნიკა)
ნიკამაც დაუბრუნა უკან კოცნა.
-აუ რა შემირყიეთ ამ პატარა ბიჭს ფსიქიკა. (რეზი)
-ფუუუ გარყვნილო. (მე)
-რა? რამეს ვამბობ ტყუილს? ამ გამოყ.... სორი, გამოშტერებულ თომა, ნიკა და შენი დამი, ისეთი თვალებით იყურებინ აშკარად ამაღამ კარგი დღე არ დაგადგებათ. (რეზი)
-ბიჭო, მოკეტავ და მოგაჭრა ენა. (დამიანე)
-კარგი რა დამი, დაწყნარდი რაა. (რეზი)
ნიკუშამ ეკას თვალი ისე ჩაუკრა, ეკამ ვეღარ მოითმინა იმხელაზე უჩმქმიტა გვერდში, ნიკა სკამიდან გადააგდო, ჩვენ კი ჩვენი ამ არამიწიერი ხარხარით, დავაქციეთ მთელი ქვეყანა და მგონი სტუმრებიც დავაყრუეთ.
-აუ შე*ემა, რა შარში ხარ, რომ იცოდე... (თომა)
-აუ ჩაიგდე რა ენა. (ეკა)
-ეჰ ვიცი, ვიცი. (ნიკა)
-შენ კიდე ხომ არ გინდა სხვა საფირმო ილეთი? (ეკა)
-არა ბოდიში, ბოდიში, ეეე გადაკეტილი მაქვს პირი.
ნიკა ხელები პირზე აიფარა, იმის აღსანიშნავად, რომ ხმას არ იღებდა.
-დაგაჩმორეს ნიკუშშშ? (რეზი)
-ვაიმე, ერთი შენც შეგიყვარდეს ვინმე და მერე ვინ ვის დასცინებს გაჩვენებ მე შენ. (ნიკა)
-არაფერიც, მე გოგოს ჭკუაზე კი არ ვივლი, აქეთ უნდა იაროს ჩემს ჭკუაზე. (რეზი)
-კი, კი როგორ არა, შენ თუ ეგ უთხარი გოგოს შენს ჭკუაზე კი არ ივლის, გაგიქრობს მთელ შთამომავლობას. (ნია)
-შენ რა მწარე ენა გაქვს ტო, რით ვერ დატკბა. (რეზი)
-ტკბილი მარტო ჩემთან არის. (თომა)
-შენი ხმა არ გავიგო, სანამ გისროლე ამ რესტორნის სახურავიდან. (რეზი)
-კარგით გეყოთ რაა, სიმღერა დაიწყო, ადექით და იცეკვეთ, რა გარჩევები მომიწყეთ აქ. (მე)
-აი ჭკვიანი რომაა, მაგიტომ მეკეტება ამ ადამიანზე. (ნიკა)
-შენ და დამიანე ხვალ დაიკითხებით, გამონაკლსების გარეშე, ასე, რომ ვერ მომალობ. (მე)
-წამოდი პატარავ ვიცეკვოთ. (დამიანე)
არაფერი აღარ მითქვამს, უხმოდ გავყევი დამიანეს და ხელი მხარზე დავადე, მან კი წელზე შემომხვია და მთელი ძალით ამიკრო მის სხეულზე, ახლა გავგჟდები რაა, როგორ მაბნევს ამხელა ფილარმონია ქალს. თავი ჩემს თმებში ჩამალა და ბოლომდე შეისუნთა ჩემი სურნელი.
-როგორ მომნატრებია ეს სურნელი შენ ვერც კი წარმოიდგენ.
-მე შენი სურნელი.
-მიყვარხარ, პატარავ სიგიჟემდე და უსასრულობამდე.
ამ სიტყვების გაგების დროს ტანში გამაჟრჟოლა და ძალაუნებურად თვალები დამეხუჭა.
-პატარავ გაახილე რა თვალებში, მინდა გიყურო.
მეც დავემორჩილე მის ნებას და მის მწვანე თალებში ჩავიკარგე, მაგრამ როგორც კი დაინახა, რომ ცრემლიანი მქონდა სახე შეეცვალაა.
-აუ გთხოვ რა არ იტირო, ახლა არა, ვერ ვიტან შენს ცრემლიან თვალებს.
