ზოგჯერ,როგორი რთულია შეხედო ამ სამყაროს,ვიღაცის თვალით,დაინახო მისი გადმოსახედიდან და წარმოიდგინო რას იზამდი მის ადგილას. ცხოვრებაა?ყველაზე რთული რამ არის,ერთ დღეს ბედნიერი ხარ,როგორც იქნა წარმოიდგენ რო ცხოვრება მშვენიერია,მაგრამ მეორე დღეს ყველაფერი იცვლება,გიფუჭდება ხასიათი,კარგავ შენთვის ძვირფას ადამიანს,ყველაფერი თავდაყირა დგება და ფიქრობ:ნეტავ საერთოდ არ ვარსებობდე.სიყვარული?ჩემთვის დროის ფუჭი კარგვაა,ან უბრალოდ ჯერ არვიცი რასნიშნავს გიყვარდეს ვინმე,გაიცნობ ადამიანს გიყვარდება გინდა მთელი სიცოცხლე მის მკლავზე გეძინოს,ღამით ტკბილი ძილი უსურვო და იმაზე იფიქრო რას მოუმზადებ საუზმედ.მაგრამ ხშირად ასე არხდება,ნელნელა გრძნიობები ცივდება,სატელეფონო საუბარი რამდენიმე წუთს ან სულაც წამს გასტანს,აღარ საუბრობთ სიყვარულზე,მომავალზე და ასე უბრალოდ ყველაფერი ქრება.მე ალბათ ისეთს ველოდები ვის გამოც სიცოცხლეს გავწირავ,მაგრამ არამგონია ვიპოვო ისეთი ადამიანი ვინც ჩემ სიცოცხლედ ღირს.და თქვენ?თქვენ რას ფიქრობთ მკითხველო,არსებობს ნამდვილი სიყვარული?თუ უბალოდ ტვინში ჩაბეჭდილი გრძნობაა რომელიც გაფიქრებინებს რო ვინმეს გარეშე ვერ იცოცხლებ?
-დაიანა,ისევ ამ დებილურ არაფრის მომცემ დღიურს წერ?
-შენი საქმე არაა,დათა.
-კარგი რა მე შენი ძმა ვარ უნდა ვიცოდე რა გიჭირს.
-მე შემეშვი შე პატარა მაიმუნო და რამე სამსახური იპოვე,ან საერთოდ როგორ ირჩენდი თავს,აქ რომ დარჩი და არწამოხვედი კორეაში.
-თქვენ მიგზავნიდით ფულს.ხო კიდე მხოლოდ ერთი წლით პატარა ვარ შენზე და ნუ მეუფროსები, ამ კარანტინში უფრო საზიზღარი გახდი ხო.
-ოიჰჰ შე უნამუსო.
ესიყო ვთქვი და მადიანად შემოვარტყი სახეში,ყოველთვის მაბედნიერებდა მისი ცემა და შემდეგ ტირილის მოსმენა.
-დაიანა დიანა როგორ არის,მომენატრა ალბათ გაიზარდა ხო?
-კი ჩვენი დაიკო ძალიან ლამაზი იქნება.როცა მამა დაიღუპა ის ერთ წლამდე ასაკის იყო.
-ხო მართლა,დედა რატოა ასეთ უარზე რომ სახლში დაბრუნდეს,მამას რესტორანი ხო მას გადაეცა.
-არვიცი დათა,ამბობს რო წარსულის გახსენება არ სურს და იმ სახლში ვერ იცხოვრებს სადაც ოდესღაც მამაც ცხოვრობდა.
-მაგრამ ჩვენ რადავაშავეთ?სამი შვილი ყავს და ვალოდებულია სამივე დაგვიცვას.
-ჰოო....
-დაიანა იცი გიგამ შენთან მოკითხვა გადმომცა.
-გიგამ?შენრა შეხება გაქ მასთან?
-წელს ხო აბიტურიენტის გამოიცდები მაქვს,მამამისი დეკანია და მითხრა დამეხმარებოდა,თან გიგას მეგობარია ერთი ბიჭი დიდი სავაჭრო ცენტი აქ და დისტრიბუტორად მუშაობა შემომთავაზა.
-მისგან არაფერი გვჭირდება...
-მე მაქვს ჩემი აზრი დაიანა,მერერა რო შენი ყოფილია ჩემ პონტში მეხმარება შენ რა შუაში ხარ.თან მეობნები იმუშავეო,თან არგინდა.
-კარგი რაც გინდა ის ქენი,ნუ ჯუჯღუნებ სულ,ეხლა კი გამეცალე დღეს მართა უნდა მოვიდეს და არდაგინახო აქ მოსული.