-და შენ, რომ წახვედი და აორთქლდი, მაშინ აიტანე ჩემი ცრემლები?
-სალომე გთხოვ....
-რას მთხოვ, გაპატიო? მინდა, მაგრამ არ ვიცი როგორ, შენ ამდეი წელი მემალებოდი, მოგწონდი კიდევაც და ჩემს სიახლოვეს არ ჩნდებოდი, ასე გიყვარვარ?
დამიანე ამ სიტყვების გაგონებაზე წამოენთო და მისი თვალები თავიდან ბოლომდე ცეცხლმა მოიცვა, შემეშინდა, რადგან ასეთი თვალები არასდროს მინახავს, თუმცა გულის სიღრმეში ვხვდებოდი, რომ როგორც არ უნდა გამებრაზებინა, ის ხელს კი არა ზედმეტ სიტყვსაც ვერ მეტყოდა. სხვებთან ისეთი მკაცრი და საშიში ჩანს, მაგრამ ჩემთან პატარა 10 წლის ბიჭად იქცევა და მე მასზე გაცილებით ძლიერი ვხდები, ამ დროს ვერ ერევა ვერც საკუთარ თავს და ვერც მე. დამიანემ ხელი მაჯაშ ჩამავლო და რესტორნის აივანზე გამიყვანა.
-სალომე მინდა გაიგო და გამიგო, რომ შენთან ახლოს ვერ მოვიდოდი არ შემეძლო, შენ თუ რამე დაგიშავდებოდა ვერ გადავიტანდი, იმის გათვალისწინებით, რომ მეგობრების და შენს გარდა არავინ მყავს, უნდა გესმოდეს, რომ თქვენს სიცოცხლეს საფრთხის ქვეშ ვერ დავაყენებდი.
-რატომ? რატომ არ გყავს არავინ, დავიჯერო სულ მარტო ხარ?
-კი, კარგი ახლა მოგიყვები ყველაფერს, იმ შემთხვევაში თუ ამაზე მეორედ საუბარი აღარ მომიწევს.
თანხმობის ნიშნად მე მხოლოდ თავი დავუქნიე, მან კი ღრმად ამოიხვნეშა და ისტორიის თხრობა დაიწყო, ამ ამოხვნეშებაში კი იგრძნობოდა დიდი ტკივილი.
-მოკლედ, 17 წლის ვიყავი, როდესაც დედა, მამა და ჩემი პატარა ძმა ავარიაში მოყვნენ, მაგრამ ეს არ ყოფილა შემთხვევითობა, რადგან სამოხრუჭე მილები გადაჭრილი იყო, მე შოკირებული ვიავი და ვერ ვიაზრებდი საერთოდ რა ხდებოდა, შემდეგ კი ჩემმა აღმზრდელმა, რომელიც ასე ვთქვათ ჩემი დედაც იყო, მამაც და ყველაფერი, 19 წლის ასაკამდე მიმაღწევინა, შემდეგ ისიც მოკლეს, ხოლო მე ვისწავლე როგორ მემართა ბიზნესი და მამაჩემის დატოვებული რესტორნების დიდი ქსელის ხელმძღვანელი გავხდი, ასე ვთქვათ მთელი ეს წლები მარტო ვიყავი, ნიკა და დანარჩნები კი ჩემი ბავშვოის მეგობრები იყვნენ, მაშინ როდესაც ყველაფერი კარგად ყო, მაგრამ იმის შემდეგ რაც იმ გამო*ირებულმა კაცმა ყველა ამოწყვიტა ვინც კი ჩემთვის მნიშვნელოვანი იყო, გადავწყვიტე, რომ მეგობრებთნ ურთიერთობა აღარ გამეგრძლებინა. ამ პერიოდის განმავლობაში შევისწავლე ბრძოლა წესების გარეშე, ასევე ვისწავლე... ახლა რასაც გეტყვი, შეიძლება შენ ამის შეგეშინდეს, მაგრამ...
-დამიანე დაწყნარდი, ყველაფერი კარგად იქნება, მე შენ არასდროს არ დაგტოვებ.