-მართა?ვინ არის?
-ჩემი დაქალია იდიოტო..
-ალბათ ისიც შენნაირი უჟმურია..
-ეხლა მოუსვი აქედან თორე გცემ.
-კარგი,კარგი მივდივარ..
ეს ბიჭი სულ გაგიჟდა,ამ თანამედროვე ცხოვრებამ გააგიჟა,მახსოვს პატარა როიყო ამბობდა,მამა ანგელოზი გახდა მაგრამ მეჯერ კიდე აქვარ და სულ დაგიცავ სულ სულ..და მერე მადიანად გადმოცვივდებოდა თვალებზე მომდგარი ცრემლები და სიყვარულით მომეხვეოდა ხოლმე.იმის მიუხედავად რო მამა 8წლის წინ წავიდა და სულ პატარები ვიყავით,დედა მაინც მხნედ იდგა,თავს ისე გვაჩენებდა თითქოს არაფერი ხდებოდა,ალბათ ასე ზრუნავდაა ჩვენზე რომ მამის დანაკლისი არ გვეგრძნო,მაგრამ ცოტა მომაბეზრებელიც კი იყო არასდროს ახსენებდა მამას,მუდამ გვაჩერებდა როცა მასზე რამეს ვიტყოდი და ეს ფაქტი ძალიან მტკენდა გულს.
30.06.2020
ოხხ ეს მობილური რატომ რეკავს ასე ადრე,ნუთუ ვერ ისწავლა რომ დილით არუნდა დარეკოს...
-დიახ გისმენთ,მეძინა და თქვენ გამაღვიძეთ იმედია რამე სერიოზულია.
-დილამშვიდობის დაიანა ხართ?
აიჰჰ ღმერთო რა იდიოტი ვარრ
-დიახ,ბატონო ლექტორო თქვენ ხარ?ბოდიშს გიხდით მომხდარის გამოო.
-დაიანა მინდა გაცნობო,რომ შენი სწაველება კორეის სკოლაში უმაღლესია და ქულების გადამოწმების შემდეგ,პირველ კურსზე მოხვედრა ცოტა სათაკილოა,ჩვენ ვიმსჯელეთ და გადავწყვიტთ რომ,მეორე კურსზე დაგსვათ.
-ძალიან დიდი მადლობა,ბატონო ლექტორო,კიდევ ერთხელ გიხდით ბოდიშს.
-ბოდიში მიღებულია,სასწავლო პროცესი ჩვეულებრივ სექტემბერში განახლდება.
-დიახ,გასაგებია უღრმესი მადლობა.
ჰაჰაა,რა ბედნიერებაა წამოვხტი და სარკის წინ დავდექი,ოო დაიანა შენ ისეთი მაგარი ხარ,ისეთი ლამაზი და განსაკუთრებული.აღფრთოვანებული ვარ შენით,წინ წარმატებისკენნ.
კარადიდან მუქი ლურჯი ჯინსი გამოვიღე,შავი ტოპი და ლურჯი ჯინსი მოვისხი,ადიდასის ბოტასებით დავიმშვენე ფეხი,თმა გავიშალე, რომელიც წელზე მერტყმოდა და ოქროსფერში გადამდიოდა მზის შუქზე,ცისფერ თვალებზე შავი ფანქარი და მოვსილ ტუჩზე მუქი ყავისფერი ტუჩსაცხი წავისვი,ორიგინალი შანელის სუნამო მივიპკურე რომელიც კორეაში ერთმა სიმპატიურმა ბიჭმა მაჩუქა,დედამ რო მკითხა მომწონდა თუ არა ის ბიჭი,კი მომწონდა საყვარელი იყო.წელის ჩანთას დავავლე ხელი,უკაბელო დამტენი,თტელეფონი,ყურსასმენები,ფული და პირადობის მოწმობა ჩავტენე,გავედი გარეთ მაგრამ ნეტა არ გავსულიყავი,მშვენიერი დილის დასაწყისი მექცა ცუდ დღედ.
-გამარჯობა,შენ გიცნობ ხოო?
-არამგონია.
-კი ჩვენ შევხვდით ერთმანეთს კარანტინში,სიგარეტიც კი ერთად მოვწიეთ.
-არ მახოსვ მსგავსი არაფერი.
არადა როგორ არ მახსოვდა,მისი ღიმილი და ხავსისფერი თვალები როგორ დამავიწყდებოდა.
-როდესაც ადამიანი იტყუება თვალებსი არ მიყურებს და ხელს სახეზე ისვამს.ასე რომ ვიცი გახსოვხარ.