-კარგი... მე ასევე შევისწავლე იარაღაის ხმარება და ნამდვილად დამჭირდა ეს, არ მინდა, ჩემზე იფიქრო, რომ მკვლელი ან რაიმე მაგდაგვარი ვარ, მაგრამ ადამიანი დამიჭრია. შენ ძალიან პატარა იყავი, როდესაც ჩემი მშობლების დასაფლავებაზე იყავი მოსული და ტიროდი, ნამდვილად გამიკვრიდა, რადგან შენ არც კი იცნოდი მათ თითქმის, ვიფიქრე რაღაც სცენებს დგამდი, მაგრამ იმის გათვალისწინებით, რომ კაცი მყავდა დაქირრავებული რომელიც გითვალთვალებდა, მივხვდი, რომ მართლა გეწყინა..
-მოიცადე მე თუ შენი მშობლების დასაფლავებაზე ვიყავი შენ რატომ არ მახსოვხარ?
-მე არ გამოვსულვარ გარეთ, სახლში ვიყავი, რადგან მე ჩემი გაჭირვება მქონდა და არ მინდოდა კიდევ ადამიანებისთსი მეყურებინა, რომელებიც ზოგი სახიობურად და ზოგიც გულით ტროდნენ. პატარავ მომისმინე, შენ ღირსი ხარ ბედნიერების და არ მინდა, რომ შენ რამე დაგემართოს, მაგრამ ვიცი, რომ ჩემთნ ერთად წყნარი და ბედნიერი ცხოვრება ვერასდროს ვერ გექნება. მე ძალიან ბევრი მტერი მყავს, ბიზნესის გამო, შენს ძმასაც, მაგრამ ჩვენ ერთიანი ძალისხმევით ვცდილობდით, რომ შენ არაფერი შეგემჩნია და არაფერი მოგსვლოდა, მაგრამ ახლა რადგანაც იცი ყველაფერი, შემიძლია შემოგთავზო, რომ ჩემთან ურთიერთობა გაწყვიტო და თავს მისცე უფლება იყო ბედნიერი ამ ცხოვრებით.
-მისმინე დამიანე, მე შენს გარეშე ბედნიერი ვერ ვიქნები და შენ თუ ფიქრობ, რომ ჩემს მიმართ ი გრძნობა აღარ გაქვს, რაც ადრე გქონდა გაგიგებ, მართლა...
-არა საყვრაელო, ისევ ისე და უფრო მეტადაც კი მიყვარხარ, სიგიჟმდე და უსასრულობამდე.
-მეც სიგიჟემდე და უსასრულობამდე.
ისეთი გამხეცებული დამეტაკა ტუჩებზე, მემგონი მომაძრო.
-კარგი ახლა წამოდ შევიდეთ, მაგრამ გთხოვ კარგად დაფიქრდე და ისე გადაწყვიტო ჩემთნ ერთდ ყოფნა გიღირს თუ არა იმად, რომ შეიძლება ძალიან, ძალიან გეტკინოს.
-თუ მეცოდინება, რომ ბოლოს ერთად ვიქნებით, მაშინ ნებისმიერ ტკივილს გადავიტან.
-ბოდიში...
-რისთვის?
დამიანეს არაფერი უპასუხია, ისე შემომხვია ხელი წელზე და დარბაზში დამაბრუნა. კიდევ ცოტა ხანი ვიყავით რესტორანშ, ვიცეკვეთ, გავერთეთ, თავზე დავიმხეთ და ერთი სიტყვით ყირაზე დავაყენეთ ყველაფერი. სახლებში წამოვედით. ვერ ბრაზობდი ვერც ნიკაზე, ვერც ჩემს ვითომ მშობლებზე, ალაბათ, იმიტომ, რომ ბოლომდე ვერ გავაანალიზე რა მითხრა, ჩემმა უფროსმა ,,ძამიკომ“. ალკოჰოლმა ყველა ტკივილი თუ სიბრაზე გააქრო. სახლში მივედით, ჩემს ოთახში შევედი, აბაზანა მივიღე და თბილ და ქუნქულა საბანში ჩავიმალე. ლოდინი არ დამჭრვებია , რომ დამეძინა და სწრაფად გადავეშვი სიზმრების სამყაროში. დამიანე დამესიზმრა, მაგრამ ამას მხოლოდ მისი მწვანე თვალებით მივხვდი, რომლებიც მუდამ მაგიჟებდნენ. მის თვალებში ამდენი სევდა და შიში არასდროს არ მინახავს, თან ამავე დროს მისი ხმა მესმოდა, რომელიც ბოდიშს მიხდიდა. სიზმრებიდან ნიკას ხეოლებმა გამომიყვანა.
-სალომე, სალო, ნუ მაშინებ, გაიღვიძე.
რომ გამომეღვიძა ლოყებზ სისველე ვიგრძენი და არც დავაცადე ნიკას რამე ეთქვა, მოვეხვიე და არაფრის თმა არ ვაცადე, თან მთელი ძალით ვუჭერდი ხელებს.
-სალომე რა დაგემართა? შემაშინე ფერიავ.
-ნიკა... ნიკა გთხოვ მითრაი, რომ ყევლაფერი დამთავრდა და დამიანე უსაფრთხოდ იქნება.
-კი დამთავრდა.
ეს, რომ თქვა თალებში არ შემოუხედავს, მივხვდი მატყუებდა, მაგრამ რატომ, ღმერთო, ვერაფერი ვერ გავიგე რა ხდება საერთოდ აქ.
-როგორ გაბედეთ და დამიმალეთ, ჩემს გამო ადამიანები შეიძლება კვდებოდნენ და თვენ ამას არ მეუბნებოდით, რას კეთბდით?
-სალომე... ნუ ყვირიხარ, გუშინ არ მოგიწყია ამხელა ამბები და დღეს რა დაგემართა?
-შეგახსნებ, რომ დრო მჭირდება ხოლმე გასაანალიზებლად, ამიტომ დღეს მეტყვი ყველაფერს, ან საერთოდ რა თეატრი გამიმართეთ აქ, ვერ ვხვდები და კიდე აქეთ მატყუებ ყველაფერი დასრულდაო.
-ხმას დაუწიე და არ გატყუებ.
-ნიკა... ახლა ვინ არის პატარა, ხუთი თითივით გიცნობ და ვიცი, რომ მატყუებ.
ნიკა ხმას არ იღებდა, რაც უფრო, მაბრაზებდა და ლამის მთლი ოთახი დავლეწე.
-ნიკა ხმა ამოიღე.
-სალომე გაჩერდი, თორემ დედა და მამა გაიგბენ.
-ძალიანაც კარგი, ან იქნებ მათ მითხრან პასუხი.
ელვის სისწრაფით ჩავირბინე კიბეები და სამზარეულოში შევედი, სადაც საყვარელი ,,დედიკო“ და ,,მამიკო“ მიირთმევდნენ საუზმეს.
-გამარჯობა დე, მა, ან იქნებ ბიძია და დეიდა დაგიძახოთ?
ირონია არ დავაკელი ამ სიტყვებს. მათ კი გაოგნებული და გაბრაზებული სახეები ჰქონდათ, ამ დროს ,,ძამიკომაც“ ჩამოაღწია მეორე სარულიდან.
-სალომე, დაჯექი და კარგად ახსენი რა ხდება, რა ბიძია და დეიდა. (კახა)
-კახა ბიძია, შეგიძლია მომიყვე ყვეაფერი, რაც ჩემს სანაქებო ,,ძმას“ გამორჩა.
-დე, რეებს ამბობ? (მაია)
-კარგით რა თქვენ მაინც ნუ მატყუებთ, ყველფერი ვიცი, ყველაფერი.
ამის გაგონებაზე, მათ სახეები შეეცვალათ. კახა კი ნიკას მივარდა გაცეცხლებული და მხრებზე მოიეჭიდა.
-რატომ უთხარი?
ნიკა დუმდა და ხმას არ იღებდა.
-მიპასუხე, რა უფლება გქონდა? ამის დედაც.
,,მამიკო“ ხელი გაუშვა ნიკას და კედელს დაარტყა მუშტი. ,,დედიკო“ კი ცრემლიანი თვალებით უყურებდა ამ სანახაობას.
-მათ უყვარდათ ერთნეთი, ასე ვერ გაძლებდნენ, ვერც ერთი და ვერც მეორე.
-კარგი, მაგრამ რომელიმეს თუ რამე დაუშავდა ეს შენს კისერზე ქნება.
კახა ისეთი გაავებული ლაპარაკობდა, მეც კი შემეშინდა.