-ხო კარგი მახსოვხარ,მაგრამ ეხლა მეჩქარება უნდა წავიდე.
-საით მიდიხარ?
-მოლში,რაც კორეადან ჩამოვედი არაფერი შემიძინია.
-მეც მანდ მოვდივარ,ერთად წავიდეთ.
აიჰჰ.ამაზე უარს ვერ ვეტყვი ხოო?იფიქრებს მატყარა და უზრდელი ვარ.
-კარგი მაგრამ არაფერი მკითხო.
-კარგი როგორც იტყვი მშვენიერო ქალბატონო.
მშვენიეროო?ეს კარგადაა რა მშვენიერი მე მნახა,ისე უხერხულად ვგრძნობ თავს მის გვერდით რომ მივდივარ იმედია არაფერს მკითხავს.
-შეყვარებული გყავს?
-აიჰჰ.ხო გთხოვე არაფერი მკითხო თქო.
-კარგი მაპატიე,ცნობისმოყვარე ვარ.
მოფუზა და ტუჩები გამობზუკა,ღმერთო რასაყვარელია.
-და რაზე გინდა სწავლა?
-ჟურნალისტობაზე.
ისე სწრაფად ვთქვი არც მიფიქრია,რო მის შეკითხვებს არ ვპასუხობდი.
-მეკი იურიდულზე ვსწავლობ,საგამომძიებლოზე,სამ წელში დავამთავრებ.
-აი მოვედით.
როდესაც მოლში შევედით ყველამ ფუსფუსი დაიწყო თითქოს უფროსი მიდიოდა და ყველა ტატოს აშტერდებოდა.უი სახელიც კარგად დამიმახსოვრბია.
-ბატონო ტატო,რამ შეგაწუხათ.
რაო ბატონოო ნუთუ მართლა..
-უბრალოდ შემოგიარეთ და ხო კიდევ ბატონოთი ნუ მომმართავთ,ასაკიანად ვგრძნობ თავს და მე მხოლოდ 21-ის ვარ.
-ოუ გიგა შენც აქ ხარ?
უცებ მომესმა სახელი და უკან მივბრუნდი,კიმაგრამ რახდება გიგა მარჯვნივ დგას ტატო მარცხნივ,მეკიდე აქეთ-იქით ვიყურები.
-დაიანა შენ აქ რაგინდა?იცნობთ ერთმანეთს?
-ჯერ არა.კარანტინში გავიცანი და დღეს სრულიად შემთხვევით შევხვდი.
თქვა ტატომ და კიდევ შემომხედა ინტერესის გამო.
-ტატო,გახსოვს რო გეობნეოდი ჩემს მეგობარს სამუშაო ჭირდება და იქნე რამე უშოვო თქო?დაიანს ძმა..
-რაა ჩემი ძმა?არა ის აქ არიმუშავებს.
როგორც იქნა გავაღე პირი დაბნეულმა და წამოვიძახე გაკვირებული სახით.
-არა ის იმუშავებს სადაც უნდა მგონი აქ ამის უფლება.
აიჰჰ ისევ მეწინააღმდეგება,როგორც ადრე სწორედ ამიტომ დავშორდი.
-კარგით მე წავალ თქვენ რაცგინდათ ის ქენით.
ტანსაცმლის განყოფილებაში რომ შევდიოდი გიგა დამეწია.
-დაიანა დღეს გცალია?ერად ვივახშმოდ ბევრი მაქ სათქმელი.
მგონი უნდა დავტანხმდე ძალიან მაინტერესებს რას მეტყვის,რით იმართლებს თავს.
-კარგი რომელ საათზე.
-ეხლავე.
-კარგი მხოლოდ 1საათი.
გაოგნებული ვიყავი მისი ქცევით,თითქოს სულ სხვა ადამიანი იყო,უფრო დახვეწილი,გაწონასწორებული,პატიოსანი,რომ შეგეხედათ იტყოდით ამ გოგოს ტვინი არქონდა ამ ბიჭს რომ დაშორდაოო,მაგრამ მქონდა ის სულ სულ სხვა იყო,ქუჩის ბიჭობდა,ყველა გოგო უნდოდა ვისაც დიდი საჯდომი და დიდი მკერდი ქონდა.მახსოვს ერთხელ რაც გააკეთა.
05.03.2014|არქივი|
-დაიანა დიდხანს გიმალავდი ჩემს გრძნობებს და მგონი დროა გავერკვეთ რახდება ჩვენს თავს.
მაშინ ჯერ კიდევ პატარები ვიყავით.
-კიმართალია,მგონი მეც მომწონახრ.
-ეს იმას ნიშნავს რომ ერთად ვიქნებით.