-კახა გთხოვ. (მაია)
-არა.... მომისმინე სალომე ახლა დაჯექი და ყევლაფერს აგიხსნით. (კახა)
-რა? რა უნდა ამიხსნათ? ჩემს გამო, რომ მთელი სასტავი იმ ვიღაც კაცისგან მიცავთ და შეიძლება რომელიმეს ამით სიცოცხლე წაერთვას, არა ახსნა არ მჭირდება, მერე რა თუ ვინმე მოკვდება, ჩემს გამო, თქვენ სინდისი არ შეგაწუხებთ.
-დედეიკო, მოდი რა აქ, უნდა გაგვიგო.
-დედიკო? ჰაჰა, რა სასაცილოა. თქვენ ან ჩემს მეგობრებს რომ რამე მოგსვლდათ, გგონიათ გადავიტანდი? აქამდე რატომ არ მითხარით, როდესაც 18 წლის გავდი, რატომ არ მომიყევით სიმართლე, რომ მამაჩემის ბიზნესის გამო ჩემი სიკვდილი უნდათ, ნუ ჩემი რა დამიანესი, რომლის გვარიც სინამდვილეში გელაშვილია და მე ახვლედიანი. კარგით რაა...
-სალომე დაწყნარდი რა... (ნიკა)
მის ხმაში მუდარა იკითხებოდა მაგრამ ისეთი გაბრაზებული ვიყავი, მუზლებზეც რომ დაეჩოქათ არცერთშ არ დავინდობდი. ვიცი ახლა გიკვირთ, გუშინ უთხრა სიმართლე და ახლა რატომ აქვს რეაქციაო, მაგრამ ასეთი ვარ, როდესაც რაღაც ძალიან სერიოზულ ამბავს მეუბნებიან ვერ ვასრებ გააზრებას, მხოლოდ ღამე ვფქირობ, კი ისიც ვიცი, რომ ძალიან უცნაური ჩვევა მაქვს. კარგით ახლა დავუბრუნდეთ ჩემს ,,ოჯახს“, არაფერი არ მითქვამს, ისე ავედი ოთახში და ბარი ჩავალაგე, მხოლოდ საჭირო ნივთები. კარებისკენ მივდიოდი, როდესაც ნიკამ მაჯაში ხელი მომკიდა და ჩემი შეჩერება ცადა, მაგრამ მე ისე გავარტყი სახეში მუშტი, ძნელი იყო, რომ წონასწორობა შეეკავებინა. გაბრაზებული დანაწყენი ჩმეჭიდა მხრებზე და შემანჯღრია.
-გონს მოდი გოგო, რას აკეთბ ცოტა დაფიქრდი.
-შენ რას იზამდი ჩემს ადგილზე?
ამ სიტყვებზე დაშოშმინდა და ურექაციო თვალებით და სახით შემომხედა. აღარაფერი აღარ უთქვამს და გამიშვა. მე კი მანქნაში ჩავჯექი და არ ვიცოდი სად მივდიოდი, არსად არ მქონდა წასასვლელი, ეკასთან და ნიასთან მათი მშობლები იყვნენ და შესაბამისად კახას და მაიას გააგებინებდნენ, ერთადერთი გზა მქონდა-დამიანე. მისი სახლისკენ ავიღე გეზი და ვერც კი შევამჩნიე, როგორ მივედი მის სახლამდე. კარებზე ნაზად დავაკაკუნე, ძალა გამოცლილი მქონდა ახლა მხოლოდ მისი ჩახუტება მჭირდებოდა. დამიანემ რომ კარები გააღო და მე დამიანახა ძალიან გაუკვირდა.
-სალომე შენ აქ...
არ დავაცადე, რომ რამე ეთქვა, ისე მივედი და ჩავეხუტე და ცრემლებიც თავისით, უკითხავად წამოვიდნენ. თვიდან ვერ გაიზარა რა გავაკეთ, ან რა სიტუაცია იყო ახლა, მაგრამ შემდეგ მანაც მომხვია ხელები და მეც უფრო ვუმატე ტირილს. ზოგადად არ მიყვარს როდესაც სხვასთან სუსტი და დაუცველი ვჩანვარ, მაგრამ ახლა ეს ყევლაზე მეტად მჭირდებოდა.
-პატარავ რა გჭირს?
სახე ამაწევინა და თვალებში, რომ ჩამხედა, ვეღარ მოითმინა და მაკოცა.
-გთხოვ, ცოტა ხნით შენთან ვიქნები რაა.
-კარგი რა პატარავ, თუ გინდა სულ აქ იყავი, მთვარია კარგად იყო, ახლა მითარი რა გჭირს, რა მოხდა?
-ვეჩხუბე, ვეღარავის ვეღარ ვენდობი, ყველა მატყუებს... დამი...
-ხო..
-ერთ რაღაცას გკითხავ და გთხვო, რომ სიმართლე მითხრა რა.
-კარგი.
დავინახე და ვიგრძენი როგორ დაეჭიმა ძარღვები.
-არაფერი არ დამთვრებლა, ხომ ასეა? ჯერ კიდევ შეიძლება, რომ ამ ,,თამაშმა“ ვინმე იმსხვერპლოს.
-მართალია არაფერი არ დამთავრებულა, მაგრამ პატარავ, გთოვ, რომ ამაზე არ იფიქრო.
-დამიანე, ხვდები, რას ამბობ? შენ მეუბნები, რომ შეიძლება იმის გამო, რომ შენ ახვლედიანად ასაღებ თავს, ამის გამო მოგკლან, არადა შენს ადგილზე მე უნდა ვიყო. ახლავე წავალ და განვაცხადებ სიმართლეს..
-რას აკეთებ? გაგიჟდი? არსადაც არ წახვალ და ამ თემასთN დაჯავშირებით არაფერს არ იტყვი, კარგად აგიხსენი?
-რა ამიხსენი, გამაგებინე... შენ მეუბნები, რომ ერთადერთ ადამიანი, რომელიც ჩემს გულში შემოვუშვი ასე ღრმად, შეიძლება ჩემი მიზეზით რამე დაუშვდეს და მაშინ? მაშინ გადაიტან იმას, რომ ასე მატკენ და შენ იქნები ჩემი ცრემლების მიზეზი?
-სალომე მე გაგაფრთხილე, რომ შენ უნდა წახვიდე ჩემგან შორს და შენი ბრალია მე არ უნდა შემოგეშვე შენს გულში, შენ მომეცი ამის უფლება. წადი... აქ ვერ იქნები...
-დამიენე, ჩვენ ერთდ შევძლებთ, რომ ამას ბოლო მოვუღოთ.
-წადი...
-დამიანე, ეს ყველაფერი გაგიზიარე და ახლა მეუბნები, რომ წავიდე შენი სახლიდან? კარგი.
-სახლიდან არა ცხოვრებიდან, შენთვისაც და ჩემთისაც ასეა უკეთესი.
-შენ სულ გაგიჟდი? შენთვითნ არ მეუბნებოდი, რომ სიგიჟმდე, უსასრულობამდე გიყვარვარ?
-წადი...
ზურგი მაქცია, არც კი მიყურებდა თვალებში, მშიშარა.
-პანიკა არაა საჭირო, მე, შენ, ჩვენ ყველაფერს გავაკეთებთ.
-სალომე არანაირი ჩვენ, მხოლოდ მე და წადი... შენ მხოლოდ უარესს აკეთებ.
-და მე, რომ არ წავიდე?
-წახვალ.
სწრაფად მივირბინე მასთან, სახე ჩამოვაწევინე და მთელი გრძნობით ვაკოცე, იმედი მქონდა, რომ ეს გაამრთლებდა.
-სალომე...
-გაჩუმდი და უბრალოდ მომეცი, უფლება ვიყო შენს გვერდით და ვიყოთ ბედნიერები.
-გაიგე, რომ არ შემიძლია.
მისი ჩუმი, ტკივილიანი ხმა თითქოს არ ყოფილა, ახლა ჩემს წინ მხოლოდ მკაცრი და ძლიერად დაჭრილი ადამიანი იდგა, რომელსაც უსაზღვროდ ტკიოდა.
-არ წავალ.
მართალია შემეშინდა მისი, მაგრამ მკაცრი ტონი არ დავაკელი, რადგან ვიცოდი არაფერს დამიშვაებდა, ვერ გაბედავდა.
-არა, წახვალ.