-კიი გიგა.
-დამპირდი რომ კორეაში წასვლის შემედეგ არ დამივიწყებ.
-გპირდები.
რამდენიმე თვე მართლა კარგად ვგრძნობდი თავს ვფიქრობდი რომ,ვიღაცას ვუყვარდი და ვადარდებდი.
-ერთ დღესაც,ჩემ ბავშვობის დაქალთან მივედი დამშვიდობება მინდოდა.
-მაგრამ სამწუხაროდ ყველაფერი თავდაყირა დადგა,მათი ჭუჭყიანი,აღზნებული ხმა ეხლაც ჩამესმის ყურებში,ამის შემდეგ დამთავრდა ყველაფერი.ნუკიმ და გიგამ სამუდამოდ მიღალატეს,ალბათ ამიტომაც არმჯერა ნამდვილი სიყვარულის ან რაც გადამხდა აღარ მაჯერებინებს რომ ვინმე შემიყვარდება.ამიტომ აღარ ვენდობი არავის,აი რას ნიშნავს დაქალი რეალურად,ზურგს უკან სამარეს გითხრის ბოლო წუთამდე სანამ მიხვდები რო სამყარო დაგენგრა თავზე.მიყვებოდა ვირაც ბიჭზე რომ ხვდებოდა არ მეობნეოდა სახელს,მხოლოდ იმას რო ინტიმური ურთიერთობა ქონდა,რომ ვფიქრობ იმაზე მის ტუჩზე შეხებულს შემდეგ მე მეხებოდა,გული მერევა.რას ვიფიქრებდი თუ ის იდუმალი ბიჭი გიგა იქნებოდა.
30.06.2020
-დაიანა რაზე ჩაფიქრდი?კარგად ხარ?
-არაფერია,რაუნდა გეთქვა.
-მინდოდა ამეხსნა ყველაფერი.
-არამგონია აზრი ქონდეს, მაგრამ გისმენ როგორც ზრდილობიან ადამიანს შეეფერება.
-ყველაფერი მაშინ დაიწყო,როცა მითხარი კორეაში წასვლაზე,ეს ძალიან განვიცადე,ვფიქრობდი ჩვენი ურთიერთობა მალე დასრულდებოდა და დიდხანს ვერ გავტანდით.
-და ამისგამო ჩემ საუკეთესო დაქალთან დაწექი,სხვა ვერავინ ნახეე?
-მაშინ ტატოს დაბადებისდღეზე ვიყავით,შემდეგ სახლში მივიყვანე და მაკოცა.ბიჭებს რაც გვემართება ამ დროს ხო იცი,კონტროლს ვკარგავთ.
-და ჩემთვის რომ ეკოცნა ვინმეს?იქნებ მეც დამეკარგა კონტროლი?მაპატიებდი?
-მე პატიებას არგთხოვ უბრალოოდ მინდა იცოდე რომ,ყვველაზე დიდი შეცდომა ჩემს ცხოვრებაში ნუკისტან დაწოლა იყო,და ყველაზე დიდი დანაკლისი შენ.
-წარსულს ვეღარ დავაბრუნებთ,რომ შეიძლებოდეს დაბრუნება შენ საერთოდ გაგაქრობდი.
-ვწუხვარ..
-ყოველთვის ყველა წუხს,თავის ჩადენილზე,მაგრამ ამით რა შიცვლება?ვერც შეცდომას გამოისყიდი,ვერც მკვდარს გააცხოცხლებ,ვერაფერს გახდები.
თვალზე ცრემლი მომადგა,მაგრამ მას არუნდა დაენახა,წამოდგომას რო ვაპირებდი გვერდით მაგიდაზე,ტატო და ნუკი ისხდნენ.
-გიგა ეს ნუკიაა?
-რაა ნუკი?სად?
ვიგრძენი როგორ აფორიაქდა და აქეთიქთ დაიწყო თვალების ცეცება.
-კი ნუკია,ტატო და ნუკი ერთად არიან.
-რაა?ერთად?მან იცის რომ მისი შეყვარებული გაჟიმეე?
-ჩუ.ჩუმად იყავი,ეს ჩენ სამის დიდი საიდუმლოა.
-ამას როგორ აკეთბ,მეგონა ცოტა შეიცვალე მაგრამ ვცდებოდი.
ფეხზე წამოვდექი,მაგრამ თვალზე მომდგარი ცრემლი ვერარ შევიკავე.
- ხარ გიგა,აღარასდროს დამირეკო და სამუდამოდ გაქრი გთხოვ.
მთელი გზა ამაზე ფვიქრობდი,რას არ გააკეთებს ხალხზი იმის გამო რომ,ბინძური სიმართლე დამალონ,არავის ინდობენ თუნდაც დედმამიშვილი იყოს,რატოა ღმერთო ეს ქვეყანა ასე მოწყობილი რატო?ადამიანები ერთხელ ვიბადებით და ნაცვლად ბედნიერებისა ვიტანჯებით,ყველას სხვადასხვა საფიქრალი და სევდა გვაქ გულებში და ბოლოს ვკვდებით ისე რომ არავის ვახსენდებით,გვივიწყებენ და უბრალოდ მიცვალებულები ვხდებით ცივი საფლავიდან.
-გოგონა ადგილზე ვართ,ასე რამ ჩაგაფიქრა ვერ გაგაგონე.
-ცხოვრებაზე ვფიქრობდი.
-აა ცხოვრება დედანატირებია,ნუ იფიქრებ შვილო გაგაგიჟებს.
-დიახ...რამდენი უნდა მოგართვათ.
-5ლარი შვილო,შენ ფასდაკლებით.
-მადლობა ბატონო.
ტაქსიდან გადმოვედი და სასიამოვნო ჰაერი ვიგრძენი ზურგიდან.მაგრამ ვინ დამაცადა.
-დაინა გეძებდი სად იყავი.
-ნუ მორბიხარ ეგრე სულელო,დამეჯახები,სახლში შევიდეთ და მოგიყვები.
-აღარ იტყვი რამოხდა?
-გიგა ვნახე და მითხრა სადაც იწყებ მუშაობას.იმ ბიჭს ვიცნობ უფროსს.
-საედანიცნობ.
-კარანტინში გავიცანი სიგარეტს ვეწ...
აიჰჰ ისევ დებილობა წამომცდა.
-რაშვებოდიი ეწეოდიი?
-არა მოგესმა.
-ჩანთა ავიღე და ოთახში შევვარდი.
მაილი გავხსენი,ბევრი შეტყობინება დამხვა ერთერთი კორეელი ბიჭის ლეე-ჯინის იყო.
-어떻게 지내?(როგორ ხარ?)
-난 괜찮아 너?(ნორმალურად შენ?)
-보고 싶어(შენი ნახვა მინდა)
-나는 조지아로 돌아왔다(სამწუხაროდ დავბრუნდი საქართველოში)
სასწრაფოდ დავხურე კომპიუტერი,რადგან არვიცოდი კერეული ნორმალურად და შევრცხვებოდი კიდეც.დავწექი დასაძინებლად მაგრამ ისეთი რთულია დაიძინო,როცა იგებ რო ვინმეს ატყუებენ,მეგობრობას ეფიცებიან მაგრამ ამაოდ,ბევრი ჭორი იყო ჩემზე თითქოს მე გიგასთან ინტიმური ურთიერთობით ვკავდებოდი,მაგრამ ეს არიყო სიმართლე მე მას არვუშვებდი მხოლოდ რამდენჯერმე ვაკოცე,არ ვერჩი ადამიანებს რომლებიც ჩემს ზურგს უკან ლაპარაკობენ,მათ იციან თავიანთი ადგილი,დავტოვებ იქ და არასდროს გადმოვიყვან წინ.ხანდახან ადამიანებს ვტოვებთ ჩვენს გულში,მაგრამ მათი ადგილი არ არის ჩვენს ცხოვრებაში.მე ვფიქრობ რომ სიცოცხლე არ არის პრობლემა რომელიც უნდა გადაჭრა,ის საჩუქარია,რომლითაც უნდა დატკბე.ყველაფერი კარგად იქნება!ვინუეშებ ჩემს თავს მაგრამ ვიცი რო არაფერი არ იქნება კარგად,ვგრძნობ რო რაღაც მოხდება რასაც ძნელად ან საერთოდ ვერ გადავიტან.მე გავხდები ჟურნალისტი და 8წლის წინ დახურულ საქმეს ფარდას ავხდი,რატო მიმალა ყველამ ეს ამბავი ყველას ვიპოვი და ვაზღვევინებ.წინ წარმატებისკენ!!


მეგობრებო შესაძლოა კიდევ პატარა თავი შემოგტავაზეთ მაგრამ,სამწუხაროდ დრო არ მქონდა,ამის შემდეგ ნამდვილად უფრო დიდ თავებს დავდებ,მითხარიტ რა მოგწონთ რა არმოგწონთ,ძალიან მოხარული ვიქნები თუ თქვენ აზრს გამოხატავთ.რაც შეეხება გრამატიკულ შეცდომებს გთხოვთ მაპატიოთ.მადლობა ყურადღებისთვის!