მან დაცვას რაღაც ანიშნა და ისინიც ჩემთნ მოვიდნენ და სახლიდან გამათრიეს რასაც ქვია, მე ვყვიროდი, ვფართხალებდი, მაგრამ უშედეგოდ. სხვა გზა აღარ მქონდა, ჩემს სამალავში უნდა წავსულიყავი, ის ადგილი არავინ იცოდა, ამიტომაც მალევე მივედი იქ. საბედნიეროდ იქ მე ადრევე მოვაწყვე ყველაფერი და საცხოვრებლად ნამდვილად გამოდგება. როგორც კი კარები დავხურე, დავიწყე განაალიზება რა მოხდა, ჩავიკეხე და ჯუხლებზე დავეცი, მუშტი კი იატაკზე დავარტყი.
-არ მივცემ უფლებას, რომ რამე დაუშავდეს.
მართალი ყო, რომ დამიანე მე მიცავდა, მაგრამ მეც ყველანაირად შევეცდებოდი, რომ მასზე არ გადამტყდარიყო ჯოხი, ის არაფერ შუაში არ არის, ახლაც მე უნდა ვიყო მის მაგივრად. ორი დღე არსად არ გავსულვარ, მხოლოდ ამ სახლში ვიყავი ჩაკეტილი და ზარებსაც არ ვპასუხობდი, ბოლოს გადავწყვიტე, რომ ასე მარტო ვერაფერს ვერ ვიზამდი და გოგოებს დავურეკე, ისინი აუცილბელად გამიგებდნენ.
-ალო, ნია.
-რა ნია გოგო, შენ გაგიჟდი? სად ხარ? ლამის პოლიცაში განვაცხადეთ. არავინ არ იცის სად ხარ, დამიანეც დაიკარგა და ვიფირეთ, რომ ერთდ იქნებოდით.
-ნია მომისმინე, ახლა დაწყნარდი და არავის არ უთხრა, რომ მე დავრეკე მხოლოდ მე, შენ და ეკა, გაიგე?
-რა არავის არ ვუთრა, იცი რა დღეშია ნიკა, ლამის შემოაკვდა ერთი კაცი. ვერ ხარ შენ დალაგებული, ახლავე მივდივარ მასთან დავეუბნები ყველაფერს.
-ნია, გთხოვ, თუ ჩემი პატივისცემა ოდნავ მაინც გაქვს არავის არაფერი არ უთრა, მხოლოდ, ის, რომ დაგირრეკე და ითრაი, რომ კარგად ვარ. თქვეთნ ერთი საქმე მაქვს და დღეს 3 საათზე ჩვენს კაფეში შევხვდეთ ერთმანეთშ. ახლა ეკასაც დავურეკავ და ეგ იქნება.
-კარგი ხო, არა რა დასაკლავი და თავწასაძრობი ხარ, შე საცოდავოო.
-კარგი ხო, ნუ მეპანიკები ახლა, შეგხვდებიი, მპუაჰჰჰ, გკოცნიიი.
მისმა სიტყვებმა ოდნავ გამახალისა, შემდეგ ეკასაც დავურეკე და ზუსტად 3 საათზე, ჩვენს კაფეში ვიყავით.
-სალომეე, როგორ შეგვაშინე, რომ იცოდე, ლამის გული გამისკდა, მეც კ ვერ ვაკავებდი შენს ძმას.
-მეცცც.
ნიაც და ეკაც ერთდროულად ჩამეხუტნენ და ლამის იატკაზე გავიშხლართეთ სამივე. თვიდან მოვიკითეთ ერთმანეთი, შემდეგ კი საქმეზე გადავედი, რომელიც რათქმაუნდა დამიანეს ეხებოდა. მე და გოგოებმა კი ასეთი რამ მოვიფიქრეთ...




გამარჯობაააა, დავბრუნდი ისევვ, ბოდიში, რომ ამდენი ხანი გალოდინეთ, მაგრამ მიზეზი ნამდვილად მქონდა და იმედია არ გამიბრაზდებით. ვიცი, რომ ძალიან, ძალიან დავაგვიანე ახალი თავის დადება და იმედია მოგეწონებათთ. თუ რაიმე არ მოგწონთ, ან პერსონაჟ, ან ხასიათ, ან რაიმე ამ მოთრობაში, შეგიძლიათ გამოხატოთ თქვენი შთაბეჭდილება და მე აუცილებლად გავითლისწინებ თქვენს აზრს... ვიმოედოვნებ მოგეწონებათ ეს თავი და თქვენთვის სასიამოვნო და საინტერესო წასაკითხი იქნება.